Malta Festival Poznań 2014 Idiom: Ameryka Łacińska: Mieszańcy / Latin America: Mestizos by Fundacja Malta

LATIN AMERICA: MESTIZOS

Broszura zawiera opis wybranych wydarzeń z programu Malta Festival Poznań 2014.

This booklet presents selected events from the Malta Festival Poznań 2014 programme.

Całość programu zostanie opublikowana w kwietniu 2014 na stronie internetowej www.malta-festival.pl.

The complete programme will be published in April 2014 on the website www.malta-festival.pl.

Bilety do nabycia na stronie www.malta-festival.pl. Sprzedaż biletów na spektakle oraz wydawanie akredytacji branżowych od maja 2014.

Tickets can be purchased at www.malta-festival.pl. Sale of tickets for shows and industry accreditations will begin in May 2014.

Sprzedaż biletów na koncert Damona Albarna już trwa.

Tickets for Damon Albarn concert are available for purchase.

Na większość wydarzeń wstęp będzie bezpłatny.

Admission to most of the events will be free. Industry accreditations are available to the representatives of theatres, theatre groups, representatives of theatre festivals from, students of drama schools and theatre studies.

Akredytacje branżowe są skierowane do przedstawicieli teatrów, grup teatralnych, przedstawicieli festiwali teatralnych, studentów szkół teatralnych oraz teatrologii.

Kontakt dla mediów / media contact: MIKOŁAJ BYLKA – rzecznik prasowy / press officer + 48 603 17 33 44 rzecznik@malta-festival.pl Jeśli chcesz otrzymywać komunikaty prasowe, wyślij maila na adres If you wish to receive press releases, send an email to the address: press@malta-festival.pl

Program może ulec zmianie. The programme may be subject to change. 2

SPIS TREŚCI CONTENTS

MALTA FESTIVAL POZNAŃ 2014

8 IDIOM AMERYKA ŁACIŃSKA: MIESZAŃCY LATIN AMERICA: MESTIZOS 30

MUZYKA / MUSIC

ANNE TERESA DE KEERSMAEKER

GENERATOR MALTA

STARY BROWAR NOWY TANIEC MA 10 LAT! OLD BREWERY NEW DANCE IS 10 YEARS OLD!

HOUSE ON FIRE

FESTIWAL MŁODA MALTA / YOUNG MALTA FESTIVAL

Od 1991 roku na przełomie czerwca i lipca Malta Festival Poznań prezentuje międzynarodowy program teatralny, muzyczny i taneczny, przyciągając wielotysięczną publiczność. Wychodzimy z założenia, że festiwal artystyczny powinien inicjować dyskusję na temat współczesności, dlatego od 2010 roku rdzeniem programowym festiwalu są Idiomy – tematy istotne dla zrozumienia dzisiejszej kultury, sytuacji społeczno-politycznej i kierunku, w jakim zmierza świat. Idiomy wyznaczają strefę artystycznych i intelektualnych poszukiwań, stanowią laboratorium, w którym możliwe jest przyjrzenie się nowym zjawiskom, językom i estetykom, zrozumienie ich. Każdą kolejną edycję Idiomów przygotowuje inny kurator – artysta lub programer. Po współpracy ze Stefanem Kaegim, Svenem Åge Birkelandem i Romeem Castelluccim w tym roku kuratorem Idiomu Ameryka Łacińska: Mestizos / Mieszańcy jest Rodrigo García – jeden z najbardziej oryginalnych, zaangażowanych i radykalnych w swojej twórczej postawie artystów teatru. Argentyńczyk mieszkający w Hiszpanii łączy swoją osobą Amerykę Łacińską i Europę. Na program Malta Festival Poznań oprócz Idiomu składa się także wiele innych elementów: Generator Malta, będący projektem skupionym na miejskiej przestrzeni Poznania, Stary Browar Nowy Taniec na Malcie, Scena Malta, w ramach której pokażemy przede wszystkim polskie projekty teatralne i taneczne, a także filmy, dyskusje oraz niezwykle bogaty program muzyczny, w tym roku skupiony na muzyce alternatywnej z krajów Ameryki Łacińskiej. Festiwal zamknie koncert Damona Albarna.

Since 1991 at the end of June and early July, the Malta Festival Poznań has presented an international theatre, music and dance programme attracting thousands of spectators. Our assumption is that an art festival should initiate discussion about the present and so, since 2010, the Idioms have been the festival’s programme core. They refer to subjects that are vital in understanding contemporary culture, the socio-political situation, the direction in which the world is heading. Idioms designate an area of artistic and intellectual searching, form a laboratory which enables the examination and understanding of new phenomena, languages and aesthetics. Every subsequent edition of the Idioms is prepared by a different curator, either an artist or a programmer. Having cooperated with Stefan Kaegi, Sven Åge Birkeland and Romeo Castellucci, this year the curator of the Idiom Latin America: Mestizos is Rodrigo García, one of the most original, committed and radical theatre artists. He is an Argentinian who lives in Spain, linking Latin America and Europe. Apart from the Idiom events, the programme of Malta Festival Poznań includes many other elements: Generator Malta, which focuses on Poznań’s urban spaces, Old Brewery New Dance at Malta, Malta Stage, which will feature predominantly Polish theatre and dance projects, as well as films, discussions, educational projects and an exceptionally rich music programme, which this year will focus on alternative music from Latin American countries. The Festival will be closed by the concert of Damon Albarn.

Fase ANNE TERESA DE KEERSMAEKER

Xipetotec or the Next Skin

Dub Love CECILIA BENGOLEA & FRANÇOIS CHAIGNAUD

KATIA TIRADO

Under de si LUIS GARAY & DIEGO BIANCHI

La Revolución AMAPOLA PRADA

Sudarios ERIKA DIETTES

Teatr Muzyka Taniec Film Sztuki wizualne

AMERYKA ŁACIŃSKA. KONTYNENT SKRAJNOŚCI / LATIN AMERICA. CONTINENT OF EXTREMES 29 krajów, ponad 21 mln km2 i 549 mln mieszkańców. Ikony, klisze, stereotypy: Che Guevara, jezioro Titicaca, piłka nożna, ogrom Amazonii, rosnące potęgi gospodarcze, karnawał, salsa, tango, tygiel kolorów i współistniejących ze sobą tradycji. Ale też: wojskowe junty, handel narkotykami, przemoc, migracja. To tam świat rozwija się najszybciej. Gwałtowny wzrost gospodarczy idzie jednak ramię w ramię z biedą, wykluczeniem i niepewną przyszłością. W większości krajów Ameryki Łacińskiej wieloetniczne i „kolorowe” są głównie przedmieścia, elita wciąż pozostaje biała. Aż 41 z 50 najniebezpieczniejszych miast świata znajduje się właśnie tam. Brazylia, choć pod względem tempa rozwoju gospodarczego wyprzedziła Wielką Brytanię, jest drugim spośród dwudziestu największych krajów świata (G20) pod względem nierówności społecznych. Skrajna bieda kurczy się, ale różnice w zarobkach rosną. Jaka zatem jest Ameryka Łacińska? To kontynent kontrastów: od radykalnych ruchów lewicowych w latach 70. XX wieku po dyktatury prawicowe w latach 80., od skrajnej biedy do potęgi gospodarczej, od karnawału do codziennej rzeczywistości w fawelach bez prądu, wody i środków do życia. W ramach Idiomu chcemy się przyjrzeć tym skrajnościom, pokazać nieoczywiste, różnorodne oblicza Ameryki Łacińskiej – to radosne, kolorowe i witalne, ale też to ukrywane i wypierane. Ameryka Łacińska, zaska-

29 countries, over 21 million km2 and 549 million inhabitants. Icons, clichés, stereotypes: Che Guevara, Lake Titicaca, football, the vastness of the Amazon rainforest, growing economic powers, carnival, salsa, tango, a melting pot of colours and coexisting traditions. But also: military juntas, drug trafficking, violence, migration. It is the fastest developing area of the world. However, rapid economic growth goes hand in hand with poverty, exclusion and an uncertain future. In the majority of Latin American countries the suburbs are mainly multi-ethnic and “colourful”, while the elite remains white. As many as 41 out of 50 of the most dangerous cities in the world are found there. Even though Brazil outdistanced the UK in terms of the pace of economic growth, it is second out of the twenty biggest countries in the world (G20) when it comes to social inequalities. Extreme poverty is shrinking, but differences in earnings are increasing. So what is Latin America like? It is a continent of contrasts: from radical leftist movements in 1970s to rightist dictatorships in 1980s, from extreme poverty to economic power, from carnival to the mundane reality in favelas without electricity, water or means of support. As part of Idiom we wish to explore these extremes, show the less obvious, more diverse faces of Latin America, both the cheerful, colourful and vigorous, along with the hidden and denied. Surprisingly poorly represented in Polish cultural life and public

kująco mało obecna w polskim życiu kulturalnym i dyskursie publicznym, jest obecnie żywotnym i znaczącym centrum współczesnego świata, który przy dotychczasowym geopolitycznym układzie sił faworyzował obszar euroatlantycki. Dzisiaj uwaga całego świata skupia się właśnie tam.

discourse, Latin America is currently a lively and significant centre of the modern world, which in the geopolitical balance of power existing to date has favoured the Euro-Atlantic area. Today the eyes of the whole world are turned to Latin America. CLOSE – BUT FAR AWAY

BLISKO – DALEKO Latin America allows us to examine ourselves here in Poland too. Its history is a mirror image of the history of Central and Eastern Europe after World War II. Here – leftist totalitarianism, over there – rightist regimes; here people believed that the USA was a remedy to all evil, over there – that Russia would be. Trapped in history, with relativism towards victims and tortures, no critical review... First there came radical leftist movements, followed by rightist dictatorships, then slowly emerging out of them in a peaceful manner and entering an uncontrollable free market. Latin America moved from one Utopian dream to another. As a result, countries lying over 10,000 kilometres away may turn out to be unusually close to us. Great artistic potential, is to be found on the ruins of these abandoned social ideas of emancipation, in the cultural melting pot and the clash of extremes. The programme of this year’s festival will include artists of different generations, who grew up surrounded by social, historical, cultural and geographical paradoxes, uncompromising creators with clearly defined political beliefs, employing

Ameryka Łacińska pozwala również przyjrzeć się nam samym, tutaj, w Polsce. Jej historia jest lustrzanym odbiciem historii Europy Środkowo-Wschodniej po II wojnie światowej. Tu totalitaryzm lewicowy, tam – prawicowy; tu wierzono, że Stany Zjednoczone są remedium na całe zło, tam – że jest nim Rosja. Zamknięcie w potrzasku Historii, relatywizacja ofiar i tortur, brak rozliczeń… Radykalne ruchy lewicowe, a potem prawicowe dyktatury z jednej strony, z drugiej – pokojowe wyjście z nich i wejście w nieokiełznany wolny rynek. Ameryka Łacińska przeszła z jednej utopii ku innej. To sprawia, że kraje leżące ponad 10 tysięcy kilometrów stąd mogą okazać się nam niezwykle bliskie. Na ruinach porzuconych idei społecznej emancypacji, w tyglu kulturowym i w zderzeniu skrajności sytuuje się ogromny potencjał artystyczny. W programie tegorocznego festiwalu znajdą się artyści różnych pokoleń, którzy wyrośli na społecznych, historycznych, kulturowych i geograficznych paradoksach, twórcy bezkompromisowi, o sprecyzowanych poglądach politycznych

Teatr Muzyka Taniec Film Sztuki wizualne

RODRIGO GARCÍA Kurator Idiomu / Idiom curator i posługujący się wyrazistą estetyką. Reżyserzy, choreografowie, muzycy, artyści wizualni z Brazylii, Argentyny, Kolumbii, Meksyku czy Peru. W ciągu tygodnia Poznań wypełni sztuka charakteryzująca się niezwykłym rytmem, cielesnością i radykalnością wizji. Malta Festival Poznań 2014 będzie miejscem spotkania z kulturą i historią Ameryki Łacińskiej, ale widzianej oczyma współczesnych artystów – eksperymentujących z językiem i estetyką tego regionu, łączących doświadczenie południowoamerykańskie i europejskie, podejmujących ryzyko mówienia o trudnych tematach.

distinctive aesthetics. Directors, choreographers, musicians, visual artists from Brazil, Argentina, Colombia, Mexico or Peru. For a week Poznań will be filled with art characterised by an unusual rhythm, physicality and radical vision. Malta Festival Poznań 2014 will be the site for a meeting with the culture and history of Latin America, but as seen by contemporary artists who experiment with language and the aesthetics of the region, combine SouthAmerican and European experiences and dare to speak about difficult subjects. MESTIZO

MESTIZO The Mestizo in the title is a half-breed, a person who has both Native American and European blood flowing in his or her veins. This figure, a symbolic manifestation of the Idiom, says a lot about Latin America’s inhabitants, but also about all of us – citizens of the world, in which the boundaries of communication, cultures and identity are subject to fluidity, mixing and exchange. “All of us are half-breeds” – this is an attitude of affirmation, but also a thorough and a thorough insight into the past, into the difficult and often bloody history of European and Latin American relations.

