Welkom in ons nieuwe magazine, waarin we jullie opnieuw een blik achter de schermen tonen. Theateren dansmakers vertellen over hun inspiratie, hun repetities, en de boeiende verhalen die hun werk tot leven brengen. Hopelijk raken jullie geprikkeld door al dat moois en spannends dat de komende maanden op ons podium verschijnt!
Maar er gebeurt zoveel meer bij c o r s o dan wat je op het podium ziet. In alle stilte bloeien hier bijzondere initiatieven. Ideeën die de tijd krijgen om te rijpen. Kleine zaadjes die een lange groeitijd nodig hebben. Of stekjes die eerst schots en scheef staan alvorens ze hun ware, trotse vorm aannemen.
Het zijn jonge en iets minder jonge makers die in alle stilte in onze studio’s nieuwe ideeën uitbroeden. Soms groeien die uit tot volwaardige voorstellingen, soms is het simpelweg een kans om als artiest te groeien.
Het zijn buurtbewoners die verlangden naar een bruisend straatfeest en nu voor de derde keer op rij het carnavalsfeest ‘Corso de las Luces’ organiseren in de tuinstraatjes achter ons cultuurhuis. Wij ondersteunen waar we kunnen, maar de organisatie en de creatieve invulling van dit evenement komt van onderuit.
Het zijn onze huisgenoten
die nieuwe zaadjes planten, die wij met veel liefde laten floreren. Neem bijvoorbeeld het muziektheaterfestival
MUSTAFETTE, waar Johnny MUS onze gedeelde droom waarmaakt door pril werk een podium én publiek te geven.
Wij prijzen ons gelukkig met zoveel bevlogen partners en artiesten die van c o r s o meer maken dan louter een podium. Zij houden ons scherp en verwonderd. Zij laten ons met andere ogen naar onze werking kijken.
Samen maken wij van c o r s o een ruimte voor experiment.
Warme groet, Team c o r s o
column door Dimitri Leue
Frederik Leue was een brave man. Hij hield van zijn vijf kinderen, maar nog veel meer hield hij van de vrouw die hem die kinderen geschonken had. Zijn familie had hem de rug toegekeerd voor deze liefde. Het wapenschild mocht hij behouden maar het bijhorende kapitaal en de adellijke levenswijze werd hem ontnomen. “Hoe durfde hij te trouwen met een wees?“ Een verliefd hart kent moed noch angst. Het doet wat het doet omdat het moet van het bloed. Het verschil tussen blauw en rood bloed is niet eens wetenschappelijk waarneembaar, hoe zou een verliefde jongeling het dan uit elkaar moeten houden? Die twee jonggeliefden waren magneten en het contactverbod was de lijm die hen tot de dood verbond. Ik durf zelfs denken verder dan de dood. Wanneer de longen van Frederik machinaal op en neer gingen, zich vulden met meer zuurstof dan een ribbenkast verdragen kan, trok zij de stekker eruit omdat ze wist dat Frederik niet weg zou gaan. Zijn lichaam wel, maar zijn ziel zou voor altijd bij haar blijven. Ze leefde zelf nog een jaar of dertig met zijn geest naast haar. Een trouwe gesprekspartner. Iets stiller dan bij leven en welzijn. Frederik verslond tijdens zijn leven zoveel boeken dat er eelt op zijn vingers stond door het omdraaien van bladen. Boeken vol potloodaanduidingen, kaartjes met commentaar vol verwijzingen naar andere boeken. De bovenkanten van die kaartjes staken dan zo’n halve centimeter uit die boeken. Als trapjes voor kaboutertjes. Die hij ook verzamelde. Zijn obsessie voor de pinnenmutsen en de baardjes kwam voort uit zijn liefde voor zijn kleinkinderen. Waar ik er één van ben. Zijn hond, zijn schildpad, zijn parkietjes, zijn kleine stenen mannetjes… zijn huis was even kindvriendelijk als zijn warme ogen, net boven zijn blinkende wangetjes. Wanneer Frederik Leue tegen zijn kleinkinderen sprak, ging het niet over kabouters of draken. Steevast ging het over ridders en koningen. Het was pas later dat ik me realiseerde dat hij nooit sprookjes
vertelde, nee, hij pompte ons al van kindsbeen af vol geschiedenis. Zijn tweede grote liefde. Al die boeken in zijn huis waren geschiedkundig. Misschien af en toe een historische roman, maar het leeuwendeel van zijn bibliotheek was non-fictie. De meeste boeken gingen over Antwerpen, nog steeds veel boeken over Vlaanderen, behoorlijk wat boeken over België, veel boeken over Benelux, boekenplanken vol over West-Europa, ruim voldoende boeken over Europa, bakken vol boeken over de wereld… Zijn interesse deemsterde uit in de ruimte. Concentrische kennis. In zijn zoektocht naar verleden, trok hij aan de wortels van zijn eigen stamboom en ontdekte hij dat hij via een niet al te dik takje afstamde van de graaf van Vlaanderen. Het is dan ook niet zo verwonderlijk dat Frederik Leue een fervente aanhanger werd van de Volksunie, een partij die het Vlaamse volk wilde beschermen tegen de Franstalige dominantie. Een partij van het volk waar hij toe behoorde. Dat Vlaamse vuur hield hij voor zichzelf. Op onze kerstfeesten zongen we vrolijke kerstliederen, maar nooit over blauwe voeten, klauwende roofdieren of zwart-gele vogels. Pas na zijn dood kreeg ik van hem een oude schoendoos vol Vlaamse teksten. Geen geschiedenis deze keer. Fictie. De schoendoos rook naar zolder en karton. Helemaal bovenaan lag Reynaert De Vos. Met een uitgeknipt krantenartikel erbij en heel wat notities. Die doos is van zijn zolder naar mijn kelder verhuisd. Het was pas tijdens corona dat ik de tijd nam om de doos af te stoffen. Ik begon te lezen en ontdekte waarom Reynaert De Vos de tijd heeft overleefd. Ik ken mensen die zijn zoals Reynaert. Ze vermoorden geen kippen of mensen, maar ze doen wel hun goesting tegen de autoriteiten in. Hoe meer ik over Reynaert lees, hoe relevanter ik het vind om er iets mee te doen op toneel. In een zoektocht naar mijn eigen wortels. Wat betekent zo’n oertekst anno 2025? Is zo’n dierenparabel wel oké in de huidige theaterwereld? Mogen mensen dieren spelen? Moet de vos niet gespeeld worden door een vos? Natuurlijk wel. En gelukkig vond ik een vos in Han Coucke. Iedereen weet dat Frank Focketyn een leeuw is. Inge Paulussen een das en Jonas Leemans een wolf. We blazen het stof af deze klassieker met dank aan Frederik Leue.
Wat er binnen de muren van de gevangenis gebeurt, blijft doorgaans onzichtbaar voor de wereld daarbuiten. In ‘De Gevangenis’ maakt theatermaker Lara Staal dat onzichtbare wel zichtbaar. Dat doet ze samen met rapper Freddie Konings en drie andere spelers die zelf in de gevangenis verbleven.
Binnen de muren van de gevangenis
tekst Matthias Van Milders
Lara, je schreef ooit: “Het theater als mogelijke plek voor kennisoverdracht is cruciaal.” Is dat ook het opzet van ‘De Gevangenis’?
Lara: “Ik denk zeker dat theater een goede plek is om het te hebben over dingen die bepalend zijn voor de maatschappij, maar waar we geen ruimte voor maken. Er loopt heel veel mis in de gevangenis, als je het mij vraagt. En ik denk dat we ons daar helemaal niet bewust van zijn omdat de gevangenis de minst populaire plek is om het over onrechtvaardigheid te hebben.
Alles wat ballast of een probleem is, stoppen we het liefst achter een deurtje om het er niet meer over te hebben. Je moet eerst die deur openen wil je snappen wat de mate is van de onrechtvaardigheid die daar plaatsvindt.”
Freddie: “Je kan over een thema als de gevangenis veel praten, maar in een theatervoorstelling kan je echt een beeld schetsen. We brengen kennis over naar mensen die er niks van afweten.”
Lara: “In deze voorstelling stellen spelers op scène zelf ook vragen over de gevangenis. Zo wordt de gevangenis zelf een soort veroordeelde op toneel. De spelers zijn er allemaal slachtoffer van, maar hebben nu wat afstand. Wij stellen de vraag of de gevangenis nodig is. Zo ja, waarom? En zo nee, waarom is hij er dan toch? En willen we echt een gevangenis zoals hij er vandaag uitziet? Want die is onacceptabel, wreed, onhygiënisch en vernederend. Het systeem is gewelddadig. Het maakt mensen en daarmee ook de samenleving kapot.”
“Inzicht verschaffen is mijn drijfveer, ik vind dat ik hierover móet spreken”
Je noemt de gevangenis de moeilijkste plek om het over onrechtvaardigheid te hebben. Dat lijkt me een ongemakkelijke waarheid. Is het de bedoeling om een spiegel voor te houden aan de mens of aan de samenleving?
Lara: “Ik vind het zo’n cliché dat theatermakers de samenleving een spiegel voorhouden. Het gevaar is dat dat een heel belerende bijsmaak krijgt. En dan sla je altijd de plank mis. Ik denk dat we beter zaken openbaren en mensen zelf hun positie laten bepalen. Hopelijk komen ze zo tot dezelfde conclusies als wij, maar daar hebben we geen invloed op.
De spiegel is er voor een stukje wel omdat we het publiek benaderen als een getuige. Het is een realiteit die je niet kan ontlopen. Een heleboel mensen wordt geboren met zoveel meer risico om in de gevangenis te belanden. En ik denk dat het een plek is die je niemand toewenst.”
Freddie: “Inzicht verschaffen is mijn drijfveer. In het begin wilde ik hier niet echt aan meedoen. Ik probeerde de gevangenis net achter mij te laten. Maar iets in me zei dat áls ik het achter me wilde laten, dit wel de beste manier is. Ik vind dat ik erover móet spreken omdat ik het zelf heb meegemaakt. Het helpt ook een beetje om het los te laten.”
Is het ook een manier om er iets goeds uit te halen?
Freddie: “Ik zie het meer als mezelf opofferen. Ik offer mezelf op voor de kennis van anderen. In de hoop dat er misschien wat verandering van komt. Als mensen weten dat je uit de gevangenis komt, dan zetten ze meteen een stempel op je hoofd of gaan ze je op een bepaalde manier bekijken. Dat is niet altijd terecht. Net daarom wil ik laten zien: Kijk, ook deze mensen zijn in de gevangenis geweest.”
