AAN HET WOORD
DONATEUR IN BEELD
HEATHER KURZBAUER DONEERDE 7 STRIJKSTOKKEN AAN HET NMF
Heather is docent aan de UvA, violiste bij Sinfonia Rotterdam en schrijft momenteel haar proefschrift waarin ze onderzoek doet naar arbeidsrecht voor freelancemusici.
Tekst: Wieke Ringeling Fotografie: Jeroen Dietz
‘Het geluid van een viool betoverde mij toen ik op jonge leeftijd door mijn ouders meegenomen werd naar een concert van het Cleveland Orchestra. We zaten op de eerste rij – de goedkoopste kaarten – en ik zag alleen maar de gepolijste schoenen van de eerste violen. Maar wat een geluid! Na een studie politicologie en kunstgeschiedenis aan Yale University mocht ik naar de Juilliard School of Music. Ik werd uitgenodigd om deel te nemen aan het Spoleto Festival dei Due Mondi in Italië. Vanaf daar ging ik Europa ontdekken, kwam in Amsterdam terecht en na een paar uitstapjes bij andere orkesten werd ik eerste violiste bij het toenmalige Radio Kamerorkest. Voor een violist is een goede strijkstok alles. Een strijkstok maakt het geluid en zet de toon. Een goede strijkstok wijst je de weg. Een stok is ook heel persoonlijk, het is echt zoeken naar de perfecte match. Hoe meer je oefent,
hoe meer je er als violist achter komt wat specifiek bij jou past. Het is daarom heel belangrijk om meerdere strijkstokken uit te proberen. Toen ik net begon bij het Radio Kamerorkest heb ik een aantal stokken aangeschaft. We leenden ook stokken aan elkaar uit en soms kochten we die ook van elkaar. Inmiddels heb ik dus wel wat exemplaren verzameld, maar veel daarvan gebruikte ik helemaal niet. Ontzettend zonde natuurlijk, want er moet juist mee gespeeld worden! Toen ik hoorde dat het Nationaal Muziekinstrumenten Fonds altijd behoefte heeft aan goede strijkstokken hoefde ik niet lang na te denken. Ik kende het NMF van mijn werk bij The Strad Magazine en veel van mijn muzikale vrienden hebben een instrument van het NMF in bruikleen. Het idee dat andere musici straks met mijn stokken spelen, vind ik echt fabulous!’
DONATEUR IN BEELD
Tekst: Jeannette Verleg
Fotografie: Jeroen Dietz
Annelies Visser en Ton Wagemakers namen het fonds op in hun testament en doneren periodiek
Annelies: ‘We komen allebei uit de museumwereld. Daar hebben we altijd veel te maken gehad met educatie. Ton als directeur van het Textielmuseum, waar hij jonge kunstenaars de kans gaf zich te ontwikkelen. Zelf was ik als voorzitter van het Jeugdfonds Sport & Cultuur Brabant betrokken bij kinderen die opgroeien in armoede. Ook zij moeten de kans kunnen krijgen zich te ontplooien. Toen we nadachten over onze nalatenschap kwamen we onder andere uit bij het Nationaal Muziekinstrumenten Fonds.’
Ton: ‘Ik kan me zo goed voorstellen dat jongeren die in aanraking komen met klassieke muziek daar echt betoverd door kunnen raken. Zelf had ik, in tegenstelling tot Annelies, geen kennis van klassieke muziek. Tot ik werd opgenomen in haar familie en ik een voor mij onbekende wereld binnenwandelde. Ik luisterde vol bewondering naar het pianospel van de moeder van Annelies. Ik leerde gaandeweg de kracht van muziek kennen.’
Annelies: ‘Met het fonds hebben we afgesproken ons vooral te richten op educatieprojecten. Naast een deel van onze nalatenschap schenken we ook periodiek. Bijzonder is dat het fonds ook samenwerkt met andere organisaties. Volgend jaar is in ons dorp een kamermuziekconcert, dat het fonds samen met Natuurmonumenten organiseert in het kader van het tweejaarlijkse Kamermuziekfestival van beide organisaties. Daar dragen we graag aan bij. Het is leuk om bij leven al betrokken te zijn. Daarbij zien we onze steun ook als eerbetoon aan mijn ouders, die ons de liefde voor muziek hebben bijgebracht.’