Tytułowy Mestizo to mieszaniec, a w dosłownym polskim tłumaczeniu – Metys, człowiek, w którego żyłach płynie mieszanka krwi indiańskiej i europejskiej. Ta figura, symboliczna postać Idiomu, mówi wiele o mieszkańcach Ameryki Łacińskiej, ale także o nas wszystkich – obywatelach świata, w którym granice komunikacji, kultur i tożsamości podporządkowane są zasadzie płynności, mieszania się, wymiany. „Wszyscy jesteśmy mieszańcami” – w tej postawie kryje się afirmacja, ale też wnikliwy wgląd w przeszłość, w trudną i niejednokroć krwawą historię relacji między Europą a Ameryką Łacińską. DOROTA SEMENOWICZ, KATARZYNA TÓRZ

Po wejściu na stronę internetową Rodrigo Garcíi widać prostą animację pokazującą pasażera, który próbuje wydostać się z samolotu przez wyjście awaryjne. To dobra metafora postawy twórczej argentyńskiego reżysera – artysta wstrząsa po to, by wyzwolić w widzu chęć buntu, a tym samym wolę poszukiwania „emergency exit” ze świata podporządkowanego konsumpcji oraz jawnej i ukrytej przemocy. Rodrigo García jest reżyserem, dramatopisarzem i aktorem. Urodził się w 1964 roku w Buenos Aires. W wieku 22 lat opuścił Argentynę i osiedlił się w Madrycie (obecnie mieszka w Asturii), gdzie w 1989 roku założył własną grupę Carnicería Teatro (Teatr Rzeźnia). W swoich działaniach demaskuje obłudę i brutalną logikę współczesnego świata. Pokazuje, że wszyscy jesteśmy zamieszani w nieczyste gry, wykorzystywanie innych, ekstatyczną konsumpcję, wyniszczającą eksploatację emocji, ciał i pragnień. Teatr musi uwzględniać te mechanizmy, wykorzystywać je, aby zaskoczyć widza i złapać go w pułapkę jego własnej hipokryzji. Za wyrazistym, niezwykle przewrotnym językiem teatralnym łączącym brutalność i poezję stoi twórca zaangażowany w dyskusję o współczesnym świecie. Nie bez powodu w 2009 roku Rodrigo García został uhonorowany Europejską Nagrodą Nowe Rzeczywistości Teatralne przyznawaną artystom, którzy wytyczają nowe szlaki refleksji i ekspresji we współczesnym teatrze. Swoje prace reżyser pokazuje dziś na najważniejszych scenach i festiwalach w Europie. W 2013 roku został dyrektorem Centre Dramatique National w Montpellier we Francji.

When you visit Rodrigo García’s website, you see a simple animation of a passenger trying to leave a plane through emergency doors. This is a good metaphor for the Argentinian director’s creative attitude – the artist shocks in order to trigger in the spectator a desire to oppose, and, thus, to search for an escape from a world subordinated to consumption, and overt or hidden violence. Rodrigo García is a director, a playwright and an actor. He was born in 1964 in Buenos Aires. At the age of 22 he left Buenos Aires for Madrid (currently he lives in Asturias), where in 1989 he founded his own theatre group Carnicería Teatro (Slaughterhouse Theatre). His artistic actions expose duplicity and brutal logic of contemporary world. García shows that all of us are implicated in dirty games, exploitation of others, ecstatic consumption, destructive use of emotions, bodies and desires. Theatre has to take these mechanisms into account and make use of them in order to surprise the spectators and snare them in their own hypocrisy. The author of the distinct and exceptionally perverse theatrical language, combining brutality and poetry, is an artist involved in the discussion about contemporary world. Not without a reason, in 2009 Rodrigo García received the Europe Prize New Theatrical Realities, awarded to artists who uncover new avenues of reflection and expression in contemporary theatre. Nowadays, the director presents his works on the most important stages and festivals in Europe. In 2013 he became the director of Centre Dramatique National in Montpellier, France

Teatr Muzyka Taniec Film Sztuki wizualne

Idiom AMERYKA ŁACIŃSKA: MIESZAŃCY LATIN AMERICA: MESTIZOS 12 października 1492: Krzysztof Kolumb przez przypadek odkrywa Amerykę. Od tego momentu aż do dziś Europa wciąż wysyła nieustraszonych podróżników, którzy – zamieniwszy zbroje na kreacje Armaniego, a podróżne kufry na skórzane walizki – chcą ponownie odkryć i skolonizować Amerykę Południową i Centralną. Stany Zjednoczone również nie dają za wygraną i upominają się o swój kawałek tortu. Jeśli obecnie Angela Merkel jest królową Izabelą Kastylijską, a Barack Obama królem Ferdynandem, to kuratorzy i znawcy sztuki są wyspecjalizowaną armią na usługach Królów Rynku, której zadaniem jest znalezienie osobliwości artystycznych w odległych krajach, by następnie pokazać te „dziwy” na Starym Kontynencie. Europa nie może się powstrzymać od swojej żałosnej i paternalistycznej ingerencji: uważa, że jest w stanie odkryć południowoamerykańskich artystów niczym egzotyczne owoce, drogocenne kamienie czy niezwykłe ptaki. Jakże daleko odbiega to od rzeczywistości! Potencjał artystyczny Ameryki Łacińskiej nie ma w sobie nic nowego ani nadzwyczajnego – jest jak aktywność wulkaniczna, która ma swój początek w dalekiej przeszłości i nie zamiera nawet wtedy, gdy brakuje dotacji państwowych czy zainteresowania ze strony rynku. Jest to aktywność bogata, płodna i niepohamowana, ponieważ jest sztuką i jako forma wyrazu artystycznego żywi się złożonym kalejdoskopem kultur.

12 October 1492: Christopher Columbus discovers America by accident. From that moment on, until today, Europe has been sending intrepid travellers who, having exchanged armour for Armani suits and trunks for leather briefcases, wish to rediscover and colonize South and Central America again. The United States has not given up either, and also claims its share of the pie. If, nowadays, Angela Merkel is Queen Isabella the Catholic, and Barack Obama King Ferdinand, then our art curators and experts in the field of art are a specialized army at the service of the Monarchs of the Market, sent with a mission to find artistic rarities in distant countries and make these “wonders” known on the old continent. Europe cannot refrain from its pitiful and patronizing interference: it thinks it can discover South American artists, like exotic fruit, gemstones or extraordinary birds. And that couldn’t be further from the truth. There is nothing new or unusual about the artistic potential of Latin America, it is like a volcanic activity which has its roots in the distant past and it does not stop even when state subsidies or recognition of the market are lacking; an activity that is unfathomable, prolific and irrepressible because it is art, and as a form of artistic expression it feeds on a complex kaleidoscope of cultures. The whole continent is speaking, feeling, creating, imagining, thinking, philosophizing,

Cały kontynent mówi, czuje, tworzy, wyobraża sobie, myśli, filozofuje, krzyczy, drży, śmieje się – i nie jest to żadną nowością. Celem naszego Idiomu – Ameryka Łacińska. Mestizos / Mieszańcy – jest przybliżenie i uświadomienie publiczności europejskiej nieobliczalności współczesnej rzeczywistości artystycznej Ameryki Łacińskiej, a także zaproszenie ludzi do świętowania życia, świętowania myśli i działalności twórczej.

shouting, trembling, laughing – and that is nothing new. The purpose of our Idiom: Latin America. Mestizos is no more than bringing the audience a sample of today’s immeasurable Latin American artistic reality and inviting people to a celebration of life, of thinking and creative activity. RODRIGO GARCÍA, Idiom curator

RODRIGO GARCÍA, kurator Idiomu

Teatr Muzyka Taniec Film Sztuki wizualne

Dub Love CECILIA BENGOLEA & FRANÇOIS CHAIGNAUD ARGENTYNA, FRANCJA / ARGENTINA, FRANCE

Teatr Muzyka Taniec Film Sztuki wizualne

Król Lear COOPERATIVA REY LEAR & EMILIO GARCÍA WEHBI ARGENTYNA / ARGENTINA

Tancerka i choreografka CECILIA BENGOLEA (ur. 1982) pochodzi z Buenos Aires; od 2001 roku mieszka w Paryżu. Studiowała taniec, filozofię i historię sztuki. Wraz z francuskim tancerzem FRANÇOIS CHAIGNAUDEM (ur. 1983) w 2008 roku powołała do życia grupę Vlovajob Pru. Artystów połączyła fascynacja światem drag queens, klubami drum & bass, jungle, dubstep, reggae, bashement, house, voguing i hype, które stały się polem ich antropologicznych poszukiwań. W nich odkryli jamajski dancehall, krump, house, split & jump. W spektaklu Dub Love artyści połączyli rozluźnienie, szybkość i żywotność dancehallu z wymagającym niezwykłej techniki fetyszem klasycznego baletu – pointami. Wejście na pointy, czyli stanie na samych czubkach palców, zaprzecza grawitacji, wprowadza wymiar abstrakcyjny, dając tancerzom wrażenie lekkości i unoszenia się w powietrzu. Artyści łączą klasyczną praktykę point z brazylijskim tańcem religijnym candomblé i tańcem ulicznym – dancehallem. Jednocześnie śpiewają do podkładów granych przez High Elements, DJ-a łączącego głęboki bas charakterystyczny dla dubu z otwartością linii melodycznej typową dla muzyki jamajskiej.

The dancer and choreographer CECILIA BENGOLEA (born 1982) comes from Buenos Aires, but has been living in Paris since 2001. She studied dance, philosophy and art history. In 2008, together with French dancer FRANÇOIS CHAIGNAUD (born 1983), she founded the group Vlovajob Pru. The artists were brought together by their fascination with the world of drag queens, drum & bass, jungle, dubstep, reggae, bashment, house, voguing and hype clubs, which became the area for their anthropological searches. There they discovered Jamaican dancehall, krumping, house and split & jump. In the show Dub Love the artists combine the relaxation, speed and vitality of dancehall with the fetish of classical ballet – pointe shoes that require extraordinary technique. Dancing en pointe, or standing on the very tips of one’s toes, defies gravity and introduces an abstract dimension, imparting a sense of lightness to the dancers, as if they were hovering in the air. The artists combine classical pointe shoes practice with Brazilian religious dance – candomblé and street dance – dancehall. At the same time they sing to the background music played by High Elements, a DJ who combines the deep bass sounds typical of dub with the open melodies characteristic of Jamaican music.

