Nº 029 (2007)

Nº 29 ABRIL 2.007 Colexio Divina Pastora

Así foi o noso

“Os redactores de Lúa”

ÍNDICE 1. Portada 2. Equipo de redacción 3. Índice 4. Presentación 5. Enquisa 6. O punto solidario 7. Proxecto voz Natura 8. A comunicación non verbal 9. ORIENTACIÓN PROFESIONAL 10. Excursión Manzaneda 11. aSí pinto eu.

12. Santo Domingo 13. Fútbol sala . A primavera 14. compadres e comadres 16. Carrilanas 17. Visita á Rexión 18. Mosaico fotográfico 19. As sete marabillas do mundo actual 20. Entroido 22. Míster A Coruña .Capoeira 23. Teacher´s wall 24. Buzón rosa de Lúa 27. Encontro con...

28. Fama 29. Festival Ladesol 30. Día da paz 31. Campamentos 32. Proxecto Voz Natura 33. Joan Manuel Gisbert 35. Viaxe de Inglés 36. Biografía de Green Day 38. Entrevista a Carlos Blanco 39. CARTEL GAÑADOR DO CONCURSO PARA O FESTIVAL LADESOL 40. Vémonos en América

3

Benvidos a esta nova edición da nosa revista Lúa na que como di o obxectivo deste ano “compartimos o José Alvarez Mondelo mellor de nós” : as nosas experiencias, Jefa de Estudios as nosas inquedanzas, as nosas ilusións, as nosas mellores fotos dos momentos máis inesquecibles : celebracións, actividades extraescolares , festas, e como non, as saídas e as excursións que con tanta paciencia esperades e preparades e con tanta ilusión gozades. Nesta nosa revista vemos como moitos alumnos apuntan formas de periodistas, escritores, fotógrafos, deseñadores, defensores do medio ambiente que, ó mellor acaban por converterse na súa profesión.

Así mesmo, a través desta publicación os pais tedes a oportunidade de achegarvos a coñecer as actividades do Centro máis alá do aspecto puramente lectivo e compartir cos vosos fillos a ilusión e goce polas actividades realizadas e publicadas estreitando e fortalecendo así o sentimento de pertenza a unha sólida Comunidade Educativa. Por todo iso, debemos seguir apoiando a súa publicación.

Agora ao remate deste segundo trimestre, e mirando cara a adiante só me queda animarvos a dar o mellor de vós para que o curso remate ben para todos xa que a ledicia dun traballo ben feito e o goce dunhas vacacións sen estudo realmente o merece.

4

¿PENSAS QUE SAN VALENTÍN É UNHA FESTA CONSUMISTA UO SENTIMENTAL? Quen foi San Valentín?Sabemos que era un sacerdote que naceu en Roma a mediados do século III e que gozou dun gran prestixio naquela cidade. Segundo a tradición, Valentín fixo "propaganda" da relixión cristiá e intentou convencer o emperador para que seguiese os pasos de Xesús. Aínda que nun principio Claudio II se sentiu atraído por aquela relixión, os soldados e o propio gobernador de Roma, Calpurnio, obrigárono a desistir e protagonizaron unha campaña en contra del. Claudio non tivo máis remedio que facer marcha atrás e mandou a Calpurnio que ou procesara. Cando foi levado diante súa, este mofouse da relixión cristiá e puxo a proba a Valentín. Baixo un ton de burla, preguntoulle se sería capaz de devolver a vista a unha filla súa que era cega de nacemento. Valentín aceptou e no nome do Señor obrou o prodixio. Asterius e toda a súa familia convertéronse ó cristianismo, pero Valentín non se salvou do martirio, xa que temendo unha rebelión do exército romano e dos pagáns, o emperador mandouno executar. Era o ano 270.

Silvia e Rebeca opinan que o amor se debería demostrar todos os días e non só con regalos.

Pensan que esta festa é totalmente consumista.

Silvia e Rebeca

“Pienso que é unha festa consumista porque a xente só pensa no que vai regalar e no que lle regalarán a ella. A xente só regala tonterías e todos esperan un regalo por moi tonto que sexa.”

Samuel Gallego Mayor

María e Loreto pensan que é unha festa consumista a que para elas os regalos deberían facerse todos os días e non só un. Opinan que se te queren é todos os días.

María y Loreto

Para Iván e Reny esta festa é un invento das tendas para gañar diñero. Segundo eles a xente dá importancia a uns regalos que se deberían dar outros días e non só ese.

Iván y Reny

Despois de todos estes testemuños podemos confirmar que o día de San Valentín é unha celebracion consumista e pouco sentimental. E aínda que para uns é un bo día para lle dicir a alguén que o queres, outros opinan que o amor se debería demostrar todos os días.

“Nós pensamos que San Valentín non ten nada de sentimental porque o amor non se demostra cun regalo un determinado día do ano, senón con feitos e todos os días.”

Iria y Alberto

5

LADESOL

PUNTO SOLIDARIO

5º e 6º de Pr., e 1º da ESO puxeron todas as súas enerxías no “combate” para exprimir os seus patrocinadores para o proxecto de Mozambique

6

1.Inventario de vertedoiros incontrolados.

Saída do Club de Cicloturismo a Castro de Beiro e catalogación de vertedoiros incontrolados nas marxes da estrada.

2. Conservación ambiental e estudo do

Saída do Club de Cicloturismo apoiados por amigos DA TERRA

paso do Barbaña ó seu paso pola nosa cidade.

3. Saída do Club de Senderismo. Visitamos o Punto Limpo de Vilar e Astrés, coa nosa mascota, unha fermosa cadeliña chamada CHISPA. Alí levamos materiais de reciclado que trouxemos ó Colexio: Pilas, CDS, latas, móbiles, periféricos de ordenador ...

4. Saída á aula medioambiental de OIRA acompañados polo Orientador do Colexio (para non perder o rumbo) “RECICLADO DE ACEITES USADOS” onde cada un dos compoñentes levan un bote para ir gardando o aceite usado na súa casa.

7

Os alumnos de bacharelato tiveron a oportunidade ou a sorte, nalgúns casos, de ler o libro La comunicación no verbal de Flora Davis.

A verdade é que non é a típica historia realista, fantástica, romántica, dramática ou calquera outra que poidamos imaxinar.

Se non máis ben un documental sobre os xestos, os xestos dos seres humanos, as nosas posicións habituais, todos aqueles movementos que realizamos de maneira inconsciente pero que sen dúbida teñen un significado evidente que nós ignoramos.

Pois ben este significado ignorado é o que esta autora nos intenta explicar mediante testemuños de probas que se fixeron con pacientes, datos adquiridos por científicos expertos no caso.

Nel explícanos como estes xestos son adquiridos conforme

ao entorno que nos rodea, a nosa familia, costumes do noso país... é dicir, non aparecen de maneira innata, senón que se van adquirindo co tempo.

Unha das moitas cousas curiosas que se citan no libro é, por exemplo, as posturas que utilizan as mulleres durante o galanteo (sempre de maneira inconsciente) que se a persoa que a ve sabe traducilas pode encontrar unha mensaxe. Se unha muller pecha as pernas en presencia dun home significa que non está a gusto ou que non lle inspira moita confianza. Se unha muller move os ollos lentamente dun lado cara a outro significa que esa persoa lle inspira confianza e que non se preocupa de que pase o tempo con ela.

