Trodningur 5 tbl

5. tbl janúar 2010 - Útgefandi: Guðmundur R Lúðvíksson,myndlistamaður Meðal efnis: Myndlist frá Venezuela - Listamaðurinn - Troðningur vill vita - Töfradrykkurinn Gardiner Museum of Ceramic Art - Bláa lónið - Saltfisksetrið - Veist þú - ofl.

Menning &List

Forsíðumyndin er af undirbúningi á trúarhátíð hjá Múslimum.

Töfradrykkurinn Guðmundur R Lúðvíksson Fyrir austan bæinn Junkaragerði á Suðurnesjum er hæð sú, er nefnist Stóri-Dilkur. Hæð þessi er gróðurlaus á alla vegu, há og glögg frá umhverfinu af sjó að sjá. Í gamla daga bjó einhverju sinni í Junkaragerði bóndi sá er Eyvindur hét. Hann var vænn yfirlitum, mikill að vexti og burðum og fáskiptinn um hag annarra. Hann var ókvæntur er saga þessi gerðist og stundaði sjó sumar og vetur og græddist fé. Hann var talinn hafa draumkonu, er varaði hann við veðrum og þóttust hjú hans hafa séð hana hverfa stundum frá svefnstofu hans á nóttum. Fór það þá stundum þannig að búsýsla hans og sjósókn varð mjög næturblendin.

Eitt sinn, er leið að jólum, þóttust heimamenn verða varir meiri umferðar í bænum á nóttum en nokkru sinni fyrr, en á

sama tíma hafði Eyvindur draumfarir miklar á hverri nóttu, svo að dreymni hans gerði hann loks afhuga heimilisstörfum.

Daginn fyrir þrettándann brá hann sér inn að Kirkjuvogi. Segir ekki af för hans og leið svo þrettándanóttin að hann kom eigi heim. Þennan morgun með birtu bar svo við í Junkaragerði að gamall maður, er Egill hét, gekk út og ætlaði niður til nausta en í því sá hann Eyvind vera kominn heim undir bæinn. Asi mikill var á honum og var svipur hans sem hefði hann munnhörpur. Hann kom úr þeirri átt, sem Dilkurinn var. framhald á síðu 7

Myndlist frá Venezuela Þegar maður hugsar um myndlist kemur ekki fyrst upp í huga manns myndlist frá Suður Ameríku eða hvað þá Venezuela. Örugglega á þetta eins við um þegar aðrar þjóðir hugsa um myndlist, þá er Ísland ekki það fyrsta sem mönnum dettur í hug ( þótt okkur finnist auðvitað að svo eigi að vera ). Þau lönd sem tilheyra Suður Ameríku eru, Argentina, Bolivia, Brazil, Chile, Colombia, Ecuador, Guyana, Paraguay, Peru, Suriname, Uruguay, Venezuela. Í 300 ár var Venezuela Spönsk nýlenda og spænska er tungumál þjóðarinnar. Svo það ætti ekki að koma á óvart að menning þar sé undir áhrifum, sérstaklega frá Spáni.

Viss þjóðareinkenni má þó sjá í myndlist sem þar fer fram í söfnum og galleríum, þó svo að segja megi í raun að myndlist eins og við þekkjum í dag og “ viðurkennum “ sem virta myndlist hafi engin landamæri og sé í raun allstaðar eins. Ákveðin glóbal hugmynd er í gangi hvað hana varðar. Þó örlar enn á vissum karakter einkennum í útfærslum og efnistökum, og jafnvel nálgun á hugmyndum og framsetningu. Segja má að Evrópu menningin og Ameríku menningin hafi “ eignað sér “ á vissan hátt myndlistina, þótt hún einnig hafi tileinkað sér á vissan hátt og sótt í menningu og listir annarra þjóða. Ákaflega lítið er fjallað um myndlist frá S- Ameríku í hinum vestræna heimi. Það hefur í raun einkennt alla umræðu á myndlist sem Evrópubúar alast upp við að sniðganga aðra en sjálfan sig. Það sama er í raun þegar um myndlist og menningu frá Asíu er að ræða.

