Kans #2 #2018

‘Ik zorg dat ik een eigen plek krijg’ HARRY BOERS (42)

2

KANS JULI 2018

KANS NR.2 juli 2018

4

COVER Harry Boers (42)

Vrijheid. Dat wil Harry het liefst. Geen regels, maar gaan en staan waar hij wil. Iets voor zichzelf, een huis en klusbedrijf. ‘Vraag me niet om een plan. Negen van de tien keer komt er toch iets tussen.’

TEKST CAROLINE TOGNI BEELD COVER LINELLE DEUNK

Het gaat beter met Harry.

Vinden zijn begeleiders.

Het zal wel, zegt Harry. Ja, hij slaapt niet meer op straat sinds hij een kamer kreeg in het sociaal pension van het Leger des Heils. Hij heeft een persoonlijk begeleider die hem helpt. ‘Mijn pb’ster’, grinnikt Harry. Ja, hij zit binnen. Maar of het beter gaat? Hij wil er nog niet aan.

Een uur praten met Harry Boers (42), op een stoel, is lang. Harry wil lopen. Naar buiten, de straten afstruinen.

Naar adresjes waar hij spullen voor Handel Harry haalt, hij kent Ede op zijn duimpje.

Hij groeide er op, en bleef.

Niet dat hij er altijd gelukkig was. Zijn leven stortte in toen ware liefde Diana hem verliet.

‘Daar was ik negen jaar mee.

We hadden zelfs trouwplannen. Tot ze er met mijn beste maat vandoor ging.’

Xtc en pep Harry trok bij zijn ouders in en begon te drinken. ‘Als een gek ging ik zo ffft de afgrond in. Ik dronk wel 48 halve

liters per dag.’ Hij nam zijn eerste pilletje. Xtc en pep, dat is handel dacht Harry.

Het geld lonkte. ‘Als dealer ving ik vijfduizend per week.’ Veel gasten kochten op de pof bij Harry, tot hij zelf moest ­poffen bij zijn leverancier. ‘Daar ging ik in de fout.’

De politie stond vaak op de stoep. Voor zijn vader was de maat vol. ‘Je stopt of je gaat eruit, zei hij. Ik koos voor eruit. Daar stond ik, dakloos. Ik sliep overal. In het bos. In de speeltuin.’ Naar de nachtopvang was tegen zijn principe. Tot een maand of vier geleden zijn uitkeringsinstantie hem min of meer dwong. ‘Als ik niet naar een opvang ging, was ik mijn uitkering kwijt. Nu probeer ik mijn nachtleven om te zetten naar de dag. Maar even onder ons, liefst ben ik ’s nachts weer onderweg. Die regels hier, om elf uur naar je kamer, het hek gaat dicht. Mijn vrijheid kwijt, dat verdraag ik niet. Ik zorg dat ik een eigen plek krijg.’

Een liefdevol thuis voor mensen in hun laatste levensfase.

12

Het Leger helpt jongeren in Brazilië.

14

Saïd woonde acht maanden bij opvoedouders.

16

‘Bedankt!’ schrijft Hans van Vliet bij zijn afscheid.

18

Vrijwilliger Gerard: ‘Mensen een prettige dag bezorgen.’

20

Vakantie in Belmont.

‘Heerlijk, een week lang niet op de prijs van een brood letten.’

KANS JULI 2018

4

20

12

14

Verder:

16

18

P26 Sponsor de Dam tot Damlopers P27 Met korting naar de dolfijnen P28 RenĂŠ krijgt waardering. Dat is wennen.

3

4

KANS JULI 2018

Hospice Rozenheuvel bestaat in 2019 25 jaar. Kans bezoekt de villa waar verpleegkundigen en vrijwilligers gasten begeleiden in hun laatste levensfase. ‘We proberen leven toe te voegen aan de dagen.’

KANS JULI 2018

TEKST ELLEN WEBER BEELD MILAN VERMEULEN

‘H

arry lust alleen mijn macaro­ ni’, zegt José Hendriks. ‘Als ik een pannetje kom brengen, warmen de vrijwilligers het op.’ Haar man ligt drie weken in hospice Rozenheuvel.

‘Eigenlijk zou hij thuis ster­ ven, maar ik kon het niet meer aan.’ Negen maan­ den geleden was er nog niets aan de hand. Harry (56) maakte carrière, hij had net een nieuwe baan bij TNT. Het gezin stond op het punt om een nieuw huis te kopen. Toen Harry in elkaar klapte en het kanker bleek te zijn, stortte alles in elkaar.

Nu wandelt José elke ochtend met haar dochter Dayna en hond Blue naar de villa in Rozendaal (Gelderland). Vanochtend branden er op de balie van de receptie twee kaarsen: vannacht zijn twee van de tien gasten overleden. Harry is er nog. Op zijn nachtkastje ligt een koekje voor zijn Friese stabij, klaargelegd door een attente vrijwilliger.

In hun kantoortje wisselt de nachtploeg hun dienst af met de verpleegkundigen die om 7.30 uur beginnen. Twee stagiaires kijken in het computersysteem welke afspraken er staan ge­ pland en welke vragen zij aan de huisarts moeten

stellen. Na de overdracht verdelen de stagiaires de medicijnen. Verpleegkundige Anneloes Eterman: ‘Iemand koste wat het kost in leven houden?