Lara: “Ik vind het wel mooi dat jij zegt dat het een opoffering is, want ik denk dat we daar nogal licht over denken. Het is therapeutisch om over je eigen ervaringen te vertellen, maar het is ook gewoon mega pijnlijk. Repeteren betekent dat deze spelers moeten terugkeren naar een hel. Ze zetten zichzelf en hun ervaringen in als een soort instrument in de hoop dat dat iets goeds teweeg kan brengen. Maar het is geen makkelijke of prettige opgave.”
Deed je verblijf in de gevangenis jou anders kijken naar de wereld?
Freddie: “Ik verwachtte niet dat mensen zich ’s avonds na het werk afvragen hoe het nu in de gevangenis van de Begijnenstraat zou zijn. Ik keek in de gevangenis wel naar de mensen die daar werken, de mensen die de macht hebben. Hen geef ik meer de schuld.”
Lara: “Cipiers oefenen macht uit over andere lichamen. Je moet heel sterk in je schoenen staan, wil je dat op een humane manier doen, denk ik. Het gevangenissysteem creëert een soort wij-zij-denken, wat heel dehumaniserend werkt. De gevangenis is een parallelle samenleving die letterlijk gesloten en afgesloten is.
Gelukkig zijn er voorbeelden van progressieve gevangenisdirecteurs en zijn er pogingen om misbruik zoveel mogelijk tegen te gaan. Maar iedereen wordt een beetje gek in zo’n systeem. Ook cipiers lopen detentieschade op. Je creëert letterlijk een soort hel. En wie beweert dat de gevangenis luilekkerland is, weet echt niet waarover
die het heeft. Die beseft niet wat het met je doet om van het ene op het andere moment in een ruimte te worden opgesloten en geen controle meer te hebben over maar de kleinste dingen in je leven.”
Hoe belangrijk is het dat de spelers zelf een verleden hebben in de gevangenis?
Lara: “Voor mij was dat heel belangrijk. Ik vind acteurs heel vaak heel mooi om naar te kijken. Maar er is ook iets pijnlijks aan de professionalisering van de acteur die alles kan worden en representeren, of dat toch probeert. Terwijl er zoveel mensen zijn die dat niet kunnen in het leven, die voortdurend gestigmatiseerd worden tot één rol of tot één positie. Voor mij is theater een plek om de ervaring te laten spreken van mensen die voortdurend gereduceerd worden tot één aspect van hun identiteit, of zelfs tot iets wat wij op hen projecteren.
Die ervaringsdeskundigheid wil ik veel serieuzer nemen. Veel loopt mis omdat we niet de juiste mensen aan het woord laten. Vaak zijn het mensen met privilege, beleidsmakers bijvoorbeeld, die over de vluchteling of de gedetineerde of de moeilijke scholier spreken. Terwijl je vaak een heel helder verhaal krijgt als je rechtstreeks met ze spreekt. Maar je moet dat verhaal wel willen horen. En voor mij is theater een hele goede plek om dat te doen.”
Dat betekent dat je niet per se alleen werkt met mensen die acteer- of theaterervaring hebben.
Lara: “Klopt. Het is veel belangrijker dat iemand weet waarover hij spreekt. Je kunt nog zo’n goede acteur zijn, belichamende ervaring kan je niet volledig representeren. Dan is er een soort gemak waarmee je dingen weer van je af kan laten glijden. Maar sommige dingen kun je niet van je laten afglijden, die achtervolgen je de rest van je leven. En dat is een pijn van waaruit mensen kunnen spreken.” uu
“Mensen herkennen dat ook vaak direct van elkaar. De vier spelers moeten mij maar vertrouwen terwijl ik geen ervaringsdeskundige ben. Ik ben onder de indruk hoe ze zo extreem veel respect en zorg naar elkaar aan de dag leggen, hoewel ze zo verschillend zijn.
Er is ook humor. Het is echt iets heel bijzonders. Dat had ik niet durven verwachten. Er is ook nog altijd veel pijn en een gevoel van onveiligheid, het gevoel eigenlijk nooit meer volledig veilig te zijn. Het is in die zin ook niet zo makkelijk om een veilige ruimte voor ze te creëren om te repeteren. Veiligheid is nooit een vaststaand gegeven en ook voor iedereen anders. Wat veiligheid is voor wie en hoe je dat organiseert, daar moet je het over hebben. We proberen het stap voor stap op te bouwen. Dat het vertrouwen er is, vind ik echt magisch. Daar ben ik nog altijd sprakeloos van.”
Freddie, je vertelde dat je er eerst aan dacht om te weigeren. Wat ging er door je heen toen je de vraag kreeg om aan deze voorstelling mee te werken?
Freddie: “Met alle respect, maar ik dacht: Ik word weer benaderd om iets over de gevangenis te zeggen. Daarmee had ik het wel gehad. In alle interviews die ik toen deed, was dat een gespreksonderwerp. Maar mijn manager liet me the bigger picture zien: Wat zou mijn deelname kunnen betekenen voor de mensen? Soms heb je het ook nodig om dingen te zien vanuit een ander perspectief. En eens ik dat deed, dacht ik: Oké, that’s cool.
Dat mijn medespelers ook ervaring hebben met de gevangenis was zeker een belangrijke factor. Ik wist dat ik niet de enige zou zijn die de trauma’s zou gaan herbeleven. Ik wist ook dat er mensen bij waren die een veel langere straf achter de rug hadden. Daardoor stond ik op een bepaalde manier sterk in mijn schoenen. Als zij het kunnen, dan moet ik ook wel, zoiets. Omdat we allemaal uit die wereld komen, is er een bepaalde connectie. We delen dezelfde mening en zien dingen op dezelfde manier. Ik kan hun manier van denken, praten en doen plaatsen. Tijdens de
pauze praten we vaak over situaties die we meemaakten. Als één van ons iets vertelt, reageren de drie anderen vaak met een gelijkaardig verhaal. We zijn met meerdere mensen die sterk moeten blijven, snap je? En er zijn er natuurlijk nog vele anderen.”
“Bij theater is er echte stilte. Die stilte pakt mij enorm. Het is alsof ik iets moet zeggen.”
Jullie vertellen jullie verhaal, maken daar een voorstelling van en spelen die ook nog eens zelf. Dat zijn verschillende aspecten die jullie tot een goed einde moeten brengen.
Freddie: “Het vooruitzicht van de première vind ik heel confronterend om over na te denken. Dus dat doe ik gewoon niet. Ik sta als muzikant veel op een podium, maar ik merk dat theater iets totaal anders is. Er is een heel andere sfeer. Het voelt niet als het podium waar ik normaal gezien op sta.
Bij theater is er echte stilte. Die stilte pakt mij enorm. Het is alsof ik iets moet zeggen. Theater is intensiever. Ik weet ook niet wat het publiek denkt. Vinden ze het leuk, vinden ze het niet leuk?
Pakt het ze, pakt het ze niet? Zijn ze wel geïnteresseerd in mijn verhaal? Dat zijn vragen die ik mij stel.”
Lara: “Je voelt wel dat er heel veel theaterervaring in je zit. In jouw ogen is dat niet zo, Freddie, maar in de mijne wel. Jij snapt hoe ritme op het podium werkt en hoe je ritme maakt met elkaar.”
Freddie: “Ik sta vaak op het podium als muzikant, theater ligt niet zo ver uit mijn comfortzone. Het is gewoon een heel andere manier van optreden. Als ik nu optredens geef, pik ik kleine dingen uit het theater. Ik probeer mijn optreden ook een soort voorstellinggevoel te geven. Deze ervaring geeft mij meer inzicht in wat je nog meer kunt doen op een podium dan van links naar rechts springen en zeggen ‘Handjes omhoog!’”
Het voorjaar brengt DE HOE naar Berchem, met twee voorstellingen zelfs. Grijp je laatste kans om ‘Analoog’ te zien, de voorstelling in c o r s o is de dernière. Voor ‘DE SITCOM/Het tweede seizoen’ is de grote zaal drie avonden na elkaar het speelterrein van DE HOE.
Ooit was de relatie tussen Willem de Wolf en Louis Janssens die van een docent en zijn student. Vandaag staan beide spelers samen op scène. ‘Analoog’ is een intergenerationele voorstelling zonder generatieconflict, een zoektocht naar de eigen plek in de wereld, als jonge of minder jonge mens. Muziek, tekst en beeld laten Willem en Louis terugblikken en vooruitblikken, maar ook naar elkaar kijken.
Analoog
Louis Janssens & Willem de Wolf za 15 feb | 20 uur
2 x DE HOE
Verleden en toekomst zitten ook verweven in ‘DE SITCOM/Het tweede seizoen’. Tien jaar na de legendarische sitcom ‘Het eerste seizoen’ komen de spelers weer samen. Het is 2035. Hun levens bleven intussen niet gespaard van de nodige tragiek. Die levens spelen ze nu in een schizofrene tragikomedie, die meesurft op de golven van de nostalgie. Met o.a. Natali Broods, Ans Van den Eede, Greg Timmermans, Peter Van den Eede en Wannes Gyselinck.
DE SITCOM/Het tweede seizoen DE HOE wo 21 & do 22 & vr 23 mei | 20 uur
Louis Janssens en Tomas Pevenage komen ieder met een voorstelling naar c o r s o. We spraken beide makers op een heel ander moment in hun proces. Louis Janssens staat al meer dan een jaar met zijn drie medespelers op scène in ‘Desire’. Tomas Pevenage gaat in februari in première met ‘Sabah’. In een dubbelgesprek ontdekken ze best wat overeenkomsten in elkaars stukken.
Als verlangens tegenstrijdig blijken te zijn
tekst Matthias Van Milders
Louis, aan De Standaard vertelde je twee jaar geleden dat je alleen nog dingen wilt maken uit liefde en onzekerheid. Is ‘Desire’ daarvan het resultaat?
Louis: “Zeker. Ik maakte de afgelopen jaren drie voorstellingen: de solovoorstelling ‘Serenade’, ‘Analoog’ samen met Willem de Wolf – dat we voor de allerlaatste keer spelen in c o r s o (op 15 februari – red.), en ‘Desire’. Die drie stukken zijn allemaal geboren uit kwetsbaarheid en onzekerheid. Ze gaan over dingen die spannend zijn om op het podium te brengen. ‘Desire’ is ontstaan uit iets wat heel erg in mij huist: verlangens en hun tegenstrijdigheid. Die contradictorische verlangens schuilen in elk van ons.”
