Mag News 17 - July 2012

ΕΚΔΟΣΗ 17- ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΕΝΤΥΠΟ ΤΩΝ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ - ΙΟΥΛΙΟΣ 2012

MAG NEWS ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΤΕ ΤΑ ΠΙΟ ΔΙΑΣΗΜΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΑ ΣΠΙΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΑΜΠΡΟΥΔΗΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΟΙ ΣΥΓΚΙΝΟΥΝΤΑΙ

ΜΑΡΙΑ ΜΑΥΡΙΔΟΥ ΚΑΛΟΥΔΗ “ΕΥΧΟΜΑΙ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΛΑΩΝ”

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΛΑΣΚΑΡΗΣ “ΚΑΝΕ ΕΝΑ LIKE ΕΛΑΦΑΚΙ ΜΟΥ”

MADELEINE STOWE Η ΔΙΑΣΗΜΗ ΚΑΙ ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΣΤΗ MAG

MAG NEWS ΕΚΔΟΣΗ 17- ΙΟΥΛΙΟΥ 2012

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

ΜΟΝΙΜΕΣ ΣΤΗΛΕΣ

MADELEINE STOWE Η διάσημη και πανέμορφη ηθοποιός αποκαλύπτεται αποκλειστικά στη Mag με μια, εφ’ όλης της ύλης, συνέντευξη

ΜΕ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ Editorial

ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΑΜΠΡΟΥΔΗΣ Ακόμη και οι θεοί συγκινούνται

ΜΕ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΦΡΑΓΚΑΚΗ Ποίηση ΜΕ ΤΗ ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ “Ερωτική απόδραση στο Λυκόφως 4”

ΜΑΡΙΑ ΜΑΥΡΙΔΟΥ ΚΑΛΟΥΔΗ “Εύχομαι ειρήνη και αγάπη μεταξύ των λαών”

ΜΕ ΤΗ ΝΑΤΑΣΑ ΓΚΟΥΤΖΙΚΙΔΟΥ

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΛΑΣΚΑΡΗΣ Κάνε ένα Like ελαφάκι μου

ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΟΥΤΣΟΥΚΟΥ Βιβλίο

ΘΕΜΑΤΑ

ΜΕ ΤΗ ΧΡΥΣΑ ΛΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ Ιστορίες της διπλανής πόρτας

ΝΕΟ ΝΑΡΚΩΤΙΚΟ ΤΡΟΜΟΣ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΔΥΟ ΝΕΚΡΟΙ ΣΚΕΛΕΤΟΙ ΒΡΥΚΟΛΑΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟΣ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΟΣ ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΔΑ “ΚΑΤΑΠΙΕ” 50 ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΝΕΥΜΑ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ ΖΗΤΑ ΕΚΔΙΚΗΣΗ

ΜΕ ΤΗ ΝΟΠΗ ΧΑΤΖΗΙΓΝΑΤΙΑΔΟΥ Νοπές σταγόνες ποίησης ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΗ ΚΑΦΟΥΡΟΥ Περι..ποίηση ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΩΠΥΛΗ ΜΠΟΥΓΙΑΖΙΑΝΟΥ Διήγημα ΜΕ ΤΗ ΣΜΑΡΑΓΔΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

MAG NEWS ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: MAG MEDIA AND WEB ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ -ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΞΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ (maria_prodromou@yahoo.gr) ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ: ΕΙΡΗΝΗ ΦΡΑΓΚΑΚΗ, ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΡΙΤΑ, ΦΩΤΕΙΝΗ ΧΑΡΛΑ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΟΥΤΣΟΥΚΟΥ, ΝΑΤΑΣΑ ΓΚΟΥΤΖΙΚΙΔΟΥ, ΧΡΥΣΑ ΛΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΝΟΠΗ ΧΑΤΖΗΙΓΝΑΤΙΑΔΟΥ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, ΕΥΗ ΚΑΦΟΥΡΟΥ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΩΠΥΛΗ ΜΠΟΥΓΑΖΙΑΝΟΥ, ΣΜΑΡΑΓΔΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: THE MAG MEDIA AND WEB ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: ΚΑΛΧΑΝΤΟΣ 14,4154 ΚΑΤΩ ΠΟΛΕΜΙΔΙΑ, ΛΕΜΕΣΟΣ, ΚΥΠΡΟΣ E MAIL: media_mag@yahoo.com

ΣΥΝΤΑΣΣΕΤΑΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΜΠΕΙΡΗ ΟΜΑΔΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ

ΓΙΑ ΤΗ MAG MEDIA AND WEB

ΣΧΟΛΙΟ Από τις καλύτερες ηλεκτρονικές εφημερίδες που έχω ξεφυλλίσει. Μου κάνει παρέα την ώρα του καφέ, μαζί με όλους αυτούς που γράφουν. Δεν έχω ξαναδιαβάσει τόσες ενδιαφέρουσες στήλες. Λατρεύω τον μοντέρνο σχεδιασμό της και βρίσκω τα θέματα της μοναδικά. Είτε ενημερωτικά, είτε ψυχαγωγικά, διαθέτει τα πάντα! Αλεξάνδρα Κουτσούκου

ΣΠΙΤΙΑ ΒΓΑΛΜΕΝΑ ΑΠΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ

ΓΡΑΨΤΕ ΜΑΣ

ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΤΟ ΣΤΕΙΛΑΤΕ

Έχετε κάτι που θέλετε να μοιραστείτε μαζί μας; Αποστείλετε μας το στο e mail: media_mag@yahoo.com Σας ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον σας!

Mag News

MAG NEWS LAST MONTH EDITION Ένα υπέροχο τεύχος πλημμυρισμένο από θέματα, ειδήσεις και όχι μόνον. Με εξώφυλλο ένα πραγματικό ζεν πρεμιέ για... φίλημα, ένα ωραίο και ταλαντούχο ηθοποιό, τον Ανδρέα Βουγιούκα, τον οποίο ευχαριστούμε μέσα από την καρδιά μας για την συνέντευξη που μας παραχώρησε και άλλες συνεντεύξεις με ταλαντούχους συγγραφείς και καλλιτέχνες. Με ενδιαφέροντα ρεπορτάζ και όχι μόνον. Ευχαριστούμε όλους όσοι συνέβαλαν στην επιτυχία του, μα περισσότερο εσάς, τους αναγνώστες και σας υποσχόμαστε ακόμη περισσότερα! Η ομάδα της Mag News

ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΙΑ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

Η κοπέλα παρέμεινε να κοιτάει ακίνητη σαν πετρωμένη το πλήθος από τα μαύρα κακατούα με την κόκκινη φτερωτή ουρά που πηδούσαν από κλαδί σε κλαδί κρώζοντας. Έκλεισε με τα χέρια της τα αυτιά της ενώ παρέμεινε ξαπλωμένη, συνεχίζοντας όμως να τα παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα όταν… αντιλήφθηκε πως τα πόδια της ήταν ιδιαίτερα βαριά. Τόσα λεπτά δεν το είχε καν αντιληφθεί και τώρα… Θα' ναι μάλλον ο Καπόνε, σκέφτηκε. Θα κοιμάται πάνω από τον αερόσακο όμως… Όχι.. Δεν είναι δα και τόσο βαρύς… Μα τότε; Μια ξαφνική ανατριχίλα κυρίευσε το κορμί της καθώς προσπαθούσε να βρει το κουράγιο για να κοιτάξει. Άρχισε σιγά σιγά να σηκώνει το κεφάλι της, με τη καρδιά της να χτυπάει ασύστολα στα στήθια της όταν… «Μη κουνιέσαι». Η φωνή του Κέβιν ήχησε στα αυτιά της. Ήταν αργή σχεδόν ψιθυριστή. Μαρμάρωσε. Θεέ μου τι συνέβαινε; Και ήταν τότε που, μέσα στην απόλυτη σιωπή του πρωινού άκουσε καθαρά ένα απαλό ήχο, σαν αυτό που έβγαζε ένας τζίτζικας ή μάλλον.. ένα.. Πάγωσε από φόβο. Μόνο ένα πράγμα θα μπορούσε να ήταν.. Ένα φίδι… Η Αλίκη τα έτρεμε. Η θέα τους και μόνο την έκανε να παγώνει ολάκερη. Το ίδιο παγωμένη ήταν και τη δεδομένη στιγμή. Η σκέψη ότι κάτι τέτοιο ήταν κοντά της την παρέλυε. Μα ο Κέβιν; Πού είχε πάει; Δεν τον έβλεπε και τον είχε τόση ανάγκη.. «Πού είσαι; Τι σκοπεύεις κάνεις;» Τα λόγια βγήκαν απεγνωσμένα από τα χείλη

EDITORIAL ΕΝΑ ΝΕΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ “ΟΠΟΥ ΠΑΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ” ΠΟΥ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΚΔΟΘΕΙ ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ.

της. «Σσς μη μιλάς..» τόνισε εκείνος. Τώρα μπορούσε να τον δει. Βρισκόταν από πάνω της κι έσκυβε προς τα κάτω. Αργά, γλίστρησε τα χέρια του κάτω από τις μασχάλες της σφίγγοντας το κορμί της ανάμεσα στα ακροδάχτυλα του. «Με το τρία θα σε τραβήξω έξω, εντάξει»; Ξεροκατάπιε. «Ναι…» είπε με τη φωνή να τρεμοπαίζει στα χείλια της. «Ένα, δύο, τρία…» Το τράβηγμα του ήταν τόσο ισχυρό που η κοπέλα δεν μπόρεσε να μην πέσει πάνω του. Ο Κέβιν όμως δεν παρέμεινε ακίνητος. Κυλίστηκε γρήγορα μακριά της και αρπάζοντας την καραμπίνα του πυροβόλησε. Το φίδι πετάχτηκε απότομα μακριά ενώ κομμάτια σάρκας ξεσκίζονταν από το κορμί του. Όταν ο άντρας αντιλήφθηκε

επιτέλους πως το είχε σκοτώσει και την πλησίασε η Αλίκη ακόμη έτρεμε. «Τι είδους φίδι ήταν αυτό;» ρώτησε με φρίκη. « Ταϊπάν», πρόσθεσε ο νέος. «Το πιο δηλητηριώδες φίδι της ξηράς. Το δηλητήριο από ένα δάγκωμα του, αρκεί για να σκοτώσει 100 ανθρώπους. Κανονικά θεωρείται ντροπαλό φίδι που προτιμά να απομονώνεται και να αποφεύγει τα προβλήματα». «Ντροπαλό; Χα. Καλό κι αυτό. Δεν φάνηκε ιδιαίτερα ντροπαλό μαζί μου». «Μάλλον μύρισε πως είσαι θηλυκό». «Αυτό είναι αστείο τώρα; Γιατί αν είναι σε πληροφορώ πως δεν είναι καθόλου πετυχημένο».

ΗΛΙΕ ΜΟΥ ΓΡΑΦΕΙ Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΕΙΡΗΝΗ ΦΡΑΓΚΑΚΗ

Ήλιε μου έρωτα Στου έρωτα τα δίχτυα σου με κράτησες του ήλιου αχτίδες φως απ' τα μαλλιά σου μ' ένα χαμόγελό σου ήρθες και με μάγεψες και λύτρωσες το χτες απ' την καρδιά σου!

Ζήσε το τώρα μ' ένα απλό γλυκό χαμόγελο λούσου από ήλιο μεσημεριανό της αγκαλιάς μου σταμάτησε το χρόνο και προχώρησε και μπες μέσα στη ζέστη της ματιάς μου!

Ανάκατα τα όνειρα που έκανες μα ήρθε η ώρα ήλιο κι έρωτα να μπλέξεις διάλεξε το πιο όμορφο και πέταξε στην αγκαλιά μου σαν παιδί να τρέξεις.

ΕΡΩΤΑ

ΣΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΤΑ ΔΙΧΤΥΑ ΣΟΥ ΜΕ ΚΡΑΤΗΣΕΣ

ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ

ΑΧΤΙΔΕΣ

ΦΩΣ ΑΠ’ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΣΟΥ

THE MAG MEDIA AND WEB ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ ΜΕ ΤΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΙΜΕΣ ΤHΣ ΑΓΟΡΑΣ!

ΕΙΔΙΚΕΣ ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ ΓΙΑ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ, ΜΙΚΡΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΙΔΙΩΤΕΣ

ΕΠΩΦΕΛΗΘΕΙΤΕ! ΚΑΤΑΚΤΗΣΤΕ ΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ ΣΤΟ media_mag@yahoo.com

ΤΩΡΑ!

ΓΡΑΦΕΙ Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΓΕΩΡΓΙΑ ΚΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα από τη Γεωργία Κακαλοπούλου μπορείτε να μπείτε στο προσωπικό της μπλοκ totragouditisseirinas.blogspot.com

ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΚΑ ΚΑΤΟΧΥΡΩΜΕΝΟ ΚΑΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ Η ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ. Μία ώρα...; Μία μέρα....; Πολλές μέρες; Ήταν αδύνατο να ξεκαθαρίσει μέσα της...Το μυαλό της, θολοί κύλινδροι πλημμυρισμένοι με άχλη. Το δωμάτιο γύρω της έμοιαζε σκοτεινό, τραχύ, αλλά ταυτόχρονα ξεκάθαρο και λεπτομερές... Μπορούσε να διακρίνει κάθε γωνία, χρώμα , μυρωδιά, ήχο, στο μικρό εσωτερικό αλλά και ό,τι συνέβαινε έξω και στον κάτω όροφο και πέρα μακριά στην οργιώδη βλάστηση, στο πυκνό και άγριο δάσος ... Ένα μικρό σκαθάρι περνούσε βιαστικά χαμηλά, κατά μήκος του σοβατεπί του αριστερού τοίχου, μια λευκή αράχνη έκανε συριχτούς ήχους υφαίνοντας ψηλά- λίγο πιο δίπλα από το φτωχό, σβησμένο φωτιστικόέναν λεπτεπίλεπτο ιστό, η μυρωδιά της μούχλας του σιφονιού της μικρής κουζίνας τρυπούσε με οξύ τρόπο τα ρουθούνια της, η υγρασία ακουμπούσε με ανάλαφρα δάκτυλα το ξαναμμένο της δέρμα, η Καταλίνα κουνιόταν πέρα δώθε στην ξύλινη πολυθρόνα κάτω, ρουφώντας και πάλι ένα φλιτζάνι τσάι, ενώ έξω, στον κήπο, μια μικρή χελώνα προχωρούσε με υπομονή σέρνοντας τα μεγάλα της νύχια στην άκρη της περίφραξης, ένα κοτσύφι ανάδευε τα φτερώματά του προσπαθώντας να προφυλαχτεί από την νυχτερινή δροσιά στο δεύτερο πεύκο στην ευθεία του παραθύρου της, μια κουκουβάγια, νυχτερίδες, ένα νυχτόβιο

ΕΡΩΤΙΚΗ ΑΠΟΔΡΑΣΗ ΣΤΟ ΛΥΚΟΦΩΣ 4 Το τρίτο μέρος ενός διηγήματος του φανταστικού, αφιερωμένο στις φίλες που αγαπούν αυτό το είδος από τη συγγραφέα Γεωργία Κακαλοπούλου.

ζώο....εκείνος....... Ανατρίχιασε και η καρδιά της χτύπησε βαριά, δυνατά, καταδυναστεύοντας το μικρό της στέρνο. Ανάσαινε

βαριά...τον ένιωθε, τον άκουγε...ήταν μακριά αλλά όχι πολύ και...την περίμενε.... Το αίμα άρχισε να ρέει

μέσα της με ορμή, η ανάσα της έγινε πιο βαθιά αλλά γρήγορη, ανεβοκατέβαζε το κακοποιημένο από την ένταση στήθος, το στόμα της γεμάτο ξαφνικά με μια περίεργη ανάγκη...Να νιώσει, να γευτεί, να λατρέψει. Ό,τι και να ήταν αυτό που ήθελε να γευτεί, ήταν τόσο καταλυτικό που την έκανε να πεταχτεί από το κρεβάτι. Η ματιά της έτρεξε στο παράθυρο και διέκρινε αμέσως την αλλαγή. Μεγάλες μπάρες κάλυπταν το εσωτερικό του και την έκαναν να αναρωτηθεί. Στοιχημάτιζε, δίχως καν να βλέπει πως ίδιες μπάρες έκλειναν και την είσοδο του δωματίου της από την έξω πλευρά... Οι μπάρες γυάλιζαν στο σκοτάδι, σαν να ήταν αυτόφωτες αλλά στο δικό της βλέμμα έμοιαζε δυσοίωνο το φως αυτό, εκείνες έμοιαζαν υποχθόνιες, τρομακτικές σχεδόν και αυτό την εξέπληξε. Κινήθηκε προς το μέρος τους διστακτικά και έκανε να τις αγγίξει, περισσότερο από περιέργεια. Τα ακροδάχτυλα της δέχτηκαν μια ηλεκτρική εκκένωση, ένα ξαφνικό και έντονο κάψιμο που απλώθηκε ως το στήθος και την όργανα της. Τραβήχτηκε απότομα προφυλάσσοντας ενστικτωδώς το χέρι της κοντά στο σώμα. Πώς γινόταν να είναι τόσο επικίνδυνο αυτό το υλικό; Θα μπορούσε να είναι ηλεκτροφόρο; Πήγε και ήρθε μπροστά από το μέταλλο με ανησυχία αλλά και μια πρωτόγονη αγωνία. Παρόλο που θα έπρεπε να αντιδρά έντονα, ανακάλυψε πως η ανάγκη της να αποδράσει δεν είχε σχέση με τις κινήσεις και τις σκέψεις της. ¨Ήταν βαθιά, γνήσια και τόσο δυναμική που την πονούσε, αλλά μπορούσε να σκεφτεί καθαρά, εύστοχα και διορατικά. Το μυαλό της έψαχνε ήδη λύσεις, διέξοδο, τρόπους διαφυγής που όμως θα γινόταν με απόλυτη ησυχία. Δούλευε παράταιρα αλλά και σε συνεργασία με τα υπερβολικά δυνατά ένστικτα που είχαν καταλύσει τη μικροκαμωμένη της ύπαρξη. ΕΠΡΕΠΕ να φύγει...ΕΠΡΕΠΕ να το κάνει κρυφά, ΕΠΡΕΠΕ να συναντήσει εκείνον...πονούσε από τη δύναμη αυτής της τελευταίας ανάγκης... Αντιλαμβανόταν πως το ίδιο ακριβώς υλικό εμπόδιζε και την έξοδό της από την είσοδο και για πρώτη φορά αναρωτήθηκε το λόγο για τον οποίο βρισκόταν αιχμάλωτη. Δε μπορούσε να καταλάβει, να κατανοήσει.... Πήγε και ήρθε σαν αγρίμι που αναζητούσε την ελευθερία του. Αν χρησιμοποιούσε

τα μαχαίρια της κουζίνας θα δημιουργούσε θόρυβο, αν έπαιρνε φόρα και έπεφτε επάνω στην πόρτα επίσης...Κοίταξε καλύτερα το υλικό στο παράθυρό της. Κάθε φορά που το πλησίαζε αισθανόταν τις δυνάμεις της να λιγοστεύουν, να εξασθενούν και ένα περίεργο βουητό εξαπλωνόταν στο κεφάλι της όμως ΕΠΡΕΠΕ να το προσπεράσει... Στάθηκε μπροστά στο αμπαρωμένο παράθυρο και με βαθιές, αποφασιστικές ανάσες, άπλωσε τα χέρια. Άγγιξε τις μπάρες και δυνατός ηλεκτρισμός τη διαπέρασε. Τα δάκτυλά της μάτωσαν, κάηκαν και άρχισαν να στάζουν αχνιστό, κατακόκκινο αίμα που κυλούσε στους καρπούς, στους λεπτούς της αγκώνες και από εκεί με στάλες στις άκρες των ποδιών της. Δάγκωσε με τόση μανία τα χείλη για να αποφύγει τις κραυγές, που τα έκοψε και γεύτηκε το αίμα της. Η οσμή του κατέκλυσε το δωμάτιο και τα ρουθούνια της αλλά οι μπάρες ξεκολλούσαν μία προς μία από το παράθυρο. Τα δάκρυα λέκιαζαν τα μάγουλα, τις άκρες του προσώπου της, το λεπτεπίλεπτο μπλουζάκι. Το παλιό πάτωμα μπροστά της βαμμένο πια κατακόκκινο, γλιτσερό κάτω από τα ακροδάχτυλα των ποδιών. Εξασθενούσε... ζαλιζόταν, αλλά επέμενε....Όταν το άνοιγμα του έγινε αρκετό, στάθηκε ασθμαίνοντας βαριά να κοιτά έξω, με μάτια πυρετώδη και κλαμένα. Τρέμοντας πέρασε ανάμεσα από το μικρό άνοιγμα και μόρφασε όταν η μπάρα που ήταν ψηλότερα άγγιξε την πλάτη της. Πέρασε για ακόμη μια φορά στην μικρή σκεπή και στάθηκε να τυλιχθεί γύρω από τον εαυτό της για να σταματήσει να τρέμει. Ο ιδρώτα κόμποι χοντροί στο δέρμα της. Τα χέρια, το στόμα, η πλάτη, σε άθλια κατάσταση. Τίποτε όμως από όλα αυτά, δε θα τη σταματούσε από το να τον βρει. Νιώθοντας την ανάγκη περισσότερο καταλυτική από κάθε πόνο, ορθώθηκε και ριγώντας ξεκίνησε. Έπεσε, σηκώθηκε, μπουσούλησε και προχώρησε προς εκεί που την οδηγούσε το ένστικτο και η μυρωδιά.... Όσο προχωρούσε , τόσο καλύτερα ένιωθε, τόσο πιο δυνατή....Το δάσος βαρύ γύρω, σιωπηλό αλλά την ίδια στιγμή γεμάτο ήχους και παρουσίες. Οι οσμές έντονες, πυκνές, η υγρασία απτή. Και τότε τον είδε. Όρθιος, στη μέση ενός ξέφωτου, ημίγυμνος, ένας νυχτερινός θεός ...

Γύρισε προς το μέρος της, αργά και ήρεμα μα πρόλαβε να δει το γεροδεμένο κορμί να σφίγγεται, τους μύες των ώμων και του πλατιού του στέρνου να γίνονται πέτρα... Τα χαρακτηριστικά του όμως, παρέμειναν αχνά, και υπέροχα, ζωγραφισμένα από σινικό νυχτερινό μελάνι. Τα δυο του χρυσά μάτια καρφώθηκαν επάνω της λαμπυρίζοντας θερμά μέσα στο σκοτάδι. Φωτιά και φως, μέσα σε ένα βλέμμα. Με το σφυγμό της να σφαδάζει τον πλησίασε με τρεμάμενα αλλά αποφασισμένα βήματα. Η μυρωδιά του αρρενωπή, διεγερτική, κατέλυε τις μυρωδιές της νύχτας, υπερτερούσε και γαργαλούσε τα ρουθούνια και τα πνευμόνια της. Η θωριά του γήτευε τη ματιά της. Η γλώσσα της γύρισε λαίμαργα στο στόμα...ήθελε να γευτεί και τη σάρκα, το δέρμα του... "Ήρθες..." της είπε με μια βαθιά, ζεστή φωνή που της δημιούργησε ρίγη. Όμως το βλέμμα του κατρακύλησε στα σημάδια από το κάψιμο στα χέρια της, στα λερωμένα με αίμα ρούχα, στο ιδρωμένο της πρόσωπο... "Τί σου συνέβη;" ρώτησε με πιο άγρια χροιά. Έριξε μια γρήγορη ματιά στα σημάδια της που έμοιαζαν να επουλώνονται κιόλας, αδιάφορα. "Τίποτε..." ψιθύρισε σοκαρισμένη από τη μορφή του. "Η γυναίκα εκείνη..." είπε μέσα από μια σειρά γυαλιστερών, κάτασπρων δοντιών. "Πότε θα το καταλάβει, πότε θα σταματήσει;" μιλούσε στον εαυτό του περισσότερο παρά σε εκείνη. "Είμαι καλά..."δεν είχε χρόνο τώρα για να σκεφτεί τις παράξενες μπάρες στο δωμάτιό της , ούτε το λόγο για τον οποίο τοποθετήθηκαν εκεί. Οι πληγές της δεν την πονούσαν πια και εκείνος είχε όλο το ενδιαφέρον της αιχμαλωτισμένο επάνω του...Αυτό την ένοιαζε τώρα. "Σίγουρα;" την παρατήρησε με θέρμη και ενδιαφέρον. "Ναι..."φτάνει αυτό το θέμα..."Ποιος είσαι; Γιατί νιώθω να σε γνωρίζω τόσο ενώ δε σε έχω ξαναδεί;" ρώτησε κάνοντας έναν αργό κύκλο γύρω από το περήφανο και τρομερό του κορμί. Την ίδια στιγμή που ριγούσε και κλυδωνίζονταν από δέος , την ίδια στιγμή ανακάλυπτε πως ένιωθε τρομερά ασφαλής μαζί

του, πως οι δυο τους ήταν φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό, πως...της άνηκε... "Το όνομά μου είναι Λέων...."της είπε αργά, δίχως να κουνήσει ούτε ένα μυ από το τρομερό του σώμα. "Τί είσαι;" "Καλύτερα ας ξεκινήσουμε με την πρώτη ερώτηση...." τόνισε με αυταρέσκεια εκείνος. "Ποιος είμαι..." "Λοιπόν;" θαύμασε τα σκαλιστά μονοπάτια του αγαλμάτινου κορμιού του που έβγαζε ξεχωριστό φως μέσα στη νύχτα. Το ατσάλινο χέρι του απλώθηκε και την άδραξε από το μπράτσο. Η ανάσα της στάθηκε ανάμεσα στα χείλη καθώς την τράβηξε απαλά προς το μέρος του. Το κεφάλι του κατέβηκε και το υπέροχο πρόσωπό του πλησίασε κοντά της μετατρέποντας την περίεργη έλξη σε χείμαρρο και ερωτική ζάλη. "Είμαι το ταίρι σου..." της είπε βραχνά πλησιάζοντας τα αρρενωπά του χείλη στα δικά της. "Είσαι το ταίρι μου.." τόνισε με ένταση. Σήκωσε το βλέμμα και χάθηκε μέσα στις φλόγες των ματιών του. "Τί...;" "Τώρα μπορώ να σου πω και τί είμαι..."είπε χαμογελώντας γοητευτικά εκείνος, αρπάζοντας της τη τελευταία ρανίδα λογικής. "Είμαι ένα πλάσμα που κυμαίνεται στο φως και το σκοτάδι...Είμαι μισός άνθρωπος

και μισός λύκος. Καταραμένος για τους ανθρώπους. Για μένα η κατάρα μου όμως ήταν η μοναξιά μου. Η προσμονή του μοναδικού πλάσματος που το αίμα και η μοίρα θα μας ένωνε. Οι λύκοι είναι σαν τα γεράκια και του κύκνους. Μονογαμικοί. Σε όλη τους τη ζωή ψάχνουν για αυτό που θα τους συμπληρώσει. Όσο δεν το βρίσκουν τόσο η μοναξιά τους τυλίγει. Τίποτε δε μπορεί να τους αγγίξει. Κανένα άλλο ταίρι, καμιά άλλη ευχαρίστηση...Έτσι ήμουν κι εγώ ως τώρα! Μισός...μέχρι που επιτέλους φάνηκες...Έπρεπε να περάσω αιώνες δίχως εσένα..." Η καρδιά της βροντοχτυπούσε στο στήθος, το στόμα της γύρευε να γευτεί το δικό του αλλά έπρεπε να μάθει... "Με καλούσες..." ψιθύρισε καθώς δεν είχε δύναμη να μιλήσει. "Σε κατάλαβα με το που ήρθες...Μπορεί να ήμουν φυλακισμένος αλλά σε ένιωσα, σε μύρισα στον αέρα, σε ένιωσα στις απολήξεις μου και έπρεπε να κάνω το παν για να σε τραβήξω κοντά μου. Να με ελευθερώσεις από όλες τις πλευρές...Ήσουν πραγματικά το ταίρι μου και ήμουν σχεδόν σίγουρος πως δε θα μπορέσεις να αντισταθείς στους δεσμούς της μοίρας μας...Πως το αίμα μέσα σου δε θα πρόδιδε την έλξη ανάμεσά μας...Έπρεπε να έρθεις εσύ γιατί εγώ δε μπορούσα..." τώρα το στόμα του είχε κατέβει τόσο που οι ανάσες τους έφτιαχναν ένα εκρηκτικό μείγμα που εισχωρούσε στα πνευμόνια μεγαλώνοντας την ερωτική ένταση, την έλξη, τον πόθο. Τα χρυσά