Tamén cos propios nenos aparece esta

linguaxe: se un rapaz baixa os ollos cando os pais se van é porque se sente desprotexido.

Cando imos a unha casa descoñecida a pequena inclinación da cabeza que nos indica que somos benvidos e a conseguinte altivez dela que nos dá a entender a superioridade do dono ó encontrarse no seu propio espazo e lugar.

Pouco a pouco vaste dando conta deses pequenos detalles e a próxima vez que os ves executar noutra persoa ou en ti mesmo dáste conta da veracidade dos seus significado.

Podemos dicir que é un libro que nos ensina un pouco máis da complicada linguaxe do ser humano tanto verbal coma non verbal

8

ORIENTACIÓN PROFESIONAL:

DÍAS DE ESTUDOS SUPERIORES Intervencuón deJ osé Manuel Blanco Univ. Santiago de Compostela

programa informático Orienta 2007 (que en

breve se poderá descargar dende a páxina web) e as Charlas informativas de diferentes Universidades e outros centros de formación.

A maioría das Charlas informativas desenvolvéronse nos Días de Estudos Superiores destinado ao alumnado de

Nos cursos de 4º de ESO e Bacharelato no Colexio Divina Pastora, dende o Departamento de Orientación, lévase a cabo un Programa de Orientación Profesional Integral coa finalidade de que os estudantes adquiran a capacidade de TOMA DE DECISIÓNS.

bacharelato o pasado 15 e 16 de marzo.

No que participaron a Universidade de Santiago de Compostela. (Santiago e Lugo); a Universidad Europea de Madrid; a Universidad de Navarra (Navarra); e a Escola de Negocios Caixa Nova. (Vigo). E en sesións anteriores a Universidad Antonio de Nebrija (Madrid); a Universidad Francisco de Vitoria (Madrid); e a Universidad Villanueva (Madrid).

Dpto. de Orientación

Neste programa desenvólvense actividades coma as Titorías de Orientación Profesional, a análise da “Guía de Orientación Académica-Profesional” (documento elaborado polo Departamento de Orientación), entrevistas persoais co orientador, as sesións informáticas de búsqueda de información académica, a aplicación do “Inventario de Intereses y Preferencias Profesionales,

Revisado” (IPP-R), a aplicación do 9

ANAMO en Manzaneda Manzaneda, todo comezou aquela tarde na que nos dixeron: estes son os papeis para ir a Manzaneda, imaxino que aos rapaces de sexto de primaria e primeiro de ESO gustaralles moito ir, por iso de que é novidade.

Como todos os anos, collemos o autobús ás dez da mañá e dirixímonos cara á montaña cun inconveniente, coa calor que facía en vez de levar os monos de esquí, tivemos que levar o bañador e a crema bronceadora, é broma, esaxerei un pouco pero a calor que facía non era o normal.

A viaxe no autobús adoita facerse un pouco longa a pesar das cancións mitícas, falo de superhits como “ la vida pirata es la vida mejor, acelera , precaución amigo condutor”… Ó chegar arriba todos descansamos un pouco da viaxe, fixemos grupos, para gozar dunha chea de actividades que nos gustaron moito.

Xogamos a moitas cousas, desde un improvisado partido de béisbol sen bate, ata uns curiosos duelos pasando por un agradable paseíño polo monte adiante.

Botamos de menos a neve, todo hai que diciclo, pero tamén dicir a todos os que están en anamo, ou a aqueles que se vaian apuntar, que esta saída é moi divertida, participade.

10

Brais Colmenero

Así pinto eu.

¿ e ti?

Belén González

Punta Cana elixido como un dos mellores destinos para as vacacións, famoso polas súas praias paradisíacas, hoteis impresionantes, e moita festa, non é tan marabilloso para todos.

Todos os complexos hoteleiros da costa caribeña pasan das 4 estrelas, sempre atoparás o restaurante cheo de comida, as habitacións limpas cando volvas de almorzar, tomarás o sol nunha piscina rodeado de palmeiras, gozarás de actividades para nenos e adultos, shows, tendas ao lado do hotel, praia a dous pasos da habitación, e un servizo no que todos te tratarán coma un rei para recibir unha mísera propina que supón para eles unha das maiores fontes de ingresos se contamos con que o salario medio que reciben ó mes xira en torno ós 250 dólares (200 euros).

A República Dominicana é un país que vive do turismo xa que todo o ano se podería considerar temporada alta, pero a xente que non traballa en hoteis ou organizando excursións turísticas, literalmente viven no que nós chamariamos “miseria”.

O primeiro día que saes do hotel, a impresión é moi forte, comparas as fotografías que che mostran nos catálogos das axencias de viaxes coa realidade do resto da república. O exemplo máis claro, e o que eu coñezo pódese ver en

Igüei, a capital da zona de Punta Cana, é a localidade no que vive a maioría da poboación.

Nos descampados pódense observar algunas chabolas, e polas rúas casas nas que nós non aguantariamos nin unha semana.

Só hai un colexio en toda a capital que acolle a tódolos nenos que poden pagar unha educación, aínda que se ven tamén pequenas escolas de 10, 20 alumnos ó pé das estradas. O único transporte público, que se pode ver en tódalas esquinas son as “mototaxi” empregadas por todo o mundo e conducidas por mozos de 15, 16 anos que chegan a transportar ata catro persoas detrás del.

Os edificios en construción serven de vivendas para familias enteiras de ocupas, e nas tendas podes conseguir o que queiras por menos dun cuarto do seu prezo orixinal e, porén, os produtos alimenticios básicos como por exemplo o leite custa o mesmo ca nun supermercado de aquí e o mesmo pasa coa gasolina. Ó ver isto entendes cómo tanta xente tenta conseguir por tódolos medios un traballo nun hotel, aínda que as señoras da limpeza, os limpa-hamacas ou os camareiros reciban a metade do salario habitual, é un salario fixo.

Pero todos sorín e levan unha vida normal, e sorprendeume, encántalles ver turistas pola súa vila, probablemente cando vexas un camión cheo de traballadores, a metade deles nenos, que seguramente van pasar 12 ou máis horas seguidas traballando baixo o sol por menos de 100 euros ó mes, rirán e pousarán para que lles saques unha foto, ou cando vexas uns nenos xogando descalzos e sen roupa nun descampado na hora na que terían que estar na escola farán o mesmo.

12

O Fútbol sala continúa pegando forte no colexio e aínda que ás veces os resulstados non acompañan o certo é que hai que recoñecer a loita, a vontade e o esforzo cos que os nosos equipos deixan a pel por tódolos campos da cidade

→ Aquí temos o equipo CADETE Martín, Gabriel, Sergio, Francisco, Cicente e José Manuel (de pé) Xosué Adrián, Rubén, Alejandro e Gonzalo.

(Adestrador) (Agachados) Os adestramentos teñen lugar na Comisaría os Xóves de 18.00 a 19.00horas e os venres de 16.00 a 17,30horas.

