259 by Lifo Magazine

AYΓΟΥΣΤΟΣ '11

Smartphones και Applications ανεβαίνουν στα decks για όλους μας! Στον κόσμο των smartphones της WIND όλα είναι πιθανά. Έλα να τον

γνωρίσεις από κοντά, με μια επίσκεψη στα καταστήματα WIND. Γνώρισε τις δυνατότητες των εξυπνότερων κινητών της αγοράς , ενημερώσου για τις λειτουργίες και τις χιλιάδες εφαρμογές που υποστηρίζουν, «κατέβασε» τα applications που σε ενδιαφέρουν

και απόκτησε το smartphone των ονείρων σου με 12 άτοκες μηνιαίες δόσεις και επιπλέον κέρδισε δωροεπιταγές για τις καλοκαιρνές σου διακοπές – 20 € έκπτωση για αγορά smartphone, 20% έκπτωση για αγορά αξεσουάρ.

PUBLI

lifo/αυγουστοσ index: Η Κανελα 010 Καλοκαιρι 1951 012 Το καλοκαιρι του Τεν-Τεν και του καρατε 014 Μια αυγουστιατικη βραδια με ασυνηθιστη ζεστη 016 Ο αυτοσχεδιος μουσακας του αγγελου Φρεντζου 020 Μια ζωη: Μαρια ΣναΪντερ 024 Art Postale 028 Το καλοκαιρι του καμπινγκ 040 Barbara Panther: ενας πανθηρας στην Αθηνα 044 Matt Barrett: WWW.HE-LOVESGREECE.COM 052 Κατερινα ΑγγελακηΡουκ: Η ανημπορια με γεμιζει ελπιδα 058 The LifΟ Aquatic. 064 Χρονης Πεχλιβανιδης: ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΓΗ 078 Λαγουδερα: Το θρυλικο κλαμπ της υδρας 092 Ωρωπος: ενας κοσμος χωριστα 100 Σινεμα 106 Βιβλιο 112 Μουσικη 116 Φεστιβαλ Αθηνων 118 Βγες εξω 120 Good LifΟ 124 Starfax 126

ΔΥΟ ΔΕΚΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Boυλής 22, 105 63 - Σύνταγμα, Αθήνα τηλ. 210 3254 290, fax 210 3249 785 info@lifo.gr

Εκδότης Στάθης Τσαγκαρουσιάνος Διευθυντής Έκδοσης Μιχάλης Μιχαήλ Εμπορικός Διευθυντής Γιάννης Ανδριτσόπουλος Διευθυντής Σύνταξης Φώτης Βαλλάτος Art Director Στάθης Μητρόπουλος Αρχισυνταξία Σταύρος Διοσκουρίδης Δέσποινα Τριβόλη Συντακτική Ομάδα Good lifo: Μερόπη Κοκκίνη Κινηματογράφος: Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος Βιβλίο: Κωστής Παπαγιώργης Γεύση: Νίκη Μηταρέα Εικαστικά: Μαρίνα Φωκίδη Ζώδια: Γιώργος Σαλαμάς Μουσική: Γιώργος Μιχαλόπουλος Illustrations Editor: Stupid Greg Συνεργάτες Νίκος Δήμου, Θοδωρής Αντωνόπουλος, Άρης Δημοκίδης, Θεόφιλος Δουμάνης, Δημήτρης Ρηγόπουλος, Λένα Φουτσιτζή, Δημήτρης Πολιτάκης, Στέλιος Κούλογλου, Σωκράτης Σωκράτους, Χρήστος Παρίδης, Μαρία Παπαπαναγιώτου, Απόστολος Διαμαντής, Θεώνη Σκαλέρη, Αγιάτη Μπενάρδου, Ευθύμης Φιλίππου. Συντονισμός Ύλης Μαρκέλλα Ανδρικάκη Διόρθωση Κειμένων Μαρία Δρουκοπούλου Ιnterns Xρύσα Γιαμουρίδου, Ελεάννα Μαλαφούρη Γραμματεία Σύνταξης Ελένη Τσατσαλμά Υπεύθυνη Λίστας Νατάσα Καλαρά Assistant Art Director Rinétta Κοσκινίδου Aτελιέ Βανέσσα Φερλέ Φωτογράφοι Σπύρος Στάβερης, Αναστασία Βουτυροπούλου, Μαριάννα Βεριγάκη, Μάρω Θωμά, Παντελής Ζερβός, Σπύρος Σιμωτάς, Γεράσιμος Δομένικος, Charlie Makkos, Γιάννης Κωσταρής, Ινώ Μέη, Natasha Papadopoulou, Photoharrie, Πάνος Μιχαήλ. Αdvertising Director Δήμητρα Πασομένου Senior Advertising Manager Ισμήνη Βoυρδαχά Senior Direct Market Manager Κώστας Μαντάς Direct Market Managers Φωτεινή Δαλαμάγκα, Βούλα Καραβαγγέλη, Γιώργος Λυκουργιώτης Υποδοχή Διαφήμισης Ξένια Στασινοπούλου Λογιστήριο Αρετή Ανδριτσοπούλου, Μαρία Κοκκινίδου, Παππού Μαριλένα

ΑΥΤΟ Τ ΣΤΕ Ο ΛΩ

Ο ΤΥΠ ΕΝ

ΑΝΑΚ ΥΚ

ΚΩΔΙΚΟΣ ΕΝΤΥΠΟΥ 7639

AYΓΟΥΣΤΟΣ '11 1983: Το καλοκαιρι του Τεν-Τεν και του καρατε

αρησ Δημοκίδησ Mια ποπ καλοκαιρινή περιπέτεια.

Το 1983 πηγαινα προνηπιο. Την τελευταία μέρα του σχολείου ο μπαμπάς μου μου ανακοίνωσε πως θα περνούσαμε να πάρουμε τη Μαρία, την ξαδέρφη μου, και θα πηγαίναμε να δούμε στο σινεμά κινούμενα σχέδια με τον Τεν-Τεν, τον δαιμόνιο δημοσιογράφο-ταξιδευτή. Έτσι θα ξεκινούσαν οι καλοκαιρινές μου διακοπές. Ο μπαμπάς μού διάβαζε συχνά τις περιπέτειες του Βέλγου ρεπόρτερ με τον δικό του τρόπο, έκανε τις φωνές, τα ηχητικά εφέ. Το αγαπημένο μου ήταν όταν μιμούνταν μια ντίβα της όπερας που τραγουδούσε: «Γελώ, όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη... Μαργαρίταααα...». Έτσι, ήμουν ενθουσιασμένος που θα έβλεπα Τεν Τεν στη μεγάλη οθόνη και το περίμενα πώς και πώς. Το σινεμά λεγόταν Κωτούλας και ήταν στη Νέα Εγνατία, λίγο πριν από την Μπότσαρη. Μετά έγινε βήτα σκυλάδικο της Θεσσαλονίκης, τώρα νομίζω σούπερ μάρκετ. («Κωτούλας», το πιο απίστευτο όνομα για σινεμά της πόλης!) Εκεί θα μας πήγαινε τα επόμενα χρόνια σχεδόν κάθε Κυριακή πρωί. Ο μπαμπάς μου βόλεψε εμένα και τη Μαρία σε κάτι θέσεις μπροστά μπροστά, είπε «θα περάσω να σας πάρω όταν τελειώσει» κι έφυγε. Τα φώτα έσβησαν, η κόκκινη αυλαία άνοιξε και... αυτό που ξεκίνησε σίγουρα δεν ήταν κινούμενα σχέδια, ούτε Τεν-Τεν. Ω, τι επίδραση είχε στα αθώα μου μάτια η κακογυρισμένη, επιθετική, απρόσμενη ταινία καράτε που ξεκίνησε ξαφνικά! Όλα ήταν λάθος. Η πεντάχρονη, ευαίσθητη, τελείως φλώρικη και φιλειρηνική μου φύση φρίκαρε σε χρόνο dt. Κλοτσιές, μπουνίδια, ουρλιαχτά. Ταινία καράτε με αληθινούς ανθρώπους που μιλούσαν αγριωπά μια άγνωστη γλώσσα. Ένιωσα τον κόσμο να γκρεμίζεται κάτω απ’ τα πόδια μου. Γιατί μου το έκαναν αυτό; Ήταν παγίδα; «Μπαμπά!», φώναξα όταν συνειδητοποίησα πως σίγουρα δεν ήταν Τεν-Τεν και ούτε υπήρχε ελπίδα να μετατραπεί σε Τεν-Τεν σύντομα. «Μπαμπάααα!». Σηκώθηκα τρομοκρατημένος. Προχωρούσα προς τα πίσω με δυσκολία, αποφεύγοντας τα εμπόδια σαν σολομός που κολυμπούσε αντίθετα στο ρεύμα του ποταμού. Η τεράστια σκοτεινή αίθουσα του Κωτούλα (πιθανότατα μικροσκοπική στην πραγματικότητα) με τύλιγε σαν φίδι. Συνέχισα το δύσβατο ταξίδι για να βρω τον σωτήρα-μπαμπά μου, που πιθανότατα θα κάπνιζε έξω απ’ το σινεμά μαζί με άλλους, βαριεστημένους μπαμπάδες. Καθώς οι φωνές απ’ την ταινία καράτε δυνάμωναν, δυνάμωνε κι ο ενθουσιασμός των υπόλοιπων παιδιών, που στα μάτια μου έμοιαζαν πλέον με μια χαιρέκακη, σκοτεινή, απρόσωπη μάζα. Δεν ήταν τρόπος αυτός για να ξεκινήσει το καλοκαίρι μου! Προχωρούσα ρωτώντας όποιον μεγάλο έβρισκα για τον πατέρα μου. «Ποιος είναι ο πατέρας σου, αγόρι μου;» ρωτούσαν, και απα-

ντούσα τρομοκρατημένος «ο Δημήτρης Δημοκίδης!», σαν αυτό να τα εξηγούσε όλα. Άνοιγα πόρτες, αλλά όλο έβγαινα σε λάθος μέρη. Πέρασα μπροστά απ’ το πανί και τα παιδιά με γιουχάισαν. Πέρασα μπροστά απ’ τη μηχανή, κάνοντας ακούσιες σκιές στην οθόνη, και τα παιδιά με γιουχάισαν ακόμα περισσότερο. Πού στο καλό ήταν ο Τεν-Τεν να με σώσει; Προχωρώντας έντρομος τοίχο-τοίχο, έφτασα σε μια μεγάλη πόρτα. Κλαίγοντας, πια, την άνοιξα φωνάζοντας. Ήμουν μέσα στις γυναικείες τουαλέτες. «Τι θέλεις, αγοράκι, στις γυναικείες;», είπε μια κυρία και μ’ έσπρωξε απαλά έξω, κατευθύνοντάς με προς τις αντρικές τουαλέτες, χωρίς να καταλαβαίνει τα μελοδραματικά μισόλογά μου. Κάθισα σε μια γωνία κι έκλαψα, μέχρι που ένα μεγαλύτερο παιδί με πλησίασε με ενδιαφέρον. «Ο μπαμπάς μου μ’ έφερε σε λάθος σινεμά κι όχι στον Τεν-Τεν», μουρμούρισα αποκαρδιωμένος, «και τώρα έφυγε! Για πάντα;». «Α, όχι, μην ανησυχείς», είπε το αγόρι καθησυχαστικά, «παίζει δύο ταινίες κάθε φορά, μία καράτε και μετά μία κινούμενα σχέδια. Διπλή προβολή, κατάλαβες, μικρέ;». Μια διστακτική ακτίνα φωτός! Υπήρχε λοιπόν μια εξήγηση - δε με είχαν εγκαταλείψει σαν τον Κοντορεβυθούλη. Βρήκα την ξαδέρφη μου, που μ’ έψαχνε σαν τρελή στα τυφλά, και προσπάθησα να υπομείνω το υπόλοιπο καράτε. Με σχετική συγκατάβαση υπέμεινα και το σόου του διαλείμματος: μια αντιπαθητική, υπερενθουσιώδη κυρία που μας έβαλε με το ζόρι να πούμε καλοκαιρινά τραγουδάκια, έναν κακοβαμμένο κλόουν που έκανε απογοητευτικά αστεία και μετά μια κλήρωση δώρων. Μερικά παιδάκια κέρδισαν κίτρινες ή μαυρόασπρες μπάλες και, καλώς ή κακώς, ένα απ’ τα παιδάκια ήμουν εγώ. Καταντράπηκα βλέποντας ότι ο αριθμός του εισιτηρίου μου είχε κληρωθεί και απρόθυμα και ντροπαλά ανέβηκα στη σκηνή και χειροκροτήθηκα. Είχα κερδίσει μια πλαστική κίτρινη μπάλα ΑΡΗΣ, πράγμα τελείως άβολο, μια και ήμουν ΠΑΟΚ. («Καλά, σε λένε Άρη, αλλά είσαι ΠΑΟΚ;». Αν είχα ένα κέρμα για κάθε φορά που άκουσα αυτή τη βλακώδη ερώτηση στην παιδική μου ηλικία!) Κι όταν τελείωσαν αυτά τα καραγκιοζιλίκια κι όταν βεβαιώθηκα ότι κάποιος μου έκλεψε την κίτρινη μπάλα την οποία άφησα προκλητικά στον διάδρομο, ελπίζοντας να μην την ξαναδώ ποτέ μου, κι όταν εξήγησα στην ξαδέρφη μου όσα είχαν συμβεί, κι όταν αποφάσισα ότι οι ταινίες καράτε δεν ήταν τελικά και τόσο χάλια, κι όταν έσβησαν τα φώτα και άνοιξε η κουρτίνα, επιτέλους είδα... Ο Τεν-Τεν ήταν εκεί, τεράστιος και πανέτοιμος για περιπέτεια, στην εντυπωσιακή, μεγάλη οθόνη του σινέ Κωτούλας. Η καρδιά μου ήταν ξανά στη θέση της. Και το καλοκαίρι είχε μόλις αρχίσει.

AYΓΟΥΣΤΟΣ '11 Τροπικαλ

Φοιβοσ Δεληβοριασ Μια αυγουστιάτικη βραδιά με ασυνήθιστη ζέστη.

ηταν Αυγουστος του ’88. Πλησίαζε στο τέλος της η τέταρτη δεκαετία της οποίας οι έφηβοι νόμιζαν ότι θα ζουν για πάντα. Ο τίτλος, άλλωστε, της ταινίας που έπαιζε το Παρέλ, ο κινηματογράφος δίπλα στα πατρικά μας στην Καλλιθέα, ήταν -χωρίς πολλά περιθώρια για δεύτερες αναγνώσεις- Πολύ σκληρός για να πεθάνει. Ο Γιώργος Κανάκης, όμως, συμμαθητής μου από την Α’ Δημοτικού και μέτοχος του διάχυτου εκείνου αμερικανικού πνεύματος με το οποίο αερίζονταν τα νότια προάστια της δικής μας εποχής, την είχε ήδη δει δυο φορές. Έτσι, αποφασίσαμε να πάμε στο Τροπικάλ, να δούμε τη Σεξωγήινη. Γυναίκες 30 χρόνων, που θα μπορούσαν να είναι και 50, κάθονταν με περιοδικά-βεντάλιες στα μπαλκόνια τους, ενώ ραδιοφωνάκια απ’ τα μέσα δωμάτια έλεγαν «Είσαι Θεός, ήλιος καλοκαιρινός» κι ύστερα από λίγο απαντούσαν, χωρίς αλληλουχία, «Εξαρτάται, μου λες, εξαρτάται», μ’ εκείνες τις φωνές που υπήρχαν απ’ τα παιδικά μας χρόνια και που θα έμεναν για πάντοτε παρούσες, χωρίς να μας ανήκουν ούτε να τους ανήκουμε. Μόνο απ’ το μπαλκόνι κάποιας συμμαθήτριάς μας έφευγε η φράση «Little fifteen / You help her forget / The world outside / You ’re not part of it yet» και για 100 μέτρα περίπου η Καλλιθέα ακουγόταν σαν να ανήκει και σ’ εμάς. H Σεξωγήινη ήταν, παρ’ όλ’ αυτά, η Κιμ Μπάσινγκερ κι ερχόταν από έναν άλλο πλανήτη με σχέδιο να παρασύρει εμένα και τον Κανάκη στο κατ’ όνομα τροπικό θερινό της Θησέως και να γυαλίσει το ακατάστατο ακόμα ερωτικό μας όραμα, να του δείξει πόσο μικρά περιθώρια είχε να επιβιώσει, αν δεν γινόταν με κάποιον τρόπο καθαρό. Το σχέδιό της, όμως, παρά τη δεκαπεντάχρονη δική μας προθυμία, δεν έμελλε να πραγματοποιηθεί. Τριακόσια μέτρα μόνο απ’ την αρχή της βόλτας μας, στη συμβολή των οδών Σαπφούς και Ματζαγριωτάκη, στεκόταν ένας άνθρωπος που έδειχνε να περιμένει μόνο εμάς. ηταν σκουροχρωμος, αλλά όχι ιδιαίτερα. Με πυκνό, ίσιο μαλλί που έδειχνε να θέλει να εξελιχθεί σε χαίτη και ντύσιμο λαϊκού παιδιού του ’81. Κρατούσε μια μικρή Κόντακ και με το που μας είδε, άνοιξε τα χέρια του διάπλατα για να μας σταματήσει. Η γλώσσα με την οποία τελικά μας σταμάτησε ήταν αγγλική. Δεν σχημάτιζε ακριβώς προτάσεις. Λέξεις και αριθμοί ακολουθούνταν από τελείες και στο ενδιάμεσο κενά, που με το βλέμμα προσπαθούσε να συμπληρώσει. Χαμογελούσε πολύ κι έδειχνε να πιστεύει πως ο θρίαμβος της σωστής επιλογής των λέξεων ήταν αρκετός για να δεχτούμε ενθουσιασμένοι αυτό που μας είχε ζητήσει. Γύρισε αμέσως την πλάτη κι άρχισε να κατευθύνεται προς την είσοδο μιας παλιάς πολυκατοικίας, γυρνώντας κάθε τόσο πίσω και κάνοντάς μας νόημα να τον ακουλουθήσουμε. Εμείς, παγωμένοι στο πεζοδρόμιο, κι έχοντας μόλις σχηματίσει ένα είδος νοήματος απ’ τη

σπασμένη του αφήγηση, το ψιθυρίζαμε ο ένας στον άλλον, για να δούμε αν είχαμε καταλάβει σωστά. «Είναι μια εβδομάδα στην Ελλάδα και σήμερα η κόρη του έχει γίνει δύο χρόνων. Ζητάει από κάποιον ν’ ανέβει στο διαμέρισμα και να τους τραβήξει μια οικογενειακή φωτογραφία». Δεν θα μπορούσε να ακούγεται πιο ψέμα. Κι όμως, ακολουθήσαμε. Ίσως γιατί η φιλία μας βασιζόταν από πάντα στις σπασμένες αφηγήσεις. Ο Γιώργος ήξερε να οικειοποιείται όπως κανείς, στις παιδικές του εξιστορήσεις, τις περιπέτειες των Μυστικών Επτά, κάλυπτε πριν κοιμηθεί το πρόσωπό του με τις πορτοκαλί σελίδες των εκδόσεων «Καμπανάς Hellas», διάβαζε πρόωρα μαζί με τη μητέρα του παλπ μυθιστορήματα με ζωντανούς νεκρούς, κατόρθωνε να μπει μαζί με τον πατέρα του στα σινεμά που έπαιζαν ιταλικές ταινίες με κανίβαλους. Ήταν σαν να ήθελε να εκθέσει την παιδική του φαντασία σε όλα τα πιθανά τραύματα, ώστε να μπορέσει ν’ αντιμετωπίσει έτοιμος τον Μεγάλο Κίνδυνο, όταν θα ερχόταν η ώρα. Εγώ πάλι, ως παιδί, ήμουν ο απόλυτος ακροατής, εκείνος που δεχόταν τη συνθήκη της κάθε ιστορίας ως μιαν απαράβατη,γενικής φύσεως προϋπόθεση. Δεν θα μπορούσαμε να μην είμαστε φίλοι. Κι αυτή η στιγμή ερχόταν ακριβώς για να δοκιμάσει τα όρια της πιο ανομολόγητης προσδοκίας της φιλίας μας: θα είχαμε, λοιπόν, το θάρρος να δεθούμε για πάντα μέσα από μιαν αληθινή ιστορία, με όλα τα περιθώρια -και τα πιο φρικτά ακόμα- ανοιχτά; Ποιους ρόλους θα κρατούσαμε στην πραγματικότητα; Η πόρτα της πολυκατοικίας έκλεισε πίσω μας. Ανεβηκαμε στον δευτερο οροφο και πίσω απ’ την πόρτα στην οποία μας οδηγούσε ο άνθρωπός μας ακούσαμε αραβική μουσική να παίζει χαμηλά. Ήταν, όντως, μουσική γιορτής. Ο οδηγός μας χτύπησε με το χέρι του δυο φορές την πόρτα. Μέχρι ν’ ανοίξει, η ιστορία μας έμεινε μετέωρη για 10 περίπου δευτερόλεπτα. Μετά απ’ αυτά μπορούσαμε να γίνουμε άλλοι. Την πόρτα άνοιξε μια νέα, παχουλή γυναίκα που φορούσε κάτι σαν νυχτικό και στο κεφάλι είχε μια πράσινη μαντίλα. Πίσω απ’ τα πόδια της ξεπρόβαλε ένα αγοράκι. Είχαν ακριβώς τα ίδια μάτια, τεράστια, και, όπως -γελοία- λένε τα παλιά ελαφρά τραγούδια, «μελιά». Το δέρμα τους ήταν κάτασπρο. Έδειχναν κι αυτοί σίγουροι ότι θα ’ρθουμε, ήταν καταχαρούμενοι, σαν να το είχαμε κανονίσει καιρό πριν. Το σπίτι ήταν στολισμένο με χάρτινες κορδέλες, ένα μικρό τραπέζι ήταν στρωμένο με κόκκινο τραπεζομάντιλο και πάνω ήτανε μια τεράστια πιατέλα με κίτρινο πιλάφι με σταφίδες και μικρά κομματάκια κοτόπουλο, διάφορες σαλάτες και σοροπιαστά γλυκά. Στον τοίχο απέναντί μας μια τεράστια αφίσα με τον Ράμπο και από κάτω, σ’ ένα

AYΓΟΥΣΤΟΣ '11 Φοιβοσ Δεληβοριασ

καροτσάκι, κοιμόταν η εορτάζουσα, η μόνη, προφανώς, που δεν μας περίμενε. Δεν ξέραμε τι να πούμε. Ο οικοδεσπότης μας άνοιξε μερικά μπουκάλια μπίρας. Τσουγκρίσαμε, ευχηθήκαμε, δείξαμε τον Ράμπο κι είπαμε γελώντας το όνομά του. Ήταν το έναυσμα για ν’ αρχίσει το ζευγάρι τη δική του ιστορία. Ο άντρας μιλούσε, η γυναίκα έγνεφε χαμογελώντας «έτσι είναι». Αυτο που εδενε τον αφηγητη μας με τον βετεράνο του Σταλόνε ήταν ότι ήταν κι αυτός στις Ειδικές Δυνάμεις. Αυτό που τους χώριζε ήταν πως ο δικός μας ήταν λιποτάκτης. Ο πόλεμος Ιράν-Ιράκ τέλειωνε τις μέρες εκείνες, τα όπλα λιγόστευαν, οι μάχες γίνονταν πια σώμα με σώμα κι ο Ιρακινός φίλος μας προσπαθούσε να μας πει -δείχνοντάς μας κι ένα τραύμα στο μπράτσο του- πως δεν ήταν δειλός, δεν πίστευε όμως πια στους λόγους εκείνου του πολέμου. Έστειλε τη γυναίκα του με τα μωρά στην Τουρκία και πήγε μετά από κάποιους μήνες να τους βρει. Από κει μπήκαν με βάρκα στην Ελλάδα, όπου θα κάθονταν έναν μήνα περίπου, μέχρι να τους φτιάξουν τα χαρτιά και να πάνε να συναντήσουν τον αδερφό του στην Αμερική. Κοιτάζαμε, λοιπόν, αυτήν τη ζωντανή ιστορία να ξετυλίγεται μπροστά μας, τρώγαμε ένα φαγητό που ήταν το πιο διαφορετικό που είχαμε γευτεί ως τότε, σκίζαμε νοερά τα τεύχη των κόμικ που μας

προετοίμαζαν για μια άλλου είδους φρίκη και μετά από λίγο το μωρό φύσηξε τα κεράκια του κι εμείς πήραμε την Κόντακ στα χέρια και απαθανατίσαμε την πρώτη δυτική ανάμνηση της οικογένειας των φίλων μας. Βγηκαμε απ’ το σπιτι τους κανένα δίωρο μετά. Είχαμε πιει αρκετά και γελάγαμε, επαναλαμβάνοντας τη λέξη Τροπικάλ - μας φαινόταν ξαφνικά πολύ αστεία. Μετά από λίγη ώρα σοβαρέψαμε. Αναρωτηθήκαμε αν θα ξανακούγαμε ποτέ για το Ιράκ, αν θα πίστευε έστω κι ένας συμμαθητής μας πως στην αδιατάρακτή μας Καλλιθέα έκαναν τη σύντομη στάση τους λαθρομετανάστες από εμπόλεμες χώρες της Ανατολής, σε ποια χώρα θα έπρεπε να ταξιδέψουμε για να ξαναγευτούμε αυτού του είδους τα φαγητά. Μετά, περπατήσαμε για λίγο σιωπηλοί. Νιώθαμε ένα είδος θριάμβου μέσα μας, που τα πολλά λόγια θα τον μείωναν. Λίγο πριν τον αφήσω σπίτι του, χαζέψαμε λίγο στο περίπτερο. Εκτός από μια εφημερίδα που έλεγε κάτι για τον Κοσκωτά και τον έλεγχο του εισαγγελέα στην τράπεζά του, οι υπόλοιπες έλεγαν για την ασυνήθιστη ζέστη. Θα ξαναζούσαμε, άραγε, τον φοβερό καύσωνα του ’87; «Τροπικάλ», ξαναθυμήθηκε ο Γιώργος. Γελάσαμε πάλι λίγο, αλλά όχι όπως πριν. Καληνυχτιστήκαμε και γυρίσαμε στο σπίτι. O δίσκος του Φοίβου Δεληβοριά «Ο αόρατος άνθρωπος» κυκλοφορεί από την Inner Ear.

AYΓΟΥΣΤΟΣ '11 ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 1951

Νiκος Δhμου

Ένα κείμενο που θα σας πάει 60 χρόνια πίσω. Οι παλιοί να θυμηθούν τις δύσκολες εφηβείες του Μεταπολέμου. Και οι νέοι να δουν πόσο διαφορετικοί -και πόσο ίδιοι- είναι με τους παλιούς.

Τη λεγαμε αμμουδια, αλλα δεν ηταν. Μικροί τόποι άμμου ανάμεσα σε βράχους. Ίσα που χώραγε να καθίσει ένας άνθρωπος, με τα πόδια του μέσα στο νερό. Οι πέτρες ήταν άσχημες. Δεν υπήρχαν ωραία βότσαλα γυαλισμένα από το κύμα. Παντού συμπαγή κοκκινωπά πετρώματα άμορφα, με ενσωματωμένους μέσα τους βράχους, κροκάλες, κοχύλια. Σκληρό τοπίο. Σαν τη βρεγμένη, γλιστερή ξέρα που πατούσες μπαίνοντας στη θάλασσα. Ο βοριάς φύσαγε αδιάκοπα. Από τις εξήντα μέρες των διακοπών οι μισές ανήκαν στο μελτέμι. Ούτε να σταθείς δεν μπορούσες. Σήμερα, εκεί είναι τόσες πολυκατοικίες, που από τον δρόμο ούτε που υποψιάζεσαι τη θάλασσα. Μόνο αν τύχεις στο μπαλκόνι της τελευταίας σειράς μπορεί να την αντικρίσεις. Αλλά τότε, το πιο κοντινό σπίτι ήταν ένα τέταρτο δρόμος. Μόνο το «Εξοχικόν Κέντρον η Ζούγκλα» ήταν κοντά. Τα πρώτα χρόνια κάναμε δυο ως τρεις ώρες να φτάσουμε από την Αθήνα - κυνηγώντας τα λίγα κομμάτια άσφαλτο ανάμεσα στις τρύπες. Αργότερα, όταν φτιάχτηκε ο δρόμος, κάναμε μία ώρα, κι όταν τάχυναν τ’ αυτοκίνητα, μισή. Τώρα, την Κυριακή θέλεις πάλι τρεις ώρες. Από τη συμφόρηση. Τα κορίτσια τα λέγανε Μιράντα, Μαρίνα, Μάρω, Λίνα, Λένα. Μένανε μακριά - μισή ώρα με το πόδι. Εγώ όμως πήγαινα με το ποδήλατο. Είχε άσπρα λάστιχα και άφηνε ωραία κεντητά σχέδια στο ξερό σαν πούντρα κοκκινωπό χώμα. Είχαμε βέβαια και τα δικά μας κορίτσια, αλλά αυτές ήταν «μικρές». (Θεέ! Πόσο ζύγιζαν τότε ένα-δυο χρόνια, και πού σήμερα;) Γλυκόπικρη, περίεργη εφηβεία, γεμάτη μύθους, φόβους και απαντοχή. Κρύβαμε το άγχος μας κάτω από έναν ψεύτικο ρομαντισμό και την περιέργεια πίσω από μια μάσκα πολυγνωσίας. Δεν ξέραμε τίποτε. Αλλά οι μύθοι μας ήταν τόσο αληθινοί για μας, που νομίζαμε πως τα ξέραμε όλα. Ερωτευμένοι: Ναι - γενικά. Όλοι με όλους. Πού και πού ξεχώριζε ένα ζευγάρι και πάλι χανόταν. Κανείς δεν αγαπούσε τον άλλον - όλοι αγαπούσαν τον έρωτα. Ή την ιδέα του να είσαι ερωτευμένος. Άτσαλη, αδέξια, ανοικονόμητη εφηβεία! Μισοσχηματισμένα σώματα, μισοβρασμένα μυαλά, μισοαρχινισμένες κινήσεις. Που το τέλος τους χανόταν στο σκοτάδι του ανεκπλήρωτου. Ατμόσφαιρα ασφυκτικά αστική. Τι «πρέπει», τι δεν «πρέπει». Οι μαμάδες διακριτικές κάπου στο βάθος (φρουροί της ηθικής). Δεν είχαν ακόμη αλλάξει πολλά από τον προπολεμικό κόσμο του Κοσμά Πολίτη... Αλλά εμείς «τολμούσαμε». Νυχτερινά μπάνια, χορευτικοί εναγκαλισμοί, υπονοούμενα, μισόλογα. Πού και πού κανένα ποίημα. Ή κάποια αφή. Και ξαφνικά υποχωρούσαμε τρομαγμένοι από την ίδια μας την τόλμη.

Τα βράδια είχε πάντα φεγγάρι. (Δεν είναι δυνατόν, αλλά έτσι τα θυμάμαι.) Καθόταν η παρέα κοντά στη θάλασσα, στο «πρώτο» ή στο «δεύτερο» ή στο «τρίτο» λιμανάκι. Τραγουδούσαμε τότε -πότε συναισθηματικά, πότε αστεία και βάρβαρα-, όταν το αίσθημα μας έπεφτε πολύ. Κι ο ήλιος δίπλα στη θάλασσα... Εκείνη η μυρωδιά από το φύκι και το αλάτι... Οι κλεφτές ματιές στα διπλανά σώματα, που έδειχναν τον δρόμο που κάποτε και σ’ εμάς θα έπαιρνε ο έρωτας. Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια στον ήλιο, δίπλα στη θάλασσα, αυτόματα ξαναγυρίζω. Και κάτω απ’ αυτή την κοιμισμένη καλοκαιρινή νωχέλεια δούλευε η πιο σκληρή περιπέτεια που δίνεται στον άνθρωπο να ζήσει. Η εφηβεία. Ψάχναμε: τον άλλον, τα βιβλία, τον κόσμο, τον εαυτό μας. Ανακαλύπταμε: σκέψεις, αισθήσεις, σχέσεις, καταστάσεις. Μια λαίμαργη περιέργεια μας έκανε να καταβροχθίζουμε τα πάντα. Α! Είχαμε γερά στομάχια. Αλλά οι ψυχές μας ήταν ευαίσθητες. Τα κορίτσια που έκλαιγαν χωρίς λόγο - γιατί πλημμύριζε μέσα τους το σιωπηλό κύμα της εφηβείας τους. Τα αγόρια που θύμωναν και παρίσταναν τους άντρες για να κρύψουν την αβυσσαλέα τους αβεβαιότητα. (Θεέ μου, κι αν τώρα ξαφνικά με φιλούσε, τι θα ’πρεπε να κάνω:... Πανικός!) Α! Πόσα πιο πολλά ξέρω τώρα στη σοφία που κέρδισα από τόσες ήττες. Πόσο καταλαβαίνω τον αβέβαιο και συχνά ανυπόφορο έφηβο που προσπαθούσε -μιλώντας αδιάκοπα ή σιωπώντας πεισματικά- να βρει κάποια διέξοδο προς τον εαυτό του. Όχι, δεν θα ’θελα να ξαναγυρίσω. Ήταν σκληροί και σκοτεινοί χρόνοι και μέσα στη μόνιμη αναστάτωση δεν ήξερες να ξεχωρίσεις, να χαρείς, ούτε καν τις ανάπαυλες. Κάθε μέρα επανάσταση και -τι περίεργο- κάθε μέρα συμμόρφωση και κάθε μέρα ανία. Ανία; Έχω από τότε να νιώσω αυτό το συναίσθημα. Τώρα, αντίθετα, δεν με φτάνει ο χρόνος. Πώς μπορούσα τότε -μέσα σε τόση ζωή- να βαριέμαι; Μα, γιατί ήμουν απέξω. Θεατής με ένα συνεχές συναίσθημα απόστασης και αποξένωσης. Η φυλακή του εγώ που δεν ξέρει ακόμα να προσεγγίσει το εσύ - ούτε τον κόσμο. Βλέπω μία παλιά φωτογραφία. Όχι, δεν ήμασταν ωραίοι - με τα ημιτελή σώματα και τις αδέξιες, ψεύτικες στάσεις. Μόνο τα μάτια όλων καίνε με πυρετό περιέργειας και απληστίας. Η ζωή έρχεται. Όλοι αδημονούν. Α! Τι μου θύμισε πάλι το καλοκαίρι! Είναι το αλάτι και το άρωμα από τα φύκια. Οι πολυκατοικίες σκότωσαν το τοπίο, έφραξαν τα μελτέμια, έχτισαν τα λιμανάκια, σκίασαν τις μικρές αμμουδιές. Αλλά το άρωμα και τη γεύση της θάλασσας, το άρωμα και τη γεύση της μνήμης, δεν μπορούν να τα σκοτώσουν. Από το αυτοβιογραφικό: «Οι Δρόμοι μου».

AYΓΟΥΣΤΟΣ '11 Η Κανελα

φωτησ βαλλατοσ

Περιπλανήσεις ενός καφέ σκύλου που απολάμβανε ν’ ακολουθεί ηλιοκαμένες γάμπες τουριστών.