“Het is spannend om je verlangens uit te spreken. Bij het begin van het proces van ‘Desire’ voelde ik schroom om dat te doen naar mijn drie medespelers. Maar het leverde heel veel op omdat het emanciperend werkt naar jezelf, naar je medespelers en naar het publiek. Ik merk dat mensen moeten huilen of lachen met de voorstelling, of er iets in herkennen. Dat is die kwetsbaarheid, denk ik.”
“Ik vind het steeds fijner om geen conflict te tonen op scène. Ik toon mensen die lief zijn voor elkaar, die elkaar vastpakken, die luisteren naar elkaar en zorg dragen voor elkaar. Dat wil niet zeggen dat er geen frictie kan zijn. In ‘Desire’ zit ook een spanning. Ik wil geen wolligheid of truttigheid, maar wel een basis van liefde. Zo wil ik met mensen werken.”
Tomas, jouw voorstelling vertrekt vanuit je fascinatie voor de Libanese diva Sabah. Ze is een legende in de Arabische wereld, maar hier is ze minder bekend. Wat kan je vertellen over haar en haar aantrekkingskracht op jou?
Tomas: “Laat ik je een anekdote vertellen. Toen ik 21 was, deed ik vrijwilligerswerk in een vluchtelingenkamp in Betlehem, op de Westelijke Jordaanoever. Helemaal in de war door die ervaring stond ik daar op een dag op een kruispunt. Aan de overkant stonden Israëlische soldaten die mijn leeftijd hadden. Plots kwam er uit het kamp een auto gereden met daarin acht zingende jongeren. Ze hadden zoveel joie de vivre. Die waren zich keihard aan het amuseren. En daartussen stond ik, als witte, jonge homo uit België. Een heel raar moment dat ik heel moeilijk kan beschrijven. Er ging een soort elektroshock door me heen.”
“De muziek uit die auto bleef in mijn hoofd spelen. In een cd-winkel in Ramallah zong ik dat liedje en de uitbater herkende Sabah meteen. Hij liet me een plaat zien van een vrouw met blond haar zoals Dolly Parton, een minirok en knielaarzen. Dat beeld verwacht je niet meteen in het Midden-Oosten. Ik was direct verkocht, ik denk dat mijn queerzieltje enorm getoucheerd was. Sabah is een grote icoon voor de queergemeenschap in het Midden-Oosten. Maar eigenlijk is ze dat daar voor iedereen. In april was ik in Caïro, ook daar weerklonk ze in de taxi.”
“Vanwaar haar aantrekkingskracht op mij? Haar muziek is zo goed dat die mij erg geraakt heeft. Maar ook het feit dat zo’n vrouw, een symbool uit de jaren zestig, vandaag nog zo’n invloed heeft op Palestijnse jongeren. Ze is een sekssymbool, ze droeg al een bikini en een minirok voor dat in Europa werd gedaan. Maar ondanks haar liederlijke leven heeft ze wel een soort status van respect en waardigheid.”
“Ik had schrik voor cultural appropriation. Maar het is duidelijk dat mijn appreciation zo groot is, dat dat in ‘Sabah’ niet speelt. Ik ga wel in dialoog met anderen om te zien wat ik als witte mens kan doen en wat absoluut niet. Het is best moeilijk om dat de hele tijd af te wegen. Want je doet heel snel iets verkeerds en dat is absoluut niet mijn bedoeling. Net als bij jou, Louis, maak ik dit echt vanuit liefde.”
Jullie beide stukken vertrekken vanuit een persoonlijke zoektocht. Hoe brengen jullie die tot uiting op het podium?
Louis: “Voor mij is de sleutel altijd om naar de vorm te kijken. Ik breng iets heel persoonlijks, maar ik ben echt niet geïnteresseerd in
dagboektoneel. Vanuit een heel persoonlijk verlangen ging ik op zoek naar artiesten die het daar ook over hebben. Dat vertaalde ik in mijn teksten tot die fictie werden. Ik vroeg mijn medespelers ook om teksten te schrijven en daarmee ging ik aan de slag. Ik vertrok vanuit iets heel kleins en persoonlijks, en probeerde dat zichtbaar, hoorbaar en deelbaar te maken.
Tomas: “Nu je dat zegt: dat dagboektoneel probeer ik ook te vermijden. Ik heb het wel over dingen die waargebeurd zijn en soms speel ik iets na. Maar ik wil dat doen zonder dat het ‘Anne Frank, the musical’ wordt.”
Louis: (lacht) “Voor mij moet het ook fun zijn. Ik wil niet elke avond helemaal kapot zijn na het spelen.”
‘Desire’ speelt zich af tijdens het ‘blauwe uur’, als de nacht dag wordt. Bij ‘Sabah’ denk ik aan een heel ander moment van de nacht, wanneer de diva het podium betreedt. Het zijn twee heel verschillende momenten die wel het verlangen delen om iets mee te maken, niet?
Tomas: “Ik heb het in ‘Sabah’ over het gay life en het nachtleven in Damascus en in Beiroet. Als de nacht valt, begint de stad te leven. Ik ben er enorm van geschrokken hoe zichtbaar het gay uitgaangsleven in Damascus is. En tegelijk wil ik niet zo’n voorstelling maken van ‘zie je de nouvelle vague in het MiddenOosten?’ Ik vertel gewoon de verhalen die ik toevallig meemaakte. Ik wil het ook niet hebben over conflicten of over religies.”
Louis: “’Desire’ sluit daar wel op aan. Ooit raakte ik op het einde van een gayfeest aan de praat met een jongen. ‘Ik heb mij zo mooi gemaakt voor vanavond,’ vertelde hij, ‘maar de hele avond heeft niemand naar mij gekeken. En nu fiets ik alleen naar huis.’ Dat vond ik een bijzonder kwetsbaar moment van unfulfilled desire. Het is ook het moment van de nacht waarop je weer nuchter wordt. Back to reality. De zon komt op. Dat is het einde van iets, maar ook het begin van iets anders. Dat blauwe uur vind ik een heel melancholisch moment, waarin dingen sterven en andere dingen geboren worden. Het is ook een cyclus. Elke dag opnieuw heb ik verlangens, en dat is ook waarom ik uit mijn bed kom. Altijd is er de mogelijkheid dat er
iets kan gebeuren, en meestal gebeurt het niet. Of gebeuren er plots andere dingen en dat is ook oké. Het is melancholisch en pijnlijk, maar ook hoopvol.”
Tomas: “’Sabah’ betekent trouwens ‘ochtend’ in het Arabisch. ‘Al-Shahrurah’, noemen ze haar, ‘de nachtegaal’.”
“Hoe meer ik aan het schrijven ben, hoe meer mijn eigen moeder naar boven komt. Vier jaar geleden had ze een beroerte, sindsdien is ze haar geheugen kwijt. Ze was ook een soort diva, een Dalida-achtige figuur, die er niet meer is, of toch in een andere versie. Al die tijd vroeg ik me af waarom die Sabah mij zo diep raakt. Maar ze deed me gewoon denken aan mijn moeder, zonder dat ik het zelf doorhad.”
Louis: “Misschien is ze ook een soort moeder.”
Tomas: “Ja! Die dimensie is heel belangrijk geworden. ‘Sabah’ is een heel persoonlijk verhaal.”
Is het ook een confronterende vaststelling om vast te stellen dat je over je moeder aan het schrijven bent?
Tomas: “Ja, zeker, want dan komt er veel naar boven van vroeger. Beelden van hoe ik heel goed in de gaten had hoe mijn moeder haar schmink opdeed en hoe ze haar haar kleurde. Zo kom ik ook wat meer te weten over de oorsprong van mijn eigen queerness.”
Louis: “Ik ben queer en werk ook vanuit dat perspectief, maar dat is eigenlijk niet het
grote punt. ‘Desire’ is gemaakt door vier queers die queer verlangens uiten, maar eigenlijk doet dat er niet toe. Het gaat over verlangens en die heeft iedereen. Ik vind het heel interessant om vanuit het queer zijn te werken en het tegelijkertijd onbelangrijk te maken. Ik heb het gevoel dat dat bij jou ook zo is, Tomas. Dat het over jou gaat, maar dat je niet per se een pamflet maakt over…”
Tomas: “Over queer zijn? Nee, helemaal niet. Maar het komt wel naar boven natuurlijk, want ik bén het ook. Maar het is niet de kern, inderdaad.”
Louis: “Daarom denk ik dat het voor het publiek fijn is om naar allebei de voorstellingen te komen, omdat die ook met de toeschouwers reageren, ook al zijn ze niet queer.”
Louis: “Maar natuurlijk. Ik kan me voorstellen dat sommige mensen zich wat laten afschrikken door het gevoel dat het niet voor hen is. Maar toevallig ben ik verliefd op een gast, of zet jij een pruik op. Whatever, het kan iedereen raken. Het gaat over liefde, moeders, verlangens, over gezien willen worden of niet gezien worden.”
حابص SABAH
Tomas Pevenage/ Antigone za 8 mrt | 20.30 uur
Deze voorstelling maakt deel uit van het MUSTAFETTE festival. Tip: koop een combiticket voor ‘Egel’ en ‘SABAH’.
Desire
Louis Janssens wo 12 mrt | 20 uur
Jongeren aan zet
Yasmina en Rosalie zijn twee enthousiaste jongerenambassadeurs van c o r s o. Rosalie is net afgestudeerd aan de Koningstheateracademie (richting cabaret), volgt nu muziektherapie én speelt haar eigen voorstelling ‘Vaas’. Yasmina werkt als projectmedewerker in het sociaalcultureel ontmoetingscentrum Merksemdok. Met hun frisse ideeën maken ze nog meer jongeren warm voor cultuur.
tekst Lien Vanreusel
Rosalie, proficiat met je voorstelling! In welke fase bevind je je nu?
Rosalie: “De try-outfase loopt volop: ik speel vooral in huiskamers en op privé-evenementen. In november trok ik twee keer naar een cultureel centrum.”
Yasmina, jij begon je ambassadeurschap bij c o r s o tijdens je stage als publieksmedewerker.