En það er líka gott að átta sig á því að í öðrum heimshlutum er ekkert síðri myndlist og á fullt erindi inn í alþjóðlega myndlist.

Troðningur lætur hér nokkrar myndir af verkum frá Venezuela fljóta með til gamans. Þess má líka geta að Troðningur rakst á það að myndlistamaðurinn Georg Guðni hefur sýnt verk sín í því ágæta landi.

Venezuela: Íbúafjöldi: 27 milj. íbúar Stærð lands: 916,445 km2 Forseti landsins: Hugo Chávez Frías

Troðningur vill vita !

Hvað er Bláa Lónið ?

Bláa lónið er nú einhver fjölsóttasti ferðamannastaður á Íslandi bæði af innlendum og erlendum ferðamönnum. Starfsemi félagsins er á þremur sviðum, rekstur Bláa Lónsins, þróun og markaðssetning á Blue Lagoon húðvörunum en nú er að finna breytt úrvarl húðvara fyrir andlit og líkama, og rekstur heilsulindar þar sem veitt er meðferð við húðsjúkdómnum psoriasis. Bláa Lónið hefur opnað nokkrar verslanir með Blue Lagoon vörum sínum og sú nýjasta er Blue Lagoon spa í Hreyfingu heilsulind. Hjá fyrirtækinu starfa um 90 manns.Blue Lagoon psoriasis meðferðin hefur hlotið viðurkenningu íslenskra heilbrigðisyfirvalda en fyrirtækið hefur boðið upp á meðferðir gegn sjúkdómnum frá árinu 1993. Meðferðin byggir fyrst og fremst á böðun í jarðsjónum en hann er eins og áður sagði þekktur fyrir lækningamátt sinn. Bláa Lónið ræktar blágræna þörunga sem einangraðir hafa verið úr jarðsjó Bláa Lónsins. Þetta eru sjaldgæfir þörungar sem einungis hafa fundist í jarðsjó Bláa lónsins. Þörungarnir og virk efni úr þeim eru notaðir í húðvörur Bláa Lónsins - vörumerki húðvaranna er Blue Lagoon Iceland. Rannsóknir hafa leitt í ljós áhugaverða lífvirkni þörunganna á húðina, einkum gegn öldrun hennar, auk þess að vera framleiðendur að ýmsum áhugaverðum lífvirkum efnum svo sem omega3 fitusýrum, fjölsykrum, náttúrulega litarefninu phycocyanin.

Bláa lónið íslensk sundlaug í lóni á Reykjanesskaganum sem affallsvatn frá Hitaveitu Suðurnesja myndar. Árið 1976 myndaðist lón í kjölfar starfsemi Hitaveitu Suðurnesja í Svartsengi og árið 1981 fór fólk að baða sig í lóninu þegar í ljós kom að böðun hefur jákvæð áhrif á húðsjúkdóminn psorisasis. Sex árum seinna eða árið 1987 opnað baðaðstaða fyrir almenning og 1992 var Bláa Lónið hf. stofnað. Árið 1994 tók Bláa Lónið hf. yfir rekstur baðstaðarins og í kjölfar opnaði göngudeild fyrir psoriasis og exem sjúklinga og fljótlega koma fyrstu Blue Lagoon húðvörurnar á markað. Megin markmið félagsins er að vera í forystu um uppbyggilega heilsu- og ferðaþjónustu á Íslandi.

Einstakleiki og eiginleikar Blue Lagoon jarðsjávarins eru aðalsmerki félagsins en jarðsjórinn inniheldur steinefni, kísil og þörunga sem þekktur er fyrir lækningarmátt sinn.

Vistkerfi Bláa Lónsins er eitt sinnar tegundar í heiminum. Kaldur sjór og grunnvatn kemst í snertingu við heitt innskotsberg á miklu dýpi þar sem Ameríku og Evrópu-Asíu flekarnir tengjast. Vökvinn snögghitnar og stígur upp á yfirborð jarðar. Hitaveita Suðurnesja borar eftir slíkum holum og jarðhitavökvinn er nýttur til að veita 17.000 íbúum heitt vatn og 45.000 manns rafmagn.