του μάτια κατάπιναν τα δικά της στις πελώριες κόρες, την έβαζαν μέσα του και την κυλούσαν στις δικές του αθάνατες φλέβες..."Κάποια στιγμή φοβήθηκα...πίστεψα πως θα φοβηθείς...πως θα φύγεις και αν σε έχανα..." η ανάσα του έγινε καυτή, βαριά, "θα έμενα για πάντα μόνος...πραγματικά καταραμένος..." "Δεν το έκανα..."άσθμαινε, "δε φοβήθηκα..." "Όχι..."συμφώνησε εκείνος πριν ενώσει το στόμα του με το δικό της. Τα ατσάλινα χέρια του τυλίχθηκαν γύρω από το τρεμάμενο κορμί της κολλώντας το επάνω στο δικό του. Η ένωση δημιούργησε κύματα φωτιάς σε κάθε της μόριο. Κλονίστηκε από την ανάγκη της να τον νιώσει και άνοιξε το στόμα για να δεχτεί ένα καταλυτικό και παθιασμένο φιλί που θόλωσε τα τοπία του μυαλού της. Οι γλώσσες τους έπαιξαν με βουλιμία, οι γεύσεις μέθυσαν, ο πόθος έγινε καυτή λάβα οργισμένου ηφαιστείου. Κύλησαν στο έδαφος και τα κορμιά τους μπλέχτηκαν αναζητώντας λύτρωση σε αυτό το τρομερό πάθος που διέλυε τις φλέβες τους σχίζοντας τες με μανία. Ο ξερός κρότος όμως που κάλυψε τις βαριές τους ανάσες, τα βογκητά και την ησυχία του δάσους ανέκοψε την αμετάκλητη πορεία τους. Το βαρύ σώμα του Λέων τραντάχτηκε και ένας βραχνός ήχος βγήκε από το στόμα του. Η Αλεξάνδρα γύρισε σοκαρισμένη να κοιτάξει την ηλικιωμένη γυναίκα που στεκόταν έξω από το ξέφωτο- που είχε γίνει το κέντρο της ένωσή της με το Λέων- με ένα μεγάλο όπλο, προτεταμένο προς το μέρος τους να καπνίζει από την εκπυρσοκρότηση. "Στο είπα πως αν δε γίνεις δικός μου δε θα γίνεις άντρα αλληνής...." είπε η Καταλίνα και κατέβασε το όπλο για να εμφανιστεί ένα δαιμονικό , γερασμένο πρόσωπο. Ψυχρά, δολοφονικά μάτια. "Παλιογυναίκα......" γρύλισε ο Λέων και έφερε το χέρι του στο ατσάλινο πλευρό του που αιμορραγούσε. Το πρόσωπό του είχε μελανιάσει, τα χείλη του είχαν σφιχτεί σε μια ολόισια γραμμή. "Τί του έκανες;" τσίριξε η Αλεξάνδρα

και έκλεισε με την παλάμη την πληγή. Η ασημένια σφαίρα είχε σφηνωθεί μέσα στο μαλακό ιστό και έκαιγε και έκοβε το δέρμα από μέσα. "Χρόνια τώρα με έχει γητεύσει...Όταν ο πατέρας μου με κουβάλησε εδώ, στην άκρη του κόσμου, δεν είχα ιδέα πως θα τον συναντήσω. Μισούσα τον πατέρα μου που με απομόνωσε σε αυτό το μέρος αλλά όταν ανακάλυψα τους θρύλους και κυρίως όταν έψαξα και βρήκα αυτόν...," έδειξε με τη μακριά κάννη τον Λυκάνθρωπο, " τα πράγματα άλλαξαν για μένα..." είπε η Καταλίνα με βραχνή φωνή. "Τον αγάπησα και του δόθηκα...πράγμα που δε φάνηκε να τον ενδιαφέρει...Ήμουν απλώς μια ακόμη γυναίκα στο μακρύ του κατάλογο...αλλά εγώ δεν ήμουν σαν τις άλλες..." τα μάτια της άστραψαν στο σκοτάδι σα να ήταν διαβολικό πλάσμα. Δεν ήταν ο Λέων καταραμένος, αλλά αυτή η γυναίκα μπροστά της. "Έψαξα κι έμαθα. Βρήκα τρόπο να τον φυλακίσω με το μοναδικό εργαλείο που γινόταν. Με το ασήμι...¨Ήμουν σίγουρη πως πριν να πεθάνω θα τον έκανα να αλλάξει γνώμη, να με μετατρέψει σε αυτό που είναι εκείνος και να με κάνει ταίρι του...αλλά μετά ήρθες εσύ

καταραμένη και άρχισα να ακούει τις εκκλήσεις του...." την κοίταξε με μίσος και έστρεψε το τουφέκι προς το μέρος της. Ο Λέων αυτόματα και πονώντας, βογκώντας , ιδρώνοντας έγειρε για να την προφυλάξει. "Σε είχε διαλέξει πριν να σε δει και αυτό με εξαγρίωνε...Σκέφτηκα πως δε θα πας να τον βρεις αλλά έκανα λάθος. Ανακάλυψα πως δεν είχες κατέβει από το δωμάτιό σου και κοίταξα να δω γιατί...Ο λόγος ήταν προφανής...Είχες κάνει το βήμα...είχε πάει και αυτός σε είχε κάνει ταίρι του..." Τα μακριά φρύδια της κοπέλας ενώθηκαν με απορία. "Πώς...;" αναρωτήθηκε. Δεν καταλάβαινε τίποτε. "Τώρα θα σας σκοτώσω και τους δυο και θα τελειώνω με αυτό. Αφού δε διάλεξε εμένα, δε θα έχει καμιά..." εξασφάλισε το όπλο. "ΜΗ!!!" Ο Λέων φώναξε και ορθώθηκε ξαφνικά ενώ το σχήμα του άλλαξε, τεντώθηκε, μάκρυνε και ο τεράστιος λύκος έκανε την εμφάνισή του μπροστά στα μάτια της. Η κάννη της Καταλίνας γύρισε προς το μέρος του γρήγορα. Η Αλεξάνδρα ένιωσε να ταράζονται τα σωθικά της. ΜΟΥ ΑΝΗΚΕΙ..... σφύριξαν οι λέξεις μέσα της...ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ!!!!! και τα υπόλοιπα έγιναν θολά στο μυαλό της... ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ βρέθηκε στο αέρα ενώ όλα κινούνταν αργά

γύρω της σαν να είχε σταματήσει ...σαν να είχε επιβραδυνθεί ο χρόνος. Εφόρμησε στην ηλικιωμένη γυναίκα και έπεσε επάνω της με μανία. Εκείνη τραντάχτηκε, έπεσε με δύναμη προς τα πίσω, το όπλο εκπυρσοκρότησε στον αέρα σημαδεύοντας τον ουρανό και βάζοντας στόχους τα τρεμάμενα αστέρια του. Το σώμα της Καταλίνα έγειρε και το κεφάλι της χτύπησε σε ένα μεγάλο, υγρό κορμό. Τραντάχτηκε και τα βλέφαρά της πετάρισαν πριν κλείσουν καθώς κύλησε στο έδαφος δίχως πνοή, σαν πάνινη κούκλα. Η κοπέλα στάθηκε πάνω της να την κοιτά με την ανάσα γρήγορη και το αίμα να ρέει καυτό και γρήγορο στο μικρό της κορμί. Γύρισε προς τον Λέων που είχε αρχίσει να παίρνει και πάλι τη μορφή του ανθρώπου. Σφάδαζε αλλά τον είδε να χώνει τα δάκτυλα στη πληγή και να βγάζει καίγοντας το δέρμα τους, το ασήμι από το πληγωμένο του κορμί. Με χλωμό, ιδρωμένο πρόσωπο, γύρισε τα πυρωμένα του μάτια επάνω της. Ο πόθος και η ευχαρίστηση ζωγραφίστηκαν τόσο έντονα που διέγραψαν κάθε είδος πόνου στα χαρακτηριστικά του. "Δική μου...." της είπε βραχνά κάνοντας τα σπλάχνα της να τρεμουλιάσουν από πόθο. Ναι...σκέφτηκε και μπόρεσε να δει στις σκοτεινές τους κόρες, τον λευκό τεράστιο λύκο που στεκόταν πανέμορφος απέναντί του...Αυτό το πλάσμα που ήταν πια ...εκείνη.....! ΤΕΛΟΣ Το παρόν κείμενο ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας...Τα πρόσωπα,οι τοποθεσίες και οι καταστάσεις είναι αποκυήματα φαντασίας.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ ΝΑΤΑΣΑ ΓΚΟΥΤΖΙΚΙΔΟΥ Τι ώθησε τον Στέφανο Λάσκαρη να γράψει ένα βιβλίο για το Facebook; Αυτό σημαίνει ότι ο ίδιος περνάει αρκετές ώρες μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή; Κοίταξε, είναι ένα βιβλίο που περιγράφει μια αποξενωμένη κοινότητα χρηστών του Facebook και την εικονική πλευρά των ερωτικών διαγκωνισμών τους. Άνδρες και γυναίκες σε μια αλλήθωρη επικοινωνία. Μια ερωτική Βαβέλ, κοντολογής. Αυτήν τη πλευρά ήθελα να μεγεθύνω γιατί από τότε που εγκαινίασα τον πρώτο μου λογαριασμό, πάνε τρία χρόνια τώρα, αυτό που πρώτα απ' όλα με εντυπωσίασε ήταν η υπαινικτική γλώσσα των χρηστών. Πίσω από κάθε λέξη λειτουργούσε το υπονοούμενο: Πρόσεξέ με. Είμαι εδώ… Δώσε μου σημασία.. Μια καμουφλαρισμένη μοναξιά και μια αγωνιώδης επίκληση προς το άλλο φύλο. Βλέπεις, τόση ευκολία επαφών δεν έχουμε στη ζωή μας. Σκέψου πως ο μέσος χρήστης έχει γύρω στους 150 φίλους. Στην Ελλάδα βέβαια ο αριθμός έχει ανατραπεί. Υπολογίζω πως είναι ο διπλάσιος. Τι σημαίνει αυτό; Πως, αν εξαιρέσεις μια μειοψηφία γνωστών σου, οι υπόλοιποι «φίλοι» σου είναι άγνωστοι. Έχεις λοιπόν την ευκαιρία να τους «γνωρίσεις». Να πάρεις και να δώσεις. Από μία αθώα φιλοφρόνηση έως ένα βάρβαρο και αρπακτικό ερωτικό μήνυμα. Για να γράψω αυτό το βιβλίο, ζήτησα από μια σειρά φίλων μου, ανδρών και γυναικών, να μου επιτρέψουν να μπω στον πίνακα των μηνυμάτων τους. Δεν μπορείς να φανταστείς τι διάβασα. Αν σου περιγράψω τα περιεχόμενα θα καταλάβεις εύκολα πως εδώ έχουμε θέμα.

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΛΑΣΚΑΡΗΣ “ΚΑΝΕ ΕΝΑ LIKE ΕΛΑΦΑΚΙ ΜΟΥ” O Στέφανος Λάσκαρης κάνει την παρθενική του εμφάνιση στα εκδοτικά δρώμενα με θέμα καυτό, που δεν είναι άλλο από τον 'θαυμαστό' κόσμο του Facebook. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του ενδεχομένως να συναντήσετε καταστάσεις που κάτι σας θυμίζουν, είτε επειδή συνέβησαν σε εσάς είτε σε κάποιο γνωστό σας. Το βέβαιο είναι ότι δεν θα βαρεθείτε διαβάζοντας το άκρως χιουμοριστικό 'Κάνε ένα Like ελαφάκι μου'. Αντιθέτως, κάτι μου λέει πως κι εσείς θα κάνετε σύντομα ένα like στον συγγραφέα του…

κατατάσσουν στις ασθένειες της εποχής μας. Κι ακόμη, σκέψου τι θα γινόταν αν ο Zuckerberg αποφάσιζε και επέβαλλε, όπως διάβασα, να πληρώνουμε για κάθε post που κάνουμε. Θα μας έκλαιγαν κι οι ρέγκες. Και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πρόθυμα κλαίνε…

Tragic Νατάσα μου. Εγώ άρχισα να αποταμιεύω ήδη… Κάνε ένα Like ελαφάκι μου και στον υπότιτλο: Ερωτικό Βοήθημα. Πλασάρεις μέθοδο ε;

Μια τρομακτική μοναξιά. Έναν κεκαλυμμένο πόνο. Βέβαια, εξωράισα την εικόνα. Υπάρχει το επίχρισμα του χιούμορ. Γιατί αυτή η ουσιαστική αδυναμία επικοινωνίας που λειτουργεί στο μέσο είναι υπόθεση των ψυχαναλυτών. Όχι δική μου. Για να μην παρεξηγηθώ ωστόσο σου λέω τα παρακάτω: Περιγράφω τύπους ανδρών και γυναικών που «μπήκαν» στο Facebook προς άγραν ερωτικού συντρόφου. Γιατί σαφώς υπάρχει και η άλλη κοινότητα των χρηστών που χρησιμοποιούν το μέσο για ουσιαστική επικοινωνία, ανταλλαγή σκέψεων και πληροφοριών. Στην ερώτησή σου τώρα, για τις ώρες 'πτήσης' μου, σου λέω πως ξοδεύω δυο με τρεις ώρες ημερησίως. Είμαι θαυμαστής του μέσου. Έχει έναν απίστευτο πλούτο και βουτάω συχνά το χέρι μου στο καπέλο. Ενίοτε, βγάζω και κανέναν

λαγουδάκι μιας και τα περιστέρια με απωθούν. Κουτσουλάνε όπου βρουν… Γράφεις σ' ένα σημείο, στον επίλογο του βιβλίου: Αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αν ο Zuckerberg αποφάσιζε μια καλή πρωία να αποσύρει το Facebook από τις οθόνες τους. Τι θα έκαναν; Θα αυτοκτονούσαν μαζικά; Θα αυτοπυρπολούνταν στις κεντρικές πλατείες σαν τους Θιβετιανούς μοναχούς; Θα έδεναν θηλιά το καλώδιο του USB και θα 'πεφταν στο κενό του φωταγωγού; Μ' ανησυχεί αυτή η εικόνα. Ξέρεις ότι λειτουργούν ήδη κλινικές που υποδέχονται εξαρτημένους από το Facebook χρήστες; Οι επιστήμονες το ονόμασαν σύνδρομο FAD (πρόκειται για τα αρχικά των λέξεων «Facebook Addiction Disorder») και το

Όχι για μένα. Για τον έρμο τον αναγνώστη… Δεν θα σου απαντήσω… Σε ντρέπομαι. Αντ' αυτού θα σου διαβάσω ένα μικρό απόσπασμα. «Τα λόγια είναι κλειδιά. Ανοίγουν πόρτες. Αρκεί να ξέρεις να τα βάζεις στη σωστή σειρά. Σαν τα πιόνια στη σκακιέρα. Αν πεις σε μια γυναίκα, όσο πρόθυμη κι αν είναι: «Όποτε σε βλέπω μωρό μου λιώνω από κάβλα…» εννιά φορές στις εννιά θα σ' αφήσει με τον τσομπάνο σου στο χέρι. Στο δεξί, αν είσαι δεξιόχειρας. Αν της πεις 'Όποτε σε βλέπω νιώθω σαν δεκαεξάχρονος' θα σε αποθηκεύσει στους ρομαντικούς μαλάκες. Αυτούς που έχουν κι έναδυο καβλόσπυρα δίπλα στη μύτη και χτυπιούνται καθημερινά στο μοναχικό άθλημά τους. Αν όμως της πεις «Όποτε σε βλέπω μου 'ρχεται στο μυαλό ένας απαγορευμένος στίχος…» θα βγάλει μπιμπίκια αν δεν μάθει τι λέει αυτός ο στίχος. Ε, είναι στο χέρι σου να της τον διαβάσεις πάνω στα δροσερά σεντόνια της. Γκουχ γκουχ… Είπες κάτι; Χρησιμοποιείς μια

ελευθεριάζουσα γλώσσα. Δεν φοβάσαι μήπως αυτό ενοχλήσει τους αναγνώστες σου; Καθόλου. Γιατί σέβομαι αφάνταστα αυτήν τη συναρπαστική γλώσσα, την ελληνική, και θεωρώ υποκριτικό να απομακρυνόμαστε από τον εκφραστικό της πλούτο και τις εκφραστικές δυνατότητές της. Από τη γλώσσα που χρησιμοποιούμε στις καθημερινές μας επαφές. Γράφω όπως μιλάω κι όπως ακούω να μου μιλάνε. «Είναι πολύ αυνάν ο τύπος» αντί του «είναι πολύ μαλάκας ο τύπος»; Δε λέει… Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Μια φάρμα εκτροφής πιγκουίνων στα εξωτικά Φάρσαλα (γέλια) Κανένα σχέδιο. Το μέλλον είναι σήμερα. Κι όποιος σχεδιάζει ερήμην του «Θεού» χάνει. Έναν Παράδεισο τουλάχιστον. Ονειρεύομαι βέβαια, δε στο κρύβω… Ξυπνητός συνήθως. Αλλά δεν σκάω κιόλας για την καλή τύχη των ονείρων μου. Ό, τι είναι να έρθει θα έρθει… Αυτή είναι και η μαγεία της ζωής. Το απρόβλεπτο. Ονειρευόμουν μήπως πως θα καθόμουν απέναντι από μια πανέμορφη κοπέλα και θα απαντούσα στις ερωτήσεις της; Θα σου δώσω πέντε λέξεις και θα

ήθελα να μου τις περιγράψεις όπως εσύ τις νιώθεις. Αγάπη, Έρωτας, Φιλία, Οικογένεια, Απιστία Ο έρωτας καταλήγει στην αγάπη, η φιλία ενυπάρχει στον έρωτα, η οικογένεια αποτυπώνει την αληθινή αγάπη. Απιστία; Τι… θα κάνεις το βράδυ; Έχω κάτι στο μυαλό μου… Ο Στέφανος Λάσκαρης θα ερωτευόταν ποτέ μια γυναίκα από το διαδίκτυο; Από το Facebook ας πούμε;

χασμουριέται. Και δε σε βλέπω και νυσταγμένη… Αλλά για να επιστρέψω στην ερώτηση, να σου πω πως έχεις ένα «προνόμιο» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπως το Facebook. «Παρακολουθείς» ένα πρόσωπο στο σύνολο της συμπεριφοράς του και το αξιολογείς επαναληπτικά. Scripta manent… Βλέπεις τι γράφει, γιατί όπως σκεφτόμαστε έτσι μιλάμε, βλέπεις τι είδους φωτογραφίες δημοσιεύει, αξιολογείς τον αισθητικό της προσανατολισμό. Έτοιμη στο πιάτο που λένε και οι αρχιμάγειροι του πόθου.Καταλαβαίνεις με λίγα λόγια την ποιότητά της. Γιατί στην καθημερινότητά σου δεν έχεις αυτήν την πολυτέλεια. Εκτός κι αν κουβαλάς μαζί σου το μπλοκάκι όπου δίπλα στη λίστα αγορών, τυρί, ρύζι, γάλα, Καμπάς, γράφεις όλα όσα σου είπε και όλα όσα σου έκαναν εντύπωση. Επομένως ο διαδικτυακός έρωτας λέω, μοιάζει σαν τα «προσεχώς» μιας κινηματογραφικής ταινίας. Αν είναι κοντά σ' αυτό που ψάχνεις μπορεί και να σου προκύψουν πέντε έξι Oscar όταν επισκεφτείς την αίθουσα προβολής… Εννοείται! Ειδικά μια γυναίκα που ξέρει να διατυπώνει εύστοχες ερωτήσεις… Σε πειράζω. Μου έχει τύχει να «γνωρίσω» γυναίκα στο Facebook και να γοητευθώ βαθύτατα από την καθαρότητα της σκέψης της, από το χιούμορ και τη χάρη της όπως αυτή αποτυπώνονταν στα σχόλιά της. Δεν λέω ότι την ερωτεύτηκα. Εκεί παίζει ρόλο και η φυσική παρουσία. Η φυσική ομορφιά και όχι η εικονική. Ερωτεύεσαι ένα σύνολο χαρισμάτων σε μια γυναίκα. Ακόμη και τον τρόπο που

Γράφεις κάτι νέο αυτήν την περίοδο; Ναι γράφω… Μια χιουμοριστική προσέγγιση της ελληνικής απιστίας υπό τον τίτλο: «Γαμώ το κέρατό μου…». Μη μου ζητήσεις να σου περισσότερα, θα απιστήσω απέναντι στο γραπτό μου. Όταν δεν γράφεις, με τι ασχολείσαι; Με το έφιππο κυνήγι της αλεπούς… Αγαπημένο μου άθλημα. Έχω ράψει και κοστούμι στα μέτρα του κυνηγού. Δυστυχέστατα δεν με ακολουθεί το λαγωνικό μου. Μου προέκυψε κόπρος κι όπως καταλαβαίνεις κάνω όλη τη δουλειά μόνος μου… Να σου ζητήσω μια χάρη; Δε λες στις «ελεύθερες» φίλες σου να μου κάνουν ένα αίτημα φιλίας; Κόλλησα στους 150 φίλους… Για μια απευθείας επικοινωνία με τον συγγραφέα μπορείτε να επισκεφτείτε τη σελίδα του (πού αλλού, στο Facebook φυσικά) ώστε να λύσετε κάθε απορία για το εν λόγω μέσο… https://www.facebook.com/stefanos laskaris

ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΟΥΤΣΟΥΚΟΥ

Η αγάπη μου για την Ευαγγελία Ευσταθίου και τις ιστορίες της είναι τεράστια. Επιλέγω πλέον τα βιβλία της χωρίς να το σκεφτώ και δεν έχω μετανιώσει ποτέ. Κάθε φορά που κυκλοφορεί κάτι καινούριο της πάντα εκπλήσσομαι. Το ύφος της είναι μοναδικό , αξεπέραστο θα έλεγα. Ρουφάω το κάθετι που μου δίνει από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα σε πολύ λίγο χρόνο και μετά........ Μετά , περιμένω υπομονετικά το επόμενο , έχοντας χαραγμένη στο μυαλό μου την ιστορία που μόλις άφησα πίσω μου. Περιμένοντας να κυκλοφορήσει το Γυάλινο Ρόδο , ήμουν θα έλεγα πολύ ήρεμη και πολύ χαλαρή. Θεωρούσα πως ήξερα ήδη τι θα συναντήσω στο βιβλίο και είχα επαναπαυτεί. Είχα φροντίσει να ενημερωθώ πλήρως για την υπόθεση ή τουλάχιστο έτσι νόμιζα. Η πρώτη έκπληξη ήρθε την ημέρα που κυκλοφόρησε το βιβλίο. Ανέλπιστα νωρίς . Ενώ είχα συνηθίσει πως τον πρώτο μήνα του καλοκαιριού θα τον περάσω στο μπαλκόνι μου αγκαλιά με το βιβλίο της αγαπημένης μου και ένα ποτήρι κρασί έσκασε η κυκλοφορία του κάπου κοντά στο τέλος Απριλίου .Πραγματικά πανικοβλήθηκα. Δεν είχα σταματήσει ακόμα από τη δουλειά , το παιδί μου δεν είχε τελειώσει ακόμα από το σχολείο και εγώ ήθελα να απολαύσω το βιβλίο χωρίς τίποτα να μου αποσπά την προσοχή. Αποφάσισα να περιμένω λίγο να ηρεμήσουν τα πράγματα στη ζωή μου και να αφοσιωθώ αποκλειστικά και μόνο σε αυτό .Τα σχόλια που διάβαζα και άκουγα από όλους όσους είχαν διαβάσει ήδη το βιβλίο ήταν κάτι παραπάνω από ζεστά και θετικά. Τι άλλο θέλει ένας συγγραφέας; Να ανταμειφθεί ο κόπος του , να αγαπηθεί η ιστορία και οι ήρωες του. Πόσο τυχερή ήταν η Ευαγγελία και πόσο άτυχη εγώ, που ενώ είχα και θαύμαζα το βιβλίο στο σπίτι μου αρκέστηκα μόνο στο να το χαϊδεύω και να το αφουγκράζομαι , την κλασσική μου συνήθεια. Αυτή η αναμονή πραγματικά με τσάκιζε. Σαν μικρό παιδί

ΤΟ ΓΥΑΛΙΝΟ ΡΟΔΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ Η αγαπημένη Αλεξάνδρα Κουτσούκου κάνει την κριτική της και αξίζει να διαβαστεί.

αισθανόμουν που περιμένει ανυπόμονα τον Άγιο Βασίλη να έρθει. Επιτέλους ο καιρός για να το ξεκινήσω και εγώ είχα φτάσει .Και έκανα αυτό που πάντα κάνω , διέκοψα κάθε επικοινωνία με τον έξω κόσμο , ευλαβικά αφοσιώθηκα σε αυτό που είχα μπροστά μου τόσο καιρό.Δεν θα έβλεπα απλά το πανέμορφο γαλάζιο

εξώφυλλο που απεικόνιζε το όμορφο πρόσωπο της Εμμανουέλας Μαράντη αλλά θα εισχωρούσα μέσα του και θα γινόμουν ένα με αυτό.Καθαρή ερωτική σχέση θα χαρακτήριζα όλο αυτό που με δένει με τα βιβλία της Ευαγγελίας. Χώθηκα στο βιβλίο απο την πρώτη σελίδα .Όλα γύρω μου χόρευαν στο ρυθμό της

Η αγάπη μου για την Ευαγγελία Ευσταθίου και τις ιστορίες της είναι τεράστια. Επιλέγω πλέον τα βιβλία της χωρίς να το σκεφτώ και δεν έχω μετανιώσει ποτέ. Κάθε φορά που κυκλοφορεί κάτι καινούριο της πάντα εκπλήσσομαι. Το ύφος της είναι μοναδικό, αξεπέραστο θα έλεγα. Ρουφάω το κάθετι που μου δίνει από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα σε πολύ λίγο χρόνο και μετά..

