Straatvogels tem je niet

WEERZIEN

Rubriek waarbij we opnieuw langs gaan bij een cliënt die we eerder spraken voor Kans.

Na drie jaar in een koepeltentje waren Lily, haar vriend Pepo en hun hond Lava erg tevreden met hun nieuwe woonplek op Beatrixoord, het voormalige AZC net buiten Eindhoven. Tijdens de Tweede Wereldoorlog had de Duitse Luftwaffe hier een nepkerk neergezet. Stromend water hadden de krakers niet in het kerkje, maar er groeiden bramen en eetbare paddenstoelen in de tuin. Een dag voor oudejaarsavond zette de gemeente Lily en Pepo eruit: er zou koolmonoxidevergiftiging dreigen door een slecht werkende kachel.

Alternatieve huisvesting op twee verschillende plekken weigerde het koppel, omdat ze samen wilden blijven. Ruim twee maanden logeerden ze bij kennissen of sliepen ze op straat. Hartje winter kreeg Lily een boete voor wildkamperen. ‘Alsof iemand voor zijn plezier met -5 buiten in een tent slaapt, zonder matje.’ Tegen de bekeuring voor “recreatief verblijf” gaat ze bezwaar maken. Vandaag viel er een brief van haar advocaat op de mat, over de andere zaak die ze aanvecht. De rechter geeft haar gelijk: de uitzetting uit het kerkje was onrechtvaardig. Ze krijgt een schadevergoeding voor de spullen die zijn weggegooid. Om de overwinning te vieren, trekt Lily een blik bier open.

Stigmatiserend hokje

Elf jaar lang stond ze ingeschreven bij verschillende woningbouwverenigingen. Een paar keer belandde ze bij de loting op de eerste plek, maar werd ze niet uitgenodigd voor een bezichtiging. ‘Eens een stempel, altijd een stempel.’ Zeven jaar geleden werd ze uit haar huurhuis gezet. Volgens haar dossier omdat ze als drugsverslaafde overlast veroorzaakte. ‘Ik heb al twee jaar geen coke meer aangeraakt.’

Uiteindelijk nam Lily enkele maanden geleden genoegen met een 1-kamerappartement. Op het oog stukken comfortabeler dan een koepeltentje. Toch is Lily er niet blij mee. ‘Dit is geen echt huis. Hier kan ik mijn twee kinderen nog steeds niet ontvangen en laten logeren. Op straat leer je dat het leven een groepsproces is. Hulpverleners verwachten dat ik vrienden de deur wijs. Terwijl goede vrienden meer voor me kunnen betekenen dan welke hulpverlener ook.’

Vrede en

vrijheid

Lily voelt zich door de instanties niet serieus genomen. Dat ze niet standaard in de maatschappij staat, beseft ze. ‘Maar ik kan met veel verschillende soorten mensen omgaan en van waarde zijn als ervaringsdeskundige.’ Lily hoopt dat ze op een dag wél kan doen waar ze in gelooft: een brug vormen tussen professionals en mensen die als onbehandelbaar worden gezien. Voor de gemeente wil ze contact maken met mensen op straat. Daarnaast wil ze kunst maken met andere “straatvogels” en vanuit een camper maatschappelijke overschotten uitdelen. Zoals ze nu bij het Leger des Heils broodjes uitdeelt die de bakker niet heeft verkocht.

Ondanks alle tegenwerking die ze ervaart, gelooft ze nog steeds in samenwerking met de gemeente. Ze heeft plannen ingediend voor Beatrixoord. ‘Ik snap dat het kerkje niet geschikt is voor bewoning, maar ik zou er graag artistieke workshops willen geven: poppen maken en improvisatie-straattheater. Of een sustainable urban art city-camping oprichten, waar iedereen welkom is. Studenten, bijstandsmoeders, ouderen, psychiatrische patiënten en daklozen. Ik blijf strijden voor vrede en vrijheid.’

Dan komt Pepo binnen met zijn gitaar, hij heeft muziek gemaakt in de stad. Lava springt enthousiast door de kamer. Eerst een joint? Nee, eerst The happy homeless song op zijn gitaar. ‘Happy homeless, keep your smile. Happy homeless, don’t cry.’ De bulterrier gaat op zijn rug liggen en laat zich kroelen door Lily, die zachtjes meezingt. ‘I feel free, I feel fine.’ Even reiken vrede en vrijheid toch tot in de woonkamer. Kans