YOU
9
๑ คุณเดินเข้ามาในร้านหนังสือและจับประตูไว้เพือ ่ ไม่ให้มน ั กระแทกเสียงดัง คุณยิม ้ ดูเขินๆกับการท�ำตัวเป็นสาวน�ำ้ ใจงาม คุณไม่ได้ทาเล็บมา และคุณสวมสเวตเตอร์ คอวีสีเบจซึ่งท�ำให้มองไม่ออกเลยว่าคุณใส่ยกทรงมาหรือเปล่า แต่ผมคิดว่าคง ไม่ได้ใส่ คุณสะอาดเสียจนดูสกปรก และคุณก็เปล่งเสียงพึมพ�ำค�ำแรกในล�ำคอกับ ผมว่า สวัสดี ขณะที่คนอื่นจะแค่เดินผ่านไปเฉยๆ แต่ไม่ใช่คณ ุ คุณผู้สวมกางเกง ยีนสีชมพูตัวหลวมโพรกอย่างกับทอด้วยใยแมงมุมจากนิยายชาร์ล็อตต์สเว็บ ๑ เออ คุณมาจากกันไหนนะ คุณตัวเล็กกะทัดรัดและดูมีคลาส เป็นนาตาลี พอร์ตแมน ตัวน้อยของ ผมในช่วงท้ายของหนังเรือ ่ งโคลสเซอร์ หลังจากเพิง่ เผชิญหน้าและบอกเลิกหนุ่ม อังกฤษตัวร้ายแล้วตัดสินใจกลับบ้านทีอ่ เมริกา คุณกลับบ้านมาหาผม คุณถูกส่งมา ถึงผมจนได้ ในวันอังคาร เวลา ๑๐.๐๖ น. ทุกๆวันผมเดินจากบ้านทีเ่ บดสไตย์ มาเปิดร้านทีโ่ ลวเวอร์อีสต์ไซด์ ทุกๆวันกระทั่งปิดร้าน ผมไม่เคยเจอใครเหมือน อย่างคุณ ดูคุณสิ จุติลงมาสู่โลกของผมในวันนี้ ผมสั่นไปทั้งตัวและจะต้องกิน ยาอาติแวนเพื่อระงับอาการ แต่ผมเก็บยาไว้ทชี่ น ั้ ใต้ดน ิ และผมก็ไม่อยากใช้ยา ผมไม่อยากสงบอารมณ์อะไรทัง้ นัน ้ ผมอยากอยู่ตรงนี้ด้วยสติสัมปชัญญะครบถ้วน มองคุณกัดเล็บเปลือยๆของตัวเอง มองคุณหันหัวไปทางซ้าย ไม่ดีกว่า กัดเล็บ ชมพูเรือ ่ ๆต่อ เบิกตากว้างขึน ้ หันไปทางขวา ไม่เอา ไม่อ่านหนังสือชีวประวัติ ไม่ อ่านฮาวทู (ขอบคุณพระเจ้า) แล้วคุณก็เคลือ่ นไหวช้าลงเมือ่ เดินถึงหมวดวรรณกรรม เยี่ยม ๑ Charlotte’s Web วรรณกรรมเยาวชนของอี.บี. ไวต์ (ค.ศ. ๑๘๙๙-๑๙๘๕) นักเขียนชาวอเมริกัน นักอ่านชาว ไทยรู้จักกันในชื่อ “แมงมุมเพื่อนรัก”
10
เ ธ อ
ผมปล่อยให้คณ ุ เดินหายเข้าไปในซอกชัน ้ หนังสือวรรณกรรมหมวดเอฟเค คุณไม่ใช่พวกผู้หญิงโหลๆที่กลัวจะดูไม่ฉลาดจนต้องหยิบโฟลคเนอร์ออกมา แต่จะไม่มีวันอ่านจบ ไม่แม้แต่จะเริ่มต้นอ่าน...โฟลคเนอร์จะขึ้นขี้เกลือและกลาย เป็นหินอยู่บนโต๊ะหัวเตียงของคุณ ถ้าหนังสือสามารถกลายเป็นหินได้น่ะนะ และ ประโยชน์ของโฟลคเนอร์กจ็ ะมีแค่เอาไว้ตะล่อมคู่ขาคืนเดียวให้หลงเชื่อ ตอนที่ คุณสาบานว่าไม่เคยใจง่ายอย่างนีม ้ าก่อนในชีวต ิ ไม่เลย คุณไม่ใช่ผ้ห ู ญิงพวกนั้น คุณจะไม่ใช้โฟลคเนอร์เป็นแค่อป ุ กรณ์ประกอบฉาก คุณใส่กางเกงยีนตัวหลวม ผิว คล�ำ้ แดดเกินกว่าจะชอบนิยายของสตีเวน คิง ไม่ได้ดท ู น ั สมัยพอทีจ่ ะอ่านไฮดี จู๒ ลาวิตซ์ แล้วใคร คุณจะซือ ้ หนังสือของใครกัน คุณจาม จามเสียงดัง ท�ำเอาผม จินตนาการไปว่าคุณจะครางเสียงดังแค่ไหนเวลาถึงจุดสุดยอด “บุญรักษา!” ผม ตะโกนออกไป คุณหัวเราะและรีบตอบกลับ แรดจังนะเรา “นายก็ด้วยนะ เพื่อน” เพื่อนหรือ คุณก�ำลังให้ท่า และถ้าผมเป็นไอ้งั่งที่ชอบโพสต์รูปลงอินสตาแกรม ผมคงจะถ่ายรูปป้ายชัน ้ หนังสือวรรณกรรมหมวดเอฟ-เค แต่งสีให้ดเู ท่ แล้วเขียนค�ำบรรยายว่า เอฟ - - เข้ เจอเนื้อคู่ว่ะ เย็นไว้ โจ ผู้หญิงเขาไม่ชอบเวลาผู้ชายรุกหนักๆหรอก ผมเตือนตัวเอง โชคดีที่พระเจ้าส่งลูกค้ามาหนึ่งคน แต่ผมก็ท�ำใจล�ำบากที่จะสแกนหนังสือของ ซาลินเจอร์ทก ี่ ะแล้วว่าเขาจะต้องซือ ้ ผมมักท�ำใจล�ำบากเสมอ ไอ้หมอนีน ่ ่าจะอายุ สักสามสิบหก แล้วมันเพิง่ จะได้อ่านแฟรนนีแ่ อนด์โซอีเ้ นีย ่ นะ พูดก็พด ู เถอะ มันไม่ อ่านหรอก มันเอามาบังนิยายแดน บราวน์ ทีอ ่ ยู่ก้นตะกร้าต่างหาก ท�ำงานในร้าน หนังสือช่วยให้คุณได้เรียนรู้ว่าผู้คนส่วนใหญ่บนโลกนี้รู้สึกผิดเหลือเกินที่จะเป็น ตัวของตัวเอง ผมเอาแดน บราวน์ ใส่ถงุ ให้ก่อนราวกับมันเป็นหนังสือโป๊เด็ก และ บอกเขาว่าแฟรนนีแ่ อนด์โซอีโ้ คตรห่วยเลย หมอนัน ่ แค่พยักหน้า ส่วนคุณก็ยงั ยืน อยู่ในหมวดเอฟ-เค เพราะผมยังมองเห็นสเวตเตอร์สีเบจของคุณตรงซอกชัน ้ วาง หนังสืออยู่แวบๆ ถ้าคุณเอื้อมมือสูงขึ้นอีกหน่อย ผมจะเห็นหน้าท้องของคุณ แต่ คุณไม่ได้ทำ� แบบนัน ้ คุณหยิบหนังสือออกมาแล้วนัง่ ลงอ่านตรงซอกทางเดิน บางที คุณอาจจะนั่งอยู่ตรงนั้นไปตลอดคืน บางทีมน ั อาจจะเหมือนในหนังอีกเรือ ่ งของ ๒ Heidi Julavits (ค.ศ. ๑๙๖๘- ) นักเขียนหญิงชาวอเมริกัน ผู้ร่วมก่อตั้งนิตยสาร Believer
YOU
11
นาตาลี พอร์ตแมน แวร์เดอะฮาร์ทอีส ซึ่งดัดแปลงจากนิยายของบิลลี่ เลตต์ส อย่างไม่ไว้หน้าต้นฉบับ แต่ก็นับว่าท�ำได้เกินมาตรฐานเมื่อเทียบกับหนังสั่วๆใน กลุ่มเดียวกัน ผมจะบังเอิญเดินไปเจอคุณกลางดึก ต่างกันแค่คุณไม่ได้ตั้งท้อง เหมือนนางเอก และผมก็ไม่ใช่ผ้ชู ายหงอๆแบบในหนัง ผมจะก้มลงไปบอก “ขอโทษ ครับคุณ แต่ร้านเราปิดแล้ว” จากนัน ้ คุณก็จะเงยหน้าขึน ้ มาแล้วฉีกยิม ้ “แหม แต่ ฉันยังไม่ปิดนี่คะ” สูดหายใจลึก “ฉันเปิดอ้าซ่าเลย เพื่อน” “เฮ้ย” ไอ้หมอที่ซื้อซาลินเจอร์ควบบราวน์ร้องเรียก มันยังอยู่อีกหรือ วะเนี่ย มันยังยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ “ขอใบเสร็จด้วยได้ไหม” “ขอโทษครับ” มันฉวยใบเสร็จจากมือผมไป ไม่ใช่เพราะมันเกลียดผมหรอก มันเกลียด ตัวเองต่างหาก