Poederknallen in“schneeloch” Arlberg

poederknallen in “schneeloch” arlberg Off-piste met Team Salomon van St. Anton naar Zürs tekst: irene bauer foto’s: edoart.nl

XX

/Snow

Ken je dat gevoel van vroeger, toen je met je vriendjes op pad ging om spannende avonturen te beleven? Het gaat er niet zo zeer om wat je toen uitspookte, maar om de energie die eromheen hing. Een soort aanstekelijke drang om door te blijven gaan en steeds verder te gaan tot je helemaal kapot was. We hebben het er al vaak over gehad, we moeten echt eens met het team een paar dagen de sneeuw in om flink los te gaan. Hoog tijd om de plannen in werkelijkheid om te zetten dus. Een paar weken na de internationale wintersportbeurs in München is het dan zover. We gaan een paar dagen skiën op het allernieuwste Salomon-materiaal. Frits Kuper van Salomon Benelux heeft zijn bus volgeladen met vette freeride- en freestyleski’s en de teamriders Maarten ten Broeke, Wilko Mostert en Joost de Greef. De trip gaat naar Arlberg, homebase van Salomon-rider Timo Hermeler en mijzelf. Fotograaf Edo Jungerius gaat mee om plaatjes te schieten en snowboarder Henrik ‘Henkie’ Helman zal het hele feest vastleggen op video.

de toon is gezet Na een dag in de auto komen de mannen aan in Pettneu, een dorpje op zo’n vijf kilometer afstand van St. Anton am Arlberg. Timo, Edo en ik komen ook naar het appartement en van daaruit gaan we samen een pizzaatje eten. De volgende ochtend ontmoeten we elkaar in St. Anton. De skipassen worden opgehaald en we kunnen naar boven. Het is een beetje een grijze dag, maar de sneeuw is mooi.

Het is een goed seizoen, er ligt een flinke hoeveelheid sneeuw en er is hier en daar zelfs nog wat verse poeder te vinden. Een mooie dag om even in te komen dus.

We beginnen op de Galzig, de centrale berg in het skigebied van St. Anton. We komen op een mooi stukje terrein dat tussen de pistes in ligt. Met goede sneeuw, mooie rotspartijen en kleine bosjes is dit terrein precies wat we zoeken. Een soort speeltuin voor grote jongens op ski’s. Gids Timo laat zien waar de beste sneeuw te vinden is en van welke rotsen je allemaal af kan springen. Na een flinke drop van een paar meter hoge rotspartij, doet Wilko er nog een schepje bovenop en gooit er gelijk een stijlvolle 180 uit. De toon is gezet voor de rest van de trip en ook de andere mannen storten zich naar beneden. Als het licht een beetje diffuus wordt, blijkt het moeilijker om de afstanden juist in te schatten. We besluiten naar Kapall te gaan, een andere berg van het gebied waar wat meer bomen staan en het zicht dus wat beter is. Aan de zijkant van Kapall gaan we door Schöngraben naar beneden, een mooie off-piste afdaling die helemaal door de bossen naar het dal toe gaat. Uiteraard wordt geen enkele rotspartij of natuurlijk schansje onbenut gelaten. Joost heeft vanwege een knieblessure een tijd niet mogen skiën, en is tegen doktersadvies in toch meegegaan op de trip. Hij is niet meer te houden en stort zich zonder na te denken overal naar beneden. Even later heeft hij dan ook de eerste grote crash van de dag op zijn naam staan. Als Joost z’n spullen weer teruggevonden heeft, is het tijd om door te gaan naar het dal om wat te eten. Tijdens het eten trekt de lucht nog verder dicht en het heeft weinig zin om weer naar boven te gaan om foto’s te maken. In plaats daarvan vertrekken de mannen richting de pas van St. Christoph om daar een begin te maken met het bouwen van een schans. Er wordt even flink doorgewerkt en aan het eind van de middag staat er een aardige basis voor een mooie backcountry kicker. Ons werk voor vandaag zit erop!

Linkerpagina: Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan? Het Nederlandse Salomon-team pakt de freeride-afdaling naar Zürs in z’n achteruit.

Rechtsboven: Wilko Mostert, backside 180 van een cliff tussen de pistes.

Rechtsonder: Timo Hermeler doet wat snoeiwerk in zijn achtertuin.

Linksonder: Maarten ten Broeke en Frits Kuper kijken uit over het Arlbergdal met op de achtergrond St. Anton.

