Octavio Ocampo
Nena Defunta MARCHOU un amencer co seu vestido branco e un ramiño de azahar sen avisar de urxencia, pero foron igual a recibila todos eses parentes que nunca vira e amostráronlle un ceo de tobogáns e parques, vendedoras de globos e de pipas, pallasos, trapecistas, cabaliños e norias... Ò pouco de chegar sabía de memoria como outra táboa distancias siderais que se han cruzar en nube de cénit a nadir para chegar sen se perder a un edificio inmenso, azul, que é unha escola de estrelas e de Lúa onde falan do mar, das bolboretas, das flores, dos paxaros… Pola escola do ceo pasan tamén todos os meridianos e paralelos, os trópicos de Cáncer e Capricornio e desde o patio a Terra parece unha canica de cristal das que usan ó xogaren ó guá os nenos mortos. Quizabes cando quere recollerse pasa tamén entre o algodón das nubes que choven tan adentro no recordo. Helena Villar Janeiro
Uva Planetaria Para Carmen Chegaches tan lila reverberando o canto a mans.
Toda voltexada de l煤a case sen 贸rbita eras 贸 car贸n.
Esparexida en presadas coma o pan no Maio.
Uva planetaria dos ritos esganifada, abrochas xenerosa e mineral denantes do espacio e da auga, pastora.
Es ouveada e acendida, tribal nena tremenda chegades tan lila reverberando o canto a mans.
Olga Novo
Consello da Mocidade
Ábrese a néboa, cadea erruxenta Coa chave dos devezos xuvenís. Escaco a néboa, o verde mol e o tópico E busco o celme desta terra miña. Rompe a néboa, ditadura férrea faiscando roxos abrentes co grito político, alentó que nos sobe Consello da Mocidade! para transformar o mundo.
É unha néboa voráxine esa que vén chegando. Esa que racha e molla. Esa que a sangue arrece. Pura Vázquez
Na nosa vida entrara unha quentura Moreda lumieira chegada das Américas traía na boca brasas revolucionarias flamíxero final de dependencias. Outra ilusión de paraíso ou terra Moreda sede, vehemencia fouce sega lendas, quimeras avesías fouces cun ritmo de risco e de rock sobre lousas luídas, renacidas vilas onde as palabras nos ferven e alborotan Consello da Mocidade vermella convicción loucura lúcida enerva e leva, compañeiros, á acción. Mas isto vai acabar vamos dar cabo do fascismo. Saímos á rúa a navegar, a navegar… e navegamos que un vento de xustiza nos empuza nunha ardentía rebelde e leda tras descubrir o noso continente Galicia e a xusta singradura da loita Como audaces nautas. Quen pensara, nesa alborada de gloria, e se ían tramar vilezas!
Mª Xosé Queizán
A Arbre Seco Adeus, arbre de anos feito! - dinche as xeadas que che queimaron, o sol que che quentou i o vento que por ti pasou.
Donde… aquelas noites frías con mirada branca pola neve?
Agora outra, como aquela de aqués días, mirarás encendido pola dor o noso rostro que chegadiño a ti, vela no lar a túa última coor… María Mariño
A Morte De forte ollar, amiga, e frío que non se quenta. Amiga, que eres de todos e por ninguén esquecida. Soia con teu silencio na forza do teu poder, un por un de cada ser levas do fin ó comenzó, descansar á túa fonte. …………………………………………………. E logo de alí cansiños, amiga, dinos pra onde? Deixa, amiga, ós nosos pés, fríos polo teu ver, algo do noso sentir, do són que ti fas fuxir, amiga, por aquil nacer... María Mariño
Verba que Comenza 20 Era a migalla dun home o que facía andar o mar. Dáballe ás augas vóo, vóo que brincaba en ondas. As pernas de argazo rubían as penas recén paridas de cunchas de vermello e toxo limpo. As mans –peixe aparexado– facían parir as augas. A cabeza oca sabía do seu. Os ollos –farola do primeiro barco que aprendeu a andar-, eran quedos, non espentenexaban quedos e alumeados. A boca non tiña dentes, escondrixo soio de lengua que non falaba nin estaba queda. María Mariño
No último Solsticio Quizais eu escriba para que me escoites, para que retornes ao meu tempo. -No último solsticio os nosos corpos serán acios de uvas madurasPara voltar aos camiños do sal daquel verán De incertezas e madrugadas. Quizais eu escriba para lembrar as fontes nas que libamos o licor doce. Para morder de novo aquelas noites salgadas de lúas e areas. -No último solsticio elixiremos o silencioE eu escribirei quizais o que ti non escoitarás nunca nestas estancias interiores do inverno. Dulce Mª López Rivera
O Teu Nome Era setembro e eu repetía un nome. Aprendino ao son das derradeiras notas dun verán agonizante. -O orballo da noite humedece os recordosAquel nome era dos tempos dos nenúfares ou dos cisnes. As lendas dos meus soños xa falaban del. E hoxe quero volver a pronuncialo. Degustar o saibo quente do lume en cada letra. Porque falar de ti é lembrar aquela vella trova perdida no inverno. E se mañá a vida esfiaña as tenues fibras da memoria quedará o teu nome como único sobrevivente. Dulce Mª López Rivera
Todas íbamos a ser reinas Todas íbamos a ser reinas, de cuatro reinos sobre el mar: Rosalía con Ifigenia y Lucila con Soledad.