Bláa Lónið hefur unnið til margskonar verðlauna, m.a. fyrir að vera besta náttúrulega heilsulind heims, einn af tíu ótrúlegustu baðstöðum heims og ein af 25 bestu heilsulindum í heimi.[1]

Gardiner Museum of Ceramic Art - Toronto, Ontario, Canada.

K

eramik er eitt elsta listform í sögu mannsins. Fundist hafa brenndir leirmunir sem eru meir m en 11.000 ára gamlir í Asíu og mið austurlöndum. Segja má að keramik sé algengasti llist hlutur á nútíma heimilum, hvort sem er til skrauts, í matar og drykkjaráhöldum. Í Torontó T í Canada er eitt stærsta keramik safn sem um getur í heiminum í dag. Safnið var stofnað utan um gjöf frá George og Helen Gardiner, sem áttu gríðarlega stórt og merkilegt keramik safn. Í dag eru yfir 3.000 munir í safninu frá Ameríku, Asíu og Evrópu. Í safninu er rekið verkstæði fyrir almenning sem getur t tvisvar í viku unnið með leir og sótt kennslu í meðferð leirsins. Fyrirlestrar og fræðsla er höfð í hávegum.

Staðsetning safnsins er: Gardiner Museum 111 Queen’s Park, Toronto, Ontario, Canada M5S 2C7 Þ sem eiga leið um Toronto ættu ekki láta þetta safn fara Þeir framhjá sér.

Heimasíða safnsins er:

http://www.gardinermuseum.on.ca

3

Vísnavinir Suðurnesja og myndlistasýning í Listasmiðjunni.

Vísnavinir Suðurnesja komu saman í fyrsta sinn 14. janúar í Listasmiðjunni á Ásbrú. Kvöldið var vel sótt, eða nánast fullur salur. Á þessu fyrsta kvöldi komu fram, Halli Reynis, trúbador sem aðalgestur kvöldsins og flutti hann eigið efni við frábærar undirtektir. Síðan stigu á stokk, Tómas Malmberg, Agnes Lára, Elínrós og að lokum Geir Ólafs. Á sama tíma opnuðu þær Bjarnveig Björnsdóttir, Sigurlína Ólafsdóttir, Kristín Nielsen og Jóhanna Guðmundsdóttir sýningu á verkum sem þær höfðu gert á námskeiði undir handleiðslu Guðmundar R .

Troðningur var á svæðinu og lætur hér myndirnar tala sínu máli.

Gatavörður !

Svonefndar f d ““gatvörður” ö ð ” hhafa f valdið ldið sumum mönnum heilabrotum um langa tíð. Sjá má nokkrar slíkar á Reykjanesskaganum. Ein helsta kenningin hefur verið sú að þær eigi sér skírskotun til sambærilegra mannvirkja í Norður-Ameríku og hefðu því bæði verið hlaðnar af sama fólkinu beggja vegna Atlantshafsins og/eða gegnt sambærulegu hlutverki. Hvert fólkið var eða hvaða hlutverki þær áttu að hafa þjónað hefur hins vegar ekki verið útskýrt af neinu viti.

Fyrr á tímum voru bændur skuldbundnir til tiltekinnar þegnskylduvinnu. Yfirvaldið ákvað verkefnið, sem gat verið í formi vegghleðslna, gatnagerðar eða vörðuhleðslu, svo eitthvað sé nefnt. Þannig þurfti sérhver bóndi að leggja sitt af mörkum tiltekinn tíma á hverju ári - endurgjaldslaust. Sýslumenn, hreppsstjórar, prestar og læknar gengu í sama skólann, tengdust vinarböndum og tryggðarfestum til lengri framtíðar.

Prestarnir virðast hafa haft afgerandi áhrif á vinnuframlagið, sbr. vetrarleið Hvalsnesgötunnar, en þá götu fór presturinn í Hvalsnesi, Hallgrímur Pétursson, jafnan milli vinnustaðarins og heimilisins að Bolabás í YtriNjarðvík á 17. öld. Helsta öryggisáhugamál prestanna var að komast lifandi milli kirkjustaða, sem þeim var ætlað að þjóna, einkum í víðsjálegum verðum að vetrarlagi.

