Column boswachter Floor

De wereld verkennen op een boot

Tot ziens!

Aan alles komt een eind. Ook aan wat voor mij lange tijd de allerleukste baan ter wereld was. Na elf jaar stop ik als boswachter communicatie & beleven op landgoed Haarzuilens. Tijd voor een nieuwe uitdaging. Tijd om het stokje door te geven. Daarmee is dit ook mijn laatste column voor Leidsche Rijn Magazine.

Toen ik elf jaar geleden het kantoortje van Natuurmonumenten binnenstapte op de Eikslaan in Haarzuilens, was er eigenlijk nog niet zoveel. Het kantoor was in een woonhuis waar we lunchten aan de te krappe keukentafel, de computers stonden in de voormalige woonkamer en als je in de sloot was gevallen, kon je douchen in de bruin betegelde badkamer. Het had zijn charme en ik voelde me er letterlijk meteen thuis. Er lagen nog geen wandelpaden. Fietsen kon eigenlijk alleen over de bestaande fietspaden zoals Haarpad en Joostenlaan. Wel waren er in het Wielrevelt overal graafmachines hard aan het werk.

Al snel kwam ik erachter dat het inrichten van een nieuw gebied niet vanzelf gaat. Een lange adem en veel geduld, inrichtingsplannen, vele overleggen met provincie en gemeente, bestemmingsplannen, subsidie aanvragen, aannemers, vergunningen en vele (bewogen) bewonersavonden waren nodig om te zijn wat het nu is. Het ging me lang niet altijd snel genoeg, maar uiteindelijk kijk ik met een blij en trots gevoel terug op alles was we de afgelopen elf jaar bereikt hebben.

Dat is best veel. Zo ben ik ontzettend trots op de aanleg van Parkbos de Haar, een project waar ik van tekentafel tot aanplant bij betrokken ben geweest. Samen met duizenden mensen plantten we in 2015 in totaal 70.000 bomen. Onder meer dankzij deze aanplant zit de biodiversiteit van landgoed Haarzuilens enorm in de lift. Vogels, insecten en (kleine) zoogdieren houden van de jonge, ruige stukken bos. Daarnaast is het natuurlijk een hele fijne plek om even de drukke stad achter je te laten en tot rust te komen. Ik kan niet wachten om te zien hoe het er over twintig jaar uitziet. Oja, iets met geduld en lange adem…

We legden verschillende beleefpaden aan zoals ’t Natte Laand en Historisch Pad. Boomgaarden werden hersteld en picknickbankjes geplaatst. En wie had gedacht dat er in de voorheen zeer intensief bemeste weilanden van het Wielrevelt nu in de zomer weer orchideeën en ratelaars bloeien? Ook kijk ik met veel plezier terug op de succesvolle landgoeddagen, wilde buitendagen, schoolbezoeken, camping van OERRR en excursies waar we duizenden mensen uit Leidsche Rijn en omstreken mochten ontvangen. Dit kon ik niet organiseren zonder de vele vrijwilligers die zich met zoveel enthousiasme en passie inzetten voor Natuurmonumenten. Zij zijn goud!

We verhuisden van de Eikslaan naar Thematerweg 10 op Hoeve Wielrevelt, een eigentijds erf met kapschuur, horeca, moestuin, kippen, zorgboerderij etcetera. Een heerlijk startpunt om landgoed Haarzuilens verder te voet of op de fiets te ontdekken.

En tot slot ben ik natuurlijk trots op de speelnatuur van OERRR, waar alle kinderen van Leidsche Rijn kunnen glijden van de modderglijbaan en avonturen kunnen beleven in en met de natuur. Enfin, trots op dat ik mijn steentje heb bijgedragen aan landgoed Haarzuilens. Ik wens mijn opvolger net zo veel plezier als ik de afgelopen jaren heb gehad. En voor alle lezers: geniet van landgoed Haarzuilens. Jullie boffen met zo’n mooie achtertuin!

PS. Ik blijf werkzaam bij Natuurmonumenten, maar ga me vanaf nu helemaal richten op OERRR, het jeugdprogramma van Natuurmonumenten.