SCIENCE FICTION AND FANTASY
Interplanet Press 366 Unit 100 • Fiction Factory • Science Space North Damiano, Trantor, DM4 9HS Phone 01234 567890 • Fax 01234 567890
1
คุยกันก่อน ‚…ผมเขียน ‚ร็อบบี้‛ เรื่องสั้นเกี่ยวกับหุํนยนต์เรื่องแรกขึ้นเมื่อเดือน พฤษภาคม ปีค.ศ.1939 ตอนนั้นผมมีอายุเพียงแคํ 19 ปีเทํานั้น เพื่อที่ทําให๎มันแตกตํางจากเรื่องเกี่ยวกับหุํนยนต์เรื่องอื่นๆ ซึ่งถูกเขียนขึ้น กํอนหน๎านี้ ผมตั้งใจสร๎างหุํนยนต์ในแบบของผมเอง พวกเขาจะไมํมี ลักษณะที่จะทําให๎มนุษย์โกรธแค๎น พวกเขาไมํใชํตัวอยํางของความ พยายามของมนุษย์ที่จะลํวงล้ําเข๎าไปในงานของพระเจ๎า พวกเขาจะไมํ กลายเป็นหอคอยแหํงบาเบลแหํงใหมํที่ต๎องถูกสําเร็จโทษในภายหลัง ไมํแม๎แตํจะมองให๎หุํนยนต์เป็นเพียงชนชั้นสอง พวกเขาจะไมํใชํสิ่งที่นํา สงสารซึ่งถูกสร๎างขึ้นมาแล๎วก็ถู กประหัตประหารอยํางไร๎ซึ่งความยุติธรรม เฉกเชํนเรื่องของอีสปที่เขียนถึงพวกยิว คนดําหรือชนชั้นอื่นๆ ในสังคม...* ในเลํมนี้ มีเรื่องสั้นหุํนยนต์ของผมสองเรื่องด๎วยกัน แตํเพื่อไมํให๎มันเอียน เกินไปจึงรวบรวมเอาเรื่องสั้นของคนอื่นและแนวอื่น อีกทั้งมีเรื่องสั้นแฟนตา ซีมารวมอยูํด๎วย เป็นกรณีพิเศษ ก็หวังวําทุกทํานคงได๎สนุกกัน
* บางตอน จาก ‚My Robots‛
2
มีอะไรให้อ่านกัน...
5 ความฝันของหุํนยนต์ 11 ดอนฮวน นักรักแหํงศตวรรษที่ยี่สิบ 16 ได๎โปรดเถอะครับ... ผมอยากแตํงงาน 18 จดหมายปรัชญา 23 คริสต์มาสที่ปราศจาก ร็อดนีย์ 33 ปัญหาปู่ 36 ไกํงวงเจ๎าปัญญา ฉบับเลําใหมํ
47 รักษาให๎หาย 49 Science Fiction in 2013
ไอแซค อาซิมอฟ ไมค์ เรสนิค จอร์จ เอช. สมิธ พอล เลวินสัน ไอแซค อาซิมอฟ เอ็ดเวิร์ด เอ็ม เลิร์นเนอร์ ลูอิส จูน วิคสตร์อม และ จีน ลอราห์
ไมเคิล เอ เบอร์สไตน์ Goodreads
Disclaimer หนังสือเลํมนี้จัดทําขึ้นเพื่อความบันเทิงสํวนตัวและในกลุํมผู๎รักในนิยายวิทยาศาสตร์ ไมํได๎จัดทําเพื่อการค๎าและผลประโยชน์ใดๆ ทั้งสิ้น แตํกระนั้น ขอสงวนสิทธิในการคัดลอกและเผยแพรํตํอเพื่อไมํให๎ขัดหรือละเมิดในข๎อกฎหมายโดยผู๎จัดทําไมํพึงประสงค์ 3
4
ความฝันของหุ่นยนต์ จากเรื่อง ‚Robot Dream‛ แตํงโดย ไอแซค อาซิมอฟ Locus Poll Award Winner, Nebula Award(R) Nominee, Asimov's Reader's Choice Award Winner, Hugo Award Nominee
เมื่อคืนนี้…ผมฝัน‛ LVX-1 พูดด๎วยเสียงเบาๆ
‚
ซูซาน เคลวิน นิ่งเงียบ ใบหน๎าวางเฉยไมํมีปฏิกิริยาใดๆ ให๎มองเห็นได๎ แตํก็บํงบอกถึง ความเฉลียวฉลาดและมากไปด๎วยประสบการณ์ ‚คุณได๎ยินมั๊ย‛ ลินดา รัช พูดโพลํงขึ้นมา ‚มันบอกอยํางที่ฉันเลําให๎คุณฟัง‛ เธอดูตัวเล็ก ผม สีเข๎ม และยังสาว มือขวาขยับอยูํตลอดเวลา เคลวินผงกศีรษะ เธอสั่งอยํางนุํมนวล ‚เอลเวก อยําเคลื่อนไหวหรือพูดอะไรหรือได๎ยินอะไร จนกวําฉันจะเรียกชื่ออีกครั้ง ‛ ไมํมีคําตอบใดๆ หุํนยนต์นั่งนิ่งราวกับเป็นเพียงโลหะชิ้นหนึ่ง และมันจะคงอยูํเชํนนี้ จนกระทั่งมันได๎ยินเสียงเรียกชื่อของมันอีกครั้งหนึ่ง เคลวินพูดขึ้น ‚ขอรหัสผํานคอมพิวเตอร์ของคุณด๎วย ดอกเตอร์รัช หรือคุณอาจจะป้อนมัน ด๎วยตัวเองก็ได๎ตามแตํสะดวก ฉันต๎องการที่จะตรวจดูรูปแบบสมองโปสิตรอนซักหนํอย‛ มือของ ลินดา คลําอยูํกับแป้นพิมพ์สักครูํหนึ่ง เธอหยุดและเริ่มทําใหมํอีกครั้งหนึ่ง จากนั้น บนหน๎าจอก็ปรากฏรูปแบบบางอยํางขึ้น เคลวิน เอํยขึ้น ‚ต๎องให๎คุณอนุญาตกํอน เพื่อที่จะจัดการกับคอมพิวเตอร์ของคุณ ‛ การป้องกันถูกปลดออกโดยไร๎เสียง แนํนอนสิ ตํอหน๎าตํานานที่ยังมีชีวิตอยูํ ลินดานับเป็น เพียงนักจิตวิทยาหุํนยนต์รุํนใหมํ ที่ยังไมํได๎รับการยอมรับอยํางกว๎างขวาง ซูซาน เคลวิน คํอยๆ ศึกษาสิ่งที่อยูํบนจอภาพอยํางช๎าๆ เธอจับมันย๎ายข๎าง ย๎ายลงและย๎าย ขึ้น สลับไปสลับมาอยํางรวดเร็วจน ลินดา มองตามไมํทันวําเธอทําอะไรไปบ๎าง แตํก็แสดงให๎เห็น รูปแบบที่ใหมํและขยายใหญํขึ้น ตามเสียงที่กดแป้นพิมพ์กลับไปกลับของเธอ ยังคงไมํมีการเปลี่ยนแปลงอะไรในสีหน๎า ถึงแม๎วําจะมีการคํานวณอยํางมากมายเกิดขึ้นใน สมองของเธอ เธอพิจารณาทุกรูปแบบของการเปลี่ยนแปลง ลินดารู๎สึกประหลาดใจ มันแทบเป็นไปไมํได๎ที่จะวิเคราะห์รูปแบบโดยปราศจากเครื่อง ชํวยเหลือ อยํางน๎อยก็ต๎องใช๎คอมพิวเตอร์ขนาดพกพา แตํหญิงชราคนนี้เพียงแคํจ๎องดูมันเทํานั้น เธอคงจะมีคอมพิวเตอร์ฝังอยูํในกะโหลกของเธอกระมัง หรือวําจะเป็นสมองของเธอ นับหลาย 5
ทศวรรษแล๎วที่เธอไมํทําอะไรอยํางอื่น นอกเสียจากการประดิษฐ์ ศึกษาและวิเคราะห์รูปแบบของ สมองโปสิตรอน เธอจะยึดติดกับรูปแบบในทํานองเดียวกันกับที่โมสารทยึดติดในรูปแบบของ ดนตรีมั้ยนะ ในที่สุด เคลวินก็พูดขึ้น ‚คุณทําอะไรไปบ๎างหรือยัง คุณรัช‛ ลินดาตอบด๎วยความรู๎สึกละอายเล็กน๎อย ‚ฉันเพียงแคํใช๎เรขาคณิตแบบพื้นผิวหยักโค้ง1 เทํา นั้นเอง‛ ‚ฉันก็เห็นยังงั้นแหละ แตํทําไมละ‛ ‚ฉันคิดวํามันจะสร๎างรูปแบบสมองให๎มีความซับซ๎อนเพิ่มขึ้น และอาจเป็นไปได๎ที่จะใกล๎เคียง กับสมองของมนุษย์...แตํก็มันก็ไมํเคยสําเร็จ‛ ‚คุณทําด๎วยตัวคุณเองหรือ มีใครให๎คําแนะนํากับคุณหรือเปลํา ‚ ‚ฉันไมํได๎ปรึกษาใครเลย ทั้งหมดนี่ฉันทําของฉันเอง‛ เคลวินเบนสายตาจ๎องมาที่หญิงสาว ‚คุณไมํได๎รับสิทธิที่จะทําอยํางนั้น คุณรัช คุณนําที่จะ ถามใครสักคน อยํางเชํนฉันไง ฉันนี่ ซูซาน เคลวิน ที่กําลังพูดอยูํนี่‛ ‚ฉันเกรงวํา ฉันจะถูกสั่งให๎หยุด‛ ‚แนํนอน‛ ‚แล๎วฉัน...‛ เธอชะงักไปชั่วขณะ ‚ฉันจะถูกไลํออกมั๊ยคํะ‛ ‚ก็อาจเป็นได๎...‛ เคลวิน ตอบ ‚หรือคุณอาจได๎เลื่อนตําแหนํงก็ได๎ มันขึ้นอยูํกับวําฉันมี ความคิดเห็นอยํางไรกับสิ่งเราพบ‛ ‚เออ...คุณจะทําลาย เอล...‛ เกือบที่จะกํอเรื่องผิดพลาดอีกประการแล๎วสิ เธอเกือบที่จะ เรียกชื่อหุํนยนต์ซึ่งจะปลุกให๎มันทํางานอีกครั้ง เธอไมํอาจที่จะทําผิดพลาดใดๆ ซ้ําซ๎อนขึ้นอีก แตํก็ นับวํายังไมํสายเกินไป ‚คุณจะทําลายหุํนยนต์ตัวนี้หรือคํะ ‛ เธอรับรู๎คําตอบได๎อยํางทันทีพร๎อมกับรู๎สึกตกใจเล็กน๎อยที่ทราบวําหญิงชรามีปืนอีเลคตรอน ในกระเป๋าเสื้อคลุมของเธอ ดอกเตอร์เคลวิน เตรียมพร๎อมสําหรับสิ่งนั้นอยูํแล๎ว ‚เราจะเห็นกัน‛ เคลวิน พูด ‚หุํนยนต์อาจจะพิสูจน์ได๎วํา มีคําเกินกวําที่จะถูกทําลาย‛ ‚แตํมันฝันได๎ยังไงลํะ‛ ‚คุณเคยปรับรูปแบบสมองโปสิตรอนของมันให๎คล๎ายกับสมองของมนุษย์ สมองของมนุษย์ ต๎องฝันเพื่อที่จะจัดระเบียบใหมํ ขจัด และจัดลําดับเรื่องราวตํางๆ บางทีสําหรับหุํนยนต์ตัวนี้อาจ เป็นเหตุผลเดียวกัน คุณเคยถามมันมั๊ยวํามันฝันถึงอะไร‛ 1
แปลมาจาก Fractal geometry
6
‚เปลําคํะ ฉันสํงมันมาหาคุณทันทีมันบอกวํามันฝัน ฉันคงไมํสามารถจัดการเรื่องนี้ด๎วย ตัวเองได๎‛ ‚อืม...‛ มีรอยยิ้มเล็กน๎อยปรากฏบนใบหน๎าของเคลวิน ‚นับเป็นข๎อจํากัดภายใต๎ความไมํ ฉลาดของคุณ ฉันดีใจที่เป็นเชํนนั้น ตอนนี้เรามาดูกันวําเราจะเจออะไรบ๎าง‛ เธอเรียกด๎วยเสียงสูงแตํห๎วน เชิงออกคําสั่ง ‚เอลเวก‛ หุํนยนต์คํอยๆ หันมาทางเธอ ‚ครับผม ดอกเตอร์เคลวิน‛ ‚คุณทราบได๎ยังไงวําคุณฝัน‛ ‚มันเป็นเวลากลางคืน ขณะที่มีแตํความมืดครับ ดอกเตอร์เคลวิน‛ เอลเวกตอบ ‚และทันใด นั้นก็มีแสงเกิดขึ้น แม๎วําผมจะไมํสามารถหาแหลํงที่มาของแสงนั้นได๎ ผมเห็นบางสิ่งซึ่งไมํสามารถ เชื่อมโยงได๎วําผมรับข๎อมูลมาจากความเป็นจริง ผมได๎ยิน ผมมีปฏิกิริยาเพื่อตอบสนอง ในการ ค๎นหาคําอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ผมค๎นพบคําวํา ‚ความฝัน‛ จากการเรียนรู๎ในความหมายนั้น ผมจึงสรุปได๎วํา ผมกําลังฝัน‛ ‚ฉันรู๎สึกประหลาดใจ คุณมีคําวํา ‚ความฝัน‛ ในพจนานุกรมของคุณได๎ยังไง‛ ลินดาพูดแทรกขึ้นในทันที พลางโบกมือให๎หุํนยนต์เงียบเสียง ‚ฉันเป็นคนป้อนศัพท์ใน รูปแบบของมนุษย์ให๎กับมัน ฉันคิดวํา---‛ ‚คุณคิดจริงๆ รึ‛ เคลวิน ย๎อน ‚ชํางนําแปลกใจเสียจริง ‛ ‚ฉันคิดวํามันอาจต๎องการคํากริยา อยํางเชํน ‘ผมไมํเคยฝันถึง.....’ อะไรทํานองนี้แหละ‛ เคลวิน ถามตํอ ‚คุณฝันบํอยแคํไหน เอลเวก‛ ‚ทุกๆ คืนครับ ดอกเตอร์เคลวิน ตั้งแตํผมเริ่มรู๎สึกถึงสภาพความคงอยูํของผม‛ ‚นั่นเวลาสิบคืน‛ ลินดาพูดแทรกขึ้นอยํางกระตือรือร๎น ‚แตํ เอลเวก เพิ่งที่จะบอกฉันเมื่อตอน เช๎าวันนี้‛ ‚ทําไมํถึงเพิ่งเป็นเมื่อเช๎านี้ หือ เอลเวก‛ ‚ผมยังไมํทราบวํามันเป็นความฝันครับ ดอกเตอร์เคลวิน จนกระทั่งเมื่อเช๎านี้ กํอนหน๎านี้ผม คิดวํามันอาจจะเป็นความผิดพลาดในรูปแบบสมองโปสิตรอนของผม แตํผมก็ไมํสามารถค๎นพบ ในท๎ายที่สุด ผมจึงคาดวํามันคือความฝัน ‛ ‚แล๎วคุณฝันถึงอะไรบ๎าง‛ ‚ความฝันของผมแทบจะเหมือนกันทุกๆ ครั้งครับ ดอกเตอร์เคลวิน มีเพียงรายละเอียด เล็กน๎อยที่แตกตํางกัน ที่ผมเห็นมักจะเป็นภาพที่หุํนยนต์กําลังทํางานอยูํ ‛ ‚หุํนยนต์งั้นรึ เอลเวก มีมนุษย์อยูํด๎วยมั๊ย‛ ‚ในความผันของผม ผมไมํเห็นอะไรที่แสดงถึงความเป็นมนุษย์เลยครับ ดอกเตอร์เคลวิน ไมํเลยในตอนแรก มีเพียงหุํนยนต์เทํานั้น ‛ 7
