WISSELCOLUMN Rutger Verhoeff over zijn allergie voor mannen.

Rutger Verhoeff, huisarts in Amsterdam

Allergie voor mannen

Ik ben allergisch voor mannen. En dan bedoel ik niet voor mannen in het algemeen, maar voor mannen die het uitschreeuwen van de pijn. Ik heb die allergie al een hele lange tijd. Mijn eerste herinnering hiervan dateert uit mijn tienerjaren op het voetbalveld. Ik kon me toen al kapot ergeren aan een tegenstander of een medespeler die na een overtreding gillend van de pijn ter aarde stortte en met zijn handen voor het gezicht bleef liggen. Rillingen door mijn lijf en mijn nekharen recht overeind. Hiermee wil ik niet insinueren dat ík geen pijn ken, maar zelfs bij een voetbal op mijn dijbeen tijdens vrieskou blijf ik net zo lang in stilte doorhobbelen tot de pijn vanzelf weer verdwijnt.

Ik heb altijd gedacht en gehoopt dat ik over mijn allergie heen zou groeien, maar dat gebeurde niet. Laatst had ik er dubbel zoveel last van. Tijdens een

nachtdienst moest ik tegelijkertijd twee mannen met een plasprobleem helpen: een vijfendertigjarige met een niersteenaanval en een achtenvijftigjarige met een verstopte katheter. Beiden kwamen ze kruipend en schreeuwend de spreekkamer binnen. Hun bezorgde vrouwen volgden gedwee. Een normale anamnese en lichamelijk onderzoek was door de grote onrust nauwelijks uit te voeren. Eentje presteerde het zelfs om zijn pijn te vergelijken met zwangerschapsweeën, maar die uitspraak kon zowel bij zijn vrouw als bij mij op weinig bijval rekenen. Met de seconde groeide mijn drang om hem te vertellen dat hij zich niet zo moesten aanstellen. Gelukkig heb ik door de jaren heen een copingmechanisme ontwikkeld dat me helpt die drang te weerstaan: hoe meer ik me erger, des te rustiger probeer ik over te komen. Op deze manier heb ik mijn allergie in mijn werk altijd goed verborgen weten te houden, hoewel ik hem liever niet had gehad.

Een grondige zoektocht naar de oorzaak is niet nodig; ik vermoed dat die in mijn opvoeding ligt. Als kind werd me door alle mannen in mijn familie verteld dat echte mannen hun pijn verbijten. En een echte man zijn, dat wilde ik wel. Daar komt nog eens bij dat ik inmiddels weet dat uit veelvuldig onderzoek is gebleken dat vrouwen gedurende hun leven veel meer pijn (meer pijnreceptoren en meer pijnsyndromen) ervaren dan mannen. Kortom, vrouwen klagen misschien vaker maar dragen ook meer. Ik vraag me af of er geen desensibilisatietherapie bestaat die mijn allergie kan genezen dan wel verlichten; dat zou veel verspilde energie tegengaan. Ook al krijg ik van mannelijke patiënten altijd terug te horen dat ze het waardeerden dat ik zo geduldig met hen ben geweest. Ze moesten eens weten. ¶

‘Met de seconde groeit mijn drang hem te vertellen zich niet zo aan te stellen’

UNILABS EN UMC UTRECHT WERKEN SAMEN AAN ‘VOORSPELLENDE DIAGNOSTIEK’

Diagnostisch centrum Unilabs Nederland en het UMC Utrecht gaan de komende vier jaar samenwerken op het gebied van predictive diagnostics. De samenwerking heeft tot doel om kennis en data te delen, om de zorg voor de patiënt verder te personaliseren. De wens is om ook andere ziekenhuizen en zorgaanbieders in de regio aan te laten sluiten bij het onderzoek.

Deze maand start het eerste onderzoeksprogramma voor de ontwikkeling van machine learning algorithms. Deze algoritmes worden ingezet voor het voorspellen van ziektes op persoonlijk niveau. De onderzoekers hopen op die manier dat specifieke patiënten die risico lopen op het ontwikkelen van een chronische ziekte, vroegtijdig geïdentificeerd kunnen worden. Mogelijk kan zo de ziekte worden uitgesteld of voorkomen.

Prof. Dr. Wouter van Solinge, hoogleraar laboratoriumgeneeskunde en hoofd van de afdeling Centraal Diagnostisch Laboratorium van het UMC Utrecht, is enthousiast over de samenwerking: “Het is een prachtig voorbeeld van partnerschap tussen bedrijfsleven en ziekenhuis die de diagnostiek van ziekten baanbrekend kan veranderen. Het is een belangrijke stap in de zorg van morgen.”

Dr. ir. Maarten Kok, co-promotor namens Unilabs Nederland, vult aan: “Als we ziekte of ernstige complicaties kunnen voorspellen, dan is het wellicht ook mogelijk om deze te voorkomen. Het zou fantastisch zijn als we op deze manier de kwaliteit van leven van patiënten met een chronische aandoening kunnen verbeteren.”

Delen van data

Bij de ontwikkeling van de algoritmes wordt onder andere gebruik gemaakt van gecodeerde data zoals leeftijd, geslacht en laboratoriumuitslagen. Er zal onder meer worden onderzocht of binnen een groep patiënten met dezelfde chronische ziekte kan worden voorspeld welke patiënten, bijvoorbeeld, het grootste risico lopen op andere ernstige aandoeningen (comorbiditeit) als gevolg van deze chronische ziekte.

Het onderzoek kan veel betekenen voor patiënten met algemeen voorkomende chronische ziektes als diabetes en hart- en vaatziekten.

MEER WETEN?

Wim Knol, corporate communicatie Unilabs Nederland