Karol Lipiński Works for Violin & Piano

© Copyright by Narodowe Centrum Kultury 2011 DUX 0878 Nagranie zrealizowano w Studio koncertowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego w Warszawie, w listopadzie 2011 roku.

Recorded at the Witold Lutosławski Polish Radio Concert Studio, November 2011.

MAŁGORZATA POLAŃSKA

Reżyser nagrania | Recording supervision

DOROTA TARNOWSKA-ANTOSIK

Montaż cyfrowy, mastering | Sound engineering, mastering

AGNIESZKA ZAKRZEWSKA Projekt graficzny | Design

RAFAŁ DYMERSKI Skład | Page layout

DUX Recording Producers, Morskie Oko 2, 02-511 Warsaw, Poland e-mail: dux@dux.pl

Karol Lipiński

(1790-1861) Works for Violin & Piano | Utwory na skrzypce i fortepian Morceaux de salon pour violin avec accompagnement de piano arrangés sur des motifs de G. Rossini (Mainz, 1842) Trois Caprices pour violin solo op. 29 Fantasia and Variations on Sonnambula by Bellini, for violin & accompaniment, Op. 23 Trois Mélodies Italiennes de l’Opera Parisina par Vincenzo Bellini pour violin avec accompagnement de piano (Dresden, s.d.)

Bartek Nizioł – skrzypce | violin Paweł Andrzej Mazurkiewicz – fortepian | piano

O działalności artystycznej polskiego kompozytora Karola Lipińskiego (1790-1861) mówi się przede wszystkim w aspekcie wykonawczym. Wysoko oceniany walor od-twórczości i interpretacji dzieł innych twórców nie był jednak jedynym atutem kompozytora. Poza doskonałą techniką, rzetelną pracą interpretacyjną miał na swoim koncie również osiągnięcia pedagogiczne, a także, last but not least, własne kompozycje. Warto przybliżyć dzisiejszym słuchaczom tę nieco zapomnianą, lecz niezwykle dla kultury zasłużoną sylwetkę artysty.

Karol Lipiński przyszedł na świat w epoce wielkich wirtuozów i odnalazł w niej swoje miejsce, wnosząc wkład do światowej wiolinistyki i umacniając w niej tradycję polską, której doskonałym kontynuatorem stanie się później Henryk Wieniawski. Pochodził z muzykalnej rodziny, a jego jedynym nauczycielem muzyki był ojciec, artysta zatrudniony na stanowisku dyrektora kapeli instrumentalnej i nauczyciela przy dworze Potockich w Radzyniu Podlaskim. Jego syn bardzo prędko opanował podstawy gry i wykazywał wybitne zdolności wykonawcze, zarówno w grze na skrzypcach, jak i na wiolonczeli, która stała się przez pewien czas jego głównym instrumentem. Powrócił jednak do skrzypiec, adaptując pewne elementy z techniki wiolonczelowej na skrzypce (m.in. intensywną wibrację, z której był znany). Atmosfera dworu Potockich sprzyjała nauce i inspirowała,

Karol i jego bracia mogli grać, występować, słuchać dobrych wykonań i ciekawych interpretacji, uczyć się języków obcych i poznawać malarstwo.

A przy tym mieli też możliwość korzystać z tego, co ofiarowało życie na prowincji – z piękna natury, bogactwa pieśni ludowych (ich echa odnajdziemy w przyszłej twórczości kompozytora), obserwować ciężką pracę ludzi roli i lasu. Ta sielanka skończyła się w pewnym momencie i młody Karol udał się wraz z rodzicami do Lwowa. Okazało się to krokiem szczęśliwym w rodzącej się karierze kompozytora. Lwów był wówczas ośrodkiem życia muzycznego, skupiającym wybitnych artystów.

