Το Κλειδί by maga.gr

[ Άνοιξε την δική σου αλήθεια ]

ΟΙΚΟΣ BILLY PAVLOS ΑΘΗΝΑ 2010

Billypavlos.co.cc

Αυτό το βιβλίο το αφιερώνω στον έρωτα και την αγάπη. Δύο συναισθήματα θεμελιώδη για το χτίσιμο της κοσμοθεωρίας και της αλήθειας μου.

Έναν έρωτα που έχει αλλάξει τόσα πρόσωπα στην ζωή μου αλλά δεν παύει να μου διοχετεύει αυτήν την μαγική και τόσο ιδιαίτερη ενέργεια με την οποία νιώθω κίνηση μέσα στην αδράνεια της ύπαρξής μας.

Μία αγάπη που έχει αλλάξει εμένα, με έχει εξελίξει σαν άνθρωπο και με κάνει να νιώθω γεμάτος από στιγμές που μοιράζομαι με τους ανθρώπους που είναι βαθιά μέσα στην ψυχή μου και στην καρδιά μου.

Περιεχόμενα Σκέψη Εισαγωγή Γεννήθηκα και θα εθάνω Όλα είναι τέχνη Δεν υ άρχεις Άνθρω οι Κατάκτηση του νοή ατος Ανο οιότητα Κατοικώντας στο όνειρο Ακό α ία φορά Ένα αστέρι Βαδίζοντας σε ένα ονο άτι Ο δρό ος Ο αράδεισος ορεί να ερι ένει Ταξίδι στο έλλον Ζω α ό την αρχή Ο θόλος Κρύψου Όρκος τρέξε άραξε τέλειος άνθρω ος ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ Ντύσε ε και α όψε ε σένα Πράγ ατά ου τί οτα Οι ερωτικές σχέσεις δεν είναι αστείες Αγα ώ σας Ακό η ία νύχτα Γρα ές Στιγ ές συζητήσεις Συ τώσεις Συζήτηση Ένα φιλί για να σκάσω Θεοί αντού Σκοτώνοντας τον έρωτα στην γιορτή του Κά οτε κά ου ήταν ένας ό ιρας Το κόκκινο φιλί Καινούριος και έτοι ος α λά δεν σε νοιάζει ια σκέψου να φτάνεις δεν θα άω ακριά Διδάσκεις δεν διδάσκεσαι Μετράω αντίστροφα

Σελίδα

Μία στιγ ή ου κράτησε χρόνια τώρα τελειώνει Η λογική είναι εγάλη αρρώστια Φώτισε τα άντα γύρω σου Πέτα Η ζωή είναι ένα εγάλο άθη α Κρί α Συγνώ η ΑΝ ΜΑΛΟΣ Πάλι Γε ίζοντας το κενό ε κάτι ου αξίζει Βλέ εις και όνειρα και ερδεύεσαι Μάλλον θέλω ιο ολύ α ό ότι δεν θέλω ρυφό ονο άτι Στοιχειώνω το υαλό σου στο άτω α έσα στο α έραντο τί οτα Όλος ο κόσ ος Είναι ένας άντρας ου τον λένε Χεί αρρο ία α ό τις ρώτες έρες του χει ώνα Ζαλισ ένοι φόβοι ία βόλτα ε το α άξι Στα σταυροδρό ια Νοητικές ετατρο ές Πρόστυχα αιχνίδια Μία εγάλη ζωή Εξορκισ ός Φίλε ου έρωτα όσα ολλά όνειρα Μένω όνος Φιλί στα χείλη και τώρα φίλοι αγέψτε ε Χωρίς τίτλο ο γα η ένο αούλο καρα ελίτσες Τί οτα Ανε οσκορ ίσ ατα Κόκκινα σκαλο άτια Σκοτεινό λάσ α Ο αληθινός Αδυνα ίες ε είς καλύτερα ξέρεις να ε κοιτάζεις στα Λευκός Έρωτας Τελικό ση είω α

άτια

Εισαγωγή Τα πιο δυνατά πράγματα στη ζωή ξεκινάνε από ένα απλό και ταπεινό συναίσθημα.

Κάπως έτσι ξεκίνησα γύρω στα δεκαπέντε μου να αποτυπώνω αυτά που βίωνα στην ζωή μου στο χαρτί. Ένας κήπος με ανθισμένες λέξεις που φύτευα τόσο καιρό και χρωμάτιζα το σκούρο χώμα αποτέλεσε την βάση της προσωπικής μου αλήθειας. Αυτός ο αρχικά μυστικός κήπος που στην συνέχεια άναψε ένας μικρός ήλιος μέσα του βυθίστηκε στο σκοτάδι στο τίποτα, γιατί σιγά σιγά βρήκα στο πουθενά τα πάντα. Αυτός ο κήπος ήταν πολλά μικρά συναισθήματα που εκρήγνυντο μέσα μου, έρωτας, πόνος, αναζήτηση, χαρά, ευγνωμοσύνη, γέλιο, κλάμα, ελπίδες, απογοητεύσεις. Άπειρες λέξεις έσπειραν ηρεμία μέσα μου.

Μέσα σε αυτό το βιβλίο αποτυπώνεται μία πνευματική μου εξομολόγηση η οποία περνάει από πολλά στάδια. Με τον καιρό πολλές σκέψεις μου αναιρούνται και αλλάζουν. Η ζωή για μένα είναι ένα μεγάλο σχολείο που για να μάθεις πρέπει να κάνεις όλες τις ασκήσεις που σου προσφέρονται μέσω των ανθρώπων που σε περιβάλλουν και των συγκυριών που συμβαίνουν. Έτσι δεν φοβήθηκα ποτέ να κάνω λάθη, όπως και να πιστεύω ακράδαντα ότι έπρεπε να βιώσω αυτά τα λάθη για να βρω το φώς της αλήθειας μέσα μου. Όλα αυτά στα λέω γιατί απλά θα νιώσεις πολλές φορές ότι βαδίζω σε λάθος μονοπάτι, κάτι όμως που με οδηγούσε κάθε φορά στον δικό μου σωστό δρόμο. Για αυτόν τον λόγο παραθέτω όλα τα βήματα που έκανα τα τελευταία δέκα χρόνια, για να βιώσεις και εσύ την μετάλλαξη των συναισθημάτων που βίωσα και εγώ, με μία λογική σειρά που τέθηκε λόγο των προσωπικών μου βιωμάτων. Ο κάθε ένας μας είναι διαφορετικός όμως, μην αναζητάς να ταυτιστείς με την δική μου ζωή. Βιώνουμε το κάθε τι σε διαφορετικό χρόνο, όμως βιώνουμε τα ίδια συναισθήματα. Μείνε σε αυτό, στις αλήθειες, όχι στις ψευδαισθήσεις.

Αρχή

ΕΤΟΣ : 2000

Γεννήθηκα και θα πεθάνω Η είσοδός μου στον κόσμο έγινε πραγματικότητα. Γεννήθηκα, καρπός ηδονής και έμβρυο δημιουργίας ˙ δημιουργία της ζωής της δικής μου, αλλά και επηρεασμός της ζωής άλλων. Τα πρώτα μου βήματα στην γη τα έκανα, στο χώμα που με δημιούργησε, στον άνεμο που τόσοι σημαντικοί και ασήμαντοι ένιωσαν την πρώτη τους ανάσα και την τελευταία. Οι πρώτες μου σκέψεις, στο σπίτι μου νεογνές γεννήθηκαν. Στην φύση μεγάλωσαν, με την μάθηση έγιναν γνώση. Η έκφρασή μου τώρα ακολουθεί αυτή που σε άσπρο χαρτί με χρώμα ζωής την κοσμώ. Κόσμημα ηδονιστικό στην ύπαρξή μου. Μέλλον μου? Άγνωστο και προκλητικό για πραγματοποίηση. Τέλος μου? Τέλος ισορροπίας δυνάμεων μερικής αποσύνθεσης, ύλης και όχι πνεύματος.

ΕΤΟΣ :2005

Όλα είναι τέχνη. Αίμα κύλισε από την άκρη του δείκτη μου. Έσταξε στο ξύλινο πάτωμα μαζί μ’ ένα μου δάκρυ. Δεν ήταν αίμα αλλά ήταν κόκκινο βαθύ και πονούσε. Η αγάπη έχει χρώμα κόκκινο ξέρεις. Στο μαξιλάρι μου το κεφάλι μου βαραίνει το κρεβάτι. Εκεί που κάποτε ονειρευόσουν πνίγεις τώρα τα όνειρά σου. Στέκεσαι καθιστός στο δωμάτιο με τους ροζ τοίχους, ανάβεις τσιγάρο και βλέπεις μία ταινία όπου χορεύει το λευκό στον άνεμο.

Σκέφτομαι, πνίγομαι στις άπειρες σκέψεις μου, ανάβω άλλο τσιγάρο, κι άλλο. Πιάνω ένα μπλοκ, ζωγραφίζω έναν ουρανό ˙ είναι αυτός που σε κάνει να φεύγεις όταν είσαι εκεί, όταν πρέπει να ‘σαι εκεί. Χτυπάει το τηλέφωνο, η ζωή συνεχίζεται. Όλα είναι τέχνη.

ΕΤΟΣ : 2005

Δεν υπάρχεις. Ανοίγεις τα μάτια σου, είναι πρωί και εσύ ξαπλωμένος στα σκεπάσματα που τελικά σου παραδόθηκαν έπειτα από την χτεσινή σας μάχη. Κοιτάζεις κατευθείαν μέσα στα μάτια που σε παρατηρούσαν να ονειρεύεσαι πριν λίγο. Είμαι δίπλα σου. Με αγγίζεις, κλείνω τα μάτια μου και θα ονειρευτώ πως δεν υπάρχεις. Δεν ξυπνώ ποτέ, δεν γίνεται να υπάρξεις δίπλα μου. Χιλιάδες λόγοι σε κρατούν μακριά μου μέχρι να γίνουμε ώριμα φρούτα και στον έρωτα να πέσουμε, πιθανότατα κάποιου άλλου. Ποτέ δεν θα μπορέσω να σε μάθω να πετάξεις, να πετάξουμε μαζί. Πρέπει να ξυπνήσω, ξύπνα με! Ξύπνα με και άγγιξε μου το πρόσωπο πάλι. Αφού είσαι εκεί, το νιώθω, ήσουν πάντα εκεί, μέσα μου ακόμα και όταν δεν υπήρχες. Ξύπνησε με. Ξυπνώ πολλά πρωινά μέσα στο όνειρό αυτό. Ο χρόνος περνάει και η διάρκεια είναι αυτή που συμβολίζει το τι υπάρχει. Πέφτω για ύπνο πλέον μέσα στο όνειρο μου αυτό, με την ελπίδα να δω ότι ξυπνάω και σε αντικρίζω δίπλα μου. Πέφτω. Πέφτω και ξυπνώ εκεί που βρίσκομαι τώρα ˙ εδώ μόνος και σου γράφω πάλι. Μόνο αγάπη μπορώ να σου δώσω, τι κρίμα. Δεν μένει άλλο όνειρο να ξυπνήσω και εσύ όχι δεν είσαι εδώ, δεν υπάρχεις.

ΕΤΟΣ : 2000

Άνθρωποι Αναγέννηση του ανθρώπινου όντος παντοτινά και αιώνια θα επαναλαμβάνεται. Μία διαχρονική στασιμότητα συνεχώς αναπτυσσόμενη και διαρκώς οδηγούμενη σε πρόοδο. Υπερήφανα ο κάθε άνθρωπος, την ιστορία του αξιώνει και αξιώνεται εξίσου στον μακρύ του αυτόν δρόμο εφόσον το εγώ του ολοκληρώνει. Η αναγέννησή του αυτή, την ζωή του ενδιαφέρουσα κάνει, τις ίδιες σκηνές αφού, ίδια μάτια δεν βλέπουν για μία ζωή. Η επανωρίμανση μόνο την πρόοδό του καθυστερεί, η διαδικασία της οποίας εκλεκτική και μακροπρόθεσμη για τον κάθε άνθρωπο είναι. Γέννηση, Χαρά, Γέλιο, Λύπη, Κλάμα, Άγγιγμα, Εμπειρία, Γνώση, Έρωτας, Μίσος, Θάνατος. Ανεξίτηλες έννοιες στο υποσυνείδητο το οποίο αθάνατο μένει από την αρχή των πάντων υπό την μορφή ενέργειας. Ενέργειας η οποία από το κάθε σώμα και από την κάθε της μεταμόρφωση,

στου ανθρώπου το σώμα οίκησε, χτίζοντας γερά θεμέλια στην νέα της κατοικία. Άφησε όμως ακάλυπτη την υπογραφή της τελευταίας της επιταγής. Στην επανωρίμανση ξαναγυρνώ και στην πραγματοποίησή της μένω. Οι πόρτες χιλιάδες, κλειστές, άγνωστες των ταλέντων μας, οι ευκαιρίες μας έτοιμες για αρπαγή. Το κλειδί ή ίδια μας η καρδιά. Αυτογνωσία και αυτοεκτίμηση ˙ εκτίμηση της ζωής μας, οι κυριότερες ανάγκες για τον άνθρωπο του σήμερα. «του σήμερα» που ως έννοια για χιλιετηρίδες συντάσσεται στην ζωή μας.

ΕΤΟΣ :2000

Κατάκτηση του νοήματος Ο ουρανός της ζωής μας, παφλάζει στα γυμνά μου πόδια. Εμείς όμως ως όντα με καθιερωμένες αποκρίσεις στα νεογνά μας συναισθήματα

και διαφορετικές στα συνηθισμένα, με μία ανία και πλήξη κοιτάμε δυστυχισμένοι τον άπλετο της ζωής ωκεανό

και απορούμε συνεχώς… πού βρίσκεται το τέλος? Να μία στεριά που με ηδονίζει. Ύστερα όμως από την κατάκτηση της στεριάς αυτής πάλι η απεραντοσύνη της ζωής μας ξεχύνεται στα ολάνοιχτα μάτια μας που γεμάτα απορία και ανεπάρκεια έτοιμα είναι να μυρίσουν όλη την των πραγμάτων οντότητα. Το τέλος καταγράφεται σε ένα από τα νησιά μας˙ τα κατακτημένα αυτά λιμάνια που γη γεννήσεως έγιναν, για το εγώ μας και μόνο. Για περίμενε όμως! Μία ξαφνική πρωτόγνωρη θέληση τον εαυτό μου κυριεύει το κεφάλι μου να κινήσω…

…και κινείται! Τα μάτια μου και σε άλλα μέρη αντικρίζουν! Αυτό δεν είναι ηδονή? Εκτός από το απέραντο κενό, κάτι που έκλαψε για μένα κατακτά την προσοχή μου. Η γη, το χώμα που πατώ. Έκλαψε γιατί του έδωσα το ενδιαφέρον μου έστω και μία φορά! Εκτόνωσε όλη του την ομορφιά που τόσο καιρό πατούσα κάτω από τα πόδια μου.

Κι εγώ το ερωτεύτηκα… Ερωτεύτηκα την ζωή…

ΕΤΟΣ :2004

Ανομοιότητα Αναγεννημένος από την ανάγκη μου πλάι σου να βρίσκομαι, σκοτώνω το φώς της ημέρας κλείνοντας τα μάτια μου. Είναι στιγμές που ονειρεύοντάς σε ζω… Δύο ανόμοια βότσαλα συνειδητοποιώντας την ύπαρξη το ένα του άλλου στάθηκαν δίπλα, δίπλα, μορφή όμορφη παίρνοντας. Η θάλασσα κάθε μέρα τα χτυπούσε πλάθοντάς τα, στα εκατομμύρια άλλα βότσαλα έτσι, τα δυο τους μοναδικά να ταιριάζουν. Κανείς δεν ήξερε το γιατί. Την αγάπη την μαθαίνεις, δεν την γνωρίζεις ξέρεις… Τα νήματα που κινούν τα κύματα μοιραία καθορίζουν μία απόσταση μεταξύ τους τώρα ˙ άλλοτε μεγαλώνει, άλλοτε μικραίνει. Αυτήν την στιγμή κοιτάζονται, θα σμίξουν ποτέ άραγε? Κανείς δεν γνωρίζει. Εγώ θα κάθομαι εδώ και θα σε σκουντάω όταν με σπρώχνει το κύμα.

ΕΤΟΣ :2003

Κατοικώντας στο όνειρο. Κατοικώντας τόσα χρόνια σε αυτό που λέμε όνειρο, σε αυτόν τον υπέροχο πολύχρωμο κόσμο όπου παντού σε κάνουν να νιώθεις γεμάτος, μυρωδιές, γεύσεις αλλά κυρίως ο έρωτας, κλαίς γιατί μία μέρα συνειδητοποιείς ότι οι ελπίδες σου δεν ήταν μια πλάνη ˙ αυτό που έβλεπες δηλαδή δεν είσαι ο μόνος που το βλέπει. Δεν πρόκειται σε μία άλλη πραγματικότητα, οπού οι άλλοι συμβιβάζονται, να ξυπνήσεις. Έχε τα μάτια σου ανοιχτά.

ΕΤΟΣ :2003

Ακόμα μία φορά Άλλη μία φορά δένεσαι με ακόμα ένα πρόσωπο, χαμογελάς χαζεύοντας ακόμα δύο μάτια. Βλέπεις φωτογραφίες και μισείς κάποιο άτομο τόσο πολύ, όσο θα θελες να το σφίξεις και στην αγκαλιά σου. Μισείς χωρίς λόγο όμως, μιας και οι καταστάσεις στην ζωή είναι απόλυτα προκαθορισμένες. Εσύ όμως συνέχεια σκέφτεσαι το γιατί και παρόλο που έχεις αποδεχτεί το τέλος μίας ακόμη μορφής έρωτα που ένιωσες,

ελπίζεις ότι η απρόοπτη αυτή στιγμή που θα πεις ότι δεν το περίμενες αλλά σου ήρθε, θα ναι τώρα.

ΕΤΟΣ :2004

Ένα αστέρι Ανοίγω τα χέρια μου, ένα αστέρι κρύβω μέσα τους. Εχτές το κατέβασα από τον ουρανό για σένα. Ήθελα να σε κάνω δικό μου κάνοντας το απραγματοποίητο και δίνοντάς σου το.

Όμως κλείνοντας τα χέρια τώρα, τα ξανανοίγω και δεν υπάρχει τίποτα μέσα. Ρομαντζάρεις πάλι κάνοντας το τσιγάρο σου Βασίλη. Πιστεύεις έστω και στιγμιαία ότι όλα όσα έχεις πιστέψει για την ζωή, όλα όσα έχεις δει ότι ισχύουν, αναιρούνται και καταρρίπτονται για τον έρωτα. Πονάω, πονάω, πονάω. Σε θέλω τόσο πολύ που πρέπει να μην σε θέλω για να σε έχω. Σε θέλω τόσο πολύ που δεν πρέπει να στο ξαναπώ ποτέ. Σε θέλω τόσο που είναι παράλογο. Δεν ξέρω αν σε θέλω τόσο. Το μυαλό και η λογική μου με προσγειώνει μπρός στην τρέλα του συναισθήματος.

Ενστικτωδώς ελκύομαι προς εσένα αλλά είσαι ένας από το πλήθος και εγώ εγωιστής για μία ακόμη φορά που πιστεύω ότι μπορώ να επιλέξω το να σε έχω.

Βαδίζοντας σε ένα μονοπάτι ΕΤΟΣ :2004

Βαδίζοντας σε ένα μονοπάτι που ακολουθώ κατ’ επιλογή μου πλέον, εξελίσσομαι διατηρώντας υψηλά τα επιθυμητά επίπεδα του σέβας και της αξιοπρέπειας˙

δυο λέξεις που για να επικρατούν σε κάθε κίνηση μου ενώ ζω, βρόμιζαν τα πόδια μου καθώς πορευόμουν πάνω σε κάτι γλυκό και όμορφο. Με βρεγμένα πόδια περπατούσα σε έναν δρόμο βρόμικο και υγρό από δικά μου δάκρυα. Όμως τα λίγα χρόνια της ζωής μου μέχρι σήμερα και οι αιώνιες στιγμές που περνάς όταν δεν νιώθεις με το μυαλό σου μα με κάτι άλλο με δίδαξαν καλά ότι αυτό είναι αγάπη. Νιώθεις με αυτό που σε έκανε να σηκωθείς και να κάνεις το πρώτο σου βήμα, αυτό που εκείνη την στιγμή που πρωτοκοίταξες γύρω σου αντίκρισες κάποιον άλλο άνθρωπο στα μάτια. Αυτό που σε έκανε να σκεφτείς ότι το πιο ασφαλές για σένα είναι να πιστεύεις ότι ελέγχεις τον κόσμο σου ˙ νιώθεις με το ένστικτό σου. Το ένστικτο μας, αυτό που κινεί δύο άλλες καταστάσεις, που κινούν το σύμπαν στο οποίο το ανθρώπινο μυαλό μας επεκτείνεται ˙ τον έρωτα και την αγάπη.

ΕΤΟΣ :2005

Ο δρόμος Η ζωή δεν σου δίνει τίποτα παραπάνω από αυτό που πρέπει να σου δώσει. Ο κάθε άνθρωπος που κοιτάζεις είναι αυτό που ακριβώς πρέπει να είναι απέναντί σου. Σύμφωνα με την θεωρεία αυτή χαρακτηρίζονται ανούσια συναισθήματα απογοήτευσης,

όπως το ότι ο απέναντί σου δεν είναι αυτό που θα θελες. Αν έχεις πείσμα, έχεις δρόμο. Αν έχεις φόβο, έχεις πόνο. Αν έχεις δρόμο, βρίσκεις παρέα. Αν έχεις εγωισμό, θέλεις χρόνο. Εγώ κατανοώ ότι χρειάζομαι χρόνο και έχω βρει τον δρόμο. Επιδιώκω να μην πονάω από φόβο αλλά από έρωτα και αγάπη. Με πιάνει το πείσμα του να ψάξω μέχρι να βρω αυτό που ακριβώς θέλω και χρησιμοποιώ τον εγωισμό μου για να μεταδώσω αυτά τα οποία έχω μέσα μου στα άτομα που μου κάνουν παρέα ενώ βαδίζω προς το άγνωστο.

30/10/2007

Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει Μου κράταγες το χέρι, ένιωσα ότι με πήγαινες εκεί, όμως ξαφνικά το χέρι μου άφησες και έμεινα μόνος. Όταν δεις τον προορισμό που μία μέρα θέλεις να φτάσεις, πολύ εύκολα παραμελείς την σημασία της διαδρομής. Προχωράς με το κεφάλι σκυμμένο προς τα κάτω με συναισθήματα μελαγχολίας ˙ άσκοπα. Ο δρόμος είναι μακρύς, πολύ μακρύς. Ταξίδεψε πετώντας! Ξέχνα το μέρος που πήγαινες. Ο παράδεισος μπορεί να περιμένει.

01/11/2007

Ταξίδι στο μέλλον Άκουσε με λίγο, ανοίγω το κουτί που σου φυλάω γεμάτο με στιγμές, βγάζω από μέσα του σήμερα ένα ταξίδι ˙ είναι για μας τους δύο. Σε παίρνω και ξαπλωμένοι πάνω στην άμμο κοιτάμε τα αστέρια. Με την ταχύτητα της σκέψης φτάνουμε στον πιο μακρινό γαλαξία, εκεί που υπάρχουν άλλοι δύο σαν και εμάς και χαζεύουν το σύμπαν. Με την δύναμη της σκέψης εκατομμύρια ζευγάρια ανθρώπων από πολύ μακρινούς γαλαξίες

συνδέουν τα βλέμματα τους δημιουργώντας ένα φωτεινό γαλάζιο τούνελ. Μέσα εκεί συσσωρεύεται λευκό φώς που όταν αυξήσει την μάζα του στο έπακρο εκρήγνυται. Το μέγεθός του τότε συρρικνώνεται στο ελάχιστο και εκεί δημιουργείται μία πύλη.

Στην Γή διοχετεύει όλη την λευκή αυτή ενέργεια και στο κουτί σου την βάζω μέσα. Το μέλλον που μας θέτει μαζί, τίθεται στο παρελθόν. Το ταξίδι που θα σε πάω, μέσα στο κουτί σου σήμερα βάζω.

1 Νοε 2007

Ζω από την αρχή Αδυνατώ να υπερβώ τις ανθρώπινές μου ψευδαισθήσεις, κάθομαι στο υλικό μου περιβάλλον και νιώθω οτιδήποτε υπάρχει γύρω μου. Πλέον όμως έχω το όπλο της γνώσης του ότι «τίποτα δεν είναι αληθινό» ˙ όπως η κοινωνία μας τουλάχιστον τοποθετεί την έννοια του αληθινού και του πραγματικού. Πάρε με από εδώ. Θέλω να φύγω! Ξέρω ότι μπορώ να δω εκεί που δεν βλέπουμε ˙ αλλά τι λέω. Αν δεν υπάρχει τίποτα εκεί έξω, αν όλα είναι ίδια και όμοια, το νόημα είναι ένας χαρακτηρισμός που δεν έχει νόημα. Προσπαθώ άσκοπα να δω κάτι. Και τώρα τι? Θα καθίσω να νιώσω τότε την ηδονή της ενότητας και θα αναζητήσω την γνώση ˙ την γνώση μέσα μου αφού όλα υπάρχουν εδώ πέρα. Όλες οι πληροφορίες του κόσμου βρίσκονται μέσα μας και κακώς τις αναζητάμε εκεί έξω.

Δεν θα ξανακοιτάξω τα άστρα, δεν θα ξανακάνω καμία ευχή, δεν θα αναρωτηθώ για το τι υπάρχει εκεί έξω. Αρχίζω λοιπόν να ζω απ’ την αρχή, με σύμπαν τον κόσμο μου.

4 Νοε 2007

Ο θόλος Φτιάχνω έναν τεράστιο θόλο, μέσα του φυτεύω φυτά, εκτρέφω ζώα. Μία πόλη, μία καινούρια κοινωνία υπάρχει εκεί μέσα. Γονείς άντρες, γυναίκες, σε ζευγάρια ή και όχι, μεγαλώνουν μέσα στον θόλο αυτό μία καινούρια κοινωνία ˙ μία καινούρια ελπίδα. Όταν το κάθε βρέφος αρχίσει να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα που το περιβάλλει, θα το μαθαίνουμε να ζει όχι στον κόσμο που μάθαμε εμείς, αλλά σε έναν κόσμο στηριγμένο στην φαντασία και την διαίσθηση. Σκεφτείτε ένα παιδί που τα πρώτα πράγματα που θα μάθει θα είναι τι σημαίνει αγάπη και τι έρωτας. Ένα παιδί που θα αποδεχτεί ότι μπορεί να επικοινωνήσει με το σύμπαν μέσω της βαθύτερης σκέψης του. Θα μπορεί να δει από πολύ νωρίς την ωμότητα των πράξεών μας ως όντα αλλά και την γύμνια μας. Θα ζουν όλοι χωρίς ρούχα. Το παιδί αυτό δεν θα πιστεύει σε κάποιον θεό, θα του αποκαλύψουν το πόσο μόνοι είμαστε στο σύμπαν, αλλά και το πόσο όλοι μαζί πορευόμαστε ˙ το πόσο δύναμη έχουμε μέσα μας για να εξελιχτούμε, το ότι δεν φταίει κανένας για οτιδήποτε μας συμβαίνει,

ούτε εμείς οι ίδιοι και ότι όλα απλώς συμβαίνουν. Αυτό το παιδί θα μάθει ότι το χειρότερο που θα του συμβεί έχει την ίδια ικανοποίηση με το καλύτερο ˙ ότι όλα έχουν νόημα και όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Κάθε του κίνηση θα είναι αποτέλεσμα μίας συνέχειας που δεν έχει άλλη επιλογή από το να την ακολουθήσει .

