Roadtrip: Strandafjellet, Noorwegen

RO ADS T O RY S T RANDAFJELLET / NO O RW EGEN

roadstory

00 SNOWBOARDERMAG#01_10/11

Tekst: Youri Jansen. Beeld: Edoart.nl

Tijs, Youri en Richard op weg naar de zee.

Roadstory

Completely out of control glijden we zijwaarts de berg af, met in het vooruitzicht een scherpe bocht naar links. Op ons board is dit normaal gesproken geen probleem. Maar vandaag zitten we in een auto in Noorwegen - waarschijnlijk de enige auto zonder spikes - en wachten gespannen op de klap. Waar we gaan belanden weet ik niet, maar hoe we er beland zijn, weet ik wel.

Het verhaal begint op Schiphol, waar we een SAS Airlines transfervlucht pakken naar Kopenhagen.

Hiervandaan gaat er namelijk rechtstreeks een vlucht naar het Noorse Ålesund. Het is mooi weer en het uitzicht is prachtig. Alle gezichten zijn tegen het raam gedrukt: dat van Tijs Goossens, Richard de Ruiter, fotograaf Edo Jungerius en dat van mij, Youri Jansen. We kijken naar de uitgestrekte bossen, meren en rivieren die bijna betoverend zijn. Zodra de sneeuwbedekte fjorden in beeld komen, gaat mijn hart te keer als dat van een klein kind dat voor het eerst de hand van Sinterklaas mag schudden. Moeder Natuur heeft haar tanden laten zien door happen uit de Noorse kust te nemen. Maar vandaag lacht ze ons toe, het landschap ziet er vredig uit.

Nadat we geland zijn, staan we binnen een kwartier met onze koffers buiten. Dat is altijd het grote voordeel van kleine luchthavens. Buiten worden we opgewacht door Ronny Brunvoll, die ons zal begeleiden naar Strandafjellet, de bestemming van onze trip. We krijgen onze huurauto; een verlengde Volkswagen Caddy en zoeven richting het wintersportdorp. Het is echter wel opletten geblazen, want het wemelt hier van de flitspalen.

En aangezien de welvaartsnorm in Noorwegen aardig hoog is, zal de snelheidsboete dat ook wel zijn. Halverwege moeten we met een pontje een fjord oversteken. Als je naar de bergen gaat, heb je altijd een moment waarop je beseft dat je klein bent. Maar wanneer je over het diep donkere fjordwater kijkt dat zich tussen deze bergen uitstrekt, voel je je nog meer Calimero.

Strandafjellet is een wintersportgebied bij één van de hoogste fjorden van Noorwegen. Het ligt in de Sunnmore Alps en is, dankzij de nabijheid van de zee, uiterst sneeuwzeker. Een halve meter verse puff in één dag is dan ook niet ongewoon. Het gebied bestaat eigenlijk uit twee bergen met een doorgaande weg ertussen die naar het nabijgelegen daldorp Stranda leidt. Op de ene berg liggen twee sleepliften in het verlengde van elkaar en op de andere berg is een stoeltjes- en sleeplift.

Het aantal kilometers piste is een magere vijftien kilometer, maar het aantal kilometers dat je náást de piste kan afleggen, is eindeloos. Niet voor niets staat Strandafjellet dan ook bekend als het freeride mekka van Scandinavië.

Na anderhalf uur rijden, arriveren we bij de eerste skiliften, waar we worden opgewacht door Tom Skrede, gebiedsmanager en verwoedt freerider.

Na een korte kennismaking krijgen we gelijk onze liftpassen en kunnen we ons omkleden in de kantine. Omdat we zo dicht bij de zee zijn, is het weer zeer veranderlijk. Toen we uit het vliegtuig kwamen, was het één en al blue bird. Maar nu we zijn aangekomen bij Strandafjellet, is Pino al weer gevlogen en heeft hij ruimte gemaakt voor dikke, grijze wolken. De temperatuur is ook gezakt tot ver beneden aangenaam. Met de lange reis nog in onze benen gaan we de berg op.

We nemen de twee sleepliften naar de 1230 meter hoge Roaldshorn, het hoogste punt van het gebied.

In de Alpen stelt zo’n hoogte niet veel voor, maar in Scandinavië is dit ruim boven de sneeuwgrens.

SNOWBOARDERMAG#01_10/11 00

roadstory Noorse knusheid.

Het chalet van buiten.

Youri Jansen, backside 180 to flat.

En dat merk je, want er ligt plenty sneeuw op de berg. We volgen Tom naar beneden, die al na vijftig meter de piste verlaat. Een groot open terrein zonder al te veel sporen ligt voor onze neus, terwijl de fjord ons op de achtergrond een knipoog geeft. “Als je die kant op gaat, kom je bij Stranda uit en kan je zo een duik in zee nemen”, vertelt onze gids. Als je aan Scandinavië denkt, denk je normaal gesproken aan Ikea, mooie vrouwen, fjorden en veel te dure drank. Maar vanaf nu dus ook aan off-piste tot aan zeeniveau.