WE ZIEN ONZE STEUN OOK ALS EERBETOON AAN MIJN OUDERS’ ‘
DONATEUR IN BEELD
Tekst: Jeannette Verleg
Fotografie: Jeroen Dietz
Barbera Drion doneert haar tijd
‘Op de radio hoorde ik over de noodhulpactie Doorspelen van het Nationaal Muziekinstrumenten Fonds, waarbij instrumenten werden gezocht voor gevluchte Oekraïense musici. Ik vond het een mooie gedachte om mijn cello, die helaas al jaren onbespeeld in een hoek stond, deze bestemming te geven. Eenmaal op de site van het fonds stuitte ik op een vacature: redactiewerk voor de biografieën van instrumentenbouwers. In taal en muziek was ik altijd al geïnteresseerd, en nadat ik mijn carrière als fysiotherapeut beëindigd had, wilde ik iets nieuws in mezelf aanboren. Dus heb ik gereageerd. Tot mijn vreugde werd ik aangenomen en inmiddels doe ik dit werk alweer een jaar. Het is fantastisch leuk! Ik zet de puntjes op de i in de teksten van onze biograaf Jan Boekhout en zoek er beeld bij. Dat is soms flink speuren. Veel bouwers leefden eeuwen geleden, dus foto’s zijn er niet. Dat probeer ik dan op een creatieve manier op te lossen, zoals laatst bij de 18eeeuwse vioolbouwer Giovanni Celoniato. Uiteindelijk vond ik twee schilderijen uit die tijd van personen die Jan in zijn tekst had genoemd. En het Musée de la Musique in Parijs bleek nog een pochette, een miniviool, van Celoniato in de collectie te hebben. Daar was dan wél een foto van die we van het museum mochten gebruiken. Op die manier groeien mijn kennis en contacten. Wat ik hier verder zo leuk vind, zijn de collega’s. Iedereen is oprecht geïnteresseerd: in de donateurs, de muzikale talenten en in elkaar. Het voelt als één grote familie.’
OP DEZE MANIER GROEIEN MIJN KENNIS EN CONTACTEN’ ‘
ERWIN ALTEWISCHER DONEERDE EEN INSTRUMENT UIT EEN NALATENSCHAP
Tekst: Menno de Boer Fotografie: Jeroen Dietz
‘Ik ben op mijn zestiende begonnen met pianolessen bij Kees van der Ben. Hij doceerde aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag en gaf daarnaast privé pianoles. Het is alweer dertig jaar geleden dat ik in zijn herenhuis voor het eerst achter zijn vleugel van Steinway & Sons plaatsnam. Model B211, in hoogglanszwart, bouwjaar 1981. Vanwege een blessure kon ik een jaar niet spelen, maar behalve die periode ben ik altijd lessen bij Kees blijven volgen. Zelfs toen ik in Eindhoven woonde, ging ik regelmatig naar Den Haag om op zijn Steinway te oefenen. Op persoonlijk vlak konden we het heel goed met elkaar vinden, er ontstond een vriendschap. Vorig jaar is Kees op hoge leeftijd overleden. Ik was aanwezig op zijn uitvaart en heb toen ook pianogespeeld. Op dat moment wist ik nog niet dat hij de Steinway aan mij
had nagelaten. Toen ik dat hoorde, was ik echt ontroerd. Dat ik de vleugel aan het Nationaal Muziekinstrumenten Fonds heb gedoneerd, heeft te maken met mijn gehoorproblemen. Daardoor kunnen helaas ook pianoklanken op een onprettige manier resoneren. Ik zal dus niet meer zo snel achter die vleugel plaatsnemen. Maar zo’n mooi instrument is er om bespeeld te worden. Zo dacht Kees er ook over. Het NMF houdt mij goed op de hoogte van wat er met de vleugel gebeurt. Zo informeerden ze mij dat hij momenteel in een concertzaal in het oosten van het land staat. Laatst was de Steinway tijdens een radioconcert te horen. Het NMF had het instrument gereviseerd en van nieuwe snaren voorzien. Hij klonk beter dan ooit.’
DONATEUR IN BEELD
Tekst: Menno de Boer
Fotografie: Jeroen Dietz
Hans
Alders over
het eerbetoon aan zijn vrouw
‘Mijn vrouw was een heel slimme jurist. Ze was gespecialiseerd in bedrijfsovernames en vloog de hele wereld over. Ik was manager in de IT-sector en docent internationaal management. Op ons 65e gingen we beiden met pensioen. Omdat we geen kinderen hebben, gingen we nadenken over wat we met ons spaargeld zouden doen. Vanwege onze gezamenlijke liefde voor klassieke muziek besloten we het NMF financieel te steunen. Zo liet mijn vrouw in haar testament opnemen dat er na haar overlijden een geldbedrag zou vrijkomen voor het ondersteunen van veelbelovende jonge musici, bij voorkeur bespelers van snaarinstrumenten. Dat geld zou op verschillende manieren door het NMF kunnen worden ingezet, bijvoorbeeld door talenten een masterclass te laten volgen of in de vorm van een instrument. Vorig jaar juni is mijn vrouw overleden. We waren 55 jaar getrouwd en ik mis haar enorm. Ik probeer onze gezamenlijke interesses te continueren. Zo ga ik nog regelmatig met vrienden naar klassieke concerten. En het deed me echt goed toen het NMF contact met me opnam en voorstelde om het vrijgekomen geld te gebruiken voor de aankoop van een contrabas. Het gaat om een bijzonder exemplaar dat zo rond 1850 in Manchester door een bekende instrumentenmaker is gebouwd. Daarbij kreeg ik de vraag welke naam ik de contrabas wilde geven. Daar hoefde ik niet lang over na te denken: Theodora, de voornaam van mijn vrouw.’
