αν οι κτ έ ςε κδόσε ι ςmaga. gr books. maga. gr
Θάνος Μαντζάνας
Γεννήθηκα και ζω στην Αθήνα όπου και σπούδασα πολιτικές επιστήμες στην νομική σχολή του οικείου πανεπιστημίου. Ουδέποτε εξάσκησα επαγγελματικά το αντικείμενο των σπουδών μου όμως καθώς από πολύ νεαρή ηλικία, ένεκα της τυχοδιωκτικής μου φύσης, με άρπαξε από το λαιμό η περιπέτεια της γραφής και έκτοτε δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση να με αφήσει μέχρι το τέλος του βιολογικού μου κύκλου. Πρόκειται για εξαιρετικά πολυποίκιλη και πολυδιάστατη περιπέτεια και στην περίπτωση μου ακόμα περισσότερο αφού περιλαμβάνει τα περισσότερα είδη της πλην ποίησης, με κάποια βέβαια από αυτά έχω ασχοληθεί επί του παρόντος μόνο σε επίπεδο προσχεδίων τα οποία φυλάσσονται στον σκληρό δίσκο ενός από τους Macintosh μου ή σε εκείνον – λιγότερο σκληρό μεν αλλά ασύγκριτα μεγαλύτερης χωρητικότητας – που είναι εγκατεστημένος ακριβώς κάτω από το τριχωτό της κεφαλής και ανάμεσα στα αυτιά μου και αναμένω να επιδοθώ σε αυτά σε πιο εύθετο χρόνο. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως η επιστήμη έχει ακόμα να επιλύσει πάρα πολλά προβλήματα και ένα από αυτά είναι πως κανείς μπορεί να επιβιώσει τρώγοντας φύλλα χαρτιού με αποτυπώματα μελανιού επάνω τους παλαιότερα και έστω και αναρίθμητα megabytes του Word (for Mac obviously!) πιο πρόσφατα. Γι’ αυτό και βιοπορίζομαι εδώ και πολλά, πάρα πολλά χρόνια δημοσιογραφώντας, το επαγγελματικό μου πεδίο γραφής είναι ο πολιτισμός και οι τέχνες και, πιο συγκεκριμένα, ειδικότητα μου η μουσική. ΈΈχω εργαστεί σε ουκ ολίγα από τα μουσικά περιοδικά της χώρας μας, έχω συνεργαστεί με μουσικές στήλες ή μεμονωμένα κείμενα σε αρκετά άλλα του ειδικού και γενικού Τύπου ενώ στα μουσικά έντυπα, έκτος από συντάκτης, διέγραψα και όλη την πορεία των οργανωτικών/διευθυντικών στελεχών, από επιμέλεια ύλης μέχρι γενική διεύθυνση. Από τα τέλη του 1999 είμαι ο υπεύθυνος της μουσικής στήλης, ενός δισέλιδου που δημοσιεύεται κάθε Σάββατο, της εφημερίδας Αυγή. Το Internet δεν μπορούσε φυσικά να με αφήσει αδιάφορο και έτσι στο τέλος του 2003 έγινα ο συνιδρυτής του κινηματογραφικού site Movieworld του οποίου ήμουν και ο managing editor και administrator ως και το τέλος περίπου του 2010. Τέλος έχω εργαστεί και…λιγουλάκι ως μουσικός παραγωγός στο ραδιόφωνο, μόνο την τηλεόραση έχω αποφύγει όπως ο…Ανθιμος τον Μπουτάρη! Κατά τα άλλα όταν ήμουν μικρός με είχαν ρωτήσει να τους πω με 5 λέξεις τα ενδιαφέροντα μου και δεν δυσκολεύτηκα καθόλου: Λέξεις, προτάσεις, παράγραφοι, άνθρωποι, ζωή, με αυτήν ακριβώς τη σειρά. Τώρα που μεγάλωσα και είμαι κατά τι σοφότερος κατανοώ πολύ καλύτερα ότι οι τρεις πρώτες από αυτές δεν ήταν – και εξακολουθούν να είναι – παρά τα ανοικτές εκδόσεις maga.gr
Θάνος Μαντζάνας
μέσα μου για να προσεγγίσω και να συλλάβω καλύτερα τα δύο τελευταία. Συνειδητοποίησα επίσης ότι έχω και άλλα μέσα για αυτό, ίσως όχι τόσο ισχυρά όσο τα τρία πρώτα αλλά αναμφισβήτητα πολύ σημαντικά. Την μουσική πριν απ’ όλα (η πρώτη από τις…δύο μεγάλες αγάπες μου, ταυτόχρονα με το γράψιμο) αλλά και γενικότερα τον πολιτισμό, το Internet, τις αληθινά ωφέλιμες στην κοινωνία τεχνολογικές εξελίξεις και οτιδήποτε άλλο φέρνει τους ανθρώπους λίγο εγγύτερα ή έστω μειώνει την – υλική και μη – απόσταση ανάμεσα τους. Η περιοδική μου στήλη στο maga.gr έχει τίτλο Between the Collective Subconsciousness and the Mass Unconsciousness. Eκκινεί από την ακλόνητη πεποίθηση μου ότι ακρογωνιαίος λίθος της νεωτερικότητας, αν όχι συνολικά αυτού που αποκαλούμε σύγχρονο πολιτισμό, εξακολουθεί να είναι το «cogito ergo sum» του Descartes από την οποία πηγάζει και μια από τις ελάχιστες απόψεις μου για τις οποίες δεν έχω καμία επιφύλαξη για την ορθότητα τους, ότι η αντικειμενική πραγματικότητα – ή έστω αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως τέτοια – δεν είναι παρά η συνισταμένη όλων των επιμέρους υποκειμενικών, της εκδοχής δηλαδή που έχει για την πραγματικότητα προσωπικά καθένας μας.
Θάνος Μαντζάνας Ιούλιος 2011
ανοικτές εκδόσεις maga.gr
1!
Τα ίχνη των ονείρων | Θάνος Μαντζάνας
Τα ίχνη των ονείρων...