Εμμανουέλας και του Νίκολας. Δυνατή ιστορία και εξαιρετικά ερωτεύσιμοι ήρωες. Ούπς!!!!!!!!!!!!!!!!Ερωτεύσιμοι είπα;;; Τώρα πλέον όλοι καταλάβατε την αδυναμία μου στον ήρωα του βιβλίου , τον Νίκολας. Ο απόλυτος άνδρας , η φαντασίωση κάθε γυναίκας. Όλες θα τον θέλαμε δικό μας αλλά καμία δεν μπορεί να τον έχει γιατί απλά υπάρχει και ανήκει δικαιωματικά μόνο στη δημιουργό του . Ιστορία που σε κρατάει σε εγρήγορση.Δεν σε αφήνει να ξεχαστείς αλλά ούτε και να βαρεθείς. Συνδυάζει τα πάντα . Διάχυτο ερωτισμό , μυστήριο και έντονα αστυνομική υπόθεση . Θαύμασα για ακόμα μια φορά τις περιγραφές της Ευαγγελίας. Βρέθηκα και εγώ στους Καλαρίτες και σεργιάνισα τα μέρη παρέα με τους ήρωές. Απόλαυσα τόσο πολύ αυτή τη βόλτα που πραγματικά νόμισα πως ήμουν εκεί. Οι περιγραφές της Ευαγγελίας άλλοτε έντονες και άλλοτε ήπιες όπου χρειάζεται. Αγκαλιάζει τους ήρωες της με τρυφερότητα και ξεδιπλώνει το χαρακτήρα τους με αγάπη και στοργή , σαν μάνα που κρατά αγκαλιά τα παιδιά της. Όλοι της οι ήρωες ακόμα και οι πιό "κακοί " αν μου επιτρέπεται αυτός ο χαρακτηρισμός , έχουν κάτι να κρύψουν , κάτι να τους βαραίνει , κάτι που στα μάτια του αναγνώστη θα τους κάνει λίγο πιο προσιτούς .Η γλώσσα που χρησιμοποίει , τρέχει αβίαστα περιγράφοντας χωρίς να σκοντάφτει πουθενά , σε περιγραφές χαρακτήρων , τοποθεσιών και συναισθημάτων και περνά έτσι εύκολα σε αυτόν που διαβάζει όλα αυτά που θέλει να πει και πρέπει να νιώσει ο αναγνώστης. Σε αυτό το βιβλίο η γλώσσα της λύνεται λίγο παραπάνω αφού ένας από τους ήρωες του βιβλίου είναι κατά συρροή δολοφόνος και η Ευαγγελία

αριστοτεχνικά μπαίνει στο πετσί του και ξεδιπλώνει το χαρακτήρα του αλλά και το ταλέντο της σε αυτό το είδος. Το αστυνομικό μυθιστόρημα. Και λίγο πριν το τέλος μας γνωρίζει τους ήρωες του επόμενου βιβλίου της , που τους ζωγραφίζει τόσο όμορφά και τους ταιριάζει απόλυτα στον πίνακα του Γυάλινου Ρόδου. Αν αναζητάτε κάτι για να κλάψετε , να συγκινηθείτε , να αγαπήσετε , να θυμώσετε , η καρδιά σας να χτυπήσει με έντονους ρυθμούς, να μπείτε και εσείς λίγο στο μυαλό του δολοφόνου , στο μυαλό του αστυνομικού ή να νιώσετε το φόβο του θύματος τότε το γυάλινο ρόδο είναι μια εξαιρετική επιλογή για ζεστά καλοκαιρινά βράδια. Σίγουρα θα νιώσετε μια πληθώρα συναισθημάτων να σας κατακλύζει..... Λίγα λόγια για την υπόθεση: Η Εμμανουέλα Μαράντη δεν υπήρξε ποτέ ένα ανέμελο παιδί. Βρισκόταν πάντα στο κέντρο μιας οικογενειακής θύελλας και αντιμετώπιζε τα αδιέξοδα συνήθως με τη φυγή. Έτσι, έπειτα από ένα ισχυρό συναισθηματικό σοκ τη βραδιά των γενεθλίων της, καταλήγει σε μοναστήρι της Ηπείρου αποφασισμένη να αποσυρθεί από τα εγκόσμια και να αναζητήσει τη γαλήνη του Θεού, για να επουλώσει τις βαθιές πληγές της και να αφήσει οριστικά πίσω της τις σκιές του παρελθόντος. Την ίδια στιγμή, ο Νίκολας Κάραλης, υπαστυνόμος της Διεύθυνσης Εγκληματολογικών Ερευνών, πιστεύοντας πως έχει λυτρωθεί από τα φαντάσματα του δικού του παρελθόντος, αναλαμβάνει την προστασία της

Εμμανουέλας από τη δολοφονική μανία ενός άγνωστου ψυχοπαθούς που επιτίθεται σε νεαρά ορφανά κορίτσια, του επονομαζόμενου Φονιά με τα Μαύρα Ρόδα, ο οποίος δείχνει ότι δε θα σταματήσει το θανατηφόρο παραλήρημά του αν δε φτάσει σ' εκείνη. Ο Νίκολας και η Εμμανουέλα γίνονται οι πρωταγωνιστές μιας απίστευτης περιπέτειας σε ένα σκηνικό τρόμου την ώρα που το ρολόι μετράει αντίστροφα για το κύκνειο άσμα μιας ψυχής τσακισμένης από την παράνοια και τη διαστροφή. Παράλληλα, προσπαθούν να αντιμετωπίσουν το κοινό οδυνηρό παρελθόν τους και ταυτόχρονα το απροσδόκητο παρόν τους. Και, καθώς τα μυστικά ανασύρονται από το σκοτεινό πυθμένα της κρύπτης τους, οι δυο τους καλούνται να δώσουν απάντηση στο μεγαλύτερο δίλημμα απ' όλα: Ενωμένοι μες στην κοσμοχαλασιά ή μοναχικοί σολίστ σε μια παράσταση με αβέβαιο τέλος; Λίγα λόγια για τους Καλαρίτες: Οι Καλαρίτες είναι ορεινός οικισμός που βρίσκεται στις δυτικές πλαγιές της γεωτεκτονικής ζώνης της οροσειράς της Πίνδου του Νομού Ιωαννίνων στην Ήπειρο. Βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο του νομού, 56 χλμ. ΝΑ των Ιωαννίνων. Ο οικισμός ήκμασε ιδιαίτερα τον 18ο αι. με το εμπόριο (υφαντά, μετάξι από τη Θεσσαλία, ακατέργαστα δέρματα ζώων κ. ά.) και την ανάπτυξη της χειροτεχίας (έργα σε ασήμι και χρυσό) κατά την περίοδο αυτή αρκετοί κάτοικοι των Καλαριτών διατηρούσαν εμπορικούς οίκους σε πολλά ευρωπαϊκά κέντρα.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στις φίλες μου Ευαγγελία Ευσταθίου, Γεωργία Κακαλοπούλου, Νατάσα Γκουτζικίδου και Μαρία Προδρόμου που μέσα από τις ιστορίες και τους ήρωες τους δειλά -δειλά βγαίνει στο φως όλο αυτό που έχω καταχωνιασμένο στο μυαλό μου και που τολμά να σταθεί στο χαρτί Ευχαριστώ για όλα. Αλεξάνδρα Κουτσούκου

ΓΡΑΦΕΙ Η ΧΡΥΣΑ ΛΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ Αν επιθυμείτε να επικοινωνήσετε με τη Χρύσα Λουλοπούλου μπορείτε να το κάνετε στο chrislou62@hotmail.com

«Θάλασσα πικροθάλασσα.» Είμαι η Αντιγόνη. Μισώ τα καλοκαίρια, τη θάλασσα και τις διακοπές. Αν σου κάνει κέφι, πες με γριά παράξενη. Στην πραγματικότητα δεν είμαι ούτε τόσο γριά ούτε και τόσο παράξενη. Είμαι απ' αυτές τις ηλικιωμένες που δεν μιλούν πολύ, που δεν χαμογελούν ποτέ, μόνο κάθονται παράμερα και κοιτούν την ανοιχτωσιά, χωρίς να κινήσουν τη ματιά απ 'τον ορίζοντα, πάντα αμίλητες. Όμως σήμερα θα σου πω την ιστορία μου. Έτσι, επειδή η μοναξιά είναι αβάσταχτη και θες να τη μοιραστείς έστω μ' ένα ξένο. Ήμουν ,θυμάμαι, δεκαπέντε χρονών. Μια έφηβη ώριμη και καλοφτιαγμένη. Μεγαλόδειχνα για την ηλικία μου. Τ' αγόρια της γειτονιάς με φλέρταραν με ραβασάκια, όμως εγώ ήμουν αποφασισμένη να δοθώ και να παντρευτώ μόνο όποιον αγαπήσω δυνατά. Κάποιον που θα με συγκινούσε βαθιά. Έτσι κι έγινε. Ο έρωτας ήρθε, σπουδαίος και τρανός και είχε το όνομα Θάνος. Ήταν ηθοποιός σε έναν περιοδεύοντα θίασο που έφτασε στη μικρή μας πόλη. Είκοσι χρονώ παλικάρι. Ένας πανέμορφος νέος που μόλις τον είδα να παίζει πάνω στη σκηνή, η ανάσα μου δε μου' φτανε. Το ήξερα, το ένιωσα. Εκείνος ήταν ο άντρας της ζωής μου. Οι δικοί μου δεν μ' άφηναν να πηγαίνω στο σινεμά που ήταν η μεγάλη μου αγάπη. Από μωρό έλεγα πως θα γίνω τραγουδίστρια, μπαλαρίνα και ηθοποιός. Τι ξύλο έφαγα για αυτά μου τα όνειρα! Ώσπου στο τέλος σταμάτησα να το λέω, δεν έβγαλα όμως ποτέ από μέσα μου τον κρυφό μου πόθο. Κλεινόμουν στην αποθήκη με τις ώρες κι έπαιζα ρόλους φανταστικούς. Εγώ ήμουν ο σκηνοθέτης, εγώ ο ηθοποιός, εγώ το κοινό που με αποθέωνε στο τέλος. Κι ας φώναζε η μάνα

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ

ΠΟΡΤΑΣ Είμαι η Αντιγόνη. Μισώ τα καλοκαίρια, τη θάλασσα και τις διακοπές. Αν σου κάνει κέφι, πες με γριά παράξενη. Στην πραγματικότητα δεν είμαι ούτε τόσο γριά ούτε και τόσο παράξενη. Είμαι απ' αυτές τις ηλικιωμένες που δεν μιλούν πολύ, που δεν χαμογελούν ποτέ, μόνο κάθονται παράμερα και κοιτούν την ανοιχτωσιά, χωρίς να κινήσουν τη ματιά απ 'τον ορίζοντα, πάντα αμίλητες. Όμως σήμερα θα σου πω την ιστορία μου. Έτσι, επειδή η μοναξιά είναι αβάσταχτη και θες να τη μοιραστείς έστω μ' ένα ξένο.

μου απ' έξω να βγω γιατί θα τις έτρωγα.

ένοιαζε. Έτσι ήμουν εγώ. Ατίθαση και ανεξάρτητη.

Μόλις, λοιπόν, έμαθα ότι θα' ρχόταν στα μέρη μας ένας θίασος, έτρεξα να μάθω την τιμή του εισιτηρίου. Τρελή από χαρά που το μικρό μου κομπόδεμα την κάλυπτε, έβαλα το καλό μου φόρεμα και πήγα. Μόνη μου. Δε μ'

Ο νεαρός ηθοποιός έπαιζε κι εγώ ρουφούσα τα λόγια του. Τον κοίταζα με τόση προσοχή, που θα μπορούσα να τον περιγράψω άψογα στο τέλος της παράστασης. Όταν τελείωσε και όλοι έφυγαν, τον πλησίασα δισταχτικά, του συστήθηκα, τον συγχάρηκα

και- κουβέντα στην κουβέντα-του ομολόγησα και το δικό μου έρωτα για την υποκριτική. Του απάγγειλα ένα μονόλογο και του ζήτησα τη γνώμη του. Εκείνος με κοίταζε χαμογελώντας.

-Λοιπόν, μικρή μου, ναι, έχεις ταλέντο! Κρίμα να τ' αφήσεις να πάει χαμένο, κρίμα! Έχεις λίγο χρόνο; -Βεβαίως! απάντησα πρόθυμα, αν και ήξερα πως θα έτρωγα πάλι ξύλο έτσι που είχα αργήσει ήδη.

-Έλα, πάρε αυτό το βιβλίο και ας παίξουμε μαζί λίγο απ' το έργο που είδες σήμερα. Θα είσαι η κεντρική ηρωίδα. Παίξαμε μια μεγάλη σκηνή από το έργο. Εκείνος με παρακολουθούσε ενθουσιασμένος. Μετά καθίσαμε και μιλήσαμε κι άλλο στην άκρη της σκηνής και μιλήσαμε για το θέατρο, για την ανάγκη των ηθοποιών να εκφραστούν μ' αυτό τον τρόπο, για τις απογοητεύσεις που δίνει αυτό το επάγγελμα, αλλά και για τις χαρές. Ο Θάνος μιλούσε παθιασμένα κι εγώ τον άκουγα εκστασιασμένη. Γινόταν ακόμη πιο όμορφος όταν μιλούσε γι' αυτό που λάτρευε. Όταν πια, με βαριά καρδιά αποφάσισα να τον αφήσω, ήταν αργά, πάρα πολύ

αργά. Ο πατέρας μου με περίμενε έξω απ' την αυλόπορτα κόβοντας βόλτες πάνω κάτω. Άστραψαν τα μάτια του μέσα στο σκοτάδι όταν με είδε. Πέταξε νευρικά το τσιγάρο και ήρθε προς το μέρος μου. Με άρπαξε απ' τα μαλλιά και με στριφογύρισε. Άχνα εγώ. Ήξερα πότε είχε δίκαιο.

-Πού ήσουνα, μωρή, πού; Τα χέρια του και τα λόγια του μου έδειξαν πόσο είχα παραβεί τις υποχρεώσεις μου σαν κόρη ενός τίμιου άντρα. Μπήκα στο σπίτι με χαμηλωμένο το κεφάλι και απέφυγα τη φαρμακερή ματιά της μάνας μου που ψιθύριζε λόγια πικρά. Δεν το έβαλα κάτω όμως. Το άλλο βράδυ ξαναπήγα κρυφά στην παράσταση. Ήταν η τελευταία και δεν ήθελα με τίποτε να τη χάσω. Άσε που ήμουν σίγουρη ότι κάποιος με περίμενε. Το' σκασα απ' το παράθυρο και να' σου η κυρία, πρώτη θέση πάλι! Ο Θάνος μόλις με είδε, έδειξε πόσο χάρηκε. Όταν μετά το τέλος της παράστασης ήρθε κοντά μου, η ανάσα του έκαιγε.

-Γιατί ήρθες πάλι, μικρή μάγισσα; Φύγε, δεν είναι αυτό μέρος για σένα! Όλο πίκρες και στερήσεις. Γύρνα στο σπίτι σου! Θα βρεις ένα καλό παιδί να σε παντρευτεί και σε λίγα χρόνια θα' χεις ξεχάσει το όνειρό σου!

-Κι εσένα πώς θα σε ξεχάσω; ξεστόμισα ξέπνοα. Με κράτησε σφιχτά πάνω του. Δε μιλήσαμε. Ο έρωτας μιλούσε μέσα απ' τα τρεμάμενα κορμιά μας. Με πήρε απ' το χέρι και μείναμε καθιστοί κι αμίλητοι στο φεγγαρόφωτο για πολλή ώρα. Όταν καταλάβαμε ότι ήταν πολύ αργά, μου είπε τρυφερά: -Σήκω, θα σε πάω σπίτι σου.

-Δεν μπορώ να πάω. Θα με διώξουν! Αν δε με σκοτώσουν δηλαδή! Ο πατέρας μου είναι πολύ αυστηρός. Δεν τα σηκώνει αυτά. Χθες με έδειρε πολύ που άργησα. Για κείνον πάνω απ' όλα η τιμή του! Σε παρακαλώ, πάρε με μαζί σου! Δεν θα σου είμαι βάρος, θα δουλεύω! Θα κάνω τα θελήματα στο θίασο. Σε παρακαλώ! Δεν μπορώ να ξαναγυρίσω σπίτι μου! Κανείς τους δεν με καταλαβαίνει! Νομίζουν ότι είμαι τρελή! Ίσως να είμαι. Όμως το νιώθω! Θα θαφτώ σ' αυτό τον τόπο! Σε παρακαλώ, βοήθησέ με! Με κοίταξε και διάβασε στα μάτια μου την αποφασιστικότητα.

-Εντάξει! Όμως πρώτα θα πάμε να το ανακοινώσεις τους γονείς σου. Θα ζητήσεις την άδειά τους και αν δε σ' αφήσουν, τότε φεύγουμε μαζί.

-Άντε πάλι, μικρή, τους πήρες τα μυαλά! Τι γυναίκα έχω εγώ! Τι τυχερός που είμαι! Ο μικρός μας Κωστάκης τριβόταν ευτυχισμένος ανάμεσά μας παίρνοντας αγάπη. Πέρασαν έτσι πέντε χρόνια. Πέντε ονειρεμένα χρόνια. Δεν ήταν σωστό που ήμουν τόσο ευτυχισμένη. Ο κόσμος γύρω είναι γεμάτος δυστυχία κι εγώ κοιτούσα τον ουρανό και ήταν σα να τον κορόιδευα. Πίστευα πως τίποτε δεν θα άγγιζε ποτέ την απόλυτη ευτυχία μου. Πως η ζωή μου θα ήταν πάντα ένα παραμύθι! Τι ανόητη, Θεέ μου! Μόλις φτάσαμε στη γωνία του σπιτιού μου, είδαμε τον πατέρα μου να πηγαίνει πέρα δώθε έξαλλος, όπως το προηγούμενο βράδυ. Η μάνα μου δίπλα του προσπαθούσε να τον ησυχάσει.

-Πώς να ηρεμήσω, ρε γυναίκα; Άμα γυρίσει, θα τη σφάξω σαν κοτόπουλο, τ' ορκίζομαι! Ακόμα χθες τις έφαγε και μυαλό δεν έβαλε το παλιοκόριτσο! Ακούς εκεί να τολμάει να τριγυρνάει από δω κι από κει νυχτιάτικα και να λερώνει έτσι την τιμή του Φώτη, η τσούλα! Που ανάθεμα την ώρα που τη γέννησες την τρελή! Μια άσπρη μέρα δεν είδαμε με δαύτη τη φαντασμένη! Όλο βλακείες πως θα γίνει θεατρίνα και ντιζέζ! Μωρέ, θα τη σφάξω μια και καλή, να τελειώνουμε! Ο Θάνος μου έσφιξε το χέρι και σκούπισε τα δάκρυα που το παράπονο έφερε στα μάτια μου. Δεν ήμουν τσούλα. Απλώς τα όνειρά μου διέφεραν από κείνα των κοριτσιών της ηλικίας μου. Όχι, δεν θα υπέκυπτα. Το πείσμα το πήρα απ' τον πατέρα μου. Θα τραβούσα το δρόμο μου κι ας μ' έβγαζε όπου ήθελε. Τουλάχιστον θα ήταν δική μου επιλογή. Από κείνο το βράδυ ο Θάνος έγινε ο σύντροφος, ο άντρας μου, ο αδελφός μου, ο μέντοράς μου. Έζησα μαζί του τα ωραιότερα χρόνια της ζωής μου. Γεμάτα έρωτα, ευτυχία κι αγάπη παραμυθένια. Όλα έγινε για μένα κι όλα έγινα για κείνον. Είχα τα πάντα, ήμουν τόσο γεμάτη, που μόνο κάποιες στιγμές αναπολούσα το σπίτι μου και τους γονείς μου. Τους έγραψα αρκετές φορές και τους εξήγησα γιατί είχα φύγει. Τους ζήτησα να με

συγχωρήσουν και να δεχτούν να γνωρίσουν τον άντρα που παντρεύτηκα. Μου απάντησαν με ένα σκληρό γράμμα πως δεν είχαν πια κόρη, πως πέθανε την ώρα που πέρασε το κατώφλι του σπιτιού τους. Πως δεν ήθελαν να πάω ούτε στην κηδεία τους γιατί ήμουν μια ντροπιασμένη. Έκλαψα πολύ, γιατί τους αγαπούσα. Ο Θάνος μου συμπαραστάθηκε με πολλή τρυφερότητα. Τον άλλο χρόνο γέννησα το πρώτο μας παιδί. Ένα πανέμορφο αγοράκι που το λατρέψαμε και οι δύο. Οι τρεις μας ήμασταν μια χαρούμενη παρέα που χαλούσε τον κόσμο με γέλια και παιχνίδια. Μας κοίταζαν οι μεγαλύτεροι του θιάσου και μας χαίρονταν. Ήμασταν δυό παιδιά που έφεραν στον κόσμο άλλο ένα. Το μωρό μας το βάφτισε ο μεγαλύτερος ηθοποιός της ομάδας, ο Κωσταντής, και του έδωσε το όνομά του. Ο κουμπάρος μας ήταν πρόσφυγας από τη Σμύρνη. Κουβαλούσε αυτούσιο τον πόνο της γενιάς του και μου τον δίδαξε μέσα απ' τα τραγούδια που μου έμαθε. Ήμουν καλή μαθήτρια. Ο Κωσταντής δεν είχε δική του οικογένεια κι έτσι έγινε ο πνευματικός πατέρας και των τριών μας. Τον Θάνο ήδη τον είχε σα γιο του. Εμένα μου μάθαινε πώς να καλλιεργήσω τη φωνή μου. Ο Θάνος με δίδασκε θέατρο και ο Κωσταντής ορθοφωνία. Σιγά-σιγά άρχισα να δουλεύω σε ταβέρνες την ώρα που τελείωνε η παράσταση. Ο άντρας μου με καμάρωνε από κάποιο τραπέζι και όταν τελείωνα ερχόταν κοντά μου, πάντα το ίδιο ερωτευμένος και μου' λεγε με καυτή ανάσα:

Κάποια μέρα είπα στο Θάνο μου μισοπροβληματισμένη-μισοχαρούμενη πως μάλλον ήμουν έγκυος ξανά. Μ' αγκάλιασε και με σήκωσε στον αέρα. Αυτό διέλυσε με μιας τους δισταγμούς μου. Ανησυχούσα μήπως δεν θα τα φέρναμε βόλτα οικονομικά.

-Μη φοβάσαι, μικρή μου, θα τα καταφέρουμε για άλλη μια φορά! Μια μέρα τα παιδιά μας θα είναι περήφανα που θα έχουν μάνα μια σπουδαία τραγουδίστρια και πατέρα ένα μεγάλο ηθοποιό! είπε γελώντας ενθουσιασμένος. Όσο είμαι κοντά σου, μη φοβάσαι τίποτε! Και σκοπεύω να είμαι εδώ για καμιά πενηνταριά χρόνια ακόμη! Αν μ' αντέξεις, δηλαδή! Πόσο τον αγαπούσα! Σπάνια μια γυναίκα μπορεί να νιώσει έτσι γεμάτη σε μια σχέση. Όταν έφτασα στον τελευταίο μήνα της εγκυμοσύνης μου, σταμάτησα να τραγουδάω στα κέντρα. Καθόμουν και παρακολουθούσα τον Θάνο μου από την πρώτη σειρά και τον καμάρωνα, όπως την πρώτη βραδιά που τον είδα. Ένα βράδυ μου είπαν πως με ζητούσε ένας καλοντυμένος κύριος από την Αθήνα. Παραξενεμένη πήγα κοντά του. Μου συστήθηκε ως εκπρόσωπος μεγάλης δισκογραφικής εταιρείας και μου πρότεινε να υπογράψω συμβόλαιο για συνεργασία μαζί τους. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Έτρεξα στον άντρα μου και του το είπα αναψοκοκκινισμένη.

-Στο' πα πως κάποτε θα γίνεις αστέρι! Μπράβο ,κορίτσι μου, μπράβο, καμάρι μου! Υπέγραψα το συμβόλαιο και μείναμε ως αργά σε μια ταβέρνα όπου ο Θάνος κέρασε για την επιτυχία μου όλο το θίασο. Η ηχογράφηση των τραγουδιών θα γινόταν αφού γεννούσα. Την επόμενη μέρα ήρθε χαρούμενος

στο δωμάτιο που νοικιάζαμε και παίρνοντας τον Κωστάκη στην αγκαλιά του, είπε χαρούμενος:

σε νοιάζει, μικρή μου, εμένα μου αρέσεις όπως είσαι και δεν θέλω να αρέσεις σε κανέναν άλλο!

-Λοιπόν, νεαρέ, τι θα έλεγες να πηγαίναμε στη θάλασσα; Να δει κι ο ήλιος λίγο την πανέμορφη μαμά σου! Μόνο που πρέπει να φας όλο το φαί σου, αλλιώς δεν έχει μπάνιο, εντάξει;

Μου έδωσε ένα ηχηρό φιλί στο μέτωπο και παίρνοντας τον Κωστάκη στους ώμους του, μπήκε στη θάλασσα, λέγοντας γελώντας:

Όσο εγώ ετοίμαζα τα πράγματά μας, ο μικρός μας έφαγε όλη τη μερίδα του και μας έδειξε περήφανος το άδειο πιάτο του.

-Πάμε τώρα; είπε με αδημονία.

-Πάμε! απάντησα και ξεκινήσαμε αγκαλιασμένοι και οι τρεις. Ο Θάνος διάλεξε μια ακτή όπου δεν υπήρχε κανείς πέρα από δυο ψαράδες σε μακρινή απόσταση. Δεν ήταν η κατάστασή μου, ούτε οι εποχές εκείνες πρόσφορες για τέτοιου είδους θέαμα. Ξεντυθήκαμε και με πείραζαν και οι δύο.

-Πωπω, πόσο χοντρή είναι η μαμά! γελούσε ο Κωστάκης μου.

-Θα μας κάνει όμως μια αδερφούλα που θα έχει τα υπέροχα πράσινα μάτια της. Για να μην παραπονιέται συνεχώς ότι εσύ είσαι φτυστός ο πατέρας σου! Έτσι κορίτσι μου; -Έτσι, αγάπη μου! συμφώνησα κοιτάζοντας ενοχλημένη τους δύο ψαράδες που μας κοίταζαν από μακριά.

-Τι είναι; με ρώτησε ο Θάνος, μαντεύοντας τις σκέψεις μου. Σε πειράζει που σε βλέπουν έτσι; Μη

-Να μου προσέχεις την κόρη μου! Να μη μου την τσουρουφλίσεις! Ξάπλωσα στη ζεστή άμμο και χάιδεψα την κοιλιά μου μακαρίζοντας τον εαυτό μου για την ευτυχία του. Όλα τα είχα, όλα! Ανασηκώθηκα για να καμαρώσω τους άντρες της ζωής μου για άλλη μια φορά και τότε είδα κάτι, που εύχομαι να μη δει ποτέ άνθρωπος. Το πρόσωπο του Θάνου έμοιαζε να συσπάται από πόνο κι έχασε την ισορροπία του. Τρέκλιζε επικίνδυνα και ο Κωστάκης μου, καθισμένος στους ώμους του, το πήρε για παιχνίδι και φώναζε από χαρά. Γελούσε δυνατά, την ώρα που ο πατέρας του ψυχορραγούσε από ανακοπή καρδιάς. Για μια μόνο στιγμή το βλέμμα του Θάνου μου συναντήθηκε με το δικό μου. Μια ατέλειωτη στιγμή, που έφτασε να γκρεμίσει τον καλοχτισμένο κόσμο μου. Ήταν σα να μου ζητούσε βοήθεια, που δεν μπορούσα να του δώσω και μαζί συγγνώμη που με άφηνε, παίρνοντας μαζί του το μισό κομμάτι της ζωής και της καρδιάς μου. Άρχισα να τσιρίζω. Μάταιο! Ώσπου να καταλάβουν οι άντρες που ψάρευαν αμέριμνοι παραπέρα τι συνέβαινε, ο άντρας μου βυθίστηκε αργά, σα δέντρο που έπεφτε, με το μωρό μου στους ώμους του που ξεφώνιζε από απόγνωση πια, καταλαβαίνοντας τη μοίρα του. Τους είδα να φεύγουν από κοντά μου,

ανήμπορη να κάνω οτιδήποτε. Με είχε βάλει να του υποσχεθώ ότι θα πρόσεχα το άλλο μας παιδί. Δεν ήξερα και κολύμπι, πανάθεμά με!... Όταν οι ψαράδες τους έβγαλαν, ήταν αργά. Η θάλασσα που τόσο μισώ, ρούφηξε στα σπλάχνα της τη χαρά μου. Τα κύματα έκλεισαν τα μάτια που αγαπούσα όσο τίποτ' άλλο. Τόσο άδικο! Κι αν με ρωτήσεις ποιος θάνατος με πόνεσε περισσότερο, αν μπορώ να ξεχωρίσω, θα σου έλεγα εκείνος του παιδιού μου, όσο κι αν λάτρευα τον άντρα μου. Με τίποτα δε συγκρίνεται αυτή η απώλεια, όσα χρόνια κι να περάσουν. Το μόνο που με παρηγορεί, είναι ότι τα μικρά παιδιά, λένε, γίνονται αγγελούδια. Κάπου εκεί ψηλά θα είναι το μικρό μου. Γι' αυτό κοιτάω με τις ώρες τον ορίζοντα, μήπως το δω να μου χαμογελά. Όσο για το Θάνο μου, δεν θέλησα ούτε τη σκέψη άλλου άντρα στο πλευρό μου. Μετά από κείνον, ποιος να μπορέσει να με συγκινήσει; Είχα όση αγάπη πόθησα στη ζωή μου. Όχι ποσοτικά, μα ποιοτικά. Γι' αυτό και συνειδητά έμεινα μόνη μου κοντά σαράντα χρόνια. Όταν έχεις γνωρίσει το τέλειο, τα ημίμετρα δεν σε ικανοποιούν πια. Να γιατί μισώ τα καλοκαίρια. Να γιατί μισώ τη θάλασσα. Καμία φορά όμως σκέφτομαι πως ίσως θα' πρεπε να πάψει αυτός ο πόλεμος, γιατί ήταν η τελευταία αγκαλιά που τους δέχτηκε. (συνεχίζεται) (Απόσπασμα από το βιβλίο της Χρυσούλας Λουλοπούλου «Η Πρώτη Ευγενική Αλήθεια»)

"Η ιστορία αυτή είναι βασισμένη σε αληθινό γεγονός. Την αφιερώνω στην αγαπημένη μου Ελένη, δυνατή μαχήτρια και καλή μαθήτρια της ζωής.”

ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΥΗ ΚΑΦΟΥΡΟΥ

" ΝΥΧΤΑ " Νύχτα, τα πέπλα σου απλώνεις, στης πόλης το πολύβουο μελίσσι, νύχτα, πάλι κάποιος θα σε ζήσει, μόνος, στιγμή - στιγμή και μαραζώνει...

Νύχτα,σαν πόνος έρχεσαι, χτυπάς στα στήθη ένα καινούργιο θύμα, νύχτα, για σένα γράφεται και τούτο δω το ποιήμα, κι' ο ποιητής, τον πόνο θα νικήσει...

Νύχτα,στη μοναξιά φίλη ιδανική, φέρνεις στο νου, παλιές εικόνες ξεχασμένες, στιγμές γλυκές, αγαπημένες, μα και λάθη, που κάνουν τη σχέση , να μένει φιλική...

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΗΣ ΕΥΗΣ ΚΑΦΟΥΡΟΥ «ΛΟΓΙΑ ΦΙΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΣ» ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΩΔΩΝΗ 2006.

ΠΕΡΙ... ΠΟΙΗΣΗ Νύχτα, τα πέπλα σου απλώνεις, στης πόλης το πολύβουο μελίσσι, νύχτα, πάλι κάποιος θα σε ζήσει, μόνος, στιγμή - στιγμή και μαραζώνει... Νύχτα, σαν πόνος έρχεσαι, χτυπάς στα στήθη ένα καινούργιο θύμα...