Όλα απλά, αληθινά και όμορφα. Θα διδαχτεί ότι το νόημα της ζωής είναι να έχεις χιούμορ απέναντι στο οτιδήποτε συμβαίνει,

εφόσον συμβαίνει χωρίς τον έλεγχο κανενός. Θα δει από πολύ νωρίς ότι κινούμαστε όλοι σε τέλειες τροχιές που αν καταγράφονταν σε λευκό χαρτί θα ήταν σαν την φωτογραφία ενός γαλαξία, ενός φύλλου δέντρου. Θα μεγαλώνανε παιδιά σε αυτόν τον θόλο που θα μάθαιναν ότι πρέπει να ερωτευτούν και να αγαπήσουν για να νιώσουν την ενότητα που υπάρχει μεταξύ όλων μας. Θα έβλεπαν και θα ένιωθαν ότι ο έρωτας και η αγάπη είναι μία έκτη αίσθηση, ένας τρόπος για να συσχετιστούμε με το σύμπαν, να ικανοποιηθούμε στο έπακρο. Δεν θα χρειαζόταν επιστήμη, θα βρίσκαμε τις λύσεις μέσα μας. Δεν θα χρειαζόταν πολιτισμός, θα ικανοποιούσαμε την σκέψη μας μόνοι μας. Δεν θα χρειαζόταν καν ο λόγος, Θα επικοινωνούσαμε εκ των έσω. Δεν θα θέλαμε να δούμε τι υπάρχει έξω από τον θόλο, θα κλείναμε τα μάτια μας και θα νιώθαμε. Θα μεταφερόμασταν όπου θέλαμε με την δύναμη της σκέψης και της πληροφορίας. Θα ξεκινούσαμε να νιώθουμε τις τέσσερις διαστάσεις του σύμπαντος. Θα νιώθαμε με παραπάνω από πέντε αισθήσεις. Θα εκπέμπαμε ενέργεια έξω από τον θόλο και θα ήμασταν απλά αυτό που πρέπει να είμαστε ˙

μία συνέχεια μαζί με όλα τα άλλα. Όχι αυτοί που μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, ούτε αυτοί που μπορούν να ελέγξουν τον κόσμο τους. Όχι αυτοί που είναι το επίκεντρο. Θα λυτρωνόμασταν από κάθε ευθύνη. Θα ικανοποιούμασταν στο έπακρο ˙ Νομίζω θα …

23 Νοε 2007

Κρύψου! Κρύψου! Δεν θέλεις να σε βρω τώρα γιατί δεν θα σαι έτοιμος για να με κρατήσεις. Κρύψου. Δεν ξέρεις ποιος είσαι, δεν ξέρεις τι θέλεις. Κρύβεσαι πίσω από την απατηλή ασφάλεια του να μην εκφράζεσαι, γιατί κάποιος κάποτε δεν σε ήθελε και εσύ τώρα κανέναν δεν θες. Μην ακούς κανέναν. Ποτέ μου δεν σου ζήτησα να με ακούσεις. Εγώ απλά ξέρω πολύ καλά να λέω αυτά που σκέφτομαι ˙ εσύ ξέρεις πολύ καλά να σκέφτεσαι αυτά που θες να πεις και στο τέλος τίποτα να μην λες. Ποτέ μου δεν απαίτησα να με ακούσεις, χρέος μου να ρισκάρω είναι απλά. Για να έχεις ένα άτομο που θα προχωράτε μαζί, ένα πράγμα μπορείς να κάνεις… Όχι να περιμένεις, αλλά να προχωράς. Για να προχωράς και να μην μένεις πίσω, να δείχνεις ποιος είσαι πρέπει. Μη φέρνεις στο μυαλό σου εκείνο το άτομο που δεν σε ήθελε. Προχώρα μπροστά και βρες με γιατί εγώ έχω μάθει πως μόνο έτσι παλεύεται ˙ παρέα. Όταν με βρεις μπορεί και να μην βγει πουθενά, θα έχεις ζήσει όμως ουσιαστικά, όχι βαδίζοντας στην μετριότητα. Οπότε ότι κάνεις το κάνεις για σένα, Εγώ δεν σου ζήτησα ποτέ να με ακούσεις.

29 Νοε 2007

Όρκος Ορκίζομαι, από σήμερα ότι θα αποβάλω μέρα με την μέρα όλο και περισσότερο τους φόβους μου. Θα αποβάλω τον άσκοπο εγωισμό μου. Θα νιώθω την ασημαντότητα των πληγών μου ως κάτι που θα πρέπει να με κρατάει πίσω και την σημαντικότητά τους ως κάτι που θα πρέπει να με προωθεί περισσότερο προς τους στόχους μου. Στόχος μου θα είναι η αγάπη και ο έρωτας ˙ αμοιβαία αγάπη, αμοιβαίος έρωτας. Διαδρομή μου θέτω μία μάχη. Θα πολεμήσω το ψέμα και τις αδυναμίες τις δικές μου και των άλλων, θα λέω την ωμή αλήθεια και δεν θα φοβάμαι να την ακούω από τους άλλους. Θα σέβομαι τον στόχο που βάζω από σήμερα και θα τον ακολουθήσω με κάθε τρόπο. Στόχος μου είναι να ξεκινήσω ένα κίνημα, ελεύθερο από κοινωνικά ταμπού και από ψυχολογικούς φόβους. Ελεύθερο για να ερωτευτεί και να αγαπήσει τον οποιοδήποτε. Η αγάπη και ο έρωτας είναι το μόνο νόημα στην ζωή και σε μία κοινωνία που αυτοκαταστρέφεται, αγγίζοντας τον πάτο, το μόνο που μας μένει είναι να φέρουμε μία επανάσταση και να ανέλθουμε. Έχω πονέσει, έχω κλάψει, έχω μισήσει και όλα αυτά τα παθαίνουμε είτε κάνουμε αυτό που γουστάρουμε είτε όχι. Τολμώ να εκφραστώ ελεύθερα γιατί δεν με νοιάζουν οι συνέπειες, ή αλλιώς δεν γίνεται να τις αποφύγω. Τουλάχιστον ας το ευχαριστηθώ. Ορκίζομαι!

5 Δεκ 2007

τρέξε, άραξε... Κάθομαι στο κέντρο του κόσμου. Εδώ ο κόσμος χωρίζεται σε δύο κατηγορίες ανθρώπων, σε αυτούς που τρέχουν και αυτούς που αράζουν. Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι κάνεις μόνο πράγματα που έχεις προγραμματίσει? Πάς σε μέρη που έχεις προγραμματίσει να πάς, βλέπεις ανθρώπους που έχεις προγραμματίσει να δεις. Προγραμματίζεις κάθε μέρα την ημέρα σου, κάθε ώρα την ώρα σου, κάθε στιγμή την στιγμή σου και καταλήγεις να προγραμματίζεις όλη σου την ζωή και να νιώθεις έντονα την ανουσιότητα της κάθε στιγμής, αφού εσύ ψάχνεις μόνο για το τέλος. Όλα αυτά ξεκινάνε επειδή ο προγραμματισμός συνυπάρχει τις περισσότερες φορές ομαλά με την ασφάλεια. Η ασφάλεια με την σειρά της καθώς περνάμε από δύσκολες στιγμές στην ζωή μας και πονάμε,

συνυπάρχει με τους σημαντικότερους στόχους μας. Κάπως έτσι κατηγοριοποιείσαι με τους ανθρώπους που τρέχουν, αφού για να φτάσεις σε μία επιθυμητή στιγμή απόκτησης ευτυχίας τρέχεις για να φτάσεις.

Αυτός που αράζει τώρα, δεν έχει κάτι παραπάνω από πλευράς αξίας από αυτόν που τρέχει

μίας και όλοι ισορροπούμε με τον δικό μας μοναδικό τρόπο

ώστε να είμαστε ισάξιοι μεταξύ μας στα προβλήματα και στα υπέρ μας. Συνήθως ο άνθρωπος που αράζει ζει την στιγμή. Τις περισσότερες φορές όμως χάνει τον σκοπό του ή απλά δεν τον γνωρίζει. Παρόλο όμως της απουσίας των στόχων, κάτι το πολύ σημαντικό, παρουσιάζουν κάποιες ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες αξίες τα συγκεκριμένα άτομα. Αράζοντας έχεις τον χρόνο να εκλάβεις την αξία της κάθε στιγμής. Απολαμβάνεις την διαδρομή, την σιωπή, την αδράνεια. Μαθαίνεις να συνυπάρχεις πιο ήρεμα με τον εαυτό σου, κάτι που δυσκολεύεται να κάνει ο άνθρωπος που τρέχει, ο οποίος συχνά νιώθει ανασφάλεια όταν μένει στάσιμος, μόνος του, αντιμέτωπος με τον εαυτό του.

Και καθώς σκέφτεσαι ότι … ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΟΛΑ ΑΠΛΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ˙ και όντας άνθρωπος που έτρεχε μέχρι σήμερα πολύ συχνά κυνηγώντας μία υποτιθέμενη ασφάλεια που σου προσφέρει η κατάκτηση ενός ονείρου ή ενός στόχου, συνειδητοποιείς ότι κάτι πρέπει να υιοθετήσεις από τον τύπο ανθρώπων που αράζει. Η διαδρομή κάποια στιγμή έχασε το νόημά της για σένα και από εκεί που όλα ήταν ένα ταξίδι, τώρα εσύ απλά μετακινείσαι μέσα στον κόσμο. Αφού τρέξεις αρκετά λοιπόν και βρεις τι θέλεις, άραξε και βρες το και σε κάθε στιγμή που περνάει. Αφού αράξεις και έρθει η στιγμή που θα μπορείς να τρέξεις, τρέξε για να φτάσεις τους στόχους που σου ταιριάζει να κατακτήσεις.

Η διαδρομή από μόνη της είναι αδιάφορη και γίνεται ρουτίνα όταν δεν καταλήγει κάπου.

O τέλειος άνθρωπος

25 Δεκ 2007

Οι Τέλειοι άνθρωποι είναι το νέο μας είδος. Στην εποχή της άμεσης, γυμνής και ατέρμονης πληροφόρησης, οι άνθρωποι έχουν την ικανότητα πλέον να εξελίσσονται πιο γρήγορα από ποτέ. Μία καινούρια φυλή ανθρώπων αποτελεί αυτό που θα ‘πρεπε να γίνουμε όλοι. Ο Τέλειος άνθρωπος έχει ως σημαντικότερους στόχους την αγάπη και τον έρωτα Μαθαίνει από νωρίς την γυμνή αλήθεια του τι είναι να μην αγαπάς, να μην αγαπιέσαι, του να μην είσαι πραγματικά ερωτευμένος, ή να μην είσαι αμοιβαία ερωτευμένος.

Μεγαλώνει με διδάγματα και εικόνες από εκατοντάδες, χιλιάδες ταινίες που τον βάζουν στην ψυχολογία κάποιου εντελώς διαφορετικού από αυτόν ανθρώπου παίζοντας τον σημαντικότατο ρόλο του διαφορετικού φίλου. Ο Τέλειος άνθρωπος ανοίγει την οθόνη του υπολογιστή του και κάνει το Google έναν άλλο του φίλο. Μπορεί να λύσει απορίες της πιο σκοτεινής του σκέψης, μπορεί να δει εικόνες που δεν θα χρειαστεί να δει ποτέ στην ζωή του και να τις απορρίψει ως ερεθίσματα, ή ακόμα και να εισπράξει εικόνες και πληροφορίες για οποιαδήποτε γνώση αυτών που συμβαίνουν γύρω του. Απομυθοποιεί το γυμνό, τα φύλα, τους πολιτισμούς, τις θρησκείες, τα λόγια, τις αδυναμίες, την δύναμη και την πραγματικότητα. Ο Τέλειος άνθρωπος είναι ο πιο αυτοτελής άνθρωπος. Αποδέχεται τις αδυναμίες του, μαθαίνει να συνυπάρχει ισορροπημένα με το σώμα του,

μαθαίνει να ζει εντελώς μόνος του αλλά και με πλήθος ανθρώπων. Συνήθως ο τέλειος άνθρωπος είναι γνωστός στο ευρύ κοινό. Δέχεται κριτική από παντού ενδυναμώνοντας έτσι όλο και περισσότερο την ατομική του εσωτερική δύναμη και την αξιοποίηση μόνο των κριτικών από τα άτομα που αξίζουν για αυτόν και από τον εαυτό του. Έχει τα κατάλληλα χρήματα για να εξελίσσει τις γνώσεις του και την πληροφόρισή του.

Ζει σε ιδανικό περιβάλλον και οδηγείται στο τέλος σε φιλανθρωπίες και ηθική καθοδήγηση πολλών άλλων ανθρώπων.

Ο Τέλειος άνθρωπος μισείται ή λατρεύεται στο έπακρο. Ο Τέλειος άνθρωπος δεν είναι ένας ˙ ο Τέλειος άνθρωπος είναι εσύ, εγώ, όλοι μας. Μπορούμε να κάνουμε τα πάντα! Είμαστε ότι θέλουμε και όχι ότι θέλουν οι γύρω μας. Θέλω να γίνω ένας Τέλειος άνθρωπος. Είμαι Τέλειος, όλοι είμαστε!

ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ!? 27 Δεκ 2007 Ζωντάνεψέ με σε παρακαλώ. Ανασαίνω τόσο βαριά καθώς δεν κάνω τίποτα, αγχώνομαι που περνάει χρόνος και θέλω να βγάλω έξω όλο αυτό που κάνει πόλεμο μέσα μου,

μέσω της δημιουργίας τουλάχιστον. Με σκοτώνεις κι όμως νιώθω τόσο γεμάτος πια. Κάτι σαν φόβο για το άγνωστο, τρόμο για τα γνωστά άγχος για τα μετέωρα και θλίψη για τα παραλειπόμενα νιώθω. Ξεχνάω… Χωρίς εσένα μαθαίνω μόνο να ξεχνάω και να απομακρύνομαι. Χρόνια μου πήρε να το μάθω ˙ να σε αφήνω σε κάθε πρόσωπο που εμφανίζεται στην ζωή μου με την δική σου μορφή και να βρίσκω το κουράγιο να σε συναντήσω στα μάτια ενός άλλου ανθρώπου πάλι.

Σκότωσέ με, δεν αντέχω να σκοτώνω τον εαυτό μου κάθε στιγμή που περνά. Πονάω!

Τρέχω για να μην με προλαβαίνουν οι άσχημες σκέψεις. Το πιο δύσκολο πράγμα που κάνω στην ζωή μου δεν είναι να δουλεύω, δεν είναι να διαβάζω, να πεινάω, είναι να προσπαθώ να μην σκέφτομαι. Και ενώ εσύ θα γελάς τώρα με την μαλθακότητά μου, εγώ θα χαίρομαι για την διαφορετικότητά μου. Όμως πηγαίνω και έρχομαι, πηγαίνω και έρχομαι. Στην χώρα του πριν και του μετά… Όμως πηγαίνω και έρχομαι, πηγαίνω και έρχομαι. Και συνεχίζω να μαθαίνω να ξεχνώ και να σου λέω αντίο. ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ!? βρες με σε παρακαλώ, εγώ σε έψαξα τόσο πολύ. Τα έχω παρατήσει τόσες φορές και όλο συνεχίζω. Ένας χρόνος ακόμα κλείνει και εσύ πήρες τόσες μορφές πάλι και καμία δεν προτίμησες, χάθηκες πάλι στις επιλογές μου, στα όχι μου. Προχτές τα Χριστούγεννα σε είδα στον ύπνο μου, λες και ο Χριστός μού έκανε ένα δώρο. Είδα όμως και εμένα, ήμουν αρκετά χρόνια μεγαλύτερος από τώρα. Πόσο ακόμα, πόσες ακόμα μάσκες, πόσες ακόμα μορφές, πόσα ακόμα κορμιά θα ακουμπήσω και θα σε νιώσω για λίγο; Πώς όλα αυτά να τα βγάλω από το μυαλό μου; Απλά γράφω, ζωγραφίζω, μιλώ. Βρίζω, μαλώνω, ξεσπώ. Σήμερα θα σκοτώσω τον εαυτό μου για μία ακόμη φορά. Εγώ φταίω. Δεν πειράζει.

29 Δεκ 2007

Ντύσε με και απόψε με ‘σένα. Η ομορφιά σε ελευθερώνει. Χαζεύεις το τέλειο παράθυρο, θαμπωμένο από τα χνώτα μας και χάνεσαι στις χορδές της απλότητας η οποία παίζει μουσική ντύνοντας κινηματογραφικά αυτήν την Δική μας στιγμή. Με γδύνεις και με παίρνεις αγκαλιά για να μην κρυώνω. Ώρες ώρες ψάχνουμε να φορέσουμε τόσο βαρετά πράγματα για να προστατευτούμε από το κρύο. Ντύσε με και απόψε με ‘σένα. Παίρνεις το χέρι μου με το δικό σου και γράφεις στο παράθυρο το όνομά μου, μου λες «δεν θέλω τίποτα άλλο από σένα, δείξε μου τον εαυτό σου». Μου κλείνεις τα μάτια και για μία στιγμή είμαστε για πάντα μαζί. Τρέχεις σε ένα πράσινο κήπο γεμάτο πεταλούδες και εγώ σε βγάζω φωτογραφίες. Δεν είδες τίποτα από αυτά που συνέβησαν γύρω σου σήμερα. Κάποιος σε πλήγωσε, κάποιος σου μίλησε άσχημα. Δεν υπάρχει τίποτε όταν αποφασίσεις να δώσεις σημασία στην ομορφιά. Τώρα είμαστε μαζί. Αγαπημένη ανάμνηση, την βάζω κι αυτήν μέσα στο κουτάκι που φιλάω για σένα. Όταν το ανοίξεις θέλω να είναι γεμάτο! Έτσι είναι ο έρωτας, γεμάτος. Θα είμαι έτοιμος…

2 Ιαν 2008

Πράγματά μου, τίποτα Πάλι ανασαίνω με δυσκολία. Προχτές έκανα Restart στην μνήμη μου, συγχώρεσα τα λάθη μου, τους γύρω μου, συνειδητοποίησα για μία φορά ότι όλα τα αντέχω και θα τα αντέξω και ένιωσα ευτυχισμένος και έτοιμος να αφήσω πίσω μου τον παλιό τον χρόνο. Πάλι ανασαίνω με δυσκολία. Σήμερα έκανα Run την θλίψη. Ενώ γύρω μου όλα σιγά σιγά ομορφαίνουν, μένω να ερωτεύομαι μόνο τα ρούχα μου και τα αντικείμενα μου. Τελικά όσο ομορφαίνει κάτι γίνεται και πιο θλιβερό, ή η θλίψη είναι παντού παρούσα; Ρολόι μου σ’ αγαπώ, Πορτοφόλι μου, Μπλούζα μου, Σακάκι μου, Φόρμα μου, Παπούτσια μου, Εσώρουχό μου, Τασάκι μου, Κρεβάτι μου, Δωμάτιό μου, Τσάντα μου, Γυαλιά μου, Άρωμά μου, Κινητό μου, Κάλτσες μου, Laptop μου, Κασκόλ μου, Κενό μου, τίποτα, σ’ αγαπώ. Εσύ δεν είσαι εδώ, τα βάζω όλα στο κουτί σου για όταν έρθεις. Έτσι είναι η αγάπη, γεμάτη! Θα είμαι έτοιμος.

8 Ιαν 2008

Οι ερωτικές σχέσεις δεν είναι αστείες Οι ερωτικές σχέσεις είναι ένα αστείο. Μία τόσο λεπτή κλωστή μας κρατάει τόσο δυνατά κάποιες φορές και το μεγάλο βήμα δεν κάνουμε ερωτικά για να δεθούμε με κάποιον. Κάποιες άλλες φορές πάλι η κλωστή αυτή σπάει με την πρώτη μονόδρομη ερωτική μας κίνηση. Τελικά ο έρωτας είναι ένστικτο ή αποτέλεσμα αλληλοσυγκρουόμενων σκέψεων βασιζόμενων σε παρελθοντικά ερεθίσματα και εικόνες ; Θα απαντούσα και τα δύο και ότι είναι θέμα συνειδητοποίησης του τι είναι πιο ουσιαστικό, επιλογής δηλαδή ή απλά θέμα αυθορμητισμού και παιδικότητας. Πολλοί θα διαφωνήσουν με την ικανότητα που κατέθεσα στον άνθρωπο, αυτή της επιλογής, γιατί όσον αφορά τον έρωτα, την μαγεία του είναι σαν να ακυρώνεις. Όταν όμως όλες οι μαγείες μπορούν να αποκωδικοποιηθούν

ή με άλλα λόγια όταν αποφασίσεις ότι επιθυμείς να μάθεις, όχι απλά να πιστεύεις, αποκτούν όλα τα απίστευτα μία λογική και γίνονται πιθανά όλα τα απίθανα. Προτιμώ να πιστεύω στο απίθανο και να γνωρίζω όλα τα πιθανά, να γνωρίζω ότι ο έρωτας είναι κάτι τρελό αλλά και επιλογή μας στο να αφεθούμε, παρά να δένομαι με την ασφάλεια της ανασφάλειας του έρωτα, την μη παραδοχή του γεγονότος, την εκμετάλλευση του σε μερίδες ή και σε ποσοστά πέρα του ολόκληρου και το χειρότερο, να παραποιώ την έννοιά του σε κάτι που μας τρελαίνει επειδή θίγει τον παράλογο εγωισμό μας. Ας αποφύγουμε την ανουσιότητα της απαλλαγής κάθε άγχους μας στον σύντροφό μας ή απλά την εκμετάλλευση και κατάχρηση του συναισθήματος μέσω της πολυγαμικότητας.

Οι ερωτικές σχέσεις δεν είναι αστείες. Πάψε να σκορπάς τον χρόνο σου και τα συναισθήματά σου στον άνεμο, βρες τα κατάλληλα άτομα για να διοχετεύσεις την πληθώρα ενέργειας που μας επιφυλάσσει το συναίσθημα του έρωτα. Αφέσου, ενθουσιάσου, να είσαι επιφυλακτικός. Όλα με μέτρο. Μέτρο? το ένστικτο δεν μετριέται έτσι δεν είναι; Τελικά… Τελικά ο έρωτας είναι ένστικτο ή αποτέλεσμα αλληλοσυγκρουόμενων σκέψεων; Είναι μία κίνηση σπασμωδική, αυθόρμητη, ή μία σκέψη που οδηγεί σε μία κίνηση? Ακόμα σε περιμένω για να μάθω…

14 Ιαν 2008

Αγαπώ σας Πόσο με γεμίζετε, πόσες στιγμές αμέτρητες γεμάτος είμαι από σας. Βρισκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο ακόμα και όταν βαδίζουμε σε εντελώς διαφορετικά timing. Γέλιο. Πόσο γέλιο, πόσα χαμόγελα. Κλάμα. Πόσες φορές αφήνουμε ο ένας να δει τον άλλο σε στιγμές απόλυτης αδυναμίας. Πονάω μαζί σας, δένομαι μαζί σας. Χαίρομαι παρέα με σας. Αγχώνομαι και φοβάμαι και για σας. Αγάπη γεμίζω, νιώθω ότι μπορώ να αναπνεύσω ελεύθερα, θα ‘στε εκεί να με προστατεύσετε όπως θα ‘μαι και εγώ εκεί για σας. Είστε η οικογένειά μου και μέσα από την διαφορετικότητα γινόμαστε όμοιοι, από την αντίθεση βλέπουμε εικόνες ο ένας μέσα από τα μάτια του άλλου. Φίλοι μου, η πιο μακροχρόνια και δύσκολη σχέση μου είναι μαζί σας. Από εσάς έμαθα να είμαι ολόκληρος μόνος μου, να είμαι μισός χωρίς εσάς, να αγαπάω τον εαυτό μου, να αγαπάω. Από σας έμαθα ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα! Αγαπώ σας.

20 Ιαν 2008

Ακόμη μία νύχτα Περιμένοντας σταμάτησα να περιμένω. Απορώντας, σταμάτησα να αναρωτιέμαι. Προχωρώ μόνος και αναζητώ την συντροφικότητα, την συναντώ στο μέγιστο στις φιλίες μου, μέχρι εκεί όμως. Ένα βράδυ καθώς σκότωνα τις απορίες μου με οφθαλμοφανείς αλήθειες συνειδητοποίησα ότι παρόλο που θέλω τόσο να κάνω μία ερωτική σχέση, δεν θέλω να κάνω την οποιαδήποτε σχέση. `Δεν απορώ που από τότε που πέρασε πρώτη φορά από το μυαλό μου ότι θα είμαι για πολύ καιρό ακόμα μόνος μου, έχει περάσει αρκετός χρόνος... και είμαι ακόμα εδώ. Δυστυχώς ή ευτυχώς ξεκίνησα ανακαλύπτοντας τον εαυτό μου, αποδέχονταν τον εαυτό μου, εξελίσσοντας τον εαυτό μου και μετά ψάχνοντας για να κάνω το ένα, δύο. Δύο είναι δύο ολόκληρα, όχι δύο μισά. Έτσι απορρίπτεις την ανάγκη σου για να έχεις κάποιο άτομο το οποίο θα είναι δεκανίκι για σένα.