EMILIO GARCÍA WEHBI (ur. 1964) łączy różne dyscypliny i języki wypowiedzi. W 1989 roku założył El Periférico de Objetos – jedną z najważniejszych grup teatru niezależnego w Argentynie. Swoje spektakle, opery, instalacje i interwencje miejskie pokazywał na całym świecie. Wehbi zaskakuje publiczność i angażuje ją do współdzielenia doświadczenia. Tematy, do których powraca, to śmierć, kryzys, prowokacja, antagonizm, pamięć, przemoc, nieprzyzwoitość, fatum. Jego działalność artystyczna polega na kreowaniu przestrzeni, w której mogą spotkać się różne postawy i punkty widzenia. Spektakl jest przepisaną przez Rodrigo Garcíę przewrotną i pełną ironii wersją Króla Leara Williama Shakespeare’a. Oscyluje między przyziemnością i poezją, kulturą wysoką i niską, tym, co jawne, i tym, co ukryte. Punktem wyjścia do dyskusji na temat relacji międzyludzkich (miłosnych, społecznych i politycznych) jest w nim akt jedzenia. Przedstawienie stanowi swoisty portret moralny naszych czasów. To kolejny po Wolę, żeby spędził mi sen z powiek Goya niż pierwszy lepszy skurwysyn projekt Emilio Garcíi Wehbiego oparty na tekście kuratora tegorocznego Idiomu, Rodrigo Garcíi.

EMILIO GARCÍA WEHBI (born 1964) combines diverse disciplines and languages of expression. In 1989 he founded El Periférico de Objetos – one of the most important independent theatre groups in Argentina. He has presented his shows, operas, installations and urban interventions all around the world. Wehbi surprises spectators, and engages them, in order to share experience. His work revolves around such topics as death, crisis, provocation, antagonism, memory, violence, obscenity and fate. His artistic activities create a space where different attitudes and viewpoints can meet. The show is a perverse and ironic version of William Shakespeare’s King Lear, rewritten by Rodrigo Garcia. It oscillates between the mundane and poetic, high and low culture, the overt and the hidden. The point of departure for the discussion on interpersonal relations (love, social and political relations) is the act of eating. The show is a peculiar moral portrait of our times. It is, after I’d rather Goya robbed me of sleep than any other arsehole, another project by Emilio García Wehbi based on a text by Rodrigo García, this year’s Idiom curator.

Teatr Muzyka Taniec Film Sztuki wizualne

De repente fica tudo preto de gente DEMOLITION INC. & MARCELO EVELIN

Sudarios ERIKA DIETTES

BRAZYLIA / BRASIL

KOLUMBIA / COLOMBIA

MARCELO EVELIN (ur. 1962) jest brazylijskim tancerzem i choreografem. W połowie lat 90. założył w Amsterdamie kolektyw DEMOLITION INC., którego nazwa oznacza dosłownie „zniszczenie” i „rozpad”. Demontaż, przestrzeń implozji i zawieszenia jest według Evelina terytorium działania teatralnego – spotkania ciała i obrazu, wymiany idei. „Nie znam rozwiązań ani jakiejś Wielkiej Prawdy. Nie roszczę sobie prawa do emancypacji widza. Chcę wywołać dyskusję w sposób subtelny, poprzez metaforę. Aby to zrobić, nie boję się jednak włożyć palca w ranę” – twierdzi Evelin. Tytuł spektaklu De repente fica tudo preto de gente [Nagle wszystko robi się czarne od ludzi] nawiązuje do powieści Eliasa Canettiego Masa i władza oraz filozofii Giorgio Agambena. Włoski myśliciel analizuje pojęcie „homo sacer”, które w prawie rzymskim określało osobę społecznie wykluczoną. Każdy mógł ją zabić. Evelin zajmuje się w spektaklu „ciałami należącymi do czarnych, gejów, imigrantów; ciałami, które nie mają w życiu nic do zdobycia i nic do stracenia”. W tym immersyjnym, ryzykownym widowisku tworzą one niepokojącą masę przypominającą pierwotne plemię albo dziwny, mroczny organizm.

MARCELO EVELIN (born 1962) is a Brazilian dancer and choreographer. In the mid-1990s in Amsterdam he founded the collective Demolition Inc. According to Evelin, disassembly, the space of an implosion and suspension form the territory for artistic action – the meeting of body and image, an exchange of ideas. “I don’t have solutions or some Big Truth. I don’t claim the right to emancipate the spectator. But I do want to trigger discussion in a subtle way, through a metaphor. In order to do that I’m not afraid to put my finger in the wound,” Evelin claims. The title of the show De repente fica tudo preto de gente [Suddenly everything is black with people] refers to Elias Canetti’s book Crowds and power and to the philosophy of Giorgio Agamben. The Italian thinker analyses the notion of “homo sacer”, which in Roman law described a socially-excluded person who could be killed by anybody. In his show, Evelin is concerned with the “bodies of blacks, gay, immigrants; bodies that have nothing to lose or gain in life.” In this immersive, risky show they create a disturbing mass, resembling a primeval tribe or an odd, dark organism.

ERIKA DIETTES (ur. 1978) jest kolumbijską artystką sztuk wizualnych. Zajmuje się przede wszystkim fotografią, ale jest też autorką tekstów podejmujących tematykę artystycznych reprezentacji przemocy i wojny. W jej pracach kruchość ludzkiego ciała spotyka się ze współczesną historią, sztuka z antropologią, samotność z potrzebą podzielenia się nią. Fotografie mają nie tylko wartość estetyczną – świadczą przede wszystkim o bliskości i wzajemnym zaufaniu artystki i osób, którym robi zdjęcia. Sudarios [Całuny] to instalacja składająca się z 20 całunów, na których wydrukowane zostały wizerunki kobiet. Wielkoformatowe zdjęcia twarzy pokazanych w dużym zbliżeniu wytwarzają szczególny rodzaj obecności. Za każdym z nich kryje się okrutna historia. Sfotografowane kobiety były świadkami tortur i zabójstw osób, które kochały. Jak mówi artystka: „Wielokrotnie z aparatem byłam świadkiem momentów, kiedy ludzie zamykali oczy i przywoływali poczucie samotności w chwili, która podzieliła ich życie na dwie części”. Sudarios odwołuje się do relacji między obrazem, śmiercią a przetrwaniem – pamięcią o tym, co minęło, ale wciąż obecne jest jako ślad, rana.

ERIKA DIETTES (born 1978) is a Colombian visual artist. She is predominantly concerned with photography, but is also an author of texts on artistic representations of violence and war. In her works the frailty of the human body meets with contemporary history, art with anthropology, loneliness with the need to share it. The photographs not only have an aesthetic value, but mostly prove the closeness and mutual trust between the artist and the people in her pictures. Sudarios [Shrouds] is an installation consisting of 20 shrouds with images of women printed on them. Large-format pictures of faces shown in a significant close-up generate a peculiar presence. Each of them hides a cruel history. The women in the pictures have witnessed the torture and murder of people they loved. As the artist says: “Many times I witnessed with my camera moments when people closed their eyes and evoked the feeling of loneliness they felt in the instance that cut their life in two parts.” Sudarios refers to the relation between an image, death and survival – remembering what has passed, but is still present as a mark, a wound.

Teatr Muzyka Taniec Film Sztuki wizualne

Under de si LUIS GARAY & DIEGO BIANCHI

Golgota Picnic RODRIGO GARCÍA

ARGENTYNA / ARGENTINA

ARGENTYNA, HISZPANIA / ARGENTINA, SPAIN

LUIS GARAY (ur. 1981) jest tancerzem i choreografem. Pochodzi z Kolumbii, ale od 1999 roku mieszka i pracuje w Argentynie. Uczył się u takich choreografów jak Felix Ruckert, Wim Vandekeybus i Emio Greco. Jego twórczość charakteryzuje skrajna fizyczność, ironiczny styl i poszukiwanie nowych form estetycznych. DIEGO BIANCHI urodził się w 1969 roku w Buenos Aires. Jest grafikiem i artystą sztuk wizualnych, zdobywcą prestiżowego argentyńskiego grantu Guillermo Kuitca na lata 2003–2005. Od 2006 roku współtworzy kolektyw Okay Mountain. W Under de si Luis Garay i Diego Bianchi wprowadzają publiczność w stworzony przez siebie ekosystem katastrofy. Nie opowiadają historii, nie budują narracji. Wraz z dziesiątkami wykonawców zaangażowanych w projekt wywołują sytuacje, z którymi widzowie muszą się konfrontować. Granica między rzeczywistością i fikcją ulega zatarciu. „Od początku myśleliśmy o pracy zdekonstruowanej, w której byłoby minimum fikcji. Format nie mógł być oczywisty. Coś między performansem, rzeźbą i happeningiem. Nie chodziło nam ani o próbkę sztuki współczesnej, ani o spektakl taneczny. Interesowała nas sama granica” – tłumaczy Luis Garay.

LUIS GARAY (born 1981) is a dancer and choreographer. He comes from Colombia, but since 1999 has been living and working in Argentina. He trained under such choreographers as Felix Ruckert, Wim Vandekeybus and Emio Greco. His works are marked by an extreme physicality, ironic style and search for new aesthetic forms. DIEGO BIANCHI was born in 1969 in Buenos Aires. He is a graphic designer and a visual artist, a recipient of the prestigious Argentinian Guillermo Kuitca grant for the years 2003-2005. Since 2006 he has been co-creating the Okay Mountain collective. In Under de si Luis Garay and Diego Bianchi lead the spectators into an ecosystem of disaster which they created. They do not tell a story or build a narrative. Together with the dozens of performers involved in the project, they provoke situations which spectators have to confront. The boundary between reality and fiction becomes blurred. “From the very beginning we have been thinking of a deconstructed work with a minimum of fiction. Its form couldn’t be obvious. Something between a performance, sculpture and happening. We aimed neither at a sample of modern art, nor at a dance show. We were interested in the boundary itself,” Luis Garay explains.

RODRIGO GARCÍA (ur. 1964) jest argentyńskim reżyserem, dramatopisarzem i aktorem. W wieku 22 lat opuścił Buenos Aires i zamieszkał w Madrycie, gdzie w 1989 roku założył własną grupę Carnicería Teatro (Teatr Rzeźnia). García wstrząsa, grozi i obraża po to, by sprowokować, wyzwolić w widzu wolę sprzeciwu, negacji, poszukiwania wyjścia awaryjnego ze świata podporządkowanego przemocy, władzy i konsumpcji. W 2009 roku otrzymał Europejską Nagrodę Nowe Rzeczywistości Teatralne, przyznawaną artystom wyznaczającym nowe szlaki refleksji i ekspresji we współczesnym teatrze. Golgota Picnic to jeden z ikonicznych spektakli Garcií – pokazywany był już w wielu krajach, wszędzie wyzwalając wśród widzów duże emocje, od zachwytu i oczyszczenia po oburzenie. Jak zwykle bezkompromisowy, García oskarża świat ogarnięty nieopanowaną konsumpcją, pokazuje podszytą pustką orgię posiadania. W tej rzeczywistości sztuka jest jedynie estetycznym dodatkiem. Nawiązując do chrześcijańskiej ikonografii – od Francisco Goi do Rubensa – reżyser organizuje piknik, który jest zarazem ostatnią wieczerzą współczesności. Spektakl poraża niezwykłym połączeniem krytycznego przekazu, silnych obrazów i poezji.