Rosalía besó marino ya desposado con el mar y al besador, en las Guaitecas*, se lo comió la tempestad.
En el valle de Elqui*, ceñido de cien montañas o de más, que como ofrendas o tributos arden en rojo y azafrán.
Soledad crió siete hermanos y su sangre dejó en su pan, y sus ojos quedaron negros de no haber visto nunca el mar.
Lo decíamos embriagadas, y lo tuvimos por verdad, que seríamos todas reinas y llegaríamos al mar.
En las viñas de Montegrande*, con su puro seno candela, mece los hihos de otras reinas y los suyos nunca—jamás.
Con las trenzas de los siete años, y batas claras de percal, persiguiendo tordos huidos en la sombra del higueral.
Efigenia cruzó extranjero en las rutas, y sin hablar, le siguió, sin saberle nombre, porque el hombre parece el mar.
De los cuatro renios, decíamos, indudables como el Korán, que por grandes y por cabales Alcanzarían hasta el mar.
Y Lucila, que hablaba a río, a montaña y cañaveral, en las lunas de la locura recibió reino de verdad.
Cuatro esposos desposarían, por el tiempo de desposar, y eran reyes y cantadores como David, rey de Judá.
En las nubes contó diez hijos y en los salares* su reinar, en los ríos ha visto esposos y su manto en la tempestad.
Y de ser grandes nuestros reinos, ellos tendrían, sin faltar, mares verdes, mares de algas, y el ave loca del faisán.
Pero en el valle de Elqui*, donde son cien montañas o son más, cantan las otras que vinieron y las que vienen cantarán:
Y de tener todos los frutos, árbol de leche*, árbol de pan*, el guayacán* no cortaríamos ni morderíamos metal.
―En la tierra seremos reinas, y de verídico reinar, y siendo grandes nuestros reinos, llegaremos todas al mar‖.
Todas íbamos a ser reinas, y de verídico reinar; pero ninguna ha sido reina ni en Arauco* y en Copán*…
Gabriela Mistral
No trapecio da lúa O esquío das pinetas e o angazo de papel escóndese da lúa cun paxel.
O esquío trapecista de pel escura lava de noite os dentes na auga da lúa.
Cando apaña as pinetas no seu mantelo transpórtaas luz arriba ó seu Castelo.
E salta saltarín baixo da chuvia como o gran trapecista colgado á lúa.
Helena Villar Janeiro
Campanas de Bastabales, cando vos oio tocar, mórrome de soidades. I Cando vos oio tocar, campaniñas, campaniñas, sin querer torno a chorar. Cando de lonxe vos oio penso que por min chamades e das entrañas me doio. Dóiome de dór ferida, que antes tiña vida enteira e hoxe teño media vida. só media me deixaron os que de aló me trouxeron, os que de aló me roubaron. Non me roubaron, traidores, ¡ai!, uns amores toliños, ¡ai!, uns toliños amores. Que os amores xa fuxiron, as soidades viñeron... de pena me consumiron. II Aló pola mañanciña subo enriba dos outeiros lixeiriña, lixeiriña. Como unha craba lixeira, para oir das campaniñas a batalada primeira. A primeira da alborada que me traen os airiños por me ver máis consolada. Por me ver menos chorosa, nas suas alas ma traen rebuldeira e queixumbrosa. Queixumbrosa e retembrando por antre verde espesura, por antre verde arborado.
