56585226-Paduaan-juni

Paduaan.

NUMMER 5 JUNI 2011 HUMEDIA.NL/PROFILE/PADUAAN

CHRIS VAN DER HEIJDEN / ‘GRIJS VERLEDEN’

Mocht je de wijze woorden van je docent in de vakantie missen; er zijn er wat die een boek hebben geschreven, net zoals (oud-)studenten.

Paduaan maakte een selectie.

“Met mijn boek heb ik het beeld van de oorlog willen veranderen. Er werd altijd gesproken over goed en fout maar zo zit de wereld niet in elkaar. Mensen en gebeurtenissen zijn meestal niet zwart-wit, maar iets daartussenin: grijs. Die gedachte werd en wordt als nogal controversieel ervaren en had tot gevolg dat ik, ook al omdat mijn vader fout was in de oorlog en ik kritisch over Israel geschreven heb, zelfs voor antisemiet uitgemaakt werd. Dat raakt me niet. Dat er vanwege het boek vriendschappen zijn gesneuveld, betreur ik wel. Maar het kon niet anders. Het moest geschreven worden.”

FRANK MEEUWSEN / ‘BLOGHELDEN’ In dit boek bundelt Meeuwsen herinneringen aan tien jaar bloggen.

Veel mensen in Nederland hebben een bijdrage geleverd aan het internet. Eén van de helden is de vrouwelijke blogger die bedacht dat elk artikel zijn eigen pagina moest hebben, en niet zoals bij een krant alles op één pagina moet.” Dat soort feitjes bewaart Meeuwsen in het boek. “Nu is het nieuwe bij bloggen er een beetje af door de social media en dreigen bepaalde dingen verloren te gaan.”

ARTHUR BLOK / ‘MIJN ZOEKTOCHT IN LIBANON’ Na zijn afstuderen aan de SvJ, stoeit Blok met de vraag ‘wat nu?’. Hij studeert niet verder, maar start een “psychologische zoektocht naar zichzelf ” in Libanon.

Vier jaar lang woont hij in het land waarvandaan hij als baby’tje werd geadopteerd. Zijn biologische ouders vindt hij er niet, maar zichzelf wel. “Ik heb mijn identiteit in Libanon opgebouwd.”

“Omdat het zo moeilijk is om die zoektocht steeds bij de koffieautomaat te vertellen, heb ik het boek geschreven. Een bekroning op mijn reis naar Libanon.”

Blok schreef over Libanon ook het boek ‘Morgen misschien’.

FCJ

bolwerk

DE MENS ACHTER

Docenten zwaaien af: vaarwel! pagina 2

Paduaan Mei.indd 1

Boeken Gert van Wijland: ‘In het geweld van egotripperij ga ik ten onder’

pagina 11

GETEST Niet te zuipen én bedorven: biertest in Stef’s pagina 12

5/24/11 6:58 PM

2 FCJ

MINIREPO .

Mierenneukmaandag Dit is de eerste zin van mijn laatste minirepo. En ik presenteer u: onze Mierenneukmaandag. Want wat doen we op de laatste dag voor de deadline? Een potje mierenneuken. Komma’s, koppen, punten, quotes, strepen, credits, foto’s.

Voor de computer zit Mariette. Onze strenge doch rechtvaardige art director.

Ze stuurt de fotografen aan – laat ze soms wat opnieuw doen – en geeft de hele Paduaan vorm. En ze stuurt die naar de drukker. Omdat zij de enige is die weet hoe dat soort dingen werken.

Naast haar zit Merlijn. Hoofdredacteur. Hij kan soms als een kip zonder kop – met zijn pen klikkend tussen zijn vingers – door het hok lopen. Hij discus-

TIPS

B’richt uit Brno

M

en neme acht studenten, een hoop camera’s en laptops, drie ouderejaars en docent Bert Determeijer. Vervolgens reist u af naar de Tsjechische stad Brno om acht dagen lang uw vingers blauw te tikken en Final Cut Pro volledig uit te buiten. Het recept van B’richt uit Brno. Al jarenlang reist een delegatie van de SvJ af naar Tsjechië om het doen en laten van de Brno’ers onder een vergrootglas te leggen, in opdracht van de stad Utrecht, een zusterstad van Brno.

Sinds vorig jaar zijn de belevenissen te volgen op internet. Het dozijn journalisten in de dop reist dit jaar tussen 18 en 26 juni af naar Tsjechië.

LISANNE VAN SADELHOFF

sieert over de voorpagina, tekent met achterlijk grote cirkels en letters op oude Paduanen; ‘Zo moet het beter’. Hij had dates met alle docenten van de FCJ. Voor verhalen, voor roddels. En hij maakte soms een foutje in de planning. Maar dat is vergeven. Vergeten. Praten we niet meer over.

Aan de ronde tafel zit Irene. Irene is er altijd – iedere redactie zou een Irene moeten hebben. Ze leest de stukken minimaal vierduizend keer door. En ze kan dan nog met een oververhit hoofd terug komen rennen, om het stuk voor de 4001e keer te lezen.

Naast haar zit Robbie. Naast dat hij schrijft, loopt hij ook schaterlachend

n Marjo Havema jaar neemt na 35 l met een cv vo

Vers bloed voor Humedia

W

www.humedia.nl

FCJ TWEETS

@ROBERTSMID Op naar college waar al mijn politieke vraagstukken worden beantwoord. Waar blijft de wereldvrede? Jokertje, Elize: kom er maar in! #bp @LARSVDWERF ‘Alle docenten moeten minimaal een mastergraad hebben’. Kun je het halve docentenbestand #svj ontslaan.

Paduaan Mei.indd 2

@NICKOPOLIDOUS Duitse lerares #PaduaFM heeft gewoon msn aanstaan. Ach ja warum auch nicht! #svj @THIJSTUIJT Even richting de SletVeeJee. #fcj @EKEBOSMAN Hoorde ik nou net iemand klaarkomen op Angela Merkel? #fcj

Lisanne

Adieu Ruth

Volg hen op www.schoolvoorjournalistiek.com/brno/

e doen meer op internet: het blog Humedia wordt sinds een paar weken door een aantal eerstejaars studenten Journalistiek nieuw leven in geblazen. Humedia moet weer de community worden die het eerst was: de plek waar je iedere dag even langs moet surfen voor nieuwe blogs over de FCJ en over media.

Docent Remko van Broekhoven gaat iedere twee weken een eigenwijze column verzorgen over het leventje op de FCJ. De Paduaan raadt iedereen aan om te bloggen op Humedia. Het is de perfecte kweekvijver en bovendien lezen diverse journalisten en media mee.

door ons hok. Volgend schooljaar neemt hij mijn Paduaantaak over. Eindredactie.

Ik houd hem in de gaten. Maar heb alle vertrouwen.

Naast Robbie zit ik. Ik schrijf de minirepo’s en doe de eindredactie, ook in dat hok, aan de ronde tafel. En als ik dan iets wil weten, spring ik op om naar het groene boekje te rennen. Dat gaat met veel kabaal: ik loop namelijk altijd tegen hetzelfde hoekje van de stoel op. Altijd.

Maar vanaf nu niet meer. Want dit is mijn laatste Paduaan waar ik aan meewerk. En dit is de laatste zin van mijn allerlaatste minirepo.

fschei d HU-functies a van de FCJ

Aan het einde van het jaar nemen er een aantal docenten afscheid van de FCJ. Twee van hen: Marjo Haveman en Ruth Hopkins.

