LARADA ABRIL

Page 1

nºto 51v o- Ano re vABRIL is ta p a2013 rro q u ia l m e n s u a l d e S a n C ris das V v iñ a s M a rz o 2Queres 0 0 9deixar de ser escravo? Racha as cadeas e desbota todo temor e rancor.(Epícteto) n º2 - A n o I DE CAMINO EN LA PASCUA Los dos discípulos de Emaús nos invitan a caminar

Ponerse en camino, salir, es el comienzo de cualquier cambio. Cada persona debe «partir» siempre tomando en su manos la totalidad de su ser, toda su vida. De lo contrario, el viaje será como una fuga que no conduce a ningún descubrimiento. Necesitamos desapegarnos equilibradamente de muchas cosas que nos alejan de la meta y nos impiden vislumbrar el horizonte.

¿De dónde tenemos que salir? De la rutina de nuestro pequeño mundo, de la atmósfera monótona en que estamos sumergidos, de los esquemas de siempre, de los grupos pequeños y cerrados, de lo que parece tan evidente que, para nosotros, es «norma». Salir nos permite ver con ojos nuevos la realidad habitual a la que debemos volver. Salimos para encontrarnos con nosotros mismos y con Jesús, con el Evangelio, con la Iglesia, con el pobre, con el hermano... y, a través de estos encuentros, hacer nuevas todas las cosas, porque viviremos un poco más como Jesús, que es camino, verdad y vida (cf Jn 14,1-16). Personas que han abierto el camino... Si las piedras que encontramos en el camino pudieran hablar, nos contarían las historias de muchas personas que antes que nosotras han caminado con esfuerzo la misma senda. Personas que han sufrido y han arriesgado recorriendo «senderos de renovación». Han salido llevando el peso del fracaso y han llegado a su «Emaús» cansados y sin fuerza, pero renovados, porque han descubierto que Dios está con ellos. Caminar, caminar, caminar siempre sin cansarse... Caminar, más que con los pies, con la mente fija en un «más allá» real y no utópico. Caminar con el corazón ardiente, como el corazón de los dos discípulos de Emaús cuando reconocieron a Jesús que caminaba con ellos. Para el que recorre el camino de la vida como peregrino, el camino se convierte en el lugar donde Dios y la persona se encuentran: Dios busca a la persona y la persona le busca a El (aun sin darse cuenta); la persona, al encontrarle, se descubre a sí misma y, encontrando a quien está cansado de caminar, ¡descubre a Dios!

SUMARIO Rostros do Barrio (Páxina 2) A Última Cea (Páxina 3) Á calor da Palabra (Páxina 4) Recordar a historia (Páxina 5) Non dimitir das responsabilidades (Páxina 6) Cousas de Larada (Páxina 7) Axenda (Páxina 8)

¿Tendremos valor para ponernos en camino? ¿Quién me está esperando en el camino de la vida para compartirla conmigo? Nos esperan 50 días para seguir disfrutando de la Pascua del Señor, y toda una vida para seguir caminando al encuentro del Señor. Feliz Camino Pascual Parroquia San Cristovo das Viñas


A FUME DE CAROZO ROSTROS DO BARRIO Este mes, esta sección vai dedicada a todas as persoas que participamos e vivimos as celebracións desta Semana Santa na nosa Parroquia. Velaquí unha pequena mostra con imaxes. XOVES SANTO: Preparouse o “Monumento”, celebramos a derradeira cea do Señor, institución da Eucaristía e, Manolo, o sacerdote realizou o xesto do lavatorio de pés a doce persoas representantes de toda a comunidade, como símbolo do servizo aos demais.

VENRES SANTO: Via Crucis, celebración da Paixón e Morte de Xesús e momento de Adoración ante a Cruz.

SÁBADO SANTO: Vixilia Pascual. A festa máis grande: Xesús resucitou! Aleluia!. Que bos os doces e o chocolate de despois!


