Είμαι ακόμα εδώ - Απόσπασμα - by mamaya books

ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ

Επισκεφθείτε το site του βιβλίου:

www.jesuislà.gr

Mπείτε στο www.mamaya.gr/newsletter ή σκανάρετε και είστε ένα «κλικ» από: • Τα βιβλία μας. • Την επικοινωνία με τους συγγραφείς μας. • Τα δώρα μας. • Τις εκδηλώσεις μας. • Τα νέα για τον χώρο του βιβλίου.

ΚΛΕΛΙ ΑΒΙΤ

ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ Μυθιστόρημα



ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΑΝΙΑ

Κλελί Αβίτ Είμαι ακόμα εδώ ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ: Je suis là ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Χριστίνα Μανιά ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ – ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Χρυσούλα Τσιρούκη ΣΥΝΘΕΣΗ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: Ηλίας Μασούρης ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Ελένη Μαυροειδή ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Εντύπωσις ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: © Agnieszka Lorek / Trevillion Images

ISBN: 978-618-5224-01-1

Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Νόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής αδείας του εκδότη κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, διανομή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση, παρουσίαση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρος του έργου.

Mamaya Μονοπρόσωπη Ι.Κ.Ε. Κόδρου 19, 152 32 Χαλάνδρι Τηλ.: +30 210 68 96 875 Fax: +30 210 68 96 877 www.mamaya.gr e-mail: info@mamaya.gr

Facebook: www.facebook.com/mamayabooks Twitter: www.twitter.com/mamayabooks Pinterest: www.pinterest.com/mamayabooks Instagram: instagram.com/mamaya_books

1

ελζα

Κρυώνω. Πεινάω. Φοβάμαι. Δηλαδή έτσι νομίζω. Εδώ και είκοσι εβδομάδες βρίσκομαι σε κώμα και φαντάζομαι πως θα πρέπει να κρυώνω, να πεινάω και να φοβάμαι. Δε βγάζει κανένα νόημα γιατί, αν κάποιος θα έπρεπε να ξέρει τι αισθάνομαι, αυτός είμαι εγώ, αλλά εγώ… δεν μπορώ παρά μόνο να τα φανταστώ. Το ξέρω πως είμαι σε κώμα γιατί τους άκουσα να το λένε. Έτσι αόριστα. Θα πρέπει να ήταν πριν από έξι εβδομάδες που άρχισα ν’ ακούω για πρώτη φορά. Αν έχω μετρήσει σωστά. Μετράω όπως μπορώ. Σταμάτησα να μετράω βάσει της επίσκεψης του γιατρού μου. Δεν έρχεται σχεδόν ποτέ πια. Προτιμώ να μετράω τις επισκέψεις των νοσοκόμων, αλλά ούτε κι αυτές είναι σταθερές. Το πιο απλό είναι να μετράω βάσει των επισκέψεων της καθαρίστριας. Έρχεται στο δωμάτιό μου κάθε βράδυ κατά τη μία. Το ξέρω