Marjo

In juni gaat ze drie weken op vakantie naar Viëtnam, wat ze daarna gaat doen weet ze nog niet. Met een cv vol verschillende functies binnen de HU is Marjo Haveman onlangs met pensioen gegaan. Dat zal even wennen zijn voor de oud-coördinator van de deeltijdopleiding Communicatie Management: Haveman is maar liefst 35 jaar actief geweest op de HU. De ontwikkelingen in communicatieland volgde ze in die jaren op de voet.

Zo surfte ze in 1990 al voor het eerst op internet. “Wat vond ik dat eng, zeg! Ik wist niet hoe het werkte en waar ik uit zou komen als ik wat intypte.” Ook het begin van de ‘multimediarevolutie’ her-

DOOR ROBBIE KAMMEIJER

innert Haveman zich nog. “Niemand wist nog wat multimedia was. Er was nog geen enkel boek over geschreven.”

Ze maakt de vergelijking met crossmedia, iets wat nu in de kinderschoenen staat. Haar enthousiasme resulteerde twintig jaar geleden in de opleiding Digitale Communicatie, waar ze een van de initiators van was.

Toch zijn het niet de ontwikkelingen in de communicatie, maar is de achterstand van allochtonen voor Haveman reden om het onderwijs in te gaan. “Ik zag in de jaren zestig in mijn woonplaats Amsterdam al dat arbeidskinderen en later allochtone kinderen een achterstand hadden. Ik heb sindsdien geprobeerd mijn steentje bij te dragen om hen kansen te bieden.”

5/24/11 6:58 PM

FCJ 3

PADUAAN JUNI 2011

‘

STELLING

“Bier drinken uit plastic bekertjes... Kom nou!”

“Eens. Voorheen kreeg je een groot glas, helemaal vol, nu krijg je zo’n klein plastic bekertje. Drank in plastic is ook gewoon vies. En zeg nou zelf, een glas staat toch ook mooier?”

“Eens. Stefs heeft het imago van een normale kroeg en daar zou toch bij moeten horen dat je gewoon buiten een biertje mag drinken? Bier hoort niet in plastic.”

“Oneens. Er gingen hier altijd heel veel glazen kapot. Laatst heb ik zelfs gezien dat jongens gingen voetballen met de glazen. En bier kan heel goed in plastic.”

JOLINE

MARK

KORLEKI

ICM

ICM

Journalistiek

2e jaars

2e jaars

2e jaars

th en Marjo!

d

In de jaren negentig organiseerde Haveman al bijeenkomsten en regelde ze extra ondersteuning voor hen. “Ze hadden moeite met studeren, de hbocultuur was nieuw voor ze.” Op initiatief van Haveman werd op heel de HU onder andere gestart met scriptiebegeleiding voor allochtone studenten.

De afgelopen jaren stak Haveman de meeste tijd stak in het opzetten van een vernieuwde deeltijdopleiding Communicatie Management. De start daarvan zal ze niet meer van dichtbij meemaken. Dat vindt ze jammer, geeft ze toe. “Maar ik zal zeker nog een kijkje komen nemen!”

Ruth Het werk van haar – van origine New Yorkse – vriend is voor Ruth Hopkins de aanleiding om deze maand af te zakken naar Zuid-Afrika. Haar vriend wordt correspondent voor het Duitse persbureau DPA in het land van de Tafelberg, Mandela en het WK Voetbal. Journalistiekdocent Ruth Hopkins reist graag met hem mee. “Ik wil dolgraag naar Zuid-Afrika!”

Vier jaar geleden werd Hopkins aangesteld als docent van de cursus Recht, die gegeven wordt aan tweedejaars studenten Journalistiek. “Maar wat zo leuk is aan de SvJ”, vertelt ze, “als ik een goed idee had, kon ik er hier mee aan de slag.” Zo zette ze onder andere de redactie Mensenrechten op. “Dat was een feestje om te doen.”

“Ik heb hier les kunnen geven op het snijvlak van mijn interesses”, blikt ze enthousiast terug op vier jaar SvJ, doelend op onderzoeksjournalistiek en (mensen)rechten. Het was voor Hopkins genieten als bij studenten de vonken voor het vak oversloegen. Maar met sommigen kon ze moeilijk omgaan, bekent ze. “Sommige studenten zijn zo onverschillig. Het vak journalistiek lijkt ze totaal niet te interesseren.”

Omdat Hopkins maar twee dagen per week les gaf op de SvJ, kon ze ook nog als journalist actief te zijn. “Ik vond dat een fijne kruisbestuiving.

Ik kreeg uit m’n werk ideeën voor mijn lessen, en andersom.” Ze hoopt

Ruth Hopkins vertrekt naar het land van de

Tafelberg: Mandela en het WK

Voetbal: Zuid-Afrika

diezelfde kruisbestuiving ook in ZuidAfrika te vinden. Bij de Wits University heeft ze al het ‘Justice Project’ gevonden, waar ze graag aan mee wil werken.

Ook heeft ze al ideeën voor artikelen die ze in Zuid-Afrika wil schrijven.

Eén van de verhalen die ze op papier wil zetten gaat over een voormalig ANC-strijder, die onder de Apartheid is vervolgd en gevlucht is tijdens zijn proces. “Twintig jaar lang kon hij niet terug naar zijn land, omdat er een arrestatiebevel naar hem uitstond. Dat bevel is pas sinds kort verjaard”, vertelt ze met verbazing. Haar artikelen hoopt ze te plaatsen in verschillende media.

“Het Parool is al geïnteresseerd in mijn ideeën, maar ik ga ook Engelstalige media aanschrijven.”

Student maakt roosterapp Sinds kort kunnen studenten van de Hogeschool Utrecht met een iPhone op een eenvoudige manier hun rooster bekijken. Voor 79 cent kun je in de App Store de ‘HU Rooster app’ downloaden. Deze handige applicatie is ontwikkeld door Geoffrey Mastenbroek, tweedejaars Informatica-student aan de HU. De gegevens haalt het programma simpelweg bij roosters.hu.nl vandaan. Er zijn ook plannen om een HU Rooster app te maken voor andere smartphones. Deze zou over drie maanden klaar moeten zijn.De HU laat weten niets te maken te hebben met het project van Mastenbroek en komt binnenkort zelf met gratis roosterapps, ook voor Androidtoestellen.

Levensgevaarlijk broodmes Het traditionele broodmes is niet langer terug te vinden in de kantine. Veel te gevaarlijk, zo oordeelt Sodexo. Een officiële reactie van de cateraar blijft uit. Een medewerkster laat weten: “De FCJ is een openbaar gebouw en je weet maar nooit wat voor gekken er binnen komen.”

Zeuren bij de OC-klaagmuur Het gebrek aan werkplekken is reden voor veel geklaag van FCJ’ers. Dat blijkt uit de Valentijnsactie van alle opleidingscommissies.

Honderden FCJ’ers luchtten hun hart op één van de briefjes die ze aan de waslijn hingen.

De top 5 van de klachten: 1. Het gebrek aan werkplekken 2. Sharepoint is onoverzichtelijk 3. Gebrekkige dienstverlening van het FBO 4. Printproblemen (veel studenten willen altijd eigen ID) 5. Teveel bureaucreatie op de FCJ

Rectificatie In de vorige Paduaan schreven we in het interview met Hassan Hussein Ali: “Irak was een achterlijk land, streng Islamtisch.” Er is een fout ingeslopen. In plaats van ‘Irak’ moet er ‘Jemen’ staan. Irak is Hussein Ali dierbaar.