ΔΙΗΓΗΜΑ ΓΡΑΦΕΙ Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΩΠΥΛΗ ΜΠΟΥΓΑΖΙΑΝΟΥ

ΤΟ ΝΕΚΤΑΡ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ Η ώρα είχε φτάσει κιόλας έξι, ποτέ δεν είχε γυρίσει τόσο αργά από την δουλειά του. Έπρεπε να παραδώσει όμως εκείνη την δουλειά.. Το άγχος τον έπνιγε, μπήκε βιαστικός μέσα στο σπίτι και πριν προλάβει να ανοίξει καλά- καλά την πόρτα, η Ιρμα η σκυλίτσα του όρμησε επάνω του με δύναμη. Τον έγλυφε και με σχεδόν χορευτικές φιγούρες όρθια στα δύο της ποδαράκια πήγαινε μια μπροστά μια πίσω. Χρόνια τώρα γυρίζοντας πίσω από την δουλειά τον υποδεχόταν αυτό το μικρό και γλυκό τετράποδο. Η αγάπη που της έδινε καθημερινά την εισέπραττε πίσω με το παραπάνω. Ίσως ήταν το μόνο πλάσμα που είχε ενδιαφερθεί πραγματικά για εκείνον. Ο Φάνης ζούσε μόνος του εδώ και δέκα χρόνια σε ένα μικρό διαμέρισμα στην περιοχή της Πλάκας. Του άρεσε το μαγικό σκηνικό της περιοχής που σε ταξίδευε σε αλλοτινές εποχές. Αυτός ήταν και ο λόγος που είχε επιλέξει εκείνη την περιοχή να βρει σπίτι να στεγάσει την απέραντη μοναξιά του. Την είχε επιλέξει την μοναξιά, την ήθελε. Στα είκοσι του χρόνια βρέθηκε στο μονοπάτι του μεγάλου έρωτα με οδηγό τα μάτια της όμορφης Μαργαρίτας. Σπούδαζαν μαζί στην σχολή οικονομικών του Πειραιά . Στα μάτια της βρήκε την συντροφικότητα, την αγάπη, την

Ο Φάνης ζούσε μόνος του εδώ και δέκα χρόνια σε ένα μικρό διαμέρισμα στην περιοχή της Πλάκας. Του άρεσε το μαγικό σκηνικό της περιοχής που σε ταξίδευε σε αλλοτινές εποχές. Αυτός ήταν και ο λόγος που είχε επιλέξει εκείνη την περιοχή να βρει σπίτι να στεγάσει την απέραντη μοναξιά του. στήριξη που ζητούσε. Θύελλα ερωτική ξέσπασε από τις πρώτες κιόλας εβδομάδες της σχέσης τους. Άνεμος αγάπης τους πήρε και τους ταξίδεψε σε άλλους κόσμους ονειρεμένους. Ζούσε ό ένας για τον άλλο μόνο. Η Μαργαρίτα η Αθηναία που πάσχιζε να καταφέρει να βγάλει την σχολή για να μπορέσει να βρει δουλειά, από οικογένεια μεροκαματιάρηδων και ο Φάνης από την μακρινή Φλώρινα έκανε τα πάντα για να έρθει στην Αθήνα ώστε να φύγει από την κλειστή κοινωνία όπου ήταν αναγκασμένος να ζει καθώς και από τους αδιάφορους γονείς του. Δεν ήταν πλούσιος. Όχι κάθε άλλο, μα επειδή εκείνος ήθελε να προχωρήσει να σπουδάσει και από μικρός του άρεσαν τα γράμματα , δεν ήταν άξιος

όπως ο αδερφός του. Που αντίθετα εκείνος ακολούθησε τον πατέρα του στα χωράφια χωρίς να φέρει καμία αντίρρηση. Όταν πέρασε στην Αθήνα οι δικοί του τον αποχαιρέτησαν με το βλέμμα γεμάτο ψύχρα. Έτσι έριξε μαύρη πέτρα πίσω του και δεν γύρισε ποτέ μα και δεν έμαθε ποτέ νέα των δικών του. Προσπάθησε κάνα δύο φορές να έρθει σε επαφή μα ήταν σαν να έψαχνε ψύλλους στα άχυρα. Παραιτήθηκε της προσπάθειας λοιπόν και συνέχισε την ζωή του. Με την Μαργαρίτα στο πλάι του πέρασε τα καλύτερα φοιτητικά χρόνια. Έπιασε αμέσως όταν έφτασε στην Αθήνα δουλεία βρήκε ένα διαμέρισμα κοντά στο πανεπιστήμιο και ξεκίνησε να ζει πραγματικά. Κουτσά στραβά σιγά-σιγά τα έβγαζε πέρα. Δεν χρειαζόταν πάρα

πολλά πράγματα του αρκούσαν τα λίγα τα ουσιαστικά. Η φοιτητική ζωή όμως κάποτε τελειώνει και η πραγματική πια ζωή απλώνεται σαν διάδρομος στρωμένος με αγκάθια να τον πατήσεις να πονέσεις, να μάθεις να ζήσεις. Τελείωσαν και οι δύο την σχολή με άριστα. Σαν αριστούχοι τους προώθησαν οι ίδιοι οι καθηγητές τους σε μεγάλη εταιρία. Τους απορρόφησαν αμέσως. Η Μαργαρίτα και λόγω της εμφάνισης της και λόγω ότι μίλαγε άπταιστα τρεις γλώσσες τοποθετήθηκε δίπλα στον γενικό διευθυντή. Η ζωή του Φάνη από εκείνη την στιγμή και έπειτα άλλαξε. Η κοπέλα που είχε γνωρίσει χάθηκε στα άδυτα της μεγάλης ζωής που της πρόσφεραν. Έχασε την γη κάτω από τα πόδια του ένα βράδυ που βρήκε την Μαργαρίτα του, την δική του Μαργαρίτα στο κρεβάτι τους με τον γενικό. Τόσο λίγο λοιπόν την γνώριζε, τόσο λίγο τον αγάπησε. Δεν έλεγε τίποτα για εκείνη. Δεν μίλησε αποχώρησε αξιοπρεπώς με το κεφάλι του ψηλά. Όταν γύρισε απλά και όμορφα της ζήτησε να φύγει. Έφυγε και εκείνος από τη μικρή ερωτική φωλιά τους, έφυγε και από την εταιρεία. Άλλη μια φορά ένιωθε προδομένος από άτομα που αγάπησε. Νοίκιασε το σπίτι στην Πλάκα υποσχόμενος στον εαυτό του ότι ποτέ ξανά , δεν θα άφηνε κανέναν να τον πληγώσει ξανά. Λίγους μήνες μετά βρέθηκε στον δρόμο του το μικρό κανίς που αργότερα υιοθέτησε, η γλυκιά Ιρμα. Κάθε πρωί έβγαινε βόλτα μαζί της και μετά κάθε βράδυ. Όλη την άλλη ημέρα έλειπε στην δουλειά του. Έκανε υπομονή το ζωντανό όμως

ήταν η ζωής της αυτός ο καλός άνθρωπος που την αγαπούσε. Κυριακή βράδυ ο Φάνης και η Ίρμα στην καθιερωμένη τους βόλτα στα σοκάκια της Πλάκας. Σε μια στιγμή η μέχρι τώρα ήρεμη σκυλίτσα του φεύγει από τα χέρια και τρέχει προς ένα άλλο κανίς που το συνοδεύει μια κοπέλα. Ο Φάνης τρέχει να την πιάσει, σταματάει και…

-Με συγχωρείς πάρα πολύ δεν το έχει κάνει ξανά.

-Μην ανησυχείς μιλάνε όλη την ημέρα, γνωρίζονται καλά. Μένω στην απέναντι πολυκατοικία από εσένα και κάθε πρωί μετά την βόλτα σας έχουν συζήτηση. Ο Φάνης χαμογελώντας κοίταξε το σκυλάκι του.

-Ώστε έχουμε κάνει και γνωριμίες μικρή μου ε; Χάρηκα πολύ με λένε Φάνη.

-Χαρά χάρηκα και εγώ. Η Χαρά ήταν χαρά θεού. Περπάτησαν μαζί ενώ τα δυο τετράποδα έμοιαζαν να είναι πραγματικά ευτυχισμένα. Μίλησαν, γέλασαν. Μετά από αρκετό καιρό ο Φάνης βρήκε το χαμένο του χαμόγελο το ίδιο και η Χαρά που και εκείνη δεν είχε περάσει λίγα. Από τότε ένωσαν τις μοναξιές τους και εφόσον και τα παιδιά τους πέρναγαν πραγματικά

καλά, αφιέρωναν όλο και περισσότερη ώρα στις όμορφες βόλτες τους. Ένα αδιόρατο πάθος ξεκίνησε μεταξύ τους. Δεν ήθελαν να το παραδεχτούν και οι δυο ένιωθαν φόβο. Δεν θα ήθελαν να πληγωθούν και να πληγώσουν ξανά. Μίλαγαν, διάβαζαν και πέρναγαν όσο καλύτερα μπορούσαν αποφεύγοντας να μιλήσουν ο ένας στον άλλο για αυτό που ένιωθαν. Η ζωή όμως τα φέρνει όπως θέλει εκείνη. Όταν κάτι είναι γραμμένο στα κατάστιχα της μοίρας, ότι και να κάνουμε αυτό θα γίνει. Έτσι ένα πρωινό μετά την βόλτα τους με τη Ίρμα, Φάνης και Ίρμα βρέθηκαν να χτυπάνε το κουδούνι της Χαράς.

-Κερνάς καφέ; Λέω να κάνω κοπάνα από την δουλειά σήμερα.

-Το συζητάς έλα μέσα. Πέρασε μέσα στο σπίτι της μια ζεστασιά κυρίευσε την καρδιά και το σώμα του. Ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα τον καθήλωσε. Ένιωθε σαν να ανήκε εκεί, σαν να γεννήθηκε να ζει εκεί μαζί της. Όσο εκείνη έφτιαχνε τον καφέ την πλησίασε και χωρίς να χάσει καθόλου χρόνο την έπιασε στην μέση την γύρισε προς το μέρος του. Οι ανάσες τους μπερδευτήκαν ενώ δυο ζευγάρια μάτια βρέθηκαν αντιμέτωπα με μια αλήθεια που τόσο καιρό απέφευγαν.

-Σε λατρεύω …. Της είπε και αυτή τη φορά δεν το μετάνιωσε ,δεν το φοβόταν.

-Και εγώ απάντησε εκείνη…. Αγκαλιαστήκαν σφιχτά ενώ τα χείλη τους ενώθηκαν με λαχτάρα να γευτούν το νέκταρ της αγάπης τους . Μια αγάπης που χτιζόταν καιρό τώρα τουβλάκι- τουβλάκι και έγινε ένα γερό κτίσμα με γερά θεμέλια…..

ΓΡΑΦΕΙ Η ΣΜΑΡΑΓΔΗ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ

Το όνομά της θύμιζε ουρανό και θάλασσα, κύματα και γλάρους…τη μοναδική της συντροφιά! Εδώ και καιρό η Πελαγία είχε εγκαταστήσει τη μοναξιά της σ' ένα μικρό σπιτάκι πάνω στα βράχια λίγο έξω από τον μικρό οικισμό του νησιού. Ονειροπόλα και ρομαντική, δεν ταίριαζε με τους συντοπίτες της που την έλεγαν αλαφροΐσκιωτη και κουνούσαν με οίκτο το κεφάλι, όποτε την έβλεπαν μ' εκείνο το ξεθωριασμένο, παλιό τετράδιο στο χέρι να γράφει…να γράφει…να γράφει… «Την κακομοίρα!» ψιθύριζαν δήθεν συμπονετικά. Ενδόμυχα ίσως και να ζήλευαν αυτό που οι ίδιοι δεν είχαν ή δεν τολμούσαν να αποκτήσουν: τη δύναμη να μπορούν να ονειρεύονται και να γεμίζουν μια σελίδα μοναχά μ' όλου του κόσμου τις ομορφιές, τα χρώματα και τα αρώματα. Μα την Πελαγία δεν την ένοιαζε! Προτιμούσε πολλές φορές τον κόσμο του ονείρου από την πεζή πραγματικότητα που βίωναν οι γύρω της. ΄Ετσι, απολάμβανε την ανατολή και τη δύση του ήλιου, που δέσποζε βασιλική η παρουσία του πάνω απ' το Αιγαίο ή χανόταν με τις ώρες στη σπηλιά που βρισκόταν στο χαμηλότερο σημείο των βράχων, την περίφημη νεραϊδοσπηλιά. Συνδεόταν με έναν παράξενο θρύλο που είχε περάσει σαν παραμύθι από γενιά σε γενιά. Πολλά χειμωνιάτικα βράδια, όταν οι στάλες της βροχής χτυπούσαν ρυθμικά τις στέγες των σπιτιών, οι γιαγιάδες μιλούσαν για την πανέμορφη νεράιδα που η ομορφιά της έκλεψε την καρδιά του βασιλόπουλου. Μια μεγάλη αγάπη γεννήθηκε, που όμως δεν ήταν γραφτό να στεριώσει. Εκείνος σκοτώθηκε στον πόλεμο, αφήνοντας την καλή του απαρηγόρητη. Νύχτες ολόκληρες ακουγόταν ο πονεμένος θρήνος της. Αιχμαλώτισε την ψυχή της ο πόνος. Τα δάκρυα θάμπωσαν τα φωτεινά της μάτια, η ομορφιά της μαράθηκε…αποσύρθηκε στο βάθος της σπηλιάς και δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά στο φως του ήλιου. Ένας παράξενος φόβος είχε πλημμυρίσει τους νησιώτες γι' αυτό και κανείς δεν πήγαινε ποτέ κατά κει, εκτός βέβαια από την «καημένη την

ΦΤΕΡΟΥΓΙΣΜΑ ΨΥΧΩΝ Το όνομά της θύμιζε ουρανό και θάλασσα, κύματα και γλάρους…τη μοναδική της συντροφιά! Εδώ και καιρό η Πελαγία είχε εγκαταστήσει τη μοναξιά της σ' ένα μικρό σπιτάκι πάνω στα βράχια λίγο έξω από τον μικρό οικισμό του νησιού. Ονειροπόλα και ρομαντική, δεν ταίριαζε με τους συντοπίτες της που την έλεγαν αλαφροΐσκιωτη και κουνούσαν με οίκτο το κεφάλι, όποτε την έβλεπαν μ' εκείνο το ξεθωριασμένο, παλιό τετράδιο στο χέρι να γράφει…να γράφει…να γράφει…

αλαφροΐσκιωτη που μιλά η δύστυχη μονάχη της!!!!». Στο ερημητήριο της Πελαγίας, άλλωστε, μόνο τα γλαροπούλια και τα κύματα μπορούσαν ν' ακούσουν τη φωνή της. Κι ήταν η βουβή φωνή μιας αγάπης αξόδευτης, που ζητούσε διέξοδο να βγει στο φως και να ζήσει. Η φωτογραφία, ελαφρά ζαρωμένη από την υγρασία, που τυχαία ανακάλυψε μια μέρα στην είσοδο της νεραϊδοσπηλιάς (άγνωστο και παράξενο συνάμα πώς είχε βρεθεί εκεί!), είχε γίνει όλος της ο κόσμος. Η μελαχρινή αντρική μορφή με τα μελί μάτια την καλημέριζε σιωπηλά

τα πρωινά και την καληνύχτιζε τα βράδια. Κι εκείνη του μιλούσε, του γελούσε..χίλιων λογιών συναισθήματα πλημμύριζαν την καρδιά της, αλλά και το πολυκαιρισμένο τετράδιο όπου κατέθετε τα εσώψυχά της. Είσαι μακριά μου...δε σε γνώρισα ποτέ κι όμως σε αγάπησα μια φωτογραφία μοναχά...κι όλες οι σκέψεις μου για σένα στο χαρτί… Μοιάζεις σαν άγγελος ντυμένος στα λευκά θλίψη στα μάτια σου κρυφή να την ξεγελάσεις προσπαθείς πίσω από ένα

Πολλά χειμωνιάτικα βράδια, όταν οι στάλες της βροχής χτυπούσαν ρυθμικά τις στέγες των σπιτιών, οι γιαγιάδες μιλούσαν για την πανέμορφη νεράιδα που η ομορφιά της έκλεψε την καρδιά του βασιλόπουλου. Μια μεγάλη αγάπη γεννήθηκε, που όμως δεν ήταν γραφτό να στεριώσει. Εκείνος σκοτώθηκε στον πόλεμο, αφήνοντας την καλή του απαρηγόρητη. Νύχτες ολόκληρες ακουγόταν ο πονεμένος θρήνος της. Αιχμαλώτισε την ψυχή της ο πόνος.

χαμόγελο. Είσαι μακριά μου...δε σε γνώρισα ποτέ κι όμως αφουγκράζομαι την ανάσα, την καρδιά σου, τη φωνή σου Για μια στιγμή … άσε ν' απλώσω το χέρι μου και να σ' αγγίξω να σε φέρω κάτω απ τον δικό μου ουρανό κάτω απ' τον ήλιο τον δικό μου σε γαλανές ακρογιαλιές γυμνοί να κολυμπήσουμε σε νερά κρυσταλλένια… και όταν τις νύχτες θα πέφτει απαλά το φως του φεγγαριού να σου ψιθυρίσω γλυκά και τρυφερά μια λέξη μοναχά: ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ. Λόγια γεμάτα έρωτα, γεμάτα θάλασσα κι αρμύρα που ξεπηδούν από τις κιτρινισμένες σελίδες, πετούν…πετούν και φτάνουν σε μια χώρα μακρινή, γεμάτη παράξενα χρώματα και αρώματα. Ο άντρας της φωτογραφίας, με το γλυκό χαμόγελο και το μελαγχολικό βλέμμα, κοιτούσε από το παράθυρο του τα φώτα της πόλης. Οι σκέψεις στο κεφάλι του είχαν στήσει άγριο χορό, καθώς εδώ και αρκετό καιρό ένα παράξενο όνειρο είχε στοιχειώσει την ύπαρξη του. Σκηνές από έναν τόπο γεμάτο άγρια ομορφιά, βράχια και γύρω γύρω θάλασσα…κι η μορφή μιας γυναίκας που ήταν ένα με το απέραντο γαλάζιο!!. Δεν την είχε δει ποτέ πριν, αλλά του ήταν τόσο οικεία. Τις νύχτες παρασυρόταν μαζί της σ' ένα ξέφρενο, μεθυστικό ερωτικό παιχνίδι. Οι λέξεις που έβγαιναν απ' το στόμα του ήταν σε μια γλώσσα παράξενη, που δεν είχε μιλήσει ποτέ. Ο έρωτας κι ο πόθος τον είχαν κυριεύσει για μιαν οπτασία. Σε ποιον όμως να

μιλούσε γι' αυτό που του συνέβαινε; Κανείς δεν θα τον πίστευε και σίγουρα θα γελούσαν μαζί του. Καθόταν, λοιπόν, κι έγραφε γράμματα με αποδέκτη αυτή την άγνωστη αγαπημένη, που παρέμεναν κλειδωμένα στο συρτάρι του. Όπως απόψε, που το χέρι του, σαν να το οδηγούσε κάποια αόρατη δύναμη, άρχισε να χαράζει λέξεις…. Φτάνει που ξέρω πως υπάρχεις…. Στα όνειρά σου θα σε συντροφεύω ως τη στιγμή που θα συναντήσω την ψυχή σου στη χώρα εκείνη που η μουσική δε σταματά ποτέ. Απόψε σ' ονειρεύτηκα…….. Ήρθες σαν οπτασία στο προσκεφάλι μου, την ώρα που ο πυρετός μ έκανε να παραληρώ σε μια γλώσσα που ποτέ δεν μίλησα. Πόσο με κούρασαν οι θεοί που χρόνια λάτρευα….οι φλόγες μυστικής θυσίας που άναβα… Όταν σε είδα να γίνεσαι ένα με τη φωτιά και τη θάλασσα, κατάλαβα πόσο μάταια ήταν όλα. Ακούμπησα το χέρι μου τρέμοντας στο στήθος σου Τα μάτια μου κολλημένα ΕΚΕΙ… Μου χάιδεψες το μέτωπο…. Έβγαλες το σταυρό που φορούσες και τον έκλεισες στη χούφτα μου φιλώντας την απαλά. «Να σε φυλάει για πάντα» μου ψιθύρισες «Μείνε» προσπάθησα να σου φωνάξω, όμως εσύ είχες ήδη φύγει μέσα στην ομίχλη. Άνοιξα τα μάτια…

Μέσα στα χέρια μου φυλακισμένο το φυλαχτό σου Ένα δάκρυ κύλησε απ' τα μάτια μου Μια λέξη βγήκε απ' τα χείλη μου σ' εκείνη τη γλώσσα που δεν μίλησα ποτέ Μια λέξη μοναχά ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ. Τι παράξενο! Την ένιωθε τόσο κοντά του, όσο ποτέ. Σήκωσε τα μάτια απ' το χαρτί. Είχε μεσιάνει η νύχτα, εκείνος όμως συνέχισε να ξαγρυπνά, να ονειρεύεται και να γράφει… Το φυλαχτό σου κράτησα στη χούφτα και το φίλησα μοιάζει με τη γλύκα των χειλιών σου… Το κρέμασα στα στήθη μου κι από τότε μετρώ της καρδιάς σου τους χτύπους… κι ονειρεύομαι γαλάζια θάλασσα και ουρανό γαλάζιο ουρανό και θάλασσα…. του τόπου σου τα μάγια πόθησα… ολόγυμνος να κολυμπώ μαζί σου σε νερά κρυσταλλένια έρωτα να σου κάνω μέσα σε μαγικές σπηλιές να σε κρατώ στην αγκαλιά μου ως το ξημέρωμα… μαζί σου να μετρώ το αλφαβητάρι των άστρων.. μαζί σου να αφουγκράζομαι τους ήχους του βιολιού μέσα στη σιγαλιά της νύχτας…. Οι πρώτες αχτίδες του ήλιου τον βρήκαν να κάθεται στην ίδια θέση. Δεν ήταν μόνος, κάποιοι του μιλούσαν, τον σκουντούσαν, αυτός όμως ήδη ταξίδευε για τον κόσμο του ονείρου. Ταξιδεύω….ταξιδεύω…ταξιδεύω… Η ψυχή μου γεμίζει γαλάζια θάλασσα και ουρανό γαλάζιο ουρανό και θάλασσα… Ο κόσμος γύρω μου ένα απέραντο γαλάζιο. Η Πελαγία ξύπνησε μ' ένα παράξενο προαίσθημα. Καθώς χάραζε το πρώτο φως, ένα παράξενο λουλούδι ήλθε και προσγειώθηκε δίπλα της. Το χρώμα

Ο άντρας της φωτογραφίας, με το γλυκό χαμόγελο και το μελαγχολικό βλέμμα, κοιτούσε από το παράθυρο του τα φώτα της πόλης. Οι σκέψεις στο κεφάλι του είχαν στήσει άγριο χορό, καθώς εδώ και αρκετό καιρό ένα παράξενο όνειρο είχε στοιχειώσει την ύπαρξη του.

του κόκκινο σαν το πάθος, το άρωμά του μεθυστικό, σαν τα αρώματα χώρας ονειρικής. Κι όταν το πήρε απαλά στα χέρια της, ένιωσε έναν ψίθυρο… Το απέραντο γαλάζιο του ουρανού και του πελάγου διέσχισα για να σε βρω…. Πουλί πετούμενο η ψυχή μου, λουλούδι το κορμί μου… και άρωμα τα λόγια της καρδιάς στη γλώσσα που ποτέ δε μίλησα… δε χρειάζομαι παρά μόνο τούτη τη λέξη: ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!!! Απορημένη κοίταξε τη φωτογραφία εκείνου που 'χε αιχμαλωτίσει όλο της το είναι. Σαν να τον διέκρινε να της χαμογελά, πιο γλυκά και πιο τρυφερά από ποτέ. Τρέμοντας σχεδόν, άφησε ένα φιλί πάνω στο χαρτί, εκεί που βρίσκονταν τα χείλη του. «Είσαι εδώ!» είπε μόνο. Ξαφνικά, το παράθυρο άνοιξε με πάταγο κι ένα δυνατό ρεύμα αέρα άρπαξε τη φωτογραφία από τα χέρια της. Όχι…όχι… δεν μπορεί…..δεν μπορεί…..σκέφτηκε. Πετάχτηκε από τα σκεπάσματα κι όρμησε έξω, φωνάζοντας «ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ!!!!!!» πολλές φορές. Τα πέλματά της γδάρθηκαν από τα χαλίκια και μάτωσαν, αφήνοντας κόκκινα ίχνη στο μονοπάτι, ο ιδρώτας έκανε το νυχτικό της να κολλάει στο σώμα της, εκείνη όμως δεν την ένοιαζε. Συνέχισε να τρέχει και να φωνάζει….

Ένας ψαράς που είχε βγει με τη βάρκα του στα ανοιχτά κι ήταν έτοιμος να ρίξει τα δίχτυα στη θάλασσα, την είδε από μακριά κι έκανε το σταυρό του. «Πάει το δύστυχο, αποτρελάθηκε!» είπε. Βουρκωμένη, αποκαμωμένη η Πελαγία κάθισε σ' ένα βραχάκι. Ως εδώ ήταν…τώρα πια…τίποτα, συλλογίστηκε. Κοίταξε πέρα μακριά κατά τον οικισμό. Στην πραγματικότητα, δεν υπήρξε ποτέ τόπος της κι ας μεγάλωσε εκεί. Ξένο σώμα ήταν….τρελή, αλαφροΐσκιωτη, νεραϊδοπαρμένη… Ω, ναι, την ήξερε πολύ καλά τη συμπόνια τους. Στα πόδια της, η θάλασσα, κρυστάλλινη και γαλάζια έμοιαζε να της ανοίγει την αγκαλιά της. Δε δίστασε ούτε στιγμή… ΄Εβγαλε το νυχτικό της και βούτηξε ολόγυμνη στα νερά. Ρούφηξε την αλμύρα αφήνοντάς τη να διαπεράσει κάθε ίνα του κορμιού της και κολύμπησε με αργές κινήσεις, μέχρι που έφτασε εκεί που άρχισαν όλα, στη νεραϊδοσπηλιά. «Εδώ θα σε περιμένω, εδώ, για όσο χρειαστεί!» είπε σιγανά. «Όπως έκανε εκείνη, τότε…» Ξαφνικά, ένα αόρατο χέρι την έπιασε απαλά από τον ώμο και άρχισε να τη σπρώχνει προς το εσωτερικό της σπηλιάς. Ένα χάδι στα μαλλιά της και μια ψιθυριστή γυναικεία φωνή «Μη φοβάσαι! Έλα!» την έκαναν να αφεθεί με εμπιστοσύνη. Περπάτησε…περπάτησε…περπάτησε ….έχασε πλέον την αίσθηση του χρόνου. Όσο πιο βαθειά πήγαινε, τόσο πιο έντονη γύρω της η μυρωδιά εξωτικών

λουλουδιών. Ήχοι γλυκιάς μουσικής αντηχούσαν παντού. Και τότε τον είδε……. Καθισμένος πάνω σ' ένα βραχάκι, δίπλα σ' ένα ρυάκι που κελάρυζε απαλά, την περίμενε…. «Καλώς ήρθες, κόρη του πελάγους, αιώνια και μοναδική αγαπημένη μου!» της είπε κλείνοντάς τη στην αγκαλιά του. «Αν ήξερες….» «Ξέρω! Τώρα πια θα΄μαστε για πάντα μαζί! Εσύ κι εγώ…στη χώρα που η μουσική δε σταματά ποτέ!» Τη φίλησε απαλά κι ύστερα την παρέσυρε στα βήματα του χορού… Κρυμμένη πίσω από ένα χοντρό κορμό δέντρου, η νεράιδα της σπηλιάς χαμογέλασε για πρώτη φορά ύστερα από αιώνες πόνου και δακρύων. Μπορεί να είχε μαραθεί η υπέροχη ομορφιά του προσώπου της, όμως δεν έχασε ποτέ την ομορφιά της ψυχής της. Η στιγμή της απελευθέρωσής της ήρθε! Έστειλε ένα φιλί στο ζευγάρι που χόρευε και ύστερα πέταξε ψηλά. Καιρός ήταν να συναντήσει το δικό της πεπρωμένο. Η Πελαγία δεν ξαναφάνηκε στο νησί. Για καιρό οι ντόπιοι έκαναν διάφορες εικασίες για την εξαφάνιση της αλαφροΐσκιωτης…κι όσες φορές τους έβγαζε ο δρόμος από την περιοχή που ζούσε έκαναν το σταυρό τους κι έφτυναν τον κόρφο τους μπας και τους βρει κανένα κακό! ΄Ένα πάντως ήταν σίγουρο: εκείνη σ' έναν κόσμο ονείρου βρήκε την ευτυχία που δεν γεύτηκε στον κόσμο των ανθρώπων. Το παλιό τετράδιο της Πελαγίας και τα σημειωματάρια του άντρα με τα μελί μάτια βρίσκονται σε ασφαλές μέρος. Ίσως κάποτε να βοηθήσουν το φτερούγισμα κάποιων άλλων ψυχών στο δρόμο της αγάπης. Τα πιο όμορφα πράγματα τα βλέπουμε μόνο με τα μάτια της καρδιάς.

Τα πιο όμορφα πράγματα τα βλέπουμε μόνο με τα μάτια της καρδιάς.

ΠΑΡΕΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ

ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ Στην Κύπρο και στα Public Λεμεσού και Λευκωσίας βρέθηκε στις 22 και 23 Ιουνίου η αγαπημένη Ευαγγελία Ευσταθίου. Η λατρεμένη συγγραφέας επισκέφθηκε τη μεγαλόνησο για να παρουσιάσει το νέο της εξαιρετικό μυθιστόρημα “Το γυάλινο ρόδο”. Κι εμείς την ακολουθήσαμε σε κάθε βήμα της. Απολαύστε την μέσα από ένα όμορφο φωτογραφικό ρεπορτάζ.