Ειχε καφε στιλπνο τριχωμα, με μια βούλα λίγο γκρίζα κάτω απ’ το αριστερό αφτί. Κοιμόταν έξω, στο πίσω μέρος της αυλής, κάτω απ’ τη μεγάλη συκιά, αυτή που έκανε τα μεγάλα λευκά σύκα, που αγαπούσε ο παππούς και τα μάζευε με το σταγονόμετρο (και, δεν άφηνε κανέναν να τ’ αγγίξει). Κάθε ξημέρωμα, γύρω στις τέσσερις που ξυπνούσε ο παππούς, ξυπνούσε κι αυτή. Τον περίμενε καρτερικά να φτιάξει τον καφέ του και καθόταν δίπλα στην ξύλινη καρέκλα του που δεν χρησιμοποιούσε ποτέ κανένας άλλος. Το τελετουργικό του παππού ήταν πάντα σχεδόν το ίδιο. Φόραγε έναν συνδυασμό από πανομοιότυπα ζεστά ρούχα, μια τραγιάσκα στο κεφάλι, έβγαινε στον κήπο, έκοβε μερικά τσαμπιά σταφύλια από την κληματαριά, τα έβαζε σε μια νάιλον σακούλα, περπατούσε μέχρι το διπλανό χωράφι, όπου ήταν δεμένος ο γάιδαρος, καθόταν πάνω του πλάγια, κατέβαινε τη μικρή κατηφόρα που διέσχιζε τον «δημόσιο δρόμο» (δηλαδή την επαρχιακή οδό) κι έφτανε μέχρι τον μόλο, όπου ήταν δεμένο το καΐκι του, η «Ελευθερία». Αυτή τον ακολουθούσε πάντα παρά πόδα ήσυχη, χωρίς ποτέ να γαβγίζει, και στεκόταν στην άκρη του μόλου, τρομάζοντας τα καβούρια, που έτρεχαν έντρομα να κρυφτούν μέσα στις πέτρες. Κοιτούσε το καΐκι ν’ απομακρύνεται μέσα στη σιγαλιά της νύχτας και όταν πια χανόταν απ’ το οπτικό της πεδίο, κουλουριαζόταν για λίγο κι ύστερα έκοβε βόλτες στο ποτάμι με τις καλαμιές, μπροστά απ’ το μεγάλο ξενοδοχείο (εκεί που κάποτε, σαν σε μπεργκμανική σκηνή, είχε μαζευτεί ένα καλοκαίρι όλο το χωριό με φτυάρια, σκάβοντας στον βυθό για χάβαρα - έκτοτε δεν επανεμφανίστηκε ούτε μισό χάβαρο στην περιοχή). Ήξερε γιατί καθόταν εκεί. Με το πρώτο φως ζευγάρια από γκρουπ Αυστριακών και Γερμανών που ξυπνούν νωρίτερα από ό,τι αυτά των Ιταλών ή των Γάλλων κατέβαιναν στην παραλία μπροστά απ’ το ξενοδοχείο για μια βουτιά στα κρύα νερά. Κανείς δεν κατάλαβε ποτέ πιο ήταν το κριτήριό της, πώς επέλεγε το «θύμα» της. Μόνο αστείες υποθέσεις κάναμε, ότι έχει κάποιες αγαπημένες γλώσσες. Έδειχνε μια ροπή προς γλώσσες των βορειοευρωπαϊκών χωρών, ελληνικά δεν ήθελε ν’ ακούει ούτε γι’ αστείο. Επέλεγε, λοιπόν, τη γλώσσα και ξεκινούσε την περιπλάνηση πίσω απ’ τις καμένες από τον ήλιο γάμπες των τουριστών, ακούγοντας το πλατάγισμα των πεδίλων τους. Όπως και στον παππού, δεν τους γάβγιζε ποτέ. Απλώς τους ακολουθούσε. Όσο και να περπατούσαν. Όσες βόλτες και να έκαναν ήταν από πίσω τους. Ήταν τα εφήμερα αφεντικά της. Οι τουρίστες με τις καμένες γάμπες την αγαπούσαν όλοι. Είχαν κι αυτοί ένα κατοικίδιο για μερικές ώρες. Περπατούσε μέσα στον ήλιο, πάνω στον τσιμεντένιο δρόμο, πάνω στην άμμο, μέσα στα χωράφια, έφτανε έξω απ’ τις καφετέριες, τα καταστήματα λαϊκών ειδών όπου σταματούσαν για να ψωνίσουν ένα περίτεχνο τάβλι, μια patchwork πουκαμίσα ή μια παραδοσιακή βάρκα μινιατούρα που έγραφε πάνω με μαρκαδόρο το όνομα του χωριού, αλλά ήταν φτιαγμένη στην Κίνα. Μάλιστα, κάποτε, ακολουθώντας ένα απ’ τα καθημερινά «θύματά»

της, μπήκε μαζί του στο καράβι, ανέβηκε στο κατάστρωμα, έφαγε το μισό απ’ το τοστ του με ζαμπόν τυρί, ταξίδεψε τρεις ώρες μέχρι το απέναντι νησί κι επέστρεψε με το επόμενο δρομολόγιο του ίδιου πλοίου. Τη βρήκαμε μερικές μέρες μετά, τυχαία, στον κήπο του Τμήματος, δεμένη σε μια βερικοκιά, μ’ ένα θλιμμένο βλέμμα στα μάτια. Την επομένη μπήκε ξανά στην καθημερινότητά της. Ξημέρωμα με τον παππού, ένα ζευγάρι γυμνιστών σε μια απόμερη παραλία με πλάκες, κάτω από μια ελιά, που την έβαλαν στη θάλασσα κι έκανε μπάνιο μαζί τους, ένα τσούρμο από Ολλανδούς που είχαν φτάσει στο νησί με τροχόσπιτο κι έκαναν μεσημεριανό πάρτι με μπάφους στην παραλία κάτω απ’ το απόκοσμο νταμάρι, διαφορετικές ιστορίες, διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές γλώσσες, διαφορετικοί ιδιωματισμοί, διαφορετικές καμένες γάμπες, διαφορετικές μάρκες από σανδάλια. Πολλές φορές μαθαίναμε τα νέα της και τις περιπέτειές της απ’ τους συγχωριανούς, σαν να ήταν παιδί χαμένο που το αναζητάει ο Ερυθρός Σταυρός με αγγελίες στα κρατικά ραδιόφωνα και αφίσες στα δέντρα, κάτω από αναγγελίες για τα πανηγύρια του νησιού. Κάποτε, ένα πρωί, εκεί που στεκόταν στην άκρη του μόλου, αναμένοντας τον ήχο απ’ τη μηχανή του καϊκιού, ο παππούς τής έγνεψε ν’ ανέβει πάνω, πράγμα περίεργο. Ο παππούς θεωρούσε γρουσουζιά τις γυναίκες και τα ζώα πάνω στο καΐκι. Όταν ανοίχτηκε αρκετά και σχεδόν είχε φτάσει στο απέναντι νησί, ξεκίνησε να σηκώνει τα δίχτυα για τους μπακαλιάρους που είχε ρίξει στην ξέρα που είχε σταμπαρισμένη. Είχε κύμα πολύ και δυσκολευόταν να σηκώσει την ψαριά του απ’ το σκουριασμένο βίτζι που αγκομαχούσε. Αυτή είχε κάτσει πίσω στην πρύμνη, στο χαμηλό σημείο του σκάφους. Σ’ ένα απότομο κούνημα γλίστρησε κι έπεσε στη θάλασσα. Ο παππούς δεν την είδε. Το καΐκι ξεμάκρυνε. Όταν το κατάλαβε, ήταν αργά. Κοίταξε γύρω του και δεν την έβλεπε πουθενά. Έπρεπε να πάει γρήγορα προς το επόμενο δίχτυ, πριν ξημερώσει. Γύρισε πίσω, πούλησε την πενιχρή ψαριά του στις κυρίες του χωριού που τον περίμεναν υπομονετικά στον μόλο για ν’ αγοράσουν μπακαλιάρους και να φτιάξουν ψαρόσουπες στα εγγόνια τους που είχαν έρθει απ’ την Αθήνα για διακοπές. Ο παππούς γύρισε σπίτι με τον γάιδαρο, έκατσε στην ξύλινη καρέκλα του και διηγήθηκε την ιστορία της, χωρίς περιττούς μελοδραματισμούς. Τα παιδιά στενοχωρήθηκαν και μετά έβαλαν τα μαγιό τους και πήγαν για μπάνιο στην παραλία δίπλα απ’ το μεγάλο ξενοδοχείο, προσπερνώντας τα γκρουπ από Αυστριακούς, Γερμανούς και Γάλλους που είχαν απλώσει τις πετσέτες τους πάνω στα μυτερά βότσαλα. Μερικές ημέρες μετά, κάποιος την είδε στον δρόμο, μπροστά απ’ το σπίτι, κάτω από την καρυδιά, μ’ ένα θλιμμένο βλέμμα στα μάτια. Έκανε μερικές βόλτες γύρω απ’ το σπίτι κι ύστερα έφυγε προς αναζήτηση ενός νέου θύματος, ενός νέου ζευγαριού ηλιοκαμένης γάμπας. Από τότε ερχόταν αραιά και πού στο ίδιο σημείο. Αλλά δεν ξαναμπήκε ποτέ μέσα.

AYΓΟΥΣΤΟΣ '11 Ο αυτοσχεδιος μουσακας του αγγελου Φρεντζου

ευθυμησ φιλιππου Μια συνάντηση μ’ ένα πρόσωπο και μια συναρπαστική ιστορία.

Κύριε Φρέντζο, μπορείτε να μου μιλήσετε γενικά για διάφορα πράγματα, σας παρακαλώ; Ο καλύτερός μου φίλος είναι ο Bill, με τον οποίο τσακωνόμαστε συνέχεια. Η τελευταία φορά που τσακωθήκαμε ήταν προχτές. Γεννήθηκα το ’72. Μένω στη Νέα Σμύρνη. Σχολείο πήγα στη Λεόντειο, στην αρχή στα Πατήσια και μετά στη Νέα Σμύρνη. Όταν έγινε μεικτό. Έβγαινα στην πλατεία. Στον Γαλαξία, στην Άκρη, που ήταν ένα κλαμπ φλώρικο, αλλά εντάξει, ωραίο. Δεν έπαιζε ελληνικά. Ήταν οk η μουσική. Στο δημοτικό πέρασα τη φάση Cure. Μου έδωσε μια κασέτα ένας ξάδερφός μου κι έτσι ξεκίνησαν όλα. Οι Cure, μαζί με τον Prince, ήταν αυτοί που με διαμόρφωσαν νομίζω. Απλή, αγνή, καθαρή ποπ. Εντάξει, άκουγα και Black Flag ή Dead Kennedys* κάποια στιγμή, αλλά, μωρέ, όταν ακούς μετά αυτά τα τραγούδια και προσέχεις τους στίχους, δεν υπάρχει τίποτα, δεν υπάρχει, δηλαδή είναι ένα συνεχόμενο «ααουουου εεεε μπουουου». Δεν έβαζα κραγιόν σαν τον Robert Smith, αλλά προσπαθούσα, γενικά, αρκετά. Λεμόνι στα μαλλιά - λεμόνι και σαπούνι για να είμαι ακριβής. Τα κορίτσια που ακούγανε Πωλίνα στην τάξη μου ήτανε λίγα. Επίσης, είχα έναν φίλο που φορούσε κι αυτός 46 νούμερο παπούτσια και πηγαίναμε στο Μοναστηράκι και παίρναμε All Star μαύρα και άσπρα και μετά κρατούσε ο καθένας ένα παπούτσι άσπρο κι ένα μαύρο. Πολύ Μοναστηράκι τότε. Ράβαμε το παντελόνι πάνω στο πόδι πριν βγούμε έξω. Εννοώ, το ράβαμε ενώ το φοράγαμε, ξέρεις, για να είναι όσο πιο στενό γίνεται. Πέμπτη, έκτη δημοτικού και πρώτη γυμνασίου. Με βοηθούσε το γεγονός ότι ήμουν μεγαλόσωμος. Μετά, άρχισα να κάνω κάτι παρέες που ήταν λίγο πιο dark. Μπλούζες μακρυμάνικες το καλοκαίρι, που το μανίκι ξεκινούσε από δω κάτω. Η Rebound ήτανε το μέρος, ήτανε φανταστικά εκεί. Το goth κράτησε για μένα 3 χρόνια περίπου. Μέχρι το Λύκειο. Μετά ήρθαν τo rave και το Μanchester. Είχα γνωρίσει μια κοπέλα που τη λέγανε Σαμάνθα κι ήταν ξαδέρφη μια φίλης μου. Η Σαμάνθα έμενε στην Αγγλία. Μια μέρα είπα στον πατέρα μου «θέλω να πάω στην Αγγλία να βρω τη Σαμάνθα». Δεν ήτανε καλοκαίρι. Ήτανε Πάσχα. Μου είπε εντάξει, μου έδωσε κάποια λεφτά, πήγαμε στη Hacienda, κοιμηθήκαμε 2 μέρες απέξω θυμάμαι. Έδωσα Πανελλήνιες, δεύτερη δέσμη για Φυσικό. Αλλά δεν πέρασα. Μάλλον όχι, πέρασα κάπου, σ’ ένα πράγμα που ούτε καν ήξερα τι είναι ακριβώς. Δεν πήγα ποτέ. Δεν ήθελα να ξαναδώσω, δεν ήξερα επίσης τι θέλω να κάνω. Έκοψα την αναβολή και πήγα φαντάρος. Υπηρέτησα στην πλατεία Μαβίλη. Αεροπορία. Παράλληλα, ξεκίνησα μόδα σε μια σχολή στην Αθήνα και μετά πήγα στο Λονδίνο, στο Saint Martins. Εκεί έκατσα 4 χρόνια και ήταν απαίσια. Δεν μου άρεσε καθόλου. Είχα παρέα, δεν ήταν αυτό που με φρίκαρε. Υπήρχαν πολλοί μαζί που είχαν ανέβει για ξεχωριστούς λόγους ο καθένας. Το Λονδίνο έχει μια σκληρότητα που με στενοχωρεί. Επίσης, νομίζω ότι η δημιουργικότητα που έχει αυτή η

πόλη είναι instant, κρατάει μια στιγμή, κρατάει λίγο. Για επιπλέον λεφτά δούλεψα στο «Prêt à manger», στο δύσκολο ωράριο δηλαδή, 2 με 8 το πρωί. Γύρισα πίσω, έκανα τα πρώτα μου ρούχα, και μετά πήγα στο Μιλάνο. Έπρεπε να κάνεις τα δικά σου ρούχα γιατί τότε οι σχεδιαστές δεν πήγαιναν σε μεγάλους οίκους. Αργότερα έγινε αυτό. Μου αρέσει το Μιλάνο γιατί είναι ήσυχο και γιατί η δουλειά μου γίνεται εύκολα εκεί. Επίσης, εκεί περνάει ωραία η ώρα, μωρέ. Εκεί έχω πιο πολλούς φίλους από δω. Πολλοί από αυτούς που ήξερα παλιά εδώ τώρα δουλεύουν σε κάποια τράπεζα και πάνε σε κάποια μπουζούκια. Δεν υπάρχει μεγάλη αντίσταση στους ανθρώπους εδώ. Δεν ξέρω. Αλήθεια, δεν ξέρω. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι μπορεί η δουλειά στην τράπεζα και το σταθερό μηνιαίο εισόδημα να είναι γαμάτα κι ότι εγώ χτυπιέμαι χωρίς λόγο και κουράζομαι χωρίς λόγο και τέτοια. Δεν ξέρω. Δεν είμαι συναισθηματικός άνθρωπος, να μου λείπουν πράγματα απ’ την Ιταλία όταν είμαι εδώ ή από δω όταν είμαι εκεί. Δεν με νοιάζει καθόλου. Όταν είμαι εδώ, μένω με τη μαμά, τον μπαμπά, τις δυο αδερφές μου, κι αυτό έχει πλάκα. Δεν βγαίνω πια στη Νέα Σμύρνη, γιατί η Νέα Σμύρνη θέλει να γίνει Γλυφάδα και τα καφέ της πια δεν κάνουν φραπέ, αλλά μόνο φρέντο καπουτσίνο με σαντιγί και καραμέλα και τρούφα σοκολάτα. Πηγαίνω στην Dark Sun. Ναι, ακόμα εκεί. Στα μπουζούκια δεν θέλω να πάω ποτέ, γιατί στενοχωριέμαι με όλα αυτά τα μικρά παιδιά που κάθονται εκεί και τραγουδάνε και μετά πάνε στην τουαλέτα και κάνουν ναρκωτικά και μετά χορεύουνε και τα τραγούδια όλα μιλάνε για τον πόνο κάποιου που τον άφησε κάποιος άλλος τελείως άδικα. Οι πρώτες μου διακοπές ήτανε στην Ύδρα. Δεν έπινα, βαριόμουνα να πίνω, και κάπνιζα Gitanes - ένα μπλε πακέτο είχανε, νομίζω. Τώρα καπνίζω John Player Special, γιατί μου αρέσει πάρα πολύ το πακέτο, που είναι μαύρο. Δεν οδηγώ. Είμαι πολύ αφηρημένος και φοβάμαι μη σκοτώσω κάποιον. Έχω πολλούς φίλους, πάρα πολλούς φίλους. Μου αρέσει να έχω πολλούς φίλους. Αυτά τα «λίγοι και καλοί» είναι μαλακίες. Πολλούς και πάρα πολύ καλούς. Θα ήθελα, αν γινόταν, να ήταν όλοι όσοι ξέρω πολύ φίλοι μου. Είναι πολύ απλό, ξέρεις. Συμπαραστέκεσαι όταν πρέπει, άμα βαριέσαι δεν απαντάς στο τηλέφωνο. Δεν χρειάζεται ν’ αναλύεται πολύ όλη αυτή η ιστορία με τους φίλους. Τσαντίζομαι πολύ, πολύ εύκολα. Φωνάζω και δεν έχω καθόλου υπομονή. Αλλά μετά μου περνάει γρήγορα. Δεν ξεκόβω ποτέ από τους άλλους. Τους βρίζω, αλλά μετά τους αγαπάω ξανά. Το ότι με απογοητεύουν δεν έχει καμία σημασία. Έτσι είναι οι άνθρωποι. Πολλές φορές έχω παίξει ξύλο. Χρειάζεται μερικές φορές το ξύλο. Όχι πολύ. Εννοώ, ένα χαστούκι ή μια μπουνιά. Στο Μιλάνο, πριν από 2 εβδομάδες, με πλησίασε ένας νεαρός, κάτι μου είπε που δεν άκουσα, εγώ χαμογέλασα, με ρώτησε «τι γελάς, ρε ηλίθιε;», τον έπιασα απ’ τα πόδια και τον γύρισα ανάποδα. Ήταν κοντός και αδύνατος. Προσπαθώ συνέχεια ν’ αλλάξω τους ανθρώπους που ξέρω.

AYΓΟΥΣΤΟΣ '11 ευθυμησ φιλιππου

Με το ζόρι. Το κάνω συνέχεια αυτό. Δεν αλλάζουνε όμως. Αλλά εγώ συνεχίζω. Δεν ξέρω γιατί το κάνω. Επίσης, το κάνω με λάθος τρόπο, γιατί μετά από λίγο, ενώ προσπαθώ να πείσω κάποιον για το ότι έχω δικιο, μετά το παίρνω πίσω. Όταν βλέπω τον άλλον να στενοχωριέται, του λέω «εντάξει, μωρέ, είμαι υπερβολικός και δεν είναι ακριβώς έτσι όπως σ’ τα είπα και μη στενοχωριέσαι τώρα». Μαλακία. Ενθουσιάζομαι πάρα πολύ με τα πάντα. Μετά, άμα σταματήσει να μου αρέσει κάτι, γκρινιάζω υπερβολικά. Πηγαίνω συνέχεια στο ίδιο μέρος, μετά σκυλοβαριέμαι και δεν ξαναπηγαίνω ποτέ. Δεν μ’ ενοχλεί άμα το ντύσιμο των άλλων δεν συμφωνεί με το προσωπικό μου γούστο. Είναι μεγάλη βλακεία αυτό το κλισέ γι’ αυτό που φαίνεται και αυτό που είναι και η εικόνα και η πραγματικότητα. Εντάξει, παλιά έλεγα κι εγώ ότι αυτό που φοράς είναι αυτό που είσαι, αλλά τώρα νομίζω ότι είναι ηλίθιο αυτό το κλισέ. Το ντύσιμο είναι «βάζω αυτό που έχω και νιώθω οk. Αυτό. Τίποτ’ άλλο. Γιατί, άμα σου πω εγώ «βάλε ένα πουλί με φτερά στο κεφάλι» είναι πρόταση και μια άσχημη καφέ βερμούδα που φοράει ένας άσχετος κύριος δεν είναι; Έτσι κι αλλιώς, στο τέλος όλοι ένα μακό θα φορέσουμε και θα βγούμε απ’ το σπίτι. Απλώς, προτιμώ αυτούς που το μακό που θα φορέσουν θα είναι μαύρο και όχι πορτοκαλί. Έχω 5 κοστούμια, αλλά δεν τα φοράω. Άμα με δεις με το κοστούμι είμαι σαν θείος απ’ τα Γιαννιτσά. Θα ήθελα να είχα ένα συγκρότημα τώρα. Δεν ξέρω πώς θα ήθελα να το λένε, μάλλον κάποιον αριθμό θα διάλεγα. Όχι λέξη, οι λέξεις είναι βαρετές λίγο. Φτιάχνω πολύ ωραίο μουσακά, αλλά κάπως αυτοσχέδιο. Ποτέ με συ-

νταγή. Παίρνω τις μελιτζάνες, τις πατάτες και τα κολοκυθάκια, τα κόβω σε πολύ λεπτές φέτες και τα βάζω στο grill. Βάζω στο ταψί μια στρώση πατάτες, μια μελιτζάνες, μια κολοκυθάκια και μετά τον κιμά. Ο κιμάς είναι χωρίς ντομάτα μαγειρεμένος, γιατί δεν μου αρέσει καθόλου με ντομάτα. Πάλι στρώσεις, πάλι κιμάς, ξανά στρώσεις ξανά κιμάς και, τέλος, μπεσαμέλ με γιαούρτι. Αυτό με την μπεσαμέλ, για να πω την αλήθεια, το έχω δει σε μια εκπομπή στην τηλεόραση. Η σοκολάτα δεν μου αρέσει καθόλου. Από παγωτά τρώω μόνο γρανίτες. Η αγαπημένη μου ταινία είναι το Dune, το πρώτο, αυτό με τον Sting. Το αγαπημένο μου μπλουζάκι είναι ένα των Cure που είχα πάρει στο Rock in Athens, που γράφει «Βoys don’t cry» κι έχει ξεβάψει τρελά γιατί το είχε πλύνει η γιαγιά μου με κάτι άλλα άσχετα. Θυμάμαι, τότε είχανε πετάξει πέτρες και μπουκάλια στον Boy George.

Κύριε Φρέντζο, τι γνώμη έχετε για το ότι στο Rock in Athens είχανε πετάξει μπουκάλια στον Boy George; Καλά είχανε κάνει. Ο Άγγελος Φρέντζος είναι 18 ετών, έχει μακριά, μαύρα μαλλιά με φράντζα στο πλάι. Αυτός είχε βάλει τις πάπιες στις μικρές πισίνες της πλατείας που είναι κοντά στο σπίτι του. Λέει συχνά τη λέξη «Malpensa» και στο χέρι του έχει ένα τατουάζ που είναι το σήμα ενός συγροτήματος πανκ που ιδρύθηκε το 1976 στη Καλιφόρνια των Ηνωμένων Πολιτειών. Παίζει πολύ καλά κιθάρα, μιλάει καθαρά και ηρεμεί κοιτάζοντας τους αντικατοπτρισμούς των ανθρώπων στο δωμάτιο, πάνω στην οθόνη του υπολογιστή, όταν είναι ανοιχτό το i Τunes.

AYΓΟYΣΤΟΣ '11

ΜΑΡΙΑ ΣΝΑΪΝΤΕΡ (27/03/1952-03/02/2011)

H ασυνήθιστη eurogirl πλανεύτρα, αθώα, μοιραία, σοφιστικέ, σκοτεινή, αινιγματική ηθοποιός πέθανε φέτος, στα 58 της χρόνια. Από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο

Μαζί με τον Τζακ Νίκολσον στη σπουδαιότερη κινηματογραφική στιγμή της, στο Επάγγελμα Ρεπόρτερ του Αντονιόνι (1975).

AYΓΟYΣΤΟΣ '11

τη χαώδη ταινία του Ζακ και κρυφά ενοχοποίησαν το κορίτσι. Στα 20 της πόρτερ, αλλά και πάλι την παράσταση έκλεψαν Ριβέτ Merry go round, η ο Νίκολσον, η εντυπωσιακή κίνηση της κάμερας χρόνια, η Σνάιντερ, παρά το στυλ που λάνσαρε, Μαρία Σνάιντερ υποδύτου Λουτσιάνο Τοβόλι και το αδιάκοπο κυνήγι με τα καπέλα και τα γουνάκια στους ώμους, την εται τη Λεό και μαζί με της Ταυτότητας σε πόλεις και ερήμους, διά χειαυθάδεια και την ορμή (μια ασυνήθιστη eurogirl τον Μπεν (Τζο Νταλεσάρός του μετρ της αποξένωσης Αντονιόνι. Έπαιπλανεύτρα, αθώα, μοιραία, σοφιστικέ, σκοτειντρο) φτάνουν ταυτόξε το Κορίτσι που ερωτεύεται ο Ντέιβιντ Λοκ κι νή, αινιγματική), δεν ξεπέρασε ποτέ αυτή την χρονα στο Παρίσι, μετά έκανε αυτό που ήξερε καλά, να τον ακολουθεί με ταινία, ανάγοντας τις παράπλευρες απώλειες σε από τηλεγραφικές παρακινήσεις της Ελίζαμπεθ, μελαγχολία στα μάτια, σαν να σκιαζόταν από ένα ανυπολόγιστες επιπλοκές στην καριέρα και την γκόμενας του Μπεν και αδελφής της Λεό. Σε αυδυσοίωνο σύννεφο. Θα μπορούσε να τριτώσει η ψυχική της υγεία. Θεώρησε υπεύθυνο τον Μπερτό το διστακτικό κι εντελώς χαλαρό αστυνομικό εμπειρία της με τους μεγάλους Ιταλούς, αν δεχότολούτσι για την κάπως θολή αλλά αξέχαστη μία δράμα, αναγκαστικά υπαρξιακό λόγω εποχής ταν να παίξει τη Μαρία στον Ιησού από τη Ναζακαι μοναδική λήψη, τον χαρακτήρισε ιδρωμένο (το 1977, αν και καθυστέρησε πολύ να κυκλορέτ του Τζεφιρέλι, αλλά απέρριψε την προσφορά γουρούνι και γκάνγκστερ και δεν του ξαναμίλησε φορήσει στις αίθουσες) και και το μετάνιωσε αργότερα. Ριβέτ, η υπόθεση δεν έχει Αν και ξεκίνησε μικρή, η και τόση σημασία για τον Μαρία Σνάιντερ δεν βρέθηκε σκηνοθέτη, όσο τον νοιάζει τυχαία στον χώρο του σινεμά. να πετάξει στις σκηνές τους Ήταν κόρη ηθοποιού και βρέδυο τους και να δοκιμάσει θηκε κάτω απ’ τις φτερούγες τη χημεία τους μ’ ενδιαφέτης Μπριζίτ Μπαρντό στις αρρον και άνισο αποτέλεσμα. χές της δεκαετίας του ‘70, αποΟ Νταλεσάντρο λύνει και ρώντας γιατί άραγε το γαλλικό δένει τα μαλλιά του και η σύμβολο του σεξ είχε ήδη αποΣνάιντερ, πιο όμορφη από φασίσει να τα παρατήσει πολύ ποτέ, περιφέρεται ανεπιτήσύντομα, πράγμα που έκανε δευτη, με τζιν και μπότες, σε μερικά χρόνια. Η Μπαρντό τα μαλλιά της σγουρά και τη σύστησε στον Αλέν Ντελόν ανακατεμένα, το βλέμμα κι εκείνος της έδωσε μια ευτης χαμένο και τη φωνή της καιρία στο ξεχασμένο Madly διστακτική και ψιθυριστή, του Roger Kahane. Το πρακτοόποτε δεν μαλώνει με τον ρείο της τη συμβούλεψε να συνοδοιπόρο της. Πάνω μην αρνηθεί μια ταινία δίπλα σ’ ένα σενάριο/δείγμα, ο στον Μπράντο κι εκείνη δέχτηΡιβέτ, απογοητευμένος κε παρά τη θέλησή της. Όταν από την κατάρρευση μιας απέκτησε βούληση και φωνή, τετραλογίας που ετοίμαζε, οι σκηνοθέτες τη θεώρησαν άφησε τους ηθοποιούς να ξεπερασμένη, παρά τον μύθο αυτοσχεδιάζουν, και, όπως που δημιούργησε αυτόματα η τζαζ μουσική που τους με το Ταγκό. Έπεσε κι αυτή στα συνόδευε, βασίστηκε σε ναρκωτικά κι έφτασε κοντά πένθιμη ατμόσφαιρα και στην αυτοκτονία. Την έσωσε ο υποθέσεις, ενθαρρύνοντας έρωτας, αλλά επέλεξε να μην casual χειρονομίες και αυαποκαλύψει το όνομα και το θόρμητη συμπεριφορά. φύλο της σχέσης της. Δούλευε Αυτή είναι, νομίζω, η πιο σταθερά, σε μικρούς κυρίως χαρακτηριστική στιγμή της ρόλους, σε χαμηλού προϋπολοΣνάιντερ σε μια καριέρα γισμού ταινίες, όπως το Mama με πολλές ταινίες, μικρό Dracula ή οι εξαιρετικές Άγριες εκτόπισμα και μια τεράστια Νύχτες του Σιρίλ Κολάρ. Πέθανε έκρηξη. Το Τελευταίο τατον Φεβρουάριο που μας πέραγκό στο Παρίσι υπήρξε ένα σε στα 58 της, από καρκίνο. Ο Όταν απέκτησε βούληση και φωνή, οι σκηνοθέτες τη θεώρησαν ξεπερασμένη, παρά σκανδαλώδες έργο για τους υπουργός Πολιτισμού της Γαλτον μύθο που δημιούργησε αυτόματα με το Ταγκό. λάθος λόγους. Και καλά εγώ λίας και κάποτε συμπρωταγωκαι οι συνομήλικοί μου που νιστής της στο Merry go round, τρυπώσαμε με το στανιό στα 11 χρόνια μας για να Φρεντερίκ Μιτεράν, πρόλαβε να της απονείμει ποτέ, ενώ με τον Μπράντο διατήρησε φιλική επαδούμε πώς ο γίγας Μάρλον Μπράντο βουτύρωτον κλασικό τίτλο του Ιππότη Γραμμάτων και φή. Πάντα συμβούλευε τις νεαρές ηθοποιούς να σε τον κώλο της μοιραίας κοπέλας με τα μεγάλα Τεχνών. Στην κηδεία, ο «άγγελός της», η Πία, τη μη γδύνονται για μεσήλικες σκηνοθέτες που θα βυζιά και ενεπλάκη σε μια ακατονόμαστη πράξη, χαιρέτισε λέγοντας «ciao, bella». Η Μπαρντό και ο προσπαθήσουν να τις πείσουν ότι κάνουν τέχνη. σαν κι εκείνες που μόνο σε τσόντες θα φανταζόΝτελόν ήταν εκεί. Σε δήλωσή του, ο Μπερνάρντο Σε εστιατόρια, άλλοι μεσήλικες την έγδυναν με τα ταν κανείς. Αλλά σε ταινία τέχνης; Εκείνη την Μπερτολούτσι είπε: «Η Μαρία με κατηγόρησε ότι αδηφάγα κι ίσως χυδαία μάτια τους (φαντάζομαι εποχή, το 1972 και λίγο αργότερα (τότε οι ταινίες της έκλεψα τη νεότητά και μόνο τώρα αναρωτιέτη στιγμή που άλειφαν το ψωμί τους). Αδιόρθωπου απασχολούσαν προβάλλονταν επί χρόνια), οι μαι αν είχε δίκιο». Δεν πρόλαβε να της ζητήσει τη ή επιπόλαιη, ξαναείπε το ναι στον Μπερτολούπερισσότεροι προσπέρασαν τη μνημειωδώς οιδισυγγνώμη. Ούτε η Σνάιντερ πρόλαβε να γεράσει τσι για το 1900, αλλά εκείνος την απέλυσε. Κάπου πόδεια και ψυχικά θαρραλέα, ξεγυμνωτική ερμηεκεί κατέρρευσε. με αξιοπρέπεια μπροστά στην κάμερα, όσο κι αν νεία αρσενικής εμμηνόπαυσης του Μπράντο λόΗ ίδια πίστευε πάντα πως η κορυφαία της κάποτε παραδεχόταν πως ζήλευε το μυστήριο γω της στιγμιαίας, βίαιης πρωκτικής ασέλγειας, παρουσία στο σινεμά ήταν στο Επάγγελμα Ρετης Γκάρμπο.

