213

lifo/αυγουστοσ Ιndex: edito 004 αsk me anything/party special 006 Το τeλος των Αιωνιων Ελληνικων Διακοπων 008 Something changed 010 talk of the town 012 παραξενοσ ταξιδιωτησ 014 Πeντε δευτερoλεπτα απΟ την αγaπη 016 Ποτε τον Αυγουστο 018 τι εκανεσ εκεινο το καλοκαιρι; 020 10 αlbum για το καλοκαιρι 026 10 dvd για το καλοκαιρι 028 Η ελπΙδα βρΙσκεται μΟνο στο διαδΙκτυο 030 nocturno 036 heroes: 7 ζωεσ που δεν θα ξεχασουμε 062 a bigger splash 072 Ο βασιλιασ του καλοκαιριου 080 view master: o γυροσ του κοσμου μεσα απο 8 εκθεσεισ 086 pow-pow, WOW, OH WOW! 094 august in the city: ΤΑΙΝΙΕΣ-ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ-ΕΙΚΑΣΤΙΚΑΕΣΤΙΑΤΟΡΙΑ-ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΖΩΗ: Η ΠΟΛΗ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ, ΟΥΤΕ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ! 104 star fax 120 Εκδότης Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, Διευθυντής Έκδοσης Μιχάλης Μιχαήλ, Εμπορικός Διευθυντής Γιάννης Ανδριτσόπουλος, Art Director Στάθης Μητρόπουλος, Αρχισυνταξία M.Hulot, Σταύρος Διοσκουρίδης, Συντακτική Ομάδα Δέσποινα Τριβόλη, Μερόπη Κοκκίνη, Νίκος Δήμου, Pitsirikos, Θεόφιλος Δουμάνης, Θοδωρής Αντωνόπουλος, Άρης Δημοκίδης, Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, Φώτης Βαλλάτος, Σωκράτης Σωκράτους, Μαρίνα Φωκίδη, Δημήτρης Πολιτάκης, Δημήτρης Ρηγόπουλος, Κωστής Παπαγιώργης, Στέλιος Κούλογλου, Τίνα Δασκαλαντωνάκη, Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος, Νίκη Μηταρέα, Χρήστος Παρίδης, Γιώργος Σαλαμάς, Ειρήνη Χειρδάρη, Χριστίνα Πολίτη, Θοδωρής Αντωνόπουλος, Σπύρος Vj, Μαρία Παπαπαναγιώτου, Gsus, Θεόφιλος Δουμάνης, Απόστολος Διαμαντής, Συντονισμός Ύλης Μαρκέλλα Ανδρικάκη, Διόρθωση Κειμένων Μαρία Δρουκοπούλου, Γραμματεία Σύνταξης Ελένη Τσατσαλμά, Υπεύθυνη Λίστας Μαρία Παππά, Assistant Art Director Rinétta Κοσκινίδου, Aτελιέ Βανέσσα Φερλέ, Φωτογράφοι Freddie F., Σπύρος Στάβερης, Αναστασία Βουτυροπούλου, Μαριάννα Βεριγάκη, Μάρω Θωμά, Παντελής Ζερβός, Σπύρος Σιμωτάς, Γεράσιμος Δομένικος, Charlie Makkos, Γιάννης Κωσταρής, Ινώ Μέη, Natasha Papadopoulou, Αdvertising Director Δήμητρα Πασομένου, Senior Advertising Manager Ισμήνη Βoυρδαχά, Advertising Manager Άλκηστη Μαλάμη, Senior Direct Market Manager Έφη Κουτσονικολή, Direct Market Φωτεινή Δαλαμάγκα, Βαγγέλης Γραμμένος Direct Market Θεσσαλονίκης Κώστας Τεμεκενίδης, Υποδοχή Διαφήμισης Ξένια Στασινοπούλου, Λογιστήριο Αρετή Ανδριτσοπούλου, Μαρία Κοκκινίδου. ΚΩΔΙΚΟΣ ΕΝΤΥΠΟΥ 7639

aπο τον σταθη τσαγκαρουσιανο

Αυτό είναι το τρίτο τεύχος του LIFO/AYΓΟΥΣΤΟΣ. Ξεκίνησε από μια αντίδραση στη σταδιακή αποδυνάμωση των free press κάθε τέτοια εποχή. Η σεζόν κλείνει, οι Αθηναίοι φεύγουν, η διαφήμιση πέφτει. Συνήθως, τέλη Ιουλίου κυκλοφορούν τα πιο αναιμικά και αδιάφορα τεύχη της κατηγορίας. Σκεφτήκαμε: κι αν πάμε ενάντια στην τάση; Έτσι, δημιουργήσαμε ένα από τα καλύτερα τεύχη μας. Ένα πλήρες περιοδικό - με υπέροχα φωτογραφικά αφιερώματα και καλά κομμάτια για διάβασμα στην παραλία. Ήταν μια δύσκολη χρονιά για την ελληνική αγορά. Όσοι, όμως, πήρανε τα μέτρα τους και δεν στηρίζουν την παρουσία τους σε θαλασσοδάνεια και αδιαφάνειες δεν έχουν να φοβούνται. Η LifO δεν έχει να φοβάται. Προσέχει,

όμως, να κρατά πάντα την ποιότητά της και την ανεξαρτησία της. Αυτό είναι το μόνο που διασφαλίζει, μακροπρόθεσμα, το μέλλον των εφημερίδων. Θα τα πούμε, λοιπόν, πάλι τον Σεπτέμβρη, με τα γνωστά μας αφιερώματα και μερικές ευχάριστες εκπλήξεις. Ούτως ή άλλως, ποτέ δεν έχουμε πάψει να δοκιμάζουμε καινούργια πράγματα - ίσως όμως ήρθε η στιγμή για τολμηρότερες χειρονομίες. Σας ευχαριστώ για την αγάπη και τη σχέση που έχουμε αναπτύξει μέσα στα χρόνια - καλό καλοκαίρι, χωρίς σκέψεις περιττές. Η κορυφαία αξία της ζωής είναι η χαρά της ζωής καθαυτή. Τα πρωτογενή στοιχεία του κορμιού και του κόσμου. Enjoy!

αsk me anything/party special aπο τh ρικα βαγιανη

Αυτή την εβδομάδα, την τελευταία πριν τις διακοπές, η στήλη «Ask me anything» επιβεβαιώνει τις χειρότερες υποψίες των αναγνωστών της. Λόγω ειδικής θεματολογίας του τεύχους, όλες οι ερωτήσεις είναι κατασκευασμένες από την υπογράφουσα. Καλό καλοκαίρι σε όλους και όλες.

Γιατι τα λενε παρτι-animals; Tο ζωον μεσα μου Πολύ καλή ερώτηση, ζώον (μέσα μου). Βασισμένη στην τεράστια εμπειρία που διαθέτω (δηλαδή, τα κανάλια του Νational Geographic και Animal Planet, τα οποία παρακολουθώ με θρησκευτική ευλάβεια μετά τις δύο το πρωί), μπορώ να σου απαντήσω με βεβαιότητα: τα ζώα δεν κάνουν πάρτι, δεν πηγαίνουν σε πάρτι (εκτός αν τα σέρνουν από λουρί) και, βεβαίως, δεν οργανώνουν πάρτι. Είναι, λοιπόν, παράδοξη η παρομοίωση του ανθρώπου που έχει ως επίκεντρο της ζωής του το fun με το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο. Συμπέρασμα: τα πάρτιanimals αλληλο-ονομάζονται έτσι γιατί είναι τόσο κολλημένα με τα πάρτι, που δεν έχουν χρόνο να ξεστραβωθούν με τίποτε άλλο. Δεν ξέρουν, ας πούμε, ποια είναι η πρωτεύουσα του Ουλάν Μπατόρ, ούτε πώς διασταυρώνονται οι αυστραλιανοί πλατύποδες. Δεν παρακολουθούν Νational Geographic, ούτε Animal Planet, διότι τις νύχτες σέρνονται από πάρτι σε πάρτι, περνάνε μούρλια και σιγά μην κάτσουν να σκάσουν με το πώς ξεψειρίζονται οι γορίλλες. Ευχαριστώ, ζώον μέσα μου.

Βαφτιζουμε το παιδι μας σε κλειστο οικογενειακο κυκλο και θελουμε να κανουμε, μετα τα βαφτισια, ενα παρτι για «μεγαλους». Πως το βλεπεις; H στερνη μου γνωση Στερνή μου γνώση, να σ’ είχα πρώτα! Οτιδήποτε μπορεί να δώ-

lifo/ayãïõóôïó

σει μια καλή αφορμή για γλέντι, αλλά στον κατάλογο των «οτιδήποτε» τα βαφτίσια του βλασταριού σου είναι τελευταία. Ένα πάρτι, ας είμαστε ρεαλιστές, δεν πετυχαίνει ποτέ, αν δεν γίνουν μερικά έκτροπα: μια-δυο αρπαχτές (με την καλή έννοια), κανένα μεθύσι χωρίς σύνορα (όχι απαραίτητα δικό σου), ένας τσαμπουκάς, ένα σκανδαλάκι να κουτσομπολέψουμε το επόμενο πρωινό. Ειλικρινά, Στερνή μου γνώση, θέλεις οτιδήποτε από τα παραπάνω να ταυτιστεί με το λάδι του παιδιού σου; Σκέψου το πολύ καλά πριν νοικιάσεις τα ηχεία, τον ντι-τζέι και τον καλό κύριο με τη μαύρη καμπαρντίνα που φροντίζει για την καλοπέραση όλων.

είναι να αφήσει τα αμαρτωλά, πλαστικά, λιγδιασμένα του ίχνη στην υπέροχη ακτή που διάλεξες να αποθεώσεις το καλοκαίρι σου. Τώρα, βέβαια, παλιέ, αυτά είναι τα μίνιμουμ. Έχουν γίνει beach parties όπου περιδιάβαιναν αμέριμνοι στην αμμουδιά μέχρι και ελέφαντες (στην Ελλάδα, πρόπερσι, και δεν είναι καθόλου πλάκα). Πέρασαν όλοι τέλεια, αλλά αντιλαμβάνεσαι ότι τα παχύδερμα on the rocks είναι, βεβαίως, προαιρετικά.

(εκτός αν είσαι η Μαρινέλλα, ή κάποιος συνομήλικός της!). Ένα καλό πάρτι παραλίας, για να έχει το επιθυμητό output, οφείλει να εισάγει και ικανό input: εξασφαλισμένη μουσική που να σέβεται τον εαυτό της και τον ήχο της (όχι από τρανζίστορ: άπειρα πάρτι έχουν καταστραφεί λόγω των παραπλανητικών στίχων «στην άμμο με ραδιάκι φορητό»). Γενναιόδωρες προμήθειες ποτού, νερού, καπνού, μάσας, εξάπαντος. Φωτιά ναι, πυρκαγιά όχι. Πετσέτες, κουβέρτες και, γενικώς, κλινοσκεπάσματα για την ψύχρα. Φακούς, γιατί και η καλύτερη πανσέληνος κάποτε δύει. Αυτοσχέδια τασάκια, που να με πάρει και να με σηκώσει με τις βρομογόπες την άλλη μέρα! Και πενταπλάσια ποσότητα από τεράστιες σακούλες σκουπιδιών απ’ όσο αρχικά υπολογίζεις. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε ένα πάρτι παραλίας

Αγαπητή Αθώα λόγω βλακείας, μόνο εσύ θα μπορούσες να απευθύνεις στον εαυτό σου αυτήν τη γελοιωδέστατη ερώτηση. Tα drugs στα πάρτι είναι πιο παρωχημένα κι από τις βάτες στα ταγιέρ. Αυτό δεν σημαίνει ότι απαγορεύεται να φορέσεις βάτες, αν καίγεσαι από την επιθυμία να τις κοτσάρεις, αλλά δεν θα σε τρελάνουν κιόλας ότι είναι και υποχρεωτικές! Αν επιμείνουν, αποστόμωσέ τους με δύο λέξεις: «Love Parade» (το Χέιζελ των ντανς φέστιβαλ). Το τι επιλέγουμε να καταπιούμε και το τι θα φτύσουμε στη ζωή αυτή είναι αυστηρά προσωπική μας υπόθεση. Με την απάντηση αυτή κλείνει η στήλη, η σεζόν του LifΟ και το θέμα εδώ. Και επίσης, εννοείται πως η ζωή είναι ένα πάρτι μ’ έναν λυγμό κρυμμένο μέσα του. Ευχαριστώ που ρωτήσατε, Ρίκα.

Μου αρεσει τρομερα η ενεργεια των μεγαλων ντανς με τον χορο, το beat και τον γενικο «τζογο». Ειναι, αλλωστε, τα μονα μερη οπου οι ανθρωποι χορευουν με την ψυχη τους. Το προΤι χρειαζεται για ενα καλο beach party; Ο παλιος, που ειναι βλημα μου ειναι οτι αδυνατω να καταναλωσω (και επισης δεν αλλιως γουσταρω και δεν αντεχω ουτε για πλακα) τη «χημεια». ΚουΠρος Θεού όχι λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ’ αγόρι σου μπωνουν στα ντανς με την ξενερωσυνη; Αθωα λογω βλακειας

ΑΡΑΛΙΚΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ Ο Έλληνας έχει ως στόχο την εξεύρεση χρημάτων με τον μικρότερο δυνατό κόπο και τη μεγιστοποίηση της καλοπέρασης. Φωτό: Σπύρος Στάβερης.

Το τeλος των Αιωνιων Ελληνικων Διακοπων aπο τον νικο δημου

Από τον καιρό του σχολείου το τέλος των διακοπών ήταν πάντα μία οδυνηρή εμπειρία. Αργότερα, που οι διακοπές έγιναν οικογενειακή υποχρέωση, ήταν ακόμα επώδυνο, αλλά με στοιχεία ανακούφισης (όσο περνούσαν τα χρόνια, περισσότερα). Τώρα, όμως, έχουμε το τέλος των αιώνιων διακοπών της Ελλάδας. Πέρσι υποπτευόμασταν, αλλά δεν ξέραμε. Φέτος γνωρίζουμε καλά τι μας ήρθε και μετράμε ήδη τις απώλειες. Πρώτη απώλεια η σιγουριά για το μέλλον. Ήδη, φέτος οι περισσότεροι κάνουμε στενόχωρες διακοπές. Πιο μικρή απόσταση, πιο φτηνό κατάλυμα, λιγότερες μέρες. Του χρόνου; Άραγε θα κάνουμε διακοπές, έστω και πιο περιορισμένες; Μαζί με την Ελλάδα έχουμε όλοι χρεοκοπήσει. Και οι χρεοκοπημένοι δεν δικαιούνται διακοπές, ούτε πολλές-πολλές απολαύσεις. Ας χαρούμε, λοιπόν, τις φετινές ως τις τελευταίες διακοπές μία χώρας που ως τώρα έμοιαζε να παραθερίζει

lifo/ayãïõóôïó

όλο τον χρόνο. Γιατί εκεί ήταν το πρόβλημα. Είχαμε αναγάγει την καλοπέραση, την άνεση, τη χαλάρωση σε πρωταρχικό σκοπό της ζωής. Υπήρχαν, βέβαια, και τα λίγα θύματα που σκοτώνονταν στη δουλειά για να προχωράει το κατάστημα. (Στην Ελλάδα όλα είναι του ύψους ή του βάθους: ή κάτεργο ή ραστώνη). Για τους περισσότερους, όμως, βασική απασχόληση ήταν η εξεύρεση χρημάτων με τον μικρότερο δυνατό κόπο και η μεγιστοποίηση της καλοπέρασης. Όπως λέει η θεία Άγκελα, εκεί που ο δυτικοευρωπαίος έχει ως στόχο του την παραγωγή, την αξιοποίηση, τη δημιουργία, ο Έλληνας έχει το αραλίκι ποιότητας. Αλήθεια, δεν της είπαν οι συμπατριώτες της πως ο τόπος αυτός είναι φτιαγμένος για μόνιμες διακοπές; Τέρμα τα πάντα. Οι διακοπές διαρκείας όλων των μονίμως απόντων συμβασιούχων, συμβούλων (π.χ. της ΕΡΤ) των άφαντων, αργόσχολων ή ημιαπασχολούμενων τελείωσαν. Οι μαϊ-

μού και πρόωρες συντάξεις, οι επιδοτήσεις, οι δέκατοι τρίτοι, τέταρτοι (αύριο: πέμπτοι και έκτοι) μισθοί, τα επιδόματα, οι αργομισθίες, οι διπλομισθίες, τα δώρα, οι μίζες, τα «μαύρα», τα τυχερά, εξαφανίζονται. Οι βαρέως και ανθυγιεινώς εργαζόμενοι (κακώς τόσο λίγοι: όλα τα επαγγέλματα είναι βαριά και βλάπτουν - γενικώς, η δουλειά είναι ανθυγιεινή) περιορίζονται και αυτοί. Τα τριήμερα που γίνονταν εβδομαδιαίες κοπάνες, το Πάσχα και τα Χριστούγεννα όπου όλοι έλειπαν για δεκαπενθήμερο, οι άδειες από τη σημαία και οι τεράστιες αναρρωτικές (οι περισσότεροι εξαντλούσαν το νόμιμο όριο), όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Οι Αιώνιες Ελληνικές Διακοπές τελείωσαν. Απολαύστε το τελευταίο, ίσως, ανέμελο καλοκαίρι (ακόμα δεν μας έχουν έρθει όλες οι επιπτώσεις) και ετοιμαστείτε για ένα δύσκολο φθινόπωρο. Να περάσετε (όσο γίνεται) καλύτερα!

Something changed

ΠΕρα απΟ τα κλισΕ με τα αρμυρΙκια και τις διακοπΕς της κολεκτΙβας, το ιδανικΟ καλοκαΙρι δεν εΙναι παρΑ μια στιγμΗ. ΤΙποτα παραπΑνω. AΠΟ ΤΗ ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΤΡΙΒΟΛΗ Διαβάζοντας κείμενα για το ελληνικό καλοκαίρι, συνειδητοποιεί κανείς πως το χαρντ κάρενσι του ελληνικού καλοκαιριού είναι απελπιστικά ίδιο: αλατισμένα σώματα που αγκαλιάζονται πάνω σε άσπρα σεντόνια, τζιτζίκια μέσα στα πεύκα, φλούδες από καρπούζι, ασβεστωμένοι τενεκέδες από λάδι, ένα δωμάτιο που φωτίζεται μόνο από την εικόνα της τηλεόρασης, ενώ το φως της ημέρας μπαίνει ελάχιστα από χαραμάδες στα πατζούρια. Υπάρχουν και τα λυρικά ποιήματα του Ελύτη: αρμυρίκια, μυρωδιά λεβάντας και μια φοιτήτρια που διαβάζει υπό το φως χιλιάδων πυγολαμπίδων μπρος στο ανοιχτό παράθυρο, ενώ κεντάει αφηρημένη τη ρώγα της με ένα στυλό (κάπου διάβασα πως αυτά τα ‘γραφε κλεισμένος στο δωμάτιό του, κοιτώντας ένα πόστερ - ελπίζω να πρόκειται για κακεντρεχές ψέμα). Μεγαλώνοντας, το καλοκαίρι γίνεται μικρότερο, πιο ελλειπτικό και ίσως λιγότερο μαζικό. Οι διακοπές της κολεκτίβας ελαττώνονται, τουλάχιστον για τους περισσότερους. Tαξίδι δέκα ατόμων στην Ίο και στη Μύκονo: στοίβαγμα πέντε-πέντε σε κάποιο στούντιο, ντους μαζί με τη φίλη σου γιατί δεν έχει αρκετό νερό, ενώ τα αγόρια απέξω ουρλιάζουν καθισμένα σε πλαστικές καρέκλες στην αυλή, ιδρωμένοι χοροί σε μπιτς

10 lifo/ayãïõóôïó

μπαρ και οκτώ άτομα σε ένα αμάξι χωρίς αιρ-κοντίσιον σε χωματόδρομο με κοτρόνες. Κάπου λίγο πριν, λίγο μετά τα τριάντα, δεν αλλάζουν απαραίτητα οι διακοπές, αλλά σίγουρα αλλάζουν τα πρόσωπα. Οι άνθρωποι περνάνε πια στην εποχή του ακραίου ζευγαρώματος και της καριέρας - οι άδειες δεν συμπίπτουν, κάποιοι χάνονται για πάντα στη ρουφήχτρα που ονομάζεται γάμος/παιδιά. Αρχίζω να υποψιάζομαι πως όσο περνούν τα χρόνια αυτό θα είναι και το μεγαλύτερο σχίσμα: οι φίλοι χωρίζονται σε αυτούς που νοικοκυρεύονται και σε αυτούς που δεν νοικοκυρεύονται - όχι πως όλα είναι τόσο απόλυτα, αλλά κάπως έτσι αλλάζει η ζωή· και αλλάζει για τα καλά τελικά. Εντάξει, και οι διακοπές της κολεκτίβας δεν ήταν πάντα υπέροχες - πάντα κάποιοι πλακώνονται, κάποιος κοιμάται με κάποιον που δεν πρέπει και κάποιος καταλήγει να κλαίει μεθυσμένος στην παραλία πάνω από μια λιμνούλα με ξερατά. Το ιδανικό καλοκαίρι είναι μια στιγμή, τίποτα παραπάνω. Να πώς θα ‘ταν το δικό μου. Έχω ξαπλώσει πάνω στα βότσαλα μιας απόκρημνης παραλίας, κοιτάω τα αστέρια και κάτι φώτα, αναρωτιέμαι αν ανήκουν στο απέναντι νησί. Είμαστε από το μεσημέρι εδώ: ήπιαμε ρακή, φάγαμε πατατάκια από μια καντίνα, διαβάσαμε τα πάντα, ακόμα και άθλια κλαδι-

κά περιοδικά που πήρες κατά λάθος μαζί σου. Οι μόνοι που έχουν απομείνει στην παραλία είμαστε εμείς και μια κοπέλα τυλιγμένη με μια πετσέτα, που κοιτάει με αφηρημένο βλέμμα το πέλαγο μέσα στο σκοτάδι. Δεν θέλω να φύγουμε, γιατί αν φύγουμε, θα πάψουμε να είμαστε μόνοι μας - πράγμα που μοιάζει ξαφνικά αβάσταχτο. Δεν μιλάμε -το μόνο που ακούγεται είναι ο απόηχος ενός κλαμπ που παίζει μπιτάκια- ένα υπόκωφο ντουπ ντουπ. Σκέφτομαι πως ξέρω ακριβώς τι θα γίνει μετά: θα σκαρφαλώσουμε τη σκάλα, θα σκοντάψουμε στις ελιές μέσα στο σκοτάδι, θα με τραβάς να περπατήσουμε μέσα στα χώματα και στην ανηφόρα. Ξαφνικά, κάτι ακούγεται από τη θάλασσα - σηκώνουμε κι οι δυο το κεφάλι. Aπό τη θάλασσα βγαίνει ένας τύπος με ψαροτούφεκο. Tρέχει κι αγκαλιάζει την κοπέλα με την πετσέτα. Σκέφτομαι πως όταν ξυπνήσαμε το πρωί δεν υποψιαστήκαμε ότι σήμερα θα ήταν η πιο ωραία μέρα του καλοκαιριού. Θυμίζουμε εκείνο το τραγούδι των Pulp «When we woke up that morning, we had no way of knowing that in a matter of hours we’d change the way we were going.Where would I be now if we ‘d never met? Would I be singing this song to someone else instead? I dunno but like you said,”Something changed”».

talk of the town aπο τον pitsiriko 12 lifo/ayãïõóôïó

eρωτας τον Αyγουστο Μια αγaπη για το καλοκαiρι Όλοι μας έχουμε μια γλυκιά ανάμνηση από έναν παλιό καλοκαιρινό έρωτα, ο οποίος ξεκίνησε στα μέσα του Αυγούστου και τελείωσε με τα πρωτοβρόχια του Σεπτέμβρη του Τρυγητή. Ο λόγος για τον οποίο έχουμε γλυκές αναμνήσεις από τους έρωτες του καλοκαιριού είναι επειδή τελειώνουν. Αν δεν τελείωναν, μπορεί να είχαν εξελιχτεί σε γάμο και να σας είχαν κάνει μαύρη τη ζωή, ενώ δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να δολοφονούσατε με τσεκούρι τη γλυκιά και αθώα Άναμπελ που γνωρίσατε ένα καλοκαίρι στη μαγευτική Φολέγανδρο και να βρισκότανε αυτή στο χώμα κι εσείς στη φυλακή. Άρα, οι έρωτες του καλοκαιριού πρέπει να τελειώνουν πριν έρθει το φθινόπωρο. Αυτός είναι, άλλωστε, ο λόγος που τους λέμε «έρωτες του καλοκαιριού»: για να τους ξεχωρίζουμε από τους έρωτες των τριών άλλων εποχών του χρόνου, οι οποίοι είναι πάρα πολύ επικίνδυνοι, επειδή έχουν την τάση να μην περιορίζονται σε μια μόνο εποχή, αλλά να εξαπλώνονται και στις υπόλοιπες, όποτε θα πρέπει να τους προσέχετε ιδιαίτερα. Βέβαια, κάποιοι έρωτες του καλοκαιριού συνεχίζονται το επόμενο καλοκαίρι. Το αποδεικνύει το διαχρονικό άσμα «Σε περιμένω τ’ άλλο καλοκαίρι», όπου η τραγουδίστρια τον συνάντησε στην πλαζ και αυτός φορούσε στο λαιμό τιρκουάζ μαντίλι. Βέβαια, ένας άντρας που φορούσε τιρκουάζ τη δεκαετία του ‘60 μάλλον ήταν φλώρος, αλλά της τραγουδίστριας αυτός της άρεσε και εμάς δεν μας πέφτει λόγος. Στη συνέχεια του άσματος, του λέει πως θα τον περιμένει τ’ άλλο καλοκαίρι «κι έχει κρυμμένο στην αμμουδιά ένα αστέρι». Εννοεί πως θα φορέσει ζώνη αγνότητας -για να μην

Οπωσδηποτε, μια γυναικα που θα σε περιμενει ως το επομενο καλοκαιρι κανοντας αποχη απο το σεξ, θα εχει λυσσαξει απο τον ερωτικο οιστρο και θα εχει γινει σιγουρα μητρομανης· θα πεσει καυλοπυρεσσουσα επανω σου, θα σε ξεθεωσει, θα σε ξεζουμισει και -ενω εσυ εχεις παει να κανεις διακοπες και να ξεκουραστεις λιγο- θα βρεθεις να χαροπαλευεις στο νοσοκομειο.

τη φιστικώσει κανείς το φθινόπωρο, τον χειμώνα και την άνοιξη- και θα κρύψει το κλειδί στην αμμουδιά, ώστε να έρθει αυτός το επόμενο καλοκαίρι, να σκάψει στην αμμουδιά, να βρει το κλειδί, να ξεκλειδώσει τη ζώνη αγνότητας και να την κάνει δική του. Οπωσδήποτε, μια γυναίκα που θα σε περιμένει ως το επόμενο καλοκαίρι κάνοντας αποχή από το σεξ, θα έχει λυσσάξει από τον ερωτικό οίστρο και θα έχει γίνει σίγουρα μητρομανής· θα πέσει καυλοπυρέσσουσα επάνω σου, θα σε ξεθεώσει, θα σε ξεζουμίσει και -ενώ εσύ έχεις πάει να κάνεις διακοπές και να ξεκουραστείς λίγο- θα βρεθείς να χαροπαλεύεις στο νοσοκομείο. Οπότε, καλό θα ήταν να της ξεκαθαρίσετε πως δεν χρειάζεται να σας περιμένει ως το άλλο καλοκαίρι και πως -αφού χωρίσετε- μπορεί να βγάζει τα μάτια της ελεύθερα με όποιον βρεθεί μπροστά της· αφήστε που η τραγουδίστρια παρακάτω λέει πως το άλλο καλοκαίρι

θα περιμένει το μελαχρινό της αγόρι πάνω στ’ ανηφόρι - δεν λέει να πας μια εβδομάδα διακοπές στο νησί για να πάρεις μια ανάσα και να τρέχεις μέσα στη ζέστη στις ανηφόρες. Τους καλοκαιρινούς έρωτες τους θυμόμαστε με μεγαλύτερη ένταση αφού περάσουν αρκετά χρόνια. Είναι προφανές πως, ουσιαστικά, δεν νοσταλγούμε τη Γιολάντα από την Ολλανδία που γνωρίσαμε το καλοκαίρι του ‘65 στη Νάξο, αλλά τα νιάτα μας· νοσταλγούμε την εποχή που πιάναμε την πέτρα και τη στύβαμε. Στο μυαλό μας η Γιολάντα παραμένει πάντα η 20χρονη νταρντάνα με τους τεράστιους βύζους που ήταν ξαπλωμένη ολόγυμνη στην καυτή άμμο και μας κοιτούσε προκλητικά με ύφος «σκίσε με και πέτα με στα βράχια», αν και είναι σίγουρο πως δεν είναι πια η κρεβατογεμίστρα που είχαμε γνωρίσει, αλλά έχει γίνει εντε-

λώς μπακατέλα, ενώ δεν αποκλείεται και να τα έχει τινάξει ή να της έχει σαλέψει και να έχει καταλήξει σε κάποιο τρελοκομείο του Άμστερνταμ, όπου θεόρατες Ολλανδέζες νοσοκόμες την πλακώνουν στα χαστούκια επειδή τα κάνει πάνω της. Δεν είναι εύκολο να αναλύσει κάποιος γιατί το καλοκαίρι ερωτευόμαστε πιο εύκολα. Ίσως να παίζει ρόλο η αγαμία του χειμώνα. Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί οι ίδιοι άνθρωποι που τον χειμώνα προσπερνούν αδιάφορα τις θεογκόμενες στην Ερμού, το καλοκαίρι έχουν τη διάθεση να κουτουπώσουν όλη την παραλία μαζί με τις γιαγιάδες. Ίσως είναι όλα αυτά τα μαυρισμένα μπουτάκια και τα μαυρισμένα κωλαράκια που μας μετατρέπουν από ευνούχους σε υποψήφιους βιαστές. Άλλωστε, ακόμα κι ένας ορκισμένος χορτοφάγος κλονίζεται όταν βρεθεί μπροστά στις σούβλες, τα κοντοσούβλια, τα κοκορέτσια και τις γαρδούμπες ανήμερα το Πάσχα. Καλή όρεξη!

Πανηγyρια του Αυγοyστου Θα πaω, κι ας μου βγει και σε κακo Δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθείς τον Αύγουστο σε κάποιο ελληνικό νησί και να μην πέσεις πάνω σε κάποιο πανηγύρι. Αν βρίσκετε τα πανηγύρια βαρετά, θα πρέπει να σας θυμίσω πως σε πολλά απ’ αυτά το φαγητό είναι δωρεάν, οπότε, αν ντερλικώνετε κάθε μέρα σε διαφορετικό πανηγύρι, θα λύσετε το πρόβλημα της διατροφής και θα μπορέσετε να παρατείνετε τις διακοπές σας. Αν δεν υπάρχει πανηγύρι κάθε μέρα, μπορείτε να κρύβετε φαγητό στις τσάντες σας και να το τρώτε την επόμενη

στο δωμάτιό σας ή στην παραλία. Μη σας πιάσουν οι ντροπές και αφήσετε το φαγητό να πάει χαμένο· το να τρώτε δωρεάν στα πανηγύρια του Αυγούστου είναι μια καλή ευκαιρία να προετοιμαστείτε για τον σκληρό χειμώνα που σας περιμένει, ώστε να μην έχετε αναστολές όταν θα στήνεστε στην ουρά για το συσσίτιο της Αρχιεπισκοπής ή όταν θα ψάχνετε για φαγητό στα σκουπίδια. Ένα από τα πιο γνωστά πανηγύρια είναι αυτό της Παναγιάς της Ξενηστικωμένης στην Αμοργό. Οι κάτοικοι θέλουν να ευχαριστήσουν την Παναγία - που τους είχε σώσει το 1569 από τους πειρατές πετώντας τους μαξιλάρια, μπουγαδοκόφινα και μανταλάκια- και ταΐζουν τους επισκέπτες μέχρι σκασμού. Όποιον αρνηθεί να φάει τον πετάνε από τον γκρεμό, οπότε καλό θα ήταν να μην αρνηθείτε να δοκιμάσετε τις τοπικές σπεσιαλιτέ. Τα ξιδάτα βατραχοπόδαρα με τη σαντιγί και οι κεραίες σαλιγκαριών με μουρουνέλαιο θα χαραχτούν ανεξίτηλα στη μνήμη σας και η γεύση τους δεν θα φύγει ποτέ από το στόμα σας, ενώ το θρυλικό ρακόμελο της Αμοργού θα σας μείνει πραγματικά αξέχαστο, αφού -στο συγκεκριμένο πανηγύρι- συνοδεύεται υποχρεωτικά από κόλλυβα, τζατζίκι και πατατόφλουδες· αυτούς που αρνούνται να το πιουν τους ξεβρακώνουν, τους αλείβουν με πίσσα και πούπουλα και ύστερα ανεβάζουν το βίντεο στο διαδίκτυο. Φημισμένο είναι και το πανηγύρι της Παναγιάς της Ζαβολιάρας στη Μύκονο. Σύμφωνα με τον μύθο, η Παναγιά άφησε τους πειρατές να αποβιβαστούν ανενόχλητοι στη Μύκονο το 1624 και στη συνέχεια τους μεταμόρφωσε σε σκουληκαντέρες. Σε όλη τη διάρκεια του πανηγυριού, που κρατάει 17 μέρες, θα βλέπετε άπειρα σκουλήκια -τα σκουληκάκια της Παναγίας- να κυκλοφορούν γύρω σας, αλλά θα πρέπει να προσέξετε να μην πατήσετε κανένα κατά λάθος, γιατί οι ντόπιοι τα θεωρούν ιερά και δέρνουν αλύπητα όποιον τα σκοτώνει. Πολλοί επισκέπτες αυτού του πανηγυριού υποστηρίζουν πως τα ξημερώματα είδαν την Παναγία στο καμπαναριό, αλλά παίζουν τόσο πολλά ναρκωτικά σε αυτό το πανηγύρι που μπορεί να δείτε και το Άγιο Πνεύμα, ενώ, αν το παρακάνετε με τους μπάφους, μπορεί να δείτε ακόμα και τον Μπίλι Μπο. Ένα από τα πιο ξακουστά πανηγύρια του Αυγούστου είναι αυτό της Παναγιάς της Αόρατης στη Σύμη. Ο θρύλος λέει πως κάθε φορά που οι πειρατές πλησίαζαν το νησί η Παναγία το έκανε αόρατο, οπότε οι πειρατές δεν το έβλεπαν και πήγαιναν και ξεπάστρευαν τους κατοίκους της γειτονικής Τήλου, που δεν είχαν καμιά βοήθεια από την Παναγιά τους, γνωστή ως η Παναγιά η Τεμπέλα. Στο πανηγύρι της Παναγιάς της Αόρατης, οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν ντόπια χοιρινά, κατσικίσια και μοσχαρίσια κρέατα, αλλά η ιδιαιτερότητα είναι πως σερβίρονται εντελώς ωμά. Μη διστάσετε να τα δοκιμάσετε, γιατί είναι φρεσκότατα· τα ζώα τα σφάζουν εκεί μπροστά σας. Μάλιστα, αν σας συμπαθήσουν, μπορεί να σας κάνουν την τιμή να σας αφήσουν να σφάξετε ένα κατσικάκι με τον μπαλτά. Καλή διασκέδαση!

lifo/ayãïõóôïó 13

παραξενοσ ταξιδιωτησ

Ταξιδεύω πάντα μόνος μου γιατί το ταξίδι το ίδιο είναι μοναξιά. Όσες φορές πήγα ταξίδι με φίλους βίωσα κάτι πολύ διαφορετικό και αποφάσισα να μην το ξανακάνω. Είναι ένα μοναχικό σπορ, τελεία και παύλα. Το ταξίδι διαστέλλει τον χρόνο και θα σου εξηγήσω αμέσως τι εννοώ: το σκέφτεσαι πολύ καιρό πριν το πραγματοποιήσεις, μετά, όταν το κάνεις, προσπαθείς να κρατήσει όσο περισσότερες μέρες ή μήνες γίνεται και μετά μένει μαζί σου ως ανάμνηση για πάντα. Αυτός είναι ένας ωραίος τρόπος για να ζεις. Πάντα ακολουθώ τα σημάδια και πάντα ξεκινώ με θετική προδιάθεση και συγκρατημένες προσδοκίες: ότι θα δω πράγματα και θα περάσω καλά. Και αυτό λειτουργεί κάπως. Όταν έχεις τα μάτια σου ανοιχτά, όλα πάνε καλά. Με το που φτάνω κάπου πάω κατευθείαν στο ξενοδοχείο για να αφήσω τα πράγματά μου και έπειτα ξαμολιέμαι. Παίρνω τους δρόμους. Δεν μπορώ να συγκρατηθώ. Είναι αυτό που λατρεύω περισσότερο. Δεν διαβάζω ταξιδιωτικούς οδηγούς. Συνήθως, απλά, καταλήγω να ζητώ πληροφορίες από κόσμο που συναντώ στον δρόμο. Εναλλακτικά, απλώς ακολουθώ αγνώστους. Το έκανα αυτό την πρώτη φορά που βρέθηκα στο Άμστερνταμ και κατέληξα στο καλύτερο κλαμπ. Η γκέι φάση είναι ένα πολύ καλό διαβατήριο όταν ταξιδεύεις μόνος. Υπάρχει αυτή η αμεσότητα του συγκεκριμένου κώδικα επικοινωνίας που σου δίνει ένα αβαντάζ και αυτό είναι το συναρπαστικό: να μοιράζεσαι τα ίδια πράγματα σε διαφορετικά μήκη και πλάτη του κόσμου. Το Τόκυο ήταν μια αποκάλυψη για μένα. Σε όποιον αρέσουν οι μεγάλες πόλεις πρέπει να πάει οπωσδήποτε μια φορά εκεί. Κυριολεκτικά χάνεσαι, εκμηδενίζεσαι, ιδίως αν σκεφτείς ότι ζουν 32 εκατομμύρια σε αυτή την πόλη. Την πρώτη φορά που κατέβηκα στο μετρό, θυμάμαι αυτή την αίσθηση που είχα όταν με έπαιρνε το ρεύμα. Δεν έχεις άλλη επιλογή από το να χαθείς μέσα σε αυτή την ανθρώπινη μάζα. Οι δρόμοι εκεί δεν έχουν ούτε αριθμούς ούτε καν όνομα. Για έναν Δυτικό είναι τόσο δύσκολο να καταλάβει ή να ερμηνεύσει όλους αυτούς τους διαφορετικούς κώδικες που υπάρχουν εκεί. Αυτό όμως, τελικά, λειτουργεί απελευθερωτικά και έτσι βρίσκεσαι σε μια λυτρωτική αφασία! Εκεί ήταν που είχα πετύχει κάτι γκέι μαγαζιά με μονάχα τέσσερις θέσεις. Ήταν φτιαγμένα δηλαδή για να έχουν μέσα τέσσερις πελάτες! Τα μεγαλύτερα γκέι μαγαζιά δεν χωρούσαν πάνω από 30 άτομα. Θα σου πω πώς λειτουργεί η όλη φάση. Είναι ένας «προξενητής» και η δουλειά του είναι να σε ταιριάξει με κάποιον από τους πελάτες. Αν είσαι Δυτικός, δεν έχεις και πολλές ελπίδες. Όχι ότι θα σου απαγορεύσει την είσοδο, αλλά με τον τρόπο του θα σου δείξει ότι πρέπει να πηγαίνεις. Σπάνια κρατάω κάποιο σουβενίρ από τα ταξίδια μου. Συνήθως, κρατάω επαφή με έναν καινούργιο φίλο, ένα γκομενάκι ή ένα από τα δύο. Στη Χαβάη είναι όλα πανάκριβα, αλλά γίνεται το εξής: σε πείθει ότι είναι ο παράδεισος. Η βλάστηση, τα κύματα που σκάνε πλάγια. Όλα είναι διαφορετικά εκεί. Η Νέα Ζηλανδία ήταν σαν μια Ελβετία στον Ειρηνικό. Είναι τόσο απομονωμένη και οι κάτοικοι τόσο λίγοι σε σχέση με την έκταση. Τελικά, δεν μπορείς να αποφύγεις το συναίσθημα ότι είσαι στην άκρη του κόσμου, στην απομόνωση. Στο Τάλιν, συνήθως, ζητάω από τους φίλους μου να πηγαίνουμε, ανεξαρτήτως καιρού, στο ελικοδρόμιο - είναι στη άκρη ενός τερατώδους συγκροτήματος σοβιετικής αρχιτεκτονικής κοντά στο λιμάνι. Βλέπεις πίσω από την πόλη τα μεσαιωνικά κτίρια και μπροστά τον φινλανδικό κόλπο. Από τη Μόσχα θυμάμαι ένα εργατικό προάστιο. Στον δεκαφεύγα όροφο του Tower Βlock, παραμονή Χριστουγέννων, με μια κατά βάση αλκοολική οικογένεια. Απίστευτη φτώχια, το φαγητό ελάχιστο, αλλά η βότκα άφθονη. Προσπαθούσαν να περάσουν ωραία. Στα ταξίδια μαθαίνεις τους άλλους και όχι τόσο τον εαυτό σου. Κατά τα άλλα, οι άνθρωποι είναι παντού, παντού όμως, ίδιοι. Το άλλο που έμαθα είναι να μη φοβάμαι. Θέλω να πάω στο Μπουένος Άιρες, στην πόλη όπου όλοι μιλάνε σε όλους και φτωχοί και πλούσιοι έχουν τον ψυχαναλυτή τους. Για φαντάσου! Επίσης, υπάρχει ένα νησάκι στη μέση της λίμνης Βαϊκάλης, πρέπει να ξεστρατίσεις από τον Υπερσιβηρικό, βέβαια, αλλά όσοι έχουν πάει λένε ότι αξίζει.