De maagdelijke poedersneeuw ziet er uitermate uitnodigend uit, in tegenstelling tot het grauwe golvende water in de verte. We besluiten ook de andere kant van de berg te verkennen waar het ook goed toeven is. Het gebied beschikt over zogenaamde safe-area’s. Dit zijn eigenlijk ongeprepareerde pistes zodat je toch het freeride gevoel krijgt, alleen dan onder veilige omstandigheden. De berg is natuurlijk niet zo hoog, maar omdat je tot op zeeniveau kunt afdalen, heb je toch nog een lange afdaling voor de spreekwoordelijke boeg.

00 SNOWBOARDERMAG#01_10/11

Na onze lange reis en een dag snowboarden, verlangen we ondertussen naar ons huisje. Het blijkt een typisch Noors chalet. Volledig van hout, voorzien van houtkachels en, hoe kan het ook anders, een sauna. Aangezien de bebouwing van het skigebied behalve de ticketoffice alleen uit chalets bestaat, shoppen we nog snel in de supermarkt van Stranda. Wie hier dan ook voor het nachtleven komt, heeft de kleine lettertjes waarschijnlijk niet goed gelezen. De gehele brandhoutvoorraad wordt diezelfde avond nog opgestookt en de biertjes en wijntjes die we van huis en het vliegveld hebben meegenomen, worden opengetrokken. Het belooft een goede week te worden.

De nachtelijke sneeuwbui heeft ons niet uit een acht uur lange coma weten te wekken. De felle zon schijnt door het raam naar binnen. Na een goed ontbijt besluiten we om op de andere berg te gaan spelen. Aan deze kant van het gebied zijn er meer bomen en van de vier pistes wordt een kwart in beslag genomen door het funpark. Het is geen funpark zoals je in de Alpen ziet, maar meer een indoorpark zonder dak. Ook hier gaan we helemaal

naar boven en slaan dan gelijk af voor een stuk off-piste. Het eerste stuk is een kale vlakte waar je genoeg snelheid op kunt houden om net niet te hoeven hiken. Erg snel gaat het niet, maar elke afgelegde meter poeder is heerlijk. Wanneer we verder afdalen, komen we bij de boomgrens. Er ligt veel sneeuw, maar helaas voor ons overheersen de bomen het landschap. Het wordt dus een slalom in plaats van de super G. Het laatste stuk is weer wat steiler, zodat je ook hier zonder hiken de stoeltjeslift bereikt. Aangezien ons chalet zich op dezelfde berg bevindt, kunnen we door het bos terugboarden naar huis. Voordat we ook maar honderd meter door het bos hebben afgelegd, zijn Richard en ik poederpiraten Tijs en Edo al kwijt. We maken ons niet druk, want dan staat de sauna waarschijnlijk al aan als we thuiskomen.

Uiteindelijk komen Richard en ik uit bij de weg die langs ons chalet al zigzaggend omhoog gaat. We denken dat we nog verder naar beneden moeten, dus gebruiken we de berm als schans en springen zo de tuin in van het aanliggende chalet. We landen met een plof in de diepe poeder en zien voor ons een stomende jacuzzi met een stelletje erin, dat

Roadstory

Tijs Goossens, windlip slash

SNOWBOARDERMAG#01_10/11 00

roadstory

Richard de Ruiter, shifty indy nosebone.

00 SNOWBOARDERMAG#01_10/11

Roadstory

SNOWBOARDERMAG#01_10/11 00

roadstory

Youri Jansen, spraypainting de flanken van Strandafjellet.

00 SNOWBOARDERMAG#01_10/11

Roadstory

Veerpont bij Sykkylven.

Vliegveld van Ålesund.

verschrikt opkijkt. Lachend strappen we snel uit en klimmen dezelfde weg terug omhoog, waarna we erachter komen dat ons huis toch een klein stukje links van ons ligt.

Wanneer wij aankomen, zitten Tijs en Edo al op het terras met een koud biertje de dag te evalueren.

Richard vertelt ons jacuzzi verhaal, maar naarmate de pintjes vorderen, wordt hij overtroffen door een sterker verhaal. Uiteraard is het inspirerende ingrediënt snel op, want je neemt nu eenmaal geen pallet bier mee in het vliegtuig. Gelukkig hebben we ook nog witte en rode wijn meegenomen, die later worden omgedoopt tot witte kleppers en rode klappers.

Richard de Ruiter, tree run.

Ook vandaag begint de dag met flink wat zon.

Kreunend en steunend staan we op en proberen opgewekt te doen. Na drie bakken pleur (lees: koffie, voor de niet-Hagenezen en Hagenaren) voel ik me weer opperbest. We nemen retesnel de lift omhoog en gaan voor de meer afgelegen hoeken van het gebied. Ook hier is alleen maar poeder te vinden. Waarom heeft nog niemand van dit gebied gehoord? Misschien maar beter ook, want zo blijft het lekker rustig en kun je een week lang ongestoord poeder rijden. Helaas doemen de wolken binnen twee afdalingen op, waarop we besluiten het gebied te verlaten en in de dorpjes wat kunstjes te vertonen. Handrails, drops en wallrides genieten onze voorkeur. Maar het enige wat we vinden, zijn scholen met mini-ramps en skateparkjes.