Af framangreindum gatvörðum má draga tvenns konar ályktanir; annars vegar þá að einstaka áræðnum bónda hafi ofboðið ánauðin og ákveðið að tjá hug sinn til hennar. Í stað þess að hlaða hefðbundna forskrifaða vörðu (60x60 og 120 að hæð) hafi hann viljað vekja athygli á þurfalinginu. Dagsverkið hefur eflaust verið ca. tvær fullhlaðnar vörður og skýrir það vel gatvörðurnar tvær við Presthól. Afurðin hefur í framhaldinu án efa vakið mikið umtal á þeim tíma, enda vörðurnar ólíkar öllum öðrum hefðbundum við stíginn. Ef til væru stólræður prestsins frá þessum tíma mætti eflaust sjá viðbrögðin við afbrigðilegheitunum - með tilheyrandi bölvunum og bannfæringum.

Svo gildir og jafnan um verk þeirra, sem hafa viljað tjá sig í seinni tíð á annan hátt en hefðbundinn. Líkt og þá hafa verkin verið talin “fáranleg”, en smám saman, með tímanum, fengið viðurkenningu í samræmi við gildi tjáningarinnar. Sömu lögmál eru algild, bæði í tíma og rúmi, um árþúsunda sögu mannskepnunnar - og þarf ekki Reykjanesskagann til.

5

Ljósmynd; Guðmundur R Lúðvíksson 2007

Töfradrykkurinn frh.

Eyvindur þóttist þá ætla að grípa til hennar, en við það sortnaði honum fyrir augum og áköf suða greip eyru hans en þegar það hvarf, stóð hann utan í Dilkinum og við það hraðaði hann sér sem mest hann mátti heim til bæjar.

H Hann kallaði til Egils og bað hann ganga m með sér til skemmu sinnar. Egill gerði það. sin Þar tók Eyvindur upp Þa silfurstaup úr vasa sil sínum. Það var mikið sín og fagurt og að utan alsett bláum plötum als eða deplum er greyptir voru í silfrið. Er þá mælt að Eyvindur hafi sagt Agli frá því að þegar hann um nóttina var á heimleiðinni kominn suður undir Stóra-Dilkinn hafi hann skyndilega orðið gagntekinn af einhverri undarlegri breytingu og kyrrð, sjávarhljóðið virtist deyja út í fjarska og hann heyrði eigi framar til sjálfs sín er hann gekk.

Eftir þessa nótt var Eyvindi brugðið. Hann festi eigi hugann við neitt og allt fór úrhendis í búskap hans. Oft lagði hann leiðir sínar til Dilksins, en allt kom það fyrir ekki. Þá var það vetrarkvöld eitt árið eftir að Eyvindur kom heim neðan frá naustum og lagði sig. Jafnskjótt og hann gleymdi sér, dreymdi hann að aldraður maður kæmi að rúmi hans og mælti: “Illa ferst dóttur minni við þig er hún hefir gert þig afhuga öllu öðru en sér en læsir þó jafnframt fyrir þér bústað sínum.

Skaltu nú minnast þess að sjáir þú eitthvað óvenjulegt á himninum í vetur, skalt þú þann sama dag, seint að kvöldi, ganga til Dilksins og mun ég þá greiða þar fyrir þér.”

Í því varð honum litið til Dilksins. Hann var horfinn en í staðinn var þar bygging er hann gat eigi lýst. Var það líkast mörgum húsum er stóðu í röðum hvert aftur af öðru, og æ hærra, er aftar dró. Það næsta og mesta var opið og bjart þar inni. Þar stóð bláklædd og fögur kona. Var hálsmál hennar, ermar og faldur bryddað rauðum borðum. Hún bauð Eyvind velkominn og leiddi hann inn í stóran sal. Þar voru rósofnir stólar með háum bökum og drekahöfðum til hliða en úr loftinu héngu skálar í löngum festum og loguðu ljós í hring á börmunum. Alls staðar bar skraut fyrir augað en umhverfis ríkti annarlegur blær sem eins og eyddi öllum hávaða.

