Ο ΟΔΗΓΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΛΕΦΤΗ ΣΤΟ ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ - ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ - by mamaya books

ΚΡΙΣ ΓΙΟΥΑΝ

ΚΥΚΛΟΦΟΡ ΕΙ ΣΕ

13 ΧΩΡΕΣ

Ο οδηγός του καλού κλέφτη ΣΤΟ

ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Επισκεφθείτε το site του βιβλίου:

www.thegoodthief.gr

Mπείτε στο www.mamaya.gr/newsletter ή σκανάρετε και είστε ένα «κλικ» από: • Τα βιβλία μας. • Την επικοινωνία με τους συγγραφείς μας. • Τα δώρα μας. • Τις εκδηλώσεις μας. • Τα νέα για τον χώρο του βιβλίου.

ΚΡΙΣ ΓΙΟΥΑΝ

Ο ΟΔΗΓΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΛΕΦΤΗ ΣΤΟ ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ Αστυνομικό μυθιστόρημα

 ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΑΝΙΑ

Κρις Γιούαν Ο οδηγός του καλού κλέφτη στο Άμστερνταμ ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ: The Good Thief’s Guide to Amsterdam ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Χριστίνα Μανιά ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ – ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Μαρία Μπανούση ΣΥΝΘΕΣΗ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: Δημήτρης Μαγκωνάκης ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Αριστείδης Παγωνίδης ΕΚΤΥΠΩΣΗ: Σταμάτιος Κοτσάτος & ΣΙΑ Ο.Ε. ΒΙΒΛΙΟΔΕΣΙΑ: Κωνσταντίνα Παναγιώτου & ΣΙΑ Ο.Ε. ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: © Shutterstock

Copyright © Chris Ewan, 2007 Copyright © για την ελληνική έκδοση Mamaya Μονοπρόσωπη Ι.Κ.Ε., 2015 Έτος 1ης έκδοσης: 2015 ISBN: 978-618-82121-1-4 Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Νόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής αδείας του εκδότη κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, διανομή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση, παρουσίαση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρος του έργου.

Mamaya Μονοπρόσωπη Ι.Κ.Ε. Κόδρου 19, 152 32 Χαλάνδρι Τηλ.: +30 210 68 96 875 Fax: +30 210 68 96 877 www.mamaya.gr e-mail: info@mamaya.gr

Facebook: www.facebook.com/mamayabooks Twitter: www.twitter.com/mamayabooks

Pinterest: www.pinterest.com/mamayabooks Instagram: instagram.com/mamaya_books

Για την Τζο

K1L

ΈΛΩ ΝΑ ΚΛΈΨΕΙΣ ΚΆΤΙ ΓΙΑ ΜΈΝΑ».

Δεν ήταν η πρώτη φορά που άκουγα αυτά τα λόγια, παρόλο που συνήθως το άτομο που τα εκστόμιζε έκανε πρώτα μία εισαγωγή. Όχι όμως ο Αμερικανός. Μπήκε κατευθείαν στο ψητό με χαρακτηριστική άνεση. Αν ήμουν πιο ασήμαντος συγγραφέας, θα σας έλεγα πως το γεγονός αυτό έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου μέσα στο κεφάλι μου ή πως ανατρίχιασα ολόκληρος. Η αλήθεια όμως είναι πως απλώς με έκανε να τον ακούσω με μεγαλύτερη προσοχή. «Κάποιο λάθος κάνετε», του είπα. «Συγγραφέας είμαι, όχι διαρρήκτης». «Και τι συγγραφέας, μάλιστα. Παρακολουθώ τη δουλειά σας. Είστε καλός». Χαμογέλασα. «Μία μετριότητα με ακριβή εκπαίδευση, τίποτα περισσότερο». «Ως συγγραφέας σίγουρα. Αλλά ως κλέφτης… είναι άλλη ιστορία. Έχεις πραγματικό ταλέντο, μικρέ, κι αυτό δεν το βρίσκει κανείς εύκολα εδώ γύρω». Το «εδώ γύρω» ήταν το Άμστερνταμ. Για να είμαι πιο ακριβής, το «εδώ γύρω» ήταν ένα μισοσκότεινο μπαρ σε μία περιοχή βόρεια από το κανάλι Κάιζερσγκραχτ, σε από-

