De Noorse Lyngen Alpen

XX

/Snow

de noorse lyngen alpen Ultiem afzien én ontspannen in een magische omgeving credits: tekst: irene bauer, beeld: edoart.nl 22.., 23.., 24.., …, 68.., 69.., 70… Pfff, hou ik mezelf voor de gek of gaat het echt makkelijker als ik mijn stappen omhoog tel? Het is midden mei als ik 500 kilometer boven de poolcirkel in Noorwegen op eigen kracht een berg probeer te bedwingen. Terwijl ik me met mijn snowboard op mijn rug stap voor stap de berg op worstel, vraag ik me af waarom ik na een lang winterseizoen vol poedersneeuw nog zo veel moeite wil doen om de laatste winterstuipen mee te pakken. Toch hoef ik maar even om me heen te kijken naar de zee, het fjord en de mooie bergen en het is me direct weer duidelijk. Deze omgeving heeft iets magisch.

Linkerpagina: Na een avontuurlijke afdaling langs de rivier naar beneden, komen Timo Hermeler en Irene Bauer uit op een verlaten rotsachtig strandje waar ze door de schipper met een dingy bootje worden opgepikt.

Rechterpagina, boven: Na de nodige inspanning geniet Irene Bauer zichtbaar van de boottocht terug; dit is nog eens avontuurlijk wintersporten! Onder: Beelden zeggen meer dan woorden, zo blijkt maar weer; deze omgeving heeft iets magisch...

Snow/XX

“Met een beetje geluk zie je zelfs de dolfijnen door de fjorden gaan.”

XX

/Snow

Een dag eerder vloog ik samen met Timo Hermeler en Edo Jungerius via Oslo naar Tromsø, Noorwegen. Na een twee uur durende autorit kwamen we pas laat aan in Lyngen. Ons onderkomen voor de komende dagen is de Lyngen Lodge van de Engelse berggids Graham Austick, een goede bekende uit Arlberg. Hij bouwde de luxe blokhut twee jaar geleden om van daaruit skitours te organiseren voor groepen. Als we aankomen is het al laat in de avond, maar het voelt alsof het nog maar het einde van de middag is. We bevinden ons namelijk zo noordelijk dat de zon in deze tijd van het jaar niet meer ondergaat. De hele lodge is al in diepe rust en dus zoeken wij ook snel onze kamer op om lekker te gaan slapen. ’s Ochtends bij het ontbijt hebben we de tijd om onze lodge-genoten een beetje te leren kennen. Het is een internationale groep. Er zijn een paar Zwitsers, een aantal Engelsen en een clubje Fransen.

Timo bespreekt met Graham een mooie toer om mee te beginnen en als ons ontbijt een beetje gezakt is, moeten we er dan ook aan geloven. De komende dagen zullen we echt alles op eigen kracht moeten doen, want over de faciliteiten van het skigebied ben ik snel uitgepraat. Aantal pistekilometers: nul. Liften: nul. Pisterestaurants: ook nul. Heliskiën is uit den boze, want men wil hier graag de rust bewaren. In de verlaten Lyngen Alpen ben je op je eigen spierkracht aangewezen. Het zal dus even doorbijten zijn, maar gelukkig biedt de luxe van de lodge goed tegenwicht aan het afzien tijdens onze uren op de berg.

eerst zaaien, dan oogsten We beginnen vandaag in de achtertuin; de berg achter de lodge ligt er namelijk goed bij. Ik ben even bezig voor ik al mijn spullen bij elkaar heb: snowboard, sneeuwschoenen, stokken, brillen, handschoenen en vooral genoeg eten en drinken. Ik ben blij als ik eindelijk bepakt en bezakt klaar sta. We parkeren de auto een paar kilometer bij de lodge vandaan, vanwaar we een pad omhoog kunnen volgen naar de top van de Sorbmegáisá op 1288 meter. Dat blijkt nog een flinke uitdaging te zijn. Ook in Noorwegen is de lente al van start gegaan en we moeten eerst een halfuur door de bossen omhoog klauteren voordat we bij de sneeuwgrens komen en we onze sneeuwschoenen en toerski’s onder kunnen binden. Met die loodzware tas op mijn rug valt dat nog niet mee. Toch moet ik niet zeuren, Edo heeft het namelijk nog veel zwaarder met ook kilo’s aan fotoapparatuur in zijn rugtas. Eenmaal bij de sneeuwgrens aangekomen, trek ik mijn sneeuwschoenen aan en volg ik Timo’s skispoor omhoog. Ook dat klinkt makkelijker dan het is. Doordat het dit jaar al vroeg in het seizoen warm is geworden, is de sneeuw nat en zacht.