FOTO’S: BENJAMIN KAMPS EN EIGEN ARCHIEF HOPKINS

Paduaan Mei.indd 3

5/24/11 6:58 PM

4 FCJ

.

DE STUDENT DIE IK NOOIT VERGEET

Het wifi-netwerk: #fail op de FCJ Het zal iedereen binnen de FCJ wel zijn opgevallen. Het wireless internet binnen het gebouw is niet altijd betrouwbaar. In maart zijn er wijzigingen doorgevoerd door de ICT-afdeling. Toch zijn nog niet alle klachten verdwenen.

Soms zijn er studenten die een onuitwisbare indruk achterlaten op docenten. Zo ook bij Peter Verweij. Hij weigert echter namen en rugnummers te noemen.

DOOR MERLIJN ENSING

DOOR YELLE TIELEMAN & ROBBIE KAMMEIJER

Peter Verweij zwaait af. Hij gaat met de VUT. “Moet ik nou één student noemen die me is bijgebleven? Hou op. Dat kán niet. Daar krijg je gelazer mee. Geloof mij: mensen voelen zich dan al snel tekortgedaan. Daar werk ik niet aan mee.”

Qua enthousiasme was er op Verweij weinig aan te merken. Maar als hij voor zichzelf aan het werk was, kon je hem soms maar even beter met rust laten. Verweij wijt het aan de toenemende ‘regeldruk’ dat hij ‘niet altijd even vrolijk was’.

Verweij staat erom bekend regelmatig tripjes naar het buitenland te maken. In Zuid-Afrika ligt zijn

passie. In 2008 maakte hij samen met studenten voor het National Artsfestival een dagelijks journaal.

“Het had iets weg van het huidige

‘Houd de journalistieke spirit hoog’ PowNews: nieuws met een knipoog en qua multimedialiteit vernieuwend. Dat werd met vol enthousiasme gedaan. Ook ik mocht een keer als anchor opdraven. Een heel mooie ervaring.”

Met studenten reisde hij ook veelvuldig af naar Brussel. “Het kunstje is om dát leuk te houden. Europese politiek is natuurlijk wat saai. Maar om samen met studenten door zo’n stad te lopen, is heerlijk. Je duikt de kroeg in, gaat uiteten. Stappen tot in de vroege uurtjes liet ik aan me voorbij gaan – je bent dan al snel een vijfde wiel aan een wagen.”

Of hij alle studenten nog een boodschap mee wil geven? “Ach jongen, wil je nu een one-liner hebben?” Dan, vol enthousiasme, brullend door de telefoon: “Houd de journalistieke spirit hoog!” Geniet van de VUT, Peter.

FOTO: KIM SEIGNETTE

“Helaas komen niet alle klachten bij ons door”, zegt Ed de Vries, manager Infrastructuur van de HU. “Studenten kunnen nergens terecht met hun klachten.

Het kan zijn dat we daardoor trends in de problemen ook lastiger herkennen.”

Het netwerk kon de groei van het aantal studenten niet aan. Inmiddels is de inhaalslag gemaakt. “Er zijn een aantal wireless access points bijgekomen en we zorgen ervoor dat het aanbieden en downloaden van illegale content niet kan. Dat scheelt een hoop bandbreedte.”

Dat het wifi-internet niet het enige technische probleem op de HU is, bleek woensdag 27 april. De hele HU was aangewezen op pen, papier en contant geld.

Geen Sharepoint, geen HU-mail en geen Osiris. Maar ook niet inloggen op welke computer dan ook en niet chippen. Oorzaak? Een firewall die zichzelf aan en uit bleef zetten. Veertigduizend studenten en docenten gedupeerd.

Bij de studie Journalistiek werd het klassieke telefoonboek uit de kast gehaald. Voor ouderejaars studenten was de timing uitermate slecht: het was voor hen niet mogelijk om de laatste hand aan hun documentaires te leggen, monteren was ook niet mogelijk. En dat op de dag van de deadline.

BELLEN .

MET EVEN

Boudewijn Dominicus, de man die alles bepaalt over de inboedel van de faculteit, is dit schooljaar de meest gequote persoon in de Paduaan.

DOOR MERLIJN ENSING

‘Utopie dat alles op rolletjes loopt’ Hartstikke gefeliciteerd!

“Fijn dat men mij weet te vinden. Dat is een goed teken.”

Als je veel wordt gequote, is er toch juist stront aan de knikker?

“Het is een utopie dat alles op rolletjes loopt. De publiciteit rondom beveiliging, het rookbeleid en huisvesting vond ik niet nadelig. Er is altijd verandering nodig. Zeker in het onderwijs.”

Heet dat niet gewoon betutteling?

“Het is helemáál niet zo dat de betutteling toeslaat. Wat het roken betreft: dat is gewoon wetgeving. Klaar. En ík wil niet beveiligen, maar jullie roepen: beveilig die boel! Wat is dát dan?”

Er wordt toch veel gejat?

“Klopt, dit jaar zijn er meer diefstallen dan ooit. Ronduit irritant.

Daarom nemen we nu extra maatregelen.”

Paduaan Mei.indd 4

Je vrouw werkt ook op onze faculteit. Vind je het vervelend dat je collega’s haar proberen te versieren?

“Je kunt geen mooier compliment krijgen, denk ik.”

Weleens ruzie op de werkvloer?

“Ze werkt dichterbij me dan voorheen, maar we hebben minder contact dan ooit.”

Vind je ook dat onze faculteitsdirecteur Desirée Majoor uit haar ivoren toren moet komen?

Fel: “Helemaal niet! Ze is de meest benaderbare vrouw die ik ken. Studenten spreekt ze dan wel niet op structurele basis, maar er zijn genoeg andere mensen die dat voor haar kunnen doen.”

5/24/11 6:58 PM

FCJ 5

PADUAAN JUNI 2011

Kopzorgen over stage Aan het kiezen van een stage gaan slapeloze nachten vooraf. Of je nou een stagevoorkeur moet doorgeven of zelf op zoek moet naar een plek, de zorgen zijn er. Toch heb je niet altijd zelf in de hand waar je praktijkervaring op doet.

DOOR IRENE VAN EERDEN EN MERLIJN ENSING

Bij onder andere de opleiding Communicatiemanagement beslist slechts één persoon of je wel of niet stage mag lopen bij de gekozen stageplek. Bij Journalistiek hebben mediumdocenten een vetorecht.

Bij Communicatiemanagement en bij Eventmanagement is Rob de Boeck de stagecoördinator. Hij mag dan wel beslissen, maar legt de verantwoordelijkheid bij de student. Bij CM kiezen de studenten een afstudeerrichting: commercieel, corporate intern of publieks/overheidscommunicatie. Je moet dan ook op dat gebied stage lopen. “Je hebt ergens voor gekozen, dus

blijkbaar wil je die kant ook op. Als je commercieel doet en je wilt bij de politie stage lopen, kan dat gewoon niet.”

Daar waar Communicatiestudenten nog vrij mogen zoeken naar een stage, zijn de studenten Journalistiek wat beperkter. Zij mogen slechts een voorkeur aangeven. Zelfstandig solliciteren ziet Carien de Kok van het stagebureau van Journalistiek niet zitten.