Straatboarden kun je hier dus het beste in de zomer doen. Wel vinden we het leuke restaurantje Oliven, waar we diezelfde avond nog van perfect gegrilde biefstuk genieten. Het kost wel wat, maar de kwaliteit is subliem. De volgende dag krijgen we een plaatselijke specialiteit voorgeschoteld; elandragout.

Aangezien Tijs vegetarisch is en Richard niets eet waar een klinker in voorkomt, kauwen Edo en ik ieder een kilo rendier weg. Quite tasty!

Aan alles komt een einde en voor deze week geldt hetzelfde. Doordat we ons nest niet konden uitkomen, moeten we in alle haast onze spullen pakken. Normaal gesproken geef ik dan de ijle lucht de schuld, maar daar is hier geen sprake van, dus het zal wel van de rode klappers en witte kleppers van gisteren komen. Nu moeten we opschieten om het vliegtuig te halen. Gisteren heeft het overdag flink gedooid en ‘s nachts kei- en keihard gevroren.

De zigzaggende weg van ons chalet naar beneden ziet er vandaag steiler uit dan anders. Er ligt een mooie, glimmende laag ijs op. ideaal als je van bobsleeën houdt: snelle, scherpe bochten en lange stukken om snelheid op te maken. De huurauto heeft helaas geen kettingen aan boord. Maar goed, we laten ons niet kisten, dus we rijden gewoon naar beneden. We stappen allemaal in en Tijs probeert zo rustig mogelijk naar beneden te rollen. De eerste bocht hebben we gered, maar we zijn nog steeds niet op ons gemak. De tweede bocht voorspelt namelijk problemen. Tijs heeft al terug geschakeld naar de eerste versnelling, maar dat helpt niets. We gaan alleen maar sneller en vooral schever. Er is geen ontkomen meer aan, we vliegen uit de bocht!

SNOWBOARDERMAG#01_10/11 00

roadstory

Met een doffe klap slaan we in de sneeuwmuur langs de weg, die gelukkig onze val breek richting het onderliggende chalet. We stappen uit de auto en kijken wat de schade is. Er staan nog twee wielen op de weg en de andere twee drijven in de diepe poeder in de berm, zodat de auto 45 graden scheef staat. Edo geeft het uitgraven gelijk op en glijdt over de weg naar beneden om een zo groot mogelijke SUV met spikes te regelen die ons eruit kan trekken. Na een kwartier is hij nog niet terug, dus proberen we het eerst maar zelf. Door te scheppen en alle takken van de omliggende bomen te gebruiken, weten we een soort van spoor te maken om eruit te komen. Richard knalt nog even een Red Bull naar binnen om voor het aanduwen wat extra paardenkracht te genereren.

En zo lukt het ons om de auto te bevrijden. Met een half uur vertraging, glibberen we verder naar

beneden waar Edo net een dikke pick-up heeft geregeld. “Goed werk, Edo,” zegt Tijs, “maar stap nu maar in.” De rest van de wegen zijn keurig onderhouden en dus komen we ruim op tijd op het vliegveld aan. Toch weet Richard nog bijna voor vertraging te zorgen door een tooltje in z'n handbagage te verstoppen. De douanier heeft er in ieder geval weer een goedkoop kerstcadeautje voor zijn boardende zoontje bij, want het gereedschap wordt direct geconfisceerd. Uiteindelijk kunnen we in het vliegtuig plaatsnemen en na de overstap in Oslo dalen we weer tot onder zeeniveau: terug in Nederland.

Tijs Goossens, method grab.

Snowboarder Mag brengt je vanaf nu bij iedere road story een handige tip van de locals aldaar, die je vakantie net even wat leuker kan maken.

Sla bijvoorbeeld bovenaan de Roaldshorn treklift direct linksaf en traverseer zo’n tweehonderd meter opzij. Vanaf hier begint een superleuke off-piste run. Keer bij de boomgrens weer linksaf, zodat je halverwege de Roaldstrekket treklift weer de piste opkomt. Bij de skishop onderaan de lift zijn eventueel lawine-uitrustingen te huur, indien je geen eigen pieper hebt.

00 SNOWBOARDERMAG#01_10/11

Hoogste piek 1230 meter Pistes 15 km Liften 7 Afstand Utrecht 867 km Dagpas € 36.6-Daagse pas € 182.50

Websites Noors Verkeersbureau • www.visitnorway.nl Destination Geirangerfjord • www.visitgeirangerfjord.com Strandafjellet Ski Resort • www.strandafjellet.no Stranda Booking • www.strandabooking.no Avis, Ålesund airport Vigra • www.avis.no Stranda Hotel / Restaurant Oliven • www.strandahotel.no