Roadtrip: Faraya Mzaar, Libanon

RO AD S TO RY FARAY A M ZAAR / LI BANO N

LIBANON

Tekst: Youri Jansen. Beeld: Edoart.nl

STILTE NA DE STORM

00 SNOWBOARDERMAG#01_08/09

LIBANON

SNOWBOARDERMAG#01_08/09 00

LIBANON

Youri Jansen, bombdrop.

00 SNOWBOARDERMAG#01_08/09

LIBANON

Liquor, drugs, you can get everything over here, even women!

“Wat moet je daar nu weer?”, vraagt mijn pa als ik hem vertel dat ik naar Libanon ga. “Het is daar hartstikke gevaarlijk.” Ik dacht eerst alleen maar te moeten kiezen tussen een burka of een bandana. Maar na zijn betoog begin ik te twijfelen tussen een backprotector of een kogelvrij vest. Tsja, wat kan ik nou eigenlijk verwachten in Libanon? Sneeuwkanonnen of echte artillerie?

Begin februari is het zover. Ondanks het protest van mijn pa ga ik, Youri Jansen, samen met Tijs Goossens en Edo Jungerius naar Libanon om te boarden.

Na een overstap op Cyprus landen we rond middernacht in de hoofdstad Beiroet. De douaniers zien eruit alsof ze je rechtstreeks willen terugsturen naar waar je vandaan komt. Een beetje zenuwachtig geef ik mijn half ingevulde visum af aan de meneer die achter de balie zit. Hij kijkt heel aandachtig naar mijn paspoort en vraagt dan in gebroken Engels: “Where you stay?” Ik probeer hem uit te leggen dat we worden opgehaald en daarom geen adres weten.

Hij haalt al zijn collega’s erbij, gebaart me dat ik moet meekomen, evenals Tijs en Edo die bij een andere balie staan. We moeten direct onze bagage van de bagageband pakken en uitleggen wat er in die langwerpige tassen zit.

“Snowboards”, antwoorden wij, en hij kijkt ons aan alsof we gek zijn. Met z’n allen lopen we naar de aankomsthal, waar onze taxichauffeur ons staat op te wachten. De douanier begint ijverig met hem te praten en ineens verschijnt er een glimlach op zijn gezicht en wenst

hij ons een fijne vakantie toe. We’re in!

Onze taxichauffeur Viktor brengt ons naar Ceders, een klein wintersportgebiedje op drie uur rijden vanaf Beiroet. Tijs vraagt hem hoe het zit met drank in Libanon, omdat veel Arabische landen geen alcohol schenken. Viktor begint keihard te lachen en zegt: “Liquor, drugs, you can get everything over here, even women!”

Blijkbaar hebben we een verkeerd beeld van het land. De bevolking bestaat uit een mix van christenen en moslims, verschillende religies dus en daarmee samenhangende normen en waarden. Midden in de nacht komen we aan in ons hotel. We worden opgewacht door Johnny, de Burton distributeur in Libanon en vriend van de Nederlandse Burton vertegenwoordiger Harry de Weijer. Johnny is een man van rond de dertig met een klassiek terroristenbaardje. Je zou denken dat hij elke dag in de moskee zit, maar in plaats daarvan staat hij zo vaak hij maar kan op een snowboard in zijn hippe Analog outfit. Hij zal ons gaan rondleiden in Libanon.

De volgende morgen staat Johnny

SNOWBOARDERMAG#01_08/09 00

LIBANON

Langs het park staan de nodige flessen alcohol in de sneeuw klaar en er wordt gelachen, gegeten en gedronken. voor de deur met een glimlach die de gehele trip niet meer van zijn gezicht verdwijnt. Veertien jaar heeft Johnny op deze dag moeten wachten. Hij heeft er keihard voor moeten knokken, maar Libanon heeft dan toch eindelijk zijn eerste funpark! Vandaag is de opening.

Voorheen hadden Libanese boarders zo goed als geen mogelijkheid om te stunten. Als de pistedienst ziet dat je een kicker aan het bouwen bent word je weggestuurd of erger: je liftpas wordt afgepakt. We zijn allemaal heel benieuwd naar het funpark en voor het eerst zien we Libanon bij daglicht.

