Supertrots op Kersverse papa’s, professioneel druk bezig maar o zo schattig met hun kleinste spruit in de armen. Vijf mannen lieten ons toe in hun pas uitgebreide gezinnetje. Stuk voor stuk verhalen van pril geluk – en natte pampers. Tekst Leentje De Leeuw
«Als het moet, ga ik voor haar de gevangenis in» Dagelijks is Jeroen De Pauw op tv in de weer met de heerlijkste gerechten op basis van een niet nader genoemd bier. Maar zijn topcreatie, in samenwerking met vrouwlief Greet, is dochter Leonie. «Vrouwen lezen erg veel over hun zwangerschap en de bevalling, maar ik vond het echt leuk om in de praktijk dingen te leren van de vroedvrouwen. Ik ging liever naar die cursussen dan mijn vrouw! Ik deed actief mee en stelde enorm veel vragen. De meeste mannen hebben een vertekend beeld van zo’n cursus. Je moet daar niet zitten puffen of yoga volgen, op een gezellige manier met een hapje en een drankje wordt de weg naar het krijgen van een kindje uitgelegd.» «Alle clichés over de geboorte bleken te kloppen. Het was zo overweldigend. Je leeft de eerste weken echt op een roze wolk en niets is belangrijker dan je kind. Wanneer ik naar haar keek – en nu soms nog – kan ik het amper geloven dat ze echt mijn kind is. De liefde die ik voor haar voel, is zo groot, te veel bijna, echt onbeschrijflijk. Ik had ook een enorme nestdrang. Leonieke, mijn vrouw en ik. En niemand anders!» «Natuurlijk ben ik nauw betrokken bij Leonie. Ik ben toch de vader? Onlangs waren we met ons drietjes enkele dagen aan zee. Op restaurant moest Leonie een nieuwe pamper krijgen, dus ik ging haar verversen.Toen ik terugkwam, zeiden enkele oudere dames me dat ze het zo mooi maar
26 nina
vreemd vonden dat jonge vaders zich zo bekommeren over hun baby’s.»
MEEGENIETEN «Ik ben me ervan bewust dat een moeder zeker de eerste maanden veel meer betekent dan een vader. Een kind heeft die moederliefde broodnodig. Als vader kan je enkel je best doen en meegenieten. Het is de eerste keer dat ik besef dat ik verantwoordelijk ben voor iemand. Alleen Leonie en mijn gezin zijn echt belangrijk, al de rest is vervangbaar! Ik vind het heerlijk om met haar te pronken in de stad, maar wanneer er te veel mensen rond ons staan, komt de leeuw in mijn boven. Ik zei onlangs nog tegen mijn vrouw dat ik voor Leonie graag de gevangenis in vlieg. De eerste die één vin-
Pauw (31) en e D n e ro e J k Tv-ko art 2010) a m 1 3 (° ie n o dochtertje Le
«Ik had een enorme nestdrang. Leonieke, mijn vrouw en ik. En niemand anders» ger naar haar uitsteekt, gaat met zijn hielen eerst de deur uit!» «Of er een broertje of een zusje komt voor Leonie, wie weet! Voorlopig zijn wij perfect gelukkig met zijn drieën.»
hun baby
REPORTAGE
«Hoe meer kinderen, hoe emotioneler ik word» Na drie keer in de pampers vond ex-Clouseau-drummer en huidig Natalia-manager Bob Savenberg het welletjes. Voor vriendin Lise zwichtte Bob uiteindelijk, maar daar hingen wel enkele voorwaarden aan vast. «Mijn vriendin Lise is amper 8 kilo bijgekomen tijdens haar zwangerschap en als je weet dat Leon bij de geboorte 3,7 kilo woog, is het duidelijk dat ze niet echt een dikke buik had. We moesten onszelf er soms echt aan herinneren dat er een baby op komst was. Ik heb alles bewust mee beleefd, maar het liep erg vlotjes, net als bij haar vorige zwangerschap. Lise kreeg drie keer weeën, moest negen keer persen en Leon was geboren.» «Mijn oudste dochter is geboren na 7 maanden zwangerschap omdat er een listeriabacterie in het spel was. Bovendien was 1989 de periode waarin we met Clouseau hoge toppen scheerden. Ik herinner me dat de rest van de band in Geel backstage zat te wachten terwijl ik de hele verloskamer bijeen huilde toen mijn dochter werd geboren. Ik ben altijd wel een emotionele man geweest, maar het lijkt wel alsof ik na iedere baby nóg sneller mijn tranen laat lopen. Wanneer ik na een overwinning van Clijsters haar kleine spruit naar haar toe zie lopen, schiet mijn gemoed al vol.Volgens mij heeft het ermee te maken dat ik nu een kroost te beschermen
heb, dat ik daardoor veel gevoeliger ben geworden ...»