Δύο είναι μία σχέση για μένα. Επίσης δύο δεν είναι παραπάνω ούτε παρακάτω από δύο, οπότε η μονογαμικότητα αποτελεί πλέον αποτέλεσμα, όχι περιορισμό, ούτε αμφιβολία. Ένα πρόβλημα που προκύπτει είναι ότι ενώ αναζητώ συνέχεια για το απρόοπτο δεν πιστεύω ότι είμαι σε θέση για να κάνω μία σχέση ακόμα. Βέβαια σύμφωνα με αυτά που συναντάς γύρω σου, γελάς που βάζεις τέτοιο πήχη στους στόχους σου. και γελάς πολύ. Κλαις κιόλας αλλά όλα στο πρόγραμμα είναι. Μετά, όταν νιώσεις δυνατός ώστε να ζεις μόνος σου, σε πιάνει μία μελαγχολία με τους εξής λόγους: Όλοι οι άλλοι εκτός από σένα ζουν μακροχρόνιες σχέσεις, όλοι γύρω μας δεν θέλουν να κάνουν σχέση και με την λέξη και μόνο αλλάζουν δρόμο, όλα τα άτομα που θέλουν να κάνουν σχέση είναι ψυχασθενείς ή άσχημα ˙ και αφού γενικεύσεις όσο δεν πάει τον παραλογισμό σου και ξεσπάσεις, βλέπεις ότι όλα είναι μία χαρά,

εσύ ψάχνεις για κάτι ψαγμένο, ακόμα έχεις και εσύ πολύ ψάξιμο, εξελίσσεσαι σωστά και σε λογικούς χρόνους και όλα έπονται... Όσο για το sex όσο νιώθεις ότι σε κουράζει που γίνεται με διαφορετικά άτομα δεν γίνεται,

όταν σου λείψει συμβαίνει και ηρεμείς. Όλη αυτή η ανακύκλωση και η λογική όμως... ΜΟΥ ΤΗΝ ΔΙΝΕΙ! Γιατί σκέφτομαι? Γιατί έμαθα τι είναι λάθος και το χειρότερο ότι τα λάθη είναι για να διορθώνονται? Γιατί έμαθα να ερωτεύομαι? Γιατί έζησα εικόνες που δεν μπορώ να έχω για πάντα? Γιατί? Και μέσα στον παραλογισμό αυτής της νύχτας, μίας ακόμη νύχτας που τίποτα δεν θα συμβεί σαν άπειρες άλλες, εγώ θα περάσω τα τελευταία λεπτά πριν κοιμηθώ ως κάτι το απίστευτα βασανιστικό. Ο λόγος το ότι για μία ακόμη ημέρα δεν βρήκα αυτό που δέν γινόταν να βρω σήμερα. Ψυχασθενής? -και ποιος δεν είναινα σου πάλι η λογική! Με μισώ, με αγαπώ, ξέμεινα από λόγια, τα 'χω πει σχεδόν όλα πλέον. Γράφω γιατί με ηρεμεί αυτό, με γεμίζει και αν εσύ ψάχνεις κάποια τέχνη σε όλο αυτό που γράφω και δεν βρίσκεις, σταμάτα να διαβάζεις. Εδώ υπάρχουν μόνο σκέψεις, υπάρχει μία ψυχή που αναπαριστάται σιγά σιγά μέσα από λέξεις. Δεν γράφω γιατί σε έχω ανάγκη, αλλά γιατί έχω ανάγκη να γράψω. Τέλος.

22 Ιαν 2008

Γραμμές Κλείνω τα μάτια και χάνομαι. Εκείνη την στιγμή ενώ κάθομαι στο ανοιχτό παράθυρο νιώθω το κρύο να με σκοτώνει περισσότερο από τις σκέψεις μου. Κοιτάζω κάτω τον δρόμο με τα αυτοκίνητα ˙ κοιτάζω κάτω στον δρόμο τις ζωές των άλλων. Γραμμές που γεμίζουν την ατμόσφαιρα ζωγραφίζοντας ανεξήγητα σχήματα. Αυτό είμαστε μόνο, γραμμές.

Αρπάζω την κόκκινη μάλλινη κουβέρτα μου και την ρίχνω πάνω μου. Δεν αντέχω άλλο να με σκοτώνει το κρύο, κλείνω το παράθυρο. Κλείνω έξω τους δρόμους που συναντιούνται με τον δικό μου, τους δρόμους των άλλων. Δεν υπάρχω. Δεν κινούμαι, δεν σχηματίζω κάποια γραμμή, απλά στέκομαι στο κενό. Θα καπνίσω ακόμα ένα τσιγάρο για να μην σκέφτομαι τόσο. Είναι ένα ταξίδι που κάνω πολύ συχνά αυτό που νιώθω αυτές τις μέρες.

Το λένε κατάθλιψη. Είναι η κινητήρια δύναμή μου, αυτός είναι ο τρόπος για να λειτουργώ εγώ. Το έχω αποδεχτεί πλέον και το απολαμβάνω κάνοντάς το τέχνη. Τον έρωτα τον έχω ζήσει στο έπακρο, το ίδιο και την αγάπη, αυτά όμως είναι στόχοι, η διαδρομή είναι ο πόνος και επέλεξα να οδεύω με αυτόν τον τρόπο.

Ανοίγω την τηλεόραση σε ένα κανάλι που δεν πιάνει τίποτα, ξαπλώνω στην κόκκινη φλοκάτη στο πάτωμα. ρουφάω τον καπνό που με ζαλίζει και ξανακλείνω τα μάτια. Δεν υπάρχω, δεν φτιάχνω καμία γραμμή στον δρόμο της ζωής εκτός αν βαδίζουμε με την σκέψη… Κρυώνω, θα καθίσω εδώ και θα ακούω το τίποτα που μόνο τίποτα δεν είναι. Με ζαλίζουν οι σκέψεις μου τόσο πολύ! Τις ακούω όσο και να κλείνω τα αυτιά μου, δεν βλέπω τίποτα όμως. Κλείνω τα μάτια, τίποτα, τα ανοίγω, κανείς.

24 Ιαν 2008

Στιγμές-συζητήσεις Υπάρχουν ˙ βρίσκονται παντού τριγύρω σου, όμως τυχαία και συμπτωματικά πέφτεις πάνω τους. Άνθρωποι που στριφογυρίζουν στο παρασκήνιο όπως τα φύλα που ερωτεύονται καθώς πετάνε παρέα στον άνεμο. Ανοίγεις μία κουβέντα ή βρίσκεις μία αφορμή και ξαφνικά σκέψεις και όλος σου ο ψυχικός κόσμος ξεχύνονται σαν χείμαρρος. Μιλάς με έναν άγνωστο για θέματα που με τα πιο κοντινά σου άτομα έχετε σταματήσει πλέον να συζητάτε.

Μιλάς με σύντομη ημερομηνία λήξης βέβαια, σχεδόν όλες τις φορές. Μα δεν με νοιάζει καθόλου. Συλλέγω στιγμές. Το μόνιμο και το σταθερό είναι σύμπτωση και αυτό, όχι προϋπόθεση για την αξιολόγηση των στιγμών αυτών. Αναμένω την επόμενη συζήτησή μας, με σένα. Ότι χαρακτηριστικά και αν πάρεις φυσιογνωμικά, ότι και αν νιώσω απέναντί σου, ότι και να γίνει ανάμεσά μας, τίποτα δεν έχει σημασία, μόνο οι εικόνες που αποτυπώνονται στο μυαλό μας αποκωδικοποιώντας λέξεις οι οποίες μελωδία έγιναν καθώς από τα χείλη μας βγήκαν.

Ενορχηστρώνουν την καθημερινότητά μας πλέον σαν εμπειρίες. Περιμένω να πέσεις πάνω μου… 25 Ιαν 2008

Συμπτώσεις, που δεν είναι συμπτώσεις τελικά. Ταμπέλες που σε κατευθύνουν σε συμπεράσματα, και στο τέλος σε κάνουν να χαθείς σε μονόδρομους. Τυχαίο, που δεν είναι τυχαίο τελικά. Σκηνές που συμβαίνουν καθορίζοντας την τύχη και την ατυχία, και στο τέλος σε κάνουν να χαθείς στην θλίψη της γκαντεμιάς. Πίστη, που δεν είναι τίποτα παραπάνω από το να πιστεύεις. Θεωρίες που σου επιβάλουν το τι είναι καλό και τι κακό, και στο τέλος σε κάνουν να χάσεις την μία και μόνη πίστη, αυτήν στον εαυτό σου. Αδυνατώ να αποκωδικοποιήσω τις συμπτώσεις… HELP! ?

29 Ιαν 2008

-Τι έχεις; -Τίποτα. -Έλα πες μου ρε βλάκα. -Πού πάμε; -Βόλτα, δεν θες; -Έχεις προσέξει ποτέ ότι πάντα κοιτάμε έξω από το τζάμι και ποτέ πάνω στο τζάμι? Βαρέθηκα να κοιτάζω μακριά, θέλω μία αγκαλιά και να αράζω να χαζεύω τις σταγόνες της βροχής που σκουντάνε με δύναμη το ψυχρό τζάμι μήπως και κινήσουν λίγο τις στάσιμες εικόνες που δείχνει πίσω του. -Έχεις μεγάλο πρόβλημα.. -Συνειδητοποιούσα το πώς παρατηρούμε το οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας και ξαφνικά άρχισε να αλλάζει μέσα μου και το συναίσθημα του πώς νιώθω την βροχή, μετά επέστρεψα στην μελαγχολία μου πάλι. -Κλείσε τα μάτια σου και κοιμήσου, Θα σε πάω βόλτα, σταμάτα να σκέφτεσαι και άκου την βροχή που σου μιλάει.

Τι μου είπε τελικά η βροχή? Τίποτα… Όσες φορές ψάχνεις για κάτι να σε κρατήσει την ώρα που πέφτεις δεν υπάρχει τίποτα. Γύρισα σπίτι μου, όλα έμοιαζαν ίδια… έβαλα τον καινούριο μου εθισμό να παίζει… ένα πολύχρωμο soundtrack μίας πολύχρωμης ταινίας, και τώρα πέφτω για ύπνο. -Έλα πιο κοντά μου, κρυώνω.

1 Φεβ 2008

Ένα φιλί για να σκάσω Πώς γίνεται να έχασες το φιλί μου, είμαι σίγουρος ότι το άφησα στα χείλη σου το πρωί που σηκώθηκα από το κρεβάτι. Έπρεπε να φύγω τόσο νωρίς για την δουλειά μάτια μου, σου ζήτησα συγνώμη που έφυγα από την αγκαλιά σου. Σε άφησα στο μαξιλάρι μου, είχες έρθει τόσο κοντά στο πρόσωπό μου όλη νύχτα, μα πώς γίνεται να έχασες το φιλί μου μετά. Πέρασε μία μέρα και έχεις χαθεί, ψάχνεις το φιλί μου έτσι; Κάπου θα το χεις χάσει και το ψάχνεις, είμαι σίγουρος! Φοβάμαι, δεν είμαι καθόλου σίγουρος είναι η αλήθεια. Μήπως δεν το θες; Μήπως δεν κολλάει το κομμάτι του πάζλ των χειλιών μου με των δικών σου; Μήπως φοβάσαι κι εσύ; Μήπως δεν υπάρχεις; Μα χτες στο τηλέφωνο μου είπες ότι υπάρχεις! στο τηλέφωνο, όχι στα όνειρά μου! Δεν περιμένω τίποτα από σένα, όμως… θέλω ένα φιλί για να σκάσω.

2 Φεβ 2008

Θεοί παντού Δεν είναι δύσκολο να ανοίξω την καρδιά μου πάλι σήμερα σε σένα. Κάποτε ένιωθα τόσο μόνος, έπεφταν πάνω μου όλα τα δεινά μίας καθημερινότητας και μίας ζωής και νόμιζα ότι ήμουν μοναδικός. Σήμερα άκουσα κάτι πολύ σωστό, δεν είμαστε σαν όλους, αλλά όλοι είναι ο κάθε ένας από μας. Η διαφορετικότητα για την οποία έχω αναφερθεί πολλές φορές σε κείμενά μου αποτελεί το πιο σημαντικό κομμάτι μας που μας συνδέει όλους ως μία μονάδα. Κάποιες φορές θα σε αγχώσει η ενότητα, κάποιες θα σε εξιλεώσει. Κανένας δεν είναι ίδιος με τον άλλο γιατί πολύ απλά μεγαλώνουμε με διαφορετικές στιγμές ο κάθε ένας μας. Από την πρώτη στιγμή που θα ανοίξεις τα μάτια σου και από την πρώτη φορά που θα λειτουργήσεις την σκέψη σου θα ξεκινήσει ένα πάζλ με εικόνες, σκέψεις, ακούσματα, γεύσεις, οσμές, συναισθήματα τα οποία αποθηκεύονται μοναδικά στην υπερπολύτιμη μνήμη σου. Όμως η γη παραμένει η ίδια γη, ο ουρανός παραμένει ο ίδιος ουρανός και ο έρωτα κάνει σε όλους να τρέμουν τα πόδια τους το ίδιο. Αυτό σημαίνει ίσως ότι η διαφορετικότητά μας βασίζεται στην διαφορά χρόνου και χώρου,

όχι χαρακτήρα, όχι εξωτερικών χαρακτηριστικών. Για μία ακόμη φορά συνειδητοποιείς ότι το θέμα δεν είναι προσωπικό φίλε μου, όσο και εγωιστικά να το δεις είσαι μία συνέχεια, μία ενότητα των τριών στοιχείων, του χρόνου, της ύλης, του πνεύματος. Και αν πιστεύεις ότι είσαι ο θεός επειδή σκέφτεσαι, τότε έχω να σου πω ότι αν αποφασίσεις να ανοίξεις τα μάτια σου, θα δεις θεούς παντού, και πουθενά. Αλλά εγώ επιλέγω να βλέπω θεούς παντού, ή μάλλον αγγέλους, μ' αρέσει να πετάω με τα μάτια κλειστά .

14 Φεβ 2008

Σκοτώνοντας τον έρωτα στην γιορτή του Έρωτας. Κάθε ένας μας προσδιορίζει διαφορετικά μία έννοια η οποία μας καθοδηγεί καθημερινά, είτε υπάρχει είτε όχι. Μία αλληλουχία γεγονότων που αποτυπώνονται φωτογραφικά στο υποσυνείδητό μας από πολύ μικρή ηλικία, δημιουργούν ένα περιβάλλον συναισθημάτων μέσα στο σώμα μας που σαν κλειδαριά περιμένει τα κατάλληλα ερεθίσματα τα οποία ξεκλειδώνουν αισθήματα, εκκρίσεις και αποκρίσεις στο σώμα και το μυαλό μας. Η διαφορετική διάπλαση της προσωπικότητας του καθενός μας, λόγω διαφορετικών γεγονότων, εμπειριών και εικόνων που μας συμβαίνουν, δημιουργούν βάσεις απολύτως μοναδικές για τον καθένα μας, στις οποίες στηρίζονται οι παράγοντες που προκαλούν το συναίσθημα του Έρωτα. Στο συγκεκριμένο συναίσθημα πιστεύουμε τόσο πολύ όλοι, ακόμα και αυτοί που αρνούνται πεισματικά την ύπαρξή του… Γιατί όμως; Γιατί πιστεύουμε, επηρεαζόμαστε, σκοτώνουμε το εγώ μας ή και το εξελίσσουμε θετικά κάτω από το κύρος μίας θρησκείας που υποτάσσει όλες τις υπόλοιπες οι οποίες υπάρχουν με στόχο την αγάπη, μίας θρησκείας που πρέπει και αυτήν να την πιστέψεις για να την νιώσεις ολοκληρωτικά όπως υποστηρίζεται και που έχει όμως έναν διαφορετικό στόχο από τις άλλες, έχει στόχο τον έρωτα; Από τότε που δημιουργήθηκε το σύμπαν μέχρι και σήμερα δεν έχουν αλλάξει και πολύ τα πράγματα φίλε μου. Ο χρόνος και οι αισθήσεις που έχουμε αναπτύξει μέχρι σήμερα όμως έχουν καταφέρει να μας παραπλανήσουν σε πάρα πολλά πράγματα για το τι υπάρχει πραγματικά γύρω μας, σε αντίθεση με το τι αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει.

Για να σου εξηγήσω όμως το τι είναι ο έρωτας πρέπει να θες να ανοίξεις τα μάτια σου. Πρέπει να είσαι πρόθυμος να διαγράψεις χρόνια ιδεών, συναισθημάτων και προσωπικών ερεθισμάτων που έχεις εισπράξει από την ζωή σου και να συνειδητοποιήσεις ότι αναπτυσσόμαστε σε μία κοινωνία που υποτάσσει την διαφορετικότητά μας και συμπιέζει την ελευθερία και την πνευματική μας δύναμη. Φυλετικά πρότυπα και ανασφάλειες γονέων καθοδηγούν τις απόψεις μας στο να ψάχνουμε για έναν άνθρωπο με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ο οποίος θα μας σώσει και θα μας ανυψώσει. Ψάχνουμε λοιπόν έναν άνθρωπο ο οποίος θα είναι στήριγμα για μας και θα μας διδάξει την μαγεία του έρωτα, ένα σύμπλεγμα από συναισθήματα δηλαδή που παίρνει έναν τέτοιο χαρακτηρισμό επειδή με τις αισθήσεις που έχουμε σήμερα αδυνατούμε να το επεξηγήσουμε λογικά. Όμως ο έρωτας όσο και καταρριπτικό και αν ακούγεται εξηγείται λογικά… Κάτσε και αναρωτήσου τι σε έχει προσελκύσει σε κάποιον ερωτικά, τι σε έχει κάνει να νιώθεις πεταλουδίτσες στο στομάχι, δυσφορία στην αναπνοή, τρέμουλο στα πόδια. Κάτσε τώρα και γράψ’ τα όλα αυτά σε ένα χαρτί. Μετά συνδύασε τα χαρακτηριστικά αυτά με χαρακτηριστικά του χαρακτήρα του δικού σου, των γονιών σου και των ερωτικών σου συντρόφων ˙ κυρίως των πρώην. Θα δεις τότε κάτι οφθαλμοφανές, ότι δενόμαστε με άτομα που μας προσφέρουν οικία σε μας ερεθίσματα. Παραδείγματος χάριν το συναίσθημα της ασφάλειας είναι το βασικότερο, και ασφάλεια νιώθουμε με πράγματα και καταστάσεις που βλέπουμε και ζούμε χρόνια, όπως τα χαρακτηριστικά των γωνιών μας ή και τα χαρακτηριστικά τα δικά μας. Η ασφάλεια είναι ένα θέμα υποκειμενικό όμως. Στην περίπτωση που ένας έχει μεγαλώσει με καβγάδες μέσα στην οικογένειά του, «ασφάλεια» θα έχει μάθει ότι του προσφέρει ένα περιβάλλον που θα χαρακτηρίζεται από αυτό το γνώρισμα. Τα χαρακτηριστικά που μας ελκύουν στους άλλους και είναι ίδια με αυτά που έχουμε στον δικό μας χαρακτήρα αποτελούν επίσης κάτι το πολύ λογικό. Όταν μεγαλώνοντας περνάς από μία διαδικασία του να αγαπήσεις αυτό που είσαι με όλες τις αδυναμίες που έχεις ή και τα προτερήματα, για σένα αποτελούν αξίες όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που έχεις και τα εκτιμάς δεόντως στους άλλους. Ωραία και πες ότι υπάρχει λογική στον έρωτα… Εγώ όμως γιατί έχω τόσο έμφυτη την ανάγκη για να ερωτεύομαι;

Εδώ ξεφεύγουμε από αυτά που αντιλαμβανόμαστε και πάμε λίγο παραπέρα, σε πράγματα που έχουν αποδειχτεί και μελετηθεί επιστημονικά. Ή ύλη που αντιλαμβανόμαστε αποτελείται από κάποια σωματίδια. Από τα ίδια σωματίδια που αποτελείται η ύλη αποτελείται και το κενό που αντιλαμβανόμαστε. Όπως μπορείς να καταλάβεις από τα συμφραζόμενα όλα είναι το ίδιο. Περνάμε μία φάση όμως της εξέλιξής μας που δεν καταφέρνουμε να αντιληφθούμε την πραγματική μας υπόσταση, ότι δηλαδή είμαστε μία συνέχεια ύλης που κινείται μηχανικά και τέλεια σε διευθύνσεις καθορίζοντας σχήματα, χρόνους, σπινθήρες στον εγκέφαλό μας και συναισθήματα στο σώμα μας, παραπλανώντας μας ότι είμαστε κάτι το ξεχωριστό και το μοναδικό, άρα και αρκετά μόνοι μας… Στο στάδιο που περνάει η ανθρώπινή φύση μας σήμερα νιώθουμε εντονότερα από οτιδήποτε άλλο το πόσο μόνοι μας είμαστε. Ίσως για να εξελίξουμε την έκτη μας αίσθησή, ίσως και παραπάνω αισθήσεις μετέπειτα. Έπρεπε να εξελίξουμε πλήρως τις πέντε πρώτες και έτσι μάθαμε να αντιλαμβανόμαστε στο μέγιστο αυτό που εισπράττουν, δημιουργώντας μία πραγματικότητα που στηρίζεται πάνω σε αυτά τα ερεθίσματα που εισπράττουμε από αυτές. Όμως υπάρχει κάτι πέρα από αυτό. Υπάρχει μία τέταρτη διάσταση του περιβάλλων χώρου μας την οποία δεν αντιλαμβανόμαστε και κατά την γνώμη μου είναι ο χρόνος, συναισθήματα όπως ο έρωτας που δεν μπορούμε όπως πιστεύουμε να επεξηγήσουμε αλλά και πλήθος άλλων συνθηκών που πολλές φορές δεν αποτελούν καν προτεραιότητα στις καθημερινές μας σκέψεις και στους στόχους που βάζουμε στην ζωή μας. Όμως μας αποτελούν και καθορίζουν την καθημερινότητά μας τις περισσότερες φορές. Μόνοι μας σε ένα σύμπαν που όλα είναι ενωμένα, δεν σου κάνει λίγο παράξενο; Εδώ βρίσκεται η κινητήρια δύναμη του Έρωτα. Σε μία πραγματικότητα που όλα είναι συνδεδεμένα το ένα με το άλλο το βασικότερο «ένστικτο» του κάθε σωματιδίου θα είναι το να «νιώσει» ένα με τα υπόλοιπα. Έτσι και ο άνθρωπος βασιζόμενος στο βασικότερο ένστικτό του απ’ όλα, αυτό της ενοποίησής του με το σύμπαν, νιώθει πάρα πολύ έντονη την ανάγκη του για να νιώσει «ένα» με έναν άλλο άνθρωπο. Μόλις το πετύχει, δηλαδή μόλις κάποιο άτομο ερεθίσει τις αντιδράσεις που κρατάμε κλειδωμένες, με κλειδαριές τα γεγονότα και τις συμπεριφορές που εισπράξαμε στην καθημερινότητά μας μέχρι σήμερα, τότε συμβαίνει κάτι το μαγικό… ή και όχι κάτι το τόοοοσο μαγικό πια!

Όταν ξεκλειδώσεις την καρδιά σου και αφήσεις κάποιον άλλο να σε ακουμπήσει ψυχικά, σε ερωτικό επίπεδο, νιώθεις τον κόσμο να χάνεται γύρω σου, τρελαίνεσαι, τα πάντα αρχίζουν να εξαφανίζονται τριγύρω και πιο έντονα το συνειδητοποιείς όταν κοιτάξεις τον άλλο στα μάτια… τότε δεν υπάρχει ούτε ύλη ούτε τίποτα. Νιώθεις την αλήθεια, δεν την καταλαβαίνεις όμως και συνεχίζεις να την αναζητάς έστω και ενστικτωδώς για το υπόλοιπο της ζωής σου… Για πόσο ακόμα; Αν έχεις συνειδητοποιήσει για πόσο καιρό μας συμβαίνουν ίδια μοτίβο προβλημάτων στην ζωή μας θα έχεις καταλάβει ότι συμβαίνουν για τόσο καιρό όσο θα σου πάρει για να προσαρμοστείς σε κάτι καινούριο το οποίο δεν μπορούσες να εισπράξεις υγιώς πριν. Έτσι και στην ανθρώπινη εξέλιξη θα είμαστε ακόμα έρμαια αυτού που ονομάζεται έρωτας τόσο καιρό όσο θα μας πάρει στο να προσαρμοστούμε σε μία υγιή αποδοχή της πραγματικότητας, ή αλλιώς της αλήθειας. Το βασικότερο ένστικτο που μας καθοδηγεί στην ζωή μας αυτό της ενότητάς μας με το όλο, μίας ολότητας που μας αποτελεί κιόλας και μας χαρακτηρίζει, λέγεται έρωτας. Σήμερα σκοτώνω τον έρωτα που γιορτάζει, τον σκοτώνω για να αναγεννηθεί ως κάτι καινούριο, μία καινούρια αίσθηση που θα μας κάνει να νιώσουμε έναν καινούριο κόσμο, να δημιουργήσουμε μία καινούρια πραγματικότητα. Άνοιξε τα μάτια σου, ή μάλλον κλείσ’ τα.

20 Φεβ 2008

Κάποτε, κάπου ήταν ένας μπόμπιρας, Κάποτε, κάπου ήταν ένας μπόμπιρας, του άρεσε να ανακαλύπτει τον κόσμο. Πρώτη σφαλιάρα έφαγε όταν ανακάλυψε ότι δεν τον άκουγε κανείς όταν μέσα του προσευχόταν, ότι θεός δεν υπάρχει. Έκλαψε πάρα πολύ, ένιωσε τόσο μόνος. Μεγαλώνοντας κι άλλο και ψάχνοντας για τον εαυτό του τον έχασε τελείως ˙ άδειασε από συναισθήματα, άδειασε από τα πάντα. Σιγά σιγά μάζευε όμως εικόνες, ήταν το αγαπημένο του πράγμα να μαζεύει εικόνες. Έφτιαξε ένα υπέροχο άλμπουμ μέσα του, του άρεσε τόσο πολύ. Δεύτερη σφαλιάρα έφαγε όταν η ζωή του τον καθοδηγούσε να μένει μόνος του, ενώ τον ωθούσε παράλληλα στο να αναζητά έντονα τον έρωτα. Η επιθυμία του για να συνυπάρχει με άλλο ένα άτομο σε μία ερωτική σχέση, εμμονή του είχε γίνει. Είχε μαζέψει αυτό το υπέροχο άλμπουμ μέσα του και άξιζε να το μοιραστεί σκεφτόταν ˙ έτσι του έλεγαν και όλοι οι άλλοι. Όμως η ζωή είχε άλλα σχέδια για αυτόν. Το τρίτο χαστούκι το έφαγα όταν στην ζωή μου εγώ, ορκισμένος να ψάξω τον πραγματικό έρωτα και έτοιμος να βροντοφωνάξω το τι είναι αυτός και πώς πρέπει να υπάρχει, ανακάλυψα ότι ο έρωτας δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει ο φόβος, η ικανότητα της επιλογής, ο έρωτας δεν υπάρχει. Δεν έχει νόημα πια για μένα το νόημα που είχα δώσει ολοκληρωτικά στην ζωή μου. Χαίρομαι γιατί δεν περιμένω κάτι πια, όχι με σκοπό το να αποκτήσω τον έρωτα ˙ γιατί δεν νιώθω μόνος μου πια, αλλά γιατί όλα είναι όπως πρέπει και πλέον έχω την γνώση αυτής της αλήθειας.