ถ้าคนเราสามารถจัดการกับอาการเกลียดตัวเองได้ งานบริการ ลูกค้าจะง่ายขึ้นมาก “รู้อะไรไหม ไอ้หนู อย่าคิดว่าตัวเองฉลาดนักเลย แกท�ำงานในร้าน หนังสือ แกไม่ได้เป็นคนท�ำหนังสือ แกไม่ได้เขียนหนังสือ และถ้าแกอ่านหนังสือ ได้แตกฉานจริงๆละก็ แกคงไม่มาดักดานท�ำงานในร้านหนังสือหรอก เพราะฉะนัน ้ เลิกท�ำหน้าเหยียดลูกค้าเสียที แล้วก็พูดกับฉันเพราะๆว่า ขอให้โชคดีครับ” ไอ้หมอนี่จะสรรหาค�ำอะไรมาด่าผมก็ได้ แต่สุดท้ายมันก็ยังเป็นคนที่ ละอายใจกับการซือ ้ หนังสือแดน บราวน์ ไปอ่านอยูว่ น ั ยังค�ำ่ คุณปรากฏตัวให้ผม เห็นอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มเป็นกันเองแบบนาตาลี พอร์ตแมน คงเพราะคุณได้ยิน เสียงไอ้งงั่ คนนัน ้ ผมมองไปทีค ่ ณ ุ คุณมองไปทีม ่ น ั และมันยังคงจ้องหน้าผม รอค�ำ พูดจากผม “ขอให้โชคดีครับ คุณลูกค้า” ผมพูดออกไป และมันก็รู้ดีว่าผมพูดอย่าง ไม่จริงใจ มันเกลียดด้วยซ�้ำไปที่ต้องมาร้องขอค�ำพูดซ�้ำซากแบบนี้จากคนแปลก หน้า ทันทีที่มันเดินออกจากร้าน ผมจึงตะโกนไล่หลังเพราะรู้ว่าคุณฟังอยู่ “อ่าน แดน บราวน์ ให้สนุกนะครับ ไอ้หน้าส้นตีน!” คุณเดินหัวเราะเข้ามา ขอบคุณพระเจ้าที่ยังเช้าอยู่ และเช้าขนาดนี้คน ก็มก ั ยังไม่ฟื้นจากความตาย ไม่มใี ครเข้ามาขัดจังหวะเราแน่นอน คุณวางตะกร้า หนังสือลงบนเคาน์เตอร์และเอ่ยปากถาม “คุณจะเหยียดฉันด้วยหรือเปล่า”
12
เ ธ อ
“โคตรกวนตีนเลยเนอะ ว่าไหม” “เอ่อ คนเราก็หงุดหงิดกันได้” คุณน่ารักเหลือเกิน มองหาข้อดีในตัวคนอื่น คุณชมผมด้วย “ก็นะ” ผมตอบทัง้ ทีค ่ วรหุบปาก ผมอยากจะหุบปากเงียบ แต่คณ ุ ท�ำให้ ผมอยากเปิดปากพูด “ไอ้หมอนัน ่ คือเหตุผลทีร่ ้านบล็อกบัสเตอร์ไม่ควรเลิกกิจการ” คุณมองหน้าผม มองด้วยความสงสัย ผมอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับตัวคุณ แต่ก็ถามออกไปไม่ได้ ผมจึงพูดต่อไปเรื่อยๆ “ใครๆต่างก็พยายามดิน ้ รนท�ำชีวต ิ ตัวเองให้ดขี น ึ้ ลดน�ำ้ หนักสักห้าปอนด์ อ่านหนังสือห้าเล่ม ไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์ ซื้อเพลงคลาสสิก ซื้อมาฟัง ฟังให้ชอบ แต่สิ่งที่พวกเขาอยากท�ำจริงๆคือ กินโดนัท อ่านแม็กกาซีน ซื้อเพลงป๊อป ส่วน หนังสือน่ะหรือ ช่างหัวหนังสือเถอะ ซื้อคินเดิลดีกว่า คุณรู้ไหมว่าท�ำไมคินเดิล ถึงขายดีนัก” คุณหัวเราะ แล้วคุณก็ส่ายหน้า คุณทนฟังผมได้จนถึงจุดนี้ จุดทีถ ่ ้าเป็น คนอืน ่ คงเบือนหน้าหนีหรือแกล้งท�ำเป็นคุยโทรศัพท์ คุณสวยเหลือเกิน คุณถาม ผมต่อว่า “ท�ำไมคะ” “ผมจะบอกให้ว่าท�ำไม เพราะอินเทอร์เน็ตมันเสิร์ฟหนังสือโป๊ถึงบ้าน คุณยังไงล่ะ...” ผมเพิ่งพูดค�ำว่าหนังสือโป๊ออกไป โง่ระย�ำ แต่คุณก็ยังทนฟัง น่ารักจัง “คุณแทบไม่ต้องออกจากบ้านไปซือ ้ เลย ไม่ต้องทนหลบสายตาคนขาย ที่จับได้ว่าคุณชอบดูรูปสาวถูกตีก้น การสบตากับผู้คนมันท�ำให้เราเป็นอารยะ” ตาคุณสวยได้รูป ผมพูดต่อ “ท�ำให้เราได้เผยตัวตน” คุณไม่ได้ใส่แหวนที่นิ้วนาง ผมพูดต่อ “และท�ำให้เราได้เป็นมนุษย์” คุณอดทนเหลือเกิน ผมควรหุบปากได้แล้ว แต่ก็ท�ำไม่ได้ “แล้วไอ้เจ้า คินเดิลเนี่ยแหละ คินเดิลท�ำให้ความสง่างามของการอ่านหนังสือหายไปหมด แบบเดียวกับที่อินเทอร์เน็ตท�ำกับหนังสือโป๊ ความสมดุลต่างๆล่มสลาย คุณ สามารถอ่านแดน บราวน์ ในทีส ่ าธารณะและในทีส ่ ่วนตัวในเวลาเดียวกัน นีแ่ หละ จุดสิ้นสุดของอารยธรรม แต่ว่า...” “ต้องมีแต่เสมอ” คุณพูด พนันได้เลยว่าคุณต้องมาจากครอบครัวใหญ่
YOU
13
ทีม ่ ีรากฐานมั่นคง มีสมาชิกน่ารักๆทีก ่ อดกันบ่อยๆและชอบตัง้ วงร้องเพลงรอบ กองไฟ “แต่พอไม่มท ี ใี่ ห้คนไปซือ ้ หนังและอัลบัม ้ เพลง ความซวยก็เลยมาตกอยู่ กับหนังสือ พอไม่มีร้านวิดีโอ ก็ไม่มีพวกเนิร์ดท�ำงานร้านวิดีโอที่ชอบยกค�ำพูด เควนติน ตารันติโน มาอ้าง พวกที่สรรเสริญดาริโอ อาร์เจนโต และเกลียดใคร ก็ตามที่เช่าหนังเม็ก ไรอัน ไปดู ปฏิสัมพันธ์ระหว่างผู้ขายกับผู้ซื้อ มันคือการ สื่อสารแบบสองทางเหมือนถนนที่เปิดให้รถวิ่งสวนกันได้ จู่ๆคุณจะท�ำลายถนน แบบนั้นและคิดว่าจะไม่มีผลกระทบตามมาไม่ได้หรอก เข้าใจไหมครับ” ผมไม่รู้หรอกว่าคุณเข้าใจหรือเปล่า แต่คุณก็ไม่ได้บอกให้ผมหยุดพูด แบบที่คนอื่นๆมักบอกกับผม คุณพยักหน้า “อืม” “ร้านขายซีดีคือตัวสร้างสมดุลชัน ้ ดีเลย มันให้อำ� นาจกับพวกเนิร์ด...‘คุณ จะซือ ้ ซีดเี ทย์เลอร์ สวิฟต์ จริงดิ’ ถึงแม้ไอ้เนิร์ดปากดีพวกนี้จะกลับบ้านไปชักว่าว กับรูปเทย์เลอร์ สวิฟต์ ก็เหอะ” หยุดพูดเรื่องเทย์เลอร์ สวิฟต์ ได้แล้วโว้ย คุณหัวเราะมุขตลกของผม หรือหัวเราะความน่าสมเพชของผมกันแน่นะ “แต่ก็นะ” ผมพูดต่อ ผมจะหยุดก็ต่อเมื่อคุณบอกให้หยุด “แต่ก็อะไร” คุณถาม คุณอยากให้ผมพูดให้จบ “ประเด็นคือ การซื้อของเป็นหนึ่งในสิ่งที่ตรงไปตรงมาสุดที่เราท�ำ ไอ้ หมอนัน ่ ไม่ได้เข้ามาทีน ่ เ่ี พือ ่ ซือ ้ หนังสือแดน บราวน์ หรือซาลินเจอร์หรอก มันมา เพื่อสารภาพบาปต่างหาก” “คุณเป็นบาทหลวงหรือคะ” “เปล่าครับ ผมคือโบสถ์” “เอเมน” คุณก้มมองตะกร้าหนังสือของตัวเอง ผมพูดจาเหมือนคนเหงาป่วยจิต ผมมองในตะกร้า เห็นโทรศัพท์ของคุณ คุณมองไม่เห็น แต่ผมเห็น มีรอยแตก บนเคสสีเหลือง นั่นหมายความว่าเมื่อถึงจุดที่เลวร้ายที่สุด คุณจะเลือกดูแลแค่ ตัวเอง ขอท้าเลยว่าคุณจะต้องกิ นซิงค์อัดเม็ดถ้าคุณป่วยวันที่สาม ผมหยิบ โทรศัพท์คุณขึ้นมาและพยายามเล่นมุข