Laura Losada

→ O Equipo INFANTIL Formado por Xosué, Martín Jose Luís, Carlos Adrián, Laura, Miguel e Luis Manuel. Adestados Tamén por Gonzalo.

Tamén contamos cunha ESCOLA DE FUTBITO e un Equipo BENXAMÍN que adestrados por José Antonio (FINO) está a xogar un gran papel no campeonato.

Carla Rodríguez

13

PERMISO Bos días teñan todos Os de arriba e os de abaixo Moitas gracias por vir Ata aquí acompañarnos.

Benvido Sr director Así como tódolos mestres Tódolos raparigos E demais presentes.

Aquí estamos todos Todos un ano máis vellos Coa mesma gana de xoldra Que hai un ano xa tivemos.

Estes versos que arranxei Non sei se serven así Pedirei permiso o Sr director Que para iso está aquí ¿Danos permiso vostede para actuar neste lugar?

Porque de ser así Imos comezar.

Xa co permiso dado E con total liberdade Ides escoitar mentiras E algunha media verdade.

MEOLLO

Vimos dende Manzaneda Non paramos de esquiar Para chegar a Franciscanas Moito tivemos que rular Fun alumna deste colexio ó que teño gran devoción Tanto a Ana Mª Mogas Como San Francisco o patrón.

Era polos anos oitenta Cando aprendín a lección Neste marabilloso colexio Empezou a miña formación.

A Manzaneda cheguei Alá polo noventa e catro Cansada do xacobeo Quedeime a descansar un rato.

E con tódolos anos Que nesta terra levo Aprendín todas estas cousas Que hei de botar de menos.

Esa exposición que trouxemos E vamos inaugurar Espero que sexa de agrado

E a poidan deleitar.

Así comezou un día Cando quixemos gardar Todas estas obras Que só lles falta falar Feitas con moito esmero E moita dedicación Traémolas a Franciscanas Son a nosa tradición Deixámolas nas vosas mans Atendédeas con amor Son fáciles de tratar Só piden admiración.

Eu non hai moito que empecei A argallar estas coplas Diploma non o gañei Pero si moitas outras cousas Mais os que de verdade saben E están ben preparados Son os rapaces da escola Que non paran de ensaialo.

Con eles vos deixo agora Eles vanvos a explicar Todo o que é o entroido

Ata o martes de carnaval Antes os máis pequenos Vanvos recitar Os dereitos dos cativos Dignos de escoitar.

DESPEDIDA E antes de despedirme Queríalle dar as gracias Por estar aquí este día Acompañándonos a nos E facernos compañía.

Se alguén lles faltou Non quixemos molestar Esperamos que nos perdoen Son cousas do carnaval.

Nós soamente comezamos Agora tedes que seguir vós Porque é moi importante Seguir coa tradición.

Cando acaben os rapaces De explicar o carnaval Podedes empezar vós E pasalo fenomenal.

14

Que escoitasen máis ós nenos É o que lle pediría á xente Non facer que escoitades E pasar olimpicamente Os nenos non temos malicia Como tedes os maiores Enganades tantas veces Que así veñen os rencores Para levar isto a cabo E as cousas non vaian peor Iamos abrir unha oficina Para a defensa do menor E dirixindo a mesma Que ninguén se vaia equivocar Imos nomear un menor Que non se deixe subornar Esperando que fagades caso E apliquedes os consellos Despedímonos de todos vós Especialmente dos nenos

15

As carrilanas son uns aparellos feitos de madeira ou outros materiais con varios tipos de rodas.

Antigamente era un dos xogos dos rapaces e rapazas. Están considerados como xogos tradicionais a recuperar. Na zona de Arrabaldo, as carrilanas facíanse de madeira con rodas de encaixes, conducíanse cos pés e poñíaselles un sistema de freado que as levantaba sobre o chan. En cada unha delas ían dous rapaces, un era o condutor e o outro encárgabase de frear a carrilana. A velocidade collíana polos empurróns dos ocupantes e deixándose caer polas costas das corredoiras. Este tipo de carrilanas actualmente forman parte da categoría de “encaixes”.

En Santa Cruz de Arrabaldo recuperamos esta tradición fai dez anos coa organización dunha baixada de carrilanas na que participan carrilanas de toda Galicia incluso doutras zonas da península.

Na edición do ano 2006 participaron sesenta e cinco carrilanas entre os que había participantes do País Vasco, Navarra, Asturias, Valladolid, Valencia… e das catro provincias galegas Existe unha federación de deportes de inercia a nivel do Estado e outra a nivel Galego. No ano 2006 celebrouse por primeira vez o primeiro campionato galego de 16

carrilanas con máis de vinte probas puntuables en toda Galicia. Na provincia de Ourense as probas puntuables tiveron lugar en Cudeiro, Santa María de Reza, Melón, Barco de Valdeorras e Santa Cruz de Arrabaldo. A proba de Arrabaldo foi puntuable para o campionato galego e para o Open de España o que fixo que acudiran carrilanas de todo o Estado.

En Arrabaldo á parte de organizar a proba temos montada unha escudería “A Bruxa de Arrabaldo” formada por sete carrilanas, de distintas categorías.

Dúas carrilanas desta escudería acadaron os dous primeiros postos de toda Galicia na categoría de menores de desaseis anos.

ADRIÁN G. SILVA & ADRIÁN VARELA

VISITA Á REXIÓN O día 14 de febreiro fomos visitar A Rexión. Segundo baixamos do autobús, fixéronnos unha foto a todos os nenos de 5º A e 5º B. Ó entrar, todo estaba en silencio; ¡claro!, estaban traballando. O guía explicounos cómo chegaba a información a uns ordenadores. Enviábana unhas axencias repartidas por todo o mundo e en continuo movemento.

Despois contáronnos cómo se pasaba a información dos ordenadores a unhas pranchas. Poñíanlle a tinta ás letras que estaban en negro. O “O” da Rexión; por exemplo, fana á parte, pois é vermella.

A continuación fomos a unha zona onde había uns rolos de papel enormes ¡de nove km.! ¿sabedes? ¡empréganse nove coma estes ó día! Estes colócanse nuns tubos que rodan cara arriba.

Subimos, tamén, á derradeira planta. Alí, os rolos pasaban a unha máquina, que os cortaba, e despois botábaselle a tinta.

O último que quedaba era poñelos todos en orde, ¡xa están listos para saír!

Aquí remata a nosa visita ¡amigos! pero nunca nos imos sen un agasallo. Déronnos un donuts, un xornal e un libro do Camiño de Santiago ou da Revolución Industrial...

Cando saímos das instalacións fixéronnos outra foto, pero esta vez por grupos.

Mª REBECA PÉREZ NICASIO

17

Somos o sangue que corre polas sĂşas veas

SERGIO CA0

18

Case todos nós escoitamos, lemos o estudamos algunha vez cales son as Sete Marabillas do Mundo Antigo, seleccionadas fai máis de 2000 años polo filósofo grego Philon de Bizancio, pero o máis seguro é que estes días viramos nos medios de comunicación a gran expectativa que existe sobre un concurso internacional para escoller as Novas Sete Marabillas do Mundo Moderno que se está realizando, a iniciativa do suízo Bernard Weber, quen creou a fundación New Open World Foundation, a través de votacións entre todos os cidadáns do mundo que queiran participar.