ΤΗΛ. ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: 00357 25561963

MAG

World

Συγκλονιστικές διαστάσεις έχει πάρει η εξάπλωση ενός νέου ναρκωτικού που μετατρέπει τους χρήστες σε βίαια όντα, χωρίς καμία συναίσθηση της κατάστασής τους. Μέχρι και σε κανιβαλισμό φτάνουν όσοι έχουν δοκιμάσει αυτό το ναρκωτικό, το οποίο κυκλοφορεί με την ονομασία «άλατα μπάνιου» λόγω της ομοιότητάς του στην όψη και την υφή με τα πραγματικά άλατα μπάνιου που χρησιμοποιούνται για χαλάρωση. Στις Ηνωμένες Πολιτείες καταγράφονται καθημερινά όλο και περισσότερα περιστατικά ανθρώπων με κρίσεις βίας που καταλήγουν σε πρωτοφανείς ακρότητες, όπως το να επιτίθενται σε άλλους με πρόθεση να τους κατασπαράξουν. Ισως πρόκειται για το ναρκωτικό με τις χειρότερες παρενέργειες, λένε οι ειδικοί. «Εάν φτιάχναμε μια λίστα με τα πιο επικίνδυνα ναρκωτικά, αυτό θα το έβαζα στο Νο 1. Για να έχετε μια εικόνα, είναι σαν να έχουμε συνδυασμό των χειρότερων επιδράσεων μεθαδόνης, κοκαΐνης, PCP, LSD και ecstasy σε ένα ναρκωτικό» λέει η διευθύντρια του Northern New England Poison Center Κάρεν Ι. Σιμόν στους «New York Times». Οι Αρχές στις ΗΠΑ έχουν σημάνει συναγερμό σε ολόκληρη τη χώρα, κυρίως λόγω της μεγάλης ταχύτητας με την οποία εξαπλώνεται το ναρκωτικό. Τον Ιανουάριο του 2010 άρχισαν να εμφανίζονται τέτοιου είδους περιστατικά. Μέσα σε δύο χρόνια έχουν δεκαπλασιαστεί σύμφωνα με τα κέντρα δηλητηριάσεων. Στα μέσα του 2010 είχαν καταγραφεί 303 επείγουσες κλήσεις για βοήθεια λόγω χρήσης των «αλάτων μπάνιου», ενώ φέτος με τα μέχρι στιγμής επίσημα στοιχεία έχουν καταγραφεί 3.470 τέτοιες κλήσεις. Οι χρήστες των «bath salts»

ΝΕΟ ΝΑΡΚΩΤΙΚΟ ΤΡΟΜΟΣ Συγκλονιστικές διαστάσεις έχει πάρει η εξάπλωση ενός νέου ναρκωτικού που μετατρέπει τους χρήστες σε βίαια όντα, χωρίς καμία συναίσθηση της κατάστασής τους. Μέχρι και σε κανιβαλισμό φτάνουν όσοι έχουν δοκιμάσει αυτό το ναρκωτικό, το οποίο κυκλοφορεί με την ονομασία «άλατα μπάνιου» λόγω της ομοιότητάς του στην όψη και την υφή με τα πραγματικά άλατα μπάνιου που χρησιμοποιούνται για χαλάρωση.

παραπέμπουν σε σκηνές όπως αυτές στα βιντεοπαιχνίδια, με πρωταγωνιστές ζόμπι που διψώντας για αίμα, περπατάνε μονοκόμματα, στα τυφλά, χωρίς να αλλάζουν κατεύθυνση ακόμη και αν υπάρχει εμπόδιο μπροστά τους, με έναν και μοναδικό σκοπό, να κατασπαράξουν οτιδήποτε ζωντανό βρουν στον δρόμο τους! Τον τελευταίο μήνα το αστυνομικό δελτίο έχει να

παρουσιάσει περιστατικά που σοκάρουν. Στο Μαϊάμι σε διάζωμα αυτοκινητόδρομου ταχείας κυκλοφορίας, ο Ρούντι Εβγένι επιτέθηκε σε άστεγο και έφαγε το 75% του προσώπου του, προτού οι αστυνομικοί τον ρίξουν νεκρό με έξι σφαίρες. Ενας άλλος άνδρας στην Ιντιάνα πήδηξε σε ώρες αιχμής στη μέση του αυτοκινητόδρομου κρατώντας ένα κοντάρι. Ενας νεαρός στην Πενσιλβάνια

ναρκωτικού «άλατα μπάνιου», αναφέρουν χαρακτηριστι κά οι «New York Times». Οι άνθρωποι που κάνουν χρήση αυτού του ναρκωτικού έχουν αρχικώς την ψευδαίσθησ η ότι φλέγονται, γι' αυτό και βγάζουν τα ρούχα τους.

εισέβαλε στα καλά καθούμενα σε μοναστήρι και μαχαίρωσε έναν ιερέα, ενώ μια γυναίκα στη Δυτική Βιρτζίνια… έκοψε τον εαυτό της σε κομματάκια γιατί νόμιζε ότι κάτι περίεργο υπήρχε κάτω από το δέρμα της. Ολα αυτά είναι περιστατικά εξαιρετικής βίας που έχουν σχέση με τη χρήση του

Η 35χρονη Πάμελα ΜακΚάρθι από τη Νέα Υόρκη, αφού έκανε χρήση, έβγαλε όλα τα ρούχα της στη μέση του δρόμου και προσπάθησε να γδύσει και το τρίχρονο αγοράκι της, ενώ το χτυπούσε με γροθιές και στη συνέχεια προσπάθησε να το στραγγαλίσει. Το παιδί σώθηκε χάρη στα σκυλιά ενός γείτονα που επιτέθηκαν στην εξαγριωμένη γυναίκα για να τη σταματήσουν. Η δύναμή της ήταν τόση, που με τα πόδια της στραγγάλισε τον έναν σκύλο. Τη ναρκομανή μητέρα σταμάτησαν αστυνομικοί, οι οποίοι της έκαναν ηλεκτροσόκ με όπλο taser για να την ακινητοποιήσο υν, αφού δεν μπορούσαν να

την κάνουν καλά. Η 35χρονη Αμερικανίδα έπαθε ανακοπή καρδιάς και πέθανε λίγα λεπτά αργότερα. Οι Αρχές πιστεύουν ότι τουλάχιστον δώδεκα θάνατοι των τελευταίων ημερών αποδίδονται σε αυτό το νέο ναρκωτικό, το οποίο είναι γνωστό στην αγορά ως «άλατα μπάνιου» αλλά και με τα ονόματα «Aura», «Ivory Wave» και «Vanilla Sky». Το περιστατικό του Καναδού πορνοστάρ Λούκα Μανιότα, ο οποίος βίασε, δολοφόνησε, τεμάχισε και έφαγε τον Κινέζο εραστή του, είναι ακόμη μία ανατριχιαστική περίπτωση βίας που, όπως ενδεχομένως ο δολοφόνος είχε κάνει χρήση του νέου ναρκωτικού. Ωστόσο, οι καναδικές αρχές εκτιμούν ότι ο Μανιότα έχει έτσι κι αλλιώς όλα τα χαρακτηριστικά του κατά συρροή δολοφόνου και εξετάζουν το ενδεχόμενο να είναι ο δράστης και άλλων ανεξιχνίαστων δολοφονιών στον Καναδά. Αυτό που κάνει το συγκεκριμένο ναρκωτικό ακόμη πιο επικίνδυνο είναι το ότι είναι εξαιρετικά φθηνό και εύκολο να βρεθεί. Διαδικτυακά πωλείται μόλις 25 δολάρια τα πενήντα μιλιγκράμ και είναι κάτι στο οποίο ο καθένας μπορεί να έχει πρόσβαση. Χάρη στην ομοιότητά του με τα πραγματικά άλατα μπάνιου, πωλείται καμουφλαρισμένο ακόμη και σε... ψιλικατζίδικα στις ΗΠΑ. Ηδη σε είκοσι οκτώ πολιτείες απαγορεύτηκε η πώληση… αλάτων μπάνιου για να σταματήσουν το εμπόριό του στα καταστήματα. Οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι το νέο ναρκωτικό προκαλεί επικίνδυνες παρενέργειες. Οταν ξεκινήσει η επίδρασή του, ο χρήστης δεν ηρεμεί ούτε με υψηλές δόσεις ηρεμιστικού ούτε και με taser! Μερικοί χρήστες δεν είναι στα καλά τους για πάρα πολύ καιρό. Παρουσιάζουν έντονα χαρακτηριστικά παράνοιας και ψυχωτικών διαταραχών, λένε οι γιατροί.

MAG

World

Ένας διαφορετικός διαγωνισμός που απευθυνόταν σε παχουλές υποψήφιες έγινε στο Ισραήλ. Προϋπόθεση για να λάβει κάποια κοπέλα μέρος ήταν να ζυγίζει τουλάχιστον ογδόντα κιλά. Μόνον έτσι είχε ελπίδα να ανακηρυχτεί γεματούλα βασίλισσα της ομορφιάς. Στον διαγωνισμό πήραν μέρος δεκαέξι κοπέλες, πρέσβειρες της «αφθονίας». Ολες βάδισαν με χάρη και αυτοπεποίθηση στην πασαρέλα που είχε στηθεί σε ένα κατάμεστο αμφιθέατρο στην πόλη Μπιρσεμπά, στον Νότο του Ισραήλ. Τον επίζηλο τίτλο κέρδισε η 22χρονη Βερέντ Φίσερ, της οποίας το βάρος είναι 110 κιλά. Η Φίσερ, η οποία υπηρέτησε σε μονάδα πληροφοριών του ισραηλινού στρατού, ελπίζει με τη νίκη της να ενθαρρύνει τις εύσωμες γυναίκες σε όλο τον κόσμο. «Μείνετε όπως είστε. Είστε χαριτωμένες και μπορείτε να πετύχετε όπως είστε» είπε η νικήτρια, απευθυνόμενη στις γυναίκες που έχουν πρόβλημα με το βάρος τους.

ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ

ΓΙΑ... ΓΕΜΑΤΟΥΛΕΣ Ένας διαφορετικός διαγωνισμός που απευθυνόταν σε παχουλές υποψήφιες έγινε στο Ισραήλ. Προϋπόθεση για να λάβει κάποια κοπέλα μέρος ήταν να ζυγίζει τουλάχιστον ογδόντα κιλά. Μόνον έτσι είχε ελπίδα να ανακηρυχτεί γεματούλα βασίλισσα της ομορφιάς.

Από την πλευρά της η Εστέρικα Νατζίντ, πράκτορας μοντέλων, η οποία είναι η χορηγός του ετήσιου διαγωνισμού που γίνεται εδώ και είκοσι χρόνια στο Ισραήλ, πρόσθεσε: «Θέλω να δείξω ότι δεν υπάρχει διαφορά

ανάμεσα στις πολύ αδύνατες γυναίκες και τις εύσωμες. Δεν ενθαρρύνω βέβαια να παίρνετε κιλά, αλλά αν υπάρχουν τα παραπανίσια κιλά και οι κοπέλες είναι χαριτωμένες, τότε μπορούν να έρθουν στον διαγωνισμό».

“ΛΟΓΟΙ ΜΟΝΑΞΙΑΣ” ΕΝΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΚΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ!! ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΩΚΕΑΝΟΣ

MAG

World

Η Μέση-Γη (Middle Earth)υπάρχει στην πραγματικότητα και βρίσκεται στην Αγγλία.

To Puzzlewood γιατί αυτό είναι το πραγματικό του όνομα είναι ένα αρχαίο δάσος, κοντά στο Coleford του Gloucestershire στην Αγγλία. Στην περιοχή συνολικής έκτασης 14 στρεμμάτων υπάρχουν σαφείς ενδείξεις εξόρυξης σιδηρομεταλλεύματος που χρονολογούνται από τη ρωμαϊκή περίοδο, και ενδεχομένως πολύ νωρίτερα. Πλέον είναι ένα τουριστικό αξιοθέατο. Στις αρχές του 19ου αιώνα δημιουργήθηκαν μονοπάτια σε όλη την περιοχή που φτάνουν το ένα μίλι για να παρέχουν πρόσβαση στο δάσος στους περιπατητές. Η περιοχή αυτή περιλαμβάνει περίεργους βραχώδες σχηματισμούς, μυστικές σπηλιές και αρχαία δέντρα.

Το Puzzlewood λέγεται ότι ήταν η κυριότερη πηγή έμπνευσης του JRR Tolkien για να δημιουργήσει τη Μέση Γη στον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών (The Lord of the Rings).

ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΜΕΣΗ ΓΗ Η Μέση-Γη (Middle Earth)υπάρχει στην πραγματικότητα και βρίσκεται στην Αγγλία.

MAG

World

Η αρχαιολογική σκαπάνη στη Σωζόπολη της Βουλγαρίας έφερε στο φως δύο σκελετούς «βαμπίρ». Οι σκελετοί, που χρονολογούνται από την περίοδο του Μεσαίωνα, ήταν τρυπημένοι στο θώρακα από σιδερένιες ράβδους. «Αυτοί οι δύο σκελετοί είναι δείγμα μιας διαδεδομένης πρακτικής στην ύπαιθρο της Βουλγαρίας, που οι χωρικοί ακολουθούσαν μέχρι και τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα. Οπάσσαλος ήταν στην αριστερή μεριά των σκελετών», στη θέση της καρδιάς, λέει ο ερευνητής Bozhidar Dimitrov. Με τον τρόπο αυτό, οι χωρικοί ήθελαν να εμποδίσουν τους νεκρούς να επιστρέψουν από τον τάφο ως βαμπίρ. Σε όλη τη Βουλγαρία έχουν βρεθεί περισσότερα από εκατό λείψανα βρυκολάκων κατά τη διάρκεια ανασκαφών, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους.

ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΔΥΟ ΝΕΟΙ ΣΚΕΛΕΤΟΙ ΒΡΥΚΟΛΑΚΩΝ Η αρχαιολογική σκαπάνη στη Σωζόπολη της Βουλγαρίας έφερε στο φως δύο σκελετούς «βαμπίρ».

Ε Σ Η Ρ Ο Φ Ο Λ Κ Υ Κ

MAG

World

Είναι γνωστός και ως ο «δρόμος των δακρύων». Ο λόγος για έναν αυτοκινητόδρομο στον Καναδά στον οποίο έχουν εξαφανιστεί 50 γυναίκες. Ο Highway 16, βρίσκεται μεταξύ του Prince George και Prince Rupert στην British Columbia.

“ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟΣ”

Ο επίσημος αριθμός των γυναικών που έχουν χαθεί στον δρόμο είναι 18, ωστόσο μαρτυρίες ανεβάζουν τον αριθμό στις 43.

ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΟΣ

Τελευταίο θύμα η 20χρονη Madison Scott η οποία εξαφανίστηκε στις 28 Μαΐου 2011, σε κατασκήνωση κοντά στο δρόμο. Η σκηνή και το φορτηγό της βρέθηκαν, ωστόσο το κορίτσι δεν εντοπίστηκε ποτέ. Τον Απρίλιο του 2011 η αστυνομία έδωσε στην δημοσιότητα το σκίτσο ενός ηλικιωμένου άνδρα, ο οποίος προσπάθησε να απαγάγει μια 20χρονη γυναίκα κοντά στην εθνική οδό. Ωστόσο, μέχρι και σήμερα ο άνδρας αυτός δεν έχει βρεθεί.

ΣΤΟΝ ΚΑΝΑΔΑ “ΚΑΤΑΠΙΕ” 50 ΓΥΝΑΙΚΕΣ Ο στοιχειωμένος δρόμος που «κατάπιε» 50 γυναίκες σε 30 χρόνια

MAG

World

Το πνεύμα ενός 13χρονου κοριτσιού, που δολοφονήθηκε άγρια στην πόλη Μπακολόντ των Φιλιππίνων, ζητά εκδίκηση. Σύμφωνα με τα όσα ισχυρίζεται μια νεαρή γυναίκα στην ίδια πόλη, 24 ετών, το σώμα της έχει καταληφθεί από το πνεύμα του κοριτσιού. Η 24χρονη εργάζεται ως πωλήτρια και εξομολογήθηκε στην τοπική εφημερίδα Daily Star ότι άρχισε να βλέπει το φάντασμα του κοριτσιού στις 13 Δεκεμβρίου στο κατάστημα που δουλεύει. Από τότε και μετά, άρχισαν να της συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Για παράδειγμα, μια σκιά εμφανίστηκε να στέκεται πίσω της σε μια φωτογραφία. Η κοπέλα ζήτησε από έναν τεχνικό να διορθώσει τη φωτογραφία. Όμως όσο αυτός πείραζε τη σκιά τόσο παραμορφωνόταν το πρόσωπό της στη φωτογραφία. Σύμφωνα με ένα συνάδελφό της, που ήταν μάρτυρας σε μια σκηνή «δαιμονισμού», το κορίτσι που τη στοιχειώνει λέγεται Λίνα και δολοφονήθηκε το 2003 από

ΠΝΕΥΜΑ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΥ

ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ ΖΗΤΑ ΕΚΔΙΚΗΣΗ Το πνεύμα ενός 13χρονου κοριτσιού, που δολοφονήθηκε άγρια στην πόλη Μπακολόντ των Φιλιππίνων, ζητά εκδίκηση. Σύμφωνα με τα όσα ισχυρίζεται μια νεαρή γυναίκα στην ίδια πόλη, 24 ετών, το σώμα της έχει καταληφθεί από το πνεύμα του κοριτσιού.

εργάτες οικοδομών. Το σώμα της έθαψαν σε ένα χώρο, που τώρα έχει χτιστεί πάνω του ένα συγκρότημα γραφείων. Ο τρόπος του θανάτου και της ταφής δεν αφήνει το πνεύμα του

κοριτσιού να ησυχάσει. Όσο για την 24χρονη, ένας τοπικός ιερέας λέει στην εφημερίδα ότι τη συμβούλεψε να σπεύσει προς εξορκισμό, κάτι που σκοπεύει να πράξει. Τώρα αν θα έχει αποτέλεσμα είναι άλλη κουβέντα.

“Γυναίκα... Μυστήριο!”

MADELEINE

STOWE ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΜΑΡΙΑ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

Μπορεί να έχει φτάσει στα 53 της χρόνια, αυτό όμως δεν εμπόδισε το περιοδικό People να την κατατάξει ανάμεσα στις ωραιότερες γυναίκες του κόσμου για το 2012. Και δικαίως! Η διάσημη άλλωστε ηθοποιός Madeleine Stowe διαθέτει εκείνη την χολιγουντιανή ομορφιά και την εικόνα της νουάρ femme fatale που αποτελεί μαγνήτη για ορδές αντρών. Μα και αστείρευτο ταλέντο. Απολαύστε την σε μια αποκλειστική συνέντευξη που παραχώρησε στη Mag.

Μ Μίλησε μου λίγο για τα παιδικά σου χρόνια. Μικρή εξ όσων γνωρίζω ήθελες να γίνεις πιανίστρια. Ακριβώς. Έκανα μάλιστα μαθήματα πιάνου από την ηλικία των 10 ετών μέχρι και τα 18 μου. Για μένα το να παίζω πιάνο ήταν κάτι σαν διέξοδος από το να χρειάζεται να κοινωνικοποιούμαι με άλλα παιδιά της ηλικίας μου. Ήμουν πολύ ντροπαλή. Ο δάσκαλος μου που ήταν Ρώσος, ο Sergei Tarnowsky πίστευε πολύ σε μένα. Με δίδασκε ακόμη κι ετοιμοθάνατος. Μετά το θάνατο του όμως σταμάτησα το πιάνο. Ήταν περίεργο πως έμπλεξες με την υποκριτική έτσι δεν είναι; Εξαιτίας της ντροπαλότητας σου πάντα. Ω ναι έχεις απόλυτο δίκιο. Είμαι πολύ ντροπαλή και η ανάμιξη μου με την υποκριτική έγινε τελείως τυχαία. Σπούδαζα κινηματογράφο και δημοσιογραφία στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, όμως το μόνο που έκανα ήταν να τρέχω σε κάτι παραστάσεις στο θέατρο του Μπέβερλι Χιλς, όπου ένας διάσημος ατζέντης με είδε σε ένα έργο.Με κάλεσε στο γραφείο του και με ρώτησε αν υπήρχε κάτι που θα ήθελα να δοκιμάσω, έτσι έγινε η αρχή. Ήμουν μόνο 19 χρόνων και ήταν ένα τελείως διαφορετικό Χόλυγουντ από ότι είναι τώρα. Άρχισε να μου προτείνει ρόλους σε διάφορες τηλεοπτικές σειρές κι εγώ τις δεχόμουν με ευχαρίστηση. Έλαβα μέρος σε πολλές, όπως τον Ελαφοκυνηγό, η πρώτη μου όμως ταινία ήταν το Stakeout με τον Richard Dreyfuss και τον Emilio Estevez. Και από τότε μια μεγάλη καριέρα ξεκίνησε. Έχεις παίξει σε πολλές ταινίες δίπλα σε καταξιωμένους και διάσημους ηθοποιούς όπως ο Κέβιν Κόστνερ, ο Μπρους Γουίλις κλπ. Ναι ήμουν και είμαι πολύ τυχερή.

Ξέρεις όμως ποια είναι η αγαπημένη μου από όλες σου τις ταινίες; Ο τελευταίος των Μοϊκανών. Ο ρόλος της Κόρα και αυτή η ταινία ήταν μια από τις σημαντικότερες της μέχρι τωρα πορείας μου και αν και δεν μου αρέσει να ξεχωρίζω ομολογώ πως ήταν και για μένα αγαπημένη. Το 1996 αποχώρησες για λίγο από την υποκριτική. Γιατί; Ήθελα να συνεχίσω να δουλεύω αλλά η κόρη μου χρειαζόταν την αμέριστη προσοχή μου. Ήταν τόσο μικρούλα, τόσο αδύναμη. Έτσι αφοσιώθηκα σ' αυτήν. Δεν έλειψα όμως πολύ. Δύο χρόνια. Ναι. Και επέστρεψες πρωταγωνιστώντας σε αρκετές ταινίες όπως The General's Daughter, We Were Soldiers κλπ.

Ναι. Υπέροχες συνεργασίες. Ας μιλήσουμε τώρα λίγο και για τη νέα σειρά στην οποία πρωταγωνιστούσες τη σεζόν που μας πέρασε με τίτλο Revenge. Είχε πάλι δύο χρόνια να ασχοληθώ με την υποκριτική. Βασικά ο ατζέντης μου, μου τηλεφωνούσε συχνά προτείνοντας μου ρόλους για ταινίες εγώ όμως αρνιόμουνα. Είμαι κάπως παράξενη. Κι έπειτα ήρθε αυτή η ευκαιρία και ήξερα πως ήθελα να το κάνω. Αισθάνθηκα πως έπρεπε να επιστρέψω, πως έλειπα αρκετά. Έτσι βρέθηκα στο καστ και στη σειρά. Πες μου λίγα πράγματα για αυτήν. Δεν έχει αρχίσει ακόμη να προβάλλεται εδώ αλλά μετά από την προτροπή κάποιου φίλου μου την έχω παρακολουθήσει από το ίντερνετ και με έχει πραγματικά

<<Η ΤΑΙΝΙΑ ‘Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΤΩΝ ΜΟΙΚΑΝΩΝ’ ΗΤΑΝ Η ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ

ΤΗΣ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΠΟΡΕΙΑΣ ΜΟΥ!’’ συγκλονίσει.

φοβούνται τώρα πια;

Σ’ευχαριστώ πολύ Μαρία! Η πρώτη σεζόν έκλεισε με πάνω από δυο εκατομμύρια τηλεθεατές και θεωρώ πως αυτό είναι απόλυτα λογικό. Εξάλλου η εκδίκηση είναι κάτι που βρίσκεται μέσα σε όλους μας και αληθινά ένα συγκλονιστικό θέμα με το οποίο μπορεί να ασχοληθεί κάποιος. Στη Αμερική βρίσκονται οι περισσότεροι άνθρωποι που ορίζουν τον πλούτο, αλλά μετά την οικονομική κρίση υπάρχουν πολλοί έξω από αυτή την ομάδα που μάχονται για να επιβιώσουν. Έτσι ίσως αυτό να κάνει τον κόσμο να θέλει να την παρακολουθήσει. Θεωρώ πως οι τηλεθεατές ικανοποιούνται μέσα από αυτό, είναι σαν να ζούνε τις δικές τους εκδικητικές φαντασιώσεις.

(γελάει) Λοιπόν τώρα που το λες ναι.. Έχω διακρίνει μια αλλαγή στη συμπεριφορά τους. Τώρα πίσω μου ακούω ένα σωρό ψιθύρους κλπ. Αλλά.. μου αρέσει! Οπότε θα συνεχίσεις να την υποδύεσαι; Η πρώτη σεζόν τελείωσε

Και ο ρόλος σου; Να μου επιτρέψεις να σου πω, πως έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τους ρόλους τους οποίους υποδυόσουν μέχρι σήμερα, Έχεις το ρόλο της Βικτώριας Γκρέισεν, μια πραγματικά κακιάς γυναίκας. Έλα τώρα η Βικτώρια δεν είναι και τόσο κακιά. (γελάει) Όχι εντάξει. Έχεις δίκιο. Είναι ένας ρόλος τελείως διαφορετικός, φαίνεται πως είναι μια μάγισσα του σήμερα.. είναι ύπουλη, γεμάτη μίσος μα είναι επίσης και παθιασμένη και κάπως ευάλωτη. Είναι υπέροχο να την υποδύομαι. Είναι δηλαδή διασκεδαστικό να υποδύεσαι την κακιά; Απίστευτα. Όλα αυτά τα κακά πράγματα που κάνει.. Με εξιτάρει σαν ρόλος. Παίζεις την κακιά. Αυτό κάνει μήπως τους ανθρώπους να σε

κάπως απότομα…. (γελάει) Πολύ ωραία ερώτηση. Και η απάντηση; Απλώς πως οι Γκρέισεν είναι πολύ περίεργοι και πονηροί άνθρωποι.

Δηλαδή θα μας συντροφεύεις και του χρόνου. Ίσως... (Γελάει) Ας πάμε τώρα σε κάποιο άλλο θέμα. Ασχολείσαι πολύ με τη φιλανθρωπία. Πώς προέκυψε αυτό. Λοιπόν όπως έχω αναφέρει και προηγουμένως υπήρξα πολύ τυχερή στη ζωή μου. Έτσι βρέθηκα και στην Ταϊτή. Ο παραγωγός μιας ταινίας μου μας πήγε εκεί πριν από μερικά χρόνια για να παρακολουθήσουμε την εκπληκτική δουλειά που είχε γίνει. Είχαν κτίσει νοσοκομεία και βοηθούσαν ασθενείς ενώ προχωρούσαν στην δημιουργία του πρώτου σχολείου με τη βοήθεια του πάτερ Ρίτσιαρτ. Παρατηρώντας όλους εκείνους τους ανθρώπους αισθάνθηκα την ανάγκη να ενταχθώ κι εγώ μέσα στον φιλανθρωπικό αυτό σκοπό και να κάνω ο,τι μπορώ για να τους βοηθήσω. Ξέρεις, είναι τόσο όμορφο αυτό το συναίσθημα. Δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Και τα μελλοντικά σου σχέδια; (Γελάει) Εκδικητικά θα έλεγα.

Όταν στο νηπιαγωγείο η νηπιαγωγός του έβαζε 10 με 5 τόνους γράφοντας από κάτω «Χρήστος ο συγγραφέας» για τις ζωγραφιές με τα κάστρα και τους ιππότες που δημιουργούσε καθώς και για τη μικρή ιστοριούλα που έγραφε δίπλα τους, ίσως και να μην μπορούσε με τίποτα να φανταζόταν πως αυτό θα γινόταν και στην πραγματικότητα. Όμως συνέβη. Και σήμερα αρκετά χρόνια μετά ο υπέροχος, ταλαντούχος και ευγενικός Χρήστος Λαμπρούδης έχει γίνει ένας εξαιρετικός συγγραφέας που ονειρεύεται ένα κόσμο σαν αυτούς που περιγράφονται στην φανταστική λογοτεχνία, χωρίς τσιμέντο, μόλυνση και καυσαέρια, χωρίς όπλα μαζικής καταστροφής, ένα κόσμο όπου η Φαντασία θα έχει περίοπτη θέση, τα πλάσματα του μαγικού φανταστικού κόσμου θα κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσά μας και κάθε τι που θα συμβαίνει, όσο άσχημο και να φαίνεται στην αρχή, θα έχει κατάληξη σαν τα παραμύθια που έχουν καλό τέλος.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΜΑΡΙΑ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

Χρήστος Λαμπρούδης Ακόμη και οι θεοί

“

συγκινούνται”

Σ

Σαν Αρχή: Καταρχήν Μαρία μου θα ήθελα να σε ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου, για την τιμή που μου κάνεις, να παρουσιάσεις το βιβλίο μου «Ακόμη κι οι Θεοί συγκινούνται» μέσα από το από το όμορφο περιοδικό σας. Θα ήθελα να ευχηθώ ότι καλύτερο στο περιοδικό και τους αναγνώστες και φυσικά το ίδιο και σε σένα και πάντα να έχεις έμπνευση, δημιουργικότητα και επιτυχίες.