Ο Amvro ειναι ενας μοντερνος ταξιδιωτης που γυρναει ολο τον κοσμο καταγραφοντας τα ταξιδια του στο amvro.blogspot.com. Η Μεροπη Κοκκινη τον πετυχε σε καποιο απο τα πολλα transit που εκανε το φετινο καλοκαιρι.

14 lifo/ayãïõóôïó

ΓρΑμμα απΟ την ΜπανγκΟκ

Σαν να χάνομαι σ’ αυτόν τον σκοτεινό, φιδίσιο δρόμο. Δεν έχω τίποτα πάνω μου, παρά μόνο τον χάρτη της πόλης και ένα ματσάκι χαρτονομίσματα. Από δίπλα μου περνάνε αυτοκίνητα, ταξί και τουκ-τουκ (τα τρίκυκλα με τα ζωηρά χρώματα, το σαλόνι και το κάλυπτρο πάντα ασορταμάν). Συνεχίζω, παλαντζάροντας ανάμεσα στη δίψα για εξερεύνηση και την αβεβαιότητα που μου δίνει μια γειτονιά πιθανόν γλυκιά, αλλά προς το παρόν ξένη. Ξαφνικά, βρίσκω τον προσανατολισμό μου. Κινούμαι πλέον παράλληλα προς τη δανέζικη πρεσβεία. Από την αυλή ακούγονται δυσοίωνα κοάσματα χιλιάδων βατράχων.

Η σάουνα Μπάμπιλον διαφημίζεται ως μία από τις «δέκα καλύτερες του κόσμου». Είναι τεράστια. Ντίσκο, πισίνα, όροφοι, ημιώροφοι, σκάλες, γυμναστήρια, δωμάτια, παραδωμάτια... Η περιήγησή μου τελειώνει σχετικά γρήγορα. Η όλη χλιδή με κουράζει. Έτσι κι αλλιώς, το κόλπο σ’ αυτήν τη χώρα δεν είναι να απολαύσεις το σέρβις, ούτε την πολυτέλεια με την οποία σου προσφέρεται. Το κόλπο είναι η ανταπόδοση στο χαμόγελο των ανθρώπων, η παράδοση του βουδιστικού ζην. Οι γεύσεις των θαλασσινών. Οι ήσυχες παραλίες της ανατολικής ακτής. Το ζέσταμα των συνεσταλμένων αισθήσεων... Ενώ στεγνώνω τα μαλλιά (κι εγκαταλείπω τις σκέψεις μου), γνωρίζω τον Φαμπρίς. Πολύ σύντομα επιβεβαιώνει τη θεωρία μου για τους Βέλγους: οι πιο χύμα Ευρωπαίοι. Από την Μπάμπιλον τα soi του Σίλομ δεν είναι μακριά. Το ταξί όμως αργεί. Όλα κινούνται γρήγορα, εκτός από τη ροή της κυκλοφορίας. Ο Φαμπρίς γεμίζει την ώρα με ιστορίες από την πόλη. Έρχεται κάθε δύο μήνες, πότε για δουλειά, πότε έτσι. Του αρέσουν πολύ τα τάι αγόρια. Μόνο για φίλοι, διευκρινίζει (δεν τον πιστεύω). Το soi δύο και το soi τέσσερα έχουνε κίνηση, πολύς κόσμος κάθεται έξω στα πεζοδρόμια. Μέσα, και κυρίως στα πάνω πατάρια, όλα έχουνε μία τιμή. Ένα μικροκαμωμένο αγόρι μάς φέρνει μπίρες. Στη συνέχεια μάς ρωτάει αν θέλουμε κάτι άλλο. Κολλάω, χαμογελάω σαν ηλίθιος, ενώ με κατακλύζουν (πάλι) διάφορες σκέψεις (δωδεκάχρονη σάρκα, πρωτεύουσα του σεξοτουρισμού, δυτική ντέκα, φλες ντιλίβερι στο δωμάτιο του ξενοδοχείου αμέσως μόλις φτάνεις). «Για ό,τι παραπάνω χρειαστείς, πέρνα από πάνω», με διακόπτει με επαγγελματικό ζήλο και τσαχπινιά μαζί. Ακολουθώ τον Φαμπρίς, ξέρει καλύτερα. Θα πάμε στο κλαμπ, μου λέει και προσπαθεί να μου μεταδώσει τον ενθουσιασμό του. Στο dj station, απορροφώ την ενέργεια μιας πόλης μεγάλης. Κάθε ειδών κλίκες. Τάι, Δυτικοί, και τα δύο μαζί. Στη δική μας παρέα ένα μαυράκι από το Λος Άντζελες, ένας Ινδός που μένει στην Γκάνα, κάτι Γάλλοι, ένα ζευγάρι Ιταλών (οι εναλλασσόμενοι κάτοικοι του πλανητικού μου χωριού). Τα τάι αγόρια πλησιάζουν διακριτικά, το αναγνωριστικό τους σήμα είναι μία τσιμπιά στα πλευρά. Αν ανταποκριθείς -μια ματιά, ένα χαμόγελο ή μια χειρονομία- σε κοιτάνε επίμονα και απ’ τα μάτια τους ξεχειλίζει ζωντοβολίστικη ενέργεια. Χουφτώνουν με κάποιον δόλο, μα χωρίς καθόλου

ενοχές. Ούτε στο βλέμμα ούτε στις κινήσεις. Το κλαμπ κλείνει στις δύο. Κατεβαίνουμε τον στενό διάδρομο προς τον κεντρικό δρόμο του Σίλομ. Στο πάτωμα γριούλες πουλάνε κολιεδάκια από λευκά άνθη. Τα φοράμε στον λαιμό, στα χέρια και στα αυτιά. Ένα παιχνίδι για να γίνουν τα τελευταία ζευγαρώματα, ενώ η δυνατή βροχή ξεπλένει τις πρωινές επιθυμίες (είναι Παρασκευή, 8 Σεπτεμβρίου και είναι η εποχή των μουσώνων). Τα φώτα στον δρόμο είναι κι αυτά δυνατά, αλλά οι περισσότεροι πάγκοι έχουν ήδη μαζευτεί. Μένουν μόνο κάνα δυο που σερβίρουν ακόμα φαγητό. Στέκομαι ασυναίσθητα μες στη βροχή για να σβήσει η κάψα στο σώμα μου (που δεν έσβησε πριν, στην έρημη σάουνα). Συνεχίζουμε σ’ ένα απερίγραπτο άφτερ, το οποίο είναι στον τρίτο όροφο μιας πολυκατοικίας. Η νύχτα τράβηξε πολύ, το μόνο που θέλω είναι να φύγω. Να φύγω, ναι, αλλά να μη φύγω μόνος μου. Σε κοιτάω εξονυχιστικά. Μετά σε ρωτάω αδιάφορα πού είναι ο Φαμπρίς. Ο Φαμπρίς θύμωσε, μου λες, γιατί είμαστε μαζί. Μα δεν του υποσχέθηκα τίποτα, σου κάνω. Τι να εξηγείς όμως... είμαστε πολύ κοντά. «You are cute», σου λέω και θέλω να ακουστεί καθαρά. «So are you», και ακούγεσαι και συ καθαρά. Φεύγουμε σχεδόν αμέσως. Το αεροδρόμιο είναι γεμάτο από περίπτερα για μασάζ. Την πέφτω σ’ ένα για αρκετή ώρα. Πίνω ένα χυμό ντράγκον. Είμαι έτοιμος για το ταξίδι. Όπως περιφέρομαι άσκοπα στους διαδρόμους, θυμάμαι σαν πέρυσι τέτοιoν καιρό το περιστατικό στις αφίξεις... Από τη μια μεριά έρχεται ένας ώριμος άντρας, με μαλλιά γκρίζα. Η κοιλιά του πεταγόταν έξω από το υπόλοιπο σώμα και το πουκάμισό του έδειχνε κολλημένο τσίτα. Απέναντί του τον περιμένει ένας νεαρός. Είναι ομορφούλης, περιποιημένος, με τρέντι ρούχα και ηλικία που, όπως με τους περισσότερους τάι, δεν μπορώ να προσδιορίσω. Διασχίζουν τον κόσμο και ανάμεσα στα τόσα σμιξίματα που δεν πρόσεχα, αγκαλιάζονται κι αυτοί κι αναφωνούν δυο-τρεις λέξεις αγάπης. Εκείνη τη στιγμή, όμορφα όσο κι αναπάντεχα, στα πρόσωπά τους, στον κάπως κουρασμένο εναγκαλισμό, είδα να ανθίζουν αναγεννημένες επιθυμίες. Δεν ξέρω αν ήταν οργασμικά ή συμβιβασμένα, δεν με ένοιαζαν οι όποιες διαφορές τους. Μια πίστη μόνο, όπως έβλεπα τον έναν στην αγκαλιά του άλλου, πως σημασία (τελικά) έχει μοναχά να ανθίζουν. Διαβάστε περισσότερα στο amvro.blogspot.com

lifo/ayãïõóôïó 15

Το καβλάντισμα του Αλέξανδρου και της Άννας στο ίντερνετ δεν είχε κάτι διαφορετικό από τα υπόλοιπα. Έκαναν chat ένα βράδυ και κόλλησαν. «Kai twra poios tha mazepsei ta xymata ap to patwma?», της έγραψε. Ποιος θα μαζέψει τα χύματα απ’ το πάτωμα; Συνέχισαν τις επόμενες μέρες με phone sex και με horny μηνύματα. Τα μηνύματα τα έστελνε από το ίντερνετ στο κινητό της, οπότε έμπαιναν και οι διαφημίσεις του σάιτ. Δηλαδή: «Ti kanei i kavla mou aftin tin stigmi? (Τι κάνει η καύλα μου αυτήν τη στιγμή;) ΑΠΙΘΑΝΕΣ ΡΟΜΑΝΤΙΚΕΣ ΑΤΑΚΕΣ? ΣΤΕΙΛΕ ΕPA ΣΤΟ 543040-0,61 E/SMS». Ή «Se skeftomai kai ginomai skliros amesos. (Σε σκέφτομαι και γίνομαι σκληρός αμέσως). ΑΠΙΘΑΝΕΣ ΡΟΜΑΝΤΙΚΕΣ ΑΤΑΚΕΣ? ΣΤΕΙΛΕ ΕPA ΣΤΟ 5430400,61 E/SMS». Ή «Thelw poly na mou ton kaneis mouskema. (Θέλω πολύ να μου τον κάνεις μούσκεμα). AΠΙΘΑΝΕΣ ΡΟΜΑΝΤΙΚΕΣ ΑΤΑΚΕΣ? ΣΤΕΙΛΕ ΕPA ΣΤΟ 543040-0,61 E/SMS». Mέχρι που άρχισαν να συναντιούνται. Οπότε τα μηνύματα που της έστελνε έγιναν: «Sxolaw 11, theleis na peraseis gia ligo ap to spiti mou? (Να περάσεις για λίγο απ’ το σπίτι μου μόνο;)». Ούτε για την Άννα ο Αλέξανδρος ήταν μέχρι τότε σημαντικός.

Ήταν κάποιος με τον οποίο είχαν απλά μια διαβολεμένα καλή χημεία. Αυτό. Ερχόταν σπίτι της, μιλούσαν λίγο, έκαναν σεξ για ώρες, τελείωνε, και χάνονταν ξανά. Ένας απ’ όλους αυτούς τους στρέιτ που υιοθέτησαν το άλλοτε gay lifestyle και ξημερώνονται στο ίντερνετ για να μπουν στην ουρά για μια πίπα.

Enas stin oura gia mia pipa. Όλα άλλαξαν με ένα τραγούδι. Ένα τραγούδι που έβαλε η Άννα να παίζει την ώρα που έκαναν σεξ. Το τραγούδι έλεγε στα γαλλικά «Ο εραστής γνωρίζει μόνο την ταπείνωση / δεν έχει επιλογή / O εραστής ζει για να ικανοποιεί την ερωμένη του / δεν έχει άλλη επιλογή / Ο εραστής σ’ αγαπά περισσότερο από τον εαυτό του / Δεν έχει επιλογή». Tη στιγμή ακριβώς που έκαναν σεξ, ο Αλέξανδρος βρέθηκε να αναρωτιέται για τους στίχους, κι αν υπήρξε ποτέ εραστής στη ζωή του. Θα ήθελε μια φορά να δοκιμάσει αυτή την αυτοκαταστροφή, να πάρει μια επιθυμία του και να την κάνει θρησκεία. «Θέλω να είμαι εραστής σου», της ψιθύρισε. Η Άννα έγνεψε καταφατικά κι από εκείνη την στιγμή άρχισε να του κάνει με διαφορετικό τρόπο έρωτα. Κι έτσι τον φυλάκισε για πάντα σ’ ένα μικρό τραγούδι.

Πeντε δευτερoλεπτα απΟ την αγaπη aπο τhn eiρηνη χειρδαρη

16 lifo/ayãïõóôïó

Την ένιωθε διαρκώς μαζί του όλη μέρα, στη δουλειά, στο σούπερ μάρκετ, στο γυμναστήριο. Ένιωθε την απουσία της. Και κάθε φορά που τη συναντούσε πια για να τελειώσει, ερχόταν ήδη μισοτελειωμένος. «Ο εραστής χάνει όλη τη δύναμή του», έλεγε εκείνο το τραγούδι και το ’χουν πει τόσοι και τόσοι φιλόσοφοι στο παρελθόν. Οι Κινέζοι ταοϊστές κάποτε πίστευαν ότι αυτή η απορρόφηση της ενέργειας του αρσενικού από το θηλυκό γίνεται με την εκσπερμάτιση. Και προστάτευαν όσο μπορούσαν τη διαρροή ενέργειας με το να κάνουν σεξ χωρίς να εκσπερματώνουν. Του κόβονταν τα γόνατα πια κάθε φορά που ήταν δίπλα της. Κάθε φορά που έμπαινε μέσα της κύματα ανατριχίλας ταξίδευαν στη σπονδυλική του στήλη κι όταν τη σκεφτόταν, κατά τη διάρκεια της μέρας, πονούσαν τα κόκαλά του. Δεν φοβόταν το σκοτάδι όπου τον έριχνε η σεξουαλικότητά της, φοβόταν που δεν είχε άλλη επιλογή. Ήταν ο φυλακισμένος ενός μικρού τραγουδιού. «Όμως μπορείς να με αγαπήσεις περισσότερο από τον εαυτό σου;», τον ρωτούσε διαρκώς η Άννα.

Aλλά υπάρχουν τρία είδη έρωτα. Η πολύ δυνατή σεξουαλική έλξη, η ρομαντική αγάπη και η συντροφική αγάπη. Για την πρώτη μιλάμε. Αυτήν παίρνεις και πηδάς μαζί της στη φωτιά. Αλλά, συνήθως, κάποτε θα την πουλήσεις για τις άλλες δύο. Η Άννα έλεγε, όμως, ότι ο εραστής θα προσπαθήσει να φτιάξει και τη ρομαντική και τη συντροφική του αγάπη πάνω στη δυνατή σεξουαλική έλξη. Οι υπόλοιποι φοβούνται τη φωτιά, έλεγε η Άννα, γι’ αυτό με άλλους έχουν δυνατή σεξουαλική έλξη και με άλλους κάνουν συντροφική σχέση ή παιδιά. Ο πατέρας του Αλέξανδρου, απ’ την άλλη, σοφός άνθρωπος, του έλεγε ότι στη ζωή μόνο η μαστούρα και η καψούρα πληρώνονται τόσο ακριβά, κι αυτά τα δύο μοιάζουν. «Δεν σου λέω να μην τα δοκιμάσεις», του έλεγε ο πατέρας του, «απλά να μάθεις να πληρώνεις κύριος κι αδιαμαρτύρητα τους λογαριασμούς σου στο τέλος». Το τέλος θα ήταν δύσκολο, το ήξερε ο Αλέξανδρος. Αλλά ως φυλακισμένος ενός μικρού τραγουδιού, δεν είχε επιλογή. «Μείνε μαζί μου», του είπε ένα πρωί η Άννα. Στον έρωτα της σεξουαλικής έλξης, όταν τελειώνει η μέρα και ο καθένας πηγαίνει στο σπίτι του, όλα είναι απλά. Όταν όμως ο ένας ζητά στον άλλον να μείνει, όλα μοιάζουν σύνθετα ξαφνικά. «Μείνε μαζί μου για πάντα», του είπε πάνω στο πάθος της η Άννα. «Άσε να γίνουμε φίλοι, συγκάτοικοι, σύζυγοι αν θες, εκτός από εραστές». Ο Αλέξανδρος φοβόταν πως δεν θα έφταναν ποτέ στις άλλες δυο μορφές έρωτα στις οποίες ήθελε να τον πάει. Ο Αλέξανδρος φοβόταν και τον χρόνο. Ο χρόνος σπάει καρδιές, όχι ο έρωτας. Το καλό είναι να μπορείς να σταματήσεις μια ιστορία πριν την ξεκάνει ο χρόνος ή την ξεφτιλίσει. Όμως δεν είχε πια επιλογή. Ήταν ο φυλακισμένος ενός μικρού τραγουδιού. «Θέλω να μ’ αγαπήσεις περισσότερο απ’ τον εαυτό σου», του ζητούσε επίμονα όταν έκαναν σεξ η Άννα. Ήταν παράλογο αυτό που του ζητούσε, ο εραστής μπορεί να αγαπά εσένα, αλλά μπορεί να αγαπά εξίσου και τον εαυτό του. Ή μήπως δεν αγαπά κανέναν απ’ τους δύο; Δεν υπέφερε κανείς τους από σύνδρομο εγκατάλειψης.

Den ypefere kaneis tous apo syndromο egataleipshs. Δεν εμφάνισε κανείς τους φόβο δέσμευσης. Den emfanise kaneis tous fovo desmefsis. Ήταν δυο άνθρωποι που μπορούσαν να ζήσουν μια χαρά και μόνοι τους. Αλλά επέλεξαν να ζήσουν μαζί. Απλά γιατί γουστάρονταν. Aλλά πόσο καλά μπορεί να πάει μία σχέση που βασίζεται μόνο στην έντονη σεξουαλική έλξη; H αγάπη, λένε, αν υπερισχύσει, σταματά την καύλα. Κι η καύλα, λένε, αν υπερισχύσει, σε σταματά στον δρόμο προς την αγάπη. Σε σταματά λίγο πριν την αγάπη. Ωστόσο δεν έζησαν μεγάλα δράματα. Den ezisan megala dramata. Δεν απάτησαν ο ένας τον άλλον. Den apatisan o enas ton allon. Μάλωναν μόνο για τα καθημερινά. Mallwnan mono gia ta kathimerina. Και μερικές σκηνές ζηλοτυπίας. Kai merikes skines zilotypias.

O Aλέξανδρος και η Άννα είναι σήμερα έξι χρόνια μαζί. Έξι χρόνια πάθους. Έχουν περάσει πολλά, και δύσκολα και πολύ όμορφα. Έχουν κάνει ένα πανέμορφο κοριτσάκι - «παιδί της καύλας» το φωνάζει ο πατέρας του. Δεν πιστεύουν πια ότι θα χωρίσουν ποτέ. Κι ας πήδηξαν στη φωτιά με μια μόνο επιθυμία τους. Βέβαια, ο Αλέξανδρος μου λέει ότι ποτέ δεν φεύγει εκείνο το συναίσθημα κάθε φορά που είναι δίπλα της, ότι είναι μισοτελειωμένος. Κι η Άννα ακόμη κάθε βράδυ παρακαλά για περισσότερη και περισσότερη αγάπη. Tα ζευγάρια της καύλας πάντα νιώθουν να έχουν δρόμο μπροστά τους. Γιατί είναι πάντα λίγο πριν την αγάπη. Πέντε δευτερόλεπτα από την αγάπη.

Pente defterolepta apο tin agapi.

Ποτε τον Αυγουστο Απο τον Θοδωρη Κουτσογιαννοπουλο

Τον Αύγουστο δεν βλέπω ταινίες, αν και φέτος θα ψάξω το Inception όπου κι αν είμαι. Δεν ήταν πάντα έτσι. Μικρότερος, κυνηγούσα με έναν συμμαθητή μου όλες τις απίθανες καλλιτεχνικές σε θερινά που δεν είχα ακούσει ξανά, σε γειτονιές που δεν είχα πάει ποτέ, από την Καλλιθέα ως τη Νέα Ελβετία. Με τον ίδιο αποκτήσαμε την επίσης αυγουστιάτικη απορία, το 1982, για το πού ακριβώς είχαν βρει τις παραλίες στο Summer Lovers (έπαιζε και ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, εκτός από τον Γκάλαχερ και τη Χάνα). Ξέραμε ότι κάποιες από αυτές βρίσκονταν όντως στη Σαντορίνη, αλλά εκεί που κολυμπούσαν στο Κόκκινο Λιμανάκι, ξεβράζονταν μαγικά σε ένα άλλο νησί - το μοντάζ είχε μπλέξει την Κρήτη και τη Μύκονο στην εξίσωση του τριολέ. Ακόμη μικρότερος, είχα τη φυσική περιέργεια να δω μια από τις ερωτικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, ελλείψει βίντεο και διαδικτύου. Έριχνα κλεφτές ματιές στις μικρές αφίσες, τα lobby cards που αναρτούσαν για τα προσεχώς στα χασάπικα και τα παντοπωλεία της γειτονιάς. Πρέπει να ήμουν 10 ετών, όταν ο αδελφός μου, 5 χρόνια μεγαλύτερος, αποφάσισε να με πάρει μαζί του στο σινεμά, για να δούμε ένα φιλμ με επικό τίτλο και απαραιτήτως τον Νομικό σε ρόλο επιβήτορα/κακού - το Κορίτσι και το άλογο ή τα Παιδιά των λουλουδιών.

18 lifo/ayãïõóôïó

Ήταν το καλοκαίρι του Αττίλα, ανάμεσα στη Χούντα και τη Μεταπολίτευση, περίοδος σύγχυσης και απαισιοδοξίας, καλή ώρα όπως και τώρα. Μόνο που πλέον το πορνό κρεμιέται στα περίπτερα, ενώ τότε ήταν απαγορευμένη στα ανήλικα ακόμη και η υποψία του. Ξεκινάμε, λοιπόν, από την Καλλίπολη, ο αδελφός μου, εγώ και η παρέα του που είχε ξεμείνει στον Πειραιά, όλοι 15 με 17 ετών, έτοιμοι για χαβαλέ. Ήταν συνηθισμένο οι Πειραιώτες να μην πηγαίνουν διακοπές, γιατί κάναμε όλοι μπάνιο στα βράχια, εκτός από τις μέρες που φύσαγε νοτιάς και το καταλαβαίναμε γιατί οι μύτες των καραβιών κοιτούσαν προς το λιμάνι, κι όχι προς το πέλαγος, κι έτσι η Φρεαττύδα μετατρεπόταν σε σκουπιδαριό. Το έργο παιζόταν στο σινεμά Αρμονία, στην οδό Φραγκιαδών, ένα ημιθερινό που μύριζε κλεισούρα και φτηνό αποσμητικό χώρου, από εκείνα που μετά τον Ιούνιο άνοιγαν στο πλάι για να μη σκάει ο κόσμος. Ειδικότης της αίθουσας τα καράτε και τα δεύτερης διανομής ελληνικά και ξένα εργάκια. Κλασικό συνοικιακό, που τώρα έχει γίνει γυμναστήριο για κυρίες. Φτάνουμε, λοιπόν, ο αδελφός μου μπαίνει μπροστά και καταλαβαίνει πως με έχει παρατήσει να χαζεύω τις φωτογραφίες, στις οποίες είναι καλυμμένα τα επίμαχα σημεία με αυτοκόλλητα αστεράκια, αλλά είναι πίσω από το τζάμι και κα-

νείς δεν μπορεί να τα ξεκολλήσει για να δει τι κρύβεται πίσω από την εξπρεσιονιστική υποταγή της ξαπλωμένης πρωταγωνίστριας και την απερίστροφη δίψα του ανακαθισμένου εραστή με το σημάδι του μαγιό και τις φαβορίτες εποχής. Με πιάνει από το γιακαδάκι, με οδηγεί στο ταμείο, αισθάνομαι πως δίνω εξετάσεις, με πιάνει από τους ώμους και στέκεται ακριβώς από πίσω μου, ρωτώντας με αυτοπεποίθηση την κυρία που έκοβε τα εισιτήρια: ο μικρός μπαίνει; Κι εκείνη του απαντάει: «Γιατί, νομίζεις πως μπαίνεις εσύ; Ταυτότητα όλοι σας. Το έργο είναι ακατάλληλο από 18». Ενίσταται ο μεγαλόσωμος συμμαθητής του αδελφού μου, ο Νίκος, που είναι λίγο τραυλός, και έχει ντουμπλάρει μια χρονιά. Αναλαμβάνει να καθαρίσει, αλλά τρώει κι αυτός τα μούτρα του, κεκεδίζοντας ασταμάτητα από την κόμπλα και το ρεζιλίκι. Δεν έχει ταυτότητα, δεν κερδίζει τη μάχη. Επιστρέψαμε άπραγοι στα σπίτια μας, σαν σε ταινία του Τορνατόρε, αφού φάγαμε σουβλάκι (τα σουβλατζίδικα ήταν όσα και τα θερινά). Διεγερμένο βυζί θα έβλεπα λίγο αργότερα, σε μια ξεχασμένη φωτογραφία από μπαρ της Τρούμπας. Αλλά το απωθημένο μού 'μεινε. Ίσως γι’ αυτό δεν πάω σινεμά τον Αύγουστο, μήπως και δεν με βάλουν. Αν και, τώρα πλέον, στον συγκεκριμένο μήνα, πρεμιέρα έχουν παιδικά και ο Harry Potter.

ti ekaneó åêåéíï ôï êáëïêáéñé; áðï ìéá íçóéäá óôçí åèíéêç ìå×ñé ôï love parade ôïõ âåñïëéíïõ, åíá íåêñïôáöåéï êáé ôçí éï ôïõ 1985, åöôá çñåìåó øõ×åó èõìïõíôáé ôï êáëõôåñï êáëïêáéñéíï ôïõó ðáñôé. ðñùôáãùíéóôåó ï éäñùôáó, ôï áëêïïë êáé ç ìðïõêáëá.

ΕΤΣΙ ΤΑ ΘΥΜΑΜΑΙ «Φαινόμαστε ξέγνοιαστοι, ελεύθεροι, ευτυχισμένοι. Ήρεμοι, χωρίς άγχη και σκοτούρες. Νιώθαμε σαν πρωταγωνιστές σε road movie. Έβλεπες στα μάτια μας μια ακόρεστη δίψα για διασκέδαση και τρέλες που ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να δικαιολογήσω. Δεν ήταν ότι ήμασταν καταπιεσμένοι ως νέοι. Αντιθέτως, πρέπει να ήμασταν η πρώτη γενιά που γυρνούσε σπίτι τα ξημερώματα ή την άλλη μέρα χωρίς οι γονείς να γκρινιάζουν (πολύ)».

ðáñôé óå íçóé...äá AðO ôç ÓåëAíá ÂñïíôH

Έχω πάει σε πολλά πάρτι στη ζωή μου, καλεσμένη ή ακάλεστη, δεν έχει σημασία. Σε σπίτια, σε κλαμπ, σε παραλίες, σε σουίτες ξενοδοχείων, σε ταράτσες, σε γιοτ, σε καράβια, σε φάρμες, σε οικοδομές... Αν όμως με ρωτήσουν «πού είναι το πιο παράξενο μέρος που έχεις κάνει πάρτι;» (όπως ρωτούν και για το σεξ), θα απαντούσα σε μια νησίδα στην εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας. Εγώ και τρεις στενοί φίλοι μου -η Μερόπη (Κοκκίνη), ο Πέτρος και ο Στέλιος- επιστρέφαμε στην Αθήνα, νωρίς το πρωί, από ένα ρέιβ πάρτι που γινόταν στη Φάρμα, στα Οινόφυτα. Ήταν δεκαετία του ’90. Μπορώ να το περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια, όχι γιατί πέρασα τόσο όμορφα (που πέρασα), αλλά γιατί το κατέγραψα με τη βιντεοκάμερά μου, μια Sony hi-8. Τα αποσπάσματα του βίντεο ενσωματώθηκαν στο ντοκιμαντέρ μου για τη ρέιβ σκηνή με τίτλο Εγώ, εγώ, εσύ, αχ αυτοί. Η βιντεοκάμερα είχε γίνει ένα είδος ημερολογίου που παρακολουθούσε τις εμπειρίες και τις διαθέσεις, χρησίμευε ως συλλέκτης αναμνήσεων. Η σκηνή ξεκινάει με μένα να γελάω ασταμάτητα στην οθόνη. Η Μερόπη προσπαθεί να συγκρατήσει τα γέλια της, ενώ κάνει όπισθεν με το αυτοκίνητό της, ένα κόκκινο Fiat Cinquecento (το τι έχει περάσει αυτό το αυτοκίνητο δεν περιγράφεται, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία ή, για την ακρίβεια, πολλές άλλες ιστορίες). Κάνουμε μια στάση σε ένα βενζινάδικο για να αγοράσουμε νερά και χυμούς και ξαποσταίνουμε λίγα μέτρα πιο πέρα, σε μια νησίδα γκαζόν. Η βιντεοκάμερα τοποθετημένη πάνω στην οροφή του αυτοκινήτου μάς τραβάει την ώρα που σαχλαμαρίζουμε, ενώ από τα ηχεία του Fiat ακούγεται το «Mrs Robinson» από τους Lemonheads και άλλα ποπ τραγούδια της εποχής. Χορεύουμε στο γρασίδι. Φοράω ένα μαύρο κολάν, μαύρες αρβύλες Doc Martens και ένα μεταποιημένο λευκό αντρικό εσώρουχο αντί για μπουστάκι. Ήμουν περήφανη τότε για τη δημιουργία μου: είχα κόψει μια τρύπα στο κάτω μέρος του σώβρακου για να μπαίνει το κεφάλι μου. Η Μερόπη βγάζει το βραδινό της φόρεμα, ένα συνθετικό σκούρο μπλε Helmut Lang που το πάνω μέρος του ήταν διαφανές κόκκινο, και κάνει την πρωινή της εμφάνιση. Μέσα στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου της μπορούσες να βρεις τα πάντα. Ήταν σαν μπαούλο θεάτρου, όπου ανακάλυπτες ένα σωρό ρούχα, αξεσουάρ και οτιδήποτε χωράει ο νους σου. Βρίσκω μια ξανθιά περούκα και τη φοράω. Η Μερόπη μια μαύρη. Λέμε χαζομάρες, από αυτές που σε κάνουν να γελάς χωρίς λό-

22 lifo/ayãïõóôïó

γο. Σε μια άλλη σκηνή ο Πέτρος και εγώ τρέχουμε να αγκαλιάσουμε ο ένας τον άλλον με ανοιχτά τα χέρια, όπως γίνεται στις ρομαντικές ταινίες, μόνο που εκείνος σκοντάφτει και πέφτει κάτω, όπως γίνεται στις βωβές ταινίες. Φαινόμαστε ξέγνοιαστοι, ελεύθεροι, ευτυχισμένοι. Ήρεμοι, χωρίς άγχη και σκοτούρες. Νιώθαμε σαν πρωταγωνιστές σε road movie. Έβλεπες στα μάτια μας μια ακόρεστη δίψα για διασκέδαση και τρέλες που ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να δικαιολογήσω. Δεν ήταν ότι ήμασταν καταπιεσμένοι ως νέοι. Αντιθέτως, πρέπει να ήμασταν η πρώτη γενιά που γυρνούσε σπίτι τα ξημερώματα ή την άλλη μέρα χωρίς οι γονείς να γκρινιάζουν (πολύ). Ίσως αυτό να οφείλεται στον τρόπο που μεγαλώσαμε: κάπου διάβασα ότι τα παιδιά των ‘70s, στις μεγαλουπόλεις, είχαν μεγαλύτερη δόση αυτονομίας, με μια σπάνια αίσθηση ελευθερίας, με αποτέλεσμα να είναι επιρρεπή στην περιπέτεια.

i love ios

Aðo ôïí Ãéaííç Ðáðáúùaííïõ Μια αλήθεια που μου έχουν μάθει τα καλοκαίρια μου είναι να δέχεσαι τις απολαύσεις εκεί που τις βρίσκεις. Είχα την τύχη να ανακαλύψω την Ίο το καλοκαίρι μόλις τελείωσα το λύκειο. Έφτασα στο νησί μόνος, με μια τσάντα ρούχα, χωρίς sleeping bag ή κλεισμένο δωμάτιο, χωρίς να ξέρω κανέναν εκεί. Αφού αναζήτησα στέγη στην άκρη του Μυλοπότα, στην ταράτσα της κυρίας Μαργαρίτας, άφησα το νησί να με οδηγήσει στα δρομάκια του, για να ανακαλύψω εκεί μια μεγάλη παρέα που μετέδιδε μια πρωτόγνωρη αύρα ξενοιασιάς: κορίτσια με ξυρισμένα κεφάλια, αγόρια με πολύχρωμες τούφες, punks, mods, φουτουριστές και ντεθιάρηδες (οι όροι «blitz» και «goth» δεν ήταν καν δόκιμοι ακόμα), όλοι μέλη μιας παραμορφωμένης αίρεσης που ψαχνόταν στη χειρότερη δεκαετία του πλανήτη, έχοντας ως κύριο χαρακτηριστικό της μια αντι-χίπικη στάση σε ένα νησί γεμάτο χίπηδες. Κάπως έτσι, λοιπόν, τα επόμενα τρία καλοκαίρια έγινε για μένα η Ίος ένα εύφορο τοπίο χαράς και θερινής ευδαιμονίας. Κάθε στιγμή στην Ίο τη θυμάμαι σαν απόσπασμα ενός ενιαίου επεισοδιακού πάρτι. Αλλά, αν έπρεπε να διαλέξω μία εικόνα που ξεπροβάλλει μέσα από τις τόσες θολές αναμνήσεις, είναι εκείνο το βράδυ στο αξέχαστο Madd (το μόνο κλαμπ που τότε έπαιζε δυνατά πανκ τραγούδια γι’ αυτή την ιδιότροπη παρέα), δύο νύχτες πριν από το θρυλικό Rock in Athens, τον Ιούλιο του 1985. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη χαρά, τα γέλια και την ομορφιά στα πρόσωπα αυτής της τερα-

τοπαρέας εκείνο το βράδυ, ούτε τα μεθυσμένα ουρλιαχτά της στην πίστα όταν τα ηχεία έπαιξαν το «I want to be your dog». Την επόμενη μέρα, δεν θυμάμαι πώς, βρέθηκα στο καράβι με προορισμό τον Πειραιά μαζί με όλους τους υπόλοιπους του ξεφαντώματος που είχε προηγηθεί. Δώσαμε ραντεβού μία μέρα μετά στο Παναθηναϊκό Στάδιο, για ένα ακόμα αξέχαστο πάρτι. Θυμάμαι, δίπλα στις φωτιές που έκαιγαν όσο έπαιζαν οι Clash, κανονίζαμε πότε θα γυρίσουμε πίσω στο νησί...