Op de takken van de cederbomen, het nationale symbool van Libanon, ligt nog een dun laagje sneeuw. Eenmaal

Youri Jansen, switch frontside boardslide.

00 SNOWBOARDERMAG#01_08/09

LIBANON

SNOWBOARDERMAG#01_08/09 00

LIBANON

bij het gebied aangekomen, dat uit vier liftjes bestaat, blijkt de zon al aardig te hebben huisgehouden. Op de kleinste piste van Ceders ligt het funpark.

Het is niet groot, maar het ziet er wel netjes uit. De enige pistenbully van het gebied heeft er de hele nacht aan gewerkt. We worden opgewacht door een grote groep boarders. Het blijkt de gehele boardscene uit Libanon te zijn.

Uitgelaten rennen ze het park rond in hun gloednieuwe Burton pakken. Tijs en ik beginnen het park te sessiën en iedereen doet mee. Dit zorgt voor een hoop gestuntel, aangezien het helemaal nieuw voor ze is. Iedereen is echter superstoked, of je nu een trick landt of niet. Langs het park staan de nodige flessen alcohol in de sneeuw klaar en er wordt gelachen, gegeten en gedronken.

Later op de dag is er nog een wedstrijd en worden er goodies weggeven.

De sfeer is aanstekelijk gezellig; snowboarden in zijn beginjaren! Aan het einde bedankt iedereen Johnny oprecht voor een fantastische dag. Voor ons is het echter snel inpakken, want wij vertrekken naar het drie uur verderop gelegen Faraya Mzaar voor betere sneeuwcondities.

De volgende morgen word ik wakker met een krokant gezicht. Libanon ligt natuurlijk een stuk zuidelijker dan de Alpen, dus met factor nul red je

het niet. Vandaag is de zon echter verdwenen en laat Johnny ons de zestig kilometer piste van Faraya Mzaar zien.

De Libanese wintersportgebieden zijn te vergelijken met kleine Oostenrijkse gebieden, alleen dan kaler. Hierdoor ben je met slecht weer de klos, wat ons de rest van het verblijf gebeurt.

Het zicht op de pistes wordt nihil, dus besluiten we het dal te checken op jib-mogelijkheden. Met z’n drieën zitten we achterin de pick-up van Johnny en cruisen door verschillende dorpjes op zoek naar spots. Het lijkt erop alsof hier alles een korte tijd geleden gebombardeerd is, want bij elk huis steken er stalen staven uit het gewapende beton van de bovenste verdieping uit. Johnny vertelt ons dat je pas belasting moet betalen als er dakpannen op je huis liggen en iedereen probeert dat natuurlijk zo lang mogelijk te vermijden. Gelukkig geen bombardementen denken we bij onszelf, maar Johnny gaat verder.

“Zien jullie die televisiemast daar?

Die is twee jaar geleden opgeblazen door Israël.” Ineens voelen we ons een stuk minder veilig. “Nu is het weer rustig, een soort stilte ná de storm”, vertelt Johnny, “maar de banden tussen Libanon en Israël zijn nog steeds slecht vanwege Hezbollah. Als ik bijvoorbeeld met de Israëlische Burton distributeur wil mailen, moet dat via een collega

Jibcheck.

De sfeer is aanstekelijk gezellig; snowboarden in zijn beginjaren!

Pistes van Faraya Mzaar.

00 SNOWBOARDERMAG#01_08/09

LIBANON

Tijs Goossens, backside disaster.

SNOWBOARDERMAG#01_08/09 00

LIBANON

Zien jullie die televisiemast daar? Die is twee jaar geleden opgeblazen door Israël. uit Dubai”, vertelt Johnny, “want voor rechtstreeks contact ga je direct de bak in. Je leert eigenlijk niet te ver vooruit te denken, aangezien de bom ieder moment kan barsten.” Je zou denken dat zo’n situatie een persoon zou deprimeren, maar de meeste Libanezen zijn juist uiterst vrolijk.