Para esta selección admitíronse estruturas creadas dende que a humanidade existe ata o ano 2000, coa única condición de que estean en pé na actualidade e nun estado de conservación aceptable. O fin desta campaña é chamar a atención para que manteñamos as obras que por unha u outra razón sexan herdanzas culturais do mundo.

A lista comezou con máis de 200 monumentos propostos, repartidos por todos os recunchos da Terra, que se reduciron primeiro a 77 e agora a 21.

Os finalistas son: - Acrópole de Atenas en Grecia - A Alambra de Granada, España - O Templo de Angkor, Camboya - A Pirámide de Chichen Itza, México - O Cristo Redentor de Río de Janeiro, Brasil - O Coliseo Romano, Italia - As Estatuas da Illa de Pascua en Chile - A Torre Eiffel, París, Francia - A Gran Muralla China - A Igrexa de Santa Sofía, Estambul, Turquía - O Templo Kiyomizu Tapinagi, Kyoto, Japón - O Kremlin e a Praza Roxa en Moscú, Rusia - A cidade do Machu Picchu, Perú - Castelo de Neuschwanstein, Schwangau, Alemania - A cidade de Petra en Jordania - As pirámides de Gizeh en Egipto - A estatua da Liberdade, New York, U.S.A. - Stonehenge, Amesbury, Reino Unido - A Ópera House de Sydney, Australia - O Taj Majal, Agra, India - Timbuktu, Mali Se queres que o teu voto poida formar parte da historia podes entrar en http://www.new7wonders.com/ e votar polas túas preferidas.

Os resultados finais das Novas 7 Marabillas do Mundo serán dados a coñecer o 07.07.07 en Lisboa, Portugal.

19

O ENTROIDO O Entroido é unha época festiva na que a xente o pasa en grande disfrazándose e saíndo á rúa. Nestas épocas, a xente séntese con moita enerxía e ganas de divertirse.

Nos colexios, os nenos e as nenas tamén celebran esta festa con moito entusiasmo. Este ano foi moi divertido, xa que todos os nenos e nenas nos disfrazamos como quixemos.

O día 15 de febreiro houbo unha variación no horario habitual. En vez de ter Coñecemento, baixamos ó patio e vimos os Compadres e as Comadres. Foi moi divertido porque as nenas de ESO fabricaron uns bonecos e os nenos tiñan que rompelos. Nós colliamos os que estaban tirados no chan e xogabamos con eles.

Cando rematamos, tiramos os bonecos e recollemos os papeis. Ese día, toda a clase estaba impaciente de que chegara o seguinte día, o día do desfile do Entroido.

O desfile foi moi divertido. Desfilamos no salón de actos diante de moitos pais. A todos nos sorprendeu a gran cantidade de pais que había. Desfilamos toda Primaria e tamén Infantil que ían disfrazados de pallasos coas caras pintadas de variadas, bonitas e brillantes cores.

Pero como xa dixen, o Entroido non só se celebra nos colexios, senón que na rúa tamén.

Todos os anos, en Ourense, realizan un gran desfile con cabalgatas enormes con xente disfrazada enriba que bota confeti e burbullas.

Tamén soa toda clase de música. O desfile pasou por moitas rúas da nosa provincia e case toda a xente de Ourense o vía. Había pallasos, rockeiros, hippies, cabernícolas, e toda clase de disfraces moi realistas.

Foi un gran ENTROIDO 2007

CARLOS D. RODRÍGUE Z

20

21

Unha novidade exitosa para a programación deste Curso é a Capoeira impartida no colexio polo GRADUADO BRANQUINHO, un brasileiro de pro que exerce de embaixador do seu país alí por onde vai.

Este é HUGO GÓMEZ MÁRQUEZ un antigo alumno do noso colexio que este ano participa como concursante ó premio do máis guapo de España, é dicir, a míster España. Ten 23anos, unhas medidas de 50-40-40, ollos marróns, pelo loiro e unha altura de 1,85. Con este perfil o exalumnno franciscano intentará ir a por todas. Dende aquí desexámoslle moita sorte ÁNIMO HUGO! Que calidades non che faltan.

A Capoeira é arte, é música, é baile….. é toda unha filosofía de entender a vida.

Impártese no Colexio os xoves ás 16,30h e os venres ás 18.00 hora en secundaria e primaria.

Aquí temos os alumnos que acudiron ó PACO PAZ a unha exhibición internacional de grandes mestres: María, Reyes e Andrea de secundaria e un grupo numeroso de nenos Primaria.

22

Párrafo por cabeza, parrafón por cabezón (Gonzalo) ¡Qué duda cabe…! (Cristina Bravo)

¡¡No me cuente su vida…!! (José Antonio)

Ataca paca... (Álvaro)

Anda la osa.... ¡Qué bárbaro chico! (Estrella)

¡¡Apúntate un cero!! (Chus)

Hay que lavarse los sobaquillos (Madre Ángela)

Usareina na súa contra... cando sexa necesario... (Xulio) El heno de pravia me trae recuerdos de mi niñez (José Antonio)

Si el Moby Dick se lo obligan a leer a los jóvenes, no vuelven a leer ni el Marca No conocen esa canción que dice...

(José Antonio)

Llueve sobre mojado (Carmen)

La danonino, escuche (Román)

¡¡Veeengaaa…!!¡¡Intentaadlo!! (María) Tres pasos muy estirados, tres pasos muy agachados (Chus)

Yo en un principio iba a ser Josefa Casilda. (Juan)

Y lo haces así y punto, porque es fácil y no hay más historia y punto, porque es así y punto. ( Juan)

… Y El Quijote (que nadie lo leyó), … (Juan)

Y después un cafecito eh, un cafecito. (Jose Antonio)

¡Venga chacho! (Álvaro)

Un día chegará o selectivo…entón…cando

E que o Rafa…, ai Rafa Rafa. Cero, non che dou nada vbo sum CD,

chegue o selectivo!!!. O selectivo é un mundo.

Imos afianzar. Porque cando chegue o selectivo. Ai no selectivo!. E que no selectivo

cero. (Elías)

Haber como che voto a bronca sen botarcha. (Elías)

¡Ay! de vosotros hipócritas que vivís en la mentira todas las cosas que hacéis, son mentira y falsedad… ¡¡Maltratáis la verdad!!

(José Antonio)

Imos dar o tema en tres patadas.

(Elías)

eh… no selectivo!. Os textos no selectivo… A gramática no selectivo… O selectivo non vai ser a pesca da lamprea!. Cando comezo andar na bici non podo soltar as mans que me espeto, cando o teñades trillado…bueno iso é

Perdoade un momentiño que grapei un dedo. (Xulio) Si se ríen, nos reímos todos, y si se ríen de mi me quito las gafas y a golpes porque llevo lentillas.

(Juan)

o que hai que facer no selectivo. Nin máis nin menos hora e media xusta na que hai que facer gramática, sociolingüística, literatura…Hai que comer o texto, cando digo comer digo comer!!!. E no selectivo…pois no selectivo dánnos un texto. Ala veña a

23

Para Nerea Fernández Freire (2ºA Bach) Cuñaaa!!! Papá Noel!!!