Μια άσκηση γραφής εν θερμώ (με πολύ υψηλές ατμοσφαιρικές θερμοκρασίες δηλαδή) ή Μια απόπειρα για ένα alternative καλοκαιρινό ερωτικό αφήγημα (λέμε τώρα...)
Στην αρχή υπήρχε μόνο σκοτάδι. Ατελείωτο, απέραντο, πυκνό, σχεδόν πηχτό σκοτάδι...ΉΉ τουλάχιστον αυτό έβλεπε. ΌΌταν άρχισαν να συνηθίζουν λίγο τα μάτια του μπόρεσε να διακρίνει κάτι σαν οάσεις φωτός. Και πάλι το σκοτάδι ήταν που κυριαρχούσε, επιβλητικό, σχεδόν δεσποτικό, μην επιτρέποντας σε τίποτα ούτε καν να αμφισβητήσει, πόσο μάλλον να διεκδικήσει την παντοδυναμία του. Απλά διακοπτόταν στιγμιαία από αυτές τις δέσμες φωτός. Τόσο απειροελάχιστα σύντομες που ούτε δέσμες δεν ήταν...μάλλον εκρήξεις φωτός θα τις έλεγε. ΉΉταν όμως αρκετές για να μπορέσει να διακρίνει λίγο γύρω του...όσο τουλάχιστον για να επιβεβαιώσει και με την όραση το μήνυμα που του έδιναν οι άλλες αισθήσεις του για αρκετή ώρα. Δεν ήταν ακίνητος... Βρισκόταν σε κίνηση, με τόση μεγάλη ταχύτητα μάλιστα ανοικτές εκδόσεις maga.gr
2!
Τα ίχνη των ονείρων | Θάνος Μαντζάνας
που ακόμα και το να προσπαθήσει να την υπολογίσει σε κατά πολύ σχετική προσέγγιση του φαινόταν ιλιγγιωδώς ασύλληπτο. Απλά αδύνατο...Προτίμησε λοιπόν να μην επιχειρήσει να το ασχοληθεί καν μαζί του, όπως και άφησε για αργότερα τη σκέψη του τί τον έκανε να κινείται και πού τον κατεύθυνε. Μην έχοντας λοιπόν τι άλλο να κάνει βάλθηκε να παρατηρεί τη διαδρομή... Να την απολαμβάνει μήπως; Μπα, δύσκολα θα το έλεγε αυτό...Δεν ήταν από αυτές που μπορούσες να τις απολαύσεις, να σε εντυπωσιάσουν και να τις θαυμάσεις ίσως αλλά όχι να τις ευχαριστηθείς. Πώς να απολαύσεις ένα ταξίδι που δεν ξέρεις τον προορισμό του; σκέφτηκε και γέλασε μόνος του. Το μόνο ευχάριστο ήταν ότι καθώς τα μάτια του συνήθιζαν όλο και περισσότερο μπορούσε πια να βλέπει όσα ως και δύο λεπτά νωρίτερα ήταν ανύπαρκτα ακόμα και σαν είδωλα για το οπτικό του πεδίο. Ναι, το σκοτάδι κυριαρχούσε παντού, απόλυτο, ανήλεο...Μέσα στο ασφυκτικό του πλαίσιο όμως τελικά υπήρχαν αρκετά πράγματα. ΉΉ μάλλον συνέβαιναν αρκετά...και όχι μόνον οι εκρήξεις φωτός. Μπορούσε για παράδειγμα να δει – ασύλληπτα μακριά του; Κυριολεκτικά δίπλα του, τόσο πολύ που θα μπορούσε να τα αγγίξει; Τόσο μακριά και τόσο κοντά την ίδια ακριβώς στιγμή; - αυτές τις σφαίρες. Μεγάλες, μικρότερες, μερικές πάρα πολύ μεγάλες, κανα – δυο τεράστιες... Και όλες παρήγαγαν κάποιον ήχο ή μάλλον έπαιζαν μια μουσική. Μια μουσική αλλόκοτη αλλά και εξίσου παράξενα αρμονική, όμορφη, τόσο πολύ όμορφη...Το ήξερε, το καταλάβαινε, την ένιωθε αυτή την μουσική...αλλά ήταν σίγουρος ότι δεν την άκουγε. Στην πραγματικότητα δεν άκουγε τίποτα αφού επικρατούσε απόλυτη σιωπή. Μα τότε πώς αντιλαμβανόταν αυτή την μουσική; ΏΏσπου ξαφνικά συνειδητοποίησε το πως...και αν κάτι του έκανε εντύπωση ήταν ότι το γεγονός δεν τον εξέπληξε καθόλου, το θεώρησε απόλυτα φυσικό. Την μουσική αυτή δεν την άκουγε αλλά την έβλεπε. Γιατί δεν ήταν ήχος, όσο και αν ακολουθούσε τους νόμους του και είχε τις ιδιότητες του... Ηταν φως, ένα παράξενο, έγχρωμο φως, αν μπορούσε να υπάρξει ποτέ κάτι τέτοιο...γιατί όμως άραγε να μην μπορούσε; Για την ακρίβεια ήταν ένα εξαιρετικά πολύχρωμο φως, εκατομμύρια χρώματα με τις αποχρώσεις τους να φτάνουν σε δισεκατομμύρια, μπορεί και σε τρισεκατομμύρια. Ηταν τα χρώματα που άλλαζαν οι σφαίρες, όλες τους, η κάθε μία χωριστά, εκατοντάδες χιλιάδες φορές κάθε δευτερόλεπτο μπροστά στα μάτια του. Αυτό λοιπόν εννοούσε ο Πυθαγόρας όταν έλεγε για την «μουσική των σφαιρών» σκέφτηκε ικανοποιημένος, καθόλου σίγουρος όμως αν ήταν για τον συλλογισμό του ή απλά επειδή έτσι ήξερε ότι το μυαλό του εξακολουθούσε να λειτουργεί. Ταυτόχρονα όμως άρχισε να συνειδητοποιεί πράγματα που δεν μπορούσε να καταλάβει ως τότε. Εξακολουθούσε να μην τα αντιλαμβάνεται με τις αισθήσεις του αλλά είχε για πρώτη φορά - ή έστω πολύ καλύτερη από κάθε άλλη - . επίγνωση τους Ας πούμε μπορούσε να καταλάβει ότι υπήρχαν σώματα - σαν τις σφαίρες αλλά και άλλα, χωρίς τη δυνατότητα να παίζουν την φωτεινή μουσική - που ήταν μακριά, τόσο πολύ μακριά ώστε ακόμα και τα ισχυρότερα ηλεκτρονικά τηλεσκόπια δεν τα έβλεπαν. Ηταν όμως εκεί, για πρώτη φορά το ένιωθε τόσο καθαρά...Οπως και μια άλλη περιοχή, εξίσου αχανής, ακόμα πιο μακριά ή και ανοικτές εκδόσεις maga.gr
3!
