Roadtrip: Pitztal Gletscher, Oostenrijk

R O ADS TO R Y PITZTAL GLETS CHER / O O S TEN R IJK

roadstory

Bas Elhorst geeft even gas.

00 SNOWBOARDERMAG#01_10/11

Tekst: Sanne Koeman. Beeld: Edoart.nl

Roadstory

SNOWBOARDERMAG#01_10/11 00

roadstory

Sanne Koeman, highspeed spray.

00 SNOWBOARDERMAG#01_10/11

Roadstory

Bas Elhorst op de rug van de Vorderer Brunnenkogel

Mijn seizoen in Oostenrijk zit er bijna op. En het stond bol van de afwisseling: sneeuw, zon, bergen, vele ups en downs, niet te vergeten afdalingen, in koude liften zitten, klimmen, hoogtevrees, in de auto over smalle weggetjes racen, vallen, opstaan, huilen, lachen, warm, koud, en natuurlijk uren lang vanaf pieken naar beneden suizen met een hartslag die vast heel gezond voor je moet zijn, en maar zien in welk dal het schip strandt en waar de wind je heen brengt, om aan het einde van de dag weer met een super voldaan gevoel en gloeiende wangen na te genieten van de dag. Dit bekende grillige land laat me nog steeds niet koud. Pieken en dalen, zo voel ik me soms ook hier, en ik geniet van beide volop. Mijn volgende piek is de Pitztal gletsjer waar ik samen met freerider Bas Elhorst en fotograaf Edo Jungerius naar toe afreis.

"We glippen langs de Parkeerregelaars" Voordat wij naar Pitztal afreizen, rijden Bas en ik vanuit het zomerse daldorp Flirsch, wat dicht tegen St. Anton aan ligt, naar Innsbruck. In het drassige St. Anton viel de laatste weken namelijk niet veel meer te beleven door het warme weer. Dit kan ook leuk zijn, maar niet te lang. Vandaar dat we maar even een terrasje gaan pakken en in Innsbruck van het voorjaar gaan genieten. Flirsch leek warm maar hier, net even iets lager, staat alles al helemaal in bloei. Ik moet weer even omschakelen van het boerse naar het stadse. Je raakt misschien toch wel een beetje wereldvreemd als je te lang in een Pitz-Panoramabahn.

SNOWBOARDERMAG#01_10/11 00

roadstory

Uitzicht op de Wildspitze.

bergdalletje zit. Best leuk hoor, al die winkels in Innsbruck, maar ze kunnen me eerlijk gezegd niet meer zo boeien. Ik zie door de bomen het bos niet meer. Na zo’n seizoen boarden wordt shoppen opeens niet meer zo nodig. Tja, wanneer ben je nou eigenlijk wereldvreemd? Is het als je de commercie niet, of juist wel volgt? Maargoed, al snel heb ik genoeg gezien van deze onbesneeuwde stad en ben erg benieuwd naar de flanken van het Pitztal.

De terugweg door Tirol lijkt hetzelfde als naar Flirsch totdat we plots linkaf een donker smal dal in slaan. Een dertigtal dolende minuten later komen we eindelijk bij ons hotel aan. We arriveren in het donker dus veel van de omgeving heb ik nog niet kunnen zien. Veel tijd om dit uit te pluizen hebben we ook niet want we hebben direct een afspraak met een dame van het Tourismus Verband die ons bijkletst over het gebied. Maar zij wil vast ook even checken of we wel koosjer zijn en ons best zullen doen om Pitztal in een goed daglicht te zetten.

Ik gedraag me keurig zoals een lifestyle model behoort, maar morgen zal het anders zijn bedenk ik me en zal ik even laten zien dat ik ook wel wat kan.

Zoals gewoonlijk barst ik van de honger. Eén diepe teug van de berglucht en mijn buik rammelt. Het hoofdgerecht in het hotel blijkt de ene avond beter als de andere, maar bij een Weißbiertje smaakt veel goed. Het voor en na gerecht zijn heerlijk, al moeten we soms van tevoren ons toetje van het

00 SNOWBOARDERMAG#01_10/11

Het terras van het Gletscher-restaurant.