ΚΡΙΣ ΓΙΟΥΑΝ

σταση είκοσι λεπτών με τα πόδια ή δέκα λεπτών με το ποδήλατο από το διαμέρισμά μου. Ήταν ένας στενός χώρος που θερμαινόταν περισσότερο λόγω της μικρής απόστασης που είχαν οι τοίχοι μεταξύ τους, παρά από τη φωτιά που έκαιγε απέναντι από το τραπέζι μας. Είχα ξανάρθει εδώ, βασικά είχα περάσει, κι έτσι το όνομα δε μου είπε τίποτα όταν ο Αμερικανός το πρότεινε ως σημείο συνάντησης. Και τώρα να με ξανά εδώ, έχοντας μπροστά μου ένα ποτήρι ολλανδικής μπίρας και μία πρόταση παγίδα. Ο Αμερικανός είχε επικοινωνήσει μαζί μου μέσα από την ιστοσελίδα μου. Στις μέρες μας οι περισσότεροι συγγραφείς μυστηρίου έχουν δική τους ιστοσελίδα, έτσι μπορείς να ανατρέξεις και να βρεις διάφορες πληροφορίες για μένα και για το γράψιμό μου. Υπάρχει ξεχωριστή σελίδα για όλα τα μυθιστορήματά μου με πρωταγωνιστή έναν διαρρήκτη, καθώς κι ένα κομμάτι με τα Νέα μου, το οποίο περιλαμβάνει λεπτομέρειες σχετικά με ό,τι έχει γραφτεί για μένα, και μερικές προσωπικές πληροφορίες που μπορεί να ενδιαφέρουν το κοινό μου, όπως το πού μπορεί να διαμένω ενόσω γράφω το τελευταίο μου μυθιστόρημα. Υπάρχει επίσης ένας σύνδεσμος που επιτρέπει στους αναγνώστες να μου στέλνουν μέιλ και έτσι κατάφερε ο Αμερικανός να επικοινωνήσει μαζί μου. Μία δουλειά για σένα, είχε γράψει. Πες τιμή. Συνάντησέ με στο Καφέ ντε Μπριζ στις 10 μ.μ. την Πέμπτη (αύριο). Δεν είχα την παραμικρή ιδέα ποιος ήταν ο Αμερικανός και ακόμη περισσότερο έναν λόγο να τον εμπιστευτώ, αλλά από την άλλη το δέλεαρ μιας καινούριας δουλειάς ήταν κάτι για το οποίο αδημονούσα από τότε που σταμάτησα να αγωνίζομαι. Γιατί η αλήθεια είναι, σε περίπτωση που δεν το

Ο ΟΔΗΓΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΛΕΦΤΗ ΣΤΟ ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ

έχετε ήδη μαντέψει, πως δε γράφω απλώς βιβλία για έναν επαγγελματία κλέφτη – αλλά τυγχάνει να είμαι και ο ίδιος. «Αυτό το ταλέντο στο οποίο αναφέρεστε», του είπα. «Ας υποθέσουμε πως υπάρχει». «Ας υποθέσουμε λοιπόν πως μου αρέσει αυτό». «Αν λοιπόν, μια απλή υπόθεση κάνουμε, πούμε πως έχω πράγματι αυτό το ταλέντο… είμαι περίεργος να μάθω πώς θα θέλατε να το αξιοποιήσετε». Ο Αμερικανός κοίταξε πάνω από τον ώμο μου προς την πόρτα του μαγαζιού και μετά στράφηκε στο πίσω μέρος του μπαρ. Όταν ικανοποιήθηκε διαπιστώνοντας πως ο σβέρκος του περιστρεφόταν μια χαρά και πως κανείς δεν κρυφάκουγε την κουβέντα μας, έβαλε το χέρι του στην μπροστινή τσέπη του αντιανεμικού του μπουφάν, έβγαλε ένα μικρό αντικείμενο και το ακούμπησε πάνω στο ξύλινο τραπεζάκι μπροστά μου. Το αντικείμενο, όπως αποδείχτηκε, ήταν ένα μικρό αγαλματίδιο στο μέγεθος του αντίχειρά μου που αναπαριστούσε έναν πίθηκο. Ο πίθηκος ήταν καθιστός και είχε τα γόνατά του μπροστά στο στήθος. Με τα χέρια του σκέπαζε τα μάτια του ενώ το στόμα του ήταν ορθάνοιχτο, λες και είχε πάθει σοκ με ό,τι είχε μόλις δει μέσα στην τσέπη του μπουφάν. «Να μη βλέπεις κακό», μονολόγησα και ο Αμερικανός, κάνοντας ένα νεύμα, σταύρωσε τα χέρια στο στήθος του. Σήκωσα τον πίθηκο για να του ρίξω μια πιο κοντινή ματιά. Από το βάρος και από την τραχιά, κάπως αμμώδη υφή του κατάλαβα πως ήταν φτιαγμένο από γύψο κι αυτό εξηγούσε τα όχι πολύ ραφιναρισμένα τελειώματά του. Η έκφραση έκπληξης που είδα στο πρόσωπο του πιθήκου θα μπορούσε να δείχνει το ίδιο εύκολα πως είναι φοβισμένο ή