AYΓΟΥΣΤΟΣ '11

Αυτό τον Αύγουστο κάνουμε τον γύρο του κόσμου μέσα από 7 σημαντικές εκθέσεις τέχνης.

www.apolafste.ypeythina.eneap.gr

29 νέα υόρκη

The Metropolitan Μuseum of Art Richard Serra Drawing: A Retrospective Η πρώτη μεγάλη αναδρομική από σχέδια του σημαντικού σύγχρονου Αμερικανού καλλιτέχνη που θεωρεί το μαύρο όχι απλώς ένα χρώμα αλλά μια μορφή ύλης που ανταποκρίνεται στους νόμους της βαρύτητας. Μέχρι 28 Αυγούστου www.metmuseum.org

Aπολαύστε υπεύθυνα

AYΓΟΣΤΟΣ '11

www.apolafste.ypeythina.eneap.gr

παρίσι

Centre Pompidou Paris, Delhi, Βombay... Το μεγάλο κέντρο σύγχρονης τέχνης της Γαλλίας ενώνει τα εικαστικά οράματα Γάλλων και Ινδών καλλιτεχνών σε μια απόπειρα ν’ αποτυπωθεί το σύγχρονο πρόσωπο της νέας μεγάλης ηπείρου. Μέχρι 19 Σεπτεμβρίου www.centrepompidou.fr

Aπολαύστε υπεύθυνα

AYΓΟΣΤΟΣ '11 κοπεγχάγη

Louisiana Μuseum of Modern Art David Hockney: Me draw on i-pad Η επαφή του μεγάλου Άγγλου καλλιτέχνη με την τεχνολογία δημιούργησε θαύματα. Χρησιμοποιώντας την εφαρμογή Brushes for iPhones and iPads, ο Hockney δημιούργησε μια ολόκληρη σειρά έργων, τα οποία δεν τυπώνονται, αλλά προβάλλονται στις οθόνες υπολογιστών, κινητών τηλεφώνων και στους τοίχους του μουσείου. Μέχρι 28 Αυγούστου www.louisiana.dk

www.apolafste.ypeythina.eneap.gr

Aπολαύστε υπεύθυνα

AYΓΟΥΣΤΟΣ '11

λονδίνο

Tate Modern Mirό Η πρώτη αναδρομική του Mirό στο Λονδίνο για πάνω από 50 χρόνια. Όσοι επισκεφτούν την Tate Modern τον Αύγουστο θα έχουν την ευκαιρία να θαυμάσουν πάνω από 150 έργα απ’ όλο το φάσμα του έργου του μεγάλου σουρεαλιστή ζωγράφου. Μέχρι 11 Σεπτεμβρίου www.tate.org.uk/modern

www.apolafste.ypeythina.eneap.gr

βερολίνο

Hamburger - Bahnhof Secret Universe: Horst Ademeit Με τον γενικό τίτλο «Μυστικό Σύμπαν» ένα από τα πολύ μεγάλα μουσεία του Βερολίνου ξεκινά μια σειρά εκθέσεων αφιερωμένων σε καλλιτέχνες που δεν έτυχαν ευρείας αναγνώρισης, το έργο τους όμως παραμένει σημαντικό. Πρώτη έκθεση στη συγκεκριμένη ενότητα αυτή του Horst Ademeit, ενός καλλιτέχνη που καταγράφει φωτογραφικά για πάνω από είκοσι χρόνια αυτό που αποκαλεί «κρύες ακτίνες», βλαβερές αόρατες ουσίες που επηρεάζουν τον ίδιο και το περιβάλλον του. Μέχρι 25 Σεπτεμβρίου www.hamburgerbahnhof.de

Aπολαύστε υπεύθυνα

AYΓΟΥΣΤΟΣ '11

www.apolafste.ypeythina.eneap.gr

37 λονδίνο

Tate Britain Romantics Μια απ’ τις σημαντικότερες εκθέσεις στην Ευρώπη αυτό το καλοκαίρι. Όλη η Tate Britain αφιερωμένη στην τέχνη της ρομαντικής περιόδου. Μεγάλα έργα των Henry Fuseli, JMW Turner, John Constable, Samuel Palmer, καθώς και νεοαφιχθέντα στη συλλογή της Tate έργα του William Blake. Μέχρι 3 Ιουνίου 2012 www.tate.org.uk/britain/exhibitions

Aπολαύστε υπεύθυνα

AYΓΟΥΣΤΟΣ '11

μπιλμπάο

Guggenheim Bilbao The Luminous Interval Ένας απ’ τους σημαντικότερους συλλέκτες σύγχρονης τέχνης στον κόσμο είναι ο Έλληνας κ. Δ. Δασκαλόπουλος, ο οποίος εκθέτει την πολύτιμη συλλογή του σε αυτό το σημαντικό μουσείο. Η έκθεση περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, έργα των: Louise Bourgeois, Robert Gober, Mike Kelley, Martin Kippenberger, Annette Messager κ.ά. Μέχρι 9 Σεπτεμβρίου www.guggenheim-bilbao.es

www.apolafste.ypeythina.eneap.gr

The Haig™ word and associated logos are trademarks. Diageo Brands B.V.2009

Aπολαύστε υπεύθυνα

AYΓΟYΣΤΟΣ '11

Το καλοκαIρι του

κAμπινγκ Με την οικονομική κρίση να θερίζει, περισσότεροι Έλληνες από ποτέ θα κάνουν φέτος το καλοκαίρι διακοπές σε σκηνή. Από τη Δέσποινα Τριβόλη Φωτό: Σπύρος Στάβερης

Παλιoτερα, ο κoσμος που eκανε κaμπινγκ ήταν συγκεκριμένος: φοιτητές, χίπηδες, λάτρεις της φύσης, νεο-οικολόγοι, εντουράδες που το συνδύαζαν με μηχανές. Όλα αυτά τα χρόνια , παρά το γεγονός ότι έχουμε και τις υποδομές αλλά και το κατάλληλο κλίμα για κάμπινγκ, πολύς κόσμος το σνόμπαρε. Οι Γερμανοί με τα τροχόσπιτα που γεμίζανε τις εθνικές οδούς κάθε καλοκαίρι μάς φαίνονταν περίπου σαν εξωτικά πουλιά. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι σύμφωνα με την Πανελλήνια Ένωση Ιδιοκτητών Επιχειρηματιών Κάμπινγκ, στα 327 κάμπινγκ της Ελλάδας μόνο το 13% των διανυκτερεύσεων ήταν από Έλληνες, το υπόλοιπο 87% ήταν από ξένους (στο νούμερο 1 οι Γερμανοί με 27%). Μέχρι που ήρθε η οικονομική κρίση και οι πιο απίθανοι άνθρωποι δήλωσαν ότι ανακάλυψαν τη χαρά της σκηνής για πρώτη φορά μετά τα φοι-

AYΓΟYΣΤΟΣ '11 δράματα. Στο Να, στην Ικαρία, που για πολλά χρόνια ήταν συνώνυμο του «εναλλακτικού κάμπινγκ», η κατάσταση «παίζεται» από χρονιά σε χρονιά. Η Σαμοθράκη (που θεωρείται ιδανική λόγω καταρρακτών, δασών και οργιαστικής φύσης) επίσης είναι από τα μέρη όπου τα τελευταία χρόνια η αστυνομία κυνηγάει τον κόσμο, ενώ, τέλος, σε μέρη που παραέγιναν δημοφιλή, όπως ο Ρούκουνας στην Ανάφη, το Κάτω Κουφονήσι και η Ελαφόνησος, τα πάντα είναι θέμα τύχης. Εάν σκοπεύετε να πάτε, καλό θα ήταν να έχετε υπόψη σας ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να φάτε πρόστιμο ή ν’ αναγκαστείτε να φύγετε. «Από την Ανάφη μάς διώξανε κακήν κακώς, μόνο ξύλο δεν παίξαμε με την αστυνομία», μας είπαν το ελεύθερο έχει φανατικούς οπαδούς. Γιατί; φανατικοί του ελεύθερου. Αντιθέτως, χρυσές «Είναι κάτι τελείως διαφορετικό απ’ το να εποχές γνωρίζει το κάμπινγκ σε όλη την Πελομένεις σ’ ένα διαμέρισμα ή σε δωμάτιο ξεπόννησο. Παρά την καταστροφική φωτιά του νοδοχείου, γιατί μπορείς να κοιμάσαι κάτω 2007, ανενόχλητο συνεχίζεται το κάμπινγκ απ’ τον ουρανό και να βλέπεις τ’ αστέρια». στον Καϊάφα. Η παραλία είναι ατέλειωτη, «Μπαίνεις σε μια κοινότητα αλληλεγγύης. οπότε υπάρχει μια σχετική μοναξιά, ενώ η Κάτι να σου λείπει, θα σ’ το δώσει ο άλλος». πυρκαγιά ευτυχώς δεν άγγιξε την πλευρά της «Ο άπλετος χρόνος, η επαφή με τη φύση, η παραλίας, οπότε το τοπίο παραμένει όμορέλλειψη ρεύματος, η περιπέτεια του να πρέφο. Πολύ υψηλά, επίσης, στις προτιμήσεις πει να βρεις και να κουβαλήσεις προμήθειες, είναι και η Νίσυρος: πάνω από την παραλία η μικρή απειλή που νιώθεις τα βράδια μέσ’ της Παχιάς Άμμου πάνε κάθε χρόνο μπόλικοι στη σκοτεινιά, στο έλεος του Θεού, το ότι κατασκηνωτές. Έχει και μια ταβέρνα σχεμετά μιλάς με άλλους που το έχουν κάνει και τικά κοντά (15 λεπτά περπάτημα), οπότε το νιώθεις κάπως σαν να ανήκεις σε μία παρέα, επιλέγει πολύς κόσμος. To μέρος έχει γίνει παρόλο που μπορεί να μην τους πολυξέρεις, ιδιαίτερα γνωστό τα τελευταία χρόνια και να μην κάνατε ποτέ μαζί ελεύθερο». πολλοί προτιμούν το γενικότερο ψάξιμο στο Ας μην ξεχνάμε, φυσικά, ότι το ελεύθερο νησί για να βρούνε άλλη παραλία. Μεγάλο κάμπινγκ είναι παράνομο, σύμφωνα με τον μυστικό των εναλλακτικών είναι επίσης η νόμο που περιλαμβάνει αυΤήλος, απλόχωρη και γεμάτη τόφωρο κι ένα πρόστιμο 150 αμμουδιές. Οι τυχεροί προΑπαραιτητα ευρώ. Το βασικό πάντα είναι λαβαίνουν τ’ αρμυρίκια, ενώ, του καμπινγκ η στάση της ντόπιας κοινόπαρά το γεγονός ότι εδώ γίνεται Σουγιάς τητας: εάν οι ντόπιοι θέλουν ελεύθερο κάμπινγκ, θα βρείτε Σκοινί το ελεύθερο κάμπινγκ, συντουζιέρες και τουαλέτες. Οι Μανταλάκια νήθως τα πράγματα βαίνουν ντόπιοι το εγκρίνουν, κάτι Συσκευή νερού ομαλώς, εάν όχι, εκεί είναι που θα κάνει τη ζωή σας πιο Γκαζάκι που αρχίζουν και τα προβλήεύκολη. Δυο ακόμα περιπτώΠιάτα / Ποτήρια ματα. ( Έχουν υπάρξει και σεις είναι φανταστικές, αλλά Θερμός περιπτώσεις, βέβαια, που χρειάζονται προσοχή. Η πρώτη Σιτρονέλες ενώ οι κάτοικοι και οι τοπιείναι η Σούγια, στην Κρήτη, Φακός (προσοχή, μην κές αρχές δεν είχαν ιδιαίτεπου έχει φανταστικά νερά, και ξεχάσετε την μπαταρία) ρο πρόβλημα, η αστυνομία η δεύτερη είναι η παραλία του Xαρτί τουαλέτας άρχισε να το κυνηγάει.) Το Χρούσου, στη Μυτιλήνη. ΠροΚουτί με φαρμακευτικά πιο σύνηθες, πάντως, είναι σοχή χρειάζεται γιατί συχνάείδη πρώτης ανάγκης να γίνεται μια απλή σύσταση πυκνά κάνει κάποιες εφόδους η (αναλγητικά, γάζες) -με ή χωρίς πρόστιμο- και αστυνομία. Τώρα, «πιο» εναλΥποστρώματα (για κάτω μετά, σε περίπτωση που το λακτικά κάμπινγκ υπάρχουν από το sleeping bag) θέμα φτάσει στα δικαστήμπόλικα στην Ηρακλειά, στον Σέικερ ρια, ο «κατηγορούμενος» Κέδρο της Δονούσας, στο ΓαϊΕντομοαπωθητικά να αθωώνεται, γιατί οι δουρονήσι, το Αγαθονήσι και, περισσότερες παραλίες δεν φυσικά, στους κέδρους της έχουν ξεκάθαρη σήμανση Γαύδου (ετοιμαστείτε για μπόπου να λέει ότι απαγορεύεται το κάμπινγκ. λικο γυμνισμό). Σε περίπτωση που δεν θέλετε Υπάρχει και παραθυράκι στον νόμο: κανείς ν’ απομακρυνθείτε απ’ την Αθήνα, υπάρχουν δεν μπορεί να σας εμποδίσει να κοιμηθείτε η Χαλικιάδα στο Αγκίστρι και οι πολλές επιλομε sleeping bag στην παραλία, η σκηνή όμως γές στην Εύβοια: η Χιλιαδού (αν και μας είπαν απαγορεύεται! ότι εσχάτως ακόμα κι αυτό το μέρος έχει «κυΣυνήθως, όταν ένα μέρος γίνεται ιδιαίτερα ριλέψει» πολύ) και ο Λιμνιώνας, όπου κάνει δημοφιλές για ελεύθερο κάμπινγκ, έχουμε κάμπινγκ ένα σωρό κόσμος. Φωτό: Χρήστος Δεληδήμος

τητικά τους χρόνια. Τα οργανωμένα κάμπινγκ γνωρίζουν πλέον πρωτοφανή ζήτηση - τον Αύγουστο τα περισσότερα θα έχουν πάνω από 100% πληρότητα. Τα νούμερα δείχνουν μια αυξητική τάση: 3% παραπάνω Ελληνες έκαναν διακοπές σε κάμπινγκ πέρσι. Όχι μόνο αυτό, αλλά, σύμφωνα με το νέο νομοσχέδιο του υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού, τα κάμπινγκ στην Ελλάδα θ’ αρχίσουν να κατατάσσονται πλέον σε κατηγορίες, όπως ακριβώς και τα ξενοδοχεία, σε σύστημα με αστεράκια δηλαδή. τα ελληνικά κάμπινγκ υπάρχουν 29.645 θέσεις σκηνών και τροχόσπιτων, 948 οικίσκοι (καμπάνες) και 93.123 κλίνες. Την πρωτιά, ως προς τη γεωγραφική κατανομή, έχει η Μακεδονία, με δεύτερη την Πελοπόννησο, ενώ ακολουθούν οι Κυκλάδες, τα νησιά του Ιονίου και η κεντρική Ελλάδα. Η τιμή είναι το βασικότερο ατού: από 10 έως 15 ευρώ το άτομο (μαζί με τον χώρο για τη σκηνή). Το πού θα πάει κανείς εξαρτάται πάντα απ’ το τι ψάχνει. Καταρχάς, αντίθετα με τον μύθο που θέλει το κάμπινγκ να είναι το καταφύγιο του μοναχικού, υπάρχουν πολλά που είναι ιδιαίτερα φιλικά σε οικογένειες, όπως στην Αγία Άννα, στην Εύβοια, και το Καλαμίτσι Θάλαττα Camp στη Χαλκιδική με αθλοπαιδιές και πισίνες (έχει μέχρι και ειδικό fun club για παιδιά). Υπάρχουν και κάμπινγκ διάσημα και παντός καιρού. Μερικά από τα ωραιότερα είναι ο Αρμενιστής στη Χαλκιδική, ο Σίμος στην Ελαφόνησο, ο Φοινικούντας στη Μεσσηνία, το Ναυτίλος Camping στα Σύβοτα. Και, τέλος, υπάρχουν και δυο-τρία που είναι για κοινωνικά πλάσματα που θέλουν να γνωρίσουν κόσμο (εάν θέλετε ύπνο, μην τα προτιμήσετε): το κάμπινγκ της Αντιπάρου (ετοιμαστείτε για μαραθώνια πάρτι), της Αμοργού και της Σερίφου. Το πραγματικά εντυπωσιακό, βέβαια, δεν είναι η άνοδος του οργανωμένου κάμπινγκ, αλλά η άνοδος του ελεύθερου. Πόσοι Έλληνες θα πήγαιναν πριν από μερικά χρόνια να κάνουν διακοπές χωρίς τρεχούμενο νερό και τουαλέτα; Απ’ ό,τι φαίνεται, πολλοί, αφού

AYΓΟΥΣΤΟΣ '11

ΕΝΑΣ ΠΑΝΘΗΡΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ Η saga της μουσικού από τη Ρουάντα που τη συγκρίνουν με την Björk, περιοδεύει με τον Caribou, ηχογράφησε το ντεμπούτο άλμπουμ της με παραγωγό τον σπουδαίο Matthew Herbert και περνάει αυτό το καλοκαίρι τεμπέλικα μεταξύ Βοιωτίας και Αθήνας. Από τη Μερόπη Κοκκίνη, Φωτό: Θωμάς Ποράβας

AYΓΟΥΣΤΟΣ '11

Φωτό: Lisa Wassmann

Barbara Panther είναι ένα όμορφο, παράξενο πλάσμα. Την παρατηρώ, καθώς μπαίνω στον χώρο, που είναι καθισμένη μπροστά σ’ ένα λάπτοπ. Έχει πολύ κοντά, σγουρά μαλλιά, σκούρα αφρικάνικη επιδερμίδα και, καθώς σηκώνεται για να με χαιρετήσει, διαγράφεται η πολύ λεπτή, σχεδόν κοκαλιάρικη σιλουέτα της μέσα απ’ το μαύρο, αραχνοΰφαντο ένδυμά της. Φοράει μπλε ελεκτρίκ παπούτσια κι ένα δαχτυλίδι σε σχήμα κλειδιού, που γράφει τη λέξη open, στο δεξί της χέρι. Βρέθηκε στην Αθήνα, στην καρδιά του φετινού καλοκαιριού, κάπως έτσι: « Ήθελα να είμαι σ’ ένα μέρος που να κάνει ζέστη και να γνωρίσω ζεστούς ανθρώπους, κι έτσι αγόρασα ένα εισιτήριο δίχως επιστροφή για την Αθήνα». Η Barbara γεννήθηκε στη Ρουάντα, τη χώρα των νομάδων Τούτσι, ενώ τα τελευταία πέντε χρόνια ζει κι εργάζεται ως μουσικός στο Βερολίνο. Η ιστορία της, βέβαια, πάει λίγο πιο μακριά απ' αυτό. Προσγειώθηκε στο Βέλγιο όταν ήταν τριών ετών, μαζί με τ’ αδέλφια και τους γονείς της, οι οποίοι άφησαν όλα τα παιδιά τους για υιοθεσία. Τι απέγιναν οι γονείς; Θ’ αρκεστεί μονάχα να πει ότι «είχαν άλλα σχέδια», μια και η ίδια και τ’ αδέλφια της υιοθετήθηκαν από διαφορετικές οικογένειες Βέλγων. Το γεγονός ότι έπρεπε να προσαρμοστεί σ’ αυτήν τη νέα κατάσταση πραγμάτων την έκανε

δύσκολο παιδί. Οι συχνές αποβολές απ’ το σχολείο ώθησαν τους θετούς της γονείς να τη γράψουν σ’ ένα καθολικό σχολείο που διηύθυναν καλόγριες. «Δεν έμεινα πολύ καιρό εκεί. Οι καλόγριες πίστευαν ότι είμαι αυτιστική. Στην πραγματικότητα, είχα πολλή ενέργεια και δεν μπορούσα να κάνω αυτό που μου λένε. Μέσα μου πίστευα ότι πρέπει να υπάρχει κάτι παραπάνω εκεί έξω». Αυτή η ίδια πεποίθηση ήταν που την ώθησε να μετακομίσει πριν από πέντε χρόνια στο Βερολίνο. Αφορμή στάθηκε η γερμανική ηλεκτρονική μουσική που άκουσε στο ραδιόφωνο, ενώ βρισκόταν στο σπίτι της στις Βρυξέλλες. « Έχω μια φράση που έχει πει ο Νίτσε γραμμένη βαθιά μέσα μου. Λέει: “Αν δεν μπορείς να εξελιχθείς κάπου, μετακόμισε κάπου αλλού”». Εκτός από την ενασχόλησή της με τη μουσική,

Είμαι ταυτόχρονα πρωτόγονη κι έρχομαι απ’ το μέλλον. Θα μπορούσα να είμαι αρχαία, ενώ την ίδια στιγμή θα μπορούσα να είμαι κι ένα παιδί.

έχει να μου διηγηθεί και μια μακριά κι αρκετά ενδιαφέρουσα πορεία στον χορό. « Έχω ασχοληθεί πολύ με τον μοντέρνο χορό και γι’ αυτόν το λόγο έχω ταξιδέψει πολύ. Έχω ζήσει για κάποιο διάστημα στη Νέα Υόρκη, τη Βενετία και αλλού». «Πόσων χρόνων είσαι;», αναρωτιέμαι φωναχτά, για να λάβω την εξής αφοπλιστική απάντηση: «Δεν λέω ποτέ την ηλικία μου, όχι επειδή έχω κάποιο πρόβλημα μ' αυτό. Αντιθέτως, δεν θεωρώ ότι είναι κάτι σημαντικό. Θα μπορούσα να έχω γεννηθεί προ Χριστού ή να είμαι ένα απ’ τα πρώτα έμβια όντα του πλανήτη και να είμαι ακόμα ζωντανή. Έχω γερά κόκαλα και καλή επιδερμίδα. Είμαι ταυτόχρονα πρωτόγονη κι έρχομαι απ’ το μέλλον. Θα μπορούσα να είμαι αρχαία, ενώ την ίδια στιγμή θα μπορούσα να είμαι κι ένα παιδί». Αμέσως μετά τις καλόγριες πήγε σε σχολή παραστατικών τεχνών στις Βρυξέλλες, όπου ανακάλυψε την αγάπη της για τον χορό. Αργότερα πήγε σε μια οντισιόν για τη διάσημη σχολή Alvin Ailey στη Νέα Υόρκη. «Κέρδισα την υποτροφία κι έτσι έζησα εκεί για ένα χρονικό διάστημα», ενώ λίγο αργότερα βρέθηκε στη Βενετία να σπουδάζει σε μια ακαδημία χορού μετά από παρακίνηση της εξαιρετικής Φινλανδής χορογράφου Carolyn Carlson. Η χρονιά αυτή που έζησε στη Βενετία δίπλα της ήταν σαν ψυχοθεραπεία. «Μου δίδαξε κάτι παραπάνω από χορό. Μου εξήγησε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το σύμπαν και πώς ν’ αντεπεξέρχομαι στις δυσκολίες της ζωής, ή

51 καλύτερα σε αυτό το τραύμα που ονομάζεται ζωή. Μου έμαθε να είμαι “ενέργεια”, όπως οι υπόλοιπες ενέργειες». «Λίγο πριν από τη Βενετία αποφάσισα ότι ήθελα να πάω στη Ρουάντα για να έρθω σ’ επαφή με τις ρίζες μου». Ταξίδεψε, λοιπόν, στον τόπο καταγωγής της και ανακάλυψε την τρομακτική αλήθεια. Έναν τόπο με έκδηλα ακόμα τα σημάδια του πολέμου και της καταστροφής. «Είχα σοκαριστεί και ταυτόχρονα είχα συγκεντρώσει πολύ μεγάλο θυμό μέσα μου. Άρχισα να κρατώ σημειώσεις σ’ ένα ημερολόγιο γι’αυτά που είδα εκεί. Είχα πάθει μεγάλο σοκ και δεν μπορούσα να μιλήσω». Κάθισε και διάβασε όλα αυτά που είχε γράψει, προσπαθώντας να μετατρέψει τις σημειώσεις της σε στίχους. Ήταν ιστορίες φρίκης. Έγραφε για την ασχήμια που αντίκρισε, για τα κόκαλα, τον φόβο και τον θάνατο. «Αυτή η διαδικασία έμοιαζε σαν να προσπαθούσα ν’ αναλύσω τον ίδιο μου τον εαυτό. Σαν να έβγαινα απ’ το σώμα μου και να έβλεπα τον εαυτό μου από απόσταση. Κατά κάποιον τρόπο, προσπάθησα να βρω τη δική μου γλώσσα, τη δική μου ποίηση». Την ίδια στιγμή πειραματιζόταν με τη μουσική και μετακόμιζε στο Βερολίνο. «Είναι μια πόλη που δεν σε πιέζει. Αυτό, βέβαια, μπορεί να είναι “επικίνδυνο”, ειδικά αν είσαι λίγο τεμπέλης ή αναβλητικός. Από την άλλη, είναι μια πόλη με διάχυτη την αίσθηση του ανολοκλήρωτου. Νιώθεις ότι βρίσκεται

μονίμως υπό κατασκευή. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να σε κάνει να χάσεις την αίσθηση του χρόνου. Επιπλέον, είναι μια πόλη επίπεδη, τα κτίρια είναι ευρύχωρα κι έχεις την αίσθηση ότι υπάρχει αρκετός χώρος. Έτσι, πιστεύω ότι στο Βερολίνο μπορεί κανείς να βρει τον χώρο και τον χρόνο για να κάνει αυτό που θέλει, αρκεί να είναι πειθαρχημένος». στόσο, η Barbara ήταν αφοσιωμένη σε αυτό που έκανε. Μου λέει ότι η σύνθεση των κομματιών της υπήρξε μια πολύ μοναχική πορεία. Πράγματι, αυτό το ντεμπούτο άλμπουμ, που φέρει ως τίτλο το ονοματεπώνυμό της, έχει να παρουσιάσει ένα μοναδικό, τελείως προσωπικό στυλ, με αρκετά αβανγκάρντ στοιχεία. Η ίδια αποκαλεί το στυλ της «ηλεκτρονική μπαρόκ μουσική», ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι την παραγωγή έκανε ο περίφημος Matthew Herbert. «Απ' αυτόν το σπουδαίο άνθρωπο έμαθα δύο πολύ σημαντικά πράγματα: ότι μπορείς να φτιάξεις ήχους απ’ το οτιδήποτε και ότι τα λάθη πρέπει να είναι πάντα καλοδεχούμενα. Είναι αυτά που μπορούν ν’ αλλάξουν την πορεία του κομματιού σου», λέει η ίδια. Τη χρονιά που πέρασε συνόδευσε και τον Caribou σ’ ένα κομμάτι της ευρωπαϊκής του περιοδείας. Λίγο αργότερα θα μου πει ότι όλα της φαίνονται διαφορετικά στην Αθήνα, και ειδικά το

γεγονός ότι είναι μια πόλη η οποία έχει χτιστεί προ Χριστού. «Όταν στάθηκα στην Ακρόπολη και κοίταξα προς τα κάτω, ένιωσα αυτή την ενέργεια της αρχαίας πόλης. Μου αρέσει η Αθήνα. Επίσης μ’ ενδιαφέρουν τα ζώα, ο ωκεανός, ο ήλιος, το Διάστημα, οι πλανήτες, οι άνθρωποι, οι πολιτισμοί, η τεχνολογία, αλλά πιο πολύ απ’ όλα η φύση. Εξακολουθεί να με εκπλήσσει το γεγονός ότι από τη γη φυτρώνει, για παράδειγμα, η ρίζα τζίντζερ, που είναι αφροδισιακή, ενώ ταυτόχρονα δίνει αυτή την πιπεράτη γεύση στο φαγητό. Αυτό είναι το θαύμα της φύσης. Όταν αρχίσεις να καταλαβαίνεις την πολιτική, τον τρόπο που αναπτύσσονται οι πολιτισμοί ή πώς λειτουργεί το σύμπαν, έχεις ξαφνικά μια διαύγεια και όλο αυτό το βάρος που σου προκαλεί η άγνοια εξαφανίζεται και είσαι ελεύθερος». Λίγο πριν αποχαιρετιστούμε, μ’ ενημερώνει ότι τις επόμενες μέρες θα επισκεφθεί οπωσδήποτε τη Σαντορίνη. «Θέλω πολύ να δω την Ατλαντίδα από κοντά», θα μου πει, αφήνοντάς με μ’ ένα βλέμμα απορίας στο πρόσωπο. «Μα, δεν υπάρχει», της λέω. «Υπάρχει, και θα σου φέρω φωτογραφία για να σου το αποδείξω», μου λέει με σιγουριά. Ο ομώνυμος δίσκος της Barbara Panther κυκλοφορεί από τη City Slang. Τον Σεπτέμβριο η Barbara θα επιστρέψει στην Αθήνα για να εμφανιστεί σ’ ένα τριήμερο φεστιβάλ που θα γίνει στο skate park «Our Park».

AYΓΟYΣΤΟΣ '11

εν υπάρχει περίπτωση να ψάξει κανείς οτιδήποτε που να αφορά την Ελλάδα online και να μην πέσει πάνω σ' ένα από τα πολλά sites του Μatt Barrett. Από το Athensguide.com μέχρι το greecetravel.com, το greecefoods.com και το lesvos.com, ο Barett, που είναι Έλληνας τρίτης γενιάς και μένει μόνιμα στη Βόρεια Καρολίνα αλλά περνάει τα καλοκαίρια του εδώ, έχει μαζέψει ολομόναχος τον μεγαλύτερο όγκο πληροφοριών για την Ελλάδα που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Από το 1995 μαζεύει υλικό από τα ταξίδια του στην Ελλάδα με εξαντλητικές λεπτομέρειες: από το πού μπορεί κανείς να μάθει να μαγειρεύει στη Σίφνο μέχρι τον καλύτερο ταξιτζή της Αθήνας.

www. he-loves greece. com Πώς γίνεται ένας ερασιτέχνης απ' τη Βόρεια Καρολίνα να έχει τέσσερα απ' τα πιο επιτυχημένα τουριστικά sites για την Ελλάδα; Ο Μatt Barrett εξηγεί τι είναι αυτό που κάνει τη δουλειά του μοναδική. Από τη Δέσποινα Τριβόλη

Ποια είναι η πρώτη σας ανάμνηση από την Ελλάδα; Ήρθα στην Ελλάδα το 1963, δεκατεσσάρων ετών, για να διδάξει ο πατέρας μου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η πρώτη μου ανάμνηση από την Ελλάδα είναι να φτάνουμε στον Πειραιά και να παίρνουμε το απογευματινό φεριμπότ Μαριλένα για τη Σύρο. Ήταν πολύ άγρια η θάλασσα και θυμάμαι ποτήρια να σπάνε κι έναν ολόκληρο δίσκο από παστίτσιο να γλιστράει απ' το πάσο και να πέφτει στο πάτωμα. Όταν μετακομίσαμε στην Αθήνα, ζούσαμε στους Αμπελόκηπους, απέναντι απ' την πλατεία του Αγίου Θωμά, και οι δρόμοι ήταν ακόμα χωμάτινοι - υπήρχε ένα μικρό αγρόκτημα στην άκρη του πάρκου και πρόβατα έβοσκαν στις άδειες αλάνες. Υπήρχαν πολύ λίγα ψυγεία και ο κόσμος είχε ψυγεία πάγου φτιαγμένα από ξύλο. Ένας άντρας με άλογο και άμαξα μάς έφερνε πάγο δυο-τρεις φορές την εβδομάδα. Διάβασα ότι ξεκινήσατε ως μουσικός. Ξεκίνησα να παίζω σε συγκροτήματα μαζί με τον φίλο μου, τον Ρικ Μίλερ. Mπορώ να πω ότι ήμουν στο πρώτο ελληνικό πανκ συγκρότημα μαζί με τον Τζώνη Βαβούρα. Μετά γύρισα στην Αμερική και με τον Ρικ, που είχε πλέον πάει στο κολέγιο στη Βόρεια Καρολίνα, ξεκινήσαμε ένα συγκρότημα που λεγόταν The Dads και βγάλαμε έναν δίσκο με τίτλο «The Ruse». Γίναμε αρκετά γνωστοί, μέχρι που αυτοκαταστραφήκαμε, όπως οι περισσότερες μπάντες. Ο Ρικ μετονομάστηκε σε Parthenon Huxley και μετά έπαιξε σε πολλά άλμπουμ των ΕLO, ενώ εγώ ηχογράφησα κάποια CD κι άρχισα να παίζω ως σόλο περφόρμερ, αλλά σιγά-σιγά άρχισα να γράφω λιγότερους στίχους και περισσότερα πράγματα για τη ζωή μου στην Ελλάδα. Kαι το site πώς προέκυψε; Στις αρχές της δεκαετίας του '80, όταν ο Μichael Jordan και η ομάδα των UNC Tarheels θα έρχονταν στην Αθήνα, δούλευα σ' ένα εστιατόριο που το είχε ο προπονητής Eddie Fogler. Toυ είπα ότι μπορούσα να του δώσω πληροφο-

ταν σου δίνεται η ευκαιρία να συμμετάσχεις στο μεγαλύτερο, παγκοσμίως, αθλητικό γεγονός του 2011, δηλώνεις παρών. Όταν μπορείς να συνεισφέρεις στην προσπάθεια της προβολής της θετικής πλευράς της Ελλάδας, προσφέρεις τις δυνάμεις σου. Όταν οργανώνεται μια προσπάθεια που στο επίκεντρό της έχει τον συνάνθρωπο, βάζεις τα δυνατά σου. Το διάστημα από 25 Ιουνίου έως και 4 Ιουλίου, η οργάνωση των ΧΙΙΙ Παγκόσμιων Θερινών Αγώνων Special Olympics ΑΘΗΝΑ 2011 υπήρξε ένα γεγονός που πληρούσε και τα τρία αυτά χαρακτηριστικά. Ξεπερνώντας τη σημασία του σπουδαίου παγκόσμιου αθλητικού γεγονότος, οι Special Olympics ήταν μια ευκαιρία να στραφούν τα βλέμματα όλων των πολιτών σ’ εκείνους τους συνανθρώπους μας που δίνουν έναν ξεχωριστό αγώνα, ν’ αντλήσουμε απ’ αυτούς έμπνευση και δύναμη. Να παραδειγματιστούμε απ’ όλους αυτούς που δίνουν το μήνυμα υπέρβασης των δυνατοτήτων που καθένας μας έχει. Με την αντίληψη αυτή, η ΟΠΑΠ, απ’ την πρώτη στιγμή της ανάληψης της διοργάνωσης των Αγώνων, στάθηκε αρωγός στην προσπάθεια, προσβλέποντας σε μια παγκόσμια συνάντηση προσωπικοτήτων που θα υπηρετούσε τη διεθνή εικόνα της Ελλάδας, θα τιμούσε τη χώρα μας, θα αναδείκνυε τους πολίτες της. Η συμμετοχή, όμως, της ΟΠΑΠ Α.Ε. δεν περιορίστηκε στο επίσημο μέρος των Αγώνων. Δεν επικεντρώθηκε στις στιγμές που τα φώτα ήταν στραμμένα στους 7.000 συμμετέχοντες αθλητές. Γιατί, όταν μπορείς να προσφέρεις το κάτι παραπάνω, απλά το κάνεις. Και η ΟΠΑΠ το έκανε, οργανώνοντας για τους πρωταγωνιστές αυτής της προσπάθειας ένα ευρύ και ποικίλο πρόγραμμα ψυχαγωγίας στους χώρους φιλοξενίας τους. Κάνοντας την εδώ διαμονή τους όσο πιο ευχάριστη. Επιβεβαιώνοντας τη φήμη της ελληνικής φιλοξενίας σε 180 χώρες. Ξεκινώντας από την Τετάρτη 22 Ιουνίου και κάθε μέρα, μέχρι την Κυριακή 3 Ιουλίου, στο ξενοδοχείο Golden Coast και στις κατασκηνώσεις Στρατού, Αεροπορίας, υπουργείου Υγείας και Δήμου Αθηναίων στον Άγιο Ανδρέα, όλοι οι αθλητές απόλαυσαν στους χώρους φιλοξενίας τους ένα πρόγραμμα ψυχαγωγίας με: • Ομαδικά Διαδραστικά Παιχνίδια, που κέντρισαν τη δημιουργικότητα, τη φαντασία και το ομαδικό πνεύμα. • Special Olympics Idol: Οι αθλητές δημιούργησαν μουσικά γκρουπ, ερμήνευσαν τα τραγούδια τους κι έλαβαν μέρος σε διαγωνισμό που ανέδειξε τον καλύτερο. • Συναυλίες: Τα Κόκκινα Χαλιά, οι C-Real και οι Εμιγκρέ έπαιξαν με πολύ κέφι για τους αθλητές. • DJ Party: Κάθε βράδυ οι γιορτές ολοκληρώνονταν με χορευτικές επιτυχίες απ’ όλο τον κόσμο. Ήταν ο δικός μας τρόπος να πούμε ένα «ευχαριστώ» σε αυτούς που μας προσέφεραν τη γιορτή αυτή. Μια γιορτή στις ξεχωριστές ικανότητες του κάθε ανθρώπου.

PUBLI

ICS SPECIAL OLYMP ΑΘΗΝΑ 2011

AYΓΟYΣΤΟΣ '11 τους γδέρνουν οι ταξιτζήδες, επίσης. Το ότι πρέπει να βάλουν το χαρτί τουαλέτας σε καλαθάκι ενοχλεί κάποιους, το ίδιο και η αγένεια. Αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι που μου γράφουν μου λένε ότι είχαν καταπληκτικές εμπειρίες και τις βάζω όλες στο www.greektravel.com/ testimonials.

ρίες για την Αθήνα - έγραψα ό,τι ήξερα για την Αθήνα και του το 'δωσα. Το αντίτυπο που κράτησα έγινε το πρωτότυπο για το Athens Survival Guide (www.athensguide. com). Στη δεκαετία του '80 πήγαινα στην Ελλάδα κάθε καλοκαίρι κι έπαιζα τα τραγούδια μου στο Old Captain Βar στη Σίφνο κάθε βράδυ, το πρωί έγραφα ημερολόγιο και κάπως έτσι ξεκίνησα τo greecetravel.com. To 1994, όταν το internet ήταν ακόμα άγνωστο, ένας φίλος μου έστησε την πρώτη βερσιόν του site χρησιμοποιώντας ιστορίες και συμπληρώνοντας τες με τις πρακτικές πληροφορίες. Mέχρι να εμφανιστούν τα πρώτα ελληνικά ταξιδιωτικά websites είχα ήδη χιλιάδες σελίδες online. ώς δουλεύετε τον οδηγό; Έρχεστε συχνά στην Ελλάδα; Έρχομαι στην Ελλάδα κάθε καλοκαίρι για 2 μήνες περίπου και 1-2 φορές τον χειμώνα. Περνάω μια-δυο ώρες κάθε μέρα απαντώντας e-mails και μετά γράφω στο μπλογκ μου (www.greecetravel.com/matt-blog) ή μπορεί να μου έρθει μια ιδέα και να δουλέψω πάνω σε αυτή. Οδηγώ πολύ και βγάζω χιλιάδες φωτογραφίες. Το site μου ξεκίνησε σαν κάτι πουέκανα για να διασκεδάζω κι έγινε δουλειά!

Έχει επηρεάσει η οικονομική κρίση τον τρόπο που βλέπουν οι ξένοι την Ελλάδα; Φυσικά, γιατί η Ελλάδα έχει μπει στο επίκεντρο των γεγονότων. Αλλά υπάρχουν οι άνθρωποι που ψάχνουν έναν λόγο να μην έρθουν στην Ελλάδα, που είναι συνήθως οι ίδιοι άνθρωποι που θα προτιμούσαν να μείνουν κοντά στο σπίτι τους και να παίζουν γκολφ. Βλέπουν τις διαδηλώσεις και τα γεγονότα στο CNN και λένε, «κοίτα, αγάπη μου, η χώρα διαλύεται. Καλύτερα να πάμε στο Myrtle Beach». Kαι μετά υπάρχουν αυτοί που τα βλέπουν όλα αυτά στο CNN και θέλουν να πάνε, παρά τον φόβο τουςν και ψάχνουν κάποιον να τους πει ότι αυτό που βλέπουν στην τηλεόραση δεν είναι πιστή απεικόνιση της ελληνικής πραγματικότητας. Ε, αυτοί είναι που χρησιμοποιούν το site μου.

Ποια είναι τα αγαπημένα σας μέρη στην Αθήνα; Πιο παλιά πήγαινα στου Ψυρρή, στην Πλάκα και στο Γκάζι πολύ, και τον χειμώνα πήγαινα στο Café Boheme στο Κολωνάκι, για ένα ποτό την Παρασκευή το βράδυ. Τώρα περνάω τον χρόνο μου στην Κυψέλη, γύρω από τη Φωκιώνος Νέγρη, και τ' αγαπημένα μου μέρη είναι ο Μπακαλόγατος, ένα φανταστικό μεζεδοπωλείο, κι ένα μικρό τζαζ μπαρ που λέγεται Αllotino, στην πλατεία Αγίου Γεωργίου. Πάω σε ένα τυπικό, γεροντικό καφενείο στη γωνία Σπετσών και Σκοπέλου που λέγεται Rena’s - το έχει αναλάβει ένα νέο ζευγάρι και παίζει ρεμπέτικα. Tρώω και σ' ένα μέρος που λέγεται «Οι νοστιμιές της Μαρίας», στην πλατεία Αγία Γεωργίου, όπου πάνε πολλοί άνθρωποι του θεάτρου, επειδή το φαγητό είναι νόστιμο και φτηνό.

