Θάλασσα πλατιά Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή – φωνή που μπαίνει μες στην καρδιά μας και την συγκινεί και την ευφραίνει, έγραφε ο Καβάφης.
Την βλέπω από το παράθυρο και με ευφραίνει και μένα. Το πρωί που ξυπνάω και το βράδυ πριν κοιμηθώ κι αναρωτιέμαι πώς ζούσα πριν από μια βδομάδα χωρίς αυτή. Ναι, δεν έχω χάσει κανέναν, για ναυτικούς μόνο ο Καββαδίας μου μίλησε και για μετανάστες στον πάτο της Μεσογείου, μόνο οι ειδήσεις και τα τραγούδια του Luis. Όταν την κοιτώ ηρεμώ. Έχει όμως κι άλλα μάτια μάλλον, γιατί συνεχίζει ο Καβάφης: Τραγούδι είναι, ή παράπονο πνιγμένων; — Κι απαντώ: Στριγγλιές και βία λεκτική στα αυτιά των πονεμένων.
Σε 7 νύχτες! Σε 7 νύχτες μπορείς και συ να αρχίσεις να βλέπεις «Αδυνατιστικά αποτελέσματα!». Σε 7 μήνες θα γίνεις σαν την κοπέλα της διαφήμισης. Σε ...12; Να σκέφτεσαι μόνο την Ανα Γουντ που νόμισε ότι είναι από ξύλο και θα αντέξει κι όμως στα 15 της έφτασε να προκαλέσει στον εαυτό της εγκεφαλικές βλάβες, ο πνεύμονας της κατέρρευσε και δεν μπορούσε να αναπνεύσει χωρίς βοήθεια. Στους 12 μήνες έσβησε στο δρόμο. Προσοχή...Η έκθεση φωτογραφίας προειδοποιεί: Το αδυνάτισμα σκοτώνει! Γράφοντας τα αυτά χτες Παρασκευή έφαγα 2 μπανάνες κι ένα μήλο. Με την Άννα περπατάμε στους ίδιους δρόμους... http://www.dailymail.co.uk
Window shopping Κι όσο λιμοκτονούμε για να φτάσουμε τα πρότυπα τους, κάποιοι άλλοι βρίσκονται σε αναγκαστική δίαιτα. Χορταίνει κανείς με το μάτι; Είναι αλήθεια πως μετά την 7η μέρα την πείνα δεν την νιώθεις, αλλά πως εκλαμβάνεις άραγε τις βιτρίνες από ζαχαροπλαστεία, φούρνους, τα γεμάτα με προϊόντα ράφια, όταν για μια βδομάδα δίνεις στο μωρό σου νερό με ζάχαρη για να το κρατήσεις ζωντανό, απλά γιατί δεν έχεις κάτι άλλο να του δώσεις; Σφαλιάρες νομίζω είναι αυτές οι εικόνες, για κάποια από τα μάτια που τις κοιτούν.
Τέσσερις μέρες εμείς την Μ***** νερό και ζάχαρη. Εγώ κι ο αυτός ούτε φάγαμε ούτε τρώγαμε, τίποτα τίποτα. Να, όταν σε λέω, όπως καθόμαστε τώρα, χωρίς φαί. Το μωρό μόνο -νερό και ζάχαρη. Από το πρότζεκτ Multilingual Thessaloniki: Voices of Divercity
Στέγες για αράχνες και αραχνανθρώπους Απ’ την εγκατάλειψη στην κατάληψη. Οι ιδιοκτήτες δώσαν το ΟΚ, γιατί είμαστε «καλά παιδιά». Και με τα «κακά παιδιά» τι γίνεται; Τα «κακά» παιδιά συνεχίζουν να κοιμούνται στους δρόμους της Θεσσαλονίκης και τις άδειες στέγες τις αφήνουν για τις αράχνες και τους αραχνανθρώπους. Κάθε άδειο σπίτι είναι μπουνιά στα μούτρα μου, όσο συνεχίζουν άνθρωποι να κοιμούνται στις εισόδους πολυκατοικιών, κάτω από γέφυρες και σε πλατείες.