Dat doen we hier niet. In plaats van dagen toe te voegen aan het leven, proberen we leven toe te voegen aan de dagen.’ Zelf verloor Anneloes twee kinderen. ‘Mij maken ze niet snel gek. Doordat ik de dood van mijn kinderen heb verwerkt, kan ik er zijn voor anderen. Ik ben er voor de gasten, maar afscheid nemen en het leven loslaten moeten ze zelf doen. Wat mensen nodig hebben, kan ik niet voor ze invullen.’

Afscheid nemen en loslaten Terminaal zieke gasten kunnen in de badkamer met tillift nog een keer in bad. Ook mag iedereen één uitstapje maken met de wensambulance.

Nog een keer naar zee of naar de dierentuin met de kinderen. Anneloes: ‘In tegenstelling tot een ziekenhuis kijken we niet alleen naar het lijf dat stervende is. We begeleiden onze gasten ook in het proces van afscheid nemen en loslaten.’

Anneloes ziet hoe verschillend mensen omgaan met de dood. ‘Sommigen staan dicht bij de natuur, kunnen zich makkelijk overgeven. Anderen hou­ den graag de controle en leggen alle details van

5

6

KANS JULI 2018

hun uitvaart vast. En we hebben gasten die het gezellig willen houden en taartjes eten.’

Van een paar uur tot drie maanden, de gemid­ delde verblijfsduur in het hospice is drie weken.

Gasten hoeven niet christelijk te zijn. Moslim, boeddhist of atheïst, iedereen is welkom. Maar dit huis is echt alleen voor de laatste levensfase.

Verpleegkundige Marian de Bruin beslist tijdens een intake wie er wordt opgenomen. ‘Een termi­ naalverklaring van de behandelaar, huisarts of specialist is nodig. Mensen kunnen zelf niet goed inschatten hoever ze in het proces zijn.’ Ook voor haar is het lastig in te schatten. ‘Een terminaal zieke patiënt die rechtop zit en een fitte indruk maakt, is soms drie dagen later overleden.’ Daar­ om kijkt Marian naar meer zaken: eet iemand nog, hoe staat het met de wilskracht, hoe is het contact met familie?

Lievelingskostje Eenmaal in het hospice kunnen gasten rekenen op de inzet van vele vrijwilligers – er werken er meer dan honderd. In de keuken zijn Janny en Monique bezig met het ontbijt. Voor de één een boterham met kaas, voor de ander yoghurt.

Janny: ‘Het is heel mooi om de laatste zorg te geven aan gasten en hun familie te steunen.’

Monique beaamt dat het dankbaar werk is. ‘Wil iemand zijn levensverhaal vertellen, dan maak ik tijd om te luisteren. Ook al ben ik druk, dat gaat voor. Door dit werk heb ik geleerd dat het in één dag afgelopen kan zijn.’ Dan steekt een vrouw haar hoofd om de deur. Ze komt een haring brengen voor de lunch: ‘Mijn vader vindt dat zo lekker.’ Rond het middaguur komt de kok, die inventariseert waar de gasten ’s avonds zin in hebben. Daarna gaat hij boodschappen doen, zodat hij hun lievelingskostje kan bereiden.

KANS JULI 2018

7

8

KANS JULI 2018

Ook vrijwilliger worden?

Hospice Rozenheuvel kan vrijwilligers gebruiken in de keuken en de tuin, bij de receptie en technische dienst. Interesse? Neem contact op met vrijwil­ ligerscoÜrdinator Frank Geerts: frank.geerts@ legerdesheils.nl.

KANS JULI 2018

Uit de gezamenlijke ruimte klinkt het geluid van een strijkinstrument. Muziektherapeut Lucie Gieles drukt een chrotta, een snaar­ instrument, in de handen van een tiener, die samen met zijn zusje op bezoek is bij zijn va­ der. Lucie laat zien hoe hij de strijkstok moet bewegen. Aarzelend strijkt de jongen de stok over de snaren, Lucie beantwoordt de zware tonen met haar lier. ‘Alsof je een engeltje hoort zingen’, noemt Lucie het geluid van het tere instrument. Als mensen fit zijn, mogen ze meespelen. ‘De kracht van samenspel is dat je gehoord wordt: je mag er zijn.’ Zijn mensen zwak, dan maakt Lucie muziek aan hun bed als ze dat fijn vinden. Zo probeert ze een moment van ontspanning te creëren.

Nadat ook het zusje heeft gespeeld, rennen de tieners naar de kamer van hun vader. Even later komt het gezin naar buiten. Ze duwen de rolstoel naar de piano, waar de dochter voor haar vader begint te spelen.

Maskers vallen weg Psychosociaal medewerker Gea Arentsen ondersteunt het moeilijke proces van gasten en hun familie op een andere manier: met gesprekken. ‘Vaak is er gedoe in families. De liefde die er in potentie is, groeit. Maar ook irritaties komen naar boven. Maskers vallen weg, net als bij een bevalling of een crisis.’

Daardoor kan Gea directe vragen stellen en snel tot de kern komen. Hoe is het om dood te gaan? Waarover maak je je zorgen? ‘Vaak zijn mensen een stuk rustiger als ze hun ver­ haal hebben verteld.’ Gea leidt ook gesprek­ ken tussen familieleden. ‘Soms hoor ik van een vrouw dat ze zo veel van haar man houdt en hoor ik van haar man hetzelfde, maar lukt het hen niet om dat tegen elkaar uit te spreken. Als ze niet gewend zijn om over gevoelens te praten, help ik daarbij.’ Sommige mensen zijn verbitterd omdat ze een zwaar leven hadden met weinig liefde. ‘Hier merken ze dat er toch van hen gehouden kan worden.’