Yasmina: “Dat is nu zo’n twee jaar geleden. Ik kreeg de opdracht meer jongeren naar het cultuurhuis te trekken. Berchem ligt in een heel diverse wijk waar veel jongeren wonen. Hoe betrekken we hen bij onze werking? Hoe geven we hun inspraak in onze programmatie? Dit groeide uit tot club c o r s o. Dat was mijn eindwerk.”
Kennen jullie elkaar goed?
Yasmina: “Ja hoor! Een keer per maand komen we samen tijdens een brunch op zondag. We ontmoeten elkaar regelmatig in c o r s o om een voorstelling mee te pikken. Khaoula, de verantwoordelijke van de jongerenambassadeurs, is er altijd bij. Communiceren doen we via onze WhatsApp-community. En soms komen we gewoon naar c o r s o om er te werken.”
c o r s o neemt jullie mee op prospectie en laat jullie mee programmeren.
Rosalie: “Elke maand vragen programmatoren Jesse en Khaoula ons wie mee wil naar welke voorstellingen. Nu is dat georganiseerd in werkgroepen; vorig jaar lieten we gewoon weten welke voorstelling volgens ons in c o r s o past. Met een aantal jongeren gingen we naar Love at First Sight, een festival voor
beginnende makers. We zagen er ‘Qui cherche die vindt’, een voorstelling over meertalige jongeren in Brussel die dankzij ons op het programma van c o r s o staat. Op die manier proberen we een minder standaard publiek in het theater te krijgen. De eerste schoolvoorstelling is
al uitverkocht! Dat wil zeggen dat het echt wel goed gaat.”
Jullie krijgen ook vrij spel om te experimenteren.
Yasmina: “Een klein podium in de foyer staat open voor club c o r s o: daar bepalen jongeren zelf wat ze willen programmeren. We houden er karaoke-avonden, en ook de speeddate met Valentijn is een idee van de jongerenambassadeurs.
seerden
Hebben jullie nu een goed beeld van wat een job in een cultuurhuis inhoudt?
Rosalie: “Ja, toch wel. Ik houd me meestal bezig met de artistieke kant van de zaak. In c o r s o leerde ik dat in een theater ook maar gewoon mensen werken die op een warme manier nadenken over wat het beste is voor het publiek. Zeker in c o r s o luisteren de medewerkers graag naar nieuwe ideeën.”
Een deel van club c o r s o op het podium tijdens de lanceringsavond van seizoen 2024-2025
Daarnaast organi we al twee keer een iftar-avond. De eerste keer was echt een spannend experiment, want we wisten niet of er animo voor zou zijn. We deelden flyers uit en spraken mensen aan in de buurt. De iftar was niet enkel op jongeren gericht, maar trok een breder publiek aan.”
Qui cherche,
“Ik vind het belangrijk om me niet op te sluiten in mijn kunst, maar met beide voeten in de wereld te staan. Dan is een cultuurhuis een goede plek. Ik zou het bijvoorbeeld heel leuk vinden om het spelen te combineren met programmeren.”
Yasmina: “Die stage heeft zoveel voor me betekend, ik blik er met heel veel vreugde op terug. Het is een droom om ooit net als Khaoula als programmator en publiekswerker aan de slag te gaan. Ik merk dat ook de interesse van heel wat andere jongeren van club c o r s o is gewekt: het is de ideale kans om de kneepjes van het vak te leren. Ik ben razend enthousiast!”
‘Qui cherche, die vindt’ is een meertalige voorstelling die een inkijk geeft in het leven van heel wat jongeren in onze multiculturele samenleving.
We maken kennis met vier Brusselse jongeren die opgroeien tussen een Franstalige, een Vlaamse en een Marokkaanse cultuur. De voorstelling weerspiegelt niet alleen hun specifieke zoektocht, maar ook breder die van jongeren in een gelijkaardige situatie.
Op Valentijn organiseert club c o r s o “cupido c o r s o” een speeddate voor de jonge generatie tussen 21 en 31 jaar. Een avond die in het teken staat van nieuwe liefdes én ontmoetingen. Wat is er romantischer dan op Valentijnsdag nieuwe mensen te leren kennen, terwijl je geniet van sfeervolle muziek en lekkere drankjes? De speeddates zijn leuk en interactief. Dat wordt sowieso gezellig. En misschien vind je wel de liefde van je leven.
Corso de las luces: bruisend straatfeest zaterdag 1 maart
Dit jaar wordt het gratis ‘Corso de las Luces’-festival nog betoverender. Beleef een onvergetelijke dag en avond in de tuinstraatjes van Oud-Berchem. Met live-optredens van kleppers uit de buurt. Luister naar woordkunst, gebracht vanuit open straatramen. Neem je kinderen mee naar (straat)theater, swing de hele dag op zuiderse klanken. En geniet van de dansende lichtjes.
c o r s o is de lijm die je bindt met Berchem. Cupido c o r s o, Corso de la luces en de iftaravond: drie feestelijke buurtinitiatieven waarop je oude bekenden ontmoet én nieuwe vrienden maakt. En wie weet word je wel méér dan vrienden.
Voel je verbonden met je buurt op de iftaravond zaterdag 22 maart
De derde editie van de iftaravond staat ook nu weer in het teken van verbinding, warmte en samenzijn. Iedereen is welkom om gezellig aan te schuiven bij de feestmaaltijd na zonsondergang. De iftaravond biedt bovendien een podium aan jong, opkomend talent. Verwacht een avond vol muziek, poëzie, en meer.
café c o r s o is open!
Wist je het al? c o r s o is een open huis voor nieuw muzikaal talent! Vanaf januari 2025 ontdek je elke 3de maandag van de maand de stemmen en muziek van morgen. De deuren van café c o r s o gaan open om 19.30 uur en om 20 uur verschijnt de eerste act al op het podium.
We zetten binnen dit ‘café c o r s o project’ volop in op het ontdekken en ondersteunen van lokaal talent. Met 2 tot 3 diverse en super getalenteerde muzikale acts per avond.
De inkom is gratis, en iedereen is welkom! Wil je deze nieuwe generatie muzikanten extra ondersteunen, dan kan je een vrije bijdrage geven. De opbrengst gaat voor 100% naar de optredende artiesten.
Mondays @ café c o r s o
ma 20/1 Nederlandstalige hiphop
ma 17/2 Bands
ma 17/3 Singer-songwriters
ma 21/4 Lokaal Berchems talent
ma 19/5 R&B/soul
ma 16/6 Vroeg pieken
Wil je zelf graag een plekje op ons podium vullen of je talenten met ons delen?
Stuur ons een DM op Instagram (corso.be) of mail naar corso@antwerpen.be
“Kleuren kan je ook ruiken, voelen en horen”
Al bijna 30 jaar een koppel, twee kinderen samen én vier muziektheaterstukken voor 2,5-plussers op de teller: muzikant Bart Voet en zangeres Esmé Bos zijn perfect op elkaar ingespeeld. Op zondag 25 mei brengen ze in c o r s o de première van ‘KLEUR’. Een voorstelling over een wereld die klanken en kleuren verenigt.
tekst Ive Van Orshoven
Dit is al jullie vierde voorstelling voor 2,5-plussers. Zijn zij een dankbaar publiek?
Esmé: “Dankbaar zijn ze zeker. Maar je moet er wél hard je best voor doen. Want peuters voelen het meteen wanneer je doet alsof, daar hebben ze een zesde zintuig voor. Je mag je rol niet spelen, je moet hem zijn.”
Bart: “We hebben dankzij onze eerste voorstellingen al veel geleerd. Werk met korte spanningsboogjes. En zorg voor genoeg afwisseling. Een korte dialoog, een muziekje, een liedje waarop je beweegt, …”
Felrood
Hoe maak je een muzikale voorstelling over kleur?
Esmé: “Daar gaat eerst heel wat research aan vooraf. We lezen ons in, zoeken op internet, gaan naar musea, … Zo kwam ik onlangs te weten dat we allemaal kleuren op een andere manier zien. Dan heb ik het niet alleen over kleurenblinden. Iedereen ervaart felrood bijvoorbeeld op een andere manier. Sommige mensen kunnen ook kleuren ruiken, voelen of horen. Achter elke kleur schuilt een hele wereld. Die wereld onderzoeken we.”
Bart: “Welke gevoelens roepen kleuren op? Welke klank hoort daarbij? En welke klankkleur? Ik denk dat dat trouwens het woord is dat we ondertussen het meest gebruiken.”
Vallende borden
Hoe verliep jullie research naar klankkleur?
Bart: “We hebben thuis veel instrumenten staan. Wel: die testen we allemaal uit. Voor ‘KLEUR’ wil ik
bijvoorbeeld op een lapsteel spelen, een gitaar die je op je schoot legt. Ik vind de klank perfect passen bij de voorstelling.”
Esmé: “Bart zingt soms mee in de voorstelling, terwijl ik ook instrumenten bespeel. Dat zijn af en toe gewoon gebruiksvoorwerpen met een specifieke – ja sorry, daar heb je dat woord weer – klankkleur. Als ik kook, test ik potten en pannen op geluid. Laat ik eens een bord vallen? Dan luister ik naar hoe dat klinkt.”
Jullie brengen ook liedjes in meerdere talen. Voor de klankkleur?
Bart: “Juist. Maar ook voor de kinderen in het publiek met een andere moedertaal dan Nederlands. We schrijven deze keer die liedjes ook bijna allemaal zelf: in het Spaans, Duits, Engels en Frans. Pools en Turks vind ik ook mooi klinkende talen, maar die spreken we zelf niet. Dan schrijven we een tekst, die we laten vertalen. Die liedjes moeten ook rijmen. Dat vraagt nog heel wat gepuzzel.”
Kleurrijk decor
Hoe lang hebben jullie aan ‘KLEUR’ gewerkt?
Bart: “Van het idee tot de voorstelling: daar reken je toch een jaar voor. Want we hebben tussendoor nog andere projecten lopen. We toerden nog met ‘DIERenLIED’, we speelden in ‘Liefde is van hout’ met Bruno Van den Broecke, we traden nog op in duo, we maakten muziek en speelden mee in ‘De omgekeerde berg’ van Tutti Fratelli. Ik speelde mee in ‘Klein Jowanneke gaat dood’ met Johan Petit, … Het duurde even voor het materiaal er was. En dan ga je repeteren. Daar smeed je de voorstelling aan elkaar en zie je wat écht werkt. Daarvoor krijgen we in mei drie weken lang de kleine zaal in c o r s o tot onze beschikking. Heel wat theatermakers repeteren hier, dus c o r s o weet wat we nodig hebben. Dat helpt.”