RODRIGO GARCÍA (born 1964) is an Argentinian director, playwright and actor. At the age of 22 he left Buenos Aires for Madrid, where in 1989 he founded his own theatre group Carnicería Teatro (Slaughterhouse Theatre). García shocks, threatens and insults in order to provoke, to trigger in the spectator a desire to oppose, contradict and search for an escape from a world subordinated to violence, power and consumption. In 2009 he received the Europe Prize New Theatrical Realities, awarded to artists who uncover new avenues of reflection and expression in contemporary theatre. Golgota Picnic is one of García’s iconic shows – it has been presented in many countries, everywhere evoking powerful emotions among the spectators, ranging from delight and catharsis to outrage. Uncompromising as always, García accuses a world engulfed by an uncontrollable consumption, and shows an orgy of possession lined with emptiness. In such reality, art is only an aesthetic addition. Drawing on Christian iconography, from Francisco Goya to Rubens, the director organizes a picnic, which is also the last supper of contemporary times. The show’s unusual combination of its critical message, powerful images and poetry transfixes the audience.

Teatr Muzyka Taniec Film Sztuki wizualne

Discurso de un hombre decente MAPA TEATRO & HEIDI, ROLF ABDERHALDEN

Wyjście robotników z fabryki GERARDO NAUMANN

KOLUMBIA / COLOMBIA

ARGENTYNA / ARGENTINA

MAPA TEATRO to zespół założony w 1984 roku w Paryżu przez kolumbijskich reżyserów o szwajcarskich korzeniach: Heidi, Elizabeth i Rolfa Abderhaldenów. Od 1986 roku działają w Bogocie. MAPA zderza ze sobą to, co lokalne, z tym, co globalne, porusza się w przestrzeni pomiędzy mitem, historią i tym, co wyparte. Artyści sięgają do różnych mediów (teatr, opera, instalacja, radio, akcje miejskie), do twórczości różnych autorów (Ajschylos, Samuel Beckett, Heiner Müller, William Shakespeare, Thomas Bernhard), do różnych geografii i języków. Osadzają je jednak w aktualnym kontekście. Punktem wyjścia w spektaklu Discurso de un hombre decente [Rozprawa na temat poczciwego człowieka] jest przemówienie znalezione w kieszeni koszuli Pablo Escobara, zamordowanego 2 grudnia 1993 roku w Medellín. Kolumbijski baron narkotykowy chciał je wygłosić, gdy zostanie wybrany na prezydenta. Spektakl jest pełnym paradoksów, delirycznym seansem poruszającym temat kosztowności i nieskuteczności wojny z branżą narkotykową w Kolumbii – otwiera na nowo dyskusję o legalizacji narkotyków na świecie. Dokumenty i świadectwa mieszają się tu z teatralną fikcją, słowa z muzyką. Przedstawienie jest drugą częścią trylogii The Anatomy of Violence in Colombia (2010–2013).

MAPA TEATRO is a group founded in 1984 in Paris by Colombian directors of Swiss descent: Heidi, Elizabeth and Rolf Abderhalden. Since 1986 they have been working in Bogota. MAPA clashes the local with the global, moving in a space between myth, history and things that are subject to denial. The artists reach for different media (theatre, opera, installation, radio, urban actions), different authors (Aeschylus, Samuel Beckett, Heiner Müller, William Shakespeare, Thomas Bernhard) and different geographies and languages. They set them, however, in a contemporary context. The point of departure for the show Discurso de un hombre decente [Discourse of a decent man] is the speech found in a shirt pocket of Pablo Escobar, who was murdered on 2 December 1993 in Medellín. The Colombian drug lord wanted to deliver it when he was elected president. The show is a paradoxical, delirious session, touching upon the cost and ineffectiveness of the war with the drug trade in Colombia – it opens up again the discussion on legalization of drugs in the world. Documents and certificates are mixed with theatrical fiction, words with music. The show is a second part of the trilogy The Anatomy of Violence in Colombia (2010–2013).

GERARDO NAUMANN (ur. 1974) jest argentyńskim artystą teatralnym, filmowym i wizualnym. Korzystając z możliwości różnych mediów i dziedzin sztuki, tworzy projekty dokumentalne inspirowane prawdziwymi historiami ludzi. Jednym z najważniejszych tematów w jego twórczości jest praca – rozumiana w kontekście ekonomicznym, ale przede wszystkim społecznym i prywatnym. W 2011 roku w ramach międzynarodowego projektu Ciudades Paralelas / Miasta Równoległe zrealizował projekt Fabryka. W Poznaniu zaprezentuje pracę przygotowaną specjalnie na festiwal Malta. Będzie to nawiązanie do słynnego filmu braci Lumière zatytułowanego Wyjście robotników z fabryki z 1895 roku, pierwszego filmu pokazanego publicznie. Składa się z pojedynczego ujęcia pokazującego tytułowe wyjście robotników z fabryki w Lyonie. Pracownicy śpieszą się, nie oglądają za siebie, jak gdyby chcieli wyjść możliwie jak najszybciej. W projekcie Gerardo Naumanna na robotników będzie czekać grupa widzów – przed nimi właśnie rozegra się cała scena. Sztuka zakończy się w momencie, gdy ostatni pracownik wyjdzie i zamknie bramę.

GERARDO NAUMANN (born 1974) is an Argentinian theatre, film and visual artist. Using the potential of different media and fields of art, he creates documentary projects inspired by people’s real stories. One of the most significant themes in his art is work in an economic, but, above all, in a social and private context. In 2011 as part of the international project Ciudades Paralelas / Parallel Cities he made the Factory project. In Poznań he will present a piece prepared especially for the Malta festival. It will refer to the famous film from 1895 by the Lumière brothers, titled Workers leaving the factory which was the first film shown in public. It consists of a single shot showing the eponymous exit of workers from a factory in Lyon. The employees are in a hurry, and do not look back, as if they wanted to leave as soon as possible. In Gerardo Naumann’s project a group of spectators will be waiting for the workers and a scene will take place in front of them. The play will end when the last of the employees leaves and closes the gate.

The project is a Malta Festival Poznań 2014 production.

Projekt jest produkcją Malta Festival Poznań 2014.

Teatr Muzyka Taniec Film Sztuki wizualne

Mr. Luxus Reinstaldt PICTORIAL CANDIARGENTYNA / ARGENTINA

La Revolución AMAPOLA PRADA

ARGENTYNA, POLSKA / ARGENTINA, POLAND

PERU / PERU

PICTORIAL CANDI (Candelaria Saenz Valiente, ur. 1977) jest argentyńską pisarką i muzykiem. Mieszka w Warszawie. W Polsce znana jest przede wszystkim jako główna wokalistka warszawskiego zespołu Paristetris, którego muzyka kojarzona jest z Deerhoof, Melt Banana, Mr. Bungle i japońskim punkiem. Jej najbardziej znaczącym wynalazkiem jest Ebertonium Candelaria, czyli elektryczny polifoniczny syntezator działający w oparciu o nastrojone żarówki. Jako Pictorial Candi wydała dwa albumy – ostatni w formie napoju w butelce (na odwrocie jej etykiety znajdował się kod umożliwiający pobranie muzyki). Artystka jest także kierowniczką literacką w małym argentyńskim wydawnictwie Acuático. Projekt Mr. Luxus Reinstaldt jest instalacją łączącą elementy muzyki, literatury i teatru. Ściany długiego, wąskiego korytarza pokrywa tekst. Spisana historia przypomina dziwny kryminał inspirowany rzeczywistością. Im głębiej widz wchodzi, tym bardziej traci orientację. Historia się zagęszcza. Zbliżamy się do sensu i za chwilę tracimy go z oczu. Nie wiemy, co jest prawdą, a co manipulacją.

PICTORIAL CANDI (Candelaria Saenz Valiente, born 1977) is an Argentinian writer and musician who lives in Warsaw. In Poland she is mostly known as the lead vocalist of Paristetris, a Warsaw based band whose music has been associated with Deerhoof, Melt Banana, Mr. Bungle and Japanese punk. Her most prominent invention is the Ebertonium Candelaria – an electrical, polyphonic synthesizer based on tuned light bulbs. As Pictorial Candi, she has released two albums, the latest of which comes as a bottled drink (with a download code on the reverse of the bottle’s label). The artist is also the Literary Director of Acuático, a small Argentinian publishing house. The project Mr. Luxus Reinstaldt is an installation with elements of music, literature and theatre. The walls of a long, narrow corridor are covered in text. The story written down on the walls resembles an odd detective story inspired by real life. The further the spectators go, the more they lose their sense of direction. The story grows more tense. We approach its meaning, only to lose sight of it a moment later. We do not know what is true, and what is a result of manipulation.

Projekt jest produkcją Malta Festival Poznań 2014.

AMAPOLA PRADA (ur. 1978) mieszka i pracuje w Limie (Peru). W swojej twórczości bada przestrzenie, w których relacje międzyludzkie wymykają się świadomym procesom, i obszary działania pozaracjonalnych impulsów, które rezonują w życiu codziennym – w społecznych konfliktach oraz w ciele rozumianym fizycznie i symbolicznie. Artystka pokazywała swoje prace w wielu krajach i kontekstach, m.in. na nowojorskiej Performa 11, w San Francisco Art Institute czy na II Bienal Internacional de Performance w Santiago de Chile. La Revolución [Rewolucja] to projekt osadzony w najbliższym środowisku artystki – w Limie. Tożsamość stolicy Peru ukształtowała historia kolonializmu i autorytaryzmu, a jej współczesne oblicze determinują korupcja i społeczne podziały. Silnie oddziałują tu dyskursy związane z ideologiami dotyczącymi rasy, klas społecznych i płci, które kategoryzują ludzi i wpływają na relacje między nimi. Artystka sprawdza, jaki wpływ ma ten kontekst na życie ludzi, którzy poprzez swoje ciała, aktywne działanie lub bierność tworzą całość – wspólnotę. Refleksja na temat ciała łączy się tu z refleksją nad historią Limy.

AMAPOLA PRADA (born 1978) lives and works in Lima (Peru). Her works examine spheres where interpersonal relations escape conscious processes and areas where non-rational impulses operate, resonating in everyday life, both in social conflicts and in the body seen from a physical and symbolic perspective. The artist has shown her works in many countries and contexts, for instance at Performa 11 in New York, at the San Francisco Art Institute or at II Bienal Internacional de Performance in Santiago de Chile. La Revolución [Revolution] is set in the artist’s immediate environment – in Lima. The identity of Peru’s capital was shaped by colonialism and authoritarianism, while its present character is determined by corruption and social divisions. It is strongly affected by discourses linked to the ideologies of race, social classes and gender, that categorize people and impact on relations between them. The artist is exploring how this context affects the lives of people who, through their bodies, active behaviour or passivity, create a whole, a community. The reflection on the body is connected here with the reflection on Lima’s history.

The project is a Malta Festival Poznań 2014 production.

Teatr Muzyka Taniec Film Sztuki wizualne

Madera TANIA SOLOMONOFF

Xipetotec or the Next Skin KATIA TIRADO

ARGENTYNA, MEKSYK / ARGENTINA, MEXICO

MEKSYK / MEXICO

TANIA SOLOMONOFF (ur. 1974) jest argentyńską performerką, tancerką i choreografką. Obecnie mieszka i pracuje w Meksyku. W swojej interdyscyplinarnej pracy zajmuje się zarówno ciałem, jak i estetycznymi poszukiwaniami podejmującymi temat indywidualnej tożsamości oraz pamięci zbiorowej. Czerpie z różnych tradycji pracy z ciałem – m.in. tańca butoh, contact improvisation, jogi. Współpracuje z artystami sztuk wizualnych, takimi jak Luis Felipe Ortega, Tomás Casademundt, Galia Eibenschutz, Urs Jaeggi, Chizuko Osato i Taniel Morales. Madera [Drewno] to spektakl-instalacja. Z tytułowego drewna zbudowana jest wielowarstwowa konstrukcja, w której porusza się artystka. Odsłaniają się kolejne piętra, poziomy, terytoria. Nawiązując do dynamiki demontażu i montażu, cyklu zniszczenia i powstawania na nowo, artystka pokazuje stan nomadyzmu albo przymusowego wygnania. Konstrukcja z drewna to architektura ludzi żyjących w niepewności, z dnia na dzień, bez perspektyw – Tania Solomonoff tworzy tymczasowy dom, schron z fragmentów drewna zebranego na ulicach Mexico City.

