Dutch Clinic, klein maar fijn

DUTCH CLINIC:

SPECIALIST IN SPATADEREN

Wie denkt dat alleen grote klinieken professioneel kunnen zijn, zit er faliekant naast. Dutch Clinic, waar zeer ervaren chirurgen het werk doen, bewijst het tegendeel. Juist in een kleinere kliniek omdat ze naast hoogstaand werk ook de persoonlijke benadering belangrijk vinden. Aandacht geldt op alle vlakken, dat schenkt vertrouwen.

Speciale zorg, gewoon onder reguliere zorg

Dutch Clinic richt zich op poliklinische behandelingen, ook de behandeling van spataderen. Het hele traject, van intake tot thuiskomst, wordt begeleid door de chirurg en stap voor stap word je gedurende de hele behandeling aan de hand genomen. Het kleinschalige karakter maakt dat er vrijwel geen wachtlijsten zijn en omdat het bijna als thuiskomen voelt is de drempel heel erg laag. Bijzonder is het dan te noemen dat alle noodzakelijke medische ingrepen gewoon onder de zorgkosten vallen. Er is eigenlijk niet één reden meer om een operatie uit te stellen of bang voor te zijn. Het is een warm bad bij Dutch Clinic, je bent in goede handen.

Alles voor de aderen

De chirurg van Dutch Clinic, dr. Van Eps, is gespecialiseerd vaatchirurg en door zijn ervaring kan hij niet alleen alle behandelingen uitvoeren, hij kan ook als geen ander de mogelijkheden en onmogelijkheden vertellen. Dat maakt dat de verwachtingen altijd van tevoren duidelijk worden afgestemd. Hij en zijn hele team zorgen ervoor dat zelfs de kleinste laser ingrepen tot aan vaatoperaties aan spataderen, een grote positieve impact hebben op de kwaliteit van je leven. Het meest gehoorde commentaar van oud-patiënten is dan ook: ‘Dat had ik jaren eerder moeten doen’.

Hoofdweg 848-A, Hoofddorp T 020 214 20 33 info@dutchclinic.com www.dutchclinic.com

Levenslustig, vrolijk, creatief en vol humor, dat is San d’ Oliveira. De 59-jarige creatieveling en voormalige communicatiemedewerker bij Ikea woont tegenwoordig, als gevolg van haar ziekte MS, in Nieuw-Unicum in Zandvoort. Een open gesprek vol levenslessen met een doorzetter, die graag gesprekken op gelijke hoogte voert.

NIEUW LEVEN! IN... Zandvoort

Een fijn thuis

‘Het is ontzettend fijn om in Nieuw Unicum te wonen, ik voel me er helemaal thuis. In 2013 kreeg ik, na een lange periode van klachten die later op Multiple Sclerose terug te voeren waren, de definitieve diagnose. Mijn toenmalige partner, zoon Micha en ik waren na een ziekenhuisopname en een verblijf in een verzorgingstehuis in 2017 bezig met het verhuizen naar een aangepaste woning in Amsterdam. Vlak voor we over zouden gaan deelde mijn ex mee dat hij iemand anders had ontmoet. Er volgden helse maanden en uiteindelijk belandde ik in de crisisopvang bij Nieuw Unicum. Dat resulteerde na een tijdje in een vaste plek. Ik heb er inmiddels heel wat vriendschappen opgebouwd en kan mijn creatieve ei kwijt bij de diverse activiteiten die er aangeboden worden. Het verplegend personeel is ook fantastisch, het zijn stuk voor stuk schatten met een gouden hart.’

De kracht van je hoofd

‘Mijn lichaam is niet langer mijn heilige tempel, dat is mijn brein nu. Ik ben een dochter van artistieke ouders, mijn vader was fotograaf en mijn moeder heeft de Rietveldacademie gedaan. Ik heb hun kunstzinnigheid geërfd en heb ook een grote passie voor fotograferen en tekenen. Niet voor schilderen, want dat vind ik een kliederboel worden, haha. Ook schrijven vind ik een geweldige manier om me te uiten en mijn gevoelens op papier te krijgen. Aan het begin van de lockdown ben ik begonnen met The Corona Diaries (waarvan een fragment in het kader te lezen is, red.). Die hebben me enorm geholpen om overzicht te krijgen en mijn gedachten te ordenen. Een vriendin gaat ze na deze crisis bundelen, daar ben ik best trots op. Ik kan last hebben van ‘ellendewentelen’, dan zie ik het niet meer zitten en voel ik me verdrietig. Contact met anderen en terugdenken aan vroeger helpt me dan om me te herpakken. Want mijn leven bestaat voornamelijk uit afscheid nemen. Afscheid nemen van je kunnen, je kracht, je privacy, van iets ‘even’ doen. Dat realiseren mensen zich vaak niet, dat voor mij tandenpoetsen al een uitdaging is en dat ik niet na het douchen mijn teennagels even kan knippen, bijvoorbeeld. Maar vooral het afscheid nemen van geliefde vrienden blijft heftig en dat is helaas vaker aan de orde dan me lief is. En ik heb altijd al zo’n hekel aan afscheid nemen gehad.’