ΚΛΕΛΙ ΑΒΙΤ

γιατί ακούω το ίδιο σήμα εκπομπής στο ραδιόφωνο που έχει κρεμασμένο στο καροτσάκι της. Το έχω ακούσει σαράντα δύο φορές. Έξι εβδομάδες που είμαι ξύπνια. Έξι εβδομάδες που δεν το έχει αντιληφθεί κανείς. Από την άλλη, δεν μπορούν να με έχουν σε ένα σκάνερ είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο. Αν το μηχάνημα που έχουν δίπλα μου δε θέλει να δείξει ότι το ακουστικό τμήμα του μυαλού δουλεύει και πάλι, δε θα μου κάνουν μαγνητική εξέταση που κοστίζει πολλά λεφτά. Όλοι με θεωρούν τελειωμένη υπόθεση. Μέχρι και οι γονείς μου έχουν αρχίσει να παραιτούνται. Η μητέρα μου έρχεται όλο και πιο σπάνια. Ο πατέρας μου σταμάτησε μετά τις πρώτες δέκα μέρες. Μόνο η μικρή μου αδελφή έρχεται συστηματικά, κάθε Τετάρτη, με τον εκάστοτε φίλο της. Η αδελφή μου κάνει σαν έφηβη. Είναι είκοσι πέντε χρόνων και αλλάζει τους γκόμενους σχεδόν κάθε εβδομάδα. Θα ήθελα να της ρίξω μια σφαλιάρα στο κεφάλι, αλλά μια και δεν μπορώ, την ακούω να μου μιλάει. Αν υπάρχει κάτι που λένε οι γιατροί είναι: «Να της μιλάτε». Κάθε φορά που ακούω κάποιον να το επαναλαμβάνει –αν και πλέον γίνεται όλο και πιο σπάνια γιατί, όπως είπαμε, δεν έρχονται και πολύ συχνά–, θέλω να τον κάνω να φάει την ιατρική ρόμπα του. Δεν ξέρω καν αν τη φοράνε, αλλά έτσι φαντάζομαι. Φαντάζομαι πολλά πράγματα. Για να πω την αλήθεια, δεν έχω και τίποτε άλλο να κάνω. Αλλά και οι γκομενοδουλειές της αδελφής μου μου προκαλούν αφόρητη βαρεμάρα.

ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ

Δεν είναι ότι αρχίζει τις ατελείωτες περιγραφές, αλλά επαναλαμβάνεται κάπως. Είναι πάντα ο ίδιος πρόλογος, το ίδιο κυρίως θέμα και το ίδιο τέλος. Το μόνο που αλλάζει είναι η φάτσα του γκόμενου. Είναι όλοι τους φοιτητές. Είναι όλοι τους μηχανόβιοι. Κι έχουν όλοι μια λασκαρισμένη βίδα, αλλά αυτό η αδελφή μου δεν το παίρνει χαμπάρι. Δεν της το έχω πει ποτέ. Αν κάποια μέρα ξυπνήσω από το κώμα, θα πρέπει να το κάνω. Μπορεί να της φανεί χρήσιμο. Παρ’ όλα αυτά, υπάρχει κι ένα καλό με την αδελφή μου. Συνηθίζει να μου περιγράφει τι συμβαίνει τριγύρω. Διαρκεί γύρω στα πέντε λεπτά· τα πρώτα πέντε λεπτά όταν μπαίνει στο δωμάτιό μου. Μου μιλάει για το χρώμα στους τοίχους, για τον καιρό, για τη φούστα της νοσοκόμας κάτω από τη στολή της και για το ξινό ύφος του τραυματιοφορέα με τον οποίο διασταυρώθηκε μόλις έφτασε. Η αδελφούλα μου σπουδάζει στην Καλών Τεχνών. Οπότε, κάθε φορά που μου τα περιγράφει όλα αυτά, έχω την αίσθηση πως διαβάζω ένα ποίημα σε εικόνες. Αλλά αυτό δε διαρκεί παρά μόνο πέντε λεπτά. Μετά ξεκινάει για καμιά ώρα το Άρλεκιν. Σήμερα λοιπόν, απ’ ό,τι φαίνεται, έχει συννεφιά, και αυτό κάνει τους λευκούς τοίχους του δωματίου μου να φαίνονται ακόμα πιο χάλια απ’ ό,τι συνήθως. Η νοσοκόμα φοράει μπεζ φούστα για να ταιριάζει με το σύνολο. Κι ο τωρινός γκόμενος ονομάζεται Αντριάν. Μόλις ξεκίνησε να μιλάει για τον Αντριάν, κατέβασα ρολά. Επανήλθα στο περιβάλλον μου όταν έκλεισε την πόρτα πίσω της. Είμαι πάλι μόνη μου. Είκοσι εβδομάδες τώρα είμαι μόνη μου, αλλά μόνο τις έξι το έχω αντιληφθεί. Και παρ’ όλα αυτά έχω την αίσθηση πως έχουν περάσει αιώνες. Ίσως να κυλούσε πιο γρήγορα

