Atlantic Dutchesses & Evil Eye

ATLANTIC DUTCHESSES HELDEN IN EEN ROEIBOOT

hoe zou het zijn om 43 dagen met drie anderen in een roeiboot op de oceaan te zitten? met een emmer als wc, nul privacy en één doel voor ogen: 3000 zeemijlen verderop als eerste in antigue arriveren. eyeline sprak met vier vrouwen die al die vragen kunnen beantwoorden: zij, de atlantic dutchesses, wonnen namelijk de vrouwenklasse van de loodzware talisker whisky atlantic challenge. een roeiwedstrijd van 3000 zeemijlen dwars over de atlantische oceaan. bovendien werden ze zevende in het overall klassement. een prestatie van ongekend formaat. tijdens deze pittige oversteek waarin alle denkbare weersomstandigheden getrotseerd werden, droegen de roeisters iedere dag -en de hele dag- sportzonnebrillen van evil eye. “we sliepen er nog net niet mee”.

TEKST Marie-Catrien van Deijck BEELD Penny Bird

Renate de Backere, Melissa Vooren, Marieke le Duc en Iris Noordzij roeiden in 43 dagen, 4 uur en 56 minuten van La Gomera naar Antigue. Een afstand van 3000 zeemijlen (5000 kilometer). Met deze barre tocht wilden de vrouwen aandacht en geld genereren voor onderzoek naar het vrouwenhart en de oorzaken van hartfalen bij vrouwen. “We voelden ons één met het water; het was zo fijn op de oceaan”, vertelt Marieke. “We hadden routine aan boord en hebben goed voor elkaar gezorgd en we hebben gelachen. We gingen twee uur op, roeien, en twee uur af, rusten en eten. We zijn allemaal sloeproeiers en we weten wat duurwedstrijden zijn, die duren ook zo’n twee uur. Ik vond die routine in het begin heel erg heftig, steeds zo kort slapen, maar na een aantal dagen was het goed. Die structuur geeft ook wel een soort rust; je weet dat je twee uur hebt om te presteren”.

VERWAAID LIGGEN Twee keer was de tegenwind zo hard en het weer zo slecht, dat de boot ‘verwaaid’ lag, zoals dat heet. “Dan lig je noodgedwongen stil; je kunt gewoon niet verder roeien”, legt Melissa uit. Dat is zwaar frustrerend. Het enige voordeel daarvan was dat we langer konden slapen. Acht uur zelfs. Maar dat voordeel woog niet op tegen de frustratie. We wisten dat we niet verder konden, dus dan gingen we weer op anker en probeerden we overdag weg te komen. Dat lukte niet en we wisten dat er vanuit het noordwesten nog meer harde wind zou komen. Het voelde alsof we gevangen zaten. Onze tegenstanders hadden met hetzelfde nare weer te maken, dus uiteindelijk verloren we onze positie niet, maar als je heel graag wilt winnen, is het heel vervelend om stil te liggen”.

OP DE EMMER De routine die de vier in het roeien hadden, voerden ze ook door in hun persoonlijke bezigheden. Privacy is er niet op een roeiboot, dus iedereen die aan de wedstrijd meedeed, moest letterlijk met de billen bloot. “We hadden gezamenlijk al een aantal meerdaagse trainingen gehad, dus dan moet je op een gegeven moment plassen en meer”, vertelt Renate. “We waren die gêne allang voorbij. Je moet gewoon aanvaarden dat je geen privacy hebt, op geen enkel moment”. Melissa: “We hadden daarin allemaal onze eigen regels. Ik wilde altijd op die ene plek op die emmer zitten en niet erONMISBAAR: DE JUISTE SPORTZONNEBRIL Tijdens de oversteek van La Gomera naar Antigue droegen de Atlantic Dutchesses continu een sportzonnebril van Evil Eye. Ieder had dezelfde bril, in twee uitvoeringen. Iris droeg de bril op sterkte: “Geweldig. Ik had nog nooit een sportzonnebril op sterkte gehad, maar deze wil ik niet meer kwijt”.