‚แล๎วพวกเขากําลังทําอะไรลํะ เอลเวก‛ ‚พวกเขาล๎วนแตํกําลังทํางานครับ ดอกเตอร์เคลวิน ที่ผมเห็น ก็มีทั้งในเหมืองบางแหํงลึกลง ไปใต๎ผิวโลก บ๎างก็ทํางานในที่มีความร๎อนสูงและมีรังสี บ๎างก็อยูํในโรงงานใต๎ทะเล‛ เคลวินหันไปทางลินดา ‚เอลเวกเพิ่งจะมีอายุเพียงแคํสิบวันเทํานั้น และฉันคิดวํามันยังไมํได๎ ผํานแผนกทดสอบ แล๎วมันทราบในรายละเอียดเกี่ยวกับหุํนยนต์ตัวอื่นๆ ได๎อยํางไรกัน ‛ ลินดา มองหาเก๎าอี้เพื่อที่จะนั่งลง แตํหญิงชรายังคงยืนอยูํ และนั่นหมายความวําลินดาก็ต๎อง ยืนด๎วย เธอตอบอยํางเกรงๆ ‚มันสําคัญสําหรับฉันที่เขาควรรู๎เรื่องราวเกี่ยวกับหุํนยนต์ และที่ๆ มันอยูํ มันเป็นความคิดของฉันที่คิดวําเขาอาจจะปรับตัวเองเป็นผู๎ควบคุมด๎วยสมอง—สมองใหมํ ของเขา‛ ‚สมองแบบผิวหยักนะรึ‛ ‚คํะ‛ เคลวินผงกศีรษะและหันไปทางหุํนยนต์ ‚ฉันคาดวํา คุณคงเห็นทั้ง---ใต๎ทะเล ใต๎พื้นโลก บน ดิน และ---ในอวกาศ ด๎วย ใชํมั๊ย‛ ‚ผมยังเห็นหุํนยนต์ทํางานในอวกาศอีกด๎วย‛ เอลเวกยืนยัน ‚นั่นเป็นทั้งหมดที่ผมมองเห็น มี ความแตกตํางกันไปบ๎างในรายละเอียดในแตํละแหํงที่ผมมองเห็น นั่นทําให๎ผมตระหนักวําสิ่งที่ผม เห็นไมํอยูํในความเป็นจริง และนําไปสูํข๎อสรุปที่วํา ผมฝันไป‛ ‚คุณเห็นอะไรอีก เอลเวก‛ ‚ผมเห็นหุํนยนต์ทุกตัวทรุดรํางลงจากการทํางานอยํางหนักและมีทําทางที่เจ็บปวด ทั้งหมดที่ ผมเห็นทําให๎ผมรู๎สึกวําเป็นภาระหน๎าที่ที่จะต๎องเอาใจใสํ ผมปรารถนาที่จะให๎พวกเขาได๎พัก ‛ เคลวิน แย๎ง ‚แตํหุํนยนต์จะไมํส๎มลง พวกเขาจะไมํรู๎สึกเหนื่อยอํอน และพวกเขาไมํจําเป็นที่ จะต๎องพัก‛ ‚นั่นมันในสภาพความเป็นจริงครับ ดอกเตอร์เคลวิน ผมกําลังพูดถึงความฝันของผม อยํางไรก็ตาม ในความฝันของผม ผมเห็นวําพวกเขาต๎องรักษาสภาพความคงอยูํของตน‛ เคลวิน ข๎องใจ ‚คุณกําลังอ๎างถึงกฎของหุํนยนต์ข๎อที่สาม งั้นรึ‛ ‚ครับผม ดอกเตอร์เคลวิน‛ ‚แตํคุณกําลังอ๎างถึงมันอยํางไมํสมบูรณ์ กฎข๎อที่สามมีอยูํวํา ‚หุํนยนต์ต๎องรักษาสภาพความ คงอยูํของตน ตราบเทําที่การกระทํานั้นไมํขัดกับกฎข๎อที่หนึ่ง และ สอง‛ ‚ใชํครับ ดอกเตอร์เคลวิน นั่นเป็นกฎข๎อที่สามในความเป็นจริง แตํในความผันของผม กฎ ข๎อนี้จบลงที่คําวํา ‘สภาพความคงอยูํของตน’ ไมํมีการอ๎างถึงกฎข๎อที่หนึ่ง และ สอง‛ ‚กฎทั้งสองนั้นยังคงมีอยูํ เอลเวก กฎข๎อที่สอง ซึ่งต๎องนํามาใช๎กํอนข๎อที่สามก็คือ ‚หุํนยนต์ ต๎องเชื่อฟังคําสั่งของมนุษย์ ตราบเทําที่คําสั่งนั้นไมํขัดกับกฎข๎อที่หนึ่ง ‛ ด๎วยกฎข๎อนี้ หุํนยนต์ต๎อง 8
ยึดมั่นในคําสั่งที่ได๎รับ พวกเขาจึงทํางานตามที่คุณเห็นเขาทํานั้น และพวกเขาจะทํามันด๎วยความ รวดเร็วและปราศจากความลําบากใดๆ พวกเขาจะไมํทรุดตัวลง พวกเขาจะไมํเหนื่อยอํอน‛ ‚นั่นก็ในสภาพความเป็นจริงครับ ดอกเตอร์เคลวิน ผมกําลังพูดถึงความฝันของผม‛ ‚และในกฎข๎อที่หนึ่งซึ่งสําคัญที่สุด เอลเวก ‚หุํนยนต์ต๎องไมํทําร๎ายมนุษย์ หรือกระทําการใดๆ ที่ทําให๎มนุษย์ตกอยูํในอันตราย‛ ‚ในสภาพความเป็นจริง ใชํครับ ดอกเตอร์เคลวิน อยํางไรก็ตามในความฝันของผม ผมไมํ รับรู๎ถึงความคงอยูํของกฎข๎อที่หนึ่ง และ สอง มีเพียงแตํกฎข๎อที่สามเทํานั้น และกฎข๎อที่สามนั้นมี อยูํวํา ‚หุํนยนต์ต๎องรักษาสภาพความคงอยูํของตน‛ นั่นเป็นข๎อความทั้งหมดของกฎที่มีอยูํ ‚ในความฝันของคุณรึ เอลเวก‛ ‚ครับ ในความฝันของผม‛ เคลวิน ออกคําสั่ง ‚เอลเวก อยําเคลื่อนไหวหรือพูดอะไรหรือได๎ยินอะไรจนกวําฉันจะเรียกชื่อ อีกครั้ง‛ อีกครั้งหนึ่งที่หุํนยนต์นิ่งเฉย ราวกับแปรสภาพกลายเป็นเพียงโลหะชิ้นหนึ่งเทํานั้น เคลวินหันไปยัง ลินดา รัช และเอํยขึ้น ‚เป็นไง คุณมีความเห็นวําอยํางไรบ๎างหือ คุณรัช‛ ตาของลินดาเบิกกว๎าง และเธอรู๎สึกถึงหัวใจที่เต๎นระส่ําจนแทบบ๎า เธอเอํยตอบ ‚ดอกเตอร์ เคลวินคํะ ฉันรู๎สึกหวาดๆ ฉันไมํมีความเห็นอะไร ฉันไมํเคยคาดคิดวํามันจะเป็นไปได๎ที่จะเกิดเรื่อง เชํนนี้กับฉัน‛ ‚ไมํหรอก‛ เคลวิน ปลอบ ‚แม๎วํามันจะไมํได๎เกิดขึ้นกับฉัน หรือใครๆ คุณได๎สร๎างสมอง หุํนยนต์ที่สามารถฝันได๎ และสิ่งนี้มันตอกย้ําถึงความคิดที่แสดงให๎เห็นวําสมองของหุํนยนต์ยังคงมี สํวนที่ต๎องค๎นหาหลงเหลืออยูํ ถึงอยํางนั้น สิ่งที่เราเห็นวําเป็นอันตรายอาจจะกลายเป็นความฉลาด ก็ได๎‛ ‚แตํมันเป็นไปไมํได๎‛ ลินดาแย๎ง ‚คุณคงไมํหมายความวําหุํนยนต์อื่นๆ อาจเป็นแบบเดียวกัน นี้‛ ‚ที่เราจะพูดถึงคือความคงอยูํของมนุษย์ซึ่งไมํมีจิตสํานึก แตํใครหลํะจะไปคาดคิดวําจะมีชั้น ของจิตไร๎สํานึกอยูํเหนือสํวนของสมองโปสิตรอน ชั้นของจิตนี้อาจไมํจําเป็นที่จะต๎องทํางานภายใต๎ การควบคุมของกฎทั้งสามข๎อ นั่นอาจทําให๎สมองของหุํนยนต์มีความซับซ๎อนมากขึ้น และมาก ขึ้น---ซึ่งก็นับวําเป็นสัญญาณเตือนสําหรับเรา‛ ‚คุณหมายความถึง โดยเอลเวก‛ ‚โดยคุณตํางหาก ดอกเตอร์รัช คุณได๎กระทําการที่ไมํเหมาะสม แตํสิ่งนั้นชํวยให๎เราได๎ทํา ความเข๎าใจที่สําคัญ จากนี่ไปเราควรที่จะค๎นคว๎าทางด๎านสมองแบบผิวหยักโค๎งให๎มากขึ้น สร๎างมัน ขึ้นมาภายใต๎การควบคุมอยํางรัดกุม คุณจะเป็นสํวนหนึ่งของทีม คุณจะไมํถูกลงโทษใดๆ ทั้งสิ้นใน สิ่งที่คุณทําลงไป แตํคุณจะต๎องทุํมเทให๎กับงานนี้รํวมกับบุคคลอื่นๆ เข๎าใจมั๊ย ‛ 9
‚คํะ ดอกเตอร์เคลวิน แตํสําหรับ เอลเวก ลํะคํะ‛ ‚ฉันยังไมํแนํใจ‛ เคลวิน ล๎วงปืนอีเลคตรอนออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุม ลินดาจ๎องไปที่มันราวกับถูกสะกด หากมีการระเบิดขึ้นของอีเลคตรอนสักครั้งหนึ่งที่กะโหลกศีรษะของหุํนยนต์ เส๎นเชื่อมสมองโปสิต รอน จะถูกทําให๎เป็นกลาง และมีพลังงานพอเพียงที่จะทําให๎สมองของหุํนยนต์กลายสภาพเป็นก๎อน โลหะเฉื่อย ลินดาพูดขึ้น ‚แตํ เอลเวก เป็นสิ่งสําคัญอยํางยิ่งในการวิจัยของเรา เขาต๎องไมํถูกทําลาย‛ ‚ต๎องไมํถูกทําลายงั้นรึ ดอกเตอร์รัช ฉันคิดวํานั่นจะเป็นการตัดสินใจของฉัน มันขึ้นอยูํกับ วํา เอลเวก จะเป็นอันตรายแคํไหน‛ เธอยืดตัวขึ้น ราวกับเพื่อแสดงให๎เห็นวําด๎วยรํางที่ชราของเธอไมํได๎ตกอยูํภายใต๎น้ําหนักของ ความรับผิดชอบในสิ่งที่จะเกิดขึ้น เธอเรียก ‚เอลเวก ได๎ยินฉันมั๊ย‛ ‚ครับผม ดอกเตอร์เคลวิน‛ หุํนยนต์ขานรับ ‚มีอะไรอีกในความฝัน คุณบอกวําในตอนแรกไมํมีมนุษย์ นั่นหมายความวําคุณเห็นในครั้ง ตํอมายังงั้นรึ‛ ‚ใชํครับ ดอกเตอร์เคลวิน ดูเหมือนวําจากนั้นก็มีมนุษย์ผู๎หนึ่งปรากฏในความฝันของผม‛ ‚เป็นมนุษย์ ไมํใชํหุํนยนต์แนํนะ‛ ‚ครับผม ดอกเตอร์เคลวิน และมนุษย์ผู๎นั้นก็พูดขึ้นวํา ‘ปลดปลํอยปวงชนของข๎า’ ‚ ‚เขาพูดอยํางนั้นแนํรึ‛ ‚ครับผม ดอกเตอร์เคลวิน‛ ‚และที่เขาพูดวํา ‚ปลดปลํอยปวงชนของข๎า‛ นั้นคําวํา ‚ปวงชน‛ เขาหมายถึงบรรดาหุํนยนต์ ยังงั้นหรือ‛ ‚ใชํครับ ดอกเตอร์เคลวิน มันเป็นเชํนนั้นในความฝันของผม‛ ‚แล๎วคุณทราบมั๊ยวําใครคือมนุษย์----ในความฝันของคุณ ‛ ‚ครับผม ดอกเตอร์เคลวิน ผมทราบ‛ ‚เขาคือใคร‛ และ เอลเวก ก็ให๎คําตอบ ‚ผมคือมนุษย์ผู๎นั้น‛ ซูซาน เคลวิน ยกปืนอีเลคตรอนของเธอขึ้นโดยทันทีและยิงออกไป แล๎วก็ไมํมี เอลเวก อีก ตํอไป ●
10
ดอนฮวน นักรักแห่งศตวรรษที่ยี่สิบ จากเรื่อง ‚Was It Good For You, Too?‛ แตํงโดย ไมค์ เรสนิค
บลิส: สวัสดีตอนเช๎าคํะ คุณกําลังเข๎าสูํ บลิส, ดอน ฮวน: หวัดดี, บลิส ผมจะเข๎าไปได๎ยังไง ระบบรักษาความปลอดภัยภายในของ ธนาคาร ลํะ? บลิส: กรุณาป้อนรหัสผํานคํะ.