Op de vlakke delen zak ik weg in de sneeuw en op stukken waar het spoor steiler wordt heb ik moeite om niet weg te glijden. Om de haverklap slippen mijn voeten onder me vandaan en glijd ik onderuit als Bambi op de ijsplaat. Met veel kracht krabbel ik weer overeind en probeer weer in het ritme te komen. 136.., 137.., 138… Ik tel mijn stappen verder naar boven tot ik bij 200 ben, daarna mag ik van mezelf even uithijgen en een slok water nemen. Word ik gek? Als ik even later Edo naast me heb staan, blijkt hij hetzelfde te doen, ik hoef me dus nog geen zorgen te maken.

Langzaam zien we Timo uit zicht verdwijnen. Niet dat die berggeit zo veel fitter is, maar dit spelletje is gewoon meer geschikt voor skiërs. Op toerski’s is het namelijk een stuk makkelijker omhoog lopen en hij heeft ook geen kilo’s materiaal op zijn rug. Het is eigenlijk niet eerlijk...

Als we na een paar uur zo’n 1100 hoogtemeters omhoog zijn gelopen, hebben we een goed overzicht over de berg. We kunnen nog verder omhoog naar de top op 1288 meter, maar het weer is onstabiel en we willen onze kansen op goede foto’s niet verspelen. Ondanks de natte sneeuw kunnen we toch veel lol hebben op deze huisberg; het is net een soort speeltuin.

Overal zijn windlips waar we tegenaan kunnen surfen en vanaf bijna elke hoek hebben we een eersteklas uitzicht. Voor we het weten zit de afdaling er alweer bijna op en moeten we over de laatste sneeuwvlekken tussen de boomstronken door naar beneden slalommen tot ons niets anders rest dan een wandeling door de zompige bossen naar beneden. << Ok, in een ‘normaal’ gebied pak je de lift omhoog. Wel zo makkelijk. Maar zeg zelf: waar vind je nu een afdaling met zó’n spectaculair uitzicht?

In de hottub op het terras van de lodge wordt een welverdiend biertje gedronken terwijl op de achtergrond, jawel, de dolfijnen in het fjord spelen.

Timo Hermeler neemt de vangst onder de loep al >> is de uitkomst wel duidelijk: vanavond staat er verse vis op het menu.

Zoek je buiten je sportieve grens op: in de gezellige Lyngen Lodge kun je weer helemaal op krachten komen...

Snow/XX

â&#x20AC;&#x153;Na 200 stappen mag ik van mezelf even uithijgen.

Word ik gek?â&#x20AC;?

XX

/Snow

<< Omhoog klimmen met een zware tas op je rug lijkt een stuk makkelijker dan het is. Irene Bauer ondervindt het aan den lijve, maar als ze zich omdraait beseft ze meteen waar ze het voor doet: het uitzicht maakt de trip omhoog dubbel en dwars de moeite waard.