14
เ ธ อ
“คุณขโมยมาจากไอ้หมอนั่นหรือ” คุณดึงโทรศัพท์คืนไป หน้าแดงเรื่อ “ฉันกับมือถือเครื่องนี้...” คุณพูด “ฉันเป็นแม่ที่เลว” แม่ คุณนี่ทะลึ่งนะ ทะลึ่งจริงๆ “ไม่หรอก” คุณยิม ้ คุณไม่ได้ใส่ยกทรงมาแน่ๆ คุณหยิบหนังสือออกมาจากตะกร้า และวางตะกร้าลงบนพืน ้ คุณมองผมราวกับว่าอีกไม่นานผมคงจะต้องหาเรือ ่ งมา แซะคุณบ้างแน่ๆ หัวนมคุณโผล่ออกมา คุณไม่คด ิ ทีจ่ ะปิด คุณเห็นเยลลี่ทวิซซ์เลอร์ที่ผมวางไว้ข้างเครื่องคิดเงิน คุณชี้ด้วยความหิว “ขอบ้างสิคะ” “ได้เลย” ผมตอบ ถือว่าผมป้อนคุณก็แล้วกัน ผมหยิบหนังสือเล่มแรก ของคุณขึ้นมา อิมพอสสิเบิ้ลเวเคชั่น๓ ของสปอลดิ้ง เกรย์ “น่าสนใจ” ผมพูด “คนส่วนใหญ่เข้าถึงบทละครเล่นคนเดียวของเขา มันเป็นหนังสือที่ยอดเยี่ยม แต่ไม่ใช่หนังสือทีค ่ นจะแวะมาซือ ้ กัน โดยเฉพาะหญิงสาวทีด ่ ไู ม่มแี นวโน้มว่าก�ำลัง จะวางแผนฆ่าตัวตายและจบชีวิตแบบเดียวกับคนเขียน” “แหม บางทีคนเราก็อยากเดินเข้าไปดูว่าด้านมืดมันเป็นยังไง นึกออก ไหม” “ครับ” ผมว่า “ใช่ครับ” ถ้าเรายังเป็นเด็กวัยรุ่น ผมคงจูบคุณไปแล้ว แต่ตอนนีผ ้ มยืนอยู่ในคอก หลังเคาน์เตอร์ มีป้ายชื่อติดที่หน้าอก และเราสองคนก็แก่เกินกว่าจะเป็นวัยรุ่น อีกต่อไป จะหลอกล่อคุณขึน ้ เตียงในเวลาเช้าขนาดนีค ้ งไม่ดแี น่ ไหนจะแสงแดด ที่สาดเข้ามาทางหน้าต่างนั่นอีก ร้านหนังสือมันควรจะมืดกว่านี้นะ ทดไว้ให้ตัวเองจ�ำ: บอกคุณมูนี่ให้ซื้อที่บังแดดมาติด จะเป็นผ้าม่าน หรืออะไรก็ได้ ผมหยิบเล่มที่สองขึ้นมา เดสเพอเรทคาแรกเตอร์ โดยหนึ่งในนักเขียน คนโปรดของผม พอลา ฟ็อกซ์ นับเป็นสัญญาณที่ดี แต่คุณอาจซื้อเล่มนี้เพียง เพราะไปอ่านเจอในบล็อกโง่ๆว่าหล่อนเป็นยายแท้ๆของคอร์ตนีย์ เลิฟ ผมไม่ อาจแน่ใจได้เลยว่าคุณมาซื้อหนังสือของพอลา ฟ็อกซ์ ด้วยวิธีที่ถูกต้องจริงๆ หรือเปล่า นั่นก็คือ จากการอ่านบทความของโจนาธาน ฟรานเซน ๔ ๓ Impossible Vacation ผลงานของสปอลดิ้ง เกรย์ (ค.ศ. ๑๙๔๑-๒๐๐๔) นักเขียนและนักแสดงชาวอเมริกัน ผู้มีชื่อเสียงจากบทละครแบบพูดคนเดียวซึ่งอิงมาจากชีวิตส่วนตัวของเขา ๔ Jonathan Franzen (ค.ศ. ๑๙๕๙- ) นักเขียนชาวอเมริกัน ตีพิมพ์บทความลงในนิตยสารหลายเล่ม
YOU
15
คุณล้วงเข้าไปในกระเป๋าเงิน “เธอสุดยอดไปเลย ว่าไหม เหลือเชื่อที่ ไม่ดังสักที ทั้งที่ฟรานเซนเขียนเชียร์ขนาดนั้น” ขอบคุณพระเจ้า ผมยิ้ม “แล้วเดอะเวสเทิร์นโคสต์ล่ะครับ” คุณมองไปทางอื่น “ยังอ่านไม่ถึงเลยค่ะ” ผมมองคุณ และคุณก็ยกมือ ขึน ้ ท�ำท่ายอมแพ้ “อย่ายิงนะ” คุณหัวเราะ หวังว่าหัวนมคุณยังแข็งอยู่นะ “สักวัน ฉันจะอ่านเดอะเวสเทิร์นโคสต์ ส่วนเดสเพอเรทคาแรกเตอร์เนี่ย ฉันอ่านเป็น ล้านๆรอบแล้ว เล่มนี้ซื้อให้เพื่อนค่ะ” “อ่าฮะ” ผมตอบ ไฟสัญญาณอันตรายวาบขึ้น ซื้อให้เพื่อนงั้นหรือ “อาจจะเสียเวลาเปล่าก็ได้ค่ะ เขาอาจไม่เปิดอ่านเลยด้วยซ�ำ้ แต่อย่าง น้อยก็ถือว่าช่วยนักเขียนเพิ่มยอดขายเนอะ” “จริงครับ” บางทีเขาคนนั้นอาจหมายถึงพี่ชายหรือพ่อ หรือเพื่อนเกย์ ข้างบ้านของคุณ แต่ผมรู้ว่าเขาเป็นแค่เพื่อน ผมจิ้มเครื่องคิดเลข “สามสิบเอ็ดเหรียญห้าสิบเอ็ดเซ็นต์ครับ” “เงินหนอเงิน เข้าใจเลยว่าท�ำไมคนไปอ่านคินเดิลกันหมด” คุณพูด ระหว่างล้วงกระเป๋าเงินสีชมพูเหมือนหมูในฟาร์มซัคเกอร์แมน ๕ จากนั้นยื่นบัตร เครดิต มาให้ผม ทั้งที่ในกระเป๋ามีเงินสดเหลือเฟือส�ำหรับจ่ายค่าหนังสือ คุณ อยากให้ผมรู้ชอ ื่ ของคุณละสิ ผมไม่โง่หรอกนะ ผมรับบัตรของคุณมารูด ความ เงียบระหว่างเราสองคนดังขึ้นเรื่อยๆ ท�ำไมวันนี้ผมไม่เปิดเพลงวะ เพราะตอนนี้ ผมนึกไม่ออกเลยว่าจะพูดอะไรดี “เสร็จแล้วครับ” ผมยื่นใบเสร็จให้คุณ “ขอบคุณ” คุณตอบเบาๆ “ร้านนี้ดีนะคะ” คุณเซ็นชือ ่ คุณชือ ่ กวิเนอเวียร์ เบค ชือ ่ เพราะเหมือนบทกวี พ่อแม่คณ ุ โคตรปัญญาอ่อนเลย ก็คงเหมือนพ่อแม่ส่วนใหญ่ ตั้งเข้าไปได้ กวิเนอเวียร์ “ขอบคุณครับ กวิเนอเวียร์” “ฉันชอบให้คนเรียก เบค มากกว่า กวิเนอเวียร์มันยาวแล้วก็ฟังดูตลก นึกออกไหม” “โอเคครับ เบค ตัวจริงต่างจากที่ผมคิดไว้มาก เออ อัลบั้มมิดไนท์วัลเจอร์ส ๖ เจ๋งมากเลยครับ” ๕ เจ้าของฟาร์มตามท้องเรื่องในนิยาย Charlotte’s Web ๖ Midnite Vultures อัลบั้มของเบค นักดนตรีอัลเทอร์เนทีฟร็อกชาวอเมริกัน
16
เ ธ อ