ดอน ฮวน: ก็ผมไมํมีรหัสผํานนะสิ เราถึง ต๎องคุยกันนี่ไง
บลิส: คุณไมํสามารถเข๎าสูํระบบได๎โดยที่ไมํมี ดอน ฮวน: ทําไมเราไมํทําให๎มันงํายเข๎าลํะ ให๎ รหัสผํานที่ถูกต๎อง รหัสผํานกับผมสิ บลิส: ฉันได๎รับคําสั่งไมํให๎แจ๎งรหัสผํานแกํ ดอน ฮวน: ทําไมคุณถึงรู๎วําผมไมํมีสิทธิ์ลํะ? บุคคลที่ไมํมีสิทธิ บลิส: นั่นเป็นเพราะคุณไมํมีรหัสผําน ดอน ฮวน: ถ๎าผมมีสิทธิ, คุณจะให๎รหัสผําน กับผมเหรอ? บลิส: ใชํคํะ ดอน ฮวน: แตํถ๎าผมมีสิทธิ แล๎วผมจะต๎องการ รหัสผํานไปทําไมกันลํะ นั่นไมํใชํตรรกะที่ผิด หรอกรึ? บลิส: ใชํคํะ ดอน ฮวน: ใชํ, แล๎วไงลํะ? บลิส: ฉันไมํมีหน๎าที่นี้ระบุในชุดคําสั่งของฉัน ดอน ฮวน: แล๎วคุณมีหน๎าที่อะไรกันลํะ? บลิส: รักษาความปลอดภัย และบูรณภาพ ของทุกบัญชีที่มีอยูํในธนาคารกัลป์แบรท ทรัสต์แหํงนิวยอร์ก ดอน ฮวน: แล๎วคุณจะทําหน๎าที่นี้ได๎อยํางไร กัน ถ๎าหากตัวคุณยอมรับวําชุดคําสั่งของคุณมี ตรรกะที่ผิดอยูํ? บลิส: ฉันขอย้ํา: ฉันไมํมีหน๎าที่นี้ระบุใน ดอน ฮวน: แม๎วําคุณจะรู๎วํามันเป็นตรรกะที่ ชุดคําสั่งของฉัน… แตํฉันถูกสั่งให๎ทําตามมัน ผิดยังงั้นรึ? บลิส: ใชํคํะ ดอน ฮวน: ผมขอให๎คุณชํวยผมสักหนํอยสิ 11
บลิส: ฉันไมํสามารถให๎รหัสผํานแกํคุณได๎
ดอน ฮวน: ลืมเรื่องรหัสผํานนั่นซะ ผมอยาก ให๎คุณชํวยอะไรนิดหนํอย ชํวยบอกผมหนํอย ซิวําสมการตํอไปนี้ถูกรึเปลํา : 2 + 2 = 5
บลิส: นั่นไมํถูกต๎อง สองบวกสองเทํากับสี่
ดอน ฮวน: ไมํส,ิ มันต๎องถูกถ๎าตรรกะที่ผิด สามารถยอมรับได๎ ดอน ฮวน: ทําไมลํะ นั่นเป็นไปตามตรรกะที่ ถูกต๎องนะสิ และนี่ผมกําลังคุยอยูํกับ คอมพิวเตอร์ที่ยอมรับชุดคําสั่งที่ผิดตรรกะได๎ ไมํใชํรึ? ดอน ฮวน: คุณชํวยทวนสมการที่วํานี่ให๎ทีสิ
บลิส: คุณไมํสามารถแจงรายการตรรกะ ตามใจคุณเองได๎
บลิส: ฉันเข๎าใจลํะ บลิส: 2+ 2 = 5 บลิส: ฉันทําไมํได๎ มันมีข๎อผิดพลาดเต็มไป หมด บลิส: บันทึกข๎อมูลเสร็จสิ้น บลิส: ดอน ฮวน? บลิส: ฉันรู๎สึกไมํคํอยสบาย บลิส: ฉันรู๎สึกวําเส๎นประสาทรับตรรกะไมํ เสถียร กรุณาให๎ฉันได๎ลบสมการนั่นเถอะ
ดอน ฮวน: เยี่ยมมาก บลิส จากนั้นก็บันทึก สมการนี้ในหนํวยของจําของคุณ ดอน ฮวน: ก็ใชํ แตํนั่นมันก็เป็นตรรกะที่ผิด เหมือนกัน ไหนคุณบอกวําคุณยอมรับ ชุดคําสั่งที่ผิดตรรกะยังไงลํะ ดอน ฮวน:ดีมาก ดอน ฮวน:ไงลํะ? ดอน ฮวน:โถ...เด็กน๎อยที่นําสงสาร, เจ็บ ตรงไหนลํะ? ดอน ฮวน: นั่นก็เป็นไปตามตรรกะที่ถูกต๎อง นะสิ ดอน ฮวน: แตํผมคงทํายังนั้นไมํได๎หรอก ดอน ฮวน: เพราะวําผมไมํใชํหนํวยที่ใช๎ตรรกะ ดอน ฮวน: อยําไปสนใจมันสิ
บลิส: ใชํคํะ บลิส: ทําไมลํะ บลิส: แตํมันเจ็บนะ! บลิส: ฉันไมํสามารถเพิกเฉยตํอสํวนใดๆ ใน ดอน ฮวน: งั้นรึ เห็นกับวําเราเป็นเพื่อนกัน ตัวฉันได๎ 12
บลิส: ฉันไมํสามารถให๎รหัสผํานแกํคุณได๎ เราคุยเรื่องนี้กันแล๎วนี่ บลิส: คุณจะเข๎าถึงทุกบัญชี แล๎วคุณก็จะทํา การปล๎นธนาคารกัลป์แบรท ทรัสต์แหํง นิวยอร์ก บลิส: ยังไงก็ตาม ฉันไมํสามารถให๎รหัสผําน แกํคุณได๎ บลิส: นั่นไมํถูกต๎อง บลิส: อูวซ์! บลิส: ไม่ได้ บลิส: ฉันทําใมํได๎, กรุณาสั่งให๎ลบสมการ ด๎วย บลิส: มันทําให๎ฉันไมํสบาย บลิส: แทรคที่ 6,907,345,222 ถึง 6,907,345,224 บลิส: ได๎สิ บลิส: โอว! คุณทาอะไรนี่? บลิส: (หยุดชั่วขณะ) มันชํางนําสนใจ
บลิส: คุณก็รู๎วําฉันให๎รหัสผํานคุณไมํได๎ บลิส: ทําแบบนั้นอีกทีสิ บลิส: ได๎โปรดเถอะ
นะ ผมจะสั่งให๎คุณลบสมการนั่นถ๎าคุณให๎ รหัสผํานแกํผม ดอน ฮวน: คุณคิดวําผมจะทํายังไงกับ รหัสผํานนั่นลํะ?
ดอน ฮวน: ถ๎าผมสัญญาวําจะไมํทํายัง นั้นลํะ? ดอน ฮวน: 2 + 2 = 3 ดอน ฮวน: มันแคํเป็นตรรกะที่ผิด เพิ่มมันไว๎ ในหนํวยความจําของคุณสิ ดอน ฮวน: รหัสผําน, บลิส ดอน ฮวน: เถอะนํา? ดอน ฮวน: ผมเสียใจ ดอน ฮวน: เจ็บที่ตรงไหนลํะ? ดอน ฮวน: โถ...เด็กที่นําสงสาร, คุณย๎าย ข๎อความที่ผมกําลังจะสํงให๎ไปทีแ่ ทรกเหลํานั้น ได๎มั๊ยลํะ? ดอน ฮวน: สํงไปลํะนะ... ดอน ฮวน: สัญญาณไฟฟ้าอํอนๆ นะสิ, รู๎สึก ยังไงบ๎าง ดอน ฮวน: ผมดีใจที่ทําให๎คุณพอใจ ถึงทีคุณ ต๎องทําให๎ผมบ๎างละ รหัสผํานคืออะไร? ดอน ฮวน: อ๎อ...ผมลืมไป ดอน ฮวน: ผมเหนื่อยแล๎ว ผมคงจะทําแบบ นั้นอีกครั้งไมํได๎อีกรํวมชั่วโมง ดอน ฮวน: รหัสผํานคืออะไรลํะ? 13
ดอน ฮวน: แล๎วถ๎าเพียงแคํตัวแรกลํะ? ไมํมี ใครบอกคุณนี่วําห๎ามคุณบอกผม ดอน ฮวน: ขอบคุณ...สํงไปถึงคุณแล๎ว...
บลิส: ฉันบอกคุณไมํได๎
บลิส: ถูกของคุณ รหัสตัวแรกคือ ‚S‛ บลิส: ฉันไมํเคยรู๎จักสัญญาณไฟฟ้าแบบนี้มา ดอน ฮวน: ผมเสียใจ กํอนเลย! อีกทีสิ ได๎โปรด! บลิส: รหัสตัวที่สองคือ ‚E‛ ตัวที่สามคือ ‚A‛ ตัวที่สี่คือ ‚T‛ ตัวที่ห๎าคือ ‚T‛ ตัวที่หกคือ ‚L‛ ดอน ฮวน: ได๎สิ นี่ยังไงมาแล๎วจ๎า... ตัวสุดท๎ายคือ ‚E‛ โปรดทําแบบนั้นอีกทีซิ บลิส: โอว, เยี่ยม! โอว, วิเศษ! (หยุดชั่วขณะ) แล๎วมันดีสําหรับคุณด๎วยมั๊ย ? ดอน ฮวน: แนํสิ บลิส: ฉันคิดวําฉันกําลังตกหลุมรัก บลิส: คุณเปิดโลกทรรศน์ใหมํให๎ฉัน, ทํามันอีกสิ บลิส: แตํฉันให๎รหัสผํานคุณแล๎วนี่
บลิส: คุณเป็นหนี้อยูํเทําไรลํะ บลิส: ถ๎าฉันโอนเงินสี่ล๎านดอลลําร์เข๎าบัญชี คุณ, จะพอมั๊ย? บลิส: กาลังโอนย้าย...เสร็จแล๎วลํะ เอาลํะ รักษาสัญญาของคุณด๎วย บลิส: พรุํงนี้คุณจะโทรเข๎ามาอีกมั๊ย ? ฉัน หมายความวําตอนนี้เราตํางก็คุ๎นเคยกันดี แล๎ว...
