column / augusta verburg
Druk Na dagen en nog eens dagen achter mijn computer te hebben gezeten vanwege een dwingende deadline, viel ik uitgeput op bed. Even rust, even niks, even genieten van het feit dat ik het weer had gehaald. Maar waar de agenda Augusta Verburg is naast schrijver ook organisatieadviseur voor stilte bood, daar deed mijn lijf nog niet mee. Nog steeds in cultuur- en transformatieprocessen. de alert-stand suisde het bloed door mijn aderen. Ik hoorde Persoonlijke ontwikkeling op basis het, ik voelde het en ik haatte het. Dat laatste ook in de van astrologie staat hierin centraal. verleden tijd, want toen ik erachter kwam dat mijn hoge Zie ook www.augustaverburg.nl. bloeddruk niet te maken had met nervositeit, kon ik er vrede mee hebben. Stiekem vond ik het namelijk een oude wijvenkwaal en een oud wijf wil ik natuurlijk niet zijn. Bovendien had ik nog lang die leeftijd niet toen ik er voor het eerst door helpen als ik terugging naar de tijd dat ik de wereld nog werd overvallen: geplaagd door geldzorgen zette ik mijzelf niet op mijn nek droeg, het gras groen was, de lucht blauw onafgebroken onder druk om het op te lossen. Vakanties en het leven één groot feest? Alle momenten van opperste stond ik mezelf niet meer toe, vrije tijd was een begrip dat geluk ging ik af: de geboorte van Ruby, mijn eerste boek, ik niet meer voelde en iedereen die me mijn eerste huis, mijn eerste zoen… meende te kunnen troosten met dat ‘het Sweet memories die de bloeddruk verZou het helpen als maar geld was’, verkocht ik het liefst een der deden dalen, maar nog steeds niet dreun. Mensen hebben geen idee hoe tot de hoogte die het in mijn ogen hoort ik terugging naar belastend geldzorgen zijn! te zijn: 125 om 85.
de tijd dat ik de wereld nog niet op mijn nek droeg?
Maar goed, nu zat het zoveel jaren later toch even fout. Omdat ik er niet van kon slapen, haalde ik de bloeddrukmeter tevoorschijn in de hoop dat ik me vergiste. Maar ik vergiste me niet: 168 om 98 is echt te veel! Met de band nog om mijn arm zakte ik naar binnen, concentreerde ik me op mijn ademhaling en liet ik mijn gedachten zoveel mogelijk links liggen. Het werkte: mijn bloeddruk zakte, maar nog niet voldoende naar mijn zin. Weer deed ik de oefening die ik eigenlijk elke dag zou moeten doen: het kost maar tien minuten tijd en je knapt er meetbaar van op. Maar zelfs die tien minuten had ik mezelf vlak voor de deadline niet gegund. Nu dus wel en ja, ik zakte al naar 158 om 95. Hoe kon ik mezelf nog meer overtuigen dat de strijd voorbij was, dat ik niet meer hoefde te overleven maar weer kon overstappen op leven? Zou het
18 / MAGGS
Misschien moest ik verder terug, naar de absolute onschuld, want die zoen had zo niet gevoeld. De moraal waarmee ik was opgevoed had ervoor gezorgd dat die zelfs met schuld beladen was geweest. Ik daalde verder af, naar vóór de dood van mijn vader, want daar ergens was mijn zorgeloosheid verloren gegaan. Ik werd dertien, twaalf, elf… Zag de boerderij waar we de mooiste vakanties uit mijn jeugd hadden doorgebracht, hoorde de geluiden van het ochtendgloren: gekraai van de hanen, een loeiende koe, het zachte geklots van water tegen de roeiboot. Ik liep op mijn blote voeten over de scherpe stenen naar de steiger en ging in de boot zitten. De zon lachte me toe, de stilte omarmde me, de natuur vervulde me. Ik was gelukkig. Meetbaar: 125 om 85. Dit kind moet ik blijven koesteren.