Τα ίχνη των ονείρων | Θάνος Μαντζάνας
πολύ πιο κοντά, δεν είχε σημασία γιατί αυτήν ειδικά ακόμα και αν ερχόταν να σε χτυπήσει στο πρόσωπο δεν θα την έβλεπες ποτέ, απλά δεν μπορούσες να την δεις. ΌΌμως το dark matter ή αντιύλη ή όπως διάβολο το έλεγαν αυτό το πράγμα ήταν εξίσου αληθινό, υπήρχε. Και αυτό ήταν κάτι που επίσης το αισθανόταν για πρώτη φορά τόσο ξεκάθαρα, δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία πια... Κοίταξε προς τα κάτω, αν έννοιες όπως κάτω και επάνω είχαν την παραμικρή σημασία υπό αυτές τις συνθήκες. Μια από τα ίδια, σκοτάδι και ακόμα περισσότερο σκοτάδι, διακοπτόμενο μόνον από τις εκρήξεις φωτός και τα κρεσέντο της φωτεινής μουσικής... Παρ’ όλα αυτά όσο περνούσε η ώρα δεν ήταν μόνο τα μάτια του που συνήθιζαν και έβλεπαν καλύτερα και περισσότερα, με έναν παράξενο τρόπο καταλάβαινε και άλλα πράγματα. Του ήταν απόλυτα προφανές πλέον ότι το σκοτάδι – και το ηχητικό του ισοδύναμο, η σιωπή - δεν σήμαινε και ακινησία, ακριβώς το αντίθετο μάλιστα. Υπήρχε κίνηση, συνεχής, αδιάκοπη, το σύνολο μα και όλα ανεξαιρέτως τα μέρη του, από το μεγαλύτερο σώμα μέχρι και το τελευταίο σωματίδιο, κινούνταν μόνιμα, ατέρμονα, ίσως η πεμπτουσία της ύπαρξης της τους τελικά ήταν αυτή ακριβώς η κίνηση. Τώρα ποια ακριβώς ήταν αυτή η κίνηση, τι κατεύθυνση και φορά είχε, τί και πως τη δημιουργούσε...Μην είμαστε και πλεονέκτες, δεν μπορούσε να απαιτήσει να τα μάθει ή να τα εξηγήσει όλα από την πρώτη φορά. Είχε μόνο μιαν αίσθηση ότι επίκεντρο αυτής της κίνησης, η συνισταμένη της ας πούμε, ήταν μια συνεχώς εναλλασσόμενη συστολή και διαστολή, ίσως από τη μια χορδή στην άλλη, αμέσως μετά το αντίστροφο και ξανά και ξανά...Ανεξάντλητη η ενέργεια του όλου συστήματος, σκέφτηκε με θαυμασμό. Αλλά πάλι...πώς θα μπορούσε ποτέ να είναι διαφορετικά; Και ξαφνικά η ιδέα και μόνον ενός κατατονικού σύμπαντος του φάνηκε τόσο αστεία που άρχισε να γελάει δυνατά, πάρα πολύ δυνατά. Δεν μπορούσε βέβαια να ακούσει το ίδιο του το γέλιο αλλά το αισθανόταν και με το παραπάνω, τρανταζόταν όλο του το σώμα και αυτό ομολογουμένως του έφτιαξε αρκετά τη διάθεση. Τί μπορούσες δηλαδή να κάνεις σε ένα σύμπαν με χαμηλά επίπεδα ενέργειας για να το φέρεις στα ίσα του; Να του δώσεις κανένα ισοτονικό; Με ζάχαρη ή άνευ; ΆΆμα το σύμπαν είχε πρόβλημα ενέργειας πιθανότατα θα ακολουθούσε και συγκεκριμένο διατροφικό πρόγραμμα, επέτρεπε αυτό τους υδρογονάνθρακες ή όχι; Πρέπει να τα προσέχει κανείς αυτά τα ζητήματα... Ωραία όλα αυτά, μια χαρά θα τα πήγαινε το σύμπαν όπως τα κατάφερνε πάντα άλλωστε, δεν υπήρχε κανένας λόγος ανησυχίας... Το θέμα ήταν τί γινόταν με όλα όσα βρίσκονταν εντός του, τα υποκείμενα του. Ανάμεσα τους και ο ίδιος του πέρασε αστραπιαία από το μυαλό αλλά προτίμησε να το αφήσει για αργότερα και συνέχισε με την σφαιρική θεώρηση του θέματος... Κάτι έκαναν όλα αυτά, κάπου πήγαιναν, κάτι εξυπηρετούσαν και, πάνω απ’ όλα, κάποιες αρχές ακολουθούσαν, σε κάποιου είδους κανόνες και νόμους υπάκουαν. Και επειδή προφανώς η μαθησιακή του ικανότητα ήταν αρκετά πιο οξυμένη από συνήθως για πρώτη επίσης φορά άρχισε να σχηματίζει μια ιδέα και για αυτό...ΉΉ μάλλον να βλέπει κατά κάποιο τρόπο την εικόνα του φαινομένου, the big picture με τα όλα της.
ανοικτές εκδόσεις maga.gr
4!