Snow/XX

XX

/Snow

“Het eerste stuk is behoorlijk stijl. Oppassen dus!” ’s Avonds eten we in het appartement in Pettneu, terwijl het zachtjes begint te sneeuwen. Henkie speelt voor keukenprins en zet een mooie ovenschotel op tafel.

Na het eten is het tijd voor een potje poker, dat Maarten tot grote frustratie van Henkie op ‘onverklaarbare wijze’ weet te winnen door met Wilko onder de tafel fiches door te geven. Ondertussen heeft het Duitse buurmeisje in het gebouw ook de weg gevonden naar het Salomon appartement en is vervolgens niet meer weg te slaan bij mijn mannen. Als ik later op de avond naar mij eigen huis ga, sneeuwt het hevig buiten. Dat belooft wat voor de volgende dag!

verse poeder De volgende ochtend ziet er inderdaad veelbelovend uit. Timo trekt vastbesloten een paar Czars uit de bus van Frits. Hij heeft zijn huiswerk goed gedaan en weet precies welke ski hij mee moet nemen. Er is in de nacht ruim een halve meter sneeuw gevallen en omdat de Czar breed is en vanaf de binding een opstaande neus heeft kan je met deze ski perfect door de diepe sneeuw surfen. We beginnen weer op de Galzig en pakken een paar mooie tussendoorstukjes en proberen weer wat sprongetjes uit die door de sneeuw van de afgelopen nacht een mooie zachte landing hebben gekregen. Vanuit de gondel hebben we die ochtend al gezien dat Jungbruntobel, een steile groeve die vol staat met een soort taaie dennenachtige bosjes, er erg mooi bij ligt. De bosjes zijn helemaal ondergesneeuwd en er is nog niemand naar beneden geweest. Frits staat bovenaan de rand van de groeve te popelen om naar beneden te stormen en trekt even later enorme sprays door de verse poeder. ‘Skiërs first’ deze week, dus ik zie lijdzaam toe hoe de ene na de ander teamgenoot mijn blanco poederhelling volkrast. Als het poedergordijn is opgetrokken, vind ik gelukkig nog een mooie route naar beneden door de overgebleven poeder. De afdaling gaat verder door de bossen om vervolgens helemaal beneden in het dal uit te komen.

Boven aangekomen neemt Timo ons mee naar de welbekende Valluga, de hoogste berg in het skigebied van St. Anton. Alleen onder begeleiding van een skigids mag je met het kleine gondeltje naar de top van de Valluga om naar beneden skiën, want er zijn geen geprepareerde pistes en het is een vrij gevaarlijke afdaling. Het eerste stuk van de route is behoorlijk stijl dus het is oppassen geblazen. Er steken namelijk hier en daar wat rotspunten door het sneeuwdek en er staat inmiddels ook nog eens behoorlijk wat wind. Maar Timo weet wat hij doet en we gaan aan de noordkant van de Valluga naar beneden door het Pazieldal in de richting van Zürs en Lech. We zijn buiten het bereik van liften dus we zijn helemaal alleen, op een enkele skigids met groep na. Wat een rust. De onverspoorde poedervelden liggen nog voor het oprapen want we zijn een van de eerste groepen die deze route kiezen na de sneeuwval van afgelopen nacht. Ik sta even stil als Maarten me achteruit skiënd inhaalt. Even later volgen ook Joost, Wilko en Timo. Allemaal achteruit. Tja, zo nu en dan heb je als freeskier nu eenmaal behoefte aan afwisseling, ook al is achteruit skiën in de poeder nog niet zo makkelijk. Zelfs niet op twintips.

Linkerpagina: “Follow the guide please”. Timo Hermeler wijst de weg en de rijstijl.

Rechtsboven: Frits Kuper - country manager Salomon Nederland - laat aan zijn teamrijders zien dat hij zelf ook over de nodige ervaring beschikt.

Rechtsonder: Even lachen naar de doodskop. De backcountry van St. Anton is niet geheel zonder gevaar...

Linksonder: Auteur en snowboarddiva Irene Bauer geniet van de voordelen die een plank in de poedersneeuw biedt.

Snow/XX

XX

/Snow

“Verse poedervelden en de zon die doorbreekt. Beter bestaat niet. Wat ’n topdag!”