Eternal zomerkamp

‘De coronaperiode was in de eerste lockdown voor de bewoners in mijn deel van het Nieuw Unicum nog het beste te vergelijken met een eindeloos zomerkamp. Normaliter is er, naast de vaste groep bewoners, ook een aantal bewoners tijdelijk. Nu hadden we aan het begin een hechte groep bewoners en verzorgers, daar kwam niemand meer bij of ging er weg. Door het mooie weer gingen we veel naar buiten en deden we waanzinnig leuke dingen met elkaar. Beautydagjes, samen koken, even de duinen in, gezellig spelletjes doen… het was echt mooi dat we het samen zo konden beleven. Mijn vader en zus hadden het zwaarder in die periode, zij zaten echt alleen thuis. Daar had ik bijna meer medelijden mee dan met mezelf.’

PEOPLE AND ART TO LOVE

Je mist meer dan je meemaakt

‘Door mijn ziekte ben ik mezelf geworden. Ik ben een klein vrouwtje, meet maar 1 meter 57. Vroeger was ik snel geïmponeerd door mensen die langer waren en liet ik me makkelijk aftroeven. Ik voegde me vaak naar een ander. Dat doe ik nu niet meer, ik besef dat mijn mening telt. Doordat ik in een rolstoel zit, net als de meeste mensen in Nieuw Unicum, voer ik met iedereen gesprekken op gelijke hoogte. Letterlijk én figuurlijk. Ik zou niet eens weten hoe lang mijn partner Henk is, bijvoorbeeld. Je beoordeelt elkaar nu op hele andere kenmerken dan in het ‘normale’ leven, je gaat sneller de diepte in en de buitenkant doet er eigenlijk niet bijzonder veel toe. Zoals schrijver Martin Bril zei: “je mist in het leven meer dan je meemaakt... en dat is helemaal niet erg”. Die uitspraak geeft me kracht als ik er even doorheen zit, want hij geldt voor iedereen, niet alleen voor mij. Ik tel mijn zegeningen, in het bijzonder die van moeder zijn van een volwassen zoon. Micha is inmiddels 23, afgestudeerd in Toegepaste Biologie, woont samen en doet het fantastisch.’

Lekker mensen observeren

‘Van in de duinen en zo dicht aan het strand wonen geniet ik enorm. De natuur rondom Nieuw Unicum is prachtig. Ik rijd als het weer het toelaat ook graag naar de boulevard. Lekker mensen kijken. Wel ‘door mijn oogharen’, want je maakt door je beperkingen toch niet meer écht deel uit van dat leven. Maar lekker een uurtje daar zitten of lunchen bij een strandpaviljoen blijft heerlijk. Op de terugweg even langs de Appie voor een avocado en een naanbrood en ik heb weer een goede dag. En dat is wat telt, elke dag opnieuw!’

‘Mijn lichaam is niet langer mijn heilige tempel, dat is mijn brein’

The Corona Diaries DAG 89 - 12 JUNI 2020

Beelden

Alles werd vastgelegd op de gevoelige plaat bij ons thuis.

Maar wat wil je ook als familie van beide kanten iets te maken heeft met fotografie. In Amsterdam-West was de fotostudio op een ander adres dan ons huis. Het materiaal werd in zwart-wit daar door mijn vader ontwikkeld en afgedrukt. In Noord in de DoKa van de atelierwoning. En daardoor denk ik in plaatjes, dat moet haast wel. Dit gegeven ligt vast in mijn DNA. Gebeiteld in de genen. Beelden van mijn jeugd...en niet alleen in zwart-wit.

Ik blader door mijn eigen fotoalbum. In mijn hoofd zie ik de flat in Amsterdam-West.

Eentonige naoorlogse bouw waar heel Slotermeer vol mee stond. Wij woonden op de zesde verdieping en je keek uit op de betonnen zandbak ‘deep down under’ waar mijn zusje en buurmeisjes en ik vele kastelen bouwden en kuilen groeven. Daarachter de dijk waar mijn cavia Mollie begraven zou worden. We woonden in een tweekamerwoning met een huiskamer en suite. Rotan matten lambrisering. Uit de hand gelopen grote Chlorophytum en Vingerplant. Droogbloemenboeket met van die oranje lampionnetjes, op de buffetkast. Door mijn moeder geknipte papieren decoraties op de tussenramen. In de gang een zwarte hangtelefoon van bakeliet. De keuken met naast het aanrecht, een diepe vierkante gootsteen met een Vaillant geiser (met zo’n haasje erop) waar wij met douchemuts en al wel eens in bad gingen.

Wij in zelfgemaakte corduroy jurkjes afgezet met gebloemd band.

Zusje in ‘t groen en ik in een paarse uitvoering. Lakschoentjes gekocht bij de fa. Zwartjes, een gerenommeerde schoenenwinkel in de Utrechtsestraat. Een paar straten verderop waren de winkels. De Vana, een kruidenier waar ze gele schuimbanaantjes verkochten, die ik sindsdien Vanaatjes noem. Al zo’n 55 jaar, ach ja, een mens blijft soms hangen in iets... hahaha. Bij de snoepwinkel kochten we roze Bazooka kauwgum met een wrijfplaatje. Een ‘echte’ tattoo had je dan op je arm. Een paar jaar later werd De Gruyter geopend. De eerste supermarkt, in West althans.

In gedachten blader ik door in het fotoalbum van mijn jonge jaren.

Mijn jeugd die ik als geweldig ervaren heb. Wat ben ik blij dat ik een beelddenker ben. Alles vastgelegd op de gevoelige plaat.

&Frisfruitig