I CONCURSO DE RELATOS DE TERROR. SAMAÍN 2024
CATEGORÍA A (alumnado de 1º, 2º e 3º da ESO e FPB):
1º Premio:
Lidia González Nogueira (1º ESO B)
A imaxinación pode dar medo
2º Premio:
Beltrán Rivas Mosquera (3º ESO B)
A lenda do lago escondido
CATEGORÍA B (alumnado de 4º da ESO, Bac e CF):
1º Premio:
Ana María López Fernández (1º BAC B)
Berros...
2º Premio:
Paula Diéguez Saá
O Urco e a cor dos ollos da vítima
CATEGORÍAS A e B:
Premio ao mellor relato de ambas categorías:
Noa Gil Rozados (1º BAC B)
Un monstro moi real
Categoría A
A imaxinación pode dar medo
Nunha fría noite de outono na que xa estaba cerca o Día de Todos os Santos, meu pai e mais eu decidimos ir pórlle unhas flores aos avós, para non ter que andar ás présas, cando chagase o día de Santos. Escollemos rosas brancas, porque eran as flores que máis lle gustaban a miña avoa. Puxémonos guapos xa que logo iamos cear cuns amigos da vila, festexar un aniversario. Meu pai puxo unha gravata vermella que ía a xogo co meu fermoso vestido de flores vermellas.
Cando chegamos ao cemiterio, meu pai díxome:
- Queda no coche porque hai moitos refachos de vento e xa está escurecendo.
- Tes razón vai ser mellor quedar aquí, aínda que eu prefería baixar.
Eu quería ir con meu pai xa que nunca vira o cemiterio onde estaban enterrados os meus avós.
Meu pai baixou do coche e dirixiuse cara á igrexa..., xa estaba escuro de todo e notou como algo lle daba de súpeto na cara. Sentiu un gran temor, pero
para que eu non notase nada, acelerou o paso e entón eu deixei de velo. Cando estaba á altura do panteón, volveu sentir algo na cara, pero desta vez estaba mollado e pareceulle que era de cor vermella, polo que pensou que era sangue. Moi asustado empezou a correr cara ao coche sen cor na cara. Estaba pálido, mesmo parecía un defunto.
Cando xa estaba a carón da xanela do coche, empezou a rir a gargalladas, xa que se deu conta de que o que lle daba na cara era a gravata e a cor vermella era por mor da auga e dos refachos de vento que fixeran estragos na súa roupa.
Despois do susto, fomos para a casa. Meu pai cambiouse de roupa e non lle contamos a ninguén o que ocorrera. Non había unha pantasma, nin nada estraño no cemiterio, todo era froito da imaxinación e do medo que ás veces nos pode dar a escuridade.
Lidia González Nogueira
Categoría A
A lenda do lago escondido
Na pequena aldea de San Pedro, había un lago que ninguén se atrevía a nomear. Os anciáns contaban que estaba encantado, que quen se achegase demasiado podería perderse para sempre. A lenda falaba dun mozo chamado Roi, que desafiou a advertencia e decidiu explorar o lago.
Un día de verán, Roi xuntou os seus amigos e propuxeron unha excursión. “Non pasa nada, só é unha lagoa”, dixo el, convencido de que as historias eran só contos para asustar a nenas e nenos. Os seus amigos, malia estar dubidosos, seguiron a Roi.
Cando chegaron ao lago, a superficie brillaba como un espello. O aire era fresco e tranquilo e todo parecía normal. Pero ao mirar máis cerca, notaron algo raro: as augas eran tan profundas que non deixaban ver o fondo.
Roi decidiu nadar. “A ver, quen se atreve a vir comigo!”, berrou, mentres se mergullaba. Os seus amigos miráronse, preocupados, pero Roi xa estaba na auga. Despois duns minutos, comezouse a escoitar un murmurio suave que saía do fondo do lago.
“Vinde..., vinde...”, asubiaban as voces. Roi sentiu unha atracción irresistible e mergullouse máis profundo. As voces prometían segredos e tesouros ocultos. Pero canto máis fondo ía, máis escura se facía a auga. De súpeto, Roi atopou unha caverna subacuática iluminada por unha luz sobrenatural. Dentro había figuras espectrais que danzaban ao redor dun pedestal cunha pedra brillante no centro. Fascinado, achegouse á pedra e tocouna. Instantaneamente, as figuras volveron miralo con ollos baleiros e sen vida. “Agora es parte de nós”, dixeron ao unísono. Roi sentiu como se algo frío lle atravesase o corpo, era como, se as almas atrapadas no lago, quixesen apoderarse del. Mentres tanto, os amigos do rapaz esperaban na beira do lago. Pasaron os minutos e comezaron a preocuparse. Decidiron meterse na auga para buscar o seu amigo, pero ao mergullarse, non atoparan sinal del. Desesperados, intentaron volver a terra firme, paro as augas comezaron a arrastralos cara ao fondo. As voces sibilantes volvía soar: “Vinde..., vinde...” Un a un foron desaparecendo nas profundidades. Anos despois, os aldeáns contaban historias sobre o lago maldito e os mozos que desapareceran nel. Ninguén ousaba achegarse á beira, o medo era demasiado grande.