คุณรับถุงหนังสือไป ยังคงไม่ละสายตาจากผม คุณอยากให้ผมเห็นว่า คุณก�ำลังมองผมอยู่ “เอาเถอะ โกลด์เบิร์ก” “ไม่เอา ผมชอบให้คนเรียก โจ มากกว่า โกลด์เบิร์กมันยาวแล้วก็ฟังดู ตลก นึกออกปะ” เราหัวเราะ ดูคณ ุ อยากรู้จก ั ชือ ่ ผมพอๆกับทีผ ่ มอยากรู้จก ั ชือ ่ คุณ ไม่อย่าง นัน ้ คุณคงไม่อ่านป้ายชือ ่ ของผมแน่ “แน่ใจนะครับว่าไม่อยากซือ ้ เดอะเวสเทิร์นโคสต์ ไปอีกสักเล่ม ไหนๆก็มาแล้ว” “เหตุผลอาจฟังดูบ้าๆสักหน่อยนะคะ แต่ฉันขอเก็บไว้ก่อน เพราะมัน เป็นหนึ่งในลิสต์ของฉันตอนที่ต้องย้ายไปอยู่บ้านพักคนชรา” “ลิสต์สิ่งที่ต้องท�ำก่อนตายน่ะหรือครับ” “โอ ไม่ใช่ค่ะ คนละอย่างกัน ลิสต์ของบ้านพักคนชราคือสิง่ ทีฉ ่ น ั เตรียม ไว้ว่าจะอ่านหรือจะดูตอนไปใช้ชีวิตบั้นปลายที่นั่นน่ะค่ะ ส่วนลิสต์สิ่งที่ต้องท�ำ ก่อนตายจะเป็นพวก...ไปเทีย ่ วไนจีเรีย กระโดดออกจากเครือ ่ งบิน อะไรอย่างนัน ้ ที่อยู่ในลิสต์บ้านพักคนชราก็เช่น อ่านเดอะเวสเทิร์นโคสต์ ดูหนังพัลพ์ฟิกชั่น แล้วก็ฟังอัลบั้มล่าสุดของดาฟต์พังก์” “ผมนึกภาพคุณไปอยู่บ้านพักคนชราไม่ออกเลยแฮะ” คุณเขิน คุณคือแมงมุมเพือ ่ นรัก และผมรักคุณได้เลย “คุณไม่คด ิ จะพูด ขอบคุณลูกค้าหน่อยหรือคะ” “โชคดีและขอบคุณที่ใช้บริการครับ เบค” คุณยิ้ม “ขอบคุณค่ะ โจ” คุณไม่ได้เข้ามาทีน ่ เี่ พือ ่ ซือ ้ หนังสือแน่นอน เบค คุณไม่จำ� เป็นต้องพูดชื่อ ผมด้วยซ�้ำ คุณไม่จ�ำเป็นต้องยิ้ม ต้องฟัง หรือเชื้อเชิญใดๆ แต่คุณก็ท�ำ ลายเซ็น ของคุณอยู่บนใบเสร็จ มันไม่ใช่แค่หลักฐานการท�ำธุรกรรมหรือการหักบัญชี มัน คือของจริง ผมกดนิว้ โป้งลงบนหมึกทีย ่ งั เปียกอยู่บนใบเสร็จ แล้วชือ ่ กวิเนอเวียร์ เบค ก็ติดแน่นบนผิวหนังของผม
YOU
17
๒ ผมรูจ้ ก ั อี.อี. คัมมิงส์ ๗ ด้วยวิธเี ดียวกับทีผ ่ ้ชู ายวัยเดียวกันผู้แสนอ่อนไหวและฉลาด ที่สุดรู้จักอี.อี. คัมมิงส์ นั่นคือ ผ่านฉากที่โรแมนติกที่สุดในหนังรักที่โรแมนติก ทีส ่ ด ุ ตลอดกาลเรือ ่ งหนึง่ แฮนนาห์แอนด์เฮอร์ซส ิ เตอร์ส ๘ เรือ ่ งราวของหนุ่มใหญ่ ชาวนิวยอร์กทีแ่ สนฉลาดปราดเปรือ ่ งและแต่งงานแล้ว ชือ ่ ว่า เอลเลียต (ไมเคิล เคน) เขาตกหลุมรักน้องเมียตัวเอง (บาร์บารา เฮอร์ชีย์) และจ�ำต้องระวังตัวไม่ ท�ำอะไรประเจิดประเจ้อ เขายืนดักรอใกล้ๆอพาร์ตเมนต์ของหล่อนแล้วท�ำทีว่า เดินมาพบกับหล่อนโดยบังเอิญ มันทั้งฉลาด ทั้งโรแมนติก ความรักต้องอาศัย ความอุตสาหะเช่นนี้แหละ หล่อนประหลาดใจที่ได้เจอเขา แล้วก็พาเขาไปทีร่ ้าน หนังสือเพเจียนท์บ๊ก ุ สโตร์...คุณจับแก่นเรือ ่ งได้หรือยัง เขาซือ ้ หนังสือรวมบทกวี ของอี.อี. คัมมิงส์ ให้กับหล่อนที่ร้านนั้น และบอกให้อ่านหน้า ๑๑๒ หล่อนนัง่ อ่านบทกวีหน้าทีว่ ่าบนเตียงนอนคนเดียว และในเวลาเดียวกัน ระหว่างทีเ่ ขายืนอาบน�ำ้ ตามล�ำพัง เขาก็คด ิ ถึงหล่อน คนดูได้ยน ิ เสียงของหล่อน อ่านบทกวีดังแทรกขึ้นมา ท่อนที่ผมชอบที่สุดเขียนไว้ว่า... ไม่มีสิ่งใด แม้กระทั่งเม็ดฝน ที่จะมีมือเรียวเล็กปานนั้น ยกเว้นคุณ เบค วันสองวันทีผ ่ ่านมานีผ ้ มได้เรียนรู้อะไรมากมาย คุณใช้ มือเรียวเล็กนั้นสัมผัสตัวเองยามเกิดอารมณ์หวามไหว ซึ่งก็เกิดขึ้นบ่อยครั้ง มัน ท�ำให้ผมนึกถึงมุขตลกอีกมุขในหนังแฮนนาห์ ตอนที่มีอา แฟร์โรว์ หยอกวูดดี อัลเลนว่าเขาก�ำลังท�ำให้ตัวเองเสียสุขภาพเพราะส�ำเร็จความใคร่บ่อยเกินไป ผมหวังว่าคุณจะสบายดี ๗ E. E. Cummings (ค.ศ. ๑๘๙๔-๑๙๖๒) กวีและนักเขียนชาวอเมริกัน ๘ Hannah and Her Sisters ภาพยนตร์ปี ๑๙๘๖ ของวูดดี อัลเลน
18
เ ธ อ
ปัญหาของสังคมเราก็คอ ื ถ้าคนธรรมดาสักคนหนึง่ ได้รบ ั รูเ้ รือ ่ งของเรา คุณ ผู้ซึ่งอยู่คนเดียว ถึงจุดสุดยอดสามครั้งต่อคืน และผม ผู้ซึ่งแอบซุ่มอยู่ฝั่ง ตรงข้ามถนน มองคุณถึงจุดสุดยอด ตามล�ำพังคนเดียว คนทั่วไปคงบอกว่าผม แม่งป่วย ก็นะ รู้ๆกันอยู่ว่าคนส่วนใหญ่นั้นโง่บัดซบ คนส่วนใหญ่ชอบอ่านเรื่อง ลึกลับราคาถูก และคนส่วนใหญ่ไม่เคยได้ยินชื่อพอลา ฟ็อกซ์ หรือรู้จักหนัง แฮนนาห์ เพราะฉะนั้น ผมพูดตรงๆเลยนะ เบค ช่างหัวคนส่วนใหญ่แม่ง ยิง่ ไปกว่านัน ้ ผมชอบทีค ่ ณ ุ หาวิธจี ด ั การกับตัวเองมากกว่าจะไปหิว้ ผู้ชาย ที่ไม่คู่ควรสักคนเข้าบ้านและเข้าไปในนาผืนน้อยของคุณ คุณคือค�ำตอบต่อ บทความว่าด้วย “วัฒนธรรมการหาคู่นอน” ที่ซ�้ำซากน่าเบื่อ คุณมีมาตรฐาน ของตัวเอง และคุณคือกวิเนอเวียร์ นิยายรักว่าด้วยหญิงสาวที่รอคอยคนที่ใช่ และผมเชื่อเลยว่าคุณต้องใช้อักษรตัวพิมพ์ใหญ่แน่ๆเวลาฝันถึงคนที่ใช่คนนั้น... ฝันถึงผม ใครๆต่างก็ใจร้อนเวลาอยากได้อะไรสักอย่าง แต่คณ ุ รอได้โดยอาศัย... มือเรียวเล็กคู่นั้น ชือ ่ ของคุณเป็นจุดเริม ่ ต้นทีว่ เิ ศษ โชคดีของเราทีก ่ วิเนอเวียร์ เบค ไม่ใช่ ชือ ่ โหล มีแค่หนึ่งเดียวเท่านั้น อย่างแรกที่ผมต้องหาคือที่อยู่ของคุณ และอินเทอร์เน็ตคงถูกสร้างขึน ้ มาด้วยความรัก เพราะมันมอบผลลัพธ์แก่ผมมากมาย เบค อย่างเช่นค�ำอธิบายตัวเองบนทวิตเตอร์ของคุณ กวิเนอเวียร์ เบค @TheUnRealBeck ฉันไม่เคยมีความคิดทีไ่ ม่สามารถเปล่งออกมาได้ ฉันเป็นคนเขียนหนังสือ ฉันเป็นคนอ่านหนังสือ ฉันคุยกับคนแปลกหน้า บ้านเกิดฉันอยู่นน ั ทัคเก็ต ๙ บ้าน กากของฉันอยู่นิวยอร์ก ประวัตชิ วี ต ิ ตัวเองทีค ่ ณ ุ เปิดเผยบนบล็อก เวลาคุณโพสต์บน ั ทึกส่วนตัว (คุณจะเรียกมันว่าเรียงความก็ได้) และไดอารีอ ่ อนไลน์ทป ี่ กปิดเรือ ่ งส่วนตัวเพียง เบาบาง (หรือคุณอาจจะเรียกมันว่าเรื่องสั้น) บทกวีที่นานๆคุณจะเขียนสักครั้ง ทั้งหมดนั้นท�ำให้ผมมองเห็นตัวตนของคุณ คุณเกิดมาเพื่อเป็นนักเขียน และ เติบโตบนเกาะนันทัคเก็ต คุณเล่นมุขตลกเกี่ยวกับการสืบพันธุ์กันเองของคนใน เกาะ (แต่คุณเปล่า) เกี่ยวกับการแล่นเรือ (คุณกลัวเรือ) และโรคติดเหล้า (คุณ ๙ เกาะแห่งหนึ่งในรัฐแมสซาชูเซตต์ ห่างจากฝั่งราว ๕๐ กิโลเมตร