Campanas de Bastabales E pola verde pradeira, por riba da veiga llana, rebuldeira e rebuldeira.
III
Paseniño, paseniño vou pola tarde calada de Bastabales camiño. Camiño do meu contento; i en tanto o sol non se esconde nunha pedriña me sento. E sentada estou mirando como a lua vai saíndo, como o sol se vai deitando. Cal se deita, cal se esconde mentras tanto corre a lua sin saberse para donde. Para donde vai tan soia sin que aos tristes que a miramos nin nos fale nin nos oia. Que si oira e nos falara, moitas cousas lle dixera, moitas cousas lle contara.
IV
Cada estrela, o seu diamante; cada nube, branca pruma; triste a lúa marcha diante. Diante marcha crarexando veigas, prados, montes, ríos, onde o día vai faltando. Falta o día e noite escura baixa, baixa, pouco a pouco, por montañas de verdura. De verdor e de follaxe, salpicada de fontiñas baixo a sombra do ramaxe. Do ramaxe donde cantan paxariños piadores, que ca aurora se levantan.
Campanas de Bastabales Que ca noite se adormecen para que canten os grilos que cas sombras aparecen. V Corre o vento, o río pasa. Corren nubes, nubes corren camiño da miña casa. Miña casa, meu abrigo, vanse todos, eu me quedo sin compaña nin amigo. Eu me quedo contemprando as laradas das casiñas por quen vivo sospirando. ………………………………………….. Ven a noite…, morre o día, as campanas tocan lonxe o tocar do Ave María Elas tocan para que rece; eu non rezo que os saloucos afogándome parece que por min tén que rezar. Campanas de Bastabales, cando vos oio tocar, mórrome de soidades.
Rosalía de Castro
O Contrato CUBRIRON con exactitude o impreso en vixencia inexcusable, encheron puntuais os ocos baleiros con nomes completos, enderezos e datas precisas de nacemento. Cumprimentaron os estrictos documentos mediante Polizas deteminadas, certificados de pedra e facturas de floristerías. Riscaron as cuadrículas burócratas da forma máis sensual que puideron atopar naquel bolígrafo. Non lembro xa cánto papel de estado empregaron na escritura de ingreso nin cántas sinaturas ensaiadas. Logo fixeron con tino a Incripción legal gozosa no Rexistro e antes de que vencerá o prazo foron acordar a cota mensual de beixos. Non se esqueza que se amaron dende as nove corenta e cinco do vintenove de maio até as sete e tres minutos dun catorce de setembro.
Yolanda Castaño
Fabuliña do vento Vento, chora, zosca, brua por enriba e por embaixo, por aló e acolá. Zoa, vento rebuldeiro, remexe ben nos tellados, entra nos vellos faiados, róuballe as puchas á xente. Non andes conrequiloiros, Brinca, esmaga, dá trallazos, fai que canten os axóuxeres, fai que esperten as arelas, os ancélos, os desexos da xustiza, da verdá, da liberdá. Liscou o vento de súpeto, xa non fixo máis trasnadas, foise rindo polas chairas, rindo a cachón polos montes. Quedou a terra revolta. Quedou sen acougo o home. Ten no peito unha inquedanza, ten na boca un mar de estrelas, bulíganlle polas mans margaridas e avelairas, unha pomba fixo o niño na sua orella direita. Anda a semente do vento a dar froito pola terra.