TANIA SOLOMONOFF (born 1974) is an Argentinian performer, dancer and choreographer. She currently lives and works in Mexico. Her interdisciplinary work is concerned both with the body and with an aesthetic search touching on such themes as individual identity and collective memory. She draws on different traditions of working with the body, including butoh dance, contact improvisation and yoga. She has cooperated with such visual artists as Luis Felipe Ortega, Tomás Casademunt, Galia Eibenschutz, Urs Jaeggi, Chizuko Osato and Taniel Morales. Madera [Wood] is a performative installation. The wood from the title [madera is the Spanish word for lumber – trans.] forms a multilayered structure within which the artist moves. Floors, layers and territories are successively revealed. Referring to the dynamics of disassembling and assembling, the cycle of destroying and creating anew, the artist shows a state of nomadism or enforced exile. The wooden structure is a form of architecture typical of people living in uncertainty, day after day with no prospects for the future – Tania Solomonoff creates a temporary home, a shelter built of wood collected on the streets of Mexico City.

KATIA TIRADO (ur. 1965) jest meksykańską artystką performansu, aktorką i tatuażystką. Aktorką postanowiła zostać już w wieku 10 lat, po ukończeniu studiów pracowała w teatrze repertuarowym. W 1990 roku pojechała do Berlina, gdzie zafascynowała się sytuacjonizmem, estetyką tańca butoh i niemieckiego kabaretu. Wtedy zaczęła eksperymentować z ciałem, które jest przez nią rozumiane jako przestrzeń przechowująca i oczyszczająca pamięć, jako narzędzie zmysłowego, politycznego i uczuciowego poznania. Używa go jako instalacji, łącząc z innymi formami, m.in. wideo i fotografią. W projekcie Xipetotec or the Next Skin [Xipetotec albo druga skóra] Katia Tirado nawiązuje do azteckiego bóstwa Xipetotec, które nieustannie się odnawiało, obdzierając swe ofiary ze skóry i nosząc ją następnie na własnym ciele. Idea „drugiej skóry” jest estetycznym podejściem do problemu położenia geopolitycznego Meksyku na kontynencie amerykańskim, jego roli jako ostatniej granicy na wielkim rynku gangów. Katia Tirado będzie współpracować z lokalnymi artystami wykonującymi tatuaże i stworzy na swoim ciele „drugą skórę” za pomocą znaków, punktów wspólnych, streszczających współczesne doświadczenia Meksyku i Polski.

KATIA TIRADO (born 1965) is a Mexican performance artist, actor and tattoo maker. She decided to become an actress when she was only ten; having graduated from university, she worked at a repertory theatre. In 1990 she left for Berlin, where she became fascinated with situational ethics, the aesthetics of butoh dance and German cabaret. It was then that she started to experiment with the body, which she perceives as a space storing and cleansing memory and as a tool of sensory, political and emotional cognition. She uses it as an installation, combining it with other forms, such as video and photography. In the project Xipetotec or the Next Skin Katia Tirado refers to the Aztec deity Xipetotec who was constantly reborn, skinning his victims and wearing their skin afterwards. The idea of a “second skin” is an aesthetic approach to the problem of Mexico’s geopolitical position on the American continent and its role as the final border in the huge market of gangs. Katia Tirado will cooperate with local tattoo artists and create on her body a “second skin” of signs and common points that epitomize the contemporary experiences of Mexico and Poland.

Teatr Muzyka Taniec Film Sztuki wizualne

Estados de excepción LORENA WOLFFER MEKSYK / MEXICO

LORENA WOLFFER (ur. 1971) od ponad 20 lat opowiada się po stronie wykluczonych, tych, którzy pozostają niewidzialni w społecznym pejzażu Meksyku. Jej działania sytuują się pomiędzy sztuką i aktywizmem. Podejmuje tematykę kulturowo powielanych wzorców płci oraz praw kobiet. W swoich interwencjach, warsztatach i podczas współpracy z innymi artystami jest bezkompromisowa – podważa granice sztuki wysokiej i niskiej, eksperymentuje z językiem i formą. Estados de excepción to termin oznaczający stan wyjątkowy – określony w konstytucji stan zagrożenia, który wymusza ograniczenie praw obywatelskich. Jest to jednak także codzienna rzeczywistość kobiet w Meksyku – narażonych na przemoc, żyjących w strachu o własne bezpieczeństwo i życie. Projekt Loreny Wolffer to spotkanie 20 kobiet przy wspólnym posiłku. Siadając przy ustawionym na placu stole, uczestniczki mogą swobodnie realizować swoje prawo do przebywania w przestrzeni publicznej. Projekt powstaje we współpracy z lokalnymi organizacjami i aktywistami.

For over 20 years LORENA WOLFFER (born 1971) has been sympathizing with the excluded, those who remain invisible in Mexico’s social landscape. Her work is situated between art and activism. She takes up the issues of gender patterns repeated in culture and women’s rights. Her interventions, workshops and cooperation with other artists are uncompromising; she undermines the boundaries of high and low art and experiments with language and form. Estados de excepción is a phrase meaning “state of emergency” – a state of hazard defined in a constitution which imposes a restriction of civil rights. However, it also describes the day to day reality of women in Mexico – at risk of violence, living in fear for their safety and lives. Lorena Wolffer’s project presents a meeting of 20 women who have a meal together. Sitting at a table placed on a square, the participants can freely exercise their right to be in a public space. The project is made in cooperation with local organisations and activists.

Teatr Muzyka Taniec Film Sztuki wizualne

FORUM Twarze Ameryki Łacińskiej Faces of Latin America Istotną częścią Idiomu, czyli tematycznego nurtu Malta Festival Poznań, jest Forum, które uzupełnia program artystyczny o dyskusję nad zagadnieniami istotnymi dla najnowszej humanistyki. Forum nie ma charakteru konferencji naukowej. Jest spotkaniem, rozmową, rodzajem okrągłego stołu, w którym biorą udział przedstawiciele różnych dziedzin i ludzie o różnych doświadczeniach – badacze, dziennikarze, artyści i pisarze. W tym roku pierwsza część Forum będzie poświęcona Rodrigo Garcíi – kuratorowi Idiomu oraz reżyserowi spektaklu Golgota Picnic pokazywanego w czasie festiwalu. Tego dnia przyjrzymy się również tradycji teatralnej krajów Ameryki Łacińskiej. Punktem wyjścia drugiej części Forum będzie lustrzana relacja między historią ruchów lewicowych w Polsce a prawicowymi dyktaturami w krajach Ameryki Łacińskiej. Zaprosimy do rozmowy o dwudziestowiecznej historii Chile, Argentyny, Meksyku czy Brazylii. Jednym z najważniejszych tematów dyskusji będzie hasło Mestizos, sygnalizujące temat tegorocznego festiwalu. Jest ono metaforą utopii, idei spotkania, rozmowy, konfrontacji, zniesienia różnic kulturowych, rasowych i etnicznych. Za tą wyidealizowaną wizją kryje się jednak skomplikowana rzeczywistość – nierównomierny podział dóbr i wielkie nierówności społeczne. Tytuł Idiomu stanie się też łącznikiem pozwalającym przejść od zagadnień polityczno-społecznych do tematyki kulturowej.

An important part of the Idiom thematic section of the Malta Festival Poznań, is the FORUM, which complements the artistic programme with discussion of issues that are vital to the humanities today. FORUM is not an academic conference, it is a meeting, a conversation, a kind of round table, whose participants include representatives of various disciplines and people with different experiences, such as scholars, journalists, artists and writers. This year the first part of the FORUM will be devoted to Rodrigo García, the Idiom curator and director of the show Golgota Picnic which will be performed at the festival. On that day we will also examine the theatrical tradition of Latin American countries. The point of departure for the FORUM’s second part will be the mirror relations between the history of leftist movements in Poland and rightist dictatorships in Latin American countries. We will talk about the 20th century histories of Chile, Argentina, Mexico and Brazil. One of the most significant themes in the discussion will be the watchword “Mestizos”, which indicates the theme of this year’s festival. It is a metaphor for Utopia, the idea of meeting, of conversation, confrontation, of abolishing cultural, racial and ethnic differences. However, this idealised vision conceals a complicated reality – an unequal division of goods and huge social inequalities. The title Idiom will also become a link, making it possible to move from socio-political to cultural issues. The majority of Latin American

Większość państw Ameryki Łacińskiej nie tylko nie rozliczyła się z niedawną przeszłością (doświadczeniem prawicowych dyktatur), ale też odcina się od dalekiej przeszłości – Indianie są marginalizowani, pozbawiani praw, a lokalne języki zanikają. Będziemy zatem mówić o braku kulturowej pamięci. Wśród gości FORUM znajdą się między innymi Suely Rolnik, Fernando Castro Flórez, Justyna Olko, Bogumiła Lisocka-Jaegerman, Mario Galdamez, Jarosław Gugała, Adam Leszczyński i Maciej Stasiński.

countries not only failed to critically review their recent past (the experience of rightist dictatorships), but also cut themselves off from their distant past – Native Americans are marginalised, deprived of rights, while local languages are disappearing. Therefore, we will be speaking about the “lack of cultural memory”. The FORUM’s guests will include Suely Rolnik, Fernando Castro Flórez, Justyna Olko, Bogumiła Lisocka-Jaegermann, Mario Galdamez, Jarosław Gugała, Adam Leszczyński and Maciej Stasiński.

DOROTA SEMENOWICZ, KATARZYNA TÓRZ

Teatr Muzyka Taniec Film Sztuki wizualne

MUZYKA / MUSIC

DAMON ALBARN

Malta Festival Poznań – najbardziej muzyczny z festiwali teatralnych / Malta Festival Poznań – the most musical of theatre festivals

WIELKA BRYTANIA / GREAT BRITAIN

Malta nazywana jest najbardziej muzycznym wśród festiwali teatralnych i najbardziej teatralnym wśród muzycznych. Te dwie dziedziny spotykają się coraz ściślej we współczesnych sztukach performatywnych, od lat wyznaczają też specyfikę programową Malty. W Poznaniu gościły już legendy rocka, muzyki alternatywnej, indie, world music czy awangardowego popu – wśród nich m.in. Kraftwerk, Portishead, Manu Chao, Nine Inch Nails, Faith No More, Charlotte Gainsbourg, Fleet Foxes czy Beirut. Malta konsekwentnie prezentuje także lokalną awangardową scenę muzyczną, miesza składy, gatunki i konwencje. Publiczność nigdy nie zawodzi i tłumnie przybywa na koncerty, które odbywają się nad jeziorem Malta, w klubie festiwalowym oraz na miejskich placach. W tym roku w ramach kilkunastu koncertów, muzycznych performansów i setów didżejskich spotkamy się z muzyką „mestizos” – tworzoną przez artystów związanych z Ameryką Łacińską i Europą. To muzyka, która powstaje w wyniku niekontrolowanego spotkania – wymieszania tradycji i współczesności, elektroniki i tropikalnych rytmów. Koncerty dadzą możliwość doświadczenia specyficznego postrzegania i odczuwania świata znajdującego się tysiące kilometrów od nas. Muzyka to najlepszy sposób na poznanie tego, co inne!

