Augusta Verburg

LANG LEVE HET LUSTRUM

Iedere vijf jaar een lustrum vieren, is wat overdreven. Hoewel, alle vingers van je hand kunnen opsteken als je vijf jaar bent, is wel een belevenis. Maar tien jaar maakte meer indruk op mij; hier begint de verantwoordelijkheid van Augusta Verburg is naast schrijver ook organisatieadviseur voor het te-groot-zijn op de schouders te drukken. Zo was de cultuur- en transformatieprocessen. pop die ik voor mijn verjaardag vroeg, eigenlijk een beetje Persoonlijke ontwikkeling op basis gênant. Want tenslotte wilde ik graag groot zijn, een haast van astrologie staat hierin centraal. Horoscoopsessies geeft ze ook prive. die zich tien jaar later vertaalde in een huwelijk. Zie ook www.augustaverburg.nl. In een spookachtig huis tussen de donkere meubels van de overleden eigenaar, vierde ik mijn tweede lustrum. Deze keer me kleiner voelend dan ik eruit zag. In de tien jaar die volgden, verhuisden we drie keer, ging ik de journalistiek in, schreef ik mijn eerste boeken, kreeg ik een dochter, ver- eerst telde leeftijd niet mee; ik kneep ogen en neus dicht, ongelukte mijn schoonmoeder en tevens grote vriendin, en nam een korte aanloop en waagde de sprong. Niemand werd ik volgeling van Bhagwan. die ik mee zou slepen in mijn mogelijke ondergang, niets Verlepte dertigers zong de band opgewekt ter ere van mijn te verliezen, alleen maar te winnen. Ik was nog niet weg of derde lustrum. Mijn huwelijk bleek niet bestand tegen alle ik ontmoette de man die zeventien jaar mijn compagnon, ontwikkelingen en we koersten af op een scheiding. Dertig vriend en leermeester werd. Een man die zag wat ik waard jaar, ik voelde me oud. De jaren tussen je dertigste en veer- was, mij een podium gaf. In no time stond ik in volle bloei. tigste blijken voor veel mensen tropen- Mijn zesde lustrum vierde ik dan ook in jaren: relatie, kinderen, werk, jijzelf… Op al die gebieden moet je het wiel nog uitvinden. Tenminste: ik wel. Struikelend kwam ik aan bij mijn veertig‘ZE KIJKEN ME AAN ALSOF IK UIT HET GRAF BEN mijn eigen paradijs, te midden van alles wat ik liefhad, ontving ik meer complimenten dan ooit over mijn eeuwige jeugd en had ik niets meer te wensen over. ste verjaardag: andere setting, nieuwe OPGESTAAN.’ Zestig jaar oud? Welnee, ben je gek. Zepartner, nieuwe werk- en deels vrienden- ventig, daar zit ik nu. En dat is een raar kring. Veertig, dat was wel even slikken. Ik weet niet of ik ze getal. Dat merk ik vooral als ik het hardop tegen mensen toen al kreeg, maar complimentjes dat je er tien jaar jonger zeg. Waar negenenzestig nog lichte verbazing opriep, daar uitziet, beginnen dan te tellen. Een troost dat het kennelijk kijken ze me nu aan alsof ik uit het graf ben opgestaan. nog meevalt. Veertig brengt ook het bewustzijn mee dat het Want met zeventig ben je bejaard, moet je zorgen dat er leven eindig is. Met dat einde in zicht werden er alterna- niet te veel bloot uit je kleren steekt, kun je het grijs net tieven gezocht voor wat niet werkte, levensvraagstukken zo goed laten uitgroeien, kom je krakend uit de auto, kost opgelost, moed verzameld en fouten ongedaan gemaakt. tuinieren je al snel je rug, loop je te zoeken naar de meest Want ik was er nog niet. voor de hand liggende namen, steken de kinderen achter je Sara heette mij als vijftiger welkom en benadrukte dat de rug de draak met je… Maar oud? Geen sprake van. Dertig helft van mijn leven er nu dik op zat. Ik behoorde tot de is jong, dat zijn kinderen die kinderen krijgen. Met veertig senioren. Het laatste kind verliet het huis, de volgende ge- ben je in de bloei van je leven. En vijftig was ik gisteren zelf neratie diende zich aan en ik begon weer opnieuw. Voor het nog. Nee hoor, tachtig is oud. En dat ben ik nog lang niet!