Konan bauð Eyvindi til sætis og mælti:

Leið svo tíminn fram yfir Kyndilmessu að aldrei var róið vegna útsynnings og umhleypinga en er veður hægðust og Eyvindur reri í fyrsta sinn þessa vertíð, lagðist hann við stjóra á miði því, er Brúnkolla heitir. Voru þar flestir hásetar Eyvindar öngulsárir. En með birtingu kom Eyvindur á drátt einn þungan svo að hann varð að lúta fram við hann en við það herti hálsborgin á skinnstakki hans mjög að honum. Þegar minnst varði, missti Eyvindur dráttinn af færinu og losaði hann þá strax um hálsbjörgina í beinsylgju sinni að framan. En við það rétti hann sig upp og varð um leið litið til austurs. Sá hann þá gylliniský á austurloftinu þar sem dagurinn var að fæðast. Við það brá Eyvindi svo að hann skipaði hásetum litlu síðar að hanka upp færin frá fiski sem tekinn var að örvast. Var þá létt stjóranum og haldið heim.

“Vita skaltu það. Eyvindur, að oft hefi ég bjargað þér frá vondum veðrum og háska. Ég mun því biðja þig að ganga nú í mína þjónustu, þar sem þú hefir eigi meiri skyldur við aðra en mig. Og fegurra mun blik hafsins vera og betra það að sækja frá bústöðum mínum.”

Þegar heim kom og tekið hafði verið á köstum og skipt í hluti, voru fimm til hlutar og sló þá óhug á hásetana, því að þeir minntust orðtaksins forna: að betri eru fjórir á skip en fimm í hlut í fyrsta róðri.

Eyvindur stóð þá upp og mælti: “Eigi mun ég vistast til þín né heillast af þér láta, þótt þú hafir greitt fyrir mér.” Þá mælti konan: “Ég mun þá gefa þér minjagrip um komu þína.”

Þetta kvöld á vökunni brá Eyvindur sér út en kom ekki aftur. Var hans leitað oft og lengi en aldrei fannst hann né kom fram eftir þetta og var það hald manna að hann hefði náð til álfkonunnar í Dilkinum og hún tekið hann í fulla sátt. Nokkrum vikum seinna bar svo við, er komið var út í skemmu Eyvindar að þar var veizlumatur mikill er enginn kannaðist við og var það álitin sending úr brúðkaupi hans til hjúa sinna. En lengi var það svo í Junkaragerði er rifjuð var upp sagan um Eyvind og hvarf hans að þá var silfurbikarinn með bláu deplunum sýndur til minja um Eyvind og bústaði álfanna í Stóra-Dilkinum.

Kom hún þá með silfurstaup tvö og könnu. Hún hellti í staupin rauðu víni úr könnunni. Það var svo kalt að staupin döggvuðust að utan. En er Eyvindur drakk það, brá svo við að hann sá allt í öðru ljósi og það, er meira var, að allt virtist skyndilega verða enn fegurra og tilkomumeira, veggirnir eins og fjarlægðust, loftið hækkaði og ljósin á skálunum urðu eins og fjarlægar stjörnur og hann varð svo heillaður af konunni að hann missti þau orð af vörunum, er hann með öllu hafði aftekið að segja rétt áður. Þá mælti konan: “Nú hefir þú drukkið þann drykk að þú munt einskis njóta án mín. En fyrst þú afþakkaðir boð mitt og virtir að vettugi velgerðir mínar, þá legg ég það á þig að þú skalt eigi til mín komast aftur fyrir mína hjálp. En bikarinn skaltu hafa til minja um fundi okkar. Og mun nú hvorugu okkar líða vel.”

RAUÐSKINNA II 141

7

Listamaðurinn ? “...þorri íslenskra listamanna er bljúgir aular...”