Τα ίχνη των ονείρων | Θάνος Μαντζάνας
Τελικά ήταν απλούστερο από όσο θα μπορούσε να υποθέσει ως τότε...Σχεδόν τις έβλεπε καθαρά, τόσο που του φαινόταν ότι μπορούσε να τις αγγίξει. Πολλές, τόσο πολλές που ήταν αληθινά αδύνατο να υπολογίσει κανείς πόσες, άπειρες αληθινά, ο αριθμός τους πρέπει να ήταν κάτι σαν δεκάκις εκατομμύρια εις τη νιοστή, ανά δευτερόλεπτο εννοείται...αναρίθμητες ασύμπτωτες παραβολικές τροχιές από πιθανότητες οι οποίες ίσως να ακολουθούσαν τους αυστηρούς νόμους της άλγεβρας και της Ευκλίδειας γεωμετρίας αλλά μπορεί και αυτούς της θεωρίας των παιγνίων (εξίσου πιθανόν όμως να συνέβαιναν αμφότερα κατά περίπτωση, σωστά;). Τροχιές πιθανοτήτων που έτεμναν ατάκτως το χωροχρονικό α-συνεχές, το διχοτομούσαν, το τριχοτομούσαν, το έκαναν ότι ήθελαν, σχηματίζοντας μια νοερή (λες και όλες οι άλλες ήταν χειροπιαστές...) μεσοκάθετο ανάμεσα στο τώρα και το εκεί, το εδώ και το τότε. Μια εξ ολοκλήρου συμπτωσιακή διαδικασία που μέσα από την ίδια της την περιοδικότητα αποδεικνυόταν καθόλου συμπτωματική...και γι’ αυτό ακριβώς απολύτως συγκροτημένη! Elementary my dear Watson, όπως θα έλεγε και ένας τύπος που έβγαζε το ψωμί και το τσάι του λύνοντας αινίγματα... Είχε λοιπόν πια μιαν αντίληψη για το συνολικό θέμα αλλά αυτό δεν απαντούσε στα δύο σκέλη του βασικότερου ερωτήματος για αυτόν στη συγκεκριμένη συγκυρία: Πού πήγαινε ο ίδιος μέσα σε αυτό το σκοτεινό, σιωπηλό και αενάως κινούμενο σύμπαν και γιατί; Ηταν αδύνατο να μη θυμηθεί το Cosmic Baby από εκείνη την ταινία του Κιούμπρικ...αν και θα ήταν αδύνατο να βρει πάνα στο νούμερο του και τα Babylino ήταν τόσο, μα τόσο άκομψα σκέφτηκε και χαμογέλασε. Ζόρικο πράγμα ο ναρκισσισμός, δύσκολο να τον ξεφορτωθείς ακόμα και στις πιο περίεργες καταστάσεις... Αυτό πάντως δεν μπορούσε να μην τον κάνει να σκεφτεί και πόσο βολικό θα ήταν να είχε μαζί του ένα γλυκομίλητο υπερ-υπολογιστή σαν τον Hal 9000 για να τον συμβουλεύει. Το πιθανότερο όμως ήταν ότι στο τέλος θα τα έπαιρνε στον επεξεργαστή και αυτός και θα σάλταρε οπότε...άστο καλύτερα. Κάπως θα τα έβγαζε πέρα μόνος του και δεν μπορούσε να το καθυστερεί άλλο, έπρεπε να αρχίσει να σκέφτεται το πώς... Σαν το σύμπαν όμως να είχε διαβάσει τη σκέψη του εκείνη ακριβώς την στιγμή η κίνηση του – ότι και αν την προκαλούσε – μεταβλήθηκε, άλλαξε η γωνία της και επιταχύνθηκε, τόσο πολύ που το αισθάνθηκε στα κόκαλα του. Ενστικτωδώς κοίταξε πίσω του αλλά τότε θυμήθηκε ότι δεν υπήρχαν διαστημικοί τροχομπάτσοι, για την ακρίβεια δεν υπήρχαν μπάτσοι και οποιοσδήποτε και οτιδήποτε άλλο εκεί, μόνον αυτός...τρέχοντας με διαπλανητική ταχύτητα και χωρίς να έχει ιδέα για το πού. ΉΉ μήπως όχι; ΆΆρχισε να παρατηρεί ότι από τη στιγμή που ξεκίνησε το γκάζωμα ακολουθούσε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, κάτι που δεν ήταν καθόλου σίγουρος ότι συνέβαινε πριν, η πορεία του τότε ήταν εντελώς ακανόνιστη ή τουλάχιστον έτσι του φαινόταν. Και μάλλον ήξερε ποια ήταν αυτή η κατεύθυνση... Ο γεωγραφικός βορράς ήταν ούτως ή άλλως μάλλον ανύπαρκτος σαν έννοια, πόσο μάλλον στις συγκεκριμένες συνθήκες και περίσταση. Η μαγνητική δύναμη όμως του σημείου αυτού ήταν ολότελα διαφορετική υπόθεση...και αυτή όχι μόνον ήταν υπαρκτή και παρούσα και εκεί αλλά και ισχυρότερη από ποτέ και οπουδήποτε. Δεν είχε ξανανιώσει ποτέ άλλοτε την δύναμη της, την έλξη της σε τέτοιο βαθμό...δεν είχε καμία αμφιβολία, αυτή τον τραβούσε προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση και με τόσο μεγάλη, ιλιγγιώδη πλέον ταχύτητα. ανοικτές εκδόσεις maga.gr
5!
Τα ίχνη των ονείρων | Θάνος Μαντζάνας
Δεν ήταν όμως το μόνο που είχε αλλάξει σε σχέση με λίγα λεπτά πριν...Στο βάθος του ορίζοντα (μα υπάρχει ορίζοντας χωρίς μια δεδομένη ατμόσφαιρα; αναρωτήθηκε φευγαλέα) ξαφνικά είχε εμφανιστεί ένα φως. Οχι οι εκρήξεις φωτός, ούτε η μουσική των σφαιρών...Αυτό ήταν κάτι άλλο, ένα λαμπρό, τόσο λαμπρό όσο δεν είχε ξαναδεί ποτέ, φως...μα και τόσο γλυκό και καθόλου εκθαμβωτικό, όχι μόνο δεν του πλήγωνε τα μάτια μα ήθελε να το κοιτάζει συνέχεια. Και ήταν γαλάζιο...Ενα γαλάζιο, δυνατό φως που γινόταν όλο και πιο έντονο. Ηδη είχε αρχίσει να σπάει το σκοτάδι του σύμπαντος και καθώς πλησίαζε όλο και πιο γρήγορα στην πηγή του – γιατί ολοφάνερα αυτό συνέβαινε – το σκοτάδι άρχισε να διαλύεται, σχεδόν δεν υπήρχε πια. Ηταν σα να το απορροφούσε το γαλάζιο φως...
