Leesfragment Vergeef me Een voorproefje op het slotdeel van de Sam Porter-serie van J.D. Barker

In april dit jaar verscheen Vergeef me, het derde en laatste boek in de serie rond rechercheur Sam Porter. Ga je Sam missen?

Absoluut. Elke keer als ik een boek afmaak, vind ik het moeilijk om afscheid te nemen van de karakters. Mijn personages worden voor mij even echt als mijn beste vrienden en al is een boek af, ik blijf me bewust van hun aanwezigheid. Op een bepaalde manier leven ze in me door. Dit geldt zeker ook voor Sam Porter. Al ben ik het niet altijd eens met de beslissingen die hij neemt, ik begrijp ze wel.

Was het verhaal meteen al gepland als een trilogie?

Ja. Toen ik aan het eerste hoofdstuk begon, wist ik dat het verhaal groter zou worden dan in één boek zou passen. Tegelijkertijd dacht ik niet aan een hele serie, zo kwam ik uit op een trilogie. Het was belangrijk voor me dat het verhaal werd afgerond; ik houd niet van series die eindeloos doorgaan. Misschien dat ik wel ooit terugkeer naar een personage uit het verhaal. Personages hebben recht op een einde, net als lezers.

Hoe bouw jij je verhalen op: zet jij de plots van tevoren helemaal op voordat je begint met het schrijven zelf?

Mijn verhalen zijn meestal character driven. Ik creëer eerst mijn personages, daarna verzin ik een scenario voor ze, waarvan in de meeste gevallen alleen het begin en einde vaststaan, alles daartussen ontstaat tijdens het schrijven. Het werkt voor mij het beste als ik mijn personages met hun acties en beslissingen laat bepalen waar het verhaal heengaat. Als ik teveel van tevoren plot, wordt het risico op voorspelbaarheid groter.

Samen met Dacre Stoker, de achterneef van Bram Stoker, schreef je een prequel op Dracula. Hoe is dit project ontstaan?

Dracula was een van de eerste boeken voor volwassenen die ik las. Ik was toen nog een kind, het boek heeft een speciale plek in mijn hart. Het is een van de weinige romans die ik herlees. Bij elke herlezing vind ik er nieuwe dingen in en wint het verhaal voor mij aan betekenis. Dacre en ik ontmoetten elkaar op de jaarlijkse Horror Writers conferentie. Hij had mijn debuut gelezen en was onder de indruk. HIj me of ik met hem samen een prequel wilde schrijven op Dracula, gebaseerd op aantekeningen van Bram Stoker zelf. Uiteraard zei ik ja, ik was zeer vereerd. We gingen voortvarend aan de slag – Dacre zorgde voor het nodige materiaal en deed onderzoek, ik smeedde alles tot een verhaal. Ik ben een groot liefhebber van de klassiekers; Bram Stoker, Charles Dickens, Mark Twain, ze hebben me allemaal beïnvloed. Het was een zegen om in de wereld van Stoker te werken.

In je boeken werk je met hints voor de lezers. Kun je ons op het spoor zetten naar een van die hints?

De Sam Porter-trilogie zit inderdaad vol met easter eggs. Zo vormen de opdrachten in ieder boek bijvoorbeeld hints over de onderliggende betekenis van de titel. Wat ik hier graag met de lezers deel is dit: de badkamer in de laatste scène bestaat echt. De kamer is te vinden op het eiland waar ik woon: New Castle. En voor de goede observeerder is het kogelgat van het laatste schot daar te vinden. <

VERGEEF ME J.D. BARKER

HET OVERDONDERENDE SLOTDEEL VAN DE SAM PORTER-TRILOGIE

Hallo Sam,

Je bent vast in de war. Je hebt vast veel vragen. Ik weet dat ik ze zelf wel had. Heb. Echt. Vragen vormen de basis van kennis, van wat we leren, van wat we ontdekken en herontdekken. Een onderzoekende geest heeft geen buitenmuren. Een onderzoekende geest is een opslagplaats met onbeperkte ruimte, een geheugenpaleis met oneindig veel kamers en verdiepingen en prachtige dingen. Maar soms raakt een geest beschadigd, brokkelt er een muur af, moet het geheugenpaleis grondig gerenoveerd worden, verkeren kamers in erbarmelijke staat. Ik vrees dat jouw geest in die laatste categorie valt. De foto’s waardoor je wordt omringd, de dagboeken die naast je liggen, zullen je leidraad vormen terwijl je dingen opdiept uit het puin, terwijl je renoveert. Ik ben er voor jou, Sam. Ik zal er voor je zijn zoals ik er altijd voor je ben geweest. Ik heb je vergeven, Sam. Misschien doen anderen dat ook wel. Je bent die man niet meer. Je bent véél meer geworden.

– Anson

‘Wat ís dit in godsnaam?’ gromde special agent Frank Poole terwijl hij de uitdraai naast zich neerlegde. Hij sloot zijn ogen en drukte zijn handpalmen tegen zijn slapen. Hij had vreselijke hoofdpijn. Tijdens de vlucht naar huis vanuit New Orleans had hij geprobeerd te slapen, maar dat was onmogelijk gebleken. De satelliettelefoon was onophoudelijk overgegaan. In het advocatenkantoor van Sarah Werner en het bovengelegen appartement krioelde het nog altijd van de fbiagenten – nog maar negen uur geleden had Poole het lichaam van de advocate ontdekt, dat vanaf haar bank met doffe ogen naar hem omhoog staarde, de rottende resten van haar avondeten over haar schoot verspreid en met een klein, zwart kogelgat midden in haar voorhoofd. De lijkschouwer had bevestigd dat ze al weken dood was, veel langer dan Poole in eerste instantie had gedacht. Ze werd geïdentificeerd als Sarah Werner, wat betekende dat de vrouw die de afgelopen dagen in het gezelschap van Sam Porter was gezien dat niet was. Ze was een bedriegster. Samen hadden ze een vrouwelijke gedetineerde uit de gevangenis van New Orleans helpen ontsnappen en haar het hele land door vervoerd, helemaal naar Chicago. Tussen de gesprekken met het fbi-kantoor door was hij gebeld door Porters partner, Nash. Ze hadden Porter gevonden in het Guyon, een leegstaand hotel in Chicago. De vrouwelijke gevangene die hij had helpen ontsnappen was in het