Kjartan Guðjónsson

er álitinn einn af bestu núlifandi málurum á Íslandi í dag. Hann nam list, fyrst á Íslandi en síðar í Art Institute of Chicago og síðar í Accaemia di Belle Arti í Flórens. Kjartan hefur verið áhrifamikill í Íslensku listalífi í meira en hálfa öld! Hann var einn af málurunum sem voru þekktir sem Septem-hópurinn og héldu fyrstu sýningu sína saman árið 1947. Kjartan var kennari í Myndlistarskóla Reykjavíkur í meira en 25 ár.

Kjartan Guðjónsson hefur haldið fjölmargar sýningar, bæði einn og með öðrum. Hann er líka þekktur fyrir verk sín á sviði hönnunar og myndskreytingar. Þrátt fyrir að árin séu orðin mörg er Kjartan enn hugmyndaríkur og málar kraftmiklar og áhrifaríkar myndir. Ég kynntist Kjartani þegar ég hóf nám við Myndlista og handíðaskóla Íslands 1987 en þá kenndi hann þar. Ég man þegar ég var á öðru ári að Kjartan sagði við mig ; “ þar sem hundaskítur er, er nýlistadeildin” . Kjartan lá aldrey á skoðunum sínum sem ég kunni ákaflega vel að meta og hann var frábær kennari.

( Úrdráttur úr grein BÁ á Facebook ) Myndlist - Bragi Ásgeirsson Málarinn Kjartan Guðjónsson er þekktur fyrir að ganga umbúðalaus til verks og tala tæpitungulaust um hlutina. Fyrir margt löngu á tímum Septembersýninganna var hann reiður ungur maður og talaði máli núlista tímanna af mikilli einurð og ósveigjanleika. Þeir ungu menn, er þá voru, vissu að þeir höfðu góðan málstað að verja eins og komið hefur á daginn, því að list þeirra var í takt við hjartslátt og sál nýrra tíma. Menn voru einungis ekki reiðubúnir til að meðtaka slíkar nýjungar utan úr heimi hér á útskerinu og spyrntu því fast við fótunum. Það getur líka verið fjári flókið að vera myndlistarmaður í jafn litlu og einangruðu þjóðfélagi, þar sem jafnvel höfuðborgin er líkust ofvöxnu smáþorpi, þar sem köld skynsemi efnishyggjunnar hefur oftast borið sigur af hólmi yfir heitum tilfinningum og skapandi kenndum.

Listamaðurinn Kjartan Guðjónsson hefur víða komið við eins og margur veit og haldið fjölda málverkasýninga, en eitt hefur hann aldrei gert áður sem vekur furðu, og það er að halda sérsýningu á teikningum. Hann er nefnilega löngu viðurkenndur sem afbragðs teiknari, sem hefur m.a. myndlýst bækur og fornsögur auk þess að vera í auglýsingastússi um árabil þar sem hann beitti teiknikunnáttunni óspart.

Nokkur verk eftir Kjartan Guðjónsson

Veist þú hvaða vatn þetta er hér fyrir miðri mynd ?

Svar er á síðustu síðu ( baksíðu ) .

Salfisksetur Íslands í Grindavík Menningamiðstöð. Þegar leið á 18. öldina, og þilskip tóku að leysa áraskipin af hólmi, varð saltfiskur aðalútflutningsvara Íslendinga. Fram að því höfðu vaðmál og skreið verið undirstaða utanríkisverslunar. Með tilkomu togaranna varð saltfiskverkun í raun að stóriðju og saltfiskur hefur æ síðan skipt verulegu máli fyrir afkomu þjóðarbúsins. Grindvíkingar hafa löngu verið drjúgir við að saltfiskinn og sýningum sögu verkunar og sölu á salfiski og þýðingu hans fyrir þjóðarbúið í gegn um tíðina á því vel heima í þessu ágæta sjávarplássi við suðurströndina.

Sýningin ætti að geta orðið forvitnileg fyrir erlenda ferðamenn, fróðleg fyrir skólafólk, sem getur hér kynnt sér mikilvægasta atvinnuveginn, og ánægjuleg fyrir hinn almenna Íslending sem fer í helgarbíltúr með fjölskylduna. Hún ætti einnig að geta orðið liður í að draga upp og efla sjálfsmynd bæjarins og fólksins sem þar býr.