Pilar Pallarés
Dous poemiñas da lonxedade Galiza lonxana e pura, en min estás e en cada hora, en cada pedra desta cidade allea, deste mundo sen ti e que non te sabe. Tan perto estás de min, ti, miña terra, tan perto e tan lonxana nas distáncias, tan perto que és xa min e eu toda tua, o meu único amor, miña sóla esperanza. Na saudade das horas alongámonos, ti e mási eu, miña patria, en forte apreta, en doce aperta de ar e de soidade. Compañeira de sangue, nai das miñas artérias, Estou sóia de ti e nado cara ao teu colo na galáxia das noites e dos cúmios. Voltarei aos teus brazos e atoparme comigo, a encontrarme nos seos dos teus vales e descubrir no vento a miña alma. Na cidade da luz, escuridade. No bruido das ruas, o siléncio. No sorriso dos homes vexo o pranto, vexo a lenta soidade na outra cara da lua. Estás vendo que hai xente decotio, que até costa ser un e ser eu mesma nesta invasión dos outros e do mundo. Mais fáltame a lentura e o latexo da terra, vou arelando o vento nos salgueiros E o choro dos carrizos cando empeza o solpor. Os meus dedos percorren os camiños en busca das tuas veas, e non veñen. Os meus labres lanzados cara ao ceu queren bicar os ventos, e non veñen. Vou buscando nas pedras o arrecendo e o tacto da tua códia, e non a atopo. Vou buscándote a ti, miña Galiza, E non te encontro senón nos meus latexos. Pilar Pallarés
Sós na Gamela A luz era sonora e rufulxente, cantaba o reiseñor no bosque dos loureiros e o Sol volvérase ouro nas uvas albariñas. A tarde veu nadando canda os peixes fráxil e transparente coma un cristal e parou os reloxos para que se enxugase a tempo o bermellón da corda do horizonte antes de que caese a guillotina na raia do solpor. A praia era un cantábile in crescendo co chío das gaivotas que tocaban fanfarrias para anunciar a entrada da sombra violeta penetrando nos corpos. ¡Sós na gamela, perdidos polas nórnigas da tarde riba das ondas e as pegadas da area cortadas en rebandas pola escuma! Helena Villar Janeiro
(Sétima) - A Lingua Cando esqueza vixiar esta lingua inclemente (vida a menos que non se arrepinte e empobrecida), cando deixe para despois a súa voz recortada, e atalle verdadeiramente polo medio e medio de esta falsa e cínica amor que aínda te viste cando eu esqueza amar o paso entalado que aquí é camiño e ande tamén os ollos cruzados de cantos caían; tal vez pregunte (tal vez a ti) por qué esta mesma, a man asilveirada e o texto roto, esquecendo dicir que todos os días recorto a súa voz, e non existe nada semellante ás súas palabras, nada tan inmensa como o seu paso aberto, e nada máis que a súa lingua asaltando os camiños. Emma Couceiro
Arlesiana TALVEZ por presentiren-se te achegaron as pombas. É tan estraño a ti este siléncio, esta calma de ser en que se estica o día e se adormece…
Invisiveis leóns velan o tránsito de horas e cadáveres por estas águas mansas. Pero algo no ar lembra ainda adeuses e acordeóns E a intimidade rouca de ciudades portuárias.
As fotos de Man Ray nas salas do museu E unha xanela aberta ás termas dos romanos, Con frémito de insectos e un canso bater de asas en meandros de luz. No fundo dos teus cuadros un sexo insomne de muller vixia-nos sen pálpebras e agonizan cavalos nos círculos de xiz. (Deseños de Picasso no Réatu de Arles)
Pilar Pallarés
A miseria ten nome de muller preĂąada ĂĄ forza pola boca do fusil, pola pantasma que segue a rondar nos calexĂłns Dunha cidade desfeita.
Medos Romero
A tristeza es ti, nesa violencia coa que te adentras en min, brutal, como un can enloquecido.
A tristeza toda está nese xeito inútil no que non me sabes amar.
Tan só porque non me oes, tal vez porque nin me escoitas.
Medos Romero
Amsterdam Basta unha farola para facerte presencia. Porque os teus ollos irían vou para a farola rodeada de ferros cruzados fríos como a distancia. Por buscar busco o contacto dos ferros para a fotografía. Inútil sorrir. Porén estou dentro contigo asombrada pola luz lembrando o fluír que me abrasa o corpo cando me miras.