Lipiński mógł zetknąć się tam z europejskim prądami w sztuce, posłuchać doskonałych wykonań, spotkać mistrza… I tak się też stało, za sprawą wiolonczelisty i kompozytora, Ferdynanda Krernesa, Lipiński szerzej zaznajomił się z muzyką kameralną i przedstawił światu swoje pierwsze kompozycje. Odtąd będzie tworzył wiele, głównie z myślą o sobie jako wykonawcy. Niezwykła biegłość techniczna połączyła się u niego z rzetelnością wykonania i klarownością gry. Cenił sobie szczególnie wierne interpretacje, próbując już wtedy zbliżyć się do ideału grania w stylu epoki, postulatu teraz jak najbardziej oczywistego, lecz wtedy wcale nie popularnego. Wiele studiował i grywał muzyki J.S. Bacha, co było doskonałą szkołą dyscypliny kompozytorskiej i wykonawczej, szczególnie istot4

nej w świecie, który oszalał zupełnie na punkcie „boskich”, czy też „diabelskich” artystów, sprzedającym publiczności głównie sprawność techniczną w formie nieraz zbliżonej do popisów cyrkowych.

Dla Lipińskiego zawsze najważniejsza pozostała wierność intencjom kompozytora, doskonała precyzja i niezwykła czystość intonacji, która stała się jego cechą rozpoznawczą. Wirtuozeria pozostawała na usługach sztuki, nigdy odwrotnie.

We Lwowie Lipiński stopniowo wspinał się na szczeble kariery, po dwóch latach na posadzie koncertmistrza został mianowany dyrektorem orkiestry. Niedługi czas później stał się członkiem osiemnastoosobowej kapeli przy lwowskim teatrze.

Być może od tego momentu rozpoczął się romans Lipińskiego z muzyką operową. Sam skomponował również kilka kompozycji, które jednak ze względu na niewielkie rozmiary i ograniczoną formę, bardziej zbliżone są do prostych wodewili. Najdłużej utrzymywała się na scenie komedio-opera Kłótnia przez zakład wystawiona pierwszy raz w 1814 roku.

Pewien niedostatek wyczucia dramatycznego i brak rozmachu, tak charakterystycznego dla wielkich oper włoskich, rekompensował Lipiński w swych dziełach scenicznych niezwykle ciekawą melodyką i śpiewnością, w której pobrzmiewały echa zasłyszanych w dzieciństwie pieśni. Śpiewność była kategorią estetyczną niezwykle istotną dla kompozytora, jego skrzypce stworzone były, żeby

śpiewać. Stąd też spora ilość transkrypcji arii operowych i innych utworów wokalnych na ten instrument, z których kilka mogą Państwo wysłuchać na naszej płycie. Szczególne uznanie odnalazła u Lipińskiego opera włoska, gdzie zdecydowanie mniejszy akcent położono na walor dramatyczny dzieła, dowartościowując za to piękno kantyleny.

Wyrazem zachwytu Lipińskiego stały się właśnie m.in. transkrypcje ze słynnej opery Lunatyczka oraz mniej znanej Parisina, a także wariacje na motywach zaczerpniętych z Rossiniego.

Tymczasem we Lwowie kariera Lipińskiego rozkwitała. Kompozytor rozpoczął zatem przygotowania do artystycznych podróży, niezbędnych w uzupełnieniu edukacji. Nie licząc wczesnej nauki u ojca, był samoukiem, potrzebował więc kontaktu i inspiracji od przodujących artystów Europy.

I rzeczywiście, w Warszawie miał okazję zetknąć się z muzycznym światem stolicy, reprezentowanym przez środowisko Józefa Elsnera. W Wiedniu zaś spotkał się z wybitnym skrzypkiem, Louisem Spohrem. Najbardziej jednak znaczącym okazał się kontakt z Niccolò Paganinim, którego Lipiński poznał w Padwie. Spotkanie to naznaczyło w dużym stopniu artystyczną drogę kompozytora, który pozostał pod ogromnym wrażeniem wielkiego wirtuoza. Według świadectw epoki Lipiński przyswoił sobie cały repertuar technicznych wynalazków Włocha, używał ich jednak inaczej, mniej 5

popisowo, zawsze podporządkowując je nadrzędnej idei interpretacji, niekiedy w jej imię nawet rezygnując z popisu. Paganiniemu poświęcił swoje pierwsze Kaprysy op. 10, wzorowane na słynnych utworach włoskiego mistrza skrzypiec. Jednak ta znajomość położyła się cieniem na dalszym życiu artystycznym Lipińskiego: odtąd już często zestawiano razem ich nazwiska, porównywano, czyniono zakłady, który jest lepszy. Niezależnie od tego, jaka była odpowiedź, Lipiński jako artysta żył niejako w funkcji Paganiniego, a wyabstrahowany element wirtuozowski z jego gry, który dla Lipińskiego nigdy nie był celem samym w sobie, zestawiano z legendarnie diaboliczną techniką Włocha.