Esmé: “Tim Clement stelt in die drie weken de scenografie op punt. Hij is een meester in kleur en licht. De kinderen zullen het fantastisch vinden. Ze zitten ook vlak voor ons op het podium. Kinderen bekijken alles van beneden, dicht bij de grond. Dat maakt hun beleving sowieso al intenser.”
Eerste theaterervaring
Waarop moet een scenograaf letten bij een peutervoorstelling?
Bart: “Het begrip herfst kent een peuter nog niet. Maar als je vallende bladeren toont en de kleuren die daarmee gepaard gaan, maak je het concreter. Zo helpt de scenograaf om de focus te leggen.”
Esmé: “Wat begrijpen kinderen? Het is een vraag die je je ook als theatermaker constant stelt. Maar je mag je voorstelling niet te kinderachtig maken. Kinderen kunnen best wat abstractie aan. Ik wil ook elke voorstelling zo magisch mogelijk maken. Want voor de meeste kinderen is het hun eerste theaterervaring. Dat brengt heel wat verantwoordelijkheden met zich mee. Ik herinner me nog levendig de eerste keer dat ik naar het theater ging. Een mimespeler creëerde een hele wereld, alleen met een stoel en een koffer. Ik was helemaal in de ban. Misschien is het wel daardoor dat ik nu ook zelf theater maak.”
Jullie zijn al bijna dertig jaar een koppel, staan al even lang samen op een podium en hebben twee kinderen samen. Wordt dat niet soms wat te veel ‘samen’?
Bart: “We nemen het zoals het komt. Het is waar dat we nu veel voorstellingen met elkaar doen. Maar dat kan volgend seizoen anders zijn.”
Esmé: “Je kan met je levenspartner leuke projecten doen: ik zie het vooral als een pluspunt. Je bent ook veel efficiënter, want je kent elkaar door en door.”
KLEUR (2,5+)
Esmé Bos & Bart Voet zo 25 mei | 14 & 16 uur
Mustafette: zo leuk dat het nu al een traditie is. Johnny MUS en c o r s o organiseren op zaterdag 8 maart een festival dat barst van het talent. Met in de namiddag verrassende voorstellingen en workshops voor het hele gezin. En ’s avonds kies je uit een gevarieerd en verfrissend programma.
Muzikanten, acteurs, illustratoren: op Mustafette geven ze graag de stok aan elkaar door. Hou zaterdag 8 maart vrij in je agenda en stippel een dagje ontspanning in c o r s o uit.
Variatie en talent troef op tweede
Mustafette
De namiddag: voor jong en stout
In de namiddag rijgt Mustafette voor het hele gezin de parels aan elkaar. In ‘Een Blauwe vogel’ (6+) vertelt Frans Van der Aa het verhaal van een gekke schrijver, die een vogel achterna reist. Met live pianomuziek van Elisabeth de Loore en wondermooi poppenspel van Jakob Verstichel. Tijdens ‘Bomenhoog’ (6+) neemt Narwal je mee naar de toppen van de bomen, om daar te kijken én te luisteren naar de mystieke wereld van bladgeritsel. Bomenhoog is een korte muzikale vertelvoorstelling met illustrator.
Narwal knutselde ook de installatie ‘Kapitein Nemo’ in elkaar, een dromerig luisterverhaal voor kleine en grote zeevaarders van 6 tot 106 jaar. Zijn je kinderen eerder doeners? Dan kunnen ze tijdens twee workshops aan de slag met muziek. Toon Quanten is een verstrooide professor die vreemde blaasinstrumenten uitvindt, die jij mag uittesten. En Johnny MUS zorgt tijdens Knutselklanken voor inspiratie om je eigen instrumenten te bouwen.
Je gids op de Mustafettenamiddag is de flamboyante Brando Mercephy. Dit alter ego van Ephraïm Cielen leidt je door het gebouw. Een tocht die bijblijft.
Om 19 uur trapt ‘Egel’ de Mustafette-avond af. Voor deze muzikale voorstelling van LABnotes - een ontwikkelingstraject van I SOLISTI en Johnny MUS – sloegen auteur Lieke Oolders en componist Richard He de handen in elkaar. Met de fabel als vertelvorm, viert ‘Egel’ de verbeelding en de jeugd. Maar aan de horizon doemen er donkere, volwassen dilemma’s op.
Na ‘Egel’ sluit je om 20.30 uur naadloos aan bij de voorstelling ‘Sabah’. Acteur Tomas Pevenage is gefascineerd door Arabische diva’s. Zijn talrijke reizen naar het Midden-Oosten voerden hem van nachtclubs in Beirut tot stomende badhuizen in Damascus. In dit queer-cabaret schetst hij zijn amoureuze avonturen aan de overkant van de Middellandse zee.
Het jazztrio ‘L’esprit des cordes’ treedt in de voetsporen van Django Reinhardt. Ze combineren zijn klank met eigen composities. En Tijl Piryns gaat zo mogelijk nog verder in het experiment. Voor hem is alles in de eerste plaats: een mogelijk instrument. Hou je vast voor een combo van percussie op elektronica … en gewoon op stuff.
Voor de lijm tussen de eerste en de tweede editie van Mustafette zorgen Ysabel Jongeneelen en Saar Van de Leest. Zij presenteerden vorige keer hun materiaal voor de podcast Stadsjutter, een persoonlijk verhaal over het leven aan de rafelrand. Met Stadsjutter II brengen ze het vervolg.
MUSTAFETTE
Johnny MUS & c o r s o za 8 mrt
Kids en c o r s o: een toffe combo. Ook dit voorjaar beleven je kinderen hier voorstellingen op hun maat.
iRRooTTaa | Grensgeval & Circus Katoen (4+)
Zondag 26/01 | 14 (uitverkocht) en 16 uur
De hoofdrolspelers: twee acrobaten … En een massa witte balletjes. Af en toe vallen ze. Want niets – of niemand – is perfect.
PAPIERLIED | Annelies Van Hullebusch & Wanda Eyckerman (4+)
Zondag 9/02 | 14 uur
Een kleine boekenkast. Daaruit toveren twee actrices een papieren universum. PAPIERLIED is een visuele reis die helemaal anders eindigt dan ze begint.
Moving Skin | Ugo Dehaes (7+)
Woensdag 16/04 | 14 uur
Ugo Dehaes probeert de perfecte danser te bouwen. Hij onderzoekt hoe spieren werken en zoekt naar schoonheid. Tegelijkertijd vraagt hij zich af: “Kan AI ons lichaam veranderen?”.
Krakot | Sien De Smet & Olympe Tits (2+)
Zondag 1/06 | 10 en 11.30 uur
‘Krakot’ gaat over stilte, lawaai en alles daartussenin. Met een krakend kot. En meer dan waarschijnlijk het geluid van krakot.
Annelies Van Hullebusch & Wanda Eyckerman zo 9 feb | 14 uur
V.U. Anne Janssen,
Backstagebabbel met Anna Karenina Lambrechts
Meest authentieke dansvorm
In jouw eerste solovoorstelling verdiep je je in krump. Wat voor dansstijl is dat?
“Krump is een urban dansvorm waarbij je op een erg energieke en expressieve manier je gevoelens toont. Het is een acroniem voor Kingdom Radically Uplifted Mighty Praise en ontstond in de probleemwijken van Los Angeles begin 2000. Voor vele jongeren vormde krump een emotionele en geweldloze uitlaatklep voor hun dagdagelijkse worstelingen.”
Wat trekt je daar zo in aan?
“Ik hou van de rauwe en pure bewegingsvormen in krump. Ik leerde het initieel kennen via de documentaire ‘Rize’ en via YouTube en belandde nog maar drie jaar geleden op een krump battle: verschillende krumpers ‘strijden’ dan tegen elkaar tot er één winnaar overblijft. De menigte errond vormt de hype en zweept de krumper op. De energie die ik daar ervaarde, was waanzinnig.”
Je voorstelling gaat over de ontdekkingstocht naar jezelf en je Filipijnse roots. Hoe past krump daarin?
“Al snel begon ik privélessen in krump te nemen. Opvallend was dat ik tijdens mijn eerste krumpsessies meteen de vraag kreeg of ik Filipijns was. Dat mijn roots zich zo duidelijk toonden in een dansstijl heeft me enorm geraakt. Zit dat dan zo in mijn DNA? Ben ik, die geadopteerd ben en al sinds mijn drie jaar in België woon, dan toch Filipijnser dan ik dacht? Die vraag fascineerde me mateloos.”
“Een mens bestaat uit vele lagen en die mogen er allemaal zijn”
In ‘From Gravity to Grace’ gaat de Filipijnse
Anna Karenina Lambrechts op zoek naar zichzelf en dat resulteert in een spannende cocktail van traditie en vernieuwing. Maar hoe kwam ze daartoe?
“Gaandeweg ontdekte ik dat krump de meest authentieke en pure vorm van dansen is voor me. Alsof het een verlengde is van mezelf.”
Het lichaam heeft een geheugen
De titel ‘From Gravity to Grace’ duidt op het aardse en het hemelse. Hoe rijmt dat inhoudelijk met je zoektocht?
“Het draait om een emotionele ontdekkingsreis waarbij ‘gravity’ verwijst naar de zwaartekracht, naar het aardse, naar letterlijk mijn roots. Ik duik terug in mijn verleden, om mezelf te leren kennen én aanvaarden. Vanuit de acceptatie volgt het loskomen en de verheffing, de ‘grace’. De zoektocht naar jezelf is niet lineair, maar een verticale beweging.”
Die zoektocht bracht je uiteindelijk naar je artistieke identiteit…
“Klopt. Ik kende eigenlijk niet zo veel van de Filipijnse cultuur, maar volgde als negenjarige wel traditionele Filipijnse dans. Daar is ook het zaadje voor mijn danspassie geplant. Het is frappant hoeveel van die Filipijnse dansbewegingen mijn lichaam heeft opgeslagen. Jaren later kwamen die als vanzelf terug. Ik heb daardoor beseft dat naast krump en hedendaagse dans ook de Filipijnse dansvorm deel uitmaakt van mijn artistieke identiteit. Een mens bestaat uit vele lagen en die mogen er allemaal zijn. Daarin schuilt onze kracht.”