ΚΡΙΣ ΓΙΟΥΑΝ

χαζοχαρούμενο. Έχοντας όλα αυτά υπόψη μου, μου ήταν πολύ δύσκολο να φανταστώ ότι μπορεί να άξιζε περισσότερο από μερικές λίρες ή δολάρια ή ακόμη και ευρώ. «Υπάρχουν άλλα δύο τέτοια πιθηκάκια», είπε ο Αμερικανός χωρίς να μου προκαλέσει την παραμικρή έκπληξη. «Το ένα καλύπτει τα αυτιά του και το άλλο το στόμα του». «Μη μου πεις!» «Θέλω από σένα να τα κλέψεις». Έγειρα το κεφάλι μου στο πλάι. «Ας υποθέσουμε πως θα μπορούσα… να τα αποκτήσω για λογαριασμό σου. Δεν είμαι σίγουρος πως θα άξιζε τον κόπο μου». Ο Αμερικανός έσκυψε προς τα μπρος ανασηκώνοντας το ένα του φρύδι. «Πόσα θες για να αξίζει ο κόπος σου;» Σκέφτηκα ένα νούμερο και το διπλασίασα. «Δέκα χιλιάδες ευρώ». «Τα θες απόψε;» Γέλασα. «Μα αυτό δεν έχει καμία αξία», είπα πετώντας το αγαλματάκι πίσω στον Αμερικανό, που τσακίστηκε να το πιάσει προτού πέσει πάνω στο τραπέζι. «Όχι για μένα, μικρέ», είπε ενώ έβαζε προσεκτικά το πιθηκάκι πίσω στην τσέπη του αντιανεμικού του. «Λοιπόν, τι λες;» «Θα το σκεφτώ. Θες άλλη μπίρα;» Χωρίς να περιμένω απάντηση, σηκώθηκα, πήρα τα ποτήρια μας και κατευθύνθηκα προς το μπαρ, όπου μία ελκυστική ξανθιά γέμιζε κάτι μπολάκια με ξηρούς καρπούς. Ήταν ψηλή, αδύνατη και τόσο μαυρισμένη, που με έκανε να αισθάνομαι αφόρητα Άγγλος. Ήταν φανερό πως ήταν συνηθισμένη να της την πέφτουν κάτι γελοίοι σαν κι εμένα κι έτσι όταν τα μάτια της συνάντησαν τα δικά μου, είχε ένα

Ο ΟΔΗΓΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΛΕΦΤΗ ΣΤΟ ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ

βλέμμα που έμοιαζε με μία ήδη προβαρισμένη συγγνώμη. «Twee pils astublieft»,1 κατάφερα να πω ενώ παράλληλα της έδειχνα τα δύο δάχτυλά μου, σε περίπτωση που το γεγονός ότι βρισκόμουν στην μπάρα, μπροστά από ένα μηχάνημα μπίρας με δύο άδεια ποτήρια στα χέρια δεν έκανε απόλυτα κατανοητό το τι ήθελα. «Αμέσως», είπε σε σπαστά αγγλικά. Έσπρωξε τα μαλλιά της πίσω από το αυτί της και στη συνέχεια πήρε το ένα ποτήρι κι άρχισε να το γεμίζει. Κι εν τω μεταξύ, στην προσπάθειά μου να σκεφτώ κάτι άλλο από τις φακίδες στον λαιμό της, κατέληξα να αναρωτιέμαι πώς με ανακάλυψε ο Αμερικανός. Μου προκάλεσε τεράστια περιέργεια γιατί πάντα πρόσεχα να διατηρώ μυστική την ιδιότητα του κλέφτη κι αυτός μάλιστα ήταν ένας από τους λόγους που ταξίδευα τόσο πολύ. Το μοναδικό άτομο με το οποίο μιλούσα για αυτή την πλευρά του χαρακτήρα μου βρισκόταν στο Λονδίνο κι εδώ στο Άμστερνταμ είχα κάνει μόνο τρεις δουλειές μέσα στους τελευταίους τέσσερις μήνες, αλλά καμία δεν ήταν το είδος της κλοπής που θα τραβούσε την προσοχή. Η αλήθεια είναι πως η μία από τις δουλειές ήταν παραγγελία, αλλά ο άνδρας που με είχε προσλάβει ήταν ένας Βέλγος που μου έδωσε τις οδηγίες του μέσω ενός κλεπταποδόχου στο Παρίσι τον οποίο ομολογώ ότι εμπιστεύομαι πολύ και μου φαίνεται απίθανο να μίλησε ο Βέλγος στον Αμερικανό για μένα, δεδομένου ότι δε συναντηθήκαμε ποτέ. Οπότε πού με βρήκε ο Αμερικανός; Και γιατί στον δαίμονα θέλει να κλέψω δύο αγαλματίδια που δεν έχουν καμία αξία; 1. Ολλανδικά στο κείμενο, «Δύο μπίρες παρακαλώ». (Σ.τ.Μ.)

ΚΡΙΣ ΓΙΟΥΑΝ

«Οι μπίρες σας», είπε η ξανθιά αφαιρώντας με μία πλαστική σπάτουλα τον περισσευούμενο αφρό από τα ποτήρια και ακουμπώντας τα μπροστά μου. «Αυτός ο άνδρας», της είπα δείχνοντας τον Αμερικανό με ένα νεύμα του κεφαλιού μου. «Έχει ξανάρθει εδώ πέρα;» «Ναι. Είναι Αμερικανός». «Έρχεται συχνά εδώ;» Κατσούφιασε. «Αρκετές φορές νομίζω». «Μήπως ξέρεις το όνομά του;» «Όχι», είπε κουνώντας το κεφάλι. «Αλλά είναι ευγενικός, αφήνει πάντα φιλοδώρημα». Ήμουν σίγουρος γι’ αυτό. Της άφησα λίγα παραπάνω χρήματα πάνω στον πάγκο και πήρα τις μπίρες μας. Ο Αμερικανός ήταν κοντά στα εξήντα, από ό,τι μπορούσα να μαντέψω, αν και ήταν δύσκολο να καταλάβω και πολλά για αυτόν. Είχε πυκνά γκρίζα μαλλιά, νεανικό, όλο μύτες κούρεμα και φαινόταν να είναι σε σχετικά καλή φόρμα για την ηλικία του. Το αντιανεμικό μπουφάν τού πήγαινε πολύ, κάνοντάς τον να δείχνει αθλητικός τύπος, σαν κάποιον που απολαμβάνει να κάνει ιστιοπλοΐα στον ελεύθερο χρόνο του και σκεφτόμουν μάλιστα να προσέξω τα χέρια του για πιθανούς κάλους από τα σκοινιά, όταν διέκοψε τις σκέψεις μου λέγοντας: «Θέλεις να μάθεις το όνομά μου. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να ρωτήσεις. Με λένε Μάικλ». «Μάικλ…» «Δε χρειάζεται να το προφέρεις τόσο αργά». «Περίμενα για το επίθετο». «Για αυτό θα περιμένεις πολύ. Τα πιθηκάκια», συνέχισε, «βρίσκονται σε δύο μέρη. Είναι πολύ σημαντικό για μένα

Ο ΟΔΗΓΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΛΕΦΤΗ ΣΤΟ ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ

να πάρεις και τα δύο. Είναι επίσης σημαντικό να τα πάρεις και τα δύο το ίδιο βράδυ». «Σε δύο διαφορετικά μέρη;» «Ναι». «Στο Άμστερνταμ;» «Ακριβώς. Σε δύο διαφορετικά μέρη τα οποία απέχουν δεκαπέντε λεπτά μεταξύ τους με τα πόδια». «Και αυτά τα μέρη είναι κατοικίες;» «Κατοικίες», επανέλαβε. «Χριστέ μου! Το ένα είναι ένα διαμέρισμα και το άλλο είναι ένα πλωτό σπίτι, εντάξει; Δε χρειάζεται να ανησυχείς για συναγερμούς και ούτε υπάρχει ενδεχόμενο να σε ενοχλήσει κάποιος, γιατί το βράδυ που θα το κάνεις αυτό και οι δύο χώροι θα είναι άδειοι. Σ’ το εγγυώμαι». «Πώς κι έτσι;» «Γιατί οι άνδρες που μένουν σε αυτές τις δύο κατοικίες θα βρίσκονται έξω για δείπνο. Εδώ. Μαζί μου». Το σκέφτηκα λιγάκι. Δε με ξετρέλανε αυτό που άκουσα. «Ακούγεται πολύπλοκο», είπα. «Γιατί δεν παίρνεις εσύ ο ίδιος τα πιθηκάκια; Δε νομίζω να τους λείψουν». «Πρώτον», είπε ανασηκώνοντας το ένα φρύδι, «ο τύπος στο πλωτό σπίτι έχει χρηματοκιβώτιο και είναι επιφυλακτικός σε σχέση με τον συνδυασμό. Ο άλλος τύπος έχει ένα διαμέρισμα στην περιοχή Γιορντάαν – βρίσκεται στον τελευταίο όροφο ενός πενταώροφου κτιρίου κι από ό,τι ξέρω έχει τρεις κλειδαριές». «Αλλά όχι συναγερμούς». «Κανέναν». «Είσαι σίγουρος;» «Άκου, δεν μπορείς να έχεις συναγερμό σε πλωτό σπίτι –

ΚΡΙΣ ΓΙΟΥΑΝ

αν ξεσπάσει καταιγίδα ή αν ένα μεγάλο πλοίο περάσει πολύ γρήγορα, η κίνηση του νερού μέσα στο κανάλι θα τον ενεργοποιήσει αμέσως». «Και το διαμέρισμα;» «Όπως σου είπα, είναι στον πέμπτο όροφο. Όπως το βλέπω εγώ, ο τύπος θεωρεί πως εκεί πάνω μάλλον δε χρειάζεται συναγερμός». «Αυτές οι κλειδαριές…» «Δε θα σου δημιουργήσουν πρόβλημα. Εγώ δεν έχω τα κλειδιά ή το ταλέντο σου, για αυτό κάνουμε τώρα τούτη τη συζήτηση», είπε ξερά. «Κάτι άλλο μου ήρθε τώρα», είπα. «Αν υποθέσουμε πως αυτοί οι δύο άνδρες δίνουν σε αυτά τα αγαλματάκια την ίδια αξία που τους δίνεις κι εσύ, τότε τι θα γίνει αν γυρίσουν στα σπίτια τους μετά το γεύμα σας και δουν πως τα αγαλματάκια λείπουν – θα σε υποπτευθούν». Κούνησε το κεφάλι του. «Με εμπιστεύονται». «Μπορεί. Αλλά αν σε υποπτευθούν και έρθουν να σε βρουν, βλέπεις πόσο εύκολο είναι να ξεπηδήσει το όνομά μου». «Όχι από αυτά τα χείλη». «Έτσι λες εσύ. Αλλά εμένα δε μου αρέσει». «Για σκέψου κι αυτό λοιπόν – δεν έχω σκοπό να βρίσκομαι κάπου που θα μπορούν να με βρουν. Θα συναντηθούμε στις επτά και θα έχουμε τελειώσει το φαγητό μέχρι τις δέκα – αυτό σου αφήνει τρεις ώρες για να κάνεις τη δουλειά σου, κάτι που νομίζω πως είναι πολύς χρόνος. Το μπαρ εδώ κλείνει κατά τις έντεκα και υπολογίζω να με συναντήσεις εδώ με τα αγαλματάκια κατά τις δέκα και μισή. Αν όλα πάνε βάσει σχεδίου, θα έχω φύγει από το Άμστερνταμ πριν από τα μεσάνυχτα. Και δε θα ξαναγυρίσω».