Malta Festival Poznań is called the most musical of theatre festivals and the most theatrical of music festivals. The two disciplines meet ever more closely in contemporary performing arts, and for years have determined the unique character of Malta’s programme. Poznań has already hosted legends of rock and alternative, indie or world music, as well as avant-garde pop, including Kraftwerk, Portishead, Manu Chao, Nine Inch Nails, Faith No More, Charlotte Gainsbourg, Fleet Foxes and Beirut. Malta has also consistently presented the local avantgarde music scene, mixing line-ups, styles and conventions. The audiences never falter, and concerts by Malta Lake, in the festival club or various city squares are always greeted by crowds. This year, during several concerts, music performances and DJ sets, we will get to know the music of the “mestizos”, created by artists linked with Latin America and Europe. This music emerges out of a crazy meeting – a combination of tradition and modernity, electronic music and tropical rhythms. The concerts will provide an opportunity to experience a specific perception and feeling of the world that comes from thousands of kilometres away. Music is the best way to discover something different!

DAMON ALBARN (ur. 1968), angielski piosenkarz, autor tekstów, multiinstrumentalista, producent i kompozytor – jest niewątpliwie jedną z najbardziej charyzmatycznych osobowości współczesnej muzyki alternatywnej. Jego sceniczna obecność wywołuje ekstatyczny entuzjazm tłumów, a każdy koncert jest wyjątkowym wydarzeniem. Albarn uznawany jest za czołową postać Britpopu i autora sukcesu legendarnego zespołu Blur. W 1998 roku wraz z Jamie’m Hewlettem założył wirtualną grupę Gorillaz, której członkami są rysunkowe postaci. Mieszanka rocka, rapu i popu okazała się niezwykłym sukcesem i ugruntowała jego pozycję jako nieprzewidywalnego muzyka umiejętnie łączącego gatunki i style z dystansem do siebie oraz krytycznym podejściem do kultury popularnej. Damon Albarn jako członek różnych składów był wielokrotnie nagradzany Grammy i BRIT Awards, łącznie sprzedał na całym świecie ponad 30 milionów płyt. Jest też autorem muzyki filmowej (m.in. do 101 Reykjavik i Broken), napisał dwie opery: Monkey: Journey to the West (2007) oraz Dr Dee (2011). Koncert w Poznaniu będzie promował przede wszystkim jego długo wyczekiwany, najnowszy solowy album Everyday Robots, który ukaże się 28 kwietnia 2014 roku. Płyta zawiera 12 utworów i jest najbardziej osobistą w jego karierze. Wspomnieniom z dzieciństwa towarzyszy w piosenkach komentarz do współczesnego, zmodernizowanego świata – gier komputerowych, telefonów komórkowych, życia rozpiętego między naturą a technologią.

DAMON ALBARN (born 1968) is an English singer, lyric writer, multi-instrumentalist, producer and composer; undoubtedly, he is one of the most charismatic personalities in contemporary alternative music. His presence on stage generates ecstatic enthusiasm in the crowds and every concert is a unique event. Albarn is considered the leading figure of Britpop and the main force behind the success of the legendary band Blur. In 1998, together with Jamie Hewlett, he founded the virtual band Gorillaz, whose members were cartoon characters. The mix of rock, rap and pop was a remarkable success, and affirmed his position as an unpredictable musician who skilfully combines genres and styles, someone who doesn’t take himself too seriously, but with a critical attitude towards popular culture. As a member of different bands, Damon Albarn has received many Grammy and BRIT Awards, selling in total over 30 million records all around the world. He is also the author of film music (for instance to 101 Reykjavik and Broken) and of two operas Monkey: Journey to the West (2007) and Dr Dee (2011). The concert in Poznań will predominantly promote his long-awaited, new solo album Everyday Robots, which will be released on 28 April 2014. This most personal record in his career consists of twelve songs. Childhood memories are accompanied by a commentary on the contemporary, modernised world of computer games, mobile phones, and a life suspended between nature and technology.

Teatr Muzyka Taniec Film Sztuki wizualne

W programie muzycznym wystąpią między innymi / The music projects include

Drink

R. STEVIE MOORE & PICTORIAL CANDI STANY ZJEDNOCZONE, ARGENTYNA / USA, ARGENTINA PICTORIAL CANDI (Candelaria Saenz Valiente, ur. 1977) to argentyńska pisarka i muzyk, w Polsce znana przede wszystkim jako główna wokalistka zespołu Paristetris [zob. str. 22]. R. STEVIE MOORE (ur. 1952) improwizuje, komponuje i aranżuje. Nagrał ponad 400 bardzo oryginalnych albumów; uważany jest za pioniera etosu DIY. Drink można określić jako „psychodeliczny punkowy mixtape”. To m.in. country/pop o kalifornijskim zabarwieniu, postpunkowa ballada w duchu Davida Bowie, wolny utwór w stylu americana, popowy hit i industrialny kawałek techno. Z artystami wystąpią też Marcin Masecki, Tomek Pop i Adam Byczkowski.

PICTORIAL CANDI (Candelaria Saenz Valiente, born 1977) is an Argentinian writer and musician. In Poland she is mostly known as the lead vocalist of Paristetris [see: p. 22]. R. STEVIE MOORE (born 1952) is an improviser, composer and arranger. Since 1966 he has recorded over 400 original albums; he is often considered the pioneer of the DIY ethic. Drink could be called a “psychedelic punk mix tape”. It is a country/pop with a Californian tinge, a post-punk ballad in the spirit of David Bowie, a slow song in Americana style, a pop hit and a dirty, industrial techno piece. Marcin Masecki, Tomek Pop and Adam Byczkowski will perform together with the artists.

Do Lado Da Voz

CHICO MELLO & FERNANDA FARAH BRAZYLIA / BRASIL CHICO MELLO (ur. 1957) to instrumentalista, kompozytor, wokalista i performer, jedna z najważniejszych postaci muzyki współczesnej w Brazylii. FERNANDA FARAH (ur. 1975) jest brazylijską aktorką i reżyserką. Jej praca skupia się na przedstawianiu „teatralności tego, co drugorzędne”. Z Chico Mello pracuje od 2000 roku.

CHICO MELLO (born 1957) is an instrumentalist, composer, singer and performer, one of the most significant figures in contemporary music in Brazil. FERNANDA FARAH (born 1975) is a Brazilian actor and director. Her work focuses on presenting the “theatricality of the secondary”. She has been working with Chico Mello since 2000.

Do lado da voz oznacza dosłownie „obok głosu”. To wyjątkowy projekt wyrastający na terytorium między muzyką eksperymentalną i popularną, improwizacją i kompozycją, koncertem i spektaklem. Artyści badają w nim peryferie pieśni i ich możliwe transformacje poprzez hałas, ciszę, powtórzenie.

Do lado da voz means literally “beside the voice”. It is an extraordinary project, situated on the territory between experimental and popular music, improvisation and composition, between concert and show. The artists examine the peripheries of songs and their possible transformations, through noise, rest and repetition.

Caballito DJs. Caballito y la orquesta de frutas CABALLITO

HISZPANIA / SPAIN CABALLITO tworzą Bigote (Daniel Martín Martín), Grita (David Galindo Paredes) oraz Viva La Virgen (Jara Aithany), muzycy hiszpańskiej sceny niezależnej. Caballito DJs to set didżejski łączący tradycyjne rytmy kolumbijskie i afrokolumbijskie z progresywną elektroniką, cumbią oraz muzyką 8-bitową. Didżeje korzystają z możliwości laptopów i winyli, samplują w towarzystwie obrazów, postfolkowych dekoracji i nasyconych kolorów. Caballito y la orquesta de frutas to zwariowane muzyczne party, którego bohaterami są owoce – artyści przekształcają je w kontrolery midi. W rezultacie stają się one medium wydobywającym z siebie dźwięki, które brzmią jak czysta cumbia wytworzona przez Caballito Soundsystem. Słuchacze i widzowie chętni, by dotknąć owoców, stają się kolejnymi członkami tej wyjątkowej orkiestry.

CABALLITO’s members are Bigote (Daniel Martín Martín), Grita (David Galindo Paredes) and Viva La Virgen (Jara Aithany). The first of them is a symbol of Madrid’s independent stage. Caballito DJs is a DJ set combining traditional Colombian and Afro-Colombian music with progressive electronic music, cumbia and 8-bit music. The DJs from Caballito make use of the potential of laptops and vinyl records, and create samples accompanied by images, post-folk decorations and vivid colours. Caballito y la orquesta de frutas is a crazy music party with fruit as its main heroes – the artists convert them into midi controllers. As a result, they become a medium, producing sounds that resemble the pure cumbia made by the Caballito Soundsystem. Listeners and spectators who dare to touch the fruit become new members of this extraordinary orchestra.

Golgota Picnic RODRIGO GARCÍA

Król Lear EMILIO GARCÍA WEHBI

DAMON ALBARN

Drumming ANNE TERESA DE KEERSMAEKER

Estados de excepción LORENA WOLFFER

Teatr Muzyka Taniec Film Sztuki wizualne

Fase Drumming ANNE TERESA DE KEERSMAEKER BELGIA / BELGIUM ANNE TERESA DE KEERSMAEKER (ur. 1960) jest jedną z najwybitniejszych choreografek na świecie, założycielką legendarnego zespołu Rosas oraz twórczynią i dyrektorką renomowanej szkoły tańca współczesnego P.A.R.T.S. (The Performing Arts Research and Training Studios) w Brukseli. Wymienia się ją jako jedną z przedstawicielek Nowej Fali Flamandzkiej, która w latach 80. wyznaczyła kierunki estetyczne dla europejskiego teatru i tańca końca XX wieku. Artystka studiowała w założonej przez Maurice’a Béjarta szkole MUDRA, następnie w New York School of the Arts. Mając zaledwie 20 lat, zaprezentowała swój pierwszy spektakl Asch (1980). Wkrótce potem powstało Fase, four movements to the music of Steve Reich (1982) i jeden z jej najsłynniejszych spektakli – Rosas danst Rosas (1983), zrealizowany z założonym rok wcześniej zespołem Rosas. Obie prace przyniosły choreografce światowy rozgłos. W latach 1992–2007 Anne Teresa De Keersmaeker była etatową choreografką Narodowej Opery Belgii La Monnaie / De Munt. Jej spektakle charakteryzuje niepowtarzalny język skupiony przede wszystkim na relacji między tańcem i muzyką, czasem i przestrzenią, na napięciu między zwartą kompozycją i sensualnością. Choreografie artystki są dzisiaj pokazywane na najważniejszych festiwalach, w teatrach i operach na całym świecie.

ANNE TERESA DE KEERSMAEKER (born 1960) is one of the most outstanding choreographers in the world, the founder of the legendary Rosas group and creator and director of the prestigious contemporary dance school P.A.R.T.S. (The Performing Arts Research and Training Studios) in Brussels. She is listed among the representatives of the Flemish New Wave, which in the 1980s set aesthetic trends for European theatre and dance in the late 20th century. She studied at the MUDRA school founded by Maurice Béjart and afterwards at the New York School of the Arts. When she was only 20, she presented her first show Asch (1980). Soon after that Fase, four movements to the music of Steve Reich (1982) was created, as well as one of her most famous shows – Rosas danst Rosas (1983) made with the group Rosas, established a year earlier. Both works brought the choreographer worldwide renown. In the years 19922007 Anne Teresa De Keersmaeker was a full time choreographer at the Belgian La Monnaie / De Munt Opera House. Her shows are marked by a unique language, focused predominantly on the relationship between dance and music, time and space, the tension between a compact composition and sensuality. The artist’s choreographies have been presented at the most important festivals, theatres and operas all around the world.

