Przewodnik Kibica - Veikkausliiga 2021 by matt93vei

PRZEWODNIK KIBICA VEIKKAUSLIIGA 2021

Pomysłodawca/ wykonawca:

Mateusz Dubiczeńko

Autorzy tekstów:

Klimek Przybył Dawid Czemko

Goście wywiadów:

Robert Ivanov Ari Virtanen

Kontakt:

mail: matthew.d@wp.pl Twitter: @M_Dubiczenko

SPIS TREŚCI

XII.

Sylwetki klubów

Wstęp



AC Oulu

II.

Format rozgrywek



FC Haka

III.

Historia fińskiej piłki klubowej



FC Honka

IV.

Statystyki historyczne



Inter Turku

Ilmari Niskanen—walka, szczerość, talent



KTP

VI.

Rozmowa z Robertem Ivanovem



FC Lahti



HIFK

VII.

Przybysze z Japonii



HJK

VIII.

Rozmowa z Arim Virtanenem



IFK Mariehamn

IX.

Estończycy w Finlandii

Kluby Ykkonen 2021



Ilves Tampere

XI.

Suomen Cup



KuPS



SJK

WSTĘP Sezon 2021 to kolejna sposobność do tego, by spotkać się w tym miejscu, czytając ten wstęp i ten przewodnik. Po raz drugi zapraszam do jedynego w Polsce skarbu kibica fińskiej Veikkausliigi. Od pierwszego wydania zmieniło się naprawdę sporo, a co ważniejsze, moja wiedza o lidze stale się poszerza. Przez ten niespełna rok udało się o fińskim futbolu opowiedzieć w Kanale Sportowym i radiu Weszło.fm, złapać kontakt z kibicami, dziennikarzami, piłkarzami, a nawet osobami odpowiedzialnymi za Veikkausliigę. Natłok nowych informacji, ale i dodatkowy motywacyjny kop pozwolił znów wydać coś egzotycznego i niespotykanego. Żywię ogromną nadzieję, że nie zawiodłem oczekiwań, a drobne poprawki względem debiutu przypadną do gustu. Najważniejsze, by magazyn obronił się stroną merytoryczną. W części podziękowań nie może zabraknąć tych dla mojej dziewczyny Dagmary, która pozwalała urwać wiele wolnego czasu, a także non stop motywowała do działania. Dziękuję też i to bardzo za gościnne teksty utrzymane w formacie powiązań pomiędzy Finlandią, a innymi krajami (Klimkowi Przybyłowi oraz Dawidowi Czemko). I wszystkim innym za drobne pomoce w każdym fragmencie prac. Knowledge and information straight from Finland seems to be the key to a step forward. Thanks so much to Robert Ivanov and Ari Virtanen for your private time. Both of them were very curious about the project and were willing to answer all questions. Mam również wielką nadzieję, że to nie ostatnie słowo w kontekście szerzenia informacji o fińskim futbolu w polskim Internecie. A kolejny wielki powód do radości będzie miał miejsce podczas najbliższych Mistrzostw Europy. Do zobaczenia przy transmisjach oraz aktywnie na Twitterze pod hashtagami: #veikkausliigapl #suomencup #huuhkajat :) Nähdään pian, Mateusz Dubiczeńko

@M_Dubiczenko

FOR MAT ROZGRY WEK a) Dwanaście drużyn rywalizujących pomiędzy sobą dwukrotnie (132 spotkania) b) Rywalizacja w dwóch grupach, po 15.kolejek w każdej z nich (30 spotkań) c) Baraże o grę w eliminacjach Ligi Europy (5 spotkań) Sezon Veikkausliigi zamyka się w 167 spotkaniach. Oprócz tego dwa mecze, których stawką jest awans do fińskiej ekstraklasy (play offy); nie wlicza się ich do ogólnego zestawienia ligi. 1.1. Zespoły Veikkausliigi mierzą się ze sobą dwukrotnie (dom + wyjazd). Po rozegraniu wszystkich kolejek następuje podział tabeli na dwie grupy z zachowaniem zdobytych dotychczas punktów. 2.1. Grupa mistrzowska Grupa mistrzowska obejmuje pierwsze sześć drużyn w tabeli. Harmonogram grupy mistrzowskiej Round 23 2.-4. 3.-5. 1.-6.

Round 24 6.-2. 3.-1. 5.-4.

Round 25 1.-5. 2.-3. 4.-6.

Round 26 4.-1. 2.-5. 6.-3.

Round 27 1.-2. 3.-4. 5.-6.

- Mistrz kraju zapewnia sobie miejsce w eliminacjach Ligi Mistrzów. Vicemistrz zagra w eliminacjach Ligi Europy. - Trzeci zespół jest pewny udziału w finałowym starciu play off o eliminacje LE - O drugie finałowe miejsce rywalizują zespoły z miejsc 4-7 (harmonogram poniżej, punkt 3.1.)

2.2. Grupa spadkowa Zasady rozgrywania spotkań podobne, jak w przypadku grupy mistrzowskiej i obejmujące rywalizację sześciu zespołów z miejsc 8-12. Harmonogram grupy spadkowej: Round 23 8.-10. 9.-11. 7.-12. Round 25 7.-11. 8.-9. 10.-12. Round 27 7.-8. 9.-10. 11.-12.

Round 24 12.-8. 9.-7. 11.-10. Round 26 10.-7. 8.-11. 12.-9.

- Siódmy zespół ligi uzyskuje kwalifikację do play offów o Ligę Europy - Ostatni zespół spada bezpośrednio do Ykkönen - Ekipa zajmująca miejsce 11. zagra w play offach o utrzymanie z drugim zespołem Ykkönen (druga liga)

3.1. Play offy o Ligę Europy

Faza sezonu rozgrywana pomiędzy drużynami z miejsc 3.-7. w ligowej tabeli. Rolę gospodarza w meczach otrzymuje zespół wyżej notowany w ligowej tabeli po rundzie zasadniczej. Pierwsze dwie fazy rozgrywane w formie pojedynczego meczu. Finał decydujący o awansie do LE w formie dwumeczu. W przypadku remisu po 90 minutach zespoły rozegrają dogrywkę, a jeśli również ona nie przyniesie rozstrzygnięcia rozgrywana będzie seria jedenastek.

Harmonogram play offów: 1. runda Match 1

Match 2

4.-7.

5.-6. Półfinał

Match 1 Winner – Match 2 Winner FINAŁ Pierwszy mecz Match 3 winner – 3.

Rewanż 3.- Match 3 winner

3.2. Wyjątki dotyczące zmian w rozgrywaniu fazy play off o LE a) Jeśli Puchar Finlandii zdobywa pierwsza lub druga ekipa z ligowej tabeli, wówczas trzeci zespół z podium dostaje bezpośredni awans do eliminacji LE. W play offach zagrają zespoły z miejsc 4.-8., z zachowaniem zasady, że zespół najwyżej notowany (4.miejsce) ma automatyczne miejsce w dwumeczu finałowym. b) W przypadku, gdy w rozgrywkach Pucharu Finlandii triumfuje zespół z miejsc 3.-7. automatycznie kwalifikuje się do eliminacji LE. W jego miejsce do rundy play off wskakuje zespół z ósmej lokaty w ligowej tabeli. Wszystko z zachowaniem zasady przeskoku w drabince „turniejowej” o lokatę wyżej. Na przykład 4. zespół sięga po puchar, to wówczas 5. drużyna wskakuje na drabinkową 4. i analogicznie dzieje się z pozostałymi drużynami.

Najwięcej mistrzostw * Veikkausliiga: HJK 14 * Cała historia: HJK 30 Najwięcej występów w historii Veikkausliigi: Toni Huttunen 441 Najwięcej występów obcokrajowca w historii Veikkausliigi: Valeri Popovitch 395 Najwięcej bramek w Veikkausliidze: Valeri Popovitch 155

Najmłodszy strzelec bramki: Serge Atakayi 16 lat 3 miesiące 17 dni (17.05.2015, FF Jaro vs HIFK) Najstarszy strzelec bramki: Anatoliy Davydov 41 lat 10 miesięcy 11 dni (24.09.1995, Helsingin Ponnistus vs TPS) Najwyższe zwycięstwo: 12:1 - HIFK-Turku UL (1934) / TPS-VPS (1942) / MiPK-HIK (1962) 11:0 - HIFK-Vyborg (1931) / HPS-ÅIFK (1932) / RoPS-Reipas (1991) Najwięcej bramek w jednym sezonie Veikkausliigi:

23 Kimmo Tarkkio (Haka, 1991) / Valeri Popovitch (Haka, 1999)

ILMARI NISKANEN walka, szczerość, talent

W roku 2020 był rewelacją Veikkausliigi, udanie debiutował w reprezentacji Finlandii, a kilka miesięcy później trafił do 3.Bundesligi, by reprezentować Ingolstadt. Życie 23-latka jednak nie było zawsze usłane różami, a za lat młodzieńczych był moment, w którym nie był nawet pewny, że kiedykolwiek wyjdzie na piłkarskie boisko. W wieku 15 lat był najlepszym graczem Kakkonen w koszulce PK-37, a już rok później debiutował w Kuopion Palloseura na poziomie najwyższej klasy rozgrywkowej. Pomimo upływu kolejnych lat nie potrafił na stałe przebić się do jedenastki KuPS, a na drodze stały przede wszystkim kłopoty zdrowotne. W latach 2014-2015 mierzył się z dużymi problemami z kręgosłupem i spisał te sezony na straty. Niemniej najgorsze i prawdziwie czarny scenariusz były dopiero przed nim. W styczniu roku 2016 Ilmari obudził się rano w szpitalnym łóżku. Jak się później okazało, miał atak epilepsji, na który zareagował jego współlokator i wezwał pogotowie. Niskanen otrzymał od lekarzy wyniki badań wskazujące na guza mózgu, który musi podlec natychmiastowej operacji. Na szczęście młodego Fina guz był dość łagodny, a sam skrzydłowy nie reagował nerwowo, choć spory w tym udział jego najbliższych. Zaledwie cztery miesiące czekał Ilmari na swój powrót i ponownie założył korki. Znacznie większe kłopoty miał jednak, by radzić sobie ze słabą postawą na boisku. Kiepskie występy łatwo i dość mocno wpływały na jego psychikę. Niemniej w końcu udało się wypracować najlepsze w tej sytuacji rozwiązanie, czyli zwiększona praca nad sobą… a było z kim pracować.

Cała piłkarska kariera Ilmariego to tak naprawdę ogrom pracy, jaki włożył w to wszystko jego ojciec – Jari Niskanen. Starszy z rodu jest klubową legendą KiuPa, klubu z rodzinnego miasta Kiuruvesi. Spędził tam 25 lat, ale najwyżej zagrał na poziomie trzecioligowym (Kakkonen). W 1997 roku ukończył kurs UEFA A uprawniający do pracy w roli trenera, był zresztą w tej samej grupie co obecny selekcjoner Huuhkajat – Markku Kanerva. Treningi z ojcem rozpoczęły się, gdy piłkarz miał zaledwie osiem lat. Ilmari, nie licząc treningów zespołowych, odbywał także tygodniowo 4-5 treningów indywidualnych. Wraz z wiekiem piłkarza wzrastała nie tylko intensywność tych treningów, ale także pojawiały się nowe ćwiczenia. Praca z ojcem koniec końców miała wpływ, chociażby na to, że młody Niskanen stał się zawodnikiem obunożnym. Przypadek utalentowanego Fina to także kolejny dowód na to, że architektem swojej piłkarskiej przygody lub kariery są też sami dla siebie. Niskanen, choć dziękuję bliskim za wsparcie, bez oporów wspomina, że własna motywacja pozwoliła rozwijać się tak dobrze. Od dziecka nie wyobrażał sobie życia bez piłki nożnej i treningi prowadzone przez innych były ciągle zbyt małą korelacją z piłką przy nodze, dlatego też ćwiczył również samemu. Z własnej inicjatywy poprosił również o wsparcie trenera biegowego, dzięki czemu swoją techniczną grę wspiera niesamowitą szybkością na skrzydle.

Źródło: yle.fi

Przełomowy dla skrzydłowego był sezon 2019, gdy poprawie uległa sportowa forma całego zespołu z Savon Sanomat Areena. Niskanen zaczął brylować na skrzydle, koledzy rozumieli, jak spore ma umiejętności i w pełni mu ufali. Udało się KuPS doprowadzić do mistrzostwa, a gdyby roli Ilmariego w sukcesie wciąż było mało, to właśnie on otworzył wynik bezpośredniego starcia przeciwko Interowi w październiku 2019, wybijając rywala całkowicie z rytmu. W lipcu 2020 otwarcie zaczął wspominać o tym, że jest gotów wyjechać za granicę i klub opuścił dwa miesiące później z bilansem 13 spotkań, 6 goli i 2 asyst, ciesząc oko fanów ligi fińskiej w każdym rozegranym meczu. W kontekście nowej drużyny wybór padł na 3.Bundesligę i FC Ingolstadt, niedawnego sensacyjnego beniaminka na najwyższym poziomie rozgrywkowym w Niemczech. W nowym klubie bardzo szybko dostał swoje poważne szanse i grał niemal pełne spotkania. Tak ekspresowa weryfikacja wpłynęła jednak niekoniecznie optymistycznie, bo Niskanen nie zdążył na dobre przywyknąć do nowego stylu gry i odsunięty został na drugi plan. Jak wskazuje sam piłkarz, sporym problemem dla niego jest sposób ustawienia Ingolstadt, Źródło: Facebook FC Ingolstadt gdzie nie ma w bocznych sektorach boiska korytarzy, które demolowałby swoim sprintem. Nie ukrywa również, że musi nauczyć się lepiej postrzegać przestrzeń wokół siebie, by podejmować odpowiednie decyzje przy grze w bliskim kontakcie z przeciwnikiem.

Dodatkowo w momencie jego odsunięcia i otrzymywania szans wyłącznie w końcówkach spotkań, zespół złapał porządny wiatr w żagle i trener nie optował za wielką rotacją w składzie. Niskanen, czasami chyba aż do przesady, krytykuje swoje dotychczasowe występy w Niemczech, mówiąc o wielkim rozczarowaniu. Obrał sobie za cel bycie rewelacją zespołu, gwiazdą… ale droga do tego jest naprawdę daleka. Na dzisiaj jego klub bije się o awans do 2.Bundesligi, a Fin nie odgrywa w tym kluczowej roli. Otrzymał jednak zapewnienia o tym, że wciąż ma czas i sztab szkoleniowy nie bije na alarm oraz stara się zrozumieć, jaki przeskok ma przed sobą ich piłkarz. Wybór trzeciej ligi niemieckiej w przypadku Niskanena nie wzbudza tak dużego zaskoczenia, biorąc pod uwagę, że trzech Finów grywało tam już i to naprawdę poważnie. Najwięcej zrobił tam zdecydowanie Timo Furuholm w koszulce Hallerscher FC, który przez cztery lata strzelił 39 bramek, a po zakończeniu umowy żegnany był przez fanów bannerem na trybunach „Kiitos ja voi hyvin Furu!”. Poza nim na tym poziomie występował też Mika Ojala w VfR Aalen oraz obecny reprezentant Finlandii – Joni Kauko dla Energie Cottbus. 36 letni Furuholm wspomina, że niewiele w Finlandii mówi się o 3.Bundeslidze, a nie jest to liga łatwa. W przypadku zapytań o te rozgrywki poleca innym piłkarzom udanie się tam, jeśli jest taka możliwość. Uznaje, że to liga bardzo rozwojowa i pozwalająca sprawniej zniwelować różnice poziomu piłkarskiego z Finlandii. Kontrakt Niskanena w Niemczech ważny jest do roku 2023 i zawodnik nie załamuje rąk. Zespół walczy o awans do 2.Bundesligi i sam Ilmari chciałby sprawdzić się na tym poziomie, bo to szerzej otworzyłoby furtkę na propozycję z drużyn jeszcze silniejszych.

Rewelacyjna gra w lidze fińskiej pozwoliła Niskanenowi zyskać również wiele w oczach selekcjonera Markku Kanervy. Błyskotliwy skrzydłowy debiutował w Huuhkajat 03.09.2020, a premierową bramkę zanotował w meczu towarzyskim przeciwko Polsce w październiku tego samego roku. Niestety obecna sytuacja klubowa odsunęła Ilmariego z listy powołanych na najbliższe mecze. Pod sporym znakiem zapytania staje jego wyjazd na Mistrzostwa Europy oraz pierwszoplanowa rola podczas eliminacji Mistrzostw Świata 2022 w Katarze.