Το website σας έχει έναν απίστευτο όγκο πληροφοριών. Ποιο νομίζετε ότι είναι το πιο σημαντικό τμήμα του και γιατί; Δεν ξέρω. Από την πλευρά του ταξιδιώτη, νομίζω ότι το πιο σημαντικό κομμάτι του site μου είναι ότι απαντάω στα mails μου και μπορώ να τους βοηθήσω. Νομίζω ότι το Lesvos: More than just another greek island (www. lesvos.com) είναι σημαντικό γιατί σύστησε τη Λέσβο σε ανθρώπους που δεν είχαν ακούσει ποτέ για το νησί και μπορεί να είχαν περάσει τη ζωή τους νομίζοντας ότι η Μύκονος κι η Σαντορίνη είναι τα μόνα μέρη που μπορεί να πάει κανείς στην Ελλάδα. Όταν διαβάζει κανείς το site σας είναι σαν να το 'χετε βάλει πείσμα να έρθουν όσο περισσότεροι ξένοι γίνεται στην Ελλάδα. Πόσο Έλληνας νιώθετε; Δεν θέλω να έρθουν όλοι στην Ελλάδα, ακριβώς. Η αποστολή μου είναι να βεβαιωθώ πως θα επιστρέψουν στην Ελλάδα και θα φέρουν τους φίλους τους και την οικογένεια τους μαζί τους και θα πούνε σε όλους τι φανταστικά που πέρασαν στην Ελλάδα. Θέλω να βοηθήσω τον κόσμο να κάνει στρωτές διακοπές και να πάει σε μέρη που μου αρέσουν γιατί ξέρω ότι είναι καλά και θα τους φερθούν καλά. Νιώθω πολύ Έλληνας στην Αμερική και πολύ Αμερικανός στην Ελλάδα. Ποια είναι τα χειρότερα παράπονα των ξένων για την Ελλάδα; Το ότι τους κλέβουν τσαντάκηδες στο μέτρο και στα λεωφορεία είναι πολύ συνηθισμένο παράπονο. Το ότι

Mέχρι να εμφανιστούν τα πρώτα ελληνικά ταξιδιωτικά websites, είχα ήδη χιλιάδες σελίδες online.

Ποια είναι τα αγαπημένα σας ελληνικά νησιά και γιατί; Η Λέσβος είναι το αγαπημένο μου νησί. Μου θυμίζει την Κρήτη πριν από 50 χρόνια. Δεν έχει καταστραφεί απ' τον τουρισμό και το φαγητό είναι καλό και φτηνό. Δεν είναι απλώς από τα πιο ενδιαφέροντα μέρη στην Ελλάδα, αλλά σε όλον τον κόσμο. Μου αρέσει και η Σίφνος φυσικά, γιατί πέρασα πολύ καιρό εκεί και την ξέρω τόσο καλά. Η γυναίκα μου είναι από την Τζια, οπότε μου αρέσει κι εκεί πολύ. Λατρεύω τα Χανιά και μου αρέσει η Πελοπόννησος. Πρόσεξα ότι στο site σας προωθείτε αρκετά

AYΓΟYΣΤΟΣ '11

Η αποστολή μου είναι να βεβαιωθώ πως θα επιστρέψουν στην Ελλάδα και θα φέρουν τους φίλους τους και την οικογένεια τους μαζί τους.

τα ταξιδιωτικά πρακτορεία. Τι πιστεύετε ότι έχουν να προσφέρουν; Το να κλείνει κανείς μόνος του τις διακοπές του είναι ιδιαίτερα δημοφιλές σήμερα. Οι ταξιδιωτικοί πράκτορες συγκρατούν τους ταξιδιώτες κι έτσι δεν κάνουν λάθη, κι αν τύχει κάποιο επείγον περιστατικό, έχουν κάποιον να τους βοηθήσει. Οι ταξιδιωτικοί πράκτορες μπορούν ν' αλλάξουν κρατήσεις για ξενοδοχεία και φέρι σε περίπτωση απεργίας και να κάνουν τον ταξιδιώτη να νιώσει πιο ασφαλής ώστε να έρθει στην Ελλάδα. Το να κλείνει κανείς μόνος του μπορεί να είναι πιο δημοφιλές, αλλά τα περισσότερα παράπονα που λαμβάνω είναι από ανθρώπους που κανόνισαν μονοί τους τις διακοπές τους, έκαναν ένα μικρό λάθος κι αυτό δημιούργησε ένα ντόμινο που τις κατέστρεψε. Ιστοσελίδες σαν το tripadvisor χρησιμοποιούνται εύκολα από ανθρώπους που θέλουν να τις χειριστούν υπέρ τους. Όταν γράφει κανείς ανώνυμα, δεν χρειάζεται να αναλάβει την ευθύνη για οτιδήποτε έχει γράψει. Εάν ένας ταξιδιωτικός πράκτορας σου κλείσει ένα κακό ξενοδοχείο και παραπονεθείς, το πρακτορείο θα σε μεταφέρει. Εάν διαβάσεις καλές κριτικές για ένα ξενοδοχείο, κλείσεις μόνος σου και είναι χάλια, ποιος θα είναι υπεύθυνος; Αυτοί που έγραψαν γι’ αυτό στο tripadvisor; Η δική μου συμβουλή είναι να διαβάζει κανείς ταξιδιωτικά sites και κριτικές ξενοδοχείων, αλλά πάντα με κάποια επιφύλαξη, και να χρησιμοποιεί ελληνικά ταξιδιωτικά πρακτορεία, που να εμπιστεύεται. Τι είδους

ερωτήσεις σάς κάνουν οι αναγνώστες σας; Γιατί δεν μπορώ να πάω από τη Μύκονο στη Σαντορίνη εκτός της τουριστικής περιόδου; Είναι αυτό το ξενοδοχείο σε καλή περιοχή; Μπορώ να πάρω ένα βραδινό φέρι από τον Πειραιά για τη Σαντορίνη; Είναι η Ελλάδα ασφαλής; Πού είναι τα δρομολόγια των λεωφορείων για όλη τη χώρα; Πρέπει στ’ αλήθεια να πετάξω το χαρτί τουαλέτας σ' ένα καλαθάκι κι όχι στη λεκάνη; Πώς λέει κανείς «είμαι αλλεργικός στο σιτάρι;» Πού μένετε κανονικά; Ζω σε μια πολύ ήρεμη πανεπιστημιούπολη, που λέγεται Chapel Hill, στη Βόρεια Καρολίνα. Πηγαίνω σε εστιατόρια, σε μπαρ και γενικά έχω μια καλή ζωή εδώ, μόνο που περνάω όλη μου τη μέρα απαντώντας σε e-mails και γράφοντας για την Ελλάδα. Έχετε σκεφτεί να χρησιμοποιήσετε όλες αυτές τις πληροφορίες για να γράψετε έναν οδηγό της Αθήνας αντί να τις έχετε στο ίντερνετ; Ένας οnline οδηγός μπορεί ν' αλλάζει καθημερινά. Ένας ταξιδιωτικός οδηγός μπορεί να έχει παλιές πληροφορίες και να πάρει χρόνια να ξαναφτιαχτεί. Έτσι κι αλλιώς, το site μου βγάζει αρκετά λεφτά κι οι περισσότεροι ταξιδιωτικοί οδηγοί δεν τα πάνε καλά οικονομικά. Όλοι ταξιδεύουν με i-Pod και i-Pad και παντού έχει ίντερνετ hotspots, οπότε γιατί να θέλεις να κουβαλάς μαζί σου ένα βιβλίο; Τα sites του Μatt Barrett είναι τα www.greecetravel.com, www.athensguide.com, www.greecefoods.com και www.lesvos.com

AYΓΟYΣΤΟΣ '11

Κατερiνα Αγγελaκη-Ρουκ

H Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ κλείνει 50 χρόνια στον χώρο των γραμμάτων. Το επάγγελμά της είναι μεταφράστρια, το «βίτσιο» της τα ποιήματα. Η πρώτη της δημοσίευση έγινε στα 17 της χρόνια, όταν ο νονός της, Νίκος Καζαντζάκης, έστειλε ένα ποίημά της στο περιοδικό «Καινούρια Εποχή». Το πρώτο της ποιητικό βιβλίο, το Λύκοι και Σύννεφα, το εξέδωσε σε ηλικία 23 ετών, το 1963. Πολλές φορές έχει πει πως, αν είχε γεννηθεί έξι μήνες αργότερα, μπορεί να μην είχε γίνει ποιήτρια. Η πενικιλίνη που «άργησε» έξι μήνες ν’ ανακαλυφθεί θα την είχε σώσει απ’ τη μόνιμη αναπηρία της. Μια αναπηρία που δεν την εμπόδισε σε πάρα πολλά στην πραγματική ζωή και της έμαθε ότι ο πόνος είναι πηγή λογοτεχνικής έμπνευσης. Κι ένα ποίημα μπορεί να επουλώσει τις πληγές. Όχι μόνο τις σωματικές αλλά και αυτές του έρωτα, της έλλειψης και της απώλειας, τα μόνιμα θέματα, δηλαδή, που απασχόλησαν και απασχολούν τα ποιητικά έργα της κυρίας Ρουκ. Από τον Σταύρο Διοσκουρίδη. Φωτογραφίες: Πάνος Μιχαήλ

«Αυτήν τη στιγμή δεν μ’ ενδιαφέρει τόσο το ταλέντο, αλλά το πόσο ακριβής είναι στην περιγραφή της ατμόσφαιρας o νέος. Τι βιώνει, με τα ωραία του ζουμιά, και ξαφνικά κοιτάει γύρω του και φωνάζει βοήθεια. Ποιος θα του δώσει βοήθεια;».

AYΓΟYΣΤΟΣ '11

«Εγώ είμαι της επιστήμης. Δεν ήμουν ποτέ θρήσκα. Δεν ξέρω κατά πόσο δρα η θρησκεία ακόμα. Αλλά βλέπω τις εκκλησίες γεμάτες από ανθρώπους που έχουν απελπιστεί απ’ όλα τ’ άλλα. Σαν ένα νοσοκομείο».

συναντήσαμε στην Αίγινα. Στο κόκκινο σπίτι, κοντά στις παλιές φυλακές. Εκεί που τη βάφτισε ο Νίκος Καζαντζάκης. Ένα σπίτι του 1840, που αγόρασαν οι γονείς της για να στεγάσουν τους πρόσφυγεςσυγγενείς τους από τη Μικρασιατική Καταστροφή. «Ωφελήθηκα από μια καταστροφή» λέει, δείχνοντας το κάπως εγκαταλελειμμένο κτήμα με τις φιστικιές. Στην Αίγινα παραθέριζε πάντα, σχεδόν όλους τους καλοκαιρινούς μήνες. Όταν έφτασα, άνοιξε την τηλεόραση να δει αν έχει ειδήσεις. «Βλέπω δύο φορές την ημέρα ειδήσεις. Έχω εθιστεί», θα μου πει και με αφετηρία αυτό θα ξεκινήσουμε μια μεγάλη κουβέντα σχετικά με την κρίση, τον ρόλο των ποιητών και την αναζήτηση της αιώνιας ύπαρξης. Φτάνει εδώ, στην Αίγινα, η βουή της πόλης; Δυο βήματα είναι το Αθήνα-Αίγινα. Σαν να λέμε Ομόνοια-Πατήσια. Πώς δεν φτάνει; Χαμός γίνεται. Γίνεται, όντως, τόσο μεγάλος χαμός; Κοίταξε, όσο υπάρχει επικαιρότητα για ένα θέμα, θα γίνεται χαμός. Είναι μέχρι να περάσει ο πυρετός. Αυτά που συνέβησαν στη Νορβηγία ήταν τραγικά, αν αναλογιστείς ότι επρόκειτο για μια τόσο ειρηνική χώρα. Αλλά στα άλλα, που έχουν σχέση με μας, εκεί βλέπεις ότι τους κάνουν ενέσεις μακροβιότητας. Τέτοια ατμόσφαιρα, όπως η τωρινή, δεν θυμάμαι να ξαναείχαμε. Καταλαβαίνω τι γίνεται. Δεν βρίσκομαι στα σύννεφα. Υπάρχει μια περιφρόνηση του ανθρώπινου είναι. Περιφρονούμε τους εαυτούς μας. Οι Έλληνες πάντα δεν τρωγόμασταν μεταξύ μας; Βέβαια. Πάντα ήμαστε του εμφυλίου. Αλλά, η μεγάλη διαφορά τώρα είναι ότι αυτή η κακή συνήθεια που είχαμε σμίγει με τον καινούργιο μονοθεϊσμό, το χρήμα. Και αυτοί που το έχουν δεν κάνουν τίποτ’ άλλο απ’ το να το φροντίζουν κι αυτοί που δεν το έχουν κάνουν τα πάντα για να το αποκτήσουν. Τώρα δεν τα βάζουμε ο ένας με τον άλλον για θέματα γούστου, εγωισμού και ιδεολογιών, αλλά για θέματα επιβίωσης. Για θέματα επιβίωσης θέλουμε να εξοντώσουμε ο ένας τον άλλον. Τόσες χιλιάδες χρόνια ανθρώπινης προόδου δηλαδή… Και επιστρέφουμε στο ζωώδες. Βλέπουμε τη μερίδα του φαγητού και τη θέλουμε όλη δική μας. Εσείς πώς τους αντιμετωπίζετε όλους αυτούς που βρίσκουν νόημα στη ζωή τους μέσω του χρήματος; Όλη μου τη ζωή είχα μια αλλεργία στο χρήμα. Δεν έκανα καμιά προσπάθεια να το αποκτήσω. Έχω να μπω σε μαγαζιά, δεν ξέρω πόσο. Μια μέρα άνοιξα το ντουλάπι μου και είπα, και να ζήσω και να πάω εκατό, έχω ρούχα να βάλω. Αυτή η αλλεργία που είχα πάντα σε συνδυασμό με αυτή την παγκοσμιότητα της αλλεργίας με τρελαίνει. Θυμώνετε ή μπορείτε να το καταλάβετε; Καταθλί-

βομαι. Και λυπάμαι.

σω, θα τους ρωτήσω.

Ταιριάζει αυτό με τη βαθιά κατάθλιψη στην οποία έχει πέσει η χώρα τον τελευταίο χρόνο. Αυτά που συμβαίνουν ιστορικά συνδέονται πάντα με τη δική μας ζωή. Τη δική μου κατάθλιψη μπορώ να την εξηγήσω. Καμιά φορά ο συνδυασμός είναι ολέθριος. Προσπαθώ να συμφιλιωθώ με την ιδέα του γήρατος και να ζήσω με την ιδέα της απουσίας του μέλλοντός μου. Μπορεί σ’ έναν βαθμό να το πετυχαίνω, αλλά μου αφήνει και μια σκοτεινιά. Αυτό, σε συνδυασμό με όσα συμβαίνουν έξω από μένα, δημιουργεί μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Ο δικός μου προσωπικός λόγος για κατάθλιψη εντείνεται όταν κοιτάω τις ειδήσεις. Με ρωτάνε όλες οι φίλες μου, «τι κάθεσαι και βλέπεις τις ειδήσεις;». Είναι ένα βίτσιο, ένας εθισμός να βλέπω δύο φορές την ημέρα ειδήσεις.

Το να γράφετε είναι ένα διάλειμμα στη μέρα ή η μέρα είναι ένα διάλειμμα στο γράψιμο; Δεν υπάρχουν κανόνες. Ο καθένας έχεις τους προσωπικούς του ρυθμούς. Όταν είσαι νέος, φουσκώνεις με σκέψεις πιο συχνά κι έχεις τον μεγάλο οδηγό της ποίησης, που είναι ο έρωτας.

Βοηθάει η ποίηση να ξεφύγουμε απ’ τις ειδήσεις; Ε, βέβαια. Και αυτό είναι το μεγάλο ατού της ποίησης. Όταν είσαι σε μια δύσκολη κατάσταση, πρέπει να διαβάζεις ποίηση. Τα περιγράφετε όλα, όμως, μελανά και στο ποίημά σας «Εποχή Αντιπάθειας». Ξαφνικά, σου έρχεται και αντιπαθείς όλο το ένστικτο της ζωής. Αυτό το βλέπω και εγώ και άλλοι συνάδελφοί μου. Οι ποιητές είναι και πιο διορατικοί, βλέπεις. Τι μπορούμε να πάρουμε απ’ τους ποιητές σήμερα; Είμαστε όλοι λιανικής πωλήσεως. Λαβαίνω πολλά ποιητικά βιβλία την εβδομάδα και βλέπω μια ωριμότητα στην έκφραση που εκπροσωπεί όλο αυτό το κλίμα που περιγράψαμε. Μέσα μου, όμως, νιώθω στιγμές μεγάλης αισιοδοξίας. Δεν συμβαίνει σε όλα τα μέρη του κόσμου αυτό. Παλιά, όταν λάβαινες ένα πρωτόλειο, έβλεπες μια ανωριμότητα. Τώρα οι ποιητές εισπράττουν όλη αυτή την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και την περιγράφουν με ακρίβεια. Και με οικονομία στις λέξεις. Δεν είναι μόνο η οικονομία, αλλά η ακρίβεια στην περιγραφή, στο τι του συμβαίνει του ποιητή. Το ταλέντο είναι μια άλλη ιστορία. Αυτήν τη στιγμή δεν μ’ ενδιαφέρει τόσο το ταλέντο, αλλά το πόσο ακριβής είναι στην περιγραφή της ατμόσφαιρας. Τι βιώνει ένας νέος με τα ωραία του ζουμιά και ξαφνικά κοιτάει γύρω του και φωνάζει βοήθεια. Ποιος θα του δώσει βοήθεια; Οι άλλοι ποιητές; Αυτή η αίσθηση της ανημποριάς που εκφράζει τον ίδιο τον ποιητή εμένα με γεμίζει ελπίδα. Οπότε, είναι λανθασμένη η έκφραση «εδώ καταστρεφόμαστε, οπότε πού καιρός για ποιήματα;» Καταστρεφόμαστε, καταστρεφόμαστε, αλλά όλοι κοιτάνε να πάρουν το Αρμάνι, επειδή το έχει ο διπλανός τους. Δεν ζουν πια οι ποιητές στα σύννεφα. Τώρα είναι μέσα στη ζωή, αγωνίζονται, φτύνουν αίμα και κάποια στιγμή γράφουν κι ένα ποίημα. Το επάγγελμά σας ποιο είναι: μεταφράστρια ή ποιήτρια; Ποιήτρια δεν είναι επάγγελμα, είναι «βίτσιο». Το επάγγελμά μου είναι μεταφράστρια. Δηλαδή, οι μεγάλοι ποιητές δεν ήταν επαγγελματίες; Αυτό δεν το ξέρω. Όταν πάω να τους συναντή-

Ο χρόνος, ο πόνος και ο έρωτας είναι από τις κύριες πηγές έμπνευσης για την ποίηση. Τώρα, ενώ έχουμε τόσο πόνο, γιατί ασχολούμαστε λιγότερο με την ποίηση; Η ποίηση θέλει και μια ελευθερία πνεύματος που δεν έχεις όταν είσαι κατακεραυνωμένος απ’ την επικαιρότητα και όταν υπάρχει τόσο μεγάλη αγωνία για την επιβίωση. Όταν ήμουν νέα, θεωρούνταν φυσικό ο ποιητής να είναι φτωχός. Η έννοια τού δεν έχω υλικά αγαθά ήταν μέσα στη ζωή. Σήμερα, το υλικό αγαθό είναι το Α και το Ω της ύπαρξης σε όλα τα στάδια. Είναι βαθύτατες οι πληγές που ανοίγει το να μην έχεις χρήματα. Εμένα δεν με πολυαπασχολούν πλέον αυτά, γιατί είμαι στην αποχαιρετιστήρια φάση και το θεωρώ θαύμα ότι ακόμα γράφω. Μάλιστα, έχω εδώ μερικά ποιήματα καινούργια που λέω να τα ονομάσω «Τα μετανεανικά ποιήματα». Η ποίηση είναι της νιότης η αδερφή και γι’ αυτό οι πολύ μεγάλοι ποιητές εξακολούθησαν να γράφουν και σε πολύ μεγάλη ηλικία. Πάντως, και στην τελευταία συλλογή σας, από ποίημα σε ποίημα αλλάζετε διάθεση. Αυτό μου συνέβαινε πάντα. Το ποίημα γεννιέται πάντα από μια πληγή και το ίδιο το ποίημα είναι η ουλή. Σε μια περίπτωση σαν και τη δική μου, που πάντοτε έγραφα, δεν θυμάμαι ποτέ να έπιανα το μολύβι και το χαρτί μέσα στην τρελή χαρά. Η αφορμή ήταν μια θλίψη, μια λύπη, μια έλλειψη. Η φύση δεν είναι παράλογη: όταν είσαι καλά, χορεύεις και τραγουδάς, δεν κάθεσαι να γράψεις ποιήματα.

σείς με ποιους «πόνους» καταπιαστήκατε πιο πολύ; Ο θεμέλιος λίθος του οικοδομήματος του πόνου είναι ο έρωτας. Βεβαίως, για μένα υπήρξε και ο πόνος της απώλειας, όταν έχασα τη μάνα μου και τον πατέρα μου σε πολύ μικρή ηλικία.

Έχετε υμνήσει τόσο πολύ, όμως, και την απώλεια και την έχετε κάνει βίωμα. Έχετε καταφέρει να τη βγάλετε από τα συναισθήματα σας; Η απώλεια, όταν γίνεται βίωμα, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Απλώς, παίρνει μια άλλη μορφή. Όπως όταν μεγαλώνει ένας άνθρωπος. Το συναίσθημα εμπλουτίζεται, όταν γίνεται εμπειρία. Το συναίσθημα παραμένει, από την εμπειρία περιμένουμε μόνο να το δικαιώσει. Τώρα σας ενδιαφέρει πολύ περισσότερο τι αισθάνεστε εσείς ή οι δίπλα σας; Τα δικά μου όχι και τόσο. Το έχω δει το έργο. Μ’ ενδιαφέρει από μια άλλη άποψη. Για μένα είναι μια τελείως καινούργια εμπειρία. Πιάνω τον εαυτό μου ν’ αναρωτιέται τι μπορεί να θέλει ο άλλος από εμένα. Ακόμα και συ κάτι θες να κερδίσεις από μένα με αυτήν τη

AYΓΟYΣΤΟΣ '11 μαστε με το ερώτημα της ύπαρξης. Μορφωμένοι και αμόρφωτοι ξυπνάνε το πρωί και αναρωτιούνται πώς βρέθηκαν εδώ. Οι θρησκείες δεν έδωσαν κάποιες απαντήσεις; Εγώ είμαι της επιστήμης. Δεν ήμουν ποτέ θρήσκα. Δεν ξέρω κατά πόσο δρα η θρησκεία ακόμα. Αλλά βλέπω τις εκκλησίες γεμάτες από ανθρώπους που έχουν απελπιστεί απ’ όλα τ’ άλλα. Σαν ένα νοσοκομείο. Σ’ ένα ποίημά σας, πάντως, γράφετε πως πρέπει να παραμεριστεί ο θάνατος γιατί η ηδονή είναι στα φθαρτά πράγματα. Η επιτυχία είναι να καταφέρνεις να ισορροπείς στην τραμπάλα. Δεν ζούμε σε κάποιο αστυνομικό κράτος. Αλλάζουν τα πράγματα. Και οι ποιητές είναι εξαιρετικά ευαισθητοποιημένοι στις αλλαγές.

τραπήκατε ποτέ να δημοσιεύσετε ένα ποίημα; Όχι, ποτέ. Ντρέπομαι μόνο αν καταλαβαίνω μετά πως δεν είναι καλό. Καμιά φορά νίωθω αμηχανία προς άλλα πρόσωπα.

Η συστολή είναι χαρακτηριστικό των ποιητών; Όχι όλων. Εγώ ήμουν κανονικός άνθρωπος. Ούτε πάνω κάτω. Ούτε νόμιζα ότι ήμουν σκόνη, ούτε, όμως, και ο Παρθενώνας. Επειδή οι ποιητές δεν έχουμε πολλές απολαβές, ούτε υλικές, ούτε δημοσιογραφικές, μας ανεβαίνει το εγώ και νομίζουμε ότι είμαστε οι προφήτες επί της γης. Δεν είναι, όμως, έτσι τα πράγματα, πουλάκι μου. Τώρα οι συγγραφείς την έχουν «ψωνίσει»; Ναι, ειδικά των αστυνομικών μυθιστορημάτων.

«Επειδή οι ποιητές δεν έχουμε πολλές απολαβές, ούτε υλικές ούτε δημοσιογραφικές, μας ανεβαίνει το εγώ και νομίζουμε ότι είμαστε οι προφήτες επί της γης».

συνέντευξη. Τον μισώ τον εαυτό μου γι’ αυτό. Κι εσείς, καλλιτέχνης άνθρωπος, σκέφτεστε έτσι; Τι σχέση έχει αυτό; Είμαι ένας άνθρωπος με καρδιά και ψυχή και θέλω, όταν έρθεις να με δεις, να σ’ ενδιαφέρω ως άτομο και όχι μόνο για τη συνέντευξη. Να υπάρχει αυτό που λέγεται συμπάθεια, φιλία, ανεξάρτητα απ’ το τι προσφέρω και τι δεν προσφέρω. Ε, αυτή είναι η καχυποψία τώρα, όχι μόνο στο δικό μας επάγγελμα. Όταν συλλαμβάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται έτσι, θέλω ν’ αυτοκτονήσω. Μήπως είναι το πνεύμα της εποχής; Μήπως είμαστε καλοί κατά βάθος; Βεβαίως είμαστε και καλοί και ελπίζω να υπάρχουν άνθρωποι που δεν σε κυνηγάνε χρησιμοθηρικά. Είναι, όμως, τέτοιο

το πνεύμα, που σου έρχεται ως αντίδραση το «τι θέλει αυτός από μένα;» Ενώ έχετε ασχοληθεί τόσο στα ποιήματά σας με την έλλειψη, τον πόνο και την απουσία, ως άνθρωπος φαίνεστε υπερβολικά cool; Έχω ένα κέφι. Αυτό που αισθάνομαι καμιά φορά είναι ο τίτλος του βιβλίου Η ανορεξία της Ύπαρξης. Ξυπνάω το πρωί και δεν έχω όρεξη για τίποτα. Ακόμα και η ίδια η ύπαρξη, που την είχα σαν θεά, ούτε αυτή μ’ ενδιαφέρει πια. Τελικά, όλα αυτά τα θέματα περί ύπαρξης είναι μάταιο να τα σκεφτόμαστε; Ούτε από πού ήρθαμε, ούτε πού θα πάμε θα μάθουμε ποτέ… Δεν είναι μάταιο. Είναι μέσα στη φύση του ανθρώπου. Όπως όταν κάποιος διψάει και θέλει να πιει νερό. Γεννιό-

Εσείς πώς δεν δοκιμάσατε να γράψετε πεζογραφήματα; Όχι μόνο δεν έγραψα, αλλά δεν μπορώ να διαβάσω πρόζα πλέον. Αυτή την καθημερινότητα που βαφτίζεται τέχνη. Δεν υπάρχει συχνά πραγματικό ταλέντο για να κάνει τα βιώματα τέχνη. Τι σας λείπει απ’ τα παλιά χρόνια; Η παρέα. Αυτό που πηγαίναμε στου Λουμίδη, πηγαίναμε στο Μπραζίλιαν. Εγώ ήμουνα κολλητή με τον Καρούζο και άλλους πολλούς. Κάποιοι πήγαιναν στο ένα και κάποιοι πήγαιναν στο άλλο μαγαζί. Εγώ και στα δύο. Στο Μπραζίλιαν, επειδή καθόντουσαν όρθιοι, τους λέγαμε η «ορθή διανόηση», στου Λουμίδη, η «καθιστή». Αλλά αυτή η αίσθηση της παρέας ήταν εκπληκτική. Παίρναμε απ’ τους πιο μεγάλους, ρουφάγαμε. Τώρα, έχετε πάρει εσείς τον ρόλο του μεγαλύτερου; Μου τον έχουν δώσει αναγκαστικά. Όταν έρχονται και με παρακαλάνε να γράψω γι’ αυτούς. Τώρα, έχω αποφασίσει να λέω όχι. Δεν έχω αντοχές. Αν μου μένει ακόμα κανένας στίχος να γράψω, θα τον γράψω να τελειώνουμε. Όλες οι ποιητικές συλλογές της Κατερίνας ΑγγελάκηΡουκ κυκλοφορούν απ’ τις εκδόσεις Καστανιώτη. Η τελευταία, «Η ανορεξία της Ύπαρξης», εκδόθηκε το 2011.

AYΓΟΣΤΟΣ '11 '11 AYΓΟΥΣΤΟΣ

Κάτω από την επιφάνεια του νερού η ζωή είναι ωραία. Έχει γαλήνη, φυσαλίδες και δροσιά. Ποντίσαμε τους φίλους μας! Φωτογραφίες: Παντελής Ζερβός

Ριν

α.

Περίγραψέ μου μια καλοκαιρινή φαντασίωση. Ένα αστρικό ταξίδι με κουλούρια στην τσέπη κι έναν φάκελο με μέλι. Ποιο κομμάτι θέλεις ν' ακούς ασταμάτητα στις φετινές διακοπές; Ρίτα Σακελλαρίου - «Αν κάνω άτακτη ζωή». Ποια είναι η αγαπημένη σου καλοκαιρινή διαδρομή; Κέντρο - λιμάνι. Ποιος είναι ο ορισμός του καλοκαιριού; Παραλία, παρέα με τους GPO.

AYΓΟΣΤΟΣ '11 '11 AYΓΟΥΣΤΟΣ

Τι θα κάνεις μόλις δεις τη θάλασσα; Θα βουτήξω κατευθείαν. Μπορεί και με τα ρούχα. Ποιο βιβλίο θα πάρεις για να διαβάσεις φέτος στις διακοπές σου; Θα γράψω το δικό μου βιβλίο Ladydust - The Book. Ποιος είναι ο ορισμός του καλοκαιριού; Αποτοξίνωση από τις αρνητικές παρενέργειες της ζωής.

Ι αρ

να ΤσιγονΑ

s y d u t. d a

SIL

B Y. O

Τι θα κάνεις μόλις δεις τη θάλασσα; Ό,τι συνηθίζεται. Μπάνιο. Ποιος είναι ο ορισμός του καλοκαιριού; Σύμφωνα με το λεξικό, η πιο ζεστή εποχή του χρόνου. Ποια είναι η αγαπημένη σου ταβέρνα σε νησί; Το καφενείο στην Ίο. Για ν’ αρχίσουν οι διακοπές με καλό ποδαρικό. Τι έχει αλλάξει αυτό το καλοκαίρι; Έχω δύο πράγματα λιγότερα: λεφτά και μαλλιά.

α Καλησ

πε

AYΓΟΣΤΟΣ '11 '11 AYΓΟΥΣΤΟΣ

ου

Πού θα πας διακοπές; Στην πλατεία Συντάγματος, με την ομάδα ψυχραιμίας.

Πες μου τρία κομμάτια που θα έχεις οπωσδήποτε στο i-Ρod; Screamin Jay Hawkins - «I need you» Muddy Waters - «I ‘m ready» Nina Simone - «Ain’ t got no / I got life» Ποιος είναι ο ορισμός του καλοκαιριού; Τα ζουμιά από φρούτα που κυλάνε πάνω στην αλμυρή μας γύμνια.

λ Ελ

Ποια είναι η αγαπημένη σου ταβέρνα σε νησί; Η παράγκα στον Μπάλο, κοντά στα Χανιά, στην Κρήτη. Γιατί τρως το πιo απλό πράγμα, όπως πατάτες τηγανητές και ντομάτα, και νιώθεις την απόλυτη ευτυχία.

h to

a r r i e.

Ποιο βιβλίο θα πάρεις για να διαβάσεις φέτος στις διακοπές σου; Εκτός από διεθνή Τύπο που ξεκοκαλίζεται μαζί με μπίρες στις αμμουδιές, δανείστηκα το Χρονικό της Τέχνης του E.H. Gombrich, για να μην παίρνει την πετσέτα μου ο αέρας στην παραλία.

Ποια είναι η αγαπημένη σου ταβέρνα σε νησί; Η εθιστική ψαροταβέρνα Σπύρος και Σπυριδούλα στην Ελαφόνησο! Τι έχει αλλάξει αυτό το καλοκαίρι; Το μουστάκι μου έγινε τσιγκελωτό για ν’ αντικαταστήσει τα μούσια του χειμώνα κι έχασα και τρία κιλά. Είμαι σε δημιουργικό οίστρο, σε μία έξαλλη κατάσταση. Δηλαδή, γενικά, μια απ’ τα ίδια.

AYΓΟΣΤΟΣ '11 '11 AYΓΟΥΣΤΟΣ

βΑ

Τι θα κάνεις μόλις δεις τη θάλασσα; Θα της κάνω γλυκό έρωτα. Νομίζω πως θ’ αγαπηθούμε πολύ.

Ποιο βιβλίο θα πάρεις για να διαβάσεις φέτος στις διακοπές σου; Everyone loves you when you ‘re dead (and other things I learned from famous people) του Αμερικανού δημοσιογράφου-βιογράφου καλλιτεχνών Neil Strauss. Πρόκειται για παραλειπόμενα ή και αποσπάσματα συνεντεύξεων που έχει κάνει σε διάσημα πρόσωπα, τα οποία αποκαλύπτουν διάφορα ντροπιαστικά χαρακτηριστικά τους. Η λίστα περιλαμβάνει από τον Τζόνι Κας και τους Strokes μέχρι τη Mαντόνα και τον Snoop Dogg.

γΟ τι

νη ΠΑν

τα

-Χ

Ποιος είναι ο ορισμός του καλοκαιριού; Καρπούζι, γαλάζιο, βουτιές στη θάλασσα.

Φερεντι

νο

Ποιο βιβλίο θα διαβάσεις φέτος; To Αμερικάνικο Ειδύλλιο του Φίλιπ Ροθ. Ποιο κομμάτι θα ακούς στο repeat; Το «Family Tree» των Black Lips

α γι

Ποιος είναι ο ορισμός του καλοκαιριού; Κρύες μπίρες και ιδρώτας.

AYΓΟΣΤΟΣ '11 '11 AYΓΟΥΣΤΟΣ

Πού θα πάτε διακοπές; Θα πάμε όπου μπορούμε, με όποιους μπορούν να πάνε κάπου.

G P O.

Πείτε μου κάποια κομμάτια που θα έχετε οπωσδήποτε στο i-Ρod; Δεν έχουμε i-Pod. Έχουμε κιθάρα. Ποιος είναι ο ορισμός του καλοκαιριού; Κώλοι παντού και μπούτια. Τι έχει αλλάξει αυτό το καλοκαίρι; Η παρακράτηση του φόρου. Θέλετε μια αγάπη για το καλοκαίρι; Δεν θέλουμε μία. Θέλουμε δύο για να κάνουμε τρίο.

AYΓΟΣΤΟΣ '11 '11 AYΓΟΥΣΤΟΣ

ιτ

κο ζί

ς.

Τι θα κάνεις μόλις δεις τη θάλασσα; Θ’ αρπάξω το ψαροντούφεκό μου και θα εκτελέσω τυχόν ρακετόβιους που θα υπάρχουν σε ακτίνα 32 χιλιομέτρων. Μετά θα βουτήξω.

γ Δα

αντίνος

Ποιος είναι ο ορισμός του καλοκαιριού; Πετούν τα πεταλούδια κι ανθίζουν τα λουλούδια / Κι ο κούκος βεβαιώνει πως έλιωσε το χιόνι / Τα-ρι-ρα... τα-ριρα / Καλοκαίρι και χαρά / Δεν έχω κρύα χέρια και πόδια παγωμένα / Και λάσπες ως το γόνα, αντίο κυρ-χειμώνα / Τα-ρι-ρα... τα-ρι-ρα / Καλοκαίρι και χαρά / Ελάτε τώρα όλοι σ’ ωραίο περιβόλι/ και δώσετε το χέρι, καλώς το καλοκαίρι / Τα-ρι-ρα... τα-ρι-ρα / Καλοκαίρι και χαρά

τ νσ

Τι έχει αλλάξε αυτό το καλοκαίρι; Έχουν μακρύνει 5,7 εκατοστά τα μαλλιά μου.

ρι

τα Ετ

Φαφο

Υτ

Πού θα πας διακοπές; Θα οργώσω τα εξοχικά συγγενών και φίλων. Τι θα κάνεις μόλις δεις τη θάλασσα; Θα πάρω μια βαθιά ανάσα, θα χαμογελάσω και θα πω: «εδώ είμαστε». Ποιος είναι ο ορισμός του καλοκαιριού; Ο καταπληκτικός ήχος των τζιτζικιών, ο υπέροχος ύπνος που κάνεις μετά από ώρες στην παραλία, η δροσιά του καρπουζιού, η γεύση απ’ το αλάτι στο σώμα μετά το μπάνιο, ο ήχος της θάλασσας, η αναμονή ότι κάτι καινούργιο και όμορφο θα συμβεί αυτό το καλοκαίρι.

ρα

Μαριαφλω

α απ

ναγιωτ

ου

Τι θα κάνεις μόλις δεις τη θάλασσα; Τρία σάλτα και βουρ!

