OOK DE VLUCHTELINGEN UIT SYRIË

Het Leger des Heils helpt ook bij natuurrampen en in conflictgebieden. We dragen bij aan de wederopbouw en bieden noodhulp. Zoals aan Syrische vluchtelingen in Jordanië.

Met meer dan negen miljoen vluchtelingen is de burgeroorlog in Syrië volgens de Verenigde Naties momenteel het grootste vluchtelingendrama ter wereld. Meer dan 2,5 miljoen Syriërs hebben als gevolg van het geweld hun heil gezocht in het buitenland. De helft daarvan zijn kinderen. Het Leger des Heils helpt de Syrische vluchtelingen waar mogelijk, zoals afgelopen winter met kleding, dekens en gaskachels.

Hulp Syrische Gezinnen

Een deel van de Syrische vluchtelingen woont in vluchtelingenkampen in Libanon en Jordanië. Maar het grootste deel zoekt zijn eigen heil elders in Jordanië, bij gastgezinnen, in provisorische onderkomens of soms simpelweg op straat. Het Leger des Heils stond afgelopen winter zo’n duizend gezinnen bij, zowel in het grote vluchtelingenkamp Zaatari in Noord-Jordanië als elders in Jordanië.

Koude Winter

Het leger richt zich met name op de meest kwetsbare groepen, zoals alleenstaande moeders met kinderen en families met gehandicapte gezinsleden. Het was een relatief koude winter in Jordanië. Daarom deelde het Leger des Heils gaskachels, dekens en warme kleding uit. En veel tapijten, omdat vluchtelingen vaak in (tijdelijke) onderkomens verblijven, met ijskoude betonnen vloeren.

Ondersteuning Van Scholen

De noodhulp van het Leger des Heils wordt georganiseerd door de afdeling International Emergency Services (IES) op het internationale hoofdkantoor in Londen. Vanuit Nederland steunen we het werk van de IES financieel en met de uitzending van Nederlandse experts naar de noodhulpgebieden. Naast noodhulp ondersteunt het Leger des Heils ook een aantal scholen in Jordanië waar veel Syrische kinderen onderwijs krijgen.

Verbijsterende Verhalen

Henk van Hattem was één van de noodhulpverleners van het Leger des Heils in Jordanië. “De verhalen die de vluchtelingen vertellen over wat ze hebben gezien en meegemaakt, zijn verbijsterend. Het Leger blijft er zolang het nodig is en we iets kunnen betekenen voor de mensen.” p weg naar kamer 212 kom ik Marga (42) tegen, achter een wagen vol witte handdoeken. Vandaag moet ze 35 badkamers schoonmaken. ‘Veel?

Nee hoor, gisteren waren het er vijftig. Een groep vrouwen uit Amsterdam — cliënten van het Leger des Heils — vertrok naar huis na een gezellige vakantieweek. De een nam afscheid van me met een knuffel, de ander gaf me een zoen.’ Marga, alleenstaande moeder van een puberdochter, heeft het naar haar zin in de housekeeping. ‘Het is dankbaar werk en ik heb leuke collega’s. Soms dansen we op de gang. Het ging niet zo goed met me, ik heb twee jaar thuis gezeten met een uitkering. Hier voel ik me weer echt mens.’

Geen gewoon hotel

50|50 Hotel Belmont lijkt in eerste instantie een gewoon viersterrenhotel, op een mooie locatie, pal aan de rand van de Veluwe. Met vijftig ka- mers, twaalf vergaderzalen, een grote congreszaal en een restaurant, richt het hotel zich zowel op zakelijke klanten als op toeristen die vanuit hier Park De Hoge Veluwe verkennen. Maar naast zakelijke intenties heeft Belmont ook ideële doelstellingen. Zo is het hotel ook een re-integratiebedrijf voor langdurig werklozen en mensen die zijn afgekickt van hun alcohol- of drugsverslaving in een kliniek van het Leger des Heils. Hier kunnen ze in de keuken, bediening, housekeeping of technische dienst weer wennen aan een arbeidsritme. Hotelmanager Frans Maandag: ‘Veel van hen wonen eenzaam ergens op een kamertje. Dat ze onder de mensen iets nuttigs kunnen doen, helpt hen om het leven weer op de rit te krijgen.’ Gemiddeld werken ze zes à negen maanden bij Belmont, waarna ze doorstromen naar een reguliere baan.