VANWEGE ONZE GEZAMENLIJKE
LIEFDE VOOR MUZIEK BESLOTEN WE HET NMF TE STEUNEN
’
DONATEUR IN BEELD
Tekst: Wieke Ringeling
Fotografie: Jeroen Dietz
Sophie Rothe-Sodenkamp doneerde haar Amati-viool
‘Toen ik een jaar of tien was, kreeg ik een briefje mee naar huis over algemeen vormend muziekonderwijs. Ik had eerst geen interesse, maar mijn ouders zeiden:
‘‘Muziek hoort bij het leven.’’ Na een paar lessen vond ik het geweldig en het bleek dat ik muzikaal was. Na twee jaar bij de Amsterdamse muziekschool van Willem Gehrels mocht ik een instrument kiezen. Het werd viool. Mijn viooldocent Hetta Richter gaf me extra lessen en liet mij al snel overal spelen. Vioolspelen ging mij goed af. Dat zag Hetta ook en dankzij haar kon ik met een studiebeurs naar het Conservatorium van Amsterdam. In de orkestklas zat ik naast Bernard Haitink, die toen nog viool studeerde, aan de eerste lessenaar van de tweede violen. Ik wist meteen dat ik in een orkest wilde spelen. Na een proefspel nam Anton Kersjes mij aan als eerste violiste in het Kunstmaand Orkest. Het succesvolle gezelschap werd later het Amsterdams Philharmonisch Orkest en is nu het Nederlands Philharmonisch Orkest. Toon [Anton, red.], zijn vrouw Greet en ik musiceerden vaak samen. Na Greets overlijden schonk Toon mij een Amativiool. Daar heb ik dertig jaar op gespeeld. Sinds vier jaar speel ik altviool in het orkest van Toonkunst Bussum. Omdat ze maar één altviolist hadden, vroegen ze mij daar te komen spelen. Ik heb daardoor wel besloten de Amativiool over te dragen aan het Nationaal Muziekinstrumenten Fonds. Op mijn hoge leeftijd is viool en altviool studeren iets te veel van het goede. De Amati heeft een prachtige klank, strijkt makkelijk aan en is niet al te groot. Ik ben ervan overtuigd dat hij een mooie bestemming krijgt. Ik mis de Amati enorm, maar ik hoor nog altijd zijn prachtige klank. De wetenschap dat een muzikaal talent hem zal laten zingen, doet mij goed!’
DAT
EEN MUZIKAAL TALENT HEM ZAL LATEN ZINGEN, DOET
MIJ GOED!’
CAREL VAN DE GIESSEN DONEERDE ZIJN FORTEPIANO AAN HET NMF
Tekst: Menno de Boer Fotografie: Marjory Haringa
‘Mijn liefde voor de fortepiano is tijdens lange autoritten ontstaan. Begin jaren negentig verhuisden we naar een oude boerderij in de Achterhoek. Omdat mijn werk daar ver vandaan was, kocht ik cd’s met alle pianoconcerten van Mozart uitgevoerd op fortepiano, voor onderweg. Dat instrument klinkt echt heel anders dan een gewone piano. Heel karakteristiek. Zelf speel ik sinds mijn twaalfde piano. Later ook klavecimbel en fortepiano. Want als je graag naar muziek luistert, wil je die ook zelf kunnen uitvoeren. Ik hoorde van een Duitse firma die kopieën van antieke instrumenten maakt. Daar kocht ik, na een middagje spelen op verschillende instrumenten, een kopie van een Dulcken-fortepiano. Toen ik na mijn pensionering in enkele ensembles ging spelen, was dat alleen op klavecimbel en piano.
We hadden genoeg ruimte voor die drie toetsinstrumenten en een fortepiano is mooi om te zien, maar daar heb je een instrument natuurlijk niet voor. Samen met mijn vrouw heb ik toen besloten hem aan het Nationaal Muziekinstrumenten Fonds te schenken. Niet lang daarna kwam er op voordracht van het NMF een Canadese jongeman bij ons op bezoek. Hij had in Nederland zijn fortepianostudie afgerond en heeft hier de hele avond gespeeld. Hij was erg enthousiast en zou het instrument graag in bruikleen krijgen. Mijn fortepiano is dus in goede handen gekomen. Een prettig idee.’