“Wij als school hebben een algemeen belang waarvoor we ons hard maken”, zegt De Kok. “Als student kijk je alleen naar je eigen belang. Maar zo werkt het systeem dus niet.”

Bij Journalistiek moet de medium-

docent akkoord gaan met je stageplek.

Juist bij het vetorecht van deze docent kan de schoen wringen. Als voorbeeld de Tijdschriftredactie, met Peter Douma aan het roer. Het eindcijfer van deze

‘Als student kijk je alleen naar je eigen belang. Maar zo werkt het systeem niet’ redactie, één van de drie factoren voor stagetoewijzing naast het aantal studiepunten en het aantal beschikbare plaatsen, wordt uiteindelijk door Douma bepaald en door niemand anders. Dat bevestigt Wilbert van der Heijden, een directe collega van Douma, die meent dat hij het ‘alleenrecht’ heeft wat betreft stagetoewijzingen. Overleg vindt

volgens hem sowieso te weinig plaats.

Je inzet bij de andere docenten telt nauwelijks mee – los van het feit dat de overige cijfers voldoende moeten zijn.

Douma nuanceert dit gegeven door te wijzen op het feit dat hij netjes de voorgeschreven procedure volgt. Daarbij is hij er heilig van overtuigd dat hij nooit iemand naar een verkeerde stageplek heeft gestuurd. “Als ik denk dat iemand niet geschikt is voor een bepaalde stageplek, ga ik het gesprek aan.” In die gesprekken, zo bevestigen verschillende bronnen aan de Paduaan, wil Douma nogal eens dwingend adviseren: als hij vindt dat je ergens niet past, is er weinig ruimte voor discussie.

Mocht een student zich benadeeld voelen, dan staat de deur altijd open bij het stagebureau. De Kok: “Ik verwacht van studenten dat zij zelf naar me toekomen om dat met me te delen.”

Maarten van der Linde (21) is een opvallende verschijning in de gangen van de FCJ. Hij komt altijd samen met zijn hond Lex naar school. “Vanwege een spierziekte zit ik in een rolstoel.

Mijn hond Lexus (2,5 jaar) helpt mij dingen oppakken en de deuren opendoen. Daar beloon ik hem altijd voor met een paar brokken.” Maarten laat zich niet beperken door zijn ziekte.

“Ik doe aan rolstoelhockey en ik ga binnenkort op kamers.”

FOTO: KIM SEIGNETTE

Paduaan Mei.indd 5

BEELDIG. 5/24/11 6:58 PM

6 HET GESPREK

De kracht van Baukje Baukje ter Huurne (32), door de vereniging van communicatie Logeion uitgeroepen tot communicatievrouw van 2009, zette met haar campagne ‘De Kracht van Essent’ de interne communicatie bij Essent op z’n kop. In plaats van top-down liet ze het energiebedrijf bottom-up communiceren.

DOOR IRENE VAN EERDEN

Jij wilde de interne communicatie anders aanpakken. Niet alleen de directeur, maar ook de medewerkers moeten meepraten. Waarom?

“Interne communicatie is meestal heel veel zenden. Maar volgens mij moet je met elkaar in gesprek gaan: dat gebeurt vanaf de bovenste lagen in bedrijven vaak niet. De kracht van bottom-up – vanuit de medewerkers – is juist het gesprek, dat zie je nu goed op social media. Ik geloof internetrecensies van restaurants tien keer eerder dan wanneer de kok van het restaurant zegt dat hij lekker kan koken.”

Voor de campagne ‘De Kracht van Essent’ organiseerde je zogenoemde belevenisworkshops voor de medewerkers van Essent. Waar draaiden die workshops om?

“Mensen uit alle lagen van het bedrijf ontmoetten elkaar, ook de directeuren.

Ze leerden de kernwaarden kennen en zagen wat andere afdelingen doen. Na afloop hebben we iedereen gevraagd naar hun mening over de workshops.

Hieruit bleek dat meer dan tachtig procent door de workshops een beter idee had van hoe het bedrijf Essent eruitziet.”

En de resterende twintig procent dan?

“Je moet je niet blindstaren op die twintig procent. In communicatieland hebben we vaak de neiging om veel energie te stoppen in de negatieve gevoelens die leven bij een deel van de doelgroep.

Paduaan Mei.indd 6

Je loopt dan het risico dat je de positieve groep vergeet. Terwijl je die juist nodig hebt voor je olievlekwerking en het bereiken van je communicatiedoelstellingen. Je moet je die twintig procent dan niet uit het oog verliezen, maar ook niet groter maken dan het is.”

De jury van de Communicatievrouw van het jaar-verkiezing vond jouw bottom-up aanpak tegendraads. Ben jij de enige die zich sterk maakt voor bottom-up communicatie?

“Dat ben ik zeker niet. Maar de bottomup aanpak wordt nog niet veel gevolgd.

Het kost namelijk veel tijd en geld, zeker bij een groot bedrijf.”

Ter Huurne voor het hoofdgebouw van Essent.

gevraagd een artikel te schrijven. Prima, maar waarom dan? Het adviseren en het maken van producten heb ik daarom gescheiden in twee rollen. Dat is wat andere bedrijven vaak niet doen.

Die hebben het adviseren en het produceren in één medewerker zitten. Het risico van de waan van de dag ligt dan op de loer.”

Doen bedrijven die veel top-down communiceren het volgens jou niet goed?

“Ik vind dat interne communicatie zoveel meer is dan top-down communiceren. Misschien is dat ook wel de reden dat ik de vakprijs heb gekregen.”

Meestal gaat de prijs naar iemand die een idee over externe communicatie heeft.

“Helaas vindt men interne communicatie vaak alleen een discipline van krantjes schrijven en het intranet bijhouden. Dat is het wat mij betreft zeker niet.”

Hoe zie jij interne communicatie dan?

“Aan een personeelsblad gaat een heel adviestraject aan vooraf. Stel: je wordt

Kritisch ‘ALS JE BEDRIJFSBLIND WORDT, GAAT DE KWALITEIT VAN JE COMMUNICATIE ACHTERUIT’

Eén van de kolencentrales van Essent is slecht in het nieuws geweest, mede dankzij Greenpeace. Hoe pak je dit in de interne communicatie aan?

“Ik vind dat onze medewerkers zoiets eerder moeten weten dan dat ze het in de krant kunnen lezen. Zoiets zetten we dan op het intranet.”

Je lijkt me iemand die sterk onafhankelijk is. Zijn dit soort berichten op het intranet dat ook?

“Ik vind het belangrijk dat je onafhankelijk blijft. Als je bedrijfsblind wordt, gaat de kwaliteit van je communicatie achteruit. Je moet kritisch zijn. Bij berichten als over die kolencentrale vraag je je altijd af wat waarheid is. We laten

5/24/11 6:58 PM

HET GESPREK 7

PADUAAN JUNI 2011

CV 1995 - 1999

Bachelor Consumer Affairs, Hogeschool Diedenoort

1999 - 2001

Master Communicatiewetenschappen, Radboud Universiteit Nijmegen

2007 - 2009

Manager Interne Communicatie bij Essent

2009

Communicatievrouw van het jaar 2009, initiatief van vereniging van communicatie Logeion

2009 - 2010

Manager Interne Relaties bij Essent

2010

Juryvoorzitter CommunicatieTalent van het jaar 2010, initiatief van vereniging van communicatie Logeion

2010 - heden

Jurylid Communicatieprijs Midden-Brabant, initiatief van Communicatieclub Bourgondië

2010 - heden

Manager Resource Center bij Essent

Binnen de lijntjes

FOTO: MICHAEL GALIART

het verhaal daarom niet alleen van onze kant zien. Daarnaast kunnen onze medewerkers over dit onderwerp openlijk discussiëren op het intranet waardoor standpunten worden uitgewisseld.”