Ποιο βιβλίο θα πάρεις για να διαβάσεις φέτος στις διακοπές σου; Tο Wasp Factory από τον Ian Banks ξανά και τoυς Ελληνικούς Μύθους του Robert Graves. Πες μου τρία κομμάτια που θα έχεις οπωσδήποτε στο i-Pod; Death in June - «Rose clouds of Holocaust» Groove Is In The Heart / California Girls - «Crocodiles» Jump in the Line - «Harry Belafonte»

Ποιος είναι ο ορισμός του καλοκαιριού; Να μοιράζεσαι έναν γιαρμά διά δέκα, παγωμένη μπίρα με εσάνς αλάτι θαλάσσης κι ανάγνωση κάτω από πεύκα. Τι έχει αλλάξει αυτό το καλοκαίρι; Έχει θολώσει η αγάπη μου για την Αθήνα από κάποια καπνογόνα.

Ευχαριστούμε πολύ για τη φιλοξενία το ξενοδοχείο Zafolia Hotel (Λεωφ. Αλεξάνδρας 87-89, 210 6449002).

AYΓΟΣΤΟΣ '11

ιο

υ.

Σω

τήρης Γε

ωρ

Τι θα κάνεις μόλις δεις τη θάλασσα; Θα βγω έξω απ’ τα ρούχα μου. Ποιος είναι ο ορισμός του καλοκαιριού; Αιώρα και βουτιές στη θάλασσα. Τι έχει αλλάξει αυτό το καλοκαίρι; Οι προορισμοί.

AYΓΟYΣΤΟΣ '11

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΓΗ Aπό τον Χρήστο Παρίδη, Φωτό: Μάγια Τσόκλη.

ΠρΑσινο Ακρωτηριο

Η ατμόσφαιρα γιορτινή. Ομάδες ετοίμαζαν τα γνωστά μας άρματα για την αποψινή καρναβαλική παρέλαση. Θύμιζε κάτι από Πάτρα με έντονο χρώμα από το Ρίο της Βραζιλίας.

Ο σκηνοθέτης Χρόνης Πεχλιβανίδης κοιμάται στην Ανατολή και ξυπνάει στη Δύση. Έχει κάνει τόσες φορές τον γύρο της Γης, ώστε να ξέρει πια καλά ότι ένας είναι ο κόσμος και ένας ο άνθρωπος. Και ότι αυτός είναι ο κλήρος μας στην ομορφιά - αυτή η γη, αυτές οι θάλασσες. Περιγράφει στη LifO τους 10 πιο μαγεμένους τόπους που είδε.

AYΓΟYΣΤΟΣ '11

Κωνσταντινουπολη Ξεκινάω με τα πόδια από τη γέφυρα του Γαλατά και περνάω απέναντι. Μπαίνω μέσ’ στα στενά του Σουλεμανίγιε, όπου είναι τα μαγαζάκια με τα μπακίρια και τα μπαχάρια. Ψωνίζω καταπληκτικά μύδια απ’ το μπακάλικο του Ναμλί. Χάνομαι ανάμεσα στα πλήθη, περιεργάζομαι τις πραμάτειες, παζαρεύω. Κάθομαι για τσάι και πιάνω κουβέντα. Από εκεί πάω προς το Φανάρι, στην περιοχή γύρω απ’ το Πατριαρχείο. Διασχίζω παλιές γειτονιές, καλντερίμια, εκκλησίες που μετατράπηκαν σε τζαμιά, σφηνώνομαι σε κρύπτες με αγιασμένα νερά μαζί με μαντηλοφορούσες, στοιχεία αιώνιας συνύπαρξης πολιτισμών. Μπαίνω σ’ ένα χαμάμ και βουλιάζω στα ζεστά νερά. Συνεχίζω απ’ το Εγιούπ, παράλληλα με τα Τείχη. Περνάω τα ερείπια του κατεδαφισμένου πλέον τσιγγανομαχαλά Σουλουκουλέ, μια ακόμη επιχωμάτωση στον βωμό της αλματώδους ανάπτυξης της Γείτονος. Σκαρφαλώνω στα τείχη και μπλέκομαι μέσα σ’ ένα ανομοιογενές πλήθος στο Παζάρι του Ψύλλου, το παζάρι των σκουπιδιών. Από κει κατηφορίζω και περπατώ παράλληλα με τα μποστάνια. Αγοράζω υπέροχες ντομάτες και ζαρζαβατικά. Βγαίνω στο Γιεντί Κουλέ και μπροστά μου απλωνέται μια λαοθάλασσα που διασκεδάζει με τον τουρκικό τρόπο. Μαγκάλια,αυτοσχέδιες κούνιες-αιώρες, η μαντήλα σε όλο της το μεγαλείο. Στο βάθος,το απέραντο γαλάζιο του Μαρμαρά. Μια άλλη αγαπημένη διαδρομή είναι από την Istanbul Modern μέχρι το Μπέμπεκ, παραλιακά και παράλληλα με τον Βόσπορο.

Baffin Island Το πρώτο μου μεγάλο ταξίδι. Μια φίλη γεωλόγος σε αποστολή-έρευνα στα βορειότερα του πλανήτη μας. Μια αναπάντεχη χορηγία απο ελληνική τράπεζα (παλιές ξεχασμένες εποχές) και να ‘μαστε στο δικινητήριο αεροπλανάκι, απ’ το Κεμπέκ στα έσχατα του καναδέζικου Βορρά. Pond Inlet. Ένα χωριό. Μια αρκτική βάση. Δεν θα ξεχάσω τους σκύλους. Τα γνωστά μας χάσκι. Δεκάδες να κυκλοφορούν στον διάδρομο προσγείωσης. Σκύλοι εργασίας στον τόπο τους. Όταν φτάσαμε, ήταν Ιούνιος. Ο ήλιος κυκλοφορούσε τριγύρω μας 24 ώρες το 24ωρο. Στήσαμε αντίσκηνο κάπου στις παρυφές του οικισμού. Ισοθερμικές καλύβες και Ινουίτ Εσκιμώοι που ζουν με τις επιδοτήσεις της καναδικής κυβέρνησης. Πήγα στο συνοικιακό σούπερ μάρκετ για προμήθειες. Δεν θυμάμαι να ‘χω ξαναπληρώσει πιο ακριβά στη ζωή μου! Μια μπανάνα 5 δολάρια, μια ντομάτα 8, μια φέτα γαλοπούλα 5, ένα μπουκάλι νερό 15. Η απόσταση από την κατοικημένη γη ανεβάζει τις τιμές. Θυμάμαι την πρώτη «νύχτα». Ξύπνησα γύρω στις 3:00. Βγήκα απ’ την προσωρινή τεντοκατοικία και το θέαμα ήταν απόκοσμο. Ο ήλιος ακουμπούσε χαλαρά στον ορίζοντα, αναδίδοντας ένα αδύναμο, κίτρινο φως. Κοίταξα προς τον οικισμό. Είδα το ρολόι μου. Νόμιζα ότι έβλεπα όνειρο. Μια παρέα

Εσκιμωάκια έπαιζε ποδόσφαιρο. Και όλα με θέα τον απέραντο, παγωμένο Βόρειο Ωκεανό. Την επομένη, με το ξημέρωμα (που λέει ο λόγος) αναζητήσαμε τον ντόπιο οδηγό που θα μας οδηγούσε μετά από πενθήμερο ταξίδι με έλκηθρο στην κατασκήνωση της φίλης γεωλόγου. Πέντε μέρες ταξίδι πάνω στον πάγο. Ξεκινήσαμε. Έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε. Η αίσθηση του να ταξιδεύεις πάνω στον πάγο, να σταματάς όπου έχει ραγίσει και να ψάχνεις το ασφαλές πέρασμα, οι πρώτες φώκιες που με την παρουσία μας βουτάνε μέσω της τρύπας διαφυγής στα παγωμένα νερά, τα περίεργα πουλιά που μας ακολουθούσαν σαν γλάροι στο Αιγαίο, τα ασύλληπτα Βορείου Πόλου ανέκδοτα του Γιουκ, του ντοπιου Ινουίτ οδηγού μας, οι ντόπιες σπεσιαλιτέ του μαγειρεμένες πάνω στον πάγο. Ο πάγος, το απέραντο, ατέλειωτο, παγωμένο λευκό. Όλα τα παραπάνω μού έχουν αποτυπωθεί λες και τα έζησα σε κάποιον άλλο πλανήτη. Τι να πω! Ίσως. Μετά απο πέντε 24ωρα ταξιδιού με διάφορα απρόοπτα, κάπου κοντά στον Μαγνητικό Βόρειο Πόλο διακρίναμε φιγούρες. Η βάση των επιστημόνων που μας περίμεναν. Το αρκτικό μας ταξίδι τώρα ξεκινούσε.

Σουδαν Έχω έναν φίλο αρχαιολόγο, τον Αλέξανδρο. Εδώ και χρόνια έχει αφιερώσει τη ζωή του στην ανασκαφή νουβιακών μνημείων στον 4ο καταρράκτη του Νείλου. Είχα ξεκινήσει ένα ντοκιμαντέρ με θέμα τον σουφισμό. Έψαχνα να βρω τόπους ιερούς, αυθεντικούς, που να εφαρμόζουν αυτήν τη στάση ζωής. Γιατί αυτό είναι ο σουφισμός. Και όχι η παρεξηγημένη εικόνα των περιστρεφόμενων δερβίσηδων που επισκέπτονται ακόμη και μας στα καλοκαιρινά μας φεστιβάλ. Το Σουδάν έχει πολλούς ιερούς τόπους και η έκφραση είναι ελεύθερη και δημόσια. Αυτό μου μήνυσε ο Αλέξανδρος και να ‘μαι στο παρθενικό μου ταξίδι προς το Χαρτούμ (θ’ ακολουθούσαν πολλά ακόμη, με εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον). Το Χαρτούμ, μια μάλλον αδιάφορη πόλη, με τους δύο Νείλους να συναντιούνται και να συνεχίζουν το μακρύ τους ταξίδι ως ένας, ως ο Μέγας Πόταμος, μέχρι τη Μεσόγειο, δεν έχει και πολλά ν’ αποκαλύψει στον ταξιδιώτη. Πόλη που φιλοξένησε Ελληνισμό και όπου ακόμη και σήμερα τα σχολεία και το ελληνικό κλαμπ συντηρούνται αναιμικά από μια χούφτα συμπατριωτών που επιμένουν. Η Πέμπτη είναι η Μέρα του Σουφισμού. Σε προάστιο της πρωτεύουσας, από νωρίς το απόγευμα μαζεύονται τα διάφορα Ταρικάτ. Ομάδες με διαφορετικούς εκφραστές (Σούφι) συνυπάρχουν σε απόλυτη αρμονία. Την ημέρα αυτή της βδομάδας γίνεται η μεγάλη τελετή. Το δημόσιο Ζικρ. Η κάθε ομάδα, με διαφορετικά χρώματα, με την καθοδήγηση του πνευματικού πατέρα της, «μπαίνει στον χορό». Ένα απίστευτο πανδαιμόνιο κινήσεων, μινιμάλ ήχων και δεήσεων. Μπήκα στο κέντρο

του μεϊντανιού, ενώ ξεκινούσε για τα καλά η τελετή. Μια ξέφρενη εκφραστική απόδοση ευχών με συνοδεία επαναλαμβανόμενων ήχων απο τύμπανα με έβαλε σε τρανς. Κρατούσα την κάμερα κι ένιωθα ότι «χόρευα» μαζί τους. Ακολουθούσα τον ρυθμό κι η κάμερά μου το ίδιο. Έγινα ένα με το πλήθος, χάθηκα. Το ίδιο βράδυ, ο φίλος μου με οδήγησε στο γιατρόσπιτο ενός Σαμάνου Σούφι θεραπευτή. Μια μονοκατοικία με μεγάλη αυλή. Όταν έφτασα, μια ομάδα με τύμπανα έπαιζε κάποιον απόκοσμο ρυθμό. Μια κυρία έφτασε μαζί με την κόρη της. Κινηματογραφούσα συνεχώς. Τα πάντα. Η κόρη της ήταν δαιμονισμένη. Έπρεπε να της λύσει κάποιος τα δαιμόνια. Ο άνθρωπός μας μάς κάλεσε όλους στο ειδικό δωμάτιο. Οι τοίχοι διακοσμημένοι με γραφές απ’ το Κοράνι, πόστερ κινέζικης αισθητικής με τοπία Ελβετίας και ένθεση τζαμιά και προβατάκια ανέμελα. Μέχρι και μια είκονα του Αγίου Γεωργίου είχε κάπου στη γωνία! Ξεκίνησε ένα ατέλειωτο λιβάνισμα. Ύστερα, σκέπασε τη δαιμονισμένη μ’ ένα σεντόνι κι έβαλε το λιβανιστήρι από κάτω. Κατέγραφα. Σε λίγο ακούστηκαν ήχοι και ουρλιαχτά κάτω απ’ το σεντόνι κι είδα την κοπέλα να σωριάζεται αναίσθητη. Κίνησα την κάμερά μου προς τη μητέρα. Την είδα να είναι πολύ ευδιάθετη κι αισιόδοξη για την κόρη της. Μάλιστα, ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Ακολούθησαν και οι παρευρισκόμενοι. Το σχεδόν ακίνητο σώμα της άμοιρης κοπέλας με μαγνήτισε και πλησίασα. Ο Σαμάνος μού πρότεινε μια καλύτερη θέση παρατήρησης και ξεκίνησε. Τόσο ξύλο σε λιπόθυμο άνθρωπο δεν έχω δει. Μ’ ένα μικρό μαστίγιο «τσάκισε» κυριολεκτικά την κοπέλα, «χτυπώντας» έτσι τα δαιμόνια. Φυσικά, η μικρή συνήλθε και όπου φύγει φύγει. Θυμάμαι την ευτυχισμένη μάνα να βγαίνει απ’ την αυλή, χειροκροτώντας ασταμάτητα. Η πρώην δαιμονισμένη ακουλουθούσε, δαρμένη μεν, θεραπευμένη δε.

Βορεια Συρια Αν και είναι εκτός εποχής να μιλά κάποιος για τη Συρία (με όλα αυτά που τη βασανίζουν), είναι μια χώρα από την οποία έχω πολλές και καλές αναμνήσεις. Συνήθως, ξεκινάω απ’ το Χαλέπι. Πόλη υπέροχη, με ανατολίτικα παζάρια, λαβυρινθώδεις σκεπαστές αγορές και φραγκολεβαντίνικης αισθητικής βίλες. Ειδικά στη σκεπαστή αγορά, έχω περάσει ώρες μαγεμένος. Εικόνες που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν τέλεια ως σκηνικό σε ταινίες εποχής. Τα σουκ του μαλλιού, του χρυσαφιού, του δέρματος, του υφάσματος. Και φυσικά του διάσημου πράσινου σαπουνιού. Μια μέρα βρέθηκα να κινηματογραφώ σ’ ένα τέτοιο εργοστάσιο σαπουνιού. Τόνοι πράσινου ρευστού σαπουνιού έμπαιναν σε κυβάκια και ο χώρος πλημμύριζε από την αγνή μυρωδιά. Ο ιδιοκτήτης μού πρότεινε να πάμε για ένα τσάι μέντας σ’ ένα καταπληκτικό χάνι με μαγαζάκια που πουλούσαν αποκλειστικά παντόφλες ασύλ-

AYΓΟYΣΤΟΣ '11

ΚωνσταντινοΥπολη

Πάω προς το Φανάρι. Διασχίζω παλιές γειτονιές, καλντερίμια, εκκλησίες που μετατράπηκαν σε τζαμιά, σφηνώνομαι σε κρύπτες με αγιασμένα νερά, στοιχεία αιώνιας συνύπαρξης πολιτισμών.

ΒΟρεια ΣυρΙα

Γύρω απ’ το Χαλέπι και δίπλα στη μαρτυρική πόλη Hama απλώνονται περί τις 700 Νεκρές Πόλεις. Χρονολογούνται πριν απ’ τον 5ο αιώνα μ.Χ. και είναι λαμπρά απομεινάρια βυζαντινής αρχιτεκτονικής.

Ουζμπεκισταν

Κάποτε εδώ παρήγαγαν το καλύτερο χαβιάρι. «Πάμε κάπου», είπε ο Γιούρι. Με το παλιό τετρακίνητο μπήκαμε στην πρώην Θάλασσα της Αράλης. Σήμερα είναι μια απέραντη μολυσμένη θάλασσα.

Μεξικο

Η Ημέρα των Νεκρών πλησίαζε. Ο τόπος πλημμύρισε λουλούδια. Εκατομμύρια ζαχαρωτές νεκροκεφαλές. Κάθε είδους νεκρικό αντικείμενο, σε μια προσπάθεια να χλευάσουν τον θάνατο.

Υεμενη

Ανάμεσα στα ψηλά, περίκλειστα κτίρια της Σαναά, που διατηρούν σχεδόν απαράλλαχτα τα αρχαία αρχιτεκτονικά στοιχεία τους, η ζωή κυλά εσωστρεφής και διστακτική, κρυμμένη από τα βλέμματα των ξένων. Μια από τις πιο όμορφες και απόμακρες χώρες του πλανήτη, λίγο πριν ξεσπάσουν οι κοινωνικοπολιτικές ταραχές που ακόμα τη μαστίζουν.

AYΓΟYΣΤΟΣ '11

ληπτης αισθητικής, που ακόμη και ο Γκοτιέ θα ζήλευε. Ένα υπέροχο κτίριο με εσωτερική αυλή και σιντριβάνι στο κέντρο. Λειτουργούσε ως ένα είδος ψυχιατρείου αρκετά χρόνια πριν και τώρα έχει γίνει μουσείο. Πέρασα αρκετή ώρα περιδιαβαίνοντας στις δροσερές αίθουσες. Δεν θα ξεχάσω το αεράκι που κυκλοφορούσε φρέσκο και σκέφτηκα ότι ίσως να έχει θεραπευτικές ιδιόητες. Τριγύρω απ’ το Χαλέπι και δίπλα στη μαρτυρική πόλη Hama (πεδίο αιματηρών επεισοδίων τους τελευταίους 3 μήνες ) απλώνονται περί τις 700 Νεκρές Πόλεις. Ή, αλλιώς, ξεχασμένες. Χρονολογούνται πριν απ’ τον 5ο αιωνα μ.Χ. και είναι λαμπρά απομεινάρια βυζαντινής αρχιτεκτονικής. Ξεκίνησα γεμάτος ενέργεια και πάθος για εξερεύνηση. Θα ήταν η επόμενη εκπομπή του «Ταξιδεύοντας» κι έπρεπε να τις ανακαλύψω. Με το αυτοκίνητο (η Συρία στα καλά της είναι εύκολη χώρα για οδήγημα) ξεκίνησα από τη διάσημη εκκλησία του Συμεών του Στυλίτη. Από την κορυφή του λόφου αγναντεύεις μέχρι τα σύνορα με την Τουρκία. Κάτω απλώνονται δεκάδες στρέμματα ελαιόδεντρων. Τοπία τόσο οικεία. Τόσο μεσογειακά. Τόσο δικά μας. Λατρεύω τη Συρία, γιατί αισθάνομαι σαν στο σπίτι μου. Το περιβάλλον, οι άνθρωποι... Συνέχισα περιδιαβαίνοντας στα γοητευτικά ερείπεια. Στη Serjilla, την Al Bara,την Qal’at Sim’an. Χρόνο να ‘χεις, να χαθείς στον τόπο και στον χρόνο. Συνέχισα βόρεια, μέχρι τα σύνορα της Τουρκίας. Απο κει πέρασα με dolmus (βανάκι) στην άλλη χώρα. Το περιβάλλον το ίδιο. Λίγο πιο πάνω σταμάτησα σε μια πολύ αγαπημένη μου πόλη. Την Ούρφα.

Μεξικο Ξεκίνησα με τις καλύτερες διαπιστεύσεις γι’ αυτήν τη χώρα. Επιλέξαμε να κινηματογραφήσουμε μια πολύ σημαντική θρησκευτική γιορτή τους, την πολύχρωμη Ημέρα των Νεκρών. Αρχές Νοεμβρίου, κάθε χρόνο. Με το που φτάσαμε στο Mexico City, αισθανθήκαμε οικεία, φιλικά. Ο Μεξικανός, όταν ακούει ότι είσαι Έλληνας, σε αγκαλιάζει. Πολύ περίεργο. Τόσο μακριά και τέτοια σχέση! Η πόλη, μια σύγχρονη μεγαλούπολη με όλα τα καλά και όλα τα κακά. Η πλατεία της και δίπλα το μέγαρο με τις διάσημες τοιχογραφίες του Diego. Σκοπός μας ήταν να ταξιδέψουμε βόρεια. Στην ξακουστή Γουαδαλαχάρα, στη Λεόν και στην Τσιουάουα και από εκεί στην περιθωριακή Τιχουάνα, δυο βήματα απ’ την αμερικανική Δύση, με μόνο εμπόδιο τους λαμαρινένιους τοίχους που έχουν υψωθεί για ν’ αποτρέπουν τη λαθρομετανάστευση. Κάποιος μας είπε ότι τα μέταλλα που έχουν χρησιμοποιηθεί στο τείχος είναι από συντρίμμια απ’ τον πόλεμο στο Ιράκ. Λίγο νοτιότερα, μετά από ένα απ’ αυτά τ’ αξέχαστα ταξίδια με τρένο, φτάσαμε στο Κουλιακάν. Εκεί μάς περίμενε μια

έκπληξη: η κοινότητα των Ελλήνων, μια πολύ δυναμική κοινότητα που ασχολείται με την παραγωγή ντομάτας. Περάσαμε πολύ συγκινητικά, μέχρι δακρύων. Η Ημέρα των Νεκρών πλησίαζε. Ο τόπος πλημμύρισε λουλούδια, κατιφέδες. Εκατομμύρια κατιφέδες σε συνδυασμό με ζαχαρωτές νεκροκεφαλές. Κάθε είδους νεκρικό αντικείμενο σε εκδοχή κιτς, σε μια προσπάθεια να χλευάσουν τον θάνατο. Ο Μεξικανός διασκεδάζει τον θάνατο. Γελάει μαζι του. Τον στολίζει, τον ντύνει αστεία, τον κάνει κούκλες, τον καλεί σπίτι του και τον μορφοποιεί ακόμη και ως κέικ ή ως τούρτα. Το βράδυ εκείνο κυκλοφορήσαμε ως Μεξικανοί και ‘μεις, πού αλλού, στα νεκροταφεία. Δεν υπάρχουν αντίστοιχες θρησκευτικές εκδηλώσεις πουθενά στον κόσμο, οπως αυτή της Ημέρας ή, μάλλον, της Νύχτας των Νεκρών. Όλη η οικογένεια κάθεται πάνω και γύρω απ’ τον τάφο του συγγενή και του μιλάει, τρώει μαζί του, πίνει μπόλικη τεκίλα. Η απόλυτη εξοικείωση με τον θάνατο.

Κουβα Mε την ομάδα παραγωγής της μουσικής εκπομπής «Μουσικές του Κόσμου» αναχωρήσαμε για τον απόλυτο προορισμό της λάτιν μουσικής. Όλοι μας έλεγαν, «πηγαίνετε τώρα, που υπάρχει ακόμη ο Κάστρο. Αν φυγει, ποιος ξέρει». Απ’ ό,τι ξέρω, ακόμη το λένε. Μέχρι πότε, δεν ξέρω. Η Μαλεκόν είναι ένας υπέροχος, παραλιακός δρόμος που δίνει χαρακτήρα και μπόλικη μουσική, αλλά και προτάσεις για αισθησιακές βραδιές. Εκεί πρωτοκινηματογραφήσαμε μικρά μουσικά σχήματα να τζαμάρουν, ατενίζοντας τη θάλασσα της Καραϊβικής. Ο ντόπιος οδηγός μας είχε κανονίσει γύρισμα με τους εναπομείναντες θρύλους των Buena Vista στο θρυλικό Egrem Studio. Ήταν σαν να κάναμε βουτιά στο μουσείο της λάτιν μουσικής. Γράψαμε την παλιά γενιά να συνομιλεί μουσικά με την καινούργια. Την επομένη, ένα τραγικά σαραβαλιασμένο αμερικανικό αμάξι μάς μετέφερε λίγα χιλιόμετρα εκτός πόλης. Ήταν μια Σεντέρια. Μια άφρο τελετή που ‘χει τις ρίζες της στη «μαύρη ήπειρο». Ο Μπαμπαλάο, ο τελετάρχης, είχε κανονίσει τα πάντα. Όλα που θα ευχαριστήσουν ψυχές που πέρασαν και βρίσκονται δίπλα μας. Το μουσικό κομμάτι της τελετής ήταν μαγικό. Ένας έντονος και μονότονος ήχος από αυτοσχέδια τύμπανα πλημμύρισε τον τόπο. Οι καλεσμένοι άρχισαν την τελετή. Εμείς γίναμε ένα με αυτό. Μια άλλη Κούβα μάς άνοιγε την πόρτα της. Τα καμπανάκια του Μπαμπαλάο με ξύπνησαν από το όνειρο.

Πακισταν Το αεροσκάφος της PIA προσγειώθηκε ανώμαλα στον μοναδικό διάδρομο του διεθνούς αεροδρομίου της Πεσαβάρ. Ήταν μια από τις τελευταίες πτήσεις του δρομολογίου. Από τότε η πόλη έχει αλλάξει πολύ. Είναι μια απ’ τις πιο δύσκολες για τους Δυτικούς. Τότε, όμως,

είχε άνετο Intercontinental, με ταράτσα για μπάρμπεκιου και παραδίπλα ειδικό δωματιάκι όπου έμπαινες μόνο με διαβατήριο για να απολαύσεις το απαγορευμένο νερό της φωτιάς, ή έστω μια κρύα μπίρα. Μάλιστα, όταν φτάσαμε, μας μίλησαν με τα καλύτερα λόγια για το κινέζικο εστιατόριό τους, το οποίο ήταν αρκετά συμπαθητικό. Ήταν λίγο πριν από την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 και όλα έδειχναν ήρεμα. Την επομένη, συνοδεία ένστολου με τυφέκιο της γνωστής ρωσικής εταιρείας, ξεκινήσαμε την εξερεύνηση της τοπικής αγοράς. Ήταν Παρασκευή, ημέρα προσευχής, αλλά τα καταστήματα ήταν ανοιχτά. Δεν θα ξεχάσω τα ανταλλακτήρια, υπαίθρια, το ένα δίπλα στο άλλο, με ασύλληπτες ποσότητες τοπικού νομίσματος. Αλλάξαμε δολάρια. Η αγορά χρυσού στην πόλη ήταν κάτι το μοναδικό. Δεκάδες καταστηματάκια των πέντε τετραγωνικών, το ένα δίπλα στο άλλο, συναγωνίζονταν σε τιμές και γούστο. Μια παρέα Γιαπωνέζων, οι μόνοι ξένοι εκτός από μας, με συνοδεία ένστολης φρουράς παρακαλώ, αγόραζε μανιωδώς ό,τι χρυσό έλαμπε. Σε λίγο όλοι οι δρόμοι στρώθηκαν με χαλιά και τα καταστήματα έκλεισαν. Οι Μουεζίνηδες άρχισαν να καλούν τους πιστούς. Το θέαμα ήταν απίστευτο. Μια πόλη στρωμένη, με εκατοντάδες πιστούς στα γόνατα. Τ’ αυτοκίνητα σταμάτησαν και τα πάντα ακολούθησαν το τελετουργικό. Με το τέλος, επισκέφτηκα έναν μπαρμπέρη. Από αυτούς που έχουν δεκάδες πετσέτες να στεγνώνουν στην είσοδο του μαγαζιού και τη μαεστρία να σε κουρεύουν, να σε ξυρίζουν και να σου κάνουν μασάζ κεφαλής. Λίγο αργότερα ξεκινήσαμε για το περίφημο Kayber pass. Επί Εγγλέζων, το διέσχιζε σιδηρόδρομος. Κατευθυνθήκαμε προς τα σύνορα του Αφγανιστάν. Στον δρόμο που διασχίζαμε, σταματάγαμε πού και πού σε χωριά που μας τα παρουσίαζαν ως no man’s land. Εμπορικά καταστήματα που πούλαγαν από είδη καθημερινής χρήσης μέχρι και αγωνιστικά ποδήλατα και τηλεοράσεις της τότε υψηλής τεχνολογίας. Και όλα αφορολόγητα. Κάτι σε Ανδόρα μου έκανε τότε. Μόνο που, αν έκανες μια βόλτα πίσω απ’ τις βιτρίνες, είχε και άλλα είδη. Μαγαζάκι εξειδικευμένο στα όπλα-στυλό. Παραδίπλα στα Καλάσνικοφ. Πιο πέρα στα περίστροφα και στις χειροβομβίδες και φυσικά, ακριβώς δίπλα, όλα τα είδη υψηλής ποιότητας «μαύρου» ναρκωτικού. Τουβλάκια στοιβαγμένα σε διαφορετικές ποιότητες (άριστες όλες) και τιμές (όλα σε δολάρια φυσικά). Καθώς ανηφορίζαμε, βλέπαμε ψηλούς τοίχους και από πίσω με δυσκολία διακρίναμε επαύλεις. Αργότερα, θεωρήθηκε ότι εκεί μέσα οργανώθηκε η Αλ Κάιντα και ότι κάπου εκεί είχε φιλοξενηθεί ο Μπιν Λάντεν. Φτάσαμε στο αξιοθέατο της περιοχής. Στα σύνορα με το Αφγανιστάν. Στο βάθος η Καμπούλ. Μια πόλη κλειστή τότε. Απόλυτα ελεγχόμενη από τους Ταλιμπάν. Μια πόλη και μια χώρα που λίγους μήνες αργότερα έγινε το θέατρο των αμερικανικών επιχειρήσεων στην προσπάθειά

AYΓΟYΣΤΟΣ '11

Σουδαν

Μπήκα στο κέντρο του μεϊντανιού, ενώ ξεκινούσε για τα καλά η τελετή. Μια ξέφρενη εκφραστική απόδοση ευχών με συνοδεία επαναλαμβανόμενων ήχων από τύμπανα με έβαλε σε τρανς.

Ζανζιβαρη

Την άλλη μέρα πήγαμε στις φυτείες των μπαχαρικών. Μου έκαναν εντύπωση τα φυτά. Μας φίλεψαν ένα καταπληκτικό ριζότο με γάλα καρύδας και δώδεκα είδη μπαχαρικών.

Baffin Island

Ο ήλιος ακουμπούσε στον ορίζοντα, αναδίδοντας ένα αδύναμο, κίτρινο φως. Κοίταξα προς τον οικισμό. Μια παρέα Εσκιμωάκια έπαιζε ποδόσφαιρο με θέα τον παγωμένο Βόρειο Ωκεανό.

Πακισταν

Καθώς ανηφορίζαμε, βλέπαμε ψηλούς τοίχους και από πίσω με δυσκολία διακρίναμε επαύλεις. Αργότερα, θεωρήθηκε ότι εκεί μέσα οργανώθηκε η Αλ Κάιντα και είχε φιλοξενηθεί ο Μπιν Λάντεν.

AYΓΟYΣΤΟΣ '11

τους να βάλουν μια τάξη. Τάξη, όπως γνωρίζουμε, δεν μπήκε κι η πανέμορφη χώρα του Αφγανιστάν (την οποία επισκεφθήκαμε αρκετές φορές από τότε για τηλεοπτικούς λόγους) συνεχίζει να ταλαιπωρείται. Εγώ, πάντως, ακόμη αναρωτιέμαι: ποιος έμενε, ίσως μένει ακόμη και σήμερα, πίσω από εκείνους τους ψηλούς τοίχους;

Ζανζιβαρη / Πεμπα Το Φεστιβάλ Σουαχίλι Μουσικής μάς κάλεσε να ζήσουμε τις μαγικές του στιγμές και να τις μεταφέρουμε τηλεοπτικά στην Ελλάδα. Το κάναμε. Μας έπεισαν εύκολα. Και ποιον δεν θα έπειθαν, άλλωστε! Η Ζανζιβάρη πλέει ανοιχτά της Τανζανίας (άλλωστε, εκεί ανήκει) και είναι το νησί των μπαχαρικών. Η Stone Town (το παλιό κομμάτης της πόλης της Ζανζιβάρης) έχει μια αποικιοκρατική ατμόσφαιρα εποχής που σε μεταφέρει στον χρόνο. Στο κεντρικό τοιχισμένο καστράκι στήθηκε η μουσική σκηνή. Τα συγκροτήματα έφτασαν εδώ από όλη την Αφρική. Πολλές κουλτούρες, διαφορετικοί ήχοι. Πλησίασα μια ομάδα νέων παιδιών που ετοίμαζαν όργανα και μικρόφωνα. Έμαθα ότι την προηγούμενη χρονιά το συγκρότημά τους είχε ψηφιστεί απ’ το MTV Africa ως το δημοφιλέστερο R&B σχήμα όλης της ηπείρου. Είχαν έρθει από την Καμπάλα της Ουγκάντα. Μας μίλησαν για τη μουσική σκηνή της Ουγκάντα. Άλλοι μας περιέγραψαν τη νέα μουσική σκηνή της Κένυας, άλλοι της Ζιμπάμπουε. Αυτό το μουσικό κάστρο στη μέση του Ινδικού Ωκεανού φιλοξενούσε όλες τις άγνωστες σε μας, νέες μουσικές τάσεις της μαύρης μουσικής. Σε λίγο ξεκίνησε μια μουσική παρέλαση. Όμοιά της δεν θυμάμαι να έχω δει. Όλες οι μπάντες, όλα, τα σχήματα, άρχισαν ένα ξέφρενο περιπατητικό πάρτι. Όλη η πόλη, όλοι οι καλεσμένοι και οι τουρίστες, ακολουθούσαν χορεύοντας διαφορετικούς κρεολικούς ρυθμούς. Το κάθε σχήμα έπαιζε τα δικά του. Ένα υπέροχο μουσικό κομφούζιο. Την άλλη μέρα πήγαμε στις φυτείες των μπαχαρικών. Μου έκαναν εντύπωση τα φυτά της κανέλας, του πιπεριού, του κύμινου, του γαρίφαλου και του μοσχοκάρυδου. Ο τόπος ήταν μαγικός. Οι μυρωδιές υπέροχες. Μας φίλεψαν ένα καταπληκτικό ριζότο με γάλα καρύδας και δώδεκα είδη μπαχαρικών. Μια γευστική πανδαισία. Την ίδια μέρα, με ένα δικινητήριο φύγαμε για να κινηματογραφήσουμε το πιο αυθεντικό μουσικό σχήμα όλης της περιοχής στο νησί Πέμπα, που βρίσκεται βόρεια της Ζανζιβάρης. Η ατμόσφαιρα στην πρωτεύουσα ήταν αυθεντική. Ανύπαρκτη η τουριστική υποδομή. Οι μόνοι ξένοι ήμασταν εμείς. Το μουσικό σχήμα είχε σκοπό να επιστρέψει μαζί μας στο Μεγάλο Νησί -όπως αποκαλούν τη Ζανζιβάρη- για το φεστιβάλ. Τους βρήκαμε να κάνουν πρόβα κάτω από κάτι μπανανιές. Τα όργανά τους όλα ήταν φτιαγμένα από ντόπια υλικά. Ο ήχος έντονος, μ’ έναν πολύ ιδιαίτερο ρυθμό. Σκεφτόμουν πόσο αυτά τα ελάχιστα αυθεντικά ηχητικά σχήμα-

τα επηρεάζουν δυτικούς παραγωγούς και DJs που τα παρουσιάζουν ως «νέες τάσεις». Κάποιος ντόπιος παράγοντας μάς πρότεινε κάτι πολύ ιδιαίτερο. Το νησί είναι από τα φτωχότερα της Αφρικής, κάπου όμως στα δυτικά υπάρχει ένας από τους ομορφότερους παραδείσους, το Fundu Lagoon Resort. Ξύλινες καλύβες με όλες τις σύγχρονες ανέσεις, υπέροχο φαγητό και όλ’ αυτά μπροστά σ’ έναν μαγευτικό κοραλλιογενή κόλπο με κοκοφοίνικες. Το ενδιαφέρον είναι ότι η μονάδα έχει μόνο ντόπιους εργαζομένους απ’ το διπλανό χωριό. Δεν μείναμε. Ήταν κάτι που ζήλεψα. Άλλωστε, η αντίθεση με το «έξω» ήταν τεράστια. Το μουσικό μας σχήμα μάς περίμενε καρτερικά κάτω από τις μπανανιές για να πάμε μακριά. Στο «Μεγάλο Νησί»...