Obaj różnili się diametralnie i to odnajdywało odbicie w ich muzyce. Paganini był duchem niespokojnym, ryzykanckim, o duszy aktora i gorącym temperamencie, nie zawsze dbał o szczegóły i nieraz poświęcał czystość intonacji dla szczególnych efektów. Lipiński był zaś rzetelnym perfekcjonistą, nie miał temperamentu scenicznego, więc jego muzyka zdawała się nieraz być mniej efektowna, bardziej zwyczajna, chociaż dopracowana w szczególe i krystalicznie czysta.

Gdy Lipiński powrócił do Lwowa, jego sława była już ugruntowana. Nie zabawił tam długo, niebawem rozpoczął podróże koncertowe, w trakcie których odwiedził m.in. Berlin i Kijów, poznał wielu wybitnych muzyków, w tym Fryderyka Cho-

pina i Roberta Schumanna. Komponował wciąż repertuar na swoje występy, z tego, mniej więcej, okresu pochodzą również przedstawione na niniejszej płycie kolejne Kaprysy op. 29, niezwykle brawurowe i błyskotliwe utwory. Wariacyjno-ornamentacyjne opracowanie tematów stawia nawet dzisiaj niezwykle wysoko poprzeczkę współczesnemu wykonawcy tych utworów.

W 1829 roku znów nastąpiło, tym razem w Warszawie, kolejne spotkanie z Paganinim. Poruszone audytorium stolicy uświadomiło sobie wówczas, jakiej rangi muzykiem i artystą jest ich Lipiński.

Przylgnęło do niego nawet miano „drugiego Paganiniego”, co z pewnością musiało nieco frustrować kompozytora. Wielki Włoch, zapytany, kto jest pierwszym skrzypkiem w Europie, odpowiedział: „pierwszym – nie wiem, ale drugim z pewnością Lipiński.” Pogodzić się, że jest tym „drugim”, z pewnością nie było łatwe, nawet dla tak dojrzałego wewnętrznie i skromnego człowieka, jakim był polski artysta.

Ukoronowaniem pracy kompozytorskiej i wykonawczej był dla Lipińskiego pobyt w Dreźnie, gdzie w wieku 50 lat przyjął posadę kapelmistrza królewskiego. Zdrowie i siły nie pozwalały już na dalekie podróże koncertowe, a dojrzałość wizji artystycznej doskonale mogła się realizować w prowadzeniu świetnej orkiestry. Doceniono też jego zdolność do współpracy z zespołem i pedago6

giczne zdolności kompozytora. Te ostatnie doszły do głosu w szczególny sposób już u schyłku życia.

Gdy Lipiński osiadł na zasłużony odpoczynek w rodzinnym majątku w Urłowie, założył szkołę muzyczną dla zdolnych dzieci chłopskich. Tym gestem, w który włożył sporo wysiłku i entuzjazmu, próbował podzielić się z ubogimi talentem, który sam otrzymał i radością, którą daje muzyka, a zarazem podziękować za spełnione i piękne życie.

When profiling the Polish composer and violinist Karol Lipiński (1790-1861), the focus is usually placed on his skills as a performer. This was not, however, Lipiński’s only claim to fame. Apart from having an incredible virtuoso technique and interpretative insights, he had fine achievements as a teacher and, last but no least, as a composer.

Somewhat forgotten these days, Lipiński occupies an important place in Polish culture and deserves a broader recognition.

Karol Lipiński was born during the period of great virtuosos and established a prominent position for himself, contributing to the international scene and consolidating the Polish tradition within it, a tradition which was continued by Henryk Wieniawski. Lipiński came from a musical family.