ôï ðáñôé êáôù áð’ ôï íåêñïôáöåéï ÁÐÏ ôïí ÍÉêï Á. ÌÁíôç

Πρέπει να ήταν το «βρόμικο ’89». Αύγουστος στο εξοχικό. Ηλικίες από 13 έως 15. Κατά τις δέκα φτάνουμε στην «ψαγμένη» παραλία που επιλέχθηκε, τέρμα Θεού, ερημική, κάτω από το νεκροταφείο του χωριού. Τα παιδιά που ήδη βρίσκονται στον χώρο υποτίθεται ότι έχουν κάνει τη σχετική προεργασία, αλλά από φωτιά τίποτα. Αντί γι’ αυτό, πέντ’ έξι φακοί στέλνουν μαζί τη δέσμη τους στον ουρανό, όπως στο σήμα του Μπάτμαν. «Καταλάβαμε, καλή αρχή», λέει η Κατερίνα. Πλάκα έχει όμως. Καθόμαστε πάνω σε ξερά φύκια και βότσαλα - η θάλασσα λάδι. Φωτιά δεν άναβε με τίποτα, λένε οι άλλοι, αλλά εγώ δεν βρίσκω πουθενά κακό· άλλωστε, σκάει ο τζίτζικας. Το κασετόφωνο (γκέτο-μπλάστερ κανονικό) παίζει κομμάτια από το «Σούπερ Χιτς ’89»: Roxette και Guns’n’Roses, Τζέισον Ντόνοβαν και Κάιλι Μινόγκ. «Τραγουδάρα το “Especially for you”, έτσι;» παρατηρεί κάποιος για το σχετικό ντουέτο, ο ίδιος που από του χρόνου θ’ ακούει φανατικά -και βλοσυρά- μονάχα μέταλ. Φέτος, όμως, όλα είναι ακόμα αλλιώς. Βγαίνουν και τα ποτά. Σπράιτ και Μαυροδάφνη σε ποτηράκια πλαστικά. Μερικοί ανάβουν τσιγάρο (ώπα, ρε!). Αμηχανία. Ανέκδοτα. Χα, χα, παγώσαμε. Ο αδελφός μου κάνει τη «φωνή Μάιμου», από τον ρόλο του Καλογερόπουλου στο θρυλικό «Κάμπινγκ», και όλοι πέφτουν ξεροί. Αρχίζουμε να λυνόμαστε. Πάμε για μπάνιο; Εδώ είναι γεμάτο αχινούς, ρε! Όχι, το βρήκα, καλύτερο. Ποιος τολμάει να πάει στο νεκροταφείο; Ένα ανηφορικό μονοπατάκι συνδέει την παραλία με το ύψωμα που είναι οι τάφοι. Πέφτουν στοιχήματα. Κάποιοι το αποφασίζουν. Το καλοκαίρι εκείνο παίζουν πολύ τα παραφυσικά. Λένε ότι γίνονται τελετές εκεί, νύχτες Σαββάτου. Τους παρακολουθούμε που ανεβαίνουν διστακτικά. Χά-

νονται στο σκοτεινό πλάτωμα. Λίγα λεπτά περνούν, κοιταζόμαστε. Ξαφνικά ποδοβολητό, κατεβαίνουνε τρέχοντας. Τι έγινε, ρε; (Πλάκα μας κάνουνε, το ’χαψες;). Κάποιοι ήτανε μέσα! Και τι κάνανε, τελετή; Όχι, το άλλο! Ωχ, το ποιο άλλο; Ναι, ρε, αγκομαχούσαν σου λέω! (Ρε, μας δουλεύουν σου είπα!). Φατούρο. Γέλια, κυνηγητά. Αλήθεια λέμε, ρε! (Κι αν είναι αλήθεια;) Για κάποιον λόγο η ιστορία μ’ αρέσει πολύ - την πιστεύω αμέσως. Απορίες: ποιοι να ’τανε άραγε; Πώς είναι το σεξ στο νεκροταφείο; Πώς είναι το σεξ γενικότερα; «Τι θα γίνει, θα παίξουμε μπουκάλα;» ρωτάει ο Γιώργος. «Ούτε που να το σκέφτεστε!». Τα κορίτσια της παρέας είναι «καλά» - δεν κάνουνε τέτοια (ακόμα). Ωραία, μπάνιο τότε! Δυο - τρεις βουτάνε αυθόρμητα, μπουγελώνονται, πατητές και νερομαχίες, όμως μετά από λίγο βγαίνουν κουτσαίνοντας. Αχινοί, ρε, πονάνε! Τα κορίτσια αναλαμβάνουν να βγάλουν τα αγκάθια (χε, χε) με τους φακούς και τα τσιμπιδάκια τους. Ωραίο σχέδιο. Και η Μαυροδάφνη τελειώνει σιγά σιγά. Στα μπλουζ παίζει Γκάρι Μουρ. «Still got the blues for you». Το γνωστό σχήμα (χέρια στους ώμους - χέρια στη μέση) πάνω στα βότσαλα. Θέλει προσοχή γιατί σκοντάφτεις όμως. Κάποιοι κοιτάζουν και κρυφογελάνε - η μπλαζέ γαλαρία (ώπα, τα σιρόπια!). Όταν κάθομαι μού μυρίζουν ακόμα οι γλυκόξινες μασχαλίτσες της Τάνιας. Σκέφτομαι την «αθηναϊκή» μου αγάπη και αναρωτιέμαι πώς θα ’τανε ο χορός μαζί της. Μας κοιτάζω χωρίς να ξέρω ότι ποτέ πια δεν θα ξανάμαστε έτσι. Από του χρόνου, χωριστά. Κάποιοι δεν θα ξανάρθουν. Άλλοι θα ’ναι «αλλού». Η εφηβεία σφίγγει, το ίδιο και η ανάγκη ν’ ανήκεις τελεσίδικα κάπου. Τρέντις, κιουρόβιοι, φυτά και άσχετοι. Λίγα λόγια πια μεταξύ μας. Μερικοί δεν θα ’ναι καν μαζί μας τη νέα χιλιετία. Για πάντα νέοι. Για πάντα παιδιά. Αργότερα εκείνο το βράδυ βούτηξα κι εγώ. Έκανα «ξερό» κοιτάζοντας τον ουρανό με όλα ανεξαιρέτως τα αστέρια του. Μετέωρος στον γαλαξία. Μάλλον με πήρε ο ύπνος, γιατί κάποια στιγμή άκουσα φωνές και πέτρες να σκάνε δίπλα μου. (E, Νικολή! Κουφό, τον πήρε ο ύπνος!). Κολυμπώντας πίσω είδα την παρέα μαζεμένη στην ακτή και με τα μάτια του μυαλού τράβηξα πολαρόιντ. Έπειτα βούτηξα στον χλιαρό, σκοτεινό βυθό. Χαμογελώντας στο σκοτάδι. Τη φωτογραφία την έχω ακόμα.

ðáñôé óôï åêáâ

AðÏ ôïí ÈïäùñÇ ÊáíåëëÏðïõëï Ήταν τέλη Ιουνίου, αρχές Ιουλίου. Το 2004 πρέπει να ήταν. Μες στην τρέλα του Euro. Θα καθόμασταν παραπάνω στην Πάτρα για να δούμε παρέα τους αγώνες, για να μη χαλάσει το γούρι. Θυμάσαι, ρε συ; Δεν είχαμε άγχος. Τα μαθήματα τα είχαμε δώσει, τα αποτελέσματα θα έβγαιναν εν καιρώ (who cares anyway?) και θα πηγαίναμε διακοπές. Μέχρι να γίνουν όλα αυτά, όμως, έπρεπε να κάνουμε ένα πάρτι. Για τη φάση. Χωρίς λόγο. Το σπίτι του Ν. ήταν το ιδανικό. Σε κεντρικό σημείο, κοντά σε δύο κάβες μάλιστα, μονοκατοικία με σπίτι στον πρώτο, χωρίς κανέναν από πάνω ή από κάτω. Ο Β. και εγώ ήμασταν υπεύθυνοι για τα ποτά, ο Ν. και η Ε. θα έφτιαχναν το σπίτι και τα ψιλολόγια (ποτήρια, φρούτα για κοκτέιλ κ.λπ.). Ηχεία είχαμε νοικιάσει από κάτι γνωστούς και όλα ήταν έτοιμα. Σάββατο βράδυ στην Πουκεβίλ με 150 άτομα καλεσμένους. Ο Μ. έπαιζε μουσική, τέσσερα λάπτοπ πάνω στη μεγάλη βιβλιοθήκη στη σειρά να παίζουν το ντοκιμαντέρ από το Glastonburry, γκόμενες, γκόμενοι, ερασμίτες φοιτητές από Ισπανία (μα καλά, ποιος τους το είπε;), μιλάμε για επικό βράδυ. Στο μπαλκόνι στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες, ο ένας πάνω στον άλλο, μέσα όλοι χορεύουν, στο «Charming Man» των Smiths δεν θυμάμαι να έχω ξαναδεί έτσι κόσμο να χορεύει,

όλα τείνουν στο να είναι το πιο επιτυχημένο πάρτι έβερ. Κάποιοι μπερδεύουν τα ποτά, αλλά όλοι χορεύουν. Ο Ν. δεν είναι στα καλά του, πάντως, και υπάρχει ανησυχία. Τον πάμε στο δωμάτιο, χάνει τις αισθήσεις του και παίρνουμε το ΕΚΑΒ. Την ίδια ώρα κάποιοι από απέναντι κάνουν παράπονα. Οι μπάτσοι έρχονται στο λεπτό, μας χαλούν το ήδη χαλασμένο legendary party. Την ίδια ώρα έρχεται και το ΕΚΑΒ. Τον πάνε στον «Αγ. Ανδρέα» που εφημέρευε, εμείς ακολουθούμε από πίσω. Δύο ορούς μετά, ο Ν. με το στατό κι εγώ τρέχουμε στο νοσοκομείο. Μας συμβουλεύουν να πάμε στο σπίτι για ξεκούραση. Η ώρα είναι 6:30 π.μ. Αρχίζει και χαράζει και δεν έχουμε ύπνο. Αυτοκίνητο έχουμε και πάμε στο Ρίο. Ήταν τότε που ο ήλιος ανέτειλε και εμείς κάναμε μπάνιο γυμνοί. Θυμάστε, ρε μαλάκες, πόσο ωραία ήταν;

ëéãï blur, ëéãç èáëáóóá êáé... åð, ðïõ ðçãå ô’ áãïñé ìïõ; AðÏ ôçí Áííá ×áôæçáíôÇíïãëïõ

Κάπου στα μέσα των ‘90ς οι σατανικοί εγκέφαλοι πίσω από την ομάδα PURE αποφάσισαν να διοργανώσουν ένα τριήμερο πάρτι στην Αντίπαρο, προκειμένου να σώσουν όλους αυτούς τους εκλεκτικούς θαμώνες του κλαμπ Avant-Garde (μετέπειτα Plan-B) που κάθε Αύγουστο ζούσαν το δράμα «Όχι πάλι Μπομπ Μάρλεϊ, γαμώ τα Fred Perry μου». Το νησί μετατράπηκε σε αποικία του Mάντσεστερ που πάει πενθήμερη και το pure τριήμερο καθιερώθηκε ως ίντι θεσμός. Το πρόγραμμα ξεκινούσε με ομελέτα στη «Μαργαρίτα», όπου λόγω θέσης μπορούσες να τσεκάρεις τις νέες αφίξεις και κυρίως ποιος ξενοκοιμήθηκε το προηγούμενο βράδυ. Κάποιες φορές το πρωινό κατέληγε σε φεστιβάλ ούζου, αλλά γι’ αυτό κατηγορώ τους διοργανωτές Κώστα Φονταλή και Γιάννη Φουάση που με παρέσυραν (σατανικοί, σου λέει). Πάλι καλά που γινόντουσαν και εκείνα τα απογευματινά πάρτι στην παραλία Ψαραλική (με τον βάλτο και τα λατρεμένα σκουλήκιαφετίχ) και μας έπιανε η προκοπή να κάνουμε καμιά βουτιά. Στα δε «τουρνουά» ποδοσφαίρου η μπάλα χανόταν κυριολεκτικά. Οι βραδιές στο κλαμπ Μαριάνο θρυλικές! Μεγάλες φιλίες γεννήθηκαν, άπειρα γκομενικά δράματα εξελίχθηκαν, απάνθρωποι τουρτοπόλεμοι παίχτηκαν και δεξιοτεχνικά χορευτικά (not) έβαλαν φωτιά στην πίστα. Να μην πω και για τις διακοπές ρεύματος που έδιναν τον απαραίτητο δραματικό τόνο, που σίγουρα χρειάζεσαι μετά τη δέκατη τεκίλα. Ακολουθούσε περπάτημα μετ’ εμποδίων (βλέπε σπασμένα τακούνια, σαβούρδες και «ναι, χρυσό μου, είναι υπέροχος ο ουρανός, αλλά σκάσε και προχώρα») μέχρι την ντίσκο La Luna, όπου εκεί δεν το γλίτωνες… ε, άκουγες και Μπομπ Μάρλεϊ. Και μη σου πω ότι σου άρεσε κιόλας.

arbeit macht frei AðÏ ôïí ÃéÁííç ÖéëÉððïõ

Ιούλιος του ’97, η Ευρώπη ακόμη το γλεντάει. Το ίδιο κι εγώ. Βερολίνο, Love Parade. Ενάμιση εκατομμύριο ικέτες της ευτυχίας συνωστίζονται στις φαρδιές λεωφόρους μιας πόλης που νεκρανασταίνεται. Love Parade. Μια παρέλαση αρμάτων σαν καρναβάλι, απλά, αντί για τον Άλκη Στέα, συντονίζουν ο Westbam και ο Dr. Motte. Εξήντα άρματα με τα δικά του τε-

ρατώδη ηχεία το καθένα διανύουν μια απόσταση γύρω στα 3 χιλιόμετρα σε 5 ώρες περίπου - πρέπει, βλέπετε, να διασχίσουν εκατοντάδες χιλιάδες υψωμένα χέρια που ψέλνουν το ωσαννά σε επαναλαμβανόμενα beats. Η ίδια η παρέλαση είναι σαν διακεκομμένη συνουσία. Μέχρι να γλυκαθείς για ένα πεντάλεπτο με τη δαιμονική μουσική από την νταλίκα του Tanith έχει πάρει τη σειρά του το καμιόνι του Sven. Μακάριοι οι επιβαίνοντες. Ευτυχώς, όμως, για μας το πόπολο, για εκείνους στα άρματα, για όλους, υπάρχει και το φινάλε. Στην πλατεία Grosser Stern, στη δύση του ηλίου. Μια ανθρωπομάζα, άλλες φορές σαν οχετός ζωτικότητας και άλλες σαν ένα φάσμα φωτός γύρω από την εξέδρα όπου ανά μισή ώρα ο ένας DJ παραδίδει στον άλλο το χρίσμα του τελετάρχη. Κι εγώ από κάτω να απορώ πώς είναι δυνατόν να ουρλιάζεις τόσο πολύ, μαζί με τόσο πολλούς, σε ένα πρωτόγονο primal scream, σαν να ξαναγεννιέστε ξανά και ξανά, κομμάτι το κομμάτι... Πώς γίνεται να πετάς τόσο ψηλά, τόσο σίγουρα, χωρίς κανείς «να έχει ρίξει κάτι στο ποτό σου», σε ένα αλαφροΐσκιωτο travelling γύρω από το χρυσό άγαλμα της Νίκης που θα το ζήλευε κι ο Βέντερς. Θυμάμαι ότι τότε ήταν που είχα γράψει -ατυχώς προφητικάσε ένα περιοδικό που πάλι κατά σύμπτωση ήταν του Στάθη: «Για το καλό μας, στο επόμενο Love Parade ας γίνει να έχουν ένα άρμα δικό τους και οι τραπεζίτες της Bundesbank»... Και σήμερα σκέφτεσαι πώς είναι δυνατόν να ήσουν εσύ αυτός. Πώς είναι δυνατόν αυτή η γιορτή της σεροτονίνης να ήταν στο Βερολίνο, ξεφούσκωτο hype πλέον, και να τη διοργάνωναν Γερμανοί, αυτοί που, όπως γράφει ο Κόρνμπλουμ, «έχουν ξεχάσει να ονειρεύονται». Και πώς είναι δυνατόν αυτή να ήταν η Ευρώπη, η ίδια Ευρώπη όπου σήμερα χοροστατούν μια αχαρακτήριστη μπουνταλού, ένας κονιόρδος με κρυφοτάκουνα και ένα δεύτερο ρολάκι της Τσινετσιτά.

A óáìåñ íáúô ôïõ ñéìåìðåñ Aðo ôïí Ãéaííç ÔóéïYëç

Ποτέ μου δεν συμπάθησα το καλοκαίρι. Πάντα είχα την αίσθηση ότι άλλαζε τους ανθρώπους με έναν τρόπο που με φόβιζε και με έκανε να νιώθω άβολα. Ακόμα και τώρα, όταν βλέπω φίλους μετά τις διακοπές νιώθω κάπως έτσι. Δεν το παραδέχομαι, αλλά στον φανταστικό κόσμο των παιδικών μου χρόνων οι διακοπές ήταν σαν ένα πείραμα συμπεριφοράς του γερμανικού στρατού. Κανένας λόγος, λοιπόν, δεν υπήρχε για να συγκρατώ στη μνήμη μου αναμνήσεις των μηνών του θέρους. Μερικές, όμως, κατάφεραν να υπερνικήσουν κάθε παιδικό ψυχαναγκασμό, που φέρω μέχρι και τον 23ο χρόνο της ηλικίας μου. Όπως εκείνο το βράδυ των γενεθλίων μου. Θα γράψω αυτοματικά ό,τι θυμάμαι. Το γιουκαλίλι, που μου έφεραν ο Tony και η Τερψιχόρη. Την υπόσχεσή τους να μου μάθουν να παίζω (άλλο ένα ανεκπλήρωτο παιδικό όνειρο). Το κοκτέιλ «Άντρες στο βάλτο», που έρρεε όπως ο οίνος στα λουκούλλεια γεύματα. Τους μεγατόνους αγάπης της Νατάσσας καθώς μου έδινε το designer δώρο της. Την πρώτη φορά που ένιωσα την έννοια της έκφρασης «wasted youth». Τα μοντέλα από το διπλανό ξενοδοχείο που βρέθηκαν εκεί τυχαία. Τις μουσικές του Χάρη και του Αποστόλη. Το sms της Beth Ditto. Ένα handmade poster να αναγράφει Cartleen Dandy (το Cartoon Dandy με καλλιγραφικά προφανώς). Την πιο αλλόκοτη συμπίεση χρόνου να γίνεται πραγματικότητα μέσα από τις συζητήσεις του Χάρη και της Latoya. Την αγάπη που μύριζε πιο έντονα από τον ιδρώτα και δρόσιζε πιο πολύ από κάθε a/c. Και όλα αυτά τώρα φαίνονται τόσο μακρινά, που η ανάμνηση έχει μετατραπεί σε παραμύθι. Δεν ξέρω πια αν ήταν αληθινό ή όχι, αλλά η θύμησή του με κάνει να χαμογελώ. (cartoondandy@gmail.com)

«Κάπου διάβασα ότι τα παιδιά των ‘70s, στις μεγαλουπόλεις, είχαν μεγαλύτερη δόση αυτονομίας, με μια σπάνια αίσθηση ελευθερίας, με αποτέλεσμα να είναι επιρρεπή στην περιπέτεια».

24 lifo/ayãïõóôïó

10 Αλμπουμ για το καλοκαΙρι

7. Sleigh Bells _ Treat (N.E.E.T.)

1. Caribou _ Swim (Merge)

4. Crystal Castles _ Crystal Castles (Fiction)

8. Bjork/Dirty Projectors _ Mount Wittenberg Orca (Self Released)

Ο νέος δίσκος του Daniel Snaith (aka Caribou) διατηρεί μόνο στο ελάχιστο τον ήχο του «Andorra» και την ηλιόλουστη ποπ του (κυρίως στα φωνητικά και στις μελωδίες) και βουτάει με τα μούτρα στη χορευτική μουσική των ‘90s: minimal techno, house και ντίσκο που στολίζει με μια αφόρητη μελαγχολία, γλυκερή αλλά τόσο νοσταλγική που σε μεταφέρει στα κλαμπ της «χρυσής εποχής» της dance μουσικής. Όσοι είναι κάτω από 30 είναι αδύνατο να εντοπίσουν στο «Swim» και να αντιληφθούν τι σημαίνει αυτό το tribute.

Οι Crystal Castles έρχονται ως εξαίρεση στον κανόνα που λέει ότι συνήθως οι δεύτεροι δίσκοι είναι κατώτεροι από τους πρώτους. Το «Crystal Castles» (με τον ίδιο ακριβώς τίτλο όπως και το πρώτο τους άλμπουμ - από άποψη ή από έλλειψη φαντασίας;) ισχυρίζονται όλοι ότι είναι πολύ καλύτερο από το προηγούμενο «Crystal Castles», δηλαδή είναι πιο χορευτικό, πατάει όσο χρειάζεται στο electroclash για να το αντέχεις και οφείλεις να σπαταλήσεις την ώρα σου για να εντοπίσεις τι ξετρελαίνει ένα σωρό μπλογκ και site. Κατά τ’ άλλα, μετριότητα.

O σκοπός είναι ιερός, το ότι μπόρεσαν να συνεργαστούν κατόρθωμα, το αποτέλεσμα σχεδόν δεν ακούγεται. Οι Dirty Projectors ακούγονται υποφερτοί με τα overdubs και τις μονότονες επαναλήψεις, μετά μπαίνει η Bjork και ο αχταρμάς μετατρέπεται σε μουσική για ταινία τρόμου (μακάρι, δηλαδή, να ήταν τόσο καλό). Και μη χειρότερα!

O M.Ηulot συμβουλευει τους αναγνωστες της LifΟ για το ποια CD πρεπει να παρουν μαζι τους στις διακοπες.

Σαν να έκλεψε κάποιος τα φωνητικά από τα τραγούδια του Phil Spector, να τα πείραξε και να τα έβαλε πίσω απ’ τους ρυθμούς των Bomb 20. Αν είσαι 17χρονος, είναι η ιδανική μουσική για να χτυπηθείς στα πάρτι και να ακούς στο iPhone για να εκτονωθείς, αλλά έχουν περάσει οι εποχές που ο θόρυβος απ’ τα τρυπάνια και το κακό ραπ (έστω από σέξι γυναικείες φωνές) μπορούσαν να είναι το σάουντρακ μιας ημέρας στην Αθήνα με καύσωνα (μεγάλωσες εσύ, δηλαδή). Το βράδυ είναι ακόμα χειρότερα.

2. Emeralds _ Does it look like I ’m here? 5. Mount Kimbie _ Crooks & Lovers (Editions Mego) (Hot Flush)

9. B-sides _ Story without end (b-Otherside)

Μετά από 40 κυκλοφορίες σε τέσσερα χρόνια σε CD-R και πολλές μετριότητες που βοήθησαν να εδραιωθεί η «φήμη» τους στο «underground» (που δεν απέχει πια καθόλου από το mainstream), ήρθε η ώρα να φτιάξουν κι έναν δίσκο που ακούγεται. Συμπαθητικό, μονότονο και αρκετά υπερτιμημένο, ακούγεται σαν χίλια δυο άλλα πράγματα που νομίζεις ότι έχεις ξεπεράσει, αλλά και τόσο «κολλητικό», ώστε αν το ακούσεις πάνω από 5 φορές, αρχίζεις να το κατανοείς.

Συμπαθητικό ξεκίνημα ηλεκτρονικής μουσικής που δεν κάνει και τίποτα ξεχωριστό για να δικαιολογεί τον θόρυβο και τις υψηλές βαθμολογίες, χωρίς στιγμές δυνατές που να ξεχωρίζουν, αλλά μια χαρά ήχος για καλοκαιρινά βράδια, βόλτες με το αυτοκίνητο ή ηχητική συνοδεία για να διασκεδάσεις την πλήξη. Απ’ την άλλη, είναι κατόρθωμα να φτιάχνεις σήμερα έναν ηλεκτρονικό δίσκο που να έχει ομοιογένεια και ροή και να αντέχεις να τον ακούσεις. Και το «Crooks & Lovers» είναι τέτοιο.

To πρώτο άλμπουμ του τετραμελούς γκρουπ από την Πάτρα. Ήχος που θυμίζει καλές στιγμές από τα ‘90s, ωραίες μελωδίες, ρομαντικά, εύθραυστα φωνητικά, καθαρός ήχος, χωρίς εμφανές χιτ, άλμπουμ κάπως παλιομοδίτικο, που για να το εκτιμήσεις πρέπει να το ακούσεις απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Έχουν δουλέψει σκληρά και φαίνεται.

3. LCD Soundsystem _ This is happening (DFA)

6. Oasis _ Time Flies, 1994-2009 (Big Brother)

10. Snob _ Kings, Queens & TV-stars (Pan-Vox)

Όσο βαρετό κι αν ακούγεται την πρώτη φορά κι όσο κι αν θεωρείς ότι τα έχουν δώσει όλα και δεν έχουν τίποτε άλλο, όταν ξαναβάλεις το «This is happening» να παίζει διαπιστώνεις ότι ο κύριος Μέρφι είναι αδύνατο να φτιάξει έναν κακό δίσκο: οι στίχοι αποκαλύπτονται υπνωτικά μέσα από ρυθμούς και μελωδίες που συνεχώς κάτι θυμίζουν, αλλά δεν ωφελεί να ψάχνεις πια, γιατί εκτός από μάστορας του ρυθμού, ο Μέρφι είναι και ειδικός στο να κλέβει όλα αυτά που του αρέσουν.

Δεκαπέντε χρόνια από τη ζωή των αδελφών Γκάλαχερ. Ακόμα κι αν απογοήτευσαν, εξακολουθούν να έχουν γράψει μερικά από τα κομμάτια που σημάδεψαν τα ‘90s, που αν τα έχεις σε single (και μάλιστα σε βινύλιο), σημαίνει ότι σήμερα δεν γίνεται να μην τους κοιτάς με συμπάθεια, αναπολώντας τις «παλιές καλές μέρες» (αν οι παλιές καλές μέρες περιλαμβάνουν και Oasis, σίγουρα έχεις σοβαρό πρόβλημα). Η συλλογή είναι μια χαρά πάντως και το «Wonderwall» αξεπέραστο.

Έντονο φλερτ με τα ’80s, σύνθια και Duran Duran, σαν να μπήκες σε μια χρονοκάψουλα και να διακτινίστηκες στο 1984. Αν έζησες τα ’80s και πάσχεις από νοσταλγία ή αν δεν τα έζησες και τα έχεις αγιοποιήσει, δοκίμασε γιατί είναι το σωστό άλμπουμ για να ξεκινήσεις. Η σύνθεση του ντουέτου περιλαμβάνει δύο συγγραφείς, αλλά αυτό είναι λεπτομέρεια…

26 lifo/ayãïõóôïó

10 DVD για το καλοκαΙρι

7. Life on Mars (Complete BBC Series 1 & 2)

o M.Hulot εψαξε για εσασ την πλουσια dvdοθηκη του και σασ προτεινει δεκα σπανια εικονοκλαστικα αριστουργηματα.

Αγγλική σειρά που γνώρισε μεγάλη επιτυχία (και στην Ελλάδα προβλήθηκε τα ξημερώματα για να μην την πάρει είδηση κανείς), με τίτλο από το ομώνυμο τραγούδι του Μπάουι και τον John Simms στον ρόλο του ντετέκτιβ που μετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα μεταφέρεται στο 1973, όπου όλοι οδηγούν Ford Cortina και φοράνε παλτό με προβάτινη γούνα στον γιακά. Εμπνευσμένο από τις αστυνομικές σειρές των ’70s, είναι ένα από τα πιο εθιστικά σίριαλ της αγγλικής τηλεόρασης.

1. Red Desert (Michelangelo Antonioni)

4. Black Orpheus (Marcel Camus)

8. The Inbetweeners (Series 1 & 2)

Η πρώτη έγχρωμη ταινία του Αντονιόνι, με το κόκκινο και το πράσινο να κυριαρχούν, τη μινιμαλιστική πλοκή να διαδραματίζεται σε ένα βιομηχανικό περιβάλλον, σε χώρους που μοιάζουν με πίνακες αφηρημένης ζωγραφικής, και τη μούσα του σκηνοθέτη Μόνικα Βίτι στον ρόλο της νευρωτικής γυναίκας, να περιπλανιέται μοναχική σε τοπία δηλητηριασμένα από τη ρύπανση του περιβάλλοντος. Η Τζουλιάνα, σύζυγος βιομηχάνου, προσπαθεί να διασκεδάσει την ανία της φλερτάροντας με τον συνεργάτη του άντρα της, για να αναπληρώσει τον έρωτα που της λείπει. Έρημα ψαροχώρια, εργοστάσια, παραταγμένα πλοία, τοξίνες, σ' έναν κόσμο όπου τα ανθρώπινα αισθήματα έχουν χαθεί.

Επανέκδοση σε blu-ray της βραβευμένης κλασικής ταινίας του Camus (με Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας και Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες), που μεταφέρει τον μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης στις φαβέλες του Ρίο και στην τρέλα του 20ού αιώνα. Το καρναβάλι γίνεται το σκηνικό όπου διαδραματίζεται η ερωτική ιστορία, μέσα από αξέχαστες εικόνες, αμέτρητα τραγούδια και τη μουσική που γνώρισε παγκόσμια επιτυχία και έκανε τη σάμπα γνωστή στα πέρατα του κόσμου. Έρωτας, δράμα και μπόσα νόβα, η φτώχια των ανθρώπων στις φαβέλες και τα πολύχρωμα κοστούμια του καρναβαλιού, σε μια από τις χαρακτηριστικές ταινίες του τέλους των ‘50s.

Κάτι ανάμεσα στο «Superbad», και το «Pep Show», το «Inbetweeners» είναι μια σπαρταριστή σειρά, με ήρωες τέσσερις εφήβους και μια ρεαλιστική, απολαυστική απεικόνιση του κόσμου τους. Απογοητεύσεις, χιουμοριστικά περιστατικά, σεξ, όνειρα και φιλοδοξίες που θυμίζουν τον κόσμο των μεγάλων, χωρίς όμως τη συναισθηματική ωριμότητα και τα λεφτά για να τα ζήσουν ακριβώς όπως θα ήθελαν. Τα προάστια του Λονδίνου είναι το σκηνικό, όπου διαδραματίζονται τα περιστατικά από τη ζωή των inbetweeners, που δεν είναι ούτε μέλη του trendycrowd του σχολείου τους ούτε και ακριβώς nerds. Σε ένα box τα 12 επεισόδια των 2 πρώτων κύκλων, ενώ ετοιμάζεται να προβληθεί ο τρίτος.

2. Crumb (Terry Zwigoff)

5. By Brakhage: An anthology, volumes one and two

9. The Unpolished (Pia Marais)

Ένα συγκλονιστικό πορτρέτο του κορυφαίου underground καλλιτέχνη Rober Crumb, που έχει σημαδέψει τις τελευταίες δεκαετίες την αμερικανική κουλτούρα. Ο μοναδικός τρόπος που σχεδιάζει τα προκλητικά και «πρόστυχα» σκίτσα του, η ζωή του, η συλλογή των δίσκων του και οι εμμονές του, αποκαλύπτονται μπροστά στην κάμερα του Terry Zwigoff και στολίζονται με ένα σωρό λεπτομέρειες που κάνουν τη διήγηση απολαυστική. Οι ατάκες του και οι ακραίες επαναστατικές απόψεις του για την καριέρα και την τέχνη κάνουν το πορτρέτο από τα πιο αυθεντικά και ενδιαφέροντα στη σύγχρονη αμερικανική κουλτούρα.

Δημιουργώντας έξω από το mainstream, ο πρωτοπόρος οραματιστής Stan Brakhage έφτιαξε πάνω από 350 ταινίες σε σχεδόν μισό αιώνα, με παραμορφωμένες εικόνες που δημιουργούσε, πολλές φορές, χωρίς καν τη χρήση κάμερας, επεμβαίνοντας απευθείας στο φιλμ, σχεδιάζοντας, ξύνοντας ή βάφοντάς το! Γοητευμένος από θέματα ταμπού, όπως το σεξ, η γέννα, η αυτοψία ή η αναζήτηση του Θεού.

Σχεδόν αυτοβιογραφική γερμανική ταινία (της σκηνοθέτιδας), με πρωταγωνίστρια μια νεαρή κοπέλα που μετακομίζει με τη μητέρα της από την Πορτογαλία στο Βερολίνο και ξαναβλέπει την οικογένειά της να επανενώνεται μόλις ο πατέρας της βγαίνει απ’ τη φυλακή. Μετακομίζουν όλοι μαζί στο σπίτι του νεκρού παππού της, οι γονείς της καλούν στο σπίτι φίλους και παίρνουν όλη μέρα ναρκωτικά, ενώ αυτή ονειρεύεται μια συμβατική, «κανονική» ζωή για να αντιδράσει στην άστατη ζωή τους. Με μουσική του Jochen Arbeit των Einstürzende Neubauten. Κυκλοφορεί για πρώτη φορά σε DVD από τη Second Run.

3. L’ enfance nue (Maurice Pialat)

6. Ride with the devil (Ang Lee)

10. Stagecoach (John Ford)

Από όλες τις ταινίες του Pialat, αυτή είναι η πιο οδυνηρή και πιο ιδιαίτερη, από κάθε άποψη. Από τον τρόπο που είναι κινηματογραφημένη, από το θέμα της, που στον τίτλο της μοιάζει κυριολεκτικό (Γυμνή παιδική ηλικία), τον νεαρό πρωταγωνιστή (Michael Terrazon), που δίνει μια απίστευτα ώριμη ερμηνεία στον ρόλο του 10χρονου προβληματικού Φρανσουά, από το δραματικό φινάλε, από τον ωμό ρεαλισμό της. Η συμπεριφορά του Φρανσουά, που αλλάζει συνεχώς ανάδοχες οικογένειες, χειροτερεύει όσο περνάει ο καιρός και τον μετατρέπει σε ένα παιδί-τέρας, που προσπαθεί να κρύψει τα τσακισμένα του αισθήματα.

Δεν έχει το σπαραχτικό χιούμορ της Παγοθύελλας, αλλά παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο director’s cut, ξαναμονταρισμένο από τον ίδιο τον σκηνοθέτη και με μισή ώρα επιπλέον υλικό, που δεν προβλήθηκε ποτέ. Πολεμικό δράμα που διαδραματίζεται την εποχή του αμερικανικού εμφυλίου, βασισμένο στο μυθιστόρημα Woe to live on του Daniel Woodrell, με το στόρι να διαδραματίζεται στις μάχες των συνόρων του Κάνσας και του Μιζούρι. Ο Τόμπι Μαγκουάιαρ πρωταγωνιστεί δίπλα στον Skeet Ulrich στον ρόλο του Jake Roedel, που όταν σκοτώνεται, ο πατέρας του αναγκάζεται να γίνει μέλος στους Bushwhackers.

Η κλασική ταινία του Φορντ, που έδωσε credits στο γουέστερν και το έκανε από b-movie ταινία «πρώτης κατηγορίας». Η άμαξα που μεταφέρει καθωσπρέπει κυρίες, παράνομους, φυγάδες, πόρνες, δανδήδες και απόκληρους, δέχεται επίθεση από Ινδιάνους και δίνει την ευκαιρία στον σκηνοθέτη να αναπτύξει τους χαρακτήρες, που όσο περνάει η ώρα αποκτούν όλο και πιο πολύ «ανθρώπινες» διαστάσεις. Με τον Τζον Γουέιν στον πρώτο πρωταγωνιστικό ρόλο του, με εξαιρετική φωτογραφία και κινηματογράφηση που είναι ακόμα και σήμερα εκπληκτική, σε ένα απίθανο transfer από την Criterion.

28 lifo/ayãïõóôïó

Έφτασα το πρωί στο Μπέρκλεϊ... Αλλά ακόμη σκέφτομαι την Αθήνα.

Η ελπΙδα βρΙσκεται μΟνο στο διαδΙκτυο

Ο ΧρΙστος ΠαπαδημητρΙου ΔιδΑσκει πληροφορικΗ στο πιο «επαναστατικΟ» πανεπιστΗμιο του κΟσμου, το ΜπΕρκλεϊ, ζει στην πΟλη του «Californication» και Εχει συνυπογρΑψει μαζΙ με τον ΑπΟστολο ΔοξιΑδη το Logicomix. aπο τον σταυρο διοσκουριδη. Φωτο: σπυροσ σταβερησ. Και το κόμικς της «Αναζήτησης»... Που του ’βγαλα παρατσούκλι «Logicomix». Και...

...Το νόημά του.

Να σου πω λοιπόν μια ιστορία.

Που νομίζω μ’ έφερε πιο κοντά…

...Στο θέμα «Λογική και Τρέλα».

30 lifo/ayãïõóôïó

Μετά το «Logicomix»; Γράφετε κάτι αυτήν τη στιγμή; Πώς δεν γράφω; Είναι μια ιστορία από τη χούντα. Επιτέλους, θα γράψω το παραμύθι του Πολυτεχνείου πακέτο με μια δεύτερη, παράλληλη ιστορία για το 1821. Ο τίτλος της είναι Ανεξαρτησία και θα βγει ελπίζω το 2011.

το ίντερνετ; Θυμάμαι πως μετά την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους δαιμονοποίησαν τα λαπ-τοπ, λέγοντας πως όλοι οι τρομοκράτες είχαν λαπ-τοπ. Και ομπρέλες είχαν και ρολόγια και κινητά. Οι δημοσιογράφοι πάντα το περιγράφουν ως εκείνο το μυστηριώδες πράγμα που ξαναχτύπησε.

Ερευνητικά με τι καταπιάνεστε αυτή την περίοδο; Η ζωή ενός καθηγητή στην Αμερική είναι μαθήματα και έρευνα. Αυτό που με απασχολεί τώρα είναι η ανάλυση του διαδικτύου μέσα από τη θεωρία των παιγνίων. Ο Τζον Νας έλεγε πως, για να καταλάβεις τον κόσμο, πρέπει να θεωρήσεις πως ο κάθε άνθρωπος ξέρει τι θέλει και προσπαθεί να το πετύχει.

Δεν αποξενώνει; Αλλάζει τον κόσμο. Η πόλη απομονώνει, η δουλειά απομονώνει, το σχολείο απομονώνει. Βλέπεις εκεί πως υπάρχει μια δυνατότητα ακόμα και άνθρωποι που δεν έχουν κανέναν να ζήσουν μια ζωή. Αν και μπαίνω μόνο πέντε λεπτά την εβδομάδα στο Facebook, μπορώ να καταλάβω γιατί μπορεί να αποτελεί τη ζωή κάποιου.

Μια μέρα η επιστήμη θα δώσει μια απάντηση σε όλα; Δεν νομίζω. Απλά ανοίγει κάποιες διόδους, μπας και βρουν οι άνθρωποι τις απαντήσεις. Η ζωή δεν είναι απάντηση, το ζητούμενο είναι να ψαχνόμαστε.

Περιμένατε ότι θα εξελιχθεί τόσο; Το διαδίκτυο μάς εκπλήσσει όλους. Κανείς δεν μπορούσε να το έχει προβλέψει. Ταπεινώθηκα μια μέρα που κοίταζα τα παλιά μου βιβλία και είδα ότι το 1997 είχα αγοράσει ένα βιβλίο που ο τίτλος ήταν «Όλο το ίντερνετ». Πίστευα τότε ότι έχει νόημα να πάρεις ένα βιβλίο που να σου περιγράφει όλο το ίντερνετ. Ήμουν αφελής και δεν είχα πιάσει το νόημα καθόλου.