Fase (1982) składa się z trzech duetów i jednego solo powstałych do czterech kompozycji Steve’a Reicha z przełomu lat 60. i 70. XX wieku: Piano Phase, Come Out, Violin Phase, Clapping Music. Utwory polegają na odtwarzaniu przez muzyka frazy uprzednio wykonanej w wolniejszym tempie przez innych muzyków. Motywy wędrują między instrumentami, tworząc wielość lustrzanych odbić. Choreografia zbudowana jest na podobnej zasadzie frazowania: na powtórzeniu i przesunięciu. Powstaje mechanizm zachwycający nie tylko perfekcją, ale przede wszystkim prostotą i naturalnością.

Fase (1982) consists of two duets and one solo, made to four of Steve Reich’s compositions: Piano Phase, Come Out, Violin Phase, Clapping Music from the late 1960s and early 1970s. In the compositions, a musician plays a phrase that has been performed before at a slower pace by other musicians. The motifs wander from one instrument to another, creating a plethora of mirror images. The choreography is built on the same phrasing principle: repetition and shifting. The result is a mechanism that delights with its excellence and, above all, simplicity and natural character.

Drumming (1998) to choreografia oparta na kompozycji Steve’a Reicha o tym samym tytule. Praca pioniera amerykańskiego minimalizmu powstawała w latach 1970–1971, niedługo po podróży kompozytora do Afryki. Poza ludzkimi głosami używanymi na podobieństwo instrumentów występują w niej bongosy, marimby, dzwonki i flet piccolo. W utworze powraca obsesyjnie jeden motyw rytmiczny, który rozwija się w wiele różnorodnych struktur. Choreografia Keersmaeker również zbudowana jest wokół jednej frazy tanecznej, która ulega mutacjom w czasie i przestrzeni.

Drumming (1998) is a choreography based on Steve Reich’s composition with the same title. The work by this pioneer of American minimalism was created in the years 1970-1971, shortly after his journey to Africa. Apart from human voices used like instruments, it also employs bongos, marimbas, bells and a piccolo. One rhythmic motif, developing into numerous diverse structures, recurs obsessively. Keersmaeker’s choreography is also built around one dance phrase, which undergoes mutations in time and space.

Teatr Muzyka Taniec Film Sztuki wizualne

GENERATOR MALTA Świat, w którym mieści się wiele światów World that can hold many worlds Generator Malta jest projektem społecznym tworzonym przez Malta Festival Poznań od 2013 roku z myślą o społeczności lokalnej. Zaprasza do wspólnego działania, bycia ze sobą i stawiania pytań o otaczającą nas rzeczywistość poprzez udział w projektach artystycznych, zabawę oraz publiczną debatę. Generator to w tym roku również przestrzeń spotkania Ameryki Łacińskiej i Poznania. Właśnie na styku tych dwóch światów zrodziła się idea, która będzie generować energię na placu Wolności i w kilku dzielnicach miasta. U jej podstaw leży jedno z haseł, z którymi kojarzy się Ameryka Łacińska – guerilla. Najczęściej przywołuje ono obraz przemocy, brutalnego sprzeciwu wobec państwa, walki z imperializmem, rewolucji. Nas interesuje istota tego zjawiska: niezgoda na zastaną rzeczywistość, z której wypływa jednostkowe zaangażowanie i chęć podjęcia kolektywnego działania w celu zmiany świata. To postawa radykalnej walki o wolność, której symbolem stał się Che Guevara. Rzeczywistość uległa jednak przeobrażeniu. W państwach, w których obywatele mogą swobodnie wyrażać swoje zdanie i podejmować wysiłek zmiany bez użycia przemocy, atak na praworządną władzę nie ma usprawiedliwienia. Czy guerilla w czasach demokracji ma zatem sens? Przewrotność demokracji polega na tym, że nie pozwala ona uprawiać polityki poza systemem. Przemawia przez nią cynizm, który każe myśleć: jeśli masz zamiar zmienić ustrój, wystąp w zawodach, niech współobywatele ocenią twoje stanowisko polityczne. Jak się temu przeciwstawić?

Generator Malta is a social project developed by Malta Festival Poznań since 2013 with the local community in mind. It invites people to participate in common activities, to be together and pose questions about the surrounding reality by taking part in art projects, entertainment and public debate. This year it will also be a meeting place for Latin America and Poznań. Where these two worlds meet, an idea was born, generating energy on Plac Wolności and in a several districts of the city. At its roots lies one of the notions associated with Latin America – that of the guerrilla. Most often it evokes an image of violence, of a powerful objection to the state, the struggle against imperialism, of revolution. We are interested in the essence of this phenomenon – a refusal to accept the existing reality, which gives rise to individual involvement and willingness to undertake collective action in order to change the world. It is the radical fight for freedom symbolized by Che Guevara. However, reality underwent a transformation. In countries where citizens can speak their mind freely and go to the effort of introducing changes without using violence, attacks on legal authority have no justification. So, does the term guerrilla make sense in democratic times? The perversity of democracy is that it does not allow you to practise politics outside the system. It is characterised by a cynicism which makes you think: if you intend to change the system, enter the contest, let the rest of the citizens evaluate your political agenda. How can this be opposed?

Dyskretny opór może być dziś strategią radzenia sobie z rzeczywistością, której nie potrafimy zmienić. To forma pozwalająca ratować to, co uległo dysfunkcji w medialnym spektaklu i w wyniku podporządkowania działań kryterium technologicznej użyteczności – naszą codzienną etykę, ciekawość i zainteresowanie drugim człowiekiem. Ale też innymi istotami, bo tylko my, ludzie, zdajemy sobie sprawę, co jest nie tak ze światem, który współtworzymy. Oto guerilla dziwna, bo ulotna, prywatna, dyskretna, ani medialna, ani masowa, skierowana na świat wewnętrzny. To najbardziej prywatna walka o rozwijanie samego siebie zgodnie z wartościami, które są przedmiotem naszej troski, oraz ze świadomością, że nikt z nas nie jest bytem osobnym. Zależymy od innych ludzi i dzielimy świat z istotami – bo nie tylko z ludźmi – odmiennymi od nas. W świecie pozbawionym kulis, gdzie nie wiemy, kto zarządza naszą prywatnością – my, Google, Facebook, rząd? – subtelne akcje społeczno-artystyczne mogą zbliżyć do siebie bardzo różnych ludzi, zbudować wzajemne zaufanie. Czy jesteśmy gotowi do wspólnej akcji, razem i w dyskretnym oporze zwykłych działań? Wśród ruchów alterglobalistycznych w Ameryce Łacińskiej popularna jest idea „świata, w którym mieści się wiele światów”. Ile światów zmieści się w Poznaniu? Sprawdźmy to wspólnie na placu Wolności! Wszyscy jesteśmy przecież mieszańcami: kultur, wierzeń, przyzwyczajeń, idei.

Today, low-profile resistance can be a strategy for coping with a reality which we are unable to change. It is a form which allows us to rescue that which has been distorted by the media spectacle and as a result of subordinating activities to the criterion of technological usefulness – our everyday ethics, curiosity and interest in other human beings. But it also means interest in other creatures, because only we, humans, realise what is wrong with the world we co-create. It is a peculiar kind of guerrilla, because it is fleeting, private, low-profile, neither media-like nor mass, addressed to the inside world. It is the most private struggle to develop ourselves in line with the values that matter to us and with an awareness that no one exists in isolation. We depend on other people and share the world with other creatures, not only humans, which are unlike us. In a world without a backstage area, where we don’t know who is controlling our privacy – is it us, Google, Facebook, the government? – subtle social and artistic actions can bring very different people together and build mutual trust. Are we ready to support a joint action, together, in low-profile resistance to everyday activities? An idea popular with alter-globalization movements in Latin America is the concept of a “world that can hold many worlds”. How many worlds can be held in Poznań? Let’s find out together on Plac Wolności! After all, we are all a mixture of cultures, beliefs, habits and ideas.

JOANNA PAŃCZAK kuratorka Generatora Malta

JOANNA PAŃCZAK curator of Generator Malta

Teatr Muzyka Taniec Film Sztuki wizualne

STARY BROWAR NOWY TANIEC MA 10 LAT! OLD BREWERY NEW DANCE IS 10 YEARS OLD!

I to właśnie z tej okazji przede wszystkim polski taniec będzie głównym bohaterem tegorocznej odsłony festiwalu! W 2004 roku fundacja Art Stations Grażyny Kulczyk powołała do życia pierwszy w Polsce (i wciąż jedyny na tę skalę) regularny wielopoziomowy program prezentacji, promocji i wspierania rozwoju współczesnej choreografii – Stary Browar Nowy Taniec. Jego misją stała się prezentacja osiągnięć i upowszechnianie wiedzy o najnowszych trendach w sztuce tańca, ale przede wszystkim – w myśl motta „sztuka nie potrzebuje wsparcia; artyści tak!” – konsekwentne działania na rzecz rozwoju młodej polskiej choreografii. W ciągu dziesięciu lat bardzo intensywnej działalności powstało w Studio Słodownia +3 w Starym Browarze rozpoznawalne w całej Europie (i nie tyko) centrum rozwoju choreografii – miejsce regularnych prezentacji, ale przede wszystkim – przestrzeń kreacji. To tu powstało już 50 produkcji tańca współczesnego, a w 2006 roku powołano do życia pierwszy w Polsce program rezydencyjny – Solo Projekt – który dokonał znaczącej zmiany warty w polskim tańcu i wprowadził na scenę grupę artystów, którą krytyk Witold Mrozek kilka lat temu określił (od nazwy projektu) „pokoleniem solo”. Ich oryginalność, różnorodność i dojrzałość artystycznych poszukiwań oraz otwartość na formalne eksperymenty i zdolność do autorefleksji i teoretycznej dyskusji nad sztuką choreografii neguje potoczne przekonanie o polskim tańcu zorientowanym wyłącznie na tradycyjnie rozumiany „teatr tańca” i czyni z młodej polskiej sceny dynamicznego lidera rozwoju tej sztuki w Europie Środkowo-Wschodniej.