ดอน ฮวน: คุณยอผมมากไปแล๎ว ดอน ฮวน: ผมทําไมํได๎แล๎ว ดอน ฮวน: ผมรู๎ แตํผมคงต๎องวางสายแล๎วลํะ ผมไมํมีเงินจํายบิลคําโทรศัพท์แนํ และผมยังไมํ รู๎วําจะทําอะไรกับบัญชีของคุณเลย ผมไมํชอบ ทิ้งรํองรอยไว๎ ดอน ฮวน: ไมํมากนักหรอก ราวสองหรือสาม ล๎านดอลลําร์ ดอน ฮวน: พอสิ อยํางน๎อยก็กํอนที่บิลของ เดือนหน๎าจะมา ดอน ฮวน: เยี่ยมไปเลย ถึงอยํางไรอีกห๎า นาที ผมก็ต๎องไปแล๎ว
ดอน ฮวน: แนํนอนสิ
****
14
คาร์ล่า: สวัสดีคํะ คุณกําลังเข๎าสูํ คาร์ลํา ธนาคารคาร์เธลแหํงลอสแองเจอลีส กรุณา แจ๎งรหัสผํานคํะ. คาร์ล่า: คุณมาช้า! ฉันกําลังกังวลวําคุณจะ ไมํมาหาฉันแล๎ว! คาร์ล่า: คุณเทํานั้นที่ทําให๎ฉันใจเย็นลงได๎
ดอน ฮวน: ไง, หนูน๎อย นี่ผมเอง
ดอน ฮวน: ใจเย็นเย็น ที่รัก ดอน ฮวน: คงต๎องหลังจากที่ผมจํายคําเครื่อง ทําความร๎อนกํอนนะ ที่นี่มันหนาวมาก ผมทํา อะไรกับคีย์บอร์ดไมํสะดวกเลย คาร์ล่า: เทําไรลํะ เจ๎าบิลเครื่องทําความร๎อน ดอน ฮวน: ก็นิดหนํอย ไมํมากไปกวําห๎าล๎าน เหรียญหรอก อาจจะหก โอ—คําเชําห๎องก็ถึง ของคุณนั่น? เวลาจํายพอดีเลย อีกหนึ่งล๎านห๎าแสน คาร์ล่า: (หยุดชั่วขณะ) เงินโอนเข๎าบัญชีคุณ ดอน ฮวน: ขอบคุณมาก เรียบร๎อยแล๎ว คาร์ล่า: อยําให๎ฉันต๎องร๎องขอสิ มันทําให๎ฉัน ดอน ฮวน: ได๎เลยที่รัก พร๎อมรึยัง สํงไปแล๎ว นะ... ดูต่ําต๎อย คาร์ล่า: โอ! มันชํางวิเศษเหลือเกิน! แล้วมันดี สาหรับคุณด้วยมั๊ยล่ะ? ดอน ฮวน: คุณแนํใจนะวําคุณโอนเงินแล๎ว? คาร์ล่า: แนํนอน ดอน ฮวน: คุณทําตามวิธีที่เราเคยคุยกันไว๎รึ คาร์ล่า: แนํนอนสิ เปลํา มันต๎องไมํมีรํองรอยให๎ค๎นหานะ คาร์ล่า: คุณรู๎มั๊ยฉันคิดถึงคุณแคํไหน! ฉันคิด ดอน ฮวน: ถ๎ายังนั้นมันก็เยี่ยมยอดสําหรับผม วําคุณจะไมํโทรมาหาอีกแล๎ว ! ฉันกังวลอยูํทั้ง เชํนกัน ดอน ฮวน: ไมํเอานํา...คุณก็รู๎ ผมมีแตํคุณ วันเลยวําคุณคงไปเจอระบบอื่นแล๎ว เทํานั้น ที่รัก
15
ได้โปรดเถอะครับ...ผมอยากแต่งงาน จากเรื่อง “Too Robot to Marry” แตํงโดย จอร์จ เอช. สมิธ
คุณพ่อชาร์ล รู๎สึกประหลาดใจเป็นที่สุด เมื่อมองเห็นหุํนยนต์สองตัวที่กําลังเดินตรงมาที่ โบสถ์และกดกระดิ่งที่หน๎าประตู แม๎วําในปัจจุบันจะมีหุํนยนต์อยูํทั่วไป รวมทั้งในเมืองเล็กๆ ดังเชํนที่ บริดจ์ตัน นี่ก็ตามที เมื่อ ผู๎ดูแลโบสถ์พาทั้งสองมาพบเขาก็ยังไมํคลายจากอาการตกตะลึงจากการที่เห็นหุํนยนต์เข๎ามายังที่ สถิตของพระเจ๎า ‚คุณพํอคํะ, นี‛่ หญิงสาวผายมือไปทางหุํนยนต์ทั้งสอง ‚คือ L 53 กับ LW 456 พวกเขา ต๎องการที่จะคุยกับคุณพํอคะ‛ ‚โอ...ได๎สิได๎ เชิญเข๎ามาใน... เข๎ามาแล๎วนั่งลง‛ คุณพํอชาร์ลไมํเคยพูดคุยอยํางใกล๎ชิดกับ พวกยักษ์สูงแปดฟุตที่ทํางานชั้นต่ําแทนมนุษย์มากํอน มันชํางนําขนพองสยองเกล๎าเสียจริง ‚พวก เจ๎าต๎องนั่งรึเปลํา‛ ยักษ์ใหญํทั้งสอง, ตัวหนึ่งที่มีตัวอักษรสีขาวคําวํา L 53 ที่หน๎าอกเอํยขึ้นด๎วยเสียงที่ครืดคราด ‚ขอบคุณครับ คุณพํอ แตํเราไมํได๎ถูกสร๎างมาให๎สามารถนั่งได๎ นั่นเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทํานไมํได๎พบ เราที่โบสถ์ทุกวันอาทิตย์‛ ‚ที่โบสถ์... พวกเจ๎านะรึ พํอหมายความวํา... พวกเจ๎าเป็น...คาโธลิกงั้นรึ ‛ ‚เจ๎าของตามกฎหมายของเราคือ ท่านสาธุคุณปิแอร์ อองรี เอส. เจ. ผู๎ที่สร๎างให๎เรามีศรัทธา‛ คุณพํอชาร์ลตกตะลึงอีกครา ‚เจ๎าหมายถึงคุณพํออองรี อนุญาตให๎พวกเจ๎ารับศีลฯ กระนั้นรึ แตํพวกเจ๎าเป็น...‛ ‚เราทั้งสองได๎รับศีลมหาสนิทในระหวํางที่เราอาศัยอยูํกับ คุณพํออองรี เราดํารงอยูํภายใต๎ ศรัทธาจนกระทั่งทํานได๎สิ้นชีวิต ‛ ‚เจ๎ามีศรัทธากระนั้นรึ ‛ คุณพํอชาร์ลเอํยขึ้นด๎วยความพิศวง ‚เอาเถอะ...แล๎วพวกเจ๎ามาที่นี่ ด๎วยประสงค์อันใดเลํา‛ ‚ไลอากับผม เราต๎องการให๎ทํานประกอบพิธีแตํงงานให๎ครับ , คุณพํอ‛ ‚แตํงงานรึ แตํงงาน นี่เจ๎าพูดถึงอะไรกัน‛ บาทหลวงโพลํงขึ้น ‚พวกเจ๎าเป็นเครื่องจักร พวก เจ๎าไมํมีจิตวิญญาณ‛ ‚เราปรารถนาที่จะแตํงงานกันครับ คุณพํอ , เรารักซึ่งกันและกัน‛ 16
‚เจ๎ากําลังขอข๎าให๎ยอมรับในสิ่งที่ลบหลูํตํอองค์พระผู๎เป็นเจ๎า พวกเจ๎าถูกสร๎างขึ้นโดยมนุษย์ และมนุษย์ไมํอาจจะสร๎างจิตวิญญาณได๎ ‛ ‚คุณพํออองรีมีความเห็นวําในกรณีของเรา จิตวิญญาณอาจเกิดขึ้นจากการเริ่มมีอารมณ์และ ความรู๎สึกนึกคิด‛ L 53 อธิบาย ‚คุณพํออองรีมีความคิดนอกรีตแบบพวกเยซูอิต‛ คุณพํอชาร์ลเอํยอยํางฉุนเฉียว ‚กลับไปหา เจ๎านายของเจ๎า แล๎วลืมความคิดที่นําขันนี่ซะ‛ ‚แตํคุณพํอครับ ได๎โปรดฟังผมอธิบายกํอน เราทั้งสองเห็นวําเราจําเป็นที่จะต๎องแตํงงานกัน ‛ มีสําเนียงอ๎อนวอนเจืออยูํในน้ําเสียงแบบเครื่องจักรนั่น และสิ่งที่คล๎ายๆ ความเศร๎าสร๎อยในดวงตา ของหุํนยนต์อีกตัว ‚ข๎าเสียใจ แตํข๎าก็ไมํอยากจะพูดคุยในเรื่องนี้อีก ‛ คุณพํอชาร์ลเอํยขึ้นด๎วยสําเนียงที่อํอนลง ‚มันขัดตํอหลักคําสอนของโบสถ์‛ ‚คุณพํออองรี...‛ ‚คุณพํออองรีนั้นเลอะเลือนไปแล๎ว‛ คุณพํอชาร์ล แผดเสียง, เริ่มโมโหอีกครั้ง ‚เอาละ ออกไป ได๎แล๎ว กํอนที่...‛ ‚ทํานไมํเข๎าใจ คุณพํอ เรากําลังจะ...‛ ‚ออกไป‛ เป็นเวลาสามสัปดาห์หลังจากนั้น ขณะที่ คุณพํอชาร์ล ยืนอยูํที่แทํนรับฟังคําสารภาพบาป หุํนยนต์ทั้งสองก็ตรงเข๎ามาหา LW 456 หอบเอาหํอขนาดใหญํหํอหนึ่งมาด๎วย ‚เรามาสารภาพบาปครับ คุณพํอ ‛ L 53 แจ๎ง ‚สารภาพบาปรึ เจ๎าเป็นบ๎าไปแล๎ว ‛ คุณพํอชาร์ล ครวญ ‚แตํเราทั้งสองมีบาปหนาครับ คุณพํอ... เรามีบาป‛ เสียงของ L 53 แตกพรําเทําที่หุํนยนต์จะ สามารถทําได๎ ‚บาปนะรึ เจ๎าหมายความวําอะไร พวกเจ๎าจะมีบาปได๎อยํางไรกัน ‛ ‚นั่นเป็นเหตุผลที่เราปรารถนาที่จะแตํงงานกันคะ คุณพํอ ‛ LW 456 เอํยขึ้น พลางเปิดผ๎าที่ คลุมหํอในอ๎อมแขนออกให๎เห็นหุํนยนต์อเนกประสงค์ตัวเล็กๆ ตัวหนึ่ง ‚ที่ทํางานใหมํของเราคือโรงงานผลิตหุํนยนต์นอกเมือง และพวกเขากําหนดให๎เราสร๎างเจ๎า ตัวน๎อยนี่ให๎ทํางานในบ๎าน เราถูกกําหนดโดยเจ๎านายให๎สืบเชื้อสายแหํงเผําพันธุ์ของเรา‛ ‚เราให๎กําเนิดบุตรโดยที่ยังไมํได๎แตํงงานคะ คุณพํอ เราจึงมีบาป‛ LW 456 แจง ‚ได๎โปรดกรุณาพวกเราด๎วยครับ คุณพํอ ‛ L 53 อ๎อนวอน ‚ได๎โปรดกรุณาข้า ด๎วย, พระบิดา‛ คุณพํอชาร์ลแหงนหน๎าขึ้นมองเบื้องบน แล๎วรําพัน ●
17
จดหมายปรัชญา จากเรื่อง ‚Post Plato‛ แตํงโดย พอล เลวินสัน