Πώς και ασχοληθήκατε με το διαδίκτυο; Το διαδίκτυο είναι οι άνθρωποι. Για να στο εξηγήσω, θα σου πω πως όταν ήμουν φοιτητής, στη χούντα, αυτό που ήθελα να κάνω ήταν να αλλάξω τον κόσμο. Με τα πολλά κατάλαβα πως στην πολιτική δεν είμαι καλός για δύο λόγους: πείθομαι εύκολα και δεν πείθω. Το ταλέντο το είχα στην έρευνα των μαθηματικών και της πληροφορικής. Έτσι μπορώ βοηθήσω τον κόσμο: κάνοντας τη δουλειά μου σωστά. Τα υπόλοιπα είναι ένα πάρεργο: να σκέφτομαι, να διαβάζω και να ψηφίζω σωστά. Πριν από δεκαπέντε χρόνια που εμφανίστηκε το διαδίκτυο, το είδα ως ένα τρομερό δώρο: ότι μπορώ να κάνω έρευνα πάνω σε κάτι που πιστεύω πως οδηγεί σε έναν καλύτερο κόσμο. Όσο και να κοιτάζω γύρω μου δεν βλέπω πουθενά αλλού ελπίδα πέρα από το διαδίκτυο. Παρόλη την κριτική που δέχεται; Κοίτα τι γίνεται: αν αυτοκτονήσουν δύο νέοι που γνωρίστηκαν στο ίντερνετ, ρίχνουν όλη την ευθύνη στο ίντερνετ. Αν γνωρίζονταν στο μετρό, θα το έλεγαν; Τι θα έκαναν; Θα περιόριζαν το μετρό; Γιατί θέλουν να περιορίσουν

32 lifo/ayãïõóôïó

Στην Αμερική πώς βρεθήκατε; Τελείωσα το Πολυτεχνείο το 1972 και πήγα στρατό αμέσως. Μετά από λίγους μήνες ήθελα να φύγω. Πίστευα τότε, παρά τους αγώνες που κάναμε, πως ο Παπαδόπουλος θα μείνει για ογδόντα χρόνια στην εξουσία. Πήγα στο Πρίνστον, αλλά δεν είχα σοβαρά σχέδια για να γίνω ερευνητής. Δύο πράγματα είδα μετά: κατάλαβα πως είχα τελείως λάθος για την Ελλάδα, αφού η εξέγερση του Πολυτεχνείου έγινε μετά από δύο μήνες. Το μετάνιωσα, γιατί ήμουν απών. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που έχει πάει σε περισσότερες πορείες στη 17η Νοέμβρη από εμένα. Το δεύτερο είναι ότι ανακάλυψα πως υπάρχει η θεωρητική πληροφορική, που ασχολήθηκα μετά. Το 1983 μετακόμισα στην Καλιφόρνια. Πρώτα στο Στάνφορντ και μετά στο Μπέρκλεϊ. Στάνφορντ ή Μπέρκλεϊ; Μπέρκλεϊ. Όταν με ρωτάνε τι δουλειά κά-

νω, εγώ τους απαντώ ότι «διδάσκω πληροφορική στα πιο έξυπνα παιδιά της Καλιφόρνιας και όχι στα πλουσιόπαιδα».

Apple, Microsoft ή Google; Εγώ mac χρησιμοποιώ. Εκεί που πήγε να εξαφανιστεί η Apple, τώρα κατάφερε και ξεπέρασε τη Microsoft με την i culture. Τη Microsoft τη μισούσε ο κόσμος επειδή έκανε μονοπώλιο, την ώρα που η Apple κάνει ακόμα χειρότερα. Η Google είναι ακόμα πιο επικίνδυνη γιατί κάνει με πολύ έξυπνο τρόπο αυτό που είναι το συμφέρον της, ενώ ο κόσμος πιστεύει ότι κάνει το καλό. Έχει πείσει τον κόσμο ότι υπάρχει ηθική διάσταση σε αυτό που κάνει, ενώ εξυπηρετεί αυστηρά το συμφέρον της. Για ποιο λόγο η Silicon Valley άνθησε στην Καλιφόρνια; Το Στάνφορντ και το Μπέρκλεϊ είναι ένας λόγος. Υπάρχει και μια άλλη θεωρία που ασπάζομαι και είναι πως το δεύτερο κύμα της Silicon Valley, που είναι το pc και το ίντερνετ, ήταν γέννημα θρέμμα των κινημάτων για ελευθερία του λόγου, των χίπηδων, των ναρκωτικών και αυτής της κουλτούρας της ελευθερίας. Είμαι σαράντα χρόνια στην Αμερική και είμαι Αμερικανός υπήκοος. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου πολύ καλό Αμερικανό και διαφωνώ πολύ με τις αμερικανικές κυβερνήσεις. Από την άλλη, είμαι πολύ περήφανος Καλιφορνέζος. Αν ήταν ανεξάρτητο κράτος, θα ήταν η 8η οικονομική δύναμη. Νούμερο ένα στους εξής τομείς: κινηματογράφος, υψηλή τεχνολογία και ανώτατη εκπαίδευση. Τα έξι από τα είκοσι καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου βρίσκονται στην Καλιφόρνια. Έχει και μια αύρα σεξ, drugs και ψυχεδέλεια; Θα σου πω για το Μπέρκλεϊ: υπάρχουν η πραγματικότητα και ο θρύλος. Και τα δύο είναι αληθινά. Ακόμα και τώρα, που δεν υπάρχουν τόσο έντονες κοινωνικές κινητοποιήσεις, πού τον βλέπουμε τον θρύλο; Στο ότι καπνίζουν μαριχουάνα; Αυτή είναι μια μάχη που στην Καλιφόρνια έχει κερδηθεί. Δεν αποτελεί θέμα συζήτησης. Είστε υπέρ της αποποινικοποίησης; Εννοείται. Το ότι το κράτος

έχει το μονοπώλιο στην απαγόρευση είναι κάτι το εξοργιστικό. Δεν είναι ότι μου αρέσουν τα ναρκωτικά, απλά είναι ταπεινωτικό να έρχεται κάποιος και να σου απαγορεύει κάτι επειδή είναι κακό για σένα. Σίγουρα το αλκοόλ και η νικοτίνη είναι χειρότερα. Δεν λέμε να το επιτρέπουμε στα παιδιά, απλά είναι εξοργιστικό και ταπεινωτικό να το απαγορεύεις σε ενήλικες ανθρώπους.

O Ομπάμα ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες που δημιούργησε; Αν και τον ψήφισα, δεν περίμενα κάτι από αυτόν, οπότε ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες μου. Είχα ελπίσει ότι τα όριά του θα είναι λίγο μεγαλύτερα. Δεν θέλησε ποτέ να ξεπεράσει το κατεστημένο, γιατί θέλει να επανεκλεγεί. Άμα το σκεφτείς, το 30% των Αμερικανών εκλογέων είναι φονταμενταλιστές. Και προσπαθείς με τους υπόλοιπους, μήπως πείσεις τους πιο δεξιούς. Είναι σίγουρα ο πιο ανοιχτόμυαλος πολιτικός που πέρασε από την Αμερική τα τελευταία χρόνια, αλλά και πάλι είναι Αμερικανός πολιτικός και ανήκει στο εκλογικό του σώμα. Είναι πιο συντηρητικοί οι Αμερικανοί από τους Έλληνες; Αν ερμηνεύσουμε το συντηρητικό όχι σε κάποιο φάσμα δεξιό και αριστερό αλλά με την έννοια του πόσο φοβάσαι το καινούργιο και την αλλαγή, τότε όχι. Αν όλοι οι Αμερικανοί ξέρανε πως όλοι οι πολιτικοί τους είναι διεφθαρμένοι, θα έκαναν κάτι άλλο και δεν θα τους ψήφιζαν. Ενώ εδώ το ξέρουμε όλοι, το παραβλέπουμε για μια μέρα στα τέσσερα χρόνια και τους ψηφίζουμε. Ποιος είναι ο συντηρητικός; Αυτός που λέει «κλέφτες είναι, αλλά φοβάμαι πως αν δεν τους ψηφίσω, θα αλλάξει κάτι». Είστε της γενιάς του Πολυτεχνείου. Συζητιέται αρκετά τώρα πως η γενιά σας είναι αυτή που ευθύνεται για το σημείο που έχουμε φτάσει. Ενδιαφέρουσα άποψη. Θα στο θέσω κάπως αλλιώς, για να αντιληφθείς τις ευθύνες μας. Η χούντα ήταν καταστροφική και σκότωσε πολλούς Έλληνες. Οι άνθρωποι που κατέστρεψαν την Ελλάδα για να πάρουν μίζες είναι ελεύθεροι, ενώ της 17 Νοέμβρη είναι στη φυλακή, επειδή, λέει, σκότωσαν κάποιους ανθρώπους. Υπάρχει ο εξής αντίλογος: όποιος πρέπει να κυβερνήσει μια χώρα πρέπει να πάρει τρομερά κρίσιμες αποφάσεις. Να δώσει 10 εκατ. ευρώ να διορθώσει τον δρόμο Αθηνών-Πατρών, ώστε να γλιτώσει μια μετωπική σύγκρουση τον χρόνο και να σώσει δύο ζωές, ή να δώσει τα ίδια λεφτά και να φτιάξει κέντρα υγείας με μαστογράφους και άλλα μηχανήματα που αυξάνουν τον χρόνο ζωής σε 30 γυναίκες για τουλάχιστον δέκα χρόνια; Έτσι, κάθε κυβέρνηση ξέρει πόσο κοστίζει η ανθρώπινη ζωή. Στις δυτικές κοινωνίες η αξία ενός χρόνου καλής ζωής ενός πολίτη αποτιμάται στα 100.000

λυτη αλήθεια. Καλώς ή κακώς, οργανωθήκαμε γύρω από αυτό το σύστημα. Αυτό λέει πως αν η Γαλλία και το φράγκο (όταν είχε) δεν πάει καλά, κάποιος έξυπνος χρηματομεσίτης θα το καταλάβει, θα πουλήσει τα φράγκα και θα αγοράσει μάρκα. Αυτή η θεωρία λέει ότι δεν είναι κακό, γιατί, αν κάτι είναι ασθενές, εσύ πρέπει να το σκοτώσεις. Αυτά τα μαθηματικά κάνω εγώ, αλλά δεν λέω ότι μου αρέσουν. Δεν βλέπω, όμως, κάποια εναλλακτική λύση.

ευρώ. Αν όλα γίνονται σωστά, τόσα πρέπει να πληρώσουν οι κυβερνήσεις ώστε να αυξηθεί η ζωή ενός πολίτη για έναν χρόνο. Οπότε, από το χρέος πόσο κλάπηκε; Ας πούμε μόνο το 20%. Αυτό σημαίνει 50 δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτά τα λεφτά θα μπορούσαν να δώσουν 500.000 ώρες ανθρώπινης ζωής. Αυτό σημαίνει ότι περίπου 15.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας των πρακτικών της γενιάς μου. Ισοπέδωσαν μια πόλη σαν το Ναύπλιο. Μιλάμε για τρομερό έγκλημα. Ας το δούμε, όμως, σύμφωνα με την πορεία της λογική, όπως την εξετάσατε στο «Logicomix» μέσα από πρόσωπα όπως ο Ράσελ, ο Βιτγκενστάιν και άλλοι. Δεν είναι παράλογο που εξαιτίας αριθμών και οικονομικών δεδομένων προκαλούν κάποιοι άνθρωποι την καταστροφή κάποιων άλλων ανθρώπων; Τόσοι αιώνες σκέψης και πορείας προς τη λογική και μας οδήγησαν εδώ; Όπως φαίνεται στο Logicomix, αυτός ο αγώνας κατέρρευσε με παταγώδη αποτυχία και από την κατάρρευση αυτού του ονείρου βγήκε ο υπολογιστής. Ο υπολογιστής είναι απλά μια λεπτομέρεια στην πορεία για το ίντερνετ. Έτσι, στον δυτικό κόσμο, αυτό που έγινε μετά τον πόλεμο ήταν ότι ξεκίνησε η θεωρητική θεμελίωση του καπιταλισμού. Καπιταλισμός σημαίνει ότι ο κόσμος αποτελείται από ανθρώπους που όλοι θέλουν το συμφέρον τους. Όπως είπε ο Άνταμ Σμιθ: «Δεν περιμένεις να φας από τη φιλευσπλαχνία του φούρναρη, αλλά από την ιδιοτέλειά του». Αυτή είναι και η νέα λογική, που είναι αντίθετη με αυτήν που επικρατούσε στις αρχές του εικοστού αιώνα. Τότε έλεγε πως αν την καταλάβουμε, θ’ ανακαλύψουμε τη συνολική αλήθεια. Τώρα είναι τα θεωρητικά οικονομικά. Δηλαδή, αν καταλάβουμε αυτά, θα βρούμε και την από-

Οπότε, η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει; Κοίταξε, αυτό που λένε οι εφημερίδες, ότι φταίει ο Moody’s, είναι σαν να κουβαλούν νερό στους κλέφτες. Δηλαδή, οι κλέφτες λένε πως δεν φταίνε αυτοί, αλλά ο Moody’s. Η δουλειά του Moody’s είναι να δείχνει τις ευκαιρίες. Είναι σαν να λες να βάλουν έναν γεωλόγο ισόβια, επειδή προέβλεψε έναν σεισμό που σκότωσε χιλιάδες ανθρώπους. Στην Ελλάδα υπάρχουν δύο λύσεις με βάση τη λογική: η μία είναι ότι την πατήσαμε, ότι οι ένοχοι δεν μπορούν να πάνε φυλακή για διάφορους λόγους και τώρα θα πρέπει να σφίξουμε το ζωνάρι. Η άλλη στάση είναι να σπρώξουμε να πέσει τελείως ένα σύστημα που κατέρρευσε, ώστε να δούμε τι ωραίο θα βγει από αυτό. Εσείς πού τοποθετείτε τον εαυτό σας; Συναισθηματικά, είμαι με το γκρέμισμα, αλλά επειδή έχω παιδιά με φοβίζει. Δεν μπορώ να δω ξεκάθαρα τι το ωραίο θα βγει από τις στάχτες της Ελλάδας. Φοβάμαι ότι πάρα πολλοί θα υποφέρουν και θα πεθάνουν. Λιγοψυχώ. Κατά τη γνώμη μου, τα λεφτά δεν πρόκειται να μας καταστρέψουν. Όταν πήγαινα εγώ σχολείο, υπήρχε πάρα πολλή φτώχια. Τώρα, επειδή θα πέσει το κατά κεφαλήν εισόδημα κατά 10%, δεν σημαίνει ότι θα καταστραφούμε. Η πιο μεγάλη συνιστώσα της κρίσης είναι η ηθική. Ότι εν γνώση μας επιλέγουμε ανάξια ηγεσία για τη χώρα μας. Πρέπει να πούμε στα παιδιά μας ότι αυτό που κάνουμε είναι κάτι τρελό και να μην το συνεχίσουν. Αθήνα κάθε πότε έρχεστε; Στην Ελλάδα περνάω πάνω από 3 μήνες τον χρόνο. Είναι στα καλύτερά της. Αν ήσασταν τώρα δεκαεφτά χρόνων, θα μένατε ή θα φεύγατε; Έχω παρακολουθήσει εκατοντάδες παιδιά στην ίδια ηλικία που έφυγαν και κανείς τους δεν το μετάνιωσε. Αν και πολλά παιδιά γύρισαν, κανένα δεν είπε ότι δεν έκανε καλά που έφυγε.

Ο Χρίστος Παπαδημητρίου έχει συγγράψει το «Logicomix» και διδάσκει πληροφορική στο Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ. christos@ cs.berkeley.edu

lifo/ayãïõóôïó 35

nocturno ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥΣ (ΚΑΙ ΔΙΑΡΚΕΣΤΕΡΟΥΣ) ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΓΙΑ ΤΗ LIFO/ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΕΝΑ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΙΟ ΖΕΣΤΟ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΟ ΜΗΝΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ, ΕΙΚΟΣΙ eξι ΣΕΛΙΔΕΣ ΟΝΕΙΡΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΣ. ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΠΥΡΟ ΣΤΑΒΕΡΗ.

Φωτογραφhθηκαν οι: Νiκη, Πaνος, Εyα, Καρaνα, Ξανθh, Σωτηρiα, Ρενaτα, Σaντρα, Καρολiνα, Γιωργος, Καιτη, Δημοσθενης Αγραφιωτης, Γιωργος, Πανος, Μichele Valley, HOPE και Etten. styling των ιδιων, με εξαιρεση την ενδυματολογικη επιμελεια του Πετρου Τουλουδη στα ρουχα της Νικης και στο κοστουμι απο περφορμανς της Michele Valley και του HOPE.

ÁËÅÎÁÍÔÅÑ ÌÁÊÏÕÉÍ 17/4/1969-11 /2 2010

«ÓÁÌÐÏÔÁÆ ÊÁÉ ÐÁÑÁÄÏÓÇ, ÏÌÏÑÖÉÁ ÊÁÉ ÂÉÁ». ÅÔÓÉ ÐÅÑÉÅÃÑÁØÅ Ç ÉÆÁÌÐÅËÁ ÌÐËÏÏÕ ÔÁ ÑÏÕ×Á ÔÏÕ ÁËÅÎÁÍÔÅÑ ÌÁÊÏÕÉÍ, ÔÏÕ ÐÉÏ ÔÁËÁÍÔÏÕ×ÏÕ ÂÑÅÔÁÍÏÕ Ó×ÅÄÉÁÓÔÇ ÑÏÕ×ÙÍ ÔÙÍ ÔÅËÅÕÔÁÉÙÍ ×ÑÏÍÙÍ. ÁÐÏ ÔÇ ÄÅÓÐÏÉÍÁ ÔÑÉÂÏËÇ

7 ÆÙÅÓ ÐÏÕ ÄÅÍ ÈÁ ÎÅ×ÁÓÏÕÌÅ

Τον Οκτώβριο του 1993, όταν ο Αλεξάντερ Μακουίν έδειξε τη δεύτερη μόλις κολεξιόν του στη Λονδρέζικη Εβδομάδα Μόδας, τα μοντέλα, ντυμένα με ρούχα που έμοιαζαν βαμμένα με φρέσκο αίμα, περπατούσαν στην πασαρέλα με το μεσαίο δάχτυλο σηκωμένο επιδεικτικά προς το κοινό. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι αυτή η χειρονομία συνοψίζει απόλυτα τη ζωή και τον θάνατό του. Ο Μακουίν δεν απέκτησε τυχαία το παρατσούκλι «ο χούλιγκαν της βρετανικής μόδας»: η πρώτη του κολεξιόν ήταν εμπνευσμένη από την ταινία Ο Ταξιτζής. Τα μοντέλα ήταν τυλιγμένα με σελοφάν και στυλιζαρισμένα για να μοιάζουν σαν κάποιος να τα είχε κακοποιήσει. Οι κολεξιόν του με ρούχα σχεδόν επιθετικής θεατρικότητας είχαν τίτλους όπως «Νihilism» (μηδενισμός) ή «Ο βιασμός των Highlands» (πολιτικό σχόλιο για τον βιασμό της Σκωτίας από την Αγγλία) και ήταν άκρως «εγκεφαλικές» - συχνά φλερτάροντας με θέματα όπως ο σαδισμός, η γενοκτονία ή το AIDS. Κι όμως, ο χαρακτηρισμός χούλιγκαν είναι από περιοριστικός έως προσβλητικός, όταν αναφέρεται κανείς σε έναν άνθρωπο με τόσο μεγάλο ταλέντο. Ο Λι Αλεξάντερ ΜακΚουίν (οι φίλοι του τον φώναζαν «Λι») ήταν ένα γνήσιο τέκνο της εργατικής αγγλικής τάξης. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Stepney Green του Ανατολικού Λονδίνου σε μια οικογένεια έξι παιδιών. Ο πατέρας του ήταν ταξιτζής, ενώ η μητέρα του εργαζόταν ως δασκάλα. « Ήμουν ο χαϊδεμένος της μητέρας μου, γι’ αυτό μάλλον κατάντησα αδερφή», είπε σε μια συνέντευξή του το 1996. Η μητέρα του ήταν ίσως ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή του - ο θάνατός της, εξάλλου, ήταν ο καθοριστικός παράγοντας που τον έσπρωξε να δώσει τέλος στη ζωή του. Στα 16 του ο Μακουίν έπιασε δουλειά ως μαθητευόμενος ράφτης πρώτα στην επιχείρηση Anderson & Sheppard και μετά στην Gieves & Hawkes. Και οι δυο επιχειρήσεις βρίσκονταν στην περίφημη Saville Row - τον θρυλικό δρόμο του Λονδίνου όπου βρίσκονται τα παλαιότερα και καλύτερα ραφτάδικα για χειροποίητα αντρικά κουστούμια. Ακολούθησαν μια δουλειά στην εταιρεία θεατρικών κουστουμιών Angels and Bermans και ένα πέρασμα από τον Ιταλό σχεδιαστή Romeo Gigli. Το 1992 γράφτηκε στο μεταπτυχιακό του περίφημου Central Saint Martins - του μεγαλύτερου φυτωρίου ταλέντων της βρετανικής μόδας. Η γνωριμία του με την περίφημη Iζαμπέλα Μπλόου, διευθύντρια μόδας του περιοδικού «Tatler» και πασίγνωστη περσόνα της βρετανικής μόδας, ήταν καθοριστική. Η Μπλόου πήγε

να δει μια επίδειξή του το 1994. «Απλώς παρακολουθούσα, όταν ξαφνικά σκέφτηκα “μου αρέσουν πολύ αυτά τα ρούχα, είναι φανταστικά”. Ήταν το πατρόν τους και η κίνησή τους που με τράβηξαν». Οι λέξεις «πατρόν» και «τεχνική» είναι πολύ βασικές όταν διαβάζει κανείς για τον Αλεξάντερ Μακουίν. Η τεχνική του και η μαεστρία του στα πολύπλοκα πατρόν και κοψίματα -ίσως και λόγω της θητείας του στη Saville Row που απαιτούσε ακρίβειαήταν απαράμιλλη. Όταν μετά από 3 χρόνια ανεξάρτητης πορείας προσελήφθη ως καλλιτεχνικός διευθυντής του οίκου Givenchy, το προσωπικό τον παρομοίαζε με τον «Ψαλιδοχέρη». Τον έβλεπαν συχνά πυκνά να πλησιάζει με το ψαλίδι κάποιο ρούχο που είχαν μόλις φτιάξει για να το κόψει με χειρουργική ακρίβεια. «Μου αρέσει να κόβω πράγματα σε κομματάκια» παραδέχτηκε κάποτε. Εξάλλου, ανέπτυξε ένα χαρακτηριστικό στυλ - τα ρούχα του ήταν σχεδόν αιχμηρά, με τονισμένους ώμους και πέτα. Η συνεργασία του με τον οίκο Givenchy, πάντως, ήταν, κατά γενική ομολογία, μια αποτυχία. Ο ίδιος τη χαρακτήρισε «ένα μεγάλο λάθος», ενώ ισχυριζόταν ότι, δουλεύοντας για τον οίκο, καταπίεζε τη δημιουργικότητά του και ότι του ήταν αδύνατο να σχεδιάζει 6 κολεξιόν τον χρόνο. Παρ’ όλα αυτά, η θέση του στον οίκο Givenchy τον βοήθησε να χτίσει το όνομά του, ενώ του έδωσε την οικονομική άνεση να καθιερώσει τη δική του συλλογή με μεγάλη επιτυχία. Το 2000, μάλιστα, πούλησε το 51% της δικής του επιχείρησης στoν όμιλο Gucci για 80 εκατομμύρια δολάρια, ενώ έβγαλε και μια πιο φτηνή σειρά ρούχων με τίτλο «ΜcQ». Στην προσωπική του ζωή ο Μακουίν ήταν ανοιχτά γκέι, ενώ το 2000 «παντρεύτηκε» σε μια ανεπίσημη τελετή, σε ένα γιοτ, έξω από την Ίμπιζα, τον σύντροφό του George Forsyth, σε έναν γάμο που δεν κράτησε. Ο θάνατος της μητέρας του στις 2 Φεβρουαρίου τον επηρέασε βαθύτατα. Είχε προηγηθεί η αυτοκτονία της καλύτερής του φίλης Ιζαμπέλα Μπλόου, το 2007. Στις 11 Φεβρουαρίου, μόλις 9 μέρες μετά τον θάνατο της μητέρα του, κρεμάστηκε στο σπίτι του. Ήταν μόλις 40 ετών. Σε μια συνέντευξη που του είχε πάρει η μητέρα του για λογαριασμό της εφημερίδας «Guardian», τον είχε ρωτήσει τι φοβάται πιο πολύ στη ζωή. «Να πεθάνω πριν από σένα», αποκρίθηκε. Όπως είπε και ο φίλος του, ο σχεδιαστής καπέλων Philip Treacy: «Η δημιουργικότητα είναι ένα πολύ εύθραυστο πράγμα και ο Λι ήταν πολύ εύθραυστος».

Στις 11 Φεβρουαρίου, μόλις 9 μέρες μετά τον θάνατο της μητέρα του, κρεμάστηκε στο σπίτι του. Ήταν μόλις 40 ετών. Σε μια συνέντευξη που του είχε πάρει η μητέρα του για λογαριασμό της εφημερίδας «Guardian», τον είχε ρωτήσει τι φοβάται πιο πολύ στη ζωή. «Να πεθάνω πριν από σένα».

Με τον Φαμπρίς Λουκίνι στα γυρίσματα του Percival le Gallois (1978).

ÅÑÉÊ ÑÏÌÅÑ 20/03/1920-11/01/2010

«ÊËÁÓÉÊÏÓ ÊÁÉ ÑÏÌÁÍÔÉÊÏÓ, ÓÏÖÏÓ ÊÁÉ ÅÉÊÏÍÏÊËÁÓÔÇÓ, ÖÙÔÅÉÍÏÓ ÊÁÉ ÓÏÂÁÑÏÓ, ÓÕÍÁÉÓÈÇÌÁÔÉÊÏÓ ÊÁÉ ÇÈÉÊÏÐËÁÓÔÉÊÏÓ, ÄÇÌÉÏÕÑÃÇÓÅ ÔÏ "ÑÏÌÅÑÉÊÏ" ÕÖÏÓ ÐÏÕ ÈÁ ÅÐÉÂÉÙÓÅÉ ãéá ðáíôá»: ï ÍÉÊÏËÁ ÓÁÑÊÏÆÉ ÁÐÏ×ÁÉÑÅÔÁ ÔÏÍ ÓÕÌÐÁÔÑÉÙÔÇ ÔÏÕ ÊÉÍÇÌÁÔÏÃÑÁÖÉÓÔÇ ÅÑÉÊ ÑÏÌÅÑ. ÁÐÏ ÔÏÍ ÓÔÁÕÑÏ ÄÉÏÓÊÏÕÑÉÄÇ.

Υπηρέτης των τεχνών και κυρίως του κινηματογράφου. Σκηνοθέτης, κριτικός κινηματογράφου, σεναριογράφος, συγγραφέας, δάσκαλος και συνιδρυτής της Nouvelle Vague. Ο «ηθικολόγος λογοτέχνης» του γαλλικού σινεμά εκπροσώπησε την αντίπερα όχθη του «νέου κύματος», αποκτώντας την ταμπέλα του «συντηρητικού» σε σχέση με τους «επαναστάτες» της παρέας του Γκοντάρ. Ξεχώρισε από τα υπόλοιπα μέλη της, υιοθετώντας τη μυθιστορηματική αφήγηση στις ταινίες του. Χαρακτηριστική περιγραφή για το ύφος του Ρομέρ γίνεται στην ταινία του Άρθουρ Πεν, Night Moves, όταν ο ήρωας που υποδύεται ο Τζιν Χάκμαν απαντά στην πρόταση της γυναίκας του να πάνε να δούνε ένα έργο του Ρομέρ: «Είδα μια φορά μια ταινία του Ρομέρ. Ήταν σαν να παρακολουθώ έναν πίνακα να στεγνώνει». Γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1920, στη Νανσί της Γαλλίας. Το πραγματικό του όνομα είναι Maurice Henri Joseph Schérer και το Ερίκ Ρομέρ προέρχεται από δύο ανθρώπους που ήθελε να τιμήσει: το Έρικ από τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Έρικ φον Στροχάιμ και το Ρομέρ από τον συγγραφέα Σαξ Ρομέρ. Βέβαια, το πρώτο ψευδώνυμο που χρησιμοποίησε για το μυθιστόρημα Ελίζαμπεθ (1946) ήταν Ζιλμπέρτ Κορντιέ. Η λογοτεχνία είναι στην ουσία η πρώτη του επαφή με τις τέχνες. Μετά, για λίγο καιρό θα ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία και θα εργαστεί ως καθηγητής φιλολογίας. Το 1950 εκδίδει μαζί με τους Ριβέτ και Μπουσέτ το «La Gazette du Cinéma», μια περιοδική επιθεώρηση για το σινεμά, ενώ παράλληλα, από το 1957 μέχρι το 1963, είναι εκδότης της βίβλου των κινηματογραφικών περιοδικών που ακούει στο όνομα «Cahiers du Cinéma». Εκείνη την περίοδο μελετούν μαζί με τον Σαμπρόλ τις επιρροές του Καθολικισμού στα φιλμ του Χίτσκοκ και το δοκίμιο που εκδίδουν πάνω σε αυτό θα αποτελέσει ένα από τα σπουδαιότερα κινηματογραφικά συγγράμματα του περασμένου αιώνα. O Σαμπρόλ θα είναι και ο παραγωγός του Le signe du lion , το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ρομέρ το 1959. Για την ιστορία, η πρώτη του ταινία δεν είναι το Le signe du lion, αλλά το Les petites filles modeles, που δεν γυρίστηκε

ποτέ επειδή χρεοκόπησε ο παραγωγός του. Ο Ρομέρ γίνεται ευρύτερα γνωστός ως σκηνοθέτης με τους Έξι μύθους περί ηθικής. Μικρές ιστορίες που όλες βασίζονται στην ίδια ιδέα: ένας άντρας που δεσμεύεται με μια γυναίκα και αρνείται πεισματικά να ενδώσει στα καλέσματα μιας δεύτερης. Το 26λεπτο πρώτο μέρος La boulangere de Monceau γυρίζεται σε φιλμ 16 μιλιμέτρ και είναι ασπρόμαυρο. Ο Τριφό, σε μια συνέντευξη μετά από χρόνια, παραδέχτηκε πως «ξέρουμε όλοι ότι εδώ και είκοσι χρόνια, από τα πρώτα του φιλμ σε 16 μιλιμέτρ, ο Ρομέρ ήταν ο δάσκαλός μας, μια υπόγεια δύναμη». Η εξαλογία θα ολοκληρωθεί το 1972, ενώ, εν τω μεταξύ, ο Ρομέρ δουλεύει για τη γαλλική τηλεόραση. Το 1976 επανέρχεται στις μεγάλου μήκους ταινίες με το The Marquise of Ο και το Percival le Gallois τo 1978. Aπό τότε και μέχρι το 2007 ο Ρομέρ γυρίζει αδιάκοπα. Είτε αυτόνομες ταινίες είτε σειρές ταινιών όπως το Comédies et Proverbes (Comedies and Proverbs) και το Tales of the Four Seasons. Η τελευταία του ταινία γυρίστηκε το 2007 και είναι το Les amours d’ Astrée et de Céladon. Οι ταινίες του έχουν διακριθεί σε όλα τα φεστιβάλ του κόσμου. Το τρίτο μέρος των μύθων (Ma nuit chez Maud) ήταν υποψήφιο για Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και Σεναρίου το 1969. Το 1976 είναι ο νικητής των Καννών με το La Marquise d’ O... Το 1983 κερδίζει το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Βερολίνο με το Pauline à la plage, το 1986 βραβεύεται με το Χρυσό Λιοντάρι της Βενετίας για το Le rayon vert και το 1992 φεύγει θριαμβευτής από το Βερολίνο με το Conte d’ hiver. Η τελευταία του συμμετοχή σε μεγάλο φεστιβάλ είναι το 2004 με το Triple Agent πάλι στο Βερολίνο. Τη Δευτέρα 11 Ιανουαρίου του 2010 η παραγωγός του Μαργκαρέτ Μενεγκόζ ανακοίνωσε στα Μέσα τον θάνατό του. Δεν έδωσε περισσότερες λεπτομέρειες για τα αίτια. Όπως περισσότερες λεπτομέρειες δεν βγήκαν ποτέ στο φως για την προσωπική του ζωή. Παντρεύτηκε το 1957 την Thérèse Barbet και απέκτησαν δύο γιους, των οποίων τα ονόματα κατάφερε, μέχρι το τέλος της ζωής του, στα 89 του χρόνια, να κρατήσει κρυφά.

NTENIÓ ×ÏÐÅÑ

17/05/1936-29/05/2010 ÐÅÈÁÍÅ ÖÅÔÏÓ ÔÇÍ ÁÍÏÉÎÇ ÓÔÁ 74 ÔÏÕ ×ÑÏÍÉÁ ÁÐÏ ÊÁÑÊÉÍÏ ÔÏÕ ÐÑÏÓÔÁÔÇ. Ï ÉÄÉÏÓ ÐÁÍÔÁ ÐÉÓÔÅÕÅ ÏÔÉ ÈÁ ÐÅÈÁÉÍÅ ÐÏËÕ ÍÅÏÔÅÑÏÓ. ÁÐÏ ÔÇ ÌÅÑÏÐÇ ÊÏÊÊÉÍÇ.

«Ατίθασος ηθοποιός», σεναριογράφος, σκηνοθέτης και εικαστικός. Πολλοί τον θυμούνται από την ταινία Ο ξένοιαστος καβαλάρης.

Ο Ντένις Χόπερ γεννήθηκε στην Ντοτζ Σίτι του Κάνσας το 1936. Ως νέος ξεκίνησε να σπουδάζει εικαστικά και υπήρξε δεινός συλλέκτης έργων τέχνης, μέχρι που κάποια στιγμή αποφάσισε να στραφεί στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Παρακολούθησε μαθήματα στο περίφηµο Αctor’s Studio της Νέας Υόρκης, µε τον πρωτοπόρο της υποκριτικής τέχνης Λι Στράσµπεργκ. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη μικρή οθόνη το 1954 σε μια σαπουνόπερα της εποχής. Η διασημότητα ήρθε μέσα από τους δύο ρόλους του δίπλα στον Τζέιμς Ντιν, στις ταινίες Επαναστάτης χωρίς αιτία και Γίγας. Στη συνέχεια σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε στο μικρού προϋπολογισμού cult αριστούργημα Ξένοιαστος Καβαλάρης, με τον οποίο και ταυτίστηκε απόλυτα. Δίπλα του δύο μεγάλοι ερμηνευτές: ο Πίτερ Φόντα -συνέγραψε το σενάριο με τον Τέρι Σάουθερνκαι ο σχεδόν άγνωστος τότε Τζακ Νίκολσον. Η ταινία έκανε μόδα τις μηχανές Harley Davidson και το μάγκικο στυλ των οδηγών τους. Ο Ξένοιαστος Καβαλάρης υπήρξε κινηματογραφικό σύμβολο των ‘60s και ουσιαστικά ένας ύμνος στην ελευθερία και στην αντισυμβατικότητα. Έτσι, ο Ντένις Χόπερ θεωρείται το πρόσωπο που σηματοδοτεί όσο κανένα άλλο τον χαμένο ιδεαλισμό των ‘60s. Η αλήθεια, όμως, είναι πως ο Ξένοιαστος Καβαλάρης δεν ήταν η καλύτερη δουλειά του. Οι ερμηνείες με τις οποίες έχει χαραχτεί στη μνήμη του κοινού είναι αυτές στον ρόλο του φωτορεπόρτερ που απαγγέλλει στίχους του Έλιοτ μέσα στη βιετναμέζικη ζούγκλα στο Αποκάλυψη Τώρα του Κόπολα και του «ψυχάκια» Φρανκ Μπουθ στο Μπλε Βελούδο του Ντέιβιντ Λιντς. Λέγεται ότι, όταν ο Χόπερ διάβασε το σενάριο που του έδωσε ο Λιντς, άρχισε να φωνάζει: «Θέλω να γίνω ο Φρανκ! Είµαι ο Φρανκ!». Προτάθηκε δύο φορές για βραβείο Όσκαρ, ενώ τελευταίες μεγάλες στιγμές του ήταν στον ρόλο του Θανάτου, στις Φωτογραφίες στο Παλέρμο του Βιμ Βέντερς, και στην Ελεγεία ενός έρωτα της Ιζαμπέλ Κοϊξέτ, που βασίζεται στο μυθιστόρημα του Φίλιπ Ροθ, Το ζώο που ξεψυχά. Μεγάλο του πάθος ήταν, επίσης, τα εικαστικά και η φωτογραφία. Ζωγράφιζε, φωτογράφιζε διάσημους, όπως ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στην περίφημη Πορεία για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα στην Αλαµπάµα. Συνέλεγε μετά μανίας έργα τέχνης και υπήρξε φανατικός της εικαστικής μανίας της εποχής, της

ποπ αρτ. Η αρχή έγινε με ορισμένα έργα του Άντι Γουόρχολ, μεταξύ των οποίων και η διάσημη «Σούπα Campbell» έναντι 75 δολαρίων! Στην πλούσια συλλογή του βρίσκονται αριστουργήματα του Ρόι Λίχτενσταϊν, του Τζάσπερ Τζόουνς και του Ζαν-Μισέλ Μπασκιά - δεν ήταν τυχαίο ότι έπαιξε το 1996 στην ταινία Μπασκιά. Στην προσωπική του ζωή δεν υπήρξε ποτέ αυτό που λέμε «κελεπούρι» ως γαμπρός. Παντρεύτηκε πέντε φορές συνολικά και απέκτησε τέσσερα παιδιά, όλα από διαφορετικές μητέρες. Μνημειώδης υπήρξε η επιμονή του να πάρει διαζύγιο από την πέμπτη σύζυγό του, Βικτόρια Ντάφι, έτσι ώστε να μην έχει καμία αξίωση από την περιουσία του όταν αυτός θα πέθαινε. Ωστόσο, ο θάνατος πρόλαβε τις νομικές διαδικασίες και το διαζύγιο δεν οριστικοποιήθηκε ποτέ. Πέρα από την καλλιτεχνική υπόστασή του, ο Χόπερ για πολλούς είναι ένα σύμβολο κατάχρησης και έντονης ζωής. Στα μέσα του 1980 εισήχθη μετά βίας σε κλινική αποτοξίνωσης όταν συνελήφθη στο Μεξικό επειδή κυκλοφορούσε γυμνός (!) μέσα στη ζούγκλα. Αργότερα, βρέθηκε πάλι σε νοσοκομείο του Λος Άντζελες, όταν τραυματίστηκε στην προσπάθειά του να σκαρφαλώσει στο φτερό ενός εν κινήσει αεροπλάνου. Είχε παραδεχτεί πως κάποια στιγμή στη ζωή του που έπινε 2,5 λίτρα ρούμι και 30 μπίρες την ημέρα και ότι ο μόνος τρόπος για να μπορέσει να έρθει στα ίσια του μετά από τόσο αλκοόλ ήταν 3 γραμμάρια κοκαΐνη, ημερησίως! Κάποτε, μάλιστα, είχε δώσει δημόσια και συμβουλές επί του θέματος: «Αν κάποια στιγμή μπερδέψεις τα ποτά, κάνε λίγη κόκα και θα ισορροπήσεις σε χρόνο μηδέν. Κανένας δεν θα αμφιβάλλει για τη νηφαλιότητά σου». Λίγο πριν τον θάνατό του, βέβαια, παραδέχτηκε το εξής: «Στο μυαλό μου ήμουν ανέκαθεν καλλιτέχνης και συγγραφέας. Στην πραγματικότητα, ήμουν απλά ένας αλκοολικός ναρκομανής. Όλη αυτή η κατάσταση δεν μου επέτρεπε να δημιουργήσω. Με πήγαινε πίσω. Μου έκοβε δουλειές. Και για να αντιμετωπίσω αυτή την απόρριψη, τι έκανα; Έπινα περισσότερο και έκανα περισσότερα ναρκωτικά».