We rijden nog wat rond en vinden een verlaten tankstation waar we vanaf willen springen. Merkwaardig genoeg zijn de prijzen op de pompen in Nederlandse guldens aangegeven.

We beginnen enigszins gehaast met de voorbereidingen op de sprong. Op de één of andere manier krijg je bij alles het idee dat je heel snel weggetrapt wordt. Maar veel Libanezen stoppen juist en beginnen te lachen. Iedereen hier denkt dat we gek zijn. Stelletje mafkezen, met een plankje onder je voeten ergens vanaf springen. Zonder te zijn weg gekickt rijden we verder.

We komen bij een wintersportwinkeltje; twee uitgerekte portocabins met een trap met handrail ertussen. Ook daar gaan we snel aan de slag. Ik sta op het

00 SNOWBOARDERMAG#01_08/09

punt om in te droppen als de eigenaar naar buiten komt. Hij begint met Johnny te praten. Snel drop ik in en glijd via de trapleuning naar beneden, voordat de man er iets van kan zeggen.

De eigenaar begint keihard te klappen en rent naar binnen om z’n camera te pakken. Hij vertelt Johnny dat ’ie ook een foto wil om in zijn shop te hangen.

Wederom een geslaagde sessie zonder gezeur. We gooien alles weer in de pick-up en rijden verder. We komen bij een bord met Arabische tekens, waar we overheen willen springen.

‘Verboden toegang, privé-terrein’ staat erop, aldus Johnny terwijl Tijs er al overheen vliegt. Ook daar worden we niet weggestuurd. Wat een topland is dit. Het lijkt erop alsof je hier alles kan doen. Als je je maar kan legitimeren bij de vele militaire checkpoints die langs de weg staan. Tenslotte belanden we weer bij ons appartement. Recht tegenover ons bevinden zich de liften met een dikke dubbele knak trapleuning ervoor. Gisteren stonden we er al te kijken, terwijl de man van het terras

hoofdschuddend naar ons keek. De beste tijd om die rail te pakken is dus ’s avonds, als er niemand is. Het weer begint slechter te worden, maar we besluiten toch om de rail te proberen.

Na een paar pogingen stick ik 50-50’s.

Dat is niet genoeg, want ik wil nog een frontside boardslide doen. Na tien pogingen lukt het nog steeds niet, maar het weer zit nu tegen het gure aan.

De hagel maakt net zo veel lawaai op mijn oogballen als regen op een tent.

We besluiten te stoppen en het morgen opnieuw te proberen.

Op de laatste dag willen we graag de toerist uithangen en aangezien het weer niet verbetert, besluiten we ’s ochtends richting Beiroet te trekken. Het westers aandoende Beiroet, vroeger ook wel het ‘Parijs van het Oosten’ genoemd, is ongeveer anderhalf uur rijden vanaf Faraya Mzaar. Johnny neemt ons eerst mee naar zijn boardshop Circl8 aan de rand van de stad en vervolgens naar een restaurant en een historische haven net buiten de stad. Blijkbaar vertrouwt

LIBANON

Tijs Goossens, ollie to flat.

hij de situatie in het centrum nog niet helemaal. Er is een grote politieke herdenkingstocht op komst en dat kan voor onrust zorgen. Op de Libanese snelweg voel je je echter nooit helemaal op je gemak. De snelweg heeft geen strepen op het asfalt en bij veel afritten komen auto’s de weg juist opgereden.

In Nederland moet je wel levensmoe zijn wil je op de snelweg keren, maar in Libanon is dat geen enkel probleem.

Bovendien stikt het van de luxe wagens in het met billboards volgebouwde Beiroet want de jetset wil zijn welvaart graag tonen. Er is dan ook een groot contrast tussen arm en rijk in de stad die overigens nog genoeg littekens van de oorlog draagt. Alhoewel het nog steeds mistig is, willen we die avond nog twee dingen doen. Tijs wil een wallride maken en ik wil nog een keer die frontside boardslide door die double kinkrail doen. Nadat Tijs de wall heeft gekild, is het mijn beurt. Na tien pogingen kom ik beneden met de grootste smile van die week en mag ik de rail claimen. Dan klaart de mist plotseling op en vraagt Edo of ik het nog een keer wil proberen, voor een mooier shot. Met het volste vertrouwen sta ik weer boven, maar bij de eerste knik besef ik me dat dit geen goed idee was. Ik blijf haken en land met mijn achterhoofd vol op een tree van de tweede trap en rol door tot beneden.