A LAREIRA A ÚLTIMA CEA Non é fácil concretar o que é a Eucaristía nun artigo dunha páxina, pero aproveitando que acabamos de pasar a Semana Santa imos comezar falando do que foi a Última Cea, que celebramos o pasado Xoves Santo e onde Xesús instaura a Eucaristía. Evidentemente hai moitas explicacións sobre a mesma, a nivel máis histórico vou basearme no libro Jesús de Nazaret de Joachim Gnilka, un libro por certo moi interesante para achegarse á vida de Xesús. Volvendo dous mil anos atrás, a última tarde de vida de Xesús pasouna co seu grupo de discípulos; era a Pascua Xudea, unha das celebracións máis importantes da época (e segue séndoo para os xudeus de hoxe en día) onde se celebraba a liberación de Exipto; quen deixara de celebrala sería excluído do pobo. Matábase un año e tíñase que reunir a familia. Quen presidía a cea era o encargado de lembrar a liberación do pobo da servidume de Exipto. Comíase o año pascual e o que presidía a mesa tamén era o que distribuía pan sen levadura (pan ácimo), que lembraba as penalidades pasadas en Exipto. Ao final da cea bebíase viño. Cando Xesús reúne aos seus discípulos para celebrar esta cea, parece lóxico que xa imaxinara o que lle ía pasar, por iso nela fala con palabras inequívocas a cerca da súa morte: “Pois dígovos que de agora en diante non beberei xa do froito da vide ata que chegue o reino de Deus”. (Lc 22,18) Pero este frase, este logion (que parece que o dixo máis ou menos textual) nos mostra tanto que Xesús coñecía a certeza da súa morte como a confianza que El sentía, xa que se refire a El mesmo como a oferta de salvación feita por El aos homes por encargo de Deus. A confianza de Xesús inclúe tamén a súa disposición para aceptar da man de Deus esa morte, pero é algo máis que a morte dun home sumiso á vontade de Deus, xa que Xesús ten presente que El morre para Salvar. Na última cea de Xesús, El foi o que partiu o pan ao comezo da cea, pronunciando unha oración de bendición. Ao final, despois dunha oración de acción de grazas fixo que a copa de viño fora pasando por todos. Sabendo Xesús o que sabía, ofrece o Pan e o Viño como un don: “este é o meu corpo” quere dicir que o pan é un signo que significa Xesús mesmo: isto son eu. Na última cea Xesús interpreta simbolicamente a súa morte e mantén a oferta de salvación feita a Israel. Xesús deixa en legado aos discípulos unha cea concibida para ser repetida e que chega ata os nosos tempos. A última cea pervive na cea do Señor celebrada na comunidade. Na eucaristía os cristiáns unímonos persoalmente a Cristo exaltado, e a través de El, con Deus. O pan do que na celebración da cea comen os que son moitos é un só pan, une a esas persoas na unidade do corpo de Cristo, corpo ó que a comunidade representa no mundo (1Cor 10, 16s). ...acollemos en silencio a Xesús no noso corazón e na nosa vida: “Xesús quero comulgar contigo, seguir os teus pasos, vivir animado co teu espírito e colaborar no teu proxecto de facer un mundo moito máis humán”. José Antonio Pagola Juan e Yolanda