buffet al veilig stellen, want tegen zeven uur zijn ze vaak al op. Op de een of andere manier zijn de mensen in dit hotel een beetje bang dat ze iets tekort komen, en wij doen er niet geheel zonder schaamte maar gewoon aan mee. Als we na het diner gezellig aan het typisch Oostenrijkse barretje een nog typischer koffietje drinken, zien we dat het buiten regent. Dat betekent sneeuw boven! Eerlijk gezegd had ik de laatste twee weken de hoop al opgegeven en keek stiekem alweer uit naar de zomer. Maar nu ben ik toch echt wel blij verrast als ik ‘s ochtends mijn gordijntjes openschuif en een stralende lucht met een gigantische witte fonkelende berg voor mijn neus zie. Pakkie aan, muts op en snel naar het ontbijt, de gids voor vandaag kan er elk moment zijn! De vrouw die het ontbijt verzorgt, werkt hier waarschijnlijk al erg lang en heeft zo haar eigen regels. Een muts op of in een korte broek aan tafel wordt niet getolereerd door haar. We maken daar geen punt van en houden ons netjes aan de regels, want we zijn te gast tenslotte. Wederom veel keus bij het ontbijt al moet je er wel weer op tijd bij zijn, maar dan voor de broodjes dit keer.

Ik vermoed dat meerdere mensen de weersverwachting hebben gekeken, want het parkeerterrein staat bomvol. Bij de parkeerregelaars moeten we even onze charmes in de strijd gooien met het laden en lossen excuus zodat we door

"Een muts op aan tafel wordt niet getolereerd" mogen rijden en natuurlijk een plekje vinden pal naast het gletsjertreintje. Het laden is voor later op de dag. Snel nemen we plaats in de ellenlange wachtrij van de trein. Zaterdag, mooi weer en sneeuw, dan valt dat te verwachten. En het blijkt nog eens het enige vervoersmiddel om bovenop de gletsjer te komen. Eenmaal boven verspreid de massa zich in rap tempo en is er niet veel meer van het bomvolle treintje te merken. Ik was weer even vergeten hoe mooi een gletsjer is. En wat een geluk met de sneeuw! Als je in deze tijd van het jaar het wat hoger op zoekt dan is de winter dus nog echt niet afgelopen. Ik dacht dat wij al vroeg waren, maar in de verte zie ik al hele colonnes tourskiërs de gletsjer beklimmen. De 3374 meter hoge Wildspitze is de twee-na-hoogste piek van Oostenrijk en dus een must voor iedere zelfrespecterende hike-ofiel.

Bas doet zijn uiterste best om niet zijn eigen gang te gaan en blijft netjes achter de gids. We hiken

Roadstory

Bas Elhorst, 40 graden afdaling vanaf de Vorderer Brunnenkogel.

SNOWBOARDERMAG#01_10/11 00

roadstory

In de verte zie ik een paar stippen op de gletsjerwand van de Wildspitze, rotsen? Nee, het zijn een aantal gasten die aan een paar touwen hangen op een hoogte van 3700 meter. Ik zie ze in de verte bungelen en daar krijg ik toch wel even de rillingen van. Een paar afdalingen later zitten ze nog op precies dezelfde plek. Ik vermoed problemen want ze hangen nu al minstens een uur op dezelfde positie in de ijzige kou en er moet even later zelfs een helikopter aan te pas komen. Dat gaat mij nou net weer een stapje te ver. Ik heb toch liever de touwtjes in eigen handen tijdens de wintersport. Zo heeft ieder zijn eigen grenzen en belevenissen.

"Ik sta te trillen op mijn benen"

Sanne Koeman neemt de ruimte.

wat op en neer en aan het eind van de dag heeft hij ons toch een mooi stukje Pitztal laten zien. Zoals ik mezelf had voorgenomen, doe ik ook goed mijn best om niet alleen voor de lifestyle foto’s mee te zijn, al moet ik wel even mijn zenuwen bedwingen om achter Bas aan te klimmen. Voor hem een makkie als ervaren berggeit, maar mijn trillende beentjes en handjes spelen wel zo nu en dan even op, al gaat het steeds beter. Ik kan het niet bepaald bewijsdrang noemen. Het gaat er meer om dat ik nu de mogelijkheid heb om dit te doen en die ervaring van vrijheid. Even niks anders aan je hoofd hebben dan waar je de volgende stap zet, er de

00 SNOWBOARDERMAG#01_10/11

tijd voor nemen en vol bewust zijn van het gevaar van waar je staat. Hoe vaak krijg je nu de kans om totaal uitgeput maar de hoogtevrees overwonnen, dus voldaan en blij een top te bereiken die je een uitzicht geeft waarin je uren kan verdwalen en nog vele dagen van kan dromen. Ik denk dat er geen betere manier is om te voelen dat je leeft. Dan volgt natuurlijk nog de weg terug. Die gaat een stuk sneller, maar is met mijn nog slappe beentjes van de klim een des te grotere uitdaging. Je eigen weg kiezen buiten de banen om is waar het mij om gaat. Elke afdaling is een verrassing en belanden er mooie en onverwachte dingen op mijn pad.

De volgende dag begint weer net zo stralend als die ervoor. Wat een mazzel om met dit soort dagen in dit gebied mijn winter te mogen afsluiten.