DONATEUR IN BEELD
Tekst: Menno de Boer
Fotografie: Jeroen Dietz
Dees Nijpels over de cello van zijn moeder
‘Mijn moeder, Brigitte de Groot, kwam uit een muzikale familie. Haar vader was concertpianist en dirigent. Er is een zwart-witfoto van mijn moeder als klein meisje samen met haar vijf broers en zussen. Allemaal hebben ze een muziekinstrument in de hand. Mijn moeder begon op 9-jarige leeftijd met cellolessen en voltooide cum laude het Sweelinck Conservatorium in Amsterdam. Rond die tijd kocht ze een cello, een Engels exemplaar uit 1830. Het is een cello met een karakteristiek geluid. Dat geluid heb ik in mijn jeugd dagelijks gehoord. Mijn moeder is haar hele leven beroepscelliste geweest, onder andere bij Het Zeeuws Orkest. Ook is haar cellospel te horen op het album XXL van Bløf. Mijn moeder was een prachtig mens. Het was een enorme klap toen ze in 2013 ernstig ziek werd en datzelfde jaar overleed. Ze was nog maar 55. Ik heb haar cello geërfd. Ik speel zelf geen instrument, maar toen ik over het NMF hoorde, wist ik meteen wat me te doen stond. Nadat twee jonge talenten de cello een tijdje in bruikleen hebben gehad, is nu Mare Keja aan de beurt. Ze is nog maar 18 jaar en gaat later dit jaar naar een prestigieus conservatorium in Madrid. Onlangs ben ik naar een concert gegaan van het Drents Symfonie Orkest, waar Mare soleerde. Na afloop vertelde ze hoe blij ze is met de cello, over de mooie klanken van het instrument en dat ze nu opeens dingen kan spelen die haar vorig jaar nog niet lukten. Nu ik dit vertel, krijg ik weer kippenvel.’
HET IS EEN CELLO MET EEN KARAKTERISTIEK
GELUID, DAT IK IN MIJN
JEUGD DAGELIJKS HOORDE’
DONATEUR IN BEELD
Tekst: Menno de Boer
Fotografie: Jeroen Dietz
Nynke Haardt-Bloys
van Treslong is al elf jaar donateur
‘Mijn moeder nam mij elf jaar geleden mee naar een door het NMF georganiseerd concert, waar jonge talenten gepassioneerd optraden. Ik vond dat zo ongelooflijk leuk dat ik ter plekke besloot om ook donateur te worden. Sindsdien ga ik regelmatig naar presentatieconcerten van het NMF, die altijd op bijzonder mooie locaties plaatsvinden. Mijn zoon van 19 en dochter van 17 gaan vaak mee. Zij spelen allebei piano en zijn daardoor klassieke muziek meer gaan waarderen. Dat pianospelen doen ze niet op een podium hoor, maar voor zichzelf. En hoewel we hier thuis een piano hebben waar ze regelmatig op oefenen en ik ze weleens probeer te verleiden om voor mij te spelen, zit een privéconcert er helaas niet in. Ondertussen is het wel zo dat als mijn dochter in een treinstation een piano ziet staan ze er even op gaat spelen. Het liefst zou ze thuis een vleugel hebben. Dat komt denk ik omdat we regelmatig naar pianoconcerten in het Concertgebouw gaan. Hopelijk zorgt het enthousiasme dat mijn zoon en dochter voor klassieke muziek hebben ervoor dat zij straks ook donateur van het NMF worden. Mijn ouders hebben mij altijd gestimuleerd om aan belangrijke doelen bij te dragen. Thuis proberen wij onze kinderen ook te betrekken bij wat wij als familie willen ondersteunen. Daarbij blijft het NMF steevast op ons lijstje staan. Het blijft een mooi idee dat dit fonds jonge, talentvolle musici in staat stelt om op historische, bijzondere en waardevolle muziekinstrumenten te spelen.’