Aðstæður hafa hagað því þannig að ekkert byggðasafn er staðsett í Grindavík. Saltfisksetrið kemur því stað safns og mun án efa verða miðpunktur margvíslegrar menningarstarfsemi heimamanna og að auki aðdráttarafl og upplýsingarmiðstöð fyrir ferðamenn sem sækja staðinn heim.

Gerður var verksamningur milli Ístaks h/f og Saltfisksetursins um byggingu sýningarskála. Sýningarskálinn er 650 m2 að grunnfleti og sýningarsvæði á tveimur gólfum alls 510 m2. Gert er ráð fyrir að Frá sýningunni “ Memorialist “ 2008 húsið verði tilbúið í September 2002 og kostnaðarverð samkvæmt verksamningi er um 106,5 milljónir króna. Grindavíkurbær mun verða leiðandi aðili við framkvæmd verkefnisins í samstarfi við stofnendur Saltfisksetursins og aðra styrktaraðila. Hönnuðir sýningarskálans eru Yrki s/f arkitektar Ásdís H. Ágústdóttir og Sólveig Berg Björnsdóttir. Í framhaldi að þessu var gerður samningur við Björn G. Björnsson sýningarhönnuð um hönnun og uppsetningu sýningarinnar. Saga saltfisksins verður sögð með stórum myndum, hnitmiðuðum texta og fáum en lýsandi munum. Gínur koma í staðinn fyrir fólk í leikmyndinni. Tæknin kemur við sögu þar sem notast er við sjónvörp á gólfum, sýningartjald á vegg, 32” sjónvarp og DVD spilarar tengdir við. Mörkuð er ákveðin leið í gegnum sýninguna og sagan þannig rakin í tímaröð.

Í salfisksetrinu er einnig rekin sýningasalur ( II hæð ) fyrir myndlist.

Í næsta blaði; Undirbúningur að einkasýningu í Listasafni Reykjanesbæjar

Það að halda einkasýningu kallar oftast á mikinn undirbúning og langa vinnu. Oftast hefst undirbúningurinn ári áður eða jafnvel nokkrum árum fyrr en sýning fer fram. Í þessu tilfelli sem hér er sagt frá, er unnin sýning sérstaklega í rýmið, það er að segja að verkin eru í raun ekki sjálfstæð, heldur fyrst og fremst unnin með sýningasalinn í fyrirrúmi. Hugmynd að sýningunni kviknaði þegar boð kom frá listasafninu árið 2009. Í fyrstu var hugmyndin sett niður á blað að verkunum. Gerð er kostnaðaráætlun og efnis listi gerður. Þau í raun nokkuð fullmótuð löngu áður en hafist er handa við gerð verkanna . Síðan tekur við heilt ár að gerð verkanna í fullri vinnu alla daga. Á ferlinu verða ýmis ljón í vegi bæði tæknileg og í vinnslu. Upp koma ýmsar krísur s.b spurningar hvort hugmyndin sé í raun einhvers virði, hvort vinna eigi verkin á annan hátt eða hreinlega hætta eigi við hugmyndina og byrja á annarri. Þetta ferli er oft ákaflega frekt á sálina og tekur á.

Sýningin sem hér er rætt um verður ekki fyrr en í byrjun september 2010.

Myndir af vinnustofunni. Verk í vinnslu. Hvert verk á vegg er 275 cm x 125. Einnig verða 29 skúlptúrar á gólfi.

Listilegar heimasíður

http://ferlir.is/? - Áhugafólk um Suðurnesin - Fróðleikur

http://www.sjfmenningarmidlun.is/? - Gönguferðir á Reykjanesi ofl.

e N

t i r a m í t t 5tbl. janúar 2010

Svar við spurningu á síðu 9 - Kleifarvatn

Troðningur

Myndin á baksíðunni er verk eftir Guðmund R Lúðvíksson “ Draugur getur son “ 2007 - Vörður á Reykjanesinu