Συχνά μιλούσε για τον πόνο και τον φόβο ως θέμα της τέχνης της: «Δουλεύω πάνω στον πόνο. Δίνω νόημα και σχήμα στη ματαίωση και στα βάσανα. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την ύπαρξη του πόνου. Δεν προτείνω κάποια θεραπεία, ούτε κάποια δικαιολογία».

ËÏÕÉZ ÌÐÏÕÑÆÏÕÁ 25/12/1911-30/05/2010

ãëõðôñéá. ç ãáëëéäá êáëëéôå×íéó ðïõ äçìéïõñãçóå ó×ïëç ìå ôá åñãá ôçó åãéíå äéáóçìç óôá 70 ôçó ×ñïíéá êáé èá ìåéíåé óôç ìíçìç ìáó ãéá ôïí ôñïðï ìå ôïí ïðïéï áðåéêïíéæåé ôï áíèñùðéíï óùìá. áðï ôç äåóðïéíá ôñéâïëç. Η Λουίζ Μπουρζουά γεννήθηκε στο Παρίσι τα Χριστούγεννα του 1911. Παιδί ευκατάστατης οικογένειας, η Μπουρζουά μεγάλωσε μέσα στην οικογενειακή επιχείρηση: οι γονείς της είχαν μια γκαλερί με αντίκες που ειδικευόταν σε ταπισερί. Ενώ δεν είχε ιδιαίτερο ταλέντο στη ζωγραφική, βοηθούσε συχνά ζωγραφίζοντας τα κομμάτια που έλειπαν από τις ταπισερί. «Έγινα ειδική στο να ζωγραφίζω γάμπες και πόδια. Έτσι ξεκίνησε η τέχνη μου», είπε αργότερα η ίδια. Tα παιδικά της χρόνια είχαν, κατά δική της παραδοχή, ιδιαίτερη επίδραση στο έργο της. Η φιγούρα του πάτερα της ήταν καθοριστική: o Λουί Μπουρζουά ήταν ένας μάλλον τυραννικός τύπος με εκρηκτικό χαρακτήρα. Η Μπουρζουά δεν του συγχώρεσε ποτέ τις εξωσυζυγικές του σχέσεις -η πιο σοβαρή, μάλιστα, με την Αγγλίδα γκουβερνάντα της, που έμενε στο σπίτι-, τις οποίες αντιλαμβανόταν ως προδοσία προς τη μητέρα της Τζοσεφίν. Ένα από τα πιο γνωστά της έργα, η «Καταστροφή του πατέρα», που δημιούργησε το 1974, απεικονίζει μια εσοχή από την οποία εξέχουν απροσδιόριστα εξογκώματα, που θυμίζουν ανθρώπινα όργανα αλλά και φαγητό ταυτόχρονα. Η ίδια δήλωσε ότι το έργο αυτό βασιζόταν στην παιδική της φαντασίωση, όπου ο μισητός πατέρας καταβροχθίζεται ζωντανός από τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του. Συχνά μιλούσε για τον πόνο και τον φόβο ως θέμα της τέχνης της: «Δουλεύω πάνω στον πόνο. Δίνω νόημα και σχήμα στη ματαίωση και στα βάσανα. Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί την ύπαρξη του πόνου. Δεν προτείνω κάποια θεραπεία, ούτε κάποια δικαιολογία». Στα είκοσί της μπήκε στη Σορβόννη με σκοπό να σπουδάσει μαθηματικά και γεωμετρία («Βρήκα τη γαλήνη μόνο μέσα από μια σειρά κανόνων που δεν μπορούσε να αλλάξει κανείς», δήλωσε αργότερα). Μετά τον θάνατο της μητέρας της αρνήθηκε να ξανασχοληθεί με τα μαθηματικά κι άρχισε να πηγαίνει σε διάφορες σχολές Καλών Τεχνών στο Παρίσι, δουλεύοντας πάντα, για να συντηρεί τον εαυτό της. Η γνωριμία της με τον διάσημο Fernard Leger ήταν καθοριστική - εκείνος έστρεψε την προσοχή της στη γλυπτική. Το 1938 γνώρισε τον Αμερικανό ιστορικό τέχνης Robert Goldwater κι έφυγαν μαζί για τη Νέα Υόρκη. Έκανε την πρώτη της ατομική έκθεση το 1945 στην γκαλερί Bertha Schaefer και μετά συμμετείχε σε δυο ομαδικές εκθέσεις, στο Μουσείο Whitney και στην γκαλερί Guggenheim. H μεγάλη αλλαγή στην καριέρα της, πάντως, έγινε το 1966 με τη συμμετοχή της στην έκθεση «Eccentric Abstraction» - κάπου εκεί άρχισε και η ενασχόλησή της με το φεμινιστικό κίνημα. Μετά τον θάνατο του συ-

ζύγου της άρχισε να διδάσκει σε διάφορα πανεπιστήμια και σχολές Καλών Τεχνών, ενώ η φήμη της άρχισε να μεγαλώνει όλο και περισσότερο - από το 1978 μέχρι το 1981 έκανε πέντε ατομικές εκθέσεις στη Νέα Υόρκη, ενώ μια μεγάλη αναδρομική έκθεση του έργου της έγινε στο Moυσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης το 1982. Πρέπει να είναι μια από τις λίγες καλλιτέχνιδες που βρήκε την αναγνώριση σε τόσο μεγάλη ηλικία - ήταν πλέον 70 ετών όταν έγινε η αναδρομική της. Η φήμη της συνέχισε να μεγαλώνει στη δεκαετία του ’90 που η Μπουρζουά ασχολήθηκε πολύ περισσότερο με το σώμα: αισθησιακό και απωθητικό, αντικείμενο ηδονής αλλά και πόνου, η απεικόνιση του σώματος ήταν πάντα σημαντική στο έργο της. Ένα έργο της, μάλιστα, το οποίο ονόμασε «Αυτοπροσωπογραφία», ήταν ένας διαστρεβλωμένος κορμός σώματος. Από αυτόν προεξείχαν σχήματα που έμοιαζαν με ανθρώπινα μέλη. Η ίδια είπε ότι έτσι ένιωθε για την εξωτερική της εμφάνιση και πως έτσι νιώθουν και οι περισσότερες γυναίκες, ακόμα κι όταν διαβάζουν τη «Vogue». Το 1993 αντιπροσώπευσε την Αμερική στην Μπιενάλε της Βενετίας. Στα τέλη της δεκαετίας του ‘90 άρχισε να δουλεύει πολύ με την αράχνη. Μια πελώρια αράχνη της κάλυψε την πρόσοψη της γκαλερί Τate από το 1999 μέχρι το 2000, μια ακόμα την πλατεία Ροκφέλερ στη Νέα Υόρκη και σύντομα οι αράχνες της βρέθηκαν σε όλον τον κόσμο από την Αβάνα μέχρι τη Σεούλ. Υποστήριξε, μάλιστα, ότι οι αράχνες ήταν έργα αφιερωμένα στη μνήμη της μητέρας της. «Ήταν η καλύτερή μου φίλη. Οι αράχνες βοηθούν και προστατεύουν όπως ακριβώς και η μητέρα μου». Τα τελευταία είκοσι χρόνια η Μπουρζουά μάζεψε όσα βραβεία δεν είχε μαζέψει σε όλη της τη ζωή. Αναδρομικές εκθέσεις του έργου της διοργάνωσαν το Μουσείο Ερμιτάζ στην Αγία Πετρούπολη και η Reina Sofia στη Μαδρίτη. Ανακηρύχθηκε Ιππότης των Γραμμάτων και των Τεχνών από τη γαλλική κυβέρνηση , έλαβε το Μεγάλο Βραβείο Γλυπτικής το 1991, ενώ κέρδισε επίσης το National Medal of Arts, ένα βραβείο για το έργο της ζωής της από το Διεθνές Κέντρο Γλυπτικής στην Ουάσινγκτον, και εκλέχτηκε μέλος στην Aμερικανική Ακαδημία Τεχνών κι Επιστημών. Πέθανε από ανακοπή καρδιάς σε ηλικία 98 ετών. Αφήνει πίσω της δυο γιους, τον Jean-Louis και τον Alain.

Έργα της Λουίζ Μπουρζουά θα εκτίθενται στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης έως τις 12 Σεπτεμβρίου, στο πλαίσιο της έκθεσης «Nuds».

lifo/ayãïõóôïó 67

ìéá áðï ôéó óðïõäáéåó ðñïóùðéêïôçôåÓ ôïõ ðáãêïóìéïõ êáé åã×ùñéïõ èåáôñïõ ìå óõíåñãáóéåó áðï ôïí åëéá êáæáí, ôçí ôæåÚí öïíôá, ôïí ìåë ìðñïõêó ìå×ñé Ôçí áëéêç âïõãéïõêëáêç ÊÁÉ ÔÇÍ ÅÉÑÇÍÇ ÐÁÐŒÁ. ÐÑÏÓÐÁÈÇÓÅ ÍÁ ÐÅÑÁÓÅÉ ÓÔÇÍ ÅËËÇÍÉÊÇ ÐÑÁÃÌÁÔÉÊÏÔÇÔÁ ÐÙÓ ÔÏ ÈÅÁÔÑÏ ÄÅÍ ÅÉÍÁÉ ÉÄÅÏËÏÃÇÌÁ ÁËËÁ ÌÏÍÏ ÌÉÁ äçìéïõñãéêç ÄÏÕËÅÉÁ. ÁÐÏ ÔÏÍ ×ÑÇÓÔÏ ÐÁÑÉÄÇ. Τα τελευταία χρόνια είχε ένα παράπονο. Ήθελε να κατέβει για μια ακόμα φορά στην Επίδαυρο. Εκεί που έκανε τις πλέον αξιομνημόνευτες πρεμιέρες του, κυρίως με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Δεν του έκαναν τη χάρη. Φέτος, στις 22 Αυγούστου, ανήμερα των γενεθλίων του, ο Ανδρέας Βουτσινάς θα «επιστρέψει» στο αρχαίο θέατρο με την τελευταία του «παράσταση». Ο γιος του Μάριος θα σκορπίσει στην ορχήστρα την τέφρα του, εκτελώντας μια παλιά του επιθυμία: «Θέλω, όταν φταρνίζονται οι κριτικοί, να λένε, είναι ο Βουτσινάς, πάλι μας μπήκε στη μύτη»! Ευφυολόγος, χιουμορίστας, εμπρηστικός στις δηλώσεις του, παραδοξολόγος, ανθρώπινος, σοφός αλλά και πληθωρικός και θεατρίνος σε όλες του τις εκφάνσεις, είτε όταν δίδασκε έναν ρόλο, είτε όταν έδινε συνέντευξη. Σαρωτικός! Υπήρξε μια εποχή που δεν υπήρχε μέσο που να μην τον φιλοξενούσε. Από τα πλέον ευτελή μέχρι τα μεγαλύτερα lifestyle περιοδικά, από τις εγκυρότερες εφημερίδες μέχρι τα πρωινάδικα, κυριαρχούσε παντού. Ένας διάττοντας αστέρας που πέρασε από τον μικρό μας γαλαξία, έλαμψε και φώτισε τον σκοτεινό ουρανό, σιγά σιγά εξασθένησε και στο τέλος χάθηκε οριστικά. Γιατί, όταν ο Ανδρέας Βουτσινάς έκανε την εμφάνισή του στο ελληνικό θέατρο, τέλη ’70 αρχές ‘80, τα στεγανά, τα όρια μεταξύ «ποιοτικού» και «εμπορικού» ήταν περίπου απροσπέλαστα. Χαρακώματα. Κι ήρθε εκείνος από το Παρίσι, κουβαλώντας και μια θεατρική Νέα Υόρκη στις αποσκευές του, και είπε, «Μα είστε τρελοί, το θέατρο δεν είναι ιδεολόγημα, για στρωθείτε στη δουλειά». Και συσπείρωσε γύρω του τους πάντες: σοβαρούς και ελαφριούς, διανοούμενους και εμπορικούς, σταρ και άσημους, ταλαντούχους κι ατάλαντους! Γιατί για εκείνον δεν υπήρχαν ατάλαντοι, εκτός βέβαια από σνομπ και ανόητους, που τους απεχθανόταν. Οι υπόλοιποι ήταν καλοδεχούμενοι, αρκεί να είχαν όρεξη για δουλειά και μυσταγωγία. Γιατί σ’ ολόκληρη τη ζωή του κουβαλούσε το δόγμα Στράσμπεργκ: ένας ηθοποιός μπορεί να κρατήσει τη δική του ταυτότητα χωρίς να είναι βεντέτα, χωρίς να ντρέπεται να αποτύχει, ότι είναι προνόμιο να κάνεις κάτι που το διάλεξες, το αγαπάς και ζεις από αυτό. Γεννημένος στο Χαρτούμ του Σουδάν το 1932, μεγαλώνει στην Αθήνα, πάντα κακός μαθητής αλλά ονειροπόλος, περνάει στην σχολή του Old Vic του Λονδίνου χωρίς να ξέρει αγγλικά, με τον μονόλογο του Ριχάρδου ΙΙ δασκαλεμένο φωνητικά από τον Κάρολο Κουν. Με το που τελειώνει τις σπουδές του, ακολουθεί τον θίασο του Τάιρον Γκάθρι παίζοντας τον αγγελιαφόρο στον Οιδίποδα με τον Τζέιμς Μέισον, στο Φεστιβάλ του Οντάριο. Από εκεί, στη Νέα Υόρκη βρίσκει τον Ελία Καζάν, ο οποίος τον στέλνει στα μαθήματα του Λι Στράσμπεργκ. Μα, τι μπορούσε να του μάθει ένα «γελοίο, μικροκαμωμένο ανθρωπάκι με γυαλάκια»; Σε τρεις εβδομάδες εξαργυρώνει το εισιτήριο της επιστροφής για Ελλάδα και γίνεται ο πιο αφοσιωμένος του μαθητής, ανάμεσα στους Μέριλιν Μονρό, Τζέιμς Ντιν, Μπράντο, Νιούμαν. Το 1957 περνάει τις εξετάσεις ανάμεσα σε 1.500 άτομα και αναγορεύεται σε lifetime member του Actor’s Studio. Παρών κάθε Τρίτη, Πέμπτη και Παρασκευή, να «γυμνάζεται» με τα κορυφαία ταλέντα όπου ο ένας ασκεί γόνιμη κριτική στον άλλον, υπηρετώντας όλοι τις αρχές του method acting. Λίγο τον νοιάζει που ζει σ’ ένα δωματιάκι στη West 46th Street που όταν ανοίγει τα χέρια του αγγίζει τους τοίχους, που δουλεύει ως delivery boy, αφού συγχρόνως παίρνει τους πρώτους του ρόλους και ο Καζάν τον κάνει βοηθό του. Κάθε καλοκαίρι τρέχει από πόλη σε πόλη να εργαστεί στα summer stock theater. Συνδέεται ερωτικά με την Τζέιν Φόντα, προκαλώντας την μήνι του πατέρα της, και μαζί της κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο το 1962 στο Μπρόντγουεϊ, με το Fun Couple. Παταγώδης αποτυχία! Κατεβαίνει σε τέσσερις μέρες. Την ακολουθεί στο Χόλιγουντ, όπου γίνεται ο coach της στις πρώτες της ταινίες. Έτσι, αυτός που ονειρευόταν μεγάλη καριέρα και Όσκαρ, βρίσκεται στη σκιά των σταρ, «προθερμαίνοντάς»

τους. Ανάμεσα σε άλλους και τον Γουόρεν Μπίτι και τη Φαίη Ντάναγουεϊ στο Μπόνι και Κλάιντ, την καλή του φίλη Άνν Μπάνκροφτ στο Θαύμα της Αλαμπάμα, με το οποίο παίρνει και Όσκαρ. Χάρη στη σχέση της με τον Μελ Μπρουκς, παίζει το ‘68 στους Παραγωγούς, ο οποίος του ζητάει να δημιουργήσει μια γκέι περσόνα, κάτι μεταξύ Ρασπούτιν και Μονρό. Έτσι γεννιέται η «Κάρμεν Γκία», που έκτοτε στις θεατρικές εκδοχές, όταν ξαναπαίζεται, τον Βουτσινά αντιγράφουν. Για τον Μπρουκς θα ξαναπαίξει το ‘70 στις Δώδεκα Καρέκλες και το ‘81 στην Ιστορία του Κόσμου, Μέρος 1ον,ως Bearnaise, αυλικός με περούκα και το χαρακτηριστικό μυτερό γκρι μουσάκι του, μέσα σε άμαξα και φόντο τις Βερσαλλίες στο Παρίσι, όπου και πλέον ζει μόνιμα. Το 1967, ακολουθώντας τον Στράσμπεργκ σε μια σειρά σεμιναρίων και με αφορμή την Μπαρμπαρέλα του Ροζέ Βαντίμ, στο οποίο κοουτσάρει τη Φόντα, με την οποία πια έχουν χωρίσει, αποφασίζει να ιδρύσει στη Γαλλία ένα εργαστήριο στα πρότυπα του Actor’s Studio. Το ονομάζει Theatre de Cinquante, γιατί την πρώτη μέρα μετράει 50 ηθοποιούς. Είναι η εποχή του Μάη του ‘68 και το γαλλικό θέατρο τείνει να αποδεσμευτεί από τις αγκυλώσεις του ακαδημαϊσμού. Το Cinquante γίνεται η νέα μόδα και από εκεί περνάει όλη η αφρόκρεμα του θεάτρου. Από τον Ζαν Μαρέ, τη Ζαν Μορώ και τον Τρεντινιάν, μέχρι το νέο αίμα: Ατζανί, Ιπέρ, Αρντάν, Μπινός, Ρενό. Σκηνοθετεί σε μικρά θεατράκια, σε μεγάλες εμπορικές σκηνές, στην Commedie Francaise, στο Bouffes du Nord του Πίτερ Μπρουκ. Συνδέεται με περιπτώσεις όπως ο Ζενέ και ο Πατρίς Σερώ, που θαυμάζει απεριόριστα, κι ο Φελίνι τον αγκαζάρει ως coach στον Καζανόβα. Στην Αθήνα τον φέρνει η καλή του φίλη Νόνικα Γαληνέα το ’75 για το Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, κι ο Ντασέν το ‘78 του ζητάει να υποδυθεί τον σκηνοθέτη στην Κραυγή Γυναικών, δίπλα στη Μελίνα. Παρατάει τα πάντα για να παίξει δίπλα της. Ο Τσαρούχης, κάτω από το πορτρέτο που του χαρίζει, γράφει: «… στη μόνη ελπίδα του θεάτρου του κόσμου τούτου.» Κάπως έτσι ξεκινάει και η ελληνική του καριέρα. Η Δέσπω Διαμαντίδου τον επιβάλει το ‘81 στο ΚΘΒΕ για την Τρελή του Σαγιώ -αργότερα κάνουν μαζί την τεράστια επιτυχία τους Χάρολντ και Μοντ-, αναστατώνει κριτικούς και κατεστημένο με την ελευθεριότητα, τα βεγγαλικά, τα νερά και το γυμνό στην ευριπίδεια Ελένη, στην Επίδαυρο το ‘82. Το ΚΘΒΕ τού χαρίζει το «ταξίδι» όπως έλεγε, έναν προσωπικό θίασο με τον οποίο μεγαλουργεί, μια σκηνή που στήνει επικά θεάματα. Όλα box office hits. Τρωάδες με φόντο ένα νεκροταφείο αυτοκινήτων, μια γηραιά Λυσιστράτη με την Παΐζη, μια νεότατη Μήδεια με τη Φωτοπούλου, μαγικά ανεβάσματα έργων του Τενεσί Ουίλιαμς. Στην Αθήνα θριαμβεύει με την Ελεύθερη Σκηνή στο Σώσε, με τους Κραουνάκη-Νικολακοπούλου-Λαζόπουλο μετατρέπουν τη Λυσιστράτη σε μιούζικαλ, σκηνοθετεί δις τη Βουγιουκλάκη, μεταφέρει τους Χτίστες του Χειμωνά στο Ρωμαϊκό Ωδείο της Πάτρας, την Αποκάλυψη του Ιωάννη στην Πάτμο με την Παππά. Η αθηναϊκή νύχτα, μετά τις περίφημες μουσικές παραστάσεις «Λεωφόροι» με την Πρωτοψάλτη, αλλάζει πρόσωπο. Ακούραστος κι αεικίνητος, μέχρι που τον χτυπάει βαρύ εγκεφαλικό. Κι αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση, υγείας και καριέρας. Απομονώνεται στη Θεσσαλονίκη, διδάσκει και σκηνοθετεί σποραδικά. Οι φίλοι αραιώνουν… Πέρσι τον χειμώνα σκηνοθετεί μετά από πολλά χρόνια στην Αθήνα το Επάγγελμα της κυρίας Γουόρεν. Μια μόλυνση τον οδηγεί στο νοσοκομείο. Μετά από χρόνια ρήξης, ξαναβρίσκει το νήμα της μακρόχρονα περίπλοκης σχέσης του με τον γιο του Μάριο, καρπό ενός νεανικού του έρωτα. Στο πλευρό του ο θίασος της παράστασης και οι αγαπημένες του Φιλαρέτη και Λυδία. Ελάχιστοι σε σχέση με τους πάμπολλους που ευνοήθηκαν από αυτόν. Σαν να τον ακούω: «Η αχαριστία στην Ελλάδα θα έπρεπε να διώκεται ποινικά. Θα ήταν το μεγαλύτερο δώρο στις επόμενες γενιές». Έφυγε στις 8 Ιουνίου, 11:00 το πρωί.

áíäñåáó âïõôóéíáó 22/08/1932 - 08/06/2010

Συνδέεται ερωτικά με την Τζέιν Φόντα, προκαλώντας τη μήνι του πατέρα της, και μαζί της κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο το 1962 στο Μπρόντγουεϊ, με το Fun Couple.

lifo/ayãïõóôïó 69

«Δεν αντιλέγω πως ο πόλεμος έχει έναν βέβαιο ηθικό πυρήνα. Αλλά αυτό που κάνει τους Αμερικανούς να μεταχειρίζονται όλους τους επόμενους πολέμους με ένα είδος λάμψης είναι πως κάθε εχθρός παρουσιάζεται ως ένας νέος Χίτλερ».

×ÁÏÕÁÑÍÔ ÆÉÍ 24/08/1922-27/01/2010

ÓÐÏÕÄÁÉÏÓ ÁÌÅÑÉÊÁÍÏÓ ÉÓÔÏÑÉÊÏÓ, ÁÊÔÉÂÉÓÔÇÓ ÊÁÉ ÐÁÍÅÐÉÓÔÇÌÉÁÊÏÓ. ÐÇÃÅ ÅÍÁÍÔÉÁ ÓÅ ÏÐÏÉÏÍ ÕÐÏÍÏÌÅÕÅ ÔÁ ÁÍÈÑÙÐÉÍÁ ÄÉÊÁÉÙÌÁÔÁ, ÁÃÁÐÇÈÇÊÅ ÁÐÏ ÔÏÕÓ «ØÁÃÌÅÍÏÕÓ» ÊÁËËÉÔÅ×ÍÅÓ ÊÁÉ ÇÔÁÍ ÁÐÏ ÔÏÕÓ ÐÑÙÔÏÕÓ ÐÏÕ åéäáí õðïêåéìåíéêá ÔÇÍ ÉÓÔÏÑÉÁ. ÁÐÏ ÔÏÍ ÓÔÁÕÑÏ ÄÉÏÓÊÏÕÑÉÄÇ.

70 lifo/ayãïõóôïó

Όλα και όλοι μπορούν να γίνουν ποπ κουλτούρα. Αυτό είναι ένα από τα πολλά γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν το «μεγάλο έθνος» που λέγεται Αμερική. Ακόμα και αν είσαι Αριστερός (με τον αμερικανικό τρόπο), καθηγητής πανεπιστημίου, διανοούμενος, ακτιβιστής, φεμινιστής, πρωτοστάτης σε απεργίες και κινητοποιήσεις, έχεις κατηγορήσει τον Κολόμβο και τους υπόλοιπους εξερευνητές για γενοκτονία και έχεις καταλογίσει ευθύνες για περιορισμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων σε Αμερικανούς Προέδρους-ινδάλματα, όπως ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ και ο Κένεντι. Αυτά και άλλα πολλά έκανε στα 87 χρόνια που έζησε ο συγγραφέας και ιστορικός Χάουαρντ Ζιν. Ο άνθρωπος που κατά τον Νόαμ Τσόμσκι «άλλαξε τον τρόπο που σκέφτονται οι Αμερικανοί». Γεννήθηκε στις 24 Αυγούστου του 1922 στο «Μεγάλο Μήλο». Μεγάλωσε μαζί με τους Εβραίους μετανάστες γονείς του στο Μπρούκλιν. Σε πολύ νεαρή ηλικία «αδειάζει» τις βιβλιοθήκες από τα κλασικά αναγνώσματα, όπως ο Κάρολος Ντίκενς, και ασχολείται με έναν άλλο Κάρολο, τον Μαρξ, και τους θεωρητικούς επιγόνους του. Στα δεκαεπτά του συμμετείχε, μαζί με άλλους κομμουνιστές, σε μια πολιτική πορεία στην Times Square: «Ξαφνικά, άκουσα τον ήχο της σειρήνας. Κοίταξα γύρω και είδα έφιππους αστυνομικούς να χτυπάνε το πλήθος με τα κλομπ τους. Με χτύπησαν και

μένα. Ξύπνησα λίγη ώρα μετά σαν μέσα σε όνειρο. Η πλατεία ήταν άδεια και έμοιαζε σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Ήμουν αγανακτισμένος». Ένας πολιτικός διανοητής γεννήθηκε. Κατατάσσεται στη Αμερικανική Αεροπορία το 1943 και «πετάει» για Ευρώπη μαζί με τις συμμαχικές δυνάμεις εναντίον των Γερμανών στην Ευρώπη. Ο πόλεμος τον αηδιάζει και όταν γυρνά στη Νέα Υόρκη βάζει όλα τα μετάλλια και τα ενθύμια από τις μάχες σ’ έναν φάκελο που απέξω γράφει με κεφαλαία γράμματα: «Ποτέ ξανά!». Το 1956, και αφού έχει τελειώσει το ντοκτορά του στο Κολούμπια, καταλαμβάνει την έδρα του ιστορικού στο Spelman College. Οι σπουδαστές είναι όλες γυναίκες. Μαύρες γυναίκες. Μάχεται έντονα μαζί με τις φοιτήτριές του για τα πολιτικά τους δικαιώματα, πράγμα που τον φέρνει σε σύγκρουση με τη διεύθυνση της σχολής. Μετά από λίγο καιρό τον απολύουν για απειθαρχία. Το 1964 μετακομίζει στη Βοστόνη και στο Boston University. Τα πρώτα του βιβλία αφορούν το Βιετνάμ, με αφορμή τα ταξίδια που κάνει εκεί. Αν και θα έρθει πολλές φορές σε σύγκρουση με τις πρυτανικές Αρχές, θα μείνει εκεί μέχρι το 1988 που συνταξιοδοτείται. Το έργο που καθιέρωσε τον Ζιν και τον τοποθετεί στο πάνθεον των μεγάλων ιστορικών είναι το A people’s history of

ÔÆ.ÍÔ. ÓÁËÉÍÔÆÅÑ 01/01/1919-27/01/2010

Ï ÓÕÃÃÑÁÖÅÁÓ ÈÁ ÌÅÉÍÅÉ ÃÉÁ ÐÁÍÔÁ ÓÔÇÍ ÉÓÔÏÑÉÁ ÙÓ Ï ÅÑÇÌÉÔÇÓ ÄÇÌÉÏÕÑÃÏÓ ÔÏÕ ÖÕËÁÊÁ ÓÔÇ ÓÉÊÁËÇ. ÁÐÏ ÔÇ ÄÅÓÐÏÉÍÁ ÔÑÉÂÏËÇ.

the United States. Γράφτηκε το 1980 και εκδόθηκε σε 5.000 αντίτυπα. Θέμα του η ιστορία της Αμερικής, από το 1492 και έπειτα, μέσα από επώνυμα και ανώνυμα πρόσωπα που τη χαρακτήρισαν. Από τους Προέδρους μέχρι τους απλούς εργάτες. Ο Ζιν, με το αυτό το βιβλίο, αλλάζει τον ορθόδοξο και αντικειμενικό τρόπο που γράφονταν τα ιστορικά βιβλία μέχρι τότε. Το προσωπικό στοιχείο και η λογοτεχνίζουσα γραφή ήταν κάτι διαφορετικό «από τον ίδιο τρόπο που έχουν γραφτεί χιλιάδες ιστορικά βιβλία» θα πει ο ίδιος, υπερασπιζόμενος τον εαυτό του από τις κριτικές που δέχτηκε από τους συναδέλφους του για την «υποκειμενική ιστορική ματιά του, κυρίως μέσα από τα μάτια των αδυνάτων». Το βιβλίο σήμερα έχει ξεπεράσει τα 2.000.000 σε πωλήσεις.

To 2008 η σύζυγός του Ρόζλιν Σέχτερ τον άφησε για πρώτη και τελευταία φορά. Απέκτησαν δύο παιδιά και πέντε εγγόνια. Το τελευταίο κείμενό του δημοσιεύτηκε στο «The Nation» και αφορούσε τον Μπάρακ Ομπάμα. «Έχω ψάξει αρκετά για μια “καλή στιγμή”, αλλά δεν έχω βρει καμία», κατέληγε στο δοκίμιό του. Ο Ζιν έγραψε ακόμα τρία θεατρικά (γνωστότερο το Ο Μαρξ στο Σόχο) και την αυτοβιογραφία του. Ο τίτλος της περιγράφει όλη τη ζωή του: You can’t be neutral on a moving train. Πέθανε στις 27 Ιανουαρίου από καρδιακή προσβολή, ενώ κολυμπούσε.

O Τζ. Ντ. Σάλιντζερ θα μείνει στην ιστορία για δυο πράγματα. Το πρώτο αφορά περισσότερο τη δημόσια εικόνα του: η απόφασή του να αποτραβηχτεί επιδεικτικά από τα φώτα της δημοσιότητας ήταν πάντα πρόκληση για δημοσιογράφους και θαυμαστές. Ζούσε ως ερημίτης σε μια μικρή κωμόπολη του Νιου Χαμσάιρ τα τελευταία 47 χρόνια. Πέρα από τον υποτιθέμενο μισανθρωπισμό του όμως, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως ο Σάλιντζερ θα μείνει στην ιστορία ως δημιουργός ενός από τους πιο αγαπημένους χαρακτήρες της αγγλοσαξωνικής λογοτεχνία του 20ού αιώνα - του 16χρονου Χόλντεν Κόλφιλντ, του κεντρικού χαρακτήρα του Φύλακα στη Σίκαλη, του πιο διάσημου, και πλέον πιο κλασικού βιβλίου του. Από το 1951 που πρωτοδημοσιεύτηκε ο Φύλακας στη Σίκαλη, έχει μεταφραστεί σε 30 γλώσσες και έχει πουλήσει πάνω από 65 εκατομμύρια αντίτυπα. Εκατομμύρια έφηβοι αναγνώρισαν κάτι από τον εαυτό τους στο πρόσωπο του Χόλντεν Κόλφιλντ: αυτό το μείγμα απομόνωσης, αθωότητας, σκληρότητας και θυμού για τον «απατηλό» κόσμο των μεγάλων λίγοι το έχουν περιγράψει τόσο καλά όσο ο Σάλιντζερ. Πολλοί, εξάλλου, από τους πιο αξιομνημόνευτους χαρακτήρες του είναι νέοι άνθρωποι. «Όλοι οι καλοί μου φίλοι είναι παιδιά», δήλωσε κάποτε. Ο Tζερόμ Ντέιβιντ Σάλιντζερ γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη το 1932, στην καρδιά της αριστοκρατικής Park Avenue. O πατέρας του Σολ ήταν εισαγωγέας «εξωτικών ευρωπαϊκών τροφών» (αυτό που θα αποκαλούσαμε σήμερα ντελικατέσεν), ενώ η μητέρα του Μαρί Ζίλιτς ήταν ιρλανδο-σκωτσέζικης καταγωγής - σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, μάλιστα, το μυστικό της οικογένειας ήταν πως δεν ήταν καν Εβραία, κάτι που ο ίδιος ο Σάλιντζερ έμαθε μετά τα 14 του χρόνια. Ακαδημαϊκά, ο μετέπειτα διάσημος συγγραφέας έμοιαζε ανικανο-

ποίητος. Ξεκίνησε το πανεπιστήμιο στο New York University, αλλά τα παράτησε μόλις μετά από έναν χρόνο, ενώ άλλη μια προσπάθεια στο Ursinus College στην Πενσιλβάνια κράτησε μόνο ένα εξάμηνο. Τελικά, κατέληξε να κάνει μια βραδινή τάξη στο Κολούμπια, όπου ανακάλυψε, επιτέλους, το ταλέντο του στα διηγήματα και ξεκίνησε να κυνηγάει επίμονα τον στόχο του - η μεγαλύτερη επιθυμία του ήταν να δεχτεί ένα από τα διηγήματά του το εβδομαδιαίο περιοδικό «New Yorker». Πριν την πραγματοποιήσει, τον πρόλαβε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Έζησε την απελευθέρωση της Ευρώπης -τη μάχη των Αρδεννών-, ενώ οι γνώσεις του στις ξένες γλώσσες τον έκαναν ιδανικό για να δουλέψει στην αντικατασκοπεία και ήταν ένας από τους στρατιώτες που συμμετείχαν στην απελευθέρωση κρατουμένων ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά το τέλος του πολέμου έπαθε νευρικό κλονισμό -όσα είχε δει τον τραυμάτισαν για μια ζωή-, κάτι που φαίνεται και στα διηγήματα που έγραψε αμέσως μετά τον πόλεμο. Εκείνη περίπου την περίοδο γνώρισε και παντρεύτηκε τη Γερμανίδα Sulvia Welter, αλλά ο γάμος διήρκησε μόνο 8 μήνες. Μέχρι και σήμερα οι βιογράφοι του δεν γνωρίζουν πολλά γι’ αυτήν τη γυναίκα. Επέστρεψε στη Νέα Υόρκη το 1946, όπου κατάφερε να πραγματοποιήσει και το όνειρό του, να δημοσιεύσει τρία διηγήματα στον «New Yorker». Ο Φύλακας στη Σίκαλη, του οποίου την ιδέα είχε αρχίσει να επεξεργάζεται ήδη κατά τη διάρκεια του πολέμου, δημοσιεύτηκε το 1951 με μεγάλη εμπορική επιτυχία. Έμεινε τριάντα εβδομάδες στη λίστα των ευπώλητων των «New York Times», και στο τέλος της δεκαετίας του ’50 το βιβλίο είχε γίνει πλέον της μόδας για όλους τους νέους της εποχής, χωρίς να λείψουν, βέβαια, οι κριτικές για την «ανηθικότητά» του, που σόκαρε το κατεστημένο της εποχής. Λίγο μετά τη δημοσίευση του βιβλίου άρχισε και το ενδιαφέρον του για τις ανατολίτικες θρησκείες και πρακτικές, από τον βουδισμό και τον ταοϊσμό μέχρι την ομοιοπαθητική και τη γιόγκα. Όταν πια κυκλοφόρησε το Φράνι και Ζούι το 1961, ο Σάλιντζερ είχε πλέον καθιερωθεί ως ο απόλυτος «πάπας» της νεανικής κουλτούρας της εποχής: το βιβλίο, μια συλλογή διηγημάτων με έντονο το θρησκευτικό στοιχείο, έμεινε μήνες στην κορυφή των ευπώλητων των «New York Times» και ο Σάλιντζερ βρέθηκε στο εξώφυλλο του περιοδικού «ΤIME». Είχε ήδη αρχίσει να αποτραβιέται από τα φώτα της δημοσιότητας. Μετακόμισε στο Κόρνις του Νιου Χαμσάιρ και παντρεύτηκε μια 19χρονη φοιτήτρια του Χάρβαρντ, την Kλερ Ντάγκλας. Σύμφωνα με την κόρη του Μάργκαρετ, ο Σάλιντζερ ήταν σχεδόν τυραννικός με τη μητέρα της, ενώ όλοι στο σπίτι ακολουθούσαν μια αυστηρή ρουτίνα βασισμένη σε όποια ανατολίτικη θρησκεία ή πρακτική ακολουθούσε ο συγγραφέας εκείνη την περίοδο. Στην οριστική απομόνωση πέρασε, πάντως, μετά τη δημοσίευση του διηγήματος Hapworth 16, 1924 στον «New Yorker» τo 1965, αφού οι κριτικές δεν ήταν καθόλου καλές. To διαζύγιό του με την Κλερ Ντάγκλας, που είχε ήδη πάθει έναν νευρικό κλονισμό, βγήκε 2 χρόνια αργότερα. Για πολύ καιρό ο Σάλιντζερ σύναπτε σχέσεις με πολύ νεότερές του γυναίκες. Η πιο διάσημη ήταν με τη 18χρονη Joyce Maynard το 1972. Η σχέση αποδείχτηκε ολέθρια, όταν εκείνη έγραψε ένα βιβλίο για τη σχέση τους με τίτλο A home in the world: Α memoir, υποστηρίζοντας ότι της είχε φερθεί με σκληρότητα και, ακόμα χειρότερα, όταν πούλησε τα γράμματα που της είχε στείλει. Το 1999 κυκλοφόρησε και το βιβλίο της κόρης του Σάλιντζερ, Μάργκαρετ, που έβγαζε στη φόρα όλα τα άπλυτα του μεγάλου συγγραφέα. Ο αδερφός της Mάθιου αποδοκίμασε δημοσίως τη στάση της αδερφής του. «Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι τα βγάζει από το κεφάλι της. Απλώς ξέρω ότι μεγάλωσα σε ένα πολύ διαφορετικό σπίτι με δυο πολύ διαφορετικούς γονείς από αυτούς που περιγράφει η αδερφή μου», έγραψε στον «New York Observer».