Grazaaasss!!! Te quiero decir que estoy enamorada de ti!!!!

Un beso de tu “vecina” que mas te quiere!!!

Anónimo

Para Nuria Pérez (2ºB Bach) Hola mi núbil! Ni una sola palabra, pero si dos… TE ADOROOOOO!!!!

Paulina te quiere no lo olvides!!!

Para Héctor Fernández Vázquez (4ºA ESO) Te queremos, eres genial y juegas muy bien al baloncesto.

Me encanta tu pelo y tu forma de vestir y aunque no sea capaz de decirte cuanto te quiero a la cara te los digo mediante esta nota…TE QUIERO… Cuando me miras me derrites…quiero dedicarte esto: Cuando trato de olvidarte Me olvido del olvido Y empiezo a recordarte Para Eva Blanco (2ºA Bach)

Merci te doi las graciaaaazzzzz, merci por zer azi!!! Eva dezzzpoizzzz te quiero muchízzzzzzimo!!!!

Para Isabel (tutora de 5ºB de Primaria) Hola Isabelita, con carita; qué bonita!

Profe de 5º B. Alegras la mañana con un tentempié con voz dulce para tus alumnos.

Da igual que hora sea nos reímos como sea.

Te damos las gracias, con este poema, Raquel y yo: Uxía ¡No veas!

Besitos de tus alumnas Eres la mejor profesora.

Anónimo

Para Iria Ruíz (2ºA Bach) Hola CERDILERA!!! Ay, ay, ay! Como te quiero!!!

Como me gustas guapa, guapa, guapa!!!

De… un elefante se balanceaba…

Anónimo

Para María Álvarez (2ºA Bach) María!!! Qué vergüenza! Con tanta belleza no puedes con ellaaaaa!!!!

Un BEZOOOOOOOOO!!!!!!

HERMOZAAAA!!!!!

Anónimo

Para Purificación Oliveira (2ºA Bach) Mi querida Purificación: Necesito tanto verte, tocarte, sentirte…porque si no te tengo a mi lado mi mundo se derrumba, mi corazón se detendrá y después, cuando me eches en falta y quieras verme, tendrás que visitar mi tumba, en lo que pondrá: “Muerte por amor no correspondido” Sé que nunca te fijarás en mi, pero también sé que el día que falte lo notarás, porque no sentirás mi mirada, el color de mi amor, el latir de mi corazón.

Te necesito porque eres mi existir, la sangre que corre por mis venas, la fuerza que hace que lata mi corazón. Todos mis pensamientos se centran en ti. Me estoy quedando sin neuronas por tu culpa, porque por ti me dedico a fumar para quitarme los nervios que me produces.

Ahora que lo pienso…¿Por qué te doy mi amor si por tu culpa me estoy quedando sin neuronas? ¡Y aún por encima ni me lo agradeces! Pero no importa porque por ti lo daría todo.

24

Para Ana Clemente (2ºA Bach) Queridísima Ana: Me atrevo a escribirte esta carta porque me puedo mantener en el anonimato, y qué mejor día para escribirte que este.

Has de saber que yo, un/a admirador/a tuyo/a te conozco de verte por los pasillos, en el recreo… y como no podía contenerme pues aquí estoy intentando escribirte unas líneas.

Tu probablemente sepas quien soy, y también sepas o quizás no lo que siento, pero de todas formas he de decirte que eres una chica muy especial, en serio.

Tal vez hemos coincidido en varios lugares y seguramente hemos charlado juntos/as, sé que te estoy dejando perpleja porque a lo mejor no esperabas que hoy alguien te dedicara unas letras.

En fin, que aunque no te doy muchas pistas sobre mi deberías de saber quien soy…

Dejémonos ya de tonterías ¿no? Tu y yo sabemos que hoy nos íbamos a mandar esta carta y aprovecho este momento para decirte que eres LA CAÑA DE OURENSE, qué digo LA CAÑA DE ESPAÑA!!!! Que hemos pasado ratos fantásticos y seguro que muchos inolvidables, o no? Aunque también hemos tenido algún que otro problemilla pero bueno eso ya es pasado. Me alegro un montón de haberte conocido y como sé que este año seguramente va a ser el último para nosotras o eso espero, pues espero que sigamos llevándonos tan bien como hasta ahora ¿vale? Y sobre todo, ya sabes que estoy aquí para lo que haga falta ¿entendido?

Venga un biquiño muuui grandee para ti.

De una amiga que nunca te olvidará…

FELIZ SAN VALENTÍN Para José de 4º de ESO Cuando te vi por primera vez no sabía lo que sentía había algo en ti que me conmovía quizá tu sonrisa, tal vez tus ojos ¿o es tu mirada la que se me clava? si te soy sincera: estoy enamorada

me da igual que estés ocupado pero mi amor por ti no lo he olvidado.

I love you my José Y volver a imaginar tantas tardes con mi gente juntos, en cualquier lugar y volver a descubrir que sois lo mejor de mí mis amigas son el centro son miradas son mi aliento.

Para la Berzas!!

Anónimo

Amor Amor, cuatro letras que llenan el corazón, sin motivo, sin razón.

Penetra en mis huesos y me deja sin respiración. sin preguntar si puede entrar, sin preguntar si quiero o no.

Eres agridulce, terco e irresponsable, unas veces me entristeces, otras me alegras la vida.

Pero en estos meses, que se hacen largos y tristes, aunque te busque, no apareces.

Cuando no estás, la soledad aparece y nace en mí una fuerte angustia.

Mi corazón está perdido.

Es una flor mustia, una noche sin estrellas, una herida que sangra y no cura.

Una espera que se hace eterna sin amor sin cariño, sin esperanza.

Me siento perdida en este desierto sin gente, sin vida, sin agua.

Con el corazón vacío y expresión triste en la cara.

Añoro los días en que llenabas mi vida.

Nada me importaba, era feliz.

Me sentía querida, amada, no había nada que no me hiciese sonreír.

Mi alma estaba serena y yo, deseosa de tenerte siempre a ti.

Pero esa flor se marchitó y, en un leve suspiro, más leve que la brisa del mar, tú, amor, te has ido.

Esperaré a que llegue otro que inunde mis latidos.

Otro tren llegará lleno de ti, lleno de esperanza que me alegrará la vida y limpiará mis lágrimas.

Entonces se cumplirán mis sueños y viviré en un cuento de hadas.

Lorena Berroterán Pereira Hoy quiero daros las gracias por todas esas palabras de apoyo que tanto me ayudaron, por esas palabras de cariño que me hicieron levantar cuando más lo necesitaba.

En este día deciros que espero que sigamos siendo amigas muchos años más.

Para mis cuatro niñas del alma: Andrea, Sandra, Paula y Tania.

De parte de Sara

25

Dicen que el amor es cosa de tontos y yo digo que no, tonto es el que lo dice por no hacer lo más importante de la vida que es amar y ser amado Alba y Rigo

Jorge ya sé que no me conoces, pero eres el chico más guapo que he conocido.

Te quiero Olga Pérez González.

Para sempre, contigo; As veces, sen ti, Ben sabes meu amigo, Lonxe non hei de ir.