Hoge klantwaardering

‘Eén kilometer door het bos fietsen en je staat precies op het middelpunt van Nederland’, vertelt de receptiemedewerker. Vriendelijk overhandigt ze de kamersleutel en een turflijst voor de minibar. Naast de schaal met pepermuntjes staat een lijstje: op de bekende hotelsite Booking.com krijgt 50|50 Hotel Belmont een 8,5. Frans Maandag is trots op die hoge klantwaardering. Jarenlang gebruikte het Leger des Heils de centraal gelegen accommodatie vooral voor interne congressen en opleidingen. Drie jaar geleden werd Maandag gevraagd het hotel commercieel rendabel te maken, zodat het Leger des Heils de maatschappelijke activiteiten van Belmont kan blijven bekostigen. Zo organiseert het hotel twintig vakantiewe ken per jaar voor mensen die er nooit tussenuit kunnen, zoals bijstandsmoeders met kinderen en eenzame ouderen.

Maandag laat chocoladelolly’s zien. ‘Kijk, we maken nu ook zelf chocolade. En heb je de moestuin al gezien?’ Sinds het hotel de kans kreeg om negen hectare grond te kopen van een boer die met pensioen ging, kunnen de re-integrerende werknemers ook aan de slag tussen de aardbeien. ‘Pesticiden gebruiken we niet en alles wat we verbouwen, gebruiken we in de eigen keuken of leveren we aan La Place. Loop anders even mee met de bioloog!’

Vergeten groenten

De ogen van Marc Ravesloot, bioloog bij Wageningen Universiteit & Research, glinsteren als hij de moestuin instapt. ‘De boer van wie we deze grond kochten, teelde mais en had een boomkwekerij. Dat vond ik niet bij het Leger des Heils passen. Zelf associeer ik het Leger met soep, daarom wilde ik iets eetbaars verbouwen.’ Ravesloot koos voor makkelijk te telen groenten en fruit, zoals sla, noten en bessen. De bioloog ontwierp zelf de bijzondere “moestuin” en geeft les aan de re-integrerende medewerkers en hun begeleiders.

Hij opent het hek van een teeltkamer, een stuk grond, afgezet met houten hekken om reeën en wilde zwijnen buiten te houden. Met een omvang van negentien bij negentien meter is de teeltkamer geborgen en overzichtelijk. ‘Vraagt een collega of je komt koffiedrinken, dan kun je eerst nog even je rijtje afmaken.’ Ook demonstreert hij het irrigatiesysteem.

50|50 Hotel Belmont heeft vijftig comfortabele hotelkamers, waarvan er tien geschikt zijn voor mindervaliden. Omdat veel medewerkers een verslavingsprobleem hadden en een re-integratietraject volgen, schenkt het hotel geen alcohol. Met twaalf vergaderzalen en een congreszaal voor vierhonderd mensen is Belmont geschikt als congres- en vergadercentrum. In het restaurant is plek voor grote groepen mensen, maar er is ook een brasserie. Buiten zijn er verschillende terrassen. Ook organiseert het hotel workshops, zoals een workshop wokken en een workshop waarmee je zelf bonbons leert maken.

Buizen met gaatjes, die de gewassen ondergronds bewateren. ‘Afgekeken van de kibboets.’ Roze stengels rabarber piepen boven de grond uit. ‘Senioren maken we blij met vergeten groenten. Op hun beurt weten zij onze koks weer te inspireren met leuke recepten.’

Trillende handen

Michael de Wilde (25) vindt schoffelen maar geestdodend. Hij maakt liever compote. In de keuken roert hij in een pan pruttelend fruit. Voordat Michael aan zijn koksopleiding begon, zat hij thuis met een Wajong-uitkering. ‘Kijk, mijn handen trillen. Met een koksmes in mijn handen heb ik daar geen last van. Maar gasten bedienen, dat doe ik niet meer. Laatst was André Rouvoet hier met een delegatie. Er was zo gauw niemand die wat te drinken kon brengen. Of ik dat even wilde doen. Hop, het hele dienblad over een aantal collega’s van Rouvoet heen. Dat was de laatste keer.’ Michael legt de laatste hand aan de compote, de eerste dinergasten komen eraan. De twintiger is vastbesloten: hij wil zijn diploma halen. ‘Uiteindelijk wil ik voor mezelf beginnen. Ik droom van een lunchroom op een goede locatie.’