WE BETREKKEN ONZE KINDEREN BIJ WELKE DOELEN WE ALS FAMILIE
GERLOF VISSER DONEERT PERIODIEK
‘Wow. Terwijl ik mij zorgen zit te maken over dat ik dit jaar veertig word, blijk ik op deze leeftijd toch de jongste periodieke schenker van het Nationaal Muziekinstrumenten Fonds te zijn. Dat ik donateur ben geworden, is met name aan mijn vrouw te danken. Zij heeft mij aangemoedigd om een deel van mijn inkomen aan goede doelen te schenken. In de gelovige familie waarin zij opgroeide, was het gebruikelijk om tien procent van het inkomen hiervoor opzij te leggen. Dat inspireerde mij. Eerlijk gezegd had ik tot voor kort nog nooit van het NMF gehoord. Ik kwam het fonds tegen toen ik op zoek ging naar nieuwe goede doelen. Elke vijf jaar kijk ik namelijk of de organisaties die ik steun nog wel
aansluiten bij wat ik belangrijk vind. Het NMF leek me direct een goede optie, ik houd namelijk erg van klassieke muziek. Voordat ik donateur werd, wilde ik wel eerst wat meer over het NMF weten. Ik besloot het jaarverslag te lezen en kreeg daar meteen een heel goed gevoel bij. Daar komt nog bij dat ik als kind pianoles heb gehad en we overwegen een piano aan te schaffen. Dat lijkt ons ook leuk voor ons vijfjarige dochtertje. Ik ben blij dat ik nu van het bestaan van dit mooie fonds afweet. Gevoelsmatig past het goed bij mij. Ik ga het NMF zeker ook onder de aandacht brengen bij vrienden. Dus wie weet: misschien ben ik binnenkort niet meer de jongste donateur.’
Tekst: Menno de Boer Fotografie: Jeroen Dietz
donateurs over het NMF
TOEN IK MET PENSIOEN GING,
HEB IK COLLEGA’S EEN
GELDBEDRAG GEVRAAGD EN DAT
GEDONEERD AAN HET NMF.
ALLE STEUN HELPT HET FONDS
ZIJN DOELEN TE BEREIKEN.’
‘
Een fortepiano is mooi om te zien, maar daar heb je een instrument natuurlijk niet voor. Ik heb besloten hem aan het Nationaal Muziekinstrumenten Fonds te schenken. Een pianist kwam bij ons op bezoek en heeft hier een hele avond gespeeld; hij was erg enthousiast. Mijn fortepiano is in goede handen gekomen. Dat is een prettig idee.’
‘
Na afloop van een concert las ik een brochure over het Nationaal Muziekinstrumenten Fonds. Geweldig vond ik het, ik besloot ter plekke donateur te worden.
Daarna werd mijn relatie met het NMF steeds hechter.
Vandaar dat ik het fonds ook in mijn testament heb opgenomen.’
Ik weet al jaren van het bestaan van het Nationaal Muziekinstrumenten Fonds en had dan ook geen enkele moeite het bestuur van mijn bedrijf te overtuigen van het verstrekken van een eenmalige donatie. Mijn complimenten voor het uitstekende en informatieve magazine. Het geeft een prima beeld van uw organisatie en activiteiten.’
EEN EERSTE DONATIE AAN
HET NMF, VOOR EEN HEEL
SPECIFIEK EN DANKBAAR DOEL
– WAT GEEFT ME DÁT EEN FIJN GEVOEL!’
‘ Muziek biedt vreugde in mijn leven. In mijn studentenkoor en -orkest ben ik in contact gekomen met klassieke muziek. Het is geweldig om met een gezelschap op te gaan in de muziek en samen iets moois te creëren. Voor instrumentalisten is het vaak lastig om aan een (goed) instrument te komen. Laten we proberen om hier een barrière weg te nemen. Ter gelegenheid van mijn verjaardag heb ik daarom geld opgehaald voor de musici van het NMF.’
‘
MUZIEK IS EEN BELANGRIJK
DEEL VAN MIJN LEVEN. DEGENEN
DIE MUZIEK LATEN KLINKEN, VERDIENEN HET OM GESTEUND
TE WORDEN.’
DONATEUR IN BEELD
Tekst: Menno de Boer
Fotografie: Jeroen Dietz
WILLEMIEN DE VLIEGER-MOLL
‘Hier in Den Haag heb ik zo’n tien jaar geleden samen met vier musea en het Haags Gemeentearchief een grote overzichtstentoonstelling over Isaac Israels georganiseerd. Ik heb toen ook een boek over de schilder en zijn oeuvre geschreven. Zowel de tentoonstelling als het boek waren een succes. Sindsdien doe ik kunsthistorisch onderzoek en schrijf ik boeken. Naast beeldende kunst houd ik veel van klassieke muziek. In de Nieuwe Kerk in Den Haag zijn er regelmatig concerten van het Ciconia Consort, waar ook musici spelen die een instrument van het Nationaal Muziekinstrumenten
Fonds in bruikleen hebben. Een deel van de kaarten gaat naar mensen die het financieel moeilijk hebben en die anders niet zo snel naar een klassiek orkest komen luisteren. Dat vind ik mooi, want klassieke muziek is er voor iedereen. Tot vijf jaar terug had ik nog nooit van het fonds gehoord. Het begon met een folder.