Als het pianospel is verstomd, komen er twee begrafenisondernemers binnen met een kist.

Binnen twaalf uur na het overlijden gaan mensen op een waardige manier weg uit het hospice: in een kist, door de voordeur.

Medewerkers en vrijwilligers haasten zich in

hun jas om de kist naar buiten te begeleiden.

Het verkeer moet even wachten, de rouwstoet van familie en hospicemedewerkers begeleidt de lijkwagen een stuk over de weg. Terug in het hospice blaast de familie de kaars uit.

Hiermee zit de taak van Rozenheuvel er nog niet op. Als de nabestaanden er behoefte aan hebben, kunnen ze gesprekken voeren met Gea en het stiltecentrum bezoeken. En voor iedere gast is er een herdenkingsbijeenkomst in de kerk van Rozendaal.

Warm bad Tijd voor de koffiepauze. Officier Gerrie Kat was gisteren jarig. Ze doet pastoraalgeestelijk werk in het hospice en verzorgt de week­opening. Voor elke gast steekt Gerrie een kaarsje aan, ze bidt voor iedereen. Het is druk in de koffiekamer. Iedereen kent Gerrie én haar befaamde monchoutaart. Ze mag op niets anders trakteren. Gerrie snijdt twee taarten in punten: ‘Je moet het leven vieren.’

Taart eten kan Harry niet meer. Drinken, dat lukt met moeite. De televisie zet hij niet meer aan. Zijn bruine ogen staan helder, maar zijn buik is opgezwollen en zijn huid is geel. Door de morfine heeft hij minder pijn.

‘De liefdevolle verzorging en aandacht van de

9

10

KANS JULI 2018

Het werk van Hospice Rozenheuvel steunen?

Kijk op vriendenvanhospicerozenheuvel.nl.

KANS JULI 2018

verpleegkundigen is fantastisch. Het is een warm bad.’ Harry maakt geen gebruik van de geestelijke ondersteuning, aan zijn bed zitten zijn vrouw en dochter. Hij pakt hun handen.

‘Wij zijn elkaars therapeuten, we bespreken alles met elkaar. We hebben veel gepraat over machteloosheid en pech. In het begin vond ik geen berusting. Maar de kwaliteit van leven gaat zodanig achteruit, dat de berusting gro­ ter wordt. Het leven is nu een gevecht. Zeven keer per dag moet ik medicatie proberen weg te krijgen. Eten lukt niet meer.’

‘Geniet nog, zeggen mensen dan, maar dat gaat bijna niet’, zegt zijn vrouw José. ‘Je maakt hooguit nog herinneringen samen om iets af te ronden.’ Dochter Dayna vertelt dat ze heb­ ben gebarbecued aan zee, naar een musical zijn geweest en natuurlijk naar Vitesse. Dat ze vaak met vrienden hebben gegeten en dat

Harry’s baas voor hen kookte. José: ‘Iedere dag was een hel, maar achteraf gezien ook heel mooi.’ Op een gegeven moment was het gezin aan huis gekluisterd. José moest 24/7 beslissingen nemen. Harry: ‘Maar zij is mijn partner, niet mijn verzorgende. Ze was zo moe, niet normaal. Daarom ben ik naar het hospice gegaan.’ Nu komen José en Dayna elke dag op bezoek, soms blijven ze slapen op zijn kamer. Samen besloten ze dat Harry morgen een slaapdrankje krijgt, zodat hij alles minder bewust ervaart. ‘Dan ben ik verlost uit mijn lijden, ik wil geen pijn meer.’ Binnen afzienbare tijd brandt er een nieuw kaarsje in de vriendenkring. De drie knijpen hard in elkaars hand. Harry: ‘Ik ben trots op mijn kanjers.’

Een week na het interview is Harry overleden.

11

JONGEREN IN BRAZILIË

Versterking van familie­­ relaties en gemeen­ schappen in Braziliaanse steden. Met dat doel organiseert het Leger des Heils Brazilië ludieke, culturele en sportieve activiteiten voor kinderen en jongeren in een aantal steden van het land.

Helpen? De hulp aan de Braziliaanse bevolking is een project van de lokale afdeling van het Leger des Heils in Brazilië. Het Leger des Heils in Nederland helpt bij de financiering van het project. Wilt u een bijdrage leveren? Vul dan de antwoordkaart in, in het hart van deze Kans.

13

Gezonde relaties Met het project stimuleert het Leger des Heils jongeren in hun interesses, behoeften en mogelijkheden, zodat er een omgeving van gezonde relaties ontstaat. Met sport en spel, maar ook toneel en dans leren tieners en jongvolwassenen om zich uit te drukken, interactief bezig te zijn en sociale contacten op te bouwen.

Duizend jongeren Meer dan duizend jongeren zijn betrokken bij het programma dat loopt in de steden Recife, Joinville, Rio de Janeiro, Prudente de Moraes, Pelotas en Vila dos Pescadores. In een proefproject wil het Leger ook trainingen en workshops aanbieden aan lokale begeleiders van de jongeren. Daarnaast moet een pedagogisch strategisch plan de effectiviteit van het programma verbeteren.