Geen alcohol

Hongerig neem ik plaats in de brasserie. ‘Wacht, ik steek een kaarsje voor je aan’, zegt de serveerster. Opvallend hoe gastvrij het hotelpersoneel is. Het dagmenu van bospaddenstoelensoep en biefstuk laat ik aan me voorbij gaan; ik kies zalm uit de oven. Het bord is mooi opgemaakt met gegrilde groenten, zalmfilet en aardappelgratin. De compote van Michael is erg goed gelukt. Op de beige bank neemt nog een gast plaats: Marjolein Kampkuiper uit Apeldoorn. ‘Op mijn hotelkamer vond ik mondjes van chocolade, daardoor voelde ik me echt welkom. En de kamers zijn superschoon hè’, zegt ze opgewerkt. Kampkuiper volgt een conferentie in Ede. ‘Ik woon niet ver weg, maar ik wilde de boel even de boel laten.’ Op internet vond ze dit hotel. Dat er geen alcohol wordt geschonken, vindt ze eigenlijk wel een voordeel. ‘Ik ben voor het eerst als vrouw alleen een nachtje weg. Ik vind het een geruststellend idee dat er geen bar is met lallende mannen.’

Discolampjes

Als ik het raam van mijn hotelkamer open, ruik ik de boslucht. De midgetgolfbaan is uitgestorven, breiwerkjes sieren een boom. De minibar biedt de keuze uit twee soorten alcoholvrij bier. Ook liggen er twee bijbels. Het enige geluid komt van fluitende vogels; dit is geen plek voor gestold testosteron op scooters, bonkende housebeats of discotheken. Hoewel: als ik onder de douche sta, zie ik iets vreemds: discolampjes in de douchekop.

Kinderen spelen op het springkussen, de eerste medewerkers lopen met kruiwagens richting moestuin. Stefan Lentjes (29) legt kussens op de stoelen van de theetuin. Stefan is eigenlijk een techneut, maar mede door een heftige scheiding van zijn ouders lukte het hem nooit een studie af te maken. ‘Thuis was er weinig structuur, je kent het wel.’ Allerlei losse baantjes met onregelmatige tijden; het werkte niet echt voor Stefan, die ADD bleek te hebben. Inmiddels werkt hij alweer negen maanden bij 50|50 Hotel Belmont. ‘Hier word ik behandeld als een mens, niet als een nummer.’

Een vader die zijn zoons op het springkussen in het Engels toespreekt, bestelt koffie. Stefan maakt een praatje. De Nederlander is naar Australië geëmigreerd. Daar wil Stefan ooit nog eens naartoe. Het Australische jochie kijkt Stefan vragend aan. Hebben ze ook hot chocolate soy bean milk? Stefan lacht. ‘Kinderen zijn onschuldig.’ Op dit moment heeft hij eigenlijk maar één wens: nog even bij Belmont blijven. ‘Sinds ik hier werk, gaat alles tienduizend keer beter.’

Vakanties voor speciale groepen

50|50 Hotel Belmont biedt vakantie-arrangementen voor specifieke doelgroepen. Zoals vakanties voor senioren, ook toegankelijk voor mindervaliden en mensen die gebruikmaken van thuiszorg. Daarnaast organiseert Belmont vakanties voor mensen die zich dat financieel eigenlijk niet kunnen veroorloven. We bieden vakanties voor ouders met kinderen, jeugdvakanties, vrouwenvakanties en seniorenvakanties. Aanmelden kan via een contactpersoon bij een van de korpsen of andere afdelingen van het Leger des Heils.

Alle sociale vakanties van dit jaar zijn al volgeboekt. Maar als u in 2015 met het Leger op vakantie wilt, vraag dan aanvullende informatie aan met de antwoordkaart in het hart van deze Kans.

Ook op vakantie naar 50|50 Hotel Belmont?

Boek nu een Kans-weekend voor €125,- Ga naar de website donateursportal.legerdesheils.nl/ kans of stuur de antwoordkaart in.