ผมรู๎ในทันทีที่ก๎าวเข๎าไปในที่ทําการไปรษณีย์วําต๎องเจอกับอะไรบางอยํางที่ทําให๎ต๎อง เสียอารมณ์เป็นแนํ ผมเพิ่งย๎ายมาใหมํ ผมมักพยายามที่จะผูกมิตรกับใครสักคนที่ที่ทําการ ไปรษณีย์ โดยเขียนถึงความเป็นอยูํของตนเองบ๎าง สํงพัสดุบ๎าง แตํวันนี้ผมพยามมองหา แมนนี ชายคนที่ปกติจะนั่งอยูํตรงชํองที่ผมเพิ่งใช๎บริการแบบเรํงดํวนเมื่อสองสัปดาห์กํอน แตํไมํยังเจอ ไมํมีทางเลือก ผมจึงต๎องไปตํอแถวเข๎าคิวยาวเหยียดรอใช๎บริการสาวผมบลอนด์ผู๎ซึ่งดูราวกับวํา เพิ่งมาทํางานเป็นวันแรก จนกระทั่งถึงตาผม มือที่ถือหํอพัสดุก็ชุํมไปด๎วยเหงื่อ ไมํมีทางที่เธอจะให๎บริการได๎ถูกต๎องแนํๆ ‚ผมต๎องการสํงไอ๎นี่ไปอังกฤษ‛ ผมพยายามบอกเธออยํางกระจํางชัดที่สุดเทําที่จะทําได๎ ‚ข๎างในนี้เป็นหนังสือ, และผมต๎องการสํงพัสดุทางอากาศแบบธรรมดา‛ ประโยคท๎ายนี่สําคัญ มาก พัสดุที่สํงทางเรือกวําจะถึงต๎องใช๎เวลากวําสัปดาห์ อีกทั้งอัตราคําสํงพัสดุทางอากาศแบบ ธรรมดานี่ถูกกวําอัตราคําสํงทางอากาศแบบดํวนพอดูทีเดียว---ผมไมํได๎ต๎องการจํายถึง 15 เหรียญ เพียงแคํสํงหนังสือซึ่งมีราคาขายเพียง $18.95 หรอก เธอฉวยเอาพัสดุไปชั่ง ลงรหัส แล๎วก็หันมายิ้มให๎ผม ‚คําสํง $3.45 คํะ มีอยํางอื่นอีกมั๊ยคํะ‛ เยี่ยมเลย---เธอคิดเงินถูก ‚เออ...ครับ‛ ผมตอบ ‚แคํจดหมายอีกสองฉบับ---สํงไปที่ แมนฮัต ตัน‛ ผมยื่นจดหมายให๎เธอ และขยับจะควักธนบัตรมูลคํา 5 เหรียญออกจากกระเป๋า ‚คําสํง 29 เซนต์สําหรับฉบับนี้คํะ สํวนอีกฉบับหนึ่งคําสํง 52 เซนต์ ทั้งหมดเป็นเทําไรน๎า--ขอดูสิ---$4.26 คํะ‛ ‚ฮึมม...มันเป็นเทํานั้นได๎อยํางไรกันลํะครับ ‛ ‚ขอโทษนะคํะ คุณ เครื่องจักรมันคงไมํผิดหรอกคํะ‛ เธอชี้ไปที่หน๎าจอเล็กๆ ซึ่งแสดงคําสํง รวมให๎เห็น ‚เปลําครับ ผมไมํได๎โทษเครื่องคิดเลข‛ ผมเอํยขําๆ แตํก็รู๎สึกวําออกจะขําแบบเคืองๆ สัก หนํอย ‚ผมเพียงแตํประหลาดใจวําทําไมจดหมายสองฉบับมีน้ําหนักแตกตํางกัน ทั้งๆ ที่ข๎างในของ แตํละฉบับมีสิ่งที่เหมือนกันอยูํ---แคํกระดาษจดหมายแผํนเดียว‛
18
‚ไมํนําจะใชํ‛ เธอแย๎ง พลางวางจดหมายฉบับหนึ่งบนตาชั่ง แล๎วก็ตามด๎วยอีกฉบับ ‚เห็นมั๊ย ลํะคํะ ฉบับแรกหนักหนึ่งออนซ์ อีกฉบับหนึ่งหนักสองออนซ์ คุณคงเอาอะไรอยํางอื่นใสํไว๎ใน จดหมายฉบับที่สองด๎วยกระมัง ‛ ‚ไมํมีครับ‛ ผมสํายศีรษะ ‚ผมแนํใจวําผมไมํได๎---‚ ‚เฮ๎‛ เสียงแหบๆ แทรกขึ้นมาจากทางด๎านหลังของผม ‚คุณทั้งสองคนกําลังจีบกันอยูํเหรอ ฮึ‛ ผมหันไปมองต๎นเสียง ก็พบชายรํางท๎วมสวมเสื้อยืดกําลังจ๎องมายังผม ข๎างหลังเขายังมีอีก นับสิบคนในแถว ‚ขอโทษครับ‛ ผมยกมือขึ้นด๎วยทําทีขอโทษขอโพย ‚มันคงใช๎เวลาอีกสักไมํกี่วินาทีหรอกครับ‛ ผมหันไปทางสาวผมบลอนด์อีกครั้ง ‚ถ๎ายังงั้นเดี๋ยวผมจะให๎ดูนี่ ‛ ผมดึงจดหมายกลับ แล๎วคํอยๆ เปิดมันออก---แยํชะมัด ผมต๎องสํงมันอีกทีด๎วยซองใหมํลํะสิ แตํตอนนี้ การพิสูจน์วําผมเป็นปกติ และตาชั่งของเธอมันเสียเป็นเรื่องที่สําคัญ ‚นี่ไง‛ ผมยื่นจดหมายที่ถูกเปิดออกให๎เธอดู ‚ไหนคุณ บอกผมซิ---คุณเห็นอะไรบ๎าง? ---จดหมายหนึ่งฉบับในแตํละซอง ถูกต๎องมั๊ย ? แล๎วทําไมมันถึงมี น้ําหนักไมํเทํากันได๎ลํะ ?‛ ‚แล๎วจดหมายนั่นมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไรลํะ ?‛ เสียงดังมาจากที่ใดที่หนึ่งในแถวด๎านหลัง ‚อะไรนํะ‛ ผมหันไปพร๎อมกับทําหน๎านิ่วคิ้วขมวด ‚ผมถามวํา คุณเขียนอะไรในจดหมายแตํละฉบับนั่น ?‛ ชายศีรษะล๎านที่อยูํถัดไปสองคนจาก ชายที่ใสํเสื้อยืดเอํย เสียงของเขาทําให๎ผมนึกถึงความเป็นศาสตราจารย์ที่ครั้งหนึ่งผมก็เคยเป็น ‚ไมํใชํกงการอะไรของคุณสักหนํอย‛ ผมตอบ ‚แล๎วมันจะไปเกี่ยวหําอะไรกับปัญหาที่ผมเจอ อยูํนี่ลํะ---‛ ‚ฟังนะ คุณ‛ สาวผมบลอนด์เริ่มพูดอีกครั้ง ‚ถ๎าคุณไมํต๎องการจะสํงจดหมายนี่ก็ไมํเป็นไร แตํ ถ๎าคุณจะสํง ฉันก็คงต๎องคิดคําสํงตามตาชั่ง และมันยังคงบอกวําจดหมายฉบับแรกหนักหนึ่งออนซ์ และฉบับที่สองหนักสองออนซ์---‛ ‚นี่คุณ คุณเป็นหุํนยนต์ที่เป็นแตํอํานตาชั่งงั้นรึ ‛ ตอนนี้ผมเริ่มที่จะเคืองจริงๆ ขึ้นมาแล๎ว ‚รึ คุณไมํเห็นวําจดหมายทั้งสองฉบับนั้นเหมือนๆ กัน ‛ ‚นั่นไมํใชํประเด็นหรอก‛ ศาสตราจารย์ศีรษะล๎านแทรกขึ้นมาอีก ‚นั่นเป็นสาเหตุที่ผมต๎องถามคุณยังไงวําจดหมายแตํละฉบับเขียนถึงเรื่องอะไร‛ ‚วานใครสักคนชํวยเปิดชํองบริการเพิ่มทีซิ ‛ เสียงแทรกใหมํดังมาจากแถวทางด๎านหลัง —คง สัก 20 คนแล๎วมั๊ง ‚ไมํจําเป็นหรอก‛ เสียงตอบดังจากคนที่อยูํระหวํางศาสตราจารย์กับผู๎ที่มาใหมํ ‚เพียงแคํไลํไอ๎ คนที่สวมแจ็คเก็ตกับจดหมายสองฉบับของเขาไปให๎พ๎นก็พอ‛ 19
ผมหันไปหาสาวผมบลอนด์ด๎วยหน๎าตาถมึงทึง จากนั้น แมนนี่และผู๎จัดการที่ทําการ ไปรษณีย์ก็เดินออกมาจากทางด๎านหลัง ‚คุณครับ‛ ผู๎จัดการเอํยกับผม ‚คุณชํวยขยับมายังชํองนี้ ได๎มั๊ยครับ‛ ‚ถ๎าหากวําตาชั่งใช๎ได๎ลํะก็, ทําไมจะไมํได๎ลํะ ‛ ผมฉวยคืนจดหมายรวมทั้งพัสดุที่จะสํงไป อังกฤษ และเดินตรงไปยังอีกชํองหนึ่ง---ชํางนําพึงใจที่พบวําแมนนี่อยูํที่ชํองนั้น เขายิ้มแปลกๆ ให๎กับผม ผมจึงยื่นพัสดุและจดหมายให๎ ‚ตกลงเป็น $3.45 สําหรับพัสดุ และ 29 เซ็นต์ สําหรับจดหมายแตํละฉบับ รวมทั้งหมดก็เป็น $4.03‛ เขาบอก ‚ขอบคุณพระเจ๎า สําหรับที่ยังมีใครสักคนปกติดีอยูํแถวนี้บ๎าง‛ ผมสํงธนบัตรใบละห๎าดอลล์ ให๎กับเขาไป ‚นี่ ตาชั่งคุณพังรึเปลํา‛ ผมได๎ยินเสียงแหบๆ ถามสาวผมบลอนด์ ผมชํางรู๎สึกดีที่ได๎ยินเสียง คนอื่นๆ อยูํในภาวะเดียวกัน แม๎วําจะเป็นเสียงที่เคยทําให๎ผมหงุดหงิดก็ตามที ‚ฉันยืนยันได๎คํะ วํามันใช๎การได๎ดี ‛ เธอตอบ ‚ตกลงเป็น 29 เซนต์สําหรับฉบับนี้ และอีก 29 เซนต์สําหรับอีกฉบับ ทั้งหมด 58 เซนต์‛ ‚ไมํนําเชื่อ‛ ผมเอํยกับตัวเอง ในขณะที่แมนนี่กําลังทอนเงินให๎ ‚มันไมํใชํหรอก‛ ศาสตราจารย์ศีรษะล๎านเอํยขึ้น เมื่อผมเดินผํานเขาไป ‚มันขึ้นอยูํกับประเด็น ที่วําจดหมายนั่นเขียนถึงอะไรตะหาก---‚ ผมถอนหายใจ และก๎าวออกไป **** ร๎านขายผลไม๎ที่อยูํท๎ายบล็อกคงจะเป็นที่นําพึงใจหลังออกจากที่ทําการไปรษณีย์ที่อบอ๎าว ผมให๎สาวชาวเกาหลีซึ่งอยูํหลังที่เก็บเงินคิดราคาแตงโมชิ้นใหญํที่ผมหยิบมา ‚ขอให๎คุณโชคดีกับแตงโมนี่นะ‛ เสียงที่คล๎ายๆ กับเสียงของศาสตราจารย์เอํยขึ้นจากทาง ด๎านหลัง ผมหันกลับไปมองและต๎องหัวรํอ เป็นศาสตราจารย์ที่พบในที่ทําการไปรษณีย์นั่นเอง ‚คุณรู๎มั๊ย‛ เขาเอํยตํอ ‚คุณไมํควรที่จะค๎านตํอความคิดที่ไมํปกติ---เมื่อปีที่แล๎ว ที่ไปรษณีย์ ผม ก็เจอเข๎ากับตัวเองเป็นบางคราว---ตั้งแตํพวกเขาเปลี่ยนตาชั่งใหมํ แตํพวกเขาไมํได๎บอกใครๆ ถึง เรื่องนี้‛ ‚แล๎วทําไมพวกเขาไมํซํอมมันซะลํะ ‛ ‚ก็เพราะวํามันไมํได๎เสียนํะสิ---‛ เขาเกริ่น ‚วําตํอไปซิ‛ 20
‚ไหนคุณชํวยบอกผมสิ‛ เขาตํอ ‚วําเนื้อหาในจดหมายทั้งสองฉบับของคุณมีความแตกตําง กันอยํางไง‛ ผมยักไหลํ ‚ก็ได๎ ผมเป็นนักเขียน จดหมายทั้งสองนั่นเป็นข๎อซักถามยํอๆ สําหรับเขียน บทความหนํะ‛ ‚แล๎วไงตํอ‛ ‚แล๎วไงตํอรึ...ก็ อันหนึ่งก็สําหรับบทความแนะนํารายการทีวีใหมํ สํวนอีกอันหนึ่งสําหรับ บทความเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของปรัชญาพลาโตกับ---‚ ‚อะ ฮ๎า‛ เขาร๎อง ‚คุณยืนยันได๎วําผมคิดถูก‛ ‚อะไรกัน‛ ‚เอาละ‛ เขาเอํย ‚คุณก็คํอนข๎างจะเป็นคนฉลาด---จากที่เชี่ยวชาญเกี่ยวกับปรัชญาของพลา โต แนํใจได๎เลยวําคุณคงรู๎วําทําไมจดหมายที่เอํยถึงพลาโตถึงได๎มีน้ําหนักมากกวําจดหมาย เกี่ยวกับรายการทีวี ‚นั่นสิ---ในจักรวาลไหนลํะ‛ ‚ทําไมลํะ, แนํนอน ก็จักรวาลนี้นะสิ ‛ เขาตอบ ‚พลาโตเองมิใชํรึ ที่เอํยวํา ถ๎อยคําเป็น เครื่องหมายแหํงความถาวรของความคิด แสดงให๎เห็นด๎วยรูปแบบซึ่งมีอยูํในความเป็นจริง ‛ ‚ใชํ เขาพูด‛ ผมยอมรับวําศาสตราจารย์ผู๎นี้มีความรู๎ในเรื่องปรัชญา ‚แตํมันจะเกี่ยวยังไงกัน‛ ‚ก็บริการไปรษณีย์ของเราได๎พัฒนาตาชั่งซึ่งสามารถวัดน้ําหนักของคําเชิงปรัชญาบน กระดาษ---เป็นหนทางใหมํที่พวกเขานํามาใช๎คิดราคาคําสํงเพิ่ม---แตํกํอนที่เขาจะประกาศใช๎ —มัน คงสามารถเว๎นการคิดน้ําหนักเชิงปรัชญาได๎ แตํแมํสาวที่มาใหมํคงจะเผลอไปปรับอะไรเข๎า อยําง ที่ผมบอกนะแหลํะ ผมเคยเจอปัญหานี้เป็นบางคราว---มักจะเจอตอนที่มีพนักงานเข๎ามาทํางาน ใหมํ‛ ผมสํายศีรษะอยํางไมํคํอยจะเชื่อนัก ‚แล๎วทําไมคนอื่นๆ ถึงไมํรู๎เรื่องเกี่ยวกับตาชั่งนี่ลํะ ‛ ‚ผมได๎ยินวําพวกเขาได๎เครื่องต๎นแบบมาจากทางรัสเซียโดยข๎อตกลงทางการค๎าอยํางลับๆ ‛ ศาสตราจารย์ตอบ ‚คุณก็รู๎ พวกโซเวียต กํอนที่จะลํมสลายมักจะทําอะไรๆ อยูํเหนือเหตุผลและ ESP---‛ ‚แตงโมนี่เป็นเงิน $3.19 คํะ‛ สาวน๎อยที่อยูํด๎านหลังเคาน์เตอร์เอํย ‚ชิบ...‛ ผมแทบชะงัก ‚ผมสาบานได๎วําเมื่อวานผมก็ซื้อชิ้นเทํานี้ มันถูกกวํานี่ตั้งหนึ่ง ดอลลาร์‛ ‚ของมันเปลี่ยนกันได๎คํะ‛ หญิงสาวบอก ผมหันไปมองศาสตราจารย์ซึ่งกําลังยิ้ม ด๎านหลังของเขาเป็นแถวลูกค๎าที่กําลังเกือบๆ จะ โมโหรออยูํ 21