Και ξαφνικά υπήρχε πια μόνο το γαλάζιο φως, τίποτα άλλο... Δυνατό, τόσο δυνατό, πιο πηχτό και από το σκοτάδι πριν, έχοντας μια σχεδόν υλική υπόσταση. Αυτό το γαλάζιο φως που τον άγγιζε και ταυτόχρονα τον διαπερνούσε, τον έκανε να νιώθει τόσο ζεστά και όμορφα εσωτερικά και την ίδια στιγμή του δρόσιζε τόσο ευχάριστα το δέρμα. Τι να σου πουν τα ψυχεδελικά σκέφτηκε, γιατί να τα πάρει κάνεις; Γιατί να κάψεις τον εγκέφαλο σου όταν μπορούσες να έχεις, να βιώσεις τέτοιες εμπειρίες; Αν βέβαια δεν τον είχες κάψει ήδη...διότι υπάρχει πάντα και αυτό το ενδεχόμενο, δεν πρέπει να το ξεχνάει κανείς.
ανοικτές εκδόσεις maga.gr
6!
Τα ίχνη των ονείρων | Θάνος Μαντζάνας
Τότε το τοπίο που βρισκόταν στο οπτικό του πεδίο άλλαξε απότομα... Το σκοτάδι όντως έπαψε να υφίσταται και το γαλάζιο φως, χωρίς να γίνει εκτυφλωτικό ή ενοχλητικό, βρέθηκε να είναι σχεδόν... εκκωφαντικό; Γιατί δεν ήταν πια μια δέσμη φωτός, έστω και πολύ μεγάλη... Ηταν μια θάλασσα από γαλάζιο φως... ή ένα φως που απλωνόταν, απλωνόταν όλο και περισσότερο ώσπου μετατρεπόταν σε μια θάλασσα, ένα απέραντο ωκεανό, με το πιο καθάριο γαλάζιο χρώμα που είχε δει ποτέ του...ή αμφότερα αυτά συνέβαιναν ταυτόχρονα; Δύσκολο να διακρίνει και ακόμα πιο δύσκολο να πει… Το μόνο σίγουρο ήταν ότι η πηγή του γαλάζιου φωτός και της μαγνητικής ή όποια άλλης δύναμης έλεγχε και κατεύθυνε την κίνηση του ήταν ένα και το αυτό σημείο. Γιατί από τη στιγμή που είχε αντικρίσει αυτή τη θάλασσα από φως και η δύναμη αυτή είχε γίνει ακόμα ισχυρότερη, η έλξη της πια ήταν τόσο ακατανίκητη σα να ήταν αυτή της βαρύτητας αλλά με όχι κατακόρυφη διεύθυνση και φορά. Η μικρή του αυτή ανακάλυψη τον έκανε να χαμογελάσει ικανοποιημένος...και το γεγονός ότι η δύναμη και το γαλάζιο φως είχαν κοινό σημείο προέλευσης και, αλάθευτα πλέον, βρισκόταν πολύ κοντά σε αυτό όχι μόνο δεν τον ανησύχησε καθόλου αλλά και τον έκανε να αισθανθεί πιο ήσυχος, πιο ασφαλής από κάθε άλλη στιγμή κατά τη διάρκεια αυτού του παράξενου ταξιδιού του. Αυτό λοιπόν εννοούμε όταν λέμε stream of consciousness, σκέφτηκε, τώρα πια ξέρω ποlύ καλά τι σημαίνει...Η αίσθηση του να ήταν τόσο πλήρης ενώ μετακινείτο με τεράστια ταχύτητα μέσα στο κατασκότεινο και σιωπηλό απόλυτο κενό. Πόσο θετικές συνέπειες αλήθεια μπορούσε να έχει ένα γαλάζιο φως... Και τότε έφτασε η στιγμή που είδε την πηγή φωτός τε και δύναμης...Δεν του προξένησε καμία έκπληξη, για κάποιο λόγο σχεδόν το περίμενε. Επιτέλους μάθαμε λοιπόν και το τέρμα της διαδρομής, σκέφτηκε μόνο...Αμέσως μετά όμως εκνευρίστηκε λίγο. Δεν μπορούσε κάποιος να τον είχε ενημερώσει από την αρχή, γιατί δηλαδή του το κράταγαν μυστικό; Γιατί έπρεπε να τον έχουν να αναρωτιέται, ίσως και να ανησυχεί λίγο, τόση ώρα χωρίς λόγο; Α, δεν θα ταξίδευε ποτέ ξανά με αυτή την εταιρεία, όποια και αν ήταν, δεν υπήρχε περίπτωση...Το service αυτών των τύπων προς τον ταξιδιώτη – έστω και διαστημικό, τί έγινε δηλαδή; - ήταν μετριότατο, επιεικώς απαράδεκτο! ΈΈνιωσε την έλξη της δύναμης να ελαττώνεται, απειροελάχιστα μεν αλλά αρκετά ώστε να μπορεί και ο ίδιος να ελέγχει κάπως την κίνηση του...Αυτό του έδωσε την ευκαιρία, χωρίς να πάψει να κινείται ούτε στιγμή, να αλλάξει τη θέση του σώματος του ώστε να μπορεί να απολαύσει καλύτερα το θέαμα. Οχι ότι ήταν η πρώτη φορά που το έβλεπε φυσικά, τα είχε θαυμάσει τόσες άλλες αυτό το ζευγάρι σκούρα μάτια, τα γνώριζε τόσο καλά...Ποτέ όμως όπως εκείνη τη στιγμή, με αυτό τον ωκεανό από γαλάζιο φως να ανοικτές εκδόσεις maga.gr
7!