Vandaag is het plan om een tien meter hoge gletsjerwand te springen. Dat wordt dus weer even voor lifestyle model spelen met een koffietje op het terras. Ook niet verkeerd, zo met het zonnetje op mijn gezicht. Snowboarden is tenslotte leuk, maar ik zal me nooit naar beneden laten storten of in het diepe gooien. Het gaat mij vooral om de kleine dingen die er toe doen. Snowboarden schud mij alleen een beetje wakker zodat ik die kleine dingen kan zien en voelen. Bas heeft ondertussen alweer zijn grens verlegd en ploft met een harde klap in de zachte landingstrook van twee bij twee meter. Pfoei, ik kan weer gerustgesteld verder aan mijn cappucchino. Veel plekken om een terasje te pakken zijn er hier overigens niet. De gehele gletsjer beschikt eigenlijk maar over één restaurant, dat direct aan het gletsjertreintje grenst. Voor de gezelligheid hoef je hier dus niet te komen, en ook niet voor de slushy halfpipe die ligt weg te bakken in de hoogtezon. De kracht van de Pitztal gletsjer ligt in zijn sneeuwzekere off-piste aanbod. Zo vind je er de eerder genoemde Wildspitze route, maar ook de Taschachtal afdaling die helemaal onderaan het Mittelberg dalstation eindigt. Beide routes lopen echter door gletsjervelden dus is gidsenhulp onontbeerlijk. De afdaling aan de voorzijde van de Mittagskogel is echter gletsjervrij, maar wel tamelijk extreem. Er bestaat zelfs nog een off-piste run vanuit het aangrenzende skigebied van Sölden, waarna echte diehards hun tocht kunnen vervolgen naar het daaropvolgende Kaunertal. Wordt het hier te druk dan is er altijd nog het kleine skigebied van Rifflsee dat vanaf Mandarfen aan het begin van de parkeerplaats bereikbaar is. En hoewel het over minder pistes beschikt dan zijn hogere gletsjerbroer kun je het met zijn 2800 meter hoge piek alles behalve laag noemen. Genoeg poeder voor iedereen

Roadstory

Tip van de locals Snowboarder Mag brengt je vanaf nu bij iedere road story een handige tip van de locals aldaar die je vakantie net even wat leuker kan maken. Volg bijvoorbeeld vanaf de Hinterer Brunnenkogel piste 28 totdat deze een knik naar rechts maakt. Hike vanaf hier de flank omhoog richting de ijzerenpaal met oranje bal. Vanaf dit punt heb je een heerlijke mellow freeride richting piste 21. Echte doorzetters hiken nog even de rug verder omhoog tot de piek van de Vorderer Brunnenkogel waarvandaan je tot wel veertig graden steile afdalingen heb. Check wel ten alle tijden het lawinebericht en zorg dat je je uitrusting bij je hebt.

Info

Hoogste piek: 3440 meter Pistes: 68 km Liften: 12 Afstand Utrecht: 867 km Dagpas: € 39.6-Daagse pas: € 185.50 www.pitztaler-gletscher.at

dus! Ondertussen heeft Bas zijn knieën van tussen zijn oren vandaan gepulkt en zijn we klaar om naar beneden te gaan. De laatste lift is echter al gegaan en teruglopen naar de drukke wachtrijen van de gletsjertrein lonkt ons ook niet echt. We besluiten de dalafdaling te nemen die eigenlijk niet als officiële piste te boek staat. Dit pad loopt namelijk door een smalle kloof omgeven door smeltwater gevaarlijk terrein. Ieder moment kunnen er stenen losraken die direct op de piste terechtkomen. De dalafdaling ziet er echter uit als in een droom. Een lang pad zigzagt omlaag tussen torenhoge pieken.

Geen mens te bekennen, alleen een zacht gekletter van vallende stenen in de verte. Ik sta even stil en neem het allemaal in me op; dit is geen illusie.

Dan is het weer focussen op de weg. Het pad is smal en bezaaid met puin; de bullies komen hier nauwelijks dus is de oppervlakte eerder cordurock dan -roy. Tijd om te stoppen en uit te wijken is er zekerheidshalve niet bij dus snoept ons belag de nodige steentjes mee. Eenmaal beneden ben ik toch een stuk opgeluchter en kan ik terugkijken op een geslaagde seizoenafsluiter. En dat is misschien wel het geheime wapen van Pitztal want zowel in september als in mei kun je hier terecht voor sneeuwzekerheid terwijl de rest van de Alpen hun winterjas op de vliering hebben liggen.

Terras onderaan de dalafdaling.

SNOWBOARDERMAG#01_10/11 00