Huiselijk geweld herkennen De officieren van het Leger des Heils leren meer over maatschappelijke problemen in BraziliĂŤ en de lokale wetgeving. Ze krijgen training om huiselijk geweld en relaties waarin misbruik voorkomt te herkennen. Dit verhoogt de effectiviteit van het werk van de officieren bij het versterken van familierelaties en gemeenschappen.

BEELD HOLLANDSE HOOGTE

KANS JULI 2018

14

‘Zet jongeren niet vast’

‘E

en soort heropvoeding was het. Ik was een puber. Jong en makkelijk beïnvloedbaar. Zo’n periode in de gevangenis maakt het er niet beter op. Een 13-jarige hoort niet in de gevangenis, dat lijkt me duidelijk. Bij mijn opvoed­ familie in Langerak volgde ik een programma van het Leger des Heils, TFCO. Alles ging volgens een schema, elke dag kon ik punten halen voor goed gedrag en dingen die ik moest doen, zoals lezen. Het program­ ma hielp me met normale sociale vaardigheden. Kennelijk had ik die thuis onvoldoende geleerd.’

ALLES BETER DAN VASTZITTEN ‘Ik vond het best lastig. Ik moest me aanpassen aan het gezin waar ik woonde, zoals samen eten op vaste tijden, meehelpen in het huishouden.

Veel deed ik samen met mijn opvoedmoeder Jeanet en haar kinderen. Zij zorgden ervoor dat er structuur kwam in mijn

Saïd (18) woonde acht maanden bij opvoed­ ouders. Dat was nodig, vond de reclassering, nadat hij op zijn veertiende uit de jeugddetentie kwam. dag. En ik merkte dat ik er steeds beter mee om kon gaan, met het programma en alles wat erbij hoorde. Nu kan ik achteraf zeggen dat het eigenlijk prima te doen was. Alles beter dan vastzitten.

Ik leerde werken, werkte op de boerderij van de familie. Elke dag moest ik lezen in een boek, en ook altijd voorlezen. En ik leerde sociale dingen, zoals een normaal gesprek voeren. Als ik een probleem heb, probeer ik het altijd eerst zelf op te lossen.

Lukt dat niet dan vraag ik het aan mijn moeder of oudere zus.

Bij Jeanet in huis leerde ik te praten met de familie, zo leerde ik mensen beter kennen. Ze

vonden dat ik het goed deed, dat kreeg ik dan ook te horen van mijn opvoedouders en begeleiders. Ik kreeg complimentjes.’

VROEG NAAR BED ‘Maar het was niet altijd makkelijk, en ik baalde soms van de strenge regels. Ik moest om half 10 naar bed; in het weekend was dat 10 uur. Dat verschil vond ik belachelijk, een half uurtje later in het weekend! En dat ik de eerste drie maanden niet naar huis mocht, vond ik moeilijk. Ik ging dan wel de discussie aan met mijn begeleiders.

Ook voor mijn moeder was het erg zwaar, die hele periode dat ik bij Jeanet en haar familie woonde. Maar ze vond het ook nodig, het was moeilijk thuis.

Mijn ouders zijn gescheiden, mijn moeder moet het in haar eentje redden met zes kinderen.’

BEÏNVLOED ‘Dit programma met opvoed­ ouders, TFCO, vind ik goed opgezet. Ik kijk positief terug,

TEKST CAROLINE TOGNI BEELD MONIQUE WIJBRANDS

leerde veel van die acht maanden. Hoe je sociaal moet zijn, wat goede manieren zijn, hoe je functioneert in een gezin, samenleeft in een huis.

Ik deed werkervaring op met het werk op de boerderij. Zo iemand als Jeanet, mijn tijdelijke opvoedmoeder, is belangrijk voor jongens van zestien of jonger die het moeilijk hebben. Het is goed om naar zo’n gezin te gaan.

Oké, aan die regels mag wat gebeuren: iets meer vrijheid voor jongeren die het aankunnen. En ik denk: zet jongeren niet vast, maar vervang dit door zo’n gedragsprogramma bij opvoed­ouders; dat is beter voor een kind. Ik zat op mijn dertiende acht maanden vast.

Na zes maanden werd ik een beetje zoals de jongens op de groep, ik werd beïnvloed.

Waar je mee omgaat, word je mee besmet, zeggen ze toch?

Nou dat klopt. Misschien wel de belangrijkste les die ik door TFCO leerde: weten wat normaal functioneren is, binnen een gezin en in relatie

TFCO

In 2017 zaten drieduizend pubers in gesloten jeugdzorg en jeugdgevangenissen. De meesten zitten daar niet vanwege een straf, maar omdat er geen andere plek voor hen is. Het Leger des Heils vangt deze jongeren (12-18 jaar) op in opvoedgezinnen en werkt daarbij met het programma TFCO (Treatment Foster Care Oregon). De aanpak focust op stimuleren van positief gedrag en versterken van sociale vaardigheden.

Voor meer informatie: legerdesheils.nl/ tfco-programma.

KANS JULI 2018

15

16

KANS JULI 2018

tot anderen, zoals school en werk. Als je dat weet, wil je niet meer hangen op straat en nietsdoen.’

EIGEN BEDRIJF ‘Ik ben net gestopt met school, de mbo-opleiding financiële administratie – ik vond het zo saai... Ik belde Jeanet, “ik moet iets doen. Anders kom ik weer op straat en gaat het misschien fout.” Zoek een baantje, zei Jeanet, en denk na over een andere opleiding. Sinds een paar dagen heb ik werk, deur-aan-deurverkoop van energiecontracten. Nu komt de streber in mij boven. Elke dag doen we een wedstrijdje met elkaar. Ik wil de beste zijn, in de top-5 van verkopers van de dag belanden. Anders heb ik niks aan mijn dag gehad!'