O Σάλιντζερ πέθανε από φυσικά αίτια στο σπίτι του, στο Νιου Χαμσάιρ, στις 27 Ιανουαρίου του 2010. Μετά τον θάνατό του οι γείτονές του διηγήθηκαν στους δημοσιογράφους πόσο διασκέδαζαν να στέλνουν προς τη λάθος κατεύθυνση διάφορους «λογοτεχνικούς» τουρίστες που έψαχναν τον συγγραφέα. Αυτό θα άρεσε ιδιαίτερα στον ασεβή, ευαίσθητο και αιρετικό Χόλντεν Κόλφιλντ, που έλεγε: «Πραγματικά ελπίζω ότι όταν πεθάνω κάποιος θα έχει αρκετό μυαλό για να παρατήσει το σώμα μου σε κανένα ποτάμι ή κάτι τέτοιο. Οτιδήποτε εκτός από το να με βάλει σε κάποιο ηλίθιο νεκροταφείο. Οι άνθρωποι να έρχονται και να βάζουν λουλούδια στο στομάχι σου τις Κυριακές και όλες αυτές οι αηδίες. Ποιος θέλει λουλούδια όταν είναι πεθαμένος; Κανένας».

ΦΡΕΣΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΟΥΝ ΤΗ ΖΕΣΤΗ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΕΥΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ. ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΖΕΡΒΟΣ.

«ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΨΩ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΜΕ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΓΙΑΤΙ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙ. ΕΠΕΙΔΗ ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΘΕΩΡΗΤΙΚΑ ΑΝΕΦΙΚΤΟ, ΜΟΥ ΑΡΚΕΙ ΑΠΛΑ ΝΑ ΞΥΠΝΑΩ ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ» CHEVY, DJ

«ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΕΝΑΝ ΜΕΓΑΛΟ, ΠΛΟΥΣΙΟ ΕΡΩΤΑ, ΠΟΛΥ ΠΑΓΩΤΟ ΚΑΙ ΝΑ ΔΩ ΕΞΩΓΗΙΝΟΥΣ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΕΙ ΠΟΤΕ!»

ΜΑΙΡΗ ΡΕΤΣΙΝΑ, ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ ΣΤΟ MAD RADIO 106,2

«ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΜΕ ΑΓΩΝΙΑ ΤΗΝ 6Η ΡΟΚ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΚΙΑΤΟΥ ΣΤΟ ΑΝΟΙΧΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΡΑΓΑΝΑΣ, ΜΕ HEADLINERS ΤΟΥΣ ΗΧΟΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΒΡΑΣΤΑ ΡΑΣΤΑ. ΤΕΤΟΙΑ ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΔΕΝ ΤΗ ΧΑΝΕΙΣ!» ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ, ΣΥΝΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ ΤΟΥ ΤΩΡΑ Κ44

«ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΚΑΠΟΙΑ ΓΕΝΕΤΙΚΗ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΠΟΥ ΘΑ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ ΝΑ ΚΡΑΤΑΩ ΤΗΝ ΑΝΑΠΝΟΗ ΜΟΥ (ΕΠ’ ΑΟΡΙΣΤΟΝ) ΓΙΑ ΜΑΚΡΟΒΟΥΤΙΑ, ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ Η΄ ΓΕΝΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΞΥΓΟΝΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ, ΜΠΟΡΕΙ ΑΠΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΝΑ ΜΑΣ ΤΟ ΧΡΕΩΝΟΥΝ ΣΥΝ ΦΠΑ» JEFF GONZALEZ AKA BNC, MC, PRODUCER ΓΙΑ ΤΗΝ CAST-A-BLAST

«ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΞΑΠΛΩΣΩ ΣΕ ΜΙΑ ΑΜΜΟΥΔΙΑ, ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ, ΝΑ ΜΕ ΣΚΕΠΑΣΕΙ Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΗΣ, ΝΑ ΚΟΛΥΜΠΗΣΩ ΣΤΑ ΝΕΡΑ ΤΗΣ, ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΤΟ ΚΥΜΑ ΤΗΣ, ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΩ ΣΤΟΝ ΡΥΘΜΟ ΤΗΣ»

GEORGINA SKALIDI, ΣΧΕΔΙΑΣΤΡΙΑ

tango

«Ο ΤΡΕΛΟΣ ΚΟΙΝΟΣ ΠΟΘΟΣ ΤΟΥ ΦΕΤΙΝΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΠΑΣΟΥΝ ΤΑ ΤΗΛΕΦΩΝΑ ΑΠΟ BOOKING AGENTS ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΣΤΑ ΠΕΡΑΤΑ ΤΗΣ ΓΗΣ! ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΝΕΥΤΥΧΕΙΣ, ΓΙΑΤΙ ΜΟΛΙΣ ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΜΑΣ ΔΙΣΚΟΥ, ΚΑΤΑΚΑΛΟΚΑΙΡΟ... ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΜΕ ΓΙΑ ΔΙΑΚΟΠΕΣ!»

BERLIN BRIDES, ELEcTROPUNK ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ

«ΦΕΤΟΣ ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΡΕΘΩ ΣΕ ΕΝΑ ΗΣΥΧΟ ΚΑΙ ΕΞΩΤΙΚΟ ΜΕΡΟΣ, ΝΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΟΛΗ ΤΗ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΟΛΗ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΩ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΜΕ ΤΕΛΕΙΩΣ ΦΡΕΣΚΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΕΜΠΝΕΥΣΗ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ. ΚΟΙΝΩΣ, ΝΑ ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΩ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΑΡΕΘΩ!» ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ,

ΜΟΥΣΙΚΟΣ, ΤΡΑΓΟΥΔΟΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ ΤΩΝ TANGO WITH LIONs

ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟ CLASSICAL KING GEORGE PALACE ΓΙΑ ΤΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ.

«ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑΡΙΚΗ ΕΠΟΧΗ, ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΝΤΑΤΙΚΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΕΣ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ, ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ, ΑΛΛΩΣΤΕ, ΠΑΓΙΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΟΥ ΔΙΝΟΥΝ ΩΘΗΣΗ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΡΕΛΕΣ!»

aΛΕΞ ΚΑΒΔΑΣ, VJ ΣΤΟ MTV GREECE

γιωργοσ λουκοσ

Ο βασιλιασ του καλοκαιριου μεσα απο τισ επιλογεσ του, πολλοι θεωρουν οτι εδωσε στουσ αθηναιουσ την ευκαιρια να δουν με αλλο ματι τον πολιτισμο στην ελλαδα. ο προεδροσ του φεστιβαλ αθηνων ΜΙΛΑ ΣΤΟΝ M.ΗULOT ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΣΧΗµΑ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ, ΤΟΥΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΠΟΥ ΤΟΥ ΤΗΛΕΦΩΝΟΥΣΑΝ ΓΙΑ ΝΑ «ΠΕΡΑΣΟΥΝ» ΤΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΤΟΥΣ, ΤΗ ΛΥΩΝ, ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ Την καθημερινοτητα του ανθρωπου που ζει αναμεσα σε δυο πολεισ. πορτρετο: ΣΠΥΡΟΣ ΣΤΑΒΕΡΗΣ Κύριε Λούκο, πείτε μου μερικά πράγματα για σας, για τα πρώτα χρόνια σας στην Ελλάδα. Γεννήθηκα στην Αθήνα κι είχα πολύ ωραία παιδικά χρόνια. Ήταν πολύ ήρεμη η Αθήνα τότε, πήγαινα στο δημοτικό στη Σχολή Γιαννοπούλου, στη Γλυφάδα, που δεν υπήρχε ψυχή, κοντά στον Άγιο Νικόλαο. Θυμάμαι, απέναντι είχε προβατάκια, αφού δεν είχε αναπτυχθεί ακόμα η περιοχή. Γυμνάσιο πήγα στη Λεόντειο, στη λεωφόρο Πατησίων -αυτή ήταν λίγο πιο αστική εμπειρία- και μόλις το τελείωσα έφυγα. Με τα καλλιτεχνικά πώς ασχοληθήκατε; Πήγαινα από μικρός με τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου θέ-

80 lifo/ayãïõóôïó

ατρο, οπότε είχαν αρχίσει να με ενδιαφέρουν ήδη τα καλλιτεχνικά, χωρίς να έχω σκεφτεί να κάνω κάτι, τουλάχιστον με το θέατρο ή τη μουσική και τον χορό. Πιο πολύ έβλεπα τον εαυτό μου να ασχολείται με τη λογοτεχνία. Παρ’ όλα αυτά, όταν ήμουν 14-15 πηγαίναμε με τους συμμαθητές μου στον Κουν, βλέπαμε παραστάσεις. Οπότε, όταν βρέθηκα στο Παρίσι, αμέσως μετά το Μάη του ‘68, πολύ γρήγορα -κι ενώ ήμουν στη Σχολή Καλών Τεχνών για να κάνω αρχιτεκτονική- άρχισα να μπλέκω με γκρουπάκια ηθοποιών, χορευτών, μουσικών στον δρόμο και να με ικανοποιούν περισσότερο απ’ όσο οι σπουδές μου. Έτσι, τυχαία, άρχισα να έχω παράλληλες σχέ-

εικοσι πεντε χρονια διευθυντησ Στην Ελλάδα αλλάζουν τους διευθυντές και για πολιτικούς λόγους, πράγμα που δεν συμβαίνει στη Γαλλία. Δηλαδή, όταν ανέλαβα εγώ, ήταν ο Μιτεράν Πρόεδρος, μετά ο Σιράκ, μετά ο Σαρκοζί κι ο καθένας είχε δυο τρεις υπουργούς Πολιτισμού.

lifo/ayãïõóôïó 81

82 lifo/ayãïõóôïó

Στιγμιότυπα από παραστάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2010. Φωτό: Εύη Φυλαχτού και Χάρης Μπίλιος.

σεις με αυτό τον κόσμο, περισσότερες απ’ ό,τι με των πανεπιστημίων και των σχολών. Δεν είχα καμιά ιδέα για το τι θα έκανα και το πού θα πήγαινα, αλλά μου άρεσαν όλα. Δηλαδή, έπαιξα λίγο θέατρο, χόρεψα λίγο κι ο χορός με κέρδισε τελικά πιο πολύ απ’ όλα, επειδή έκανα ήδη γυμναστική -έπαιζα μπάσκετ και έκανα κολύμπι στην αρχή- και μου ήταν πιο εύκολο. Επίσης, δεν υπήρχαν πολλά αγόρια στον χορό, οπότε, όταν γινόταν καμιά οντισιόν για γύρισμα στην τηλεόραση, μας επέλεγαν και βγάζαμε κανένα φράγκο. Έτσι, λίγο λίγο, χωρίς να το καταλάβω, και πολύ νωρίς, στα 19 μου, έπιασα δουλειά. Η πρώτη δουλειά ήταν με τον Ρονάν Πετί στο Καζινό, με ένα σωρό ανθρώπους που δεν ήξερα γιατί δεν ήταν γνωστοί στην Ελλάδα - τουλάχιστον στη δική μου ηλικία. Ο Γκενσμπούργκ, που έγραφε τη μουσική, ο Μισέλ Λεγκράν, ο Ρονάν, που έκανε τις χορογραφίες, ο Ετέ, που έκανε τα κοστούμια και ο Υβ Σεν Λοράν. Κάναμε μια παράσταση κάθε βράδυ, μας πλήρωναν πολύ καλά και με τα λεφτά αυτά μπορούσες να ζήσεις πιο άνετα, να πληρώνεις μαθήματα και να κάνεις ό,τι θέλεις. Στην Όπερα της Λυών πώς βρεθήκατε; Μετά το Καζινό βρέθηκα σ’ ένα θέατρο που λεγόταν Τεάτρ ντι Σιλάνς (το Θέατρο της Σιωπής), που είχαν κάνει μερικοί χορευτές από την όπερα του Παρισιού, και που ορισμένοι χορογράφοι της Αμερικής, όπως ο Μερς Κάνιγχαμ και ο Πολ Τέιλορ, μας έδιναν έργα τους. Μας είχε δώσει κι ο Μπεζάρ, ο οποίος ήταν αυτός που μας βοηθούσε κυρίως, γιατί τα δικά του έργα «πωλούνταν» πολύ εύκολα. Είχαμε κάνει το Πουλί της Φωτιάς, την Ιεροτελεστία της Άνοιξης, έρχονταν κι ορισμένοι σολίστες από την όπερα που τα ονόματά τους ήταν πιο γνωστά απ’ τα δικά μας κι έτσι κάναμε καμιά τουρνέ. Μετά από εκεί πήγα στη Μασσαλία, στο μπαλέτο του Ρονάν Πετί, κι έπειτα πήγα ως βοηθός στη Μετροπόλιταν, την όπερα της Νέας Υόρκης, όταν ήταν εκεί η Τζέιν Χέρμαν. Αυτή είχε το presentation department, γιατί η Όπερα Μετροπόλιταν έκανε τις παραστάσεις από Οκτώβριο μέχρι Μάρτιο, και τον Απρίλιο, τον Μάιο και τον Ιούνιο καλούσε την English Νational Οpera, το Μπολσόι κ.λπ. Εκεί άρχισα κάπως να δουλεύω αυτό που λέμε cultural management. Από εκεί έφυγα για τη Λυών ως βοηθός του Μπομπ Γουίλσον - μου πρότειναν να μείνω κι έμεινα. Αυτό ήταν το ’85. Η Λυών είναι μια πόλη ευχάριστη για να συγκεντρωθείς και να κάνεις δουλειά. Είναι μία ώρα και πέντε λεπτά από το Παρίσι με το τρένο, αλλά έχει μια ηρεμία, η όπερα είναι πάνω στο ποτάμι, είναι ήσυχα, οι πρόβες είναι χάρμα. Η όπερα είχε πολύ γρήγορα διεθνή απήχηση και μπορούσαμε να πηγαίνουμε να κάνουμε παραστάσεις παντού, είχαμε επιχορηγήσεις ή βοήθεια από διάφορα φεστιβάλ, που μας έδιναν λεφτά να πληρώσουμε τις παραγωγές (του Εδιμβούργου π.χ. ή αμερικανικά θέατρα). Είχαμε μια πολύ καλή σχέση, επίσης, με τον Ναγκάνο, ο οποίος ήταν ο αρχιμουσικός της ορχήστρας στην όπερα και συγχρόνως μουσικός στο Σαν Φρανσίσκο με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Μπέρκλεϊ, κάτι που μας είχε δημιουργήσει μια καλή σχέση με την Αμερική και την Καλιφόρνια. Επίσης, βοήθησε για τα μουσικά, τα χορογραφικά και για τα εικαστικά, γιατί κάναμε ανταλλαγές. Είστε 26 χρόνια διευθυντής στην Όπερα της Λυών. Τι σημαίνει αυτή η διάρκεια; Στην Ελλάδα δεν συνηθίζεται να μένει κάποιος τόσα χρόνια σε μια θέση… Δεν ξέρω. Στην Ελλάδα αλλάζουν τους διευθυντές και για

ειπαμε ΟΤΙ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΤΟ ΗΜΙΣΥ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΜΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΟΥΝ ΧΟΡΗΓΙΕΣ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΒΟΗΘΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ. εΤΣΙ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑ ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ, ΑΛΛΙΩΣ ΤΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ. ΤΙ ΩΦΕΛΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΔΕΙΞΟΥΜΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΔΑΜΕ ΤΟΝ ΧΕΙΜΩΝΑ;

πολιτικούς λόγους, πράγμα που δεν συμβαίνει στη Γαλλία. Δηλαδή, όταν ανέλαβα εγώ, ήταν ο Μιτεράν Πρόεδρος, μετά ο Σιράκ, μετά ο Σαρκοζί κι ο καθένας είχε δυο τρεις υπουργούς Πολιτισμού. Ξέρω κι άλλους που έμειναν χρόνια, η Μαγκί Μαρέν, που είναι φίλη μου, ήταν επίσης στην ομάδα της 25 χρόνια. Οι διευθυντές δεν αλλάζουν εύκολα, τουλάχιστον όχι για πολιτικούς λόγους, όπως εδώ. Όταν ξεκινήσατε το Ελληνικό Φεστιβάλ, τι όραμα είχατε; Δεν είχα όραμα. Δεν ήξερα. Έλειπα πάρα πολλά χρόνια από την Ελλάδα. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ίσως να μην το είχα δεχτεί, αν δεν είχα ανακαλύψει την Πειραιώς 260. Δηλαδή, ένα φεστιβάλ που θα λειτουργούσε όπως ήταν παλιά, με μεγάλες ορχήστρες, με μεγάλους τραγουδιστές, με μεγάλους χορογράφους και να έχουμε τα Μπολσόι, τον Μπεζάρ ή τον Παβαρότι δεν ήταν κάτι που με ενδιέφερε. Θεατρικά είναι πολύ λίγα τα πράγματα που μπορείς να κάνεις στο Ηρώδειο, διότι είναι πολύ σημαντικό το ντεκόρ όπως είναι, δεν μπορείς να το αγνοήσεις. Πρέπει να κάνεις κάτι γι’ αυτό ειδικά, και τι μπορείς να κάνεις όταν έχεις Μπέκετ, Ίψεν, Τενεσί Ουίλιαμς; Το επιχειρήσαμε στην Επίδαυρο με τον Μπέκετ, αλλά η Επίδαυρος είναι πιο προσιτή, γιατί έχει κάτι πιο μίνιμαλ, είναι πιο αφηρημένη και μπορείς να μη βάλεις τίποτα. Στο Ηρώδειο δεν μπορείς να γκρεμίσεις τον τοίχο. Οι δυο χώροι αυτοί είναι εντυπωσιακοί, με ενδιαφέρουν, μπορούν να γίνουν εκεί ένα σωρό πράγματα, αλλά αυτά που ήθελα να κάνω δεν μπορούσαν να γίνουν παρά σε έναν χώρο σαν την Πειραιώς 260. Δεν ήξερα, φυσικά, αν όσα γίνονταν εκεί μέσα θα είχαν απήχηση στο κοινό. Το σημαντικότερο με την Πειραιώς δεν είναι μόνο ότι έρχονται οι σκηνοθέτες και μένουν ευχαριστημένοι. Είναι ότι ο κόσμος που έρχεται εκεί μέσα, όχι μόνο όταν παρακολουθεί τις παραστάσεις, αλλά κι όταν κυκλοφορεί και γίνεται όλη αυτή η βαβούρα, δίνει μια διαφορετική εικόνα της πόλης, χωρίς γκλαμουριά, χωρίς ντυσίματα, μ’ ένα αλλιώτικο lifestyle. Βλεπεις παιδιά που τελειώνουν τη δουλειά τους κι έρχονται με σαγιονάρες και σορτσάκι να δουν την παράσταση. Είναι θαύμα αυτό και αυτή είναι για μένα πάνω απ’ όλα η επιτυχία του Φεστιβάλ. Τα μεγαλύτερα εμπόδια που συναντήσατε όταν ξεκινήσατε το Φεστιβάλ ποια ήταν; Τα πράγματα στην Ελλάδα λειτουργούσαν με έναν άλφα τρόπο. Υπήρχαν οι γνωστοί και οι γνωστοί γνωστών, οι οποίοι θεωρούσαν αυτονόητο ότι θα ήταν κάθε χρόνο εδώ κι εκεί και παραπέρα. Κι υπήρχαν τα νέα παιδιά, όπως οι Blitz, η Κατερίνα Παπαγεωργίου ή ο Γιάννης Μανταφούνης, που δεν πίστευαν ποτέ ότι θα πήγαιναν στο Φεστιβάλ σε άλλους καιρούς. Ψάξαμε αυτά τα νέα παιδιά κι είπαμε στους μεγάλους «πήγαινε κι εσύ λίγο πιο πέρα, να μπει και κάποιος άλλος». Δεν ήταν καθόλου εύκολο, γιατί είχα προβλήματα με τον Ευαγγελάτο ή με διάφορους που το θεωρούν σίγουρο ότι θα συμμετέχουν. Και οι πολιτικοί, εν μέρει, υποστηρίζουν αυτήν τη γενιά, επειδή έχουν υποχρεώσεις, επειδή έτσι λειτουργούμε. Είμαστε χώρα του ρουσφετιού γενικά, δεν είναι κάτι άγνωστο. Αυτό με τα νέα παιδιά, όμως, ήταν κάτι που έλειπε απ’ την Ελλάδα. Είπαμε, δηλαδή, ότι κάθε χρόνο το ήμισυ τουλάχιστον αυτών που παρουσιάζουμε θα είναι παιδιά που δεν παίρνουν χορηγίες, που δεν τους βοηθάει κανείς. Έτσι έχει και ουσία το φεστιβάλ, αλλιώς τι να το κάνεις. Τι ωφελεί να ξαναδείξουμε αυτό που είδαμε τον χειμώνα, τους ίδιους που ανέβασαν με κάποιον άλλο ηθοποιό ένα άλλο έργο και που ο κόσμος τούς βλέπει εδώ και 20-30 χρόνια; Αν σας ρώταγα για ποιο πράγμα απ’ αυτά που έχετε κάνει στο φεστιβάλ είστε περισσότερο περήφανος, τι θα λέγατε; Δεν θα έλεγα ότι είμαι περήφανος, αλλά ότι χαίρομαι που βλέπω τα νέα παιδιά να έρχονται στην Πειραιώς. Αυτό είναι κάτι που με ευχαριστεί, γιατί πολλοί από αυτούς όχι απλά δεν πήγαιναν στο Φεστιβάλ, δεν ήξεραν ότι υπήρχε. Ήταν κάτι που δεν τους ενδιέφερε, ήταν τελείως άσχετο με αυτούς. Δεν τους έλεγαν τίποτα ο Ντομίνγκο και ο Παβαρότι, έβλεπαν τις κυρίες ντυμένες, τις κούρσες και το ένιωθαν ξένο. Τώρα έχει γίνει κάτι δικό τους. Το προστατεύουν, το αγαπάνε, αν δεν τους αρέσει κάτι το λένε, μας το γράφουν, αυτή η σχέση με το κοινό είναι κάτι πολύ σημαντικό. Επίσης, το γεγονός ότι έχει αυξηθεί ο αριθμός των θεατών - από 70.000 που ήταν πριν, έχουμε φτάσει τις 200.000. Και είναι σημαντικό μόνο και μόνο επειδή στις 200.000 το 60% είναι νέα παιδιά. Δεν περιφρονώ τους λιγότερο νέους, αλλά αυτοί πήγαιναν ήδη. Το ότι το Φεστιβάλ έχει συγκινήσει τον νέο κόσμο, που ενδιαφέρεται πλέον και για κάτι άλλο πέρα από την τηλεόραση και το ποδόσφαιρο, είναι κάτι που μου δίνει χαρά. Πιο πολύ ακόμα

lifo/ayãïõóôïó 83

κι απ’ τον Ψαραντώνη και την Πλάτωνος, οι Ρίμινι Πρότοκολ ήταν η απόλυτη απομυθοποίηση του Ηρωδείου. Το ότι ανέβηκαν πάνω τα Αλβανάκια, οι άγνωστες κυρίες, τα κορίτσια που ήρθαν απ’ τις πατρίδες τους και είπαν τις ιστορία τους, ήταν κάτι πολύ ενδιαφέρον. Είδα ανθρώπους να έχουν συγκινηθεί και να κλαίνε. Ήταν ο καθρέφτης της πόλης, μια εικόνα της Αθήνας. Και με τον Ψαραντώνη και τους Active Member ανοιχτήκαμε λίγο περισσότερο. Ή με τους Drog-a-Tek, οι οποίοι έφεραν άλλο κοινό, που έρχεται μόνο γι’ αυτούς και μετά δοκιμάζει και κάτι άλλο, οπότε, εν μέρει, παραμένει στο κοινό του Φεστιβάλ. Με τι κριτήρια επιλέγονται οι ελληνικές παραστάσεις; Και με προσωπικά κριτήρια -έχω δει τη δουλειά τους και μου αρέσει- και σε σχέση με μια πολιτική που θέλω να είναι σωστή. Δηλαδή, έναν που ήταν πέρσι και πρόπερσι δεν θα τον ξαναβάλω φέτος. Είναι καλό να βοηθήσουμε και κάποιον άλλο. Μερικές φορές μπορεί αυτός ο άλλος να είναι κάπως λιγότερο καλός, αλλά δεν με πειράζει. Τα κριτήρια είναι πιο σύνθετα απ’ ό,τι νομίζει ο κόσμος: δηλαδή, έχει σημασία πόσες φορές συμμετείχε, τι παρουσίασε την τελευταία φορά, ποιους έχουμε φέτος, πόσα χρήματα έχουμε, πόσους νέους μπορούμε να βοηθήσουμε, ποιοι χώροι είναι διαθέσιμοι, πώς πάνε οι ημερομηνίες. Φέτος, βρεθήκαμε με ένα σωρό πράγματα τις 15 πρώτες μέρες του Ιουλίου, περισσότερα από όσα μπορούσε να δει κανείς, διότι λόγω των οικονομικών προβλημάτων κόψαμε ορισμένα πράγματα που είχαν ήδη τοποθετηθεί τον Ιούνιο. Αν θέλει κάποιος να συμμετάσχει του χρόνου στο Φεστιβάλ, τι πρέπει να κάνει; Μπορεί, ακόμα κι αν δεν έχει έργο να επιδείξει; Μπορεί. Έχουμε περίπου 700 προτάσεις τον χρόνο, τις οποίες τις κοιτάμε μέχρι τον Φεβρουάριο. Σε αυτές που είναι σίγουρες και βλέπουμε ότι λειτουργούν απαντάμε αρκετά νωρίς. Οι ενδιαφερόμενοι πρέπει να στείλουν τις προτάσεις μέχρι τέλος Οκτωβρίου. Οποιαδήποτε ομάδα μπορεί να το κάνει, δεν χρειάζεται να έχει φήμη ή να είναι γνωστή. Αρκεί η πρόταση να είναι καλή. Το μόνο πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι οι προτάσεις είναι πάρα μα πάρα πολλές και είναι αδύνατο να τους ξέρεις όλους. Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτή την πόλη υπάρχουν πιο πολλά θέατρα απ’ ό,τι στο Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο μαζί! Έχουμε και μια τάση να πιστεύουμε ότι είμαστε όλοι καλλιτέχνες, ότι είμαστε όλοι σκηνοθέτες και ηθοποιοί. Όταν υπάρχει τόση διάθεση για καλλιτεχνική επιτυχία, υπάρχει και η ανάλογη frustration μετά, οι απογοητεύσεις. Οπότε μπορεί εύκολα κάποιος να πει «δεν μου το επέτρεψε το Φεστιβάλ να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου», κι ίσως μερικές φορές να είναι και αλήθεια, δεν ξέρω. Δεν μπορείς να τους ικανοποιήσεις όμως όλους. Δεν γίνεται. Πιέσεις σάς ασκούνται για να συμμετάσχουν κάποιοι στο Φεστιβάλ; Από τους πολιτικούς εννοείς; Δεν με πιέζουν πια, αυτό έγινε λίγο στην αρχή, αλλά πολύ γρήγορα εξαφανίστηκε γιατί δεν καταλαβαίνω από πιέσεις. Ορισμένοι καλλιτέχνες είναι δυσαρεστημένοι, φτάνουν μέχρι να βρίσουν, να απειλήσουν, θεωρούν αυτονόητο ότι επειδή συμμετείχαν και πέρσι και πρόπερσι πρέπει να είναι κάθε φορά μέσα. Αυτό το «δεν ξέρεις ποιος είμαι» δεν το καταλαβαίνω. Είναι η ελληνική μαγκιά. Βλέπετε να έχουν μείνει πίσω τα πράγματα στην Ελλάδα σε σχέση με τον πολιτισμό; Δεν πιστεύω ότι είναι πίσω. Αν δεις τον πολιτισμό με νούμερα, αυτό που μένει για τη σύγχρονη δημιουργία είναι ελάχιστο. Νομίζω πως το υπουργείο Πολιτισμού στην Ελλάδα παίρνει κάπου το 0,3% του προϋπολογισμού, σχεδόν τίποτα σε σχέση με αυτά που χρειάζεται. Μια χώρα που έχει τόσο πολλές ανασκαφές, μνημεία να διατηρήσει, ένα σωρό αρχαιολόγους και υπαλλήλους που πρέπει να πληρώνονται, δεν γίνεται να διαθέτει τόσο λίγα για τον πολιτισμό. Οι επιχορηγήσεις όλων των θεάτρων στην Ελλάδα είναι περίπου όσα παίρνουν δύο θέατρα στο Βερολίνο. Δεν έχουμε και την ίδια οικονομία, αλλά πιστεύω ότι θα έπρεπε να δοθούν περισσότερα χρήματα στον πολιτισμό και να βοηθηθούν περισσότερο οι νέοι. Αυτός είναι κι ο λόγος που όλοι οι νέοι και ταλαντούχοι φεύγουν στο εξωτερικό. Δεν ξέρω αν φεύγουν όλοι, αλλά φεύγουν πολλοί. Γιατί αν δεν κάνεις μια δουλειά που σου προσφέρει μια οικονομική ευχέρεια γρήγορα -και στο ποιοτικό θέατρο και στη μουσική δεν έχεις άμεσα μεγάλο κοινό-, αναγκαστικά πέφτεις σε πράγματα πιο εύκολα, όπως είναι η τηλεόραση. Η Κατερίνα Παπαγεωργίου και η Ζωή Δημητρίου είναι η μία στο Βερολίνο κι η άλλη στο Λονδίνο, ο Γιάννης ο Μανταφούνης είναι

84 lifo/ayãïõóôïó

ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΑΡΕΣΤΗΜΕΝΟΙ, ΦΤΑΝΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΡΙΣΟΥΝ, ΝΑ ΑΠΕΙΛΗΣΟΥΝ, ΘΕΩΡΟΥΝ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ ΟΤΙ ΕΠΕΙΔΗ συμμετειχαν ΚΑΙ ΠΕΡΣΙ ΚΑΙ ΠΡΟΠΕΡΣΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΜΕΣΑ. ΑΥΤΟ ΤΟ «ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ» ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ. ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΓΚΙΑ.

επίσης έξω. Βέβαια, αυτό συμβαίνει και αλλού, ακόμα και στη Γαλλία, που δίνει επιχορηγήσεις. Υπάρχουν πάρα πολλά Γαλλάκια στην Αμερική, στην Αγγλία ή στη Γερμανία. Αλλά θα μπορούσε το υπουργείο Πολιτισμού να βοηθάει περισσότερο τους νέους - αν είχε μεγαλύτερο προϋπολογισμό. Ο κάθε υπουργός μπορεί να κάνει μόνο αυτό που του επιτρέπουν τα λεφτά που του δίνουν. Σκέφτεστε ποτέ ποια θα ήταν η πορεία σας, αν δεν είχατε φύγει έξω; Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Δεν έχω χρόνο να σκέφτομαι έτσι. Πιθανόν να σπούδαζα και να ήμουν παντρεμένος με παιδιά. Στη σύνταξη, ίσως. Ποιος ξέρει; Πόσο επηρέασε η κρίση το φεστιβάλ; Παραδόξως, δεν το επηρέασε η κρίση όσον αφορά την πώληση εισιτηρίων. Φέτος πήγε καλύτερα από ποτέ. Στην Πειραιώς όλες οι παραστάσεις ήταν sold out. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως της Ιζαμπέλ Ιπέρ, είχαμε κάθε βράδυ 100 άτομα που έμεναν απέξω, επειδή δεν είχαν εισιτήρια. Η Πίνα Μπάους στο Μέγαρο το ίδιο, η Ορχήστρα Σιμόν Μπολιβάρ δεν είχε ούτε μία θέση, ο Ρούφους Γουεϊνράιτ και o Ψαραντώνης το ίδιο. Το πιο μεγάλο σας όφελος από την ασχολία σας με την τέχνη ποιο είναι; Είστε πλούσιος; Όχι, αλλά δεν με πειράζει αυτό. Μαθαίνω πράγματα, είμαι περίεργος, μ’ αρέσει να βλέπω, έχω παρέες και φίλους κι εδώ και έξω που τους ρέσουν τα ίδια πράγματα με μένα και βρισκόμαστε και τα λέμε. Κανονίζουμε να συναντηθούμε και να δούμε μια παράσταση, κι όταν κάποιος βλέπει κάτι καλό το λέει και στους άλλους. Ο πλούτος δεν είναι κάτι που με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Οι φίλοι σας ποιοι είναι; Έχω πολλούς φίλους, αλλά, επειδή δουλεύω συνέχεια, οι περισσότεροι είναι απ’ τη δουλειά μου. Είτε δουλεύουμε παρέα είτε είναι του χώρου. Δεν έχω φίλους που κάνουν εντελώς διαφορετικές δουλειές. Οι περισσότεροι είναι άνθρωποι του θεάτρου, της μουσικής, του χορού. Πρέπει να έχεις κάτι κοινό με τους ανθρώπους για να μπορέσεις να επικοινωνήσεις. Αν εσένα σε ενδιαφέρει μόνο το ποδόσφαιρο και μένα μόνο η μουσική μπαρόκ, είναι λίγο δύσκολο να βρεις κάτι να πεις. Το ποδόσφαιρο σάς ενδιαφέρει, αλήθεια; Ποδόσφαιρο βλέπω επειδή ο ανιψιός μου έπαιζε μέχρι πριν από λίγο στα τσικό της Λυών και τον πήγαινα και χάζευα. Μέσω του Αχιλλέα έχω μια επαφή, από μόνος μου λιγότερο. Πόσο από τον χρόνο σας περνάτε στην Αθήνα; Ζω εδώ περίπου μία εβδομάδα τον μήνα. Δεν ξέρω πόσο δύσκολο είναι να ζεις στην Αθήνα, γιατί δεν έχω ποτέ χρόνο να κάνω τίποτα. Δεν προλαβαίνω. Τουλάχιστον έξω προλαβαίνω πού και πού να πάω να περπατήσω μια ώρα ή να κάνω λίγη γυμναστική, να δω ένα έργο. Εδώ από το πρωί μέχρι το βράδυ δουλεύω. Και το καλοκαίρι που πάω στην Επίδαυρο δεν προλαβαίνω να πάω να ρίξω μια βουτιά στη Μουριά, γιατί πάντα έχω να δω κάποιον ή να κάνω κάτι. Πείτε μου μερικά πράγματα που σας αρέσει να κάνετε. Μου αρέσει να βρίσκομαι με τους φίλους μου, να συζητάω, να έχω ελεύθερο χρόνο (δεν έχω κάνει διακοπές εδώ και πέντε χρόνια), θα ήθελα να πω σε μια παρέα «πάμε να κάνουμε μπάνιο τρεις μέρες εκεί». Συνήθως, όταν φεύγω, πάω να δω μια πρόβα ή μια παράσταση. Ίσως θα έπρεπε να διαχειρίζομαι τον

χρόνο μου καλύτερα. Η ζωή στην Αθήνα είναι πολύ λιγότερο ήρεμη από ό,τι σε άλλα μέρη, γιατί τρέχουν τα πάντα. Είναι πολύ μεγάλη πόλη, στην οποία συνεχώς κάτι συμβαίνει. Ή έχει 100 παραστάσεις ή έχει τρεις απεργίες ή έχει καθυστέρηση το αεροπλάνο, οπότε αυτό που μου λείπει, μερικές φορές, είναι μια ηρεμία, μια κάλμα, που τη βρίσκω όντως έξω. Ακόμα και στο Παρίσι, που είναι μια μεγάλη πόλη, δεν υπάρχει αυτό το αθηναϊκό τρέξιμο. Η Αθήνα όμως, παρόλο που έχει πολλές αντιφάσεις, έχει μια γλύκα. Ενώ βλέπεις ότι δεν υπάρχουν πεζοδρόμια, επειδή είναι παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ενώ τρως τα μούτρα σου σε μια λακκούβα, ενώ αρχιτεκτονικά έχει ένα σωρό προβλήματα, ξαφνικά βρίσκεσαι σε μια ταβερνίτσα και νομίζεις ότι είσαι στον παράδεισο. Εξαφανίζονται τα πάντα γύρω σου. Είναι κάτι ανάλογο με το κοινό, που ενώ μπορεί να φωνάζουν και να έρχονται για επίδειξη, υπάρχει ένα κοινό άλφα που είναι γεμάτο ενθουσιασμό και αγάπη γι’ αυτό που βλέπει, είτε του άρεσε είτε δεν του άρεσε. Έχει κάτι θετικό μέσα του και το καταλαβαίνουν και οι ξένοι, που τρελαίνονται. Αυτό είναι κάτι τελείως ελληνικό. Τι διαφορετικό έχει το ελληνικό κοινό; Το ελληνικό κοινό είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Και είναι διαφορετικό σε κάθε μέρος. Στην Πειραιώς δεν είναι ίδιο με του Ηρωδείου. Το κοινό της Πειραιώς έχει μια περιέργεια και έναν ενθουσιασμό που εντυπωσιάζουν τους ξένους καλλιτέχνες, επειδή βλέπουν πώς αντιδρά, με μια αγάπη, με μια περιέργεια. Δεν είναι ίδιο με το κοινό της Επιδαύρου, που έχει κάποιες αντιδράσεις, σε ορισμένες περιπτώσεις εθνικιστικές. Όταν βρίσκονται πολλοί μαζί οχλοποιείται πιο εύκολα το κοινό και λέει αυτά που είπε στον Βασίλιεφ. «Έξω οι Ρώσοι» φώναζαν. Το κοινό στην Πειραιώς αγαπάει την τέχνη. Τα μεγάλα θέατρα για ορισμένες κατηγορίες ανθρώπων είναι και μια έξοδος σχεδόν κοσμική. Ο πιο μεγάλος σας φόβος ποιος είναι; Δεν θα ήθελα να κάνω κάτι που δεν μ’ αρέσει. Και η δουλειά μου και η ζωή μου ήταν μια συνεχής ευχαρίστηση - προσπαθώ να κάνω πράγματα που δεν βαριέμαι. Εξάλλου, δεν προλαβαίνω και να βαρεθώ. Αν κάτι δεν μ’ αρέσει, το προσπερνώ. Έχετε κάποια φιλοδοξία που δεν έχετε εκπληρώσει; Πάρα πολλές. Να είχα ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα, να είχα περισσότερο χρόνο· πάντα μου λείπει κάτι. Τι θα θέλατε και δεν το έχετε; Θα ήθελα να ήξερα μία ασιατική γλώσσα, θα ήθελα να ήμουν μουσικός, ίσως θα ήθελα να ήμουν πιο κοντά με τους γονείς μου, γιατί έλειπα από μικρός και μου έλειψαν εν μέρει. Δεν νιώθω στερημένος, γενικά. Στην τύχη πιστεύετε; Ναι, πιστεύω. Όταν είμαι στην Ελλάδα πιστεύω, όταν είμαι έξω είμαι πιο καρτεσιανός. Είναι πιο άγρια τα πράγματα στην Ελλάδα και πιο ζεστά, έξω είναι πιο cool. Κύριε Λούκο, πώς περνάτε τη μέρα σας; Είναι διαφορετική μια μέρα δουλειάς στην Ελλάδα από ό,τι στη Γαλλία. Στην Ελλάδα τις μέρες του Φεστιβάλ έρχομαι στο γραφείο το πρωί και δουλεύω μέχρι τις 5-6, πάω σπίτι μου, αλλάζω, κι αρχίζω να επισκέπτομαι τα θέατρα. Περνάω από δυο τρία να πω «καλησπέρα και καλή επιτυχία», βλέπω ένα ή δύο, έστω και μισά, και μετά, πολλές φορές, πρέπει να βγάλω έξω κάποιον από τους ξένους. Ή τον μαέστρο ή τον σκηνοθέτη ή μαζευόμαστε στα afters με καμιά ομάδα. Στη Γαλλία η μέρα μου είναι εντελώς διαφορετική. Διαβάζω κάθε πρωί τρεις τέσσερις εφημερίδες, γαλλικές και ξένες, πίνω το καφεδάκι μου και μετά περπατάω δίπλα στο ποτάμι και σκέφτομαι. Στη συνέχεια πάω στις πρόβες. Είναι πολύ πιο ήρεμα τα πράγματα εκεί. Εδώ είμαι συνέχεια στο τρέξιμο, ειδικά την εποχή του Φεστιβάλ, που κρατάει πολύ και είναι ιδιαίτερα έντονη. Πρέπει να είσαι παρών παντού. Είναι ένας τύπος ζωής εξαντλητικός. Έχετε ποτέ σκεφτεί να τα παρατήσετε; Πολύ συχνά. Στην αρχή το είχα σκεφτεί σχεδόν επίσημα, γιατί είδα ότι τα πράγματα εδώ λειτουργούν πολύ διαφορετικά. Μετά από κάνα δυο τηλέφωνα βουλευτών το σκεφτόμουν. Τώρα δεν υπάρχουν αυτά, αλλά νομίζω ότι είναι πολύ κουραστικό. Αυτό που με κρατάει είναι η αγάπη του κοινού για το Φεστιβάλ. Και φυσικά οι καλλιτέχνες. Μέσα στο κοινό είναι ένα 20% άνθρωποι της πιάτσας που τους βλέπεις συχνά και δημιουργούν μια αίσθηση οικογένειας. Μου αρέσει αυτό. Με τόσο έντονη επαγγελματική ζωή, καταφέρατε να βρείτε χρόνο για τον έρωτα; Με τον έρωτα η σχέση μου ήταν έντονη, αλλά, ας πούμε, ότι δεν τον έζησα όσο θα ήθελα.