Dit ben ik
Wat hoop je bij de kijker te bereiken?
“Ik wil mensen natuurlijk raken, maar ik wil hen vooral inspireren. Vaak gaat een verhaal van multiculturaliteit over conflict. Maar het gaat evenzeer om kracht en schoonheid.”
Hoe zet je die gedachten dan om in een voorstelling?
“Ik denk na over woorden in dat thema, die bepaalde associaties oproepen en die probeer ik fysiek te vertalen. Daarbij ga ik op zoek naar bewegingskwaliteiten die een bepaalde intentie, energie of sfeer weergeven. Zo heb je in krump ‘de stomp’, dat is letterlijk stampen op de grond. Ik experimenteer met deze stampbeweging door te variëren in dynamiek, intentie, tijd en ruimte om tot een nieuwe bewegingskwaliteit te komen. Van daaruit zoek ik hoe deze kwaliteit zich verder kan ontwikkelen tot een scène.”
Werken deed je hier bij c o r s o. Hoe voelde dat?
“c o r s o bood me in september 2024 een residentieweek aan. Ik woon in Brussel en pendel dus telkens naar Antwerpen. Dat halfuur op de trein om in je dag te komen en je dag af te sluiten werkt enorm rustgevend voor mijn creativiteit. Daarnaast is c o r s o een erg fijne en stimulerende plek om te creëren.”
Je bent nu 30. Voordien heb je bij verschillende gezelschappen gedanst en was er telkens een choreograaf om je te begeleiden. Nu deed je alles alleen. Was dat niet spannend?
“Enorm. (lacht) Het fijne was dat ik alles vanaf nul zelf kon bepalen. Toch had ik dit vijf jaar geleden nog niet gedurfd. Ook in andere voorstellingen probeerde ik altijd iets van mijn persoon in mijn danstaal te verwerken, maar bleef ik toch relatief veilig en beschermd achter het scenario van een ander. Nu stel ik mezelf zeer kwetsbaar op. Dit ben ik. In de meest rauwe, pure versie van mezelf. Ik sta er alleen en heb niemand om me achter te verstoppen. Dat is fantastisch, maar ook wel spannend, ja.”
Voor wie zich graag laat meedeinen op het ritme van lichamen en in vervoering geraakt door beeldtaal zonder woorden, plant c o r s o elke maand een nieuwe dansvoorstelling in.
Change of Plans
Femke Gyselinck | Grip & Platform-K
wo 26 feb | 20 uur
Freie Form
Marc Vanrunxt
di 25 mrt | 20 uur
DISQUIET & From Gravity to Grace
Lisa Vereertbrugghen & Anna Karenina Lambrechts
wo 23 apr | 20 uur
De rode draad doorheen de vier dansvoorstellingen dit voorjaar is de zoektocht. En die kan naar heel wat onderwerpen gaan.
Naar zichzelf zoals in ‘From Gravity to Grace’ die in double bill geprogrammeerd staat met ‘DISQUIET’. In die laatste vraagt Lisa Vereertbrugghen zich af hoe haar lichaam reageert op de intensieve bas en drum van hardcore technogenres. Ze hoopt zo een elders te ontdekken waar het altijd onrustig is.
In ‘Change of Plans’ onderzoekt Femke Gyselinck vervolgens de flexibiliteit die een danser aankan wanneer hij geconfronteerd wordt met een steeds veranderende choreografie op een
podium dat zowel in vorm als hoogte bijzonder grillig is. Samen met Zanne Boon en Oskar Stalpaert van het inclusieve dansgezelschap Platform-K stuurt Femke op speelse wijze voortdurend hun dansplannen bij. Pianist Hendrik Lasure en saxofonist Adia Vanheerentals spelen daar telkens even verrassend op in.
Choreograaf
Marc Vanrunxt tast tot slot in ‘Freie Form’ de grenzen van de vrijheid af. Hij vraagt zich af of er zoiets bestaat als vormeloosheid in het leven, de natuur en de kunst. Op het wondermooie gezang van mezzosopraan Els Mondelaers danst Samantha van Wissen de vrijheid tegemoet.
Was het maar waar: schipperen tussen utopie en scepsis
tekst Lien Vanreusel foto’s Laura Van Severen
In zijn idealistische gedicht ‘All Watched Over by Machines of Loving Grace’ schetste Richard Brautigan een vredevolle wereld waarin natuur en technologie hand in hand gaan. Zestig jaar later kunnen we alleen maar lachen om zoveel argeloosheid. Of moeten we het idee een nieuwe kans geven?
Beeldend kunstenaar Ezra Veldhuis en podiumkunstenaar Bosse Provoost dompelen je onder in een hypnotiserende dansvoorstelling op het snijvlak van theater, performance en installatiekunst.
“Wat zou er gebeuren als we het gedicht ernstig nemen?”
Lees het gedicht via de QR-code
Het gedicht van Richard Brautigan getuigt van een ongelofelijke, maar heerlijke naïviteit. Of was het ironie?
Ezra: “Dat was precies de vraag die we ons stelden, omdat we het door de bril van vandaag lazen. Maar Brautigan bedoelde het werkelijk als een utopie. Hij maakte deel uit van een techno-utopische stroming die geloofde dat de technologie alles in balans zou brengen. De progressieve droom bevrijd te worden van arbeid, was in de jaren zestig springlevend. Vandaag beleven we een soort verwerkelijking van de wereld in zijn gedicht, maar die is allesbehalve in balans. De technologie is er, en we hebben er veel aan. Maar de belangrijkste vraag is toch: wie bezit die machines? Ik vond het heel gek dat ze niet werd gesteld, maar ze was toen niet relevant. Misschien was er gewoon een groot vertrouwen in de verdere uitbouw van de welvaartsstaat? NASA, een van de grootste wetenschappelijke projecten, was een staatsproject.
All Watched Over by Machines of Loving Grace
Ezra Veldhuis & Bosse Provoost di 4 feb | 20 uur
Stap eens uit je comfortzone
Staten waren de grote investeerders in nieuwe technologieën. Vandaag wordt AI bijna uitsluitend door privébedrijven ontwikkeld, en NASA heeft Space X nodig om nog tot de maan te geraken.”
Bosse: “Antropoloog David Graeber (bekend van de Occupy-beweging en van boeken als The Dawn of Everything en Bullshit Jobs) gaf een interessante lezing die je op YouTube kunt bekijken: On Bureaucratic Technologies and the Future as Dream-Time. Volgens hem zorgden veel technologieën in de jaren 50 en 60 voor concrete verbeteringen qua productiviteit en arbeidsomstandigheden, maar zagen we vanaf de jaren 80 vooral financiële en bureaucratische innovaties die nooit tot een echte vermindering van werk hebben geleid. Daar rekent hij trouwens ook het internet bij!
Het vooruitgangsidee leefde ook sterk in de psychedelisch geïnspireerde hippiebeweging in Californië. Er loopt een rechtstreeks lijntje naar de grote dromen van Silicon Valley. Denk maar aan Steve Jobs, die stelde dat Apple nooit mogelijk was geweest zonder zijn LSD-trips. Die psychedelische cultuur hebben we in ons stuk proberen mee te nemen in het gebruik van het licht, het geluid, hoe de performers alles lijken te beleven en de tijdservaring van de toeschouwers.
Adam Curtis waarschuwt in zijn gelijknamige documentairereeks
All Watched Over by Machines of Loving Grace dan weer sterk voor de gevaren van utopische dromen die een individu, een samenleving of een ecosysteem voorstellen als een berekenbaar iets (en dus iets waar aan gemorreld kan worden om het gewenste resultaat te bereiken).”
Zelf schipperen jullie in de voorstelling tussen utopie en scepsis.
Bosse: “Wat zou er gebeuren als we het gedicht ernstig nemen? We probeerden uit te zoeken of er in die utopie, in die dromen, toch iets vruchtbaars te vinden is. We wilden niet enkel sceptisch zijn - al vertelt ons gevoel ons wat anders.
We gebruiken Brautigans gedicht als een prisma om naar de voorstelling te kijken. Je ziet hoe drie figuren door verschillende dubbelzinnige fysieke, emotionele staten gaan, in een scenografie die refereert aan de ‘cybernetische weide’ uit het gedicht. Af en toe oogt het heel vrij, op andere momenten voelt het dwangmatiger.”
Jullie begeven je op het snijvlak van theater, performance en installatiekunst.
Bosse: “Op dit moment werken we aan een installatieperformance waar geen performer meer aanwezig is. We doen een beroep op de zwervende blik van de toeschouwer. Misschien zal die zelf een rol opnemen in de ruimte - daarom noemen we het installatiekunst. In plaats van één coherent narratief brengen we heterogene elementen samen. Dat prikkelt onze verbeelding.”
Ezra: “All Watched Over by Machines of Loving Grace is wél een echte voorstelling, waarin we met de conventies van het theater spelen. Zo zitten de performers eerst in de tribune, omdat we het leuk vinden een ander perspectief te gebruiken. Aan de hand van muziek maken we de tijd op een andere manier ervaarbaar. Met oude theaterspots en ledlampen creëren we een kunstmatige zonsopgang en
zonsondergang. We spelen met het contrast tussen het synthetische effect van de ledverlichting en het organische karakter dat ontstaat door de lampen heel precies te programmeren. Ook de scenografie is geïnspireerd op de dubbele metaforen in het gedicht tussen technologie en natuur. Een greenscreen stelt een weide voor, en we maken een grote rivier van kabels. Als je erbij stilstaat, vind je in de technologie wel meer vergelijkingen met de natuur: denk maar de ‘cloud’.”
Vaak hebben jullie het over de ruimte zelf, over de machine van het theater.
Bosse: “We vertrekken altijd van de mogelijkheden van een theaterzaal. Vergelijk het met een prepared piano: in plaats van gewoon piano te spelen, brengen we elementen aan om te voelen hoe het instrument gebouwd
is. Zo bepaalt de hoogte van de zaal hoe het lichtontwerp eruitziet. We werken ook vaak met rook, maar die gedraagt zich overal anders door de luchtcirculatiesystemen in de zalen. Of we plaatsen heuvels in de tribune, waar we soms een stuk van moeten afsnijden omdat er niet voldoende plaats is. Gelukkig hebben we een technieker die telkens met goede suggesties komt. Wat geeft deze zaal ons? Kunnen we er iets leuks mee doen? Die dingen omarmen we elke keer opnieuw, want meestal valt het dubbeltje de juiste kant op.