Źródło: yle.fi

Daleka jest jednak droga w Finlandii od wywoływania alarmu w tej sprawie. Sam 23-latek nie stresuje się tym za bardzo, a małe zmartwienie odsuwa do kąta. Najważniejsze staje się to, by wywalczyć sobie szansę gry w klubie, a dobre występy w nim na pewno zakończą się kolejnym powołaniem do reprezentacji Finlandii. I to właśnie spokój wydaje się być najlepszy w kontekście całej kariery Niskanena. Finowie wyjeżdżający grać w piłkę za granicą mają zawsze ogromne wyzwanie, a pośpiech i ekspresowe nerwy często kończyły się szybkim powrotem do kraju… i utratą nadziei na wielki talent. Kadra Finlandii potrzebuje takich graczy jak Ilmari, więc tak łatwo nie zamknie się na jego osobę. Najważniejsze, by sam piłkarz nie poddał się w dążeniu do celu, a być może uda się w końcu znaczyć dla Ingolstadt coś więcej i budować tam karierę oraz znaczenie dla klubu zgodnie z oczekiwaniami piłkarza.

Futbolowa mapa Finlandii Autor rysunku: Klimek Przybył (@klimekp_37)

„

W mojej opinii potrzebujemy jeszcze więcej ludzi z jasnymi pomysłami i dobrymi intencjami, by pomóc w rozwoju fińskiej piłki nożnej.

Imię i nazwisko: Robert Ivanov Data i miejsce urodzenia: 19.09.1994, Helsinki Kariera klubowa: PK-35 U19, Laajason Palloseura, FC Myllypuro, FC Viikingit, FC Honka, Warta Poznań Bilans w reprezentacji: 3 mecze (vs. Szwecja, vs. Estonia, vs. Szwajcaria)

Jego transfer do Warty Poznań można traktować w kategorii niemałej niespodzianki. Zamienił klub walczący o ligowe medale na beniaminka, przy którym oczekiwania były zerowe. Ma za sobą reprezentacyjny debiut i mnóstwo spotkań w Veikkausliidze. Był piłkarzem, który swoim trafieniem pozwolił Honce na powrót zza światów, czyli z trzeciej ligi do poważnego grania. Mimo to przybycie do Polski traktuje jako kolejny krok do przodu w swojej karierze. A cele stawia przed sobą zdecydowanie wyższe… Robert Ivanov, bo o nim mowa, zgodził się zamienić kilka słów i odpowiedzieć na kilka pytań do przewodnika o Veikkausliidze. Do Espoo trafiałeś w 2016 roku, tuż przed startem drugiego z rzędu sezonu w Kakkonen. Czy do wyboru tego klubu zachęcała wizja przyszłości i poważne plany powrotu do Veikkausliigi? Robert Ivanov (Warta Poznań): Z pewnością tak było. Byłem bardzo szczęśliwy, że taki klub jak Honka odezwał się do mnie. Moje piłkarskie CV nie było zachęcające dla zespołów z wyższych lig, więc trzecioligowa Honka zdawała się odpowiednia. Słyszałem wiele dobrych rzeczy o Honce, ich planach i projekcie. Sądziłem, że to idealny wybór na ten moment.

Pomimo 20 lat na karku stałeś się piłkarzem pierwszego składu. Honka w całym sezonie ligowym straciła zaledwie 9 goli (bez play offów). Co było największym atutem formacji defensywnej pod wodzą Juho Rantali? Zgranie, współpraca czy konkretne, indywidualne zadania? RI: Mieliśmy bardzo dobrych graczy, którzy rozumieli, co jest potrzebne do osiągnięcia celów i oczywiście kluczowa w tej kwestii była defensywa. Rantala bardzo szczegółowo przedstawiał defensywę w praktyce, pomocą wykazywał się również drugi trener zespołu—Sampo Koskinen. Wiele naszych sukcesów w grze obronnej zawdzięczamy trenerom. Vesa Vasara to drugi najdłużej pracujący trener w Veikkausliidze. Pomimo mijających lat Honka pod jego wodzą notuje ciągły progres. Jaki jest sekret pracy tego trenera w Espoo? Na jakie aspekty zwraca największą uwagę przy prowadzeniu piłkarzy? RI: Vesa jest bardzo zdeterminowanym trenerem, który przywiązuje dużo uwagi najdrobniejszym szczegółom, a detale te mają prowadzić do wygrania następnego meczu. Spędzaliśmy dużo czasu na analizach video naszych meczów, ale także treningów. Codziennie uczysz się czegoś nowego od Vesy i to jest moim zdaniem klucz do sukcesu. Choć oczywiście cały zespół trenerski ma duży wpływ na Honkę. Wróciłeś do reprezentacji Finlandii po dwóch latach przerwy. Nie byłeś jednak zaskoczony powołaniem akurat w tym momencie, gdy zamyka się selekcja kadry na debiutanckie Mistrzostwa Europy? Jak wspominasz współpracę z selekcjonerem Kanervą? Co dał Ci pobyt w gronie reprezentantów kraju? RI: To nie byla duża niespodzianka, biorąc pod uwagę, że kilku fińskich środkowych obrońców było kontuzjowanych, a mecze Warty Poznań układały się pomyślnie. Oczywiście kiedy zadzwonił do mnie selekcjoner byłem zaskoczony i zachwycony.

Kanerva jest bardzo inteligentny i analityczny, bierze pod uwagę każdy szczegół. To był bardzo przyjemny czas i nauczyłem się wielu interesujących rzeczy, również na temat tego, jak chciałby, by wyglądała gra naszej reprezentacji. To było oczywiście szalone przebywać w pobliżu takich graczy jak Pukki, Kamara i inni. Bardzo dobrze przyjęli mnie i wprowadzili do zespołu i bycie częścią tej historycznej grupy zawodników było bardzo, bardzo miłym doświadczeniem. Nic dziwnego, że Finlandia osiągnęła tak dobre wyniki w ciągu ostatnich kilku lat, ponieważ duch zespołu jest na najwyższym poziomie.

Honka to klub bardzo stabilny, walczący o czołowe lokaty w Veikkausliidze. Transfer do Warty może dziwić o tyle, że zamieniłeś klub mający przetarcia w Europejskich Pucharach na beniaminka. Czy polska Ekstraklasa daje większe perspektywy? Jak piłkarze z Twojego kraju patrzą na polską ligę, jako szansę na poważniejsze granie i krok w przód? RI: Dla mnie był to logiczny ruch w mojej karierze, Ekstraklasa to większa liga i daje zdecydowanie większe szanse awansu do jeszcze lepszych rozgrywek. Pod warunkiem, że prezentujesz na boisku odpowiedni poziom. Myślę, że w Finlandii traktują te rozgrywki jako dobrą ligę, z wielkimi zespołami, takimi jak Legia czy Lech. Oczywiście pogląd ten budowany jest również na podstawie obecności w niej Hämäläinena i Forsella, którzy notowali tu dobry czas. Byłeś pierwszym obcokrajowcem w szatni Warty. Czy miałeś problemy z dostosowaniem się do nowego środowiska? Kto okazał się najbardziej pomocny w szatni? RI: Tak, to było dość zabawne, znaleźć się w szatni jako jedyny obcokrajowiec w zespole. Niemniej koledzy przyjęli mnie bardzo dobrze i nie było kłopotów z dostosowaniem się do szatni. Chłopaki dużo śpiewają i żartują, więc łatwo było mi się do nich przyłączyć. Myślę, że sporo pomógł mi Grzesik, ale też wielu innych graczy. Oczywiście, kiedy do Poznania przybył Mario, złapaliśmy lepszą relację jako obcokrajowcy i nadal pozostajemy w bliskich kontaktach. Czy byłeś zaskoczony, że trafiłeś do drużyny, w której gra zawodnik żywo zainteresowany Veikkausliigą oraz innymi egzotycznymi ligami? Jak dużo czasu zdołałeś przegadać z Jakubem Kuzdrą o fińskiej piłce? RI: Tak, to było małym zaskoczeniem dla mnie, że „Kuzi” był tak podekscytowany Skandynawią. Jednak to tylko dobra rzecz, że tu w Polsce, zarówno Finlandia, jak i Skandynawia są obserwowane i śledzone. Rozmawialiśmy z „Kuzim” o Veikkausliidze i to była przyjemna rozmowa.

Na przestrzeni lat spędzonych w Espoo, jak spory według Ciebie progres notuje cała fińska piłka? Czego wciąż brakuje, by dogonić ligi nieco lepsze od niej? RI: Dla mnie najciekawszą i wielką sprawą w kontekście rozwoju jest to, jak wielu młodych i zdolnych trenerów pojawiło się w Finlandii w ostatnich latach. Są bardzo pracowici, mają nowe wizje i pomysły oraz dobre podejście do pracy. Oczywiście sporo pomógł też awans reprezentacji na Mistrzostwa Europy, poświęcono dzięki temu więcej uwagi Veikkausliidze. W mojej opinii potrzebujemy jeszcze więcej ludzi z jasnymi pomysłami i dobrymi intencjami, by pomóc w rozwoju fińskiej piłki nożnej.

W kontekście ośrodków treningowych i stadionów, jak duże różnice zauważyłeś po transferze do Polski? RI: Stadiony w Polsce są bardzo pięknie i gra się na nich bardzo przyjemnie. Jeszcze fajniej byłoby, gdyby na trybunach mogli zasiadać kibice, ale w czasach pandemii koronawirusa to całkowicie zrozumiałe. Natomiast jeśli chodzi o obobiekty treningowe Honki i Warty, nie różnią się one w sposób znaczny. Czy Twoim zdaniem w Honce lub globalnie w fińskiej lidze są zawodnicy, którzy bez problemów poradziliby sobie w polskiej Ekstraklasie?

RI: Na pewno w Honce mamy wielu graczy, o których myślę, że mogliby tu odnieść sukces, na przykład: Levänen, Hatakka. Wielu innych także w różnych zespołach. Jak reagujesz na zmianę formacji taktycznej, w której występujesz? W Espoo w ostatnim czasie grałeś w systemie z trzema stoperami, w Poznaniu czekał na Ciebie powrót do klasycznej czwórki. Z iloma partnerami w środku defensywy czujesz się lepiej? RI: To inne doświadczenie i na to właśnie liczyłem, kiedy tu przyjechałem. Oczekiwałem czegoś nowego względem Finlandii i Honki. Z czterema obrońcami graliśmy również w latach 2018 i 2019, więc nie jest to dla mnie zmiana drastyczna. Jest jednak kilka drobnych poprawek i innych szczegółów. W Warcie grałem już zarówno z Kielibą, jak i Ławniczakiem. I współpraca w obu przypadkach przebiegała bezproblemowo i łatwo. Grając z Aleksem więcej mogę posługiwać się językiem angielskim, ale nie jest to dla mnie aż tak ważne.

Czy poleciłbyś swoim fińskim kolegom transfer do polskiej ligi? Jeśli tak, to dlaczego? Jakie Twoim zdaniem są zalety i wady zarówno Ekstraklasy, jak i Veikkausliigi? RI: Na pewno tak, gra toczy się szybciej, uczysz się więc podejmowania decyzji. Jest zdecydowanie więcej piłkarzy o dużych umiejętnościach, a grając przeciwko nim stajesz się piłkarsko lepszy. Moim zdaniem w Veikkausliidze znaczną uwagę przywiązuje się do kwestii taktycznych i takich zespołów jest więcej. Ekstraklasa to natomiast mniej taktycznie ułożone drużyny, ale znacznie szybsi i zręczni piłkarze. Jaki jest Twój piłkarski cel i spełnienie marzeń, do którego dążysz? RI: Moim marzeniem zawsze była gra w Anglii lub Francji, więc stale nad tym pracuję. Jednak największym marzeniem byłaby gra z Huuhkajat na Mistrzostwach Europy lub Mistrzostwach Świata. Jaki jest najlepszy napastnik, przeciwko któremu grałeś w Finlandii? RI: Powiedziałbym, że najlepszy jest Klauss, który grał w koszulce HJK w sezonie 2018. Dodałbym jeszcze Macoumbę Kandjiego, pomimo, że nie grałem przeciwko niemu. Wielką przyjemność sprawiała jednak gra z nim i od razu widać było, jak dobrym jest piłkarzem. Jakie odczucia miałeś po wysokiej porażce Finów w meczu z Polakami? Czy uważasz, że kadra Suomi może być czarnym koniem podczas najbliższych Mistrzostw Europy? RI: W drużynie grało wielu nowych zawodników i już w pierwszej połowie widać było, że brakuje doświadczenia i zgrania w Finlandii. Znacznie lepiej wyglądało to w drugiej części. Myślę, że może tak być. Tym bardziej, że nikt niczego nie oczekuje od Finlandii, a to wzmacnia szansę na zaskoczenie obserwatorów. Kiitos!

RI: Kaikkea hyvää!

PS.: W pierwotnej wersji wywiadu, który został przeprowadzony na początku lutego padło inne pytanie o reprezentację Finlandii. Jak się później okazało, cel i pragnienia Roberta były już wtedy na wyciągnięcie ręki.

„Dwa mecze dla reprezentacji Finlandii. Uważasz, że to rozdział zamknięty w Twojej karierze? Czy wciąż masz nadzieję na grę dla Huuhkajat, nawet podczas historycznych Mistrzostw Europy? RI: Zdecydowanie nie uważam, by miałby to być zamknięty rozdział. Moim celem jest być w zespole w najbliższej przyszłości. Rozumiem jednak, że obecnie w kadrze panuje hierarchia oraz stabilność w składzie i ciężko się tam dostać. Nie martwię się jednak zbytnio, jestem pewny, że jeśli będę grał regularnie i dobrze to mam szansę znów zagrać w reprezentacji.”

PRZYBYSZE Z JAPONII

Finlandia i Japonia są do siebie trochę podobne. Oba państwa posiadają wspaniałe krajobrazy, są rozwinięte pod względem gospodarki i technologii. Mają tam śnieg i specyficzne przysmaki, a ludzie wolny czas uwielbiają spędzać w saunie. Nie można zapomnieć o jednym, bo oba te kraje razem stworzyły serial animowany dla dzieci pt. "Muminki". Jeśli chodzi o futbol w tamtejszych krajach to swoje profesjonalne ligi utworzyły w latach 90. - odpowiednio Veikkausliigę i J.League. Poziom obu lig ma duże różnice i zdecydowanie to Japończycy grają w piłkę lepiej niż Finowie. Dwukrotnie mierzyli się ze sobą w międzynarodowym sparingu, które miały miejsce w 2006 i 2009 roku i w obu z nich górą byli gracze Nipponu. Warto dodać, że piłka nożna w obydwu krajach nie jest sportem numer jeden. Do tej pory w japońskich drużynach nie występował żaden zawodnik z Finlandii, może zobaczymy ich w niedalekiej przyszłości. Za to na fińskich murawach gościła spora delegacja walecznych Samurajów, w większości na poziomie Ykkönen. W najwyższej klasie rozgrywkowej do tej pory grało czterech japońskich piłkarzy: Fugo Segawa (RoPS), Mike Havenaar (HJK Helsinki), Taiki Kagayama (Inter Turku) oraz Atomu Tanaka (HJK Helsinki). Dwa ostatnie nazwiska wciąż pozostali w Kraju Tysiąca Jezior, a reszta kopie piłkę już gdzie indziej. Od lutego zeszłego roku Fugo gra w Kanadzie, z kolei Mike w swojej ojczyźnie, gdzie wkrótce będzie strzelał gole dla zespołu z szóstej ligi japońskiej - Bombonera Gifu. Teraz przyjrzyjmy się dokładnie zawodnikom, którzy niedługo wejdą na boiska fińskiej ekstraklasy. W tym sezonie będzie ich tylko trzech, ale będzie co oglądać. To dwaj Japończycy i napastnik prosto z Brazylii, który w przeszłości grał w J3.

