REGULACJE DOTYCZĄCY MARIHUANY NA ŚWIECIE

Status prawny marihuany jest określony umowami międzynarodowymi. Przepisy te wykluczają legalizację marihuany jako używki, choć w praktyce podejścia różnych krajów bywają pod tym względem zaskakujące.

Jednolita Konwencja o Środkach Odurzających z 1961 r. (popr. w 1972 r.) jest umową międzynarodową zawartą w ramach ONZ, która w zasadzie blokuje państwom będącym jej stronami możliwość jakiejkolwiek legalizacji środków odurzających objętych wykazem, w tym również marihuany do celów innych niż lecznicze bądź naukowe. Polska, wśród 186 krajów członkowskich ONZ, jest aktualnie stroną Konwencji.

W związku z tym legalizacja lub quasi-legalizacja marihuany w różnych krajach dokonywana była do tej pory jedynie na niższych niż państwowe szczeblach władzy, ewentualnie poprzez wytyczne odnoszące się do praktyki organów ścigania i sądów. Wyjątkiem jest Urugwaj, który formalnie łamiąc postanowienia Konwencji przeprowadził dość śmiałą reformę legalizacyjną. Na podobny krok zdecydowała się Kanada. Od 2012 r. legalizacja postępuje również na terenie USA, jednak na razie odbywa się to na poziomie ustawodawstw stanowych, zaś poszczególne stany nie są stronami Konwencji.

Poniżej znajduje się zestawienie najistotniejszych lub najciekawszych regulacji dotyczących marihuany w wybranych krajach całego świata.

CHORWACJA: Posiadanie nieznacznych ilości marihuany jest zagrożone jedynie grzywną, ale dość znaczną (w przeliczeniu na złote mogą to być kwoty liczone w tysiącach). O tym jaka ilość jest nieznaczna decyduje prokurator lub sąd.

CZECHY: Posiadanie do 15 g marihuany jest zagrożone jedynie grzywną, przy czym ryzyko faktycznego bycia ukaranym jest dość niskie.

FRANCJA: Formalnie posiadanie każdej ilości marihuany jest zagrożone więzieniem, jednak prokurator może umorzyć postępowanie lub zaproponować leczenie jako alternatywę dla kary. Od 2020 r. policja może też ograniczyć się do ukarania mandatem 200 EUR.

HISZPANIA: Funkcjonuje tu kilkaset „klubów konopnych” o niejasnym statusie prawnym (w Katalonii legalnych na szczeblu samorządowym), które finansują uprawę konopi ze składek członkowskich i sprzedają ją członkom „po kosztach”. Zakup, posiadanie i konsumpcja w miejscach publicznych są traktowane jako wykroczenie, chociaż na ogół są całkowicie tolerowane. W pełni legalna jest uprawa na własny użytek i konsumpcja, o ile mają miejsce w przestrzeni prywatnej.

KANADA: Od 2018 r. marihuana jest legalna na zasadach podobnych do alkoholu, tj. z licencjonowaniem produkcji na cele handlowe oraz ograniczeniami dotyczącymi samodzielnej produkcji, a także z ograniczeniami w zakresie dystrybucji, miejsca konsumpcji i czasu sprzedaży. Jednakże czarny rynek nadal istnieje, oferując w handlu detalicznym cenę około dwukrotnie niższą niż w legalnej sprzedaży.

NIDERLANDY: Wbrew powszechnemu mniemaniu marihuana nie jest legalna. Posiadanie jej do 5 g jest tolerowane, podobnie jak uprawianie do 5 roślin na własny użytek. Tolerowany jest detaliczny handel marihuaną w coffeshopach, a o możliwościach ich prowadzenia na danym terenie decydują władze samorządowe.

NIEMCY: Formalnie posiadanie suszu jest zabronione pod karą więzienia, jednak posiadanie nieznacznych ilości (w zależności od kraju związkowego od 6 do 15 g; ale dla całej federacji limit 7,5 g czystego THC) jest tolerowane, chyba że narusza to interes publiczny (np. konsumpcja publiczna, w obecności nieletnich lub na terenie szkoły bądź uczelni).

PORTUGALIA: Zasadniczo tolerowane jest posiadanie marihuany w ilości, która zaspokaja potrzeby indywidualnej konsumpcji na okres 10 dni (maks. 25 g). Jednakże osobę zatrzymaną z taką ilością środka poddaje się ocenie pod kątem ewentualnej zasadności udziału w terapii. Przy kolejnej „wpadce” posiadacz może być ukarany tzw. grzywną cywilną (quasi-mandatem) lub poddany obligatoryjnemu leczeniu.

ROSJA: Posiadanie do 6 g marihuany jest wykroczeniem, jednak mogą się zdarzyć policyjne prowokacje i zawyżanie ilości posiadanej substancji powyżej tej granicy. Istnieje możliwość całkowitego uniknięcia kary w razie dobrowolnego wydania środka i „aktywnego uczestnictwa” w ujawnieniu innych czynów (np. wydania dilera).