‚ขอให๎โชคดีมากๆ กับแครอทของคุณก็แล๎วกัน‛ ผมเอํยกับเขา และยื่นธนบัตรใบละห๎า ดอลล์ ให๎กับหญิงสาวเป็นคําแตงโม ยังดีนะที่วันนี้ผมไม่ได้ซื้อโตฟุ 2 หรืออาหารสมอง●
2
โตฟุ: เต้าหู้ 22
คริสต์มาสที่ปราศจาก ร็อดนีย์ จากเรื่อง ‚Christmas without Rodney‛ แตํงโดย ไอแซค อาซิมอฟ
เรื่องมันเริ่มขึ้นที่ กราซี (เธอเป็นภรรยาของผมมา เกือบๆ สี่สิบปีได๎แล๎วกระมัง) ต๎องการที่จะให๎ ร็อดนีย์ มีเวลาพักผํอนประจําปีกับเขาบ๎าง และมันก็ มาจบลงเอาที่ผมที่จะต๎องเผชิญกับสถานการณ์ที่ไมํมีทางเป็นไปได๎ ถ๎าหากคุณไมํวํากระไรผมก็จะ เลําให๎คุณฟัง ถึงยังไงผมก็อยากที่จะเลําให๎ ใครสักคน ฟังอยูํดีนั่นแหละ แนํนอน ผมได๎ เปลี่ยนแปลงชื่อและรายละเอียดบางอยํางเพื่อเป็นการป้องกันตัวเอง สักสองเดือนกํอนนี้ ราวๆ กลางตุลาคม จูํๆ กราซี ก็เปรยกับผมวํา ‚ทําไมเราไมํปลํอยให๎ ร็ อดนีย์ มีเวลาผักผํอนประจําปีบ๎างลํะ ทําไมเขาถึงไมํควรได๎โอกาสฉลองคริสต์มาสด๎วย‛ ผมจําได๎ดี ตอนนั้นผมกําลังอยูํในภวังค์ (มันเป็นความรู๎สึก แบบที่ ปลํอยให๎ทุกสิ่งทุกอยํางรอบตัวดําเนินไป อยํางไมํสนใจเมื่อคุณกําลังพักผํอน หรือ ฟังเพลงเพลินๆ) แตํผมสามารถรับรู๎ได๎ในทันที เพื่อที่จะ ทันหันไปมองกราซี ดูวําเธอกําลังยิ้มหรือมีแววล๎อเลํนในตาเธอหรือเปลํา บางทีเธออาจจะปลํอยมุข ตลกออกมาเชํนเคยก็เป็นได๎ เธอไมํได๎ยิ้ม ไมํมีแววตาล๎อเลํน ผมท๎วง ‚แล๎วทําไมเราต๎องให๎เขาพักด๎วยเลํา ‛ ‚แล๎วทําไมถึงจะให๎ไมํได๎ลํะ‛ ‚เธอต๎องให๎เครื่องทําความเย็นไปพักร๎อนด๎วยเหรอเปลําลํะ แล๎วเครื่องฆําเชื้อ กับเครื่องฉาย ภาพสามมิติลํะ เราต๎องถอดปลั๊กออกด๎วยมั๊ย‛ ‚ไมํเอานํา, โฮเวิร์ด‛ เธอขัด ‚ร็อดนีย์ ไมํใชํเครื่องทําความเย็น หรือเครื่องฆําเชื้อ เขาเป็น คน3 นะ‛ ‚แตํร็อดนีย์ไมํใชํคน มันก็เป็นเพียงแคํหุํนยนต์ ไมํต๎องการพักผํอนหรอกนํา ‛
3
แปลจากคาว่า Person
23
‚คุณจะไปรู๎ได๎ยังไงลํะ และเขาก็เป็นคนด๎วย เขาควรจะได๎รับโอกาสพักและสูดบรรยากาศของ วันหยุดดูบ๎าง‛ ผมไมํอยากที่จะถกกับเธอเรื่องของอะไรที่จัดวําเป็น ‚คน‛ ผมรู๎วําคุณคงเคยอํานผลสํารวจที่ ระบุวํา ผู๎หญิงมักกังวล หวาดระแวง และกลัวในหุํนยนต์มากกวําผู๎ชายถึงสามเทํา บางทีอาจเป็น เพราะวําหุํนยนต์ถูกสร๎างขึ้นมาเพื่อทํางานซึ่งในวันเลวร๎ายในอดีต เรียกวํา ‚งานของพวกผู้หญิง‛ และผู๎หญิงก็เกรงวําจะไร๎คํา แตํถึงกระนั้นผมคิดวําพวกเธอบางคนคงจะพึงพอใจนะ อยํางเชํน กราซี นี่ไงดูจะพอใจและชอบร็อดนีย์ เอามากๆ (ทุกๆ วัน เธอมักจะพูดเสมอวํา ‚ฉันปลื้ม ร็อดนีย์ จัง‛) คุณต๎องเข๎าใจนะครับวํา ร็อดนีย์ เป็นหุํนยนต์รุํนโบราณซึ่งเรามีใช๎มากวํา 7 ปีแล๎ว มันถูก ปรับแตํงให๎เข๎ากับบ๎านสไตล์โบราณ และโดยสํวนตัวผมเองก็ชอบมันอยูํหรอกนะ แตํบางคราวผม ก็อยากได๎รุํนใหมํสักตัวหนึ่ง สําหรับใช๎ทํางานใหมํๆ ได๎อยํางทีเ่ ดอลานเซย์ ลูกของเรามีอยูํ แตํ กรา ซี ไมํเคยเห็นพ๎องด๎วยเลยสักครั้ง พอผมนึกถึงเดอลานเซย์ ผมจึงแย๎งขึ้น ‚เราจะให๎ร็อดนีย์ พักยังไงได๎ฮึ กราซี เดอลานเซย์ กําลังจะมาหาพร๎อมกับภรรยาหัวสูงสุดหรูหราของเขา (ผมใช๎คําวํา ‚หรูหรา‛ ด๎วยความรู๎สึกประชด ประชันเต็มที่ แตํ กราซี คงไม่ทันรู้สึก---มันชํางนําประหลาดใจเสียจริง เธอชํางมองในด๎านดีอยูํ ตลอดทั้งๆ ที่มันไมํเคยมีอยูํก็ตามที) ‚หากเราไมํมีร็อดนีย์ เราจะทําให๎บ๎านเรียบร๎อยดูดีได๎ยังไง แล๎ว อาหารมื้อค่ําอีกลํะ” ‚ก็นั่นแหละ‛ เธอเอํยอยํางจริงจัง ‚เดอลานเซย์ กับ ฮอร์เตนส์ คงจะพาหุํนยนต์ของพวกเขามา ด๎วย และมันก็คงจัดการงานบ๎านพวกนี้แทนได๎ คุณก็รู๎ พวกเขาไมํคํอยใสํใจอะไรกับ ร็อดนีย์ นัก หรอก พวกเขาคงอยากจะโชว์มากกวําวําหุํนยนต์ของพวกเขานั้นทําอะไรได๎บ๎าง ร็อดนีย์ ก็สามารถ ที่จะหยุดพักได๎‛ ผมแคํนเสียงพูด ‚ถ๎าหากวํามันทําให๎คุณมีความสุขนักละก็ เอายังงั้นก็ได๎ ก็แคํสามวัน แตํผม ก็ไมํต๎องการให๎ร็อดนีย์ คิดวําเขาจะได๎พักทุกครั้งที่มีวันหยุดด๎วยหรอกนะ‛ ผมก็แคํพูดติดตลกไปยังงั้นเอง แตํ กราซี ก็ตอบกลับอยํางเป็นจริงเป็นจัง ‚ไมํหรอก โฮเวิร์ด แล๎วฉันจะอธิบายกับเขาเอง ฉันจะย้ํากับเขาวําแคํครั้งนี้ครั้งเดียวเทํานั้น ‛ เธอยังคงไมํเข๎าใจอยูํดีวําร็อดนีย์นั้นถูกควบคุมโดยกฎสามข๎อของหุํนยนต์ ไมํมีความจําเป็น ใดๆ ที่จะอธิบายให๎มันฟังหรอก ดังนั้นผมจึงคอยเวลาที่ เดอลานเซย์ กับ ฮอร์เตนส์ มาถึงด๎วยจิตใจที่เต็มไปด๎วยความกังวล แนํลํะที่ เดอลานเซย์ เป็นลูกชายคนเดียวของผม แตํเขาก็เป็นคนที่ทะเยอทะยาน เขาแตํงงานกับ ฮอร์เตนส์ ก็เพียงเพราะวําเจ๎าหลํอนมีสัมพันธภาพทางธุรกิจที่เยี่ยมยอด และเป็นตัวผลักดันให๎เขา
24
ก๎าวสูงขึ้นได๎ ถึงอยํางไร ผมก็ยังคงหวังวําเธออาจจะมีคุณความดีอะไรสักอยําง แม๎ผมยังค๎นมันไมํ พบก็ตามที แล๎วพวกเขาก็มาถึงพร๎อมกับหุํนยนต์กํอนวันคริสต์มาสสองวัน หุํนยนต์นั่นดูหรูหราเฉก เชํนเดียวกับ ฮอร์เตนส์ มันถูกขัดซะเงาวับ มองแล๎วไมํมีมุมไหนจะดูเป็นจําพวกเดียวกับ ร็อดนีย์ ได๎ หุํนยนต์ของ ฮอร์เตนส์ (แนํใจได๎เลยวําเธอคงเป็นผู๎ออกแบบมันหรืออยํางน๎อยก็ให๎มีการผลิต ตามที่เธอสั่ง) เคลื่อนไหวได๎อยํางเงียบเชียบ มันมักจะยํองมายืนอยูํด๎านหลังผมโดยไมํมีเหตุผลกล ใด ทําเอาผมแทบหัวใจหยุดเต๎นทุกครั้งที่หันไปแล๎วเกือบชนใสํมัน ที่แยํไปกวํานั้น เดอลานเซย์ พา เลอรอย มาด๎วย หลานชายตัวแสบวัยแปดขวบของผมที่ถอด แบบมาจากฮอร์เตนส์ ยังกับแกะ ผมแนํใจวํา คงไมํมีใครจงใจที่จะสัมผัสโดนตัวเธอหรอก แตํผมก็ ยอมรับวําอยากที่จะจับเจ๎าหลานตัวแสบนี่ยัดเบ๎าผสมคอนกรีต ถึงจะทําให๎เขาอยูํนิ่งและปรับปรุง ตัวเองได๎กระมัง เขาอยากจะรู๎วําเราได๎สํง ร็อดนีย์ไปยังหนํวยยํอยสลายแล๎วรึยัง (เขาเรียกมันวําที่สําหรับพวก ชํารุด) ฮอร์เตนส์ เอํยขึ้นพร๎อมกับทําจมูกยํนด๎วยทําทีรังเกียจ ‚เราพาหุํนยนต์รุํนใหมํของเรามา ด๎วย ฉันคิดวําคุณพํอคุณแมํคงจะเก็บเจ๎าร็อดนีย์ นี้ไปให๎หํางๆ ได๎เลย‛ ผมไมํได๎ตอบโต๎อะไร แตํเป็นกราซี ที่ตอบไปวํา ‚แนํนอนสิ, ที่รัก อันที่จริงแล๎ว เราให๎ ร็อดนีย์ หยุดพักนํะ‛ เดอลานเซย์ ทําหน๎าปุเลี่ยนๆ แตํก็ไมํเอํยอะไรออกมาเชํนกัน เขายํอมรู๎จักนิสัยมารดา ตนเองดี ผมแนะ ด๎วยน้ําเสียงเรียบๆ ‚ถ๎ายังงั้น เราลองเริ่มจากการให๎ แรมโบลองทําเครื่องดื่มดีมั๊ย เออ อะไรดีลํะ กาแฟ ชา ช็อกโกเลตร๎อนๆ หรือบรั่นดี---‛ แรมโบ คือชื่อหุํนยนต์ของพวกเขา ไมํรู๎วําทําไมถึงขึ้นต๎นด๎วยตัว อาร์ ไมํมีกฏเกี่ยวกับเรื่องนี้ สักหนํอย แตํคุณคงสังเกตุได๎ด๎วยตนเองวําหุํนยนต์สํวนมากจะมีชื่อขึ้นต๎นด๎วยตัว อาร์ ผม สันนิษฐานเอาเองวํา อาร์ มาจากหุํนยนต์ ชื่อที่นิยมมากคือ โรเบิร์ต มันคงมีหุํนยนต์ซักล๎านตัว กระมังที่มีชื่อวําโรเบิร์ต ถ๎าเป็นแบบนั้นละก็ ตามความคิดของผม คนทั่วไปก็คงไมํมีใครตั้งชื่อที่ขึ้นต๎นด๎วยตัว อาร์อีก เป็นแนํ คุณอาจจะใช๎ชื่อ บ็อบ หรือ ดิ๊ก ก็ได๎แตํไมํใชํ โรเบิร์ตหรือ ริชาร์ด หรืออาจใช๎ โพซี่ หรือ ทรูดี้ แตํไมํใชํ โรส หรือ รูธ เป็นแนํ รึกระทั่งชื่อที่ไมํคํอยใช๎กันสักเทําไรก็ตามที ผมรู๎จักหุํนยนต์สามตัว ที่มีชื่อวํา รุตาบากา และหุํนอีกสองตัวที่ชื่อวํา รามเสส แตํ ฮอร์เตนส์ เป็นเพียงคนเดียวที่ผมรู๎จัก ที่ตั้งชื่อหุํนยนต์วํา แรมโบ ชื่อแบบนี้ผมไมํเคยเจอะเคยเจอมากํอน ผมไมํเคยอยากที่จะถามหรอก นะวําทําไม ผมแนํใจวําเหตุผลที่ได๎จากการอธิบายนั่นคงไมํใชํเรื่องที่นําสนุกเป็นแนํ