ATOMU TANAKA Pierwszy Japończyk, który zarejestrował się w fińskiej Veikkausliidze. W lutym 2015 roku Albirex Niigata ogłosiło transfer swojego pupilka do HJK Helsinki. Kilka miesięcy później później po podpisaniu przez niego kontraktu z helsińskim klubem, dołączył tam również Mike Havenaar. Niestety "wieżowiec" nie odnalazł się w tym klubie i odszedł. Dwa lata później Atom zebrał wszystkie możliwe puchary w Finlandii. Fińscy fani pokochali go, a na mecze do Helsinek przylatywali jego rodacy. Po dwuletnim pobycie w stołecznym klubie wrócił do Japonii i zakładał koszulkę Cerezo Osaka. Powrót małego Samuraja do ojczyzny okazał się ogromnym błędem. Przez dwa zmarnowane sezony nie stał się kluczowym zawodnikiem zespołu z różowej części Osaki i zdecydował wrócić się do poprzedniego klubu. Druga przygoda Atoma w stolicy Finlandii była podobna do poprzedniej, bowiem niedawno udało się wygrać ligę i sięgnąć po krajowych puchar. Do dzisiaj pomocnik cieszy się swoją karierą, a Finlandia stała się jego drugim domem. Mimo posiadania statusu gwiazdy tej ligi, żaden selekcjoner ani razu nie odezwał się do niego w sprawie powołania do reprezentacji Japonii na Puchar Azji, czy MŚ. Szkoda, bo to naprawdę świetny zawodnik. Pseudonim pomocnika to Astro Boy, który wziął się z jego charakterystycznej cieszynki. Po bramce zawsze leci wślizgiem na brzuchu po murawie symulując lot chłopcarobota. Postać ta pochodzi z mangi, która została stworzona przez Osamu Tezukiego siedem lat po zakończeniu II wojny światowej. Zaczęło się to w czasie gry w koszulce "Łabędzi", których jest absolutną legendą. W życiu prywatnym rysuje, wykonuje zdjęcia, podróżuje i przy okazji poznaje inne kultury. To chyba jeden z najlepszych i najciekawszych obcokrajowców w historii Veikkausliigi.

TAIKI KAGAYAMA 24 letni napastnik nigdy nie reprezentował żadnego klubu z J.League. W latach 2009-2014 szkolił się w piłkarskiej akademii w Fukushimie założonej przez JFA (Japońska Federacja Piłkarska). Później piłkę kopał podczas pobierania nauki na uniwersytecie w Kansai. Jesienią 2018 roku postanowił pożegnać się ze swoją rodziną i przyjaciółmi, wyjechał na testy do szwedzkiego GIF Sundsvall. Ostatecznie Japończyk nie podpisał z nimi umowy, ale pozostał dalej na Starym Kontynencie w poszukiwaniu nowego pracodawcy. Dopiero w kwietniu następnego roku poleciał do Finlandii. Na początku występował w drugoligowym MuSa (Musan Salama). Był tam strzelcem wyborowym i grał z Takanorim Yokochim, obaj stworzyli na boisku niezły duet. Dzięki świetnej formie strzeleckiej odszedł za darmo do KPV, co nie było dla niego dobrą decyzją. Nie radził sobie na boisku i miał spore problemy ze zdobywaniem bramek, a jego klub spadł z Veikkausliigi. Po spadku Taiki przeniósł się na zasadzie wolnego transferu do Interu Turku, który kilka miesięcy wcześniej świętował vicemistrzostwo kraju. W nowym środowisku udało mu się odbudować swoją dawną formę, ja za czasu gry w drużynie z Pori. W erze COVIDu-19 był bardzo blisko zdobycia pierwszego trofeum w karierze, czyli Suomen Cup. Niestety w finale przegrali z HJK Helsinki 2:0 i puchar ten przygarnął jego rodak - Atomu Tanaka. To jedyny Japończyk, który reprezentował więcej niż jeden zespół Veikkausliigi.

ERIKSON CARLOS To człowiek, który nigdy nie zapisał się do największych piłkarskich szkółek w Brazylii (np. Santos FC, Palmeira czy Corinthians). Pomimo wielu drużyn do wyboru, wolał on pobiegać po boiskach niższych lig. Jego CV nie było do końca atrakcyjne, ale japońskie kluby nie widziały w tym problemu i zakontraktowały go. Japońskie kluby uwielbiają ściągać takich zawodników jak on. Robią to, by podwyższyć poziom piłkarski swojego zawodnika i później za kilka groszy oddać do innego klubu. J.League to świetny przystanek dla zawodników w przygotowaniu na podbój Europy. Dokonało tego wielu Brazylijczyków, a wśród nich był Hulk, który w lipcy 2008 przeniósł się do FC Porto z Tokyo Verdy. Kwota transferu to 19 mln euro, do tego czasu jest najdrożej sprzedanym zawodnikiem w historii J2. Erikson Carlos grał trzy lata na wypożyczeniu do SC Sagamihary. Oprócz niego grało jeszcze czterech Canarinhos, pomimo takiej kolonii w klubie nie był on pierwszym wyborem trenera. Jego boiskowe miejsce zajął już Joao Gabriel, będący kompletną maszyną do strzelania bramek. Carlos natomiast, ostatecznie na poziomie J3 zagrał 17 razy, zdobył jednego gola i zanotował dwie asysty. Po rocznym pobycie w zespole z tokijskiej metropolii wrócił na chwilę do domu i czekał na oferty. W marcu 2019 roku napastnik podpisał kontrakt z HIFK. Na początku miał okazję współpracować na boisku z pomocnikiem Toro, z którym poznali się wcześniej w Japonii. W kolejnym sezonie nie pograł zbyt dużo, z powodu kontuzji więzadeł krzyżowych, a jego kolega odszedł na wypożyczenie do FF Jaro i tam pozostaje do dziś. Mimo leczenia urazu Brazylijczyk jest nadal czołową postacią stołecznego klubu. Dwa tygodnie po noworocznej zabawie Tiquinho (bo taki nosi przydomek) wraz ze swoją żoną świętowali narodziny pierwszego dziecka. Wygląda na to, że jest bardzo szczęśliwy ze swojego pobytu w Helsinkach i nie zamierza nigdzie wyjeżdżać. Na koniec tekstu pozostaje życzyć im, by zbierali dobre występy i oczywiście ładowali jak najwięcej goli... i jeszcze zero kontuzji. Ganbare!

„

IT’S A DEVELOPMENT LEAGUE

Veikkausliiga to wciąż dla postronnych obserwatorów podróż w nieznane. O jej specyfice można byłoby tworzyć kilka obszernych artykułów, o najbardziej frapujące rzeczy udało się zapytać jednego z czołowych fińskich dziennikarzy sportowych—Ari’ego Virtanena, pracującego na co dzień dla Helsingit Sanomat.

Jak Pana zdaniem wygląda Veikkausliiga na tle innych europejskich lig? Czy różnica pomiędzy Szwecją lub Norwegią jest wciąż spora? Ari Virtanen (Helsingin Sanomat): Veikkausliiga jest małą ligą, ale ma dobry status w kraju i być może ma również stosunkową dobrą frekwencję i grupę obserwatorów w porównaniu z innymi małymi ligami. Nadal istnieje jednak różnica w porównaniu z innymi ligami nordyckimi. Finansowo kluby Veikkausliigi nie mają takich możliwości, jak te szwedzkie i norweskie. Myślę, że dobrym miernikiem są rankingi klubowe UEFA. Wystarczy popatrzeć, w jakich miejscach znajdują się kluby z Finlandii, a gdzie swe miejsce mają Szwedzi i Norwegowie. Skąd wzięły się wpływy technicznej gry, jaką na codzień można oglądać w Finlandii? Co niekoniecznie ma miejsce w innych ligach północnoeuropejskich. AV: Być może techniczny i taktyczny nacisk podczas gry ma swoje poważne źródła. Przede wszystkim na poziomie podstawowym położono duży nacisk na rozwijanie umiejętności poszczególnych zawodników, a także ostatnio na grę z większym posiadaniem piłki. W kraju jest kilka drużyn młodzieżowych, rywalizujących na podobnym poziomie z większymi europejskimi klubami w tych kategoriach wiekowych. Dodatkowo w Veikkausliidze było pokolenie trenerów, które kładło nacisk na techniczne i taktyczne elementy gry. Należy też pamiętać o wpływach zagranicznych trenerów na grę w lidze fińskiej, ostatnio dobrym przykładem jest Jose Riveiro, który wpłynął na sposób gry w HJK i Interze.

Veikkausliiga ma za sobą burzliwą historię związaną z korupcją. Czy mowa tu o pojedynczych przypadkach działań niezgodnych z prawem? Czy jest to historia na szeroką, ogólnokrajową skalę, jak to miało miejsce w Polsce? AV: Były indywidualne przypadki, które w większości zaaranżowane były przez osoby z zagranicy. AC Allianssi (nieistniejący już klub z miasta Vantaa) w 2005 roku było własnością belgijsko-chińskich przedstawicieli. W 2011 roku sprawą dotycząco ustawiania w RoPS zajmował się Wilson Perumal z Singapuru. Perumal wpłynął również na ostateczny upadek Tampere United, które od tego czasu powróciło jako zespół napędzany przez swoich fanów. Ostatnio jednak tak dużych problemów z korupcją nie było.

Jak ocenia Pan rozwój Veikkausliigi w ostatnich 10 latach? Czy liga staje się coraz atrakcyjniejsza dla potencjalnego widza? Czy są to w ogóle rozgrywki, którymi da się zainteresować postronnych? AV: Veikkausliiga rozwija się powoli. Obecnie jest kilka lepszych stadionów, a w przyszłości będzie ich więcej. Za kilka lat Ilves będzie miało nowy obiekt. Także miasto Espoo ma w planach budowę stadionu, na którym będzie grała FC Honka. Od dawna istniały również plany stadionów w Lahti i Kuopio. Moim zdaniem Stadin derby pomiędzy HJK i HIFK to mecz, który potencjalnie może zainteresować osoby postronne. Czuć w tym spotkaniu dobre europejskie derbowe starcie. Jak wygląda sprawa przyznawania licencji na grę w najwyższej klasie rozgrywkowej? Czy były w ostatnich latach problemy z osiągnięciem wymagań komisji licencyjnej? AV: To długi temat. Kluby muszą spełnić określone wymagania, aby uzyskać licencję na grę, np.. w Veikkausliidze. Nie mogą mieć na przykład zaległości w wypłacanych pensjach. Niektóre kluby w przeszłości nie spełniały wszystkich wymagań.

Futbol kobiecy to w Polsce wciąż temat do sporych dyskusji oraz dużego dystansu społeczeństwa, na szczęście granica ta powoli się zaciera. Wszystko to również dzięki karierom takich piłkarek, jak Kiedrzynek, Pajor czy Dudek. Jak w Finlandii traktuje się kobiecą piłkę nożną? Jak można scharakteryzować siłę tej ligi oraz ile w kontekście rozwoju dało odświeżenie loga, zmiana nazwy i pozyskanie głośnego sponsora (Subway)? AV: Kobieca piłka nożna w Finlandii cały czas się rozwija. Rośnie liczba dziewcząt i kobiet grających w piłkę nożną. Jednak jest jeszcze długa droga do sytuacji, by Kansallinen Liiga była ligą zawodową. Nowy brand to krok w tym kierunku. Dużo dyskutowano o równości w sporcie, a ostatnio także o równości w mediach sportowych. Państwowy nadawca Yle postanowił dążyć do równości w swoich wiadomościach sportowych, taką samą decyzję podjęła również szwedzkojęzyczna gazeta Hufvudstadsbladet. Na dłuższą metę pomoże to kobiecemu sportowi i piłce nożnej. Forsell w Koronie, Stali Mielec, Toivio w Bruk Bet Termalice i Ivanov w Warcie Poznań. Finowie do Ekstraklasy często trafiają do beniaminków, bądź klubów zamieszanych w walkę o utrzymanie. Czy taki kierunek to perspektywa większego rozwoju niż walka o czołowe lokaty w Finlandii? Jak Finowie postrzegają polską ligę, jako piłkarski zaścianek czy perspektywę wybicia do lepszych rozgrywek? AV: Generalnie myślę, że to dobry znak, że polskie kluby interesują się fińskimi zawodnikami, nieważne, jaki mają status w kraju. Być może polskie kluby, które stać na kupowanie piłkarzy za granicą, mogą sobie pozwolić na kupowanie zawodników z bardziej ustabilizowanych krajów piłkarskich niż Finlandia. Obecnie wydaje się, że Polska nie jest idealnym kierunkiem dla fińskich graczy, którzy chcą budować swą przyszłość. Wygląda na to, że ciężko jest awansować z Polski do lepszy lig. Również lepsza perspektywa fińskiej piłki nożnej może pozwolić na wybór innych destynacji, jak Holandia, Włochy, czy Niemcy. Jeśli chodzi o szanse Petteriego Forsella w drużynie narodowej, przykro to mówić, ale są raczej małe. Nie do końca wpisuje się on w obecną formułę drużyny narodowej. Pokazuje to też fakt, jak rzadko występował w drużynie od 2019 roku. Myślę, że Albin Granlund ma znacznie większe szanse, aby znaleźć się w kadrze na Euro 2020.

Specyfika ligi fińskiej dotyka również kwestii transferowych. Czy nie jest problemem, również w kontekście zbilansowanego rozwoju, jak i występów w Europejskich Pucharach, fakt, że kadry drużyn nie są stabilne przez cały sezon lub chociaż jego połowę? Roszada piłkarzy oraz krótkoterminowe kontrakty często są jedyną opcją dla fińskich klubów, ale nie powodują też gigantycznego bólu głowy? AV: To może być jakiś problem. Ale myślę, że fińskie kluby są dobrze przyzwyczajonego do takich warunków. Można to również uznać za pewną zaletę. Kluby mają możliwość zwabienia niektórych graczy do Veikkausliigi ze względu na inny system gry i terminarz.

Gracze z Afryki to znaczna grupa wśród zawodników całej ligi. Jak działa scouting klubów w krajach afrykańskich? To szeroka siatka ludzi zatrudniona bezpośrednio w klubach, czy korzystanie z ofert oraz propozycji od wszelkich agencji managerskich? AV: Kluby mają kilka siatek scoutingowych w Afryce. W Finlandii było kilku agentów, którzy specjalizowali się w obserwacjach z Afryki. Potem oczywiście kluby otrzymują propozycje od różnych agencji managerskich. Jak długo na krajowym podwórku może trwać dominacja HJK? Czy istnieje jakaś siła wśród fińskich klubów mająca perspektywę wyrównanej walki ze stołecznymi przez kilka sezonów? AV: Myślę, że HJK nie dominuje od roku 2014. W końcu stracili mistrzostwo w 2015 i 2016 roku. W 2017 i 2018 udało im się odzyskać tron, ale było to spowodowane również brakiem konkurencji. W 2019 roku wypadli słabo. Rok temu znowu udało im się wygrać, ale mimo wszystko była to dość zacięta kampania. Moim zdaniem dominacja oznacza serię mistrzostw, a ostatniej nie mieli takiej. Co roku są oczywiście jednymi z głównych faworytów. W zeszłym roku budowali drużynę, aby sięgnąć po mistrzostwo, ponieważ najważniejsze było zwycięstwo ze względu na nowe europejskie rozgrywki. Chodzi oczywiście o to, że HJK ma o wiele większe szanse na rozegranie jesienią spotkań w europejskich pucharach niż w poprzednich sezonach.

