Máxima-portretjes

Irene Lausberg is coach in de buurt van het Máximapark en gebruikt het park als verlengde van haar coachpraktijk. Regelmatig komt ze mensen tegen die geïnspireerd worden door het park. www.irenelausberg.nl

ELIZA > Blote voeten in het gras

Het is vroeg in de middag in juni. Heerlijk weer, blauwe lucht, zonnetje. De Vlindertuin ligt er prachtig bij. Een waar paradijs binnen het Máximapark. Een groep vrijwilligers onderhoudt met veel zorg en liefde de planten het jaar rond. Tussen variaties van groen zie ik paarse, blauwe, witte, gele en oranje bloemen in allerlei vormen en maten. Ik kom hier graag. Tijdens een wandelcoaching neem ik mensen hier mee naar toe. De natuur dient dan als spiegel voor de coachvraag. Symbolen genoeg. Ook een heerlijk verstild plekje.

Op een kleedje

Een gezinnetje loopt rondjes. Achter de heggetjes, langs de paadjes en bij de bijenkasten. Op het gras, net in de schaduw onder een boom, ligt iemand te slapen. Het boek waar ze in las, ligt gesloten op het kleedje. Vrolijk babbelend arriveert een stelletje, met het trekpontje over het water.

Ik weet waarom ik zelf hier graag kom, maar wat ervaren anderen? Op een heuveltje tussen de bomen zit een moeder met twee kinderen en oma, stoeltjes erbij, kinderen op een kleedje. Het ziet er gezellig uit. Ik voel me een beetje bezwaard om dit moment te onderbreken, maar mijn nieuwsgierigheid wint het. Ik knoop een praatje aan. Een van de kinderen vertelt meteen dat haar moeder ‘snotdrinken’ in haar beker heeft. Het blijkt een warm courgettesoepje.

Rust

Eliza, de moeder, vertelt dat ze hier vaak komt. In 2010 zijn ze in de buurt komen wonen, zonder weet van dit park en de plannen voor verdere ontwikkeling. Nu is ze dankbaar dat dit park er is. Eliza is aan het revalideren en zoekt de natuur graag op. Ze heeft wandelingen toegevoegd aan haar dagelijkse ritueel. Steeds een stukje verder. Het park geeft haar rust en dat is precies wat ze nodig heeft. Als ze tussen de huizen wandelt, ervaart ze onrust, meer prikkels. Natuur is helend, vertelt ze. Het zijn andere prikkels. De prachtige bloemen in de Vlindertuin zijn inspirerend. Schoenen uit en dan met je blote voeten in het gras. De natuur voelen en je daardoor laten voeden. Dat kan hier. De kinderen kunnen rondlopen en spelen. Zij komt tot rust.

Paarse bolletjes

Eliza had gedacht dat het hier wel druk zou worden, met zoveel mensen die in de buurt wonen. Maar dat is niet zo. Wel valt op dat er weinig vlinders zijn. De dochters hebben er net eentje gezien, een witje. Zo zittend op haar stoel en uitkijkend op de Vlindertuin kriebelt het om weer te gaan tekenen. Jaren terug deed ze dat graag, als amateur. Haar oudste dochter pakt papier en kleurtjes en tekent haar lievelingsbloemen uit het park. Hoge paarse bolletjes op lange steeltjes. Eliza wil binnenkort ook zelf graag de weelderigheid van het park vastleggen. Niet te precies, meer in grove lijnen.

De gemeente Utrecht omarmt het concept van ‘gezond stedelijk leven’. Daar horen natuur en groen bij, maar ook stilteplekken. Waarom die belangrijk zijn, voel je hier in de Vlindertuin. Ik hoop dat er steeds meer van dit soort plekken komen. Dank je, Eliza en familie, voor jullie kijkje op de tuin. En ik ben heel benieuwd naar je tekening.