3 minute read
NICO
Charismatische straatkrantverkoper in Vleuten
Nico (71) is een bekend gezicht in Vleuten. In de Albert Heijn verkoopt hij al acht jaar lang de straatkrant Straatnieuws. Velen knopen een gesprekje met hem aan, sommigen kopen een krantje, de meesten lopen hem voorbij. Wat is het verhaal van Nico? LRM sprak met deze bijzondere man.
Hoe gaat het met je?
Het gaat wel goed met mij. Ik mag elke dag de straatkrant verkopen in de Albert Heijn. De mensen van de winkel zijn goed voor me. En ook de mensen die langskomen om me te groeten zijn lief. Toch heb ik elke dag pijn, vooral in mijn hoofd. Daarom draag ik vier mutsen. Maar ik blijf positief.
Kan de dokter je niet helpen?
Mijn lichamelijke klachten komen door stress. Twintig jaar geleden had ik een hoge positie bij de politie in Oezbekistan. Vanwege de dictatuur was ik niet meer veilig en moest ik vluchten. Veel mensen in Nederland weten niet waar Oezbekistan ligt, hoe mooi het land is en ook niet hoe onveilig de situatie daar is. Toen ik in Nederland kwam, zat ik eerst een poos op Schiphol. Ik was daar ook tijdens de Schipholbrand in 2005. Door alles wat ik meemaakte, heb ik veel stress. De dokter kan me daarmee niet helpen.
Waar ben je als de winkel dicht is?
Ik heb een plek in een AZC in Groningen, waar ik in het weekend naartoe moet. Ik vind het heel saai daar. Liefst ben ik onder de mensen. Daarom kom ik zo snel als het kan weer naar Vleuten. Doordeweeks zoek ik een slaapplaats in Utrecht. Jaren geleden kon ik een huisje krijgen in een dorp boven Groningen. Maar ik wilde daar niet wonen. Ik sprak toen nog niet zo goed Nederlands en ik wilde graag op een minder afgelegen plek wonen. Sindsdien zijn er veel meer vluchtelingen naar Nederland gekomen, bijvoorbeeld uit Syrië en Oekraïne. De kans op een huisje is daardoor heel klein geworden. Want officieel heb ik een dak boven mijn hoofd in het AZC.
Is het gedrag van mensen veranderd?
De mensen zijn nog altijd lief voor mij. Ze vertellen me over hun leven en dat geeft mij even afleiding. Kinderen kennen mij en komen me zelfs een knuffel geven. Voor de coronaperiode werd ik vaker door mensen uitgenodigd om bij hen thuis te komen eten. En ik verkocht toen meer straatkranten en kreeg meer donaties. Het is merkbaar dat mensen nu minder te besteden hebben.
Wat wens je voor jezelf?
Ik zou het allerliefst mijn kinderen willen zien. Ze zijn nog in Oezbekistan. We hebben wel contact, maar niet vaak. De situatie is onveilig en ik wil mijn kinderen niet in gevaar brengen. Daarnaast wens ik rust en een huisje voor mezelf in de buurt van Vleuten of Utrecht.
TEKST: EVA WAGENAAR | FOTOGRAFIE: WIM VAN IJZENDOORN