Oxalá o camiño non tivese fin.

Cantiga de amigo anónima, século XXI

Esto pa toas mis niñas: Primero para Elisa que siempre tiene una sonrisa.

Luego para Gladis sin ti no hay juerguis También para Mª Luisa que siempre me saca una sonrisa Como no para ¿? por ser tan riquiña También para Jessiquiña que me está enamoradiña Y para el resto de mis niñas un beso y tan contentiñas

En estas palabras te entrego todo mi ser.

Así se rían los necios que no saben querer Pues con dos palabras te digo que no te voy a perder que como yo te quiero nadie te puede querer.

Alba y Rigo

¡¿¿Sabes qué??!

Ahora cuando me acuesto ya no pienso en él se me ha quitado la idea de que podamos volver, En una noche oscura cuando miro nuestras fotos, mientras caminaba no siento ganas de llorar, no pude evitar ver tal hermosura siento un gran vacío que con otro que fue tu rostro que me miraba con tanto cariño amor podré llenar… que desde ese día quedé prendada y cuando lo veo ya no tiemblo hasta que de repente en una semana solo miro a otra parte, ya estaba enamorada. ha pasado tanto tiempo, Alba y Rigo que he dejado de amarte. ¡¿¿sabes qué, amiga mía??! que ojalá fuera verdad. pienso en él día y noche TANIA, mi mejor amiga y no lo olvidaré jamás.

Este artículo o dedicatoria va dedicada a las chicas con gafas, a las que no tienen; a las chicas altas a las menos altas, a las delgadas, a las no tan delgadas, a las rubias, a las morenas, a las que estudian, a las que no estudian; a las que bailan, a las que se quedan paradas; a las que tienen mucho carácter, a las que no tienen; a las que tienen novio, a las que no lo tienen; a las que tienen esencia, a las que no… ¡A TODAS! Pero en especial a: Andrea Mojón, Laura Méndez, Ana Dosouto, Isabel Mª Rodríguez, María Elena, Ana Vázquez, Nuria Rey, Zeltia Ferro, Nuria Pérez, Cristina Vázquez, Clara

Cielo, aunque ya lo sepas, te quiero mucho y haces sacar de mi las ganas de reír y pasármelo bien, sé que siempre estarás ahí y no quiero pensar en el día en el que nos tengamos que separar para emprender cada una un camino nuevo. He pasado contigo los mejores momentos y eres la persona a la que más echo de menos cuando estoy lejos. Eres con la que más me identifico y 26

M ª Dolores Pérez Canto tempo levas traballando no colexio?

10 anos Que opinas do colexio?

Non sei que dicir, creo que está moi ben.

Que opinas dos alumnos?

Os maiores son un pouco desordenados. (Risas) E, Que opinas dos mestres?

(Risas) Son todos moi boa xente.

Poderías definirte en tres palabras?

Simpática, boa, alegre.

Cal dirías que é unha das túas virtudes?

Persoa positiva.

E, unha manía?

Comerme as uñas.

Unha cousa que non perdoarías nunca?

A mentira Que cambiarías no mundo?

Axudaría ós que teñen necesidades.

Que é o primeiro que fas ó erguerte?

Almorzar.

Considéraste unha persoa feliz?

Por suposto que si.

Praia ou montaña?

Montaña.

Café so ou con leite?

Con leite.

Inverno ou verán?

Verán.

Cor favorita?

Verde.

Película favorita?

“Que bello es vivir”.

Que farías se foses invisible?

(Risas) A verdade é que non sabería o que facer.

Se tiveras un millón de euros, que farías con el?

Repartilo.

M ª N air González Canto tempo levas traballando no colexio?

11 anos.

Que opinas do colexio? É unha pasada.

Que opinas dos alumnos?

Dos pequenos non estou descontenta.

E, dos mestres?

Son estupendos, moi amables.

Poderías definirte en tres palabras?

Amable, ordenada, sincera.

Cales dirías que é unha das tus virtudes?

A bondade.

E, unha manía?

Son demasiado ordenada.(Risas) Unha cousa que non perdoarías nunca?

Unha infidelidade.

Que cambiarías no mundo?

Que desapareceran as guerras.

Que é o primeiro que fas ó erguerte?

Abrir a ventá.

Considéraste unha persoa feliz?

Si. Praia ou montaña?

Praia.

Café so ou con leite?

So. Inverno ou verán?

Inverno.

Cor favorita?

Granate.

Película favorita?

Non me gusta moito ver películas. Pero gustaríame ver “El señor de los anillos” Que farías se foses invisible?

Escoitar as miñas amigas cando falan de min.

Se tiveras un millón de euros, que farías con el?

Unha viaxe.

27

Os pasados días 22, 23, 24 e 25 estivo en Ourense o musical FAMA, sobre a famosa serie americana que revolucionou a todo o mundo.

Celebrouse no auditorio e houbo dúas sesións por día, polo que moitísima xente tivo a oportunidade de ver este fabuloso musical.

Trátase dun fenómeno global.

Primeiro foi un film de éxito, despois a serie televisiva de longa duración.

Hoxe, a que foi a sensación das pantallas en 1.980 é a sensación dos escenarios, que está destinada a ter vida para sempre. Actualmente estase representando en todos os continentes e en case todas as linguas. Fama demostra ser intemporal, e universal

debido ao poder de atracción que esperta en cada nova xeración.

Situada durante os últimos anos da célebre “High School for the Performing Arts”, na rúa 46 de New York (1.980 – 1.984), “Fama – El Musical” é unha historia agridoce pero definitiva, inspirada nun variado grupo de estudantes que se comprometen durante catro anos a un exhaustivo traballo artístico e académico con candor, humor e entrega. O espectáculo explora os temas aos que se enfronta moita xente nova de hoxe en día: situacións de prexuízo, identidade, confianza en si mesmos, cultura, sexualidade, abuso de substancias e perseveranza.

Coas súas maneiras tópicas, selección multi-étnica dos actores, cantantes, bailaríns e instrumentistas, e repertorios musicais de pop contemporáneo, de alta enerxía, entre os cales se inclúe o título da canción de maior éxito “Fame”, “Fama – El Musical”, é o musical ideal para todas as audiencias.

¡Menos mal que xa non temos que ir á Coruña ou a Madrid par ver estes espectáculos! Pódelos ver no auditorio de Ourense. ¡Non o esquezas!

28

O pasado día 22 de marzo celebrouse no noso colexio o III Festival Ladesol, co obxectivo de recadar fondos que este ano irán destinados a Matola, un poboado de Mozambique para dar alimento aos nenos da escola e proporcionarlles material escolar.

Como cada ano houbo actuacións musicais e distintos bailes interpretados polo noso alumnado e mozos doutros centros que quixeron colaborar no noso proxecto coa súa participación.

As actuacións que máis gustaron entre outras foron as do grupo Pangea que nos deleitaron coa canción Snow e as nenas M y M coa canción Te entiendo sendo as máis aplaudidas.

Dende aquí podemos dicir que o F estival foi un éxito grazas a todos vós e esperamos vervos o ano que vén con novos espectáculos.