PRAKTISCH «Eigenlijk wou ik geen kinderen meer, Lise wel. Ik heb haar gezegd dat ik ermee akkoord ging, op voorwaarde dat zij zich met de praktische kant zou bezighouden. Ik wilde me tot niets verplicht voelen. Dat klinkt erg cru, ik weet het, maar in de praktijk gaat het er niet zo aan toe. Natuurlijk ververs ik een luier of geef ik een flesje.Wanneer ik zie dat Lise met iets anders bezig is, neem ik over. Ik maak me er ook niet druk meer in. Ook al gebeurt er eens een ongelukje en zijn mijn kleren vuil ... Vijf jaar geleden zou ik door het lint gegaan zijn. Maar het kleine ventje kan er ook niks aan doen.»
«Ik wilde me tot niets verplicht voelen. Al ververs ik wel een luier of geef ik een flesje» «Volgend jaar word ik vijftig en het is niet enkel door mijn vier kinderen, maar ook door mijn leeftijd dat ik de dingen veel beter kan relativeren. Het draait nu veel meer om het genieten bij
BV-manager Bob Savenberg (48) en zoontje Leon (°25 september 2010) mij. Zo heb ik met de geboorte van Leon voor het eerst vaderschapsverlof genomen, me bewust een tijdje afgesloten van de
wereld om te zorgen voor mijn madam, mijn dochter en Leon. Ik heb nu een hele andere kijk op de dingen.»
nina 27
REPORTAGE SUPERTROTS OP HUN BABY
«Heel bewust met hem bezig» Afgelopen zomer werd acteur Ronny Daelman voor de tweede keer papa. Hoe dat verloopt bij hem thuis, vertelt hij met gepaste trots. «Omdat ik met Maxim al een zoon van drie heb, was ik meer voorbereid op wat ging komen en was ik veel rustiger. Je hebt het hele proces al eens doorlo-
pen, laat alles meer op je afkomen. Ik merk wel dat je de eerste keer meer stil staat bij alle stappen die je kleine pruts neemt.Toen Maxim geboren werd, had ik een heel druk opnameschema en zat ik in de voorbereidingen voor de shows van ‘Sterren op het IJs’. Ik was amper enkele uren per dag thuis, ’s nachts dan nog, en viel als een
lman (28) en e a D y n n o R r Acteu 4 juli 2010) zoontje Axel (°
blok in slaap. Die eerste twee à drie maanden heb ik toch wel gemist.» «Bij Axel heb ik het nu iets rustiger waardoor ik toch probeer om zo veel mogelijk bij alles te helpen. Natuurlijk kan je er minder mee bezig zijn als man omdat je moet werken. Maar we hebben net een weekje een huisje gehuurd met vrienden in Frankrijk en ik vond het zalig om daar niks anders te doen dan met de kinderen bezig te zijn.»
SAMEN «Je neemt de beslissing om kinderen te krijgen met zijn tweeën en ik wilde dan ook absoluut betrokken zijn bij elke fase. Zowel met de zwangerschap van Maxim als die van Axel heb ik altijd geprobeerd om bij elk onderzoek aanwezig te zijn. Ik keek ook uit naar de echo’s. Ik hield bij hoe goed ze groeiden en zocht op het internet op welke stappen in de ontwikkelingsfase ze doorliepen.» «Iets na Maxims geboorte ben ik meer beginnen nadenken over de toekomst en heb ik alles op een rijtje gezet. Waar ik naartoe wil en op welke manier ik mijn kinderen de middelen kan geven, zodat ze alle mogelijke pistes in dit leven kunnen bewandelen en zelf hun toekomst kunnen uitstippelen.» «Ik neem mijn werk dikwijls mee naar huis en ook ’s avonds ben ik dikwijls weg. Het weekend is soms heel snel voorbij
wanneer er nog afspraken bijkomen. Ik probeer dus echt de zondag te reserveren om met het gezin ten volle te kunnen genieten van de dag.»