María Xosé Queizán
O Regreso da Eternidade Esa xente Outra que vemos camiñar pola cidade ausente coa mirada transparente absorta na nada co negativo nos ollos da terra prometida que non é a nosa que nunca é…. Esa xente leva marcada no rostro a soedade o desterró a viaxe de transición para nin sei. Deixan ao seu paso un sopro frío unha inquietude coma quen regresa da eternidade. María Xosé Queizán
Un Conto A miña nai caeu. Non pedimos Axuda. Quedamos os dous quietos á espera dun perigo. Todo aquilo eran brañas. Nós, animais pequenos. A ousadía da nena que pon o pai a proba. Valente, el podería cazar a bolboreta para min. Preferimos perder. Aforramos as mans para non facer daño. Un día de semana. Superficial o corte, pero lembro moi ben as pedras afiadas e o sangue no xeonllo. Unha entrada imperfecta para a dor. O centro das granadas cando as cortamos mal e os grans quedan prendidos ao branco da súa pel. Tiña as pernas bonitas, miña nai. Ela quería de nós máis determinación. María do Cebreiro
Adeus Un ano xa pasou e nada muda os mesmos pasos e a mesma casa a mesma pechadura, a mesma anguria e as ganas de fuxir na madrugada e, mesmo cando estás, a túa ausencia a miña pel magoada, o teu desexo e as promesas vagas, o meu medo a miña infinda e vasta paciencia os mesmos golpes, a mesma rutina as miñas penas e a túa alegría a miña consabida fantasía de ir para outro lugar firme e espida quen sabe se mañán será outro día un día que me ensine a despertar as nosas contas non están saldadas e sexa o meu adeus para nunca máis as feridas non dan para esquencer O teu amor xa doe como un puñal e eu emprendo xa a retirada antes de que volvas como sempre non quero ser a sombra permanente a noite escura e ti o temporal eu quero se alguén que reaparece alguén que nunca vai voltar atrás. Uxía Senlle
Non é Amor Por que, nos contos que gardabas, eu era a devorada, por que, na imaxe do amor puro, a moza estaba morta, por que, no mito que teceches, urdiches o abandono, por que, no afán de posuírme, cegaches os meus ollos. Mírame agora que son silencio, eternidade, mira o meu corpo branco, case azul na quietude, son Ofelia de novo aboiando nas augas, arrastrada na historia dun mundo á túa imxe. Ofelia case azul, xa para sempre muda, inmóbil perfección de obxecto posuído. Ergue a man, Ofelia, esa man que aínda leva o sangue, a pel, a proba do delirio covarde. Como se pode amar o camiño da norte, como se pode amar o silencio do medo. Que non, non é amor ese velo de sombra, non, non é amor a negación do soño, non, non é amor o desprezo estridente, non, non é amor a voz que todo cala, non pode ser amor esa ventá escura, pois non, non é amor esa porta fechada. Non te quero máis branca, nin azul, nin silencio, non te quero aboiando nese río de sombra. Érguete Ofelia, esperta e renega do conto, non cegues os teus ollos, que o corpo che pertence, renega dese mito que mata as túas entrañas, renega do amor puro que te viste de norte. Marta Dacosta
Dous O poema, esta vez, ten lugar na cociña
Digamos que a presión
dun baixo. Non hai flores.
vai transladando aos poucos
Hai fame e quizais présa.
os imáns da neveira:
Pouco valor. Segredos.
as letras sen unir,
A historia non resiste máis lecturas.
a torre Eiffel
Unha por cada un dos ocupantes
de plástico, a representación
do baixo, que son dous.
dunha estatua sen roupa
Un leva unha chaqueta roubada
e sen cabalo.
e dálle a volta.
(É ben pouco o que colle
O outro fala da seda,
un poema.)
como se houbese
―Non che importa levar
seda
a chaqueta dun morto?‖
ou na cociña
Quere pecharlle os ollos.
o interior da chaqueta
Os labios,
representase o lume,
como é obvio, non chegan
o corazón.
a xuntarse.
A descrición ditaba
Entre eles non había un exceso
diferenza
de linguaxe,
de clase. Pero hai cambio
senón de mundo.
de planos:
―Aínda pensas que os corpos
o corazón é un músculo
se poden coñecer?‖
(non se dá dixerido).
Se as paredes
―Tes sede?‖ ―Tes
falasen. Mágoa de compostura,
aldea?‖ ―Será certo que o sangue
agora que marcharon.
tarda moito en callar?‖
A casa está baleira, vai reclamando
Arrímanse á parede. Preparan
aos poucos
o erguemento.
Protección oficial.