Ook op verhaal komen achter de mok? U kunt ‘m bestellen, zie de antwoordkaart in het midden van dit blad.

Zijn jeugd bracht Peter ’t Hoen (57) door in kindertehuizen, tijdens zijn volwassen jaren “woonde” hij geregeld op straat. Nu krijgt hij woonbegeleiding bij het Leger des Heils en staat hij op de planken. Om in het theater zijn verhaal als ex­dakloze te vertellen. ‘Op de vloer geniet ik van mezelf.’ e dag dat de voogd voorreed om Peter op te halen voor het kindertehuis in Boxtel, hangt allang niet meer in zijn geheugen. Het was geen noemenswaardig moment. Vijf van zijn broers en zussen waren al uit huis geplaatst, Peter was gewoon de volgende. ‘Mijn oudste zus kreeg een kind van mijn vader. Dan snap je het wel.’ Leven in een kindertehuis was vooral spelen met vriendjes. En heimwee naar zijn broer en zus met wie hij tijdens vakanties op straat te vinden was. ‘We deden wat niet mocht maar wel spannend was. Een Ciske de Rat, zo zag ik mezelf. Vader in de gevangenis, moeder die ons nariep: “Ik zal blij zijn als je weer oprot, ik gooi je het heilige kruis na”.’

Bekende Nederlander

Toch zijn Peters ouders tegenwoordig zijn inspiratiebron. Hij werkte in een kaarsenmakerij in Amsterdam toen op een middag iemand naast hem kwam staan die zich voorstelde als regisseur van de Joseph Wresinski

Cultuur Stichting (zie kader). Ze waren op zoek naar verhalen van daklozen om daarover een realistisch theaterstuk te maken. Of hij wilde meedoen. Niet lang daarna speelde hij de hoofdrol in het stuk Lazarus, over het contact tussen een dakloze en een vluchteling. Inmiddels heeft

Peter meer voorstellingen op zijn naam staan. ‘Zo start dus de carrière van een bekende Nederlander.’

Zwervend bestaan

Na de kindertehuizen woonde Peter korte tijd op kamers, maar dat ging mis. Net als de tijd erna toen hij bij zijn moeder verbleef. ‘Ze begon te schelden, ik trok de deur achter me dicht en toen stond ik op straat.’ Eigenlijk was het zwervende bestaan best vrolijk, vond Peter. Hij waste zich bij fonteintjes en bracht de dag door in de buurt van verslaafden in een parkje. ‘Ik schreef me in bij relatiebureaus. Zo kwam ik aan mijn logeeradresjes.’ In Amsterdam kwam hij in contact met zijn vader, een man in een aanleunwoning en met zuurstofslangetjes in de neus. ‘Die kan me niks meer aandoen, dacht ik toen ik hem zag. Maar goed ook, als hij één vinger naar me had uitgestoken, had hij het niet overleefd. Vergeven kun je leren. Vergeten kan alleen als onthouden niet meer lukt.’

Peter deed de was, kookte, zorgde voor het fruit op tafel. Totdat zijn vader overleed. ‘Het deed me meer dan ik dacht. Ik betaalde geen huur meer, werd onverschillig en opvliegend.’ Een kennis bracht hem naar het Leger des Heils. Daar begon zijn terugtocht.

Overgave

De Joseph Wresinski Cultuur Stichting produceert theaterproducties over armoede en het leven aan de zelfkant van de maatschappij. De spelers zijn ervaringsdeskundigen die samen met professionele theatermakers de stukken vormgeven. De stichting geeft voorstellingen door heel het land. Kijk op www.wresinskicultuur.nl voor een actuele speellijst.

Theaterspelen is overgave, op de planken kan Peter zichzelf zijn. Hij bewaart de teksten voor als hij zelf nog eens kinderen krijgt. ‘Om iets te laten zien waarop ze trots kunnen zijn.’ Sommige scènes raken hem. Zinnen als “Je bent een man van twaalf ambachten en dertien ongelukken” voelt hij trillen tussen zijn ribben. ‘Dan denk ik: wat heb ik nou eigenlijk betekend in het leven? Op zo’n moment mis ik liefhebbende ouders. Dan kijk ik de zaal in, op zoek naar ogen die van me houden.’

We kunnen nog steeds extra collectanten gebruiken!