YOU
19
เสียพ่อไปเพราะเหล้า และคุณเขียนถึงเรื่องนี้บ่อยมาก) ครอบครัวของคุณอาจ ไม่ตัวติดกันแต่ก็รักใคร่กลมเกลียวกันดี คุณนึกไม่ออกว่าจะใช้ชีวิตที่นี่อย่างไร ในเมืองใหญ่ทค ี่ นต่างไม่ร้จู ก ั กัน ถึงแม้คณ ุ จะเรียนปริญญาตรีตงั้ สีป ่ ีทม ี่ หาวิทยาลัย บราวน์ คุณเข้าเรียนได้ทงั้ ๆทีต ่ ด ิ แค่สำ� รอง และคุณยังเชือ ่ มาตลอดว่าต้องมีอะไร ผิดพลาดเกิดขึ้นแน่ๆ คุณชอบกินข้าวโพดบดโพเลนตากับเชอร์รพ ี่ ายของร้านลาราบาร์ส คุณไม่ถ่ายรูปอาหารหรือรูปงานคอนเสิร์ต แต่คุณก็เล่นอินสตาแกรม (เอาไว้ลงรูปเก่าๆ เช่น รูปพ่อผู้จากไป รูปวันที่เคยไปเที่ยวทะเลซึ่งคุณเองก็จ�ำ ไม่ได้แล้วว่าไปตอนไหน) คุณมีพี่ชายชื่อ ไคลด์ พ่อแม่คุณห่วยแตกเรื่องการตั้ง ชือ ่ ลูกจริงๆ คุณมีน้องสาวชือ ่ อันยา (ยืนยันเลยว่าโคตรห่วย แต่คนละแบบกับที่ ผมคิดไว้) เอกสารอสังหาริมทรัพย์ระบุว่าบ้านของคุณตกทอดผ่านครอบครัวมา หลายรุ่น คุณโตมาในครอบครัวชาวไร่ และชอบบ่นว่าคุณไม่มี “ทีท ่ าง” ในนันทัคเก็ต แต่ครอบครัวคุณหยั่งรากอยู่ที่นั่น สิ่งที่คุณเขียนช่างเต็มไปด้วยการปฏิเสธ ตัวเอง คุณเหมือนค�ำเตือนบนซองบุหรี่ไม่มีผิด อันยาเป็นชาวเกาะเต็มตัวและจะไม่มวี น ั ออกจากเกาะ หล่อนคือเด็กน้อย ทีไ่ ม่ต้องการอะไรมากไปกว่าการเดินเล่นบนชายหาด ช่วงเวลาชัดเจนของฤดูร้อน และท้องถิน ่ ร้างไร้ผ้ค ู นทีห ่ ่างจากแหล่งนักท่องเทีย ่ วชุกชุมในฤดูท่องเทีย ่ ว อันยา ยังคงท�ำใจไม่ได้เรือ ่ งพ่อ คุณเขียนเกีย ่ วกับหล่อนลงในเรือ ่ งสัน ้ เปลีย ่ นให้เป็นเด็ก หนุ่มบ้าง หญิงชราตาบอดบ้าง มีหนหนึง่ คุณเปลีย ่ นหล่อนเป็นกระรอกหลงทาง แต่อ่านดูกร็ ้วู า่ คุณเขียนถึงน้องสาวตัวเอง คุณอิจฉาหล่อน ท�ำไมหล่อนถึงไม่ต้อง แบกภาระของความทะเยอทะยานอะไรเลย คุณสงสารหล่อน ท�ำไมหล่อนถึงไม่ ทะยานทะยานเอาเสียเลย ไคลด์คอื พีค ่ นโต และเขาจ�ำเป็นต้องสืบทอดกิจการรถรับจ้างของครอบครัว อยู่บนเกาะแห่งนัน ้ เขาแต่งงานแล้ว มีลก ู สองคน และเขาก็ต้องกลายเป็นผู้ดแู ล ครอบครัวไปโดยปริยาย สิง่ นัน ้ ยิง่ ชัดเจนเมือ ่ ผมเห็นรูปของเขาจากหนังสือพิมพ์ ท้องถิ่น เขาเป็นอาสาสมัครดับเพลิง เป็นบุรุษอเมริกันตามแบบแผน ผิวกร้าน และกร�ำงานหนัก ประวัติอาชญากรรมของพ่อคุณก็เหมือนพวกขี้เมาตามเมือง เล็กอืน ่ ๆ ไม่มอ ี ะไรมากไปกว่าเมาแล้วขับบ้าง เมาแล้วก่อกวนในทีส ่ าธารณะบ้าง พีช่ ายของคุณตอบโต้พ่อด้วยการมีนส ิ ย ั ตรงกันข้าม เขาไม่ดม ื่ เลย ไม่แม้แต่หยด
20
เ ธ อ
เดียว ถ้าสมมติคณ ุ เกิดเป็นลูกคนโต คุณก็อาจจะต้องสืบทอดกิจการของทีบ ่ ้าน แต่ คุณเป็นลูกคนกลางตามธรรมเนียมนิยม คุณเรียนหนังสือดี และเหมือนแขวนป้าย “ความหวังของครอบครัว” ไว้ตั้งแต่เด็ก คนที่ลงท้ายจะเป็นลูกที่ระเห็จออกจาก บ้าน อินเทอร์เน็ตช่างเป็นสิง่ ทีส ่ วยงาม คุณทวีตข้อความหนึง่ ชัว่ โมงหลังจาก เราพบกันในวันนั้นว่า ฉันได้กลิ่นชีสเบอร์เกอร์ #ร้านคอร์เนอร์บิสโทรท�ำฉันอ้วน ขอผมบอกอะไรคุณหน่อยเถอะ จู่ๆผมก็รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมา บางทีผม อาจจะไม่ใช่คนพิเศษอะไร คุณไม่ได้กล่าวถึงผมหรือบทสนทนาของเราด้วยซ�ำ้ แต่ คุณเขียนประโยค ฉันคุยกับคนแปลกหน้า ไว้ตรงข้อความอธิบายตัวเองอย่าง นัน ้ นี่ ฉันคุยกับคนแปลกหน้า หมายความว่าอะไรวะ เบค เด็กน่ะไม่ควรคุยกับคน แปลกหน้า แต่คณ ุ เป็นผู้ใหญ่แล้วนะ หรือบทสนทนาของเราไม่มค ี วามหมายอะไร เลยส�ำหรับคุณ หรือผมมันแค่คนแปลกหน้าทั่วๆไป หรือค�ำอธิบายตัวเองเหล่า นัน ้ เป็นการตีเนียนป่าวประกาศว่าแท้จริงแล้วคุณคือสาวร่านเรียกร้องความสนใจผู้ ไร้ซึ่งมาตรฐาน และจะปั่นหัวไอ้งั่งทุกตัวที่เข้ามาทักทายคุณ ผมไม่มค ี ่าอะไรเลย หรือ คุณไม่พด ู ถึงผู้ชายในร้านหนังสือสักหน่อยหรือไง แม่ง ผมคิด บางทีเราคง เพ้อไปเอง บางทีมน ั คงไม่มอ ี ะไรเลยระหว่างเราสองคน แต่แล้วผมก็เริม ่ ท�ำความ เข้าใจตัวคุณ คุณไม่เขียนถึงอะไรที่มันส�ำคัญ คุณจะไม่แชร์เรือ ่ งของเราให้พวก ผู้ตด ิ ตามของคุณได้รู้ ชีวต ิ ออนไลน์ของคุณคือรายการวาไรตีโ้ ชว์ ดังนั้น การทีค ่ ุณ ไม่นำ� เรือ ่ งของผมมาบอกกล่าวกับผู้ชมในรายการ ก็เพราะคุณต้องการปกปิดเรื่อง ของผมไว้ บางทีคณ ุ อาจจะคิดถึงผมมากกว่าทีผ ่ มจะทันรู้ตวั เพราะตอนนีค ้ ณ ุ ก�ำลัง ไล้มือของคุณลงไปหาจิ๋มของคุณอีกครั้งหนึ่งแล้ว ข้อมูลอีกอย่างทีอ ่ น ิ เทอร์เน็ตมอบให้กบ ั ผมคือทีอ ่ ยู่ของคุณ เลขที่ห้าสิบ เอ็ด ถนนแบงก์ คุณล้อผมเล่นหรือเปล่า นีไ่ ม่ใช่ย่านมิดทาวน์ทจี่ อแจไปด้วยผึง้ งานที่ แห่กน ั ไปท�ำงานแล้วก็แห่กน ั กลับมาบ้าน มันคือย่านเวสต์วล ิ เลจทีอ ่ สังหาริมทรัพย์ ราคาสูง ทันสมัย เงียบสงบ และปลอดภัยจนเกินเหตุ คนอย่างผมจะไปเดินเล่นแถว บ้านคุณไม่ได้เลย ผมจึงต้องท�ำตัวให้กลืนไปกับพวกคนมีระดับเหล่านั้นด้วยการ เดินเข้าไปในร้านขายเสือ ้ ราคาถูก ไปหาซือ ้ สูทสักตัว (มาดนักธุรกิจ และ/หรืออาจ