Ik open mijn ogen en ben blij dat ik niet K.O. ben gegaan, maar het bloed spuit uit mijn hoofd. Dus spring ik met Johnny en Edo de auto in en race naar het ziekenhuis, dat op veertig minuten afstand ligt. Onderweg belt juist mijn vader, die nog steeds gestrest thuis zit te wachten, om te vragen of ik nog leef.

Ik zeg hem, zonder te vertellen waar ik naar toe ga, dat ik nog leef en dat het super vet is hier.

In het ziekenhuis aangekomen is het een gedoe met mijn gegevens, maar zodra dat allemaal geregeld is sta ik zo weer buiten. Ze hebben het keurig schoongemaakt en gehecht (zie pagina 126), want daar weten ze in Libanon wel raad mee. We rijden snel terug, want er is nog een afscheidsfeest gepland in de enige boarderskroeg van Libanon. Het blijkt een hele kleine kroeg te zijn, die bovendien stampvol

SNOWBOARDERMAG#01_08/09 00

LIBANON

Johnny Jammine in de aprés-ski lounge van zijn vrouw.

Illegale Syrische straatventers.

zit. “Ha”, schreeuwt Tijs ineens, “kijk nou, dat is Maciek Swiatkowski.” Denk je dat je in de middle of nowhere zit, hangt er ineens een boardfoto in posterformaat aan de muur van een maat uit Nederland! Blijkbaar heeft de bareigenaar de foto lukraak van internet geplukt. Gelijk een goed begin van de avond dus. We kunnen alleen niet lang blijven. Morgen vliegen we om zeven uur. Door een vriend van Johnny worden we thuis gebracht in een Porsche Cayenne. Hij zet ons voor de deur af, maar vraagt of we nog een rondje willen gaan slippen. Tuurlijk willen we dat.

We stappen weer in en rijden met 100 km/u door de sneeuw naar een heel lang en breed parkeerterrein, waar hij een paar flinke rukken aan het stuur geeft. We schreeuwen het uit van het lachen, waardoor hij nog meer z’n best doet. Zo eindigt ons verblijf in Libanon op de achterbank van een Cayenne.

Dat is toch wel het laatste wat ik voor

00 SNOWBOARDERMAG#01_08/09

ogen had. Hoewel de rust absoluut nog niet is wedergekeerd, is Libanon een erg mooi land vol prachtige pistes en een bruisend uitgaansleven. Heel tegenstrijdig lijkt het, maar als je een Libanees spreekt begrijp je het wel beter. Boarden op de vulkaan…

“Will mister Goossens, Jungerius and Jansen please report at the gate, you’re delaying the flight”, galmt het door de luchthaven van Beiroet. Onze taxichauffeur Viktor kwam vanochtend behoorlijk te laat.

Er was een pak sneeuw gevallen van twintig centimeter, waarop hij niet had gerekend. Op zich niet zo erg, maar als je met zomerbanden op bergweggetjes zonder vangrail moet rijden, wordt het knap lastig. En van snel winterkettingen omleggen hebben ze hier geen kaas gegeten. Met nog een halfuur te gaan komen we op het vliegveld aan. “Who is paying me?”,

vraagt Viktor. “Johnny”, antwoorden we alledrie in de veronderstelling dat onze gastheer alles geregeld heeft en rennen snel naar binnen. Vlak voordat de gate sluit, zitten we in het vliegtuig.

Ineens trekt Tijs halfdronken een flinke stapel Libanees geld uit z’n broekzak.

“Ooh, dat was voor de taxi, zei Johnny gisteren...” Blijkbaar zat mijn pa toch fout en zijn Hollanders gevaarlijker voor Libanezen dan omgekeerd.

Deze explosieve trip was niet mogelijk geweest zonder de hulp van Johnny Yammine, Harry de Weijer en Burton.