Polityka gry młodzieżą, to cecha, którą wyróżnia się wśród pozostałych w szczególności Ilves. Czy Rysie w najbliższych latach mogą zobaczyć efekty swej pracy? Czy mimo wszystko w dłuższej perspektywie liczyć się będzie ewentualny zarobek na zawodnikach? AV: Ilves dostrzega już korzyści płynące z ich dobrego rozwoju młodzieżowej piłki nożnej. Tak jak ostatnio, kiedy sprzedali Naatana Skyttę oraz Maksima Stjopina. Na tych dwóch transakcjach zarobili znaczną sumę pieniędzy. Ale także na dłuższą metę ta polityka przynosi korzyści. Obecnie są dużym klubem sportowym, zajmującym się dziecięcymi sportami w Tampere. SJK to interesujący przykład ze względu na duży zasób finansowy, dobrą kadrę piłkarską oraz zaplecze. Mimo wszystko, poza historycznym mistrzostwem, nie potrafią grać na miarę swoich możliwości. Czy jest jakiś konkretny powód tak słabej dyspozycji? Czy według Pana to czysta piłkarska klątwa? AV: Nie ma tam klątwy. Nastąpiło trochę niechlujne zarządzanie. Musimy pamiętać, że jest to wciąż bardzo młoda organizacja i musi znaleźć najlepszy sposób na funkcjonowanie. Teraz mają trenera z doświadczeniem w tym zakresie, pochodzącego z tego rejonu, więc może to być dobre połączenie. Co złego stało się z RoPS na przestrzeni ostatnich lat? Jak duży wpływ na kiepską dyspozycję miały finanse, jeszcze bardziej przetrzebione przez pandemię? Czy Laponia straci niedługo swego przedstawiciela na dwóch najwyższych poziomach rozgrywek na dłużej? AV: RoPS ma kłopoty finansowe. Problemy wzrosły, gdy zyski z ich sali Bingo dramatycznie spadły po wprowadzonym zakazie palenia w środku. To generowało dla klubu setki tysięcy euro rocznie. Obecnie klub nie ma już tej sali Bingo. Nadal próbują znaleźć stabilny model biznesowy. I wciąż istnieje tak duże wsparcie dla klubu w Laponii, że RoPS nie zniknie.

Jak opisałby Pan lub scharakteryzował w kilku słowach lub krótkim haslem Veikkausliigę? AV: To liga rozwoju. Liga, w której nadal istnieje pewien rodzaj romantyzmu niższej ligi, ze względu na jej status na poziomie europejskim. To także liga, w której pielęgnuje się przyszłych kultowych bohaterów i klubowe legendy. Takich jak: Alfredo Morelos, Teemu Pukki, Perparim Hetemaj, Teemu Tainio, Jonatan Johansson, Jussi Jääskeläinen, Hannu Tihinen, Sami Hyypiä i oczywiście Jari Litmanen.

Jak na nastroje fińskich kibiców wpłynęła bolesna porażka z Polakami w meczu towarzyskim? Jakie oczekiwania są wobec Huuhkajat względem zbliżających się Mistrzostw Europy? Czy mocno w głowach gości temat awansu z grupy? AV: Och, ta porażka nie wpłynęła na nastroje fanów. W końcu to był mecz towarzyski. Myślę, że awans do play-off’ów byłby lepszym wynikiem niż oczekiwania, natomiast wynikiem poniżej oczekiwań byłoby zdobycie 0-1 punktów w fazie grupowej. Oczywiście robią wszystko, co w ich mocy, aby odnieść jak największy sukces w turnieju. Myślę, że nie jest niemożliwe, zdobycie, powiedzmy 4 punktów w grupie, ale mogliby również wrócić do domu z zerową zdobyczą.

ARI VIRTANEN # Dziennikarz Helsingin Sanomat # Autor dwóch piłkarskich książek:

„Matkani fuutajaksi” oraz „Oi, Suomi on!” # Piłkarski pisarz roku 2018 # Autor znakomitych wywiadów i rozmów m.in. z Ronim Peiponenem, Eero Markkanenem

ESTOŃCZYCY W FINLANDII

W trakcie istnienia Veikkausliigi, przewinęło się przez nią ponad 50 piłkarzy z Estonii. Jednak tylko trzem udało się zdobyć mistrzostwo Finlandii. To właśnie nim poświęcony jest poniższy tekst.

Sergei Terehhov

(FC Haka, sezon 2004)

Do Finlandii trafił latem 2002 roku z norweskiego SK Brann. Kilka tygodni po przybyciu do „Kraju Muminków”, sięgnął z nowym klubem po krajowy puchar. W dwóch pierwszych sezonach Haka z Terehhovem w składzie dwukrotnie zajęła 3. miejsce w lidze. Przełom nastąpił w kampanii 2004. Klub z Valkeakoski zdobył wówczas mistrzostwo z ponad dziesięciopunktową przewagą nad drugim AC Allianssi. Estoński skrzydłowy był ważną postacią drużyny. Grał regularnie, prawie zawsze od pierwszej minuty. Strzelił również dwa gole. Po udanym sezonie Terehhov przeniósł się do Szynniku Jarosław, wówczas klubu rosyjskiej ekstraklasy. W Rosji nie poradził sobie jednak najlepiej i po ponad półtora roku wrócił nad Zatokę Fińską. W sierpniu 2007 roku został zawodnikiem Honki. W nadmorskim Espoo spędził zaledwie kilka miesięcy i po zakończeniu rozgrywek zdecydował się na powrót do ojczyzny, gdzie związał się z TVMK Tallin. W Estonii pozostał już do końca swojej kariery, którą zakończył jako zawodnik Nõmme Kalju.

Ats Purje

(Inter Turku, sezon 2008 i KuPS, sezon 2019) Do Finlandii trafił przed rozpoczęciem sezonu 2008, gdy po udanej kampanii zamienił Levadię Tallin na Inter Turku. Już w pierwszym roku gry dla „NiebieskoCzarnych” zdobył mistrzostwo. Strzelił siedem goli i był ważną częścią drużyny, która po raz pierwszy w historii wygrała ligę. Po zakończeniu następnego sezonu, w którym Inter wygrał krajowy puchar, Purje wyjechał na Cypr. Na wyspie Afrodyty spędził niecałe dwa sezony i wrócił do Finlandii. Zimą 2012 roku został zawodnikiem KuPS. W drużynie z Kupio został na następne trzy sezony, w trakcie których strzelił trzydzieści goli. Po wygaśnięciu kontraktu na początku 2015 roku, Purje wrócił do Estonii, gdzie związał się z Nõmme Kalju. Po dwóch udanych sezonach w barwach „Różowych Panter” Purje wrócił do KuPS. Kampania 2017 była dla estońskiego napastnika szczególnie udana. Strzelił w trakcie jej trwania dziewięć goli, a „Żółto-Czarni” wywalczyli wicemistrzostwo. W międzyczasie Estończyk stał się ulubieńcem kibiców, którzy chwalili go za jego przywiązanie do barw oraz postawę na boisku. W sezonie 2018 KuPS zajęło ostatnie miejsce na podium, za to w następnym roku sięgnęło po upragnione mistrzostwo, do którego zdobycia, Purje mocno się przyczynił. Ze względu na kontuzje ominęło go ponad dziesięć spotkań, ale gdy już pojawiał się boisku, często był zamieszany w akcje dające gole. Kampania 2020 była dla klubu z Kuopio dużym rozczarowaniem. „Żółto-Czarni” zajęli na koniec sezonu 3. miejsce. Sam Purje nie grał regularnie i jego pozycja w zespole nie była już tak mocna jak kiedyś. Jeszcze przed zakończeniem rozgrywek 68-krotny reprezentant Estonii ogłosił, że wraz z nowym rokiem wróci do kraju. Tak też się stało. Doświadczony napastnik podpisał na początku obecnego roku kontrakt z drugoligową JK Tallinną Kalev. Równocześnie zajmuje stanowisko asystenta trenera rezerw. Kibice KuPS ciepło pożegnali Estończyka w jego ostatnim meczu dla drużyny. Nie powinno to nikogo specjalnie dziwić, bo 35 latek to bez wątpienia jedna z najważniejszych postaci klubu ostatnich lat. Jest również obcokrajowcem, który rozegrał najwięcej spotkań w żółto-czarnych barwach. Purje to prostu najlepszy estoński piłkarz, który kiedykolwiek występował w Veikkausliidze.

Mihkel Aksalu (SJK, sezon 2015) Mihkel Aksalu trafił do drugoligowego wówczas SJK wiosną 2013 roku. Miał już za sobą nieudany wyjazd na zapleczu Premier League oraz kilka lat regularnej gry we Florze Tallin. Jego przyjście na zaplecze fińskiej ekstraklasy było dość dużym zaskoczeniem. SJK w sezonie 2013 wygrało drugą ligę i uzyskało promocję do elity. Sam Aksalu był pewnym punktem w bramce. W 25 spotkaniach aż 14 razy zachowywał czyste konto. W kolejnym roku klub z Seinäjoki zaskoczył wszystkich i jako beniaminek skończył sezon na 4. miejscu, dającym prawo gry w europejskich pucharach. Estoński bramkarz ponownie był ważną postacią drużyny. Zachował tyle samo czystych kont co rok wcześniej. W kampanii 2015 doszło do jeszcze większej niespodzianki. SJK z Mihkelem Aksalu, zaledwie siedem lat po założeniu klubu, zdobyło mistrzostwo Finlandii! W historycznym sezonie estoński bramkarz zagrał szesnaście spotkań na „zero” z tyłu. Kolejne lata nie były już tak udane dla popularnych „Kerho”, którzy z jednej z czołowych ekip ligi stali się typowym średniakiem. Aksalu wciąż jednak prezentował się bardzo solidnie. Należał do grona najlepszych bramkarzy Veikkausliigi. Wraz z rozpoczęciem sezonu 2016 zaczął również pełnić rolę kapitana SJK. Wszystko odmieniło się jednak w 2018 roku. Aksalu rozegrał w trakcie sezonu kilka gorszych spotkań z rzędu i szansę gry dostał Jesse Öst. Fin prezentował się przyzwoicie, przez co ówczesny trener Aleksey Eremenko zaczął rotować obsadą bramki. Sytuacja powtórzyła się również w kolejnym sezonie, który jak później się okazało, był ostatnim dla Aksalu w Seinäjoki. Po odejściu z SJK Aksalu przez ponad rok pozostawał bez klubu. Dopiero przed rozpoczęciem sezonu 2021 związał się kontraktem z obecnym wicemistrzem Estonii – Paide Linnameeskond. W „Estońskiej Barcelonie” gra regularnie. Dyryguje linią obrony i wydaje się, że powoli wraca do formy sprzed lat.

źródło: alchetron.com

źródło: veikkausliiga.com

źródło: yle.fi

Rozgrywki zainaugurowane w roku 1955 dla wszystkich klubów zarejestrowanych w Fińskim Związku Piłki Nożnej. Modelem, na którym się wzorowano był angielski FA Cup. Niestety fiński puchar nigdy nie był zaskakujący, często z przewidywalnymi zwycięzcami w gronie klubów z Veikkausliigi. Najwięcej tytułów na swoim koncie ma HJK, które po puchar sięgało aż czternastokrotnie (również w sezonie 2020). Nigdy nie zyskał wielkiej popularności w kraju, od początku był również krytykowany m.in. za zbyt duże obciążenie dla piłkarzy oraz słabą promocję ze strony organizatorów.

FORMAT Największą w historii reformę rozgrywki przeszły w roku 2017. Dzisiaj Suomen Cup ma formę fazy grupowej podzielonej na poziom ligowy zespołów. I tak oddzielnie mecze w ramach swoich grup rozgrywają przedstawiciele Veikkausliigi, Ykkonen oraz Kakkonen. W 1/8 finału grają najlepsi w fazach grupowych, a następnie rundą eliminacji docieramy do finału.

Wraz z powołaniem nowej formuły rozgrywek zrezygnowano z Pucharu Ligi (Liiga Cup), który istniał w Finlandii od roku 1994. Organizatorem pucharu była Veikkausliiga, wszystko odbywało się na zasadach Fińskiego Związku Piłki Nożnej, z pewnymi wyjątkami, np. od roku 2006 możliwe było przeprowadzenie pięciu zmian.

Data założenia: 2002 Trofea: Mistrzostwo: Vicemistrzostwo: Puchar Finlandii: -

NIE DAĆ PLAMY Osiem lat nie widzieliśmy Oulu na poziomie Veikkausliigi, to szmat czasu, ale mówimy o klubie bardzo młodym. Może więc warto na salony wchodzić powoli? Bo niewiele dał pośpiech w przypadku SJK, które bywa przeciętne pomimo swoich możliwości. Jeszcze przed dwoma laty Oulu miało swój najgorszy sezon na zapleczu, od momentu spadku do drugiej ligi. Teraz wykrzesali pierwsze miejsce w bratobójczym pojedynku z KTP i awansowali do elity. Mówimy o ekipie mocno ustabilizowanej na poziomie Ykkönen, w której nie uda się znaleźć na szybko wielkiej gwiazdy i odznaczającego się elementu. Nie było strzelca wyborowego, a najwięcej goli zanotował Aapo Heikkilä, mając ich na koncie dziewięć. Ofensywa Oulu to zaledwie czwarta pozycja w lidze, na dodatek ex aequo z trzema innymi drużynami. W transferach szukano przede wszystkim poszerzenia kadry na wszystkich pozycjach. Bacznie rozglądano się na drugoligowym rynku, pozyskując stamtąd zdecydowaną większość piłkarzy. Nie bez znaczenia w budowie zespołu będzie tu jednak doświadczenie Rafinhi, który może i ma 38 lat na karku, ale swym doświadczeniem z lepszych lig europejskich jest sporym mentorem dla kolegów. Jyrki Ahola nie stracił najmocniejszych ogniw (można podciągnąć do tej klasyfikacji ewentualnie Loorentsa Hertsiego), nie pozyskał też wielkich nazwisk… ten spokój i stabilizacja mają Oulu dać szansę walki o utrzymanie i na pewno to beniaminek mający na to większe szanse. Poprawić trzeba jednak i to znacznie skuteczność oraz dyspozycję w ataku.

Z klubu odeszli: Jusif Ali (HIFK), Alexander Jibrin (OTP), Samuli Leppälä (JS Hercules), Loorents Hertsi (FC Lahti), Tommi Lindholm (OTP), Daniel Rantanen (PK-35), Sami Karjalainen (JS Hercules), Kristian Henolainen (JS Hercules), Christian Bohui (JS Hercules), Jere Aallikko (OTP), Juho Mäkelä (bez klubu), Kaapo Kemilä (bez klubu), Samuel Kurttila (bez klubu)

Imię i nazwisko

Pozycja

Juhani Pennanen

Kraj

Wiek

Mecze / gole *

Poprzedni klub

22/0

OPS

Juuso Särkelä

0/0

OLS

Yann Fillion

0/0

Ekenäs IF

Aapo Kuivila

0/0

SJK II

Miika Koskela

0/0

OLS

Roger Bonet „Ruxi”

2/0

FC KTP

Lassi Nurmos

37/0

PS Kemi Kings

Rafinha

208/17

HJK Helsinki

Joona Lohela

0/0

OLS U19

Henrik Ölander

26/0

RoPS

Jarkko Hurme

202/3

KPV

Anselmi Nurmela

29/1

FC Flora Tallinn (EST)

Obed Malolo

89/1

RoPS

Severi Kähkönen

0/0

FF Jaro

Diego Diz

0/0

FC Samtredia (GEO)

Jere Kallinen

0/0

OLS U19

Otso Liimatta

0/0

Tervarit Juniorit

Lasse Ikonen

0/0

OLS

Nestori Kekonen

0/0

OLS U19

Samu Alanko

27/2

VPS

Fareed Sadat

39/3

MuSa

Niklas Jokelainen

38/4

RoPS

David Popa

0/0

AC Kajaani

Aapo Heikkilä

37/2

RoPS

Nikolas Saira

21/0

HIFK

Kevin Larsson

28/0

HIFK

Veikkausliiga Ykkönen Kakkonen

...

GWIAZDA RAFINHA 38 lat na karku i Brazylijczyk może być najważniejszym ogniwem w Oulu. Beniaminek ma niewiele doświadczenia w grze na najwyższym poziomie, a Rafinha takowy zapewnia. Prawy defensor to nie tylko czterokrotny Mistrz Finlandii, ale również zdobywca tego tytułu w Belgii, w koszulce Gentu. Wiek stworzył jednak nową opcję dla obrońcy i coraz częściej Rafinha ląduje na środku obrony, co zdaje się być dobrym rozwiązaniem dla piłkarza, jak i zespołu.

TRENER Jyrki Ahola (49 lat) w klubie od: 01.01.2020 Dla 49 latka praca w regionie Ostrobotnii Północnej to pierwsza samodzielna próba na trenerskiej ławce. Choć doświadczenie ma dość niewielkie, bo był tylko asystentem Mikko Mannili w HJK, w latach 2018/2019, to szybko dał Oulu awans do elity. Idealnie poukładał zespół, choć bolączką może być skuteczna ofensywa. Teraz może brakować czasu na potknięcia, ale kadra nie jest wydatnie osłabiona.