29 Φεβ 2008

LOL Ανατρέποντας την ροή της ενεργειακής μου εκπνοής στο σύμπαν, ισορρόπησα τον περιβάλλων χωροχρόνο μου. Αποτέλεσμα της συνέχειας αυτής, εσύ. Τραβηχτήκαμε και οι δύο μέσα από μία δύνη αστραποβροντών που έσκαγαν κάθε προσπάθειά μας για να φτιάξουμε την πιο μεγάλη μπουρμπουλήθρα

και σκάσαμε και μείς έπειτα, πάνω σε ένα τεράστιο προφιτερόλ, που αντί να κάνει έρωτα με την γλώσσα σας, μας έπνιξε μες στον έρωτα, μίας και είχαμε ξεχάσει και οι δύο να κάνουμε κολύμπι. Σιγά σιγά βγαίνουμε προς την άκρη του πιάτου μισοπνιγμένοι, όμως ˙ όμως ποιος από τους δύο μας θα κάνει στον άλλο το φιλί της ζωής πού ‘μαστε λιπόθυμοι;!

Όλα αυτά είναι ψέμα και αν είναι ψέμα και τα πάντα, τότε επιλέγω ένα ψέμα, το ότι είσαι εδώ. Θα πνιγούν, δεν θα πνιγούν, θα πεθάνουν, δεν θα πεθάνουν από έρωτα δεν ξέρω ακόμα. Δεν ξέρω καν αν ο έρωτας σκοτώνει… Δεν ξέρω τι είναι αλήθεια, τι ψέματα… Σε περίμενα τόσο καιρό, έπειτα βρήκα ανούσιο το να υπάρχεις. Μετά τι? Θεέ μου! Να πίστευα και σε θεό θα χα και από κάπου να περιμένω απάντηση… Τώρα τι? Άδειασα τελείως και κάτι ξαφνικά ήρθε και με γεμίζει, με γεμίζει χρώματα! Μαγεία! LOL! P.s. Είμαστε για γέλια!

19 Μαρ 2008

Το κόκκινο φιλί Σε βασανίζω για να σου δώσω κάτι υπέροχο. Υπέροχα μικρά βασανιστήρια που μοιάζουν τεράστια κοιτώντας τα απ το κενό που υπάρχει ανάμεσά μας τώρα. Όμως αύριο έρχεσαι και το αύριο θα ναι τόσο γλυκό που κάθε στιγμή του θα κρατήσει για πάντα. Όπως εκείνο το κόκκινο φιλί που σου χάρισα, θυμάσαι; Σου είπα για τα κόκκινα φιλιά… Ζουν χρόνια, ίσως και για πάντα, είναι κόκκινα από την φλόγα του πάθους του αληθινού έρωτα που καίει μέσα τους και ένα δευτερόλεπτο δικό μας, διαρκεί χρόνια για εκείνα. Έτσι όταν ένα κόκκινο φιλί φεύγει από τα χείλη μου και εγκαθίσταται στα δικά σου, το νιώθεις μέσα στο υπέροχο μυαλουδάκι σου χρόνια, ίσως και για πάντα. Ναι για πάντα, ένα φιλί είναι μόνο, όχι κάτι που δεν χαρίζεται, όπως η ελευθερία της συνείδησής μας…

23 Μαρ 2008

Καινούριος και έτοιμος! Αυτήν την φορά ξυπνάω και ονειρεύομαι. Απροσδόκητες μικρές λάμψεις τεράστιων αστεριών που βλέπεις από τόσο μακριά τόσο καιρό και με δυσκολία διακρίνεις, γίνονται άπλετο φώς. Όταν ζεις σε μία συννεφιασμένη πόλη που σπάνια φαίνεται ο ουρανός, ή που τα πολλά φώτα σε ζαλίζουν και σε κουράζουν, απλά δακρύζω όταν διακτινίζομαι αμέσως στα πιο μακρινά άστρα απλά κοιτάζοντάς σε στα μάτια. Είμαι ακόμα εδώ μα τώρα είμαι στα αλήθεια εδώ. Καινούριος και έτοιμος! Ξέρω πια τι είναι έρωτας, τι δεν είναι η ταμπελοποίηση των ερωτικών σχέσεων, τι ήμουν και δεν έχει νόημα να είμαι πια, τι απέκτησα χωρίς εσένα και το τι θα δώσω πλέον σε σένα και για αυτό θα σε έχω. Απλά εισπράττω ένα δώρο και ξέρω να δώσω πίσω ένα διαφορετικό αλλά ίσης αξίας. Ειλικρινά δεν με νοιάζει το για πόσο, το γιατί, το πώς ˙ απλά το ζω και είναι τέλειο! Δεν θα βγω σήμερα, πάω να κοιμηθώ… Βαρέθηκα να γράφω, γεια σου. Πέρασα υπέροχα σήμερα! Τα λέμε!

19 Απρ 2008

απλά δεν σε νοιάζει πια. Τώρα είσαι εδώ, πλέον κοιμάσαι μέσα στα χέρια μου. Απελευθερώνομαι όταν νιώθω την ασφάλεια που μου προσφέρεις. Είναι πολύ μαγικό το ότι όταν σε κρατάω ή όταν κρατάω τα συναισθήματα που νιώθω για σένα στα χέρια μου ξεχνάω όλη την μαυρίλα που υπήρχε πριν. Γιατί ήρθες; Γιατί ήμουν έτοιμος να σε αντιμετωπίσω. Δεν αναρωτιέμαι πλέον για πολλά, απλά εμπιστεύομαι και ρισκάρω. Όταν σκέφτεσαι τόσο πολύ μόνος, από την στιγμή που βρεθείς με κάποιο άτομο, τότε βρίσκεις ανούσιο το να το ψάχνεις πια. Φτάνει να τα βρεις με τον εαυτό σου πρώτα. Πολλές φορές κάθομαι και σε χαζεύω, παρατηρώ την μορφή που παίρνεις αυτήν την φορά μόνιμα. Τίποτα δεν είναι εύκολο, απλά όταν αποκτάς κάτι τόσο όμορφο όσο εσύ και όλο αυτό που συμβαίνει απλά δεν σε νοιάζει πια. Και ξέρεις κάτι; Σε λατρεύω. Και ξέρεις γιατί; νιώθεις γιατί… Γνωρίζεις ότι όλα όσα έχεις ζήσει και μάθει μέχρι σήμερα η αιτία είναι που κόλλησε το κομμάτι σου με το δικό μου, αυτό του πάζλ. Ξέρεις εσύ… Σε λατρεύω υπέροχο πλασματάκι

30 Απρ 2008

σκέψου να φτάνεις Γρήγορα έτρεχες. Δρόμους δίχως παρόν, μόνο με παρελθόν άφηνες πίσω και έχανες συνεχώς την πορεία σου. Αγνοούσες τον σκοπό λες κι ο σκοπός ήταν κάτι που δεν υπήρχε. Μα υπήρχε μέσα σου τόσο πολύ, τον ένιωθες, δεν τον αγνοούσες, απλά ήσουν μικρός και ο εγωισμός σου σε καθοδηγούσε στην αναζήτηση του σωστού μονοπατιού. Πάμπολλες μοναχικές αναζητήσεις… Προτιμάς βλέπεις να ψάχνεις μόνος και να καθοδηγείς τους άλλους ύστερα στα μέρη που ανακάλυψες. Λαχανιασμένος βρήκες ένα ρολόι. Κάθισες στην μέση του δρόμου που πλέον δεν είχε στροφές, χάζεψες το μέλλον για λίγο. Τον προορισμό σου έτσι λίγο από μακριά κοίταξες τώρα που η πορεία σου φάνηκε πιο καθαρά. Βέβαια μερικές φορές όταν βλέπουμε αυτό που θέλουμε τρέχουμε πιο πολύ από ότι πριν ˙ χαζομάρα. Έβαλες το ρολόι στο αυτί σου… Η αγάπη είναι γεμάτη χρόνο, η αγάπη γεμίζει με χρόνο, τρέφεται απ’ αυτόν. Παίρνεις τον χρόνο μαζί σου και σηκώνεσαι, κάνεις ένα βήμα διστακτικά, κι άλλο ένα. Προχωράς μέχρι που θα τρέξεις πάλι. Μην φοβάσαι όμως… σκέψου να φτάνεις.!

4 Μαϊ 2008

δεν θα πάω μακριά Φεύγω, δεν θα πάω μακριά όμως να ξέρεις, θα ‘μαι συνέχεια εδώ… Πιέζω τον εαυτό μου να μην αναπολώ από τώρα στιγμές που έχουμε περάσει μαζί. Δεν θέλω, τις φωτογραφίες στο μυαλό μου που έχω, να θαμπώσω με της ανάμνησης τα δάχτυλα … θα τις πιάνω τόσες φορές κάθε μέρα βλέπεις εκεί. Δεν φοβάμαι για τίποτα, μόνο αγχώνομαι γιατί έχω μία εβδομάδα για να χορτάσω να σε αγγίζω, εκεί που θα ‘μαι μακριά σου θα σε βλέπω την νύχτα, θα σε νιώθω συνέχεια αλλά ˙ αλλά την γλυκιά σου φατσούλα να αγγίζω δεν θα μπορώ, τα χείλη σου κάθε πρωί που ξυπνάω θα φιλάω με την σκέψη μου μόνο ˙ και θέλω πολλές, πάρα πολλές στιγμές να έχω μαζί μου. Αγχώνομαι γιατί πρέπει να γεμίσω την βαλίτσα μου από σένα, δεν θα πάω μακριά όμως να ξέρεις… Φεύγω και όλο αυτό το γράφω για να ‘μαι εδώ και όταν με διαβάζεις. Να θυμάσαι ο τόπος είναι μία πλάνη των αισθήσεων μικρό μου, απλά μας μάθανε να βλέπουμε ότι αυτά που βλέπεις γύρω σου είναι το εδώ,

αυτά που δεν βλέπεις ότι δεν είναι εδώ. Μην ψαρώνεις, η ζωή είναι κάτι άλλο, κάτι πολύ πιο μεγάλο ακόμα κι αν εμείς είμαστε πολύ μικροί. Ξεπέρασε τα όρια που σου θέσανε και έλα να με βρεις, νιώσε με να σου αγγίζω το πρόσωπο, να σε χαζεύω και να χαμογελάω από έρωτα, νιώσε τα χείλη μου να χαϊδεύουν τα δικά σου και να τα φιλάνε, τα χέρια μου να δένονται γύρω σου σφιχτά ˙ όπως τότε. Κάποιες φορές λένε, αν νιώσεις ένα με κάποιο άλλο άτομο, όσο και να απομακρυνθείτε, ενέργεια κοινή θα μεταφέρεται μέσα σας η οποία θα σας γεμίζει όποτε την ξυπνάτε που και πού. Ξύπνα με όποτε θες τώρα που θα λείπω μικρό μου, όποτε θες… Εσύ πάντα με κρατούσες ξύπνιο, θυμάσαι; Χαμογέλα τώρα! Φιλί.

11 Μαϊ 2008

Διδάσκεις, δεν διδάσκεσαι Άκου το σώμα σου μικρό μου και ξεχύσου, στριγγλίζει για την επανάστασή σου! Λύσε την κόκκινη βελούδινη κορδέλα που δένει χρόνια τα συναισθήματά σου μέσα σου

και στρίγγλισε και συ με την δική σου φωνή πια. Όχι στο δωμάτιο μόνο σου, ούτε σε κείνους που ξέρεις τι θα σου απαντήσουν. Εκφράσου στον άγνωστο εραστή, θεατή, μελλοντικό φίλο. Ήρθε η ώρα της επανάστασής σου καλλιτέχνη μου! Άκου την φωνή μέσα σου και μην την αφήσεις να μετατραπεί. Το πιο σωστό που θα ακούσεις για σένα, θα είναι από σένα ειπωμένο. Πάψε να περιμένεις και γράψε, μίλα, ποίησε! Θύμα δεν είσαι εσύ όπως νομίζεις, που τόσα χρόνια δεν εισπράττεις αυτό που επιθυμείς. Ακούς; Θύματα είναι όλοι αυτοί που δεν τους έδωσες αυτές τις φωνές αυτούσιες,

αλλά τις απέδωσες ετεροχρονισμένα και μεταποιημένες. Διδάσκεις, δεν διδάσκεσαι, εκεί είναι το μυστικό όλων. Διδάσκεις προκαλώντας τις φωνές που έχεις μέσα σου ώστε να έχουν κάτι να σου πουν, όταν από το περιβάλλον σου κάποιο ερέθισμα εισπράττουν. Κάνε αυτό που πρέπει, προκάλεσέ τις, επαναστάτησε! Ήρθε η ώρα!

28 Μαϊ 2008

Μετράω αντίστροφα. 23 χρόνια υπάρχω. Αλλάζω, μετατρέπομαι και μαθαίνω. Περήφανα μαζεύω πράγματα μέσα μου και τα οργανώνω, φτάνοντας σιγά σιγά τον απώτερο σκοπό μου ˙ θα αλλάξω τον κόσμο μία μέρα! -ή τουλάχιστον θα δείξω στον κόσμο τι ωραίος που είναι ο κόσμος αλλαγμένος… Υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας που ξέρουμε ότι δεν πάει άλλο. Βλέπεις ότι είναι οφθαλμοφανές το τι αξίζει και το τι όχι, αλλά μην ανησυχείς, θα σε βρω και θα φτιάξουμε μαζί το καινούριο αύριο. Όλοι μαζί. Σε 7 χρόνια υπόσχομαι ότι θα είμαι έτοιμος να σταματήσω να γράφω και θα μιλήσω… Μετράω αντίστροφα.

27 Ιουν 2008

Μία στιγμή που κράτησε χρόνια, τώρα τελειώνει... Την στιγμή που άλλαξα ολοκληρωτικά μέσα μου καταρρίπτοντας τον έρωτα, εσένα γνώρισα… Αφέθηκα σε ένα μονοπάτι που έτυχε να περπατάμε μαζί για λίγο και την εμπειρία της επικοινωνίας έζησα, με έρωτα μιλώντας σου. Αυτήν την φορά θα έκανα πράξη όλες αυτές τις θεωρίες που χρόνια ετοίμαζα για σένα ˙ στο κουτί τις φιλούσα καιρό τώρα. Καθώς κατέρριπτα λοιπόν τις ταμπέλες που χαρακτηρίζουν το κάθε τι και έδινα αξία στις αξίες και όχι στο πώς πρέπει να πορευτώ, κατέληξα πάλι στην αρχή… Αγάπη μου δεν υπάρχει τίποτα να χωρίσουμε, αλλά και τίποτα που να μπορεί ο ένας να διεκδικεί αποκλειστικά στον άλλο. Κτίσματα δεν είμαστε, ούτε παιχνίδια.. Η ζήλια, από τα πιο άσχημα πράγματα δεν είναι; Να θες κάτι δικό σου και το κάτι αυτό να είναι άνθρωπός; Πόσο αλαζόνες μπορούμε να γίνουμε βασιζόμενοι στην υποκειμενική ασφάλεια των κανόνων που η κοινωνία μας, μας επιβάλει; Κανόνες ανούσιοι συνθέτουν ένα τοπίο διόλου εξελικτικό, καθότι στάσιμη χαρακτηρίζεται η κατάσταση που οδηγούμε τους εαυτούς μας, όταν τα τετριμμένα ακολουθούμε … Για μία στιγμή νόμιζα ότι θα είμαι ασφαλής άμα κάνω αυτά που κάνουν όλοι οι άλλοι γύρω μου, αυτή η στιγμή κράτησε πολλά χρόνια.

Χρόνια κάνω αυτά που μιμητικά μαθαίνω από τότε που γεννήθηκα ότι θα με κρατάνε ασφαλή, αλλά κάθε στιγμή μου διδάσκει ότι αξία έχει η διαφορετικότητα, η ατομικότητα

και η ενότητα που χαρακτηρίζει αυτές τις δύο λέξεις. Έχω μάθει να μην παίρνω τίποτα δεδομένο, απλώς μ’ αρέσει πολύ να ονειρεύομαι, ήθελα να ονειρευτούμε παρέα. Μπορούμε να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε παρέα, απλώς σκοτώνω αυτά που δεν έχουν νόημα και ελπίζω να μην χωρίσουν τα μονοπάτια μας,

ή τουλάχιστον να μην χωρίσουν για πάντα… Τι όμορφα που ήταν που ένιωσα για λίγο φυσιολογικός… Ευτυχώς όμως δεν είμαι σαν τους άλλους! Είναι ωραία να μπορείς να δεις την ζωή διαφορετικά, σου δίνεται ένας ρόλος πολύ ενδιαφέρον άμα μάθεις να εκφράζεις αυτό που βλέπεις.

Νιώθω σαν να σχεδιάζω έναν καινούργιο κόσμο… Μπορεί να μην έχω ασχοληθεί ακόμα με την δουλειά μου αλλά έχω ήδη αρχίσει να σχεδιάζω.

Σκοπός μου είναι, όχι για μένα…. Πάμε να οργανώσουμε έναν πιο αξιόλογο κόσμο! Σ’ αγαπώ.

9 Ιουλ 2008

Η λογική είναι μεγάλη αρρώστια Η λογική είναι μεγάλη αρρώστια, όσο την εξελίσσεις, τόσο χάνεσαι στον λαβύρινθο ˙ και συνειδητοποιείς ότι ψάχνοντας για την έξοδο ο κάθε ένας είναι τόσο αγχωμένος για να βγει και αυτός έξω που σε αφήνει μόνο ˙ και βαδίζεις μόνος στα μονοπάτια των αισθήσεων και των παραισθήσεων ˙ και καταλήγεις να ανακαλύπτεις μία δύσβατη διαδρομή η οποία είναι η πιο λογική διέξοδος,

στην οποία ανακαλύπτεις αξίες που έχουν πραγματικά σημασία. Εκεί μαθαίνεις να αγαπάς την μοναξιά. Συνειδητοποιώ ότι η μοναξιά έχει μεγαλύτερο νόημα από τον έρωτα και την συντροφικότητα. Μένω μόνος μου. Δεν με νοιάζει πια.

23 Ιουλ 2008

Φώτισε τα πάντα γύρω σου. Μες στο σκοτάδι κάθεσαι πάνω στην άμμο, χαζεύεις τα άστρα που καθρεφτίζονται στην μαύρη θάλασσά. Κάνεις σκέψεις μα πλέον ξέρεις ότι δεν έχουν νόημα . Η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει, όχι αυτό που προγραμματίζουμε… Ανάβεις ένα κερί δίπλα σου, φωτίζεις και συ λίγο την νύχτα όπως φωτίζεται κ η ζωή των γύρω σου με την φλόγα που κρύβεις μέσα σου. Αν το σκεφτείς, είσαι μία τόσο δα λάμψη μέσα στο απέραντο κενό σκοτάδι, όμως όλοι μαζί κάνουμε ατμόσφαιρα. Εμπνέουμε με την απλότητα και την αλήθεια μας εσένα. Εσένα που κάθεσαι για ένα βράδυ και κοιτάς το άσπρο μέσα στο μαύρο και συνειδητοποιείς πόσο σημαντικό είναι. Εσένα που ψάχνεις για αυτά τα άστρα για να πάρεις μπρός, εσένα που πολεμάς για να επιβιώσεις μέσω του μαγικού σου ατομικού φωτός. Μάγεψε το σκοτάδι και φώτισε τα πάντα γύρω σου. Είσαι ένα άστρο που κάνει ατμόσφαιρα. Σταμάτα να φωνάζεις και τραγούδα. Σταμάτα να χτυπάς, σμίλεψε! Σταμάτα να περπατάς και χόρεψε. Σταμάτα να μαλακίζεσαι και ζήσε τα πάντα…

24 Ιουλ 2008

Πέτα! Όταν εμπνέεσαι, ανοίγουν τα φτερά σου! Το ‘ξερες ότι έχεις φτερά; Νιώσε τα στην πλάτη σου… Η έμπνευση έρχεται όταν ξυπνάνε μέσα μας αναμνήσεις. Η κοινωνία μας, ο τρόπος που μεγαλώσαμε, το περιβάλλον που αναπτυχτήκαμε και ζήσαμε, μας έχει κάνει το μεγαλύτερο αποθηκευτικό μέσο που υπάρχει. Η μεγαλύτερη πηγή καθαρής έμπνευσής μου είναι οι ταινίες. Αναπλασμένες αναμνήσεις προβάλλονται μπροστά στα μάτια μου, προκαλώντας συνειδητοποίηση. Οι αισθήσεις μας λένε, αντιλαμβάνονται τόσο πολλά ερεθίσματα, εκ των οποίων το 90% περίπου πετιέται. Kρατάμε μόνο όσα μας χρειάζονται για να επιβιώσουμε στην Γή, όμως για να πετάξουμε χρειαζόμαστε την συνειδητοποίηση. Όταν κάθεσαι και αδρανοποιείς κινητικά, ανοίγεις τα μάτια του νου και θυμάσαι, τότε συμβαίνει κάτι θαυμάσιο, πετάς πάνω από την ύλη. Πετώντας, εξελίσσεσαι. Αναβάθμισε το λογισμικό σου. Όλα αυτά τα χρόνια δημιουργήσαμε τεχνολογία, ένα μέσο, την αξία μας για να συνειδητοποιήσουμε. Αντίγραφα ανθρώπινων λειτουργιών αναπαριστώνται ηλεκτρονικά και μηχανικά για αυτόν τον λόγο. Καιρός είναι να συνειδητοποιήσουμε τον βαθύτερο σκοπό όλων όσων κάνουμε. Πέτα!

4 Αυγ 2008

Η ζωή είναι ένα μεγάλο μάθημα. Καθώς βάδιζα μπροστά και είχα περπατήσει πάρα πολύ, τώρα πρέπει να γυρίσω πίσω. Αλλάζω πορεία και είναι τόσο δύσκολο κάτι τέτοιο. Μάθαινα στον εαυτό μου τόσα χρόνια το τι είναι σωστό, για να τα αναιρέσω όλα μέσα μου τώρα και να μου φαίνεται ανούσιος ο παλιός μου εαυτός.

Είχα βολευτεί κάτω από την ομπρέλα των αδυναμιών μου, έψαχνα κάτι που θα μου προσέφερε ασφάλεια ˙ έψαχνα ένα τέλμα σε κάτι που δεν έχει τέλος. Φοβάμαι τόσο, αυτήν την φορά όχι γιατί μπορεί να μην βρω κάτι εκεί έξω, αλλά γιατί αναζητώ μέσα μου πράγματα που δεν ήμουν. Όταν φυλακίζεις τον εαυτό σου κάτω από φοβίες και υποκειμενική ασφάλεια, ξεχνάς πώς είναι να σαι ελεύθερος. Πολλές φορές γεννιέσαι φυλακισμένος… Τώρα βλέπεις την ελευθερία και αδρανοποιείσαι, σκέφτεσαι όλες τις δικαιολογίες που μπορούν να σε πάνε πίσω, ότι δηλαδή αφού δεν είσαι έτσι μέχρι σήμερα ίσως πρέπει να συμβιβαστείς, αλλά πρέπει να μάθεις, πρέπει να εκπαιδευτείς. Η ζωή είναι ένα μεγάλο μάθημα. Όσο δεν το παίρνεις, τόσο δεν μπορείς να διαβάσεις τα σημάδια. Πρέπει να φανώ δυνατός ˙ πρέπει να είμαι δυνατός. Πρέπει να αψηφήσω την εσωτερική μου φωνή, πρέπει να αφυπνίσω την εσωτερική μου ενέργεια. Πρέπει να γίνω κάποιος άλλος, αυτός που θα θελα να είμαι! Μην ξεχνιέσαι, πάλεψε!

27 Αυγ 2008

Κρίμα Κρίμα, που έφυγες, που έφυγα, που το αφήσαμε, που το τελειώσαμε, που τελείωσε, που πρέπει να τελειώσει. Είναι κάποια άτομα που πραγματικά λες κρίμα το όνειρο όταν χάνετε, αυτό που είχατε υποσχεθεί ο ένας στον άλλο. Το πάθος πάντα τριγυρίζει στο κορμί σου ανάμεσά σας, μα τώρα ξέρεις ότι είναι σκουπίδι. Πετάμε τόσο πάθος στα σκουπίδια κάθε μέρα, κάθε νύχτα, αδειάζει η ψυχή μας. Όλα ανακυκλώνονται όμως και μένει ότι έχει σημασία. Είναι τόσο σημαντικό να κρατάς ανθρώπους δίπλα σου, να αγαπάς, να μαθαίνεις να το κάνεις, παρά να πετάς ανθρώπους θυσιάζοντας τους. Δεν θα πετώ ανθρώπους πια εξαιτίας του εγωισμού μου, δεν θα απομακρύνω ανθρώπους επειδή θέλω κάτι που δεν γίνεται να έχω. Δεν έχει νόημα να πατάς σε ανθρώπους για να φτάσεις το όνειρό σου ˙ το όνειρο που υποσχέθηκες στον εαυτό σου. Πέτα το πάθος, μπορείς. Κράτα την αγάπη… Μάθε την αγάπη, διαφορετικά θα καταντήσεις να περιπλανιέσαι στους δρόμους των σκέψεών σου, καταλήγοντας σε άπειρα «κρίμα» και κανέναν πραγματικά δίπλα σου να σου πει το γιατί.

6 Σεπ 2008

Συγνώμη. Σου ζητώ συγνώμη, τρέμω μέσα μου με αυτό που με περιμένειπρέπει να το κάνω, καταλαβαίνεις; Όλη μου η ζωή μου μαθαίνει την αξία του να είσαι μόνος σου και την αξία, του να δηλώνεις την διαφορετικότητα σου. Το πιο πολύτιμο πράγμα στο να ζεις είναι η αγάπη και η αγάπη που έχω εισπράξει από άτομα που ξέρουν τα πάντα για μένα είναι ανεκτίμητη! Από αύριο θα ξέρω τον λόγο άμα χρειαστεί να απομακρυνθείς από μένα, θα καταλάβω. Ήδη γνωρίζω εδώ και καιρό τις συνέπειες αυτού που με περιμένει, όμως ξέρω ότι έχω έναν λόγο που υπάρχω, νιώθω τις λέξεις να ψιθυρίζονται στο αυτί μου όταν νιώθω να γίνομαι ένα με το σύμπαν. Θα μιλήσω. Θα είμαι απλός και αληθινός, θα μιλήσω για ότι φοβάσαι εσύ να πεις, για μας. Θέλω να αποδείξω κάτι που πιστεύω, πρέπει να το αποδείξω. Συγνώμη που ίσως αναγκαστείς να με απομακρύνεις από δίπλα σου, ξέρω ότι θα το αντέξεις. Ξέρω ότι πρέπει να μείνω μόνος μου, το ξέρω ότι θα το αντέξω, όλα τα αντέχουμεεεεεεεεεεεεε! Το θέμα είναι τι μπορείς να δώσεις προς τα έξω γιατί η μόνη στάση μας είναι παγερής ανοχής. Συγνώμη. Βασίλης.