BOEK «Tijdens de zwangerschap van Maxim ben ik een soort van dagboek beginnen bijhouden. Ik had niet de bedoeling het in boekvorm uit te geven, maar ik vond bijzonder weinig lectuur over zwangerschap voor en door mannen. Als man moet je met de nodige humor bepaalde zwangerschapshormonen te lijf gaan en dat vond ik nergens terug. Toen ik werd gevraagd om een boek te schrijven over mijn laatste draaidagen bij ‘Thuis’, heb ik mijn idee uit de
«Of ik nu nog kinderen wil? We hebben twee gezonde ventjes en onze handen meer dan vol» doeken gedaan en de uitgeverij zag dit meteen zitten. Een klein jaar later lag het boek ‘Ik word papa’ in de winkel. Het is een heel persoonlijk boek geworden waar mannen én vrouwen wat aan hebben. En het is vooral een mooi aandenken. Ik sluit zeker niet uit dat ik een vervolg schrijf.» «Op dit moment zou ik nee antwoorden op de vraag of ik nog kinderen wil. Wij hebben twee gezonde ventjes en hebben onze handen meer dan vol. Als we ervoor kunnen zorgen dat zij kunnen opgroeien zonder zorgen en dat we ze kunnen laten studeren, denk ik dat dat al een mooie prestatie op zich is.»
«Ik had het allemaal veel erger verwacht» Onder de veldrijders en wielrenners heest een ware babyboom. Terwijl Maxime Montfort nog volop in de Tour zat toen dochtertje Lou ter wereld kwam, hadden Klaas Vantornout en zijn Annelies het geluk dat ze hun eerste kindje beter konden plannen. «De geboorte was voorzien op 1 mei, iets wat Annelies en ik min of meer zo hadden gepland, omdat dit buiten het veldritseizoen valt. Ik was echter wel op trainingsstage in het buitenland tot en met 24 april. Die stages kan ik echt niet missen, want veldrijden is mijn job en die neem ik heel serieus. Milla is uiteindelijk op 29 april geboren, dus het is allemaal toch goed gekomen wat timing betreft.Verder heb ik het geluk dat ik van mijn hobby mijn beroep heb kunnen maken, een beroep waarbij ik veel meer dan andere papa’s thuis kan zijn voor mijn kind. Het komt trouwens ook wel voor dat we onder collega’s over onze kleine spruiten praten, over wat ze nu weer hebben uitgespookt en zo. Aan de ontbijttafel voor een wereldbekerwedstrijd durft dat wel eens te gebeuren.»
FANTASTISCH MOOI «Het gevoel dat ik had op het moment van de geboorte kan ik eigenlijk niet beschrijven. Het is allemaal veel vlotter verlopen dan ik had verwacht.Tijdens de koers val ik regelmatig en daar komt dan ook wel wat bloed bij kijken, maar ik heb er echt moeite mee om iemand anders te zien lijden. Ik was voorbereid op het ergste, maar ik heb zonder problemen alles kunnen volgen en meemaken. Het was zo’n fantastisch en mooi moment ...»
DUBBEL GELUK «Ik heb twee keer geluk: Milla is een enorm flinke meid én mijn
vriendin heeft hopen ervaring met baby’s. Annelies werkt in een kinderdagverblijf, dus zij is het helemaal gewend om kleine kindjes te verzorgen. Zij was ook al thuis van bij het begin van haar zwangerschap en moet pas deze maand terug gaan werken. Ze heeft dus met volle teugen kunnen genieten van haar bolle buikje en heeft ook vijf maanden goed voor Milla kunnen zorgen.»
DOORSLAPEN «Voor Milla zorgen valt echt goed mee. De eerste week sliep ze al door tot vier uur en na twee weken werd dat gemakkelijk zes, zeven uur ’s morgens voor ze wakker was. Ik heb daar echt wel geluk mee, want mijn rust is heilig. Ik moet fris aan de start
«Pampers verversen doe ik zelden. Ik heb een enorm sterke reukzin» kunnen verschijnen bij elke koers. Ook tussen Annelies en mij is er niet veel veranderd, omdat we zo’n makkelijke baby hebben die we in principe overal kunnen meenemen.» «Luiers verversen doe ik zelden. Ik laat dat liever aan Annelies over, maar wanneer het echt nodig is, zal ik het natuurlijk wel doen. Ik heb een enorm scherpe reukzin en de walmen die soms opstijgen uit Milla’s luier: die zijn serieus hoor.
out (28) en rn to n a V s a la ) Veldrijder K (°29 april 2010 la il M je rt te h doc Die geur, die staat me helemaal niet aan.»