Πρασινο Ακρωτηριο Στο σύμπλεγμα των ηφαιστειογενών νησιών δυτικά της Σενεγάλης υπάρχουν δέκα νησάκια σκορπισμένα στη μέση του Ατλαντικού. Μια κουλτούρα που μπλέκει την Αφρική και την Πορτογαλία. Φτάσαμε στο νησί Sao Vicente και στην πρωτεύουσα, το Mindelo. Η ατμόσφαιρα γιορτινή. Ομάδες ετοίμαζαν τα γνωστά μας άρματα για την αποψινή καρναβαλική παρέλαση. Θύμιζε κάτι από Πάτρα με έντονο χρώμα από το Ρίο της Βραζιλίας. Οι μουσικές από τα μεγάφωνα συμπλήρωναν αυτό το κράμα Αφρικής και Βραζιλίας. Το ίδιο βράδυ, λίγο πριν από το μεγάλο γεγονός, κάναμε μια βόλτα στην πόλη. Δεν θα ξεχάσω την παραλία με τις ψαράδικες καλύβες. Τη ζωή δίπλα στη θάλασσα. Απλοί άνθρωποι. Υπέροχες εικόνες ενός τρόπου ζωής ξεχασμένου για μας. Μου θύμισαν παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες της Μυκόνου και της Σαντορίνης. Και το μεγάλο πάρτι ξεκίνησε. Υπέροχα, φιδίσια ανδρικά και γυναικεία σοκολατένια κορμιά λικνίζονται αισθησιακά πάνω σε άρματα που αναπαριστούν εικόνες δικές τους. Ένα τροπικό δάσος. Μια καλύβα ψαρά. Αλλά και ένα συνεργείο αυτοκινήτων. Μουσικά ήμασταν στη Βραζιλία. Την επομένη πετάξαμε για το νησί Santo Antao, με συνεπιβάτη μια κυρία που μίλαγε ελληνικά, αφού ζούσε εσωτερική σε οικογένεια στη Βούλα. Μας κάλεσε στο μικρό χωριό της για τις απόκριες. Το χωριό βρίσκεται στην καρδιά του πέτρινου νησιού, με υπέροχη φύση γύρω του. Τόσο υπέροχα πρωτόγονο τρόπο διεξαγωγής καρναβαλιού δεν έχω ξαναδεί. Χαρτόκουτα με δυο τρύπες για τα μάτια κι έτοιμο το φάντασμα. Δεκάδες χαρτόκουτα κυκλοφορούσαν με τα πόδια σε όλο το χωριό. Μπανανόφυλλα και σκουπόξυλα συμπλήρωναν το σκηνικό χαράς και γιορτής. Πετάξαμε για Fogo. Ένας επίγειος παράδεισος. Ένα ζωντανό ηφαίστειο. Ενεργό. Ανεβήκαμε στον κρατήρα του. Κατάμαυρα όλα. Η θέα υπέροχη σε όλο το αρχιπέλαγος. Στο κατέβασμα μπήκαμε σ’ ένα μικρό μπακάλικο. Ο μπακάλης μάς προσέφερε ένα ντόπιο τσίπουρο από μπανάνα. Είδα ένα μαντολίνο κρεμασμένο στον τοίχο. Του έκανα νόημα. Αρχίσαμε να καταγράφουμε. Έφτασε

όλο το χωριό και είναι από τις ομορφότερες μουσικές στιγμές που έχω καταγράψει. Ένα βαθιά ρομαντικό φάντος με βραζιλιάνικο ρυθμό.

Ουζμπεκισταν Έφυγα χωρίς τους άλλους. Μόνος μου. Ήθελα να ψάξω λίγο παραπάνω τη διαδρομή. Έφτασα μέσω Τασκένδης στα βορειοδυτικά σύνορα της χώρας με το Καζακστάν. Στην πόλη Muynak. Εκεί με περίμενε ένας ρωσικής εκπαίδευσης περιβαλλοντολόγος, μέλος της WWF, για να με ξεναγήσει στην ξεχασμένη πια λίμνη Αράλη. Το τμήμα που ανήκει σήμερα στο Ουζμπεκιστάν έχει εδώ και χρόνια αποξηρανθεί. Η άρδευση των φυτειών βαμβακιού της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης έκανε αυτό το περιβαλλοντικό έγκλημα. Με πήγε σε λιμάνια-φαντάσματα. Τεράστιες εγκαταλελειμμένες εγκαταστάσεις κονσερβοποιίας. Κάποτε εδώ παρήγαγαν το καλύτερο χαβιάρι της Ένωσης. «Πάμε κάπου», μου είπε ο Γιούρι. Με το παλιό ρωσικό τετρακίνητο μπήκαμε στην πρώην Θάλασσα της Αράλης. Σήμερα είναι μια απέραντη θάλασσα άμμου μολυσμένη με νιτρικά κατάλοιπα. Στο παλιό λιμάνι, ανοιχτά, το θέαμα ήταν μαγευτικά σουρεαλιστικό. Ο ήλιος έδυε και μπροστά μου αντίκρισα δεκάδες σκουριασμένα κουφάρια πλοίων, παλιά αλιευτικά. Ξεψυχούν ακουμπισμένα πάνω στη μολυσμένη άμμο. Θυμάμαι τους ήχους του αέρα να κινούν τις σκουριασμένες λαμαρίνες. Παρατήρησα τα ονόματα. Σταμάτησα σε κάποια. «ΚαπετανΑντώνης», «Μυτιλήνη», «Αιγαίο»... Συγκινήθηκα. Δικοί μας άνθρωποι, που μετά τον Εμφύλιο έφτασαν εδώ. Μετέφεραν τις ψυχές τους και τις αφιέρωσαν στο Μεγάλο Όραμα. Ευτυχώς, οι περισσότεροι καπεταναίοι έφυγαν από τούτη τη ζωή πριν από την κατάρριψη του Ονείρου. Πέρασα ώρες στη δύση, φωτογραφίζοντας τα κουφάρια. Την επομένη, με όλη την ομάδα αναχωρήσαμε για πόλεις μυθικές: την Κίβα, την Μπουχάρα και τη Σαμαρκάνδη. Πολεις με υπέροχη αρχιτεκτονική, σταθμοί στον μεγάλο «δρόμο του μεταξιού». Εντύπωση μου έκαναν και τα χρυσά δόντια, ειδικά των γυναικών. Επένδυση, μου είπαν. Μια άλλη άποψη καταθετικού λογαριασμού. Κινηματογραφήσαμε γάμους ασύλληπτης αισθητικής. Ο DJ, ντυμένος στα λαμέ, προπορευόταν σε ειδική άμαξα με μεγάφωνα και από πίσω ακολουθούσε το πλήθος χορεύοντας. Έτσι διέσχιζαν τις πόλεις. Το ζευγάρι, σοβαρό, στο δικό του Lada, και ειδικά η νύφη με ύφος λυπημένο και κλαμένο πολλές φορές, έδειχνε πόσο πολύ στενοχωρημένη ήταν που άφηνε την οικογένειά της. Έθιμα... Περάσαμε απ’ την Τασκένδη, όπου συναντήσαμε τους τελευταίους Έλληνες της μεγάλης αυτής ομογένειας και πήραμε τον μακρύ δρόμο, μέσω Κιργιστάν, για τις ατέλειωτες στέπες της Κίνας. Ο Xρόνης Πεχλιβανίδης βρίσκεται πίσω από την εταιρεία Onos Productions που παράγει τις εκπομπές «Ταξιδεύοντας με τη Μάγια Τσόκλη», «Οι μουσικοί του κόσμου», «Orient Express» αλλά και δεκάδες άλλα ντοκιμαντέρ περιπλάνησης και πολιτισμού.

AYΓΟYΣΤΟΣ '11

Οι συντελεστές της ταινίας The island of love το ρίχνουν έξω στη Λαγουδέρα. Τα κεφάλια είναι της Στέλλας Χατζηιωάννου και του Χρήστου Κατσαρίδα.

ΛΑΓΟΥΔΕΡΑ

τ ο

s t u d i o

5 4

t h σ

υδρα σ

Σε μια εποχή που ο πλούτος ήταν πιο αθόρυβος και οι διασημότητες δεν είχαν τις απωθητικές ιδιότητες που έχουν τώρα, ένα θρυλικό κλαμπ του Σαρωνικού ήταν η Μέκκα του καλοκαιρινού γλεντιού και της εκζήτησης. Όλα ξαναζούν σ’ ένα ογκώδες άλμπουμ που μόλις κυκλοφόρησε. Από τον Χρήστο Παρίδη.

AYΓΟYΣΤΟΣ '11

ταν το 1959 που ο Χαράλαμπος Μωρές εμπνεύστηκε και καθιέρωσε στην Ύδρα ένα απ’ τα πιο θρυλικά μπαρ των ‘60s. Όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για ολόκληρη τη Μεσόγειο. Ένα μπαρ που συναγωνιζόταν εκείνα του Κάπρι, του Πόρτο Φίνο και του Σεν Τροπέ και που τελικά τα ξεπεράσε σε φήμη. Γιατί η Ύδρα υπήρξε μια εποχή ισότιμη, αν όχι και ανώτερη, των διασημότερων και πιο κοσμοπολίτικων θερέτρων της Ευρώπης πολύ πριν από τη Μύκονο. Και η ιστορία της Λαγουδέρας είναι η περίτρανη απόδειξη μιας εποχής κατά την οποία η Ελλάδα, πολύ διαφορετική από αυτό που έμελλε να εξελιχτεί, μόλις είχε βγει από έναν πόλεμο κι έβλεπε το μέλλον με αισιοδοξία, έχοντας μια αστική τάξη, κλειστή λέσχη. Η Ύδρα από τον 17ο αιώνα ήταν περίτρανο λιμάνι, μ’ έναν ακόμα πιο τρανό στόλο. Σ’ αυτό το ένδοξο παρελθόν οφείλει τα εξαιρετικά αρχοντικά που είναι διάσπαρτα απ’ άκρη σ’ άκρη του νησιού. Η διεθνής επιτυχία της ταινίας Το παιδί και το δελφίνι με τη Σοφία Λόρεν το 1957 έστρεψε για λίγο το τουριστικό ενδιαφέρον των ξένων στον μικρό αυτό ελληνικό παράδεισο κι ένα ζευγάρι Ιταλών άνοιξε το πρώτο ίσως μπαρ ενός στυλ που δεν είχαν ξαναδεί οι Έλληνες, με υδραίικους καναπέδες, μεγάλα μαξιλάρια και χαλαρή ατμόσφαιρα. Κράτησε ένα μόνο καλοκαίρι κι αμέσως μετά το πούλησαν. Ο Μπάμπης Μωρές του Baby’s Βar της Μεγάλης Βρετανίας, μαγεμένος απ’ το νησί, αγόρασε τον εξοπλισμό και απ’ τον επόμενο κιόλας χρόνο -συγκεκριμένα, άνοιξε Μεγάλο Σάββατο 2 Μαΐου 1959- γεννιέται το Λαγουδέρα Marine Club, μέσα σε μια αποθήκη όπου οι ντόπιοι ψαράδες επισκεύαζαν και προστάτευαν τις βάρκες τους τον χειμώνα. Άλλωστε, «λαγουδέρα» είναι ο ναυτικός όρος για τον μοχλό που μετακινεί το πηδάλιο των πλοίων. Ο Μωρές κράτησε το στυλ της υδραίικης διακόσμησης, κρέμασε απ’ το ταβάνι βάρκες και μ’ ένα πικάπ και την αθηναϊκή του πελατεία -πολλοί απ’ αυτούς ήταν καρδιακοί του φίλοι- ξεκίνησε ένα μαγαζί που έμελλε να κάνει το νησί και το ελληνικό κέφι διάσημα παγκοσμίως. «Όποιος δεν το έζησε… έχασε!», λέει σήμερα η Ντόρα Μωρές, που πήγε πρώτη φορά στη Λαγουδέρα ως τουρίστρια το 1960 και πέντε χρόνια μετά βρέθηκε παντρεμένη με τον Μπάμπη. «Υπήρχε κέφι πραγματικό, όχι φτιαχτό. Το ρεύμα σταματούσε στη 1:00 και ανάβαμε κεράκια, βάζαμε μπρος ένα γραμμόφωνο και γλεντούσαμε μέχρι το πρωί με το τίποτα. Υπήρχε ένα κλίμα μαγικό. Ο Μπάμπης ήταν φιλό-

ξενος, κοινωνικότατος. Με τις τεράστιες γνωριμίες που έκανε, ήταν γεννημένος γι’ αυτήν τη δουλειά». Μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια η Λαγουδέρα μετατράπηκε στο ραντεβού του Σαββατοκύριακου όλης της μεγαλοαστικής Αθήνας. Όπως λέει σήμερα η κόρη του, Σοφία Μωρές: «Η Λαγουδέρα ήταν ο Μπάμπης. Δεν ήταν κέντρο, ήταν προσωποκρατούμενο μέρος. Τα κότερα, ο κόσμος, έρχονταν κατευθείαν στον Μπάμπη. Ήταν όλοι φίλοι του». Όλα τα γιοτ που περνούσαν απ’ το Αιγαίο κατέληγαν κι αυτά εκεί. Σταρ του Χόλιγουντ και της Τσινετσιτά έκαναν την εμφάνισή τους αναπάντεχα. «Η Ελλάδα έπαιζε σημαντικό ρόλο, τα πάντα μπορούσαν να συμβούν, ήταν η εποχή του ονείρου. Αλλά και η Ύδρα είχε τη δομή ενός πανέμορφου, αυστηρού μέρους. Το να γνωρίσεις τότε έναν διάσημο δεν ήταν κάτι σπουδαίο, πάντως», λέει η Μαριλένα Λιακοπούλου, κόρη του ζωγράφου Περικλή Βυζάντιου, διευθυντή του παραρτήματος της Σχολής Καλών Τεχνών στο νησί εκείνα τα χρόνια και σταθερού θαμώνα της Λαγουδέρας, όπως και οι μαθητές του. Παράλληλα, υπήρχε και μια ξεχωριστή παροικία ξένων της Ύδρας που ζούσαν εκεί, όπως ο Λέοναρντ Κόεν, επίσης τακτικός του μαγαζιού. Το 1961 ο Ντασέν γύρισε τη Φαίδρα με τη Μελίνα, τον Άντονι Πέρκινς και τον Ραφ Βαλόνε. Ο Μπάμπης, φίλος του ζεύγους, όπως άλλωστε και του Μίκη, που έγραφε τη μουσική, από τα χρόνια της Κατοχής και του ΕΑΜ, όχι μόνο είχε αναλάβει να ταΐζει το συνεργείο, αλλά άφησε και το πατάρι να μετατραπεί σε καμαρίνι. Η σκηνή που γυρίστηκε μέσα στη Λαγουδέρα δίνει μια αίσθηση από άρωμα ντόλτσε βίτα των ‘60s, μαρτυρία της λαμπερής κι ανέμελης περιόδου του ελληνικού ονείρου. Στον αντίποδα της «Όμορφης Πόλης» και της αστυφιλίας που έπαιρνε τότε διαστάσεις στην Αθήνα της αντιπαροχής. Στο μεγάλο πάρτι για το τέλος των γυρισμάτων η άσημη σχετικά, νεαρή τραγουδίστρια Τζόαν Μπαέζ ανέβηκε στο τραπέζι και τραγούδησε με την κιθάρα της.

«Υπήρχε κέφι πραγματικό, όχι φτιαχτό. Το ρεύμα σταματούσε στη 1:00 και ανάβαμε κεράκια, βάζαμε το γραμμόφωνο και γλεντούσαμε μέχρι το πρωί», λέει η Ντόρα Μωρές.

AYΓΟYΣΤΟΣ '11

Ο Χάρης Λυμπερόπουλος δροσίζει την Έφη Μελά. Δεξιά ο Χίλαρι, με κάποια απ’ τις θαυμάστριές του.

Μια δεμένη κυρία που αρνείται να λυθεί, ο Σπύρος Κουμάνταρος και σκηνές από συρτάκι dance.

AYΓΟYΣΤΟΣ '11

Αργότερα, εγκατέστησε στο ταβάνι ντους, με το οποίο κάθε τόσο περιέβρεχε τον κόσμο που χόρευε, ενώ πρόβαλλε σλάιντ με παλιότερα στιγμιότυπα αυτών που βρισκόντουσαν εκείνο το βράδυ εκεί».

Γυρίστηκαν πολλές ταινίες στο νησί, όπως οι Γαμπροί της Ευτυχίας, στην οποία επίσης το πατάρι έγινε καμαρίνι της Βασιλειάδου, και τόσο το μαγαζί όσο και ο Μπάμπης φαίνονται σε κάποια σκηνή. Ακόμα και μουσικές κωμωδίες, όπως το Γοργόνες και Μάγκες. Η Μάρθα Καραγιάννη, μία εκ των πρωταγωνιστριών του, θυμάται ότι «η Λαγουδέρα ήταν ό,τι και η Κουίντα στη Φωκίωνος Νέγρη. Μαζευόντουσαν οι πάντες. Όλη η Ελλάδα περνούσε από εκεί. Εμείς, δυστυχώς, έπρεπε να φεύγουμε νωρίς, γιατί το πρωί είχαμε γύρισμα». Κάτι που δεν ίσχυε για τη Ζωή Λάσκαρη, η οποία ήταν απ’ τα πιο ακούραστα κορίτσια της εποχής! Παρόντες, φυσικά, και άντρες, όπως ο Σπύρος Φωκάς, ο Φοίβος Ραζής, ο Άλκης Γιαννακάς και μια ιδιαίτερη προσωπικότητα που συνέδεσε το όνομά της με τη Λαγουδέρα, ο Θόδωρος Ρουμπάνης. Σπουδαστής της σχολής εμποροπλοιάρχων της Ύδρας τα πρώτα εκείνα χρόνια, έκανε κοπάνες για να μπορεί να ξενυχτά. Πρωτοστατούσε στο γλέντι, και φυσικά στο φλερτ. Λίγα χρόνια αργότερα, όταν έπαιζε στον Ναύτη του Γιβραλτάρ με πρωταγωνίστρια τη Ζαν Μορό, συνέβη το εξής: «Τα γυρίσματα ήταν να γίνουν στην Ιταλία, αλλά έπεισα τον Τόνι Ρίτσαρντσον να τα κάνει στην Ύδρα. Ένα ολόκληρο συνεργείο μετακόμισε εκεί, και μαζί με τη Μορό, με την οποία ήμουν τότε αρραβωνιασμένος, ήμασταν κάθε βράδυ στου Μπάμπη». Αρκετά αργότερα ήρθε με τη σύζυγό του και κόρη του Τσόρτσιλ, Σάρα. Σήμερα, υπογράφει το άλμπουμ Λαγουδέρα, η χρυσή εποχή της Ύδρας, 1959-1967 και αναφέρει: «Τα ξενύχτια μας κρατούσαν μέχρι που έβγαινε το φως του ήλιου. Χορεύαμε μέχρι να πέσουμε κάτω: τουίστ, μπλουζ, μπόσα νόβα, χάλι γκάλι, αλλά και χασάπικο και ζεϊμπέκικο. Ο Μπάμπης το είχε δει πολύ καλά και ήξερε πού απευθυνόταν. Η σεζόν ξεκινούσε κάθε 25η Μαρτίου με τον πρώτο ιστιοπλοϊκό αγώνα με τελικό προορισμό τη Λαγουδέρα, όπου γινόταν και η απονομή. Μετά, ακολουθούσε τρελό γλέντι με όλα τα πληρώματα». νάμεσα στους περίβλεπτους της εποχής κάνουν σιγά σιγά την εμφάνισή τους και οι πρώτοι τουρίστες, αλλά και μεσοαστοί που εξυπηρετούνταν απ’ τα δρομολόγια της «Νεράιδας». Ο Μπάμπης καλωσόριζε τους πάντες μ’ ένα κανατάκι κρασί και ψωμί, έβγαζε φωτογραφίες, κρατούσε ημερολόγια, φίλμαρε στιγμιότυπα, έστελνε ανταποκρίσεις σε αθηναϊκές εφημερίδες με τα κοσμικά ενσταντανέ, τύπωνε ο ίδιος σε πολύγραφο και μια καθημερινή εφημεριδούλα. Εμφάνιζε τις φωτογραφίες στο σκοτεινό του θάλαμο και είτε τις έστελνε στους εικονιζόμενους ή τις έκανε κολάζ σε αναμνηστικά άλμπουμ. Ευρηματικότατος, μ’ έναν επαγγελματισμό άνευ προηγουμένου, σε συνδυασμό με μια αστείρευτη ενέργεια που τους ξεσήκωνε όλους. Το φαγητό, που εκείνα τα χρόνια δεν είχε τον χαρακτήρα εξόδου, όπως σήμερα, είχε αναλάβει η μητέρα του και ήταν προσφορά άνευ χρέωσης. Οι ταβέρνες της Ύδρας, εκτός από άφθονο ψάρι, είχαν μετριότατο φαγητό. Αντιθέτως, το παστίτσιο της κυρα-Σοφίας ήταν διάσημο. Όπως και η μαγειρίτσα της το Πάσχα. Τα φλερτ έδιναν κι έπαιρναν, αλλά μέσα στο μαγαζί δεν συνέβαινε

τίποτα «απρεπές». Όπως λέει ο Ρουμπάνης, «το ότι ξενυχτούσαμε και χορεύαμε ήταν ήδη σκάνδαλο για τα ήθη της εποχής. Ο μητροπολίτης είχε πλήρη έλεγχο και η αστυνομία επέπληττε όποια τουρίστρια κυκλοφορούσε στο λιμάνι με κοντό σορτσάκι, και φυσικά ποτέ ναρκωτικά!». Η Ντόρα Μωρές λέει ότι «όταν παντρευόταν ο βασιλιάς της Ισπανίας Χουάν Κάρλος την πριγκίπισσα Σοφία, ο πατέρας του βρέθηκε ινκόγκνιτο στο νησί και φυσικά κατέληξε κι εκείνος σε μας. Ήπιε, χόρεψε, φλέρταρε, έφαγε κι ένα παπούτσι κατά λάθος στο κεφάλι από έναν σύζυγο». Το 1964 το μαγαζί μεταφέρθηκε από την παραλία στα παλιά σφαγεία που αγόρασε ο Ναυτικός Όμιλος Ύδρας επί προεδρίας Παύλου Κουντουριώτη, ο οποίος με τη σειρά του το υπενοικίασε στον Μωρές. Το περίφημο αυτό κτίσμα έγραψε τη δική του ιστορία. Η Σοφία Μωρές λέει: « Έβγαινε ο μπαμπάς με την ντουντούκα και μιλούσε με τα σκάφη, ο κόσμος κυκλοφορούσε όλη τη μέρα με τα μαγιό, έπεφταν κατευθείαν στη θάλασσα μεταμεσονύχτια υπό το φως μεγάλων προβολέων με τα ρούχα τους. Αργότερα, εγκατέστησε στο ταβάνι ντους, με το οποίο κάθε τόσο περιέβρεχε τον κόσμο που χόρευε, ενώ πρόβαλλε σλάιντ με παλιότερα στιγμιότυπα αυτών που βρισκόντουσαν εκείνο το βράδυ εκεί». Το «πάρτι» συνεχίστηκε ακάθεκτο και τη δεκαετία του ’70, με νέα ονόματα να παρελαύνουν, τα νέα τζάκια που έτρεχαν να προλάβουν λίγο απ’ την ξεθυμασμένη αίγλη των θρυλικών ‘60s, που μόνο απ’ τις κοσμικές στήλες ήξεραν. Κι όλα αυτά μέχρι το 1989, που το ανέλαβε ο Ρουμπάνης, για να του θέσουν το 1997 θέμα «αιγιαλού» και να του το κλείσουν. Στην πραγματικότητα, ενοχλούσε κάποιους ντόπιους ότι ένας «ξένος» είχε το καλύτερο μαγαζί. Όπως ξένο θεωρούσαν τον Μπάμπη Μωρές, που τόσο τους είχε ευεργετήσει. Και μ’ αυτό το μοναδικό παράπονο έφυγε... Θόδωρος Ρουμπάνης, «Λαγουδέρα: Η χρυσή εποχή της Ύδρας, 1959-1967», Εκδόσεις Μίλητος.

ΩΡΩΠΟΣ 2011: ENAΣ

Φωτογραφίες: Σπύρος Στάβερης

Σ ΚΟΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣΤΑ

ΩΡΩΠΟΣ 2011: ENAΣ

Φωτογραφίες: Σπύρος Στάβερης

Σ ΚΟΣΜΟΣ ΧΩΡΙΣΤΑ

ύ ξ α τ ε μ Eν τω α ν ή θ Α στην . . 106 | φεστιβαλ κινηματογράφος .

ιτελουσ. . ... 118 | βγες εξω επ

. 12 0

ινfo

ς φθηνέ Με τις της Q, ις ε σ ο χρεώ οκαίρι το καλ φέτος ής σου τ ισ ν ω γ πρωτα μία. οικονο είναι η

Αύγουστος στην Αθήνα! Αντίθετα με την κοινή αντίληψη, η Αθήνα δεν αδειάζει τον Αύγουστο. Μπορεί να είναι πιο ήσυχη, όμως, όσοι μένουν, έχουν δεκάδες επιλογές για διασκέδαση και ψυχαγωγία σε μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. Στις επόμενες σελίδες, η ομάδα της LifO συγκέντρωσε ιδέες για θέατρο, θερινό κινηματογράφο, εστιατόρια και, φυσικά, nightclubbing!

106

AYΓΟΥΣΤΟΣ '11

cinema ολεσ οι ταινιεσ του αυγουστου

Ο ΤΡΙΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ / THE THIRD MAN Σκηνοθεσία: Κάρολ Ριντ Παίζουν: Αλίντα Βάλι, Ό. Γουέλς

Με κομμένη την ανάσα

Μια ταινία για τον Αύγουστο Η ομάδα της LifO επέλεξε τις σημαντικότερες ταινίες που θα προβληθούν αυτόν το μήνα.

ΠΑΓΟΣ / ICE Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Κράμερ Παίζουν: Ρόμπερτ Κράμερ, Λέο Μπράουντι, Τομ Γκρίφιν, Πολ Έμσι Άιζακ

ΚΟΤΟΠΟΥΛΟ ΔΥΝΑΜΙΤΗΣ / DYNAMITE CHICKEN

Μ - Ο ΔΡΑΚΟΣ ΤΟΥ ΝΤΙΣΕΛΝΤΟΡΦ / M

Σκηνοθεσία: Έρνεστ Πιντόφ Παίζουν: Ρίτσαρντ Πράιορ, Λέοναρντ Κοέν, Τζον Λένον, Γ. Όνο

Σκηνοθεσία: Φριτς Λανγκ Παίζουν: Πίτερ Λόρε, Έλεν Γουίντμαν, Ίνγκε Λάντγκουτ

Σ’ ένα πολύ κοντινό μέλλον έχει ξεσπάσει επανάσταση ενάντια στο Κράτος. Ο ανταρτοπόλεμος με σκοπό την παραχώρηση της εξουσίας στον λαό έχει απώλειες, αλλά οι επαναστατικές οργανώσεις είναι αποφασισμένες να συνεχίσουν τον ένοπλο αγώνα μέχρι να λιώσει ο πάγος. Από τις 28/07.

Μια συλλογή από σκετσάκια, παρωδίες, συνεντεύξεις, διαφημιστικά και μουσική σχετικά με το ειρηνιστικό κίνημα της δεκαετίας του ’60 και του ’70. Στην ταινία εμφανίζονται πολλοί διάσημοι καλλιτέχνες, όπως ο Τζον Λένον, ο Λέοναρντ Κοέν και ο Τζίμι Χέντριξ. Από τις 04/08.

Στο Βερολίνο του ’30 ένας μανιακός δολοφόνος σκοτώνει παιδιά. Η αστυνομία εντείνει την αστυνόμευση με σκοπό τη σύλληψή του, αλλά αυτό επηρεάζει τις δουλειές των μικροαπατεώνων της περιοχής. Οι τελευταίοι παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους. Από τις 28/07.

Ένας άνεργος συγγραφέας φτάνει στη μεταπολεμική Βιέννη. Ο λόγος της μετακίνησής του είναι η πρόσκληση ενός παλιού του φίλου για δουλειά. Φτάνοντας, ανακαλύπτει ότι ο φίλος του σκοτώθηκε πρόσφατα σ’ ένα παράξενο τροχαίο κι αποφασίζει να ανακαλύψει την αλήθεια. Από τις 04/08.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΛΕΟΠΑΡΔΑΛΗ / BRINGING UP BABY Σκηνοθεσία: Χάουαρντ Χοκς Παίζουν: Κ. Γκραντ, Κ. Χέπμπορν Ο αδέξιος παλαιοντολόγος David Huxley ψάχνει εναγωνίως το τελευταίο κόκαλο για να συμπληρώσει τον σκελετό ενός βροντόσαυρου. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν η λεοπάρδαλη της Susan Vance, ανιψιάς της Random, βρίσκει και θάβει το κόκαλο του David Huxley. Από τις 11/08.

108

AYΓΟΥΣΤΟΣ '11

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΤΟΥ / ACE IN THE HOLE

ΜΕΡΕΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ / DAYS OF HEAVEN

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΔΥΟ / YO, TAMBIÉN

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ / THE RESIDENT

Σκηνοθεσία: Μπίλι Γουάιλντερ Παίζουν: Κερκ Ντάγκλας, Γιαν Στέρλινγκ

Σκηνοθεσία: Τέρενς Μάλικ Παίζουν: Ρίτσαρντ Γκιρ, Μπρουκ Άνταμς, Σαμ Σέπαρντ

Σκηνοθεσία: Αντόνιο Ναχάρο, Άλβαρο Παστόρ Παίζουν: Λόλα Δουένιας, Ισαμπέλ Γκαρθία Λόρκα

Σκηνοθεσία: Άντι Τζόκινεν Παίζουν: Χίλαρι Σουάνκ, Τζέφρι Ντιν Μόργκαν

Ένας φιλόδοξος ρεπόρτερ, καλύπτοντας την είδηση ότι ένας άντρας έχει παγιδευτεί σε μια σπηλιά που κατέρρευσε, πιστεύει ότι θ’ αποκτήσει φήμη. Σύντομα, όλοι θέλουν να βρεθούν στον τόπο της τραγωδίας, αλλά όλοι φαίνεται να ξεχνούν τη διάσωση του εγκλωβισμένου. Από τις 18/08.

Ο Μπιλ καταφεύγει μαζί με την ερωμένη του, Άμπι, και την αδερφή του στον αμερικανικό Νότο μετά από ένα έγκλημα που διέπραξε. Πιάνουν δουλειά στα χωράφια ενός κτηματία, ο οποίος ερωτεύεται την Άμπι. Ο Μπιλ τής προτείνει να τον παντρευτεί, αφού γνωρίζει ότι το αφεντικό τους δεν θα ζήσει για πολύ. Από τις 25/08.

3 ΩΡΕΣ ΔΙΟΡΙΑ / POINT BLANK

RISE OF THE PLANET OF THE APES

Σκηνοθεσία: Φρεντ Καβαγιέ Παίζουν: Ζιλ Λελούς, Ροσντί Ζεμ, Ζεράρ Λανβέν

Σκηνοθεσία: Ρούπερτ Ουάιατ Παίζουν: Τζέιμς Φράνκο, Τζον Λίθγκοου, Φρίντα Πίντο, Άντι Σέρκις

Η έγκυος σύζυγος του Σαμιουέλ Περιέ έχει πέσει θύμα απαγωγής. Η ταινία ακολουθεί τον κεντρικό ήρωα στην αγωνιώδη αναζήτησή του στους δρόμους του Παρισιού. Από τις 28/07.

Στο σύγχρονο Σαν Φρανσίσκο γίνονται πειράματα γενετικής με στόχο την εύρεση θεραπείας της νόσου Αλτσχάιμερ. Όταν κάποιο από αυτά πηγαίνει στραβά, η νοημοσύνη των πιθήκων που χρησιμοποιούνται ως πειραματόζωα αυξάνεται. Από τις 04/08.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΕ ΕΝΑΝ ΑΝΔΡΑ / THE WOMAN WHO DREAMT OF A MAN

ΚΟΝΑΝ Ο ΒΑΡΒΑΡΟΣ 3D / CONAN THE BARBARIAN 3D

Σκηνοθεσία: Περ Φλι Παίζουν: Μάικλ Νίκβιστ, Σόνια Ρίχτερ, Μαρσίν Ντοροσίνσκι

Σκηνοθεσία: Μάρκους Νίσπελ Παίζουν: Τζέισον Μόμοα, Στίβεν Λανγκ, Ρόουζ ΜακΓκόουαν, Ρον Πέρλμαν, Ρέιτσελ Νίκολς

Μια επιτυχημένη γυναίκα συναντά συχνά στα όνειρά της έναν άγνωστο άντρα που τελικά γνωρίζει σ’ ένα ταξίδι στο Παρίσι. Οι δυο τους ξεκινούν μια σχέση, αλλά το τελευταίο ραντεβού τους στη Βαρσοβία θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες. Από τις 18/08.

Ο Κόναν ο Βάρβαρος επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη. Η ταινία περιγράφει τις περιπέτειες του θρυλικού ήρωα στην ήπειρο Hyboria, όπου αναζητά τους ενόχους για τη δολοφονία του πατέρα και των συχωριανών του. Από τις 25/08.

Ο 34χρονος Ντανιέλ είναι ο πρώτος Ευρωπαίος απόφοιτος πανεπιστημίου με σύνδρομο Down. Πιάνει δουλειά στη Σεβίλλη, όπου γνωρίζει τη Λάουρα. Σε πείσμα της κοινωνικής κριτικής που τους ασκείται γίνονται φίλοι, ενώ η σχέση τους δοκιμάζεται όταν ο Ντανιέλ την ερωτεύεται. Από τις 28/07.

ΠΙΣΤΕΨΕ ΜΕ / TRUST Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Σουίμερ Παίζουν: Κλάιβ Όουεν, Κάθριν Κίνερ Όταν η δεκατετράχρονη Άνι γνωρίζει έναν νέο φίλο μέσα από το ίντερνετ κι αποφασίζει να τον συναντήσει, δεν μπορεί να φανταστεί την τρομακτική συνέχεια. Βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν 40χρονο άντρα που σκοπεύει να τη βιάσει. Ο πατέρας της ορκίζεται να βρει τον ένοχο, ενώ η μητέρα της προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της οικογένειας. Από τις 04/08.

ΚΡΕΒΑΤΙ ΣΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ / HAPPY FEW Σκηνοθεσία: Αντονί Κορντιέ Παίζουν: Ελοντί Μπουσέ, Μαρίνα Φουά, Νικολά Ντουβοσέλ, Ροσντί Ζεμ Μια αμοιβαία έλξη αναπτύσσεται όταν δυο ζευγάρια τριαντάρηδων συναντιούνται. Σιγά σιγά εθίζονται στο κοινό τους πάθος και είναι ολοένα και πιο δύσκολο να ξεμπλέξουν, όταν τα όρια της οικογένειας και των σχέσεων έχουν καταρριφθεί. Από τις 25/08.

Κάθε χρόνο εκατομμύρια γυναίκες στην Αμερική μετακομίζουν σε καινούργιο διαμέρισμα, αμελώντας να αλλάξουν τις κλειδαριές. Το ίδιο συμβαίνει και με τη νεαρή γιατρό Τζούλιετ. Μια σειρά από ανησυχητικά περιστατικά την οδηγούν στο συμπέρασμα ότι σε αυτό το σπίτι δεν είναι μόνη. Από τις 28/07.

ΟΙ ΠΡΩΤΑΡΗΔΕΣ / BEGINNERS Σκηνοθεσία: Μάικ Μιλς Παίζουν: Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Κρίστοφερ Πλάμερ Μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο Όλιβερ γνωρίζει την απρόβλεπτη Άννα. Η νέα αγάπη πλημμυρίζει τον Όλιβερ με αναμνήσεις του πατέρα του, ο οποίος αποφάσισε σε ηλικία 75 ετών να ζήσει μια ειλικρινή και ταραχώδη νέα ζωή, κάτι που τον έφερε πιο κοντά στον γιο του απ’ ό,τι ήταν σε όλη του τη ζωή. Από τις 18/08.

BRIGHT STAR Σκηνοθεσία: Τζέιν Κάμπιον Παίζουν: Πολ Σνάιντερ, Κέρι Φοξ, Άμπι Κορνίς, Μπεν Γουίσοου Στο Λονδίνο των αρχών του 19ου αιώνα ένα κρυφό ειδύλλιο ξεκινά ανάμεσα στον 23χρονο ποιητή Τζον Κιτς και τη 18χρονη φοιτήτρια μόδας Φάνι Μπράουνι. Αν και αρχικά αδιαφορούν ο ένας για τον άλλον, τελικά η ασθένεια του αδερφού του Κιτς τούς φέρνει πιο κοντά, παρά τις αντιρρήσεις του περιβάλλοντός τους. Από τις 28/08.