His father, who served as maestro of the instrumental ensemble the Court of the Potocki family in Radzyń Podlaski and taught music there, was his only music teacher. Karol quickly mastered the violin and cello, demonstrating supreme talent in both. The cello even became his first instrument at one stage, but after some time he devoted himself entirely to the violin, having brought to it some elements of cello technique, such as the strong vibrato, which was his main asset. The atmosphere at the Potocki Court was highly conducive to musical studies and learning in general, and so Karol and his brothers could play instruments, give

Agnieszka Jeż

7

public concerts, listen to good performances and interesting interpretations, as well as study foreign languages and gain some insights into the visual arts, notably painting. Furthermore, they had ample opportunity to benefit from what provincial life offered – the beauty of nature and the richness of the folk song heritage (whose echoes can be found in Lipiński’s compositions). They could also observe the hard toil of the local people working on the farm and in the forest. This idyll came to an end, however, after the Lipinski family moved to Lwów (now L’viv in Ukraine). For the development of Karol’s musical talent, the change proved fortunate as the town was a major musical centre and home to many outstanding musicians. Lipiński was able to become acquainted with European artistic trends and listen to high-calibre musicians.

Thanks to assistance from the cellist and composer, Ferdynand Krernes, he gained deeper insights into chamber music and presented his first compositions. From then onwards, he composed a great deal, mainly with himself in mind as performer.

His incredible technical facility went hand in hand with the diligence and clarity of interpretation. He highly valued the faithful rendition of a composer’s concepts, trying to get as close as possible to the ideal of period-style performance, a postulate which is obvious today but was hardly popular at the time. Lipinski played and studied Bach’s music

extensively, and this was a perfect school of compositional and performance discipline. This was of utmost importance in a world which went crazy about the so-called divine or diabolical artists, who attracted huge audiences with their technical brilliance bordering on circus-like displays. For Lipiński, however, what counted most were a composer’s intentions, immaculate precision and exquisite purity of intonation, which became his trademark.

Virtuosity remained at the service of art, never vice versa.

In Lwów, Lipiński gradually climbed the ladder of his artistic career. After two years as leader of the orchestra of the city’s opera company, he was named its music director. Soon he joined the 18-member orchestra of the local theatre. This marked the beginning of his close contacts with opera. He himself wrote several works for the stage, which, in view of their formal features and brevity [?], came close to simple vaudevilles. The comic opera Kłótnia przez zakład (A Bet Turned into Quarrel), premiered in 1814, had the longest run of all of his works. A certain lack of dramatic sense and panache, so characteristic of great Italian operas, was made up for by Lipiński’s highly interesting melodic lines, in which one could detect some motifs from the songs which he had heard in his young age. The song-like character of the music was extremely important aesthetically for Lipinski, 8

who strongly believed that the violin was made to sing. Small wonder that his output includes a large number of violin transcriptions of operatic arias and other vocal pieces, a selection of which can be found on this CD. Lipiński had a particular liking for Italian opera, in which more stress was paid to the beauty of the cantilena than on dramatic construction. The transcriptions from Bellini’s La sonnambula (The Sleep-Walker) and Donizetti’s lesser-known opera Parisina, as well as variations on motifs from Rossini’s operas, are a good illustration of Lipiński’s fascination with Italian opera.

Even though Lipiński’s career flourished during his time in Lwów, he began preparations for the artistic travels which were indispensable to his furthers education. Except for the lessons taken from his father in his early years, Lipinski was a self-taught musician and so he was aware of the need to have contact with and seek inspiration from leading European artists. Indeed, in Warsaw he established contact with the circle of Józef Elsner.

In Vienna he met with the outstanding violinist Louis Spohr. But it was the encounter with Niccolò Paganini, in Padua, that proved of particular importance for Lipiński. It was an event which, to a large extent, charted the Polish composer’s artistic path. According to many accounts of the time, he remained under the profound influence of the great virtuoso and mastered a whole array of his techni-

cal gimmicks. What is important, however, is that he employed them in a less showy manner, always subordinating them to his supreme interpretative concept, sometimes even at the expense of demonstrating his virtuoso skills. Lipiński modelled his first Caprices Op. 10 on Paganini’s famous works of this genre and dedicated them to Paganini. Lipiński’s acquaintance with Paganini, however, cast a shadow on the Polish musician’s further career.

Their names started to be put side by side, inviting comparisons and bets as to who was better.

In fact, the two men were as different as could be and this was reflected in their music. Paganini was a restless spirit, a daredevil with an actor’s soul and hot temperament. He sometimes did not pay enough attention to detail and was ready to sacrifice the purity of intonation for spectacular gimmicks.

Lipiński was a diligent perfectionist with no stage temperament and so his performances seemed to be less showy and more ordinary but they were executed to the last detail and were absolutely clear in intonation.