María do Cebreiro
Fuxida Teño frío nos labios e escóndome nun camión e marcho. Marcho comendo caramelos que saben mal e que me gustan moito. Marcho decindo unas cancións moi bonitas e moi raras. Lupe Gómez
Feminismo As mulleres somos unha explanada.
Paz Eu estaba tranquila ollándote porque en ti acababa todo.
Sonámbulas As mulleres que cruzan o corredor da miña casa levan a saia tocando os nocelos e teñen a fronte colorada. Algo rota, como os tendáis de moitas casas.
Lupe Gómez Arto
Aquí No sé cómo será en otras partes pero aquí en la Tierra hay bastante de todo. Aquí se fabrican sillas y tristezas, Tijeras,violines, ternura, transistores, diques, bromas, tazas. Puede que en otros sitio haya más de todo, Pero por algún motivo no hay pinturas, cinescopios, empanadillas, pañuelos para las lágrimas. Aquí hay un sinfín de lugares con sus alrededores. Algunos te pueden gustar especialmente, puedes llamarlos a tu manera, y librarlos del mal. Puede que en otro sitio haya lugares así, Aunque nadie los encuentra bonitos. Quizá como en ningún sitio, o en pocos sitios, aquí tengas un torso separado y con él los instrumentos necesarios para añadir los propios a los niños de otros. Y además brazos, piernas y una cabeza sorprendida. La ignorancia tiene aquí mucho trabajo, todo el tiempo cuenta, compara, mide, saca de ello conclusiones y raíces cuadradas.
Ya, ya sé lo que estás pensando. Aquí no hay nada duradero, porque desde siempre está en manos de los elementos. Pero date cuenta; los elementos se cansan rápido y a veces tienen que descansar mucho Hasta la próxima vez. Y sé qué más estás pensando. Guerras, guerras, guerras. Pero incluso entre las guerras a veces hay pausas. Firmes—la gente es mala. Descansen—la gente es mala. Descansen—la gente es buena. A la voz de firmes se produce devastación. A la voz de descansen se construyen casas sin descanso Y rápidamente se habitan. La vida en la tierra sale bastante barata. Por los sueños, por ejemplo, no se paga ni un céntimo. Por las ilusiones, sólo cuando se pierden. Por poseer un cuerpo, se paga con el cuerpo. Y por si eso fuera poco, giras sin billete en un carrusel de planetas y junto a éste, de gorra, en un torbellino de galaxias, en unos tiempos tan vertiginosos que nada aquí en la Tierra llega ni siquiera a moverse. Wistawa Szymborska
Contos de Fadas Érase unha vez …e ao final do conto a carapuchiña era unha loba, a avoíña un leñador, a devoradora unha asceta, a libérrima un completo compendio de dependencias, a mística unha frívola tinguida de temores, o incomprendido un anxo, a princesa un monstro, a frívola unha mística tinguida de temores, o monstro unha princesa, o outro incomprendido un demo, a suposta loba unha absoluta carapuchiña e o camino entre o bosque un leñador.
Yolanda Castaño
Non me gusta estar namorada Non así. Non esta noite, unha pedra branca. Cando vas para 36 e burbullando como dezaseis a carón do teléfono, e non sabes onde. E peor ¿con quen? Non me gusta este froito. Ese amor mexicano escondido na bota. Esa trenza anoada. Enbigueira enterrada baixo o coteno do corazón. Gato na fiestra rabuñando á lúa batida polo vento liscando, liscando. Árbores abaticando. Portas de tea metálica renxendo. A mente un turbillón de peixes refoleados. Ouh, así non. Isto non. Sandra Cisneros
antollouseme un tostador de pan quero un obxecto que nos recorde que vaia amarelando con nós como a Natacha e collo rebandas do pan de onte Que me dixo miña avoa que se fai así e téñoche as tostas listas para cando te ergas. ¿e se te vas ou mercas un coche? e se te vas ou mercas un coche eu sigo facendo tostas todas as mañáns e énchoas de bicos e de Natacha e pégochas nos retrovisores fixenllo unha vez ó cura por berrarme porque eu era así de baixiña e non lle chegaba á auga bendita e pagounas coa nai de meu pai e meu pai ofreceulle unas hostias ó cura e botáronnos da igrexa de toda se te vas ou mercas un coche mellor leva contigo o tostador de pan María Lado