SUPPORTER ERBIJ «Sinds kort heb ik een nieuwe mobilhome, dus naar de koersen die niet al te ver weg worden gereden, kan Milla lekker mee. We hebben
alle comfort in die wagen én Milla horen we alleen wanneer ze honger heeft. De rest van de tijd ligt ze vrolijk in haar wiegje te lachen of slaapt ze. Ze is echt enorm braaf! Maar we hebben er nu dus ook een klein supportertje bij!»
nina 29
REPORTAGE SUPERTROTS OP HUN BABY
«Baby’s zijn geweldig!» «Ik was vooral vóór de bevalling heel erg blij dat er een meisje op komst was. Maar ik ben er zeker van dat ik net zo gelukkig was geweest als de dokter had gezegd dat het een zoon zou worden. Op het moment dat Michèle werd geboren, voelde ik dan weer geen echt verschil met de geboorte van
Zanger Peter Vanlaet (43) en dochtertje Michèle (° 7 juli 2010)
mijn twee zonen. Ik kan met dat ook allemaal niet zo heel erg goed meer herinneren natuurlijk, het is al bijna tien jaar geleden. Het klinkt misschien raar, maar een baby is uiteindelijk een baby. Momenteel is het allemaal nog erg pril natuurlijk: oogcontact en een glimlach die beantwoord wordt, veel meer is er nog niet tussen ons nu. Ik denk dat die grote verschillen nog moeten komen wanneer ze ouder wordt. Van andere papa’s hoor ik wel dat die band tussen een vader en een dochter toch iets speciaals is. Ik denk dat dochters hun vader meer zien als iemand die hen beschermt. Ach, we zullen zien wat de toekomst brengt.»
VERTROUWEN «Ik wil mijn kinderen twee essentiële zaken meegeven in het leven: eerlijkheid en beleefdheid. Ik wil dat ze de twee belangrijkste woordjes‘dankuwel’ en ‘alstublieft’ kennen en ze in een zin kunnen gebruiken. Wanneer ik op café een pintje bestel, doe ik dat toch ook op een beleefde manier? Die zaken kan je hen niet snel genoeg bijbrengen. Verder wil ik als vader vooral een vriend zijn, een vertrouwenspersoon. Vroeger hadden wij misschien iets meer schrik van papa omdat er al sneller eens billenkoek werd uitgedeeld, maar de tijden zijn veranderd. Ik wil dat mijn kinderen met alles bij me terechtkunnen.» «Voor de geboorte van onze dochter, stelden we ons enorm veel vragen over hoe we alles zouden aanpakken. Eens Michèle er was, vielen al die puzzelstukjes in elkaar en nu is alles zo evident. In onze relatie is er nu echt veel meer
30 nina
rust gekomen. Enkel onze dochter is belangrijk en al de rest, waar we vroeger moeilijk zouden over gedaan hebben, is bijzaak. We hebben ook echt geluk met haar, want we kunnen haar overal mee naartoe nemen. Op deze leeftijd is dat natuurlijk nog gemakkelijk. Het enige waarmee we rekening moeten houden, is dat we genoeg papjes en luiers meenemen.Wanneer ze dan haar laatste papje op heeft, moeten we naar huis. Zo simpel is het. Het is echt zo’n gemakkelijk kind, huilen doet ze enkel als ze honger heeft en voor de rest geeft ze geen kik. Ik hoor vaak verhalen over huilbaby’s, maar ik kan het me moeilijk voorstellen. Michèle wordt wakker met een smile en gaat met de glimlach haar bedje in ’s avonds. Ze slaapt nu ook al een tijdje door ’s nachts, ik zeg het: een superbaby!» «Kleine baby’s zijn sowieso ge-wel-dig, ik kan echt niets opnoemen wat ik er niet leuk aan vind. Wat ik wél heb gevoeld, is het slaapgebrek tijdens de eerste weken, maar dat
«Ik ben met veel plezier ’s nachts opgestaan om Michèle haar flesje te geven» hoort er gewoon bij. Ik ben nu de veertig voorbij en dan is het al iets vermoeiender om nooit meer dan twee uur aan een stuk te slapen. Maar ook dat gaat voorbij en is voor mij geen negatief punt. Het is gewoon zo en ik ben met plezier ’s nachts opgestaan om Michèle haar flesje te geven. Ik heb het alleen iets harder gevoeld.»
Foto’s: FilipVan Roe.
Hij heeft al twee zonen van 9 en 11, maar afgelopen zomer werd Peter Vanlaet voor het eerst papa van een flinke dochter. En het was liefde op het eerste gezicht. Want de woorden ‘de max’ en ‘superbaby’ vallen meerdere keren.