Aaltje Wisselink - Kraaijenbrink 1924 - 2017 ‘Aaltje van de Tol’ Ik heb mijn moeder niet verloren, daarvoor gaf zij mij teveel Wat zij mij zei, dat bleef ik horen, van wat ik ben is zij een deel Ik kom haar overal nog tegen, in wat ik doe, in wat ik laat Zij was en blijft voor mij een zegen, Waarvan het spoo steeds verder gaat
Welk kleinkind wil dat nou niet? Een opa en oma met een boerderij. Wij hadden dat voorrecht. Wij hadden een opa en een oma met een echte boerderij. Ut Spieker een boerderij met heel veel koeien, met een hond, met een groot weiland, met een echte trekker, met veel modder, met een hooizolder en een lieve opa en oma. De Laarzen, de overall aan en in de auto naar opa en oma Wisselink op de Heelweg. We hebben uren lang met elkaar gespeeld op het grote erf en de hooizolder, we gingen mee de koeien van het land halen, we mochten opa helpen in de melkstal, we hielpen oma in de moestuin, we hebben kalfjes geboren zien worden, we mochten in de kruiwagen zitten die door opa geduwd werd of nog beter naast opa op de trekker zitten en de hele boerderij rond crossen. Opa was veel buiten aan het werk en liet ons veel zien. Oma stond altijd voor ons klaar en zorgde voor ons. En dat zorgen kon mijn oma als de beste. De thee met een gevulde koekjestrommel stond altijd klaar, naar het harde werken konden we zo aanschuiven voor het eten en we hadden het nooit koud door de gebreide sokken en truien van oma. Het ontbrak ons aan niets. Welk kleinkind wil dit nou niet? De grote boerderij werd verkocht en opa en oma gingen verhuizen naar de Elshoekweg in Aalten. Dit was best een grote stap. Als kleinkind zag ik dat niet zo. Ja het huis was een stuk kleiner maar ook daar hadden opa en oma koeien, een weiland, een hond, een trekker, een hooizolder en modder. Ook daar was opa buiten bezig, zette oma thee en stond de zelfde gevulde koekjestrommel op tafel. Ik zag zelfs wel wat voordelen want opa en oma hadden aan de Elshoekweg een mega grote speelzolder. De hele zolder gevuld met matrassen, oude stoelen, dekens en veel speelgoed. We hebben daar als kleinkinderen vaak samen gespeeld. Een ander voordeel was dat opa en oma meer tijd hadden. Er konden bijvoorbeeld uitstapjes gemaakt worden naar het zwembad van Tweebruggen of naar de speeltuin van het Romienendal. Lieve oma wat zou ik graag nog 1 keer met u deze fijne herinneringen willen ophalen maar dat gaat helaas niet meer en eigenlijk kon dat al een paar jaar niet meer. De laatste jaren pikte de dementie steeds meer van deze herinneringen van u af en werd het delen van herinneringen lastig. Maar dat u ze niet meer wist wil niet zeggen dat ze er niet waren. Het zijn en blijven mooie herinneringen. Oma bedankt voor alle goeie zorgen en fijne momenten samen. Het is goed geweest hier. De rust is gekomen, God heeft u opgehaald en naar opa gebracht.
Vandaag nemen we voorgoed afscheid van onze lieve moeder, en brengen we haar naar haar laatste rustplaats. Het maakt ons verdrietig omdat we haar niet kwijt willen. Zij heeft ons het leven geschonken en heeft ons liefdevol grootgebracht. Ons verdriet wordt verzacht als we kijken naar haar lange, rijke leven. Ze zei wel eens: ”er is zoveel narigheid om ons heen, en zoveel verdriet in sommige gezinnen. Wij zijn gezond en hebben het goed, dat is bijzonder”. Mijn moeder had een rotsvast geloof van waaruit zij leefde, en ons grootbracht. Wij hebben een jeugd gehad met veel ruimtelijke vrijheid. Op de boerderij leefden we met, en vanuit de natuur. Dit kende hoogte- en dieptepunten in ons kinderbestaan. Veel werkzaamheden vroegen om veel handen. De huisregel was dan ook :”eerst het werk afmaken, dan lanterfanten”. Aangezien het werk bij ons op de boerderij nooit af was, hebben wij niet geleerd om te lanterfanten. De boerderij was van ons, dus droegen wij allemaal ons steentje bij. Hierdoor leerden we onze handen te gebruiken. Dat moeder nu in een kist ligt die door ons is gemaakt, zien wij als symbolisch “zorgen voor”. Het allerlaatste wat wij haar kunnen geven. De boerderij was onze wereld. Die wereld verging letterlijk op 25 november 1964 toen een brand de hele boerderij verwoestte. Met hartverwarmende hulp van alle kanten is er een nieuwe boerderij gebouwd. Wij werden groter en sommigen sloegen hun vleugels al uit. Er kwamen vrijers, huwelijken en kleinkinderen. Het maakte mijn moeder zielsgelukkig. Rondom het bereiken van de pensioenleeftijd hebben ze “ ’t Spieker” verkocht en zijn in Aalten aan de Elshoekweg gaan wonen. Hier hebben ze rust gevonden. Op 14 oktober 1993 overleed onze vader. Hetgeen voor moeder het grootste dieptepunt werd in haar leven. In de periode daarna zei ze vaak: “ach, ik heb nog zoveel om voor te leven, maar de glans is er af ”. Ze mistte hem ontzettend en dat gold ook voor ons. Ze heeft veerkracht en moed getoond om haar leven alleen in te vullen. Ze ging er op uit, zocht mensen op, maar was ook graag bezig in de tuin. Binnenshuis was lezen en breien haar favoriet. Dit deed ze met een soort genoeglijkheid die de kamer vulde met rust. Met het verstrijken van de jaren raakte ze steeds vaker de weg kwijt. In 2007 kreeg ze een fijne plek in het verzorgingshuis “de Bettekamp”, en na 5 jaar in het verpleeghuis “den Es”. Wij raakten haar langzaam maar zeker meer kwijt. In haar heldere dagen vroeg ze of ik gelukkig was, en of alles goed was. Als ik dat bevestigde knikte ze en zei: “dat is fijn”. Ze bleef moeder voor haar kinderen. De wederkerigheid viel steeds meer weg, haar geheugen liet haar steeds meer in de steek. Haar afhankelijkheid groeide. Toch bleef ze tevreden en zacht met het weinige wat er nog over was. Onze moeder, die het zo waard was om haar lief te hebben. Door alles wat zij ons geleerd en meegegeven heeft kunnen we verder, en gaan we ook verder om het leven te beleven. Dag Lieve Moeder!