Á CALOR DA PALABRA Domingo 7 (Jn 20, 19-31) Al anochecer de aquel día, el primero de la semana, estaban los discípulos en una casa, con las puertas cerradas por miedo a los judíos. Y en esto entró Jesús, se puso en medio y les dijo: «Paz a vosotros.» Y, diciendo esto, les enseñó las manos y el costado. Y los discípulos se llenaron de alegría al ver al Señor. Jesús repitió: «Paz a vosotros. Como el Padre me ha enviado, así también os envío yo. » Y, dicho esto, exhaló su aliento sobre ellos y les dijo: «Recibid el Espíritu Santo; a quienes les perdonéis los pecados, les quedan perdonados; a quienes se los retengáis, les quedan retenidos.» Tomás, uno de los Doce, llamado el Mellizo, no estaba con ellos cuando vino Jesús. Y los otros discípulos le decían: «Hemos visto al Señor.» Pero él les contestó: «Si no veo en sus manos la señal de los clavos, si no meto el dedo en el agujero de los clavos y no meto la mano en su costado, no lo creo.» A los ocho días, estaban otra vez dentro los discípulos y Tomás con ellos. Llegó Jesús, estando cerradas las puertas, se puso en medio y dijo: «Paz a vosotros.» Luego dijo a Tomás: «Trae tu dedo, aquí tienes mis manos; trae tu mano y métela en mi costado; y no seas incrédulo, sino creyente.» Contestó Tomás: «¡Señor mío y Dios mío!» Jesús le dijo: «¿Porque me has visto has creído? Dichosos los que crean sin haber visto.» Muchos otros signos, que no están escritos en este libro, hizo Jesús a la vista de los discípulos. Éstos se han escrito para que creáis que Jesús es el Mesías, el Hijo de Dios, y para que, creyendo, tengáis vida en su nombre. Domingo 14 (Jn 21,1-14) En aquel tiempo, Jesús se apareció otra vez a los discípulos junto al lago de Tiberiades. Y se apareció de esta manera:Estaban juntos Simón Pedro, Tomás apodado el Mellizo, Natanael el de Caná de Galilea, los Zebedeos y otros dos discípulos suyos. Simón Pedro les dice: «Me voy a pescar.» Ellos contestan: «Vamos también nosotros contigo.» Salieron y se embarcaron; y aquella noche no cogieron nada. Estaba ya amaneciendo, cuando Jesús se presentó en la orilla; pero los discípulos no sabían que era Jesús.

Jesús les dice: «Muchachos, ¿tenéis pescado?» Ellos contestaron: «No.» Él les dice: «Echad la red a la derecha de la barca y encontraréis. » La echaron, y no teman fuerzas para sacarla, por la multitud de peces. Y aquel discípulo que Jesús tanto quería le dice a Pedro: «Es el Señor.» Al oír que era el Señor, Simón Pedro, que estaba desnudo, se ató la túnica y se echó al agua. Los demás discípulos se acercaron en la barca, porque no distaban de tierra más que unos cien metros, remolcando la red con los peces. Al saltar a tierra, ven unas brasas con un pescado puesto encima y pan. Jesús les dice: «Traed de los peces que acabáis de coger.» Simón Pedro subió a la barca y arrastró hasta la orilla la red repleta de peces grandes: ciento cincuenta y tres. Y aunque eran tantos, no se rompió la red. Jesús les dice: «Vamos, almorzad,» Ninguno de los discípulos se atrevía a preguntarle quién era, porque sabían bien que era el Señor. Jesús se acerca, toma el pan y se lo da, y lo mismo el pescado. Ésta fue la tercera vez que Jesús se apareció a los discípulos, después de resucitar de entre los muertos. Domingo 21 (Jn 10, 27-30) En aquel tiempo, dijo Jesús:«Mis ovejas escuchan mi voz, y yo las conozco, y ellas me siguen, y yo les doy la vida eterna; no perecerán para siempre, y nadie las arrebatará de mi mano. Mi Padre, que me las ha dado, supera a todos, y nadie puede arrebatarlas de la mano del Padre. Yo y el Padre somos uno.» Domingo 28 (Jn 13, 31-33a. 34-35) Cuando salió Judas del cenáculo, dijo Jesús: «Ahora es glorificado el Hijo del hombre, y Dios es glorificado en él. Sí Dios es glorificado en él, también Dios lo glorificará en si mismo: pronto lo glorificará. Hijos míos, me queda poco de estar con vosotros. Os doy un mandamiento nuevo: que os améis unos a otros; como yo os he amado, amaos también entre vosotros. La señal por la que conocerán todos que sois discípulos míos será que os amáis unos a otros.» Domingo 5 de mayo (Jn 14, 23-29)