Toen ik las wat het NMF allemaal doet, besloot ik meteen periodiek te doneren. Niet lang daarna kwam ik erachter dat mijn buurvrouw, Leontien Kröner, toevallig bij het NMF freelancet. Bij haar gaf ik aan dat ik naast een periodieke donatie graag een bijdrage zou doen om de musici ook op een ander vlak te ondersteunen, bijvoorbeeld voor professionele fotografie. Daarmee kunnen musici zich goed presenteren en dat is natuurlijk ontzettend belangrijk. Ik vind het mooi dat zij op deze manier worden geholpen. De uiteindelijke foto’s kunnen zowel de musici als het NMF gebruiken.’
WILLEMIEN DE VLIEGERMOLL DONEERT AAN HET
NMF TEN BEHOEVE VAN FOTOGRAFIE
GERT SNIJDER OVER DE NALATENSCHAP
VAN ZIJN ECHTGENOOT HANS ZOMER
DONATEUR IN BEELD
Tekst: Wieke Ringeling
Fotografie: Jeroen Dietz
GERT SNIJDER
‘Dit schilderij heb ik ooit van Hans (bas-bariton- en oratoriumzanger Hans Zomer, red.) gemaakt. Al lang geleden hoor, toen was hij nog niet grijs, haha. Hij is altijd heel blij geweest met het schilderij omdat hij zichzelf er echt in herkende. Toen ik Hans ongeveer zestig jaar geleden leerde kennen, was hij nog geen zanger. Hij had allerlei baantjes, maar had zijn passie nog niet gevonden. Tot hij op een dag ineens de kamer binnenliep en zei: Ik weet het, ik word zanger. Hij nam zanglessen, rolde al snel het wereldje in en een prachtige carrière volgde. Hans kreeg van huis uit klassieke muziek met de paplepel ingegoten. Bij mij thuis was dat anders, ik heb het echt door Hans leren kennen. Klassieke muziek is onze gezamenlijke liefde geworden. Er was altijd muziek bij ons thuis, de platenspeler stond aan of we luisterden naar de radio en deden een wedstrijdje ‘‘componisten raden’’. Ook organiseerde Hans graag concerten bij ons thuis om jonge talentvolle musici een podium te bieden. We nodigden dan vrienden en kennissen uit en na afloop vroegen we iedereen te doneren. Hans vond het standaard te weinig en deed er dan nog iets extra’s in. Dat was Hans ten voeten uit, hij was ontzettend beminnelijk. Hij vond het heel belangrijk om jonge talenten een kans te geven zich te ontwikkelen. De keuze om een bedrag na te laten aan het Nationaal Muziekinstrumenten Fonds was voor hem dan ook evident. Vorig jaar is Hans overleden en dankzij zijn nalatenschap heeft het NMF een bijzondere Guadagnini-viool kunnen aankopen voor Carla Leurs. Ter nagedachtenis aan Hans noemen ze die de Zomer-viool. Mooi hè?’
Lees meer over nalaten op pagina 74.
DIGNA SCHADE VAN WESTRUM HEEFT HET NMF IN HAAR TESTAMENT OPGENOMEN
Tekst: Menno de Boer Fotografie: Jeroen Dietz
‘Ik heb het geluk gehad dat er thuis veel aandacht was voor klassieke muziek. Mijn vader was kerkorganist en we hadden een vleugel waar ik vanaf mijn vierde les op kreeg. Ik ben altijd van muziek blijven genieten. Na afloop van een concert in 2005 las ik een folder over het Nationaal Muziekinstrumenten Fonds. Geweldig vond ik het, ik besloot ter plekke om donateur te worden. Niet lang daarna was ik aanwezig bij het Internationaal Kamermuziekfestival Utrecht waar tijdens het voorstelrondje een jonge vrouw vertelde dat ze bij het NMF werkte. Dat was Manon Veenendaal, de huidige directeur. Toen ik aan de beurt was, stelde ik me voor als donateur van het NMF. Het ijs was meteen gebroken. Daarna werd mijn relatie met het NMF steeds hechter.
Als vrijwilliger was ik gastvrouw tijdens diverse huisconcerten en tot de pandemie was ik kind aan huis in het pand van het NMF. Ik heb zelfs het archief op zolder opgeruimd. Ik liep dan regelmatig naar beneden en riep: “Kijk eens wat voor moois ik nu weer heb gevonden!” Ik overdrijf dus niet als ik zeg dat het NMF echt als familie voelt. Vandaar dat ik het fonds ook in mijn testament heb opgenomen. Samen met twee andere goede doelen die ik ook een warm hart toedraag: Museum Catharijneconvent in Utrecht en Erfgoedvereniging Heemschut in Amsterdam. Ik benadruk altijd dat het belangrijk is om goede doelen in je testament op te nemen. Zo weet je zeker dat er iets met je nalatenschap gebeurt waar je helemaal achter staat.’