6 Σεπ 2008

ΑΝΩΜΑΛΟΣ Γεννιέσαι ένα με όλους τους άλλους-μεγαλώνεις μαθαίνοντας να γίνεσαι διαφορετικός. Ο χρόνος και ό χώρος σε χαρακτηρίζουν σε όλη σου την ζωή. Εκεί όμως που όλα συμβαίνουν ομαλά και χαίρεσαι την διαφορετικότητά σου, κάποιος σου λέει ότι πριν πολλά χρόνια κάποιος που είχε τόσο ανάγκη να αναδείξει τον ανδρισμό του εξαιτίας της έλλειψης αυτοπεποίθησης που είχε αποκτήσει από το σπίτι του, χαρακτήρισε εκατομμύρια ανθρώπους με μία λέξη που για σένα δεν σημαίνει τίποτα πια αλλά για πάρα πολλούς είναι κάτι σαν βρισιά. Εκεί που όλα συνέβαιναν ομαλά στην τέλεια και διαφορετική σου οντότητα, κάποιος σου λέει ότι κάποιος άλλος σε θεωρεί ανώμαλο. Πες πως εσύ, είσαι αυτός που μου λέει αυτό το τρομερό νέο που θα με προσβάλει, θα με φοβίσει, θα με αλλάξει, θα με σκοτώσει και θα με ξαναγεννήσει πιο σκληρό άνθρωπο. Πες πως εσύ είσαι αυτός που του είπαν κάτι τέτοιο για να μου πεις… Προτιμάς να ζήσεις μιμητικά αντιγράφοντας κάποιον που ή δεν γνώρισες ποτέ ή γνώρισες αλλά ξέρεις ότι αυτό που πιστεύει δεν έχει έναν ώριμο λόγο να το υποστηρίξει καταφέρνοντας να δημιουργήσει αυτές τις χαζές αρχές στην κοινωνία μας, ή να ζήσεις εμένα ή κάποιον από αυτούς τους εκατομμύρια ανθρώπους που θεωρείς κατώτερους, λάθος, ανάξιους και να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα? Κάνε ότι θες-Εγώ ξέρω πολύ καλά ότι όλα είναι τέλεια γύρω μου και φυσιολογικά, όλα είναι διαφορετικά και όλα ανεκτίμητα, απλά έχουμε όλοι μας ένα μονοπάτι γεμάααατο από λακκούβες για να διανύσουμε μέσα από το οποίο, θα μάθουμε πώς να περπατάμε σωστά στο σκοτάδι και πώς θα σηκωνόμαστε όποτε πέφτουμε, μίας και στο τέλος του μονοπατιού θα σηκωθούμε ψηλά στον ουρανό και από κει, τις μικρότητες θα τις βλέπουμε ακόμα πιο μικρές, τις λακκούβες δεν θα τις ξεχωρίζουμε καν. Μόνο το μονοπάτι θα φαίνεται από πάνω, η αρχή και το τέλος… Τόσο απλά και τόσο ρηχά τα πράγματα. Είμαι αμφιφυλόφιλος-και για σας… ΑΝΩΜΑΛΟΣ Είμαι εδώ για να κάνω έναν μονόλογο, αρκετά με τους διαλόγους!

9 Σεπ 2008

Πάλι Πάλι μπερδεύομαι, πάλι δεν είσαι εδώ, πάλι νιώθω ένα κενό που δεν κατανοώ. Πάλι το πιο εύκολο είναι να πω ότι μου λείπει ο έρωτας, πάλι κάνω αυτό το λάθος. Πάλι επαναλαμβάνω συνήθειες του παρελθόντος κατακριτέες. Πάλι αυθυποβάλλω τον εαυτό μου να δει εσένα στο πρόσωπο κάποιου. Πάλι σε προσωποποιώ, πάλι μιλάω λες και υπάρχει κάποιος άλλος δίπλα μου. Πάλι θα αναιρέσω κάθε τι που σκέφτομαι και θα μείνει το τίποτα. Πάλι με τρώει η αρρώστια της αλήθειας. Μόνος-Αρτιμελής-Αυτοτελής.

9 Σεπ 2008

Γεμίζοντας το κενό με κάτι που αξίζει Γαμημένε παλιομαλάκα Εσύ, τόσα χρόνια κάθομαι και γράφω για σένα. Πίστευα ότι αν με διάβαζες θα άλλαζες, όμως δεν θα καταλάβεις ποτέ από μένα. Είμαι πολύ μαλάκας που πίστευα σε αυτήν την θεωρεία. Πρέπει να φας σκατά και να πέσεις στο πάτωμα, να σέρνεσαι επειδή έχασες την αγάπη με τις μαλακίες σου για να καταλάβεις. Λάθος μου! Συγνώμη εαυτέ μου, δεν έκανες πάντα λάθος, έγραφες και για σένα αλλά όσον αφορά εκείνον ήσουν λάθος. Πρέπει να γράφω απλά για να κάνω τέχνη, να γράφω απλά για να εκτονώνω την εσωτερική μου ενέργεια, θα γράφω για μένα. Εσύ δεν έχεις καμία σημασία, έτσι κι αλλιώς και με το να θέλω να καλυτερεύσω τον κόσμο για μένα το έκανα. Μπορώ να βρω την γαλήνη μέσα μου. Σε σέβομαι, σε μισώ, σε αγαπώ, πρέπει να γυρίσω πίσω στο κενό μου. Ίσως νιώθω το κενό τόσο συχνά για να μπορέσω να καταλάβω την αξία του. Είμαι πολύ τυχερός ίσως που νιώθω τόσο συχνά αυτό το Κενό ˙ έχω μία παρότρυνση από το σύμπαν για να γεμίσω ένα κενό που δημιουργείται με κάτι που αξίζει.

9 Σεπ 2008

Βλέπεις και όνειρα και μπερδεύεσαι.. Χοροπηδάω και γελάω ξυπόλυτος σε ένα βουνό, πάνω στο καταπράσινο γρασίδι. Χαμογελάω και προσπαθώ πηδώντας να πιάσω τον ουρανό. Πηδάω και τεντώνω τα χέρια μου μα δεν τα καταφέρνω με τίποτα ˙ δεν θα πιάσω ποτέ τον ουρανό μου… Πέφτω κατάχαμα στο έδαφος και ισοπεδώνω τα συναισθήματά μου ˙ γειώνομαι και προσγειώνομαι. Κοιτώντας τον ουρανό ανάσκελα άναψα τσιγάρο . Φυσάω τον καπνό και αυτός ταξιδεύει προς το άπειρο. Το άπειρο… Προσπαθείς να κατακτήσεις το αυτονόητο και το οφθαλμοφανές αδιαφορώντας για το αν υπάρχει κάτι πίσω από όλα αυτά. Μα καλά, δεν ξέρεις ότι πίσω από τον ουρανό είναι το διάστημα; Χαζός θα ‘σαι! Μου το χαν πει παλιά τα αστέρια μία φορά που τα κατέβασα για κάποιον. Είναι το διάστημα σου λέω! Όμως την μέρα εσύ βλέπεις μόνο μία μπλε κουβέρτα, την νύχτα βλέπεις την αλήθεια που ξεσκεπάζεσαι ˙ μα την νύχτα βλέπεις και όνειρα και μπερδεύεσαι! Μα καλά, χαζός είσαι? Είναι το διάστημα σου λέω!

9 Σεπ 2008

Μάλλον θέλω πιο πολύ από ότι δεν θέλω. ΟΧουυυ! Πααααάλι ανασαίνω με δυσκολία! Έχω γίνει γραφικός πλέον ρε… Ξαφνικά διακτινίστικα στιγμιαία στην καραμελούπολη και στιγμιαία, ναι, συνειδητοποίησα ότι με πονάει το δόντι μου… χμμμ… άκου να δεις συνειρμός! και σαν συρμός ακούγεται τώρα η καρδιά μου λες και πέρασε τρένο. Πολύ δυνατά την άκουσα σου λέει. Φοβάμαι! Bla bla bla μπλα! Όλο μιλάω, μιλάω, μου μιλάω, παγώνει το μυαλό μου καταλαβαίνεις; Παγωμένο κεφάλι που ίιιισως με ένα φιλί λιώσει. Σίγουρα με ένα φιλί σου θα έλιωνε. Ποπό άκου τι λέω. Στην ουσία δεν πιστεύω τίποτα από όλα αυτά! Άσε με μικρό και ανόητο παιδάκι με φτερά στην πλάτη! Σταμάτα να με τραβολογάς από δω και από κει! Δεν θέλω… ή θέλω πιο πολύ από ότι δεν θέλω. Όμως η θέληση είναι μία πλάνη όπως έχω ξαναπεί ˙ όλα απλά συμβαίνουν. Δεν με προσέχεις έτσι? Καλά κάνεις… ούτε εγώ γράφω για σένα πια.

9 Σεπ 2008

Kρυφό μονοπάτι Πες μου, έλα και πες μου ότι μ’ αγαπάς τώρα! Όχι, θα συρθώ στο κρυφό μου μονοπάτι κάτω από τα άγρια κλαδιά-βαθιά χωμένο στον κήπο και θα την κάνω. Έλα πες μου… Μα τι λέω, όχου, πάλι παραμιλάω και φαντάζομαι ιστορίες, κήπους και κρυφά μονοπάτια. Μάλλον περιμένω πίσω από κάποιο κρυφό μονοπάτι να βρω την ψυχική μου γαλήνη.

Λοιπόν, είμαι καθισμένος στο κρεβάτι μου.. δεν θα πω άλλα ψέματα, το πληκτρολόγιο έχει πάρει φωτιά γιατί ξαφνικά σαν να άνοιξε μία κρυφή πόρτα μέσα μου αυτές τις μέρες. Να λοιπόν, έχουμε μία κρυφή πόρτα και ως αποτέλεσμα ένα όμορφο και γαλήνιο κρησφύγετο, το γράψιμο. Θα οραματιστώ με τα μάτια ανοιχτά και απλά γράφοντας τώρα. Το σώμα μου είναι βαρύ από την πραγματικότητα και θα μείνει εδώ, εγώ θα πετάξω απόψε, έστω και για τώρα. Ανυψώνεται ένα κομμάτι του εαυτού μου στον ουρανό. Έχει δροσιά εδώ πάνω, είναι πολύ ωραία ρε! Έχω σκάσει από την ζέστη στο σκοτεινό δωμάτιο, άσε που με έχει πιάσει κ η μέση μου που κάθομαι στο κρεβάτι. Μου τα ‘χει πρήξει και η μητέρα μου που ανάβω το air condition και ζεσταίνω την βεράντα που κάθεται! Πού να πάω τώρα? Όοοοοχι εκεί! Σίγουρα δεν θα πάς εκεί! Όπου αλλού θέλεις! Μα το απαγορευμένο είναι πάντα πιο γλυκό ρε συ. Καλά πάω εκεί, έτσι κι αλλιώς πρώτον δεν το ξέρει κανείς και δεύτερον είναι στην φαντασία μου. Στην φαντασία μας είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε ότι γουστάρουμε! Δεν θα καταπιέζομαι και εκεί πια! Είμαι ακριβώς μπροστά στο πρόσωπο σου. Σε πλησιάζω σιγά σιγά, εσύ δεν με βλέπεις. Νιώθω την ανάσα σου, ακουμπάω τα χείλη μου πάνω στα δικά σου ˙ ζεσταίνω τα χείλη μου πάνω στα δικά σου ˙ σου δίνω ένα κόκκινο φιλί και… και φεύγω, ξαναπέφτω στην πραγματικότητα. Πάω να κάνω ντους.

12 Σεπ 2008

Στοιχειώνω το μυαλό σου Στοιχειώνω το μυαλό σου, φαγώνεται το μέσα του ˙ Στοιχειώνεις το μυαλό σου, εγώ δεν κάνω τίποτα. Μα έχεις στο πλευρό μου στηρίξει τόσα αισθήματα και δεν καταλαβαίνεις πως όλα είναι εφήμερα. Μονάχα μόνος, μαθαίνεις να αγαπάς εσένα, μετά έλα και ψάξε με, θα μάθεις πως όλα από μόνα τους είναι Ένα, όχι και οι δυό μαζί.

Στοιχειώνω το μυαλό σου, φαγώνεται το μέσα του ˙ Στοιχειώνεις το μυαλό σου, εγώ δεν κάνω τίποτα.

Εγώ αλλάζω πρόσωπα, σημάδια και φωνές. Εσύ με δημιούργησες βαθιά μες στο μυαλό σου. Ψάξε το γιατί ˙ μην γυρνάς στο χτες ˙ κατέρριψε με, ζω στ ‘όνειρό σου. Στοιχειώνω το μυαλό σου, απέρριψε με μέσα σου. Στοιχειώνω την ζωή σου και συ δεν κάνεις τίποτα. Για πόσο ακόμα;

15 Σεπ 2008

στο πάτωμα Κρατάω με τα βίας ισορροπία

στο πάτωμα, σε όλους τους φαίνεται χαζό μα δεν είναι.

Στέκομαι ίσια μα δέχομαι βία.

Στο πάτωμα. Ισοπεδώνομαι συνέχεια.

Είναι ίσιο μα δεν είναι. Βιδώνω τα πόδια μου σε τρύπες για καρφιά,

απλά στερεώνονται για λίγο μα μετά γλιστράνε και πέφτω. Στην θάλασσα των άπειρών μου σκέψεων βρίσκομαι βαθιά, στα θέλω μου φεύγω, στους φόβους μου μένω.

Τρυπάω το σύννεφο μήπως και βρέξει, λες και γεύεσαι την βροχή μες στης θάλασσας την αλμύρα.

Άσκοπα αναλώνομαι, όμως τα δάκρυά μου τα γεύομαι, είναι αλμυρά.

Σε σκέφτομαι. Χαστουκίζω τον εαυτό μου! Χαζό παιδάκι με φτερά στην πλάτη πάψε πια να με τραβολογάς!

16 Σεπ 2008

μέσα στο απέραντο τίποτα. Παρατηρώντας το σύμπαν, εξαφανίστηκε. Αντιλαμβάνοντας την αιτία, εξαφανίστηκε. Πιστεύοντας τον σκοπό μου, εξαφανίζεται. Ηδονίζομαι μέσα στο απέραντο τίποτα. Υπάρχει μία θεωρεία που υποστηρίζει ότι αυτά που πιστεύεις ακράδαντα θα τα αποκτήσεις, στον έρωτα γιατί συμβαίνει το αντίθετο; Αν δεν είναι μοιραίο να συμβεί, που να χτυπάς τον κόλο σου κάτω δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα. ΑΣΧΟΛΗΣΟΥ ΜΕ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Ωραία… Πληκτρολογώντας το κείμενο που αυθόρμητα και όχι έπειτα από πολύ σκέψη βγήκε από το μυαλό μου,

δημιούργησα το σύμπαν μέσα σε μερικές χαζολέξεις που σχηματίζουν μαγικά- και καλά- γραμμές πάνω στην οθόνη. Διαβάζοντας το αυθόρμητο διαπιστώνεις ότι σε προσελκύει λόγο της αυθεντικότητάς του. Η χρυσή τομή σημαίνει το τέλειο. Το τέλειο, δεν είναι αυτό που μας έχουνε μάθει. Η έκφραση της αυτούσιας και αγνής έμπνευσης απελευθερωμένη από φόβους και κόμπλεξ,

εγωισμούς και πολλούς πολλούς συναισθηματισμούς, οδηγεί στην δημιουργία της χρυσής τομής χωρίς πολλά μαθηματικά. Είμαστε οι φυσικοί χάρακες που δείχνουν το σημείο φ που χωρίζει τέλεια ένα ευθύγραμμο τμήμα. χωρίζουμε τέλεια τις ζωές των γύρω μας σε επεισόδια, χωρίζουμε τέλεια την ζωή την δική μας σε κομμάτια πάζλ, χωρίζουμε τέλεια το σύμπαν σε στοιχεία. Το σύμπαν είναι το μυαλό σου σε μεγέθυνση, αν κλείσεις τα μάτια σου και νιώσεις ότι τίποτα δεν είναι αληθινό από αυτά που σε πιέζουν οι πέντε αισθήσεις σου να νιώσεις για να αποδεχτείς μία πραγματικότητα που είναι αποτέλεσμα της ανάγκης μας για ασφάλεια κινήσεων σε ένα περιβάλλον που γνωρίζουμε, τότε θα αντιληφθείς ότι… Παρατηρώντας το σύμπαν, εξαφανίστηκε. Αντιλαμβάνοντας την αιτία, εξαφανίστηκε. Πιστεύοντας τον σκοπό σου, εξαφανίζεται. Ηδονίζεσαι μέσα στο απέραντο τίποτα.

17 Σεπ 2008

Όλος ο κόσμος Αν ήθελα θα έκλεινα τα μάτια μου και δεν θα υπήρχε τίποτα. Όλος ο κόσμος γύρω μου είναι αποτέλεσμα της προσωπικής μου συνείδησης, της ατομικής μου αντίληψης, του πώς επιλέγω εγώ να δω τα πράγματα. Ή και όχι… Όλος ο κόσμος γύρω μου είναι ένα όνειρο που βλέπω και ζω μόνο εγώ, τόσο αληθινό ώστε νομίζεις ότι το ζεις στα αλήθεια. Ή και όχι… Όλος ο κόσμος γύρω μας, ζει το δικό του μοναδικό όνειρο και έχει την δική του μοναδική αντίληψη για το τι είναι αληθινό, τι ψεύτικο, τι σωστό και τι λάθος… Ή και όχι… Όλος ο κόσμος γύρω μου είναι ένα ενεργειακό πεδίο. Αυτό το πεδίο δεν ταλαντεύεται μεταξύ μηδενικής τιμής και μονάδας, είτε θετική, είτε αρνητική θα είναι αυτή, αλλά ηρεμεί σε μηδενικές τιμές. Καταφέρνει έτσι να τυραννάει την κακόμοιρη συνείδηση μας, η οποία προσπαθεί με νύχια και με δόντια να πολεμήσει με την λογική και να τα καταφέρει να αποδείξει το αδιανόητο. Ότι αυτά δηλαδή που εισπράττουν οι αισθήσεις μας δεν είναι όλο το πακέτο της συμπαντικής μας ύπαρξης, ίσως και τίποτα. Αυτά τα ερεθίσματα αποτελούν απλώς έναν μοναδικό τρόπο για να μαγειρέψουμε κάτι καταναλώσιμο που στην ουσία, όπως και να βγει θα φαγωθεί

και με όποιον τρόπο και να φαγωθεί, ο ρηχός λόγος που συμβαίνει όλο αυτό είναι για να συνεχιστεί η λειτουργία του βιολογικού οργανισμού του σύμπαντος . Ή και όχι… Τώρα θα δω πράσινα λιβάδια με πεταλούδες, κενές σελίδες που γεμίζουν με σκέψεις,

ταινίες που με κάνουν να ανατριχιάσω ή να γίνω ρεζίλι με το χαρακτηριστικό μου γέλιο, ερωτικές εξομολογήσεις που μου θυμίζουν ότι το να ρισκάρεις σε λυτρώνει, έρωτες που καταλήγουν σε φιλίες και το αντίστροφο, όμορφα γκομενάκια τριγύρω να με φλερτάρουν και μετά να χάνονται,

καβγάδες που εμφανίζουν εκεί που πορεύεσαι με τον άλλο ένα τζάμι και τρως τα μούτρα σου πάνω του μα είναι ο μόνος τρόπος για να δεις τι κρύβει πίσω από τους υποκειμενικούς διάφανους τοίχους του ο κάθε ένας

και να αποφασίσεις αν θα σπάσεις το τζάμι ή αν θα φτιάξεις το μαλλί σου στην αντανάκλαση που κάνει στο σκοτάδι και θα φύγεις.

Τώρα θα δω τα όνειρά μου να γίνονται πραγματικότητα… Μα στην περίπτωση που η πραγματικότητα είναι ένα όνειρο είναι γελοίο αυτό που κάνουμε! ΞΥΠΝΑ! σμάτς!

19 Σεπ 2008

Είναι ένας άντρας που τον λένε Χείμαρρο Θέλω να χαθώ μα πάντα θα είμαι εδώ να με βρίσκω ˙ θέλω να κατασταλάξω μα πάντα θα ‘μαι εδώ να βαριέμαι. Ατέρμονα εσωτερικά βασανιστήρια με σκοτώνουν και με ξαναγεννούν. Θέλω να γράψω μα δεν έχω τι άλλο να πω. Θα σας πω μία ιστορία… Είναι ένας άντρας που τον λένε Χείμαρρο. Θα ήθελε να ήταν ψηλός, πιο αδύνατος, πιο όμορφος και πιο έξυπνος μα δεν είναι. Θα ήθελε να έριχνε αυτό το άτομο που επιθυμεί αμέσως, άλλα μετά από πολλές προσπάθειες συνειδητοποίησε ότι δεν έχει το appearance του sexy αλλά μάλλον του sweetheart ˙ κάτι που παρόλο που, δεν ήταν και τίποτα, ήταν πολύ σπασαρχίδικο! Με ένα τέτοιο appearance το 90% αυτών που θα σε προσέξουν θα θέλουν απλά να γίνουν φίλοι σου. Το υπόλοιπο 10% , ένα ποσοστό που είναι πολύ μικρό αν είσαι και ντροπαλός λίγο, θα ενδιαφερθεί για σένα σεξουαλικά, όμως το πιθανότερο είναι να μην γίνει και τίποτα επειδή ο κακόμοιρος ο Χείμαρρος έχει γεμίσει ψυχολογικά από τους εννενηντατισεκατο-τουσμισωολους στόχους του. Ο Χείμαρρος όμως βρήκε μία μέρα κάτω από το μαξιλάρι που ρουφούσε τα όνειρά του ένα όπλο.

Μέσα είχε σφαίρες που η κάθε μία έγραφε μία λέξη πάνω. Η πρώτη έγραφε «Ρηχότητα», η δεύτερη «Αλήθεια», η τρίτη «Αδιαφορία» και η τέταρτη είχε το όνομά του… «ΧΕΙΜΑΡΡΟΣ». Γεμάτος με πόνο μέσα του για τα χαμένα πάθη ξεκίνησε να πυροβολεί πλέον τους εκάστοτε στόχους του όχι πια μέσω του μικρού αγοριού με φτερά στην πλάτη που χρησιμοποιούσε το τόξο, αλλά με το καινούριο του όπλο. Όλες οι σφαίρες ξεπάστρευαν αποτελεσματικά το εκάστοτε θύμα μα εξόντωναν και τον πόνο που τον έτρωγε μέσα του κάτι που τον ηρεμούσε. Η σφαίρα της Ρηχότητας εξόντωνε την άσκοπη ελπίδα του για ρομαντισμό, η σφαίρα της Αλήθειας αφάνιζε την άσκοπη ελπίδα για έρωτα, η σφαίρα της Αδιαφορίας σκότωνε την υπομονή του και έμενε μία ακόμα σφαίρα, αυτή με το όνομά του.

Ας πάμε όμως λίγο κάπου αλλού. Ένας «Σέξι Απίαρενς» άντρας χαρακτηρίζεται κυρίως εξαιτίας της ευκολίας του να επιλέγει τον σύντροφό του, ως θύτης. Μπορεί να μην είναι ένας σωστός χαρακτηρισμός, αλλά κάπως έτσι το νιώθουμε εμείς οι υπόλοιποι. Βέβαια ένας «Νονσεξι Απίαρενς» άντρας ή και γυναίκα, μην μου μιλάτε εμένα για διαφορές φύλλων, μπορεί να είναι πολύ πιο θύτης από τον ΣΑ και αυτό εξαιτίας της κατωτερότητας που νιώθει ο ΝΑ ως υποκειμενικό θύμα. Όμως ο κάθε ένας απλά έχει διαφορετικά όπλα για να σκοτώσει αυτούς που θα του βάλουν την κακή ταμπέλα, γιατί οι υπόλοιποι απλά σιωπούν με γλωσσόφιλα. Ένας ΝΑ ήταν και ο Χείμαρρος και είχε μάθει να είναι χείμαρρος για να γίνεται θύτης και αυτός με έναν άλλο τρόπο. Έτσι λοιπόν μία μέρα αποφάσισε ότι κάθε φορά που θα του αρέσει κάποιο ξεχωριστό άτομο, θα έκανε τυφλά αυτό που ένιωθε, είτε είναι σωστό αυτό είτε λάθος, είτε θα κερδίσει τον άλλο, είτε όχι. Στο κάτω κάτω, είχε χάσει τόσα άτομα που ήθελε στο παρελθόν, που πλέον περισσότερη σημασία για αυτόν είχε η ψυχική του ατομική ηρεμία, παρά η αναζήτηση για την τέλεια συμπεριφορά ώστε να ρίξει τον άλλο. « Όταν λες αυτό που νιώθεις βαθιά μέσα σου νιώθεις εκτεθειμένος, αλλά νιώθεις ότι κάτι κάνεις, ότι ρισκάρεις, ότι ζεις» μας είπε χαρακτηριστικά ο Χείμαρρος σε μία συνέντευξη που μας έδωσε πρόσφατα. «Ρίχνεις βασικά όλα τα χαρτιά σου στο τραπέζι και εκεί μπορείς να δεις πραγματικά το πώς έχει η κατάσταση» και δεν έχει άδικο, μίας και λέγοντας την αλήθεια, καταφέρνεις να ξεκαθαρίσεις νωρίτερα κάτι που κάποιοι επιστρατεύουν τα μεγαλύτερα ψέματά τους γιατί φοβούνται τόσο πολύ να το ακούσουν - το αν σε θέλει ο άλλος. «Με το να είσαι αληθινός είναι ο μόνος τρόπος να κερδίσεις αυτό που πραγματικά σου αξίζει» Εδώ θα μου επιτρέψετε να αγαπήσω τον Χείμαρρο μίας και αυτό που λέει το πιστεύω ακράδαντα! Μπορεί να περάσουν χρόνια-πολύ, πάαααρα πολύ κλάμα-κατάθλιψη και πολλά άλλα τέλος πάντων, πιάσατε το πόιντ, μα δείχνοντας πραγματικά αυτό που είσαι, με τον καιρό αντιλαμβάνεσαι ότι θα συναντάς όλο και περισσότερα άτομα που θα ερωτεύεστε και θα είναι κοντά σε αυτό που σου αξίζει. «Με το να γίνεσαι χείμαρρος και να στέλνεις κάτι μηνύματα ανά 8 και 10 στον άλλο που εξηγούν αυτά που νιώθεις θεωρείσαι πολύ εύκολα ανόητος, ασυγκράτητος, ανώριμος και φοβίζεις πολύ εύκολα τον άλλο και τον απομακρύνεις, όμως υπάρχουν δύο θέματα που σε εμποδίζουν στο να μην γίνεις εγκρατής. Το πρώτο είναι ότι αν όλα γίνονται με μία λογική συνέχεια στην ζωή και για κάποιον λόγο, τότε αφού νιώθεις

έντονα το να εκφράσεις το οτιδήποτε, πρέπει να το κάνεις γιατί θα μάθεις από αυτό κάτι πολύ χρήσιμο. Τώρα αν είναι η εκατομμυριοστή φορά που επαναλαμβάνεις το ίδιο λάθος, τότε… ας φακινγκ είναι. Μία μέρα θα έχεις μάθει ουσιαστικά πώς να κάνεις το πιο σωστό για σένα και θα το πράξεις τελείως αυθόρμητα. Όσον αφορά τον δεύτερο λόγο θα αναφερθώ στο μότο “για να αποκτήσεις κάτι, πρέπει να ρισκάρεις”. Λέγοντας στον άλλο ότι τον γουστάρεις, θα ήταν χαζό να λέγαμε ότι το κάνεις μόνο για να πάρεις ένα μάθημα από την ζωή ή για να ξεσπάσεις… Γκέτ ε λάιφ αγόρι μου! Το κάνεις και για να ρίξεις άδεια μήπως και πιάσεις γεμάτα, λέγοντας, ότι δηλαδή του την πέφτεις του άλλου ατόμου με το να του εξομολογείσαι ότι γουστάρεις και μπορεί εγώ κάθε φορά που το κάνω να το κάνω με τέτοιο τρόπο που να φαίνεται σαν να βάζω ένα τέλος στο ερωτικό, παρουσιάζοντας ότι στο λέω αλλά έχει τελειώσει μέσα μου ή σε γουστάρω αλλά στο λέω για κάποιον άλλο λόγο μπερδεύοντας σε για το αν στην πέφτω ή σου μιλάω για κάτι άλλο, όμως είναι ένας τρόπος για να μην θίξω τον εγωισμό μου, καταλαβαίνεις? Και πονηρά ύστερα θα πω στον άλλο αυτά που νιώθω, περιμένοντας να βάλει ο βούδας, ο Αλλάχ και όλοι αυτοί εκεί πάνω το χεράκι τους και να ξυπνήσουν στον άλλο αυτό που το πιθανότερο είναι να μην του ξύπνησε εξαιτίας του ότι δεν ανήκω στους ΣΑ άντρες.» Η τελευταία σφαίρα σκοτώνει τον χείμαρρο που παρασέρνει αξιόλογα συναισθήματα και αξιόλογους ανθρώπους από την ζωή του φίλου μας. Δεν έχει καταφέρει να σκοτώσει αυτό που πρέπει ακόμα.. Κάπου εκεί που ρίχνει την τέταρτη βολή και την τελευταία του σφαίρα αστοχεί πάντα.