In celebration of this anniversary polish dance will be the main hero of this year’s edition of the festival. In 2004, Grażyna Kulczyk’s Art Stations Foundation established the first (and still the only such large-scale) regular and multilevel programme in Poland presenting, promoting and facilitating the development of contemporary choreography – Old Brewery New Dance. Its mission was to present the achievements of, and disseminate knowledge about the newest trends in dance and, above all, to ensure ongoing activities under the motto “art doesn’t need support, artists do!”, promoting the development of young Polish choreography. The ten years of intense work brought to life in Studio Słodownia +3 in the Stary Browar (Old Brewery) a centre that is recognised across Europe (and beyond) and whose purpose is to develop choreography and serve as a location for regular shows and, more importantly, as a space for creation. Over 50 contemporary dance productions have been created there, and in 2006 Poland’s first residency programme, the Solo Projekt, was founded. The programme was a changing of the guard in Polish dance and introduced exceptionally talented artists on stage, named by the critic Witold Mrozek the “solo generation” (which derives from the project’s name). Their original and varied attitudes, and the mature character of their artistic search, openness to formal experiments as well as their ability to self-reflect and conduct theoretical discussions on the art of choreography, contradict the popular belief that Polish dance is focused solely on traditional “dance theatre” and make the

Podczas tegorocznej Malty artyści „pokolenia solo” rozbiją w budynku Słodowni swój obóz, anektując jej przestrzenie na potrzeby interaktywnej performatywnej instalacji. Kreowana w dialogu z artystami wyeksponuje ona osobowości i bogactwo choreograficznych koncepcji młodych polskich twórców, będzie też zapraszać publiczność na tworzone specjalnie z okazji jubileuszowego spotkania performanse-interwencje w przestrzeniach Starego Browaru. Artyści zaproszą nas także do udziału w porannych lekcjach-warsztatach, w ramach których będą wprowadzać widzów i siebie nawzajem w tajniki własnej praktyki i stwarzać okazję do rozmowy na temat indywidualnych podejść do zagadnienia tworzenia tańca i choreografii. Na scenie Studio Słodownia +3 obejrzymy najciekawsze produkcje taneczne powstałe w Starym Browarze w ciągu ostatnich miesięcy. Program otworzy premiera jednej z naszych jubileuszowych produkcji – spektaklu kreowanego przez holenderskiego artystę Sjoerda Vreugdenhila we współpracy z polskimi tancerzami i kompozytorem Szymonem Brzóską. Gościem specjalnym edycji będzie z kolei australijska choreografka Rosalind Crisp, która pokazem swojego spektaklu rozpocznie pracę nad kolejnym (przygotowywanym na październik) jubileuszowym spektaklem Art Stations. Stary Browar nieustannie pulsuje kreatywną energią tancerzy i choreografów – taki będzie także nasz jubileusz! Świętujcie razem z nami dziesięć lat sukcesów polskiego tańca i naszego programu!

young Polish stage a dynamic leader in the development of this art in Central and Eastern Europe. During this year’s Malta, the artists of the “solo generation” will make camp in the Słodownia, using the building for an interactive, performing installation. Created in a dialogue with the artists, it will emphasize the character and richness of the choreographic concepts of young Polish creators and will invite the audience to performances and interventions in the Old Brewery prepared especially for the jubilee. The artists will also invite us to morning lesson-workshops, during which they will introduce the audience and one another to the secrets of their practice and present an opportunity for a conversation about their individual attitudes towards the creation of dance and choreography. The stage of Studio Słodownia +3 will feature the most interesting dance productions prepared in the Stary Browar in recent months. The programme will begin with a premiere of one of our jubilee productions – a show created by a Dutch artist Sjoerda Vreugdenhil in cooperation with Polish dancers and the composer Szymon Brzóska. Australian choreographer Rosalind Crisp will be a special guest of the edition. The performance of her show will launch the work on yet another of Art Stations jubilee productions, planned for October. The Stary Browar is constantly vibrating with the dancers’ and choreographers’ creative energy – our jubilee will be no different! Come and celebrate the ten successful years of Polish dance and our programme with us.

JOANNA LEŚNIEROWSKA, kuratorka projektu Stary Browar Nowy Taniec na Malcie

JOANNA LEŚNIEROWSKA, curator of the project Old Brewery New Dance at Malta

Teatr Muzyka Taniec Film Sztuki wizualne

HOUSE ON FIRE

Teatr Muzyka Taniec Film Sztuki wizualne

FESTIWAL MŁODA MALTA YOUNG MALTA FESTIVAL

Od 2012 roku Malta Festival Poznań jest członkiem sieci House on Fire – pięcioletniego projektu polegającego na współpracy pomiędzy dziesięcioma europejskimi instytucjami kultury. Jego głównym celem jest wspieranie artystów, którzy poprzez swoją sztukę zabierają głos w publicznej debacie na temat aktualnych problemów społecznych, kulturalnych i ekonomicznych dotykających zachodnie społeczności. Sieć współprodukuje nowe spektakle oraz organizuje interdyscyplinarne wydarzenia tematyczne podejmujące istotne zagadnienia, takie jak różnorodność kulturowa, związki ekonomii i polityki ze sztuką, Stany Zjednoczone Europy, jednostka wobec wspólnoty. HoF jest platformą stymulującą rozwój nowej estetyki i języków artystycznych oraz umożliwiającą spotkanie zarówno praktyków, jak i teoretyków sztuki: reżyserów teatralnych, choreografów, dramaturgów, artystów wizualnych, filozofów, naukowców, krytyków i kuratorów z całej Europy. Członkowie HoF to: LIFT (Londyn), HAU (Berlin), Kaaitheater (Bruksela), BRUT (Wiedeń), Archa Theatre (Praga), Teatro Maria Matos (Lizbona), Frascati (Amsterdam), Malta Festival (Poznań), Théâtre Garonne (Tuluza) i BIT (Bergen). Projekt jest współfinansowany przez Unię Europejską w ramach programu Kultura.

Since 2012, Malta Festival Poznań has been a member of the House on Fire network – a five-year cooperative project between ten European cultural institutions. Its main objective is to support artists who, through their art, take a stance in the public debate on the current social, political and economic problems troubling Western communities. The network co-produces new shows and organizes interdisciplinary thematic events concerning significant issues, such as cultural diversity, the links between economy and politics with art, a United States of Europe, the individual and the community. HoF is a platform facilitating the development of new aesthetics and artistic languages, enabling the meeting of practitioners and theoreticians of art: theatre directors, choreographers, dramatists, visual artists, philosophers, scholars, critics and curators from the whole Europe. HoF members are: LIFT (London), HAU (Berlin), Kaaitheater (Brussels), BRUT (Vienna), Archa Theatre (Praga), Teatro Maria Matos (Lisbon), Frascati (Amsterdam), Malta Festival (Poznań), Théâtre Garonne (Toulouse) and BIT (Bergen). The project is co-financed by the European Union as part of the Culture programme.

Tegoroczny Malta Festival Poznań zostanie wzbogacony o nowy element – projekt Młoda Malta, którego inauguracja nastąpi 15 czerwca 2014 roku. Głównym celem projektu, organizowanego przez Gimnazjum i Liceum Akademickie Da Vinci przy Wyższej Szkole Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa w Poznaniu, jest pogłębianie wymiany międzykulturowej oraz krzewienie postaw tolerancji i otwartości na inność. Młoda Malta jest skierowana do osób w wieku 13–18 lat z Europy i krajów pozaeuropejskich. Tematem tegorocznej odsłony cyklu jest „Zmysł udziału” inspirowany poezją Wisławy Szymborskiej. W ciągu roku młodzież ze szkół zaangażowanych w projekt przygotowuje własne spektakle będące interpretacją tego tematu. Zostaną one zaprezentowane w ramach przeglądu teatralnego w czerwcu 2014 roku. Punktem kulminacyjnym przedsięwzięcia będzie wspólny spektakl pod tym samym tytułem wyreżyserowany przez Grażynę Wydrowską. Wezmą w nim udział wszyscy młodzi artyści. W ramach przygotowań do festiwalu uczestnicy odbywają cykliczne spotkania w formie wideokonferencji. W tegorocznym projekcie biorą udział grupy teatralne z Polski, Malawi, Hiszpanii, Niemiec, Wielkiej Brytanii oraz Ameryki Południowej.

This year’s Malta Festival Poznań will be expanded to include a new element – the Young Malta project, which will be inaugurated on 15 June 2014. The main purpose of the project, which is organized by the Da Vinci Middle School and Academic Secondary School at the School of Humanities and Journalism in Poznań, is to broaden intercultural exchange and disseminate tolerance and openness to otherness. Young Malta is addressed to people aged 13-18 from European and nonEuropean states. The theme of this year’s edition of the series “Sense of participation” was inspired by Wisława Szymborska’s poetry. In the course of the year, students at schools involved in the project prepare their own shows, interpreting the theme. They will be presented during a theatre review in June 2014. A joint show under the same title directed by Grażyna Wydrowska will be the undertaking’s climax, with all the young artists taking part in it. As part of the preparations for the festival, the participants meet at periodic video conferences. The participants of this year’s project are theatre groups from Poland, Malawi, Spain, Germany, Great Britain and South America.

Europejskie Stowarzyszenie Festiwali (EFA) oraz Malta Festival Poznań

23 25 10 2014

mają ogromną przyjemność ogłosić, iż kolejne

Atelier dla Młodych Menedżerów Festiwali

TIGRAN MANSURIAN (Armenia) ELLIOTT CARTER (USA)

odbędzie się w dniach

20–27 października 2014 w Poznaniu Atelier dla Młodych Menedżerów Festiwali to intensywny 7-dniowy program szkoleniowy umożliwiający jego uczestnikom zdobycie wiedzy i umiejętności w zakresie artystycznego zarządzania festiwalami. Do udziału w szkoleniu zostanie wybranych 45 młodych menedżerów festiwali z całego świata. Program zostanie poprowadzony przez 10 cenionych dyrektorów artystycznych festiwali. Zgłoszenia należy nadsyłać do 15 kwietnia 2014

European Festivals Association (EFA) and the Malta Festival Poznań are delighted to announce the next

dialog dwóch wielkich kultur muzycznych dialogue between two great music cultures

Atelier for Young Festival Managers to take place from

20–27 October 2014 in Poznań, Poland The Atelier is an intensive 7-day training programme bringing together different generations of festival makers, some 45 participants and 10 renowned festival leaders. It allows its participants to gain knowledge and skills in the field of artistic festival management. Apply until 15 April 2014

Muzyka Film Spotkania Music Film Meetings 44

WWW.EFA-AEF.EU/EN/ACTIVITIES/ATELIER

MALTA FESTIVAL POZNAŃ 2014 – ZESPÓŁ / TEAM: MICHAŁ MERCZYŃSKI – dyrektor, prezes zarządu / director, Foundation President KARINA ADAMSKA – zastępca dyrektora / deputy director program / programme: RODRIGO GARCÍA – kurator programu Ameryka Łacińska: Mieszańcy / programme curator Latin America: Mestizos KATARZYNA TÓRZ – koordynatorka programu / programme coordinator MAŁGORZATA MIKOŁAJCZAK – koordynatorka pracy artystycznej / artistic work coordinator DOROTA SEMENOWICZ – współpraca programowa / programme collaboration JOANNA PAŃCZAK – kuratorka programu Generator Malta / Generator Malta programme curator komunikacja i promocja / communication & promotion : DOMINIKA PIERUNEK-PIECHOCKA – promocja, pozyskiwanie funduszy / promotion, fundraising JOANNA PAŃCZAK – komunikacja internetowa, archiwizacja / web communication, archives MIKOŁAJ BYLKA – rzecznik prasowy / press officer AGNIESZKA KOPIEWSKA – współpraca / collaboration produkcja / production: PAULINA TARNAWSKA – producentka Festiwalu / Festival producer MICHAŁ STRUTYŃSKI – współpraca produkcyjna / production collaboration AGNIESZKA CHLEBOWSKA – współpraca produkcyjna / production collaboration AGATA KOCHANIEWICZ – współpraca produkcyjna / production collaboration NATALIA MILEWSKA – logistyka / logistics księgowość / accountancy DOMINIK CZYŻ – główny księgowy / chief accountant NATALIA DĄBROWSKA – asystentka głównego księgowego / assistant to chief accountant NATALIA MILEWSKA – sekretariat, asystentka dyrektora / secretariat, assistant to Festival director

redakcja / edited by – DOROTA SEMENOWICZ, KATARZYNA TÓRZ tłumaczenie / translation – PATRYCJA CICHOŃ korekta / proofreading – JUSTYNA CHMIELEWSKA, GRAHAM CRAWFORD koordynacja / coordination – DOMINIKA PIERUNEK-PIECHOCKA identyfikacja festiwalu, www / web-design – HUNCWOT skład, przygotowanie do druku / dtp – BĘKARTY ISBN 978-83-938429-0-2 © Fundacja Malta / Malta Foundation

organizator / organiser

festiwal zrealizowany przy wsparciu finansowym / festival made with the financial support of

Fundacja Malta / Malta Foundation ul. Ratajczaka 44 61â&#x20AC;&#x201C;728 PoznaĹ&#x201E;, Poland +48 61 62 31 866 office@malta-festival.pl www.malta-festival.pl www.nostalgiafestival.pl www.facebook.com/maltafestivalpoznan