Χρήστο μου, μίλησε μου λίγο για σένα. Τα παιδικά σου χρόνια, τα εφηβικά σου όνειρα. Πότε και πώς άρχισε το ταξίδι σου στον κόσμο της συγγραφής; Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσα στα Γιαννιτσά. Το γράψιμο το είχα μέσα μου από πολύ μικρός. Όταν στο νηπιαγωγείο η νηπιαγωγός μας έβαζε να κάνουμε ζωγραφιές, εγώ πάντα ζωγράφιζα κάστρα ιππότες και προσέθετα δίπλα και μία μικρή ιστοριούλα 8 σειρές το πολύ μην φανταστείς και η νηπιαγωγός μου πάντα μου έβαζε 10 με 5 τόνους και έγραφε από κάτω Χρήστος ο συγγραφέας. Έγραφα και μικρά ποιηματάκια. Μου άρεσε να ντύνομαι ιππότης, να διαβάζω ιστορία ή ιστορικές περιπέτειες. Τα πρώτα βιβλία που διάβαζα μικρός ήταν από τα Κλασσικά Εικονογραφημένα όπως ο Ιβανόης, ο Ρομπέν των δασών δεν ξέρω για ποιο λόγο αλλά το γράψιμο το είχα όπως και αυτό το επικό φανταστικό στοιχείο. Ακόμη κι όταν έπαιζα με playmobil ιππότες, πειρατές έφτιαχνα δικές μου ιστορίες. Στα 8 μου χρόνια άρχισα να κάνω μαθήματα κλασσικής κιθάρας. Ένας σταθμός στην ζωή μου ήταν όταν άρχισα να ακούω Heavy Metal στα 13-14 μου χρόνια περίπου και πάλι άκουγα αυτά τα συγκροτήματα που είχαν επική υφή. Άρχισα να ασχολούμαι με την μουσική περισσότερο, να παίζω σε

συγκροτήματα να γράφω και δικά μου τραγούδια και στίχους. Αργότερα σπούδασα Ιστορία Αρχαιολογία την οποία και λατρεύω, διάβαζα φανταστική λογοτεχνία και γενικά άρχισε να με ελκύει η επική ατμοσφαιρική ορχηστρική μουσική. Όλα αυτά συνετέλεσαν στο τι με καθορίζει σαν άνθρωπο. Από μικρός όμως ήμουν ένα ανήσυχο πνεύμα, είχα το γράψιμο και πολύ φαντασία. Τι σημαίνει για σένα η συγγραφή; Τι είναι εκείνο που σε εμπνέει για να γράψεις; Τι είναι αυτό που κάνει τελικά ένα λογοτέχνη να θέλει να δημιουργήσει; Η συγγραφή είναι κάτι πολύ σημαντικό για μένα, διότι είναι αυτοέκφραση. Αυτό είναι και κατά την γνώμη μου που ωθεί τον καθένα να δημιουργήσει. Πρώτα είναι η ανάγκη της αυτοέκφρασης, διότι πιστεύω ότι είναι ανάγκη και μετά υπάρχει η ανάγκη του να μοιραστεί κάποιος αυτό που έχει μέσα του, όπως σκέψεις, ιδέες, βιώματα αλλά και τον ψυχικό του κόσμο γενικότερα. Αυτό βέβαια αποτελεί και ένα ρίσκο, όταν εκτίθεται δημόσια, Πάρ'αυτά όμως

πεποίθησή μου είναι, ότι δεν πρέπει να φοβάται κανείς να πάρει αυτό το ρίσκο και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή για έναν δημιουργό, όταν βλέπει ότι υπάρχουν κάποιοι που το δημιούργημά του τους αγγίζει, τους προβληματίζει και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις ταυτίζονται και με αυτό. Γράφεις συνήθως οργανωμένα και προσχεδιασμένα ή λειτουργείς με μια αιφνίδια έμπνευση; Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να πω, ότι ισχύουν και τα δύο. Προσχεδιασμένο ίσως θα μπορούσα να πω, ότι είναι κάποιες φορές το θέμα για το οποίο θέλω να γράψω. Οι εμπνεύσεις μου όμως είναι αιφνίδιες. Δεν μπορώ να γράψω ανά πάσα στιγμή, πρέπει να έχω αυτήν την έμπνευση την συγκεκριμένη στιγμή, όπως και ένα συγκεκριμένο συναίσθημα, για να μπορέσω να κάνω κάτι τέτοιο. Σε ότι κάνω στην ζωή μου, λειτουργώ πάντα πηγαία και αυθόρμητα και εάν δεν ισχύει αυτό, τότε δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Εκτός από τη συγγραφή έχεις

γράψει ποίηση, μουσική και στίχους και συμμετείχες με την κιθάρα σου σε πολλά μουσικά σχήματα. Αν σου ζητούσα να επιλέξεις ένα από τα δυο, συγγραφή ή μουσική και στίχους, ποιο θα διάλεγες; Δύσκολη ερώτηση, διότι και τα δύο τα λατρεύω εξίσου. Το γράψιμο στίχων, μουσικής αλλά και η ίδια η μουσική, προσφέρουν εξίσου όμορφα συναισθήματα. Δεν περιγράφεται επίσης το συναίσθημα του να είσαι επάνω στην σκηνή και να παίζεις με την μπάντα σου, βλέποντας τον κόσμο από κάτω να σε παρακολουθεί. Με την συγγραφή όμως μπήκα σε έναν εντελώς καινούργιο κόσμο, γνώρισα πολύ αξιόλογους ανθρώπους, έκανα καινούργιους φίλους και νοιώθω ότι κάνω ένα εντελώς καινούργιο ταξίδι. Σε αυτό συνέβαλε βέβαια και το γεγονός, ότι βλέπω πως ο κόσμος αγκαλιάζει το βιβλίο μου. Είμαι ευγνώμων για αυτό και δεν θα άλλαζα με τίποτε ούτε αυτό το καινούργιο ταξίδι της συγγραφής. Μίλησε μου λίγο για το μυθιστόρημα σου «Ακόμη και οι θεοί συγκινούνται». Υπέροχος τίτλος. Ποια ήταν η πηγή της έμπνευσης σου; Το βιβλίο μου «ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΟΙ ΘΕΟΙ ΣΥΓΚΙΝΟΥΝΤΑΙ» αναφέρεται σε ένα πλάσμα από έναν άλλο κόσμο, το οποίο κάποια στιγμή άνοιξε τα μάτια μου και βρέθηκε στον κόσμο των ανθρώπων σε μία αδιευκρίνιστη παρελθοντική εποχή. Δεν έχει καμία προηγούμενη ανάμνηση ούτε και θυμάται ποιός είναι, από που ήρθε, αλλά ούτε και για ποιό λόγο βρέθηκε στον κόσμο των ανθρώπων. Υπάρχει μόνο μία αμυδρή ανάμνηση μίας γυναικείας φιγούρας, για την οποία πάλι δεν είναι σίγουρος εάν είναι όντως κάποια μακρινή ανάμνηση, ή ένα παιχνίδι του μυαλού του. Ξεκινάει λοιπόν μία αναζήτηση για να βρει απαντήσεις. Στην αρχή δεν συμπαθεί τους ανθρώπους, διότι δεν του αρέσει ο τρόπος με τον οποίο σκέπτονται κι ενεργούν και προτιμά να τους αποφεύγει. Με το πέρασμα του χρόνου όμως, η σχέση αυτή αλλάζει, όπως και ο

τρόπος που τον βλέπουν οι άνθρωποι. Η ιστορία ξεκινάει πάνω σε ένα ξέσπασμά του, καθώς βρίσκεται σε ένα καπηλειό και τελειώνει με τρόπο που υποδηλώνει και συνέχεια. Για αυτό άλλωστε, υπάρχει και ο υπότιτλος “Από το ημερολόγιο ενός πολεμιστή του Φωτός”, για να υποδηλώσει, ότι υπάρχει και συνέχεια. Θα μπορούσα να πω, ότι το βιβλίο αυτό είναι βιωματικό. Η πηγή έμπνευσής μου είναι δικά μου βιώματα, σκέψεις, προβληματισμοί αλλά και ερεθίσματα από γύρω μου, τα οποία φυσικά και απέδωσα με μία επικάλυψη φανταστικού. Σε ποια κατηγορία θα το κατέτασσες; Σίγουρα κατά βάση θα το κατέτασσα

στο είδος της φανταστικής λογοτεχνίας, διότι διαδραματίζεται σε μία αδιευκρίνιστα παρελθοντική εποχή και εμπεριέχει στοιχεία φανταστικού. Εδώ όμως θέλω να πω, ότι δεν είναι μία απλή ιστορία και προσπάθησα με τον τρόπο που το έγραψα, να δώσω κάτι διαφορετικό. Τι εννοώ, ας μην περιμένει κανείς να διαβάσει απλά μία ιστορία ευχάριστα, με αρχή, μέση και τέλος. Καταρχήν είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο σαν ημερολόγιο, αλλά με τρόπο όπου μονολογεί, ή εάν θέλεις, κάνει εσωτερικό διάλογο απευθυνόμενος σε ένα πρόσωπο, το οποίο δεν ξέρει εάν υπάρχει. Επίσης, το βιβλίο δεν επικεντρώνεται στην ίδια την ιστορία, αλλά στις σκέψεις και τα

μου.. Ακόμη και οι θεοί συγκινούνται;

συναισθήματα του ήρωα κατά την διάρκειά της. Θα μπορούσα να πω, ότι είναι δοσμένο από μία διαφορετική οπτική σκηνοθετική γωνία, εάν μπορεί να μου επιτραπεί αυτή η έκφραση. Υπάρχουν κάποια μηνύματα που θέλεις να περάσεις μέσα από το βιβλίο σου; Για να είμαι ειλικρινής, όχι δεν θα το έλεγα. Δεν μπορώ να πω, ότι θέλω να περάσω μηνύματα ακριβώς κι αυτό διότι δεν μου αρέσουν αυτοί, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι έχουν αλήθειες και θέλουν να τις μεταδώσουν στους άλλους. Ο καθένας έχει τις δικές του σκέψεις. Αυτό όμως που θέλω πραγματικά να κάνω, είναι να δημιουργήσω προβληματισμούς στον αναγνώστη. Στο βιβλίο αυτό εγώ κάνω την δική μου κατάθεση ψυχής, το δικό μου εσωτερικό ταξίδι και αναζητώντας τον δικό μου προορισμό. Για αυτό και έγραψα αυτό το βιβλίο με τον τρόπο που προανέφερα, επειδή θέλω να δώσω ερεθίσματα, κλειδιά και εικόνες, ώστε αυτός που θα το διαβάσει να κάνει το δικό του ταξίδι, τις δικές του σκέψεις, τους δικούς του προβληματισμούς, ώστε να βρει τον δικό του προορισμό. Πάντα το έλεγα και θα το λέω, ότι εάν καταφέρω να βάλω σε μία τέτοια διαδικασία, έστω και έναν αναγνώστη, τότε θα θεωρήσω, ότι πέτυχα τον σκοπό μου. Τελικά….. πες μου κάτι Χρήστο

Εάν δεχτούμε, αυτό που έλεγαν οι Έλληνες αλλά και η Καινή Διαθήκη, ότι οι άνθρωποι είναι φτιαγμένοι από την ουσία του Θεού κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση και έχουν την δυνατότητα, να αγγίξουν το Θείο, τότε ναι, πιστεύω ακράδαντα, ότι οι Θεοί (ή ο Θεός) συγκινούνται. Σαν πλάσματα λοιπόν που αποτελούμε μέρος του Θείου, αυτό το Θείο το οποίο μας δημιούργησε, δεν θα μας παρακολουθεί κιόλας; Δεν θα έχει και συναισθήματα για τις δημιουργίες Του; Άρα, γιατί όχι, να μην μπορεί ακόμη και να συγκινηθεί; Δεν υπάρχουν πολλοί, οι οποίοι πιστεύουν ότι Κάτι, ή Κάποιος εκεί πάνω μας παρακολουθεί; Δεν κάνουμε πολλές φορές ακόμη και εσωτερικό διάλογο μ' αυτό το Κάτι το Θείο ακόμη και σε μορφή προσευχής; Άρα λοιπόν θα ξαναπώ, ναι! οι Θεοί (ο Θεός) συγκινούνται! Απλά υπάρχουν κάποιοι που μπορούν να το δουν να το νοιώσουν και να το καταλάβουν και κάποιοι όχι. Τώρα γράφεις κάτι; Με τι σκοπεύεις να καταπιαστείς στα επόμενα σου λογοτεχνικά βήματα; Στην αρχή βρισκόμουν σε ένα δίλλημα, για το εάν θα γράψω κάτι διαφορετικό ή μία συνέχεια του πρώτου βιβλίου, διότι έχω υλικό και για τα δύο. Ύστερα όμως από την ανταπόκριση που είδα ότι είχε στον κόσμο το βιβλίο μου «Ακόμη κι οι Θεοί συγκινούνται», κατέληξα στην δεύτερη επιλογή. Ξεκίνησα λοιπόν να γράφω την συνέχεια του βιβλίου, η οποία θα έχει τον τίτλο «Το γαλάζιο της Φλόγας» και μπορώ να πω, ότι βρίσκομαι σε καλό δρόμο. Επίσης μέσα στις σκέψεις μου είναι, να βγάλω και ένα μουσικό concept από το

πρώτο βιβλίο. Θα δούμε. Άλλωστε τα σχέδια και τα όνειρα δεν βλάπτουν ποτέ. Στην Ελλάδα υπάρχει μία σύγχυση σε σχέση με τα καλλιτεχνικά και πνευματικά μεγέθη. Πώς αισθάνεσαι σε ένα τοπίο όπου κάθε στιγμή τα πράγματα τείνουν να σε ισοπεδώσουν; Μαρία μου καταλαβαίνω απόλυτα σε τι αναφέρεσαι και δυστυχώς έτσι είναι. Στην Ελλάδα είναι τέτοιος ο τρόπος που λειτουργούν τα συστήματα, που εάν δεν ανήκεις σε κάποια κλίκα ή κύκλωμα ή εάν δεν είσαι αρεστός με τον τρόπο που θέλουν κάποιοι, τότε και δεν μπορείς και να προχωρήσεις πέρα από ένα σημείο. Αυτό βέβαια είναι και κάτι, το οποίο δεν με αγγίζει καθόλου. Εάν κανείς νομίζει, ότι μέσα από όλα αυτά μπορεί να βρει ευτυχία και είναι αυτό που τον αντιπροσωπεύει τότε και χάρισμα του. Ποτέ δεν ζήλεψα την απατηλή λάμψη, ούτε και την χλιδή. Έχω μάθει στην ζωή μου, να είμαι αυτός που ήμουν πάντα και έμαθα κατά την διάρκεια της ζωής μου, ότι η ευτυχία βρίσκεται μέσα σε απλά πράγματα. Μάλιστα μέσα από το συγγραφικό μου ταξίδι και την γνωριμία μου με άλλα άτομα ανακάλυψα μία εντελώς διαφορετική Ελλάδα από αυτήν που μας παρουσιάζουν και μέσα στην έννοια Ελλάδα φυσικά συγκαταλέγω και την Κύπρο. Γνώρισα τόσα πολλά άτομα, οι οποίοι είναι κι αυτοί συγγραφείς, μουσικοί αλλά και άτομα που ασχολούνται γενικότερα με την τέχνη. Ανάμεσα σε αυτούς υπάρχουν και πραγματικά διαμάντια!!! Ασχέτως όμως δυνατοτήτων και εμβέλειας και μόνο το ότι υπάρχουν άτομα με τόσα πράγματα μέσα τους τα οποία και εκφράζουν μέσω οποιασδήποτε μορφής τέχνης, για μένα είναι πάρα πολύ σημαντικό και πιστεύω, ότι πρέπει να διαφυλάξουμε αυτήν την αφανή Ελλάδα με κάθε τρόπο και για να γίνει αυτό θα έλεγα στον κόσμο να στηρίζει τους Έλληνες καλλιτέχνες και δημιουργούς με κάθε τρόπο. Από αυτούς τους αφανείς ανθρώπους ανάμεσα μας, οι οποίοι εκφράζονται με την τέχνη, θα εκπλαγείτε, με το τι μπορείτε ανακαλύψετε γνωρίζοντάς τους. Πιστεύεις ότι η λογοτεχνία μπορεί να μας κάνει καλύτερους; Να γίνει π.χ. η φιλοσοφία της καθημερινής μας ζωής;

Βεβαίως και το πιστεύω ακράδαντα!!! Το βιβλίο κατά την γνώμη μου πρέπει να είναι ένα καθημερινό εφόδιο. Ένα καλό βιβλίο μπορεί να προσφέρει πολλά πράγματα σε έναν αναγνώστη. Μπορεί να διαμορφώσει και να διαπαιδαγωγήσει έναν χαρακτήρα ή μία προσωπικότητα. Μπορεί κάποιος να βρει μέσα σε ένα βιβλίο μορφοποιημένες σκέψεις και προβληματισμούς που έχει κάνει και ο ίδιος ασυναίσθητα, απλά για κάποιο λόγο δεν μπόρεσε μέχρι τότε, να τους δώσει μορφή. Μπορεί να ταυτιστεί με έναν ήρωα. Μπορεί να ταξιδέψεις σε άλλους κόσμους και σε άλλη πραγματικότητα. Το βιβλίο μπορεί να δημιουργήσει εικόνες και έχει μία μαγεία. Θεωρώ, ότι το να διαβάζει κάποιος, είναι ότι καλύτερο!!! Ένας συγγραφέας στις μέρες μας μπορεί να ζήσει από το γράψιμο; Είναι πάρα πολύ δύσκολο, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι και ακατόρθωτο. Για να γίνει φυσικά κάτι τέτοιο, θα πρέπει να αλλάξουν πολλές νοοτροπίες και πρακτικές. Το πρώτο είναι, ότι θα πρέπει θα γίνει το βιβλίο πιο προσιτό στον Έλληνα αναγνώστη και μιλάω φυσικά για τις τιμές πώλησης, άσχετα εάν αυτό δεν εμποδίζει αυτόν που θέλει πραγματικά να διαβάσει. Θα πρέπει να βρεθεί και ένας τρόπος, ώστε ο αναγνώστης να έχει πραγματική δυνατότητα να γνωρίσει τον συγγραφέα και το έργο του. Θα πρέπει να αλλάξουν νοοτροπίες και πρακτικές όσον αφορά την διανομή ενός βιβλίου και το ίδιο όταν θα εισαχθεί πλέον στο βιβλιοπωλείο. Πέρα από όλα αυτά βέβαια δεν πιστεύω ότι ο συγγραφέας πρέπει να επικεντρώνεται στις πωλήσεις. Εάν συμβεί κάτι τέτοιο και αρχίζει να σκέφτεται επαγγελματικά, πιστεύω, ότι θα χάσει ένα πολύ μεγάλο μέρος από την αυθεντικότητα και τον αυθορμητισμό της έκφρασής του… Κατά τη γνώμη σου, τι είναι αυτό που, αν δε ζήσει κάποιος, θα είναι σαν να μην έχει ζήσει; Δεν θα μπορούσα να πω, ότι υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που

θα έπρεπε κάποιος οπωσδήποτε να ζήσει κι αυτό διότι οι άνθρωποι ποικίλουν μεταξύ τους ως προς τις σκέψεις και τις ανάγκες τους. Αυτό που θα μπορούσα να πω όμως, είναι ότι πιστεύω, πως σε κάθε άνθρωπο η ψυχή μας προσπαθεί να μας μιλήσει. Είναι μία εσωτερική φωνή που μας μιλάει, προτρέποντάς μας να κάνουμε και να ζήσουμε πράγματα και καταστάσεις. Πρέπει πρώτα να αρχίσουμε να διακρίνουμε αυτήν την φωνή μέσα μας κι έπειτα να αρχίσουμε να την ακούμε και δεν πρέπει να φοβόμαστε να ακούσουμε, αυτό που έχει να μας πει. Αυτός που εμπιστεύεται αυτήν την εσωτερική φωνή μέσα του περισσότερο από την ψυχρή του λογική, θα βρει ευτυχία και ολοκλήρωση έστω και μέσα από την απλότητα. Ας προσπαθήσουμε όλοι λοιπόν, να κρατάμε τα αυτιά και τα μάτια της ψυχής μας ανοικτά… Ποια είναι η μεγαλύτερη υπερβολή που έχεις επιτρέψει στον εαυτό σου; Παρ' ότι θεωρώ αναμφισβήτητα τον εαυτό μου άνθρωπο των άκρων, σε καμία περίπτωση δεν θα έλεγα, ότι είμαι της υπερβολής. Ότι νοιώθω και ζω, σίγουρα το βιώνω έντονα ακόμη και ακραία αλλά ποτέ υπερβολικά. Δεν ξέρω εάν όλο αυτό, θα μπορούσα να το εκφράσω καλύτερα με λόγια. Θα πω όμως, ότι υπάρχουν τόσο έντονα αλληλοσυγκρουόμενα στοιχεία και συναισθήματα μέσα μου, που όσο παράξενο και εάν ακούγεται, αυτή η σύγκρουσή τους είναι που μου επιφέρει και μία ισορροπία. Πάντα ήμουν και θα είμαι υπέρ της Αρμονίας και της Ισορροπίας και ενάντια στην υπερβολή. Πιστεύω, ότι με την υπερβολή το κάθε τι χάνει το μεγαλύτερο μέρος της αξίας και της ουσίας του καμιά φορά όμως και όλο και είναι θέμα χρόνου να υπάρξει και κορεσμός. Μέτρον άριστον λοιπόν, έστω και μέσα από άκρα.. Τα μελλοντικά σου σχέδια; Όπως και προανέφερα δεν είναι κακό να κάνει κανείς σχέδια και όνειρα, αλλά υπάρχει κι ο αντίποδας. Υπάρχει κάποια ρήση που λέει, ότι όταν κάποιος κάνει σχέδια, ο Θεός τον βλέπει από ψηλά και γελάει. Τα σχέδια και τα όνειρα είναι αυτά που μας δημιουργούν

προσδοκίες και ελπίδα και σίγουρα είναι κάτι πολύ σημαντικό στην ζωή μας. Σίγουρα, έχω κι εγώ τους δικούς μου ευσεβείς πόθους, εάν έμαθα όμως κάτι με την πάροδο των χρόνων, είναι, ότι η ίδια η ζωή είναι από μόνη της ένα ταξίδι. Ένα ταξίδι που χωρίζεται σε μικρότερα επί μέρους ταξίδια και μπορεί να μας οδηγήσει σε προορισμούς εντελώς διαφορετικούς από αυτούς που είχαμε στο μυαλό μας εξίσου όμως μαγευτικούς. Ας αφήσουμε λοιπόν αυτό το ταξίδι, να μας παρασύρει σαν τα ορμητικά νερά ενός ποταμού και να μας οδηγήσει στους δικούς του προορισμούς. Εξάλλου, πεποίθησή μου είναι, ότι σε κάθε ταξίδι η ανταμοιβή είναι η διαδρομή κατά την διάρκειά του παρά ο ίδιος ο προορισμός… Τι ονειρεύεσαι; Αυτή είναι μία πολύ καλή ομολογουμένως ερώτηση. Τι ονειρεύομαι… Ονειρεύομαι λοιπόν, έναν κόσμο σαν αυτούς που περιγράφονται στην φανταστική λογοτεχνία, χωρίς τσιμέντο, χωρίς μόλυνση και καυσαέρια, χωρίς όπλα μαζικής καταστροφής, όπου η Φαντασία θα έχει περίοπτη θέση και τα πλάσματα του μαγικού φανταστικού κόσμου θα κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσά μας και κάθε τι που θα συμβαίνει, όσο άσχημο και να φαίνεται στην αρχή, θα έχει κατάληξη σαν τα παραμύθια που έχουν καλό τέλος. Έναν κόσμο όπου το Φως, η Αλήθεια και η Δικαιοσύνη πάντα στο τέλος θα επικρατούν. Οι άνθρωποι θα είναι συνειδητοποιημένοι, με ελεύθερη σκέψη, αλλά και με αρχές και αξίες. Οι ηγέτες θα είναι δίκαιοι και θα καθοδηγούν και θα ενδιαφέρονται για τον απλό κόσμο και όποτε θα εμφανίζεται ένας κακός Δράκος ή μία κακιά μάγισσα, θα υπάρχει πάντα ό ιππότης ή ο πολεμιστής του Φωτός που θα επιφέρει με το σπαθί του ξανά την αποκατάσταση των πραγμάτων. Πιστεύω με όλη την δύναμη της ψυχής μου, ότι κατά την διάρκεια των αιώνων οι άνθρωποι έχασαν από μέσα τους ένα πολύ σημαντικό συστατικό από την ουσία που τους καθορίζει και πρέπει αλλά είναι και στο χέρι μας, ατομικά αλλά και συλλογικά, να ψάξουμε και να αποκτήσουμε ξανά, αυτό το οποίο σαν άνθρωποι έχουμε χάσει.

Γεννήθηκε σε ένα χωριό της Ξάνθης, όπου εγκαταστάθηκε η οικογένεια του πατέρα της μετά τον ξεριζωμό τους από την Κερασούντα του Πόντου. Θυμάται τα παιδικά της χρόνια με τις πληγές από την προσφυγιά ακόμα νωπές. Ο παππούς της δεν έχτιζε σπίτι. ‘Έχω σπίτι στην πατρίδα έλεγε, τι το θέλω εδώ’. Ώσπου ήρθε η συνθήκη της Λοζάνης και τον τσάκισε κυριολεχτικά. Έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Και ο ξεριζωμός συνεχίστηκε, προς την Γερμανία αυτή τη φορά, για όλους τους. Παρόλ’αυτά η εξαιρετική συγγραφέας Μαρία Μαυρίδου Καλούδη κατάφερε να ξεχωρίσει. Όσο για το γράψιμο, η ίδια λέει πως άρχισε να γράφει από τότε που έμαθε να γράφει. Στα έξι της, με τα λίγα γράμματα που ήξερε έπλαθε ιστορίες, άλλοτε φανταστικές και άλλοτε περιγράφοντας τις εικόνες που έβλεπε γύρω της. Και τα εφηβικά της όνειρα; Εκπληρώθηκαν! Ίσως επειδή ποτέ δεν έκανε μεγάλα. Ονειρευόταν να ζει στην εξοχή, να έχει οικογένεια και να γράφει. Ό,τι ακριβώς έχει πετύχει. ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗ ΜΑΡΙΑ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ

Μαρία Μαυρίδου Καλούδη “ΕΥΧΟΜΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΛΑΩΝ”

Μ

Μιλήστε μου λίγο για σας. Τα παιδικά σας χρόνια, τα εφηβικά σας όνειρα. Πότε αρχίσατε να γράφετε; Γεννήθηκα σε ένα χωριό της Ξάνθης, όπου εγκαταστάθηκε η οικογένεια του πατέρα μου μετά τον ξεριζωμό τους από την Κερασούντα του Πόντου. Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια με τις πληγές τους από την προσφυγιά ακόμα νωπές. Ο παππούς μου αρνούνταν να χτίσει σπίτι. Έχω σπίτι στην πατρίδα έλεγε, τι το θέλω εδώ το σπίτι. Ώσπου ήρθε εκείνη η αναθεματισμένη η συνθήκη της Λοζάνης και τον τσάκισε κυριολεχτικά. Έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Αυτό δεν το είδα, δεν είμαι τόσο μεγάλη σε ηλικία, αλλά πιστέψτε με, είναι σαν το είδα, μια και μας το μετέφερε ο πατέρας μου, τόσο έντονα συναισθηματικά φορτισμένος, σαν να το έζησε ο ίδιος. Ίσως να σας φανεί παράξενο, αλλά είναι συναισθήματα που μεταφέρθηκαν δια ζώσης, έως εμάς. Και ο ξεριζωμός συνεχίστηκε, προς την Γερμανία αυτή τη φορά, όπου ξενιτευτήκαν οι γονείς μου, μαζί και εγώ φυσικά. Τα εφηβικά μου όνειρα εκπληρώθηκαν. Ίσως επειδή ποτέ δεν έκανα μεγάλα. Ονειρευόμουν να ζω στην εξοχή, να έχω οικογένεια και να γράφω. Ότι ακριβώς έχω πετύχει. Είμαι της άποψης, όπως είπε ο Αίσωπος, καλύτερα να έχεις κάτι κι ας είναι

μικρό, παρά να περιμένεις ένα μεγάλο. Ζω στην εξοχή με την οικογένειά μου και γράφω. Άρχισα να γράφω από τότε που έμαθα να γράφω. Στα έξι μου, με τα λίγα γράμματα που ήξερα έπλαθα ιστορίες, άλλοτε φανταστικές και άλλοτε περιέγραφα τις εικόνες που έβλεπα γύρω μου. Ότι κάνω και τώρα δηλαδή. Έχετε μεταφράσει, από τα γερμανικά στα ελληνικά, εμπορική αλληλογραφία, λογοτεχνία και ποίηση. Τι σας αρέσει περισσότερο; Να γράφετε ή να μεταφράζετε; Την εμπορική αλληλογραφία την έκανα για βιοποριστικούς λόγους. Και δεν ήταν η μόνη δουλειά που έκανα για τους ίδιους λόγους.