Kan echt iedereen zijn mening geven op het intranet?

“Eén van de kernwaarden van Essent is transparantie. Dit hebben we dus ook in onze interne communicatie doorgevoerd. Iedereen mag op het intranet zijn eigen mening geven. Zeg maar wat je vindt, ga in discussie. Maar wat je tegen je moeder niet durft te zeggen, zeg dat ook niet op het web. Social media kan heel goed werken in je bottomupcommunicatie, maar dan moet je het wel toelaten.”

Moeten alle bedrijven social media dan in hun communicatie gebruiken?

“Nee, social media past niet bij ieder bedrijf. Sommige bedrijven zijn nog maar net met het intranet bezig, social media komt dan later. Ik geloof ook niet dat je altijd maar social media moet gaan gebruiken. Je moet het doen

Paduaan Mei.indd 7

omdat je er een doel mee hebt, anders gaat het mis.”

Je was juryvoorzitter voor het CommunicatieTalent van 2010, ook van Logeion. Beïnvloedt jouw kijk op interne communicatie ook de beoordeling van jonge talenten?

“Ik vind het belangrijk om zo objectief mogelijk te blijven. De bottom-up aanpak wordt steeds vanzelfsprekender.

Bij het jureren merkte ik wel dat we hier goed op letten, het geeft immers veel meer rijkdom aan je communicatiemix.”

Werd hier eerder dan niet of minder op gelet?

“De jongere generatie groeit op met social media. Ik had dat niet, ik moest me dat eigen maken. Door die social media zitten heel veel jonge talenten al meer in de bottom-up communicatie.

Die media gaan al over met elkaar je mening delen. Dit is een soort cultuurtendens die we meemaken in het land.”

En hoe zien we die tendens dan in de communicatie bij bedrijven terug?

‘WAT JE NIET TEGEN JE MOEDER DURFT TE ZEGGEN, ZEG DAT OOK NIET OP HET WEB’

“Binnen nu en twee jaar zie ik medewerkers zelf de nieuwsberichten maken en op het intranet zetten. Dan komt er geen communicatieafdeling meer tussen.”

Worden communicatiespecialisten dan overbodig?

“Nee, niet overbodig. De rol van een communicatiespecialist verandert. Je gaat minder zelf produceren. Je gaat veel meer de context bij een artikel plaatsten om medewerkers een volledig beeld te geven. Op deze manier is er veel meer ruimte voor eigen mening en transparantie.”

Krijg je geen subjectieve berichtgeving als medewerkers zelf berichten plaatsen?

“Nee, dat verwacht ik niet, omdat mensen altijd gaan reageren op de berichten. Medewerkers krijgen discussies onderling en geven commentaar, dus zo haal je de hoezee-verhalen er wel uit.

En anders val je door de mand.”

KRACHTBOEK Baukje ter Huurne maakte voor ‘De Kracht van Essent’ een intern ‘krachtboek’. Hierin vertellen achttien medewerkers uit alle lagen hun verhaal over Essent.

Ze leren hierdoor niet alleen elkaar, maar ook Essent als bedrijf beter kennen.

5/24/11 6:58 PM

8 HET ECHTE LEVEN

‘Ik werd verguisd’ Oud-student Barbara van Beukering is hoofdredactrice bij Het Parool. Eerder stond ze aan het hoofd van AvantGarde en Volkskrant magazine. De carrière van Van Beukering kent veel hoogtepunten. “Het feit dat ik vroeg kinderen kreeg is positief geweest voor mijn carrière.”

DOOR CARLIJN ASSINK EN EVIE WESTLAND

“Op de middelbare school werd ik bij de decaan geroepen toen hij hoorde dat ik journalistiek wilde studeren. ‘Meisje, je vergooit je toekomst’, zei hij. Maar ik wilde net zo worden als mijn twee grote voorbeelden: interviewer Bibeb en Ireen van Ditshuyzen, die prachtige reportages maakte. Als journalist heb je áltijd wat te vertellen. Je zou maar gewoon bij een bank werken. Dan vraagt nooit iemand hoe het gaat op je werk.

De School voor Journalistiek had destijds een slechte reputatie. En die werd waargemaakt. Zo had ik bijvoorbeeld mijn oog laten vallen op televisiejournalistiek. In het tweede semester raakte de docent echter overspannen en daar kwam nooit een andere voor terug. We gingen gewoon met de camera op pad met wat medeleerlingen om programmaatjes te maken. Beoordeeld werden we niet. Ik moet wel zeggen dat ik een enorm leuke tijd heb gehad op de School voor Journalistiek. Want wat is er nou leuker dan om de hele dag een beetje met een camera rond te lopen?

Vervelend was de heersende cultuur dat een goede journalist werkte bij VPRO of Vrij Nederland. Dat ik stage ging lopen bij de TROS was not done. Ik werd verguisd. Een meisje in mijn klas

ging stage lopen bij de AVRO. Ze kwam terug op de SvJ met een AVRO sweater aan en petje op haar hoofd. Die werd belachelijk gemaakt. Ik hield het dus maar een beetje stilletjes dat ik voor de TROS werkte.

Ik ben al op jonge leeftijd hoofdredacteur geworden. Dat ik op 41-jarige leeftijd al bij Het Parool kwam, vonden sommige mensen op de redactie wel gek. Ook bij Volkskrant magazine, waar ik in 2002 hoofdredactrice werd, moesten ze aan mij wennen. Iedereen was ouder, en dan kwam ik daar als blonde vrouw van de glossy’s. Toch moesten ze wel luisteren: ik was de baas. En toen het goed ging liepen ze ineens allemaal met me weg natuurlijk.

Journalisten zijn het meest conservatieve volkje ooit. Zo heb ik laatst afscheid genomen van politiek cartoonist Joep Bertrans. Dat heeft de media nog gehaald. Hij zei: ‘Als Het Parool een auto was die ik te water zag gaan met de hoofdredacteur erin, zou ik erin springen. Om de auto te redden.’ Ik moest vooral hard lachen.

Die man had 23 jaar lang elke dag een tekening gemaakt. Dan denk ik: aan alles komt een eind. Zonder verandering sta je stil.”

FOTO’S: ARCHIEF PAROOL

DE PRAKTIJK. EEN GREEP UIT

In deze rubriek geven professionals uit de wereld van communicatie en journalistiek iedere editie hun inspirerende visie op het vak.

GERT-JAAP HOEKMAN Chef Redactie Nieuwe Revu

JOURNALISTIEK

“Ik zou wel eens iets willen doen aan mensen die mails beginnen met de zin: ik zou wel eens iets willen doen met... Lieve freelancer, beste collega: ik lees kranten, bezoek af en toe het internet en krijg ook wel eens een persbericht, dus ik weet dat de VARA met een nieuwe serie komt en ook dat Christina Curry ergens naakt voor een raam heeft staan zwaaien. De vraag is: wát wil je precies? Geef me een invalshoek, verras me met iets origineels, doe gek en maak alvast een afspraak, nee, máák het verhaal alvast. ‘Iets wil iets doen met…’ kan iedereen.”