“Onze brillen waren absoluut onmisbaar”, zegt Renate. “De zon schijnt zo knetterhard, die brandt de gaten in je lijf. Deze brillen zijn een feest; geweldig dat we ze konden gebruiken”. Melissa vult aan: “Je kon hem eigenlijk niet afzetten, want ook al was het bewolkt, het licht was heel fel. De lucht is boven de oceaan is zo schoon, daar hangt geen vervuiling; het licht wordt dus nergens door gefilterd en is heel puur”. “Op het moment dat ik de hut uitging, was het eerste dat ik deed die bril opzetten”, zegt Marieke. “Ik sliep er nog net niet mee, maar hij zat bijna vast aan mijn hoofd. Zodra het licht werd, greep iedereen direct naar zijn bril. Ook in de storm bleef hij goed zitten, en ook met transpiratie. We hadden er een rubberbandje bij met een drijver. Daardoor zat ie sowieso stevig op je hoofd, maar als ie toch in het water zou vallen, zou ie blijven drijven. Maar dat hebben we niet geprobeerd, want we wilden ze geen enkel moment afzetten”.

gens anders, want dan lukte het niet. De boot is te klein om ruzie op te maken, maar er wás ook niets om ruzie over te maken: we hadden een duidelijke routine en een duidelijke taakverdeling. Iedereen had overal een stem in en de captain -Renate- had een extra stem”.

ONVERGETELIJK MOMENT Melissa, Iris, Marieke en Renate beleefden prachtige momenten op de oceaan. De meeste indruk maakte een waanzinnig felle lichtbal die ze van horizon naar horizon zagen schieten. “We weten nog steeds niet wat het was”, vertelt Marieke. “Het leek in eerste instantie op een noodvuurpijl, maar daarvoor was ie veel te fel. Hij kwam van achter over ons heen; het was heel bijzonder. We vroegen elkaar: ‘Dit is geen hallucinatie hè? Dit horen we allemaal toch?’. Je gaat

namelijk op een gegeven moment van allerlei geluiden je een ander verhaal maken. Je hoort geluiden die je niet kent en je hoofd gaat daar een verhaal bij maken. Midden op de oceaan hoorden we kerkklokken en honden blaffen”.

EEN SCHIP IN AANTOCHT! SNEL DE BOOT POETSEN “Op een gegeven moment kwamen we een schip tegen; een van onze supportschepen kwam ons achterop”, vertelt Iris. “Toen zagen we twintig minuten lang weer mensen om ons heen, dat was heel apart. Het was wel een feest van herkenning, maar tegelijkertijd realiseer je je dan dat je echt al heel lang op jezelf bent aangewezen”. Marieke: “Het was een feestmomentje. We gingen zelfs de boot schoonmaken! Alles was spic & span voor het fotomoment; er was geen haartje meer op de boot te zien. Je doet op een gegeven moment de gekste dingen. Dat was voor de finish ook zo: we zaten dagen van tevoren al klaar, haren gewassen, geschoren -we hadden nog net niet ons oranje finish-shirtje aan”.

LAND IN ZICHT Na 43 dagen kwam land in zicht: einddoel Antigue was behaald. Melissa: “Die laatste ochtend was heel speciaal. Je weet dat je afscheid van elkaar gaat nemen. We hebben champagne gedronken die we aan boord hadden meegenomen, maar die was warm geworden en smaakte helemaal niet. We hebben muziek gedraaid, we hebben gedanst”. Renate: “Toen we vlakbij land waren, kwamen er boten om ons heen varen en werd er gejoeld. Dat was heel bijzonder. En toen gingen we een bocht om en zagen we boven op een heuvel onze partners en de tweeling van Marieke staan. We hoorden hen joelen en dat voelden we tot in onze darmvlokken en teennagels. Daarna zagen we hen allemaal over de brug rennen, zodat ze erbij waren als wij aanmeerden. Die euforie is zo intens; het is waanzinnig om mee te maken”. Sinds de terugkeer in Nederland hebben de roeisters elkaar niet vaak gezien: “We wonen verspreid over het land, dus een bakkie doen zit er niet in. Maar gelukkig zijn we nu weer even bij elkaar voor de opnamen van de after movie. Dat is ook weer heel speciaal”.

voor meer info: www.evileye.com, www.atlanticdutchesses.com.