E foi así, como o lago permaneceu escondido entra as árbores da aldea de San Pedro, agardando pacientemente pola próxima vítima que desafiase as súas augas misteriosas.
Seica aqueles que escoitan atentamente poden oír os ecos das risas perdidas e os murmurios dos que nunca volverán.
Beltrán Rivas Mosquera
Categoría B
1º Premio:
Berros...
Berros, bágoas correndo polas meixelas, queixas de por que pasara aquilo, é o único que lembro daquel día. Só prometín algo, e foi facer xustiza e volver.
Saín da casa, o sol xa comezaba a esconderse detrás daquelas árbores, facendo que os poucos raios, que quedaban, destacasen o meu longo cabelo castaño.
Ela era unha muller maior, que se negaba a vivir na cidade e prefería facelo na aldea coas súas compañeiras de toda a vida. Vivía nunha aldea pequeniña, escondida nun recuncho, que case ninguén coñecía ou iso ao principio.
Dende pequena, cada domingo saía cear con ela, e máis dende que o avó falecera.
O sol deixou de iluminar, porque os días de inverno xa se achegaban á porta. Comecei a apurar o paso, no momento que aquelas rúas, que sempre andaba, se volveron escuras. Pareceume que non ía soa, mais, cada vez que me xiraba, só vía as follas das árbores caer, de xeito que o seu soar semellaba a pasos de persoa.
Cada paso que daba sentía que alguén me ía coller os cabelos e tirar deles. “Se non lle fixese caso ás cousas que me conta a mamá, isto non me pasaba”, pensei.
Mirei o chan e o meu zapato estaba desanoado. “Merda!, agora, se queren, poden pillarme”, pensei entre risos. E por desgraza, foi o último que pensei aquel luscofusco.
Non lembro como, pero a miña cabeza bateu contra o chan tan forte que non me puiden volver levantar. Cos ollos entreabertos, vin unha cara que me resultaba familiar e deseguido todo negro.
O próximo que puiden ver, foi a toda a miña familia arredor dun tanatorio. Miña nai choraba abrazada á avoa, e a avoa non podía moverse. Estaban tamén meus primos, meus tíos e todas as miñas amigas, pero ningunha se fixaba en min. Por que todas choraban e ninguén me facía caso?
Dei uns pasos cara adiante e o que vin, deixoume de pedra. Nunha sala, baleira, atopábase o meu corpo a punto de ser levado a un coche fúnebre. De verdade que a persoa, que agora mesmo se atopaba chorando, fora a mesma que rematara coa miña vida?
Sen pensalo dúas veces, xurei volver.
O día 31 de outubro certificouse a morte dunha persoa na aldea da avoa. Unha morte sen unha explicación aparente que deixou a toda a unha comunidade afectada.
“Non te agaches, non te pares, non mires a ninguén, cando o sol se agoche nas rúas de San Miguel”, comezouse a dicir despois de que a morte de meu pai, Xosé Luís, fose asociada a un evento paranormal, despois de que os veciños xurasen ver unha nena vestida de branco con longos cabelos castaños.
Dende entón, paseo por aquelas rúas, cando o sol xa non está. E cando penso que ninguén me ve, asubíolle nas fiestras para meterlles medo. Así foi como eu, Xela Ximénez, durante moitos anos, fixen que as rúas de San Miguel se mantivesen baleiras.
Ana María López Fernández
O misterioso ataúde-caixa do correo coa man sinistra encol do mesmo, en vela polos relatos de terror.
Categoría B
O Urco e a cor dos ollos da vítima
A avoa dicía que só nas noites de treboada escoitaba ouvear un can detrás do palleiro. Isto comezou tras a morte de meus pais. Ninguén soubo como acabaron os seus corpos a nove quilómetros de profundidade do mar, coa de auga que caía.
- Álvaro, a cear!, dixo por fin. A lasaña da avoa era a mellor que probara nunca.
Ese era o momento cando adoitabamos falar do que fixeramos polo día. Ela sempre contaba o mesmo, que sentaba no sofá e tecía mentres vía a telenovela.
No medio da conversa, vin como a miña avoa se estremecía. Non lle dei importancia, con 79 anos igual fora cousa da idade. Pasou un tempo e empezou a tusir. Tusía sangue, sangue pola boca. Non entendía nada. Que lle pasaba?
Empezou a me preocupar, cando me gritou:
- Álvaro, Álvaro, escóitalo? Non te movas. Agarda sentado. Veño axiña...
De alí a un bocado sentado á mesa, tal e como me dixese a avoa, berrei por ela. O vento golpeaba
a ventá da cociña e, antes de subir, funa cerrar. Fóra, a carón do palleiro escoitei o que parecía ser un ouveo, tal e como a avoa dicía.