ultiem ontspannen Het komt niet vaak voor dat ik zo moe ben na één afdaling. Terug in de lodge weten ze gelukkig precies wat ik nodig heb. Lodgemanager Elisabeth heeft namelijk thee met versgebakken taart klaar staan. Dat gaat er wel in. Even later weet Graham Timo over te halen om een duik te nemen in het fjord, de eerste van het jaar. Het water is met zo’n 5 graden Celsius verschrikkelijk koud, dus echt zwemmen zit er niet in. Stoer lopen de mannen richting het water, maar eenmaal kopje onder weten ze niet hoe hard ze er weer uit moeten rennen. Vast heel goed voor de bloedsomloop, maar ik duik liever de hottub op het terras van de lodge in. Met een welverdiend biertje erbij zitten we even later met zijn allen in het warme bad, terwijl we dolfijnen zien zwemmen in het fjord. Dit is de ultieme ontspanning, hier heb ik dus zo hard voor gewerkt. Opgewarmd en rozig schuiven we met zijn allen aan voor het avondeten en laten ons bedienen met Noorse specialiteiten en internationale gerechten. Voedzaam, maar niet te zwaar, precies het juiste eten na een dagje skiën zonder liften. Hoewel het niet donker wordt en dus niet echt nacht, voel ik toch al vrij snel mijn ogen dichtvallen en weet dat het tijd is om mijn mandje op te zoeken. Morgen moet ik er weer vroeg uit.

We worden wakker van zacht getik op de ramen. Regen. Foute boel, want het ziet ernaar uit dat het voorlopig nog niet ophoudt met regenen. Iedereen weet dat regen en sneeuw niet goed samengaan en al helemaal niet als je geen gondeltje hebt om je in te verschuilen. We nemen de tijd voor het ontbijt, omdat we toch de stille hoop hebben dat het ophoudt met regenen. Ondertussen maken we plannen voor de dag. Graham stelt voor om met de boot naar het dorpje Hamnes op het eiland Uløya te gaan. Goed idee. Niet dat het daar minder hard regent, maar zo’n boottochtje brengt weer wat actie in deze druilerige dag. We rijden naar het haventje vlakbij de lodge en vanaf daar brengt de schipper ons met de ‘Spirit of Lyngen’ naar het eiland. Vanaf het kleine vissersdorpje Hamnes zullen we weer een toer maken. Aanvankelijk vinden we een mooi pad dat we moeiteloos kunnen volgen in de goede richting. Daarna wordt het lastiger. We doen de toer op eigen houtje en al hebben we een goede kaart én ervaren skigids Timo bij ons; we zijn allemaal nog nooit op dit eiland geweest. We lijken op de juiste weg te zijn, maar het blijft behelpen. Er ligt te weinig sneeuw om met mijn sneeuwschoenen te lopen, maar toch genoeg om iedere keer weer weg te zakken. Ik blijf die tennisrackets aan- en uittrekken. Eenmaal uit het bos gaat het beter. Zo af en toe hebben we radiocontact met de andere groep die een andere weg naar boven heeft genomen, maar onze weg bleek toch de snelste. Ik houd mezelf voor dat de regen vanzelf poedersneeuw wordt als ik maar ver genoeg omhoog loop, maar ik betwijfel of dat vandaag ook echt gaat gebeuren. Vanaf een afstandje zie ik hoe een kudde rendieren me verbaasd staat aan te kijken. Niet zo gek, ook ik vraag me inmiddels af wat ik hier in vredesnaam aan het doen ben. Midden op de berg vinden we een klein hutje waar we even in kunnen schuilen om ons boterhammetje te eten.

Daarna gaat het weer verder naar boven. De toppen van de bergen liggen verhuld in een dik wolkenpak. Daar zal het wel sneeuwen, maar je ziet er dan ook meteen niets meer. Bah! Een beetje afzien is niet erg, maar ik heb wel graag een mooie poederafdaling als beloning. We lopen nog een stukje verder omhoog en traverseren daarna naar de andere kant van de berg, zodat we precies uit zullen komen op de plek waar de boot ons zal oppikken. We kunnen door een mooie bowl naar beneden skiën over een vers laagje kleddersneeuw en doen een wedstrijdje wie de grootste spray kan zetten tegen de windlips aan de rand van de bowl. De weg zullen we niet snel kwijtraken, want we kunnen nu gewoon de rivier naar beneden volgen, maar

Al worden de spieren nogal op de proef gesteld: bergafwaarts gaat Irene Bauer gelukkig nog altijd even makkelijk af.