Paduaan Mei.indd 8

JOB TWISK Zelfstandig ondernemer in communicatie

COMMUNICATIE

“Elke dag anderen helpen met communiceren is heel divers: opzetten van sociale netwerken, ontwikkelen van smartphone apps, veranderingsprocessen van grote complexe organisaties begeleiden, en nog veel meer. Fantastisch om dit allemaal te kunnen doen. Daarnaast zijn er de voordelen van het ondernemerschap, die ik iedereen toewens: jij bepaalt wat je doet en voor wie je werkt. Wie echt creatief wil zijn, werkt niet in loondienst. Je brengt zelf context aan in je leven, dat laat je niet doen door een werkgever.”

MARTIN EGTER VAN WISSEKERKE Cameraman NOS Journaal

JOURNALISTIEK

“Onlusten op het Museumplein bij Ajax: een spannend verhaal over herrie, omvallende dranghekken, rookbommen, urenlang sjouwen met een dure camera, sprintjes trekken, rondvliegende bierflesjes ontwijken, klimmen over barricades, filmen waar je niet mag staan, gedrogeerde malloten wegduwen en vervolgens in vijftien minuten megasnel in de reportagewagen terugkijken, monteren, inspreken, het item ter plekke live instarten in de uitzending van het NOS Journaal en samen het laatste blikje cola delen. Zie je nou wel, jij zit nu ook gekluisterd.”

5/24/11 6:58 PM

HET ECHTE LEVEN 9

PADUAAN JUNI 2011

Column.

De drie V’s Op zoek naar inspiratie voor deze column plaatste ik een oproep op Facebook. Door sociale media zijn alle medewerkers communicatiemedewerkers geworden, en dat maakt ook meteen duidelijk waarom interne communicatie zo belangrijk is: als bedrijf communiceer je niet alleen naar buiten met persberichten, brochures en internet, maar vooral mét en dóór je eigen medewerkers. Om dat goed te doen zijn drie woorden de kern, mijn 3 V’s voor interne communicatie. Ik presenteer u: Vertrouwen: Maak medewerkers deelgenoot van visie, missie en strategie van je orga-

GAST

nisatie. Deel ook de negatieve dingen; dat leidt tot vertrouwen. En juist medewerkers die vertrouwen hebben zijn je grootste ambassadeurs in de buitenwereld, kijk maar op Hyves en Twitter.

Verbinden: Online of papieren communicatie kan nóóit face-to-facecommunicatie vervangen – slechts ondersteunen. Vergeet dus nooit de grote kracht van gesprekken, bijeenkomsten en roadshows.

Vormgeven: Te veel communicatie bestaat niet. Te veel ongestructureerde informatie en te veel verschillende middelen inzetten wél. Help anderen bij het efficiënt

en effectief selecteren van informatie en communicatie door goede vormgeving en door het juiste middel te kiezen.

Strategisch nadenken over communicatie is heel belangrijk, maar als je de uitvoering niet professioneel en creatief aanpakt, sla je met elke strategie de plank mis. Op die manier omgaan met interne communicatie betekent dat je er in één klap vele goede communicatiemedewerkers bij hebt. En daar kun je als bedrijf alleen maar blij mee zijn.

Nelleke Barning Directeur Communicatie Nederland bij DSM

Hersens kraken, biertjes tanken in de Irish pub Terwijl de laatste mensen hun bord in de Ierse pub Mick O’Connells leeg eten, bereiden enkele gasten zich al voor op de zogenoemde pubquiz. Al jarenlang proberen teams iedere week de moeilijkste vragen over uiteenlopende thema’s te beantwoorden. Het gaat hard tegen hard: de inzet is tenslotte een fles sterke drank.

DOOR IRENE VAN EERDEN

Veel tafels in de pub zijn al gereserveerd. week’ is getrapt: nee, het was niet Eva “Voor het geval de vaste teams komen”, Braun.

Quizmaster David maakt iedere legt barman Craig uit. Quizmaster David neemt voordat de quiz begint nog week zijn eigen quiz. “De vragen moeeen koffie en een stevige borrel. Vanach- ten niet te makkelijk zijn. De mensen ter zijn klavertje vier – de tafel – roept moeten natuurlijk wel terugkomen. Ik hij even later de teams de vragen toe. stel bijvoorbeeld geen vragen over die Geheel in het Engels. Alleen wie goed verongelukte wielrenner in de Giro. En het nieuws heeft gevolgd, weet in de dan zeker juichen als je het goed hebt.”

‘Current Affairs’-ronde de antwoorden. Volgens Anke is de quiz voor iedereen Een van de teams die vanavond strij- leuk. “De mensen die de vragen bij den om de prijzen is het team ‘Anke ‘History & Geography’ weten, weten de antwoorden bij haalt bier’. De naam zegt het al, teamlid ‘We doen allemaal ‘Entertainment’ dan weer niet”, vertelt ze.

Anke haalt het bier.

Op een van de taAnke: “We doen al- wat: iemand schrijft fels worden er kleine lemaal wat, iemand de antwoorden op en papiersnippers door schrijft de antwoorelkaar gehusseld. Op den op en ik haal het ik haal het bier’ iedere snipper staat bier.”

Na een aantal rondes is het tijd voor één letter. Waarom? De bonusronde de fotoronde. De opdracht: zoek de bevat een anagram. Heeft een team juiste namen bij de foto’s. Deze keer het anagram ontrafeld, dan maakt het gaat het om namen uit het Derde Rijk. team kans op gratis bier. Als de laatste Pittig. Iedereen is druk aan het overleg- antwoorden zijn ingeleverd en de pungen. ‘Zou dat Eva Braun zijn?’ David ten worden geteld, komen hier en daar geeft na de brainstorm de antwoorden. snel de mobiele telefoons tevoorschijn.

Iemand stoot zijn teamgenoot aan. ‘Ik Vooral een vraag uit de ‘Common zei het toch.’ Hier en daar ontsnapt een Knowledge’-ronde bleek pittig. “Even zucht. ‘Maar drie van de acht goed.’ kijken wat die ‘snow peas’ nou zijn”, zegt Sommigen zijn in de ‘instinker of the Merel van ‘Anke haalt bier’.

Paduaan Mei.indd 9

Op het laatste moment nog een antwoord invullen of snippers husselen, ieder zijn strategie.

FOTO’S: TIMON VAN DOVEREN

5/24/11 6:58 PM

10 DE MENS ACHTER

‘Ze heeft me heruitgevonden’ FOTO: ALEXANDER SCHIPPERS

Paduaan Mei.indd 10

5/24/11 6:59 PM

DE MENS ACHTER 11

PADUAAN JUNI 2011

PERSOONLIJK Naam: Gert van Wijland Leeftijd: 51 Woonplaats: Driebergen Burgerlijke staat: Sinds 2007 getrouwd met Syone (43) Kinderen: Marnix (16), Casper (13). Stiefdochters: Rowanne (14), Anniek (1994 – † 2009) Politieke voorkeur: Duurzaam links Motto: ‘Alle varkens zijn gelijk. Verdedig de varkens die minder gelijk zijn tegen de varkens die meer gelijk zijn’ Spannende kanten: Onvoorspelbaar, honger naar reizen, ondoorgrondelijk

Paduaan spreekt elke editie met medewerkers van de Faculteit voor Communicatie en Journalistiek.