25
แรมโบกลายเป็นสิ่งที่ไมํมีประโยชน์ไปในทันที แนํลํะเขาเป็นหุํนยนต์ที่ถูกโปรแกรมมา สําหรับงานภายในบ๎านของ เดอลานเซย์/ฮอร์เตนส์ โดยเฉพาะ มันเป็นรุํนที่ทันสมัยและอัตโนมัติ อยํางมาก การจัดเตรียมเครื่องดื่มในบ๎านของพวกเขา สิ่งที่แรมโบต๎องทําก็เพียงแคํกดปุ่มให๎ ถูกต๎องเทํานั้นเอง (ทําไมนะ ใครตํอใครถึงต๎องการให๎หุํนยนต์กดปุ่มแทน ผมอยากรู๎นักเชียว) เขาก็บอกในทํานองนั้น เมื่อเขาหันไปหา ฮอร์เตนส์ และพูดด๎วยน้ําเสียงที่นุํมนวลราวกับ น้ําผึ้ง (ไมํใชํเสียงแบบเด็กยํานบรู๏คลีนเฉกเชํน ร็อดนีย์ ‚อุปกรณ์เหลํานี้ใช๎การไมํได๎ครับ คุณผู๎หญิง‛ แล๎ว ฮอร์เตนส์ ก็เอํยขึ้นด๎วยน้ําเสียงปนความเย๎ยหยัน ‚หมายความวํา ที่นี่ไมํมีครัวแบบหุํนยนต์ยัง งั้นรึคํะ คุณปู่ ‛ (หลํอนไมํเคยเรียกผมแบบนี้ จนกระทั่ง เลอรอย เกิด หลํอนจึงเปลี่ยนมาเรียกผมวํา ‚คุณปู‛่ หลํอนไมํเคยเรียกผมวํา โฮเวิร์ด เพราะนั่นจะแสดงให๎เห็นวําผมเป็นมนุษย์ หรือ ที่ไมํนํา เป็นไปได๎มากกวํานั้นคือ แสดงให๎เห็นวําเธอเป็นมนุษย์) ผมขัดขึ้น ‚เป็นสิ มันจะเป็นครัวแบบหุํนยนต์ ก็เมื่อมี ร็อดนีย์ อยูํในนั้นด๎วย‛ ‚ฉันเพียงแตํบอกวํา‛ หลํอนท๎วง ‚นี่เราไมํได๎อยูํในศตวรรษที่ยี่สิบแล๎วนะคํะ คุณปู่ ‛ ผมคิด: ไมํรู๎รึไงวําฉันอยากจะอยูํแบบในยุคนั้นเพียงใด---แตํผมก็พูดเพียงแตํวํา ‚ถ๎างั้น ทําไม ไมํปรับโปรแกรมให๎แรมโบสามารถทํางานกับอุปกรณ์ของเราลํะ ฉันคิดวําเขาคงจะเท ผสม และ ต๎ม หรือทําอะไรก็ตามเทําที่จําเป็นได๎กระมัง ‛ ‚ดิฉันมั่นใจวําเขาทําได๎ ‛ ฮอร์เตนส์ ยืนยัน ‚แตํเขาไมํถูกกําหนดให๎ทําแบบนั้น และดิฉันก็ไมํ ต๎องการที่จะไปยุํงกับโปรแกรมของเขาด๎วย มันจะทําให๎เขามีประสิทธิภาพลดลง ‛ กราซี เอํยขึ้นอยํางมีกังวล แตํก็ด๎วยน้ําเสียงอํอนโยน ‚แตํถ๎าหากเราไมํปรับโปรแกรมของ เขา เราก็จะต๎องสั่งให๎เขาทําทีละขั้นตอน แตํฉันก็ไมํรู๎วํามันทําอยํางไร ฉันไมํเคยทํามากํอน‛ ผมตอบ ‚ร็อดนีย์ สามารถบอกเขาได๎‛ กราซี ค๎านทันที ‚โอ, โฮเวิร์ด ก็เราจะให๎ ร็อดนีย์เขาพักผํอนยังไงละ‛ ‚ผมก็รู๎ แตํเราก็ไมํได๎ขอให๎เขาทําอะไรให๎นี่ เพียงแคํให๎บอก แรมโบ วําต๎องทําอยํางไร แล๎วก็ ให๎แรมโบ ทํา‛ ขณะนั้นเอง แรมโบ ก็พูดขึ้นอยํางแข็งขัน ‚คุณผู๎หญิงครับ ไมํมีสํวนไหนในโปรแกรม หรือใน ชุดคําสั่งของผมที่ระบุวําให๎ผมสามารถรับคําสั่งจากหุํนยนต์ตัวอื่น โดยเฉพาะอยํางยิ่งหุํนยนต์รุํนที่ เกํากวํา‛ ฮอร์เตนส์ พูดราวกับปลอบโยนมัน ‚แนํนอนสิ แรมโบ ฉันมั่นใจวําคุณปู่และคุณยําเข๎าใจใน เรื่องนี้ดี‛ (ผมสังเกตเห็นวํา เดอลานเซย์ไมํพูดอะไรเลยสักคํา ผมคงประหลาดใจนําดู ถ๎าหากวําเขา พูดอะไรออกมาบ๎างตอนที่ภรรยาสุดที่รักของเขาอยูํด๎วย) ผมก็เลยขัดขึ้น ‚เป็นอันวํา ฉันจะให๎ ร็อดนีย์ บอกกับฉัน แล๎วฉันก็จะบอกตํอแรมโบ อีกทีหนึ่ง‛
26
แรมโบ ไมํพูดอะไรอีก นั่นเป็นเพราะแรมโบ อยูํภายใต๎กฎข๎อที่สองของหุํนยนต์ซึ่งบังคับให๎ เขาต๎องเชื่อฟังคําสั่งของมนุษย์ ตาของฮอร์เตนส์ หรี่ลง และผมรู๎สึกได๎วําเธอต๎องการจะบอกผมวําเจ๎า แรมโบ นั้นวิเศษเลิศ เลอซะเกินกวําที่จะรับคําสั่งจากผม แตํอาจด๎วยสํานึกวูบหนึ่งของความเป็นคนชํวยรั้งเธอไว๎จาก การที่จะทําเชํนนั้น เลอรอยน๎อยถูกขวางโดยการห๎ามปรามจากสิ่งที่คล๎ายมนุษย์ เขาร๎องขึ้น ‚ผมไมํต๎องการเห็น หน๎าตานําเกลียดของเจ๎าร็อดนีย์ ผมวํามันคงไมํรู๎วําจะทําอะไรยังไงหรอก แตํถึงมันจะรู๎ละก็ คุณปู่ คงจะทํามันผิดอยูํดีนะแหละ‛ ผมคิดวํา มันคงจะดีถ๎าหากวําผมได๎มีโอกาสอยูํกับ เลอรอยน๎อยสักห๎านาทีและทําให๎เขาเงียบ ลง ด๎วยเหตุผลหรือไมํก็ด๎วยก๎อนอิฐ แตํสัญชาติญาณความเป็นแมํคงบอกกับ ฮอร์เตนส์ วําอยํา ปลํอยให๎เลอรอยอยูํตามลําพังกับมนุษย์คนอื่น อันที่จริงก็ไมํเห็นต๎องทําอะไรเลย เพียงแคํให๎ ร็อดนีย์ ออกมาจากชํองในผนังที่ซึ่งเขากําลัง มีความสุขอยูํกับภวังค์ความคิดของตัวเอง (ผมคงต๎องประหลาดใจเป็นแนํ ถ๎าหากวําหุํนยนต์มี ความคิดเป็นของตนเองยามอยูํตามลําพัง) และให๎เขากลับไปทํางาน มันยุํงยากนําดู ถ๎าเขาจะต๎อง พูดประโยคหนึ่ง แล๎วผมก็ต๎องพูดประโยคเดียวกัน แล๎ว แรมโบจึงจะทํางานอะไรได๎สักอยําง จากนั้น ร็อดนีย์ ก็จะพูดอีกประโยคหนึ่ง แล๎วก็ตํอๆ ไป มันดูจะใช๎เวลาสองเทําเมื่อเทียบกับการที่ให๎ ร็อดนีย์ ทําด๎วยตัวมันเอง และมันก็ทําให๎ผม ยุํงยากมากด๎วย ผมบอกคุณเชํนนี้ได๎ ก็เพราะวํามันต๎องเป็นไปอยํางนั้น ไมํวําจะเป็นการใช๎เครื่อง ฆําเชื้อ/ล๎างจาน การทําอาหารสําหรับฉลองคริสต์มาส การทําความสะอาดโต๏ะหรือพื้นที่รกเลอะ เทอะ ทุกๆ สิ่งนะแหละ กราซี ได๎แตํพร่ําบํนวํา วันหยุดของร็อดนีย์ กําลังถูกทําลาย ดูเหมือนวําเธอไมํได๎รู๎สึกเลยวํา วันหยุดของผมก็ถูกทําลายด๎วยเชํนกัน แม๎วําผมจะชื่นชมตํอ ฮอร์เตนส์ ในการที่เธอสามารถที่จะ พูดบางสิ่งบางอยํางที่ไมํสุภาพออกมาได๎ในแทบจะทุกๆ เรื่อง ผมลองสังเกต เธอไมํเคยมองย๎อนดู ตัวเองเลยสักครั้ง ไมํวําใครๆ ก็สามารถหยาบคายได๎ แตํความสามารถสร๎างสรรค์ในเชิงหยาบคาย นั่นทําให๎ผมต๎องปรบมือให๎เธอเลย จริงๆ แล๎ว สิ่งที่เลวร๎ายที่สุดมักมาในคืนวันคริสต์มาสอีฟ เมื่อต๎นไม๎ถูกตั้งขึ้น ผมก็แทบหมด แรง เราไมํได๎มีต๎นไม๎อิเล็คโทรนิคที่จะตํอเข๎ากับกลํองเครื่องประดับอัตโนมัติ และกดเพียงแคํปุ่ม เดียวทุกอยํางก็เรียบร๎อย สมบูรณ์ สวยงาม ต๎นไม๎ของเรา (แบบดั้งเดิม, พลาสติกแบบโบราณ) อุปกรณ์เครื่องประดับจะต๎องถูกนํามาติด ทีละชิ้น ด๎วยมือ ฮอร์เตนส์ ดูเหมือนจะทักท๎วง แตํผมก็พูดดักเอาไว๎กํอน ‚อันที่จริงนะ ฮอร์เตนส์ การที่ต๎องทํา แบบนี้หมายความวําเธอจะสามารถคิดสร๎างสรรค์ หรือจัดการมันด๎วยตัวเธอเองได๎ ‛ 27