-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Έγραφα στο άρθρο του τελευταίου τεύχους πως Βούλγαροι κι Αλβανοί Ρομά ζουν «δίπλα» σε Ιταλούς, Γάλλους, Ισπανίδες στα παλιά σπίτια της Πάνω Πόλης. Για μένα το «δίπλα» βγήκε από τις παρενθέσεις του μέχρι να κυκλοφορήσει το περιοδικό. Ανάμεσα στο σπίτι της γιαγιάς Αγάθως που μένουμε και το σπίτι μιας Ισπανίδας ήρθε να μείνει ένας Βούλγαρος. Χάρηκα για την προφητικότητα της πρότασης μου, αλλά που να το ξέρει αυτός που προσπαθούσε να με πείσει ότι είναι καλός, είναι έντιμος, δεν είναι Τσιγγάνος... Ο Γκροζντάν, Βούλγαρος μπαλαμός φίλος που τυχαίνει να είναι μαζί μας αυτό τον καιρό είπε: Πώς καταλαβαίνεις έναν Βούλγαρο Τσιγγάνο; Το πρώτο πράγμα που θα σου πει είναι: «Δεν είμαι Τσιγγάνος». Μην ανησυχείς Μπορισλάβ, μπορείς δίπλα μας να είσαι ότι θέλεις, ακόμα και κακός ή ανέντιμος. Μα όσο θα είμαστε γείτονες επέτρεψε μου να είμαι εγώ η Τσιγγάνα για σένα. Thessaloniki: Voices of Divercity
“Аз не съм циганин” Μπορισλάβ, από το πρότζεκτ Multilingual
Ψυχομουτζούρες Καλά κρυμμένη η βία. Μια θολούρα σε ένα τοίχο. Κάτω απ’ τη θολούρα; Ένα στένσιλ για τις τρανς: «Είμαι τρανς και το κέφι μου θα κάνω». Άλλο: «Είμαι αγόρι, μ’ αρέσει να φοράω φουστάνια και να παίζω με κούκλες». Τρομερή η ταχύτητα με την οποία σβήνονται, μουτζουρώνονται, χαράσσονται, τα σχετικά στένσιλ στην περιοχή της Άνω Πόλης. Ολόκληροι διάλογοι καταγράφονται από δίπλα. Φαίνεται ξαφνικά πως ο καθένας έχει εξοπλιστεί με σπρέι και μαρκαδόρους για να καταστρέφει αυτά τα συνθήματα. Μη τύχει και τα δει το παιδί του και πει πως ναι, γίνεται να είσαι αγόρι και να φοράς φούστες. Μη τα βλέπει κι ο ίδιος και βλέπε- βλέπε αρχίσει να τα πιστεύει! Ε, λοιπόν κάθε φορά που τα βλέπω αυτά τα στένσιλ μουτζουρωμένα νιώθω να μου μουτζουρώνουν την ψυχή. Αλλά δεν πειράζει, την επομένη μαχητικΧ οι δημιουργοί τους τα ξαναπατάν από δίπλα και μου την καθαρίζουν. Ο
Ράμματα
5-
Γ...Ράμματα; Ράμματα τα όμορφα μας γράμματα, που τόσο περήφανΧ είμαστε γι’ αυτά;;;Εμείς. Και πώς; Να, μια μέρα, έρχεται το παιδί σου από το σχολείο, σου δείχνει το τετράδιο και σου λέει «Μαμά, το γραψα σωστά;» και δεν έχεις ιδέα. Είναι παντού γύρω σου, ΠΑΝΤΟΥ και νιώθεις άχρηστη που δεν τα καταλαβαίνεις. Μια άλλη φορά είσαι εσύ το παιδί και με το ζόρι προσπαθεί να στα χώσει Χ δασκάλΧ στο κεφάλι, με αντιγραφές και τιμωρίες δηλαδή. Έχω πάνω μου όλα αυτά τα ράμματα. Εσύ; Κοιτάξου.