DONATEUR IN BEELD
Tekst: Menno de Boer
Fotografie: Jeroen Dietz
SOPHIE STEIJNS
‘Tijdens het studeren heb ik veel naar klassieke muziek geluisterd. Naar de cellosuites van Bach bijvoorbeeld. Die zijn lekker rustig. Daar heb ik veel aan gehad, vooral als er een tentamen aankwam en de stress toenam. Vorig jaar zomer ben ik afgestudeerd en daarna vond ik al snel werk in het vermogensbeheer. Dat was ook het moment dat ik besloot enkele goede doelen te gaan steunen. Niet zozeer de bekende, grote organisaties, maar iets wat echt dicht bij mijn hart ligt. Op goededoelen.nl ben ik gaan zoeken op “klassieke muziek” en toen kwam ik al snel het Nationaal Muziekinstrumenten Fonds tegen. Ik had er nog nooit van gehoord, maar vond het meteen een mooi idee dat het een fonds is dat muzikaal talent van de juiste instrumenten voorziet en ze zo aanmoedigt zich verder te ontwikkelen. Ik ga graag naar klassieke concerten en vooral ook opera’s. Ik merk dat ze daar steeds meer aandacht hebben voor een wat jonger publiek en dat zie je ook duidelijk in hun marketing terug. Meestal ga ik samen met mijn broertje, die vier jaar jonger is dan ik. Het grappige is dat hij nu ook regelmatig tips voor mij heeft. Hij luistert vaak via Spotify naar klassieke muziek. En laatst had hij van de oma van een vriend haar klassieke lp-collectie gekregen, met echte pareltjes ertussen. Er valt nog zoveel voor ons te ontdekken. Daarbij voelt het goed om een bijdrage te leveren aan een fonds dat de instrumenten beschikbaar stelt die nodig zijn voor die mooie muziek.’
SOPHIE STEIJNS IS DE JONGSTE PERIODIEKE
SCHENKER VAN HET NMF
DONATEUR IN BEELD
Tekst: Menno de Boer
Fotografie: Jeroen Dietz
PAUL OTTEN
‘Mijn moeder speelde cello. Niet als professioneel musicus hoor, maar ze zat wel in orkesten en trad regelmatig op. Haar drie zussen speelden ook: dwarsfluit, viool en piano. Ze maakten vaak samen muziek. Mooie herinneringen zijn dat. Dat muzikale hadden ze van hun grootmoeder, die viool speelde. De vader van die grootmoeder was trouwens kunstschilder Menso Kamerlingh Onnes. Een artistieke familie dus. In de memoires van de grootmoeder van mijn moeder is te lezen dat ze meerdere keren samen met Albert Einstein en Paul Ehrenfest viool heeft gespeeld. Die waren toen op bezoek bij haar oom: Heike Kamerlingh Onnes, de natuurkundige die de Nobelprijs heeft gewonnen. Dat vind ik een mooie anekdote. Mijn moeder heeft die cello jarenlang gehad. Die was hier en daar al wat afgebladderd en niet bijzonder genoeg om aan het NMF te schenken. Maar ze liet wel een legaat aan het NMF na. Een flink bedrag. Toen ik werd gebeld met de vraag wat ik ervan vond dat het geld zou worden aangewend voor de aankoop van een strijkstok, was ik in eerste instantie een beetje verbaasd. Ik had verwacht dat het bedrag toch wel hoog genoeg zou zijn om er een volledig instrument van te kopen. Maar toen ik hoorde dat het om een uniek exemplaar van meer dan twee eeuwen oud ging en dat de bekende violiste Maria Milstein die in bruikleen zou krijgen, wist ik meteen dat mijn moeder daar ook heel blij mee zou zijn geweest.’ Lees meer over nalaten op pagina 74.
PAUL OTTEN OVER HET LEGAAT VAN ZIJN MOEDER
JAAP SCHÜNGEL DONEERT PERIODIEK EEN BEDRAG VIA EEN SCHENKINGSOVEREENKOMST
Tekst: Menno de Boer Fotografie: Marjory Haringa
‘Vroeger, in de tijd van Cliff Richard, heb ik een aantal jaren gitaar gespeeld. Ook heb ik ooit een jaar pianoles gehad, maar daar bleef het bij. Ik ben toch meer een luisteraar. En hoewel ik Barbra Streisand geweldig vind en in 1964 in het publiek stond bij het optreden van The Beatles in Blokker heb ik nu meer dan genoeg aan klassieke muziek. Zakelijk ging het voorspoedig en ik vind dat je daar dan van mag genieten en dat je anderen daarin moet laten meedelen. Zo sponsorde ik in de jaren negentig onder meer de Zomeropera, jaarlijks op meerdere zwoele zomeravonden, in een grote tuin in Hilversum. Fantastisch! In 2007, twee jaar nadat ik mijn bedrijf had verkocht, besloot ik periodiek een bedrag aan het NMF te gaan schenken. En dat doe ik nog steeds. Als frequent concertbezoeker doet het mij veel plezier als ik hoor dat iemand
in het orkest op een instrument van het fonds speelt. Ook voelt het goed dat de voorraad hoogwaardige instrumenten straks weer wordt doorgegeven aan volgende muzikanten en dat ook zij op die manier worden uitgedaagd om nog beter te spelen. Zo draag je bij aan iets wat ook in de toekomst blijft. Als donateur kom ik weleens op het kantoor van het NMF, bijvoorbeeld als er een concert wordt gegeven. Het valt me dan elke keer weer op hoe leuk en intiem het daar is. Ze doen er met die kleine club alles aan om het allemaal in goede banen te leiden. En als ik dan in het jaarlijkse NMF Magazine lees naar welke muzikanten er weer allemaal mooie instrumenten zijn gegaan, dan geeft mij dat een bijzonder goed gevoel.’