20 Σεπ 2008

μία από τις πρώτες μέρες του χειμώνα Είναι μία από τις πρώτες μέρες του χειμώνα. Λαχταράω το κρύο όταν τελειώνει το καλοκαίρι και έτσι τώρα κάθομαι στο κρεβάτι μου και έχω ανοιχτή την μπαλκονόπορτα. Τι όμορφα που μυρίζει το βρεγμένο χώμα και ο κρύος αέρας; Καπνίζω και η αίσθηση μου θυμίζει τότε που κάπνιζα κρυφά έξω στην βεράντα τον χειμώνα, τότε που δεν το ήξεραν οι γονείς μου ˙ έκανε πολύ κρύο τότε. Έχω βάλει μία ζακέτα και μία φόρμα για να μπορώ να αντέξω να κάτσω έτσι με την πόρτα ανοιχτή και γράφω. Έβλεπα μία μικρού μήκους ταινία στο γιουτιουμπ και είχε θέμα, τι άλλο, δύο παιδιά που ερωτεύονται… και φιλιούνται… και ανατρίχιασα στην όψη του αγγίγματος. Αυτό είναι ο έρωτας, το πάθος, μία στιγμή στρες που νιώθεις επειδή γίνεται μία πράξη που ή δεν περίμενες, ή ήθελες πάρα πολύ. Πάω να πιώ λίγο από τον χυμό μου και κλασσικά χύνεται ο μισός στο κρεβάτι. Έχω ένα δωμάτιο μικρό και ένα μεγάλο κρεβάτι που το γεμίζει τόσο, μα όταν αποφάσισα να το γεμίσω με το κρεβάτι, είχα δει ότι όλα τα έκανα ξαπλωμένος τόσα χρόνια. Διάβαζα στο κρεβάτι, σχεδίαζα στο κρεβάτι, σκεφτόμουν στο κρεβάτι, οπότε ο χώρος για ένα γραφείο ήταν απλώς άσκοπος και έτσι έβαλα ένα διπλό για να έχω την άπλα μου. Τώρα βάζω το λάπτοπ στο κρεβάτι, το φαγητό μου, τους φίλους μου και πολύ σπάνια βάζω τον έρωτά μου και κοιμόμαστε παρέα… Πολύ σπάνια αλλά λιγότερο στρες, οπότε δεν πειράζει …χεχ. Θα ‘χει χυθεί χυμός, νερό, τσάι, καφές και εκατό φορές. Άλλες φορές θα εκνευριζόμουν πάρα πολύ, τώρα γελάω με τον εαυτό μου που συνεχίζω να βάζω το ποτήρι με τον χυμό πάνω στο κεφαλάρι που έχει μία πολύ μικρή επιφάνεια που ίσα ίσα στερεώνεται κάποιο ποτήρι. Συνεχίζω να πίνω τον υπόλοιπο μισό χυμό μου.

Στρες λοιπόν ο έρωτας και εμείς τον θεοποιούμε λες και βρισκόμαστε στην αρχαία Ελλάδα, που για οτιδήποτε τους συνέβαινε είχαν έναν θεό που έπαιρνε την μορφή του κάθε τους προβληματισμού. Θα τα καταφέρω να το ξεπεράσω; Φυσικά και θα τα καταφέρω. Είμαι άνθρωπος αλλά όχι και χαζός. Ξέρω τις αδυναμίες μου, δεν με πειράζει να τις επαναλαμβάνω αλλά ξέρω και την αλήθεια και μία μέρα θα σταματήσω την επανάληψη γιατί θα μου βγει πολύ αυθόρμητα το να κάνω το σωστό.. Επανάληψη, μήτηρ πάσης μαθήσεως δεν λένε; ε αυτό! Αλλά ο έρωτας και οι πεταλούδες στο στομάχι μόνο στρες είναι, μην τρελαινόμαστε πια! Καταρχάς δεν γίνεται να νιώθεις έρωτα για κάποιον που δεν ξέρεις καθόλου, κάποιον που δεν σε ξέρει καθόλου, κάποιον που δεν σε θέλει, κάποιον που ούτε εσύ θέλεις αλλά μπορεί στην περίπτωση που θα θιχτεί ο εγωισμός σου να τον θες παράφορα. Ό χυμός στο χέρι μου που τον καθάρισα από τα σκεπάσματα πριν μυρίζει πολύ ωραία! Φρούτα του πάθους … Το πάθος έχει την πιο ωραία μυρωδιά και γεύση, όμως τα κάνει μαντάρα όλα. Βέβαια δεν πειράζει καθόλου αυτό, αλλά έστω εκεί τα κάνεις μαντάρα με κάποιον άλλο, όχι μόνος σου!

22 Σεπ 2008

on your own Και ξαφνικά από εκεί που ένιωθες τόσο μόνος και μοναδικός που έχεις αυτές τις ιδιαίτερες προτιμήσεις, βρίσκεσαι σε ένα μέρος που υπάρχουν άπειροι άλλοι σαν και σένα, άπειροι που δεν έκαναν πολύ παρέα με τα υπόλοιπα αγόρια στο σχολείο, άπειροι που δεν έπαιζαν ποδόσφαιρο ή μπάσκετ, που άργησαν να πάρουν μπρός όσον αφορά τα ερωτικά τους ερεθίσματα, άπειροι που ένιωθαν μόνοι τους αλλά τώρα είναι όλοι μαζί σε ένα μέρος. Κάθεσαι και οραματίζεσαι τον εαυτό σου από ψηλά μες στο συνονθύλευμα και νιώθεις ότι τελικά, ακόμη και τώρα, είσαι μόνος, νιώθεις μάλλον πολύ μόνος… και περιμένεις για ένα θαύμα. Όλα είναι ίδια, κάθομαι και χορεύω, τα δίνω όλα, πίνω για να γίνω λιγότερο νηφάλιος μήπως και την πέσω σε κανέναν, κάτι που δεν συμβαίνει και ποτέ, περνάω καλά με τους φίλους μου αλλά οκ, όλο το ίδιο και το ίδιο μοτίβο.

…και εγώ δεν την πέφτω σε κανέναν, κανένας δεν την πέφτει σε μένα, η ώρα περνάει και οι ώρες λιγοστεύουν που θα κοιμηθώ… αύριο έχω δουλειά. Όλα είναι ίδια, χορεύω και ξαφνικά σταματάω,

κοιτάω με τις ώρες τα λέιζερ και χάνομαι στην μουσική μήπως και νιώσω την εμπνευσμένη ηχοκίνηση να με συνεπάρει. Κινηματογραφώ την κίνησή μου και ξαναχάνομαι στο σκοτάδι και το φώς που εναλλάσσεται γρήγορα και απότομα μες στο κλαμπ.

Τελικά ο έρωτας τι είναι; Ο έρωτας έχει σημασία; Πρέπει να βρω άλλα ενδιαφέροντα; πρέπει να βρω τον έρωτα; …και αν βρω τον ερώτα πρέπει να είναι κάτι άλλο από αυτό που έχω αποφασίσει ότι είναι; Δεν ΠΡΟΚΕΙΤΕ να βρω αυτό που θεωρώ έρωτα για μένα και ερωτική σχέση ˙ ΠΑΡΤΟ ΧΑΜΠΑΡΙ! ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΗΞΕΡΕΣ, ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΥΜΒΑΤΙΚΑ ΠΟΥ ΕΨΑΧΝΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΟΠΟΙΩΝΔΗΠΟΤΕ ΕΧΟΥΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ!

Μιλάμε ότι αυτό που θες θα το βρεις σε μία άλλη ηλικία, σε μία άλλη φάση και αυτό πάρα πολύ δύσκολα, οπότε βρες Κανά χόμπι να ασχοληθείς Μπίλι και άσε τις μαλακιές. Είσαι on your own. Κανείς μαζί σου… κις.

25 Σεπ 2008

Ζαλισμένοι φόβοι Περπατάω ζαλισμένος από τις πολλές και μαύρες σκέψεις, κοιτάζω στο πάτωμα λες και μετράω την απόσταση για να σωριαστώ. Κάθομαι στην καρέκλα και περιμένω, οι συγκοινωνίες είναι ίσως από τα ελάχιστα πράγματα που έρχονται όταν τα περιμένεις. Σταμάτα να με κοιτάς, αποκλείεται να με κοιτάς. Κοιτάζω κάτω, κοιτάζω δεξιά. Σταμάτα να με κοιτάς, αποκλείεται, κάτι θα έχεις που θα με χαλάσει, κάτι θα έχεις που θα με ξενερώσει, κάτι θα έχεις που θα με σκοτώσει ή και τίποτα από όλα αυτά να μην έχεις, δεν θα σου μιλήσω, γιατί φοβάμαι, φοβάμαι ότι δεν θα σου αρέσω, φοβάμαι ότι θα με κοροϊδέψεις, φοβάμαι ότι κοιτάζεις κάποιον άλλο μα κοιτάς εμένα! Φοβάμαι ότι θα ξεκινήσω να λέω μπαρούφες. Φοβάμαι ότι είμαι χοντρός, ότι όταν θα κάνουμε σεξ θα δεις ότι είμαι χοντρός και άσχημος. Φοβάμαι να γίνω καλύτερος ˙ φοβάμαι να προσέξω τον εαυτό μου ˙ φοβάμαι να … Έφτασα.

25 Σεπ 2008

μία βόλτα με το αμάξι Αγαπώ να κοιτάζω τους ανθρώπους μέσα από τα αυτοκίνητα, ίσως γιατί είναι από τις στιγμές που όταν οδηγείς ή όταν μετακινείσαι με τις συγκοινωνίες

βλέπεις πολύ κόσμο, κάτι που κάνει πιο πιθανό το να βρεις κάποιο άτομο που να σου αρέσει. Η ζωή μοιάζει πολύ με μία βόλτα με το αμάξι. Παλαιότερα έψαχνα σαν τρελός όσο ταξίδευα να δω κάτι ˙ κάτι που να με ενδιαφέρει δίπλα μου, σε ένα άλλο αυτοκίνητο και όταν το έβρισκα στενοχωριόμουν πολύ όταν με προσπερνούσε. Ή ζωή μοιάζει πολύ με ένα αμάξι. Μετακινείσαι και: ή θα κοιτάς μόνο μπροστά απορροφημένος από την προσωπική σου ζωή (που υπάρχει) μέχρι να φτάσεις στον προορισμό σου. ή θα κοιτάς τα διπλανά αυτοκίνητα (όταν συνήθως νιώθεις οτι η προσωπική σου ζωή απουσιάζει) που εκεί παίζουν τα εξής: θα βρεις κάτι πού και πού που να σε ενδιαφέρει, κάτι που μπορεί και να κάτσει πολύ σπάνια, αλλά εκεί τα πράγματα είναι σαν τις σχέσεις, γιατί: ή ο άλλος ή εσύ δεν θα μπορείτε να τρέξετε πολύ εξαιτίας του αμαξιού σας και κάποιος θα μένει πίσω ή θα βρίσκεστε για κάποια στιγμή μαζί και θα πάτε μαζί μέχρι που κάποιο εμπόδιο θα σας χωρίσει, κάποιο φανάρι, κάποιος άλλος που μπαίνει μπροστά σας ή απλά θα θέλετε να πάτε σε διαφορετικά μέρη. Μου αρέσει πάρα πολύ να κοιτάζω μέσα από τα παράθυρα, ακόμα ελπίζω στο θαύμα όπως τα μικρά παιδάκια αλλά προσπαθώ να κοιτάω περισσότερο μπροστά τελευταία. Δεν έχει κανένα νόημα να ψάχνω ματιές πίσω από τζάμια.

25 Σεπ 2008

Στα σταυροδρόμια Σταυροδρόμια της ψυχής μου με μπερδεύετε μα δεν θα χαθώ. Μόνοι οδηγούμε, άγνωστο το πού θα βγούμε. Όπου και να πάς, κάπου πάει. Ανοίγω το παράθυρο, κρύος αέρας να με χτυπάει. Στην άκρη του δρόμου σταματάω, σύννεφα αρχίζω να μετράω. Είναι τα μάτια της ψυχής μου κρυμμένα εκεί πίσω, καταμετρώ εμπόδια που με οδήγησαν στο να σ’ αφήσω. Ότι αφήνεις σε αφήνει τελικά. Άσ’ το αγόρι μου μπες μέσα και φύγε. Βασανίζεις το μυαλό σου άσκοπα. Στα σταυροδρόμια της ψυχής σου πάντα κάπου δεν θα πάς, εκεί που πάς όμως, εκεί πρέπει να πάς.

Game over.

28 Σεπ 2008

Αναζητώντας για την αλήθεια βυθίστηκα στον πυθμένα τον σκέψεών μου. Πνίγηκα μέσα σε αυτές και έπαθα και κάτι άλλο, στον βυθό δεν μπορείς να μιλήσεις. Όποτε και να προσπαθούσα να συνεννοηθώ ήταν σαν να βρισκόμουν σε μία πισίνα όπως τα δελφίνια και οι άλλοι, πίσω από το τζάμι του ενυδρείου, με κοιτούσαν περίεργα, έλεγαν από μέσα τους ααα, αυτός σκέφτεται, με προσπερνούσαν και πήγαιναν στο ψάρι κλόουν που είχε περισσότερο ενδιαφέρον από εμένα. Ε όχι! Κάπου εκεί και για μία ακόμη φορά συνειδητοποίησα την σημαντικότητα του mainstream,

ή αλλιώς της γλώσσας που ακούγεται από τους περισσότερους, είναι εργαλείο ξέρεις… Ο έρωτας είναι mainstream, ο πόνος είναι mainstream, το φτύσιμο είναι mainstream, το κουτσομπολιό είναι mainstream, η κατινιά είναι mainstream, το βρίσιμο είναι mainstream, το σεξ είναι mainstream.

Όπως είπαν πολύ σωστά και οι Stereo Mike, «Απλά προσέξτε, ο άπειρος ιδεολογισμός καμιά φόρα πονάει. Πολέμα το σύστημα μέσα από το σύστημα.» Κάπως έτσι κι εγώ έμαθα ότι, ο έρωτας είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα, στην αγάπη, ότι δεν έχει σημασία το τι κρύβεις, μόνο αυτό που δείχνεις.

Την αλήθεια την βλέπουν πολύ λίγοι και αυτοί δεν φτάνουν για να αλλάξουν τον κόσμο. Η αλήθεια είναι μόνο για αυτούς τους λίγους, στους υπόλοιπους μιλάς όπως καταλαβαίνουν. Τα θαύματα υπάρχουν, οι συμπτώσεις σημαίνουν κάτι τελείως χαζό, ο κάθε ένας μας περνάει τα χειρότερα από όλους τους άλλους. Τέλος πάντων βαρέθηκα να γράφω για μένα, είναι χαζό. Θέλω να κάνω τέχνη για τον κόσμο, όχι τέχνη για την τέχνη. Game over.

1 Οκτ 2008

Νοητικές μετατροπές Στα στάχυα χύνομαι, τρέχω, τρέχω, όλο στάχυα ψηλά, πυκνά μπροστά μου. Τα χέρια μου τρέχουν πιο γρήγορα από εμένα, Θέλουν να περάσουν πρώτα και να μου ανοίξουν τον δρόμο, ένας δρόμος χρυσός ˙ χρυσαφίζουν τα στάχυα στον ήλιο. Αέρας γίνομαι, η μορφή μου σπάει σε απειροελάχιστα μικρή ύλη. Εξανεμίζοντας τον εαυτό μου τώρα, ταξιδεύω πάνω από τα στάχυα. Πετώντας πάνω από αυτά διέσχισα ποτάμια και βουνά, πέρασα πόλεις και πόλεις, κατέληξα σε μία τηλεόραση. Με ανοίγουν μόνο όταν πατάνε το κουμπί. Ηλεκτρόνιο έγινα και πήρα σχήμα πίξελ. Μαζευτήκαμε όλα τα πίξελς και φτιάξαμε μία μορφή στην οθόνη. Ήταν μία μαύρη τρύπα η οποία σε ρούφηξε μέσα στην τιβι, σε έσπασα, σε διχοτόμησα, σε τριχοτόμησα, σε εξανέμισα και σου πάτησα τον διακόπτη. Άναψε φώς! Μία αχτίδα μέσα στο απόλυτο κενό χανόταν, μα πάλευε να φωτίσει κάτι. Δεν υπήρχε τίποτα. Συνέχιζε να υπάρχει στο ταξίδι της στην μαύρη τρύπα μα δεν έβρισκε κανέναν σκοπό, κανέναν λόγο ύπαρξης, δεν την έβλεπε κανείς μα αυτή συνέχιζε να φωτίζει. Μία αχτίδα που έχει φωτίσει έστω και μία φορά, ακόμα και μέσα από ένα πίξελ, έχει μέσα στην ύπαρξή της ένα μικρόβιο την ελπίδα. ˙ Από ‘κει και πέρα θα φωτίζει για πάντα αναζητώντας το θέμα. Ταξίδεψε πολύ μακριά μέσα στην μαύρη τρύπα σου λέει και ξαφνικά, φώτα πολλά στην άκρη του σκοτεινού τούνελ. Βγαίνει έξω σαν να ήθελε να φωτίσει όλο το σύμπαν και βλέπει χιλιάδες, εκατομμύρια,

άπειρες άλλες αχτίδες να φωτίζουν μία τετραδιάστατη περιοχή. Εκεί το φώς είναι κάτι άλλο, όχι ένας τρόπος για να φωτίσεις κάτι. Όλα έχουν αλλάξει νόμιζες, όλα έχουν τελειώσει, αλλιώς έμαθες να υπάρχεις, αλλιώς πρέπει τώρα. Στο ταξίδι σου στο σκοτάδι ένα μικρόβιο εισχώρησε στην ύλη σου, η αλήθεια. Βγαίνοντας από το τούνελ θα ‘ταν απίθανο να συνειδητοποιήσεις ότι, η περιοχή ήταν η ίδια που βρισκόσουν πριν. Κάθεσαι στο μεγάλο κρεβάτι σου, στην μέση του κρεβατιού, στη μέση του δωματίου, στην μέση του σύμπαντος, στο κέντρο του σύμπαντος. Τότε αρχίζεις να νιώθεις με τις πέντε αισθήσεις σου σιγά σιγά πάλι, βλέπεις την τηλεόραση, ακούς τις σκέψεις σου, γεύεσαι το σάλιο σου, αγγίζεις τον πούτσο σου, τον παίζεις μπροστά στην τιβι αναζητώντας με στο πίξελ. Ή αλήθεια είναι κάτι άλλο, η senses_reality είναι κάτι άλλο. Στην πραγματικότητα η πραγματικότητα σου ζητάει να γίνεσαι πρόστυχος, σου ζητάει να γίνεσαι επίπεδος, σου ζητάει να γίνεις τρισδιάστατος. Στην πραγματικότητα η πραγματικότητα ζητάει αγριότητες, ακρότητες, σου ζητάει να γίνεις ζώο. Μεταβολές νοητικές, ανούσιες αναταράξεις του σταθερά ήρεμου, ανόητες παραισθήσεις, παράλογες αποκρίσεις. Πρέπει να σαι πάντα εκεί για να με παραπλανείς ότι υπάρχει κίνηση στο κενό, ότι υπάρχει κάτι στο μηδέν, έχει πιο πλάκα έτσι.

7 Οκτ 2008

Πρόστυχα παιχνίδια Προσπαθώ να σου πω σ' αγαπώ, άφησε με! Σκάσε! Εγώ σ' αγαπώ! Ξέρεις τι πάει να πει αγάπη? Δεν ξέρεις, μόνο εγώ ξέρω! Θέλω να αγαπηθούμε, ξέρω να αγαπάω, έχω μάθει. Μα ποιος είσαι εσύ, ούτε καν σε ξέρω. Μα πώς σκέφτομαι έτσι? Πολλές φορές στην διάρκεια της εκμάθησής μας να αγαπάμε, αγαπάμε περισσότερο την αγάπη και ξεχνάμε ότι η αγάπη είναι μία έννοια που καθορίζει κάτι άλλο, την αγάπη μας για κάποιο διαφορετικό άτομο από μας, όχι την αγάπη για ικανοποίηση του εγωισμού μας. Αυτός πρόστυχα παιχνίδια καθώς μας παίζει μας παραπλανεί στο ότι έχει νόημα ο τρόπος που αγαπάς και όχι το αντικείμενο. Από την άλλη η αγάπη είναι κάτι τεράστιο, θα έπρεπε να την αντλούμε από τα πάντα, να την διοχετεύουμε στα πάντα, να εκπέμπεται για πάντα!

10 Οκτ 2008

Μία μεγάλη ζωή Χρησιμοποιώ τις σκέψεις μου για να βάψω τον τοίχο κόκκινο. Κάθομαι με τις ώρες και προσπαθώ να φανταστώ και να πιστέψω ότι ο τοίχος είναι κόκκινος. Μα ο τοίχος είναι λευκός. Ψιθυρίζω στο αυτί μου ότι αυτά που έχεις μάθει και νιώσει, μηδαμινά είναι μπροστά σε αυτά που υπάρχουν. Θυμάμαι ότι έχω φτερά, προσπαθώ να τα νιώσω στην πλάτη μου. Μα οι άνθρωποι δεν έχουν φτερά. Σε έναν κόσμο που ο χρόνος δεν υπάρχει εγώ τρέχω για να προλάβω το ανύπαρκτο. Σε έναν κόσμο που οι αισθήσεις είναι παραισθήσεις, εγώ αισθάνομαι ότι χάνονται πράγματα που δεν υπάρχουν. Σήμερα στο καινούριο μου σπίτι φτάνεις εσύ. «Έφερα τα χρώματα» «Τέλεια γλυκούληηηη» «Θυμάσαι πότε ήρθαμε με το αεροπλάνο στην Νέα Υόρκη ρε;» «Ήταν σαν να έβαλα τα φτερά μου και να σε πήρα μαζί μου πετώντας προς αυτό που ονειρευόμουν πάντα… Μία ζωή εδώ» «Μία μεγάλη ζωή» «Ρε ξέρεις τι θυμήθηκα;» «Τι ρε μαλάκα;» «Πριν κάτι μήνες καθόμουν και προσπαθούσα να οραματιστώ ότι ο τοίχος ήταν κόκκινος, τώρα τον βάφουμε μαζί» Τώρα προσπαθώ να πιστέψω, μετά θα λάβω και αν ο χρόνος δεν υπάρχει τότε μπορεί να είναι ο τοίχος τώρα κόκκινος, να τον έβαψα στο μέλλον μαζί σου.

16 Οκτ 2008

Εξορκισμός Τα «Δεν θέλω» μου, που μετατρέπονται σε λάθη, που γίνονται πάθη και αποφεύγω σαν τον διάολο δίνοντάς τους περισσότερη ενέργεια απ’ ότι στα θέλω μου: · Δεν θέλω να ερωτεύομαι μονόπλευρα. · Δεν θέλω να με ζηλεύουν. · Δεν θέλω να με κλάνουν όταν στέλνω μηνύματα η όταν μιλάω τέλος πάντων. · Δεν θέλω να παίρνω απαντήσεις μέσω της σιωπής. · Δεν θέλω να θεωρεί ο άλλος ότι είμαι ο θεός του. · Δεν θέλω να χάνω αυτό το άτομο που θέλω και να το παίρνει κάποιο φιλικό μου πρόσωπο. · Δεν θέλω να επιβιώνω μετά βίας χρηματικά. · Δεν θέλω να χαραμίζομαι επαγγελματικά με τρείς και εξήντα και κάνοντας κάτι καθόλου δημιουργικό. · Δεν θέλω να με πρήζει η μητέρα μου για τα πάντα και να θεωρεί ότι ξέρει περισσότερα από εμένα για μένα. · Δεν θέλω να νιώθω αδικημένος μέσα στην οικογένειά μου. · Δεν θέλω να νιώθω αδικημένος γενικότερα. · Δεν θέλω να σταματώ τις περισσότερες δουλείες που κάνω για μένα στην μέση. · Δεν θέλω να μιλάω στους φίλους μου και να μην με ακούει κανείς. · Δεν θέλω να μην μπορώ να υπερασπιστώ τις απόψεις μου βρονταχτά για πράγματα που ξέρω πολύ καλά ότι έχω δίκιο. · Δεν θέλω να θεωρούν οι περισσότεροι ότι ο κόσμος είναι στάσιμος και ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν. · Δεν θέλω να παχαίνω. · Δεν θέλω να μην μπορώ να αγοράσω ρούχα, παπούτσια και ηλεκτρονικά που τόσο πολύ αγαπώ. · Δεν θέλω να μένω στην Ελλάδα πια, να μένω σε αυτό το σπίτι, σε αυτό το δωμάτιο. · Δεν θέλω να αισθάνομαι άβολα με τα άτομα που νιώθω πιο πολύ κοντά μου. · Δεν θέλω να είμαι υποτονικός, να βαριέμαι συνέχεια και να νυστάζω. · Δεν θέλω να αρρωσταίνω συνέχεια, να με πονάει ο λαιμός μου και να δυσκολεύομαι να αναπνεύσω. · Δεν θέλω να έχω άγχος συνέχεια για το πώς φαίνομαι στους γύρω μου. · Δεν θέλω να έχω στρες επειδή περιμένω να πει κάτι ο διπλανός μου αρνητικό για μένα.