Irene Bauer is nog niet eerder vijswijf genoemd, maar de vangst deze 5.5 kg (!) wegende kabeljauw, levert haar toch echt de nieuwe bijnaam ‘Queen of Cod’ op.

het is nog een hele uitdaging om mijn voeten droog te houden. We lopen verder naar beneden door een sprookjesachtig bos en ik ben bijna verbaasd dat ik nog geen trollen ben tegengekomen. Van een afstandje kunnen we de boot al zien liggen. De andere groep is er ook al, die hebben een andere afdaling naar beneden gemaakt.

Op een verlaten rotsachtig strandje sta ik even later te wachten tot de schipper ons oppikt met het kleine dingy bootje. Ik heb het koud en voel me een verzopen kat, maar dit was een avontuur dat ik niet had willen missen. Gelukkig wacht ons in de lodge weer een warm welkom. Graham probeert weer wat mensen zover te krijgen het fjord in te duiken, maar er is geen haar op mijn hoofd die daarover piekert. Ik doe het liever met een warme douche.

queen of cod Vol spanning kijken we de volgende ochtend naar het weerbericht. Het weer is namelijk niet beter geworden en de regen komt nog steeds met bakken uit de hemel. Voor de middag is echter goed weer voorspeld. Gelukkig maakt het in deze regionen niet uit hoe laat je vertrekt voor je skidag, donker wordt het toch niet. In de lodge wordt de dag ingedeeld aan de hand van het weerbericht en het skiprogramma. Als de omstandigheden ’s nachts beter zijn wordt de dag gewoon omgedraaid en wordt er ’s nachts geskied en overdag gerelaxt. Wij besluiten het druilerige weer als excuus te gebruiken om op een vistripje te gaan. Het fjord zit vol met vis, dus we gaan proberen een avondmaaltje bij elkaar te hengelen. De schipper van de boot, voormalig Europees kampioen zeevissen, weet precies waar we moeten zijn voor de beste kabeljauw. Na een korte instructie gooien we de hengels uit en het duurt niet lang voor Timo de eerste vis aan de haak heeft geslagen. Hij grijnst van oor tot oor en is apetrots op zijn eerste zelf gevangen kabeljauwtje. Niet veel later heeft ’ie de volgende te pakken. Ik begin de lol van het spelletje in te zien en wil het ook wel eens proberen. Ik heb mijn hengel nog geen minuut in het water als ik een flinke ruk voel. De schipper heeft meteen door dat het een zware jongen is. Mijn armen verzuren, terwijl ik de vis voorzichtig probeer binnen te halen. Nu snap ik waarom ze dit sport noemen. Ik word steeds nieuwsgieriger naar het beest waarmee ik mijn krachten aan het meten ben. Dan komt ’ie boven water. Het is inderdaad een joekel van een kabeljauw: 5.5 kilo schoon aan de haak. Onze Franse vismaten - en vooral Timo - kijken jaloers naar mijn vis, maar toch kan er een klein applausje af. Nu is de rest weer aan zet. Er worden nog wat kabeljauwen naar binnen gehaald, maar ik ben de onovertroffen winnaar van het visochtendje. Mijn nieuwe bijnaam ‘Queen of Cod’ vind ik overigens wat dubieus. Ik heb nooit echt als viswijf door het leven willen gaan, maar vooralsnog draag ik ’m met trots. ’s Middags is het weer een beetje opgeklaard en gaan we omhoog voor onze laatste toer op de berg achter de lodge. Het lopen gaat al makkelijker dan de eerste dag, dus we lopen iets verder omhoog en vinden zelfs nog wat verse poedersneeuw.

Eigenlijk is deze trip de ultieme voorbereiding op het zomerseizoen. Het boarden lijkt nog het meest op surfen en het hiken is dé manier om fit te worden voor de zomer en mijn hoofd helemaal leeg te maken. Met pijn in mijn hart pak ik dan ook een paar uur later mijn spullen, omdat we de volgende ochtend alweer naar huis moeten. Hoewel ik op een locatie 500 kilometer boven de poolcirkel gehoopt had op iets meer poedersneeuw, ben ik toch erg blij dat ik de reis gemaakt heb. Deze voorjaarssessie had ik niet willen missen. De mogelijkheden zijn hier eindeloos, er is nog zó veel te ontdekken. Graham, mogen we nog een keer langskomen? www.lyngenlodge.com

Snow/XX