In deze interviews ligt de nadruk nu eens niet op de onderwijsperikelen, maar op de mens achter de geïnterviewde. Deze editie: Gert van Wijland.

DOOR MERLIJN ENSING

“Er zit een soort echtheid in mij die ik weiger op te offeren. Aan niemand. Nooit speel ik een andere rol dan wie ik werkelijk ben. Er wordt vaak tegen me gezegd dat ik een hoge mate van kwetsbaarheid uitdraag, toch is dat niet waar. Ik ben heel open, toon – ongewild – ook mijn kwetsbare kanten. Maar uiteindelijk heb ik een eigen ik, mijn ziel, waar ik niemand aan laat komen. Dat wil ik niet. Ik kies voor wie ik ben.

“Als je het filosofisch beziet is dat een mooie eigenschap, maar in de praktijk van alledag is het iets buitengewoon vervelends. Een handicap. Mensen nemen me nogal eens kwalijk dat ik een soort moraliteit claim. Gert, de morele superieur. Betweterig gepreek, een man die de menigte belerend toespreekt. Wat dat betreft had ik ook dominee kunnen worden.

“Journalistiek gesproken ben ik een principeruiter.

Meer van de inhoud dan van het kort door de bocht werk. Meer schrijver dan tv-maker. Ik ben nooit met tegenzin naar mijn werk gegaan, behalve in mijn tijd bij Nova, eind vorige eeuw. De egotripperij om het best scorende verhaal, dat is niets voor mij. In dat geweld ga ik ten onder. Ik liet me gemakkelijk kwetsen, zat helemaal niet goed in mijn vel. Op sociaal gebied gedroeg ik me op de redactie als een olifant: probeerde wanhopig anderen te overtuigen van mijn journalistieke opvattingen. Ik heb mijn eigen kompas en kan daar moeilijk vanaf wijken. Story of my life. Dat ging ook ten koste van mijn huwelijk. De dag dat ik Nova verliet, ging mijn vrouw bij me weg.

“Ik zat in de shit, maatschappelijk en fysiek gezien.

Ik had geen geld, geen baan, moest mijn huis verkopen, maar had wel twee jongens van één en vier jaar oud. In het hoogste tempo heb ik mijn leven moeten opwaarderen, zo snel mogelijk geld verdienen. Thuis kleedde ik ’s ochtends mijn kinderen aan, bracht ze naar school. Dan hadden ze misschien wel een roze en een witte sok aan, maar hé: ik deed mijn best.”

Grootste nederlaag “We hadden het heel gezellig, maar terugkijkend

Paduaan Mei.indd 11

dank ik de Heer op m’n blote knieën dat ik Syone tegen ben gekomen. Zij heeft me heruitgevonden.

Als wij met drie mannen samen waren gebleven, dan hield het waarschijnlijk op bij elke ochtend diksap drinken en ’s avonds rijst met garnaaltjes eten. Drie nurkse kerels opgesloten in een oud huis achter een dichtgegroeide heg, de hele dag zwijgend achter de computer – dat was het zo ongeveer geworden, denk ik. Door de komst van Syone en haar dochters zijn wij veel socialer geworden. Op onze beurt hielpen we hen om iets meer rekening te houden met de buitenwereld. Zij stelden zich overal voor open, gingen bij alles van het goede uit. Die combinatie, van ratio en sociale vaardigheden, is precies goed geweest.”

‘IN HET GEWELD VAN EGOTRIPPERIJ GA IK TEN ONDER’ “Na de dood van Anniek, de oudste dochter van Syone, was het emotioneel heel zwaar om de twee gezinnen bij elkaar te houden. Zij besloot op 14-jarige leeftijd zelf uit het leven te stappen. Het was een combinatie van copycatgedrag en andere dingen die bij elkaar zijn gekomen, waar Anniek een ultieme consequentie uit heeft getrokken. Tot op de dag van vandaag laat het een kaalslag achter. De verwoesting is enorm. Een hecht gezin of niet: dit is gewoon niet te repareren. Het verdriet holt je uit. Elke dag weer.

We zijn niet omgevallen, maar finaal gevloerd. Inmiddels ook weer opgestaan, zij het nog niet helemaal rechtop.

“We hebben heel reëel, rationeel en gevoelsmatig gekeken naar wat er gaande was. We konden alleen maar concluderen dat we haar hebben geboden wat we konden. Je bent snel geneigd om te stellen: ze heeft zelfmoord gepleegd, dus kon ze nooit rust vinden. Dat gelóóf ik niet. We hebben één zekerheid: ze

kon hier áltijd terecht. Hier was ze thuis. Als je het hebt over mijn grootste nederlaag, dan is het dat we het niet hebben zien aankomen.

“Met dit gegeven op de achtergrond, ook al is het er altijd, zijn wij wél een gelukkig gezin. We zitten niet de hele dag te sippen: we lachen, hebben plezier en maken ruzie, net als elk ander gezin. Er is voor iedereen een veilige basis, daar ben ik heel trots op. We zijn misschien in bloedband geen familie, maar noem ons een kudde waarin we voor elkaar zorgen. Als één van ons zich daaraan had onttrokken, hadden Syone en ik het niet gered. Maar als ik op dit moment met iemand op deze wereld verbonden ben, dan is het met haar. Echt, helemaal.”

Geen zorgen “Ik heb nu een paar rustpunten in mijn leven waar geen enkele ruis omheen zit: journalistiek, mijn gezin en een zeker godsgeloof. Het fundament staat.

Wat het geloof betreft zit er een diep besef; dat stoelt uit m’n jeugd. Ik ben een keer verdronken toen ik zeven was. Niet schijndood. Gewoon letterlijk dood. Ik weet, en dat zeg ik enigszins gechargeerd, hoe het is aan de andere kant. Dat gevoel is een zesde of zevende dimensie, daar kun je van alles over bedenken en zeggen, maar er is geen menselijke maat. Het is niet zo dat je ergens zweeft, het is iets wat je je totaal niet kunt voorstellen. Ik vond het wel goed zo. Natuurlijk ben ik blij het te hebben overleefd, maar op dat moment hadden ze me mogen laten liggen.

“In die zin biedt het troost, dat ik me geen zorgen maak om Anniek. Totaal niet. Dat is wel een natuurlijke reactie als iemand zelfmoord pleegt. Onder het mom van: je mag niet je eigen leven nemen, dat geeft in het hiernamaals repercussies. Ik geloof niet in schuld, boete en zonden. Je doet wat je doet, dat heeft consequenties, maar zolang je anderen mensen geen kwaad doet, mag je doen wat je wilt. Ik geloof in een vriendelijke religie. Ik ben ervan overtuigd dat Anniek het naar d’r zin heeft.”

5/24/11 6:59 PM

Z.O.Z. 12

PADUAAN JUNI 2011

Column.

HOOFDPIJNBIER

STUDENT

Er wordt op de FCJ heel wat bier gedronken, dat moge duidelijk zijn. Maar hoe is het eigenlijk met de kwaliteit van het bier in Stef’s? Sandra Tol en Marjolein van den Bedem, beiden werkzaam bij Heineken, testten het uit.

DOOR JOSIEN WOLTHUIZEN

De dames bestellen drie biertjes: een Wieckse Witte, een Heineken Xtra Cold en een Heineken Premium (een vaasje). Met een vies gezicht zetten ze het op tafel. “Dit is wel heel erg”, is de eerste opmerking van Van den Bedem.