Przewidywana jedenastka (1-4-2-3-1)

#1 Juhani Pennanen

#5 Lassi Nurmos #11 Rafinha #4 Roger Bonet #16 Henrik Ölander

#8 Obed Malolo #6 Anselmi Nurmela #23 Nikolas Saira #14 Diego Diz #21 Aapo Heikkilä

#10 Fareed Sadat

5 4

11 1

RAATIN STADION Pojemność: 4392 miejsc Rok otwarcia: 1953 (renowacja: 2009-2011)

Data założenia: 1934 Trofea: Mistrzostwo: 1960, 1962, 1965, 1977, 1995, 1998, 1999, 2000, 2004 Vicemistrzostwo: 2003, 2007

Puchar Finlandii: 1955, 1959, 1960, 1963, 1969, 1977, 1982, 1985, 1988, 1997, 2002, 2005

CZAS NA WIĘCEJ? Haka zdołała przed rokiem wywalczyć utrzymanie w Veikkausliidze, to zdecydowanie cel minimum dla klubu z taką historią oraz możliwościami. Pomimo kilku słabszych momentów podopiecznych Teemu Tainio oraz zawodu ze strony doświadczonych graczy znów zagrają w elicie. Apetyt rośnie w miarę jedzenia i chciałoby się w końcu Valkeakoski w grze o najwyższe cele…

Zadanie to jednak nie będzie takie proste, biorąc pod uwagę utratę kilku piłkarzy. Najwięcej straci siła środka pola oraz mental w szatni, po odejściu ikony oraz kapitana, jakim stał się tam już Anton Popovitch. Dużo większe będą również oczekiwania wobec Salomo Ojali, któremu ciężko było złapać formę po drobnych urazach, męczących go przed rokiem. Grę obronną będzie można już na stałe zbudować wokół ściąganego latem Dominikańczyka—Luiyi de Lucasa, który okazał się kapitalnym wzmocnieniem. Koniec również z eksperymentami w obsadzie bramki, bo w całej lidze, poza RoPS mieli najsłabiej obsadzoną tę strefę boiska. Teraz doświadczenie to podstawa, a wraz z nim przyjdzie jakość, bo to gwarantuje 37-letni już Mika Hilander, który dotychczas grał w koszulce Ilves Tampere. Przewidywania w kontekście Haki bywają dość bezpieczne, bo ruchy do klubu nie robią wielkiego wrażenia. Nie jest to jednak również najsłabszy zespół w stawce, ale czy można od razu zakładać bezpieczne miejsce?

Z klubu odeszli: Eero Markkanen (Orange County S.C., USA), Jonni Thusberg (HJS), Anton Popovitch (KuPS), Akseli Lehtojuuri (IF Gnistan), Saibou Keita (bez klubu), Ville-Valtteri Starck (bez klubu), Michael Hartmann (Oskarhamns AIK, Szwecja), Joonas Immonen (bez klubu) Jonas Häkkinen (Cork City, Irlandia), Medo (bez klubu)

Imię i nazwisko

Pozycja

Mika Hilander

Kraj

Wiek

Mecze / gole *

Poprzedni klub

251/0

Ilves Tampere

Aatu Hakala

0/0

IF Gnistan

Kalle Kohonen

0/0

wychowanek

Jami Kyöstilä

21/0

FC Hämeenlinna

Niklas Friberg

54/1

TPS

Eero-Matti Auvinen

61/2

FC Jazz

Luiyi de Lucas

9/1

CD Izarra (ESP)

Seth Saarinen

12/0

Klubi 04

Henri Malundama

22/1

Ilves Tampere

Topias Listo

0/0

wychowanek

Ndukaku Alison

46/4

Sheikh Russel KC (BGD)

Jacob Bushue

20/0

Ekenäs IF

Tino Purme

21/1

Nurmijärvi

Janne-Pekka Laine

10/0

Ilves Tampere

Maximus Tainio

14/0

Tottenham U23 (ENG)

Youri Loen

0/0

Doxa Dramas (GRE)

Antto Hilska

98/11

Ilves Tampere

Hussein Mohamed

3/0

AC Kajaani

Samuel Chidi

19/3

FC Legirus

Jesse Huhtala

2/0

HJS

Oiva Laaksonen

0/0

wychowanek

Salomo Ojala

21/6

TPV

Leevi Antinaho

2/0

Ilves U19

Ishmael Yartey

13/6

Hetten FC (KSA)

Aleksandar Vucenovic

0/0

SFK Sered (SVK)

Andrija Bosnjak

0/0

SV Wacker Burghausen (GER)

Veikkausliiga Ykkönen Kakkonen

...

GWIAZDA JACOB BUSHUE Po sprzedaży Popovitcha do KuPS wydaje się, że to właśnie Amerykanin może być największym atutem Haki w środku pola. Kapitan zespołu w USA zagrał najwyżej na poziomie USL Championship, w koszulce Saint Louis FC. Od kwietnia 2017 roku krok po kroku przebijał się w Finlandii do najwyższej klasy rozgrywkowej. Nie jest to typ zawodnika gwarantującego bramki i asysty, ale z pewnością pozostawi na boisku serce. Amerykanin z Loenem mogą stworzyć niezwykle mocny środek pola.

TRENER Teemu Tainio (41 lat) w klubie od: 01.01.2019 Jako pierwszy trener Haki debiutował w roku 2019 i na poziomie drugoligowym zdeklasował rywali. Po awansie tak kolorowo już nie było i ekipa z Valkeakoski miewała spore kłopoty z osiąganymi wynikami. Beniaminek utrzymał się w lidze, mimo słabej dyspozycji gwiazd. Tainio ratował sytuację zatrudniając m.in. Samiego Hyypię. Cele Haki są jednak znacznie wyższe niż utrzymanie, więc Teemu musi rozwijać swoje trenerskie skrzydła dalej.

Przewidywana jedenastka (1-3-4-3)

#1 Mika Hilander

#5 Luiyi de Lucas #4 Eero-Matti Auvinen #3 Niklas Friberg

#2 Jami Kyöstilä #6 Jacob Bushue #27 Youri Loen #20 Henri Malundama

#10 Samuel Chidi #23 Salomo Ojala #7 Antto Hilska

TEHTAAN KENTTÄ Pojemność: 3516 miejsc Rok otwarcia: 1934

Data założenia: 17.11.1975 Trofea: Mistrzostwo: Vicemistrzostwo: 2008, 2009, 2013 Puchar Finlandii: 2012

NIEWYCZERPALNA FORMUŁA? Klub z Espoo rozpoczyna swój kolejny rozdział pod wodzą Vesy Vasary i znów mówimy o teamie gotowym do walki o ligowe podium. Czwarta lokata ponownie pozostawiła spory niedosyt wśród działaczy i fanów, należy więc uderzyć w medale. Wielkim problemem stanie się roszada w formacji ofensywnej, z które odszedł Borjas Martin będący ikoną ostatnich lat. Mimo wszystko Honka zrobiła ogromne wrażenie i załatała dziurę ściągając króla strzelców Ykkonen w roku 2020 — Darrena Smitha. Piłkarz rodem z RPA to jednak wciąż nieobyty do końca z fińską piłką gracz. Udało się także utrzymać w klubie Dongou, co jeszcze na początku marca było kwestią wątpliwą. Ostatecznie ostatnie mecze pucharowe oraz sparingowe pokazały, że jego współpraca ze Smithem może być niezwykle owocna i nabiera wyraźnych kształtów. Z jednej strony mocna stabilizacja, z tylko trzema nowymi zawodnikami (nie licząc wychowanków), ale jednak trochę świeżości w takim projekcie należy wprowadzić. Honka może mieć spore kłopoty szczególnie w linii pomocy, bo nie załatano dziury po Javim Hervasie. Niestety nadal brakuje łatki w miejscu, które opuścił Robert Ivanov, czyli jakby nie spojrzeć klucz gry obronnej od trzeciej ligi, aż do Veikkausliigi.

Ciężko bić na alarm w kontekście Espoo, tym bardziej z tak drobiazgowym trenerem… niemniej, Puchar Finlandii już pokazał, że to może być ciężki rok, bo młodzi gracze z Pallohonki zdają się być niewystarczający na wyższy poziom. Kluczem będzie łapanie zwycięstw w wyrównanych meczach, bo to nie udawało się w sezonie 2020 i stąd aż 10 remisów na koncie.

Imię i nazwisko

Pozycja

Tim Murray

Kraj

Wiek

Mecze / gole *

Poprzedni klub

69/0

Ekenäs IF

Otto Huuhtanen

1/0

HIFK

Tapio Heikkilä

171/13

Sandnes Ulf (NOR)

Henri Aalto

233/10

VfB Oldenburg (GER)

Jonas Levänen

108/4

VPS

Konsta Rasimus

153/5

Pallokerho-35

Rui Modesto

3/0

Vitoria FC U23 (POR)

Nasiru Banahene

13/2

MTK Budapest (HUN)

Dani Hatakka

144/5

SJK Seinäjoki

Edmund Arko-Mensah

17/0

Legon Cities FC (GHA)

Matias Rale

0/0

wychowanek

Ville Koski

1/0

wychowanek

Jerry Voutilainen

197/7

VPS

Lucas Kaufmann

106/13

HJK Helsinki

Otto Ollikainen

1/0

Klubi 04

Duarte Tammilehto

178/6

FC Lahti

Otso Koskinen

0/0

wychowanek

Niklas Pyyhtiä

18/1

TPS

Jean-Marie Dongou

13/7

CD Lugo (ESP)

Juan Alegria

6/0

Tolima U20 (COL)

Demba Savage

263/76

BB Erzurumspor (TUR)

Darren Smith

0/0

Ekenäs IF

Niilo Saarikivi

2/0

wychowanek

Z klubu odeszli: Borjas Martin (Club Valencia, Malediwy), Rasmus Leislahti (Ilves), Markus Uusitalo (HIFK, wypożyczenie), Javi Hervas (FC Lahti), Macoumba Kandji (bez klubu), Mohammed Adams (RoPS, wypożyczenie)

Veikkausliiga Ykkönen Kakkonen

...

GWIAZDA TIM MURRAY Amerykański bramkarz w Espoo to gwiazda tej formacji w całej Veikkausliidze, do tego stopnia, że z rolą rezerwowych nie zgadzali się przy nim utalentowani bramkarze (tacy jak Uusitalo). 33 latek nigdy nie zadebiutował w MLS, a prawdziwą karierę zaczął w Finlandii, gdy trafił do Ekenäs IF. To klub, z którego bardzo często zawodnicy trafiają do Veikkausliigi i tak było w tym przypadku. Odkąd zawitał do Espoo w 106 meczach przepuścił tylko 96 bramek i wielokrotnie ratował kolegom skórę. Najlepszy bramkarz ligi w roku 2020!

TRENER Vesa Vasara (44 lata) w klubie od: 01.01.2017 Karierę trenerską zaczynał już w 2009 prowadząc Pallohonkę (rezerwy Honki) w trzeciej lidze. W 2012 roku zaczął długą i owocną współpracę z Miką Lehkosuo, stając się jego asystentem zarówno w Honce, jak i HJK. To ten duet był podwaliną do ostatnich triumfów ekipy z Espoo (vicemistrzostwa oraz krajowego pucharu). W Honce zapisał ogromną część swojej kariery trenerskiej i staje się powoli jego ikoną. Jego podopieczni mogą pochwalić się w szczególności znakomitą organizacją gry defensywnej. Projekt Vasary trwa dalej, naznaczony niezwykłym spojrzeniem na wszelkie drobiazgi.

Przewidywana jedenastka (1-3-4-3)

#13 Tim Murray

#26 Dani Hatakka #3 Tapio Heikkilä #16 Konsta Rasimus

#8 Demba Savage #33 Duarte Tammilehto #6 Jerry Voutilainen #7 Jonas Levänen

#10 Lucas Kaufmann #9 Jean-Marie Dongou #11 Darren Smith

TAPIOLAN URHEILUPUISTO Pojemność: 4100 miejsc (1350 siedzących) Rok otwarcia: 1970

Data założenia: 1990 Trofea: Mistrzostwo: 2008 Vicemistrzostwo: 2011, 2012, 2019, 2020 Puchar Finlandii: 2009, 2018

NACISKAĆ NA GIGANTA Inter Turku wydaje się być jednym z głównych kandydatów do tego, by do samego końca podeptać po piętach HJK. Podopieczni Jose Riveiro, od momentu jego przyjścia do klubu, systematycznie nabierają tempa i rozwijają się piłkarsko. To drużyna zbudowana na bardzo silnych fundamentach i jednej z najlepszych linii defensywnych w Veikkausliidze, w której szczególne wrażenie robią Ketting oraz Hämäläinen.

Nie gorzej wygląda to w przedniej formacji, gdzie idealnie komponuje się ogromne doświadczenie z młodością i wielką jakością. O Timo Furuholmie już niedługo w Turku będą mogli śpiewać hymny czy pisać grube na 1000 stron biografie, ale póki co 33 latek wciąż regularnie zdobywa ważne gole. Do tego kapitalnie z kolegami zgrał się Japończyk Kagayama, a z wypożyczeń wrócił Källman, chłopak o gigantycznym potencjale, który wciąż trzyma głęboko w szufladzie. By jednak nie było do końca kolorowo, bardzo dużo Inter stracił na odejściu Connora Ruane. Angielski lewy obrońca był jednym z królów asyst, kluczowych podań i kreowanych sytuacji, ale umowy nie przedłużył. Poza tym niewiadomą pozostaje, czy hiszpańska wymiana Muniza na Sanza pozwoli zachować stabilizację środka pola. W Turku nie zrobiono wielkiej rewolucji, a sporą ciekawostką pozostaje Argentyńczyk—Pibe mający na koncie także debiut w kadrze do lat 20. Jeżeli uda się utrzymać formę sprzed roku, a najlepiej byłoby wskoczyć jeszcze trochę do góry, to Inter może marzyć, bo przecież nikomu tego nie zabronimy.

Imię i nazwisko

Pozycja

Henrik Moisander

Kraj

Wiek

Mecze / gole *

Poprzedni klub

214/0

FC Lahti

Aati Marttinen

18/0

FC Haka

Jesper Engström

218/4

VPS

Juuso Hämäläinen

204/4

RoPS

Rick Ketting

50/6

IFK Mariehamn

Noah Nurmi

14/0

Esbjerg fB (DEN)

Lassi Järvenpää

92/2

IFK Mariehamn

Juho Hyvärinen

84/4

RoPS

Arttu Hoskonen

82/2

wychowanek

Martti Haukioja

41/0

VPS

Ryan Mahuta

0/0

TPS U19

Anthony Annan

101/4

Beitar Jerusalem (ISR)

Aleksi Paananen

268/17

KuPS

Matias Ojala

109/1

Ilves

Markus Arsalo

0/0

TPS U19

Alejandro Sanz

0/0

Atletico Baleares (ESP)

Pibe

0/0

CD Burgos (ESP)

Benjamin Källman

83/23

FK Haugesund (NOR)

Timo Furuholm

205/78

Hallescher FC (GER)

Taiki Kagayama

30/4

KPV

Jasper Yrjas

0/0

wychowanek

Z klubu odeszli: Liliu (Sport Huancayo, Peru), Filip Valencic (HJK), Matias Tamminen (KTP, wypożyczenie), Elias Mastokangas (IFK Mariehamn, wypożyczenie), Alvaro Muniz (UP Langreo, Hiszpania), Connor Ruane (Lokomotiv Plovdiv, Bułgaria), Jan Heinonen (KPV, wypożyczenie), Roope Kantola (MP, wypożyczenie)

Veikkausliiga Ykkönen Kakkonen

GWIAZDA BENJAMIN KÄLLMAN 22 latek miał być materiałem na wielkiego napastnika, nawet w kontekście reprezentacji Finlandii. Jego wypady poza granice kraju dotychczas okazały się totalną klapą i wracał z podkulonym ogonem. Nadal to jednak materiał na kapitalnego napastnika, a na pewno na warunki Veikkausliigi. Pokazywał to zresztą za każdym razem, gdy znów tutaj grał. Z Furuholmem i Kagayamą mogą stworzyć znakomite trio, na które warto zwrócić uwagę.