Mijn toekomstdroom? Ik wil iets voor mezelf, een eigen bedrijf. En een gezin, huisje boompje, beestje. Ik ga hard werken om daar te komen.’

‘ Het geeft een kick’ Jeanet Blom en haar man waren zes jaar lang opvoedouders voor het Leger des Heils. Inmiddels werkt Jeanet als gezinstrainer en bezoekt ze de ouders van de jongeren in het TCFO-programma.

Na haar opleiding wil ze een gezins­huis starten voor jongeren.

‘Wat een leergierige jongen is Saïd.

Hij was dertien toen hij bij ons kwam, echt een broekie nog. Maar zo’n leuke jongen om in huis te hebben. In totaal hebben wij achter elkaar vijf jongeren opgevangen en steeds weer waren we verbaasd over de veranderingen die we zagen. Een weinig sociale, stille puber, veranderende in korte tijd in een leuke gozer of meid. Dat geeft zo’n kick! Mijn eigen kinderen (nu 20 en 16 jaar oud) kijken ook met plezier terug op die periode. Het mooie van het programma is dat echt alles wordt aangepakt. De jongeren leren de nodige vaardigheden en ontdekken hun talenten, op weg naar zelfstandigheid. Voor mij is dit de leukste baan die er bestaat!’

Zelf opvoedouder of pleegouder worden?

Je bent gastvrij, hebt humor én geduld. Bent open en legt makkelijk contact. Overal in het land is het Leger des Heils op zoek naar pleegouders, gezinshuisouders en opvoedouders.

Ga voor meer informatie over pleegzorg naar legerdesheils.nl/ pleegzorg.

KANS JULI 2018

Bij een afscheid

BEELD MONIQUE WIJBRANDS

Hans van Vliet bedankt voor acht mooie jaren bij het Leger des Heils.

Beste donateur, Na acht jaar territoriaal commandant van het Leger des Heils te zijn geweest, ga ik op retraite. Acht jaar lang kreeg u brieven van mij, dit is mijn laatste brief.

Ik wil u allereerst bedanken. Voor uw steun en vertrouwen in onze organisatie en in mij. De band die wij hebben is een bijzondere. Als donateur had u altijd een gewillig oor als het Leger des Heils iets van u vroeg. Dat is heel veel waard. Ik heb dit mooie werk kunnen doen door mijn geloof in God, dat is wat mij drijft. Vanuit die beleving heb ik een diepe passie voor mijn medemens. De rol van territoriaal commandant is er één waarvoor je geroepen wordt. Zonder passie en drive, kun je deze baan niet aan.

Ik vertrek met een gerust hart. Het Leger des Heils in Nederland is een professionele en gepassioneerde organisatie. Ieder kent zijn taak, de structuur van de organisatie is aangepast aan de eisen van de moderne tijd. De kracht van het Leger des Heils in Nederland is niet te veel praten, maar doen! Daadkrachtig aan de slag met een uitgesproken passie voor mensen die dat hard nodig hebben. De uitspraak: “Als je nergens terecht kunt, kun je altijd nog aankloppen bij het Leger des Heils”, zie ik als een compliment. Het maakt me trots. Wij schromen niet om risico’s te nemen, starten vaak werk waaraan niemand zijn handen vuil wil maken.

Ik wil u bedanken. Voor uw bijdrage aan ons mooie werk. Voor de verbinding die wij hebben met elkaar. Met mijn pensionering zullen drukte en spanningen wegvallen, daar zie ik naar uit. Mijn vrouw Marja en ik verhuizen naar Zeeland. We zullen daar op een bescheiden manier blijven bijdragen aan het werk van het Leger des Heils. Er is genoeg te doen. Wellicht kom ik u nog eens tegen. Voor nu wil ik afscheid nemen en u dankzeggen voor uw niet aflatende steun en daadkracht.

Graag tot ziens!

Hans van Vliet

17

18

KANS JULI 2018

TEKST CAROLINE TOGNI BEELD ILVY NJIOKIKTJIEN

Ze kletsen wat, over de klus van vandaag en het werk in de houtwerkplaats. En ze maken lol samen, deelnemer Chris en zijn begeleider, vrijwilliger Gerard. ‘Terwijl jij de balken voor tafelpoten zaagt, ga ik de latten opmeten’, lacht hij. Gerard Drost (63) werkt nauw samen met Chris (61) en de andere deelnemers. Geduldig. Met aandacht voor het werk en vooral voor de assistent-meubelmakers die hij begeleidt. De omgang met de deelnemers en het overbrengen en aanleren van het vak is Gerard op het lijf geschreven. ‘Het vraagt geduld. Maar al moet ik iets tien keer uitleggen, geen probleem.

Mijn doel is deze mensen elke dag een prettige dag bezorgen.’

KANS JULI 2018

19

Doe je mee?

Wil je ook iets bijdragen aan de samenleving en vrijwilligerswerk doen?

Het Leger heeft jou nodig! Er is van alles mogelijk. Je kunt, net als Gerard, gaan werken als begeleider in een van de 50|50-werkplaatsen.

Maar ook in de opvang, koken, zorgen, of als taalmaatje, overal zijn veel vrijwilligers nodig.