Uiteindelijk gaat ons werk telkens weer over aandacht, en specifiek over tijdsbeleving. Aandacht is een kostbaar goed, maar de versnippering en de vermarkting ervan beheerst ons dagelijks leven. Daarom trekken we de theaterzaal in: we kunnen er een ander soort aandachtsregime verkennen.”
c o r s o the place to be voor stand-up comedy
Voor stand-up comedy zit je ook dit voorjaar goed bij c o r s o. Get Up Stand Up serveert weer een verse lading opkomend komisch talent. En Grof Geschud, Soundos, Erhan Demirci en Amelie Albrecht? Zij hebben al tonnen ervaring om je te doen schaterlachen!
uitverkocht
Kroost
Grof Geschud za 11 jan | 20 uur
Dit Vlaams-Nederlandse cabaretduo ken je van ‘Lijmen’ en ‘Broeden’. In hun derde poëtische show borrelt de voortplantingsdrift en nemen ze het verleden van beide families onder de loep met hilarische sketches en ontroerende dialogen.
Soundos wordt gek van ruis. Het doet haar denken aan mensen die ongevraagd over alles een mening hebben. In deze voorstelling bevrijdt Soundos zich van alle ruis in haar leven. Leve de vrijheid om alles van je te laten afglijden.
Get Up Stand Up
‘Nuff Said vr 31 jan | 20 uur
uitverkocht
Witte Ruis Soundos wo 22 jan | 20 uur
William Boeva, Lukas Lelie, Kamal Kharmach: de voorbije zes jaar zetten ze allemaal hun eerste stappen op het comedypodium dankzij dit comedyfestival. Beleef ook nu weer een hilarisch avondje uit. En ontdek de nieuwe queen - of king - van de comedy. Met als uitsmijter: Jeron Dewulf als MC.
De carrière van Amelie Albrecht gaat hard. Ze komt op tv, speelt voor uitverkochte zalen. Gelukkig was ze vroeger al arrogant … Anders zou ze het zeker geworden zijn. Ga genieten van ‘Goe genoeg’, met Rik Van Geel in het voorprogramma.
Goe Genoeg
Amelie Albrecht za 19 apr | 20 uur
Grappen onder druk
We hebben allemaal te kampen met de verwachtingen van onze omgeving. Een comedian nog net iets meer?
“Mijn twee eerste voorstellingen deden het erg goed: De Standaard gaf me twee keer vier sterren. Bij de derde voorstelling kreeg ik er nog maar drie. Dan ga je vergelijken: er wordt verwacht dat je het beter blijft doen, dat je nóg meer kunt verrassen. De druk is altijd hoog. Maar eigenlijk denk ik niet dat die druk van buitenaf komt. Willen voldoen aan alle verwachtingen: dat leg je jezelf op. Terwijl ik zalen vul en mensen gelukkig naar buiten gaan, en daar gaat het toch om.”
De aardbeving in Turkije vorig jaar zette je met beide voeten op de grond.
“Enkele dagen lang ging ik samen met een team van de VRT ter plaatse en zag ik hoe mensen alles kwijt waren. Het deed me beseffen hoe belangrijk het is om gelukkig te zijn met de kleine dingen. We leven in een sneltempo en willen zoveel bereikenik ook. Dat hoort bij de mens, denk ik. Maar dan vergeet je wel eens van het moment te genieten.”
Hoe gaat de Turkse gemeenschap om met je humor?
“Tijdens mijn eerste voorstellingen kwamen er enkel wat diehard Turkse fans kijken. Sinds een jaar of drie, vier heeft de Turkse gemeenschap me omarmd. Dat zorgt weer voor extra druk: sta je op een podium, of kom je op het scherm, dan ben je hun chouchou. De liefde is enorm groot. Maar je mag geen misstappen maken, en je praat maar beter niet over politiek. Er wordt verwacht dat je de perfecte schoonzoon bent.
Het leuke aan comedy is dat je veel kunt tackelen met humor. Ik weet dat ik grappig ben, maar ik geef ook altijd een boodschap mee. Soms laten mensen me weten dat ik hen niet enkel heb doen lachen, maar ook nadenken. Dat vind ik heel leuk.
Pas vanaf mijn derde show ben ik volwassen geworden op het podium, denk ik. Deze voorstelling is heel open en eerlijk. Dat moet wel bij comedy: mensen hebben snel door wat echt is, en wat niet. Het is altijd aftasten waar de grens ligt: hoe sterk mag ik overdrijven? Hoeveel geef ik mee?”
Krijg je nog vaak vragen over je Turkse roots? Moeten we daar op een gegeven moment niet mee ophouden?
“Dat is heel dubbel. Vraag je me waar ik het meest trots op ben, dan heb ik het niet over mijn vier shows, wel over het feit dat mijn publiek zo gemengd is. Dat geluk heeft niet iedereen: veel comedians proberen dat al jaren te bereiken. Maar over honderd jaar zullen die vragen nog komen.
Zeg ik in mijn stukken niets over mijn roots, dan blijven mensen op hun honger zitten. Ik probeer ermee te spelen en wat prikken uit te delen. Ik vind niet dat we het altijd moeten hebben over hoe moeilijk het voor ons is in dit land. Af en toe moeten we ook naar onszelf kijken. Ik heb het geluk dat ik daarmee weg kom.”
Je eet kebab én frietjes: dat is het beste van twee werelden.
“Het ene moment zit ik samen met mijn Belgische vrienden, het volgende moment vertrek ik met mijn Turkse familie op vakantie. Ik ken beide culturen door en door, dat is mijn grootste geluk. Ik merk ook hoe makkelijk mijn kinderen tussen beide culturen switchen. Ze vieren het offerfeest met mijn ouders, en kerst bij oma en opa. Dat vind ik mooi.”
Je woont in Brussel. Heb jij het gevoel dat het leven er aan het verharden is?
“Dat gevoel heb ik al sinds ik er woon. Mijn eerste voorstelling ‘Komt goed’ ging ook over de aanslagen in Brussel. Loop ik in Hasselt rond, dan ben ik de held. Ik voel er zo’n warmte en liefde… Maar Brussel laat me niet los. Denk je de negativiteit even weg, dan krijg je dubbel zoveel liefde en schoonheid terug. Hier ben ik thuis. Als ik de stad al zou loslaten, wie zal ze dan omarmen?”
In zijn vierde avondvullende show ‘Verwachtingen’ neemt Erhan Demirci zichzelf onder de loep. Met de nodige zelfspot onderzoekt hij wat er allemaal van hem verwacht wordt: als mens, als ouder, als partner en als comedian. Een voorstelling waarin hij met een knipoog de druk van het dagelijkse leven fileert.
tekst Lien Vanreusel foto Pieter Verhaeghe
Verwachtingen
Erhan Demirci do 27 feb | 20 uur
Wist je dat café c o r s o nu ook geopend is op woensdagnamiddag? Spring gerust eens binnen voor een (hart)verwarmend of verfrissend drankje!
Wist je dat ‘t Hof van Even - ons gezellige stadstuintjenet als c o r s o elke weekdag geopend is van 9 tot 17 uur?
Wist je dat we een gloednieuwe koffiemachine hebben in café c o r s o? Verwen jezelf met een overheerlijke cappuccino, espresso, Americano, latte, latte macchiato of een doodgewone goeie ouwe koffie. En dat kan zowel met koemelk als plantaardige melk! Enjoy.
Wist je dat het achterste deel van ‘t Hof van Even een gedeelde moestuin is? Buurtbewoners met groene vingers kunnen er gezellig samen tuinieren. Alweer een geweldig initiatief van buurthuis Posthof! Heb je interesse? Neem dan contact op met bram@posthofvzw.be voor meer info.
Academie Berchem
beeld, muziek, woord en dans
Zin in een artistieke opleiding? Bij Academie Berchem kan je lessen volgen in Beeld, Muziek, Woord of Dans. Voor jong en oud, denkers en doeners, professionals en amateurs. Iedereen is welkom!
Wil je wel eens zien en beleven wat er zoal gebeurt in de academie? Dat kan op volgende momenten: 17-19 januari: Academie Berchem palmt c o r s o in 22 februari: Dag van de Academies | PLAY 11 mei: Dansfestival in c o r s o 23-25 mei: Woordfestival 24 mei: Open Info Dag & Dag van het Groepsmusiceren 12-22 juni: O’Final Afstudeerprojecten & Feest
Volg Academie Berchem op Facebook en bekijk de kalender op www.academieberchem.be
maandag 26 mei
2025-2026
Jonger dan 26 jaar? Dan krijg je 4 euro korting op de standaardprijs.
Wil je als jongere last-minute én extra voordelig naar een voorstelling? Koop dan een flash!ticket aan onze balie! Vanaf een kwartier voor de voorstelling start, kan je de laatste plekjes innemen voor maar 5 euro!
Jarenlang waren Nicole & Hugo een vaste waarde op cruises, in theaters en feestzalen. Eind 2022 verloor Hugo zijn geliefde Colleke. Dat Hugo Sigal wou blijven zingen en acteren was snel duidelijk. Zijn soloalbum ‘Dromen’ gaat over het leven, liefde, geluk en verdriet.
Dromen
Hugo di 28 jan | 14.30 uur
matinees in c o r s o
gratis koffie of thee na elke matinee met dank aan district Berchem
Maak kennis met de onovertroffen tributeband BeatleStory. Ze klinken én zien er exact uit als de legendarische The Beatles. Indrukwekkende visuele projecties zorgen voor de perfecte sfeer. Een onvergetelijke ervaring voor de ware Beatles fan!
Kookvrijwilliger Wim legt uit hoe je deze heerlijke vegan en glutenvrije koekjes maakt.
Bereidingswijze
Stap 1
Stap 2
Meng de droge ingrediënten: doe het amandelmeel in een grote mengkom en zeef de poedersuiker erbij. Voeg de citroenzeste, bakpoeder en een snuifje zout toe. Roer alles goed door met een lepel, zodat de smaken zich goed vermengen.
Voeg het citroensap toe: schenk het citroensap in de kom en meng tot je een egaal deeg hebt.
Stap 3
Stap 4
Stap 5
Laat het deeg rusten: dek de kom af en laat het deeg minstens een uur rusten in de koelkast.