TRENER Jose Riveiro (43 lata) w klubie od: 01.01.2019 Hiszpan w Turku po raz pierwszy postawił indywidualnie na swoje nazwisko. Dotychczas trener urodzony w Vigo pełnił rolę asystenta w Honce i PK Vantaa (praca z Shefkim Kuqi) oraz w HJK (współpraca z Miką Lehkosuo). Przez większość określany jako znakomity analityk oraz psycholog dla swoich graczy. Swej pracy poświęca mnóstwo czasu i to przyniosło efekty również w Interze. Ekipa z Turku drugi sezon z rzędu była o krok od pucharu i mistrzostwa kraju. Inter jest obecnie jedną z najładniej grających piłką drużyn w całej lidze fińskiej.

Przewidywana jedenastka (1-3-4-3)

#13 Henrik Moisander

#4 Rick Ketting #3 Juuso Hämäläinen #16 Arttu Hoskonen

#20 Juho Hyvärinen #8 Alejandro Sanz #6 Anthony Annan #8 Pibe

#16 Taiki Kagayama #15 Timo Furuholm #10 Benjamin Källman

VERITAS STADION Pojemność: 9372 miejsc (6428 siedzących) Rok otwarcia: 1952 (renowacja: 2009)

Data założenia: 1927 Trofea: Mistrzostwo: 1951, 1952 Vicemistrzostwo: Puchar Finlandii: 1958, 1961, 1967, 1980

CZARNO-BIAŁA WIZJA Nieładnie tak forować wyroki na długo przed startem rozgrywek, tym bardziej wyroków tak niekorzystnych dla klubów czy piłkarzy. Niestety wiele wskazuje już na starcie, że KTP to beniaminek kadrowo niedołężny na ten poziom rozgrywek. Może i spore to uproszczenie, ale brakuje w zespole z Kotki kogoś, kto dźwignie dosłownie wszystko w szatni i da tak dużo energii również kolegom. Argo Arbeiter może być określany wielkim bohaterem KTP, bo biorąc pod uwagę ich możliwości funkcjonowania w piłkarskim świecie, awans w sezonie 2020 jest nie lada zaskoczeniem. Teraz Estończyk wraz ze swoimi asystentami staje przed zadaniem trudniejszym, a do dyspozycji ma jeszcze słabszy materiał. KTP przystępuję do Veikkausliigi bez dwóch gwiazd na zapleczu: napastnika—Miki, autora 16 bramek, który przeniósł się do Kambodży oraz stopera Ruxiego, wybierającego większą stabilność w innym beniaminku z Oulu. Historia nie gra, a KTP długo nie potrafiło zagościć do elity. Na szczęście udało się przed startem rozgrywek dobrać do składu kilku defensorów, bo naturalnych graczy tej pozycji brakowało. Polskie wątki tego sezonu to ściągani: ze Stomilu Olsztyn—Ingo van Weert oraz z Radomiaka—Alain Richard Ebwelle, ale największą ciekawość może wzbudzić Pierre-Daniel Nguinda. Prawy obrońca był ostatnio piłkarzem rezerw Monaco, a zaliczył także debiut w Pucharze Francji w szalonym meczu z Chambly. 24-latek może być fajnym odkryciem, bo afrykańscy piłkarze radzą sobie w Finlandii bardzo dobrze. Nie licząc Mäkijärviego, ściągniętego Laaksonena oraz kapitana Ramadingaye to paczka niedoświadczonych na tym poziomie piłkarzy. Już faza grupowa Suomen Cup pokazała, jakie kłopoty może mieć beniaminek. Tym bardziej że mówimy o zespole z wąską kadrą, praktycznie bez naturalnych obrońców. Na Arto Tolsa Areena szybko więc może zrobić się nerwowo i niepotrzebnie, bo materiał do pracy jest na tę chwilę przeciętny.

Imię i nazwisko

Pozycja

Anton Lepola

Kraj

Wiek

Mecze / gole *

Poprzedni klub

9/0

TPS

Pyry Piirainen

0/0

wychowanek

Paavo Voutilainen

24/0

FC Lahti

Michael Ogungbaro

2/0

NK Bravo (SVN)

Fran Alvarez

0/0

FC Schaffhausen (SUI)

Matias Paavola

2/0

wychowanek

Juuso Anttila

0/0

wychowanek

Pierre-Daniel Nguinda

0/0

AS Monaco B (FRA)

Mohamadou Sissoko

24/0

Ermis Aradippou (CYP)

Ingo van Weert

0/0

Stomil Olsztyn (POL)

Johannes Laaksonen

150/14

IFK Mariehamn

Asier Arranz

2/0

Alki Oroklini (CYP)

Anttoni Huttunen

0/0

MYPA

Thomas Agyiri

34/2

CD Fatima (POR)

Anton Eerola

2/0

wychowanek

Matias Lindfors

2/0

AC Oulu

Niklas Leinonen

0/0

wychowanek

Kimi Kolsi

2/0

wychowanek

David Ramadingaye

108/3

AC Oulu

Aleksi Tarvonen

23/0

KPV

Antti Mäkijärvi

128/12

FC Honka

Matias Tamminen

35/5

FC Inter Turku

Alain Richard Ebwelle

26/5

Radomiak Radom (POL)

Z klubu odeszli: Zakaria Beglarishvili (FCI Levadia, Estonia), Tuomas Ollila (Ilves), Roger Bonet (AC Oulu), Hindrek Ojamaa (Paide Linnameeskond, Estonia), Mika (Svay Rieng, Kambodża), Miika Kolsi (MiKi), Ivan Vasiljevic (bez klubu), David Onyeanula (bez klubu)

Veikkausliiga Ykkönen Kakkonen

...

GWIAZDA DAVID RAMADINGAYE Z przeciętności Kotki na pierwszy plan wysuwa się w szczególności pomocnik mający korzenie w Sierra Leone. Ramadingaye swoim doświadczeniem rozrzuca na strzępy resztę szatni KTP i nie będzie to oczywiście bez znaczenia w kontekście bratobójczej walki o utrzymanie. Kapitan, opoka środkowej strefy boiska i ponad 200 spotkań na poziomie Veikkausliigi. Przed Davidem spore wyzwanie, by podbudować i podtrzymać szatnię.

TRENER Argo Arbeiter (47 lat) w klubie od: 01.01.2019 Estoński trener stał się w Kotce autorem niewątpliwie ogromnego sukcesu. KTP nie było faworytem do awansu w sezonie 2020, ale udało się to zrobić po wyrównanych barażach. Pomimo 47 lat na karku Arbeiter ma na koncie kawał trenerskiej kariery, w szczególności na ławce drugiego zespołu Levadii. Późniejszy moment kariery, przed przyjazdem do Finlandii to jednak spory spadek w dół i fatalna postawa pod jego wodzą zespołu Kalev Tallinn oraz reprezentacji Estonii U19. Dla Kotki to jednak nie jest anonimowa postać, gdyż w ich koszulce rozegrał 39 spotkań.

Przewidywana jedenastka (1-3-4-3) #1 Anton Lepola

#3 Ingo van Weert #44 Juuso Anttila #26 Matias Paavola

#19 Anton Eerola #7 Aleksi Tarvonen #10 Antti Mäkijärvi

#2 Pierre-Daniel Nguinda #6 Johannes Laaksonen #32 David Ramadingaye #18 Thomas Agyiri

ARTO TOLSA AREENA Pojemność: 4200 miejsc Rok otwarcia: 1952 (renowacja: 2015)

Data założenia: 1996 Trofea: Mistrzostwo: Vicemistrzostwo: Puchar Finlandii: -

SYMBOL PRZECIĘTNOŚCI Wiele może się zmieniać w kontekście kształtu Veikkausliigi, czy sukcesów danych klubów. Są jednak na horyzoncie też oni, czyli Lahti, które nie ma możliwości walki o trofea, ale ciągle od 2012 roku pozostaje w okolicach środka tabeli. Ta z jednej strony przeciętność to oznaka solidnych fundamentów. Lahti straciło kluczowe ogniwa w każdej strefie boiska i mowa tu także o bramkarzu. Cieszy fakt, że tacy piłkarze, jak Rakovsky oraz Kuningas mają okazję wyjazdu do Ameryki, ale ułożyć skład będzie doprawdy ciężko. Wiele spodziewać się można po Assehnounie czy Arkivuo, ale nie mniejsze oczekiwania spotkają też doświadczonego Reguero oraz powracającej po średniej przygodzie w Irlandii — Penninkangasa. Bardzo długo Lahti było klubem o bardzo ograniczonej kadrze i możliwościach, koniec końców udało się kilka dziur ciekawie załatać, choćby osobą Macoumby Kandjiego. Niemniej to wciąż dość wąska kadra, tylko wspierana przez młodzieniaszków z Reipas Lahti, a przecież nie każdy wychowanek tamtej ekipy jest Jarim Litmanenem. Spora niewiadoma, tak krótko można scharakteryzować zespół i punkt, w jakim się znajdują. Najważniejsze, by znów udało utrzymać się pewną stabilizację i uniknąć nerwów. Jednak materiał na coś więcej też trzymają w kieszeni i mogą wyczarować w odpowiednim momencie.

Z klubu odeszli: Patrick Rakovsky (Orange County, USA), Teemu Jäntti (Ilves), Mikko Kuningas (Orange County, USA), Vahid Hambo (IFK Mariehamn), Arttu Auranen (PK-35), Valdrin Rashica (Ekenäs IF ), Matias Niuta (bez klubu), Dimitry Imbongo (bez klubu), Tim Martinen (bez klubu), Eliecer Espinosa (TPS)

Imię i nazwisko

Pozycja

Anton Munukka

Kraj

Wiek

Mecze / gole *

Poprzedni klub

0/0

FC Reipas U19

Joona Tiainen

6/0

FC Espoo

Antonio Reguero

122/0

HJK Helsinki

Timi Lahti

222/9

VPS

Mikko Viitikko

101/1

Fredrikstad (NOR)

Jean-Christophe Coubronne

41/1

FC KTP

Tapio Torpo

0/0

FC Reipas U19

Kari Arkivuo

122/12

BK Hacken (SWE)

Lassi Forss

6/0

FC Kuusysi

Viljami Isotalo

13/0

FC Espoo

Teemu Penninkangas

113/6

Sligo Rovers (IRL)

Daniel Koskipalo

0/0

FC Reipas U19

Matti Klinga

204/10

SJK

Eemeli Virta

44/2

FC Reipas U19

Henritse Eninful

21/0

Doxa Katokopias (CYP)

Loorents Hertsi

165/14

AC Oulu

Javi Hervas

73/6

FC Honka

Altin Zeqiri

27/3

FC Espoo

Jasin-Amin Assehnoun

59/12

FC Espoo

Arlind Sejdiu

30/2

FC Honka

Pyry Lampinen

25/4

FC Kuusysi

Kristian Yli-Hietanen

0/0

TPV

Asaad Babiker

0/0

FC Reipas U19

Chinedu Geoffrey

0/0

Olimpik Donieck (UKR)

Macoumba Kandji

100/33

FC Honka

Veikkausliiga Ykkönen Kakkonen

GWIAZDA JASIN-AMIN ASSEHNOUN Jeden z największych talentów fińskiej piłki w obecnym czasie. Assehnoun to niezwykle szybki i przebojowy skrzydłowy, którego flanką toczy się większość akcji ofensywnych Lahti. Assehnoun i jego kontynuacja kariery w Finlandii są sporym zaskoczeniem dla obserwatorów. Jasin raduje oko każdym swoim występem, napędza ataki kolegów, notuje asysty, a przede wszystkim bawi się piłką. Z pewnością ogromnym atutem pozostaje fakt, że to piłkarz obunożny. Talent, na który trzeba poświęcić swoją uwagę.

TRENER Ilir Zeneli (36 lat) w klubie od: 01.01.2020 Urodzony w byłej Jugosławii szkoleniowiec do miasta znanego ze sportów zimowych trafił z trzeciej ligi. To tam z bardzo dobrymi wynikami prowadził FC Espoo. Pomimo tak młodego wieku ma także pracę jako tymczasowy trener w PK-35 w roku 2013. Udało mu się w Lahti stworzyć solidność i bezpieczne utrzymanie. W końcu, oglądało się ten zespół znacznie lepiej i przyjemniej. Sezon 2021 może być jednak ciężkim kawałkiem chleba, po tak dużych ubytkach kadrowych. Pierwsze poważne wyzwanie przed młodym trenerem.

Przewidywana jedenastka (1-4-3-3)

#25 Antonio Reguero

#13 Jean-Christophe Coubronne #2 Timi Lahti #5 Mikko Viitikko #15 Kari Arkivuo

#20 Henritse Eninful #6 Eemeli Virtsa #22 Loorents Hertsi

13 5

#7 Altin Zeqiri #21 Pyry Lampinen #11 Jasin-Amin Assehnoun

2 25

LAHDEN STADION Pojemność: 14465 miejsc (7465 siedzących) Rok otwarcia: 1981 (renowacja: 2018)

Data założenia: 1897 Trofea: Mistrzostwo: 1930, 1931, 1933, 1937, 1947, 1959, 1961 Vicemistrzostwo: Puchar Finlandii: -

KOLEJNA REWOLUCJA W HIFK rzadko bywa na dłużej spokojnie i tak po sezonie pod pełną opieką chińskiego właściciela… pogoniono go ze stolicy w związku z obawą przed stratami finansowymi oraz dziwnymi pomysłami na przyszłość. Nowe otwarcie to n’ta w ostatnim czasie rewolucja kadrowa, której owocem jest czternastu nowych piłkarzy oraz nowa postać na ławce trenerskiej. Ósme miejsce z sezonu 2020 ma zostać poprawione przy sporym udziale zagranicznych debiutantów w lidze oraz młodych i utalentowanych piłkarzy (branych głównie w ramach wypożyczeń). Nowym ogniwom z pewnością wydatnie pomóc będą musieli Mattila, Yaghoubi oraz wracający po kontuzji Erikson Carlos. Spory ból głowy sprawia niedoświadczona obsada bramki, bo najstarszy Puolakainen raczej spełniać się będzie bardziej w roli trenera golkiperów. O Wardzie wiemy niewiele, a Uusitalo obijał się już o kąty i ławkę rezerwowych w HJK i Espoo. Sporo ciekawości wzbudza trenerska osoba Joaquina Gomeza, który po raz pierwszy popracuje samodzielnie. Jak na pierwszą pracę trafia na bardzo mocne i wzburzone morze, na którym łatwo podejmują spontaniczne i szybkie decyzje. Niemniej materiał do pracy jest naprawdę dobry i jeżeli miałby wskazywać kogoś, kto ma możliwości do bycia niespodzianką to HIFK do tej grupy należy. Wiele tu jednak zależy też od dyspozycji rywali, przypadku i stabilności osób decyzyjnych.

Imię i nazwisko

Pozycja

Markus Uusitalo

Kraj

Wiek

Mecze / gole *

Poprzedni klub

31/0

FC Honka

Martti Puolakainen

0/0

FC HooGee

Calum Ward

0/0

AFC Bournemouth (ENG)

Hannu Patronen

121/7

HJK Helsinki

Selman El Baset

0/0

FC Ingolstadt II (GER)

Macario Hing-Glover

10/0

Spartak Trnava (SVK)

Jean-Claude Mabinda

0/0

FF Jaro

Aldayr Hernandez

25/2

TPS

Pipe Saez

0/0

Las Rozas CF (ESP)

Sakari Mattila

66/13

Fredrikstad FK (NOR)

Mostagh Yaghoubi

152/14

SJK

Jukka Halme

98/6

Pallokerho-35

Jani Bäckman

149/11

Pallokerho-35

Keaton Isaksson

73/11

SJK

Jake Dunwoody

0/0

Derry City (IRL)

Matej Hradecky

89/6

SJK

Aatu Kujanpää

5/0

SJK

Sakari Tukiainen

59/13

Thisted FC (DEN)

Erikson Carlos

35/11

Rio Branco AC (BRA)

Jusif Ali

3/0

AC Oulu

Juanan Entrena

0/0

UD Melilla (ESP)

Jeremiah Streng

18/0

SJK

Mosawer Ahadi

1/0

FC Espoo

Z klubu odeszli: Eero-Matti Auvinen (FC Haka), Toro (FF Jaro), Matias Hänninen (PK-35), Nikolas Saira (AC Oulu), Tuukka Andberg (Ekenäs IF), Otto Huuhtanen (FC Honka), Joel Mattsson (Vejle BK, Dania), Seung-hyun Lim (bez klubu), Arnold Origi (IL Hödd, Norwegia), Toivo Xiong (OLS), Joel Mero (bez klubu), John Fagerström (bez klubu), Kevin Larsson (AC Oulu), Riku Selander (Ekenäs IF), Pasi Forsman (IF Gnistan), Jabar Sharza (bez klubu)

Veikkausliiga Ykkönen Kakkonen

...