Het Leger des Heils kan nog altijd extra collectanten gebruiken voor de landelijke collecte dit najaar. Leuk is het sowieso, en bijster ingewikkeld is het zeker niet. Maar toch, voor de verlegen en onhandige geldinzamelaars onder ons: een handleiding collecteren voor dummies.

Dit kun jij beter!!

Word collectant.

Meld je aan via de website legerdesheils.nl/collecte of vul de antwoordkaart in

1. Kleed je een beetje netjes. En zorg ervoor dat de knoflook van gisteren niet meer te ruiken is.

2. Maak oogcontact. En ook slim: kijk voordat je aanbelt eerst even op het naambordje hoe je straatgenoot ook alweer heet. Met een enthousiast ‘Goedenavond mevrouw Dijkstra’ breek je het ijs net wat makkelijker.

3. Behoeft geen nadere toelichting. En oh ja: soms vragen mensen hoeveel ze moeten geven. Noem dan geen bedrag, maar zeg gewoon: ‘Wat u kunt missen.’ En dank voor elke gift.

4. Sta niet te vroeg of te laat voor de deur. Geloof me, je buurman uit bed bellen — ook als-ie uitslaapt — is niet echt bevorderlijk voor de opbrengst. En sowieso is huisaan-huis collecteren slechts toegestaan tussen 08.00 en 21.00. Het beste tijdstip is tussen 17.30 en 21.00.

5. Draag geen kleding die als provocerend kan worden ervaren. En je pet of hoed kun je beter thuislaten, anders lijkt je silhouet wellicht net wat teveel op dat van oom agent. En dan doen sommige mensen de deur niet open.

Colofon

Kans is een uitgave van Stichting Leger des Heils Fondsenwerving, bestemd voor donateurs en andere betrokken gevers. Onze activiteiten worden voor circa 90 procent bekostigd via overheidsregelingen. De gelden kunnen alleen worden besteed aan doelen die de overheid aanwijst. Verder betaalt een aantal cliënten een eigen bijdrage. Er zijn echter nog steeds mensen die buiten de boot vallen. Het Leger des Heils blijft daarom zoeken naar nieuwe vormen van hulpverlening, in aanvulling op het Nederlandse zorgstelsel. Omdat deze projecten (nog) niet binnen de subsidieregels vallen, zijn wij afhankelijk van donaties, giften en nalatenschappen.

Dit magazine geeft donateurs en relaties die de organisatie steunen een gevarieerd, maatschappelijk relevant, hedendaags en zinvol beeld van het Leger des Heils. Het blad wil een relevante kennisbron zijn over maatschappelijke issues waarmee het Leger zich bezig houdt. Het laat ook zien dat het Leger zijn beloften inlost: er onvoorwaardelijk zijn voor mensen zonder vangnet, geïnspireerd door het christelijk geloof.

TERRITORIAAL

COMMANDANT

Hans van Vliet

HOOFDREDACTIE

Will van Heugten

COÖRDINATIE /EINDREDACTIE

Irene Belkum

REDACTIE

John den Hollander, Margreet Kramer-Schutte, Chantal Maas, Harm van Teijlingen

CONCEPT/EINDREDACTIE

Maters & Hermsen, Galiëne Gerritsen, Stan van Herpen, Jelle Hoogendam, Kaisa Pohjola

TEKST/VORMGEVING

Maters & Hermsen Journalistiek en Vormgeving

LITHOGRAFIE/DRUK

Mark Boon, Senefelder Misset Doetinchem REAGEREN?

Leger des Heils, t.a.v. redactie Kans postbus 3006, 1300 EH, Almere. kans@legerdesheils.nl www.legerdesheils.nl

GEEF OOK!

Wilt u ons helpen?

Stort uw gift op bankrekening 70.70.70.171 of word donateur. Kijk daarvoor op www.legerdesheils.nl onder het kopje ik wil helpen. Of bel: 036 53 98 134

3 x KORT

Nieuw korpsgebouw Den Haag

Het Leger des Heils Den Haag krijgt een nieuw korpsgebouw. De kerkelijke gemeente verhuist in het voorjaar van 2015 naar een nieuw pand in het stadsdeel Escamp. In het gebouw komen kerkdiensten, activiteiten voor de buurt en een tweedehands kledingwinkel.