MUXICAS

RECORDAR LA HISTORIA: DAR PASOS HACIA UN FUTURO MÁIS HUMANO Toda persona, toda familia tiene sus orígenes y su historia, sus momentos significativos que le hacen salir de la rutina, la sostienen y le ayudan a encarar el futuro. Nosotros formamos la Familia Católica de San Cristovo das Viñas y, como cualquier persona, debemos de cuando en vez mirar nuestra historia, conocer nuestras raíces, saber de dónde venimos. Sólo así podremos reconocer lo que somos, encarar conscientemente lo que nos queda por delante y legar a nuestros hijos un futuro mejor, más humano y cristiano. Las Notas Históricas que siguen, sacadas de los Libros Parroquiales, no son ni pretenden ser la historia completa de nuestra Parroquia. Sólo momentos más o menos significativos desde nuestros orígenes hasta el día de hoy. Desde el ya lejano 1606 fue mucho lo andado y muchos los momentos importantes que hacían la vida siempre nueva, porque la historia ni se repite ni avanza en círculos, siempre camina hacia una meta. En nuestro caso, vivir cada día mejor y hacer más creíble el mensaje de Jesús de Nazaret. En estas breves notas históricas, que seguiremos en otros números de Larada, casi no aparecen más que datos fríos. Les falta el corazón, el interés y la preocupación de nuestros antepasados que, en medio de dificultades y problemas, encontraron tiempo y espacio para celebrar su fe y cultivarla: en retiros y conferencias, preceptos pascuales y misiones populares, catequesis parroquial y reuniones de los distintos grupos de Acción Católica. Es cierto que los tiempos son otros y los medios deben ser distintos. De todos modos, en el fondo pretendemos lo mismo. Su ejemplo y testimonio deben ser acicate para que esta Parroquia siga latiendo al ritmo de unos corazones llenos de fe en Cristo resucitado y esperanza activa y comprometida en el esfuerzo diario por una vida más humana y cristiana.

Momentos de nuestra historia 1606.- El día 2 de marzo de este año se registra el primer bautizo en esta Parroquia. D. Juan Antonio Daponte bautiza a Andrés, hijo de Manuel Sánchez y Ángeles Pardo. 1608.- El 24 de noviembre, D. Francisco de Mora asiste al matrimonio que contraen entre sí D. Rodrigo de Galán y Dª. Teresa de Naya, labradores y feligreses. Ambas son las primeras noticias que tenemos de nuestra Parroquia, que comienza siendo filial de la Parroquia de Santiago de la Ciudad Vieja. 1833.- Se construye el Cementerio Parroquial en terrenos propiedad de la Iglesia. Hasta entonces se enterraba dentro de la Iglesia y delante de la puerta. El primer entierro que se hace en el Cementerio es el de Isabel Boedo, esposa de José Fernández, el 8 de septiembre de este año.