as fotografías é sempre o que máis marca deixa o erro está no adhesivo que lle aplicamos para fixalas a nós está ben para grandes familias pero demasiado concentrado para unha celebración de amigos ou un grupo literario despois deixan este pouso marcando as nosas paredes papá meu pai estaba aprendendo a pai ¿tírasme unha foto? a tirouma e agora é a que queda gardando a parede do frío está mási bonita así que se ve mellor dis pero os ocos limpos saben que non é certo tampouco para ti e falan entraba a luz pola fiestra da cociña fóra un anaquiño de xardín a tarde o primeiro vran na cara o amor do filtro dunha fiestra de madeira tes razón mellor así a min tampouco me gustaban e pero é que o deixan todo marcado e eu resistindo na miña tarde de sol eterna ¿e se temos unha fiestra tamén de madeira por que non entra fermosa a luz filtrada a borrar os pousos e facer calar as paredes da cociña? será porque doen os contornos das cousas que se quixeron papá ¿tírasme unha foto? e vén e tirouma e agora a nosa victoria son dúas fotos resistindo entre os nosos crimes escritos na parede sen sol Santiago inxusto
sempre cuberto
María Lado
Urzáiz: Stradivarius Nada que ver cun violín. Todo brilla no Nadal, o momento culminante. Un día destes collerei unha sobredose de espumillón e luces de cores e quedaráseme cara de Papá Noel suicida. xa era boa.
María Reimóndez
For a Word is only a Word before burying and siniking language and entrails with that expression of only one. To fill the hour and unravel. For it is I becoming forgetful of my voice, falling down myself without feeling it while I fall. Because I don’t know this self-destruction in the skin beyond only one. Only one and I still don’t know how many poems how many.
Emma Couceiro
Medo Medo a quedar soa na multitude Medo a non poder imaxinar Medo a non saber expresar o que penso nun papel Medo a non existir para os meus compañeiros, E medo a que os meus compañeiros non existan para min. Medo a non volver a abrir os ollos E non poder tocar as nubes E a restrinxir as miñas bágoas para sempre. Medo a perder a razón E medo a perder o meu corazón.
Mariña Gándara Serantes
Ocho de Marzo Amanece con pelo largo el día curvo de las mujeres, ¡Qué poco es un solo día, hermanas, qué poco, para que el mundo acumule flores frente a nuestras casas! Desde la cuna donde nacimos hasta la tumba donde dormiremos -toda la atropellada ruta de nuestras vidasdeberían pavimentar de flores para celebrarnos (que no nos hagan como a la Princesa Diana que no vio, ni oyó las floridas avenidas postradas de pena de Londres) Nosotras queremos ver y oler las flores. Queremos flores de los que no se alegraron cuando nacimos hembras en vez de machos, Queremos flores de los que nos cortaron el clítoris Y de los que nos vendaron los pies Queremos flores de quienes no nos mandaron al colegio para que cuidáramos a los hermanos y ayudáramos en la cocina Flores del que se metió en la cama de noche y nos tapó la boca para violarnos mientras nuestra madre dormía Queremos flores del que nos pagó menos por el trabajo más pesado Y del que nos despidió cuando se dio cuenta que estábamos embarazadas Queremos flores del que nos condenó a muerte forzándonos a parir a riesgo de nuestras vidas Queremos flores del que se protege del mal pensamiento obligándonos al velo y a cubrirnos el cuerpo Del que nos prohíbe salir a la calle sin un hombre que nos escolte Queremos flores de los que nos quemaron por brujas Y nos encerraron por locas Flores del que nos pega, del que se emborracha Del que se bebe irredento el pago de la comida del mes Queremos flores de las que intrigan y levantan falsos Flores de las que se ensañan contra sus hijas, sus madres y sus nueras Y albergan ponzoña en su corazón para las de su mismo género Tantas flores serían necesarias para secar los húmedos pantanos donde el agua de nuestros ojos se hace lodo; arenas movedizas tragándonos y escupiéndonos, de las que tenaces, una a una, tendremos que surgir. Amanece con pelo largo el día curvo de las mujeres. Queremos flores hoy. Cuánto nos corresponde. El jardín del que nos expulsaron
Gioconda Belli