ολος ο κοσμος μια εκθεση. Αμερικη, Ευρωπη και Ελλαδα φιλοξενουν τωρα μερικες απο τις πιο ομορφες εκθεσεις που αξιζει να επισκεφτειτε. Απο τη Δεσποινα Τριβολη και τον Μιχαλη Μιχαηλ.

O ΓΥΡΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ 8 ΕΚΘΕΣΕΙΣ

Νeα Υoρκη - ΜΟΜΑ

Νeα Φωτογραφiα 2010

Το ετήσιο αφιέρωμα του ΜΟΜΑ στους σύγχρονους φωτογράφους φέτος επικεντρώνεται στη δουλειά τεσσάρων καλλιτεχνών: Ρόε Έθεριτζ, Έλαντ Λάσρι, Άλεξ Πράγκερ και Αμάντα Ρος-Χο. Το χαρακτηριστικό που εντοπίζεται στο έργο τους είναι το επεξεργασμένο ψηφιακό αποτέλεσμα εικόνων που είναι απαθανατισμένων στον έξω κόσμο. Πρόκειται για μια αισθητική πολύ κοντά σε αυτή που βλέπουμε στα περιοδικά, την τηλεόραση και το σινεμά. Εμποτίζοντας την πραγματικότητα με μεγάλες δόσεις ψηφιακής ωραιοποίησης, οι τέσσερις καλλιτέχνες εξερευνούν τα όρια που χωρίζουν τη φωτογραφία από την εικόνα.

Μέχρι τις 10 Ιανουαρίου 2011, www.moma.org

86 lifo/ayãïõóôïó

Alex Prager, «Ντεζιρέ» από τη σειρά «Η μεγάλη κοιλάδα», 2008, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Νέα Υόρκη.

Henri Rousseau (1844-1910), «Οι εύθυμοι γελωτοποιοί», 1906, Λάδι σε καμβά, Μουσείο Τέχνης, Φιλαδέλφεια.

Μπιλμπaο - Guggenheim Museum

Ηenri Rousseau

Εκατό χρόνια μετά τον θάνατο του Ανρί Ρουσσώ, το Μουσείο Γκουγκενχάιμ στο Μπιλμπάο αφιερώνει μια έκθεση στον Γάλλο ναΐφ ζωγράφο. Ο Ρουσσώ, που ήταν αυτοδίδακτος, αναγνωρίστηκε ως σημαντικός ζωγράφος κυρίως μετά τον θάνατό του. Μέσα από τριάντα έργα παρουσιάζονται όλες οι περίοδοί του και υπογραμμίζεται η σημασία του έργου του ως ενός από τους πρωτοπόρους της μοντέρνας τέχνης. Εκτός από τα πιο γνωστά του έργα με τις ζούγκλες, θα παρουσιαστούν και έργα του που απεικονίζουν το Παρίσι και θυμίζουν ζωγραφισμένα κολάζ.

Μέχρι τις 12 Σεπτεμβρίου, www.guggenheim-bilbao.es

88 lifo/ayãïõóôïó

Amedeo Modigliani, «Καρυάτιδα», 1914, Γκουάς και μελάνι σε χαρτί, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Νέα Υόρκη.

Νeα Υoρκη - MOMA

Ο σyγχρονος μyθος: Ζωγραφiζοντας τη μυθολογiα στη σyγχρονη εποχh

Η μυθολογία ανέκαθεν ενέπνεε τους ζωγράφους. Ακόμα και στη σύγχρονη τέχνη, οι μύθοι είναι ένα χρήσιμο εργαλείο που βοηθά τους καλλιτέχνες να διατυπώσουν μεγάλα υπαρξιακά ζητήματα μέσω μιας ιστορίας που είναι βαθιά ριζωμένη στο υποσυνείδητο του θεατή. Η συγκεκριμένη έκθεση ανακαλύπτει τα ίχνη της μυθολογίας στη σύγχρονη τέχνη, αλλά και την τέχνη της σύγχρονης μυθοπλασίας στα εικαστικά, μέσω μιας σειράς σημαντικών έργων που χρονολογούνται από το 1927 μέχρι και το 2008. Όσοι επισκεφτούν το MOMA θα έχουν την ευκαιρία να θαυμάσουν έργα θρύλων της σύγχρονης τέχνης, όπως οι Μάθιου Μπάρνεϊ, Γιόσεφ Μπόις, Πολ Σεζάν, Σαλβαντόρ Νταλί, Μαρσέλ Ντουσάμπ κ.ά. Μέχρι τις 30 Αυγούστου. www.moma.org

lifo/ayãïõóôïó 89

iδρυμα ΔΕΣΤΕ - yδρα

Μaurizio Cattelan Στα Σφαγεία της Ύδρας εγκαινιάστηκε μόλις πέρσι ένας χώρος που παρουσιάζει επιλεγμένα εκθέσεις και προγράμματα του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ. Φέτος, και μετά την πολύ πετυχημένη έκθεση «Blood of two» των Mάθιου Μπάρνεϊ και Eλίζαμπεθ Πέιτον, θα παρουσιαστεί το τρισδιάστατο έργο του Ιταλού καλλιτέχνη Μαουρίτσιο Κατελάν. Ο Κατελάν, που φημίζεται για τα προκλητικά του δημιουργήματα, παρουσιάζει μια μυστηριώδη αυτοπροσωπογραφία, που αποκτά έναν ακόμα πιο ανατρεπτικό χαρακτήρα μέσα στον χώρο των Σφαγείων. Να σημειώσουμε πως με την ευκαιρία της έκθεσης το ίδρυμα παρουσιάζει το πιλοτικό τεύχος του περιοδικού «Toilet Paper», που συνδυάζει τη φωτογραφία με διαστρεβλωμένες αφηγήσεις και σουρεαλιστικές εικόνες για να δημιουργήσει μια σειρά από δυναμικές οπτικές τοιχογραφίες. Μέχρι τις 29 Δεκεμβρίου, www.deste.gr

90 lifo/ayãïõóôïó

Bruce Nauman, «Σεξ και Θάνατος», κατασκευή από νέον και αλουμίνιο.

Βερολiνο - Hamburger Bahnhof - Museum für Gegenwart

Bruce Nauman - Dream Passage

Η πρώτη μεγάλη αναδρομική του εξαιρετικού Νάουμαν στο Βερολίνο, η οποία λαμβάνει χώρα παράλληλα με την παρουσίαση του έργου «Room with my soul left out, room that does not care » (1984), το οποίο έχει δωρηθεί στο μουσείο πρόσφατα. Η έκθεση περιλαμβάνει έργα, γλυπτά, κατασκευές και βίντεο από όλες τις περιόδους της δουλειάς του καλλιτέχνη και είναι μια από τις πιο πλήρεις αναδρομικές που έχουν διοργανωθεί με έργα του.

Μέχρι τις 10 Οκτωβρίου, www.hamburgerbahnhof.de

lifo/ayãïõóôïó 91

Andy Warhol, «Eva Mudocci» (από τον Munch), μεταξοτυπία.

Κοπεγχaγη - Louisiana Museum

Warhol after Munch

Mια συνάντηση ανάμεσα σε δυο γίγαντες της σύγχρονης τέχνης παρουσιάζεται στο Μουσείο της Λουιζιάνα στη Δανία. Αν και οι δυο καλλιτέχνες μοιάζουν εκ διαμέτρου αντίθετοι, ο Mουνκ, καλλιτέχνης του βάθους και της ψυχής, και ο Γουόρχολ, o πάπας του υπερφίαλου, έχουν πολύ περισσότερα κοινά σημεία από ό,τι θα φανταζόταν κανείς. Στην έκθεση παρουσιάζονται οι μεταξοτυπίες που έφτιαξε ο Γουόρχολ βασισμένος στους πίνακες του Μουνκ, δίπλα στους αυθεντικούς πίνακες, μαζί με μια σειρά έργων του Γουόρχολ και 35 φωτογραφίες-πορτρέτα του, αλλά και πίνακες από τη μόνιμη συλλογή του μουσείου, που διαθέτει πολλά έργα του Αμερικανού καλλιτέχνη.

Μέχρι τις 12 Σεπτεμβρίου, www.louisiana.dk

92 lifo/ayãïõóôïó

Robert Mapplethorpe, Παρίσι, 1977, © Alice Springs

Βερολiνο - Staatliche Museen zu Berlin

αlice springs

Με αυτό το ψευδώνυμο υπέγραφε η Τζουν Νιούτον τις φωτογραφίες της. Η σύζυγος του μεγάλου Χέλμουτ Νιούτον (της οποίας το στυλ μοιάζει -ενοχλητικά- σχεδόν με αυτό του Νιούτον) έδειξε το ταλέντο της για πρώτη φορά στα ‘70s, όταν μια ξαφνική γρίπη που κόλλησε ο Νιούτον δεν του επέτρεψε να φωτογραφίσει μια διαφημιστική καμπάνια και η Τζουν τον αντικατέστησε. Το πασίγνωστο πια πορτρέτο του μοντέλου που καπνίζει Gitannes ήταν το εφαλτήριο και για τη δική της πετυχημένη καριέρα στον κόσμο της φωτογραφίας. Πολλές φορές τα έργα της μοιάζουν να είναι η άλλη πλευρά του νομίσματος της τέχνης του Χέλμουτ Νιούτον, μια πιο γυναικεία αντίληψη πάνω στο ίδιο θέμα. Στο Ίδρυμα του Χέλμουτ Νιούτον έργα της εκτίθενται σε έναν χώρο όπου ονομάζεται «Το δωμάτιο της Τζουν». Η συγκεκριμένη αναδρομική έκθεση περιλαμβάνει έργα τεσσάρων δεκαετιών, πορτρέτα, εικόνες από διαφημιστικές καμπάνιες, editorial μόδας και γυμνά.

Μέχρι τις 30 Ιανουαρίου 2011, www.smb.museum

lifo/ayãïõóôïó 93

pow-pow, WOW

WOW, OH WOW! Iδρωτασ, πλαστικα παιχνιδια, βουτιεσ και εγκαυματα απο τον ηλιο! καλωσηρθατε στο καλοκαιρινο θερετρο διακοπων του freddie f.

Models: Hugo (Ace Models), Lauren James (Ace Models), Nastasia (Ace Models), Rebecca (Ace Models), Fred (Action) • Special Guests: Baby Guru Η φωτογραφιση εγινε στο Volta fun park (www.voltafunpark.gr) • Βοηθοι φωτογραφου: Tασος και Μαρια

EΡΓΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΙΚΑ ΤΗΣ ΖΙΖΗΣ ΜΑΚΡΗ, ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΚΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΜΠΕΝΑΚΗ

ΤΑΙΝΙΕΣ-ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ-ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ-ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΑ-ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΖΩΗ: Η ΠΟΛΗ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ, ΟΥΤΕ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ!

1

Στις 2 του μηνός, το 23ο Φεστιβάλ Βύρωνα φιλοξενεί για προτελευταία παράσταση της σεζόν την τραγωδία Οιδίπους Τύραννος του Σοφοκλή από το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου με all-star cast: η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Η παράσταση ξεκινάει στις 9:00 μ.μ. www.festivalbyrona.gr, 210 7609340, 210 7626438, 210 7626738.

2

Η αυλαία πέφτει για το ίδιο φεστιβάλ με τον Ορέστη του Ευριπίδη. Είναι η 3η φορά που ανεβαίνει η συγκεκριμένη τραγωδία από το Εθνικό Θέατρο. Σκηνοθετεί ο Γιάννης Χουβαρδάς. Ερμηνεύουν ο Νίκος Κουρής και η Στεφανία Γουλιώτη. www.festivalbyrona.gr, 210 7609340, 210 7626438, 210 7626738.

10 events για τον Αyγουστο στην Αθhνα

φετοσ η πολη εχει ενδιαφερον! απο τη μαρια παππα.

106 lifo/ayãïõóôïó

3

Μέχρι τη δύση του ηλίου έχουμε τη δυνατότητα να δούμε 19 εγκαταστάσεις και 85 γλυπτά της διεθνούς εμβέλειας γλύπτριας Βάνας Ξένου, που ενώνονται με την πράσινη ομορφιά του Εθνικού Κήπου. Διαρκεί έως τις 10/08.

7

Την απολαυστική και αριστουργηματική κωμωδία του Αριστοφάνη Πλούτος - Πενίας Θρίαμβος ανεβάζει για το καλοκαίρι το Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου και μετάφραση Γιάννη Βαρβέρη. Στις 30/08, στο Θέατρο Αττικού Άλσους, στις 9:00 μ.μ. Πληροφορίες στο 210 3612920. Εισιτήρια προπωλούνται στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων (Ακαδημίας 50).

4 5

Για τους φαν του πολιτικοποιημένου ροκ, ο Serj Tankian, ο τραγουδιστής και frontman των System of A Down, προσγειώνεται στη σκηνή του Terra Vibe στη Μαλακάσα στις 17/08. Το εισιτήριο κοστίζει 25 ευρώ και η προπώληση έχει ήδη ξεκινήσει. Για περισσότερα κλικ στο www.didi.gr.

9

Ο Γιάννης Κακλέας σκηνοθετεί τη θρυλική Λυσιστράτη του Αριστοφάνη για το Εθνικό Θέατρο και θα κάνει στάση στο πλαίσιο της καλοκαιρινής της περιοδείας και στο Αττικό Άλσος, στις 16/08. Στον ομώνυμο ρόλο ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος. Το εισιτήριο κοστίζει 10 ευρώ και η παράσταση ξεκινάει στις 9:00 μ.μ. Πληροφορίες στο 210 3612920. Εισιτήρια προπωλούνται στο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Αθηναίων (Ακαδημίας 50).

Επτά βίντεο με αισθητική από το κίνημα fluxus και εμπνευσμένα από τη μουσική των Τζον Κέιτζ και Ναμ Τζουν Πάικ φιλοξενούνται στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης από τις 4 έως τις 28 Αυγούστου. Περισσότερες πληροφορίες στο 210 9242111-3 ή στο www.emst.gr.

6

Η ζωή στην Κίνα της δεκαετίας του ‘50 μέσα από τη συγκλονιστική μάτια της σπουδαίας χαράκτριας Ζιζής Μακρή μετά από ένα ταξίδι της στην εξωτική αυτή χώρα. Συνεχίζεται μέχρι τις 29/08 η έκθεση των πολύχρωμων χαρακτικών της. Κεντρικό Κτίριο του Μουσείου Μπενάκη, Κουμπάρη 1 και Β. Σοφίας, Κολωνάκι, 210 3671000.

8

Τελευταία ευκαιρία μέχρι τις 31/08 να επισκεφτούμε την Εθνική Πινακοθήκη (Β. Κωνσταντίνου 50, 210 7235857) και τη μεγάλη έκθεση με θέμα τον πιο σημαντικό Έλληνα αρχιτέκτονα Ερνέστο Τσίλλερ. Μια αναδρομή από το 1837 έως τον θάνατό του, το 1923.

10

Ο μήνας κλείνει με ψίθυρους και γήινες μελωδίες της Κρήτης από τον Ψαραντώνη, στο Θέατρο «Δώρας Στράτου», στον περιφερειακό Φιλοπάππου. Το εισιτήριο κοστίζει 10 ευρώ. Πληροφορίες στα 1595, 210 3621601, 210 3630706.

lifo/ayãïõóôïó 107

cinema οι δεκα ταινιεσ που πρεπει να κανετε διακοπεσ απο τισ διακοπεσ σασ για να τισ προσεξετε. απο το πολυαναμενομενο Inception, tiσ κλασικεσ επανεκδοσεισ, τον τεταρτο shrek και το all star adventure cast με τον σιλβεστερ σταλονε στο τιμονι. ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ.

Το τελευταιο ταγκο στο Παρισι Last tango in Paris Σκηνοθεσια: Bernardo Bertolucci Παιζουν: Marlon Brando, Maria Schneider Η ταινία με τη διασημότερη ερωτική σκηνή όλων των εποχών. Ένας σαρανταπεντάχρονος χήρος ζει μια θυελλώδη σαρκική σχέση με μια γυναίκα 25 χρόνια νεότερή του. Στα θερινά, από τις 19 του μήνα.

Inception

Σκηνοθεσια: Christopher Nolan Παιζουν: Leonardo DiCaprio, Ellen Page Η πιο αναμενόμενη ταινία τις χρονιάς, με τις ήδη διθυραμβικές κριτικές να παρουσιάζουν τον Nolan ως τον νέο Κιούμπρικ. Κατασκοπευτικά παιχνίδια που παίζονται μέσα στο μυαλό και ένα all-star cast σε μια υπερσύγχρονη ταινία επιστημονικής φαντασίας. Σημειώστε ημερομηνία: 24 Αυγούστου.

108 lifo/ayãïõóôïó

Σρεκ κι εμεις καλυτερα Shrek forever after Σκηνοθεσια: Mike Mitchell Ακουγονται: Mike Myers, Eddie Murphy Ο Σρεκ, ο γάιδαρος και όλοι οι παραμυθένιοι ήρωες που αγαπήσαμε από τις προηγούμενες φορές επιστρέφουν στην τέταρτη συνέχεια της ταινίας, τώρα και σε τρισδιάστατη μορφή. Από τις 19 Αυγούστου στη μεγάλη οθόνη.

Ειδικοτης μας το εγκλημα Le crime est notre affaire Σκηνοθεσια: Pascal Thomas Παιζουν: Catherine Frot, André Dussollier Το εκκεντρικό ζευγάρι Bélisaire και Prudence Beresford, που αρέσκεται στα μυστήρια, ξαναχτυπά με νέες ξεκαρδιστικές περιπέτειες. Αυτήν τη φορά ερευνούν έναν φόνο με αυτόπτη μάρτυρα τη Βελγίδα θεία της Prudence. Από τις 5 Αυγούστου στους κινηματογράφους.

Η Περιπετεια L’ Αvventura Σκηνοθεσια :Michelangelo Antonioni Παιζουν: Gabriele Ferzetti, Monica Vitti Μια γυναίκα εξαφανίζεται κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού σε ένα έρημο, ηφαιστειογενές νησί. Ο εραστής της και η φίλη της προσπαθούν μάταια να τη βρουν και αναπτύσσουν δυνατά αισθήματα μεταξύ τους. Το πολυβραβευμένο αριστούργημα του Μικελάντζελο Αντονιόνι σε επανέκδοση. Από τις 5 Αυγούστου στα θερινά.

ΗΣκηνοθεσια: νυφηKerenτηςYedayaθαλασσας Nutopia Jaffa Παιζουν: Dana Ivgy, Moni Moshonov Μια Ισραηλινή και ένας Παλαιστίνιος ερωτεύονται παράφορα σε μια ιστορία που θυμίζει Ρωμαίο και Ιουλιέτα και διαδραματίζεται στη Γιάφα, ένα προάστιο του Τελ Αβίβ, που το αποκαλούν «Η νύφη της θάλασσας». Κυκλοφορεί στις 12 Αυγούστου.

lifo/ayãïõóôïó 109

Μια ιδανικη λυση Det enda rationella

Σκηνοθεσια: Jörgen Bergmark Παιζουν: Pernilla August, Stina Ekblad Ερωτικά μπερδέματα ανάμεσα σε δύο ζευγάρια που βρίσκουν την ιδανική λύση στη συγκατοίκηση, ακολουθώντας κι οι τέσσερις μαζί δέκα κανόνες κατά τη διάρκεια της συμβίωσής τους. Από τις 12 Αυγούστου στους κινηματογράφους.

Το νοημα της ζωης The meaning of life Σκηνοθεσια: Terry Jones Παιζουν: Monty Python

Ξεκαρδιστική κωμωδία από τους Monty Python, που αυτήν τη φορά δεν ακολουθούν συγκεκριμένο σενάριο, αλλά ξαναγυρνούν στον παλιό καλό τους τηλεοπτικό εαυτό με μια σειρά από σκετς που σε κάνουν να σκας από τα γέλια. Στα θερινά σινεμά από τις 12 Αυγούστου.

Οι Αναλωσιμοι The Expendables

Σκηνοθεσια: Sylvester Stallone Παιζουν: Sylvester Stallone, Jet Li Ο Σιλβέστερ Σταλόνε σε μια ταινία στην οποία όχι μόνο πρωταγωνιστεί, αλλά επίσης σκηνοθετεί και υπογράφει το σενάριο. Έξι μισθοφόροι προσλαμβάνονται να εξοντώσουν τον δικτάτορα ενός νησιού κοντά στη Βραζιλία. Παλιομοδίτικη περιπέτεια, από τις 17 Αυγούστου στους κινηματογράφους.

Τα παιδια του παραδεισου Les enfants du paradis

Σκηνοθεσια: Marcel Carné Παιζουν: Arletty, Jean-Louis Barrault Ο τραγικός έρωτας ενός μίμου για μια ηθοποιό με φόντο το Παρίσι όλων των κοινωνικών τάξεων. Αριστοκράτες, υπόκοσμος και καλλιτέχνες, όλοι συχνάζουν στη «Λεωφόρο του Εγκλήματος». Από τις 26 Αυγούστου.

Φεστιβαλ Εναλλακτικης Μουσικης και Τεχνης απο τη Μεση Ανατολη Ραντεβου τον Σεπτεμβρη @ MEASA

Ένα νέο φεστιβάλ κάνει την εμφάνισή του στην πόλη. Δέκα μουσικά συγκροτήματα, 30 παρουσιάσεις νέων φωτογράφων, ταινίες μικρού μήκους και video art, και όλες οι νέες τάσεις από τη Μέση Ανατολή, παρουσιάζονται στο ελληνικό κοινό από τις 25 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 2 Οκτωβρίου. Ό,τι πιο φρέσκο καλλιτεχνικά κυκλοφορεί στον Λίβανο, τη Συρία, την Ιορδανία, την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο. Τα δρώμενα θα λαμβάνουν χώρα στον Πολυχώρο Αθηναΐς, στο Micraasia, στο Cabaret Voltaire και στην Ελληνική Ταινιοθήκη ΛΑΪΣ. Περισσότερα τον Σεπτέμβρη!

110 lifo/ayãïõóôïó

ηεαlth & fitness

web life

powered by

Γρήγορο και αξιόπιστο internet για όσους ζουν το τώρα!

Υπολογίζεται ότι 115.000 χιλιόμετρα είναι η ελάχιστη απόσταση που ο μέσος άνθρωπος θα διανύσει στη ζωή του. Αυτό σημαίνει πως ο καθένας από εμάς θα κάνει τον γύρο του κόσμου τέσσερις φορές. Τον νου σου, Φιλέα Φόγκ. Αναλογιστείτε τη στενή επαφή με το έδαφος και τα μικρόβιά του, τις αθλητικές κάλτσες, τα αθλητικά παπούτσια, τον ιδρώτα στις σαγιονάρες, τη βρόμικη άμμο στην παραλία, και φυσικά τα ψιλοτάκουνα κάθε είδους, που αν ειναι καθαρά προστατεύουν το γυναικείο πόδι, περισσότερο απ’ τους μύκητες που μαζεύονται στο ανδρικό . Επίσης, το ότι γυρίζουμε τέσσερις φορές τον γύρο του κόσμου σ' όλη μας τη ζωή σημαίνει ότι διασχίζουμε μια χώρα, κατά προσέγγιση, κάθε καλοκαίρι. Και το πόδι «στηρίζει» το ύψος, το εκτόπισμα και τα βάρη μας , εν μέσω μικροβίων, όπου κι αν βρισκόμαστε, από το βάλτο μέχρι το παρκέ! Τους μύκητες στα πόδια αφορά η πρώτη συμβουλή των ειδικών «ποδιάτρων». Πρώτα από όλα, δεν είναι ντροπή. Ντροπή είναι η μυρωδιά τους! Αν δεν αντιμετωπίσετε αποφασιστικά τους μύκητες, με κατάλληλη θεραπεία, η μυρωδιά θα σας βασανίζει χειμώνα-καλοκαίρι, όσο κι αν θεωρείτε ότι αρκεί η σωστή υγιεινή. Χαρακτηριστικά των ενοχλήσεων, στην περίπτωση που η παρουσία τους δεν είναι ορατή ή είναι άοσμη, είναι ο κνησμός, η ξηρότητα, το ξεφλούδισμα και οι κοκκινίλες. Όλα αυτά δυνητικά σημαίνουν μικρή ή μεγαλύτερη μόλυνση και απαιτούν, καταρχάς, σχολαστική υγιεινή. Όσο κι αν το ύψος σας δεν σας το επιτρέπει, σκύψτε στο πέλμα σας και καθαρίστε τα διαστήματα αναμεσα στα δάχτυλα των ποδιών. Σκουπίστε μετά το πλύσιμο -που συστήνεται τουλάχιστον δύο φορές την ημέρα το καλοκαίρι- καλά τα πόδια, επιμένοντας και στα ευαίσθητα σημεία αναμεσα στα δάχτυλα και κοντά στα νύχια. Μάθετε πως οι μύκητες ζουν σε υγρό περιβάλλον και καλό είναι να τους το στερουμε ολοκληρωτικά . Επιλέξτε, σε συνεννόηση με τον φαρμακοποιό ή τον «ποδίατρό» σας, την κατάλληλη κρέμα, που συνήθως αφανίζει τους μύκητες σε 14 ημέρες. Αποφεύγετε, όσο βρίσκεστε σε θεραπεία, το αφρόλουτρο και τα έλαια των σπα, γιατί μπορεί να αναζωπυρώσουν τις ενοχλητικές αποικίες των μικροβίων. Αν εξακολουθείτε και νιώθετε ότι σας πολιορκούν, χρησιμοποιείστε το παραδοσιακό ταλκ, ειδικά το καλοκαίρι, στις αθλητικές κάλτσες για τον ιδρώτα. Πλένετε τα χέρια σας πάντοτε μετά την επαφή τα πόδια. Και βαδίστε στον κόσμο με ψηλά το κεφάλι.

Pink Floyd - Hey You

Ξυπολyτοι και mh! Απλες συμβουλες για να αποφυγετε τους μυκητες που καιροφυλακτουν τους καλοκαιρινους μηνες που τα ποδια ειναι γυμνα. ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΡΙΑ παπαπαναγιωτου.

web maniax

Καθε εβδομαδα το WEB LIFE, με την πολυτιμη βοηθεια του Conn-x, σας παρουσιαζει ολα τα αξιοπροσεκτα sites απο ολα τα μηκη και τα πλατη του διαδικτυου! Τυπογραφικοi Στiχοι

Da Vinci

Αγiου Ιωaννου 23, Αγiα Παρασκευh, 210 6000102 Παρασκευή βράδυ, μόλις έχει δροσίσει και κατευθυνόμαστε βόρεια: αποψινός προορισμός το Da Vinci, στην Αγία Παρασκευή, ένας χώρος υψηλής αισθητικής, αλλά και ένα στέκι από τα πιο γνωστά της ευρύτερης περιοχής για όλη μέρα. Στον καταπληκτικό, πολυεπίπεδο κήπο του με την πισίνα, μπορεί κανείς να απολαύσει όχι μόνο καφέ και ελαφριά πιάτα αλλά και ένα πλήρες γεύμα, μαζί με μια βουτιά στην πισίνα. Εμείς φτάσαμε εκεί μόλις σκοτείνιασε και το σκηνικό του κήπου αναδεικνυόταν από τον καλοσχεδιασμένο φωτισμό κι από και τις αντανακλάσεις τις πισίνας. Ένα απεριτίφ πριν το φαγητό μάς έδωσε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε τα κοκτέιλ της λίστας μέχρι να σερβιριστούν όσα είχαν ετοιμάσει για μας οι σεφ Φίλιππος Δημόπουλος και Χρήστος Παναγόπουλος. Ξεκινήσαμε με πράσινη σαλάτα με αβοκάντο, πιπεριές Φλωρίνης, στάρι και σάλτσα μουστάρδας, χταπόδι καρπάτσιο καπνισμένο με κέδρο από τους ίδιους, και συνεχίσαμε με ζελεδάκια ούζου, τραγανές φλογέρες με κατσικάκι και dip από πελτέ Σαντορίνης διπλής συμπύκνωσης και σαρδέλες σχάρας σε αμπελόφυλλο με gaspaccio από ψητές ντομάτες. Ένα λευκό Μαγικό Βουνό συνοδεύει αρμονικά τις γεύσεις που παίζουν με τον ουρανίσκο μας, ενώ ο κήπος αρχίζει να γεμίζει με κόσμο είτε για φαγητό είτε για ποτό στο lounge και το μπαρ. Ένα ριζότο με παντζάρι, φουρνιστή φέτα και πετιμέζι κάνει την εμφάνισή του, η μυρωδιά του μας μαγνητίζει και για λίγο η κουβέντα σταματά για χάρη της απόλαυσης. Οι απολαύσεις, όμως, στο μενού του Da Vinci δεν έχουν τελειωμό. Μερικοί ζήτησαν ψάρι και άλλοι κρέας: λαυράκι με κρέμα λαχανικών με άρωμα κακκαβιάς, αυγά ρέγκας και αρμυρίκια πήραν οι μεν, ψαρονέφρι με κουμ κουάτ, πράσινο πιπέρι και ντουέτο καρότου οι δε. Όλη τη βραδιά η δημιουργία και οι γεύσεις εναλλάσσονταν συνεχώς και το ίδιο συνέβη με την ποικιλία των γλυκών: μωσαϊκό με σούπα λευκής σοκολάτας και παγωμένα βατόμουρα, CookO παρφέ γιαούρτι με βύσσινο και μιλφέιγ με φράουλες, ένα γλυκύτατο τέλος.

Πετυχημένοι στίχοι θεωρούνται αυτοί που δημιουργούν εικόνες στον ακροατή. Εικόνες ικανές να μεταφέρουν τα νοήματα κάθε στροφής, που κάνουν έτσι τον αποδέκτη να μπει στο μυαλό του στιχουργού! Ο γραφίστας Mico Teledo χρησιμοποίησε μερικές πολύ πετυχημένες γραφιστικές συμβάσεις και οπτικοποίησε τους στίχους ορισμένων πασίγνωστων τραγουδιών με γράμματα, ενισχύοντας το νόημά τους! Μπορείτε κι εσείς να στείλετε τους δικούς σας στίχους και, ποιος ξέρει, ίσως τους δείτε σε μέγεθος αφίσας!

παράξενο νέο ή πληροφορία χωρίς κάποια συγκεκριμένη σειρά, την οποία συνοδεύει με ένα αστείο, αλλά πάντα καλαίσθητο σκίτσο. Κάθε μέρα, λοιπόν, μια καθόλα άχρηστη πληροφορία αποκτά οπτικό ενδιαφέρον και αποτελεί έναν στάνταρ web προορισμό για όλους εμάς! www.learnsomethingeveryday.co.uk/

www.musicphilosophy.co.uk/

Ελληνικη RETRO Mania

Ημερhσια Γνωση Έναν υπέροχο και διδακτικό τρόπο επέλεξε το πρωτοποριακό, αγγλικό design studio YOUNG (www.weareyoung.co.uk) για να προμοτάρει τη δουλειά του online. Κάθε μέρα ποστάρει ένα

Σιωπηλά, εδώ και επτά χρόνια λειτουργεί το μεγαλύτερο forum ρετρο-μανιακών (ας μας επιτραπεί ο νεολογισμός) της Ελλάδας. Μέσα από τις σελίδες και τα ατελείωτα threads συζητήσεων μεταξύ των μελών επιχειρείται μια καταγραφή οποιουδήποτε στοιχείου αφορά το ελληνικό ρετρό, είτε πρόκειται για τηλεοπτικές παραγωγές, διαφημίσεις, σίριαλ, παιδικά, είτε για περιοδικά ή εκατοντάδες άλλα ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν στα ελληνικά media και όχι μόνο τα τελευταία 40 και περισσότερα χρόνια. www.retromaniax.gr/

lifo/ayãïõóôïó 111

φεστιβαλ αθηνων

καλοκαιρι στην επιδαυρο με σπουδαια εργα: ορεστησ απο το εθνικο θεατρο (30-31/07), οθελλοσ σε σκηνοθεσια οστερμαϊερ (06-07/08) και ΠΛΟΥΤΟΣ - ΠΕΝΙΑΣ ΘΡΙΑΜΒΟΣ απο το θεατρο τεχνησ και το δηπεθε βολου (13-14/08). AΠΟ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΠΑΡΙΔΗ Πληροφορίες και προπώληση εισητηρίων στο www.greekfestival.gr

ΣΑΟΥΜΠΙΝΕ, ΟΘΕΛΛΟΣ

φωτό: Κωστής Καπελώνης

Ο νεωτεριστής, διεισδυτικός κι ευφάνταστος καλλιτεχνικός διευθυντής και σκηνοθέτης της βερολινέζικης Σάουμπινε, Τόμας Οστερμάιερ, κάνει στην Επίδαυρο παγκόσμια πρεμιέρα της δικής του εκδοχής του Οθέλλου του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Εισάγει για πρώτη φορά στην ορχήστρα τη χρήση βίντεο, με το οποίο το σύγχρονο κοινό του αρχαίου θεάτρου θα βλέπει πια τους ηθοποιούς σε γκρο πλαν. Η διάσημη τραγωδία της ζήλιας, του ρατσισμού, της αγωνίας της εξουσίας και της φαυλότητας θα διαδραματιστεί γύρω από μια πισίνα πετρελαίου. Για τον ίδιο τον Οστερμάιερ, βέβαια, και την ψυχαναλυτική του προσέγγιση, ο Οθέλλος είναι μάλλον ένα έργο για τη διεκδίκηση του έρωτα και την αποδοχή και λιγότερο για τη ζήλεια. Ένα έργο για το κακό και την ηδονή της καταστροφής, για την ανασφάλεια της ταξικής θέσης που βρίσκεται ο Μαυριτανός αξιωματικός και για τη μειονεκτικότητα του χρώματός του απέναντι στη γυναίκα που λατρεύει. Για την ώρα, δεν ξέρουμε ούτε το χρώμα του πρωταγωνιστή ούτε σε τι βαθμό οι εκπλήξεις της πρωτοποριακής αυτής παράστασης θα υπηρετήσουν πιστά το σαιξπηρικό κείμενο, στη μορφή που το ξέρουμε.

ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ: ΠΛΟΥΤΟΣ - ΠΕΝΙΑΣ ΘΡΙΑΜΒΟΣ

φωτό: Τania Kelley

Όταν πριν από δέκα χρόνια ο Διαγόρας Χρονόπουλος σκηνοθετούσε το ίδιο έργο για το ΚΘΒΕ, η Ελλάδα ζούσε στην παραζάλη της κίβδηλης ευμάρειας του χρηματιστηρίου. Τώρα, στον αντίποδα εκείνης της εποχής, με την οικονομική κρίση να κυριαρχεί, κρατάει την ίδια σκηνοθετική γραμμή, αλλά σαρκάζοντας τη νέα πραγματικότητα, δίνοντας μεγαλύτερη βαρύτητα στην Πενία. Έτσι κι αλλιώς, στην αριστοφανική αυτή κωμωδία ο Πλούτος είναι ένας ημίθεος που τον τύφλωσε ο Δίας για να ευνοεί μόνο τους αετονύχηδες και τους απατεώνες. Ο εργατικός και φτωχός πλην τίμιος Χρεμύλος παίρνει χρησμό από τους Δελφούς να περιθάλψει τον τυφλό θεό και να τον γιατρέψει. Ο Πλούτος στο τέλος γίνεται καλά, αποκαθιστά τους καλούς και καταδικάζει τους κακούς στη φτώχια. Το διαχρονικό αυτό έργο με το οποίο κλείνει φέτος το Φεστιβάλ Επιδαύρου μάς υπενθυμίζει παμπάλαια ελληνικά ελαττώματα και προαιώνιες ανθρώπινες αδυναμίες. Η μετάφραση είναι του ποιητή Γιάννη Βαρβέρη, τα σκηνικά-κοστούμια του Πάρι Μέξη, οι χορογραφίες της Σοφίας Σπυράτου και παίζουν οι: Κάτια Γέρου, Δημήτρης Λιγνάδης, Αλέξανδρος Μυλωνάς, Μάνια Παπαδημητρίου, Κωστής Καπελώνης, Κώστας Βελέντζας και άλλοι εξαίρετοι ηθοποιοί του Θεάτρου Τέχνης.