110

AYΓΟΥΣΤΟΣ '11

ΣΚΥΛΑΚΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ 3D / SPACE DOGS 3D

Ο ΤΖΙΑΝΙ ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ / GIANNI E LE DONNE

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΡΩΤΑΣ / LE GRAND AMOUR

ΟΙ ΕΠΟΧΕΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ / THE AGES OF LOVE

Σκηνοθεσία: Τζιάνι ντι Γκρεγκόριο

Σκηνοθεσία: Ίνα Εβλανίκοβα, Σβιάτοσλαβ Ουσάκοφ

Παίζουν: Τζιάνι ντι Γκρεγκόριο, Αλφόνσο Σναταγκάτα

Σκηνοθεσία: Πιερ Ετέξ Παίζουν: Πιερ Ετέξ, Κλοντίν Οζέρ, Φιλίπ Ντιονέτ

Σκηνοθεσία: Τζιοβάνι Βερονέζι Παίζουν: Ρόμπερτ ντε Νίρο, Κάρλο Βερντόνε

Η Μπέλκα και η Στρέλκα, ένα εκπαιδευόμενο σκυλάκι τσίρκου κι ένα πανέξυπνο αδέσποτο, θα περάσουν από αμέτρητα τεστ μέχρι να επιλεγούν ανάμεσα σε δεκάδες σκυλιά ως αυτές που θα πάνε στο Διάστημα, προκειμένου να φέρουν εις πέρας μία αποστολή υψίστης σημασίας. Από 25/08.

Ο Τζιάνι έχει πατήσει αισίως τα εξήντα, αποτελώντας στήριγμα για όλα τα μέλη τα οικογένειάς του. Η μονότονή ζωή του αναστατώνεται όταν ο φίλος του ο Αλφόνσο τού εκμυστηρεύεται ότι όλοι τους οι φίλοι έχουν ερωμένες. Τότε ο Τζιάνι αποφασίζει να δράσει άμεσα. Από τις 04/08.

Ο Πιερ είναι παντρεμένος με τη μοναχοκόρη ενός εργοστασιάρχη. Ενώ φαινομενικά η ζωή του είναι εντάξει, η μονοτονία έχει αρχίσει να τον κουράζει. Όταν προσλαμβάνεται μια νεαρή γραμματέας στο εργοστάσιο, ο Πιερ την ερωτεύεται τρελά κι αρχίζει να ονειρεύεται ξανά. Από τις 18/08.

Τρεις διαφορετικές ιστορίες με πρωταγωνιστή των έρωτα. Ένας νεαρός και φιλόδοξος δικηγόρος γνωρίζει τον έρωτα λίγο πριν από τον γάμο του, ένας διάσημος παρουσιαστής ερωτεύεται μετά από 25 χρόνια γάμου, ενώ η ηρεμία ενός καθηγητή διαταράσσεται όταν γνωρίζει την κόρη του θυρωρού της πολυκατοικίας του. Από τις 28/07.

ΜΕ ΚΟΜΜΕΝΗ ΤΗΝ ΑΝΑΣΑ / BREATHLESS

ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΠΑ! / HABEMUS PAPAM

SWITCH

Σκηνοθεσία: Ζαν Λικ Γκοντάρ Παίζουν: Ζαν Πολ Μπελμοντό

Σκηνοθεσία: Νάνι Μορέτι Παίζουν: Μισέλ Πικολί, Νάνι Μορέτι, Γιέρζι Στουρ, Ρενάτο Σκάρπα

ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ / A LITTLE BIT OF HEAVEN

Ο Μισέλ, στην προσπάθειά του να κλέψει ένα αυτοκίνητο, σκοτώνει τον αστυνομικό που τον καταδιώκει. Έχοντας όλη την αστυνομία να τον ψάχνει, βρίσκει καταφύγιο στο διαμέρισμα της Αμερικανίδας φίλης του, την οποία προσπαθεί να πείσει να τον ακολουθήσει στην Ιταλία. Από τις 18/08.

Μετά τον θάνατο του Πάπα, οι καρδινάλιοι συγκεντρώνονται στην Καπέλα Σιστίνα για να εκλέξουν τον διάδοχό του. Η ταινία επικεντρώνεται στη σχέση του νεοεκλεγέντα Πάπα με τον ψυχολόγο του. Από τις 25/08.

BLITZ

GREEN LANTERN

Σκηνοθεσία: Έλιοτ Λέστερ Παίζουν: Τζέισον Στέιθαμ, Πάντι Κόνσινταϊν, Έινταν Γκίλεν

Σκηνοθεσία: Μάρτιν Κάμπελ Παίζουν: Ράιαν Ρέινολντς, Μπλέικ Λάιβλι, Πίτερ Σαρσγκάαρντ

Ο σκληροτράχηλος κι ασυμβίβαστος ντετέκτιβ Μπραντ αναλαμβάνει να συλλάβει έναν μανιακό δολοφόνο, που έχει ως στόχο του αστυνομικούς. Η ταινία αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του συγγραφέα Κεν Μπρούεν. Από τις 18/08.

Οι Γκριν Λάντερν είναι μια αδελφότητα πολεμιστών, υπεύθυνων για τη γαλαξιακή τάξη. Ο Χαλ Τζόρνταν, ένας προικισμένος πιλότος, είναι ο πρώτος άνθρωπος που επιλέγεται να γίνει μέλος της ομάδας και ο μόνος που μπορεί να σώσει το σύμπαν και τη Γη από τον δαιμόνιο Πάραλλαξ. Από τις 25/08.

Σκηνοθεσία: Φρεντερίκ Σονδερφέρ Παίζουν: Ερίκ Καντονά, Καρίν Βανάς Μια νεαρή γυναίκα απ’ το Μόντρεαλ μετακομίζει στο Παρίσι μέσω ενός προγράμματος ανταλλαγής διαμερισμάτων που βρήκε μέσω ίντερνετ. Όμως η ζωή της περιπλέκεται όταν στο νέο της σπίτι βρίσκει ένα πτώμα. Τότε ξεκινά ένα αδυσώπητο κυνηγητό σε Παρίσι και Μόντρεαλ. Από τις 28/07.

ΑΤΑΚΤΗ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ / BAD TEACHER

Σκηνοθεσία: Νικόλ Κασέλ Παίζουν: Κέιτ Χάντσον, Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ Μια νεαρή γυναίκα, η οποία πάσχει από καρκίνο, πασχίζει ν’ αποδεχτεί την ασθένειά της. Όταν ερωτεύεται, θα συνειδητοποιήσει ότι το να αγαπήσει και να αγαπηθεί μπορεί ν’ αποδειχτεί πιο τρομακτικό απ’ τον θάνατο. Από τις 11/08.

THE GUARD

Σκηνοθεσία: Τζέικ Κάσνταν Παίζουν: Κάμερον Ντίαζ, Τζέισον Σίγκελ

Σκηνοθεσία: Τζον Μάικλ ΜακΝτόνα Παίζουν: Μπρένταν Κλίζον, Ντον Τσιντλ, Λίαμ Κάνινγχαμ

Η Ελίζαμπεθ Χάσλεϊ, καθηγήτρια γυμνασίου, είναι παράδειγμα προς αποφυγή αφού πίνει, καπνίζει και βρίζει σαν λιμενεργάτης. Βάζει στο μάτι έναν αφελή και πλούσιο καινούργιο καθηγητή, όταν ο φίλος της την παρατάει λίγο πριν παντρευτούν και αφήσει τη δουλειά της. Από τις 18/08.

Ένας Ιρλανδός αστυνομικός που χρησιμοποιεί ανορθόδοξες μεθόδους συνεργάζεται μ’ έναν πράκτορα του FBI που ακολουθεί τον νόμο κατά γράμμα. Μαζί θα προσπαθήσουν να εξαρθρώσουν ένα διεθνές κύκλωμα εμπορίας ναρκωτικών σε μια αναπάντεχη κωμωδία. Από τη 01/09.

112

AYΓΟΥΣΤΟΣ '11 τσια (Ιταλού που γεννήθηκε στην επαρχία Καταντζάρο της Καλαβρίας το 1885, με πατέρα ιερέα, κι έζησε στην Αργεντινή μέχρι τον θάνατό του) είναι απο τις πλέον έκτακτες, καθότι τίποτα δεν την προετοίμασε ούτε μπορούσε να την προανακρούσει. Ήταν ανακάλυψη, παραξενιά κι ευφυΐα εν ταυτώ, άλλωστε ο ίδιος δεν ήταν άνθρωπος των γραμμάτων, δεν κατείχε ευρωπαϊκές γλώσσες εκτός της ιταλικής, άρα δεν είχε τη δυνατότητα να επηρεαστεί από τους γνωστούς προπάτορες της αποσπασματικής σκέψης. Τα εκπληκτικά του φρασίδια, στα οποία κατέγινε μια ζωή, αποτελούσαν, θα λέγαμε, καρπό σώψυχης μαγείας και μυσταγωγικής σχέσης με τη ζωή, έναν τρόπο να πειράζει την πραγματικότητα και αυτό που -με κάθε επιφύλαξη- ονόμαζε εαυτό του.

βιβλιο μανια απο τον κωστη παπαγιωργη

Στις 1.082 ρήσεις του ή καταγραφές δεν μπορούμε να πούμε ότι διακρίνονται θεματολογία, κατάταξη ή επιμέρους εμμονές. Το τροπάρι είναι το ίδιο και όσο παραλλάσσει, τόσο περισσότερο επιστρέφει στον εαυτό του. Διαβάζουμε λοιπόν: «Πριν διατρέξω τον δρόμο μου εγώ ήμουν ο δρόμος μου». «Ο πατέρας μου, φεύγοντας, δώρισε μισόν αιώνα στην παιδική μου ηλικία».

«Ο άνθρωπος δεν πάει σε κανένα μέρος. Όλα έρχονται στον άνθρωπο, όπως το αύριο». «Όποιος με κρατάει από μια κλωστή, δεν είναι δυνατός· δυνατή είναι η κλωστή».

Οι Φωνές του Αντόνιο Πόρτσια Ο δάσκαλος των «φρασιδίων» που δεν είναι προϊόν ιδιαίτερης μόρφωσης αλλά καρποί σώψυχης μαγείας και μυσταγωγικής σχέσης με τη ζωή.

θισμΕνοι και πιθανως κακομαθημένοι στην αναλυτική σκέψη, στον υπεράφθονο σχολιασμό ο οποίος δανείζεται απ’ όπου βρει πάντα με το άλλοθι της παραπομπής (οπότε οι υποσημειώσεις υποκαθιστούν το «φέξε μου και γλίστρησα!»), όταν συμπτωματικά πέσει στα χέρια μας ένα βιβλίο άλλου ποιού, κυρίως δε γραπτά αποφθεγματολόγων, με ήθη μοραλίστα, όπως έλεγαν παλιά, παθαίνουμε κάτι σαν ψυχικό αποπροσανατολισμό. Γιατί μόνο μια φράση και όχι ένα εξαντλητικό σχόλιο που απαιτεί σελίδες για να πεί-

σει; Επ’ αυτού οι Γάλλοι (Ζουμπέρ, Σαμφόρ, Βωβενάργκ, Λα Ροσφουκώ, Πασκάλ) έχουν δικές τους απαντήσεις, αλλα πάντα την ίδια τεχνική. Στα 1795 ο Ζουμπέρ σημείωνε στα τεφτέρια του που εκδόθηκαν μετά θάνατον: «Η φαντασία είναι το μάτι της ψυχής». Για να εξηγηθεί αυτή η ρήση πιθανότατα χρειάζεται ένας βαρύς τόμος. Όπως και η ακόλουθη βέβαια: «Φυλακισμένοι μέσα στο σώμα μας... αλλά η ψυχή μας έχει τα δικά της παράθυρα». «Πού πάνε οι σκέψεις;» Αναρωτιόταν. «Μέσα στη μνήμη του Θεού». Η συγγραφική περίπτωση του Αντόνιο Πόρ-

«Λίγη αγένεια ποτέ δεν με εγκαταλείπει. Και είναι αυτή που με προστατεύει». «Αν δεν σηκώνεις τα μάτια, θα πιστέψεις πως είσαι στο πιο υψηλό σημείο». Το χρυσό κορδόνι είναι μεγάλο και πολύπτυχο όπως θα δούμε, απαρχής όμως, με την πρώτη ματιά, αντιλαμβανόμαστε το χάρισμα του Πόρτσια. Δεν σχολιάζει γνώμες άλλων· δεν βελτιώνει κάτι που άρχισε αλλά δεν τέλειωσε· αντίθετα, θυμίζοντας λίγο τους ραβδοσκόπους που μ’ ένα κλαδί στα χέρια βρίσκουν νερό λες και το ακούνε να κυλάει βαθιά κάτω απ’ τα πόδια τους, ουσιαστικά μαντεύει τον εαυτό του «εν εσόπτρω εν αινίγματι» με ασύγκριτη απλότητα. Τη σχέση με τον εαυτό του την έχει χούι, γι’ αυτό και διερωτάται ενεός: «Αυτό που μου λέω, ποιος το λέει; Σε ποιον το λέει;». Άνετα μπορούμε να μιλήσουμε για δεύτερο μυαλό, για δεύτερη και τρίτη όραση, για ψυχή παγιδευμένη μέσα στην ψυχή, για συνειδησιακή αναδίπλωση όπου το έλα και το πήγαινε εντέλει συναντιούνται, κάνοντας στιγμιαία ανακωχή. Άλλωστε, στη ρήση 317 ομολογεί ότι «Υπήρξα για μένα μαθητής και δάσκαλος. Και υπήρξα καλός μαθητής, αλλά κακός δάσκαλος». Γιατί να γυρεύουμε παθητικότητα κι ενεργητικότητα, όταν και στους δύο πόλους υποκρύπτεται η ίδια συνείδηση; Η απάντησή του είναι αινιγματική: «Τα εντε-

113

114

AYΓΟΥΣΤΟΣ '11

λώς χαμένα μου πράγματα είναι αυτά που, χάνοντάς τα εγώ, δεν τα βρίσκουν άλλοι».

«Καθαρίζεσαι, καθαρίζεσαι… Προσοχή! Μπορεί να μη μείνει τίποτα!».

Ο Πόρτσια θυμίζει έντονα φτωχοδιάβολο κι ενίοτε βασιλική φύση που χαράζει σχήματα στο χώμα, που κοιτάζεται μέσα στις σκέψεις του και τις πράξεις του όπως σε καθρέφτη, και κυρίως άνθρωπο που δεν ζει φυσιολογικά, όπως λέμε, αλλά με το αίσθημα ότι η δική του ζωή μπορεί να γίνει συνοδευτικός χάρτης για τις ζωές των άλλων. Το μυστικό αυτής της λαϊκότροπης ηθολογίας έγκειται στο γεγονός ότι όσο ξεσκαρτάρει τον εαυτό του και γίνεται «λιγότερος» απ’ ό,τι απαιτεί ο τρέχων βίος, τόσο το παράδειγμά του μεστώνει: «Όποιος μπορεί να είναι όποιος είναι, τι λίγος είναι για όποιον δεν μπορεί να είναι όποιος είναι!». «Η νεότητα ζει από τη νεότητα και τα γηρατειά από τον χρόνο». Αλλά η σκέψη που τιμάται με γνήσια καθολικότητα αφορά αυτήν κυρίως την πρόταση:

«Θα μπορούσα να πάω στον Παράδεισο, αλλά με την κόλασή μου μόνος, όχι».

«Ο άνθρωπος βρίσκεται σε όλα σαν ένα πράγμα εσωτερικό, χωρίς ένα παράθυρο φωτός». Είναι μήπως ένας αυτοσχέδιος μύστης αυτός που γράφει σαν να προσεύχεται και συμπυκνώνει το αίσθημά του μέχρις ότου γίνει προαιρετική συμβουλή; Χρειάζεται όλως ιδιαίτερη προσοχή ο αναγνώστης για να μην παρεξηγήσει την περίπλοκη απλότητα του Πόρτσια: «Όταν εσύ και η αλήθεια μου μιλούν, δεν ακούω την αλήθεια. Ακούω εσένα». Σε αυτό το μήκος κύματος ανήκει και το απόσπασμα 483: «Ξέρεις τόσα για μένα και δεν με καταλαβαίνεις. Το να ξέρεις δεν είναι να καταλαβαίνεις. Θα μπορούσαμε να ξέρουμε όλα και να μην καταλαβαίνουμε τίποτα». Όπως και το εντυπωσιακό συμπέρασμα: «Υπάρχουν πεσμένοι που δεν σηκώνονται για να μην ξαναπέσουν». Εξού και το υποβλητικό: «Άρχισα την κωμωδία μου όντας ο μοναδικός ηθοποιός και την τελειώνω όντας ο μοναδικός θεατής». Όσο για τον Θεό, που έρχεται και ξανάρχεται στη γραφίδα του σούπερ ολιγογράφου συγγραφέα, η αίσθησή του για τη ζωή δεν διχάζεται: «Η ανθρωπότητα δεν ξέρει πια πού να πάει, γιατί δεν την περιμένει κανείς: ούτε ο Θεός!». Δεν λείπει φυσικά και η ειρωνεία απ’ τα κατασταλαγμένα σπαράγματα του Πόρτσια, που μοιάζει άλλοτε με αριστίνδην εκλεγέντα αντιπρόσωπο της ανθρωπότητας και άλλοτε με απορριφθέντα υποψήφιο.

«Ό,τι έχω χάσει το βρίσκω σε κάθε βήμα και μου θυμίζει πως το έχω χάσει».

νεεσ εκδοσεισ απο την μαρια δρουκοπουλου

alex preston η πολη που μας πληγωνε Μτφρ.: Ιωάννα Συρίγου Σελ.: 422, τιμή: €17,00 Εκδόσεις Παπαδόπουλος Ο Alex Preston έγραψε ένα βιβλίο για τον

«Πείσε με, αλλά χωρίς πειστήρια. Τα πειστήρια δεν με πείθουν άλλο πια».

τρόπο που η μανία του κέρδους διαβρώνει

«Όποιος γυρεύει να σε πληγώσει, γυρεύει την πληγή σου, για να σε πληγώσει στην πληγή σου».

διεισδυτική ματιά στα χρόνια της υπερβολής.

«Το σήμερα τελειώνει, το αύριο τελειώνει· μονάχα το χτες δεν τελειώνει». Τι μπορούμε να σκεφτούμε, τέλος πάντων, για έναν άνθρωπο που δεν έκανε οικογένεια, δεν χάρηκε παιδιά, δεν ζήλεψε τον πλούτο, δεν μιλάει για «πατρίδα», «τάξη», «θρησκεία», «έρωτες», «δύναμη»; Ο μεταφραστής του βιβλίου Βασίλης Λαλιώτης μάς δίνει μια ακριβή πάσα: «Η μετάφραση ξεκινάει σαν φιλοδοξία και τελειώνει σαν προσευχή». Όπως περίπου και η ζωή του Πόρτσια, που έκανε πακέτο τις μέρες του, πέρασε από σουρωτήρι τον χρόνο του, για να καταλήξει σε μια σειρά συμπεράσματα που θυμίζουν βέβηλη ή ιδιωτική προσευχή. Στο τέλος του τομιδίου, μια συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Κονφιρμάντο» σφραγίζει, θα λέγαμε, τον τρόπο μιας ζωής που δεν ζήτησε, κατά τα φαινόμενα, ποτέ της βοήθεια. «Ο χρόνος που με καθυστέρησε στο να ζω είναι ακριβώς ο χρόνος που με καθυστέρησε στο να πεθάνω». Παρόμοιες σκέψεις θυμίζουν το μάτι του αετού που πετά ψηλά και λογιάζει χαμηλά. «Η απόσταση που με απομακρύνει απ’ όλα είναι ήδη όλη η αιωνιότητα. Κι ακόμη δεν έχω χωρίσει καθόλου - από τίποτα». Έτσι γράφεται η καινή (και κενή) διαθήκη (του καθενός). Έτσι, η δυτική σκέψη μαζεύει τα ορφανά και τ’ αποπαίδια της.

ακόμα και τους καλύτερους ανθρώπους, μια

vicky ward h πτωση της lehman brothers, το ξεκινημα της κρισης Μτφρ.: Ράνια Μπουμπούρη, Ανδρέας Σοκοδήμος Σελ.: 387, τιμή: €15,50 Εκδόσεις Παπαδόπουλος Η βραβευμένη δημοσιογράφος Vicky Ward αποκαλύπτει την ιστορία της Lehman Brothers εκ των έσω. Μέσα από αυτό το βιβλίο, η δημοσιογράφος φέρνει στην επιφάνεια νέα στοιχεία για το πώς αυτή η κολοσσιαία τράπεζα κατρακύλησε.

jeffrey siger μυστηριο στην αθηνα Μτφρ.: Χίλντα Παπαδημητρίου Σελ.: 425, τιμή: €19,36 Εκδόσεις Λαλαούνη Όταν η αστυνομία ανακαλύπτει το πτώμα ενός γόνου μιας εξέχουσας αθηναϊκής οικογένειας σ’ έναν κάδο σκουπιδιών, σε μια απ’ τις χειρότερες γειτονιές της Αθήνας, ο Ανδρέας Καλδής είναι σίγουρος ότι ο φόνος κρύβει κάποιο μήνυμα. Αλλά ποιος το έστειλε και γιατί;

jeffrey siger μυστηριο στην πατμο Μτφρ.: Χίλντα Παπαδημητρίου Σελ.: 333, τιμή: €18,00 Εκδόσεις Λαλαούνη Όταν ένας σεβάσμιος μοναχός από την Ιερά

αντονιο πορτσια φωνεσ

Μονή της Πάτμου δολοφονείται, ο Ανδρέας Καλδής καλείται να εξιχνιάσει την υπόθεση.

Mτφρ.: Βασίλης Λαλιώτης

Στην πορεία έρχεται αντιμέτωπος με σύγχρο-

Σελ.: 195, τιμή: €8,12

νες συνωμοσίες που απειλούν να καταστρέ-

Εκδόσεις Ίνδικτος

ψουν την καρδιά της Εκκλησίας.

Mια γυναίκα αποφασίζει ν’ αλλάξει τη ζωή της, μια ζωή στην οποία δεν ταίριαξε ποτέ, κι έτσι φεύγει από τη Γενεύη μαζί με το παιδί της, χωρίς ν’ αφήσει πίσω της ίχνη. Προορισμός της είναι το νησί όπου μεγάλωσε και όπου, δεκαεννέα χρόνια πριν, ο μοναδικός δικός της άνθρωπος, η αδερφή της, πηγαίνοντας βόλτα μ’ ένα κότερο, χάθηκε στη θάλασσα, στ’ ανοιχτά του Πρωταρά. Επιστρέφοντας στο νησί, μαθαίνει για τις φήμες που κυκλοφορούν ότι ο

θάνατος αυτός δεν ήταν ατύχημα. Αρχικά, ο κόσμος της κααρρέει, εν συνεχεία, όμως, ξεκινάει ξεκινάει το ταξίδι για την αναζήτηση της αλήθειας. Κι ενώ στην αρχή νομίζει πως είναι μόνη, στην πορεία συναντά ανθρώπους μόνους όπως εκείνη, άγνωστους μέχρι εκείνη τη στιγμή, μα που τώρα γίνονται αναπόσπαστα δικοί της. Παράλληλα, το παρελθόν ξετυλίγεται μπροστά της αργά, οδυνηρά. Εκείνοι ενώνει ένα ένα τα κομμάτια και το παζλ που

δημιουργείται δεν σχηματίζει άλλη εικόνα παρά μονάχα τη δική της. Το τέλος του ταξιδιού τής επιφυλάσσει ένα βαρύ τίμημα. Μα της χαρίζει και μια αγκαλιά, η θέρμη της οποίας αποδιώχνει την άλλη, εκείνη που την τύλιγε σε ολόκληρη τη ζωή της: την αγκαλιά της μοναξιάς. ΤΕΡΙΝΑ ΜΑΛΙΩΤΗ ΟΙ ΑΓΚΑΛΙΕΣ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ Σελ.: 568, τιμή: €18,00 Εκδόσεις Κέδρος

116

AYΓΟΥΣΤΟΣ '11

moyσikh απο τον γιωργο μιχαλοπουλο

pulp different class

Το soundtrack του καλοκαιριού Η LifΟ προτείνει 25 δίσκους που πρέπει να πάρεις μαζί σου στις διακοπές, ακόμα κι αν φύγεις χωρίς βαλίτσες. Από τον Γιώργο Μιχαλόπουλο. the boy ηλιοθεραπεία Η καινούργια κυκλοφορία του Αλέξανδρου Βούλγαρη τον βρίσκει εκεί που μας είχε αφήσει με το «Κουστουμάκι». In your face στιχουργική, τραχύ background και τα όλο και καλύτερα φωνητικά του συντελούν σε αυτό που σωστά τού αποδίδεται. Είναι αυτήν τη στιγμή ο μοναδικός άνθρωπος που ταιριάζει με την καθημερινότητά σου.

the horrors skying Αν και δεν του έχω δώσει ακόμα πολύ χρόνο, φαίνεται πως οι Horrors έβγαλαν τον δίσκο που περιμέναμε μετά το «Sea within a sea». Θα παρατείνει μόνο του την post punk αναβίωση.

ema past life martyred saints Το εναρκτήριο «The Grey Ship» είναι ένα από τα τραγούδια του 2011 και φτάνει για να πάρεις μαζί σου τον

δίσκο της. Αν τον συνδυάσεις και με το καινούργιο τραγούδι της Zola Jesus, έχουν μαζεμένες δύο από τις πιο αγαπημένες γυναικείες φωνές των τελευταίων ετών.

belong common era Μέχρι τώρα είναι ο δίσκος της χρονιάς. Όλες οι σωστές επιρροές καλυμμένες με στρώμα ατελείωτου θορύβου κι εξαιρετικές μελωδίες από ένα συγκρότημα που κανείς δεν υπολόγιζε .

cayetano back home Αποδείχτηκε πολύ ανθεκτικό στον χρόνο, αφού τα αρκετά καλά κομμάτια του τελευταίου δίσκου του τα ακούς με την ίδια άνεση και σήμερα. Είναι σχεδόν σίγουρο πως αυτή εδώ είναι η καλύτερη κυκλοφορία κι ένας από τους 4-5 δίσκους που κάνει την Klik Records περήφανη.

Στη συναυλία της χρονιάς (20/8, Terra Vibe) θα ακούσεις σχεδόν ολόκληρο τον δίσκο που χαρακτήρισε τα βρετανικά ’90s. Είτε σου αρέσουν οι Pulp είτε όχι, είναι δίσκος-ορόσημο μιας γενιάς που δεν ήξερε τι να κάνει μακριά απ' την παμπ ή το επόμενο μεγάλο rave.

suede dog man star Με τα ίδια άγχη που φτιάχτηκε το «Different Class» δημιουργήθηκε και το «Dog Man Star», μόνο που ο Anderson είχε λιγότερο χιούμορ και μειωμένο κυνισμό. Η πρόσφατη επανακυκλοφορία ολόκληρης της δισκογραφίας τους είναι μια καλή αφορμή να ξανακούσεις τους δίσκους τους και να δεις με συγκίνηση τα DVD που τους συνοδεύουν (λίγο πριν τους δεις στην Αθήνα στις 11/9).

primal scream screamadelica Πέρασαν 20 χρόνια από την κυκλοφορία του, αλλά παραμένει το ίδιο σπουδαίο και σήμερα. Η συναυλιακή αναπαραγωγή του δεν χάνεται. Όπως δεν χάνεται και η συλλεκτική έκδοσή του, που στους μουσικούς κύκλους θα συναντήσεις με το κωδικό όνομα «το κουμπί». (Στην Αθήνα στις 17/9 στο Entertainment Stage).

kryptic minds can’t sleep Είχε φανεί από τον πρώτο τους δίσκο πόσο πολύ το έχουν. Εδώ καταφέρνουν να φτιάξουν έναν bass ογκόλιθο με καταπληκτική παραγωγή και κομμάτια που σου καρφώνονται στο μυαλό. Μια από τις post dubstep κυκλοφορίες της χρονιάς.

surgeon breaking the frame Δεν πας διακοπές χωρίς την τέκνο σου. Αν και είμαι σαφέστατα προκατειλημμένος υπέρ του, είναι γεγονός πως ο Surgeon, πέρα από καταπληκτικός DJ, είναι άψογος παραγωγός, με τελείως δική του αντίληψη για τη χορευτική μουσική.

gil scott heron and jamie xx we ’re new here Αν και σε πρώτο επίπεδο μύριζε αρπαχτή ολκής, η επαναπροσέγγιση του εξαιρετικού δίσκου του Gil Scott Heron είναι τουλάχιστον αξιοπρεπής, αφού ο Jamie ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Το γεγονός πως λίγο καιρό μετά πέθανε ο Heron ανέβασε τις μετοχές του λίγο παραπάνω.

ben frost by the throat Αν και παλιός για τα σύγχρονα δεδομένα, είναι ένας από τους δίσκους της προηγούμενης δεκαετίας. Μια κι ένα μεγάλο μέρος του είναι φόρος τιμής στους Swans και τον Michael Gira συγκεκριμένα, ακούγοντάς τον μπορείς να αναπολείς το καλύτερο λάιβ που έγινε στην πόλη τα τελευταία χρόνια.

jamie woon mirrorwriting Ορισμός του καλοκαιρινού δίσκου. Μυρίζει γλύκα και αγάπη από την πρώτη νότα, αν και βασίζεται αποκλειστικά στη φωνή του Woon. Παρότι το βαρέθηκα πιο γρήγορα από το αναμενόμενο, το καλοκαίρι θα του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία.

gravitysays_i the figures of enormous grey and the patterns of fraud Μου έχουν τελειώσει τα επίθετα για τον συναρπαστικό δίσκο των Gravitysays_I. Αν και μεγαλεπήβολο το όραμά τους, τα καταφέρνουν με απόλυτη επιτυχία. Παρόλο που φαινομενικά έχουν «επικίνδυνες» επιρροές (βλ. Pink Floyd), το progressive τους είναι αποκλειστικά λυρικό και όχι επικό. Ο ελληνικός δίσκος της χρονιάς.

117 the weeknd house of balloons Δίδυμο αδερφάκι του Woon, με τη διαφορά πως αυτός αγαπάει περισσότερο το hip hop και το R’n’B από τη house. Σίγουρα καλύτερος δίσκος, που έμπλεξε τους indie γραφιάδες σε διαδικασία απενοχοποίησης του ξεπουλημένου R’n’B. Διαφωνώ.

fleet foxes helplessness blues Αν και ομολογώ πως είμαι μεγαλύτερος φαν του ντεμπούτο δίσκου τους, οι Fleet Foxes δείχνουν να ξέρουν καλά τα ’60s και να έχουν ατελείωτες ιδέες στις συνθέσεις τους. Πιθανότατα η μοναδική μπάντα με αυτό τον ήχο που αξίζει να ακούσεις.

tim hecker ravedeath, 1972 Μαζί με τους Belong, έκαναν τη δύστροπη Kranky περήφανη για το ρόστερ της. Ambient

και πειραματισμός υψηλής αισθητικής και αποδόσεων. Ιδανικό για ολοκληρωμένες ακροάσεις τις σωστές ώρες.

σία, το κοκτέιλ σου θα το συνόδευαν μια χαρά. Το CD τους άσ’ το εκεί πριν επιστρέψεις στην πόλη.

nicolas jaar space is only noise

φοίβος δεληβοριάς ο αόρατος άνθρωπος

Ο μοναδικός που μου αρέσει από την πιτσιρικαρία που μας έχει κατακλύσει (James Blake, How To Dress Well κ.λπ.). Μίνιμαλ ομορφιά από ένα τυπάκι που αργά ή γρήγορα θα κατακτήσει τον κόσμο. Τώρα που έχουν αρχίσει και τα σωστά remixes, θα χορευτεί μέχρι θανάτου.

cults cults Σαν μια ’60s πλευρά των Kills. Αγόρι-κορίτσι, ανεμελιά και κέφι. Ένα πολύ «κολλητικό» ντεμπούτο, με ωραία και απλά τραγούδια.

cut copy zonoscope Βαρετό ντίσκο αφιέρωμα με 1-2 ωραία singles και τίποτα παραπάνω. Αν όμως στα beach bars είχαν φαντα-

Είναι όσο μελό αντέχεις. Ο Δεληβοριάς είναι φοβερή περίπτωση τραγουδοποιού. Εδώ συνεχίζει την πορεία και για τα δεδομένα του ρισκάρει πιο πολύ από ποτέ. Είναι σίγουρο πως δεν πρέπει να του βάλεις την ταμπέλα «έντεχνο».

grinderman ii Κατώτερο του πρώτου, αλλά μετά το πρόσφατο λάιβ του στη Μαλακάσα, όλοι λένε τα καλύτερα. Κατάφερα και δεν πήγα, αλλά τα λένε καλά οι παππούδες. Και ο Sclavunos είναι ένας από τους καλύτερους συνομιλητές που μπορείς να πετύχεις στο πλαίσιο μιας συνέντευξης.

raphael saadiq stone rollin’ Καταπληκτικός τραγουδιστής, με καλά τραγούδια. Αν και άδικα παραμένει σε μικρότερα ακροατήρια από αυτά που του αξίζουν, στον 4ο δίσκο του παραμένει εξαιρετική περίπτωση.

baby guru baby guru Η καλύτερη λάιβ μπάντα της πόλης ξέρει καλά τι κάνει και το αποδεικνύει με τον σούπερ επιτυχημένο δίσκο της. Θα περάσει καιρός για να ξεχάσεις αρκετά από αυτά τα τραγούδια.

black angels another nice pair To live τους στο Πριμαβέρα ήταν αυτό που καρφώθηκε στο μυαλό μου. Ψυχεδέλεια και μπλουζ με αλητεία κι έναν εξαιρετικό κιθαρίστα. Αυτή η κυκλοφορία γεννήθηκε στο πλαίσιο του Record Store Day και είναι λίγο καλύτερη από την τελευταία ολοκληρωμένη τους δουλειά.

118

AYΓΟΥΣΤΟΣ '11

φεστιβαλ αθηνων

ηρακλής mαινόμενος

Άγνωστος Ευριπίδης

απο τον χρήστο παρίδη

Ο Ηρακλής Μαινόμενος, ένα έργο πολύπλοκο, πολυεπίπεδο και μεταφυσικό, από τα λιγότερο παιγμένα κείμενα του Ευριπίδη, παρουσιάζεται για δεύτερη μόλις φορά απ’ το Εθνικό Θέατρο σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.

ύο τραγωδίες έχουν διασωθεί στις οποίες κύριο πρόσωπο είναι ο Ηρακλής. Οι Τραχίνιες του Σοφοκλή και ο Ηρακλής Μαινόμενος του Ευριπίδη. Στον Ηρακλή Μαινόμενο, ο Ηρακλής, μετά απ’ όσα έχει κάνει για τους συνανθρώπους του, αφού μόχθησε στα πέρατα του γνωστού τότε κόσμου για να καθαρίσει τη Γη από απειλές εναντίον του ανθρώπινου γένους, αφού εξημέρωσε άγριες θάλασσες, διάβηκε παρθένους τόπους, σήκωσε στις πλάτες του τον ουρανό και καταδύθηκε στον Άδη για να φέρει πίσω τον Κέρβερο, επιστρέφει στον Πάνω Κόσμο για να βρει τους σφετεριστές της εξουσίας ν’ απειλούν την ίδια του την οικογένεια. Οδηγείται σ’ ένα ακόμα φονικό, απαλλάσσοντας τη Θήβα απ’ τον επικίνδυνο Λύκο που αυθαίρετα είχε υφαρπάξει τον θρόνο της, κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή η υπέρτατη θεά Ήρα επιλέγει να στείλει, από ζήλεια, υποπτευόμενη ότι ο πραγματικός του πατέρας είναι ο Δίας, την Ίριδα και τη Λύσσα με σαφή αποστολή να του σαλέψουν τα μυαλά. Εκείνος υποκύπτει και μέσ' στη θολούρα του σκοτώνει παιδιά, γυναίκα και γέρο πατέρα. Όταν συνέρχε-

ται και συνειδητοποιεί το ανίερο έγκλημά του, απελπισμένος, θέλει να δώσει τέλος στη ζωή του. Ο άτρωτος υπερήρωας, έχοντας πέσει θύμα της τερατώδους αχαριστίας θεών κι ανθρώπων, μένει μόνος κι ανήμπορος μπροστά στη μοίρα. Ο φίλος του Θησέας τον αποτρέπει από ένα άδοξο τέλος, τον πείθει ότι πρέπει να δεχτεί το κακό που του συνέβη και να σταθεί όρθιος, αντάξιος της φήμης που τον θέλει σωτήρα των θνητών. Ο Ηρακλής διδάσκεται την εγκαρτέρηση κι αφοσιώνεται στην υπηρεσία του καλού. Ο Ευριπίδης, στην τραγωδία του αυτή, εξανθρωπίζει τον ημίθεο Ηρακλή, τον φέρνει αντιμέτωπο με τα θεία και προσπαθεί να εξηγήσει την ανθρώπινη φύση που ανά πάσα στιγμή στρέφεται με όλη της την επιθετικότητα απέναντι ακόμα και στον ίδιο της τον εαυτό. Στην πραγματικότητα μιλάει, εν έτει 423 π.Χ., για τον ολοκληρωτικό πόλεμο των Αθηναίων που, θέλοντας να προασπίσουν την πόλη τους -όταν εχθροί καιροφυλακτούσαν κι απεργάζονταν τον αφανισμό τους-, έστρεψαν τα όπλα εναντίον Ελλήνων, λερώνοντας τα χέρια τους με αδελφικό αίμα. Πόσο πιο σύγχρονος μπορεί ν’ αποδειχθεί ο μέγιστος ποιητής; Πόσο πιο κοντά στην κριτική της μηδαμινότητας και της θνητότητάς μας, της σύγχυσης και της

απελπισίας μας απέναντι στον παραλογισμό της ιστορίας και τα ανεξήγητα της ανθρώπινης συμπεριφοράς; Το δυσπρόσιτο και ακανθώδες αυτό έργο, που έχει ν’ ακουστεί στην Επίδαυρο απ’ το 1965 (επανάληψη παράστασης του 1960) με πρωταγωνιστή τότε τον Θάνο Κωτσόπουλο και σε σκηνοθεσία του Τάκη Μουζενίδη, ανεβαίνει στις 5 και 6 Αυγούστου απ’ το Εθνικό Θέατρο, με σκηνοθέτη αυτήν τη φορά τον Μιχαήλ Μαρμαρινό και τον Νίκο Καραθάνο στον ομώνυμο ρόλο. Ο Μαρμαρινός σημειώνει: «Ο Ηρακλής μοιάζει να έρχεται από την τελευταία ελληνική γενιά -πριν, αρκετά πριν απ’ το σήμερα- που πίστευε και αγωνιζόταν για Ιδέες. Για να προδοθεί τελικά από φίλους και εχθρούς. Και με αυτή την απόλυτη γεύση της προδοσίας να οδηγηθεί στην καταστροφή. Και μετά να προσπαθήσει τον θάνατο». Εθνικό Θέατρο: «Ηρακλής Μαινόμενος» του Ευριπίδη, Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, 5-6/8, προπώληση απ’ τα ταμεία του Φεστιβάλ Αθηνών (Πανεπιστημίου 39, Στοά Πεσμαζόγλου, 210 3272000), τις αλυσίδες βιβλιοπωλείων Ελευθερουδάκης, Παπασωτηρίου και online από το greekfestival.gr.