YOU
21
จะเป็นคนขับรถ และ/หรือแมงดา) กางเกงช่างไม้ทม ี่ เี ข็มขัดห้อยเครือ ่ งมือไว้ทเี่ อว (ปลอมเป็นช่างทีก ่ ำ� ลังอยู่ในช่วงพัก) และชุดกีฬาปลอมๆสักชุด (ปลอมเป็นไอ้งั่ง ที่หมกมุ่นกับการรักษาหุ่นตัวเอง) ผมใส่สูทส�ำหรับวันแรกของการไปเยือน และ ผมชอบทีน ่ ท ี่ เี ดียว เบค มันได้บรรยากาศเหมือนโอลด์นิวยอร์กแท้ๆจนผมคิดว่า จะได้เห็นเอดิธ วอร์ตน ั และทรูแมน คาโพที เดินจูงมือกันข้ามถนน ต่างคนต่างถือ แก้วกาแฟกระดาษลายกรีก หน้าตายิม ้ แย้มสดใสเหมือนอยู่ในยุคทองของตัวเอง ราวกับพวกเขาคงกะพันด้วยการฉีดฟอร์มาลีน เกย์สาวน้อยใหญ่อาศัยอยู่ทน ี่ ี่ และ ๑๐ ซิด วิเชียส ก็ตายในย่านนี้เมื่อนานมาแล้ว ตอนที่พวกหล่อนยังเป็นตัวอ่อนใน ท้องมารดา สมัยทีแ่ มนฮัตตันยังดูเท่ ผมมายืนอีกฝั่งของถนน และหน้าต่างของ คุณก็เปิดอยู่ (ไม่มีม่าน) ผมดูคุณเทข้าวโอ๊ตส�ำเร็จรูปใส่ชามทัปเปอร์แวร์ คุณ ไม่ใช่เจ้าหญิง ทวิตเตอร์ของคุณยืนยันว่าคุณได้มาอยู่ที่นี่เพราะชนะการประกวด อะไรสักอย่าง เอิ่ม ไม่ได้อยากจะลิงโลดเหมือนแอนนา เคนดริก @AnnaKendrick47 หรอกนะ แต่ฉันรักเด็กเนิร์ดโคตรเจ๋งแห่ง @BrownBiasedNYC และฉันอยากย้ายไปถ.แบงก์เร็วๆจัง ผมนั่งตรงบันไดหน้าตึกและหาข้อมูลในกูเกิ้ล รางวัลบราวน์สโตนไบแอสด์ลอตเตอรีค ่ อ ื การประกวดความเรียงส�ำหรับบัณฑิตมหาวิทยาลัยบราวน์ที่ ก�ำลังหาทีอ ่ ยู่เพือ ่ มาเรียนต่อนิวยอร์ก อพาร์ตเมนต์แห่งนีเ้ ป็นสมบัตขิ องครอบครัว บราวน์ (ผมก็ไม่ร้วู ่ามันหมายถึงอะไรแน่) มาหลายปี คุณเป็นนักศึกษาปริญญาโท สาขาศิลปศาสตร์ทส ี่ ่งเรือ ่ งสัน ้ เข้าประกวด ก็เลยไม่น่าประหลาดใจทีค ่ ณ ุ ชนะรางวัล ที่ต้องการแค่ความเรียงหนึ่งชิ้น ส่วนแอนนา เคนดริก ก็คอ ื นักแสดงสาวในหนัง พิตช์เพอร์เฟกต์ ซึง่ เป็นเรือ ่ งของแก๊งสาวมหาวิทยาลัยทีป ่ ระกวดร้องเพลงอะแคปเปลลา คุณคิดว่าตัวเองเหมือนนักแสดงสาวคนนั้น ซึ่งไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย ผมดูหนังเรื่องนั้นแล้ว และแม่คนนั้นไม่มีทางใช้ชีวิตอย่างคุณแน่ๆ ผู้คนเดินผ่านอพาร์ตเมนต์แบบยกพืน ้ ของคุณซึง่ อยู่สงู กว่าทางเดินเล็ก น้อย แต่ไม่มใี ครหยุดดู ถึงคุณจะยืนโชว์ตวั อยู่ในนัน ้ ก็ตาม หน้าต่างสองบานของ คุณเปิดหรา และคุณโชคดีทถ ่ี นนเส้นนีไ้ ม่มรี ถวิง่ จอแจมากนัก ท�ำให้พอเข้าใจได้ ว่าท�ำไมคุณถึงทึกทักว่าทีพ ่ ก ั ของตนเองมีความเป็นส่วนตัว ผมกลับมาอีกครั้งใน ๑๐ Sid Vicious (ค.ศ. ๑๙๕๗-๑๙๗๙) สมาชิกคนส�ำคัญของวงเซ็กซ์พิสทอลส์ เป็นชาวอังกฤษ แต่มาเสียชีวิตที่ นิวยอร์ก สาเหตุเกิดจากการเสพยาเกินขนาด
22
เ ธ อ
เย็นวันถัดมา (ใส่สท ู ตัวเดิม ก็มอ ี ยู่ตวั เดียว) และคุณก็เดินล่อนจ้อนอยู่ตรงหน้าต่าง ทีเ่ ปิดอยู่ ล่อนจ้อน! ผมไปนัง่ ทอดหุ่ยตรงบันไดหน้าอาคารฝั่งตรงข้าม และคุณก็ มองไม่เห็นผม ไม่มใี ครสักคนสังเกตเห็นคุณหรือผม นีท ่ ก ุ คนตาบอดกันหมดหรือ ยังไง หลายวันผ่านไปและผมเริม ่ วิตกมากขึน ้ เรือ่ ยๆ คุณโชว์เนือ ้ หนังมังสามาก เกินไปและมันไม่ปลอดภัยเอาเสียเลย อาจมีไอ้โรคจิตสักคนหนึง่ เห็นคุณอยู่ในบ้าน และตัดสินใจบุกเข้าไปท�ำมิดม ี ริ ้ายกับคุณก็ได้ ไม่กวี่ น ั หลังจากนัน ้ ผมใส่ชด ุ ช่างไม้ และจินตนาการไปว่าก�ำลังเอาลูกกรงมากัน ้ หน้าต่างห้องคุณ ป้องกันตู้กระจกทีค ่ ุณ เรียกว่าบ้าน ผมคิดว่าละแวกนีด ้ ป ู ลอดภัยดี ซึง่ มันก็ปลอดภัยจริงๆ แต่ขณะเดียว กันก็มค ี วามอันตรายแฝงอยู่ในความเงียบ เงียบจนผมสามารถบีบคอชายชราสักคน กลางถนนและอาจไม่มีใครออกจากบ้านมาขัดขวาง ผมกลับมาอีกครั้งในชุดสูท (ดูดีกว่าชุดช่างไม้แยะ) และสวมหมวกทีม แยงกีท ้ เี่ จอในร้ายขายเสือ ้ ผ้าราคาถูกอีกร้านเพือ ่ ให้มน ั เนียนขึน ้ หน่อย (ผมโคตร แสบ!) เผื่อว่าคุณจะเห็นผมเข้า ซึ่งคุณไม่เห็น ผู้ชายทีอ ่ าศัยอยู่ตก ึ เดียวกับคุณ ก�ำลังก้าวขึน ้ บันไดเล็กๆ (แค่สามขัน ้ ) ตรงไปทีป ่ ระตูทางเข้าอาคาร (ซึง่ ไม่ได้ล็อก!) และประตูบานนัน ้ อยู่ตด ิ กับอพาร์ตเมนต์ของคุณ ถ้าเขาอยากท�ำจริงๆ (ใครบ้างจะ ไม่อยาก) เขาสามารถชะโงกตัวข้ามราวบันไดและเคาะหน้าต่างร้องเรียกคุณได้ สบายๆ ผมมาทัง้ กลางวันกลางคืน และไม่วา่ จะมาตอนไหน หน้าต่างห้องคุณก็เปิด อยู่เสมอ ราวกับคุณไม่เคยดูข่าวอาชญากรรมหรือหนังสยองขวัญเลย ผมจะนั่ง บนบันไดหินสีนำ�้ ตาลฝั่งตรงข้าม มีถนนเล็กๆสะอาดสะอ้านเส้นหนึง่ คัน ่ และหัน หน้าเข้าหาตึกของคุณ ผมจะแกล้งท�ำเป็นนัง่ อ่านนิยายพัวร์จอร์จของพอลา ฟ็อกซ์ ส่งข้อความหาหุ้นส่วนธุรกิจ (ฮ่า!) หรือไม่กโ็ ทรหาเพือ ่ นทีไ่ ม่มาตามเวลานัด และ ท�ำเป็นขึน ้ เสียงว่าจะอยู่รออีกแค่ยส ี่ บ ิ นาที (เผือ ่ คนแถวนัน ้ แอบมองอยู่และสงสัยว่า ผู้ชายทีน ่ งั่ ตรงนัน ้ เป็นใคร ผมดูหนังมาเยอะ) ด้วยความที่คุณมักเปิดหน้าต่างเป็น กิจวัตร ผมจึงได้รบ ั อนุญาตให้เข้าไปสูโ่ ลกของคุณ ผมได้กลิน ่ อาหารกล่องไมโครเวฟยีห ่ ้อลีนคูซน ี ถ้าลมพัดมาจากทิศนัน ้ พอดีละก็นะ ผมได้ยน ิ เพลงของวงแวมไพร์ วีคเอนด์ทค ี่ ณ ุ เปิด และถ้าผมแกล้งท�ำเป็นหาวแล้วมองขึน ้ ไปข้างบน ผมจะเห็น