· Δεν θέλω να αναλώνομαι σε σκέψεις που δεν πρέπει να σκέφτομαι για καιρό. · Δεν θέλω να περπατάω αστεία. · Δεν θέλω να ντρέπομαι. · Δεν θέλω να είμαι τόσο ακοινώνητος. · Δεν θέλω να μένω μόνος μου. · Δεν θέλω να μην κάνω σεξ για αρκετό καιρό και να την βρίσκω μόνος μου. · Δεν θέλω να τρέχει το βλέμμα μου πίσω σου για να δω αν θα με κοιτάξεις. · Δεν θέλω να θέλω πράγματα εξαιτίας φόβων μου. · Δεν θέλω να είμαι στον πάτο για πολύ καιρό. · Δεν θέλω να είμαι στην κορυφή και να νιώθω ότι δεν είμαι. Τι θέλω όμως αν δεν θέλω όλα αυτά… Μήπως δίνω πάρα πολύ σημασία στο τι δεν θέλω και για αυτό όλα αυτά συμβαίνουν; · Θέλω να ερωτεύομαι αμοιβαία, μου αξίζει και σε μένα και σε όλο τον κόσμο. · Θέλω να υπάρχει ηρεμία στις ανθρώπινες σχέσεις, μου αξίζει και σε μένα και σε όλο τον κόσμο. · Θέλω να συζητάω με τους ανθρώπους που με ενδιαφέρουν για τα καλά και τα κακά και να λέγονται πάντα αλήθειες, μου αξίζει και σε μένα και σε όλο τον κόσμο. · Θέλω να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι ο κάθε ένας μας είναι ένας θεός, θεός είναι όλοι και κανείς, μου αξίζει και σε μένα και σε όλο τον κόσμο. · Θέλω να κατακτώ τα άτομα που γουστάρω ερωτικά, υπάρχει τόσο ποικιλία που άνετα αναλογούν και για μένα και για όλους, μου αξίζει και σε μένα και σε όλο τον κόσμο το ίδιο. · Θέλω να έχω χρήματα για να πραγματοποιώ τα όνειρά μου, μου αξίζει και σε μένα και σε όλο τον κόσμο. · Θέλω να βρω μία δημιουργική δουλεία που να αμείβεται και να αναδεικνύεται το ταλέντο μου και μέσω αυτής να εκπληρώνω και τα όνειρά μου, αξίζει και σε μένα και σε όλο τον κόσμο.. · Θέλω να συνειδητοποιώ συχνά το πόσο τυχερός είμαι που έχω την οικογένεια που έχω, το πόσο αγάπη υπάρχει μέσα σε αυτήν και πόσες όμορφες στιγμές έχουμε περάσει μαζί, το να χαίρεσαι για αυτά που έχεις αξίζει και σε μένα και σε όλο τον κόσμο. · Θέλω να κατανοώ ότι πάντα κάνω το καλύτερο για μένα και εισπράττω αυτό που πρέπει να εισπράττω, ότι ποτέ δεν υπήρξα θύμα, μόνο θήτης και τις περισσότερες φορές του ιδίου του εαυτού μου, μου αξίζει να εκπληρώνω τα όνειρά μου και εγώ και όλος ο κόσμος.

· Θέλω να κάνω τόσα πολλά πράγματα, να μάθω τόσα πολλά, να πάρω γνώση για να δώσω γνώση, αυτό αξίζει και σε μένα και για όλους, και για μένα και σε όλο τον κόσμο. · Θέλω να μπορώ να έχω την δύναμη να επηρεάζω θετικά τους φίλους μου, ο θετικός επηρεασμός αξίζει και σε μένα και σε όλο τον κόσμο. · Θέλω να ψιθυρίζω το δίκιο και να με ακούνε όλοι, μου αξίζει και σε μένα και σε όλο τον κόσμο. · Θέλω να αποδεχτούν όλοι γύρω μου το ότι τα λάθη είναι ένας λόγος για να εξελισσόμαστε, όχι ταμπέλες που μας αποτρέπουν το να φτάσουμε στα όνειρά μας, δρόμος για τα όνειρά μας, αξίζει και σε μένα να το αποδεχτώ αυτό και σε όλο τον κόσμο. · Θέλω να συνειδητοποιήσω το ότι είμαι όμορφος, όπως όλοι είναι, ότι είμαι σέξι όπως όλοι είναι και ότι αδυνατίζω και είμαι υγιείς, μου αξίζει και σε μένα και σε όλο τον κόσμο κάτι τέτοιο. · Θέλω να μπορώ να βγάζω τέχνη μέσω του ντυσίματός μου η οποία ανανεώνεται συνεχώς και το κόστος της κυμαίνεται σε όλα τα χρηματικά μήκη, το όμορφο ντύσιμο αξίζει και σε μένα και σε όλο τον κόσμο. · Θέλω να έχω την τελευταία λέξη της τεχνολογίας για να μπορώ να εισπράξω περισσότερη γνώση και γρηγορότερα, όπως και να ομορφαίνω την ζωή μου όσο μπορώ περισσότερο, κάτι τέτοιο αξίζει και σε μένα και σε όλο τον κόσμο. · Θέλω να πετάξω, να φύγω, να πάω να μείνω στην Νέα Υόρκη, σε ένα διαμέρισμα σε ουρανοξύστη, να βλέπω τον κόσμο από ψηλά και να γράφω τα συμπεράσματά μου για αυτόν, να μπορώ να ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο. Η Ελλάδα είναι πολύ μικρή για μένα, μου αξίζει να μένω εκεί που θέλω και σε μένα και σε όλο τον κόσμο. · Θέλω να νιώθω τελείως απελευθερωμένος με τους κοντινούς μου ανθρώπους και να ευχαριστιέμαι κάθε στιγμή μαζί τους, αξίζει και σε μένα και σε όλο τον κόσμο. · Θέλω να εκφράζω όλη αυτήν την ενέργεια που υπάρχει μέσα μου, να είμαι σε επαγρύπνηση όταν πρέπει και σε φάση χαλάρωσης πάλι όταν πρέπει, αξίζει κάτι τέτοιο και σε μένα και σε όλο τον κόσμο. · Θέλω να είμαι υγιής, ολοκληρωτική υγεία ψυχική και σωματική αξίζει και σε μένα και σε όλο τον κόσμο. · Θέλω να έχω αυτοπεποίθηση και να εκφράζομαι ελεύθερα με ακούσματα μόνο συμβουλές ατόμων που εμπιστεύομαι και κυρίως του εαυτού μου, μου αξίζει αυτοπεποίθηση και ελευθερία έκφρασης και σε μένα και σε όλο τον κόσμο. · Θέλω να ολοκληρώνεται ο κύκλος της εκμάθησής μου στα λάθη μου όσο το γρηγορότερο γίνεται και να υπάρχει ηρεμία μέσα μου, να σκέφτομαι μόνο αυτά που αξίζουν, αξίζει και σε μένα και σε όλο τον κόσμο.

· Θέλω να μάθω να περπατάω όμορφα, ήρεμα και με αυτοπεποίθηση, αξίζει και σε μένα και σε όλο τον κόσμο. · Θέλω να έχω αυτοπεποίθηση και επίγνωση για κάθε μου πράξη και να εκφράζω ελεύθερα οτιδήποτε βγαίνει από μέσα μου γιατί μόνο το αυθεντικό είναι το σωστό, κάτι τέτοιο αξίζει και σε μένα και σε όλο τον κόσμο. · Θέλω να έχω υγιείς σχέσεις με όλους τους ανθρώπους που με περιβάλλουν και να είμαι κοινωνικός και ανοιχτός σε ακούσματα από κάθε είδος ανθρώπου, αυτό αξίζει και σε μένα και σε όλο τον κόσμο. · Θέλω να νιώθω ολοκληρωμένος και όταν μένω μόνος μου και όταν έχω κάποιον άνθρωπο δίπλα μου. Το συναίσθημα της ολοκλήρωσης, αξίζει και σε μένα και σε όλο τον κόσμο. · Θέλω το σεξ να υπάρχει άφθονο στην ζωή μου με ευχάριστα συναισθήματα και καλά αποτελέσματα, αξίζει σε μένα και σε όλο τον κόσμο. · Θέλω όταν βρίσκω κάποιον που θα μου αρέσει να εκφράζεται υγιώς αυτός μου ο πόθος και για τους δύο μας, αξίζει και σε μένα και σε όλο τον κόσμο. · Θέλω πάρα μα πάρα πολλά πράγματα και μπορώ να τα αποκτήσω όλα με τον καιρό, να εκπληρώσω όλα μου τα όνειρα, να εισπράξω οτιδήποτε καλό μου αναλογεί. Αξίζει και σε μένα και σε όλο τον κόσμο. · Θέλω να μαθαίνω γρήγορα και να κάνω πράξη τα μαθήματά μου απ την ζωή σύντομα, αξίζει και σε μένα και σε όλο τον κόσμο. · Θέλω να παραμείνω στην κορυφή για πάντα, πάντα ήμουν και πάντα θα είμαι, υπάρχει μόνο κορυφή, αξίζει σε μένα και σε όλο τον κόσμο. Θέλω να γελάω, να ερωτεύομαι, να αγαπάω, να χαμουρεύομαι, να δημιουργώ, να τραγουδώ, να χορεύω και να ταξιδεύω! Με αγαπώ, αγαπώ την ζωή, ζούμε σε ένα φιλόξενο σύμπαν!

20 Οκτ 2008

Φίλε μου έρωτα Βγαίνω έξω με ταμπέλες, «Ψάχνω τον έρωτα» λένε. Φωνάζω, στριγκλίζω για να με ακούσουν όλοι, μήπως και με ακούσεις και εσύ, μα μέχρι να με ακούσεις εσύ έρχονται τόσοι άλλοι και η καρδούλα μου πόσα «θα μείνω εδώ για πάντα» να αντέξει. Σε γέννησα, σε μεγάλωσα, σου έμαθα τα πάντα, μετά σε σκότωσα γιατί δεν ήσουν δίπλα μου, αν το ‘κανα εγώ όμως ή αν πέθανες μόνος σου δεν ξέρω, πάντως σε έθαψα. Έκλαψα πάρα πολύ και για πάρα πολύ για τον χαμό σου, έγινα πιο σκληρός, παραμέρισα ευκαιρίες γιατί θεώρησα ότι εσύ ήσουν το τέλος. Τώρα ξαναγεννήθηκες μέσα μου φίλε μου έρωτα, σε αναζητώ ξανά μα αυτήν την φορά διαφοροποιημένο. Σε θέλω φίλο μου γιατί οι σχέσεις σκοτώνουν και πεθαίνουν ενώ ένας φίλος μπορεί να μείνει για πάντα. Μένει να ξεχάσω τον παλιό εαυτό σου, του αξίζει που πέθανε, έζησε όμορφα, έκανε τον κύκλο του και τελείωσε. Φίλε μου έρωτα, αγκαλιά και ύπνο τώρα ˙ Μαζί!

20 Οκτ 2008

πόσα πολλά όνειρα Θες τόσα πράγματα μικρό μου, πόσα πολλά όνειρα που έχεις. Όλα θα έρθουν, τώρα πια το ξέρεις. Θυμάσαι πόσα περάσαμε μαζί; Κάποτε έβγαινες από το σπίτι σου και κοιτούσες μόνο κάτω, έβρισκες ανούσιο να κινήσεις το κεφάλι σου και κάποτε έβγαινες έξω και κοιτούσες παντού… μα τίποτα… … ε καλά όχι και τίποτα… Περάσαμε μαζί μεγάλους έρωτες, έτσι; Τεράστιους έρωτες ˙ και είσαι και συ τόσο χείμαρρος βρε μικρό μου αλλά καλά κάνεις, μάθαμε ότι μόνο έτσι κάνουμε αποτελεσματικό searching. Ποπο τώρα είναι από τα χειρότερα στάδια ε; …που δεν έχεις αντικείμενο έρευνας μικρό μου. Έλα τα χουμε περάσει τόσες φορές, μετά κάτι εμφανίζεται και βούρ πάλι έρχονται τα πάνω κάτω! Ποιο είναι το αγαπημένο σου στάδιο από όταν έρχεται κάτι; - Νομίζω το καλύτερο είναι το πρώτο βράδυ μόνος μου, μετά από ότι έχει συμβεί μεταξύ μας με το άλλο πρόσωπο… εκεί κάθομαι και τα σκέφτομαι όλα, χαζοχαμογελάω συνέχεια και μετά κοιμάμαι και με τον «Έρωτα» τον αρκούδο μου παραμάσχαλα… α και το επόμενο πρωί που πάλι σκέφτομαι τι έγινε και συνεχίζω να χαζογελάω. Τι όμορφη που είναι αυτή η ενέργεια που νιώθεις! Γλυκό μου, υπομονή… δυστυχώς μόνο αυτό γίνεται και δουλίτσα με τον εαυτό μας, όπως τα χουμε πει έτσι; - αααααααααααααα! σκατά! - καλά =(

29 Οκτ 2008

Μένω μόνος Μένω μόνος μου, μόνος μου παραμένω. Λυπάμαι, μα είμαι χαρούμενος, πονάω, μα είμαι ολοκληρωμένος, μου λείπεις, μα είμαι ελεύθερος. Θέλω στην ζωή μου Μία αγάπη, φίλοι, εχθροί, οικογένεια, εσύ, εσείς. Θέλω στην ζωή μου Έναν έρωτα, φίλοι, εχθροί, ρούχα, εσύ, εσείς. Μα όλοι με λένε ονειροπαρμένο, όλοι μου λένε ότι πρέπει να βάλω μυαλό, να ωριμάσω -δεν ξέρειςΔεν έχεις ιδέα γιατί έμαθες να κάνεις αυτό που σε ‘μαθαν οι γονείς σου, έμαθες να έχεις ανάγκες που η κοινωνία σου έδωσε ή σου στέρησε. Δεν έχεις ιδέα τι πραγματικά θες γιατί σπάνια ακούς τον εαυτό σου, τις περισσότερες φορές ακούς μόνο τους φόβους σου αλλά δεν ακούς τα ένστικτά σου. Ο εγωισμός σου σε εμποδίζει ακόμα και να δεις τα ένστικτά σου, σκοτώνεις στο όνομα της ασφάλειας κάθε τι που δεν πρέπει ˙ πρέπει, δεν πρέπει, δεν έχει νόημα. Μόνος μου, δεν γαμιέται?

29 Οκτ 2008

Φιλί στα χείλη, και τώρα φίλοι =) Σε θέλω, σε ποθώ, σε αγαπώ, σε λατρεύω, το ίδιο και ‘συ, μα δεν γίνεται να είμαστε μαζί. Με ρωτάς, θες σχέση από μένα ή να μείνουμε φίλοι, μα μου φαίνεται χαζό να διαχωρίζεις κάτι που το ένα συμπεριλαμβάνει το άλλο. Θέλω να έχουμε μία ανθρώπινη σχέση γεμάτη από ελευθερία. Εγώ στηρίζω τα πάντα στην ελευθερία και την εμπιστοσύνη, το πιο όμορο συναίσθημα απ’ όλα γεννιέται όταν κάνουν έρωτα αυτές οι δύο. Μου λες ότι εγώ σου στερώ την ελευθερία να κάνεις αυτό που πιστεύεις ότι είναι το σωστό.

Το σέβομαι. Είμαστε δύο ερωτευμένοι που μας χωρίζει μία τζαμαρία, την κλείσαμε όταν βάλαμε τον εγωισμό μας πάνω από το ένστικτο και τώρα όσο και να φωνάζει αυτό δεν περνάει τίποτα από την μία πλευρά στην άλλη. Φιλί στα χείλη, και τώρα φίλοι =)

5 Νοε 2008

Mαγέψτε με Σταμάτα να με πονάς πια σε αυτόν τον κόσμο, δεν βλέπεις ότι με πονάς; Σταμάτα! Γιατί τόσο πολύ να προσπαθείς να αποδείξεις ότι είσαι μόνος σου, είμαστε διαφορετικοί μα όχι μόνοι μας, στα πιο δύσκολα όλοι κλαίμε το ίδιο. Σταμάτα να με χτυπάς με λόγια επειδή είμαι διαφορετικός, εσύ δεν προσπαθούσες να αποδείξεις ότι εσύ είσαι μοναδικός? Όχι; Άλλο μόνος σου και άλλο μοναδικός; Μονάδα, είμαστε όλοι άπειρες μονάδες που φτιάχνουμε το όλο, γιατί δύο να είναι μία μονάδα τώρα; Ακούς τι λες; Το δύο από πού σου κατέβηκε στο μυαλό; Είμαστε άπειροι, πού ζεις; Πόσα άτομα έχεις ποθήσει; Νομίζεις ότι θα ποθήσεις μόνο ένα και θα κρατήσει για πάντα; Πού θα πάτε να ζήσετε, στον παράδεισο μόνοι σας; Τόσοι πειρασμοί, τόσα όμορφα τρουφάκια σοκολάτα στο μπολ, εσύ κρατώντας ένα στο χέρι έτοιμος να το καταβροχθίσεις, μόνο αυτό; Πώς βάζεις τέλμα σε ανάγκες, ορμές, ένστικτα; Πώς δημιουργείς μία μονάδα με δύο μονάδες και καταργείς και όλες τις άλλες;

Είσαι ανόητος! Είσαι αλαζόνας και πολύ σκληρός μαζί μου. Εγώ τι έκανα; Σταμάτα να με χτυπάς με λόγια, σταμάτα να με χτυπάς με την απουσία σου, με την ανυπαρξία σου στο σήμερα. Πονάω, δεν μου αξίζει να με χτυπάς, δεν δέχομαι να με ξαναχτυπήσεις ακούς; Μου αξίζει αγάπη, έρωτας, πάθος, έμπνευση ζωή γεμάτη με ελεύθερες άπειρες μονάδες να φωτίζουν σαν λαμπάκια σε χριστουγεννιάτικο δέντρο. Κλείσε τα φώτα και φτιάχνουμε μαγεία. Μάγεψέ με, μαγέψτε με, σας περιμένω, είμαι έτοιμος για σας… Τώρα πια είμαι έτοιμος.

8 Νοε 2008

Χωρίς τίτλο Γλιστράει το σάλιο μου στο στόμα σου ενώ βρίσκομαι μέσα σου, σε κοιτάζω στα μάτια και νιώθω ότι όχι απλά εσύ, όλος ο κόσμος είναι δικός μου. Λαχταράς για τον πούτσο που σε γαμάει άγρια, έχεις αυτό το βλέμμα το πρόστυχο. Σε χαστουκίζω, βλέπω ότι καυλώνεις ακόμα περισσότερο και συνεχίζω να σε γαμάω δυνατά. Τα παράθυρα του αυτοκινήτου έχουν θαμπώσει, φοβάμαι μην μας δουν. Για ένα δευτερόλεπτο φοβάμαι πολύ, μετά συνεχίζω την πράξη που μας ενώνει αυτήν την ξεχωριστή νύχτα. Ίδρωσες μωρό μου, σκουπίζω το μέτωπό σου. Τώρα με κοιτάς με ένα άλλο βλέμμα, διαφορετικό ˙ Ένα αθώο βλέμμα που διαπερνά το δικό μου και ακουμπάει την ψυχή μου. Μπαίνω μέσα σου πιο αργά από ότι πριν, σε σφίγγω πιο πολύ πάνω μου όμως, αναζητώ περισσότερο την ένωση από πριν. Ανασαίνεις ακόμα πιο βαριά και εγώ το ίδιο. Τελειώνω. Μετά αράζουμε στα καθίσματα, εσύ ανοίγεις το παράθυρο να κάνεις τσιγάρο, με κοιτάζεις, εγώ φοβάμαι να σε κοιτάζω στα μάτια. Σε έφτυσα, σε χαστούκισα, σε γάμησα άγρια και εσύ ˙ εσύ με κοιτάς σαν να θες να με κοιτάς για πάντα. Όμως αύριο που θα μου πεις ότι είσαι διαφορετικός από μένα θα πω στον εαυτό μου ότι δεν ήσουν ερωτευμένος μαζί μου.

19 Νοε 2008

Tο γαμημένο μπαούλο Είναι αστείο μα δεν είναι. Όποιο άτομο θέλω ,θέλει κάτι άλλο, κάποιον άλλο. Άνοιξα το μπαούλο με τα λάθη μα δεν βρίσκω τίποτα. Άνοιξα την ντουλάπα μου, έβαλα οτιδήποτε θα με έκανε πιο όμορφο ˙ έγινα όμορφος, μα παραμένω μόνος μου. Ίσως επειδή έχω μάθει αλλιώς, έχω ζήσει μοναχικά, οι καταστάσεις και ο κόσμος με κλείσανε λόγο της διαφορετικότητάς μου για αυτό. Μα πλέον όλα έχουν αλλάξει, μόνος μου δεν είμαι, διαφορετικός χαίρομαι που είμαι, είμαι και κάμποσα άλλα που αισθάνομαι περήφανος για αυτά και πολύ λιγότερα που με κάνουν να νιώθω άβολα ˙ ψάχνω, τα έχω κάνει όλα άνω κάτω μα δεν βρίσκω τίποτα στο γαμημένο το μπαούλο! Είναι που είμαι ντροπαλός και το εκπέμπω αυτό προς τα έξω, είναι οτιδήποτε ˙ οτιδήποτε κι αν είναι δεν μου αξίζει. Είναι η συνήθεια της μοναξιάς που ονόμασα ελευθερία και με αποξενώνει, ή η ελευθερία που όντως αξιώνει την μοναξιά. Ότι και να είναι, είναι αστείο, μα δεν είναι.

27 Νοε 2008

2 καραμελίτσες Καραμελένιες σκέψεις το πρωί παίρνω μαζί σε μία σακουλίτσα, ανοίγω τρώω μια, τις βάζω στην βαλίτσα, ταξιδεύω, φεύγω, στα σύννεφα πηγαίνω, το αερονειρόστατο έρχεται και απάνω του ανεβαίνω. Μαζί μου σε παίρνω, συνέχεια να σε φιλάω, αυτά τα χείλη τόσο γλυκά, λατρεύω να τα πιπιλάω. Καραμέλες μου συγνώμη, μα συγνώμη δεν φτάσαμε ακόμη. Όταν φτάνω στον αέρα λαμποκοπάει, είναι ακόμα μέρα. Απ’ το χέρι σε κρατάω και στα σύννεφα πετάω, το σακούλι μου ανοίγω καραμέλες μου να φύγω; Σταματάω να σε φιλάω, καραμέλες για να φάω, μα εσύ φεύγεις και πέφτεις. Στον παράδεισο μου μόνος, που με πνίγει τώρα ο πόνος, αρπάζω δύο καραμελίτσες. Ετοιμάζω τις βαλίτσες, περιμένω να με πιάσεις, την λογική σου λίγο να χάσεις και στα σύννεφα να πάμε, με το αερονειρόστατο πετάμε. Σήμερα κιόλας μην αργείς, αύριο μπορεί στο όνειρο μου να μην μπεις .

8 Δεκ 2008

Τίποτα. Κουρνιάζω κάτω από τα παπλώματα προσπαθώντας να νιώσω ότι με αγκαλιάζουν κάποια χέρια. Τίποτα. Ταξιδεύω κάθε μέρα γεμάτος από ενέργεια που θέλω να μοιραστώ, μα τίποτα ˙ και τίποτα κοιτώντας την οθόνη του υπολογιστή, άπειρα τίποτα και σήμερα ˙ και σήμερα ˙ και σήμερα ˙ ψάχνω να βρω κάτι, μα τίποτα. Ψάχνω να βρω το κάτι μα τίποτα, τίποτα ˙ και τίποτα όταν ξαναγυρίζω στο κρεβάτι, κουρνιάζω στα παπλώματα αγκαλιάζοντας τον έρωτα ˙ έτσι έχω ονομάσει έναν καφέ αρκούδο παραπλανώντας το τίποτα που δεν έχω ανάμεσα στα χέρια μου. Άλλη μία μέρα, τεράστιο χαμόγελο, όλα είναι όμορφα, πάρε άλλο ένα τίποτα γυρνώντας σπίτι. Πηγαίνω σινεμά να ξεχάσω την ύπαρξη του τίποτα με εικονικές φωτογραφικές εμπειρίες ενός άλλου ˙ γυρνάω σπίτι γεμάτος ενέργεια, μα τίποτα, αδειάζουν όλα στο τίποτα. Πηγαίνω στο club, πίνω μήπως γεμίσω το τίποτα με μία καινούρια γνωριμία, μήπως τολμήσω κάτι που πιστεύω ότι με πνίγει στο τίποτα, μα τίποτα.

100

Αυτήν την φορά το τίποτα κράτησε λίγο παραπάνω, γνωρίζω πως είναι επιλογή μου, μα με το τίποτα δεν έχεις τίποτα να επιλέξεις. Έκανα μία σκέψη ˙ σκεφτόμουν τους γύρω μου και συνειδητοποίησα ότι είναι τύχη το ότι εγώ εξελίσσω τον εαυτό μου μόνος μου και όχι εις βάρος κάποιου άλλου. Αυτό, ναι, το χω επιλέξει, το έχω ποθήσει, είναι το πιο σωστό και είπα ότι θα μείνω για πολύ καιρό μόνος μου χωρίζοντας από εκεί που ενώθηκα τότε, και τίποτα. Τίποτα δημιούργησα και νιώθω πάλι ότι δεν το θέλω αυτό. Στο τίποτα, γέμισε το κενό μου ζωή με κάτι, γιατί… …γιατί έχω μία τόσο ζεστή αγκαλιά που πάει χαμένη. Δεν έχω άλλα λόγια, γέμισε τις σκέψεις μου με κάτι που να αξίζει, γέμισε την αγκαλιά μου, βαριέμαι ελεεινά, όσο και να έχω μάθει μόνος, το τίποτα με πνίγει δεν το βλέπεις; Δεν μου αξίζει να με λυπάμαι, δεν μου αξίζει να με λυπούνται, δεν μου αξίζει όλο αυτό. Μου αξίζει να δίνω πράγματα από μέσα μου, φιλιά, ζεστά φιλιά γεμάτα πάθος. Τίποτα.