Op het eerste gezicht lijken de biertjes mij prima, niet anders dan normaal. Van den Bedem ziet mijn vragende gezicht en legt uit. “Zie je die schuimkraag?” Ze wijst naar het Heineken Premium-glas.

“Allemaal belletjes. Dit komt omdat het glas niet schoon is. Kijk hier, je ziet zelfs nog mondafdrukken van iemand anders.”

In de tijd waarin ik uitleg krijg over het milieu in een glas is de schuimkraag helemaal verdwenen. Waarom dat erg is? “Eigenlijk zou je de schuimkraag kunnen zien als een beschermlaag voor het biertje”, zegt Tol. “Het koolzuur vestigt zich aan de onderkant van de laag. Als die laag er niet zit verdwijnt het koolzuur direct en slaat je biertje meteen dood.”

Dan de Xtra Cold. Tol neemt een slok en trekt gelijk een vies gezicht. “Dit smaakt naar karamel.” Karamel? “Een teken dat het bier bedorven is. Het fust staat al een tijd onder de bar. Het bier blijft gisten en daardoor ontstaat deze smaak. Van dit bier krijg je ontzettende koppijn.”

De Wieckse Witte zou de eer van Stef ’s nog kunnen redden. Helaas: geen schuim te bekennen. “Voordat de barvrouw begon met tappen had ze het citroentje er al in. Van zoveel zuur slaat het bier meteen dood”, zegt Tol. Niet al te best dus. Maar toch hangen er twee ‘Goed Getapt’-bordjes aan de muur. Een keurmerk van Heineken nota bene. Van den Bedem snapt er niks van: “Die mogen ze van mij van de muur aftrekken.”

Van den Bedem en Tol onderzoeken het bier van Stef’s grondig.

FOTO’S: BENJAMIN KAMPS

‘Op dit glas zitten nog mondafdrukken’

Bange poeperd Ik heb afstudeervrees. Niet dat mijn knietjes knikken uit angst de eisen van de examencommissie niet te halen.

Nee, ik ben bang voor de toekomst.

Ik kan me gewoon geen voorstelling maken van hoe mijn dagen eruit zullen zien nadat ik hier voor de laatste keer de draaideuren ben uitgelopen.

Maar ja, hè. Toegeven dat de stap naar de boze buitenwereld er eentje is die je vreest, staat zo ongeveer gelijk aan het graf van je eigen ambities graven. Niemand zit te wachten op een eeuwige student.

Toch kan ik het niet ontkennen: ik voel me hier na vier jaar nog steeds thuis. Wat overigens niet wil zeggen dat mijn zeiklijstje niet goed gevuld is.

Ook ik heb Osiris vervloekt omdat er na twee maanden nog geen tentamencijfer in zicht was. Het FBO heeft alle termen uit mijn scheldwoordenvocabulaire leren kennen toen ik me voor de zoveelste keer niet voor een cursus kon inschrijven. Ik heb de printers op de tweede verdieping persoonlijk met een flinke karatetrap ingedeukt toen een van de vele deadlines naderde en mijn A4’tjes maar niet uit dat apparaat kwamen rollen.

Maar toch. Ik denk aan de zomerse zon die laatst scheen, aan hoe ik opgelucht na een

dag hard werken met mijn klasgenoten neerplofte voor Stef ’s en de grassprietjes tussen mijn tenen voelde kriebelen.

Dat zijn mijn geluksmomentjes. Zo slecht is het hier niet, besef ik me dan, om eens even lekker moraliserend te doen. Al moet je de mooie dingen wel willen zien en dat lukt hier niet altijd.

Dan is onze blik vertroebeld. Door de bende van ellende van defecte printers, bijvoorbeeld.

Marleen Hoogendoorn

‘Ik heb de printers persoonlijk met een karatetrap ingedeukt’

COLOFON Hoofdredacteur: Merlijn Ensing Adjunct: Irene van Eerden Art director: Mariette Twilt Eindredacteuren: Robbie Kammeijer, Lisanne van Sadelhoff

Met dank aan: Sandra Tol, Marjolein van den Bedem, Nelleke Barning, Gert-Jaap Hoekman, Job Twisk, Martin Egter van Wissekerke

Padua an.

Drukkerij: Tuijtel

Mocht je de wijze woorden van je docent in de vakanti wat die een boek e missen; er zijn er hebben geschreve net zoals (oud-)stu n, denten.

Paduaan maakte een selectie.

Medewerkers: Marleen Hoogendoorn, Kim Seignette, Michael Galiart, Benjamin Kamps, Timon van Doveren, Evie Westland, Carlijn Assink, Alexander Schippers

Paduaan Mei.indd 12

ARTHUR BLOK / ‘MIJN ZOEKTOCHT IN LIBANON’

Na zijn afstuderen aan de SvJ, stoeit Blok met de vraag ‘wat nu?’. Hij studeert verder, maar start niet een “psychologisch zoektocht naar zichzelf ” in Libanon.e Vier jaar lang woont hij in het land waarvandaan hij als baby’tje teerd. Zijn biologische werd geadoper niet, maar zichzelf ouders vindt hij identiteit in Libanon wel. “Ik heb mijn opgebouwd.”

“Omdat het zo moeilijk is om die zoektocht steeds bij de koffieautomaat te vertellen, heb ik het boek geschreven. bekroning op mijn Een Blok schreef over reis naar Libanon.”

Libanon ook het boek ‘Morgen misschien’.

FCJ Docenten zwaaien af: vaarwel! pagina 2

/ ‘BLOGHEL

“Met mijn boek heb ik het beeld van de oorlog willen veranderen.

Er werd altijd gesproken over goed wereld niet in elkaar. en fout maar zo zit de nissen zijn meestal Mensen en gebeurteniet zwart-wit, maar daartussenin: grijs. iets Die gedachte werd wordt als nogal controversieel ervaren en had tot gevolg dat en ik, der fout was in de ook al omdat mijn vaoorlog en ik kritisch Israel geschreven over heb, zelfs voor antisemiet uitgemaakt werd.

Dat raakt me niet. vanwege het boek Dat er vriendschappen zijn gesneuveld, betreur ik wel. Maar het kon niet anders. Het moest geschreven worden.”

In dit boek bundelt DEN’ Meeuwsen herinneringen Veel mensen in aan tien jaar Nederland hebben een bijdrage geleverd bloggen. ternet. Eén van de helden is de aan het invrouwelijke elk artikel zijn eigen pagina moest hebben, blogger die bedacht dat alles op één pagina en niet zoals bij moet.” Dat soort een krant feitjes bewaart Meeuwsen boek. “Nu is het nieuwe bij bloggen in het media en dreigen er een beetje af door de social bepaalde dingen verloren te gaan. ”

Boeken

bolwerk

DE MENS ACHT ER

Gert van Wijland: ‘In geweld van egotripp het erij ga ik ten onder’

pagina 11 Paduaan Mei.indd

PADUAAN

CHRIS VAN DER HEIJDEN / ‘GRIJS VERLEDEN ’

FRANK MEEUWSE N

Redacteuren: Yelle Tieleman, Josien Wolthuizen

NUMMER 5 JUNI 2011

HUMEDIA.NL/PROFILE/

GETEST

Niet te zuipen én bedorven: biertest in Stef’s pagina 12

1

5/24/11 6:54 PM

contact: paduaan.fcj@gmail.com

5/24/11 6:59 PM