YOU
23
คุณเดินทอดน่องไปมา อ้าปากหาวและถอนหายใจ คุณเป็นอย่างนีต ้ ลอดเลยหรือ ผมสงสัยว่าตอนอยู่โพรวิเดนซ์คณ ุ ก็เป็นแบบนีห ้ รือเปล่า เดินทอดน่องไปรอบห้อง ราวกับอยากให้ชาวบ้านชาวช่องตื่นตะลึงว่าคุณก�ำลังเปลือยกายล่อนจ้อน หรือ บางทีกก ็ งึ่ เปลือย เสพติดอาหารไมโครเวฟ และช่วยตัวเองพร้อมกับส่งเสียงดัง จนสุดปอด หวังว่าจะไม่เป็นอย่างนัน ้ หวังว่าเมือ่ ถึงเวลาอันสมควร คุณจะมีข้อแก้ตัว ดีๆมาอธิบายให้ผมฟัง และคุณกับไอ้คอมพิวเตอร์ของคุณนัน ่ น่ะ ราวกับคุณอยาก จะย�ำ้ เตือนผู้ชมในจินตนาการของคุณว่า คุณคือนักเขียน ทัง้ ทีพ ่ วกเรา (ผม) รู้ว่า คุณเป็นอะไร...คุณเป็นนักแสดง คุณเป็นพวกชอบโชว์ ผมต้องคอยระวังตัวทุกครัง้ ทีไ่ ปทีน ่ น ั่ บางวันผมหวีผมเสย และวันต่อมา ต้องหวีผมลงมาปรกหน้า ผมต้องท�ำตัวให้คนที่ไม่ช่างจดจ�ำจ�ำผมไม่ได้ เหนืออื่น ใด ถ้าคนเอาไปพูดกันว่ามีหญิงสาวคนหนึ่งแก้ผ้าเดินนวยนาดอยู่ในห้องที่เปิด หน้าต่างทิง้ ไว้ และมีไอ้หนุ่มคลั่งรักยืนแอบมองอย่างเจียมตัวอยู่ฝั่งตรงข้ามถนน คนส่วนใหญ่คงจะมองว่าผมเป็นคนบ้า แต่จริงๆแล้วคุณต่างหากทีบ ่ ้า พวกเขาไม่ เรียกคุณว่าคนบ้าเพราะจิม ๋ ของคุณคือสิง่ ทีช่ วนให้พวกเขาค้นหา และพวกเขาก็เอา ความชิงชังทั้งหมดมาโยนไว้ที่ผม ผมอยู่ในอพาร์ตเมนต์ชั้ น หกที่ ไ ม่มีลิฟต์ใ น เบดสไตย์ ผมไม่ยอมให้กองทุนกู้ยม ื เพือ ่ การศึกษาห่าอะไรนัน ่ มาขืนใจผมเด็ดขาด ผมท�ำงานโดยไม่เสียภาษี และมีทีวีพร้อมหนวดกุ้ง คนพวกนั้นไม่อยากแตะผม แม้แต่ปลายจู๋ ส่วนจิ๋มของคุณนั้นเป็นอีกเรื่อง มันล�้ำค่าเหมือนดังทองค�ำ ผมนัง่ จิบกาแฟอยู่บนบันไดฝั่งตรงข้าม มือก�ำหนังสือพิมพ์วอลล์สตรีท เจอร์นล ั ทีม ่ ้วนอยู่ ผมหายใจและมองดูคณ ุ ผมไม่เคยใส่ชด ุ วอร์ม เพราะคุณท�ำให้ ผมอยากแต่งตัวให้ดูดี เบค สองสัปดาห์ผ่านไป จู่ๆก็มีเศรษฐีนีร่างท้วมคนหนึ่ง เดินออกมาจากบ้าน ผมยืนขึ้น นึกในใจว่าซวยแล้ว แต่พยายามส�ำรวมอาการ “สวัสดีครับ มาดาม” ผมทักทายและเสนอตัวช่วยเหลือ หล่อนตอบรับ “ในที่สุดเด็กหนุ่มสมัยนี้ก็หัดท�ำตัวน่ารักๆกับเขาบ้าง” สุ้มเสียงของหล่อนแหบแห้ง “เห็นด้วยครับ” ผมตอบกลับ และคนขับรถของหล่อนก็เปิดประตูรถคัน หรูรอ เขาโค้งค�ำนับผมอย่างให้ความนับถือ ผมชอบจริงๆเลย จากนัน ้ ผมก็กลับไป นั่งตรงบันไดเหมือนเดิม ๑๑ Bret Easton Ellis (ค.ศ. ๑๙๖๔- ) นักเขียนชาวอเมริกัน นิยายเรื่อง American Psycho ของเขามีเนื้อหาเสียดสีวัฒนธรรมยัปปี้
24
เ ธ อ
เพราะอย่างนี้ใช่ไหมคนถึงชอบดูรายการเรียลิตี้ โลกของคุณคือสิ่ง มหัศจรรย์ของผม มองดูทท ่ี ค ี่ ณ ุ เดินทอดน่อง (สวมชุดชัน ้ ในผ้าฝ้ายทีค ่ ณ ุ เหมาซื้อ ออนไลน์จากวิคตอเรียส์ซีเครท...ผมเห็นคุณฉีกกล่องพัสดุเมื่อวันก่อน) ที่ที่คณ ุ ไม่ยอมหลับ (คุณนัง่ อยู่บนโซฟาตัวนัน ้ และอ่านเรือ ่ งไร้สาระในอินเทอร์เน็ต) คุณ ท�ำให้ผมคิด...หรือบางทีคุณอาจก�ำลังเสิร์ชหาหนุ่มหล่อในร้านหนังสือคนนั้น ไม่แน่นะ นี่คือที่ที่คุณเขียนหนังสือ นั่งหลังตรง เกล้าผมมวย พิมพ์เร็วเหมือน กระต่ายน้อยจนกระทั่งพิมพ์ต่อไม่ไหว จากนัน ้ คุณก็คว้าหมอนสีเขียวมะนาวมา กอดไว้ หมอนใบเดียวกับที่คุณใช้หนุนหัวเวลานอนพัก คุณกอดรัดมันอย่างรัก ใคร่เหมือนกับสัตว์ ปลดปล่อย และในที่สุดคุณก็หลับไปตรงนั้น อพาร์ตเมนต์ของคุณเล็กมากด้วย คุณพูดถูกเผงตอนทีท ่ วีตข้อความว่า ฉันอยู่ในกล่องรองเท้า ซึง่ ก็โอ เพราะฉันไม่เสียเงินไปกับรองเท้าแพงๆ อยู่แล้ว @BrownBiasedNYC #ขบถ แก้ว #มหาลัยบราวน์ ของฉันใหญ่กว่าอพาร์ตเมนต์ฉน ั อีก @BrownBiasedNYC #อสังหา #นิวยอร์ก ที่นั่นไม่มีห้องครัว มีแค่มุมหนึ่งที่คุณเอาเครื่องครัวมากองไว้เหมือน ตัวอย่างสินค้าลดราคาในร้านเบดบาธแอนด์บียอนด์ แต่มีความจริงซ่อนอยู่ใน ข้อความทีค ่ ณ ุ ทวีต คุณเกลียดทีน ่ ี่ คุณโตมาในบ้านหลังใหญ่ทม ี่ ส ี นามทัง้ หลังบ้าน และหน้าบ้าน คุณชอบพืน ้ ทีโ่ ล่งๆ คุณถึงได้เปิดหน้าต่างทิง้ ไว้ คุณไม่ร้วู ่าจะอยู่ตัว คนเดียวได้อย่างไร เมื่อไหร่ก็ตามที่คุณปิดกั้นโลกทั้งโลก คุณจะรู้สึกโดดเดี่ยว เพือ ่ นบ้านของคุณต่างก็ชพ ี จรลงเท้า อย่างเช่นพวกเด็กๆเป็นต้น จะมีรถ คันหรูมารับพวกเขาจากบ้านหลังโตละแวกใกล้ๆและมาส่งกลับบ้านในตอนเย็น ขณะที่คุณท�ำได้แค่ดิ้นอยู่ในซอกแคบๆที่เหมาะจะเป็นที่พักส�ำหรับคนใช้หรือ หมาโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ทขี่ าแพลงไปไหนไม่ได้ แต่ผมไม่ว่าคุณหรอกนะทีเ่ ลือกมา อยู่ทน ี่ ี่ คุณและผม เราต่างรักย่านเวสต์วล ิ เลจเหมือนๆกัน และถ้าผมสามารถย้าย มาอยู่ที่นี่ได้ ผมก็จะท�ำ ต่อให้จะค่อยๆกลายเป็นบ้าเพราะโรคกลัวทีแ่ คบก็เถอะ คุณเลือกถูกแล้ว เบค แม่คุณต่างหากที่ผิด แม่บอกว่า “ผู้หญิงดีๆ” ไม่ควรอยู่ในกล่องรองเท้า @BrownBiasedNYC #ตรรกะมนุษย์แม่ #ฉันไม่ใช่ผู้หญิงดี