Τα ίχνη των ονείρων | Θάνος Μαντζάνας
ξεχύνεται από μέσα τους και να διαχέεται παντού, προς όλες τις δυνατές και αδύνατες κατευθύνσεις, καταργώντας το σκοτάδι του σύμπαντος απλά με το να καταλαμβάνει θριαμβευτικά τη θέση του και κάνοντας τα πάντα γύρω, μέχρι τα απώτατα σημεία που έφτανε το βλέμμα του, πιο φωτεινά, πιο λαμπερά ακόμα και από την πιο ηλιόλουστη ημέρα της ζωής του. Τελικά δεν θα σταματούσε ποτέ να τον εκπλήσσει, δεν ήξερε πώς το κατάφερνε αλλά ήταν αληθινά ανεξάντλητη... Κάθε φορά που νόμιζε πως τα είχε ανακαλύψει όλα του έδειχνε κάτι άλλο, κάτι καινούργιο...σα να του έλεγε «δεν υπάρχει περίπτωση να τα μάθεις ποτέ όλα, πάντα θα υπάρχει ένα ακόμα μυστικό μου να σου αποκαλύψω». Γι’ αυτό και εκείνος είχε εγκαταλείψει προ πολλού την εξαρχής αποτυχημένη προσπάθεια και χωρίς καν να διαμαρτυρηθεί γι’ αυτό...Αλλά στη συγκεκριμένη περίσταση είχε κυριολεκτικά ξεπεράσει τον εαυτό της, αυτό που έβλεπε δεν ήταν απλά εντυπωσιακό...συναρπαστικό θα το έλεγε αλλά μάλλον θα το αδικούσε οπότε προτίμησε να μη του δώσει κανένα όνομα. Το μόνο που έκανε ήταν να το ρουφάει με τα μάτια, άπληστα, όσο μπορούσε περισσότερο μα και πάλι νιώθοντας ότι έχανε πολύ, πάρα πολύ από αυτό... Επρεπε όμως τουλάχιστον να την ευχαριστήσει για αυτό το θέαμα που του προσέφερε και έτσι έκανε μια κίνηση να πάει πιο κοντά της, άλλωστε και εκείνη του έκανε νεύμα για αυτό. Με λίγη προσπάθεια το κατόρθωσε και είδε τα χέρια της να κινούνται προς το μέρος του...Θα έπρεπε απλά να τα πιάσει αλλά ήταν ριψοκίνδυνος εκ φύσεως, πανάθεμα τον και έτσι, αντί να κάνει το απλούστερο, προτίμησε όπως συνήθως το δυσκολότερο. ΆΆπλωσε τα δικά του χέρια, λάθος πρώτο... Λάθος δεύτερο και μεγαλύτερο ότι, ενώ δεν έπασχε ποτέ από ιλίγγους και υψοφοβία, ήξερε πολύ καλά ότι το να κοιτάζει βαθιά μέσα σε αυτά τα μάτια ήταν το μόνο πράγμα που τον ζάλιζε. Υπέροχα ίσως αλλά πάντως τον ζάλιζε...Και αν αυτό συνέβαινε σε άλλες, πιο ομαλές συνθήκες στις δεδομένες δεν μπορούσε παρά να συμβαίνει σε ασύγκριτα μεγαλύτερο βαθμό. Καθόλου παράξενο λοιπόν ότι ένιωσε πως άρχισε να πέφτει. Προσπάθησε να τον συγκρατήσει, δεν το είδε μα το αισθάνθηκε... ένα τράβηγμα και μετά κάτι σαν κάψιμο στην αριστερή του ωμοπλάτη. Δεν τα κατάφερε όμως, όπως άλλωστε δεν μπόρεσε να συγκρατήσει και ο ίδιος τον εαυτό του...Επεφτε, έπεφτε όλο και πιο γρήγορα...παρά την απουσία βαρύτητας. Μα τότε γιατί αλήθεια έπεφτε; Και ξαφνικά το συνειδητοποίησε...Δεν ήταν ελεύθερη πτώση, κάτι τον παράσυρε προς τα κάτω. Και δεν ήταν άλλο από το γαλάζιο φως, αυτό τον καταρράκτη από γαλάζιο φως που ανάβλυζε από τα μάτια της...Ενα καταρράκτη που η δύναμη του ήταν τέτοια ώστε υπερνικούσε ακόμα και εκείνη της μαγνητικής έλξης που ταυτόχρονα ασκούσε επάνω του. Δεν είναι συμπεριφορά αυτή, σκέφτηκε. Επειδή δηλαδή μου χάρισες αυτό το ανεπανάληπτο θέαμα τώρα πρέπει να το πληρώσω με το να με γκρεμοτσακίσεις; Προφανώς βέβαια και αστειευόταν ή μάλλον έκανε πλάκα στον εαυτό του...Εκείνη δεν έφταιγε σε τίποτα, δική του, αποκλειστικά και μόνο δική του ήταν η μεγαλοπρεπέστατη βλακεία και τώρα κυριολεκτικά θα τη λουζόταν. Και πώς θα ξέμπλεκε; Καλή ερώτηση, η απάντηση όμως θα ήταν ακόμα καλύτερη...αν την είχε φυσικά. Και το μόνο που ήταν ανοικτές εκδόσεις maga.gr
8!