-Δεν έχουμε γράμματα πες. -Τι δεν έχουμε γράμματα; Αγράμματοι είμαστε, εμείς τα Ρομά. Τα παιδιά γι’ αυτό τα στέλνουμε σχολείο για να μάθουν γράμματα, αλλά δεν το δίνουν σημασία. Επειδή είναι Tσιγγάνοι, Ρομά δηλαδή. Τι σημασία; Άνθρωποι δεν είναι; Όλοι το ίδιο είμαστε. Ρεφεντίε, από το πρότζεκτ Multilingual Thessaloniki: Voices of Divercity Ότ
Ότ
Ποιο bullying ; Το μπούλινκ είναι η βία που σε ενοχλεί στο σχολείο; Ποιο ακριβώς; Παιδιών σε παιδιά; Κι αυτό των δασκάλων; Αυτό της αισθητικής των κτιρίων; Αυτό του Αναλυτικού Προγράμματος; Σε κάνει να κλαις και να αρνείσαι να σηκωθείς το πρωί. Σε κάνει να αρρωσταίνεις το βράδυ της Κυριακής. Σε κάνει να νιώθεις σκουπίδι, άχρηστΧ ή καλύτερΧ από τΧ διπλανΧ σου. Αρκεί να είσαι μαθητής και μαθήτρια στα πρώτα σου χρόνια. Μετά ίσως και συνηθίσεις τη βία τους. Όχι, όχι, όχι, δεν συμμορφώνομαι, με παραμυθιάζεις ότι μορφώνομαι, κάνω το θρανίο αεροπλάνο, κι απογειώνομαι
-Στρουμφάκια-
Μου τρυπανίζουν τα αυτιά! Πότε θα απαγορευτεί αυτό το «κάπνισμα» ; Πότε θα υπάρξει ώρα κοινής ησυχίας γι’ αυτή τη βουή; Τρυπάνια στα αυτιά, αρκεί να είσαι πεζός και πεζή.
10 Μάη –Χρόνια Πολλά μανούλα! Υπάρχουν κάποια παιδιά που δεν γιορτάζουν σήμερα. Δεν χαρίζουν λουλούδια στις μαμάδες τους, αλλά τα πουλάν το βράδυ στις ταβέρνες της Άθωνος και του Μπιτ Παζάρ. Κι εμείς αγοράζουμε κατηγορώντας αυτές τις μαμάδες για το κακό που κάνουν. Ας κρατηθούμε όμως την επόμενη φορά. Μισή βία δική τους, μισή δικιά μας. Αν δεν έβγαζαν 40 ευρώ τη μέρα αυτά τα παιδιά δεν θα βρίσκονταν στο δρόμο. Καθε ευρώ που δίνεις γίνεται σφυρί και με κοπανάει στο κεφάλι.
Τζάμπα μας έκανε ο Θεός. Αυτό θέλω να πω. Τζάμπα μας έκανε ο Θεός, τζάμπα! Μια 12χρονη φίλη μου, από το πρότζεκτ Multilingual Thessaloniki: Voices of Divercity
Torre Bianca
Kanlı kule
Το σύμβολο της πόλης! Σουβενίρ; Φωτογραφία να κεράσω; Ο Λευκός Πύργος εξακολουθεί να παραμένει για πολλά χρόνια ακόμη σύμβολο τυραννίας. Ο Χρ. Γουγούσης λέει σχετικά: «Το μόνον γνωστόν είναι ότι, κατά την Ελληνικήν Επανάστασιν (1821) και εντεύθεν, μέχρι προ εικοσαετίας περίπου, ο μεν Λευκός Πύργος ήτο το κεντρικόν σφαγείον και βασανιστηρίον των Χριστιανών, τα δε πέριξ αυτού μέρη μέχρι του νυν Γυμναστηρίου, όπου άλλοτε το καφενείον “της Πολιτείας “, ήσαν το γενικόν νεκροταφείον των εκεί οικτρώς φονευομένων». Όπως είδαμε ήδη, Κανλή-Κουλές τουρκιστί σημαίνει πύργος του αίματος. Ο Χατζή Ιωάννου τον μεταφράζει πύργος αιματόεις ή αιματόφυρτος, διότι εκεί «απέσφαττον τους καταδίκους, ενώ το αίμα έβαφε τους λευκούς τοίχους της ειρκτής». […] Σε κάθε περίπτωση, ίσως να “χει δίκιο ο George Cotton Minchin, ο οποίος σημείωνε ότι όλοι οι ασπριστάδες της Θεσσαλονίκης δεν θα ξεπλύνουν το αθώο αίμα που χύθηκε εκεί. Πηγή: http://eranistis.net/wordpress/