Column Augusta Verburg

Druk

kon ik mezelf nog meer overtuigen dat de strijd voorbij was, dat ik niet meer hoefde te overleven maar weer kon overstappen op leven? Zou het helpen als ik terugging naar de tijd dat ik de wereld nog niet op mijn nek droeg, het gras groen was, de lucht blauw en het leven één groot feest? Alle momenten van opperste geluk ging ik af: de geboorte van Ruby, mijn eerste boek, mijn eerste huis, mijn eerste zoen… Sweet memories die de bloeddruk verder deden dalen, maar nog steeds Na dagen en nog eens dagen achter mijn computer te hebben niet tot de hoogte die het in mijn ogen hoort te zijn: 125 gezeten vanwege een dwingende deadline, viel ik uitgeput op om 85. bed. Even rust, even niks, even genieten van het feit dat ik het weer had gehaald. Maar waar de agenda stilte bood, daar deed Misschien moest ik verder terug, naar de absolute onmijn lijf nog niet mee. Nog steeds in de alert-stand suisde het schuld, want die zoen had zo niet gevoeld. De moraal bloed door mijn aderen. Ik hoorde het, ik voelde het en ik haatte waarmee ik was opgevoed had ervoor gezorgd dat die het. Dat laatste ook in de verleden tijd, want toen ik erachter zelfs met schuld beladen was geweest. Ik daalde verder kwam dat mijn hoge bloeddruk niet te ma- af, naar vóór de dood van mijn vader, ken had met nervositeit, kon ik er vrede mee hebben. Stiekem vond ik het namelijk een Zou het helpen als want daar ergens was mijn zor-geloosheid verloren gegaan. Ik werd oude wijvenkwaal en een oud wijf wil ik na- ik terugging naar dertien, twaalf, elf… Zag de boerderij tuurlijk niet zijn. Bovendien had ik nog lang de tijd dat ik de waar we de mooiste vakanties uit mijn die leeftijd niet toen ik er voor het eerst door werd overvallen: geplaagd door geldzorgen wereld nog niet op jeugd hadden doorgebracht, hoorde de geluiden van het ochtendgloren: zette ik mijzelf onafgebroken onder druk om mijn nek droeg? gekraai van de hanen, een loeiende het op te lossen. Vakanties stond ik mezelf koe, het zachte geklots van water niet meer toe, vrije tijd was een begrip dat ik niet meer voelde en tegen de roeiboot. Ik liep op mijn blote voeten over iedereen die me meende te kunnen troosten met dat ‘het maar de scherpe stenen naar de steiger en ging in de boot geld was’, verkocht ik het liefst een dreun. Mensen hebben geen zitten. De zon lachte me toe, de stilte omarmde me, idee hoe belastend geldzorgen zijn! de natuur vervulde me. Ik was gelukkig. Meetbaar: 125 om 85. Dit kind moet ik blijven koesteren. Maar goed, nu zat het zoveel jaren later toch even fout. Omdat ik er niet van kon slapen, haalde ik de bloeddrukmeter tevoorschijn in de hoop dat ik me vergiste. Maar ik vergiste me niet: 168 om 98 is echt te veel! Met de band nog om mijn arm zakte ik naar binnen, concentreerde ik me op mijn ademhaling en liet ik mijn gedachten zoveel mogelijk links liggen. Het werkte: mijn bloeddruk zakte, maar nog niet voldoende naar mijn zin. Weer deed ik de oefening die ik eigenlijk elke dag zou moeten doen: het kost maar tien minuten tijd en je knapt er meetbaar van op. Maar zelfs die tien minuten had ik mezelf vlak voor de deadline niet gegund. Nu dus wel en ja, ik zakte al naar 158 om 95. Hoe

Augusta Verburg is naast schrijver ook organisatieadviseur voor cultuur- en transformatieprocessen. Persoonlijke ontwikkeling op basis van astrologie staat hierin centraal. Zie ook www.augustaverburg.nl.