29

Como cada ano, celebramos no patio do colexio o día da Paz. Este ano coas mans de cores, simbolizamos un gran arco da vella.

Leuse o Manifesto pola Paz, e houbo unha representación teatral dos nenos de primaria, na que as cores do arco da vella se disputaban a importancia de cada unha, demostrando que todas elas eran igual de importantes e imprescindibles.

Finalmente, dende o patio observamos como unhas pombas brancas saían voando por riba das nosas cabezas, simbolizando a mensaxe de paz que dende aquí queremos enviar ao resto da xente.

Con estas celebracións en colexios, preténdese educar os nenos lonxe da violencia, pode que así no futuro o mundo cambie, aínda que sexa só un pouco.

30

VEN CON NÓS...

VERÁN ‘07 CAMPAMENTOS PARA: 6º Primaria 1º ESO 2º ESO 3º ESO 4º ESO Bach

No mes de xuño...

“RIANXO ESPÉRATE” 31

O pasado martes, 27 de febreiro de 2007, 40 rapaces de 2º da ESO acompañados polos profesores Estrella e Gonzalo (coordinador do Proxecto) acudiron ós Castros de Telle – Moreiras – Toén a unha plantación de árbores.

Visitamos a cooperativa rural “Os érbedos” e fixemos as seguintes actividades, asesorados por Amigos da Terra e Area negra.

-

Obradoiro de Vermicompost: buscamos vermes (miñocas) para facer compostaxe coa materia orgánica.

-

Obradoiro de Orientación para saber orientarnos no monte ou escapar do lume se é preciso.

-

Obradoiro de caixas – niño para paxaros.

-

Coñecemento da Cooperativa e das especies de piñeiros e vides (Ribeiro) -

Un diaporama explicado polo axente forestal Santos, sobre a situación do monte galego.

E por fin, o momento cume: a plantación de árbores, dentro da Campaña “Doa sangue, planta unha árbore”.

Foron 250 exemplares autóctonas e frondosas: serval, piñeiros, teixos, carballos, castiñeiros, bidueiros, etc.

E despois volvemos, cansos, ó colexio, pero traballamos arreo polo medio ambiente. Grazas a actividades como esta o noso Colexio vai á cabeza da provincia e é xa toda unha institución neste campo.

32

María González Padrón

Este ano no Nadal os nenos de quinto de primaria tivemos unha tarefa para facer: ler o libro de MAGOS DEL ATARDECER. Eu, no primeiro momento, pensei que era un libro como outro calquera, pero non, equivoqueime, é un libro moi emocionante. Cada capítulo que ía lendo gustábame máis. E, sen darme conta, quedei atrapada nel. Como me gustaría ser aquela nena chamada Iria! Coa súa imaxinación logrou facer moitas

historias. Por iso, eu creo que todos nós levamos dentro un pouco de maxia e se sabemos tirar dela, calquera de nós pode facer unha fermosa historia.

Hoxe, día 30 de xaneiro, tivemos o encontro co autor: Joan Manuel Gistbert. Para min tamén foi emocionante, pois nunca antes tivera a oportunidade de coñecer a un escritor en persoa.

33

Sobre as 12 menos cuarto empezamos a baixar ó salón de actos. Alí xa estaban sentados moitos nenos doutros colexios.

Eu non sabía que aquilo me ía gustar tanto! Contounos moitas cousas; fíxonos preguntas sobre o libro e tamén sacou algún que outro sorriso de todos nós.

Antes de rematar este escrito, só me queda recomendarvos que si tedes á oportunidade non o dubidedes e lede “MAGOS DEL ATARDECER”

34

Ó final non era tan difícil o exame!

Que agua máis fríaaaaaa !

Pero sorír igual…

O meu deporte favorito: ir de compras.!

Pero que guapas estamos rapazas!!

Bienvenido Ourense

Esta vai por vós…

Aburridas ou será que estamos esperando a que se anime a festa neste barco?

As Cataratas do Niágara máis bonitas con nós dilante…

35

Berklee School of Music o famoso conservatorio de música en Boston axudou a lanzar as carreiras de notables músicos como Quincy Jones, Branford Marsalis e Paula Cole. Na costa oeste dos EE.UU., hai outra escola de música Berkeley.

Chámase Berkeley, California, onde nas súas rúas os membros de Green Day recibiron a súa formación informal. Como moitos descoñecidos este trío (Billie Joe Armstrong, Tré Cool e Mike Dirnt) tivo o seu comezo nese barrio de universidade, tocando gratis en bares punk na rúa Gilman. Pero a diferencia da maioría dos aspirantes da zona oeste da bahía, dalgunha maneira estes tres convertéronse na máis notable, e para moitos, a máis improbable, historia do éxito. Non só deron un bo nome á madurez, venderon máis de 10 millóns de albums e gañaron un grammy no proceso. Pénsea en Green Day como os precursores dun novo son de California: os

Beach Bois de surfear sobre o sillón. Armstrong e Dirnt naceron en Rodeo, California, en 1972 e foron amigos dende os 10 anos. Para a idade de 14 armaron a súa primeira banda “Sweet Children”, que comezou a tocar nas discotecas de todas as idades da rúa Gilman. Como Green Day (nome motivado por un día enteiro fumando herba entre os tres mozos) gravaron o seu primeiro EP, “1000 hours” en dous días cando tiñan 17 anos no seu último ano de secundaria. Pronto, Dirnt se graduou, Armstrong deixou os estudos e comezaron a vivir en Okland, California. O seu álbum debut, co batería Al Sobrante ( verdadeiro nome: Jhon Kiffmer) foi lanzado en 1990 pola empresa discográfica local Lookout! Cando Sobrante marchou, Dirnt e Armstrong encontraron un amigo nos brazos de Tré Cool (nacido como Edwin Wright III) quen estivera tocando cos Lookout!D dende os 12 anos. (Tré , quen medrou cerca de Mendicino, era tamén veciño do fundador de Lookout! Laurence Livermore).

Cool fixo o seu debut con Green Day no segundo álbum da banda “Kerplunk”. Green Day formou a súa base de fanáticos de maneira clásica: gañándoa por mérito. Antes de firmar cunha empresa grande, a banda xa completara cinco Tours no país, manexándose eles mesmos de costa a costa e durmindo no piso de amigos e fanáticos.O pandenomio chegou cando se lanzou o seu debut para a discográfica Reprise. “Dookie” foi lanzado e Green

Day representoulle a unha rapidamente expandíndose, unha enerxía e loucura de Punk-Rock.

Coas 14 pezas rápidas chegando só a 39 minutos, 1933 comezou a soar como 1977. Green Day sobre sacarse as cascas e feridas, pirotécnica e masturbación convertéronse en himnos nacionais non oficiais. Green Day estaba cantando sobre a súa propia forma de desconcerto, pero parecía que había un mundo de seguidores que sentían a súa dor e querían rir e bailar con eles. “Dookie” chegou a vender máis de 10 millóns de albums só en EE.UU(o que Billie Joe define como froito dunha “aoutoterapia barata debida ó consumo excesivo de televisión”) e Green Day gañou un Grammy en 1994 como mellor presentación alternativa. Por suposto que este éxito fixo que moitas das persoas na rúa de Gilman comezaran a gritar “vendidos”! e “comerciais”!, pero só cunha vez que Seinfield. Os membros de Green Day, os cales casaron e tiveron fillos, obviamente maduraron, polo menos un pouco.

