INTERVIEW In april dit jaar verscheen Vergeef me, het derde en laatste boek in de serie rond rechercheur Sam Porter. Ga je Sam missen? Absoluut. Elke keer als ik een boek afmaak, vind ik het moeilijk om afscheid te nemen van de karakters. Mijn personages worden voor mij even echt als mijn beste vrienden en al is een boek af, ik blijf me bewust van hun aanwezigheid. Op een bepaalde manier leven ze in me door. Dit geldt zeker ook voor Sam Porter. Al ben ik het niet altijd eens met de beslissingen die hij neemt, ik begrijp ze wel. Was het verhaal meteen al gepland als een trilogie? Ja. Toen ik aan het eerste hoofdstuk begon, wist ik dat het verhaal groter zou worden dan in één boek zou passen. Tegelijkertijd dacht ik niet aan een hele serie, zo kwam ik uit op een trilogie. Het was belangrijk voor me dat het verhaal werd afgerond; ik houd niet van series die eindeloos doorgaan. Misschien dat ik wel ooit terugkeer naar een personage uit het verhaal. Personages hebben recht op een einde, net als lezers.
voorspelbaarheid groter.
Hoe bouw jij je verhalen op: zet jij de plots van tevoren helemaal op voordat je begint met het schrijven zelf? Mijn verhalen zijn meestal character driven. Ik creëer eerst mijn personages, daarna verzin ik een scenario voor ze, waarvan in de meeste gevallen alleen het begin en einde vaststaan, alles daartussen ontstaat tijdens het schrijven. Het werkt voor mij het beste als ik mijn personages met hun acties en beslissingen laat bepalen waar het verhaal heengaat. Als ik teveel van tevoren plot, wordt het risico op
In je boeken werk je met hints voor de lezers. Kun je ons op het spoor zetten naar een van die hints? De Sam Porter-trilogie zit inderdaad vol met easter eggs. Zo vormen de opdrachten in ieder boek bijvoorbeeld hints over de onderliggende betekenis van de titel. Wat ik hier graag met de lezers deel is dit: de badkamer in de laatste scène bestaat echt. De kamer is te vinden op het eiland waar ik woon: New Castle. En voor de goede observeerder is het kogelgat van het laatste schot daar te vinden. <
Samen met Dacre Stoker, de achterneef van Bram Stoker, schreef je een prequel op Dracula. Hoe is dit project ontstaan? Dracula was een van de eerste boeken voor volwassenen die ik las. Ik was toen nog een kind, het boek heeft een speciale plek in mijn hart. Het is een van de weinige romans die ik herlees. Bij elke herlezing vind ik er nieuwe dingen in en wint het verhaal voor mij aan betekenis. Dacre en ik ontmoetten elkaar op de jaarlijkse Horror Writers conferentie. Hij had mijn debuut gelezen en was onder de indruk. HIj me of ik met hem samen een prequel wilde schrijven op Dracula, gebaseerd op aantekeningen van Bram Stoker zelf. Uiteraard zei ik ja, ik was zeer vereerd. We gingen voortvarend aan de slag – Dacre zorgde voor het nodige materiaal en deed onderzoek, ik smeedde alles tot een verhaal. Ik ben een groot liefhebber van de klassiekers; Bram Stoker, Charles Dickens, Mark Twain, ze hebben me allemaal beïnvloed. Het was een zegen om in de wereld van Stoker te werken.
11
