Het verhaal van Thanh Hagoort Thanh Hagoort/Désirée L. Röver

Het verhaal van Thanh Hagoort, moeder van Freek

Opgetekend door Désirée Röver

Thanh en Roel hebben twee zoons: Arne en Freek. Arne reageert heel heftig op al zijn vaccinaties: hij is dan een paar dagen flink ziek, heeft hoge koorts en blijft lang huilen. Omdat Arne na de eerste vaccinatie koorts heeft, blijft huilen en niet wil drinken, belt Thanh ’s nachts ongerust de huisarts. Die zegt: “Wat wil je dat ik doe, Thanh, dat ik naar je toe kom om hem de fles te geven?”. “Wat een onzin,” zegt Thanh. “Ik wil even aangeven dat Arne ziek erg ziek is na zijn vaccinaties, en dat als er wat gebeurt, de verantwoording bij u ligt als u niet wilt komen.” De huisarts komt niet.

Arne’s jongere broertje Freek lijkt moeiteloos door iedere vaccinatieronde heen te rollen… tot die donderdag in maart 2009, wanneer hij, bijna 9 jaar oud, zijn DTP- en BMR-vaccinaties krijgt. In iedere arm één injectie met een cocktail van drie ziekteverwekkers. De volgende dag voelt Freek zich niet lekker. En dat is heel ongewoon voor de kerngezond ogende, sportieve en altijd actieve Freek. Thanh laat hem die vrijdag wel naar school gaan, maar licht de juf in en vraagt om haar te bellen wanneer hem dat te veel wordt. Het gaat goed en ’s middags neemt Thanh hem mee naar zwemles.

Zaterdagochtend gaat Freek met zijn vader voetballen, maar die ziet dat Freek zich niet zo lekker voelt en besluit om hem aan de kant te houden. Zaterdagmiddag is Freek wat hangerig. Die nacht komt Freek z’n bed uit en zegt: “Mamma, ik heb ’t zo warm.” Hij blijkt behoorlijk koorts te hebben. Thanh zegt: “Kom maar bij ons in bed”. Freek trekt z’n pyama uit en stapt in z’n boxershort bij z’n ouders in bed.

Zondagochtend krijgt Thanh hem niet wakker. Om 12 uur belt ze de huisartsenpost, en krijgt als commentaar “Ga maar eerst temperaturen.” Thanh zegt, “Maar ik krijg dat kind niet wakker”. De assistente antwoordt: “We moeten eerst weten hoe hoog zijn koorts is, daarna belt u maar terug.” Thanh doet de thermometer in Freeks mond en die schiet direct naar 40.6 graden. Ze schrikt enorm en belt direct weer de huisartsenpost. Ze kan met haar doodzieke kind om vijf over drie langskomen.

Thanh kleedt de doodzieke Freek aan, die dan nog steeds in bed ligt. Omdat hij te zwak is om te lopen, draagt Roel hem naar de auto. Met Freek liggend op de achterbank rijden ze naar de huisartsenpost. Freek kan niet eens goed rechtop zitten. Terwijl hij een beetje krom hangt op de schoot van Roel probeert de arts zo goed en zo kwaad als het gaat zijn longen en zijn hart te beluisteren. Ze zegt dat alles in orde is. Ze voegt er aan toe “Als de koorts aanhoudt tot dinsdag, moet u naar de eigen huisarts gaan”.

Wanneer Thanh de arts nog vraagt hoe het kan dat Freek nu zo ziek is, zegt die: “Dat is de bijwerking van vaccinatie”… Dat is de meest eerlijke opmerking die Thanh tot de dag van vandaag over Freeks fatale vaccinaties heeft gehoord.

Zondagavond slaapt Freek weer bij zijn ouders in bed. Maandagochtend, wanneer Roel rond 4 uur wakker wordt en naar zijn zoon kijkt, ligt Freek levenloos naast hem: op z’n zij en met bloed uit zijn mond en neus.

Het duurt lang voordat de hulpverleners van 112, brandweer en politie in de nieuwe wijk het huis van Thanh en Roel hebben gevonden. Ze instrueren Thanh en Roel om direct te gaan reanimeren. Roel doet onwennig zijn best. Het is voor Thanh en Roel een diep traumatische ervaring.

Eenmaal ter plaatse, proberen de professionals drie kwartier lang vergeefs om Freek te reanimeren. Freek wordt ten slotte met een helikopter naar het Erasmus MC Sophia Kinderziekenhuis gebracht. Daar zijn de artsen ook heel lang met Freek bezig, maar hij kan niet meer tot leven worden gewekt…

Op 15 april 2009 is er een nagesprek met de artsen die Freek in het ziekenhuis opvingen. Zij vertellen in welke staat ze Freek aantroffen, wat ze qua onderzoek en testen hebben gedaan om hem nog te kunnen behandelen, en wat hun conclusie is wat er met hem is gebeurd. Ze leggen uit dat een bacteriële ontsteking (van stafylokokken en streptokokken) het lichaam heeft overwoekerd en in de longen weefselschade heeft opgeleverd, waardoor Freek niet meer levensvatbaar was.

Geen van hen vraagt zich af waar die plotselinge bacteriële toename vandaan komt…

De dag daarna komt Nicolien van der Maas bij Thanh en Roel op bezoek. Zij heeft als arts, verbonden aan het RIVM, de taak om gemelde effecten van vaccinaties te onderzoeken. Ieder verband tussen de dood van Freek en zijn DTP- en BMR-vaccinaties wijst zij resoluut van de hand. Ergens tijdens het gesprek staat Thanh plotseling op, pakt een foto van Freek van de kast en houdt die Nicolien voor. Na afloop laat Thanh haar uit, en als ze terugkomt zegt ze dat Nicolien tranen in haar ogen had.

Plotseling, drie dagen na zijn DTP- en BMR-vaccinaties, je zoon verliezen. En dan van de artsen en de vaccinatie-autoriteiten steeds alleen maar te horen krijgen dat de gespoten vaccins niets met zijn dood te maken hebben. Terwijl simpele logica en de intuïtie van een moeder dat verband overduidelijk in haar hart en in haar ziel uitroepen…

Die betonnen officiële ontkenning is sinds maart 2009 de onverteerbare realiteit van Thanh Hagoort. Terwijl ze alleen maar onofficieel, bij wijze van spreken bij een kopje koffie, één enkel gezag dragend figuur in de arena van het Rijksvaccinatieprogramma tegen haar wil horen zeggen: “Ja, Thanh, je hebt gelijk. Je zoon Freek is overleden door toedoen van die vaccins.”

Want pas dan kan haar moederhart zich weer wat ontspannen…