BRASAS AVANZAR NA ENSINANZA SOCIAL DA IGREXA: NON DIMITIR DAS RESPONSABILIDADES Antes de nada, que ninguén vexa no título unha crítica ao bispo emérito de Roma, Bieito XVI. E menos aínda pensedes que non quero que ninguén dimita cando é preciso, ollo! Non vai diso o conto. Moitos temos escoitado algunha vez, sobre un problema determinado, que alguén di: “que o arranxen outros”; “que o solucione quen o fastidiou”, ou incluso “que o arranxe papá Estado, e punto!”. Pero en cristián, a actitude máis ben debe ir na liña de fomentar a responsabilidade persoal e grupal, e non deixar en mans doutros o remedio dos problemas. Quen é máis libre: quen prefire ser protagonista das principais decisións da vida ou quen prefire que outros decidan por un mesmo? Pois iso, noutras palabras, vén sinalado pola igrexa nas últimas encíclicas sociais, co nome de principio de subsidiariedade. Este principio de subsidiariedade “protexe ás persoas dos abusos das instancias sociais superiores e insta a estas ultimas a axudar aos particulares e aos corpos intermedios a desenvolver as súas tarefas. Este principio imponse porque toda persoa, familia e corpo intermedio ten algo de orixinal que ofrecer á comunidade”, como se indica no nº 187 do Compendio da Doctrina Social da Igrexa. Isto é relevante, porque un dos puntos importantes na nosa Igrexa, e por extensión na sociedade, é a iniciativa privada. Moitas cousas fanse porque a alguén se lle ocurriu dar comezo a unha idea e propoñela. E precisamente de entre as consecuencias deste principio de subsidiariedade podemos ver a promoción da persoa e da familia, a descentralización administrativa e burocrática, e a valoración das asociacións e institucións intermedias. Por poñer varios exemplos: se queremos facer unha festa entre veciños, non fai falta que convoquemos unha reunión da comunidade de propietarios. Se se propón ver unha película entre amigos, podemos aproveitar e pensar en facelo entre varios, en locais parroquiais ou nunha casa grande, sen necesidade de esperar que o concello poña unha pantalla nunha praza. E tamén, dentro da comunidade, se queremos ter unha vixilia, a preparamos entre todos: uns collendo leña para o lume, outros preparando os cantos, outros facendo o chocolate, outros facendo eses riquísimos biscoitos, roscóns e demais familia...., e todo iso, sen esperar a que outros o fagan. Agora ben, pode haber ocasións en que é preciso que o Estado, ou ben organismos inferiores, promovan aspectos da economía a un nivel máis amplo, por exemplo cando a actuación é global ou estatal. E tamén cando se dan graves inxustizas sociais, nesas situacións ás veces soamentes as institucións públicas poden actuar, ao ter os medios máis axeitados para a defensa do ben común. Por todo o dito, animémonos a facer as cousas por nós mesmos. E se non damos feito, pois pidamos axuda e apoio a outras persoas, que incluso poden estar nunha situación semellante. Canto menos dependamos doutros, máis libres seremos. Só cando quen sexa competente para actuar nun determinado eido, sexa unha instancia superior, entón si haberá que facer presión moral liberadora, para que “quen corresponda” resolva unha situación ou un problema. Só así nos faremos menos dependentes dos outros e menos escravos. Que iso dá máis felicidade que esperar todo dos demais. Alfredo Losada


LUME ABERTO

COUSAS DA “LARADA” Ola, familia!: Xa hai máis de catro anos que nacín nesta humilde familia, a Parroquia de San Cristovo, chea de esperanza, como cada nova vida que chega ao mundo. Sei que fun moi ben recibida, porque só ver a luz sentín aloumiños e olladas ilusionadas. Pensei “Ai, gustareilles?” “Que esperarán de min?” “E se non son o que buscaban?” “Se só son catro folliñas de papel de nada…” Cantas cousas absurdas se pensan! Non precisei moito tempo para decatarme de que queriádesme tal e como era, cos meus acertos e cos meus erros, porque era parte de todos e todas vós, porque nas miñas páxinas hai anacos da vosa historia, da vosa vida. Non tiña nome, pero axiña me buscastes un, porque tiñades claro que había que bautizarme, que non podía ser “unha revista”, que merecía un nome propio, como cada membro da familia, recoñecendo así a miña identidade. E despois de moito cavilar, acordastes chamarme “LARADA”, co ánimo de facer cada mes un pequeno recuncho que quentara o corazón, que animara á vida comunitaria, que avivara as brasas do mellor que hai en cada un/ha e que nos invitara a compartir o lume do amor e a solidariedade, o lume de Xesús (“lume vin traer á terra”…) Por se isto fora pouco, unha persoa moi xenerosa decidiu que mentres puidera, axudaríame na miña andaina intentando pagar os meus gastos. Así, mes tras mes, aportaba unha cantidade que permitía vestirme cun fermoso e delicado papel que nalgunha das súas partes tiña ata dúas cores (nas imprentas, que saben moito disto, chámanlle “a dúas tintas”). E facíao do xeito máis anónimo posible, sen facelo público en ningún momento. Este ano, dende xaneiro, a crise tamén lle afectou a el (como a moitas outras xentes) e con moito pesar tivo que deixar de facelo, xa non podía axudar máis. Dende aquí quérolle dicir que non importa, que lle agradezo moito todas as súas atencións nestes catro anos e que sempre vai ser “o meu padriño”. Por iso, este ano visto cun papel máis sinxelo e xa non teño dúas cores. A Parroquia ten que calcular ben os gastos, para administrar con xeito os seus ingresos. Sei que hai xente que se decatou disto, e mesmo, as mulleres do Taller de Memoria, que son encantadoras, decidiron aportar un pouquiño cada mes para axudar aos meus gastos e non cargarllos todos á parroquia. Tentaremos buscar algunha axuda máis, pero sexa como sexa, sabede que estou moi orgullosa de pertencer a esta comunidade. O meu aspecto exterior pode ir cambiando, (pásalle a todos os seres conforme van medrando), pero no meu interior sempre estaredes vós, as vosas ilusións, as vosas ideas, as vosas dúbidas e todo o que vós queirades aportar. Grazas, de verdade. Grazas a todos e todas pola vosa axuda, polo voso apoio. E, sabedes que? Non cambiaría o meu humilde papel por ningún outro se tivera que estar lonxe de vós. Seremos unha familia humilde, con escasos recursos, pero somos iso: unha verdadeira familia, na que cada un apoia aos demais cando e como faga falta. Aínda que é algo que se di moi habitualmente, neste caso é totalmente certo: sen vós non son nada. Ata o mes que vén, familia!


