join
De wereld krimpt tekst Femke Stroomer fotografie Leonard Faüstle
‘Hier lopen leeuwen’, zegt Beauty. ‘Daarom lopen we ‘s avonds nooit deze route.’ Met haar grote donkere ogen en lange vlechtjes doet ze haar naam eer aan. Beauty zit met twee vrienden tussen onze spullen op de achterbank gepropt. In het donker zijn wij verdwaald aan de rand van het grensplaatsje Kasane, vanwaar we de volgende dag van Botswana naar Zambia zullen reizen. Toen we het groepje jongeren langs de weg aanspraken, maakten ze meteen van de gelegenheid gebruik om een lift te vragen. Ze moeten aan de andere kant van het centrum zijn. We zetten ze af in een woonwijk met kleine hutjes met golfplaten daken, vuurtjes in olievaten op het erf en honden die tussen het afval scharrelen. Bij het uitstappen wordt er uitgebreid afscheid genomen alsof we elkaar al jaren kennen.
Femke Stroomer is camerajournaliste bij lokaalmondiaal. In deze column zal ze verslag doen van haar werk als journaliste in ontwikkelingslanden.
‘Zit je op facebook?’, vraagt Beauty. Of ik op facebook zit? Ik kijk van Beauty naar het hutje dat ze net aanwees als hun huis en terug naar Beauty. Tuurlijk, deze meiden gaan ook met hun tijd mee, bedenk ik me, en misschien nog wel meer dan ik. ‘Eh nee, ik zit niet op facebook’, moet ik bekennen. ‘Oh jammer, geef me dan je mobiele nummer.’ Ze haalt een fancy plat mobieltje uit haar strakke jeans. Dat ik in een eend door Afrika reis om te filmen, daar snappen ze helemaal niks van. Maar dat we online contact kunnen houden is niet meer dan normaal. Toen ik twaalf jaar geleden de oceaan overstak om Spaans te leren, maakte ik mijn eerste emailadres aan. Een grandioze uitvinding vond ik het. Inmiddels kan ik me niet meer zonder voorstellen. Nu lijkt de digitale wereld het echte leven voorbij te snellen. We doen nog altijd tien uur over een vlucht naar Botswana, maar kunnen op hetzelfde moment met beeld en al kletsen met iemand in Kasane. Afstanden verdwijnen, de wereld krimpt. Zonder dat we het in de gaten hebben, is ons dagelijks leven al op vele vlakken verbonden met dat van iemand in ‘de Derde wereld.’ Sterker nog: zonder coltan, een erts uit de mijnen van Congo, of de Chinese arbeider die de elektronica in elkaar prutst, hadden we niet eens mobieltjes gehad. Terwijl de bereikbaarheid wereldwijd steeds groter wordt, lijkt het wel of wij steeds minder bereikbaar worden voor al het nieuws dat via die nieuwe kanalen naar ons toekomt. Internet brengt nieuws uit de verste uithoeken van de wereld op ons bord. Nieuws over ongelijkheid, mensenrechtenschendingen en slechte arbeidsomstandigheden. Maar wat moeten we met deze informatie? Het is zo’n Ver-van-mijn-bed-show. Terwijl de wereld krimpt, moeten journalisten hun blik verruimen. We moeten problemen in de mijnen in Congo aan de kaak stellen. De arbeidsomstandigheden in de Chinese fabrieken beschrijven. Laten zien hoe de verbanden wereldwijd liggen. Hoe ons gedrag invloed heeft op het leven aan de andere kant van de wereld. In gedachten zie ik mezelf als een echte detective op pad gaan, geen mens, geen gevaar dat me tegenhoudt...
Jonge journalisten over internationale samenwerking nummer 3 september 2008
column
Jonge journalisten over internationale samenwerking nummer 3 september 2008
BOOMING Uganda en Rwanda Deze landen maken een economische groeispurt
Schrijf met Renske de Greef In de ban van voetbal Afrika op weg naar het WK