Kijk op werkenbijhet­ legerdesheils.nl en meld je aan.

WELKOM IN 50|50

Heerlijk verwennen

et Kijk! Ik shteebshpeelgoed allerleukregen gek

Grrrrk

HOTEL Stoere adelaar

Eindelijkbereonek nieuwe

Een reuzegrote uil!

In de bossen van Lunteren genieten ouders en kinderen die zich eigenlijk geen vakantie kunnen veroorloven van een zorgeloze week.

In 50|50 hotel Belmont legt een leger vrijwilligers tientallen gezinnen in de watten. ‘Heerlijk, een week lang niet op de prijs van een brood letten.’

TEKST BART DE HAAN BEELD MARTIJN BEEKMAN

22

KANS JULI 2018

‘Vroeger gast, nu vrijwilliger’ ‘Ik kwam hier een paar jaar geleden als gast. Mijn situatie was toen totaal anders dan nu. Ik zat in wat ik nu mijn herstelperiode noem. Ik kwam uit een verslaving, had psychische ongemakken, geen geld. Hier in Belmont kregen mijn gezin en ik weer kleur op de wangen.

Inmiddels heb ik mijn leven weer op de rit.

Ik werk als ervaringsdeskundige in de Marcel Korf (48, Emmen)

psychische zorg en de verslavingszorg.

Hier ben ik vrijwilliger.

Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat help ik met de activiteiten.

Ik rijd ook op één van de busjes. Voor mij is het een genot om andere mensen deze ervaring te gunnen.

Onze gasten leven in lastige omstandig­ heden. 51 weken per jaar leven ze met zorgen, 1 week niet.

Dan zijn ze hier.’

‘De kinderen komen vol verhalen terug’ ‘Ik ben hier met mijn partner en mijn twee dochters. Vijf nachten dit keer.

We zijn al voor de derde keer in Hotel Belmont en het is altijd genieten! Onze kinderen kijken hier maanden naar uit. Vrijheid, rust, vriendjes maken. Dit is zo belangrijk voor ons. We hebben het niet breed en zonder Belmont zou een vakantie er niet in zitten.

We betalen een klein bedrag, maar daar krijgen we zo veel voor terug.

Onze kinderen komen vol verhalen terug.’

Susan Wanders (38, Emmen)

‘Superleuk’ ‘Vanmorgen mocht ik een dikke handschoen aan en ging er een grote roofvogel op mijn arm zitten. Spannend! Ik was niet bang hoor. We gaan ook zwemmen en naar het pretpark. Ik heb vrienden en vriendinnen gemaakt en we doen van alles. Bordspellet­ jes, basketballen, verstoppertje. Superleuk.’

Angelina Schoenmakers (10, Emmen)

23 Meer dan een vakantieplek

‘Na een week kan ik er weer tegenaan’ ‘Belmont is een uitkomst. Ik ben een alleenstaande moeder, heb last van artrose en dit is voor mij een week die lucht geeft. Dit is zorgeloos en fijn. De vrijwilligers zijn geweldig. Na een week hier, kan ik er weer tegenaan. De christelijke grondslag spreekt mij ook aan. De broederschap, het delen, het zorgen voor elkaar.’

Christa Toppenberg (48, Amsterdam)

Belmont is meer dan een vakantieplek voor gezinnen die het niet zo breed hebben.

Het is ook een 'gewoon' hotel waar je een kamer kunt boeken. En het is het congres­centrum van het Leger des Heils. Ook externe organisaties kunnen de locatie huren. Het kampeerterrein achter het hotel is al sinds de jaren '30 het domein van de scouting. Hier kunnen groepen ook kamperen.

Midgetgolfbaan, voetbalvelden, volley­balvelden, fietsverhuur Congresruimte voor 320 personen

Restaurant, brasserie en 2 bars

50 hotel­kamers

14 vergaderzalen

Duurzaam eten en drinken (geen alcohol!)

Klinkende naam De naam Belmont komt voor in een oude liedtekst van het Leger des Heils.

Het hotel draagt de moderne naam 50|50.

Rennen voor vakantiegeluk

Op 23 september lopen 50.000 hardlopers de Dam tot Damloop. Doe je mee?

Dan kun je de sociale vakanties van het Leger des Heils sponsoren. Kijk op: loopwarmvoormensen.nl

24 ‘Klaar voor mijn examens’

Warme werkplek In 50|50 hotel Belmont werken ruim honderd werknemers met een afstand tot de arbeidsmarkt. Ze krijgen een persoonlijke reïntegratiecoach met wie deelnemers in zes maanden tijd werken aan persoonlijke doelen.

Geschiedenis Het Leger des Heils kocht het terrein aan de Goorsteeg in 1937. Aanvankelijk maakten vooral padvinders gebruik van het terrein waar in 1948 de wereldjamboree werd gehouden. Sinds de jaren '60 groeit het gebruik voor recreatie. Het huidige hotel- en congrescentrum is opgezet in 1996.

Word vrijwilliger

In het hart van Nederland Belmont ligt tussen Lunteren en Ede, in het hart van Nederland. Letterlijk zelfs. Het geografisch middelpunt van Nederland ligt nog geen 2,5 kilometer hiervandaan.

De vakantieweken in 50|50 hotel Belmont zijn niet te organiseren zonder de inzet van 130 geweldige vrijwilligers. Wil jij ook een week lang verblijven in Lunteren om a ­ nderen een onvergetelijke topvakantie te bezorgen?

