Vooruit met de geit

Op het Twentse platteland komen meer dan twintig mensen tot rust in een beschermde omgeving. De één kampt met verslavingen, de ander met psychische beperkingen. Samen verzorgen ze drie geiten, twee schapen en huishond Doenja. ‘Door te zorgen voor dieren, leer je ook te zorgen voor jezelf.’

‘Oei, Eva heeft haar voederbak stukgegeten.’ Daniel houdt een gebarsten groene emmer omhoog. Ooit woonde het dier op een grote geitenboerderij, tot ze op een dag geen melk meer kon geven na een uierontsteking. Eva had al een enkele reis naar het slachthuis op zak. Nu geniet Eva op deze Twentse boerderij van haar oude dag. Ze wordt vertroeteld door mensen die zelf ook zo hun problemen hebben.

Het is een diepgrijze dag. Het miezert. En nog steeds is het hier mooi. Op de groene weiden in het heuvellandschap grazen reeën. Vanuit een eik fladdert een boompieper omhoog. Als aan een parachute laat het gespikkelde vogeltje zich omlaag vallen. Om een vrouwtje te imponeren, maar alleen Maria lijkt er oog voor te hebben vanuit haar kapelletje op de driesprong. Afijn, dat is zo de sfeer, hier in het buitengebied van Beuningen, Overijssel. Beheerder Theo Hermsen heet ons greuts (Twents voor trots) welkom met een weids gebaar. ‘Dit is de mooiste vestiging van het Leger des Heils.’

Onverwoestbaar

Het team vertrekt in het witte legerbusje naar de Welkoop in Denekamp. Samen met begeleidster Michelle den Heijer gaan ze voer kopen. En nieuwe voederbakken voor de geit. Beheerder Theo houdt zijn hart vast. De ploeg is op pad met de pinpas van het Leger des Heils. ‘Als ze zich maar geen overdreven luxe laten aanpraten. Ze hebben daar vast voederbakken van boven de honderd euro.’ De vrees van Theo blijkt onterecht. Bij terugkeer toont het team trots de aankopen. ‘Geen stress, Theo. Deze bak is van onverwoestbaar plastic en kostte maar drie euro!’ Dan meldt bewoner Daniel droogjes dat ze ook een kettingzaag en een robotmaaier hebben gekocht. ‘We gaan de boel eens goed aanpakken hier.’ Theo heeft snel door dat ze hem in het ootje nemen.

Tumult

Twee jaar geleden nam het Leger des Heils deze boerderij over van een andere zorgverlener. Dat verliep niet zonder tumult. Theo is er de man niet naar om oude koeien uit de sloot te halen. ‘Sla Tubantia er maar op na’, adviseert de beheerder ons als we ernaar vragen. De regionale krant schreef een dossier vol verhalen over de vorige eigenaar van de boerderij, een kleine zorginstelling. We lezen over een inval door justitie, rechtszaken en faillissementen. Na een hoop gesoebat deed de wethouder uit Enschede een klemmend beroep op het Leger des Heils om de zorg te continueren. En zo geschiedde. Bewoners die er al wat langer wonen, geven aan dat het Leger des Heils ‘minder streng in de leer is’.

Rust gevonden

Bij de koffiemachine op de deel ontmoeten we Patrick (44). Zweetdruppels parelen op zijn voorhoofd. De Tukker met volle baard heeft net een stapel oude straatklinkers op de aanhanger gegooid. ‘We maken de omgeving van de stallen weer netjes.’ Hier heeft Patrick zijn plek gevonden. Net op tijd, zegt hij zelf. Na een motorongeluk nam de drank zijn leven over. Tot zijn lever het bijna begaf en hij het roer

Beschermd wonen op een Twentse boerderij

Deze vestiging van Huis en Haard is te vinden in het heuvelachtige Twentse landschap tussen Oldenzaal en Denekamp, niet ver van riviertje de Dinkel. Hier kunnen 21 deelnemers beschermd wonen. Sommige bewoners slapen (af en toe) thuis en komen hier voor dagbesteding. In de zomer van 2019 nam het Leger des Heils de boerderij over op verzoek van de gemeente Enschede. Momenteel vindt er een verbouwing plaats in de slaapvertrekken. De kleine kamertjes worden omgebouwd tot studio’s. Over enkele maanden zal deze vestiging een beschermde woonplek bieden aan 28 deelnemers.

omgooide. ‘Ik raak geen druppel meer aan, ik leerde God kennen. En hier op de boerderij richt ik me op wat ik wel kan. Ik heb het gevoel dat ik hier de beste versie van mezelf heb ontdekt.’

Eenling

Op weg naar de beestenboel komen we Marcel (57) tegen. Met zijn gele overhemd, olijke pet en hippe sneakers is Marcel een opvallende verschijning. Hij noemt zichzelf een stadsmens. ‘Ik houd van uitgaan, de halve nacht stijldansen in café De Buurvrouw.’ Op de boerderij moest de flamboyante Marcel wennen. ‘Niet aan de stilte, maar aan het groepsproces. Ik ben een eenling en dat werkt hier niet. Ik leer om rekening te houden met anderen.’ Later op de dag gaat Marcel wandelen met Doenja. ‘Wie laat wie uit? Dat is de vraag hè?’ Marcel wil nadenken in het bos want hij moet een beslissing maken. Vandaag is vrijdag en misschien gaat hij dit weekeinde naar huis, naar zijn zoon. ‘Thuis ligt 23 kilometer verderop, maar het is een andere wereld. Of ik ga? Dat beslis ik op het allerlaatste moment, op mijn gevoel.’

Uitmesten

Op de boerderij treffen we meer mensen die de stad zijn ontvlucht. Zoals Jan (48) die naar eigen zeggen een bekende dealer was op het Van Heekplein in Enschede. Zelf rookte hij coke. Inmiddels niet meer. Jan zocht hulp in de stad, maar dat werkte niet. ‘Ik moest weg. En hier kom ik niemand tegen uit mijn oude wereld. Dat bevalt mij goed. Hier heb ik rust in mijn hoofd. En de schapenstal uitmesten? Met liefde! Mooi werk.

Jan:

‘Ik moest weg uit de stad. Hier heb ik rust in mijn hoofd.’

Patrick:

‘Ik heb het gevoel dat ik hier de beste versie van mezelf ontdek.’

Marcel:

‘Ik ben een eenling en dat werkt hier niet. Ik leer om rekening te houden met anderen.’