Τα ίχνη των ονείρων | Θάνος Μαντζάνας
σίγουρο ήταν ότι έπεφτε, έπεφτε όλο και πιο γρήγορα... αναμενόμενο καθώς η θάλασσα από γαλάζιο φως γινόταν όλο και μεγαλύτερη και πιο πυκνή γύρω του. Κοίταξε προς τα κάτω...Γαλάζιο φως, όλο και περισσότερο, ως εκεί που έφτανε το μάτι του...πιο πολύ ακόμα και από έναν απέραντο ωκεανό, μια πανθάλασσα από αυτό, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Δεν μπορούσε όμως να συμβαίνει αυτό, τα πάντα ήταν περατά στο σύμπαν...ακόμα και το ίδιο. Αναρωτήθηκε λοιπόν πού τελείωνε η θάλασσα του γαλάζιου φωτός ή μάλλον τί υπήρχε πέρα από αυτήν... Δεν ήξερε και δεν μπορούσε φυσικά να δει. Κάτι όμως τον έκανε να μαντεύει ότι σε κάποιο σημείο μακριά, πολύ μακριά, εκατομμύρια φορές μακρύτερα από την απόσταση που είχε διανύσει ο ίδιος από την αρχή του ταξιδιού του το γαλάζιο φως άρχιζε σιγά – σιγά να ξεθωριάζει. Και μετά όλο και περισσότερο ώσπου τελικά έδινε με τη σειρά του τη θέση του στο σκοτάδι, πολύ πιο μαύρο και πυκνό από όσο το είχε δει πριν...Βαθύ, πολύ βαθύ σκοτάδι, πραγματικό έρεβος...όπως στα κατάβαθα της Στυγός. Πού συνέβαινε αυτό; ΊΊσως σε μια από τις χορδές του σύμπαντος, μπορεί και πέρα από αυτήν...εκεί που, πιθανόν και πάλι, να άρχιζε το συμμετρικό και άρα αντεστραμμένο στην κυριολεξία κοσμοείδωλο αυτού του σύμπαντος. ΉΉ εκεί που ήδη μεγάλωναν άλλα, τα επόμενα, σύμπαντα... Σύμπαντα – μωρά, κάτι σα συμπαντικό βρεφοκομείο! Δεν ήξερε και δεν τον ενδιέφερε τελικά γιατί, πολύ απλά, δεν θα το μάθαινε ποτέ...Μόνον υποθέσεις εργασίας μπορούσε να κάνει και σίγουρα δεν ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή για αυτό. Πλέον έπεφτε με ταχύτητα που ίσως και να έφτανε, αν δεν ξεπερνούσε, αυτή του φωτός... όχι του γαλάζιου, του άλλου, του c της σχετικότητας δηλαδή. Να συντριβεί δεν υπήρχε περίπτωση, δεν ήταν λογικό...Αλλά πού θα σταματούσε αυτή η πτώση...αν σταματούσε; Θα έκλεινε μήπως τον βιoλογικό κύκλο του πέφτοντας; Δεν έλεγε... Μήπως όμως είχε ακόμα μεγαλύτερο και πιο άμεσο πρόβλημα από αυτό; Καθώς η επιτάχυνση της πτώσης του αυξανόταν όλο και περισσότερο και το γαλάζιο φως γινόταν όλο και πιο πολύ η επίδραση του επάνω του δεν ήταν πια τόσο ευεργετική όσο πριν. Αντίθετα άρχιζε να αισθάνεται την αναπνοή του να δυσκολεύει...Αυτό ήταν λοιπόν; Θα κατέληγε πνιγμένος μέσα στη θάλασσα του γαλάζιου φωτός; Ούτε έναν επικήδειο της προκοπής δεν έκανε αυτό...αν βέβαια το μάθαινε κανένας για να τον απαγγείλει! Ωχ, ήταν σχεδόν αδύνατο πια να αναπνεύσει... This is the end, beautiful friend? Οντως αισθάνθηκε να πνίγεται…αλλά δεν συνέβη. Το γαλάζιο φως ήταν παντού γύρω του αλλά εξακολουθούσε να αναπνέει, πέραν πάσης αμφιβολίας ήταν ακόμα ζωντανός...παρ’ ότι η γαλάζια θάλασσα του Αττικού ουρανού κυριολεκτικά τον σκέπαζε. Ηταν ανοησία να βάλει το κρεβάτι τόσο κοντά στο παράθυρο σε ανατολικό δωμάτιο όταν μάλιστα επέμενε να κοιμάται με τα παντζούρια ανοιχτά, το επανέλαβε για μια ακόμα φορά στον εαυτό του. Αυτή ήταν η πρώτη του σκέψη...Η δεύτερη ήταν, θείε Ζίγκμουντ από την λάθος πλευρά άρχισες να ασχολείσαι με τα όνειρα. Από την αντίθετη έπρεπε να ξεκινήσεις! Τέτοια ώρα και με τόση ζέστη δεν υπήρχε περίπτωση να ξανακοιμηθεί...άσε που τόσο καλό, με την αδρεναλίνη να χτυπάει ταβάνι, όνειρο δεν έπαιζε να δει το λιγότερο για ανοικτές εκδόσεις maga.gr
9!
Τα ίχνη των ονείρων | Θάνος Μαντζάνας
τέσσερις ημέρες. Καθώς σηκώθηκε όμως αισθάνθηκε ένα τράβηγμα και μετά κάτι σαν κάψιμο στην αριστερή ωμοπλάτη του... Μπαίνοντας στο μπάνιο για να ξεπλύνει τα τελευταία αποτυπώματα του ύπνου από το πρόσωπο του επωφελήθηκε για να τη δει στον καθρέφτη, γυρίζοντας λίγο το κεφάλι του...αν και δεν χρειαζόταν στ’ αλήθεια, ήξερε πολύ καλά τι θα έβλεπε. Εκτός ίσως από τις λίγες σταγόνες ξεραμένο αίμα...Ποτέ δεν κατάλαβε γιατί συνέβαινε αυτό, ήταν πραγματικά περίεργο γιατί τα νύχια της δεν ήταν μακριά.Ισως απλά να είχε πολλή δύναμη στις άρες των δακτύλων... ή στην ψυχή. Μπορεί βέβαια και τα δύο, πολύ ωραία μπορούσε μια δύναμη...φωτός, άρα και πυρός, στο δεύτερο μέρος να προκαλούσε αυτό το αποτέλεσμα στο πρώτο... Ικανοποιητικό συμπέρασμα σκέφτηκε, κοιτάζοντας αφηρημένα στον καθρέφτη. Ανέκαθεν νωρίς το πρωί οι διανοητικοί του βιορυθμοί ήταν αρκετά υψηλοί...