DONATEUR IN BEELD
Tekst: Jeannette Verleg
Fotografie: Jeroen Dietz
Bas Aalders doneert jaarlijks een bedrag
‘Na het overlijden van mijn vrouw, in 2020, begon ik met het luisteren naar klassieke muziek. In een kerkje bij mij in het dorp organiseert een lokale stichting regelmatig kamermuziekconcerten. Ik ging er een keer naartoe en vanaf dat moment heb ik me in klassieke muziek ondergedompeld. Het brengt me zo ontzettend veel! Schoonheid, verdieping, verbinding. De concerten inspireren mij ook om te dichten. Soms word ik de ochtend erna wakker en dan móét ik schrijven. Omdat ik het erg belangrijk vind dat mensen muziek kunnen beoefenen en anderen daarvan kunnen genieten, doneer ik aan het Nationaal Muziekinstrumenten Fonds. Een van de aanleidingen daarvoor was een kamermuziekfestival in Jachtslot Mookerheide, georganiseerd door het fonds en Natuurmonumenten. De optredens inspireerden me enorm. Het was mooi om te horen over het belang van een instrument voor een muzikaal talent, tot de strijkstok aan toe. Een andere reden was harpiste Ekaterina Levental, die een harp van het fonds in bruikleen heeft. Ze vertelt haar verhalen met haar muziek zo ontzettend prachtig en doorleefd. Ik ben al bij veertien van haar optredens geweest, waarvan ik er één zelf had georganiseerd. Het is waardevol dat het fonds mensen de kans geeft kostbare instrumenten te bespelen. Want wat is de waarde van een instrument als het niet wordt gebruikt? Elk jaar wordt mijn bedrag overgemaakt op een datum met een speciale betekenis: de trouwdag van mijn vrouw en mij.’
IK DONEER JAARLIJKS OP EEN SPECIALE DATUM’ ‘
DONATEUR IN BEELD
Tekst: Jeannette Verleg
Fotografie: Jeroen Dietz
Mariet Bogaerts-Tholen doneerde haar
Bösendorfer-vleugel
‘Muziek is de rode draad in mijn leven. Ik kom uit een gezin van zeven kinderen. Mijn ouders deden er alles aan om ons allemaal naar muziekles te laten gaan.
Zelf wilde ik eigenlijk op vioolles, maar omdat mijn zussen net waren gestopt met pianospelen, leek het mijn vader een beter idee daarmee te beginnen. Ik heb op de opening van de allereerste muziekschool van Nederland, in Geleen, gespeeld. Daarna mocht ik naar het conservatorium. Toch wilde ik liever medicijnen studeren en tropenarts worden. Later werd dat rechten en werkte ik als advocaat op ons eigen advocatenkantoor. De laatste dertien jaar was ik rechter, een heel mooi vak. Muziek bleef belangrijk en ik ben altijd blijven spelen. Van een bekende pianiste, Cecile de Grijs, heb ik meer dan dertig jaar les gehad. Ik ging er zó graag naartoe. Omdat mijn man en ik waren gegrepen door de warme, unieke klank van een Bösendorfer zijn we er een in Wenen gaan uitzoeken. Van dat prachtige instrument heb ik zoveel plezier gehad. De laatste jaren kon ik er door reuma niet meer op spelen. Dus heb ik hem gedoneerd aan het Nationaal Muziekinstrumenten Fonds. Het instrument heeft een mooie bestemming gekregen. Stichting Strijkkwartetten Ommen e.o. gebruikt de vleugel voor kamermuziekconcerten. Nu kunnen meerdere mensen de Bösendorfer bespelen. Ik ben daar heel gelukkig mee. En ik weet zeker dat mijn man, die vijf jaar geleden is overleden, het met me eens zou zijn.’
‘
IK HOUD HEEL ERG VAN DE WARME KLANK VAN DEZE VLEUGEL’