Verwarm de oven voor: stel de oven in op 180 graden en leg bakpapier op een bakplaat.
Bereid de koekjes: haal het deeg uit de koelkast. Zeef wat extra poedersuiker in een schaaltje voor het rollen van de koekjes. Maak van het deeg kleine bolletjes en rol deze licht uit tot ovale vormpjes. Rol elk koekje door de poedersuiker.
Ingrediënten
voor ongeveer 20 koekjes
- 250 g gemalen amandelen of amandelmeel
- 130 g poedersuiker
- Zeste van 1 citroen
- Sap van 1 citroen
- 1 theelepel baksoda
- Een snuifje zout
Stap 6
Stap 7
Vorm de Pizzicotti: leg de koekjes op de bakplaat, met wat ruimte ertussen. Knijp voorzichtig met duim en wijsvinger in elk koekje, zodat ze hun karakteristieke vorm krijgen.
Bak de koekjes: plaats de bakplaat in de oven en bak de koekjes 12 tot 15 minuten, tot de randjes goudbruin worden. Haal ze uit de oven en laat afkoelen.
Geniet van deze heerlijke Siciliaanse Pizzicotti!
Maak
kennis met kookvrijwilliger Wim
Wat vind je zo leuk aan koken?
Ik kook omdat het mijn passie is. Van avondeten koken tot koekjes en taarten, ik kan daar super veel tijd in steken. Soms maak ik gewoon teveel eten en deel ik het uit in de buurt. Ik zit zelf in een koor en soms neem ik dan ook eten voor hen mee. Koken geeft me de vrijheid om zonder druk te werken, te experimenteren en zelf te bepalen hoe alles eruit gaat zien. Daarnaast vind ik het fijn om voor mensen te koken. Ik kan zelf mijn tijd indelen en ik heb al ervaring opgedaan als vrijwilliger bij buurthuis Posthof. Daar heb ik het heel fijn gehad en goede ervaringen opgebouwd. Als ik zie dat mensen genieten van het eten, geniet ik zelf ook.
Heb je nog andere hobby’s?
Ik ben graag buiten. Ik maak graag wandelingen en fiets veel. Voor mij gaat het om de balans in het leven. Het is belangrijk dat ik niet alleen in de keuken sta, maar ook actief ben in het dagelijks leven.
Extra tip
Waarom werd je kookvrijwilliger bij c o r s o?
Eigenlijk is het toevallig zo gelopen. Mijn dochter wilde vrijwilliger worden en ik ben met haar mee naar c o r s o gegaan. Ik was verrast door Khaoula’s enthousiasme (vrijwilligersverantwoordelijke, red.). Zij nam de tijd om ons te vertellen over de werking van c o r s o. De manier waarop er gecommuniceerd werd sprak me echt aan. Dat heeft me uiteindelijk over de streep getrokken om zelf ook vrijwilliger te worden. Voor mij is vrijwilligerswerk een leuke manier om nieuwe mensen te ontmoeten en nieuwe herinneringen en ervaringen op te doen.
Je kunt voor de Pizzicotti ook variëren met verschillende noten, in plaats van alleen amandelmeel te gebruiken. Probeer bijvoorbeeld een mengsel van amandel en walnoot of amandel en hazelnoot. Dit geeft de koekjes een extra diepe smaak en maakt elk koekje net iets anders. Perfect om je eigen draai aan dit Siciliaanse recept te geven!
Hou onze website in de gaten voor het volledige aanbod!
Fledermaus Forever
Tom Goossens/ Les Âmes Perdues & Muziektheater
Transparant & Mitch Van Landeghem
Taylor Swift Karaoke club c o r s o
PAPIERLIED | 4+
Annelies Van Hullebusch & Wanda Eyckerman
Qui cherche, die vindt
Ras El Hanout
Cupido c o r s o club c o r s o
Analoog
Louis Janssens & Willem de Wolf (DE HOE)
Bands
Mondays @ café c o r s o
Retours BXL-Paris
Les Triadours
Tochtgat
Jef Van Gestel & Peter Vandemeulebroecke
Academie Berchem @ café c o r s o
Change of Plans
Femke Gyselinck/ Grip & Platform-K
Verwachtingen
Erhan Demirci
di 11 14.30 uur
Labnotes: Egel Lieke Oolders
20.30 uur Sabah
Tomas Pevenage/ Antigone
Beatlestory Help! 60 Years Beatlestory
wo 12 20 uur
ma 17 20 uur
di 18 20 uur
di 25 20 uur
za 22 18 uur
wo 2 20 uur
do 3 20 uur
di 15 14.30 uur
wo 16 14 uur
za 19 14 uur
za 19 20 uur
ma 21 20 uur
wo 23 20 uur
vr 25 20 uur
za 26 20 uur
di 29 20 uur
Desire
Louis Janssens
Singer-songwriters
Mondays @ café c o r s o
Academie Berchem @ café c o r s o
Freie Form
Marc Vanrunxt
Iftaravond club c o r s o
Alle schone dingen
Toneelhuis/ Olympique Dramatique/ Tom Dewispelaere
De Gevangenis
Lara Staal/ NTGent
Hartslag Alleluja!
Mark Tijsmans
Moving Skin | 7+ Ugo Dehaes
Wie niet weg is, is gezien! | 4+
Johnny MUS
Goe Genoeg
Amelie Albrecht
Lokaal Berchems talent Mondays @ café c o r s o
DISQUIET & From Gravity to Grace
Lisa Vereertbrugghen & Anna Karenina Lambrechts
Beatrijs: een makkelijk middeleeuws Maria-mirakel maar dan moeilijk.
Yinka Kuitenbrouwer, Sara Haeck, Lola Bogaert
ALLES MET ALLES (te gast)
Solidariteitskoor FRAPPANT
Academie Berchem @ café c o r s o
vr 2 20 uur
Van den vos die amoc maecte za 3 20 uur
di 13 20 uur
ma 19 20 uur
wo 21 20 uur
do 22 20 uur
vr 23 20 uur
zo 25 14 & 16 uur
ma 26 20 uur
Dimitri Leue
Academie Berchem @ café c o r s o
R&B/soul
Mondays @ café c o r s o
DE SITCOM/Het tweede seizoen
De Hoe
KLEUR | 2,5+
Esmé Bos & Bart Voet
Lanceringsavond seizoen 25 - 26 c o r s o
di 27 14.30 uur Als muren konden praten…
Manoesh
vr 30 20 uur
Adzɔvi za 31 20 uur
Audrey Ikirezi
zo 1 10 & 11.30 uur
ma 16 20 uur
do 19 18 & 20 uur
Krakot | 2+
Sien De Smet & Olympe Tits
Vroeg pieken
Mondays @ café c o r s o
Playa de las Americas
Maria en Gina @ Hof van even
Hou zeker corso.be in de gaten voor updates en nieuwe programmatie!
huiskunstenaar: Noura Marien
Noura Marien, huiskunstenaar van c o r s o, maakte deze illustratie tijdens een residentieweek met danseres Laura Daelemans en I SOLISTI in c o r s o. In het midden van dit magazine kan je deze illustratie in groot formaat bewonderen. TIP: gebruik hem als affiche om je muren mee op te fleuren of hang hem aan je raam.
c o r s o is vlot bereikbaar met trein, tram, bus, fiets en Velo. Kom je toch met de auto, hou dan rekening met de lage emissiezone en beperkte parkeergelegenheid.
In café c o r s o kan je gezellig iets komen drinken vanaf een uur vóór de voorstelling.
Tickets bestellen
Koop tickets online op onze website: www.corso.be. Bewaar al je tickets op één plek met de handige app van Ticketmatic.
In bib De Poort, Willem Van Laarstraat 15 te Berchem, kan je tickets kopen en printen. Betalen kan enkel met je bankkaart.
Jongeren (-26j) krijgen een korting van 4 euro op de standaardprijs. Kies de reductieprijs wanneer je online tickets bestelt of vraag ernaar aan de balie.
Met een flash!ticket kunnen jongeren (-26j) last minute én goedkoop naar een voorstelling in c o r s o! Een kwartier voor aanvang kunnen zij de laatste beschikbare plaatsen innemen voor maar 5 euro.
Middelbare scholieren kunnen ook voordelig naar een voorstelling. Voor maar 6 euro koop je 3 cultuurshockcheques op het secretariaat van je school.
Met danskijkers kan je drie avonden genieten van dansvoorstellingen mét nagesprek voor maar 33 euro (-26j: € 30). Een topformule voor al wie van dans houdt!
Heb jij recht op kansentarief? Voor wie het financieel moeilijk heeft, is er een sociaal tarief. Dan kost een ticket tussen 2 en 5 euro. Meer info op antwerpen.be/A-kaart.
Een cadeaubon van c o r s o is het perfecte geschenk voor elke cultuurliefhebber. Het bedrag kan je zelf kiezen.
Wij zijn telefonisch bereikbaar van maandag tot en met vrijdag, van 10 tot 12 en van 14 tot 16 uur.
D/2024/0306/64 | jaargang 3 | nummer 2 | voorjaar 2025
c o r s o magazine is een halfjaarlijkse uitgave van cultuurhuis c o r s o en verschijnt begin september en begin januari. Alle informatie in dit magazine geldt onder voorbehoud van eventuele wijzigingen. Hoewel dit magazine met de grootste zorg werd samengesteld, zijn fouten mogelijk. Voor updates en uitgebreide informatie: www.corso.be.
c o r s o | Driekoningenstraat 126 2600 Berchem | www.corso.be instagram.com/corso.be facebook.com/corso.be corso@antwerpen.be tel. 03 286 88 20
corso.be
c o l o f o n
medewerkers Anne Janssen (directeur), Jesse Vanhoeck, Khaoula Chichi, Priscilla Peeters (programmatie), Marianne Van Langendonck (zaalverhuur) Riene Van de brul (tickets en onthaal), Tyrone Onuwaje (cultuurnetwerker), Kris Willems, Arno Keteleer, Bart Van Dessel, Bram Van Duffel, Gerrit De Bremme, Gijs Moeyersons, Johan De Quick (techniek), Helin Gümüs, Katja Brits (communicatie & vormgeving), Maarten Jacobs (gebouwbeheer), Nadiia Popadiuk (logistiek), Veerle Sas (boekhouding)
Met heel veel dank aan onze enthousiaste vrijwilligers, leergierige stagiaires en ijverige jobstudenten!