Εργάστηκα σε πολλές και διαφορετικές δουλειές. Η δουλειά δεν προσβάλει τον άνθρωπο, ο άνθρωπος προσβάλει την δουλειά. Κάποιος το είπε αυτό, δεν θυμάμαι ποιος. Αυτό που πραγματικά μου αρέσει, και μπορώ πλέον να το κάνω απερίσπαστα, είναι να γράφω τα δικά μου κείμενα. Τι σημαίνει για σας το γράψιμο; Μαζί με τα παιδιά μου, τον σύζυγό μου, τα ζωάκια μου, τη γενιά μου, την πατρίδα μου, τα πάντα! Έχετε γράψει μέχρι τώρα αρκετά βιβλία. Το

μυθιστόρημά σας Η Πρέσβειρα των Χελιδονιών απέσπασε το πρώτο βραβείο στην τηλεοπτική εκπομπή του MEGA «Να η Ευκαιρία». Επίσης, το βιβλίο σας Ο Ουστ από δω κυκλοφορεί στην Ιταλία μεταφρασμένο από την κόρη σας Όλγα Κοσμίδου με τον τίτλο Il pussa via de qua. Πέστε μας λίγα πράγματα για αυτά. Το πρώτο μου βιβλίο που εκδόθηκε είναι ο Il pussa via de qua. Εδώ διατίθεται στο ιντερνέτ δωρεάν, στα ελληνικά με τον τίτλο «Ο Ουστ από 'δω». Προέκυψε από την ανάγκη μου να μιλήσω για όσα εγώ έβλεπα στα ζώα. Να μοιραστώ με τον κόσμο την απέραντη, άδολη αγάπη τους και την τρυφερή ψυχή τους. Ήρωες μου είναι τα ζώα της αυλής μου, όλα πρώην αδέσποτα. Από όλη αυτή τη μεγάλη παρέα σήμερα ζει, και αυτή όχι για πολύ καιρό ακόμα μια και είναι βαριά άρρωστη, η Λυγερή. Όλα τα άλλα βρίσκονται πλέον στον «κόσμο των σκύλων». Τον κόσμο που αναζητούσε ο ήρωάς μου, ο Πειρατής διότι δεν μπορούσε να δεχτεί πως τα πάντα γύρω του ήταν κτήμα των ανθρώπων. Ακολούθησε η Πρέσβειρα των χελιδονιών που την εμπνεύστηκα

καθώς κοιτούσα έξω από το παράθυρό μου, μία οικογένεια περδικιών. Οι πέρδικες είναι εκπληκτικοί γονείς. Ο ένας βαδίζει μπροστά, ακολουθούν τα συνήθως 9-10 μικρά και ουραγός ο άλλος γονιός. Όταν ο κίνδυνος εμφανιστεί από μπροστά, ο εμπρός γονιός θυσιάζεται και ο άλλος φυγαδεύει τα μικρά. Ένα κυνηγόσκυλο παγίδευσε με το πόδι τον έναν γονιό. Παρά πέρα ο κυνηγός το παρότρυνε να μην το αφήσει να φύγει, όμως ο σκύλος δεν υπάκουσε. Απλά σήκωσε το πόδι του και η πέρδικα έφυγα. Έτσι προέκυψε η πρέσβειρα των χελιδονιών. Υπάρχει κάποιο από τα βιβλία που γράψατε μέχρι σήμερα που ξεχωρίζετε, που θεωρείτε αγαπημένο σας; Τα αγαπώ το ίδιο. Όλα είναι βγαλμένα από την ψυχή μου, το πνεύμα μου. Σε όλα σας σχεδόν τα βιβλία πρωταγωνιστούν ζώα και πουλιά. Πώς αυτό; Βλέπω στα ζώα τους ιδανικούς ήρωες. Αν και δεν είναι

πρωταγωνιστές σε όλα μου τα βιβλία. Τα τρία πρώτα μόνο. Στα υπόλοιπα απλώς αναφέρονται. Έχετε γράψει κι ένα ιστορικό μυθιστόρημα με τίτλο Στα χνάρια των Κομνηνών. Μιλήστε μας λίγο για αυτό. Αυτό το βιβλίο το δούλευα τρία χρόνια. Εδώ τις εικόνες από την προσφυγική οικογένειά μου τις έκανε βιβλίο. ΠόντοςΕλλάδα, Ευρώπη του Μεσοπολέμου, έως και τη δεκαετία του 1990. Ένα συγκλονιστικό βιβλίο βασισμένο σε αληθινά γεγονότα όπου αποτυπώνεται όλη η φρίκη που βίωσαν οι Έλληνες του Πόντου μα και οι ελπίδες, τα όνειρα, ο σκοπός για τον οποίο δούλεψαν και πέτυχαν. Πόσο σημαντική είναι για σας η έμπνευση; Υπήρξε κάποια χρονική περίοδος που δεν είχατε καθόλου; Πολύ σημαντική όχι μόνο για μένα, αλλά για όλους τους συγγραφείς. Μέχρι στιγμής η έμπνευση δεν με άφησε ούτε λεπτό. Υπάρχουν κάποια βιβλία άλλων συγγραφέων που σας έχουν συγκινήσει τόσο πολύ που θα θέλατε να τα γράφατε εσείς; Θα ήθελα να είχα γράψει το «Η αγάπη

δοκιμαστώ και σε αυτό το είδος. Του έδωσα τον τίτλο «Άνεμος» και θα είναι το επόμενο που θα εκδοθεί. Τώρα δουλεύω ένα μυθιστόρημα αποκλειστικά στην ποντιακή διάλεκτο. Αυτό προβλέπω να με πάρει αρκετό καιρό. Είναι πολύ δύσκολη η ποντιακή διάλεκτος αλλά τρομερά γοητευτική. Για κανένα λόγο δεν θα ήθελα να χαθεί, για αυτό σκέφτηκα να κάνω και εγώ την δική μου προσπάθεια για την διάσωσή της. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, θα δείξει. Με τι άλλο ασχολείστε όταν δεν γράφετε; Πως γεμίζετε τις ελεύθερες ώρες άργησε μια μέρα». Υπάρχουν πολλά άλλα που απλά μ' αρέσουν.

σας, αν εχετε;

Γράφετε κάτι νέο τώρα; Με τι θέλετε να ασχοληθείτε στα επόμενα λογοτεχνικά σας βήματα;

Με τον κήπο μου, τα ζωάκια μου και τώρα που έχω εγγονό, θα ασχολούμαι και μαζί του. Τι ελεύθερες ώρες μου τις δημιουργώ μόνη μου, και γράφω, γράφω, γράφω….

Πριν λίγο καιρό τελείωσα ένα αστυνομικό-κοινωνικό. Ήθελα να

Υπάρχει καλή και κακή λογοτεχνία; Η λογοτεχνία δεν μπορεί να είναι κακή, το λέει η λέξη. Λόγου τέχνη. Υπάρχουν κείμενα που μόνο τέχνη του λόγου δεν έχουν. Απλά κείμενα, όχι λογοτεχνία. Στην εποχή του διαδικτύου, ο κόσμος διαβάζει βιβλία; Οι λάτρεις της τέχνης του λόγου θα υπάρχουν πάντα. Είναι όπως το παλιό καλό κρασί. Το ρέτμπουλ που δίνει φτερά, είναι παροδικό, το καλό κρασί συνυπάρχει με την ανθρωπότητα χιλιάδες χρόνια τώρα. Είμαι λάτρης του καλού κρασιού. Όπως η γραφή και η γλώσσα μας, το βιβλίο δεν θα πάψει ποτέ. Ίσως αλλάξει μορφή, θα είναι όμως πάντα βιβλίο. Πώς βλέπετε την κατάσταση σήμερα στην Ελλάδα;

Ρευστή. Ελπίζω μετά τις εκλογές να γίνει συμπαγείς. Ποιο ρητό σας εκφράζει; Ευτυχής είναι ο εν ολίγοις αρκούμενος, έτσι όπως υπογράφω. Θα ήθελα να μου γράψετε ένα απόσπασμα ή μια φράση από κάποιο έργο σας και να το αφιερώσετε στους αναγνώστες και αναγνώστριες της Mag μα και σε όλους αυτούς που σας αγαπάνε. Απόσπασμα από το βιβλίο μου «Το Ματοζίνιχον» (ματόχαντρο) Με όλη μου την αγάπη στους αναγνώστες και αναγνώστριες της Mag. «Τι κάνεις εσύ εδώ;» τη ρώτησε και την άρπαξε από την κοτσίδα. «Τίποτα θεία μου, χτενίζομαι» είπε εκείνη συσπώντας το πρόσωπο από πόνο. «Θα σε μαδήσω» της είπε πνιχτά και άρχισε να της ξεμπλέκει νευρικά την πλεξούδα που με τόση επιμέλεια είχε πλέξει. «Κάνεις χωρίστρα στη μέση ε! Ποιος σου είπε πως μπορείς να κάνεις χωρίστρα στη μέση;» «Μη θεία! Με πονάς μη!» την παρακάλεσε. «Ακόμα δεν είδες τίποτα!» της είπε εκείνη και άρπαξε μια μικρή τουφίτσα από την κορυφή του κεφαλιού της, την τύλιξε στον δείκτη του δεξιού χεριού της και την ξερίζωσε με βία. Η μικρή ούρλιαξε από πόνο. Το σημείο από ξεριζωθήκαν τα ξανθά μαλλιά μάτωσε. Δυο σταγόνες κύλησαν ως το κούτελο και κατέληξαν στα μάτια και έγιναν ένα με τα δάκρυα που κύλησαν με τη σειρά τους και πίκραναν τα χείλη. Η Αννίκα πήρε ένα κουρέλι και της το πέταξε με ύφος αμετανόητο. «Φόρα το της είπε» επιτακτικά και πήγε προς την πόρτα. Τι εύχεστε; Ειρήνη και αγάπη μεταξύ των λαών.

Σουλατσάραμε στους πιο ανόητους θανάτους στην ιστορία! Και σας τους παρουσιάζουμε!

Οι πιο ηλίθιοι θανάτοι

A

μύτη αλλά μεθυσμένος όπως ήταν δεν το παρατήρησε. Πνίγηκε στο ίδιο του το αίμα και βρέθηκε νεκρός το επόμενο πρωί.

Tycho Brache Σημαντικός Δανός αστρονόμος του 16ου αιώνα.

Αττίλας ο Ούνος

Ένας από τους πιο διαβόητους κακοποιούς στην ιστορία. Ο στρατός του Αττίλα κατέκτησε όλη την Ασία κατά το 450 μ.χ. από τη Μογγολία μέχρι το

τελευταίο σημείο της ρωσικής αυτοκρατορίας, καταστρέφοντας χωριά και λεηλατώντας τα πάντα στο πέρασμα του. Πώς πέθανε: Είχε ρινορραγία τη νύχτα του γάμου του. Το 453 μ.Χ., ο Αττίλας παντρεύτηκε μια νεαρή κοπέλα που λέγονταν Ildico. Παρά τη φήμη του για την αγριότητα του στο πεδίο της μάχης, συνήθιζε να τρώει και να πίνει ελαφρά κατά τη διάρκεια μεγάλων δεξιώσεις. Την πρώτη νύχτα του γάμου του, όμως, πραγματικά το έριξε έξω. Κατά τη διάρκεια της νύχτας υπέστη μια αιμορραγία στην

Η έρευνά του επέτρεψε στον Ισαάκ Νεύτων να διατυπώσει τον περισπούδαστο «νόμο της βαρύτητας» Πώς πέθανε: δεν κατάφερε να πάει στην τουαλέτα εγκαίρως. Τον 16ο αιώνα, θεωρούνταν προσβολή κάποιος να σηκωθεί από ένα δείπνο πρίν αυτό τελειώσει. Ο Brahe, που ήταν γνωστό ότι πίνει υπερβολικά, είχε πρόβλημα στην κύστη και δεν πήγε να ανακουφιστεί έγκαιρα. Έκανε τα πράγματα χειρότερα από την υπερβολική κατανάλωση ποτών στο δείπνο, και ήταν πολύ ευγενικός για να ζητήσει να φύγει με συνέπεια να σπάσει η κύστη του. και να πεθάνει αργά και οδυνηρά μετά απο 11 μέρες Horace Wells

Καινοτόμησε με τη χρήση της

αναισθησίας στη δεκαετία του 1840 Πώς πέθανε: Χρησιμοποίησε αναισθητικά για να αυτοκτονήσει. Αν και πειραματίζονταν με διάφορα αέρια κατά τη διάρκεια της έρευνας του για την αναισθησία, ο Wells εθίστηκε στο χλωροφόρμιο. Το 1848 συνελήφθη γιατί ψέκασε δύο γυναίκες με θειικό οξύ. Σε μια επιστολή που έγραψε από τη φυλακή, κατηγόρησε το χλωροφόρμιο για τα προβλήματά του, ισχυριζόμενος ότι είχε πάρει πολύ πριν από την επίθεση. Τέσσερις ημέρες αργότερα, βρέθηκε νεκρός στο κελί του. Είχε προκαλέσει αναισθησία στον εαυτό του με το χλωροφόρμιο και ακρωτηρίασε τον μηρό του με ένα ξυράφι.

Francis Bacon

Ένα από τα πλέον σημαντικά μυαλά στα τέλη του 16ου αιώνα. Πολιτικός, φιλόσοφος, συγγραφέας και επιστήμονας, φημολογείται ότι έχει γράψει και μερικά από τα έργα του Σαίξπηρ. Πώς πέθανε: Προσπάθησε να παγώσει το κοτόπουλο αλλά πάγωσε αυτός Ένα απόγευμα του 1625, ο Μπέικον βλέποντας μια χιονοθύελλα, εντυπωσιάστηκε από την ιδέα ότι ίσως το χιόνι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τη διατήρηση κρέατος. Αποφασισμένος να το δοκιμάσει, αγόρασε ένα

κοτόπουλο από ένα κοντινό χωριό, το σκότωσε και στη συνέχεια, στάθηκε έξω στο κρύο προσπαθώντας να γεμίσει το κοτόπουλο με χιόνι και να το παγώσει. Το κοτόπουλο ποτέ δεν πάγωσε, αλλά πάγωσε ο ίδιος ο Μπέικον.

φαλακρό κεφάλι του, παίρνοντάς το για πέτρα.

Jim Fixx

Jerome Irving Rodale

Ιδρυτής του κινήματος της βιολογικής διατροφής, δημιουργός του περιοδικού «Βιολογική γεωργία και κηπουρική», και ιδρυτής της Rodale Press, μια μεγάλης εταιρείας εκδόσεων. Πώς πέθανε: Στην εκπομπή «Dick Cavett Show», ενώ συζητούσε τα οφέλη των βιολογικών τροφίμων. Ο Rodale, καυχήθηκε «Θα ζήσω μέχρι τα 100 εκτός αν με πατήσει κάποιος τρελός οδηγός οδηγός ταξί», ήταν μόνο 72, όταν εμφανίστηκε στο «Dick Cavett Show», τον Ιανουάριο του 1971. Αιτία θανάτου: καρδιακή προσβολή στην καρέκλα του. Η εκπομπή δεν βγήκε ποτέ στον αέρα. Αισχύλος Ο πολύ γνωστός Έλληνας θεατρικός συγγραφέας . Πολλοί ιστορικοί θεωρούν τον πατέρα της ελληνικής τραγωδίας. Πώς πέθανε: Ένας αετός έριξε μια χελώνα στο κεφάλι του Ο Αισχύλος πέθανε σε ηλικία

εβδομήντα χρόνων στο Γέλα κατά το δεύτερο ταξίδι του στην Σικελία. Μια εκδοχή από την ρωμαϊκή εποχή διηγείται ότι ένας αετός που είχε αιχμαλωτίσει μια βαριά χελώνα , την άφησε να πέσει πάνω στο

Συγγραφέας του βιβλίου με τις μεγαλύτερες πωλήσεις «Complete Book of Running», το οποίο ουσιαστικά ξεκίνησε την τρέλα με το τζόκινγκ της δεκαετίας του 1970. Πώς πέθανε: Μια καρδιακή προσβολή … ενώ έτρεχε! Ο Fixx είχε επισκεφτεί το Greensboro στο Βερμόντ. Κάποια στιγμή θέλησε να κάνει αυτό που λάτρευε. Βγήκε από το σπίτι του και ξεκίνησε λοιπόν το τρέξιμο. Ενώ είχε διανύσει μια πολύ μικρή απόσταση,έπαθε έμφραγμα. Η αυτοψία αποκάλυψε ότι μία από τις στεφανιαίες αρτηρίες του ήταν 99% φραγμένη, μια άλλη ήταν 80% , και μια τρίτη 70% …. και ότι ο Fixx είχε άλλα τρία καρδιακά επεισόδια τις εβδομάδες πριν από το θάνατό του.

ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΑ ΣΠΙΤΙΑ Είναι μερικά από τα πιο διάσημα ''στοιχειωμένα'' σπίτια. Πρόκειται άραγε για φαντάσματα ή κάτι άλλο; Πάντως τα ανεξήγητα φαινόμενα συνεχίζονται μέχρι σήμερα.

The Tower of London

E

Είναι μερικά από τα πιο διάσημα ''στοιχειωμένα'' σπίτια. Πρόκειται άραγε για φαντάσματα ή κάτι άλλο; Πάντως τα ανεξήγητα φαινόμενα συνεχίζονται μέχρι σήμερα Ένα από αυτά είναι και ο Λευκός Οίκος καθώς ανεξήγητα φαινόμενα συμβαίνουν στο εσωτερικό του.

Ο πρώτος Αμερικανός πρόεδρος που κατοίκησε σε αυτόν ήταν ο John Adams και σύμφωνα με μαρτυρίες δεν έφυγε ποτέ εκεί. Η σύζυγος του Abagail είναι και αυτή παρούσα, τουλάχιστον το πνεύμα

Στο κτίριο αυτό που χρησίμευε κάποτε ως φυλακή, έχουν κρεμαστεί ή αποκεφαλιστεί σημαντικές προσωπικότητες της εποχής εκείνης. Η πιο γνωστή ήταν η Αnne Boleyn, σύζυγος του βασιλιά Ενρίκου του 8ου που την αποκεφάλισαν επειδή δεν μπορούσε να γεννήσει αγόρι που θα γινόταν ο διάδοχος του θρόνου. Φημολογείται ότι το ακέφαλο σώμα της εξακολουθεί να περιφέρεται στο κτίριο ενώ μια πτέρυγα που είναι γνωστή με την ονομασία Salt tower είναι τόσο τρομακτική που μέχρι και τα σκυλιά αρνούνται να πλησιάσουν. Κάστρο Εδιμβούργου, Σκοτία Είναι αυτό το κάστρο στοιχειωμένο; Στο πέρασμα των αιώνων, έχει γίνει αναφορά για ακέφαλους τυμπανιστές, φαντάσματα σκυλιών καθώς και για το πνεύμα αυλικών μέσα σε αυτό, χωρίς ωστόσο να υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία. Ξενοδοχείο Schooner, Βρετανία Στο Jolly Old της Αγγλίας βρίσκεται ένα από τα παλιότερα και πλέον στοιχειωμένα

της, καθώς πιστεύεται ότι είναι αυτό που μεταφέρει σεντόνια και σκεπάσματα στο ανατολικό δωμάτιο. Οι Andrew Jackson, Dolly Madison και φυσικά οι Lincolns, βρίσκονται και αυτοί στο Λευκό Οίκο και μάλιστα ο Ουίνστον Τσώρτσιλ είχε αρνηθεί σύμφωνα με πληροφορίες να περάσει τη νύχτα σε αυτόν έπειτα από μια συνάντηση που είχε με φάντασμα. Και σε περίπτωση που όλα αυτά σας φαίνονται υπερβολικά, κοιτάξτε απλώς τις φωτογραφίες όλων των προέδρων που έχουν περάσει από το Λευκό Οίκο πριν και μετά το τέλος της θητείας τους. Λέτε να είναι τυχαίο που τα μαλλιά όλων ασπρίζουν έτσι ξαφνικά;

ξενοδοχεία του κόσμου.Ο βασιλιάς Γεώργιος ο τρίτος όπως και ο Κάρολος Ντίκενς είχαν περάσει από αυτό και παραμένει ακόμα και σήμερα ανοιχτό. Ωστόσο μάλλον είναι απίθανο ότι θα περνούσατε έστω ένα βράδυ εκεί, καθώς στο παρελθόν έχουν

παρατηρηθεί περισσότερες από 3.000 περίεργες παρουσίες. Αν όμως επιμένετε, σας συστήνουμε να αποφύγετε τουλάχιστον τα δωμάτια 17 και 28 καθώς έχουν διαπραχθεί σε αυτά δολοφονίες. Όσο για τα φαντάσματα, η εμφάνιση τους είναι τόσο συχνή και συνηθισμένη όσο το απογευματινό τσάι στη Βρετανία. Κάστρο Bhangarh, India Το αρχαίο ινδικό κάστρο είναι τόσο στοιχειωμένο που ακόμα και η κυβέρνηση απαγορεύει την

είσοδο σε αυτό. Μεγάλες ταμπέλες που έχουν τοποθετηθεί στο εξωτερικό του, προειδοποιούν τους επισκέπτες να αποφεύγουν την είσοδο τους σε αυτό μετά τη δύση του ηλίου. Ο θρύλος λέει ότι όλα ξεκίνησαν με μια όμορφη γυναίκα και έναν μάγο που καταράστηκε την πόλη όταν αυτή τον απαρνήθηκε. Αμέσως μετά ακολούθησαν πόλεμοι και λοιμοί ενώ το κάστρο εγκαταλείφθηκε το 1700. Ακόμα και σήμερα οι επισκέπτες νιώθουν την αίσθηση της εγκατάλειψης να πλανάται στο εσωτερικό του.

ΑΠΛΑ ΥΠΕΡΟΧΟΣ

Brad Pitt Φτάνει μόνο να γράψουμε το όνομά του στο Google. Ένας ολόκληρος κόσμος από πληροφορίες, βιογραφίες, κουτσομπολιά, δεκάδες fun clubs, βίντεο και χιλιάδες φωτογραφίες του διάσημου ηθοποιού εμφανίζεται μπροστά μας. Και ομολογούμε, χωρίς να έχουμε υπάρξει ποτέ μεγάλες του θαυμάστριες, ότι ο αρχικός εντυπωσιασμός μας μετατράπηκε σύντομα σε γοητεία. Ποιος είναι, λοιπόν, πραγματικά ο Brad Pitt; Και πώς έφτασε να μιλάει όλος ο πλανήτης γι'αυτόν;

Π Το χρονικό ενός απόλυτου star 1969. Στις 18 Δεκεμβρίου ο William Bradley Pitt γεννιέται στην πόλη Shawnee της Oklahoma, αλλά σύντομα η οικογένειά του μετακομίζει στο Springfield του Missouri, όπου και θα μεγαλώσει. Η μαμά του είναι σύμβουλος στο τοπικό γυμνάσιο και ο μπαμπάς του ιδιοκτήτης εταιρίας φορτηγών-τρακτέρ. Είναι και οι δύο πολλοί θρήσκοι, ανήκουν μάλιστα στο Southern Baptist Convention, ένα συντηρητικό χριστιανικό θρησκευτικό δόγμα, και σύντομα ωθούν τον μικρό Brad στην χορωδία της εκκλησίας, όπου όπως λέγεται τραβάει όλα τα βλέμματα με την εκφραστικότητά του. Κατά τα σχολικά του χρόνια είναι ένα πολύ δραστήριο και αθλητικό παιδί, ενώ το 1982 γίνεται δεκτός στο Πανεπιστήμιο του Missouri με κατεύθυνση στην δημοσιογραφία και την διαφήμιση. Εκεί κάνει τα πρώτα του βήματα στην ηθοποιία, λαμβάνοντας μέρος σε διάφορες θεατρικές παραστάσεις της πανεπιστημιακής αδελφότητας στην οποία ανήκει. Λίγο πριν ολοκληρώσει τις σπουδές του,το 1985, το μικρόβιο της

ηθοποιίας τον οδηγεί στο Los Angeles, για να ακολουθήσει σχετικές σπουδές. Εκεί, βέβαια, δεν τα βρίσκει όσο εύκολα τα περίμενε. Για δύο περίπου χρόνια χρειάζεται να κάνει διάφορες δουλειές του ποδαριού για να πληρώσει τα δίδακτρα.

1987. Καταφέρνει να «τσιμπήσει» ένα μικρό ρολάκι στην άκρως επιτυχημένη σαπουνόπερα «Dallas», ως το αγόρι της κόρης της Priscilla Presley. «Είχαν ιδρώσει οι παλάμες μου και είχα αγχωθεί», είπε αργότερα για την σκηνή με το πρώτο του φιλί στη νεαρή συμπρωταγωνίστρια. Πού να φανταζόταν τότε τι θα ακολουθούσε…

1989. Η πρώτη του «διάσημη» σχέση είναι με την 16χρονη τότε Juliette Lewis, την οποία γνωρίζει στα πλατό της τηλεοπτικής ταινίας Too Young to Die, και σύντομα μετακομίζουν μαζί σε ένα διαμέρισμα στο L.A. Μετά τους συμπρωταγωνιστικούς τους ρόλους ως κατά συρροή δολοφόνοι στο Kalifornia, το 1993, χωρίζουν. Εν τω μεταξύ θα κλέψει την παράσταση ως το γοητευτικό, συχνά γυμνόστηθο, αγόρι που κάνει ωτοστόπ και γοητεύει την Geena Davis στο Thelma & Louise, ενώ θα λάβει φοβερά εγκωμιαστικά σχόλια

από τους κριτικούς κινηματογράφους για τον ρόλο του στο A River Runs Through It σε σκηνοθεσία Robert Redford, το 1992.

1994. Δέχεται τον πιο high-profile ρόλο του μέχρι σήμερα ως το αντίπαλο δέος του Tom Cruise στο Interview with the Vampire. Θα πει αργότερα, «Μίσησα την δουλειά μου σ'αυτήν την ταινία. Την μίσησα. Μου άρεσε να την βλέπω αλλά δεν μου άρεσε να δουλεύω σ'αυτήν. Ο χαρακτήρας μου ήταν καταθλιπτικός από την αρχή μέχρι το τέλος.» Την ίδια χρονιά, στα γυρίσματα της ταινίας Se7en, ο Pitt ερωτεύεται την 22χρονη συμπρωταγωνίστριά του Gwyneth Paltrow. Τον Δεκέμβριο του 1996 της κάνει πρόταση γάμου και εκείνη -φυσικά- δέχεται. «Δε μπορώ να περιμένω…», θα πει στο περιοδικό Rolling Stone, «να περπατήσουμε μαζί στην εκκλησία, να φορέσω τη βέρα, να φιλήσω τη νύφη. Ω, θα είναι τέλεια!». Επτά μήνες μετά θα ακυρώσουν τον αρραβώνα τους. Εν τω μεταξύ, το 1995 το περιοδικό People τον ανακηρύττει Πιο Σέξυ Άνδρα του Πλανήτη, ενώ λίγους μήνες μετά ο εκπληκτικός, ψυχασθενικός ρόλος του στο Twelve Monkeys θα του χαρίσει την πρώτη του υποψηφιότητα για Όσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου.

1996. Και το χρήμα αρχίζει να ρέει… Για τον ρόλο του στο Meet Joe Black η Universal Pictures του δίνει 17,5

εκατομ. δολάρια, ενώ το Fight Club, το 1999, σπάει ταμεία. Ωστόσο, από το 1998, έχει ήδη αρχίσει να βγαίνει με την πρωταγωνίστρι α της σειράς FriendsJennifer Aniston, μετά από «τυφλό ραντεβού» που τους κανονίζουν οι ατζέντηδές τους.

2000. Ανάμεσα σε φίλους, πυροτεχνήματα και 50.000 λουλούδια, ο Pitt και η Aniston παντρεύονται σε ένα απόκρημνο ακρωτήρι του Malibu. Διαβάζοντας τους όρκους τους, ο Pitt υπόσχεται να «διακόψει την διαμάχη για τον θερμοστάτη», ενώ η Aniston «να του φτιάχνει πάντα το αγαπημένο του μιλκ-σέικ μπανάνα». Την ίδια χρονιά, το περιοδικό People τον ανακηρύττει Sexiest Man Alive για δεύτερη φορά, με την εκδότρια να υποστηρίζει ότι η δέσμευση ανέδειξε την εσωτερική του λάμψη. Το 2001 συμπρωταγωνιστεί με την Julia Roberts στο Mexican, ενώ λίγο μετά εμφανίζεται για ένα guest σταΦιλαράκια.

2003. Ενώ αρχίζουν να διαφαίνονται τα πρώτα σύννεφα στην σχέση του με την Aniston (όταν εκείνη, δεχόμενη βραβείο για τον τηλεοπτικό της ρόλο στα Φιλαράκια, ξεχνά να τον ευχαριστήσει), εκείνος βάζει φούστα και υποδύεται τον Αχιλλέα στο Troy. Πρόκειται για την πιο ακριβή κινηματογραφική παραγωγή στην οποία έχει πρωταγωνιστήσει, η οποία όμως δεν θα αποτελέσει μεγάλη εμπορική επιτυχία.