Γαστρονομική όαση στο κέντρο της Αθήνας!

Το εστιατόριο Pasaji και ο σεφ Άρης Τσανακλίδης σάς προσκαλούν σ’ ένα απ’ τα ωραιότερα σημεία του κέντρου.

Aris Tsanak

lidis

Σε μοναδικό σημείο συνάντησης έχει εξελιχθεί το εστιατόριο Pasaji για όσους ζουν στην περιοχή του κέντρου και όχι μόνο. Το πασίγνωστο και βραβευμένο εστιατόριο έγινε πόλος έλξης για όσους αγαπούν το καλό φαγητό και θέλουν ένα διάλειμμα απ’ την καθημερινότητα, που θα τους χαρίσει ωραίες στιγμές με φίλους με φόντο μια απ’ τις ομορφότερες και πιο ιστορικές στοές της πόλης. Η Στοά Σπύρου Μίλιου στο CΙTY LINK φιλοξενεί ένα απ’ τα καλύτερα εστιατόρια της πόλης και σας υπόσχεται εξαιρετικές εμπειρίες οποιαδήποτε στιγμή της ημέρας το επισκεφθείτε. Το Pasaji είναι ένας ζεστός χώρος που αποπνέει θετική ενέργεια κι αφήνει τον κάθε επισκέπτη του ευχαριστημένο, όχι μόνο χάρη στο περιβάλλον αλλά και χάρη στη φιλική εξυπηρέτηση της ομάδας του και κυρίως στις γαστρονομικές επιλογές του κ. Άρη Τσανακλίδη, του γνωστού σεφ που επιμελείται τον κατάλογο του εστιατορίου. Ο κ. Τσανακλίδης δημιούργησε μια σειρά από ευφάνταστες ιδέες βασισμένες στα σπουδαία μεσογειακά υλικά και προσέθεσε διεθνείς νότες, μετατρέποντας απλά πιάτα σε αριστουργήματα. Στο γεύμα σας θα σας υποδεχτούν με φρεσκοψημένο ψωμί κι ελιές, ενώ απ’ τον κατάλογο θα επιλέξετε μοναδικά πιάτα όπως ένα γιουβετσάκι αστακού μαγειρεμένο στην εντέλεια, φρέσκο μυλοκόπι, σαλάτα καραμελωμένων λαχανικών με ταλαγάνι και άλλα πολλά, όλα επιμελημένα απ’ το έμπειρο χέρι του γνωστού σεφ. Για τους καλοκαιρινούς μήνες το Pasaji προτείνει τρεις διαφορετικές επιλογές prefix menu στην τιμή των 23 ευρώ κατ’ άτομο. Εκεί που συναντιούνται ο πολιτισμός με την τέχνη, το τραγούδι με τη δημιουργία, στο αγαπημένο και δικό σας Pasaji, σας περιμένουμε να απολαύσετε κοντά μας την υπέροχη μεσογειακή κουζίνα μας κάτω απ’ τον γυάλινο ουρανό του CITY LINK. Aπό τώρα και για όλο τον Αύγουστο θα είμαστε ανοικτά από τις 13:00 έως τις 21:00. Τηλέφωνο κρατήσεων: 210 3220714

Τετράγωνο Πανεπιστημίου-ΒουκουρεστίουΣταδίου-Αμερικής

120

AYΓΟΥΣΤΟΣ '11

βγεσ εξω απο τον φωτη βαλλατο

Με τον Niadoka στο Kota Nostra Κότες και Γιαπωνέζοι. Από τον Φώτη Βαλλάτο. Φωτό: Photoharrie.

φοντας μουσική. Είχα ένα “αρχαίο” pc με το ' ένα κομμάτι μου με τη νέα μου Impulse Tracker φορτωμένο κι έγραφα όλη μέμπάντα, τους Ηeptagon Ritual, ρα ηλεκτρονική μουσική διαφόρων ειδών. Σκέσαμπλάρουμε τον “Μπάλο” ψου ότι τότε αποθηκεύαμε σε δισκέτες floppy του Σαββόπουλου», μου λέει ο 5 1/4. Συγχρόνως, μαζί με τον Larry Gus ακούNiadoka, που έχει χτυπήσει ένα γαμε και πολύ χιπ χοπ. NWA, Eazy E., Dr. τατουάζ με τ’ όνομά του στο μέσα Dre και όλη την old school σκηνή της Δυτικής σημείο του βραχίονά του, κάπου Ακτής. Από συναυλίες ούτε λόγος. Εκείνη την εκεί κάτω απ’ τον αγκώνα. Η διεποχή μόνο κάτι ελληνικά χιπ χοπ ερχόντουσαν ονυσιακή μουσική του Διονύση -κάτι μεταξύ στη Βέροια γι’ αρπαχτές». Παρόλες, όμως, τις Zappa, Captain Beefheart και θρακιώτικων-, επιρροές του, το πρώτο του ντέμο ήταν 4-5 ένας υπέρτατος ύμνος στο πώς κάποιος ιδιοκομμάτια grindcore κι είχε στο εξώφυλλο μια φυής μουσικός μπορεί ν' αντιληφθεί την παανατριχιαστική φωτογραφία ενός τύπου με ραδοσιακή μουσική μέσα από δυτικότροπες τραυματισμένο μάτι που είχε ανακαλύψει στο φόρμες, ταιριάζει απόλυτα στην ιδιοσυγκρασία rotten.com (ήταν και η εποχή που η ηδονοτο Niadoka, αυτού του τύπου που γεννήθηκε βλεπτική θεματική του rotten το είχε φέρει στα και μεγάλωσε στη Βέροια ανάμεσα σε ροδα«ένοχα» bookmarks των πρώιμων κυβερνοκινιές, με συμμαθητή τον Larry Gus, κι είναι ναυτών). Και όταν πια ήρθε στην Αθήνα για να ποτισμένος με την καταπιεσμένη μελαγχολία σπουδάσει Γραφιστική, έπεσε στη βαθιά πισίτης επαρχίας (που, όμως, μετουσιώνεται συχνά να της αβανγκάρντ. Warp Records, Autechre, σε δημιουργία, ασφάλεια και πάθος για το μέλAphex Twin, Beefcake, σκοτεινές νύχτες στο λον). Στη στοά του Kota Nostra, με τις κρεμαDark Sun (που ήταν δίπλα στο σπίτι σμένες απ’ το ταβάνι κότες (φιλοτεχνητου), γιαπωνέζικα anime και μένες από διάφορους καλλιτέχνες), «Το καλύτερό chobits. «Το Niadoka δεν κάπως σαν ένα chicken parade, μου είναι να ακούω σημαίνει τίποτα. Ήταν και τα φυτά που δημιουργούν j-pop, την ποπ μουσική ένας χαρακτήρας σ’ ένα μια σχεδόν οργιώδη βλάστητης Ιαπωνίας. Είναι η καλύanime που έβλεπα και ση στον χώρο, ο Niadoka τερη μουσική για να κάνεις τον έλεγαν Nodoka. κάθεται στο μακρύ, μοναπάρτι». Παρέφρασα το όνομά στηριακό τραπέζι και πίνει του και το υιοθέτησα», μια μπίρα απ’ το μπουκάλι. μου λέει, ενώ απ’ τα «Μικρός άκουγα πολύ psy ηχεία του Kota Nostra trance. Άκουγα Super FM και ακούγεται ένα κομμάτι των πήγαινα στη Θεσσαλονίκη για Cocorosie, ένα ζευγάρι δίπλα ν’ αγοράσω βινύλια απ’ το Noise. μας παίζει με παροιμιώδη προΌλη μου η εφηβεία πέρασε γρά-

σήλωση σκάκι, ένας καφετί σκύλος κοιμάται στο δροσερό δάπεδο, ένα μωρό κάθεται πάνω στο μπαρ, το σκηνικό μού θυμίζει το Tacheles στο Βερολίνο, την πιο διάσημη κατάληψη στην Ευρώπη. Ο Niadoka έχει, επίσης, ένα κόλλημα με τα ‘80s, το γαλλικό electro, τον Φρέντι Μέρκιουρι και με ό,τι βγάζει η Valery Records. Το πρώτο προσωπικό του άλμπουμ, που είναι έτοιμο και θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο, είναι ένα κράμα από electro, italo disco και ποπ, με φωνητικά και καταπληκτική παραγωγή, που είναι ακριβως στο όριο να γίνει μεγάλη επιτυχία γιατί διαθέτει όλα τα υλικά που θα μπορούσαν να του δώσουν το εισιτήριο για το mainstream οχυρό. Άλλωστε, ο Niadoka είναι ακομπλεξάριστος. Από τη μια κάνει digging σε ό,τι πιο πειραματικό υπάρχει και απ’ την άλλη έχει κάνει unofficial remixes σε κομμάτια της Μπρίτνεϊ Σπίαρς, του 50 Cent και της Γκουέν Στεφάνι, ενώ έχει ακόμα 2 πρότζεκτ στα σκαριά, τους Playmokills (ελληνόφωνες χιπ χοπ ρίμες του Zektor με electro υπόκρουση) και τους Heptagon Ritual (μια ιδιόμορφη witch house τριπαρισμένη down tempo electronica). Τώρα, απ’ τα ηχεία ακούγεται ένα κομμάτι της Nina Simone και τα κτίρια που σχηματίζουν αυτή την καταπληκτική στοά μοιάζουν να βγήκαν από σκηνικό ‘50s κατασκοπικής ταινίας. Ο Niadoka πίνει μια μπίρα ακόμα. Kota Nostra, Κολοκοτρώνη 57 (στο πίσω μέρος του Booze), 210 3240944. Ο ομώνυμος δίσκος του Niadoka θα κυκλοφορήσει στις αρχές Σεπτεμβρίου από την Undo σε βινύλιο και σε digital download. soundcloud.com/niadoka fvallatos@lifo.gr

121

122

AYΓΟΥΣΤΟΣ '11

γeyσh simply burgers σελήνη

Οι γεύσεις της λάβας Εκλεκτά υλικά και πιάτα από έναν σημαντικό γαστρονομικό προορισμό: τη Σαντορίνη. Aπό τη Νίκη Μηταρέα.

ην απλότητα και την καθαρότητα των γεύσεων που απογειώνεται μέσα από την ποιοτική ντόπια πρώτη ύλη αλλά και τη μαεστρία της μαγειρικής τέχνης θ’ απολαύσεις στο εστιατόριο Σελήνη. Εδώ ανθεί η ελληνική γαστρονομία με την πολύχρονη, ουσιαστική συμβολή του Γιώργου Χατζηγιαννάκη. Το ασίγαστο πάθος του για την ανάδειξη της ελληνικής γαστρονομίας έχει συμπαρασύρει και άλλους σεφ που αξιοποιούν με φαντασία τις ντόπιες συνταγές και τα τοπικά προϊόντα του άνυδρου τόπου. Τις γαστρονομικές αναζητήσεις του στο εστιατόριό του Σελήνη συμμερίζεται και η σεφ Κωνσταντίνα Φάκλαρη, ενώ o Θεόδωρος Μωυσίδης, ο chef patisserie, έχει την ευθύνη των γλυκών. Ωραία κι ελληνοπρεπέστατη η τριλογία με ταραμοσαλάτα με αβγά ρέγκας και πουρέ παντζάρι, σαντορινιό κολοκυθάκι με ζελέ αβγοτάραχου, γυαλιστερή και αβγά αχινού με αφρό λάιμ. Έξοχη η κρύα σούπα τομάτας με παγωτό από νιώτικο τυρί. Το καλοκαίρι στο πιάτο σου. Ευλογημένα πιάτα τα καλαμαράκια με φάβα καπνισμένη και φλέικς από μελάνι σουπιάς, ο εμπνευσμένος τραχανάς -σαν ριζότο- με γλυκάδια και θυμάρι, αλλά και ο φρέσκος μπακαλιάρος με γλυκοπατάτες και χόρτα. Ο ουρανίσκος φλερτάρει με τη μεστή γεύση που χαρίζει το κουνέλι κονφί με μανιτάρια που υποδέχεται τις θεσπέσιες μακαρούνες. Αυτή την εγγύηση της φρεσκάδας στο τραπέζι αλλά και την ξενάγηση στις μανιέρες της τοπικής κουζίνας ο διορατικός Χατζηγιαννάκης τις προσφέρει και με τα μαθήματα μαγειρικής που παραδίδει στον χώρο του. Εκτός απ’ το εστιατόριο, λειτουργεί και wine bar με όλα τα σαντορινιά κρασιά, που συνοδεύονται από γευστικές προτάσεις της τοπικής κουζίνας όπως τάρτα φάβας με αβγά και ντομάτα, λευκές μελιτζάνες σαλάτα,με καρπάτσιο χταποδιού αλλά και σάντουιτς με λούτζα και νιώτικο τυρί, καθώς και delicatessen σαντορινιών προϊόντων. Πύργος Σαντορίνη, 22860 22249. Η ελληνική γαστρονομία συνδυάΑνοικτό: Καθημερινά μεσημέζεται υπέροχα και με τον πολιτισμό ρι βράδυ. Κρασί: Εξαιρετική λίμας, αφού οι δύο χώροι της Σελήνης στα, που σε ταξιδεύει μοναδικά βρίσκονται μέσα στο συγκρότημα στον σαντορινιό αμπελώνα. του λαογραφικού μουσείου ΔρόσουΕιδική μνεία: Όλα τα Χρυσού που μπορείς να επισκεφτείς με γλυκά είναι κολαελεύθερη είσοδο. σμένα. Στη Σελήνη θέλω πάντα να επιστρέφω.

Σελήνη

Malibu Salad Δοκιμάστε την τώρα!

ι μπορεί να σε φέρει πιο κοντά στο Malibu, αν ονειρεύεσαι διακοπές; Η δροσιά μιας εξωτικής Malibu Salad απ’ τα Simply Burgers! Ανάμεικτη πράσινη σαλάτα με καπνιστό μπέικον, τριμμένη παρμεζάνα και dressing από έξτρα παρθένο ελαιόλαδο, μουστάρδα dijon και μέλι ανθέων. Αν, μάλιστα, προσθέσεις ψητό φιλέτο κοτόπουλο, γίνεται πλήρες γεύμα! Και για όσους δεν το γνώριζαν, οι σαλάτες στα Simply Burgers είναι πάντα φρεσκοκομμένες και όλες οι σος φτιάχνονται απ’ τους ίδιους, μόνο με αγνές πρώτες ύλες, αποφεύγοντας συντηρητικά και άλλα πρόσθετα.

Γίνε μέλος της μεγάλης παρέας των Simply Burgers στο Facebook και θα μαθαίνεις πρώτος τα τελευταία νέα και τις προσφορές: www.facebook. com/simplyburgers.

Music and Cultural Festival '11 Μουσική και κάμπινγκ στο μεγαλύτερο πολυφεστιβάλ στην Ελλάδα.

πό τις 27 Ιουλίου μέχρι την 1η Αυγούστου θα λάβει χώρα το Music and Cultural Festival στην Αρχαία Ολυμπία. Για μία εβδομάδα η Αρχαία Ολυμπία θα κατακλυστεί από ήχους rock, ska, ethnic, dubstep, house, progressive και trance, αλλά και από θεατρικές παραστάσεις, workshops και προβολές ντοκιμαντέρ. Θα πάρουν μέρος διεθνείς κι εγχώριοι καλλιτέχνες όπως οι Ozric Tentacles (που θ’ ανοίξουν και το φεστιβάλ), οι Zion Train, Patchanca, One Drop Forward, Burger Project, Zen Garden, Palyrria Soundsystem, Anna Mystic κ.ά. Παράλληλα, όσοι επισκεφθούν το φεστιβάλ θα μπορούν να κατασκηνώσουν στο μοναδικής ομορφιάς επίπεδο δάσος της περιοχής από τις 25 Ιουλίου ως τις 2 Αυγούστου. Οι τιμές των εισιτηρίων είναι €100 για όλες τις ημέρες, €80 για το πενθήμερο 29/07-02/08, €60 από Σάββατο έως Δευτέρα και ημερήσιο €30. Στα 4 εισιτήρια για όλες τις ημέρες προσφέρεται δώρο ένα επιπλέον.

Δάσος Κούμανι, Αρχαία Ολυμπία, κρατήσεις - πληροφορίες: 210 8617941.

Camping Bacchus

Camping Nea Makri

124

AYΓΟΥΣΤΟΣ '11

the good lifO

fxxxxxx

απο τh meρoπh kokkinh

Camping στην Αττική Η ιδανική λύση για τις διακοπές. CAMPING NEA MAKRI Λεωφ. Μαραθώνος 156, Νέα Μάκρη Το Camping Nea Makri βρίσκεται μόλις 60 χιλιόμετρα από την Αθήνα κι αποτελεί ιδανική λύση για διακοπές κοντά στην πόλη και για σύντομες αποδράσεις στο τέλος της εβδομάδας. Βρίσκεται κοντά στη θάλασσα και παρέχει φυσική σκιά. Διαθέτει καφέ, μπαρ και μίνι μάρκετ κι είναι εύκολα προσβάσιμο από την Αττική Οδό. Το Camping Nea Makri επιφυλάσσει ειδικές προσφορές για κρατήσεις μέσω internet κι εκπτώσεις σε μέλη club όπως τα Sunshine Club και European Youth Card.

CAMPING BACCHUS 61o χλμ. Λεωφ. Αθηνών-Λαυρίου-Σουνίου, Σούνιο, Αττική, 22920 39572-1. www.campingbacchus.gr Η εγγύτητά του στην πρωτεύουσα το καθιστά ιδανικό τόπο αποδράσεων για τα Σαββατοκύριακα. Το Camping Bacchus βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα και στον χώρο του θα βρείτε μίνι μάρκετ, εστιατόριο και μπαρ, ενώ παρέχεται και ασύρματη πρόσβαση στο internet. Προσφέρει εκπτώσεις για διαδικτυακές κρατήσεις και προσφορές σε κατόχους European Youth Card και μέλη των Student’s Guide και Sunshine Club.

Bacardi

Μετά τα Breezers και το Rigo, το Original Bacardi Mojito αποτελεί τη νέα πρόταση στα RTD (ready to drink) ποτά και προσφέρει την αυθεντική γεύση του κλασικού Bacardi Mojito Cocktail, του δημοφιλέστερου σήμερα κοκτέιλ σε όλο τον κόσμο. Το πιο δημοφιλές κοκτέιλ των τελευταίων ετών έρχεται τώρα απ’ το Bacardi και σε ατομική συσκευασία, έτοιμο για κατανάλωση, και εντυπωσιάζει. Το Original Bacardi Mojito RTD προσφέρει δροσιστικές στιγμές απόλαυσης και το μόνο που έχετε να κάνετε είναι ν’ ανοίξετε το καπάκι και να το απολαύσετε. Είναι μια νέα, εναλλακτική πρόταση, μ’ ένα αυθεντικό και υψηλής ποιότητας προϊόν από την οικογένεια Bacardi, το οποίο μπορεί κανείς να απολαύσει στο μπαρ, την παραλία ή και στο σπίτι, χωρίς να χρειαστεί να κάνει κάτι παραπάνω από το ν’ ανοίξει απλώς το καπάκι.

r IST Studies

r Public

Το IST College και το κρατικό βρετανικό Πανεπιστήμιο του Hertfordshire προσφέρουν τη δυνατότητα για προπτυχιακά προγράμματα σπουδών σε Διοίκηση Επιχειρήσεων, Marketing, Οικονομικά, Λογιστική, Τουρισμό, Πληροφορική και Διαιτολογία. Στους αποφοίτους ΙΕΚ παρέχεται απευθείας εγγραφή στο δεύτερο έτος του προγράμματος, υπό προϋποθέσεις. 800 11 93000

Τα Public παρουσιάζουν το Public Book Face (www.facebook.com/PublicBF), μια καινοτόμο δικτυακή κοινότητα για το βιβλίο, που παρέχει μια σειρά από «έξυπνες» εφαρμογές για τους φίλους του βιβλίου μέσα από την οποία μπορούν να ενημερωθούν για τις εξελίξεις στον χώρο του βιβλίου και όχι μόνο.

r McDonald’s

sweburger

Παγκράτι Νοστιμιά και υγιεινή διατροφή σε τιμές αξιοζήλευτες.

εκίνησαν απ’ τη Θεσσαλονίκη και ήρθαν και στην Αθήνα! Το πρώτο κατάστημα στο Παγκράτι έχει στόχο να μας μυήσει στην ποιότητα και την τεχνολογία του σουηδικού μοντέλου παραγωγής μέσα από ένα απλό κομμάτι κρέας, ελευθέρας βοσκής από ζώα που εκτρέφονται σε καθαρό περιβάλλον, χωρίς καμία χημική επιβάρυνση στη διατροφή και την ανάπτυξή τους. Δεν έχετε παρά να δοκιμάσετε κάποιο από τα burgers ή κάποιο από τα πιάτα σε γευστικές επιλογές, όπως κεφτεδάκια, σνίτσελ, κοτομπουκιές, φιλέτο κοτόπουλο και ανατολίτικο donner kebab, σερβιρισμένα με τηγανητές πατάτες ή πουρέ και σαλάτα. Παραγγελίες από τις 12:00 το μεσημέρι έως τη 1:00 μετά τα μεσάνυχτα.

Εκφαντίδου 37, πλατεία Δεληολάνη, Παγκράτι, 210 7568800

Τα McDonald’s προτείνουν απολαυστικά και οικονομικά σνακ για όλες τις ώρες της ημέρας, όπως το μοναδικό Snack Wrap, το πλούσιο Double Cheeseburger και το εκλεκτό παγωτό McFlurry. Όλα συνδυάζουν την ποιότητα με τις προσιτές τιμές, την απόλαυση με την οικονομία, όλη μέρα, κάθε μέρα.

r Congo Palace Hotel To κοσμοπολίτικο Congo Palace Hotel (Λεωφ. Ποσειδώνος 75, 210 8946711) είναι ένα μοναδικό διάλειμμα απ’ τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Με μόλις €9 είσοδο μπορείτε ν’ απολαύσετε απ’ το πρωί μέχρι τις έξι το απόγευμα δροσιστικές βουτιές και το κερασμένο καφεδάκι ή αναψυκτικό στη μεγάλη πισίνα.

r Kanakis Η συλλογή «Spirit 2011, Black butterfly collection» είναι γεμάτη από πεταλούδες μικρές και μεγαλύτερες πάνω σε ξύλα μπαμπού. Δαχτυλίδια, σκουλαρίκια, καρφίτσες και περιδέραια φτιαγμένα σαν γλυπτά διατίθενται σε προσιτές τιμές. Μακρυγιάννη 17, 210 922 8297, Δικαιοσύνης 35, Ηράκλειο, 2810 344504. www.spiroskanakis.gr

126

AYΓΟΥΣΤΟΣ '11

STARFAX Από τον Γιώργο Σαλαμά Κριός Η νέα Σελήνη που πραγματοποιείται στις 30 στον πέμπτο οίκο σου δεν είναι σαν τις άλλες. Είναι ιδιαίτερη, επειδή ο οίκος αυτός αφορά την ερωτική σου ζωή. Καταλαβαίνεις ότι αν ξεκινάει τώρα η περίοδος των διακοπών σου, έχεις αρκετές πιθανότητες να ζήσεις έντονες στιγμές. Ακόμη όμως και αν δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, όπου κι να είσαι, θα έχεις ερωτική ή δημιουργική διάθεση. Αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι, πάντως, η αποδοχή, με όλη τη σημασία της λέξης. Όταν διασκεδάζεις, τείνεις να λες «θα έπρεπε να βλέπω την κατάσταση πιο σοβαρά», και όταν έχεις σοβαρή σχέση ίσως λες «θα έπρεπε να διασκεδάζω κανονικά». Ε, μην τρελαθούμε κιόλας.

Ταύρος Δεν αποκλείεται η νέα Σελήνη στον Λέοντα, τον τέταρτο οίκο σου δηλαδή, να φέρει κάποιες σημαντικές αλλαγές στο σπίτι, όπως, για παράδειγμα, μια μετακόμιση. Έτσι κι αλλιώς, συνήθως αντιστέκεσαι στις αλλαγές - όταν φτάνεις στο σημείο να τις επιδιώκεις, αυτό σημαίνει ότι η διαίσθησή σου σου στέλνει κάποιο μήνυμα. Κάτι άλλο σημαντικό αυτή την περίοδο είναι το ερωτικό ενδιαφέρον που υπάρχει για το πρόσωπό σου. Αν δεν είσαι βουτηγμένος στις μετακομίσεις ή πνιγμένος σ’ ένα γραφείο, ας ελπίσουμε ότι είσαι διακοπές κι απολαμβάνεις τη ζήτηση που έχεις. Ο Δίας στο ζώδιό σου φροντίζει γι’ αυτό.

Δίδυμοι Η Αφροδίτη από τις 28 θα βρίσκεται στον τρίτο οίκο σου, δηλαδή της επικοινωνίας, των ταξιδιών και της λογικής σκέψης. Στις 30, μάλιστα, θα πραγματοποιηθεί η νέα Σελήνη στον ίδιο οίκο. Η καλύτερη στιγμή για να κανονίσεις κάποιο ταξίδι και για να κάνεις τον απολογισμό σου είναι τώρα. Γενικότερα, το υπόλοιπο του καλοκαιριού πρέπει ν’ αφήσεις τη σκέψη σου ελεύθερη, γιατί είσαι πιθανότατα αρκετά πιεσμένος απ’ τον χρόνο που πέρασε και μέσα απ’ τη χαλάρωση θα σου έρχεται ακριβώς η ιδέα ή η λύση που χρειάζεσαι. Ο τρίτος οίκος σημαίνει, επίσης, ότι θα περάσει αρκετός κόσμος απ’ τη ζωή σου αλλά και πολλές νέες γνωριμίες:

αν δεν είσαι σε σχέση, μάλλον δεν θα κρατήσει πολύ αυτό.

Καρκίνος Από τις 28 η Αφροδίτη θα βρίσκεται στον Λέοντα, δηλαδή στον δεύτερο οίκο σου, που είναι τόσο σημαντικός γιατί αφορά τα οικονομικά σου. Και στις 30 συμβαίνει άλλο ένα καλό: στον ίδιο οίκο πραγματοποιείται η νέα Σελήνη, που σημαίνει πιθανότατα ένα νέο ξεκίνημα στα οικονομικά. Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να φέρει το κατακαλόκαιρο, γι’ αυτό κάνε δύο πράγματα: 1. Διακοπές, γιατί φαίνεται ότι θα πρέπει να βρεις δυνάμεις για να αντεπεξέλθεις σε νέες υποχρεώσεις από Σεπτέμβριο. 2. Διερεύνηση αυτού που θέλεις και χρειάζεσαι σ’ επαγγελματικό επίπεδο, γιατί αν ψάξεις, πιθανότατα θα βρεις.

Λέων Η Αφροδίτη από σήμερα θα βρίσκεται στο ζώδιό σου για να σε γεμίσει αισιοδοξία, θετική ενέργεια και πιθανότατα για να φέρει ευκαιρίες ν’ αυξήσεις το εισόδημά σου και να γνωρίσεις ενδιαφέροντα άτομα. Ή ένα ενδιαφέρον άτομο, κατάλαβες. Και δεν είναι μόνο αυτό: στις 30 η νέα Σελήνη πραγματοποιείται στο ζώδιό σου και είναι πολύ αισιόδοξη και η ίδια και το γεγονός ότι θα βρίσκεται από πάνω σου. Ακόμη κι αν δεν είναι κάτι ξεκάθαρο προς το παρόν κι έχεις ανασφάλεια για τη δουλειά και τα συναισθηματικά σου, τα πράγματα θα πάνε καλύτερα και αυτό ξεκινάει από τώρα. Παρθένος Από σήμερα η Αφροδίτη θα βρίσκεται στον δωδέκατο οίκο σου, της ησυχίας, της γαλήνης και της ψυχικής ηρεμίας. Και η περίοδος αυτή είναι προφανώς ιδανική, αφού κατά πάσα πιθανότητα είναι περίοδος διακοπών και για σένα. Ε, αυτές οι διακοπές δεν θα είναι σαν τις άλλες. Το πιο πιθανό είναι ότι όταν γυρίσεις θα είσαι αλλαγμένος. Αλλά ακόμη κι αν έχεις ήδη πάει ή δεν πας καθόλου, μετά τον Αύγουστο θα έχουν αλλάξει πολλά, μέσα σου κυρίως. Το καλύτερο όλων είναι ότι στις 30 η νέα Σελήνη θα πραγματοποιηθεί στον ίδιο οίκο. Μάλλον γυρίζεις μια νέα σελίδα σε πολλούς τομείς της ζωής σου και αρχίζεις να νιώθεις σύμμαχος με τον εαυτό σου. Ζυγός Από τις 28 η Αφροδίτη θα βρίσκεται στον ενδέκατο οίκο σου. Η κοινωνική σου ζωή θ’ αλλάξει, θα

βελτιωθεί, θα διευρυνθεί, και είναι σίγουρο ότι μέσα απ’ τις δραστηριότητες και τις εξόδους σου θα γνωρίσεις νέο κόσμο. Υπάρχει σημαντική πιθανότητα να συμβούν κάποια θαύματα, κάποιες ελπίδες που είχες να δεις να πραγματοποιούνται και κάποιοι στόχοι που έχεις θέσει και θεωρείς ότι είναι δύσκολο να επιτευχθούν να ολοκληρωθούν. Στην ίδια θέση θα πραγματοποιηθεί και η νέα Σελήνη, δύο μέρες μετά την είσοδο της Αφροδίτης. Φαίνεται ότι ο Αύγουστος είναι πολλά υποσχόμενος ο ίδιος αλλά και προετοιμάζει το έδαφος και για μετέπειτα εξελίξεις.

Σκορπιός Η Αφροδίτη θα βρίσκεται από τις 28 στον Λέοντα, τον δέκατο οίκο σου δηλαδή. Από κει θα φροντίσει με κάθε τρόπο τα επαγγελματικά σου, ακόμη κι αν αυτό φαίνεται περίεργο σ’ έναν μήνα σαν τον Αύγουστο, που θεωρείται περίοδος διακοπών. Δεν είναι φυσικά καθόλου απίθανο να γνωρίσεις και νέους συνεργάτες ή να συναντήσεις μια πολύ ενδιαφέρουσα ευκαιρία. Στον ίδιο οίκο συμβαίνει και κάτι άλλο: η νέα Σελήνη, δύο μέρες μετά την είσοδο της Αφροδίτης. Δεν αποκλείεται να έχεις αγχωθεί και με τη δουλειά και με τα οικονομικά τους τελευταίους μήνες, παρ’ όλα αυτά, σύντομα φαίνεται ότι θα έρθει η στιγμή της δικαίωσης.

Τοξότης Στις 28 η Αφροδίτη θα βρεθεί στον ένατο οίκο σου. Το πέρασμά της από κει είναι σημαντικό. Ο ένατος οίκος αφορά την αισιοδοξία, τους στόχους, τη θετική ενέργεια, τα ταξίδια. Ο μήνας των διακοπών ξεκινάει πολύ θετικά και στο ίδιο σημείο του ζωδιακού πραγματοποιείται η νέα Σελήνη στις 30. Φαίνεται ότι τον Σεπτέμβριο δεν θα είσαι ο ίδιος. Η κούραση των τελευταίων μηνών, ψυχολογική και σωματική, πιθανότατα σε έχει παγιδεύσει και πολλές φορές νιώθεις ότι απλώς ακολουθείς έναν δρόμο χωρίς να είσαι σίγουρος, όμως, αν θέλεις να τον ακολουθήσεις. Τώρα είναι που θα γίνουν τα μεγάλα ξεκαθαρίσματα μέσα σου και θα έρθεις πάλι σ’ επαφή με αυτά που θέλεις και χρειάζεσαι. Αιγόκερως Είναι η εποχή που ο όγδοος οίκος σου θ’ αρχίσει να ενεργοποιείται. Από τις 28 θα βρίσκεται εκεί η Αφροδίτη, και αυτό, κατά πάσα πιθανότητα,

σημαίνει χρήμα. Ο όγδοος οίκος σου είναι αυτός που ευνοεί το βαθύ συναισθηματικό κι ερωτικό μοίρασμα, την ένωση, τη σεξουαλικότητα. Εκτός απ’ την παραμονή της Αφροδίτης εκεί, στο ίδιο σημείο θα πραγματοποιηθεί και η νέα Σελήνη, για να ξεκινήσει μια νέα, πιο θετική περίοδος για την ερωτική σου ζωή. Το κοντά μπορεί να το θεωρείς επικίνδυνο, γιατί πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο να πληγωθείς ή να απορριφθείς, αλλά, απ’ την άλλη, αν δεν βιώνεις την οικειότητα, νιώθεις μοναξιά. Ίσως αξίζει να ρισκάρεις. Ακόμη και να πληγωθείς, αυτό δεν σημαίνει ότι ήρθε και η συντέλεια του κόσμου.

Υδροχόος Τώρα ξεκινάει η πιο ενδιαφέρουσα περίοδος του καλοκαιριού για σένα. Από τις 28 η Αφροδίτη θα βρίσκεται στον έβδομο οίκο σου, που αφορά τη συντροφικότητα, τη συναισθηματική εγγύτητα και τις συνεργασίες. Συμπτωματικά, στις 30 θα πραγματοποιηθεί στον ίδιο οίκο και η νέα Σελήνη. Αν υπάρχει μέσα σου η επιθυμία για συντροφικότητα, οι πιθανότητες να γνωρίσεις αυτό το συγκεκριμένο άτομο που θα σε συνεπάρει είναι πραγματικά πολλές. Το ίδιο και αν θέλεις να συνεταιριστείς ή να συνεργαστείς με κάποιον. Ό,τι και να κάνεις απ’ όλα αυτά, θα φέρει το νέο στη ζωή σου και θα αποδειχθεί επιτυχές.

Ιχθύες Από τις 28 η Αφροδίτη θα βρεθεί στον έκτο οίκο σου, που αφορά την εργασία, την οργάνωση της καθημερινής σου ζωής και την υγεία. Στο ίδιο σημείο θα πραγματοποιηθεί στις 30 και η νέα Σελήνη και φαίνεται ότι οι αλλαγές θα είναι σημαντικές και πολύ θετικές. Είναι πολύ πιθανό να βρεις δουλειά ή μια νέα συνεργασία, άσχετα αν ο μήνας που ακολουθεί είναι παραδοσιακά αφιερωμένος στα μπάνια. Κάθε γνωριμία που κάνεις ή κάθε ιδέα που περνάει απ’ το μυαλό σου έχει σημασία και θα πρέπει να τη λάβεις σοβαρά υπόψη. Επίσης, αν σ’ έχει απασχολήσει κάποιο θέμα υγείας, οι πιθανότητες να πάει καλά είναι πολύ σημαντικές.