Pero Billie Joe e os seus amigos non están envellecendo con moita graza. Ás veces aínda poden ser ben maleducados e toscos: “A miña muller moéme a cabeza e o m se escoitara a Green Day, sábese que isto non é unha versión augada media deseñada para impresionar os teus pais. No seu próximo álbum “Insomniac” e especialmene no último “Nimrod”, Green Day puido manterse verdadeiro á actitude punk mentres suministrando que non son só un grupo de tres cordas. No estilo de “Nimrod”, nótase o estilo instrumental tipo surf de “Last Ride” e a sección de guitarra de “Good Ridance”, o cal foi ilustrado prominentemente nun episodio da serie de televisión ER e no episodio

36

final do famoso eu fillo é un desastre, non teño sexo porque non se me para” canta Armstrong en “The Grouch”.

Green Day non inventou nada, pero trouxeron o enfado e a exuberancia, como tamén o humor do punk á conciencia popular; abrindo o camiño a outros grupos como The Offpring ou Rancid. Mentres Dookie individualmente transformouse no son dunha nova xeración de mozos

asqueados, Green Day tamén probou a ter unha carreira máis longa que o que puidera durar esa época, definindo o seu éxito comercial. Os membros preguntan nunha canción “¿tes tempo de escoitar queixarme?” e aínda contestamos un rotundo si.

Tras unha vida de excesos e alcol, e o que lles queda, tras unha época sen rumbo fixo chegou “American idot” a segunda idade de ouro de Green

Day. O disco que narra a vida dun alcólico que percorre os suburbios sen rumbo fixo (Jimmy), o maltrato ás mulleres e sobre todo unha carga prominente de bombardeo político cara ó seu goberno actual.

“American idiot” superou a venta do mesmísimo “Dookie”.

Consagrounos como banda chegando a facer o concerto punk máis grande da historia en Inglaterra. O disco integrado por dúas óperas-punk (o que nos fai pensar como uns mocosos puideron medrar ata compoñer unha óperapunk) Jesus of Suburbia e Coming Home móstrannos de maneira brutal, burlesca e chea de rabia a vida dos militares e dos suburbios.

Tras dous anos de silencio os tres de sempre tomaron a decisión de se reuniren unha vez á semana para falar e poñer en común as súas ideas, xa que por boca do propio Armstrong, os seus amigos comezábano a ver como o nazi da banda. A recompensa de tanto esforzo foi este disco que veu acompañado de numerosísimos premios entre eles outro grammy.

Nestes momentos preparan novo traballo pero o que temos claro é que en total suman 8 fillos e 3 divorcios excepto Billie Joe que segue adiante co seu matrimonio. As súas miradas denotan repouso e madurez, a súa vestimenta é elegante, cando eran novos souberon o que é a fama, agora saben o que é gozar dela. Son punks, ricos e famosos son: Green Day.

37

...Actor, presentador, cómico... un artista polifacético?

LÚA Participaches

no cine, televisión,teatro, estiveches na radio, tamén es cómico...

Definiríaste como un artista polifacético?

C.B Non creo que poida definirme así; o que pasa é que aquí en Galicia hai que ser un pouco coma un 4x4, porque non hai a seguridade de que te poidas dedicar a unha soa cousa, como por exemplo en Madrid hai xente que se dedica só ó teatro ou só ó cine. E tamén ten en conta que cando eu empecei aquí non se podía vivir realmente só como actor, senón que había que combinala con outra profesión. Pero a cuestión é que, a base de todo isto, collín o hábito de tocar distintos paos e de variar, facer menos monótono e un pouco máis divertido todo.

LÚA Con “Mareas vivas” moitos actores déronse a coñecer en Galicia. Supuxo para ti o comezo? Como foi esa experiencia?

C.B Home non, eu creo que a serie foi para todos un recoñecemento por parte do gran público pero os que estabamos alí xa levabamos moitos anos de experiencia no teatro. Houbo algún caso de alguén que alí debutou, pero o resto eramos xente que xa viñamos deste “mundillo”.

LÚA En canto á túa participación no cine, que experiencia, que película destacarías como a máis importante da túa carreira como actor?

C.B En canto ao resultado quedei moi satisfeito cunha película que aínda non se estreou aquí que se chama “Ecos” que se gravou en Cataluña, creo que é unha “telemovie” preciosa, tamén está Cargo que foi unha experiencia moi internacional, con actores doutros países; e por suposto teño que mencionar tamén “Heroína” unha

película moi intensa, na que, ben, tentei facer o meu papel de corazón, o mellor posible.

LÚA O ano pasado con “somos unha potenzia” pode dicirse que se modernizou a programación da TVG? C.B Esa era un pouco a nosa idea, era o que pretendiamos, facer algo máis urbano para a xente nova, porque a televisión de Galicia está moi orientada cara a un público máis ben maior, entón tentámolo por alí pero tampouco tivemos tanto éxito como para ter continuidade. Intentámolo, pero ben, non é fácil que o centro da cidade, sobre todo o que non é galego-falante que entre a ver a galego. Non é fácil.

LÚA Estás a traballar agora nalgún novo proxecto ou tes algunha idea de cara ao futuro?

C.B Pois mira, acabo de rematar unha serie para Antena 3 que se chama “Círculo Rojo” gravamos xa catro capítulos con Carmen Maura, María Adánez...moi bo reparto, estrearase en primavera. E tamén se estreará unha película dirixida por Antón Reixa “Hotel Trívoli” no festival de Málaga, tamén se estreará alí “Una mujer imposible” que se gravou na Coruña con Adolfo Fernández, Maria Bouzas, Xerardo Herrero... e, se todo vai ben comenzarei dentro dun pouco un novo programa pero prefiro non dar datos aínda, tamén teño previsto outra película para o verán, unha comedia, aínda non está firmado así que a ver o que pasa.

38

Música

¡¡¡ FOI UN ÉXITO ROTUNDO !!!

Deporte

Laura Bouza Romero 3º ESO A

SALÓN DE ACTOS DO COLEXIO Ecoloxía XOVES 22 DE MARZO DE 2007 ÁS 19:30 HORAS

Curso Internacional de Inglés

DURACIÓN: DATA: ALUMNOS:

3 semanas Xullo 2007 ESO e Bach.

CLASES:

Colexio Internacional Profesores nativos 20 clases semanales Material escolar Diploma de asistencia

ACTIVIDADES CULTURAIS E OCIO:

PRAZAS 30 alumnos

Organizadas e xestionadas por monitores de tempo libre Todas as tardes despois de clase: Museos Teatro Deportes Cine  Visitas  Praia Visitas a: Planetario, Butterfly World,Sawgrass Mills Mall...

Cada sábado unha excursión: Miami, Disney World, Busch Gardens Theme Park RESIDENCIA: SOLICITA Actividades después de la cena: disco, cine, etc.

INFORMACIÓN EN Pensión completa DIRECCIÓN Un español por familia se se quere Bono-Bus incluído Familias coidadosamente seleccionadas