101

15 Δεκ 2008

Ανεμοσκορπίσματα Ανεμοσκορπίζομαι κι όλο ξαναχτίζομαι. Κάθε απόψε, σκόνη στον αέρα όλους μας κάνει, ο κάθε ένας αυτό που θέλει σήμερα όμως το φτιάχνει. Σχέδια εγώ φτιάχνω πάνω στην σκόνη, είναι ώρες που νιώθουμε στο άπειρο τόσο μόνοι. Τα δικά σου δάχτυλα φτιάχνω προσπαθώ να σε αγγίξω όταν σε αγγίζω όμως σκόνη γίνομαι στο άπειρο σκορπίζω. Μέσ' στον άνεμο παλεύω με τα χείλη μου να νιώσω τα δικά σου χείλη, έρωτα θέλω να δώσω. Μα όταν έρχεσαι πιο κοντά μου, όταν έρχεσαι πιο κοντά, όταν τα δάχτυλά σου αγγίζω γίνομαι παιδί ξανά και χαμογελάω και χαμογελώ, στίχους τραγουδάω, όνειρα στο κενό ˙ μα κενό γεμάτο τώρα από σένα όσο κι αν κρατήσει είναι σαν χαμένα όνειρα μαζεμένα ˙

μα στην ουτοπία το τίποτα είναι κάτι, και όλοι είναι happy. Τώρα ξημερώνει, παντού σκόνη που έγινε χρυσόσκονη.

102

20 Δεκ 2008

hope and disaster Θέλω να γυρνάω σπίτι και να έχω γεμάτες σκέψεις, οι σκέψεις να μην βουτάνε στο κενό. Κάθε βράδυ άδειο κρεβάτι στις σκέψεις πνίγω το κάθε μου δάκρυ. Κάτω από το πάπλωμα μια άδεια θέση, ένα άδειο κομμάτι μέσα στην καρδιά. Mα εσύ όταν υπάρχεις κάτι με ηρεμεί και μου αρέσει. Eίναι φόβος στον φόβο, κτήση στην κτήση, έρωτας είναι ˙ πόνος στον πόνο. Μα αυτόν τον έρωτα αναζητώ κάθε βράδυ που βραδιάζει, κάθε νύχτα που νυχτώνει, κάθε κρύο που κρυώνω, ζέστη αναζητώ μέσα στα δύο σου χέρια και αν το τρία και το περισσότερο δεν μπορώ να βρω, μήπως το δύο από το αποτέλεσμα δεν θα έπρεπε να με αποτρέπει; Το φοβάμαι το δύο, με περιορίζει, με κοιμίζει, με ξυπνάει μα με διαολίζει μα θυσιάζοντας αποκτάς. Θυσιάζοντας την ασφάλεια, αποκτάς το διαφορετικό που σου ταιριάζει, σκοτώνοντας την ελευθερία σου, γεννάς την ασφάλεια μα… ένα πουλί που έχει μάθει να πετά πώς το κλειδώνεις σε ένα κλουβί καταδικάζοντάς το μόνο να περπατά; Δεν ξέρω, δεν γνωρίζω τι είναι σωστό, Αυτό που συνειδητοποιώ είναι ότι όταν είμαι ελεύθερος θυσιάζω την συντροφικότητα, όταν είμαι δεσμευμένος, θυσιάζω την ελευθερία. Τι; Τι διαλέγουν τώρα; Fuck them all ή Give a chance to all; God, If u were true I would certainly blame you bout everything. But now? Now truth is hope and disaster!

103

2 Ιαν 2009

Κόκκινα σκαλοπάτια Κόκκινο χαλί κρατημένο με χάλκινη βέργα σε κάθε σκαλοπάτι, ανοίγω τα όνειρα που είχα τόσα χρόνια μέσα στο μπαούλο μου και φεύγω. Ελεύθερος από οτιδήποτε υποδέχομαι τον φρέσκο αέρα με ένα δάκρυ ˙ είναι το δάκρυ της χαράς. Καινούρια παπούτσια που το δέρμα τους μυρίζει υπέροχα. Ανεβαίνω το κάθε σκαλοπάτι ένα ένα και χαμογελώ. Είμαι μόνος, μα όταν ανέβω θα σας βρω εκεί που με περιμένετε. Δεν βιάζομαι πια, ξέρω. Ζουμερά χείλη, μάτια που σε κάνουν να νιώθεις πως χάνεσαι, θα είσαι και ‘σύ επάνω. Το φιλί σου κόκκινο για πάντα θα κάνει να διαρκέσει μόλις ένα δευτερόλεπτο. Χρυσό ρολόι που τις πολύτιμες στιγμές μετράει φορώ, μα ξέρω, τίποτα δεν χρειάζομαι πάρα μόνο την καρδιά. Η καρδιά είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα κομμάτι μας, η καρδιά είναι μία φιλοσοφία ολόκληρη, την ακολουθούμε τυφλά, την νιώθουμε σαν σκέψη, ακόμα κι αν είναι όργανο, πονάει, μα δεν πονάει ˙ γελάει κι αν μορφές... δεν γίνεται να πάρει μορφές. Η καρδιά ήταν μαζί μου, είναι και θα είναι. Η καρδιά είναι το κέντρο του κόσμου, εσύ. Εγώ. Δεν φτιάχνεται ο κόσμος αυτός με το μυαλό μας, ούτε από μόνος του, τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Η καρδιά μαγεύει και ζωγραφίζει, έναν πίνακα απείρου κάλλους που τον ερωτεύεσαι μονομιάς. Αγάπησέ με τώρα, σε αγαπώ, αγαπώ σε, με αγαπάς. Τελευταίο σκαλοπάτι.

104

7 Ιαν 2009

Σκοτεινό πλάσμα Κάπου πίσω σου και πίσω απ’ όλα, όταν εσύ προσπερνάς ανθρώπους και λουλούδια πολύχρωμα, ένα σκοτεινό πλάσμα σε κυνηγά. Κρύβεται κάτω από τους πιο κρυφούς σου φόβους και καίγεται με την φλόγα του πάθους που νιώθεις για το οτιδήποτε. Μυστικό, σκοτεινό πλάσμα σε κυνηγά και συ προχωράς ανέμελος. Προσπερνάς ανθρώπους και λουλούδια πολύχρωμα και αφήνεις ανεξιχνίαστα ερωτήματα να περιπλανιούνται για το ποιος είναι ο ακόλουθός σου. Αυτός όμως σε ακολουθεί συνέχεια όπου και να πάς, είναι στο σκοτάδι ακόμα και όταν υπάρχει το περισσότερο φώς γύρω σου, σε αγκαλιάζει όταν πέφτει η νύχτα. Μαύρο σεντόνι γλιστράει πάνω στο γυμνό σου σώμα ερεθίζοντάς το, ασελγεί πάνω σου και σε κάνει να τελειώνεις φωνάζοντας, κλαίγοντας. Είναι ο έρωτας.

105

7 Ιαν 2009

Here, today. Σε σκέφτομαι, χαμογελώ πιάνοντας με τα χέρια μου τα πράγματα που πρέπει να φτιάξω στην δουλειά, είναι μία πολύ δύσκολη μέρα μα ˙ μα χτες το βράδυ ήταν ένα από αυτά τα ατέρμονα βράδια που με κρατούσες και δεν θέλαμε να αφήσουμε ο ένας τον άλλο. Γνωρίζω πως είναι δύσκολο, γνωρίζω πως μπορεί να μην μπορώ να σε έχω καθόλου, μα είναι πολύτιμο το δάκρυ ˙ αυτό που έβαλες το δάχτυλό σου κάτω από το μάτι μου για να σκουπίσεις ˙ είναι δικό σου. Θα αναρωτιέσαι πώς γίνεται να κλαίω με δικά σου δάκρυα μα ˙ μα όταν δύο, φαινομενικά μονάδες, γίνουν φαινόμενο κάνοντας το δύο, ένα, τότε ένα δάκρυ πέφτει και από των δύο τα μάτια, είναι ένα, όχι δύο. Καθρέφτισμά μου γίνεσαι για μία στιγμή και μετά χωρίζουμε πάλι. Σε σκεφτόμουν, χαμογελούσα, προσπαθούσα να σκεφτώ πράγματα που μού πες, λέξεις από αυτές που τόσο πολύ φοβάμαι να ξεστομίσω συνήθως, που τόσο με πιέζουν όταν τις ακούω από αλλού, μα χτες ξεχύνονταν σαν κόκκινο κρασί που σε μεθάει και σε κάνει να αφήνεσαι. Σου είπα τρείς λέξεις χτες,

106

I’m here, Free love, Αύριο. . Σήμερα περίμενα να μου μιλήσεις στο κρεβάτι το πρωί που ξυπνήσαμε και να μου πεις καλημέρα, αλλά ήξερα ότι θα κάνεις ότι κοιμάσαι, γνωρίζω ότι φοβάσαι, ξέρω τα πάντα, μα δεν με νοιάζει, αυτό που θέλω δεν είναι να σε κάνω δικό μου, είναι εσύ δίπλα μου και ήσουν δίπλα μου όλη την μέρα, όλη την νύχτα χτες και σήμερα πάλι θα κοιμηθώ πλάι σου. Θα με πεις υπερβολικό, τρελό, φαντασμένο, κολλημένο, μα δεν είμαι, απλά αφήνομαι, μεθάω χωρίς κρασί. Στων ονείρων μου τους κανόνες δεν χωράει κανόνας ρεαλισμός, στου έρωτα τον πολύχρωμο κόσμο δεν χωράνε μαυρόασπροι φόβοι, στις λέξεις, δεν χωράει η σιωπή των ματιών σου. Υπάρχουν κάποια τεράστια πράγματα, που με το μεγαλείο τους σκιάζουν το οτιδήποτε άλλο. Το φώς είναι ανοιχτό, έλα από πάνω μου, τρόμαξέ με, σκίασέ με μα ακούμπησέ με, ανατριχιάζω όταν με ακουμπάς, όταν σε ακουμπώ τρελαίνομαι, θυμάσαι που στο χα πει; Είναι η αλήθεια. Δεν φοβάμαι, είμαι ελεύθερος, σήμερα, είμαι εδώ.

107

12 Ιαν 2009

Ο αληθινός Δεν την μπορώ την μοναξιά, στο μαζί όμως προβληματίζομαι πάλι. Δεν την μπορώ την μοναξιά, όταν μοιράζομαι τον πόνο και την χαρά είμαι πραγματικά ευτυχισμένος. Καταλήγω πάντα να αναζητώ απεγνωσμένα τον έρωτα, η αποτελεσματικότητα του να βρω το πιο αληθινό με νοιάζει μόνο, αληθινό ένστικτο, αληθινό έρωτα, αληθινό χαρακτήρα, παίρνω βιαστικές αποφάσεις επειδή ο χρόνος είναι πολύτιμος για μένα ˙ ο χρόνος που ζω χωρίς έρωτα μου φαίνεται ανούσιος δυστυχώς, οπότε βιάζομαι, ανοίγομαι, τρώω τα μούτρα μου γρήγορα, απωθώ κόσμο μα πιστεύω ότι ότι απωθείται, είναι για καλό, οπότε συνεχίζω τρέχοντας, ρίχνοντας κάθε εμπόδιο που συναντώ στον δρόμο μου για σένα. Πονάω από το χτύπημα με το εμπόδιο μα συνεχίζω, συνεχίζω και τρέχω, τρέχω, κουράζομαι, σταματώ και απελπίζομαι, μα μετά ονειρεύομαι το τέλος και ξανασηκώνομαι, ξανατρέχω για να σε βρω, σταματώ σε κάποια εμπόδια μήπως είσαι εσύ, αποφασίζω ότι είσαι εσύ μα δεν είσαι, περνάω άσκοπο μοναχικό χρόνο σε αυτά τα μόνο εμπόδια, μα δεν πρέπει.

108

Πρέπει να ξανατρέξω, να φάω τα μούτρα μου, να πηδήξω τις λακκούβες, να παραβώ τα εμπόδια, να προσπεράσω τα ασήμαντα και να βρω τα όνειρα που κάνω, να σε βρω να τρέχεις και εσύ δίπλα μου, και εσύ τρέχεις το ξέρω, δεν τρέχω μόνος μου. Τρέχεις και πονάς και εσύ, κλαίς όπως και εγώ, παραπλανάσαι όπως και εγώ, μα θα σε συναντήσω στον δρόμο αυτό που δεν έχει τέλος, ο χρόνος δεν υπάρχει, οπότε σε έχω συναντήσει ήδη Πρέπει να σε φτιάξω μόνο στο μυαλό μου σωστά, να πιστέψω ότι υπάρχεις έτσι όπως σε θέλω, λίγο παίρνει στο σύμπαν και μου δίνει αυτό που ονειρεύομαι, το ξέρω πια, έχω καταφέρει τόσα πολλά. Θέλω συντροφικότητα, θέλω να μοιράζομαι την ελευθερία μου, την χαρά μου και την μελαγχολία μου. Έρωτα που χρόνο δεν γνώρισες ποτέ, ήσουν υπεράνω τόπου και χρόνου πάντα, δημιουργήσου και άσε όλα τα άλλα σε μας, εγώ και ΕΣΥ θα δημιουργήσουμε τον κόσμο που ονειρευόμαστε, θα αλλάξουμε τον κόσμο, θα αλλάξουμε εμείς. Όλα είναι στο μυαλό μας, όλα είναι στο μυαλό μου και εκεί είσαι και εσύ, πάντα ήσουν, εμφανίσου! και εμφανίστηκε…

109

19 Ιαν 2009

Αδυναμίες

Αδυναμίες, μικρές κουκίδες πίξελ σε μαύρη οθόνη. Δύναμη, τι; Αν αναπτυσσόμαστε από το μηδέν, ολοκληρωνόμαστε από το τίποτα, δυνατός είναι ο αδύναμος; Σίγουρα πιο δυνατός γίνεται ο αρχικά πιο αδύναμος, τον σκληραγωγεί η ζωή πολύ περισσότερο. Πόλεμος γίνεται πάλι στο κεφάλι μου, λατρεύουμε τις αδυναμίες μας, μα οι αδυναμίες μας, μας εξοντώνουν. Μικρές κουκίδες πίξελ, λευκές, σπάνε το μονότονο μαύρο. Σαν αυτοκόλλητο έφαγα κόλλημα με ένα πίξελ, τον έρωτα. Από την μία στιγμή στην άλλη σταυροφόρος έγινα πολεμώντας το. Έπεσαν πολλά θύματα στον πόλεμο αυτό, κυρίως εγώ, λαβώθηκα και προχωρούσα με την ματωμένη μου καρδιά στα χέρια, μόνος, ψάχνοντας φάρμακα σε έναν κόσμο άδειο. Αισιόδοξος, όμως, καταθλιπτικός δε, μα και λαβωμένος πολεμούσα το πίξελ μόνος μου.

Πέρασαν στιγμές που κράτησαν χρόνια, μήνες που κράτησαν αιώνες. Ξεκόλλησα. Άπειρα πίξελ συνθέτουν ανομοιογενώς κάθε μέρα μας,

110

το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα που σού κάνε παρέα ένα τσιγάρο και ένας ζεστός καφές, το πιο νόστιμο cheese που τσάκισες με μεγάλη coca cola και πατάτες, τα άπειρα ποτά που σε έκαναν την επόμενη μέρα να γελάσεις με τον εαυτό σου για πράγματα που έκανες όταν δεν ήσουν νηφάλιος και δεν ένιωθες, τα χέρια που σε κράτησαν και εσύ δάκρυσες, έκλαψες με ένα ψέμα που είναι εν μέρει αλήθεια, ότι εσείς οι δύο είσαστε ένα. Ξεκόλλησα. Μα γιατί είχα φάει τέτοιο κόλλημα με ένα πίξελ; Είναι άπειρα και αν μάθεις τον τρόπο, όταν κατανοήσεις το πώς και το πότε αναβοσβήνουν,

φτιάχνεις με αυτά ένα κείμενο, μία ιστορία, αγάπης ίσως. Σταματάω τον πόλεμο, ειρηνικά γιατρεύω την καρδιά μου και της δίνω άλλη αξία. Πάμπολλες καρδούλες ξάφνου κάνουν ντου, παιδάκια με φτερά στην πλάτη σκάνε μύτη από παντού. ^^

111

25 Ιαν 2009

εμείς, καλύτερα! Μια ιστορία αγάπης θα μου πεις, θα ναι αυτή η μία και ξεκινώ να την εξιστορώ από τώρα. …και εκεί που όλα μου φαίνονταν ασήμαντα μπήκες μέσα στο δωμάτιο …εκεί που έπινα έπινα, σταμάτησα σε κάποια στιγμή να χορεύω και άρχισα να μελαγχολώ

και σε είδα μπροστά μου να με κοιτάζεις επίμονα. …σε πρόσεξα από την πρώτη στιγμή που σε είδα στον χώρο που ήμασταν, σαν να ήξερα ότι είσαι εσύ. …Μετά από μία τόσο ωραία ταινία, πήγαμε σε αυτό το άκυρο μέρος και λες και ήτανε γραφτό, σε είδα. …Έχω περάσει τόσα πολλά, κατέρριψα τα πάντα για να έρθεις εσύ και να τα ανατρέψεις όλα μέσα μου ˙ άλλαξα πάλι όλες μου τις κοσμοθεωρίες. …Πέρασε καιρός που είμαστε χώρια, η ζωή μας έδειξε τα λάθη μας, τώρα μπορούμε να ξανά ΄μαστε μαζί. …Νιώθω ότι ανατριχιάζει το στομάχι μου με αυτά που μου λες και πολύ περισσότερο όταν με κοιτάζεις, είναι ξεκάθαρο ότι πρέπει να είμαστε μαζί …Είσαι τόσο όμορφος, αυτό που ακριβώς μ΄αρέσει, τόσο πολύ σε ήθελα, χώρισες, ίσως το κατάφερα εγώ αυτό με την σκέψη μου, την θέλησή μου, είναι αναμενόμενο να μαστε μαζί. Σε κοιτώ ˙ με κοίταξες. Σε ποθώ ˙

112

με κόλλησες. Σε κοιτώ ˙ Σε κοιτάζω, Φιληθήκαμε, θέλω κι άλλο. Νιώθω τόσο μόνος, έχω τόσο ανάγκη από την αγκαλιά σου. Κοιμάμαι κάθε βράδυ αγκαλιά με έναν αρκούδο που τον φωνάζω με το όνομά σου, σίγουρα θα πάρεις σύντομα την θέση του. ... Άπειρες ιστορίες αγάπης καθημερινά παίζουν scrabble στο μυαλό μου, κάθε φορά σχηματίζουν με διαφορετικά γράμματα ή και τα ίδια ˙ πλήθος ονομάτων ˙ κάποιο θα σαι εσύ, όμως μέχρι τότε τι; Βαρέθηκα μα δεν γίνεται να σταματήσω, αν σταματήσω φοβάμαι πως θα περάσεις και δεν θα σε δω, θα σ΄ αφήσω να φύγεις.

Μα το κεφάλι μου γεμίζει όλο άσκοπες ελπίδες, βαβουριάζει με ιστορίες που γράφω πριν και χωρίς να συμβεί τίποτα. Μελαγχολώ μα είναι γλυκιά η μελωδία μίας μπαλάντας. … Ήμουν σίγουρος ότι ήσουν εσύ, το 'ξερα από την πρώτη στιγμή που με κοίταξες στα μάτια,

μετά όλα κύλησαν και κατρακύλησαν σαν νερό που πέφτει και δίνει ζωή σε όλα τα λουλούδια του κόσμου. Κάπου τόση ενέργεια νιώθεις πως έχει ο έρωτας, αναγεννά τα πάντα. …και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα. εμείς, καλύτερα!

113

30 Ιαν 2009

ξέρεις να με κοιτάζεις στα μάτια Φοράω το ρομποτάκι μου και κάθομαι με το τσιγάρο στο χέρι για να γράψω, πάλι. Του ΄βγαλα τα στρας για να μπορώ να το φοράω πιο συχνά χωρίς να ντρέπομαι . Για ακόμη μία φορά έπεσα πάνω σε ένα μλόγκ, στο ίδιο για δεύτερη φορα, αλλα τώρα έπεσε αυτό πάνω μου. Ένας είναι πίσω από τις λέξεις που μοιάζουν πολύ με τις δικές μου, πάλι, είναι διαφορετικές όπως είναι φυσικό, χαίρομαι. Ο μαγνήτης, δηλαδή εγώ, εσύ, όλοι, αυτό που αγαπάμε ˙ και είναι σημαντικό παρεμπιπτόντως να ξέρεις τι θες και τι πρέπει να αγαπάς, το μαγνητίζουμε και όταν βρίσκουμε δίπλα μας κάτι όμοιο, αυτό εκσφενδονίζεται και προσκολλάται με μανία πάνω μας. Επειδή όλοι μαγνήτες είμαστε, καλά δεν έκανα και συνειδητοποίησα ότι πρέπει να αγαπήσω εμένα; Διάβασα δύο τρία πράγματα, έχει γράψει και αυτός άπειρα…

Όσο αναπτυσσόμαστε, πόσο πιο δύσκολο είναι μία καινούρια γνωριμία,

114

ακόμα και ένα γειά. Έχει τόσο χρόνο που πρέπει να προλάβει ο άλλος. Πρέπει να δείξει τόση κατανόηση για τον χρόνο που δεν ήταν μπροστά όταν πονέσαμε,

όταν είπαμε ότι την επόμενη φορά δεν θα πω τίποτα και θα κρυφτώ. Ό άλλος όταν δεν μιλάς δεν καταλαβαίνει τίποτα, ότι του καυλώσει! Σωθήκαμε.

Ευτυχώς όχι απλά μιλάω, είμαι χείμαρρος, ριμεμπερ;

«Δεν με ξέρεις»

Δεν λες τίποτα και ο άλλος νομίζει ότι τον απειλείς ˙ και εγώ το ίδιο θα ένιωθα. Ψάχνουμε καθημερινά το κίνητρο και όταν το ακουμπήσουμε, το πετάμε από τα χέρια μας στο πάτωμα γιατί καίει. Γουατεβερ. Πώς να σαι δις ταιμ, τι γλώσσα θα μιλάς; Στα αρχίδια μου όλα, φτάνει να ξέρεις να με κοιτάζεις στα μάτια, ή αν δεν ξέρεις, να θες να μάθεις.

115

14 Φεβ 2009

Λευκός Έρωτας Πέρυσι που ο έρωτας έβαφε την καρδιά των άλλων κόκκινη εμένα μου την έβαψε λευκή. Η έλλειψη χρώματος με έκανε να πιστέψω ότι δεν υπήρχε τίποτα στην θέση εκείνη πια, όμως η καρδιά μου ήταν ακόμα εκεί, μόνο που διακριτικά φανέρωνε την ύπαρξή της πια. Ανατρέπω τον εαυτό μου, τον καταρρίπτω, τον αναδιοργανώνω, τα καταστρέψω όλα

και τα ξαναφτιάχνω από την αρχή, έτσι πρέπει, έτσι έκανα και με τον έρωτα. Πέρυσι σκότωσα τον έρωτα στην γιορτή του, φέτος στην γιορτή του γνώρισα εσένα, επίτηδες φυσικά. Δεν σε ξέρω καθόλου, λιγότερο και από αυτούς που ένιωθα ότι ήξερα λίγο, δεν έχουμε μιλήσει καθόλου για το μέλλον, δεν έχουμε πει καθόλου πώς είμαστε, ποιοι είμαστε είπαμε πολύ λίγο, πώς είμαστε στο κρεβάτι, τι κάνουμε, τι δεν κάνουμε, τίποτα, τίποτα από αυτά δεν έχει σημασία ˙ σημασία έχει το πώς με κοιτάζεις στα μάτια αυτό δεν ζητούσα; Σημασία έχει να θες. Κάποιες στιγμές καταλαβαίνεις τόσο ξεκάθαρα ότι συμβαίνει κάτι και σκέφτομαι πόσες άλλες φορές ήταν τόσο ξεκάθαρο ότι δεν συνέβαινε τίποτα και εγώ ήλπιζα. Για να δούμε, σε έναν χρόνο αναγεννήθηκε μέσα μου μία μορφή έρωτα πολύ αγνή, πολύ ιδιαίτερη, απλή, απομυθοποιημένη, χύμα, γεμάτη αλήθεια και χαμόγελα. Αυτό είναι ο έρωτας για μένα, λευκός. Υπάρχει και είναι υπέροχος, τρελός, γλυκός, με τρελαίνει, με ξυπνάει, με κάνει να χαμογελάω, να γελάω, να θέλω, να αλλάζω, να ανατριχιάζω, να κλαίω από χαρά και παρόλ’ αυτά με ηρεμεί. Λευκός.

116

Τα κατάφερες!!!!!!! :)

ΤΕΛΟΣ 117

Τελικό σημείωμα. Αναπνέω κανονικά. Τέλεια! Είμαι ευτυχισμένος, μόνος μου, μόνο με τους φίλους μου, παρέα με τις εμπειρίες μου, δίπλα μου τα όνειρά μου, οι στόχοι μου. Νιώθω τόσο γεμάτος! Είμαι περήφανος για όσα άσχημα πέρασα, χαμογελώ με το σπαρακτικό κλάμα που είχα ρίξει, όσες φορές είχα κλάψει σαν μωρό, ήμουν είκοσι, είκοσι δύο. Είμαι γεμάτος τόσα πολλά πράγματα, όλα αυτά τα γέμισα μέσα από λάθη. Η ζωή μου στηρίχτηκε πάνω στα λάθη, πάνω στα άσχημα, στους κακούς, στις πληγές μου. Πάνω στο άδειασμα γέμιζα. Αυτό που με προβληματίζει είναι το εξής, αν όλα είναι δημιούργημα της φαντασίας μας, δημιούργημα των αισθήσεών μας, τι είναι όλος ο κόσμος αυτός που έχουμε φτιάξει, γιατί είναι τόσο πολύπλοκος; Γιατί υπάρχουν άνθρωποι, αντικείμενα, δρόμοι, αυτοκίνητα, παραλίες, λουλούδια, άστρα, πλανήτες, σύμπαν. Γιατί υπάρχει ένα έργο τόσο τέλειο που το χαρακτηρίζεις σαν τέχνη, αυτό της πραγματικότητας; Δεν γίνεται να το καταρρίψω, κάπως συνδέεται με όλα τα άλλα και νομίζω χωρίς να έχω καταλήξει ακόμα σε κάποιο συμπέρασμα, ότι όταν καταφέρω να συνδυάσω την πραγματικότητα με τη των κβάντων θεωρεία της σχετικότητας, τότε θα βρω κάτι πάρα πολύ όμορφο. Πορεύομαι λοιπόν για την αποκάλυψη και αυτής της αλήθειας. Γεια σας.

118

Thekeyandthebox.tk

ΕΚΔΟΣΗ ΠΡΩΤΗ