Εθνικο Θεατρο: ΕΥΡΙΠΙΔΗ, ΟΡΕΣΤΗΣ Φορέας μιας μεγάλης ύβρης, της μητροκτονίας, αλλά και της μεγάλης κατάρας του οίκου των Ατρειδών, ο Ορέστης προσπαθεί να ξεφύγει απεγνωσμένα από τις Ερινύες, τη μοίρα και την καταδίκη του σε θάνατο. Στο πλευρό του η ηθική συν-αυτουργός Ηλέκτρα. Απελπισμένος ζητάει τη βοήθεια του Μενελάου, της Ελένης και του πατέρα της και παππού του Τυνδάρεω. Του την αρνούνται κι έτσι τα δύο αδέλφια καταστρώνουν σχέδιο να εκδικηθούν με τον θάνατο της Ελένης. Σύμμαχός τους σ’ αυτό το νέο έγκλημα ο πιστός φίλος Πυλάδης. Έτσι ξαναμπαίνουν σ’ έναν φαύλο κύκλο βίας, μίσους, αίματος. Το συμβατικό αίσιο τέλος δίνει ο Απόλλωνας ως από μηχανής θεός. Ο σκηνοθέτης Γιάννης Χουβαρδάς παραθέτει από τη μια μεριά τα μυθικά πρόσωπα κι από την άλλη τον χορό -νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια- σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Ένας νεωτερισμός που ενδυματολογικά και υποκριτικά παραπέμπει στο σήμερα, δίνοντας στην παράσταση πολιτική διάσταση. Σε μετάφραση Στρατή Πασχάλη και με πρωταγωνιστές τους Νίκο Κουρή, Στεφανία Γουλιώτη, Τάνια Τρύπη, Ακύλλα Καραζήση, Χρήστο Στέργιογλου, Κώστα Βασαρδάνη.

112 lifo/ayãïõóôïó

summer choices

áí ìåéíáôå áèçíá, ìçí áíçóõ×åéôå, õðáñ×ïõí åðéëïãåó!

Φτελια

Η ΠΑΡΑΛιΑ ΤΗΣ ΦΤΕΛΙαΣ, ΓΝΩΣΤη ΣΤΟΥΣ ΣεΡΦΕΡ, ΕιΝΑΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚη ΠΟΥ ΑΚοΜΑ ΠΑΡΑΜεΝΕΙ εΞΩ ΑΠο ΤΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜεΝΑ, ΑΠΟΤΕΛωΝΤΑΣ ΜΙΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚη ΠΡοΤΑΣΗ ΔΙΑΚΟΠωΝ ΚΑΙ ΚΑΛΟυ ΦΑΓΗΤΟυ. Μιλάμε, βέβαια, για το εστιατόριο που έχει γίνει μία από τις πρώτες επιλογές όσων ονειρεύονται αυθεντικές ιταλικές νοστιμιές σε ένα χαλαρό, νεανικό περιβάλλον. Η νεο-hippie κουλτούρα της παραλίας μεταφέρεται ατόφια στον χώρο Φτελιά και κερδίζει αμέσως με την μποέμ ατμόσφαιρα και το ανεπιτήδευτο crowd, που χαλαρώνει με feel good μουσικές στο αποικιακό, καλόγουστο σκηνικό που έχουν φτιάξει εκεί ο Νεκτάριος και ο Παύλος, γνωστοί από το αθηναϊκό Ten-eleven. Δοκιμάστε τις απλές αλλά αριστουργηματικές γεύσεις που ξέρουν καλά πώς να σε αιχμαλωτίσουν για όλο το καλοκαίρι, με ένα μενού όπου πρωταγωνιστούν λεπτές, αυθεντικές, αλμυρές και γλυκές πίτσες, όπως θα τις τρώγατε στη Νάπολη. Φρέσκιες ελαφριές πάστες, ό,τι ψάρια βγάλει το καΐκι την ίδια μέρα, δροσερές σαλάτες. Επιπλέον, δύο ελληνικά φαγητά και τα σπιτικά γλυκά που φτιάχνει η γιαγιά μας.

114 lifo/ayãïõóôïó

óêïõöéáó

âõñéíçó

Μεγάλου Βασιλείου 50, Ρουφ, 210 3412252/ Λόντου 4, Εξάρχεια, 210 3828 206 Κουζίνα επηρεασμένη κυρίως από την Κρήτη, αλλά και εξαιρετικοί μεζέδες, όπως η πίτα Καισαρείας και οι γίγαντες με παστουρμά. Στα Εξάρχεια ειδικεύονται στη ρακή.

Αρχιμήδους 11, Παγκράτι, 210 7012153 Από τη 1 το μεσημέρι μέχρι τη 1 το βράδυ και με δικό του πάρκινγκ, σούπερ μαγειρευτά, μεζεδάκια και σούπες.

jackson hall

ôåëçó

Μηλιώνη 4, Κολωνάκι, 210 3616098 Καφέ, ποτό και κοκτέιλ. American style burgers, steaks, pasta, risotto. Στην καρδιά του Κολωνακίου. Συχνά λαμβάνουν χώρα events-εκπλήξεις.

Έναντι Ιεράς Μονής Πεντέλης, 210 8040484 Κάτω από αιωνόβια πλατάνια θα δοκιμάσετε εξαιρετικά μαγειρευτά και όλες τις σπεσιαλιτέ που το κάνουν ένα από τα πιο φημισμένα εστιατόρια στα Β.Π.

ΤΑ ΔΙΧΤΥΑ Αϊ-Γιώργης, Σαντορίνη, 22860 82818

oλοι oσοι επισκeπτονται τη Σαντορiνη αποτiνουν φoρο τιμhς σε μια απo τις πιο γνωστeς ψαροταβeρνες του νησιοy. Εδώ και 23 χρόνια η αγάπη και η αφοσίωση του Μιχάλη Τρουλλάκη στο καλό φαΐ είναι το βασικό στοιχείο που κάνει τα Δίχτυα ένα από τα πιο πολυσύχναστα εστιατόρια του νησιού, ενώ έχει ανακηρυχθεί επισήμως μια από τις καλύτερες ψαροταβέρνες της Ελλάδας. Το μενού είναι ένα αριστούργημα. Στην επίσκεψή σας μην ξεχάσετε να δοκιμάσετε ροφό στη γάστρα με θαλασσινό νερό και ελαιόλαδο, μαζί με ταραμοσαλάτα, η οποία φτιάχνεται από τους ίδιους με λευκό ταραμά, σουπιές με μελάνι και πλιγούρι με πλούσια σαλάτα Σαντορίνης.

MI SUENO MEDITERANEO

CHINA TOWN

Μάρκου Μουσούρου 1, Μετς, 210 6813442, 6983 416736 Μαγευτική ταράτσα με σκηνικό τον λόφο Αρδηττού. Hip μεσογειακή και ειδικότερα ισπανική κουζίνα. Και με ένα απίστευτο μπαρ!

Λεωφ. Βουλιαγμένης 8-10, 2109315223, 210 9224190 (από κινητό), 801 1160200 Πολύ καλό κινεζο-ασιατικό μενού σε λογικές τιμές και ευχάριστο περιβάλλον. Κάνει και delivery. www.china-town.com.gr.

ìõëïó club

SIMPLY BURGERS

Πλατανιά, Χανιά Κρήτης, 60449 Το παλαιότερο και γνωστότερο κλαμπ των Χανίων με 20 χρόνια λειτουργίας. Μένει ανοικτό από τα μεσάνυχτα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Και ακριβώς δίπλα ο Neromylos, ένα από τα πιο αγαπημένα beach bars του νησιού.

Αγ. Στέφανος, 210 6219099/Ν. Ερυθραία, 210 6252690/Βριλήσσια, 210 8033833/Χαλάνδρι, 210 6800633/Ν. Ηράκλειο, 210 2833838/Αγ. Παρασκευή, 210 6000688/Παγκράτι, 210 7290007/Ν. Σμύρνη, 210 9332500/Γλυφάδα, 210 9606900/Αμπελόκηποι, 210 6994949/ Π. Φάληρο, 210 9842700/Ηλιούπολη, 210 9948888/Πειραιάς, 210 4171355/Γαλάτσι, 210 2910444/Περιστέρι, 210 5761501/Λάρισα, 2410 671371/Θεσσαλονίκη, 2310 383048 Φρέσκα υλικά σημαίνει καλύτερη γεύση και αυτό τα κάνει κάτι παραπάνω από «απλά» burgers.

Cocktail’s Code Τριπτολέμου 35, Γκάζι, 210 3458110 Είναι το πιο ενημερωμένο street bar στο Γκάζι. Τώρα που έχει βάλει όλη την Αθήνα κολλημένη ανάποδα στο ταβάνι του για να μας τη δείξει από την καλή, γίνεται ακόμη πιο urban. Και σε λίγες μέρες μάς κάνει ευχάριστη και δροσερή έκπληξη, αφού ανοίγει τις αυλές, τα μπαλκονάκια και τις ταρατσούλες του και μας προσκαλεί «στο νησάκι» που ετοίμασε μόνο για μας τον Αύγουστο, για μόνιμες διακοπές στο κέντρο της Αθήνας.

NIGHT CHOICE

city bar

faltso

Super hits cocktails, με νέες super φιλικές τιμές! Cool ατμόσφαιρα, στο κέντρο του Κωλονακίου, σε ένα σκηνικό βγαλμένο από νησί. Χάρητος 43, Κoλωνάκι, 210 7228910

Cocktail bar με industrial αισθητική και τεράστια κάβα! Ο μεγάλος κήπος του σε πάει σε μακρινά μέρη. Κάθε Πέμπτη το καθιερωμένο πλέον after office cocktail event ξεκινά από νωρίς το απόγευμα. Ηλία Διάμεση 5-7, Μαρούσι, 210 8020225

lifo/ayãïõóôïó 115

party fast Παραλια Σχοινια με το Energy Mobile Studio και την καλυτερη ξενη μουσικη στην πολη! Αυτο το Σαββατο Get the Energy from Lucozade Energy, παρεα με τον 95.2 Athens Dee Jay! Cavo Paradiso: Paul Oakenfold. Κυριακη 01/08 Ilion Beach bar (Καβαλα): Rhythmatic Presents Playa Divina w/ Nick Warren,Jorge Dept & Nikko Mavridi. Δευτερα 02/08 Drazel: DJ Mr john.

Bartessera: Γιώργος Μιχαλόπουλος. Τριτη 03/08 Mataroa: Bachelor Pad.

Roger Sanchez Πεμπτη 29/07 Tiki: Easy Aloha.

Vegas Summer Club: Addicted.

Frame Bar: Marina S - Dimitri Apergis.

Void Dance: DJ Seou.

Cavo Paradiso: Ricardo Villalobos & Kreon & Lemos.

Belafonte: Harry up Thursdays. Υπογλυκαιμιες: Dread Reggae Nights. Παρασκευη 30/07 D Bar: Dimitris Ntakouvanos & Christos B. Ammos beach club: Discomania Summer Parties.

President: Decks on Top. Black Duck: Rock’n’Roll Live Party.

Balux: DJ Dim Trik.

Drazel bar: Gus & Bionso. Σαββατο 31/07 Nuevo: Get the energy from Lucozade energy με τον 95.2 Athens Dee Jay! Απο τις 2 το μεσημερι μεχρι και τις 6 το απογευμα, ο Κωστας Βινακος και ο Γιαννης Τουμπανος θα βρισκονται στην

116 lifo/ayãïõóôïó

Τεταρτη 04/08 Drazel: Dirty kinky house. Πεμπτη 05/08 Cavo Paradiso: Joe T. Vannelli.

Paradise Club: Roger Sanchez - Agent Greg. Κυριακη 08/08 Cayo Blanco (Loutraki): Carnattb+Jim Skurtis.

Cavo Paradiso: Boy George. Πεμπτη 12/08 Paradise Club: Seb Fontaine - Christian Marchi. Παρασκευη: 13/08 Cavo Paradiso: Sven vath. Κυριακη 15/08 Ilion Beach Bar: Rhythmatic Presents Playa Divina w/ Hernan Cattaneo & Nick Varon.

WestCoast Cooler Αγαπημενο των κοριτσιων!

Το West Coast Cooler είναι ένα δροσιστικό ποτό με βάση το κρασί (wine cooler) και νότες τροπικών φρούτων που μόλις ήρθε στην Ελλάδα και έχει γίνει το αγαπημένο ποτό στις κοριτσοπαρέες, αφού έχει μόλις 4% αλκοόλ, 151 θερμίδες σε κάθε μπουκάλι 250 ml και είναι απαλλαγμένο από λιπαρά r Ο καλύτερος τρόπος για να το απολαύσεις είναι παγωμένο, σε ψηλό ποτήρι και με τις φυσαλίδες του να ξεχύνονται r Την κλασική γεύση West Coast Cooler έρχεται να συμπληρώσει το West Coast Rosé, μια παιχνιδιάρικη εκδοχή που έχει ενισχυθεί με νότες berry και συναρπάζει με τη ροζ απόχρωσή της.

club report by Το συμβολο των καλοκαιρινων κλαμπ είναι αναμφίβολα το μυκονιάτικο Cavo Paradiso. Η αλήθεια είναι πως φέτος είχε ένα καλό line up που θα ζήλευε η Ίμπιθα, η γαλλική Ριβιέρα, το Ντομπρύβνικ και η Γκόα. Ξεκινά από τις 29/07 με τον απόλυτο μίνιμαλ άρχοντα Ricardo Villalobos. Συνεχίζει στις 31/07 με Paul Oakenfold (ο Μίκης Θεοδωράκης της progressive), στις 08/08 καλεσμένος θα είναι ο πολυσχιδής τραγουδοποιός Boy George και στις 13/08 φέρνει τον Γερμανό πατριάρχη της τέκνο Sven Vath. Τον David Moralles δεν τον πήρε το μάτι μου στο πρόγραμμα, αλλά δεν μπορεί… κάπου εκεί θα είναι και αυτός. Σοβαρή progressive δουλειά θα κάνει και το Ilion Beach Bar στο Μονακό της Βόρειας Ελλάδος, την Καβάλα. Ο, ένας από εμάς, Νick Warren θα παίξει την 01/08 και ο Αργεντίνος Hernan Cattaneo θα μοιράσει Boy George

πρόσφορα από το Μπουένος Άιρες ανήμερα της Παναγίας.

Το αθανατο ελληνικο καλοκαιρι ξεκινα, η πόλη αδειάζει και η μικρή «μπαρανάπαυση» θα ξεκουράσει τα σεμνά καταστήματα της πόλης και θα κατευνάσει και τους πελάτες. Οι δρόμοι δεν θα κουβαλούν τους μεθυσμένους, οι προμότερ θα αφήσουν ήσυχους τους υπολογιστές και το gmail, και η αστυνομία θα βάλει τα αλκοτέστ στην τσέπη. Οι ρομαντικοί του Αυγούστου θ’ αρχίσουν να αοριστολογούν για το πόσο όμορφη είναι η Αθήνα αυτή την εποχή και οι παραθεριστές θα γκρινιάζουν για το πόσο γεμάτα είναι τα νησιά. Και η ζωή θα συνεχίζεται μέχρι τον Σεπτέμβριο, που πάντα κάτι καινούργιο ψήνεται στην πόλη. Νέες ομάδες, νέοι χώροι για live και πάρτι και όλα δείχνουν πως βαίνουμε ολοταχώς προς μια ποιοτικότερη νύχτα. Κοινό να υπάρχει μόνο!

Καλα να περασετε, να προσέξετε μην καείτε από τον ήλιο, να φάτε καλά, να μαυρίσετε, να πάρετε σημαντικές αποφάσεις, να βρείτε τα κατάλληλα πρόσωπα ώστε να περιπτυχθείτε μαζί τους τον Σεπτέμβριο, και τέλη Αυγούστου εδώ θα είμαστε πάλι, να αναλογιστούμε τι ζήσαμε το φετινό καλοκαίρι. lifoclubbing@lifo.gr

lifo/ayãïõóôïó 117

1

SOULFISH Στην καρδιά της Αθήνας, ένα πρωτοποριακό underground jewelry club ήρθε για να βγάλει στην επιφάνεια τον κρυμμένο rock-goth εαυτό σας. Τα χειροποίητα nickel free ασημένια κοσμήματα είναι σχεδιασμένα από τον εξουσιοδοτημένο σχεδιαστή των κοσμημάτων Harley Davidson, Thierry Martino. Βουκουρεστίου 43, 210 3615853, www.soulfish.com

2

Jose Cuervo Margaritas H Smirnoff και η Jose Cuervo φέρνουν στο σπίτι μας τα 4 δημοφιλέστερα κοκτέιλ. Smirnoff Mojito, Smirnoff Caipiroska, Smirnoff Cosmopolitan & Jose Cuervo Margarita. Τέσσερα κοκτέιλ έτοιμα στο μπουκάλι τους μας περιμένουν να τα απολαύσουμε! Τα καλύτερα κοκτέιλ, όπως τα απολαμβάνουμε από τα χέρια του πιο έμπειρου μπάρμαν, στην άνεση του σπιτιού μας.

New York College

6

Μουσειο Σιγρι Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Απολιθωμένου Δάσους Λέσβου εγκαινίασε μεγάλη περιοδική έκθεση με τίτλο «Aπολιθώματα στο Αιγαίο - Βιοποικιλότητα Θηλαστικών: Από το Δεινοθήριο της Λέσβου στον Άνθρωπο των Πετραλώνων». Η έκθεση θα διαρκέσει για περίπου 6 μήνες και περιλαμβάνει περισσότερα από 40 εντυπωσιακά απολιθώματα θηλαστικών ζώων. www.lesvosmuseum.gr, 225 3054434.

BOUCOYANNIS Έκθεση κοσμήματος της Dolly Boucoyannis θα πραγματοποιηθεί από τις 7 έως τις 17 Αυγούστου με τίτλο «Αντίκες, Συλλεκτικά Αντικείμενα» στα Αρωνιάδικα, στα Κύθηρα. Τα εγκαίνια θα γίνουν το Σάββατο 07/08, στις 19:30. Η έκθεση θα λειτουργεί 11:00-14:00 και 18:00-22:00.

3

Προπτυχιακοί και μεταπτυχιακοί φοιτητές του New York College γιόρτασαν την τελετή αποφοίτησής τους στο κατάμεστο Athens Golf Club, την Τετάρτη 7 Ιουλίου, και παρέλαβαν τα πτυχία τους από τους ακαδημαϊκούς εκπροσώπους αμερικανικών και ευρωπαϊκών πανεπιστημίων.

Jackson Hall 5 4

Το βράδυ της Πέμπτης 22/07, αν παραγγείλατε μια συλλεκτική φιάλη Heineken στο Jackson Hall του Κολωνακίου, όχι μόνο δροσιστήκατε αλλά μπορεί να είστε εσείς ένας από τους τυχερούς που θα κερδίσουν ταξίδια για δύο άτομα στο Λονδίνο για να παρακολουθήσουν το περίφημο Leeds Festival. Μηλιώνη 4, Κολωνάκι, 210 3616098.

Goody’s Η Goody’s μας προσφέρει νέες αλλά και αγαπημένες γεύσεις για όλο το καλοκαίρι. Θαλασσινά και φρέσκα λαχανικά πρωταγωνιστούν σε γευστικές συνταγές για σαλάτες αλλά και μεσογειακά γεύματα Goody’s, μαγειρεμένα με ελαιόλαδο. Απολαύστε τις νέες δροσερές προτάσεις και στο σπίτι, τηλεφωνώντας στο 801 1000011 ή στο 210 2805120.

καβα ΧΑΛΑΡΗ Το Κτήμα Μητραβέλα έλαβε για άλλη μία χρονιά εξαιρετικές κριτικές στο διαγωνισμό του περιοδικού «Decanter» «World Wine Awards 2010» και κέρδισε τις εντυπώσεις, κατακτώντας σημαντικές διακρίσεις με τα μοναδικά αγιωργίτικα «Κόκκινο σε Μαύρο» και «Κτήμα Μητραβέλα». Αποκλειστική διάθεση ΑΦΟΙ ΧΑΛΑΡΗ Α.Ε. 210 4935000. brands@cavahalari.gr.

LA MARTINA H La Martina είναι μια εταιρεία διεθνώς αναγνωρισμένη για την κατασκευή εξοπλισμού και ρούχων για το άθλημα του polo, με έδρα την Αργεντινή. Είναι, επίσης, ο επίσημος προμηθευτής των ομάδων Polo της Αργεντινής, σε συνεργασία με την Ομοσπονδία Πόλο Aργεντινής και επίσημος προμηθευτής της FIP, της διεθνούς Ομοσπονδίας Polo για όλα τα τουρνουά Polo παγκοσμίως. Το ίδιο πάθος για τελειότητα στην κατασκευή των εξειδικευμένων προϊόντων για το αγώνισμα του Polo εφαρμόζεται στη σειρά casual ρούχων, παπουτσιών και αξεσουάρ για τον άνδρα, τη γυναίκα και το παιδί.

La Martina Stores: Κυριαζή 34, 210 8016236, Κηφισιά, Golden Hall, Κηφισίας 37Α, 210 6854368, Μεταξά 23, 210 8985250, Ενόπλων Δυνάμεων 15, Ματογιάννια, Μύκονος, 22890 28635, Δαιδάλου 15, Ηράκλειο, 2810 342010.

118 lifo/ayãïõóôïó

Hot SUMMER

oλα τα νeα απo την αγορa και τις επιχειρhσεις, επιλογeς αγορων για αγορια και κοριτσια και ο,τι χρειαζεται να παρετε μαζι σας στις διακοπες.

1. AVON Serum κατά του φριζαρίσματος Lotus Shield από την Avon. Τα αποτελέσματά του δρουν ακόμα και μετά από 2 λουσίματα. 2. Swatch Μενταγιόν με πέτρα σε βαθιά απόχρωση του πράσινου, που εκπέμπει γκόθικ κομψότητα, απο τη συλλογή bijoux Maona. www.swatch.gr 3. SABATER HERMANOS Φυτικά σαπούνια από την ιστορική αργεντίνικη φίρμα Hermanos Sabater. Αγ. Αναργύρων 31, Ψυρρή, 210 3316824. 4. INFOQUEST Μεγάλος σκληρός δίσκος 500GB, ανεξάρτητη κάρτα γραφικών 512ΜΒ και 27 μήνες εγγύηση collect & return, μόνο από την Dell και μόνο για €499. www.infoquest.gr 5. BJÖRN BORG Τα πιο αγαπημένα μαγιό του φετινού καλοκαιριού είναι τα Björn Borg. Orange stores, 210 5785400, και σε επιλεγμένα καταστήματα. 6. HUFFY Δαχτυλίδι από μαύρο ασήμι και χρυσό, με μαύρα και καφέ μπριγιάν, από τη συλλογή Fluidity του Huffy. Καραγεώργη Σερβίας 7, 210 3247054.

SPRIdER STORES Ο κορυφαίος Έλληνας σταρ Σάκης Ρουβάς πρωτοπορεί, δημιουργώντας μια προσωπική, ολοκληρωμένη συλλογή ρούχων για άνδρες και γυναίκες, που θα διατίθεται αποκλειστικά στα Sprider Stores. Η Sakis Rouvas Collection θα βρίσκεται στα Sprider από τον Οκτώβριο και θα καλύπτει από αθλητικές και casual επιλογές μέχρι και βραδινές εμφανίσεις.

ΤΣΙΠΟΥΡΟ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗ Το τσίπουρο της οικογένειας Αποστολάκη έρχεται από τη Θεσσαλία, και συγκεκριμένα από τον Βόλο, όπου τα τσιπουράδικα έχουν ιστορία πολλών ετών. Το τσίπουρο της οικογένειας Αποστολάκη ξεχωρίζει για την ποιότητα και τη γεύση του, αφού η απόσταξη είναι εντελώς φυσική και γίνεται από στέμφυλα της εκλεκτής ποικιλίας Μοσχάτο.

ΠΛΑΙΣΙΟ Το StarCraft II βρίσκεται στα καταστήματα Πλαίσιο από το Σάββατο 24/7 σε πάνω από 2.500 τεμάχια. Οι Gamers έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν τον πολυπόθητο τίτλο πρώτα στο Πλαίσιο αλλά και να μπουν σε σειρά προτεραιότητας για την αγορά της συλλεκτικής έκδοσης StarCraft II Collector’s Edition.

starfax Κριος

Είναι κάποιοι μήνες που σε μπερδεύουν, κι αυτό γιατί με το που συμβαίνει κάτι που σε εκνευρίζει, αμέσως μετά συμβαίνει κάτι που σε κάνει να χαίρεσαι - κάπως έτσι είναι και ο Αύγουστος, λοξός. Το καλύτερο θα ήταν αυτή την περίοδο να φύγεις για διακοπές, γιατί οι πιο χοτ και προβληματικοί τομείς είναι οι σχέσεις και οι συνεργασίες. Δεν είναι ότι τα πράγματα δεν είναι καλά, αντίθετα, η Αφροδίτη στον έβδομο οίκο σου βοηθάει πολύ. Απλώς, κάποιες σχέσεις σου περνάνε αναγκαστικά από τεστ με στόχο να καταλάβεις τι θέλεις από αυτές. Επίσης, μιλώντας για συνεργασίες, το μυαλό σου πρέπει να πηγαίνει στις επαγγελματικές. Όσον αφορά τις σχέσεις, επειδή φαίνεται ότι αυτές θα αλλάξουν αρκετά, και τον τρόπο που ζεις, είναι πιθανό να εμπλακείς σε μια συντροφική σχέση που θα σε οδηγήσει σε δραστικές αλλαγές, όπως μετακομίσεις κ.λπ. Πολλή περισυλλογή καλοκαιριάτικα.

Oι διδυμοι ερωτευονται, την ωρα που οι παρθενοι μαζευουν λεφτα. Oι καρκινοι τεσταρουν τισ αντοχεσ τουσ και οι τοξοτεσ δεΧονται ενα ευεγερτικο σπρωξιμο προσ τα μπροσ. απο τον γιωργο σαλαμα.

ρο. Πολλά καινούργια ξεκινάνε από Σεπτέμβριο, οπότε ετοιμάσου για δράση και προσαρμογή. Δύο πράγματα πρέπει να προσέξεις: πρώτα απ’ όλα, να δίνεις έμφαση σε καθετί θετικό που συμβαίνει ή θέλεις να συμβεί. Μη φοβάσαι τη θετική σκέψη, ο Δίας και ο Ουρανός μπορούν να σε βοηθήσουν να υλοποιήσεις ακόμη και τρελά όνειρα. Δεύτερον, μη φοβάσαι την αλλαγή ακομη κι αν σου φαίνεται τρομαχτική.

Παρθενος

Η Αφροδίτη στον δεύτερο οίκο σου σημαίνει ότι θα μπορείς να έχεις έσοδα, να

Ζυγος

Η συγκέντρωση πλανητών στο ζώδιό σου τον Αύγουστο έχει πολύ ενδιαφέρον. Η Αφροδίτη και ο Άρης μαζί; Το σεξαπίλ σου λέει πολύ αυτή την περίοδο, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Πέρα από τον μαγνητισμό και το φλερτ, οι σχέσεις σου περνάνε σε άλλο επίπεδο και αυτό οφείλεται και σε άλλους πλανήτες: στον Ουρανό και τον Δία στον οίκο των σχέσεων και της συντροφικότητας και στον Κρόνο στο ζώδιό σου. Η κατάσταση μπορεί κάποιες φορές να σου φαίνεται περίπλοκη ή δύσκολη, οι άλλοι είναι συχνά προκλητικοί, ή απλώς φέρονται αλλοπρόσαλ-

Ταυρος

Μέχρι τις 20 προφανώς μπορείς να συνεννοηθείς με τους άλλους, από τότε και πέρα καλό θα ήταν να βρίσκεσαι σε διακοπές ή τουλάχιστον να μην καταβάλλεις φοβερές προσπάθειες να έχεις άψογη επικοινωνία. Γιατί λόγω ανάδρομου Ερμή ούτε εσύ δε θα γίνεσαι πολύ αντιληπτός ούτε και οι άλλοι. Σε αυτές τις περιπτώσεις μπορείς απλά να το διασκεδάσεις και αν με τις νέες ενδιαφέρουσες γνωριμίες σου λες ό,τι να ‘ναι και φοβάσαι ότι ο άλλος λυπάται που σε γνώρισε και δεν θα σου ξαναμιλήσει ποτέ, κάνεις λάθος. Χαλάρωσε και απόλαυσε τον ανάδρομο Ερμή. Ζήσ’ τον όπως θέλεις, το αξίζεις μετά το στρίμωγμα που έφαγες από τον Κρόνο.

Υδροχοος

Ο Αύγουστος για τους εκπροσώπους του ζωδίου σου θα είναι πολύ πιο χαλαρός από ό,τι για τα υπόλοιπα ζώδια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα είναι ο κλασικός μήνας των διακοπών, που δεν συμβαίνει σχεδόν τίποτα. Ο πιο ήσυχος τομέας θα είναι των επαγγελματικών, θα έχεις δηλαδή την ευκαιρία να κάνεις τα σχέδιά σου και να προγραμματιστείς, και καλά θα κάνεις, γιατί από Σεπτέμβριο θα έχεις φουλ τρέξιμο. Τα οικονομικά σου είναι λογικό να σε ανησυχούν, γιατί ενδεχομένως έχεις καεί, αλλά να ξέρεις ότι τους επόμενους μήνες θα λυθούν πολλά σχετικά προβλήματα και αυτό θα αρχίσεις να το βλέπεις από την Πανσέληνο στις 24. Σχετικά με τα πιο προσωπικά: η Νέα Σελήνη στις 10 γίνεται στον έβδομο οίκο σου και φέρνει κοντά σου έναν δυνατό έρωτα ή/και έναν πολλά υποσχόμενο συνεργάτη.

Καρκινος

Σταδιακά αρχίζει η ανάκαμψη σε όλους τους τομείς της ζωής σου. Τα οικονομικά σου προβλέπονται πολύ καλύτερα τώρα που αποχώρησε ο Κρόνος από τον δεύτερο οίκο σου, και αυτό το νέο είναι το σημαντικότερο. Είναι ξεκάθαρο, όμως, ότι ο Αύγουστος είναι ένας μεταβατικός μήνας για να γυρίσεις σελίδα στη ζωή σου προς το καλύτε-

120 lifo/ayãïõóôïó

Τον Αύγουστο αρχίζεις να παίρνεις τα πάνω σου, γιατί η μεταβατική περίοδος μέχρι τώρα, που για άλλους κράτησε περισσότερο για άλλους λιγότερο, σε ταλαιπώρησε σε βαθμό κατάθλιψης ή υστερίας. Αυτά, βέβαια, δεν γίνονται τυχαία, είναι ένα απότομο σπρώξιμο ίσως που σε πηγαίνει προς τα μπρος. Είναι πολύ ενδιαφέρον που η Αφροδίτη, ο Άρης και ο Κρόνος βρίσκονται στον ενδέκατο οίκο σου, ο τελευταίος για δύο χρόνια μάλιστα. Το ενδιαφέρον συνίσταται στο ότι αυτός ο οίκος αφορά και τα κοινωνικά σου θέματα και τα επαγγελματικά και τα προσωπικά, τις επιθυμίες και τις ελπίδες που έχεις. Στις σχέσεις σου μην υπόσχεσαι πράγματα που δεν μπορείς να πραγματοποιήσεις και μη μιλάς πολύ. Είναι καλύτερο να δείχνεις έμπρακτα την εκτίμηση ή τον έρωτά σου παρά να παραμυθιάζεστε all together.

Η Αφροδίτη, ο Κρόνος και ο Άρης βρίσκονται στον δέκατο οίκο σου και σε πιέζουν ανελέητα, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι κακό, αντίθετα. Έχεις την ευκαιρία να αποδείξεις τι πραγματικά ξέρεις και τι αξίζεις, αλλά είναι απαραίτητο να κρατάς και κάποιες ισορροπίες. Ούτως ή άλλως, τους επόμενους μήνες θα έχεις πολλές ευκαιρίες για να εδραιωθείς επαγγελματικά. Ωστόσο, θα διαπιστώσεις ότι υπάρχουν αλλαγές και στο θέμα σπίτι, ως κατοικία και ως οικογένεια. Και κάτι άλλο, όταν συμβαίνει κάτι που δεν μας αρέσει δεν κρατάμε μούτρα, ούτε παγώνουμε, ειδικά αν είμαστε πάνω από 13. Οι σχέσεις χρειάζονται επικοινωνία. Δεν θα πάθεις και τίποτα να πεις στον άλλον τι σε κάνει να δυσανασχετείς.

Τέρμα οι εκλείψεις, τέρμα ο Κρόνος πάνω από το σπίτι και την οικογένειά σου, τέρμα η απίστευτη κούραση στη δουλειά. Από όλα αυτά μπορείς να κάνεις ένα μπρέικ για να ζήσεις τον Αύγουστο όπως του αξίζει. Είτε πας διακοπές είτε όχι, ο Αύγουστος προβλέπεται ερωτικός και σεξουαλικός, και σε όλα αυτά μπορεί να μην υπάρχει μόνο η φαν πλευρά, αλλά και μια άλλη, πιο σοβαρή. Το πρόβλημα μπορεί να είναι λίγο το επικοινωνιακό, γιατί ο Ερμής θα είναι ανάδρομος από τις 20, αλλά, στην τελική, ποιος έχει όρεξη για σοβαρές συζητήσεις και αποφάσεις αυτή την περίοδο; Η πληροφορία που έχεις μαζέψει όλο τον χρόνο είναι υπεραρκετή, η κούραση επίσης. Είναι απαραίτητο να αφεθείς σε δραστηριότητες εντελώς διαφορετικές, προκειμένου όλα αυτά να δέσουν και να έχουν αποτέλεσμα.

Λεων

Τοξοτης

Αιγοκερως

Διδυμοι

Σίγουρα ο Ουρανός και ο Δίας στον δέκατο οίκο σου έχουν κάτι να πούν για την καριέρα σου και την εξελικτική της πορεία. Επίσης, τα οικονομικά σου οργανώνονται καλύτερα με τη Νέα Σελήνη στον δεύτερο οίκο σου, στις 10. Μια προειδοποίηση: ο Κρόνος βρίσκεται πάνω στο ευαίσθητο σημείο σου, την οικογένεια και το σπίτι. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του σε αυτόν τον οίκο θα τεσταριστεί η αντοχή σου να μη δίνεις όταν δεν πρέπει να δίνεις. Να θυμάσαι ότι μερικές φορές κάνεις περισσότερο καλό στους άλλους όταν τους δείχνεις ότι ναι μεν είσαι εκεί, αλλά, αν σε μερικά πράγματα βασίζονται αποκλειστικά σε ‘σένα, θα δυσκολευτούν να στηριχτούν οι ίδιοι στα πόδια τους.

επειδή δεν έχεις τις ίδιες ανάγκες, ούτε τους ίδιους στόχους σε αρκετούς τομείς, οπότε καλά το πας. Ο Αύγουστος είναι ένας μήνας κατά τον οποίο θα σε απασχολήσουν πολύ οι σχέσεις σου, αλλά μην το πολυψάχνεις. Το μυστικό βρίσκεται στις πράξεις και όχι στα λόγια, που είναι αέρας και μόνο.

μειώσεις τα έξοδά σου, να αυξήσεις το εισόδημά σου, να βρεις νέους πελάτες ή δουλειά. Από την άλλη, ο Άρης στον ίδιο οίκο σημαίνει ότι μπορείς και να δημιουργήσεις ένα σωρό λόγους για να εξαφανίσεις τα χρήματα που θα σου έρθουν, γι’ αυτό προσοχή σε αυτά που προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι σου είναι απαραίτητα. Αυτό που έχει σημασία αυτήν τη στιγμή είναι να νιώσεις περισσότερο ασφαλής και όχι να αφήσεις τον Άρη να σε αποσυντονίσει. Την ενέργειά του, γιατί πρόκειται περί απίστευτης ενέργειας, μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις για να είσαι περισσότερο διεκδικητικός στις συναλλαγές σου. Η Πανσέληνος στις 24 ακριβώς απέναντί σου μπορεί να σε βοηθήσει να σουτάρεις μια σχέση ή συνεργασία που σου έχει πιει το αίμα.

λα και αναγκάζεσαι να μιλήσεις, να διεκδικήσεις, να ξανασκεφτείς. Όπως και να έχει, το αποτέλεσμα μπορεί να μη φανεί άμεσα, αλλά θα είναι πραγματικά θετικό. Πρόσεξε λίγο στη δουλειά ή στην επαφή σου με πελάτες.

Σκορπιος

Παρόλο που είσαι σταθερός άνθρωπος και σε ορισμένα ζητήματα άκαμπτος, είναι δύσκολο να αποφύγεις τις αλλαγές μέσα σου με τόσο έντονες πλανητικές επιρροές. Και όταν αλλάζεις, οι άλλοι πολλές φορές σοκάρονται γιατί ταράζονται οι ισορροπίες στη σχέση σας. Αλλιώς σε ξέραμε και αλλιώς εξελίσσεσαι, ίσως να σκέφτονται κάποιοι κοντινοί σου και να νιώθουν κάποια δυσπιστία ή αμηχανία. Οι αλλαγές, όμως, γίνονται προφανώς

Ιχθυες

Ο Αύγουστος είναι ο καλύτερος μήνας για να δεις τη ζωή σου από μία απόσταση και να συνειδητοποιήσεις τι έχεις κάνει μέχρι τώρα. Θα έχεις την ευκαιρία να ξεκουραστείς και αυτό από μόνο του θα σε μεταμορφώσει, γιατί η σωματική, πνευματική και ψυχολογική κούραση σε έχουν κάνει να ζεις σε μια θολούρα. Εν τω μεταξύ, τώρα που ο Κρόνος έφυγε από τον έβδομο οίκο σου, θα δεις τις συνεργασίες σου να προχωράνε πολύ καλύτερα και θα βρίσκεσαι ανάμεσα σε άτομα που σε εκτιμούν και τα εκτιμάς. Πάντως, να ξέρεις ότι ο Ουρανός επιστρέφει στο ζώδιό σου στις 14 και λίγο πριν κάνει τη θεαματική έξοδό του από τους Ιχθύες σού δίνει την ευκαιρία να αλλάξεις ό,τι θες στη ζωή σου προς το συμφέρον σου, και να τους στείλεις όλους αδιάβαστους.