Ο ΟΔΗΓΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΛΕΦΤΗ ΣΤΟ ΑΜΣΤΕΡΝΤΑΜ

«Θα φύγεις από την Ολλανδία;» «Λοιπόν, αυτό δε χρειάζεται να το ξέρεις, έτσι δεν είναι;» Έκανα μια παύση και προσπάθησα κάτι άλλο. «Τα χρονικά περιθώρια είναι κάπως στενά. Πες ότι δεν μπορώ να ανοίξω το χρηματοκιβώτιο». «Θα το ανοίξεις». «Ή ακόμα ότι δεν μπορώ να βρω το αγαλματάκι μέσα στο διαμέρισμα». «Ο τύπος το φυλάει κάτω από το μαξιλάρι του». Συνοφρυώθηκα. «Κοιμάται πάνω του;» «Δεν πά’ να κοιμάται και με αυτό. Πολύ που με νοιάζει. Πάντως θα το βρεις κάτω από το μαξιλάρι του». Έκανα μερικά βήματα προς τα πίσω και κοίταξα τριγύρω την αίθουσα. Η ξανθιά καθάριζε την μπάρα με ένα βρεγμένο πανί ενώ τα μαλλιά της χόρευαν γύρω από το πρόσωπό της. Οι μοναδικοί άλλοι πελάτες ήταν τρεις Ολλανδοί που έπιναν μπίρα σε ένα τραπέζι κοντά στην μπροστινή πόρτα. Γελούσαν, χτυπούσαν ο ένας τον άλλον στην πλάτη και χαμογελούσαν πλατιά, λες και στη ζωή τους βίω ναν την απόλυτη ευτυχία. Πίσω τους η βροχή έπεφτε καταρρακτωδώς πάνω στην τζαμαρία, κάνοντας να ξεχωρίζει θολά το περίγραμμα της γέφυρας στο κανάλι που έβλεπα έξω. Αναστέναξα και του μίλησα ευθέως. «Άκου», του είπα, «πρέπει να αρνηθώ. Δεν ξέρω πού με βρήκες και αυτό είναι μέρος του προβλήματος. Το άλλο είναι πως θέλεις να γίνει αύριο βράδυ κι αυτό είναι πρόβλημα για μένα. Εμένα μου αρέσει να βολιδοσκοπώ μια δουλειά προτού την αναλάβω κι εσύ δε μου δίνεις αυτό το χρονικό περιθώριο». Ο Αμερικανός έπλεξε τα χέρια του πάνω στο τραπέζι

ΚΡΙΣ ΓΙΟΥΑΝ

και άρχισε να χτυπάει τους αντίχειρές του μεταξύ τους. «Κι αν διπλασιάσουμε την αμοιβή σου;» «Είναι περίεργο», του είπα. «Αυτό με κάνει να αγχώνομαι ακόμη περισσότερο. Βλέπεις, πρέπει να σκεφτώ πως για κάποιο λόγο είναι για σένα ζωτικής σημασίας να γίνει αύριο το βράδυ. Και το γεγονός πως με πληρώνεις είκοσι χιλιάδες με κάνει να σκεφτώ πως είναι διπλάσιος ο κίνδυνος από ό,τι είχα υπολογίσει αρχικά». «Ο κίνδυνος είναι μέρος της δουλειάς, το ξέρεις αυτό. Όπως και η αμοιβή». «Η απάντησή μου παραμένει όχι». Ο Αμερικανός έκανε μία γκριμάτσα και κούνησε με ανησυχία το κεφάλι του. Μετά, ψάχνοντας στο εσωτερικό μέρος από το μανίκι του αντιανεμικού του, έβγαλε ένα τετράγωνο κομμάτι χαρτί. Δίστασε για μια στιγμή κοιτώντας με για μια ακόμη φορά κατάματα προτού τελικά μου δώσει το χαρτί. «Μικρέ, θα το ρισκάρω. Εδώ είναι οι διευθύνσεις. Θέλω να τις κρατήσεις. Σε περίπτωση που έρθει το αύριο και κατά τις επτά το βράδυ έχεις αλλάξει γνώμη». «Δεν πρόκειται να συμβεί». «Και επιμένεις σε αυτό. Αλλά γιατί δεν αφήνουμε τους εαυτούς μας ανοιχτούς στην πιθανότητα ότι μπορεί να το ξανασκεφτείς; Έτσι έχεις τις λεπτομέρειες που χρειάζεσαι και τον έλεγχο των πάντων. Εσύ αποφασίζεις». Έμεινα ακίνητος να τον κοιτάζω και σαν ανόητος σήκωσα το χέρι μου και πήρα το χαρτί. «Έτσι μπράβο, μικρέ», μου είπε. «Το μόνο που σου ζητάω είναι να το σκεφτείς».