Het laatste stuk van de route bestaat uit een lang pad dat ons het Pazieldal uitleidt naar het skigebied van Zürs. Op ski’s is het even ontspannen, maar voor snowboarders is de lange traverse een stuk lastiger. Henkie en ik kunnen steeds net genoeg snelheid maken om niet te hoeven lopen, maar Edo kan met zijn zware fototas de hulp van zijn skivrienden goed gebruiken en is blij dat ’ie af en toe een slinger krijgt. Als we het dal eenmaal uit zijn hangen er al weer dikke wolken voor de zon. We maken nog een paar mooie afdalingen in het speelse landschap van het skigebied van Zürs. Ook hier zijn mooie rotspartijen en grote poederkussens waar de mannen wel raad mee weten. Op weg naar het dal wordt de slalom van de lokale skischool nog even meegepakt om uit te maken wie er het snelst achteruit kan skiën. Een wedstrijd die Wilko glansrijk wint. Na een welverdiend biertje onderaan de piste is het alweer tijd om terug te gaan richting St. Anton.

zon, verse sneeuw en perfect gezelschap Tijdens het eten begint het weer zachtjes te sneeuwen. De sneeuwval wordt met het uur heviger en de volgende ochtend blijkt dat we alweer getrakteerd zijn op een halve meter verse sneeuw. We duiken eerst Maiwasen in, een mooie beboste off-piste afdaling die na een goede dump altijd garant staat voor de eerste, relatief veilige, poedermeters. Beneden aangekomen is de zon door de wolken heen gebroken. Beter dan dit bestaat niet, wat een topdag! Een voor een verdwijnen mijn teamgenoten in grote sneeuwwolken, om er als witte sneeuwmannetjes weer uit te komen. Joost en Wilko hebben al een paar dagen geen funpark gezien en staan te popelen om de schans uit te proberen die ze een paar dagen geleden gebouwd hebben. Zij vertrekken naar de pas van St. Christoph om de poederkicker af te maken, die door de sneeuw van de afgelopen dagen helemaal ondergesneeuwd is.

Frits, Timo, Henkie en ik hebben wat meer moeite om de mooie sneeuw te negeren en maken nog een paar cliffdrops voor we het bouwwerk van Joost en Wilko bewonderen.

De jongens hebben hun werk goed gedaan, op de pas prijkt een grote schans met poederlanding. Wilko bijt het spits af, hij mag de schans testen. Timo en Frits volgen even later. Voor Joost blijft het deze keer bij kijken. Hij is voor één keer verstandig en realiseert zich dat hij zijn knie beter wat rust kan geven. Beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen. De sneeuw is zo zacht dat het moeilijk is om goed af te zetten. Ook de landing is niet makkelijk, omdat je bijna een meter wegzakt in de sneeuw voordat je verder kunt skiën. Toch wordt de trukendoos al snel opengetrokken en de meest stijlvolle tricks vliegen me om de oren. Er is geen houden meer aan. De sprongen gaan verder en worden hoger en stijlvoller tot Maarten met zijn kin op zijn stok landt. Terwijl we de schade bekijken trekt de zon langzaam achter de bergen. Het is tijd om naar huis te gaan en een bezoekje aan de dokter te brengen om de kin van Maarten te laten hechten. We sluiten de trip af met een gezellig diner in het appartement in Pettneu. Het Duitse buurmeisje schuift weer aan en we bekijken Edo’s foto’s van de afgelopen dagen. Wat een supermooie trip met ons leuke team. Ja, dit moeten we zeker nog eens over doen.

Linkerpagina: Maarten ten Broeke spint metershoog over de zelfgebouwde schans in de backcountry van St. Christoph.

Rechtsboven: De kleine lift naar de top van de Valluga is alleen toegankelijk als je een skigids bij je hebt. Vanaf dit hoogste punt van St. Anton zijn er namelijk tal van freerides mogelijk.

st. anton am arlberg Logistiek: De afstand vanaf Utrecht is ± 880 km. Het dichtstbijzijnde vliegvelden zijn Innsbruck (100 km) en Zürich (200 km). Vanaf beide vliegvelden vertrekken bus- en taxipendels.

Skigebied: Het skigebied Arlberg omvat zo’n vijftig vierkante kilometer - inclusief de off-piste runs - en biedt maximaal 1.500 meter verticaal, gemeten vanaf het hoogste punt, de top van de Valluga (2.811 meter). Het gebied wordt door zo’n 280 kilometer aan pistes ontsloten. De langste pisteafdaling, vanaf de Valluga, is 8,5 kilometer lang en biedt 1.350 meter verticaal! En voor wie dat wil biedt het gebeid ook ruim 180 kilometers aan off-piste runs. Het hele gebied is met een enkele skipas toegankelijk.

Een zesdaagse liftpas voor volwassenen kost € 204.-.

Informatie: www.stantonamarlberg.com

Snow/XX