Kijk op: legerdesheils.nl/ vrijwilligers-sociale-vakanties.

‘Er zijn hier niet zoveel leeftijdsgenoten deze week, maar dat vind ik eigenlijk niet zo erg. Ik wil graag tot rust komen.

Mijn examens komen eraan. Ik doe de theoretische leergang van het vmbo.

Ik wil verder naar de havo. Het huiswerk is pittig, want in mijn vrije tijd werk ik ook als bordenwasser en afruimer in een

restaurant. Rust is voor mij best belangrijk. Thuis is het altijd hectisch, maar hier heb ik een eigen kamer en word ik vertroeteld. De vrijwilligers zorgen voor alles en zijn superaardig. Ik kreeg net een maskertje en een gezichtsmassage van een aardige mevrouw. Heerlijk. Ik ben klaar voor mijn examens.’

Valerie Zaba (17, Papendrecht)

KANS JULI 2018

‘De batterij opladen’ ‘Ontstressen, ontladen, verwend worden. Ook ik ben een alleenstaande moeder en hier hoef ik even niet te letten op de prijs van het eten. Een week lang de zorgen vergeten, dat is de grote meerwaarde van het 50|50-hotel. Na een week in Lunteren is mijn batterij weer opgeladen. Vanmiddag mogen we kleding en speelgoed uitzoeken.

Moeders en dochters krijgen een beautymoment. De vrijwilligers zijn in één woord geweldig. Ja, er zouden eigenlijk meer Hotel Belmonts moeten zijn!’

Antoinette Vermeulen (52, Terneuzen)

‘Dat maak ik in Amsterdam nooit mee’ ‘Belmont is een super­ goed hotel. Al het eten is hier gratis hè?

En ik heb een eigen kamer! We maken van alles mee. Vanmorgen bij de roofvogelshow mocht ik rondjes rennen met een nepkonijn en kwam er een roofvogel achter me aan.

Dat maak ik in Amsterdam nooit mee! En ik heb een lieve vriendin.

Ik zag Ingeborg en het was vriendschap op het eerste gezicht.’

Lior Toppenberg (8, Amsterdam)

‘Vrienden maken’ ‘Het is hier supergezellig. We maken van alles mee, krijgen ook van alles en de natuur is mooi. Maar de vriendschappen die ik sluit, vind ik eigenlijk het allermooiste.

Ik maak praatjes met iedereen, ook met onbekende mensen. Lior is echt een vriend geworden.”

Ingeborg Vermeulen (10, Terneuzen)

25

COLOFON Kans is een uitgave van Stichting Leger des Heils Fondsenwerving, bestemd voor donateurs en andere betrokken gevers.

Onze activiteiten worden voor circa 90 procent bekostigd via overheids­regelingen. De gelden kunnen alleen worden besteed aan doelen die de overheid aanwijst.

Verder betaalt een aantal cliënten een eigen bijdrage. Er zijn echter nog steeds mensen die buiten de boot vallen. Het Leger des Heils blijft daarom zoeken naar nieuwe vormen van hulpverlening, in aanvulling op het Nederlandse zorgstelsel. Omdat deze projecten (nog) niet binnen de subsidieregels vallen, zijn wij afhankelijk van donaties, giften en nalatenschappen.

Dit magazine geeft donateurs en relaties die de organisatie steunen een gevarieerd, maatschappelijk relevant, hedendaags en zinvol beeld van het Leger des Heils. Het blad wil een kennisbron zijn over maatschappelijke issues waarmee het Leger zich bezig houdt. Het laat ook zien dat het Leger zijn beloften inlost: er onvoorwaardelijk zijn voor mensen zonder vangnet, geïnspireerd door het christelijk geloof.

TERRITORIAAL COMMANDANT Hans van Vliet

3KORTx #Ikziejouwelzitten Het Leger des Heils zoekt gemotiveerde (zorg)professionals met een christelijke levensovertuiging. Wil je aan de slag als verpleegkundige, woonbegeleider of ambulant begeleider? Of liever een baan bij ondersteunende diensten als administratie, HRM of ICT? Kijk voor alle info op: werkenbijhetlegerdesheils.nl.

HOOFDREDACTIE Will van Heugten

COÖRDINATIE/ EINDREDACTIE Irene Belkum

REDACTIE Richard de Vree, Hanneke Timmer, Rien Timmer, Margreet KramerSchutte

CONCEPT/EINDREDACTIE Maters & Hermsen, Caroline Togni, Jelle Hoogendam, Kaisa Pohjola

TEKST/VORMGEVING Maters & Hermsen Journalistiek en Vormgeving

LITHOGRAFIE/DRUK Mark Boon, Senefelder Misset Doetinchem

DRUKWERKBEGELEIDING Arnoud van Roosmalen

REAGEREN? Leger des Heils, t.a.v. redactie Kans postbus 3006, 1300 EH, Almere. kans@legerdesheils.nl www.legerdesheils.nl

GEEF OOK! Wilt u ons helpen?

Stort uw gift op bankrekening IBAN NL72RABO0707070171 of word ­donateur. Kijk daarvoor op www.legerdesheils.nl onder het kopje ik wil helpen. Of bel: 036 53 98 134

Nieuwe commandant Vanaf 1 augustus 2018 is kolonel Hannelise Tvedt de nieuwe territoriaal commandant van het Leger des Heils in Nederland, Tsjechië en Slowakije. Hannelise Tvedt – vanaf dan commissioner – komt uit Denemarken, maar zij is bekend in Nederland: eerder bekleedde zij hier de functie van chef-secretaris. Momenteel is zij de territoriaal commandant van het Leger des Heils in Denemarken en Groenland.