K2L

ΑΙ ΑΥΤΌ ΈΚΑΝΑ. ΤΟ ΣΚΕΦΤΌΜΟΥΝ ΣΧΕΔΌΝ ΌΛΗ ΤΗ

νύχτα και όλη την επόμενη μέρα. Το σκεφτόμουν την ώρα που θα έπρεπε να διαβάζω το χειρόγραφο που βρισκόταν πάνω στο γραφείο μου και το σκεφτόμουν όταν βγήκα να περπατήσω μετά το μεσημεριανό φαγητό και όταν πήγα να αγοράσω ένα πακέτο τσιγάρα κατά τις τρεις το μεσημέρι. Κι ένα Θεός ξέρει πόσο πολύ το σκεφτόμουν όταν βρέθηκα να στέκομαι απέναντι από τη βιτρίνα του Καφέ ντε Μπριζ στις επτά παρά τέταρτο το ίδιο βράδυ. Ο Αμερικανός ήταν όντως εκεί, καθισμένος στο ίδιο τραπέζι και μαζί του ήταν δύο άνδρες. Οι δύο άνδρες ήταν μικρότεροι από τον Αμερικανό και το ντύσιμό τους είχε μία ευρωπαϊκή νότα, αλλά δεν μπορούσα να πω αν ήταν Ολλανδοί ή όχι χωρίς να τους ακούσω να μιλάνε. Φορούσαν ίδια δερμάτινα μπουφάν και ανοιχτόχρωμα τζιν παντελόνια, αλλά ο σωματότυπός τους ήταν εντελώς διαφορετικός. Ο άνδρας με την πλάτη του γυρισμένη προς το μέρος μου ήταν μεγαλόσωμος με χοντρό σβέρκο και ξυρισμένο κεφάλι, σε αντίθεση με τον φίλο του που ήταν πετσί και κόκκαλο, σχεδόν σαν άρρωστος, και το πρόσωπό του ήταν σαν ρουφηγμένο, λες και είχε τραβήξει μία μεγάλη τζούρα από

Η ΠΟΛΥΒΡΑΒΕΥΜΕΝΗ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΣΕΙΡΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ ΚΟΙΝΟ ΣΕ ΔΕΚΑΔΕΣ ΧΩΡΕΣ Ο Τσάρλι Χάουαρντ δε γράφει απλώς βιβλία για έναν επαγγελματία κλέφτη, αλλά κάνει κι ο ίδιος αυτή τη δουλειά. Ο Τσάρλι βρίσκεται στο Άμστερνταμ γράφοντας το τελευταίο του μυθιστόρημα, όταν τον προσεγγίζει ένας μυστηριώδης Αμερικανός και του ζητάει να κλέψει για λογαριασμό του δύο αγαλματίδια-πιθηκάκια, τα οποία φαινομενικά δεν έχουν καμία αξία. Αρχικά ο Τσάρλι αρνείται, αλλά μετά αλλάζει γνώμη. Όμως η απαγωγή του και η δολοφονία του Αμερικανού θα κάνουν τον Τσάρλι να συνειδητοποιήσει πόσο άσχημα έχει μπλέξει. Η αστυνομία πιστεύει πως αυτός σκότωσε τον Αμερικανό και κάποιοι άλλοι πως μόνο αυτός ξέρει πού βρίσκεται ένα τρίτο πιθηκάκι. Για τον Τσάρλι όμως τρία πράγματα έχουν σημασία. Πρώτον, θα μπορέσει να καθαρίσει το όνομά του; Δεύτερον, θα μπορέσει να ξεφύγει έχοντας κάνει την μπάζα της ζωής του; Και τρίτον, θα μπορέσει να βρει λύση σε ένα πρόβλημα που έχει παρουσιάσει η πλοκή στο τελευταίο του μυθιστόρημα;

«Όπως ο Ρίπλεϊ της Πατρίτσια Χάισμιθ, έτσι κι ο Τσάρλι Χάουαρντ είναι ένας ήρωας που σίγουρα θέλεις να τον ξανασυναντήσεις». Allan Guthrie www.mamaya.gr e-mail: info@mamaya.gr

www.thegoodthief.gr

ISBN 978-618-82121-1-4

ΚΩΔ. ΜΗΧ/ΣΗΣ: 10009