When Lipiński returned to Lwów, his reputation was already well established. He did not stay long there, though, and soon embarked on concert tours that took him to Berlin and Kiev and gave him the opportunity to meet many outstanding musicians, including Chopin and Schumann. He kept on writing new pieces for himself. His Caprices Op. 29, 9

included on this recording, come from more or less this period. These are extremely brilliant and bravura pieces. The variational and highly ornamented arrangement of the themes poses very special demands even on today’s performers.

In 1829, Lipiński had another meeting with Paganini, this time in Warsaw. The city’s audiences were deeply moved by his playing and realized what a high-calibre musician they had in the person of Lipiński. He was even dubbed ‘a second Paganini’, a label which could hardly have pleased the Pole. Whenever the great Italian was asked who the greatest violinist was, he would say ‘I don’t know who is the greatest, but Lipiński is certainly the second greatest’. It was surely not easy to accept the position of ‘the second’ one, even for such an spiritually mature and modest man as Lipiński was.

At the age of 50, Lipiński assumed the post of maestro at the royal court in Dresden. This was

the crowning of his career as composer and violinist. His health did not allow him any more to undertake long concert tours but the maturity of his artistic vision proved a great asset in directing an excellent instrumental ensemble. He won renown for his supreme skills in creating the spirit of ensemble playing and for his talent as a teacher.

Towards the end of his life, the latter was put to use in a very special way. Having settled at his family estate in Urłowo for a well-deserved retirement, he founded a music school for the most talented children of the local peasants. By making this gesture, with much enthusiasm and effort, he wished to share with the poor the talent which he had received and the joy of music-making, at the same time offering thanks for his fulfilled life.

Agnieszka Jeż translated by Michał Kubicki

10

skrzypcowych w Lublinie, Poznaniu, Adelajdzie, Pretorii, Brukseli, Paryżu.

Bartłomiej Nizioł został trzykrotnie nagrodzony „Fryderykiem” za nagranie utworow Henryka Wieniawskiego, Grażyny Bacewicz i Eugène Ysaÿe’a.

Jako solista występował z takimi orkiestrami jak: Orkiestra Filharmonii Narodowej w Warszawie, Sinfonia Varsovia, NOSPR w Katowicach, Berlińska Orkiestra Symfoniczna, NDR w Hanowerze, SWR w Kaiserslautern, Radio France w Paryżu, English Chamber Orchestra, London Symphony, Tonhalle w Zurychu, Edmonton Symphony i wiele innych.

Koncertował we wspaniałych salach: w Paryżu (Salle Playel), Londynie (Barbican Center), Berlinie (Filharmonia), Tokio (Suntory Hall), Wiedniu (Konzerthaus), Moskwie (Konserwatorium Muzyczne).

Od roku 1995 artysta mieszka w Szwajcarii.

W latach 1997-2003 był koncertmistrzem Orkiestry Tonhalle a od roku 2003 koncertmistrzem Orkiestry Opery w Zurychu. Artysta jest primariuszem powstałego w 2009 Valentin Berlinsky Quartet.

Bartłomiej Nizioł byl jurorem Konkursu im Henryka Wieniawskiego. Od września 2008 jest profesorem Hochschule der Künste Bern.

Gra na instrumencie Guarnerius del Gesù z roku 1727. http://www.bartekniziol.com/

© Sebastian Wolny

BARTEK NIZIOŁ urodził się w 1974 roku w Szczecinie. Naukę gry na skrzypcach rozpoczął w wieku pięciu lat. Ukończył z wyróżnieniem Akademię Muzyczną w Poznaniu pod kierunkiem profesor Jadwigi Kaliszewskiej. Jest laureatem pierwszych nagród na międzynarodowych konkursach 11

BARTEK NIZIOŁ was born in Szczecin in 1974.

He started to play the violin at the age of five. He graduated with distinction from the Music Academy in Poznań, where he studied with Jadwiga Kaliszewska. He is the winner of several prestigious competitions, including those in Lublin, Poznań, Adelaide, Pretoria, Brussels and Paris. He has received three ‘Fryderyk’ awards of the Polish recording industry for CDs featuring works

by Henryk Wieniawski, Grażyna Bacewicz and Eugène Ysaÿe.

