VEELZIJDIG Theo Feldbrugge Geboren op 29 oktober 1929 te Groningen Tot priester gewijd op 11 juli 1954 Missionaris in Maleisië, Filipijnen, V.S. Gestorven op 8 maart 2021 Een korte omschrijving hoe wij jou gekend hebben, Ted, hoe ik jou heb gekend. Jij kwam in 2008 naar het Jozefhuis. Voor mij was dat de eerste kennismaking met jou. Al gauw was het mij duidelijk dat je zelfstandig wilde zijn. Niet te afhankelijk van anderen, voor transport bijvoorbeeld. Je gaf te kennen dat je een geldig Amerikaans rijbewijs had. Ik herinner me nog goed dat wij samen naar het gemeentehuis gingen om dat rijbewijs om te zetten in een Nederlands bewijs. Al gauw werd je duidelijk gemaakt dat dat niet ging. Je moest maar opnieuw examen doen, want een Amerikaans rijbewijs wordt niet erkend in Nederland. Dat was even slikken. Maar je besluit was toch gauw genomen. “Dan maar niet”, zei je meteen. Ik dacht toen: “ nou nou, jij laat wel heel makkelijk los”. Dat is ook een kunst, maar ja, als je ouder wordt, gaat dat misschien ietsje makkelijker. Je had een bijzondere hobby: het bouwen van miniatuur schepen. Wij hadden er geen weet van, je was pas aangekomen en bij een bezoek bij je op de kamer zag ik een grote doos met touwtjes, schroefjes en allerlei klein materiaal. Ik vroeg aan je wat dat allemaal was. Je vertelde er niet veel over toen, niet meer dan: “je zult wel zien.” Na verloop van tijd stond er een prachtig schip op de kast. Een heel minuscuul bouwwerk, waar uren geduld en nauwkeurig werk in zat. Je kon fanatiek zijn in de sport. Ik heb het nu over onze biljartcompetitie. Jij deed daar graag aan mee en vond het maar niks als je zo af en toe een slechte beurt maakte. Wat je heel goed afging en iedere middag na de lunch, samen met Piet van Leeuwen, was het drie banden spel. Je ging daar helemaal in op en genoot daar 22
intens van. Ted, wij herinneren jou vooral ook aan de door jou goed verzorgde liturgische vieringen hier in deze kapel. We nemen afscheid in dankbaarheid voor jouw rijke missionarisleven en inzet voor mensen rondom je, waar ook ter wereld. Afgelopen zondagmiddag was ik even bij je in Pleyade, je was in diepe slaap. Ik nam jouw hand in de mijne, waardoor je wakker werd. En na verloop van tijd opende jij je ogen, er was een blik van herkenning. Je toverde een glimlach op je gezicht, alsof je zeggen wilde: “het is goed zo, laat mij maar gaan, laat mij maar los.” Daarna viel je weer in slaap. Ik had me geen mooier afscheid kunnen wensen. Afscheid met een glimlach, mooier kan het niet zijn! Dank je, Ted, voor wie jij was! Moge jij nu rusten in vrede. Martien van Leeuwen
