tekst Sophie van der Stap fotografie Ursula Jernberg
Een nieuw jaar, een nieuwe Join en ook, een nieuwe columnist. Was de stap naar een nieuwe wereld met nieuwe leefregels maar zo snel gezet. Die stap begint dan wel bij jezelf, maar waar is ‘jezelf’ als je portemonnee leeg is en de biologische tomaten, energiebesparende waterkokers en spaarlampen buiten handbereik liggen? Als je romantische geest door de winterkou is weggewaaid en het al een taak is om met diezelfde zelf op pad te gaan? Gelukkig bestaan er voor die momenten een viswijzer die me helpt zeevriendelijk te leven, ijsbeerbesparende leefregels die me met een beter gevoel in slaap laten vallen en op emotie aangestuurde documentaires die mijn zachtste kant losweken. Eigenlijk is het heel makkelijk om het een beetje beter te doen, alleen is de brug tussen willen en doen soms zo verdomde groot. Van de week keek ik naar een documentaire van Brigitte Bardot waarin zij afreist naar Canada om de verse newborns
onder de zeehonden een knuffel te geven in plaats van een knuppel. Celebrity’s doen het goed in de goede doelen wereld, zonder celebrity’s zelfs geen pagina meer in de krant, maar ze doen het helaas niet goed genoeg. Ook zij, de verhevenen, de ongenaakbaren van de samenleving, stuiten op politieke muren en economische belangen. Zo ook misschien wel de mooiste en daarom machtigste van allemaal, BB. Brigitte kwam om iets te veranderen, zei ze doordringend in de camera. En van falen houdt ze niet, liet ze de kijker weten door met haar grote bruine ogen te trillen. Haar krachtige en eerlijke woorden trokken me mee in een simpele gedachtegang. Een gedachtegang die ik iedere dag weer mis in de krant, omdat problemen nou eenmaal strontingewikkeld moeten zijn, en vooral onoplosbaar. Waar moeten we anders onze tijd aan besteden? Maar het is juist een beetje simpele kinderlogica wat de wereld nodig heeft om van de grote mensen problemen minder problemen te maken. De simpele logica van jin en yang, van kharma en dharma, van wie geeft die krijgt. Soms zou ik wel weer eens in die logica willen kunnen terugkruipen; de oprechte wil van een kind opgevoed met een Walt Disney moraal, kan zo scherp en verhelderend zijn.
Sophie van der Stap (25) is schrijfster van de boeken ‘Meisje met negen pruiken’ en ‘Een blauwe vlinder zegt gedag’. Daarnaast geeft ze lezingen over haar gedachte ‘hoe van een dag meer dan een dag te maken en van een leven meer dan een leven.’ www.sophievanderstap.nl
Toch heeft dat ‘jezelf’ heel wat meer voeten in de aarde dan een paar mooie leefregels doen veronderstellen. Zelfs al zoek je je eigen stukje bijdrage heel dicht bij huis. In de supermarkt bijvoorbeeld in plaats van bij de zeepups in Canada. Neem nou de viswijzer. De kabeljauw is in de koude Noordzee wateren vrijwel uitgestorven. Toch kijken zijn grote waterige ogen me bij ieder boodschappenbezoek weer aan in het vriesvak van mijn ‘tegen - de - massaproductie-stroom in - slash – verantwoorde supermarkt’ in de schappen. ‘Ja, mevrouw, deze Kabeljauw mag wel, hij komt namelijk uit IJsland.’ Een vluchtig googlebezoek leert me dat hij ook daar vrij eenzaam rond blijkt te zwemmen. Ach, gelukkig doet mijn spaarlamp het nog steeds, zodat ik me iedere dag weer opnieuw kan laten aansporen door de jonge BB’s van vandaag met hun aanstekelijke ideeën en simpele logica, waarin geen plaats is voor moeizame problemen die alle oplossingen in de weg zitten. Jin en Yang. Wie geeft die krijgt.
Jonge journalisten over internationale samenwerking nummer 5 maart 2009
Wie geeft die krijgt
join
column: De Wereld van Sophie
als dans je kans is!
Jonge journalisten over internationale samenwerking nummer 5 maart 2009
joodse e uit Zuid
nieuwe columniste: Sophie van der Stap
glijmiddel op je voetbalschoenen
de kleinste gitaarfabriek ter wereld
gangs domineren El Salvador
provocerende cartoons irriteren politici
special: het nieuwe en jonge Zuid-Afrika
gratis neem mee!