He has performed as soloist with many renowned orchestras (Warsaw Philharmonic, Sinfonia Varsovia, the National Polish Radio SO in Katowice, the Berlin Symphony Orchestra, NDR Orchestra in Hanover, SWR Orchestra in Kaiserslautern, the Tonhalle Zurich, Orchestre Philharmonique de Radio France, English Chamber Orchestra, London Symphony, Edmonton Sym-

phony) and has appeared in such prestigious venues as the Salle Pleyel in Paris, the Barbican Centre in London, the Berlin Philharmonic, the Suntory Hall in Tokyo, the Konzerthaus in Vienna and the Moscow Conservatory.

He has resided in Switzerland since 1995. In 1997-2003 he served as leader of the Tonhalle Orchestra (1997-2003) and since 2003 has held the same position in the orchestra of Zurich Opera.

He is also first violinist in the Stradivari Quartet founded in 2007 and in the Valentin Berlinsky Quartet founded in 2009.

He has sat on the jury of the International Henryk Wieniawski Violin Competition in Poznań. He has been a professor at the Hochschule der Künste in Berne since September 2008.

He plays on a Giuseppe Guarnerius del Gesù instrument dating from 1727. http://www.bartekniziol.com/

12

demii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, którą ukończył z wyróżnieniem w roku 2000. Na mistrzowskich kursach pianistycznych pracował również pod kierunkiem takich pianistów jak m.in. Halina Czerny-Stefańska, Nikolaj Petrow, Andrzej Jasiński oraz Dang Thai-Son. W 2004 r. ukonczył studia w Hochschule der Künste w Bernie w klasie solistycznej prof. Tomasza Herbuta z nagrodą „Tschumi-Preis” dla najlepszego studenta roku. Studiował także kameralistykę pod kier. Eckarta Heiligersa oraz akompaniament pieśni w klasie Hartmuta Hölla w Hochschule Musik und Theater w Zurychu.

Od 2011 roku Pawel Andrzej Mazurkiewicz jest profesorem MA Pedagogy na Uniwersytecie Sztuk Pięknych (Hochschule der Künste) w Bernie.

Paweł Andrzej Mazurkiewicz jest laureatem wielu krajowych i międzynarodowych konkursów pianistycznych, m.in. pierwszej nagrody na 30.

Ogólnopolskim Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina (Warszawa 1997), nagrody Prix Credit Suisse 2003, która pozwoliła mu ustabilizować się na szwajcarskiej scenie muzycznej, ponadto pierwszej nagrody na międzynarowym konkursie muzycznym w Tokio 2010. W roku 2001 pianista został laureatem V Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Karola Szymanowskiego w Łodzi, gdzie otrzymał także Nagrodę Specjalną za najlepsze wykonanie Symfonii Koncertującej

© Fryderyk Babiński

PAWEŁ ANDRZEJ MAZURKIEWICZ rozpoczął naukę muzyki w wieku lat 9, ale dopiero w wieku 16 lat rozpoczął edukację w klasie fortepianu w Liceum Muzycznym im. Karola Szymanowskiego w Warszawie. Studiował pod kierunkiem prof. Bronisławy Kawalla i prof. Jana Ekiera w Aka13

Karola Szymanowskiego. W dziedzinie muzyki kameralnej pianista otrzymał dwie nagrody – jedną na konkursie muzyki kameralnej „Geraldine Whittaker Preis” w Neuchâtel w Szwajcarii (2006), a drugą był „Fryderyk” ‘2005 za płytę z utworami na skrzypce i fortepian Grażyny Bacewicz, nagraną z Bartłomiejem Niziołem.

Jego osiągnięcia zostały nagrodzone w 1999 roku przez Ministra Kultury i Sztuki w Warszawie.

Artysta ma za sobą występy na trzech kontynentach. Poza Europą koncertował jako solista w USA i Japonii (w największych salach tego kraju, m.in. w Tokyo, Osaka, Kyoto, Kobe i Sapporo). W Szwajcarii wystąpił w takich salach jak np. KKL (Kultur und Kongreszentrum) w Lucernie, Tonhalle Zürich czy też Zentrum Paul Klee i Kulturcasino Bern. W Polsce – zarówno solo, jak i z orkiestrami – w filharmoniach różnych miast Polski.