AGENDA ABRIL 2013 INTENCIONES MISAS Semana del 8 al 14: Sábado 13: 19,30 h.: Por las intenciones parroquiales Domingo 14: 11,30 h.: Por Joaquín Casaleiro, Isabel Balboa Cadórniga y su hijo Joaquín Casaleiro Cadórniga 13,00 h.: Por José Sánchez Varela, Begoña Soliño y demás difuntos de la familia Semana del 15 al 21: Sábado 20: 19,30 h.: Por las intenciones parroquiales Domingo 21: 11,30 h.: Por Nieves Recarey Cousillas 13,00 h.: Por los difuntos de Consuelo Galán

Semana del 22 al 28: Sábado 27: 18,30 h.: Aniversario de Carmen Lema Brandón 19,30: Por las intenciones parroquiales Domingo 28: 11,30 h.: Por los difuntos de la Familia Corral Galán 13,00 h.: Por Enrique y José Juncal Bello Semana del 29 al 5 de mayo: Viernes, 3: 19,00 h.: Aniversario Indalecio Fraga Noia Sábado 4: 17,00 h.: Celebración Penitencial Primeras Comuniones 19,30 h.: Intenciones de Margarita Penas y Familia. Domingo 5: 11,30 h.: Por las intenciones parroquiales 13,00 h.: Por José Sánchez Varela, Begoña Soliño y demás difuntos de la familia.María Calderón Escudero

Descansan en la Paz del Padre:  Obdulia Josefa Manteiga Álvarez  Mª Luisa Ares Losada  José Llorente Pazos  Emilio Suárez Bello  Benilde Rivas Piñeiro  Mª Pilar Lampón Neira Se incorporaron a la comunidad cristiana por el bautismo. ¡Bienvenid@s!:  Triana Rodríguez Valado  Leia Bellón Mourelle  Leo Abad Castro

MESA DE REDACCIÓN E COORDINACIÓN Manuel Sánchez García Yolanda Sánchez Sánchez Juan López Sánchez Alfredo Losada Suárez José Juan Videla Rodríguez Mª Dolores Mantiñán Loureiro DIRECCIÓN “Centro Parroquial” R/ Birloque, 52 B 15. 008 A Coruña Tlf.: 981 132 700 / 981 283 945 CORRECCIÓN LINGÜÍSTICA Loli Mantiñán Loureiro E-MAIL sancristovodasvinas@gmail.com BLOG: sancristovodasvinas.blogspot.com TIRADA 500 Exemplares. DISTRIBUCIÓN Primeiro domingo de mes na parroquia e no barrio. IMPRIME Velfer


Turn static files into dynamic content formats.

Create a flipbook
Issuu converts static files into: digital portfolios, online yearbooks, online catalogs, digital photo albums and more. Sign up and create your flipbook.