2004. Τον Ιανουάριο ξεκινούν τα γυρίσματα της ταινίας κατασκόπων Mr. & Mrs. Smith.Σύντομα τα περιοδικά μιλούν για «σπίθες» ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές, την Angelina Jolie και τον Brad Pitt. «Προσπαθούμε όσο είναι δυνατόν να μείνουμε μακριά από όλα αυτά τα κουτσομπολιά», θα πει η Aniston τον Μάιο. Τον Νοέμβριο του

ίδιου χρόνου ο Pitt ταξιδεύει στην Νότια Αφρική προκειμένου να γνωρίσει τον πρώην πρόεδρο Nelson Mandela και να υποστηρίξει τον αγώνα κατά του AIDS, ενώ λίγο μετά βρίσκεται στην Αιθιοπία προκειμένου να παραβρεθεί σε σχετική φιλανθρωπική αποστολή.

2005. Ιανουάριος: Τίτλοι τέλους για τον Pitt και την Aniston. Σε δήλωσή τους λένε«θα θέλαμε να εξηγήσουμε ότι ο χωρισμός μας δεν είναι αποτέλεσμα όλων αυτών των εικασιών από τα περιοδικά. Η απόφαση είναι αποτέλεσμα ώριμης σκέψης». Μάρτιος: Ο Pitt και η Jolie ντυμένοι ως 50's ανδρόγυνο φωτογραφίζονται για το περιοδικό W. «Μπορεί στο πλατό της φωτογράφησης να μην έδωσαν κανένα δικαίωμα, αλλά υπήρχε τρομερός ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα», είπε αργότερα μέλος του συνεργείου. Απρίλιος: Οι πρώτες paparazzi φωτογραφίες με την Angelina και τον μικρό γιο της Maddox σε παραλία της Κένυα πιστοποιούν ότι οι δύο τους είναι πλέον ζευγάρι, όσο κι αν εκείνοι ακόμα το αρνούνται.Ιούλιος: Ο Pitt συνοδεύει την Jolie και τον Maddox στην Αιθιοπία, όπου εκείνη υιοθετεί την Zahara Marley, ένα νεογέννητο που

έχασε τους γονείς της από Aids. Λίγους μήνες μετά ο Pitt καταθέτει αίτηση υιοθεσίας αυτής και το Maddox και έτσι το επώνυμο των δύο παιδιών γίνεται πλέον Jolie-Pitt.

2006. O Brad και η Angelina (γνωστοί πλέον στα μέσα και ως Brangelina) υποδέχονται την πρώτη τους κόρη Shiloh Nouvel, σε μία μικρή πόλη της Namimbia. Γιορτάζουν την γέννηση του πρώτου βιολογικού τους μωρού δωρίζοντας 300.000 δολάρια σε δύο μαιευτήρια της αφρικανικής χώρας. Έναν χρόνο μετά το ζευγάρι υιοθετεί τον 3χρονο Pax Thien, από ένα ορφανοτροφείο του Βιετνάμ. Παρά τα γραφειοκρατικά προβλήματα που τους δημιουργεί η χώρα επειδή δεν είναι παντρεμένοι καταφέρνουν τελικά στην Αμερική να δώσουν και σ'αυτό το παιδί το όνομα Jolie-Pitt. Τον Μάιο του 2007 το περιοδικό People τον ανακηρύττει έναν από τους Ομορφότερους του Κόσμου και το περιοδικό Time ως έναν από τους 100 ισχυρότερους ανθρώπους στον πλανήτη, αφού απέδειξε την σοβαρή του πλευρά γυρίζοντας την ταινία A Mighty Heart, στην οποία πρωταγωνιστεί η Jolie, και το ντοκιμαντέρGod Grew Tired of Us. Παράλληλα συμμετέχει ενεργά στην δημιουργία ενός νέου οικισμού στην Νέα Ορλεάνη για τα θύματα του τυφώνα Κατρίνα, μιλάει γι'αυτό δημόσια, δωρίζει χρήματα και καταφέρνει τελικά να ολοκληρώσει το σημαντικό έργο.

2008. Στην μεγάλη, ήδη, οικογένεια Jolie-Pitt προστίθενται τον Ιούλιο τα δίδυμα Knox Leon και Vivienne Marcheline, στη Νίκαια της Γαλλίας. «Είμαι ο πιο χαρούμενος πατέρας του κόσμου», θα πει λίγο μετά o Pitt στον δήμαρχο της πόλης. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου συμπρωταγωνιστεί με την Cate Blanchett στο Τhe Curious Case of Benjamin Button. Η καταπληκτική ερμηνεία του, του χαρίζει μία Χρυσή Σφαίρα αλλά και μία ακόμα υποψηφιότητα για Όσκαρ και SAG, ενώ η ταινία σπάει ταμεία.

2009. Στο τεύχος του Φεβρουαρίου του περιοδικού W, ο Pitt μιλά για πρώτη φορά για την υποτιθέμενη κόντρα ανάμεσα στην Aniston και την Jolie. «Κοίτα, φίλε μου [θα πει στον δημοσιογράφο], η Jen είναι πολύ γλυκός άνθρωπος. Νομίζω ότι παρασύρθηκε σε όλο αυτό»και σχετικά με την γνωριμία του με την Jolie εξηγεί «Γυρίζαμε ακόμα το Mr. & Mrs. Smith όταν αποφασίσαμε να χωρίσουμε με την Jen. Αλλά ακόμα και τότε δεν είχε υπάρξει κάποια παράνομη σχέση. Και είμαι περήφανος για τον τρόπο που χειριστήκαμε όλοι το θέμα.» ΤοInglurious Basterds που παίζεται αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους έχει κάνει το καλύτερο «άνοιγμα ταμείων» ποτέ σε ταινία του Tarantino. O Pitt που υποδύεται τον αρχηγό της ομάδας που καταδιώκει τους Ναζί, λέει ότι

έχει μεταφέρει το πνεύμα του χαρακτήρα της ταινίας και στο σπίτι, στα παιδιά του, «Λέω σ'αυτά τα μικρά 'μπασταρδάκια' να βγουν εκεί έξω και να αρχίσουν να παίρνουν κεφάλια!», λέει γελώντας. Και γιατί να μην γελάει, άλλωστε; Σήμερα Τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία «World War Z», που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Μαξ Μπρουκς και θα βγει στις αμερικανικές αίθουσες το Δεκέμβριο του 2012 κατέχει ο Μπραντ Πιτ. Το «World War Z: An Oral History of the Zombie War» του Μαξ Μπρουκς κυκλοφόρησε το 2006, ως συνέχεια του «The Zombie Survival Guide» του 2003 και στην πραγματικότητα είναι αφηγήσεις σε πρώτο πρόσωπο ανθρώπων που έζησαν από κοντά έναν υποτιθέμενο πόλεμο ανάμεσα στους ανθρώπους και τα ζόμπι. Εμπνευσμένο από το «Τhe Good War», μια παρόμοια εξιστόρηση σε πρώτο πρόσωπο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου του Σταντς Τερκέλ και από τις ταινίες του Τζορτζ Ρομέρο, το «World War Z» ήταν για τον Μπρουκς η ευκαιρία να κάνει τη δική του κριτική πάνω στην μοναξιά των Αμερικάνων και τον διαρκή αγώνα του ανθρώπινου είδους για επιβίωση. Μετά από μια διαμάχη ανάμεσα

στις εταιρίες του Λεονάρντο Ντι Κάπριο και του Μπραντ Πιτ, ο δεύτερος κατάφερε να αγοράσει τα δικαιώματα του βιβλίου το 2007, μισθώνοντας τον Τζέι Μάικλ Στραζίνσκι («Babylon 5») για να αναλάβει τη δύσκολη σεναριακή διασκευή και τον Μαρκ Φόρστερ («Ο Χορός των Τεράτων», «Quantum of Solace») στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Αν και ο Μπρουκς δεν είχε καμία ανάμειξη στο σενάριο, υπήρξε ενθουσιώδης με το σενάριο του Στραζίνσκι και τον τρόπο με τον οποίο κατάφερε να δημιουργήσει ήρωες μέσα από τις αφηγήσεις του βιβλίου. Μέχρι, όμως, και το 2009 κανένα σημάδι δεν έδειχνε πως η ταινία ήταν έτοιμη για να ξεκινήσει τα γυρίσματα της. Τον Ιούνιο του 2009 ο Μαρκ Φόρστερ δήλωσε πως το σενάριο «θέλει ακόμη πολλή δουλειά» και ένα μήνα αργότερα έγινε γνωστό πως το σενάριο γραφόταν ξανά από τον Μάθιου Κάρναχαν. Τα γυρίσματα τελικά ξεκίνησαν στη Μάλτα τον Ιούλιο του 2011, ενώ η παραγωγή βρίσκεται αυτήν τη στιγμή στην Γλασκόβη, η οποία επιλέχθηκε για να «υποδυθεί» τη Φιλαδέλφεια. Η ταινία, που υπολογίζεται ότι θα κοστίσει γύρω στα 125 εκ. δολ. θα βγει στις αμερικανικές αίθουσες στις 21 Δεκεμβρίου του 2012.

ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΒΛΑΠΤΕΙ ΣΟΒΑΡΑ

ΤΟ ΓΑΜΟ! Χρήμα και έρωτας. Τα δύο μεγάλα πάθη στις ζωές μας είναι στην πραγματικότητα συγκοινωνούντα δοχεία, σύμφωνα με όσα υποστηρίζουν Αμερικανοί μελετητές που έβαλαν κάτω από το μικροσκόπιο χιλιάδες ζευγάρια, με σκοπό να μελετήσουν τις συνέπειες του υλισμού στις συζυγικές σχέσεις.

Χρήμα και έρωτας. Τα δύο μεγάλα πάθη στις ζωές μας είναι στην πραγματικότητα συγκοινωνούντα δοχεία, σύμφωνα με όσα υποστηρίζουν Αμερικανοί μελετητές που έβαλαν κάτω από το μικροσκόπιο χιλιάδες ζευγάρια, με σκοπό να μελετήσουν τις συνέπειες του υλισμού στις συζυγικές σχέσεις. Το αποτέλεσμα; Όσοι αυτοχαρακτηρίζονται ως υλιστές αυτοί δηλαδή που θεωρούν σημαντικό παράγοντα της ευτυχίας τους τα χρήματα και την υλική ιδιοκτησία- οδηγούνται σε λιγότερο ευτυχισμένους γάμους σε σχέση με όσους εντοπίζουν αλλού το νόημα της ζωής. Τα ζευγάρια που δήλωσαν ότι ο πλούτος δεν είναι σημαντικός γι' αυτούς, πέτυχαν κατά 10-15% καλύτερο «σκορ» στην συζυγική σταθερότητα και σε άλλες παραμέτρους που ορίζουν μια ποιοτική σχέση. Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Young του Brigham και του Πανεπιστημίου William Patterson μελέτησαν τις απαντήσεις 1.700 ζευγαριών, τα οποία ερωτήθηκαν μεταξύ άλλων σε τι ποσοστό τους αντιπροσωπεύει η πρόταση «Το χρήμα και τα υλικά αγαθά ποτέ δεν υπήρξαν σημαντικά για μένα». Αφού διαχώρισαν τους συμμετέχοντες σε υλιστές και μη, με βάση τις απαντήσεις

τους στο παραπάνω ερώτημα, διαπίστωσαν ότι οι πρώτοι πέτυχαν χαμηλότερο σκορ σε ερωτήσεις που έλεγχαν την συναισθηματική τους ωριμότητα και την ευαισθησία τους απέναντι στους συντρόφους τους. «Ο υλισμός συνδέθηκε επίσης με λιγότερο αποτελεσματικές ικανότητες επικοινωνίας, περισσότερες αρνητικές «τριβές» και λιγότερη ικανοποίηση και σταθερότητα στις συζυγικές σχέσεις», δήλωσε ο Jason Carroll, επικεφαλής της μελέτης. Τι σημαίνουν λοιπόν τα παραπάνω συμπεράσματα; Είναι όλοι οι φιλοχρήματοι άνθρωποι κακοί σύντροφοι ή όσοι δεν αντιλαμβάνονται ότι το να παραδέχεσαι την αγάπη σου για την ύλη είναι υπερβολικά ανάρμοστο ώστε να γίνεις καλός σύζυγος; Ο επικεφαλής της έρευνας δεν πιστεύει ότι πρόκειται για λάθος: «Μπορεί η δημόσια παραδοχή της σημασίας των υλικών αγαθών να είναι γενικά κατακριτέα, αλλά η έρευνά μας ήταν ιδιωτική και επομένως δεν εμπνέει πολλούς λόγους για να κρυφτούν τα πραγματικά κίνητρα κάποιου», λέει. Άλλωστε, όπως επισημαίνει, οι καβγάδες περί χρημάτων είναι μία από

τις πιο συχνές αιτίες διαζυγίων. Ωστόσο, δεν φταίνε τα χρήματα από μόνα τους, αλλά η αγάπη των συζύγων για αυτά: «Συμπεραίνουμε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα το έχουν τα ζευγάρια που εστιάζουν εξίσου στα χρήματα. Αν ο ένας σύντροφος θεωρεί τα λεφτά λιγότερο σημαντικά από τον άλλο, τότε ο γάμος τείνει να είναι πιο ευτυχισμένος απ' ό,τι αν και οι δύο σύζυγοι είναι εξίσου υλιστές», υπογραμμίζει. Πόσοι όμως είναι τελικά οι υλιστές; Η έρευνα υποδεικνύει πως το 20% των γάμων κρύβουν μεγάλα επίπεδα υλισμού και για τους δύο συζύγους, ενώ υπάρχει άλλο ένα 25% γάμων που κρύβει τουλάχιστον έναν υλιστή. Ο Caroll επιχειρεί μία ερμηνεία του μεγάλου αυτού ποσοστού: Η επιθυμία για υλικά αγαθά μπορεί να προκαλέσει υπέρμετρες σπατάλες από μεριάς υλιστών, προκαλώντας έτσι ένταση στον γάμο. Από την άλλη, η συνεχής ενασχόληση με την ύλη κλέβει τόσο χρόνο, προσπάθεια και ενδιαφέρον από μια σχέση, που η τελευταία καταλήγει «φτωχότερη». «Οι υλιστές αναζητούν την ευτυχία στα αγαθά, όχι στους ανθρώπους. Αυτό σημαίνει ότι παρέχουν λιγότερη ενέργεια για την επιτυχία του γάμου τους», καταλήγει ο ερευνητής.

Η MAG NEWS ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ

EXPERIENCE MAG NEWS IN ENGLISH

MAG Car

Σταθερά ψηλά στις προτιμήσεις του ελληνικού αλλά και του ευρωπαϊκού κοινού βρίσκεται εδώ και 36 χρόνια το Golf, γεγονός που επιτρέπει στη VW αφενός να λανσάρει συνεχώς νέες γενιές αφετέρου να εμπλουτίζει τη γκάμα των εκδόσεων. Οι κλασικότερες και αρκετά δημοφιλείς εκδόσεις είναι το GTI (έχουν πωληθεί περίπου 1,8 εκατομμύρια) και το Cabrio, που πλέον συνδυάζονται για πρώτη φορά σε ένα Golf (εξαιρουμένου του πρώτου Mk1) και προσφέρουν ένα δελεαστικό πακέτο.

ΝΕΟ GOLF

Το γρήγορο Golf Cabrio ξεχωρίζει εξωτερικά από τα υπόλοιπα από μικρές λεπτομέρειες που ενισχύουν όμως το σπορ χαρακτήρα του μοντέλου: Κόκκινες λωρίδες στη γρίλια, φουσκώματα πάνω από τα φτερά, διαφορετικής σχεδίασης μπροστινό προφυλακτήρα και στάνταρ οι 17άρες ζάντες.

Σταθερά ψηλά στις προτιμήσεις του ελληνικού αλλά και του ευρωπαϊκού κοινού βρίσκεται εδώ και 36 χρόνια το Golf, γεγονός που επιτρέπει στη VW αφενός να λανσάρει συνεχώς νέες γενιές αφετέρου να εμπλουτίζει τη γκάμα των εκδόσεων.

GABRIOLET

MAG Fashion Γυναικεία

ΠΕΔΙΛΑ

Χρώματα, χάντρες, λουράκια και πρωτότυπα σχέδια… τα καλοκαιρινά μας πέδιλα θα κλέψουν την παράσταση, χωρίς να μας κοστίσουν μία περιουσία. Σανδάλια με μεταλλικά φτερά από το River Island

ΚΑΙ ΕΣΠΑΝΤΡΙΓΙΕΣ Τα βρήκαμε στο ηλεκτρονικό κατάστημα Asos και μας ενθουσίασαν με το περίτεχνο σχέδιό τους και τα μεταλλικά φτερά που κρέμονται γύρω από τον αστράγαλο. Ταιριάζουν ιδανικά με boho φορέματα και μονόχρωμα σαλβάρια. Τιμή: 54,30 ευρώ. Κόκκινα σανδάλια με χρυσές λεπτομέρειες

Οι θερμές μέρες που πλησιάζουν κάνουν επιτακτική την ανάγκη για πιο ελαφριά, δροσερά υποδήματα, όλες τις ώρες της ημέρας, ενώ οι τάσεις της μόδας επιβάλλουν χρώμα και casual διάθεση. Δείτε τα πιο στιλάτα σχέδια της αγοράς σε budget τιμές.

Λαμπερά, κατακκόκινα και πολύ κομψά για τις απογευματινές σας βόλτες στην πόλη. Ταιριάζουν τους αλλά και την άνεση που θα προσφέρουν στο περπάτημα. Τιμή: 69 ευρώ. Αγοράστε τα online από το MyShoe.gr.

στο νησί αν και το πιθανότερο είναι ότι δεν θα θέλετε να τα

Ανδρικά ιδανικά με έθνικ look, με μακριές φούστες και λεπτά tops. Τα βρήκαμε στο ηλεκτρονικό κατάστημα Boohoo.com. Τιμή: 12 ευρώ.

Σουέντ μοκασίνια, υφασμάτινες

Flatforms από δέρμα και φλοράλ σόλα Η νέα τάση στα πέδιλα ακούει στο όνομα flatforms. εσπαντρίγιες και αναπαυτικά σανδάλια αποτελούν τρία βασικά είδη υποδημάτων που οφείλουν να υπάρχουν σε κάθε ανδρική γκαρνταρόμπα φέτος το καλοκαίρι. Μοκασίνια Krickets

Ο λόγος για πλατφόρμες με ευθεία σόλα, για ακόμα πιο ξεκούραστο περπάτημα. Οι fashion editors, μάλιστα, τις εκθειάζουν γιατί, όπως λένε, κάνουν τα πόδια να φαίνονται πιο μακριά. Ξεχωρίσαμε τις δερμάτινες φλατφόρμες που βρήκαμε στο ηλεκτρονικό κατάστημα Freepeople. Τιμή: 63 ευρώ.

Κομψά και στιλάτα, από μαλακό σουέντ δέρμα σε λαδί απόχρωση, τα μοκασίνια του ιταλικού οίκου Kricket υπόσχονται ξεκούραστα βήματα καθ'όλη την διάρκεια της ημέρας. Τιμή: 98 ευρώ. Αγοράστε τα online από το MyShoe.gr.

Εμπριμέ πέδιλα Tamaris Για τα παλ ροζ σύνολα που όλες θα φορέσουμε φέτος το καλοκαίρι, βρήκαμε τα ιδανικά πέδιλα. Τα σουέντ Tamaris, με το ψηλό και χοντρό τακούνι θα κερδίσουν τις εντυπώσεις με τα υπέροχα χρώματά

Πέδιλα Birkenstock Τα σούπερ-αναπαυτικά και ξεκούραστα πέδιλα Birkenstock είναι ιδανική για τις πρωινές σας βόλτες

αποχωριστείτε καθόλου μέσα στη μέρα. Ταιριάξτε τα με βερμούδες αλλά και με το μαγιό σας. Τιμή: 65 ευρώ. Θα τα βρείτε στον αποκλειστικό αντιπρόσωπο Birkenstock (Ερμού 2, Αθήνα).

Converse Chuck Taylor All Star Slim Πιο λεπτά και πιο δροσερά από τα κλασικά Converse, τα Slim, από καμβά και ύφασμα, θα γίνουν ο καλύτερός σας σύμμαχος στις καλοκαιρινές ζέστες. Το παλ γκρι χρώμα τους ταιριάζει με κάθε απόχρωση, με τζιν παντελόνια και με βερμούδες. Τιμή: 44,90 ευρώ.

MAG Deco

Αν ο χώρος σας είναι περιορισμένος, ή δεν θέλετε να έχετε μία «μοναχική» γωνιά στο σαλόνι σας, μπορείτε να ακολουθήσετε την συνταγή της φωτογραφίας: ένα χαμηλό τραπεζάκι κοντά στον πιο αναπαυτικό καναπέ σας, με «κρυμμένο» αποθηκευτικό χώρο από κάτω, μεταμορφώνει τη γωνιά σας σε κλάσματα δευτερολέπτου από μοναχική και «διαβαστερή» σε παρεΐστικη. Αγαπημένη λεπτομέρεια, οι εντοιχισμένες βιβλιοθήκες στο background. Περιορισμένος χώρος; Κανένα πρόβλημα: Μία αναπαυτική πολυθρόνα (αν είναι και της γιαγιάς ακόμα καλύτερα, η vintage αίσθηση ταιριάζει τέλεια με τα βιβλία σας), ένα φωτιστικό δαπέδου κρυμμένο πίσω της, κι ένα καλαθάκι ή μερικά χαρτονένια κουτιά σε έντονα χρώματα (θα βρείτε στο IKEA) για να αποθηκεύετε αλλά και να ακουμπάτε τα βιβλία σας κι είστε έτοιμοι. Παντού υπάρχει χώρος για μία ακόμα βιβλιοθήκη. Ακόμη και μερικά ραφάκια που στριμώχνονται ανάμεσα σε δύο παράθυρα, και φορτώνονται με βιβλία δίπλα στον καναπέ δημιουργούν την αίσθηση της «γωνιάς διαβάσματος», ακόμη και αν αυτή η τελευταία δεν υπάρχει, στην πραγματικότητα, στο σαλόνι σας. Μην υποτιμάτε τα παλιά πορτατίφ. Μπορεί το φωτιστικό δαπέδου, ή ακόμη και το κλασικό, κρεμαστό φως να σας αρκεί μια χαρά για να διαβάσετε τα αγαπημένα σας βιβλία, ένα εντυπωσιακό, ρετρό πορτατίφ όμως δίνει αυτό το «κάτι παραπάνω» στην ατμόσφαιρα του χώρου.

ΓΩΝΙΕΣ ΓΙΑ... ΔΙΑΒΑΣΜΑ Οι «γωνιές για διάβασμα» εξοπλίζονται με αναπαυτικές πολυθρόνες, πολύχρωμες βιβλιοθήκες και όμορφα πορτατίφ, και δημιουργούν την «χουχουλιαστή» ατμόσφαιρα που ταιριάζει με όλες τις εποχές. Μας αρέσουν, επίσης, για έναν ακόμα λόγο: γιατί, ακόμη και όταν δεν έχουμε καθόλου ελεύθερο χρόνο για διάβασμα, μας δημιουργούν εκείνη την παρήγορη αίσθηση «αράγματος» που μας φτιάχνει το κέφι, και μόνο που τις κοιτάμε. Ιδού μερικά έξυπνα τρικ και απλοί τρόποι για να δημιουργήσετε την δική σας, υπέροχη γωνιά διαβάσματος με ελάχιστο ή και καθόλου κόστος επιστρατεύοντας έπιπλα και αξεσουάρ που στοιβάζονται στην αποθήκη, τη δική σας ή της γιαγιάς. Οι βιβλιοθήκες που «αγκαλιάζουν» τις πόρτες των δωματίων δεν είναι εύκολο project: για να μην βαρύνουν τον χώρο, θα πρέπει να είναι βαμμένες σε φωτεινά χρώματα ή απλά λευκές και σίγουρα όχι παραγεμισμένες με βαριούς, καφέ τόμους

εγκυκλοπαίδειας. Μια εναλλακτική ιδέα για την οργάνωση των βιβλίων σας: όσα έχουν μαλακό εξώφυλλο, και δεν στέκονται εύκολα «όρθια» στη βιβλιοθήκη, ταξινομήστε τα κατά είδος, συγγραφέα κλπ σε πλεκτά καλαθάκια με τη ράχη προς τα πάνω.

MAG Cuisine Vanilla ice (ice ice baby) Συστατικά: 2 κονσέρβες (500 gr) κομπόστα ανανά 4 βανίλιες 3 πορτοκάλια 5 μήλα κομμένα Εκτέλεση: Στραγγίζουμε τον ανανά και τον βάζουμε στην άκρη. Προσθέτουμε στο χυμό του αρκετό νερό ώστε να συμπληρώνονται τρία φλιτζάνια. Σε ένα μεγάλο μπολ, χτυπάμε για δύο λεπτά το μείγμα του χυμού με τις βανίλιες. Αφήνουμε στο ψυγείο να κρυώσει. Περιχύνουμε τα φρούτα και σερβίρουμε. Φρούτα του Δάσους με κρέμα Μασκαρ πόνε Συστατικ ά (για 4 άτομα): 100γρ. κόκκινα φραγκοσ τάφυλα 200γρ. φραμπου άζ 100γρ. μούρα 200γρ. μύρτιλλα 200γρ. φράουλες 2 κουτ. της σούπας ζελέ μαύρου φραγκοστάφυλου χυμό από ένα πορτοκάλι 40γρ. φυστίκια Αιγίνης ψιλοκομμένα Για την κρέμα: 500γρ. τυρί μασκαρπόνε 2 κουτ. της σούπας ζάχαρη 1 κουτ. της σούπας λικέρ φραγκοστάφυλου λίγη βανίλια Εκτέλεση: Βάζουμε σε ένα μπολ το μασκαρπόνε, την ζάχαρη, την βανίλια και το λικέρ και τα χτυπάμε με το σύρμα μέχρι να αποκτήσουμε ένα ομοιογενές μείγμα. Το βάζουμε στο ψυγείο και το αφήνουμε να κρυώσει. Αφαιρούμε το κοτσάνι από τα φραγκοστάφυλα και διαλέγουμε όσα είναι ώριμα και τα καθαρίζουμε, τα πλένουμε και τα σκουπίζουμε. Κόβουμε τις φράουλες σε φέτες και σε μια μικρή κατσαρόλα ρίχνουμε το ζελέ του φραγκοστάφυλου και το χυμό από το πορτοκάλι και τη βάζουμε σε σιγανή φωτιά ανακατεύοντας συνέχεια. Ρίχνουμε το μείγμα στα φρούτα, ανακατεύουμε απαλά και αφήνουμε για περίπου 30'. Σερβίρουμε αδειάζοντας την κρέμα σε γυάλινο μπολ και βάζοντας από πάνω τα ανάμεικτα φρούτα γαρνιρισμένα με τα φιστίκια. Φρουτοσαλάτα με σιρόπι Συστατικά:

ΔΡΟΣΙΣΤΙΚΕΣ ΦΡΟΥΤΟΣΑΛΑΤΕΣ

ΣΤΟ... ΜΠΟΛ! Είναι ένας (από τους πολλούς) λόγους που αγαπάμε το καλοκαίρι, εύκολες στη δημιουργία τους, θρεπτικές και στις περισσότερες περιπτώσεις διαιτητικές. Ναι, οι φρουτοσαλάτες είναι αναμφίβολα η… μασκότ του καλοκαιρινού τραπεζιού. Σε αυτό συντελούν η πλούσια γεύση, το μεθυστικό τους άρωμα, η βελουδένια υφή και η τεράστια ποικιλία πιθανών συνδυασμών. Αν και η οποιαδήποτε συνταγή θα έβαζε σε καλούπι την φαντασία στην δημιουργία τους, παρ' όλα αυτά προτείνουμε επτά δροσιστικούς και πειραγμένους συνδυασμούς για όσους θέλουν να πειραματιστούν, ξεφεύγοντας από το «κόβω φρούτα- τα ανακατεύω σερβίρω». Ιδού λοιπόν!

1 πορτοκάλι καθαρισμένο και κομμένο σε κομμάτια 1 ακτινίδιο καθαρισμένο και κομμένο σε κομμάτια 6 φράουλες καθαρισμένες και κομμένες στη μέση 1 μπανάνα καθαρισμένη και κομμένη σε μέτριες φέτες Μερικές ρόγες κόκκινου σταφυλιού (προαιρετικά) Για το σιρόπι: 1 ½ κουταλιά της σούπας ζάχαρη άχνη 5-6 κουταλιές της σούπας χυμός πορτοκάλι 1 κουταλάκι του γλυκού χυμός λεμόνι 2 κουταλάκια του γλυκού γλυκιά πάπρικα Εκτέλεση: Αναμειγνύουμε τα υλικά για το σιρόπι σε ένα αντικολλητικό σκεύος και να ανακατεύουμε μέχρι να γίνουν

ένα ομοιογενές σιρόπι. Μόλις πάρει μία βράση προσθέτουμε τα φρούτα, ανακατεύουμε και κατεβάζουμε από τη φωτιά. Την βάζουμε στο ψυγείο να κρυώσει και σερβίρουμε.