STAĆ MNIE
NA ODROBINE SZALENSTWA
silesia
WYWIAD
Każda kolejna dekada w życiu jest pewnego rodzaju przełomem, a pani w tym roku skończy 40 lat – jak bardzo zmieniła się pani w stosunku do Ani sprzed 10 czy 20 lat?
00 12
20 lat temu byłam zbuntowaną dziewczyną, zupełnie inaczej patrzyłam na świat, nie miałam jeszcze dzieci, więc w niczym jej nie przypominam. Natomiast w stosunku do tej sprzed 10 lat to niewiele się zmieniło, choć nabrałam więcej dystansu do siebie, nauczyłam się cieszyć życiem i stałam się odważniejsza. Zrozumiałam, że życie jest za krótkie, żeby się zamartwiać i czasem nie zaryzykować, nawet jeśli wiąże się to z możliwością porażki. Lubię siebie taką, jaką jestem. Nie zastanawiam się nad tym, że za chwilę skończę 40 lat i coś wielkiego wydarzy się w moim życiu, bo zawsze jest dobry moment na zmiany, nie trzeba czekać na okrągłą rocznicę urodzin.
Podobno w dzieciństwie obwieściła pani rodzicom, że kiedyś wystąpi w Opolu. Skąd w małej dziewczynce było tak silne przekonanie, że ten sen może się spełnić? Nie zastanawiałam się nad tym, jak to może się wydarzyć, ale podświadomie zawsze do tego dążyłam. Czułam, że scena to odpowiednie miejsce dla mnie. Zawsze interesował mnie śpiew i taniec. Pamiętam też, że będąc na scenie, zawsze wykorzystywałam swoje pięć minut. To zostało mi do dzisiaj – podczas koncertów lubię przykuwać uwagę fanów, ale kiedy gasną światła reflektorów, szybko wracam do tego zwyczajnego, niezwyczajnego, codziennego życia.
Wszystko postawiła pani na jedną kartę czy miała plan awaryjny? W życiu różnie bywa i nic nie jest nam dane raz na zawsze. Nawet po tylu latach nie mam pewności, czy będę mogła już do końca życia
O tym, jak wiele jest w stanie zrobić dla miłości, na ile zmieniła ją choroba i w jaki sposób pielęgnuje śląskie zwyczaje opowiada Anna Wyszkoni.
Anna
WYSZKONI
utrzymywać się z muzyki. W każdej chwili może wydarzyć się coś, co zmieni moje życie i wtedy będę musiała poszukać planu B. Kiedy jednak jako nastolatka zastanawiałam się nad tym, czym chciałabym się zajmować w przyszłości, nie miałam wątpliwości, by wszystko postawić na muzykę. Nie chciałam się rozdrabniać,
bo uważałam, że jeśli mocno się na czymś skoncentruję, to nie tylko łatwiej będzie mi nad tym pracować, ale też przyciągnę to do siebie, a jeśli będę patrzyła w różnych kierunkach, to sama stracę cel z oczu. Rodzice nie pochwalali mojego wyboru, ale dość szybko okazało się, że to była właściwa decyzja.