ΚΛΕΛΙ ΑΒΙΤ

ο καιρός αν κοιμόμουν πιο συχνά. Αν δηλαδή το μυαλό μου αποσυνδεόταν. Αλλά δε μου αρέσει να κοιμάμαι. Δεν ξέρω αν έχω οποιαδήποτε επιρροή πάνω στο σώμα μου. Είμαι μάλλον σε «παύση», όπως θα λέγαμε για μια ηλεκτρική συσκευή. Το μυαλό μου κάνει ό,τι θέλει. Είμαι σαν ενοικιάστρια μέσα στο ίδιο μου το σώμα. Και δε μου αρέσει να κοιμάμαι. Δε μου αρέσει να κοιμάμαι γιατί, όταν κοιμάμαι, δεν είμαι καν ενοικιάστρια, είμαι θεατής. Βλέπω όλες αυτές τις εικόνες να παρελαύνουν από μπροστά μου και δεν έχω κανέναν τρόπο να τις διώξω γρήγορα, είτε ξυπνώντας είτε ιδρώνοντας είτε παλεύοντας. Μπορώ απλώς να τις κοιτάζω περιμένοντας το τέλος. Κάθε βράδυ είναι το ίδιο πράγμα. Κάθε βράδυ το ίδιο όνειρο. Κάθε βράδυ ξαναβλέπω το συμβάν που με οδήγησε εδώ, σε αυτό το νοσοκομείο. Και το χειρότερο στην όλη ιστορία είναι πως εγώ οδήγησα τον εαυτό μου σε αυτή την κατάσταση. Εγώ και μόνο εγώ. Εγώ και το ηλίθιο πάθος μου για τους πάγους, όπως έλεγε ο πατέρας μου. Γι’ αυτό εξάλλου σταμάτησε να έρχεται να με βλέπει. Θα πρέπει να πιστεύει πως τα ’θελα και τα ’παθα. Ποτέ του δεν κατάλαβε γιατί αγαπούσα τόσο πολύ το βουνό. Μου έλεγε πολύ συχνά πως σε κάποιο βουνό θα αφήσω τα κόκαλά μου. Σίγουρα έχει την εντύπωση πως με το ατύχημά μου κέρδισε τη μάχη στη μεταξύ μας διαφωνία. Εγώ πάλι από την πλευρά μου δε νιώθω ούτε πως έχασα ούτε πως κέρδισα. Για την ακρίβεια, δε νιώθω τίποτα. Το μόνο που θέλω είναι να βγω από αυτό το κώμα. Θέλω να κρυώνω, να πεινάω και να φοβάμαι στ’ αλήθεια.

ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ

Είναι απίστευτο το τι μπορούμε να καταλάβουμε για το σώμα μας όταν είμαστε σε κώμα. Καταλαβαίνουμε πραγματικά πως ο φόβος είναι μια καθαρά χημική αντίδραση. Γιατί θα μπορούσα να είμαι τρομοκρατημένη από τον εφιάλτη μου κάθε βράδυ, αλλά όχι, απλώς τον βλέπω. Με βλέπω να σηκώνομαι στις τρεις το πρωί στο καταφύγιο και να ξυπνώ τους συντρόφους μου που είμαστε δεμένοι με το ίδιο σκοινί. Με βλέπω να τρώω πρωινό όπως όπως, διστάζοντας, όπως κάθε φορά, να πιω τσάι για να μην έχω γεμάτη την ουροδόχο κύστη μου πάνω στους πάγους. Με βλέπω να φοράω μεθοδικά κάθε στρώση ρούχου, από τα πόδια μέχρι το κεφάλι. Με βλέπω να κουμπώνω το αντιανεμικό μπουφάν μου, να φοράω τα γάντια μου, να φτιάχνω τον φακό στο μέτωπό μου και να φοράω τα κραμπόν* μου. Με βλέπω να γελάω με τα μισοκοιμισμένα αλλά πλημμυρισμένα από χαρά κι αδρεναλίνη φιλαράκια μου. Με βλέπω να φτιάχνω καλά πάνω μου τη ζώνη που δένει το σκοινί, να πετάω το σκοινί στον Στιβ, να φτιάχνω τον κόμπο οχτάρι. Αυτός ο γαμημένος κόμπος οχτάρι. Αυτός ο κόμπος που τον έχω φτιάξει αμέτρητες φορές. Εκείνο το πρωί ξέχασα να τον ελέγξω με τον Στιβ γιατί έλεγε ένα ανέκδοτο. Παρ’ όλα αυτά, φαινόταν καλά φτιαγμένος. Αλλά δεν μπορώ να με προειδοποιήσω. Οπότε με βλέπω να κρατάω το επιπλέον σκοινί με το χέρι μου, να πιάνω το πιολέ** μου με το άλλο και να ξεκινάω την πορεία μου. * Ειδικά εξαρτήματα για την αναρρίχηση, που τοποθετούνται κάτω από τα παπούτσια για να μη γλιστράει ο αναρριχητής. (Σ.τ.Μ.) ** Αναρριχητικό εξάρτημα που μοιάζει με μικρή αξίνα. (Σ.τ.Μ.)