- Avoa, avoa! Estás aí? Abre!
Escoitei como algo ou alguén golpeaba a porta con moita forza. Só me xirei un intre, cando me decatei do sangue que corría baixo a porta do baño que se abría amodiño. Asomeime á ventá, pois a miña avoa non estaba alí dentro. O que vin foi moi raro. Unha especie de can salvaxe que recoñecín ao momento, o Urco, do cal papá me falara algunha que outra vez. Seica só saían cando había treboada, tamén me contara que a cor dos ollos cambiaba segundo fosen os da próxima vítima, que desaparecía no mar. Quedei paralizado. Levaba algo enorme entre os dentes. Non me deu tempo a reaccionar, cando se xirou cara a min, vin como lle cambiaba a cor dos ollos de verde lima, coma os da avoa, a azul celeste, igual aos meus.
Horas despois, a policía investigaba o caso da señora Lupita e do seu neto, Álvaro.
Paula Diéguez Saá
Categorías A e B
Premio ao mellor relato de ambas:
Noa Gil Rozados
Un monstro moi real1
Esta é a historia dun monstro moi real, non coma os dos contos que vos relatan as avoas antes de irdes durmir para que non protestedes ou os que saen nas películas de ficción. Este monstro existe e pode chegar onda vós antes do que pensades.
Trátase dun ser xigante, que se pode ver a quilómetros de distancia e que mete medo só co ruído que emite. Ten uns tentáculos coma os dos polbos, longos e robustos, que expulsan un fume negro como a noite, e que ao respiralo fai que os teus pulmóns vaian falecendo pouco a pouco e que ti morras con eles. Afógate, aínda que queiras evitalo.
A xente, que vive cerca dun monstro similar a este, vese na obriga de ir con media cara oculta, de non mostrar o seu rostro por medo a que este ser os ataque. Pero, non é esta a única forma de tortura que pode levar a cabo, ademais de matarte vía aire, faino pola auga. Sempre asenta a carón dos nosos ríos e
1Este relato, Un monstro moi real, ficou agochado no atúde-caixa do correo, non saíndo á luz ata uns días após de ser baleirado. Abofé que un arrepiante agoiro do que nos agarda.
rías, que tanto distinguen a nosa terra, e emporcalla as augas con substancias tan velenosas, negras e pegañentas que resultan tan repugnantes como as vísceras dun animal que leve varios días agonizando, e facendo que os peixes abandonen a súa casa, que as persoas non teñan con que calmar a sede, que todo ser vivo preto deste regato comece a fenecer ata que non quede ningún, nin unha triste alma das que antes corricaban e alegraban as nosas verdes paisaxes. A cambio, dános unhas vistas grises, como ás das películas antigas, con augas nauseabundas e camiños tenebrosos; seres mutantes e infelices que se viron na obriga de se transformar para adaptarse aos escuros desexos deste detestable bicho. E non pensedes que só ataca animais e persoas, porque o que máis lle gusta é acabar coa flora autóctona de Galicia e plantar eucaliptos dos que se alimentar, deixando sen fogar os paxariños que pían en primavera e as bolboretas e xoaniñas que tanto decoran os prados. Este monstro vén para nos deixar nun inverno constante, gris e branco, coa calor dun verán sen cores; nunha terra apagada na que xa non soarán muiñeiras igual que antes, porque xa non serán galegas, porque xa non haberá Galicia.
E se pensades que estou tola, que me inventei a historia deste monstro mastiga eucaliptos, deste ser egoísta que busca deixarvos a todos sen terra nin identidade, prendede o televisor, erguede a vista e, cando leades o nome de “ALTRI”, temede pola vosa vida. Correde coma covardes ou enfrontádevos a el coma galegos. Iso é cousa vosa.
Recanto na Biblioteca do atúde-caixa do correo, ornado de libros e motivos arredor do Samaín. A instantánea recolle o momento de depositar no ataúde un dos terroríficos relatos.
Coordinación:
Alba Payo e Uxía Nogueira.
Do deseño do ataúde, alumnado de 2º do Bac. de Artes:
Aroa Amorín Negro
Claudia Casalderrey López
Elba Couso Patiño
Santiago Fernández Fuentes
Tamara González Varela
Aitana Gosenje Blanco
Ana Victoria Pérez Vallejos
Mar Taboada Montoto
Do deseño da man sinistra:
Elba Couso Patiño
Coordinación no deseño do ataúde e da man:
Pedro Alonso Cascallana
Das fotografías:
Biblioteca Mario Pereira e Dinamización da Lingua Galega
Edición, deseño e maquetaxe:
Biblioteca Mario Pereira e Dinamización da Lingua Galega
Agradecementos:
A todo o alumnado participante
IES Ramón Mª Aller Ulloa. Lalín, novembro 2024