Prezentuje swoją grę publiczności na festiwalach w Polsce i za granicą, m.in. w ramach Międzynarodowego Sympozjum Chopinowskiego w Los Angeles, Międzynarodowego Festiwalu Chopinowskiego w Dusznikach-Zdroju, Festiwalu Pianistyki Polskiej w Słupsku, „Talentinum” w Czechach, Ogólnopolskim Festiwalu Młodych Laureatów (Katowice), Biennale Bern, festiwalu „Vox humana – Young Artists in Concert 2004” w Davos oraz Festiwalu „Academia Sighişoara”.

Repertuar Pawła Mazurkiewicza jest bardzo

szeroki. Pianistę tego szczególnie pasjonuje muzyka XX stulecia, od Ravela i Strawińskiego poprzez Szymanowskiego, aż do Lutosławskiego i Ligetiego, a z epok wcześniejszych – muzyka Bacha i Liszta.

Artysta zajmuje się także kompozycją, aranżacją i interpretacją utworów z pogranicza stylów (klasyka/folklor/jazz).

Paweł Andrzej Mazurkiewicz dokonał rozlicznych nagrań dla rozgłośni radiowych i telewizyjnych w Polsce i za granicą. Pierwsza jego solowa płyta z utworami Szymanowskiego, Ligetiego, Ravela i Strawińskiego wydana została przez Radio Szwajcarskie DRS. Wspomniana wyżej uhonorowana „Fryderykiem” płyta z utworami na skrzypce i fortepian Grażyny Bacewicz wydana została przez polską firmę nagraniową Dux.

PAWEŁ ANDRZEJ MAZURKIEWICZ started to play the piano at the age of ten. He completed the Karol Szymanowski High School of Music in Warsaw and in 2000 graduated with distinction from the Frydery Chopin Academy of Music in Warsaw, where he studied with Bronisława Kawalla and Jan Ekier. He has taken part in masterclasses given by Halina Czerny-Stefańska, Nikolay Petrow, Andrzej Jasiński and Dang Thai-Son. In 2004 he graduated, with distinction and with the Eduard Tschumi Music Prize, from the Hochschule der Künste in 14

Berne, where he studied in the soloists’ class of Tomasz Herbut. He also studied chamber music and ‘Lied accompaniment’ at the Hochschule Musik und Theater in Zurich in the class of Eckart Heiligers and Hartmuth Höll.

In 2011, he received the title of Professor of Piano (MA Pedagogy) at the Hochschule der Künste in Berne.

Paweł Andrzej Mazurkiewicz is the recipient of the prestigious ‘Prix Credit Suisse – Jeunes Solistes 2003’, which has allowed him to establish a prominent position in the musical life of Switzerland. He is also a prizewinner of the 30th Fryderyk Chopin National Piano Competition (First Prize, 1997), the International Cho-Ko-Chai Music Competition in Tokyo (First Prize, 2010), the Karol Szymanowski International Piano Competition in Łódź (2001) and the ‘Konzerteum’ International Piano Competition in Marcopoulo, Greece (1996).

He also received two awards in the chamber music category: the ‘Fryderyk’ Award of the Polish recording industry for the CD with works

by Grażyna Bacewicz (2005, with the violinist Barłomiej Nizioł, DUX label) and a prize at the Geraldine Whittaker Competition in Neuchâtel (2006).

He has developed a fine career both as a soloist and chamber musician. Foreign tours have taken him to many European countries, Japan and the United States. He has performed at many prestigious events, including the International Chopin Festival in Duszniki-Zdrój, the Polish Piano Festival in Słupsk, the National Festival of Young Prizewinners in Katowice, the International Chopin Symposium in Los Angeles, the European Piano Forum in Berlin, the ‘Talentinum’ in the Czech Republic, the ‘Vox humana – Young Artists in Concert 2004’ in Davos and the ‘Academia Sighişoara’ Festival in Romania.

He has a wide-ranging repertoire, from Bach and Liszt to Ravel, Stravinsky, Szymanowski, Lutosławski and Ligeti. Twentieth-century music is his primary interest. He is also active as a composer, arranger and performer of works which blend classical music with folk and jazz.

He has made numerous recordings for radio and television stations in Poland and abroad. His debut CD, with music by Szymanowski, Ligeti, Ravel and Stravinsky, has been released by the Swiss Radio DRS. A CD featuring Grażyna Bacewicz’s works for violin and piano has been recorded for the Polish Dux label.

15