Hugo Borst (columnist/schrijver)
‘Heb een geestige inborst’ ‘De laatste jaren had ik te veel haast om de schoon heid van het leven te omarmen. Ik had te weinig oog voor het mooie, het kleine, het schone. Sinds mijn sabbatical bezie ik zowat alles van de zonnige kant. In zie nu in dat in kleinschaligheid het echte leven schuilt. Het draait om harmonie. Dat klinkt heel soft en allesbehalve hip – dit soort interviews is levens gevaarlijk voor mensen die om hun imago geven, een groep waartoe ik niet behoor – maar daar gaat het wel om. In Nederland ligt het accent helaas op onverdraagzaamheid, iets dat veel wordt bevestigd door de media. Ik zoek in Nederland naar troost, naar de esthetiek van het leven. Dat vind ik in de kleine geneugten. Ik bezoek ’s middags een bioscoop en dan zit ik daar met drie man en twee muizen die langs de plinten lopen. Genieten. Zij hebben een goede middag en ik ook. Of neem de knapperige korst van het brood van de banketbakker, de delicatessenzaak waar al die schitterende producten voor je worden klaargemaakt – ik val daar van de ene ontroering in de andere. Misschien maak ik het mezelf ook wel wijs en zeggen mensen: ‘Hij is knettergek met zijn twee muizen in de bioscoop,’ maar ik moet er heel erg om lachen. Ik probeer de grap in te zien van het leven. Heb voor al een geestige inborst, er valt namelijk genoeg te lachen. En ja, natúúrlijk gebeuren er ook erge dingen in de wereld. Het is de kunst om een mix te zijn van ernst en luim. Je kunt je alles wel aantrekken, maar dan heb je geen leven meer. Absurdisme is te allen tijde de tegenhanger van iets te ernstig nemen. Er waren in de nazomer van 1961 miljoenen verliezers in de race om de bevruchting van het eicelletje van mijn moeder. Ik won, maar voor hetzelfde geld had ik hier niet gezeten. Als je met die insteek het leven attaqueert, is alles meegenomen en relatief.’ Zie verder pagina 67 en 99.
trots op nederland 2
door Merlijn Ensing fotografie allard de witte
45