GWIAZDA SAKARI MATTILA 31 latek wrócił do Helsinek, choć do mniejszego klubu ze stolicy. Przyniósł ze sobą doświadczenie m.in. ze Szwajcarii i Danii. To doświadczenie pozwoliło stać się kluczowym elementem układanki i tak samo będzie z nowym trenerem. Mattila to już nie tylko pomocnik, uniwersalność i wiek sprawiły, że coraz częściej ląduje w formacji obrony, jako jeden z trzech środkowych obrońców. Wartość dodana dla HIFK i to bez wątpienia.

TRENER Joaquin Gomez (34 lata) w klubie od: 13.01.2021 Nowa i bardzo młoda twarz na trenerskiej ławce Veikkausliigi. Hiszpan to niedawny asystent w SJK, w którym współpracował z Honkavaarą. Wcześniej pobierał jednak lekcje za granicą i to robi większe wrażenie. Joaquin jako analityk pracował w Derby County, a później rolę asystenta pełnił w Stoke City oraz Luton Town, dwukrotnie pod rządami Nathana Jonesa. Gomez to ma być świeżość na trenerskim rynku i nowe kwestie wprowadzone do ligi fińskiej.

Przewidywana jedenastka (1-3-4-3) #1 Markus Uusitalo

#3 Sakari Mattila #2 Aldayr Hernandez #27 Selman El Baset

5 13

#15 Jusif Ali #34 Sakari Tukiainen #10 Keaton Isaksson

#24 Jean-Claude Mabinda #7 Mostagh Yaghoubi #13 Jake Dunwoody #5 Pipe Saez

BOLT ARENA Pojemność: 10770 miejsc Rok otwarcia: 2000

Data założenia: 19.06.1907 Trofea: Mistrzostwo: 1911, 1912, 1917, 1918, 1919, 1923, 1925, 1936, 1938, 1964, 1973, 1978, 1981, 1985, 1987, 1988, 1990, 1992, 1997, 2002, 2003, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2017, 2018, 2020 Vicemistrzostwo: 1921, 1933, 1937, 1939, 1956, 1965, 1966, 1982, 1983, 1999, 2001,2005, 2006, 2017 Puchar Finlandii: 1966, 1981, 1984, 1993, 1996, 1998, 2000, 2003, 2006, 2008, 2011, 2014, 2017, 2020

BEZ WYMÓWEK Udał się powrót na mistrzowski tron ze strony HJK i to z dubletem, bo finał Pucharu Finlandii też padł ich łupem. Druga szansa dla Toniego Koskeli okazała się dobrym wyborem działaczy, ale nie zapominajmy, że klub skupiał się przed rokiem tylko na krajowych rozgrywkach. Z takimi piłkarzami, jak bracia Riski, Murillo, O’Shaugnessy czy Lingman oczekiwania znów będą oczywiste. Także kadrowe ruchy brzmią bardzo logicznie, bo za Alho dołączono do kadry doświadczonego, szczególnie w Szwajcarii Joela Untersee. Drugi raz w stolicy będzie mógł pokazać się Filip Valencic, który w koszulce Interu zjadał całą Veikkausliigę. Do niewygodnej roli przypisano natomiast Jaira, wyróżniający się piłkarz Ilves będzie musiał załatać wyrwę po Rasmusie Schüllerze. Nic nie jest jednak tak w stu procentach kolorowe, bo pod wątpliwość można poddać szerokość kadry HJK. Również nie robi wrażenia i to w ogóle obsada bramki. Reguero swoim doświadczeniem dawał zespołowi bardzo dużo, teraz o pozycję numer jeden powalczą Hugo Keto oraz Jakob Tannander mający łącznie 18 występów w najwyższej klasie rozgrywkowej w Finlandii. Mówimy o HJK, jako oczywistym kandydacie do mistrzostwa. Jakiekolwiek potknięcie będzie znów traktowane w formie tragedii. Niemniej to nie krajowe podwórko będzie celem nadrzędnym, bo skuteczność Roope Riskiego ma zagwarantować również jak najdłuższą walkę w eliminacjach do europejskich pucharów, choćby do nowo mianowanej UEFA Conference League. Pomimo mistrzostwa w roku 2020 to wcale nie był pewny tytuł i tu czeka też spora praca w stolicy kraju, by nie żyć zmartwieniami po meczach ze straconymi punktami, tylko na pełnym oddechu kroczyć ku mistrzostwu. Z klubu odeszli: Joonas Vahtera (VPS), Antonio Reguero (FC Lahti), Ivan Ostojic (FK Javor-Matis, Serbia), Henri Toivomäki (KuPS), Nikolai Alho (MTK Budapest, Węgry), Ferhan Hasani (FK Partizani, Albania), Tim Väyrynen (KF Tirana, Albania), Rasmus Schüller (Djurgardens IF, Szwecja), Eetu Vertainen (Ilves), Kalle Katz (Ilves), Pyry Hannola (SJK, wypożyczenie)

Imię i nazwisko

Pozycja

Jakob Tannander

Kraj

Wiek

Mecze / gole *

Poprzedni klub

11/0

Malmö FF (SWE)

Hugo Keto

7/0

Brighton & Hove U23 (ENG)

Daniel O’Shaughnessy

64/4

Cheltenham Town (ENG)

Markus Halsti

84/4

Esbjerg fB (DEN)

Luis Carlos Murillo

73/0

KuPS

Miro Tenho

104/3

Inter Turku

Valtteri Moren

89/5

Waasland-Beveren (BEL)

Joel Untersee

0/0

FC Lugano (SUI)

Janne Saksela

89/4

Ilves

Dylan Murnane

60/3

IFK Mariehamn

Jair

46/5

Ilves

Bubacar Djalo

17/0

Sporting CP U23 (POR)

Lucas Lingman

99/11

RoPS

Santeri Väänänen

18/0

wychowanek

Kevin Kouassivi-Benissan

37/2

wychowanek

Filip Valencic

97/39

Inter Turku

Atomu Tanaka

90/21

Cerezo Osaka (JPN)

Matti Peltola

1/0

wychowanek

Sebastian Dahlström

Riku Riski

146/34

Odds BK (NOR)

Roope Riski

130/65

SKN St.Pölten (AUT)

Enoch Banza

53/6

wychowanek

David Browne

14/2

Auckland City (NZL)

Anthony Olusanya

0/0

FF Jaro

Luis Henrique

25/12

Vejle BK (DEN)

Logan Rogerson

0/0

Auckland City (NZL)

Sheriff Tiraspol (MD)

Veikkausliiga Ykkönen Kakkonen

...

GWIAZDA ROOPE RISKI Król strzelców Veikkausliigi w sezonie 2020, absolutna rewelacja rozgrywek, piłkarz przerastający umiejętnościami te rozgrywki. Powrót Roope do HJK było hitem i strzałem w dziesiątkę i miało niewymierny wpływ na mistrzowski tytuł stołecznych. 29 latek już zapisał się w annałach Veikkausliigi będąc czwartym w historii graczem, który po raz drugi sięgał po koronę króla strzelców!

TRENER Toni Koskela (38 lat) w klubie od: 23.05.2019 Druga szansa dla byłego trenera m.in. RoPS okazała się pozytywna w skutkach dla miejscowych. Koskela ułożył znacznie lepiej HJK, ale nie zapominajmy, że miał do dyspozycji znacznie lepszy materiał piłkarski. Nadal w Helsinkach sporo zostało do pracy i nad tym musi popracować były piłkarz Molde. HJK musi takimi piłkarzami jeszcze mocniej zdominować ligę, ale też udanie zaprezentować się w europejskich pucharach. To co można z pewnością powiedzieć o Koskeli to fakt, że wykorzystał znakomicie ofensywny potencjał zespołu i doskonale wiedział jak ustawić braci Riskich.

Przewidywana jedenastka (1-4-3-3)

#31 Hugo Keto

#33 Joel Untersee #4 Markus Halsti #5 Daniel O’Shaugnessy #13 Luis Carlos Murillo #10 Lucas Lingman #8 Bubacar Djalo #6 Jair

#27 Filip Valencic #11 Roope Riski #9 Riku Riski

33 5

4 31

BOLT ARENA Pojemność: 10770 miejsc Rok otwarcia: 2000

Data założenia: 1919 Trofea: Mistrzostwo: 2016 Vicemistrzostwo: Puchar Finlandii: 2015

UŁOŻYĆ NOWĄ OFENSYWĘ Albion Ademi—tak można byłoby skwitować w skrócie cały sezon 2020 w wykonaniu Mariehamn. Podopieczni Syberyjskiego w 100% korzystali z życiowej formy Albańczyka, który w końcu pokazał swoje możliwości i zapracował na transfer do lepszej ligi. Zresztą dla klubu z Wysp Alandzkich to niesamowity zarobek, by za jednego piłkarza dostać do ręki 200 tysięcy euro. Jednak to formacja ofensywna pozostawia sporo znaków zapytania, bo aż czterech świeżych napastników udało się do klubu ściągnąć. Jednak bilans żadnego z nich, nawet pomimo sporego doświadczenia w Veikkausliidze, na nikim nie robi wrażenia. Czyżby ponownie czekano na życiową formę, któregoś z graczy? Najważniejszy może być fakt zatrzymania Forsmana (czołowego golkipera ligi) oraz Buwaldy, który jako jedyny trzymał solidny poziom w linii obrony. Wyzwaniem będzie, by jego koledzy dopasowali się do Holendra, bo Mariehamn przed rokiem traciło najwięcej bramek obok najgorszego w stawce RoPS. Wrażenie na widzach mogą zrobić kreatywne wzmocnienia środka pola, bo zarówno Mastokangas, jak i Tendeng potrafią sytuację tworzyć i sprzed szesnastki wykorzystywać. Tradycyjnie jednak do Mariehamn podchodzić należy bezpiecznie i ostrożnie, raczej nie ma tam warunków do wielkich wyników, a sezon 2016 był wyjątkowy. Teraz kluczem będzie spokój i utrzymanie dość szybko w kontekście całego terminarza ligowego.

Imię i nazwisko

Pozycja

Marc Nordqvist

Kraj

Wiek

Mecze / gole *

Poprzedni klub

19/0

FK Jerv (NOR)

Onni Sillanpää

0/0

FC Inter Turku II

Oskari Forsman

125/0

FC Lahti

Alan Henrique

26/3

FK Bylis Ballsh (ALB)

Robin Buwalda

38/1

NEC Nijmegen (NED)

Calle Svensson

0/0

Västeräs SK (SWE)

Aapo Mäenpää

73/0

FC Haka

Mikko Sumusalo

129/6

FC Honka

Frankline Okoye

15/0

JK Tammeka (EST)

Jiri Nissinen

42/1

KuPS

Moussa Kone

0/0

Parma Calcio (ITA)

Emile Paul Tendeng

101/10

Ilves

Elias Mastokangas

32/3

FC Inter Turku

Niilo Mäenpää

59/1

FC Inter Turku

Yanga Baliso

4/0

Pargas IF

Joel Mattsson

94/6

Vejle BK (DEN)

Oscar Wiklöf

0/0

wychowanek

Mohammed Abubakari

0/0

Helsingborgs IF (SWE)

Riku Sjöroos

79/5

TPS

Vahid Hambo

56/13

FC Lahti

Muhamed Tehe Olawale

23/3

Parma Calcio (ITA)

Eero Tamminen

142/14

Ilves

Kennedy Igboananike

0/0

IK Sirius (SWE)

Z klubu odeszli: Albion Ademi (Djurgardens IF, Szwecja), Maximo Tolonen (Ilves), Dmytro Bilonog (Enisey Krasnoyarsk, Rosja), Johannes Laaksonen (FC KTP), Lassi Järvenpää (Inter Turku), Kalle Taimi (TPS), Peter Makrillos (Slavia Sofia, Bułgaria), Gustaf Backaliden (SJK), Akseli Pelvas (koniec kariery), Tarik Hamza (Umea FC, Szwecja), Dan Sjöblom (bez klubu), Angelis Angeli (bez klubu), Joel Karlström (Husqvarna FF, Szwecja, wypożyczenie)

Veikkausliiga Ykkönen Kakkonen

GWIAZDA OSKARI FORSMAN Kolejny bramkarz w zestawieniu, ale nie ma co ukrywać, że Veikkausliiga na tej pozycji znacznie się wzmocniła. 33 letni Forsman ma kawał grania w rodzimym kraju, choćby w koszulce TPS, KTP czy RoPS. Jednak to na Wyspach Alandzkich wyróżnia się na tyle, by znaleźć się w czołówce ligi na tej pozycji. Forsman niejednokrotnie ratuje swoich kolegów z boiska interwencjami. Urodzony w Oulu gracz to ostoja, jednej z najsłabszej defensyw ligi, więc ma kawał roboty do odbębnienia.

TRENER Lukas Syberyjski (39 lat) w klubie od: 01.01.2020 Dotychczas w seniorskiej piłce zasiadał na ławce tylko w trzecioligowym IK Frej, gdzie nie dobił nawet do średniej 1 pkt/mecz. Totalna niewiadoma, urodzona w Szczecinie, sprawdziła się jednak w Finlandii dość udanie. Przede wszystkim ułożył idealnie ofensywę pod Ademiego. Niestety Mariehamn wyglądało fatalnie w grze obronnej i to zostaje do poprawy. Mariehamn stanie przed nowym, jeszcze trudniejszym wyzwaniem, a nie mogą sobie pozwolić na spadek z ligi.