YOU
25
คุณทวีตข้อความบ่อยกว่าเขียนหนังสือ และคงเป็นสาเหตุทท ี่ ำ� ให้คณ ุ ได้ เรียนต่อโทที่เดอะนิวสกูลแทนที่จะเป็นโคลัมเบีย โคลัมเบียปฏิเสธคุณ เหมาะแล้วทีค ่ ำ� ปฏิเสธจะถูกส่งมาเป็นกระดาษ อย่างน้อยเราก็ฉก ี หรือ เผามันทิ้งได้ #โคลัมเบียไม่รับ #ชีวิตไปต่อ ถูกของคุณ ชีวิตต้องไปต่อ ถึงแม้เดอะนิวสกูลจะไม่ใช่สถาบันเลิศหรู อะไร แต่บรรดาครูและนักศึกษาก็รก ั ใคร่คณ ุ พอดู หลายวิชาของทีน ่ เี่ ปิดให้เรียน ออนไลน์ มหาวิทยาลัยหลายแห่งเปิดหลักสูตรออนไลน์กน ั แล้ว ซึง่ เป็นการงัดข้อ กั บ ความล้า หลั ง ที่ เ พิ่ ม พู น ขึ้ น เรื่ อ ยๆของระบบเจ้า ยศเจ้า อย่า งที่ เ รี ย กกั น ว่า “มหาวิทยาลัย” งานเขียนของคุณค่อยๆคืบหน้า และถ้าคุณใช้เวลาทวีตให้น้อยลง กับละเว้นการเกี่ยวเบ็ดเสียบ้างละก็...แต่พูดตามตรงนะ เบค ถ้าผมใช้ร่างกาย เดียวกับคุณ ผมจะไม่มีวันเอาเสื้อผ้ามาคลุมทับแม้แต่ชิ้นเดียว คุณชอบตั้งชื่อให้สิ่งนั้นสิ่งนี้ ท�ำให้ผมนึกสงสัยว่าคุณจะตั้งชื่อให้ผมว่า อะไร คุณพยายามจัดประกวดการตัง้ ชือ ่ ให้อพาร์ตเมนต์ของคุณทางทวิตเตอร์ด้วย ตั้งชื่อว่า #เล็กกว่าจิ๋มฉันอีก เป็นไง หรือ #ตู้ดูหนังพิตช์เพอร์เฟกต์ หรือ #ตู้เก็บเสื่อโยคะที่เรียกว่าอพาร์ตเมนต์ หรือ #ทีท ่ ค ี่ ณ ุ มองไปนอกหน้าต่างเห็นหนุ่มจากร้านหนังสือมองคุณและ คุณก็ยิ้มตอบและ... แท็กซีบ ่ บ ี แตรดังลัน ่ เพราะไอ้งงั่ คนหนึง่ ทะเล่อทะล่าข้ามถนนโดยไม่มอง ซ้ายขวา หมอนัน ่ เพิง่ อาบน�ำ้ เสร็จหมาดๆ สารรูปเหมือนคลานออกมาจากต้นฉบับ ทีเ่ บรต อีสตัน เอลลิส ๑๑ เพิ่งร่างเสร็จและยังไม่ได้รับการตีพิมพ์ ไอ้หมอนัน ่ พูด ขอโทษ แต่ไม่ได้พูดออกมาอย่างจริงใจ และใช้มือเสยผมบลอนด์ของตัวเอง ผมของมันดกหนาเกินไป มันเดินขึ้นบันไดราวกับเป็นเจ้าของขั้นบันไดเหล่านั้น ราวกับบันไดถูก สร้างขึ้นมาเพื่อมันโดยเฉพาะ ประตูเปิดออกก่อนที่มันจะเดินขึ้นไปถึง และคุณ นัน ่ เองเป็นคนเปิด คุณยืนอยู่ที่นั่น เชือ ้ เชิญผู้ชายคนนัน ้ เข้าไปข้างใน และจูบมัน ก่อนที่ประตูจะปิดลงอย่างช้าๆ ตอนนี้มือของคุณ... มือเรียวเล็กคู่นั้น
26
เ ธ อ
...เสยอยู่บนผมของไอ้หมอนั่น ผมมองไม่เห็นพวกคุณทั้งคู่แล้ว จน กระทัง่ คุณก้าวเข้ามาในห้องนัง่ เล่นและมันนัง่ ลงบนโซฟา คุณถอดเสือ ้ กล้ามของ ตัวเองออกแล้วขึน ้ คร่อมผู้ชายคนนัน ้ บดบัน ้ ท้ายเหมือนนักเต้นระบ�ำเปลือ ้ งผ้า นี่ มันพลาดมหันต์เลย เบค ไอ้หมอนัน ่ กระชากกางเกงในผ้าฝ้ายของคุณออกแล้วตบ ก้นคุณ คุณส่งเสียงคราง แล้วผมก็เดินข้ามถนน เอาหูแนบกับประตูห้องของคุณ เพราะผมอยากได้ยินเสียง ขอโทษค่ะ พ่อ! ขอโทษ! พูดอีกทีสิ สาวน้อย หนูขอโทษค่ะ พ่อ นิสัยไม่ดีเลยนะเรา หนูนิสัยไม่ดีค่ะ นิสัยไม่ดีต้องโดนตีก้น อยากโดนมั้ย ค่ะพ่อ ตีก้นหนูนะคะ มันเข้าไปในปากของคุณ ค�ำรามใส่คณ ุ ตบคุณ นานๆครัง้ ทรูแมน คาโพที จะเดินผ่านและหันมามอง แสดงสีหน้ารังเกียจและเบือนหน้าหนี ไม่มใี ครโทรไป แจ้งต�ำรวจหรอก เพราะไม่มีใครอยากยอมรับว่าตนเองเป็นพวกถ�้ำมอง นี่มัน ถนนแบงก์นะ ให้ตายเถอะ แล้วตอนนีค ้ ณ ุ ก็กำ� ลังเอากับไอ้หมอนัน ่ ผมเดินกลับไป อีกฝั่งของถนน ที่ที่ผมมองเห็นว่ามันไม่ได้ร่วมรักกับคุณ คุณขย�ำผมของมันไว้ ผมทีด ่ กหนานัน ่ ราวกับว่าสิ่งนี้จะช่วยทั้งชีวิตและงานเขียนของคุณได้ คุณคู่ควร กับสิง่ ทีด ่ ก ี ว่านี้ และการที่มันจับตัวคุณแบบนั้นไม่น่าจะท�ำให้คุณรู้สก ึ ดีได้เลย วิธี ทีม ่ น ั ตบก้นคุณตอนเสร็จกิจ มือทีใ่ หญ่แต่อ่อนแอแบบนัน ้ ไม่ทำ� ให้รู้สึกดีหรอก คุณ เปลีย่ นท่ามาอิงกายแนบ แต่มน ั ผลักคุณออก คุณยอมให้มน ั สูบบุหรีใ่ นอพาร์ตเมนต์ และมันเขีย่ ขีบ ้ ห ุ รีใ่ นแก้วมหา’ลัยบราวน์ แก้วทีค ่ ณ ุ บอกว่าใหญ่กว่าอพาร์ตเมนต์นั่ น แหละ หลังจากนัน ้ คุณดูหนังพิตช์เพอร์เฟกต์ ระหว่างทีม ่ น ั สูบบุหรีแ่ ละพิมพ์ข้อความ ทางโทรศัพท์ มันผลักคุณออกตอนที่คุณเอนตัวเข้าไปหา คุณดูเศร้าและ... ไม่มีใครบนโลกนี้มีมือเรียวเล็กแบบนั้น ยกเว้นคุณกับผม ท�ำไมผมถึงแน่ใจอย่างนัน ้ หรือ สามเดือนก่อน ก่อนที่ คุณจะรู้จักผม คุณทวีตข้อความว่า
YOU
27
เราจะซื่อสัตย์และยอมรับตรงๆเลยได้ไหมว่า เรารู้จัก #อีอีคัมมิงส์ เพราะหนัง #แฮนนาห์แอนด์เฮอร์ซิสเตอร์ส โอเคโล่ง #เลิกสะตอ #เลิกสร้าง ภาพ เห็นไหมว่าคุณคุยกับผมก่อนทีค ่ ณ ุ จะได้ร้จู ก ั ผมเสียอีก ตอนทีผ ่ ้ชู ายคน นัน ้ กลับไป มันไม่ได้ถอ ื หนังสือเดสเพอเรทคาแรกเตอร์ของพอลา ฟ็อกซ์ ติดมือ ไปด้วย มันก็แค่ไอ้หนุ่มผมบลอนด์เหยียดผู้หญิงที่ชอบยกปกเสื้อขึ้นและเป่าผม ไม่ให้เข้าตา มันแค่หาประโยชน์จากคุณ และมันไม่ใช่เพือ ่ นของคุณ ผมต้องกลับ บ้านเสียที คุณต้องอาบน�้ำแล้ว