Toegift.nl Het Leger des Heils neemt deel aan de campagne Toegift.nl: nog één keer opkomen voor wat je belangrijk vindt. Meer weten over nalaten aan het Leger des Heils? Vul dan de antwoordkaart in, in het hart van deze Kans. Of kijk op legerdesheils.nl/helpen/nalaten.

! hup p u H

Sponsor de Dam tot Damlopers Op zondag 23 september rennen weer 21 mensen de Dam tot Damloop voor het Leger des Heils. Hiermee zamelen zij geld in voor de sociale vakanties in 50|50 Hotel Belmont, voor mensen die nooit op vakantie kunnen.

Gun jij hen die week ontspanning? Sponsor onze helden op loopwarmvoormensen.nl.

Je kunt de lopers ook steunen door op die website een actie aan te maken.

Ticket voor

€15

Uitgelicht Leger des Heils en privacy

Sinds 25 mei geldt de nieuwe wet op de gegevens­ bescherming van de Europese Unie, de Algemene verordening gegevensbescherming (AVG). Dat betekent dat in de hele Europese Unie dezelfde privacywetgeving geldt. Met de komst van de AVG vervalt de oude Wet bescherming persoons­gegevens. De nieuwe regels zorgen ervoor dat je sterker staat in het beschermen van je (online) privacy. Zo heb je recht op heldere informatie over hoe wij met je gegevens omgaan. Het Leger des Heils heeft het privacybeleid aangepast volgens de voorwaarden van de AVG. Wil je weten hoe het precies zit? Lees meer over de gebruiksvoorwaarden, het privacybeleid en cookiebeleid op legerdesheils.nl/privacy-statement.

Met korting naar het Dolfinarium Lezers kunnen met flinke korting naar het Dolfinarium. Zij betalen slechts €15 per ticket! In Harderwijk ontdek je de dieren van de zee van dichtbij. Met de beroemde dolfijnenshows, maar ook met zeeleeuwen en walrussen. En je mag roggen aaien. Kijk voor de kortingsbon en de voorwaarden in het hart van deze Kans.

KANS JULI 2018

27

VERVOLG ACHTERPAGINA

O

p zijn negende werd René uit huis geplaatst. Zijn ouders konden zijn hyperactiviteit niet aan. ‘Ik voelde me verraden dat ze me naar het kinder­ tehuis stuurden.’ Op zijn zestiende stopte René met de mavo. De depressieve puber zag niet in hoe hij, ‘als dubbeltje geboren’, ooit een kwartje kon worden. Toen kwam de punk op en vond hij een scene om bij te horen. ‘Met vrienden spraken we af: als iemand te ver afglijdt met drugs, dan bin­ den we hem vast zodat hij afkickt. Maar zo werkt het niet’, weet René inmiddels. Het gaat geleidelijk. Niet-gebruikers stoot je af, je verzamelt gebruikers om je heen die net als jij autoradio’s jatten.

In Haarlem ontmoet hij Robin, een verslaafde vriend die hem laat inzien dat je jezelf recht in de ogen moet kunnen kijken. René besluit om op een eerlijke manier geld te verdienen. Met de verkoop van straatkranten bijvoorbeeld. In plaats van heroïne haalt hij methadon zodat hij geen capriolen meer hoeft uit te halen voor zijn dagelijkse dosis. Bij daklozen­ opvang de Hoeksteen komt hij in gesprek met Tonny Remmers van het Leger des Heils. Ze wordt zijn mentor en vraagt of hij als ervaringsdeskundige zijn verhaal wil vertellen. René veert op. ‘Op die ma­ nier kan ik omgaan met mijn drugsverle­ den. Ik kan het niet uitwissen. Als ik dat doe, blijft er niets over.’

René vertelt op scholen over de gevaren van drugs. ‘Als ik als brugklasser zo’n ver­ haal had gehoord, had ik niet geloofd dat ik ooit zelf in prullenbakken zou graaien.

Wie weet was het dan anders gelopen.’

Sinds kort heeft René een eigen woning.

En hij voert gesprekken met jonge drugs­ verslaafden. René wordt gewaardeerd, een gevoel waaraan hij moet wennen. ‘Het is lastig om trots op mezelf te zijn. Maar ik heb iets gevonden waar ik ’s ochtends mijn bed voor wil uitkomen.’

RENÉ ‘Een warme jas die om je heen wordt geslagen.’ René de Graaf (51) beschrijft de warmte die hij van binnen voelde door de cocktail van heroïne en cocaïne.

Na een uur was het gelukzalige gevoel verdwenen en moest hij geld vinden voor het volgende shot. Die tijd is voorbij. Nu vertelt René zijn verhaal aan brugklassers om hen te waarschuwen voor de gevaren van drugs. ‘Een drugsverslaafde overhalen om te stoppen, kan alleen als hij dat fijne gevoel op een andere manier krijgt. Nu ik als ervaringsdeskundige werk, ervaar ik voor het eerst zingeving. Zingeving is de sleutel om te stoppen.’

TEKST ELLEN WEBER BEELD LINELLE DEUNK

LEES ZIJN VERHAAL VERDER OP PAGINA 27