Przewidywana jedenastka (1-4-4-2)

#88 Oskari Forsman

#28 Jiri Nissinen #5 Calle Svensson #3 Robin Buwalda #23 Mikko Sumusalo

#7 Riku Sjöroos #21 Niilo Mäenpää #26 Joel Mattsson #20 Eero Tamminen #11 Vahid Hambo #10 Emile Paul Tendeng

28 3

5 88

WIKLÖF HOLDING ARENA Pojemność: 1635 miejsc Rok otwarcia: 1932 (renowacja: 2005)

Data założenia: 1911 Trofea: Mistrzostwo: 1983 Vicemistrzostwo: 1985 Puchar Finlandii: 1979, 1990, 2019

MŁODZI, BEZ DOŚWIADCZENIA Już dość długo w Ilves ewidentnie rządzi polityka gry młodymi, utalentowanymi zawodnikami. Nie było jednak tak dużego exodusu z klubu, jak przed sezonem 2021. I wcale nie mówimy tu o piłkarzach drugorzędnych. Szturmowo piłkarze korzystali, by opuścić Tampere na rzecz lepszych lig, bądź szukając wyzwań w innych klubach. Najwięcej będzie się jednak z pewnością mówić o transferze kapitana—AlaMyllymäkiego, który zawitał do włoskiej Serie B i zagra dla Venezii. Poza tym rewelacja poprzedniego sezonu Skyttä szybko opuścił kraj, by spróbować sił w Toulouse. Trzeci, młody i gniewny, choć mający mniejszy wpływ na grę Rysiów Stjopin udał się do duńskiego Nordsjaelland. To wciąż mało, bo kluczowe dla Ilves są też transfery Tendenga, Hilandera, Jaira czy Diogo Tomasa. Jarkko Wiss zawitał do pustej szatni, pustej w szczególności z doświadczenia. Idealnym przykładem dla tego staje się obsada bramki, gdzie miejsce swoje mają Leislahti oraz Huuhtanen z 1 meczem w Veikkausliidze na koncie. Ilves zdaje się być w ogromnym problemach kadrowych, choć trzymany schemat młodości na boisku pozostaje utrzymany. Ale czy zapewni to stabilność i ciągłość wyników drużyny? To jest bardzo wątpliwe, bo poza Aspegrenem, Mensahem i Miettunenem brakuje zawodników, którzy nie tyle biegali po boiskach Veikkausliigi, a jeszcze prezentowali topowy poziom. Wydaje się więc, że sezon 2021 będzie dla Wissa i jego piłkarzy bardzo ciężki. Może się okazać, że w połowie grania będzie trzeba nerwowo sięgać po doświadczenie zza granicy… choć warto byłoby jak najdłużej trzymać się wychowywania i kształtowania rodzimych graczy. Z klubu odeszli: Mika Hilander (FC Haka), Lauri Ala-Myllymäki (Venezia FC, Włochy), Jair (HJK Helsinki), Gaetan Missi Mezu (FK Etar, Bułgaria), Diogo Tomas (KuPS), Iiro Järvinen (KuPS), Emile Paul Tendeng (IFK Mariehamn), Eero Tamminen (IFK Mariehamn), Naatan Skyttä (Toulouse FC, Francja), Maksim Stjopin (FC Nordsjaelland U19, Dania), Janne-Pekka Laine (FC Haka), Tiemoko Fofana (Sabah FK, Azerbejdżan), Stenio (Rio Branco FC, Brazylia), Janne Saksela (HJK), Maximo Tolonen (IF Gnistan)

Imię i nazwisko

Pozycja

Rasmus Leislahti

Kraj

Wiek

Mecze / gole *

Poprzedni klub

0/0

FC Honka

Eetu Huuhtanen

1/0

wychowanek

Tuomas Ollila

0/0

FC KTP

Felipe Aspegren

191/1

FC KTP

Kalle Katz

35/0

HJK Helsinki

Baba Mensah

48/1

Inter Allies (GHA)

Mikael Almen

30/2

wychowanek

Tatu Miettunen

153/7

wychowanek

Juho Pietola

4/0

wychowanek

Miska Rautiola

10/0

wychowanek

Vigori Jean-Jaures Gbe

0/0

Williamsville AC (CIV)

Tuure Mäntynen

10/0

1.FC Kaiserslautern (GER)

Doni Arifi

9/0

FC Honka II

Joona Veteli

65/3

Fredrikstad FK (NOR)

Teemu Jäntti

54/4

FC Lahti

Tuure Siira

128/5

AC Oulu

Eric Oteng

0/0

FC Nordsjaelland U19 (DEN)

Ilari Mettälä

49/13

TPS

Momodou Sarr

29/4

VPS

Eemeli Raittinen

16/0

wychowanek

Eetu Mömmö

19/1

wychowanek

Linus Rönnberg

0/0

FC Inter Turku U19

Eetu Vertainen

57/8

HJK Helsinki

Patrick Loa Loa

0/0

US Ben Guerdane (TUN)

Hernan Luna

0/0

AD Union Magdalena (COL)

Veikkausliiga Ykkönen Kakkonen

...

GWIAZDA FELIPE ASPEGREN Urodzony w Cali prawy obrońca długo starał się na dobre przebijać do czołówki Veikkausliigi, wcześniej reprezentując Inter, KTP, TPS, SJK i HJK. Skutecznie w 100% udało się to dopiero w sezonie 2020. Aspegren był nie tylko najlepszym asystentem, ale też najlepszym prawym defensorem. Tym razem nie tylko tyle może zależeć od niego, bowiem Felipe będzie musiał ułożyć młodą szatnię Ilves.

TRENER Jarkko Wiss (48 lat) w klubie od: 01.01.2016 W Tampere jest ciągle niemalże od 2004 roku, najpierw jako piłkarz Tampere United, później w roli szkoleniowca i dyrektora sportowego. Do Ilves dołączył po krótkich przygodach w młodzieżowych reprezentacjach Finlandii (U16, U17, U18 i U19). Tak ciężko, najdłużej pracujący w jednym klubie Veikkausliigi, trener Ilves jeszcze chyba nie miał. Na ten moment dysponuje w szatni istnym przedszkolem, stracił młode gwiazdy, ale też ogromne doświadczenie w bramce. Wiss już jednak nie raz prezentował swój trenerski kunszt i tak ustawiał Rysie, aby te walczyły o medalowe pozycje w tabeli.

Przewidywana jedenastka (1-3-5-2)

#1 Rasmus Leislahti

#15 Mikael Almen #5 Kalle Katz #16 Tatu Miettunen

#11 Momodou Sarr #32 Eetu Vertainen

7 16

#4 Felipe Aspegren #14 Tuure Siira #7 Joona Veteli #8 Teemu Jäntti #2 Tuomas Ollila

TAMMELAN STADION Pojemność: 5050 miejsc Rok otwarcia: 1931 (renowacja: 2002)

Data założenia: 1923 Trofea: Mistrzostwo: 1956, 1958, 1966, 1974, 1976, 2019 Vicemistrzostwo: 1950, 1954, 1964, 1967, 1969, 1975, 1977, 1979, 2010, 2017

Puchar Finlandii: 1968, 1989

NOWA TWARZ KuPS Słodko-gorzki był sezon 2020 dla KuPS, bo nie udało się obronić mistrzowskiego tytułu (a zabrakło niewiele), ale historyczny wynik w eliminacjach Ligi Europy i faza play-off w ich wykonaniu budzą ogromny respekt. Słabsza dyspozycja pod koniec sezonu spowodowana była przede wszystkim zmęczeniem i wąską kadrą. Niemniej w Kuopio zwrócono również uwagę jak czytelna i prosta była gra pod wodzą Arne Erlandsena i stąd rezygnacja z usług Norwega. Na jego miejsce przyszedł Simo Valakari, czyli człowiek, który jest architektem największych sukcesów SJK. I to, co się natychmiast rzuciło w oczy pod wodzą Fina to fakt, że KuPS zaczęło cieszyć oko i grać piłką. Przed fanami w Kuopio więc zupełnie inny sezon, w nowym ustawieniu i barwniejszym stylem gry. Kadrowo zrobiono w klubie kawał dobrej roboty, dodając do każdej z formacji, młodych, ale i klasowych piłkarzy. Diogo Tomas ma sporo za sobą gry w Ilves, Popovitch to legenda Haki, Ikaunieks podejmie próbę odbudowy kariery za granicą, a dodatkowo pozostaje jeszcze Jordan Sebban. 24letni Francuz to wychowanek Toulouse, przy którym pojawiał się również temat gry w Fortuna 1.Lidze. To, że KuPS znajdzie się w czołówce ligi zdaje się być dość oczywiste. Kadra, warunki, trener, wszystko pozwala myśleć, że znów do końca będą kręcić się wokół podium. Fajną i porządną stabilizację wprowadzono do Kuopio, a to bardzo potrzebne dla silniejszej ligi.

Z klubu odeszli: Artur Pikk (Diosgyor, Węgry), Ats Purje (Kalev Tallinn, Estonia), Igors Tarasovs (Ethnikos, Cypr), Petteri Pennanen (Sacramento FC, USA), Hemmo Riihimäki (KPV, wypożyczenie), Aleksi HonkaHallila (JIPPO, wypożyczenie), Ville Saxman (koniec kariery), Tabi Manga (bez klubu), Issa Thiaw (bez klubu), Bruno Rodrigues (bez klubu), Eetu Rissanen (KPV, wypożyczenie), Oskari Sallinen (Ekenäs IF, wypożyczenie)

Imię i nazwisko

Pozycja

Otso Virtanen

Kraj

Wiek

Mecze / gole *

Poprzedni klub

171/0

Hibernian FC (SCO)

Johannes Kreidl

24/0

SV Ried (AUT)

Diogo Tomas

68/5

Ilves

Saku Savolainen

185/14

wychowanek

Juho Pirttijoki

60/2

GIF Sundsvall (SWE)

Henri Toivomäki

169/1

HJK Helsinki

Daniel Carrillo

0/0

Deportivo Lara (VEN)

Joel Vartiainen

45/2

S.C. Kufu 98

Taneli Hämäläinen

0/0

wychowanek

MacDonald Niba

0/0

Doxa Dramas (GRE)

Henry Uzochukwu

0/0

FC Midtjylland (DEN)

Jordan Sebban

0/0

Recreativo Granada (ESP)

Janis Ikaunieks

0/0

FK RFS (LVA)

Anton Popovitch

20/2

FC Haka

Tommi Jyry

27/1

HIFK

Nana Boateng

19/2

Colorado Rapids (USA)

Arttu Heinonen

8/0

S.C. Kufu 98

Urho Nissilä

110/19

MVV Maastricht (NED)

Axel Vidjeskog

0/0

FF Jaro

Viljami Aittokoski

0/0

Pallo-Kerho 37

Usman Sale

19/2

Viking FK (NOR)

Aniekpeno Udoh

21/7

Ljungskile SK (SWE)

Iiro Järvinen

100/6

Ilves

Taneli Heiskanen

0/0

wychowanek

Santeri Haarala

36/4

TPS

Philip Hellqvist

0/0

Chungnam Asan (KOR)

Rangel

43/17

Adana Demispor (TUR)

Veikkausliiga Ykkönen Kakkonen

GWIAZDA URHO NISSILÄ O znakomitych umiejętnościach piłkarskich 24 letniego pomocnika nie trzeba przekonywać nikogo związanego z Veikkausliigą. Niestety jego przygoda poza granicami kraju skończyła się kiepsko, bo Urho nie przebił się do Zulte Waregem, ani Maastricht. Powrót do klubu, którego jest wychowankiem okazał się idealny, bo z marszu grał znów pierwsze skrzypce dla KuPS. Nie inaczej będzie też teraz, tym bardziej, że nie jest on typową „dziesiątką”, ale skutecznie odbiera też piłkę oraz wykonuje stałe fragmenty gry.

TRENER Simo Valakari (47 lat) w klubie od: 01.01.2021 Do kraju wraca po blisko trzyletniej przygodzie w norweskim Tromso. Bardziej Finom znany jest jednak z sukcesów, jakie przywiózł do SJK w postaci mistrzostwa i krajowego pucharu. Teraz ma wykorzystać ofensywny potencjał w Kuopio, gdzie na boisku występuję sporo technicznych playmakerów. Simo chwali sobie i to bardzo grę piłką, dużą wymienność pozycji, a na dodatek spróbuje wprowadzić grę trzema stoperami. Warto obserwować jego pracę na ławce trenerskiej oraz materiały treningowe, które cieszą oko.

Przewidywana jedenastka (1-3-4-3) #1 Otso Virtanen

13 11

#22 Henri Toivomäki #3 Diogo Tomas #18 Juho Pirttijoki

#6 Saku Savolainen #14 Anton Popovitch #10 Jordan Sebban #23 Daniel Carrillo

#25 Urho Nissilä #11 Janis Ikaunieks #13 Aniekpeno Udoh

SAVON SANOMAT AREENA Pojemność: 5000 miejsc (3000 siedzących) Rok otwarcia: 1939 (renowacja: 2003-2005)

Data założenia: 05.11.2007 Trofea: Mistrzostwo: 2015 Vicemistrzostwo: 2014 Puchar Finlandii: 2016

KOLEJNA PRÓBA W SJK wciąż czekają na powrót walki o czołowe lokaty w lidze. Niewiele w pierwszym sezonie zmienił też taki trener, jak Jani Honkavaara. Mimo wszystko był jeden piłkarz, który odmienił oblicze zespołu na tyle, aby nie drżeć do końca o utrzymanie. Mowa tu o Emmanuelu Ledesmie, który przebojem wbił się do drużyny i był numerem jeden w kreowaniu akcji. Argentyńczyk to w końcu doświadczenie wyniesione bezpośrednio z Major League Soccer.

Na obecny sezon trener postawił w sposób zdecydowany na zgranie zespołu, które zapewnia grupa obecnych już piłkarzy. Tylko pięć nowych twarzy to odpowiedź na coroczne hurtowe roszady, które w Seinäjoki nie przynosiły nic dobrego. Te nowe nazwiska to wielka ciekawostka dla całej ligi, bo Arciero reprezentował Banfield, a Akpan m.in. Bradford City. Możliwości finansowe na kontraktowanie mocniejszych piłkarzy w tym klubie są jednak od początku, więc takie transfery dziwić nie mogą. Honkaavara spróbuje wszystko ułożyć w ten sposób, by nie odstawać od reszty ligi. SJK ma w końcu konkurować z czołówką, a doświadczenie w kadrze ma spore. Może to w końcu będą te rozgrywki? Otwarte pozostaje pytanie, czy szkoleniowiec poszuka taktycznej stabilizacji, czy wciąż w zależności od meczu będzie mieszał ustawienia z trzema lub czterema obrońcami.

Imię i nazwisko

Pozycja

Jesse Öst

Kraj

Wiek

Mecze / gole *

Poprzedni klub

143/0

Degerfors IF (SWE)

Walter Viitala

101/0

Sanderfjord (NOR)

Nikko Boxall

88/4

Viborg FF (NOR)

Matias Vainionpää

15/0

wychowanek

Tero Mäntylä

113/0

HIFK

Cristian Valencia

0/0

Cucuta Deportivo (COL)

Joonas Sundman

55/0

Aston Villa U23 (ENG)

Ville Tikkanen

33/0

OLS

Niko Markkula

147/6

FC Inter Turku

Rodrigo Arciero

0/0

CA Banfield (ARG)

Murilo

10/1

Ourense CF (ESP)

Jude Arthur

35/1

Liberty Professionals (GHA)

Hope Akpan

0/0

Bradford City (ENG)

Gustaf Backaliden

42/5

IFK Mariehamn

Robin Sid

135/13

IFK Mariehamn

Mehmet Hetemaj

174/16

SS Monza (ITA)

Pyry Hannola

8/0

HJK Helsinki

Emmanuel Ledesma

11/5

FC Cincinnati (USA)

Denys Oliynyk

58/14

FK Kobra (UKR)

Jake Jervis

10/3

Luton Town (ENG)

Joonas Lepistö

16/4

wychowanek

Daniel Hakans

13/0

Vaasa IFK

Serge Atakayi

45/4

Rangers FC II (SCO)

Ariel Ngueukam

172/51

KuPS

Z klubu odeszli: Mehdi El Moutacim (Ekenäs IF), Samba Benga (TPS), Anel Rashkaj (Örgryte IS, SWE), Keaton Isaksson (HIFK), Jeremiah Streng (HIFK, wypożyczenie), Darvin Chavez (koniec kariery), Matej Hradecky (HIFK), Jyri Kiuru (bez klubu), Aatu Kujanpää (HIFK)

Veikkausliiga Ykkönen Kakkonen

...

GWIAZDA EMMANUEL LEDESMA Z buta wszedł do fińskich rozgrywek, zresztą jego ściągnięcie do SJK było nie lada sensacją. Pomimo swego wieku, 32 latek do Finlandii przechodził bezpośrednio po zakończonym rozdziale w Cincinnati grającym w MLS. 90 spotkań w angielskiej Championship, 50 na dwóch najwyższych poziomach w Stanach Zjednoczonych. Nie przypadkowy człowiek na piłkarskiej ziemi i to było widać od razu w koszulce SJK. Ledesma to czysta jakość i ogromna przyjemność obserwować go na boiskach ligi fińskiej… dla SJK niezwykle ważne ogniwo, nie tylko na boisku.

TRENER Jani Honkavaara (45 lat) w klubie od: 01.01.2020 Przeciętna kariera piłkarska nie przeszkadza Janiemu robić znakomitych wyników w roli szkoleniowca. Ma na karku nie tylko mistrzostwo z KuPS, ale też ponad 100 spotkań prowadząc HIFK oraz Gnistan. Pierwszy sezon w SJK był ciężki dla Honkavaary, znów okazało się, że potencjał klubu szedł na zmarnowanie. Trener mistrzowskiego KuPS ciągle mieszał w ustawieniach taktycznych zespołu, ale co cieszy obserwatorów dawał szanse młodym debiutantom. Nie zmienia się jednak pogląd co do tego szkoleniowca, którego działania są pod baczną obserwacją. Teraz ustabilizowana kadra ma pomóc, by w końcu zespół grał na miarę wielkich możliwości.

Przewidywana jedenastka (1-4-4-2)

#24 Walter Viitala

#21 Rodrigo Arciero #2 Nikko Boxall #4 Matias Vainionpää #22 Murilo

#9 Emmanuel Ledesma #58 Mehmet Hetemaj #7 Hope Akpan #11 Denys Oliynyk #88 Ariel Ngueukam #20 Jonas Lepistö

21 4

2 24

OmaSP STADION Pojemność: 6000 miejsc Rok otwarcia: 2015

KWIECIEŃ 2021