καλώς ή κακώς βέβαια δεν τους έκανε τη χάρη να τους αφήσει να χαλαρώσουν και σε όλη τη διάρκεια του εικοσιτετραώρου. Απλώς γύρω στην αυγή δεν χρειαζόταν να τους ζορίζει καθόλου, έκαναν παιχνίδι μόνοι τους... Η πύρινη σφαίρα στον Αττικό ουρανό – σαν εκείνες στο όνειρο μόνο που αυτή δεν έπαιζε την πολύχρωμη μουσική, το μόνο της χρώμα ήταν το χρυσό και το φως της εκτυφλωτικό – ετοιμαζόταν να αρχίσει το καθημερινό της κοπιαστικό και εξαιρετικά ριψοκίνδυνο work out. Πρώτα εξαντλητική αναρρίχηση σε επιφάνεια γωνίας ενενήντα μοιρών και στη συνέχεια, χωρίς να πάρει ανάσα, κατακόρυφη ελεύθερη πτώση, όχι bungee jumping και αηδίες, βουτιά στο κενό χωρίς δίχτυ ασφαλείας και κανένα σχοινί για να επιβραδύνει την πτώση μέχρι που έφτανε βαθιά, πολύ βαθιά, ίσως στα ερεβώδη κατάβαθα των ολόμαυρων υδάτων της Στυγός. Από το απόλυτο φως στο απόλυτο σκοτάδι και μετά από μερικές ώρες ξανά – μανά από την αρχή... Απίστευτη, τρομερή ενέργεια αυτή η πύρινη σφαίρα, ανεξάντλητα πραγματικά τα ενεργειακά της αποθέματα. Να το κάνει αυτό καθημερινά και για εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια δίχως ίχνος κόπωσης και με την ενέργεια της πάντα σε τόσο υψηλά επίπεδα, να κάτι που δεν θα σταματούσε ποτέ να θαυμάζει...Τόση πολλή ενέργεια, αρκετή όχι μόνο για την ίδια την πύρινη σφαίρα αλλά και για αρκετές άλλες σαν και αυτήν, απλά μικρότερες και όχι πύρινες...μα και για όλους και όλα, όσους και όσα, ζούσαν επάνω σε μια από αυτές τις σφαίρες. Και μόνο λίγοι και λίγα δεν ήταν, ένα μόνον από αυτά τα είδη είχε αισίως ξεπεράσει τα έξι δισεκατομμύρια... ΆΆναψε το πρώτο τσιγάρο για να συνοδεύσει τον πρώτο, από τους πολλούς που θα ακολουθούσαν στην διάρκεια της ημέρας, καφέ στιγμιαίας ανατάραξης/ανάδευσης – φραπέ στην καθομιλουμένη – και κινήθηκε για να βγει στο μπαλκόνι και να κάνει παρέα στην πύρινη σφαίρα καθώς θα άρχιζε το πρόγραμμα της, όπως το συνήθιζε τα περισσότερα πρωινά. Καθώς όμως προχωρούσε προς τα εκεί με την άκρη του ματιού παρατήρησε κάτι περίεργο...Σταμάτησε, κοίταξε καλύτερα και το επιβεβαίωσε, κάτι ήταν διαφορετικό από άλλες ημέρες.
ανοικτές εκδόσεις maga.gr
10!
Τα ίχνη των ονείρων | Θάνος Μαντζάνας
Στον τοίχο κρεμόταν μια παλαιού τύπου πυξίδα, δώρο ενός φίλου πριν από πολλά χρόνια. Το παράξενο όμως ήταν ότι αυτή τη φορά η βελόνα της δεν έδειχνε το βορρά, είχε μετακινηθεί λίγο προς τα αριστερά, προς τη δύση. Την κοίταξε σκεφτικός για μερικά δευτερόλεπτα και μετά, σαν ξαφνικά να είχε μια ιδέα, κινήθηκε προς το μέρος της. Η βελόνα της πυξίδας άρχισε να κινείται γρήγορα, σχεδόν τρελά, πηγαίνοντας δεξιά και αριστερά, με τάση όμως να ισορροπεί προς το σημείο της δύσης...και όσο πιο κοντά της πήγαινε τόσο η κίνηση της γινόταν πιο γρήγορη και έντονη. Σταμάτησε, έμεινε ακίνητος, κοίταξε άλλη μια φορά την πυξίδα και...απότομα προχώρησε μέχρι που στάθηκε μπροστά της, την είχε τοποθετήσει περίπου στο ύψος των ματιών του. Και τότε γύρισε την πλάτη του στον τοίχο και στην πυξίδα και έφερε κοντά της την αριστερή του ωμοπλάτη, αυτή που κάτω από το tee shirt είχε ακόμα – και γιε μερικές ημέρες σίγουρα - τις γρατζουνιές από νύχια. Γύρισε το κεφάλι του προς τα πίσω ώστε να μπορεί να βλέπει τι θα συνέβαινε και με τα μάτια καρφωμένα στη βελόνα της πυξίδας σήκωσε λίγο το αριστερό του χέρι και το κούνησε προς τα δεξιά. Η βελόνα ακολούθησε με ακρίβεια την κίνηση του. Κούνησε το χέρι του προς τα αριστερά, η βελόνα και πάλι υπάκουσε πειθήνια. ΆΆλλη μια φορά προς τα δεξιά...η βελόνα και πάλι ακολούθησε. Ηταν σαν υπνωτισμένη θα έλεγε κανείς από τις κινήσεις της αριστερής του ωμοπλάτης...ΉΉ μήπως απλά...μαγνητισμένη; Δεν κάθισε όμως να ασχοληθεί άλλο με το θέμα, μόνο χαμογέλασε, ανασήκωσε και τους δυο του ώμους αυτή τη φορά και βγήκε στο μπαλκόνι για να τελειώσει καφέ και τσιγάρο κάνοντας το τακτικό του coaching στις ασκήσεις της πύρινης σφαίρας. Τί ήταν άλλωστε αυτό μπροστά στα μυστήρια του σύμπαντος; Μια απολύτως ασήμαντη λεπτομέρεια...Απλώς αυτή η πυξίδα είχε χαλάσει. ΉΉ, αντίθετα, μόλις είχε αποφασίσει να αρχίσει να δουλεύει σωστά, για πρώτη φορά στην πολυετή και απελπιστικά ενδεικτική ζωή της. Λειτουργώντας όχι πλέον «εξαντικά» μα εκ-στατικά...
ανοικτές εκδόσεις maga.gr