ΚΛΕΛΙ ΑΒΙΤ

Με βλέπω να ξεφυσάω, να χαμογελάω, να τρέμω, να περπατάω, να περπατάω και να περπατάω ακόμα. Με βλέπω να προχωράω με υπολογισμένα βήματα. Με βλέπω να λέω στον Στιβ να προσέξει το χιόνι στη σχισμή από πάνω μας. Με βλέπω να σφίγγω τα δόντια μου όταν περνάω η ίδια από το λεπτό σημείο και να ξεφυσάω ανακουφισμένη όταν φτάνω στην άλλη πλευρά. Με βλέπω να κάνω πλάκα για το πόσο εύκολο ήταν. Και βλέπω τα πόδια μου να καταρρέουν. Τη συνέχεια την ξέρω απ’ έξω. Το κομμάτι εκείνο με το χιόνι ήταν μια τεράστια λεπτή πλάκα. Ήμουν η μόνη ακόμα πάνω της. Το χιόνι αρχίζει να γλιστράει από κάτω μου και φεύγω κι εγώ μαζί του. Νιώθω το σκοινί που μας ενώνει με τον Στιβ σαν τον ομφάλιο λώρο δύο δίδυμων παιδιών να τεντώνεται πλήρως. Νιώθω αρχικά την ανακούφιση που με κατακλύζει και στη συνέχεια τον φόβο καθώς το σκοινί τεντώνεται ακόμα μερικά εκατοστά. Ακούω τη φωνή του Στιβ που έχει γραπωθεί από τον πάγο με τα κραμπόν και τα πιολέ. Ακούω αόριστα κάποιες οδηγίες, αλλά το χιόνι συνεχίζει να πέφτει πάνω μου και να πιέζει το σώμα μου. Σταδιακά, η ένταση γύρω από τη μέση μου χαλαρώνει, ο κόμπος λύνεται και φεύγω. Δεν πάω πολύ μακριά. Μάλλον γύρω στα διακόσια μέτρα. Το χιόνι με καλύπτει ολόκληρη. Με πονάει φρικτά το δεξί μου πόδι και οι καρποί μου έχουν πάρει μια παράξενη κλίση. Έχω την εντύπωση πως κοιμάμαι για λίγα δευτερόλεπτα και μετά ξυπνάω πιο ανήσυχη από ποτέ. Η καρδιά μου πάει να σπάσει. Έχω πανικοβληθεί. Προσπαθώ να ηρεμήσω αλλά είναι πολύ δύσκολο. Δεν μπορώ να κουνήσω κανένα μέρος του σώματός μου. Η πίεση είναι πολύ μεγάλη.

ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΗ ΕΔΩ

Αναπνέω μετά βίας, παρόλο που υπάρχουν μερικά τετραγωνικά εκατοστά κενού μπροστά μου. Ανοίγω λίγο το στόμα και βρίσκω με δυσκολία τη δύναμη να βήξω. Το σάλιο μου πέφτει στο δεξί μου μάγουλο. Θα πρέπει να έχω πέσει στα πλάγια. Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να με φανταστώ στο κρεβάτι μου. Είναι αδύνατον. Ακούω βήματα από πάνω μου. Ακούω τη φωνή του Στιβ. Θέλω να φωνάξω. Να του πω πως είμαι εκεί, κάτω από τα πόδια του. Ακούω κι άλλες φωνές. Είναι σίγουρα οι αλπινιστές που προσπεράσαμε λίγο νωρίτερα. Ήθελα να σφυρίξω στη σφυρίχτρα μου αλλά θα έπρεπε να μπορώ να κουνήσω το κεφάλι μου κι αυτό είναι αδύνατον. Οπότε περιμένω παγωμένη, τρομοκρατημένη. Σταδιακά οι ήχοι σβήνουν. Δεν ξέρω αν είναι επειδή απομακρύνονται ή επειδή αποκοιμιέμαι, αλλά όλα γίνονται μαύρα γύρω μου. Και ύστερα από αυτό, το μόνο πράγμα που θυμάμαι είναι η φωνή του γιατρού να λέει στη μητέρα μου πως πρέπει να συμπληρώσει μερικά χαρτιά ακόμα γιατί μόλις με πήγαν σε άλλο δωμάτιο, «γιατί καταλαβαίνετε, κυρία μου, μετά τις δεκατέσσερις εβδομάδες, η ιατρική ομάδα δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα». Στη συνέχεια κατάλαβα πως το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ακούω. Το πνεύμα μου ήθελε να κλάψει, αλλά δεν τα κατάφερα. Δεν αισθάνθηκα καν θλίψη. Συνεχίζω να μην την αισθάνομαι. Είμαι ένα άδειο κουκούλι. Μάλλον όχι, κατοικώ μέσα σε ένα άδειο κουκούλι. Μια χρυσαλλίδα που νοικιάζει ένα κουκούλι είναι πιο ωραία σκέψη. Πολύ θα ήθελα να καταφέρω να βγω, έτσι για να αισθανθώ ότι το κουκούλι μού ανήκει.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ

ΚΛΕΛΙ ΑΒΙΤ

ΚΥΚΛΟΦΟΡ ΕΙ ΣΕ

ΕΙΜΑΙ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ

29 ΧΩΡΕΣ

Αυτή έχει πέσει σε κώμα έπειτα από ένα σοβαρό ατύχημα και νοσηλεύεται στο δωμάτιο 52. Αυτός, συναισθηματικά βασανισμένος και πληγωμένος, συνοδεύει τη μητέρα του στο νοσοκομείο για να επισκεφτεί τον αδελφό του, που έχει τραυματιστεί σε αυτοκινητικό ατύχημα και βρίσκεται στο δωμάτιο 55. Αυτή, εδώ και λίγες μέρες, μπορεί να ακούει, αλλά κανείς δεν το καταλαβαίνει. Αυτός αρνείται να δει τον αδελφό του και, προσπαθώντας να ξεφύγει, μπαίνει στο λάθος δωμάτιο. Στο δωμάτιο 52 όπου επικρατεί απόλυτη ησυχία και μυρίζει γιασεμί. Οι μοναξιές τους συναντιούνται με έναν αλλόκοτο τρόπο.

Αυτός τη βλέπει. Αυτή τον φαντάζεται. Αυτός της μιλάει. Αυτή τον ακούει.

Θα μπορούσε να είναι ο πρίγκιπας του παραμυθιού. Στην πραγματική ζωή, όμως, η ωραία κοιμωμένη δεν ξυπνάει με ένα φιλί.

www.jesuisla.gr www.mamaya.gr e-mail: info@mamaya.gr

ISBN 978-618-5224-01-1

ΚΩΔ. ΜΗΧ/ΣΗΣ: 10016