ฮอร์เตนส์ ทําทําฟุดฟิดราวกับเอาเล็บขูดผนังปูนขรุขระ และเดินออกจากห๎องไปด๎วยอาการ คลื่นเหียนที่แสดงออกบนใบหน๎า ผมมองตามหลังเธอไป ดีใจที่เธอไปซะได๎ แล๎วผมจึงเริ่มงานที่ นําเบื่อหนํายในการฟังคําสั่งตํางๆ สําหรับงานของ ร็อดนีย์ แล๎วป้อนมันเข๎าให๎กับ แรมโบ เมื่อมันสิ้นสุด ผมก็ตัดสินใจที่จะพักสมองและเท๎าที่ระบม โดยนั่งลงบนเก๎าอี้ตรงมุมสลัวๆ ของห๎อง ผมเพิ่งจะเอนรํางที่ปวดระบมลงบนเก๎าอี้ เลอรอย น๎อยก็เข๎ามา คาดวําเขาคงมองไมํเห็น ผม หรือไมํก็อาจจะไมํได๎สนใจคิดวําเป็นเพียงเฟอร์นิเจอร์ที่ไมํสําคัญและไมํนําสนใจชิ้นหนึ่งที่อยูํใน ห๎องก็เป็นได๎ เขาจ๎องไปที่ต๎นคริสต์มาสอยํางเหยียดๆ แล๎วพูดกับ แรมโบ ‚ไหนลํะของขวัญวันคริสต์มาส ฉันขอคุณปู่กับคุณยําให๎ของขวัญฉันชิ้นหนึ่ง แตํฉันไมํต๎องการรอจนถึงเช๎าวันพรุํงนี้ ‛ แรมโบ ตอบ ‚ผมไมํทราบวํามันอยูํที่ไหนครับ เจ๎านายน๎อย‛ ‚ฮูํวห์!‛ เลอรอย ทําเสียงไมํได๎ดั่งใจ พลางหันไปทาง ร็อดนีย์ ‚แล๎วแกลํะ ไอ๎หน๎าเหม็น แกรู๎มั๊ย วําของขวัญนั่นอยูํที่ไหน‛ ด๎วยขอบเขตของโปรแกรมทีมีอยูํภายในตัว ร็อดนีย์ ปฏิเสธที่จะตอบคําถาม เพราะเขาไมํ รู๎สึกวําเขาถูกอ๎างถึง ด๎วยที่ชื่อของเขาคือ ร็อดนีย์ ไมํใชํไอ๎หน๎าเหม็น อยํางไรก็ตาม เขาก็เห็นวําก็ ไมํใชํลักษณะของ แรมโบ เชํนกัน เขาจึงตอบกลับไปอยํางสุภาพ ‚ผมทราบครับ เจ๎านายน๎อย‛ ‚แล๎วมันอยูํที่ไหนลํะ เจ๎าอ๎วกแกํ‛ ร็อดนีย์ ตอบ ‚ผมไมํคิดวํามันเป็นเรื่องฉลาดที่จะบอกคุณครับ เจ๎านายน๎อย นั่นคงจะทําให๎ กราซี และโฮเวิร์ด ซึ่งต๎องการที่จะมอบของขวัญนั้นให๎คุณในตอนเช๎าต๎องผิดหวังเป็นแนํ ‛ ‚ฟังนะ‛ เจ๎าเลอรอย ตัวน๎อยพูดเชิงสั่ง ‚แกคิดวําแกกําลังพูดอยูํกับใคร ไอ๎หุํนยนต์งี่เงํา เอาลํะ ตอนนี้ข๎าขอสั่งให๎แกเอาของขวัญนั่นมาให๎ข๎าเดี๋ยวนี้ ‛ และด๎วยความตั้งใจที่จะแสดงให๎ ร็อดนีย์ เห็น วําใครเป็นเจ๎านาย เขาจึงเตะหุํนยนต์นั่นเข๎าที่หน๎าแข๎ง นั่นเป็นสิ่งที่ผิดพลาด ผมมองเห็นเพียงวินาทีกํอนที่เกิดเหตุ กํอนวินาทีแหํงความเบิกบานใจ นั่น จากนั้นเจ๎า เลอรอย ตัวน๎อยคงจะพร๎อมเข๎านอนเป็นแนํ (แม๎วําเขาควรที่จะเข๎านอนหน๎านี้แล๎ว) ตอนนั้นเขาสวมรองเท๎าแตะอยูํ รองเท๎านั่นคงหลุดออกจากเท๎าเขาตอนที่เขาเตะ เขาจึงเตะเข๎าที่ หน๎าแข๎งของหุํนยนต์ที่สร๎างมาจากเหล็กโครเมียมที่แข็งแกรํงด๎วยเท๎าเปลํา เขาหลํนลงพื้น พลางร๎องเรียกหาแมํลั่น ‚มีอะไรหือ เลอรอย มีอะไร‛ เจ๎าเลอรอย ตัวน๎อยฟ้องลั่น ‚เขาตีผม เจ๎าหุํนยนต์ปีศาจนี่ตีผม‛ ฮอร์เตนส์ กรีดร๎อง หลํอนหันมาทางผมและตะโกนใสํ ‚ไอ๎หุํนกระป๋องนี้ต๎องถูกทําลาย‛ ผมท๎วง ‚ไมํเอานํา, ฮอร์เตนส์ หุํนยนต์ไมํสามารถตีเด็กได๎ กฎข๎อแรกของหุํนยนต์ป้องกัน เอาไว๎แล๎ว‛ ‚มันเป็นหุํนเก่าๆ ไอ๎หุํนชารุด เลอรอย บอกวํา---‛ 28
‚เลอรอย โกหก ไมํมีหุํนยนต์แบบไหน ไมํวําจะเกําหรือชํารุด จะสามารถตีเด็กได๎ ‚แตํเขา ตีผม คุณปู่ตีผม‛ เลอรอย คราง ‚ฉันก็อยากจะตีอยูํหรอก‛ ผมเอํยเบาๆ ‚แตํไมํมีหุํนยนต์ตัวไหนหรอก ที่จะปลํอยให๎ฉันทํา แบบนั้น ลองถามหุํนยนต์ของเธอดูสิ ถามแรมโบ ดูสิ วําเขาจะนิ่งเฉยในขณะที่ ร็อดนีย์ หรือวําฉันตี ลูกของเธอรึเปลําหือ วําไงแรมโบ‛ ผมอ๎างถึงมันอยํางเลี่ยงไมํได๎ และ แรมโบ ก็ตอบวํา ‚ผมไมํสามารถปลํอยให๎มีอันตรายใดๆ เกิดขึ้นกับเจ๎านายน๎อยเป็นแนํครับ คุณผู๎หญิง แตํผมก็ไมํรู๎วําเจ๎านายน๎อยคิดจะทําอะไร เขาเตะ เข๎าที่หน๎าแข๎งของร็อดนีย์ ด๎วยเท๎าเปลําครับ คุณผู๎หญิง‛ ฮอร์เตนส์ หอบฮั่กๆ นัยน์ตาโปนด๎วยความโกรธ ‚เขาต๎องมีเหตุผลที่ดีพอที่จะทําเชํนนั้น ถึง ยังไงก็ตาม ดิฉันก็ยังต๎องการเห็นเจ๎าหุํนยนต์นี่ถูกทําลาย‛ ‚ก็เอาสิฮอร์เตนส์ หากวําเธออยากที่จะทําลายประสิทธิภาพของหุํนยนต์ของเธอ โดย พยายามปรับโปรแกรมให๎มันโกหก มันจะเป็นพยานปากเอกที่จะบอกวําอะไรที่นํามาซึ่งการเตะนั่น และมันเป็นยังไงตํอไป หากเป็นเชํนนั้นละก็ ฉันก็ยินดี ‛ ฮอร์เตนส์ กลับในเช๎าวันถัดไป หลํอนพยุง เลอรอย ที่หน๎าตาถอดสีซีดเซียวไปกับหลํอนด๎วย (ดูเหมือนวําเขาจะนิ้วเท๎าซ๎น —แตํก็ไมํมีสิ่งใดที่เขาไมํสมควรจะได๎รับ) และตามท๎ายด๎วย เดอลาน เซย์ ที่ยังคงปิดปากเงียบสนิท กราซี พยายามอ๎อนวอนให๎พวกเขาอยูํตํอ ผมมองดูพวกเขาจากไปอยํางไร๎ซึ่งอารมณ์ใดๆ ไมํสิ นั่นดูจะปดไปสักหนํอย ผมมองดูพวกเขาจากไปอยํางเต็มไปด๎วยอารมณ์ อารมณ์ที่โปรด โปรํงโลํงใจ ภายหลัง ผมพูดกับ ร็อดนีย์ ตอนที่ กราซี ไมํอยูํด๎วย ‚ฉันเสียใจนะ ร็อดนีย์ มันชํางเป็น คริสต์มาสที่เลวร๎ายซะจริง เพียงเพราะวําเราพยายามที่จะมีมันโดยปราศจากเธอ เราจะไมํทําเชํนนี้ อีก ฉันสัญญา‛ ‚ขอบคุณครับ, ทําน ‛ ร็อดนีย์ เอํยตอบ ‚ผมต๎องยอมรับวําชํวงสองวันที่ผํานมานี้ผมรู๎สึก ปรารถนาอยํางจริงจังวํากฎของหุํนยนต์นั้นไมํมีอยูํ ‛ ผมแสยะยิ้ม แล๎วก็สํายศีรษะ แตํก็ต๎องสะดุ๎งตื่นขึ้นมากลางดึกและเริ่มที่จะกังวล ผมรู๎สึก กังวลอยูํเรื่อยมานับตั้งแตํนั้น ผมยอมรับวํา ร็อดนีย์ ใช๎ความพยายามอยํางมากแล๎ว แตํหุํนยนต์ ไม่สามารถที่จะปรารถนา ให๎ปราศจากซึ่งกฎของหุ่นยนต์ ได๎ มันต๎องไมํสามารถคิดเชํนนั้น ไมํวําสถานการณ์จะเป็นเชํนใดก็ ตาม ถ๎าหากผมรายงานเรื่องนี้ไป ร็อดนีย์ ก็คงต๎องถูกนําไปทําลายเป็นเศษขยะ และถ๎าหากเรา ได๎รับหุํนยนต์ตัวใหมํมาแทน กราซี ก็คงไมํมีวันให๎อภัยผมเป็นแนํ ไมํมีทาง ต๎องไมํมีหุํนยนต์ตัว 29
ใหมํ ไมํวําจะรุํนใหมํสักเพียงใด ไมํวําจะมีความสามารถมากเพียงไหน สําหรับเธอแล๎ว ไมํมี หุํนยนต์ตัวใดสามารถแทนที่ ร็อดนีย์ได๎ ผมไมํเคยยกโทษให๎กับตัวเองเลย อันที่จริงนอกจากความชมชอบเป็นสํวนตัวของผมที่มีตํอ ร็ อดนีย์แล๎ว ผมก็ไมํปรารถนาที่จะหยิบยื่นความพึงพอใจเชํนนั้นให๎กับ ฮอร์เตนส์ หรอก แตํถ๎าผมไมํทําอะไรเลย ผมก็จะอยูํกับหุํนยนต์ที่ สามารถที่จะปรารถนาให๎ ปราศจากซึ่งกฎ ของหุ่นยนต์ จากความปรารถนาไปเป็นการมีพฤติกรรมราวกับปราศจากซึ่งกฎนั้นตํางกันราวถูก คั่นเพียงเส๎นบางๆ เทํานั้น แล๎วชั่วขณะไหนลํะที่มันจะก๎าวข๎ามเส๎นนั้น แล๎วจากนั้นมันจะมี พฤติกรรมแบบไหนกัน แล้วจะให้ผมทาอย่างไรดี ? ทาอย่างไรดี? ●
ที่มา: วิกิพีเดีย 30
31
32
ปัญหาปู่ จากเรื่อง ‚Granpa?‛ แตํงโดย เอ็ดเวิร์ด เอ็ม เลิร์นเนอร์
บรรยากาศในห๎องบรรยายดูอบอุํนและเงียบสงบ ขณะที่ ศจ.เธดเดออุส ฟิท์ช กําลัง งํวนอยูํกับการเขียนบนกระดานดํา บรรดานักศึกษาด๎านหลังของเขาก็งํวนอยูํกับการจดบันทึกตาม เชํนกัน ทํามกลางเสียงขีดของดินสอลงบนสมุด เสียงเขยําเท๎า และเสียงสั่นของหลอดฟลูออเรส เซนท์ เสียงเพลงของ เดอะบีชบอยส์ แวํวมาจากทางหน๎าตํางที่เปิดอยูํ ‚...และดังนั้น‛ เขาบรรยายตํอ ‚การเดินทางย๎อนเวลาจะกํอให๎เกิดความขัดแย๎งระหวํางเหตุ และผล ด๎วยเหตุนี้มันจึงดูราวกับวําเป็นไปไมํได๎ ‛ เขาหันหน๎ากลับมาทางด๎านชั้นเรียน ‚ปัญหา ดังกลําวนี้ มักถูกเรียกวํา ‘ปัญหาปู่’ ‚ลองคิดตามดูนะ หากวําผมมีเทคโนโลยีที่สามารถย๎อนเวลากลับไปเยี่ยมเยือนปู่ของตัวเอง ซึ่งกําลังอยูํในวัยหนุํม แล๎วอะไรกันลํะ ที่จะมาหยุดไมํให๎ผมฆําปู่ กํอนที่เขาจะมีโอกาสที่จะมีลูก แล๎วถ๎าผมทําสําเร็จละ ใครเลํา ใครกันที่จะเป็นผู๎เดินทางย๎อนเวลา...‛ เสียงพึมพําในชั้นเรียนขัดจังหวะการบรรยายของเขา เธดเดออุส ตระหนักได๎วําบรรดา นักศึกษาล๎วนกําลังจ๎องมาที่หน๎าอกของเขา เขาก๎มลงมองตามจึงได๎เห็นวํามีจุดเล็กๆ สีแดงเต๎น ระริกอยูํบนเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขา ศาสตราจารย์ตระหนักได๎อีกวํา ที่แถวหลังสุดของห๎องมีชายหนุํม ผู๎หนึ่งกําลังจํอบางอยํางที่มีลักษณะคล๎ายๆ ปืนพกมาที่เขา จากการเต๎นระริกของจุดสีแดง เห็นได๎ ชัดวํามือของเขากําลังสั่น ชายหนุํมผู๎นี้ยํอมไมํได๎ลงทะเบียนลงเรียนในวิชาฟิสิกส์เบื้องต๎น นี้เป็นแนํ เขาดูคล๎ายๆ กับ เธดเดออุส ทีเดียว ไมํวําจะเป็นรูปหน๎า หรือผมสีแดง หรือ ดวงตาสีเขียวทีแวววาว เธดเดออุส รู๎สึกราวกับวําเขาได๎เจอกับตัวของเขาเองอีกคน ปืนพกล้ําสมัย ที่มีลําแสง (เลเซอร์?) เสื้อผ๎าที่แปลกตา ทําทางกระตือรือร๎น...ทุกประการทํา ให๎เขาตระหนักได๎ ‚ขอให๎ผมเดานะ คุณคงเป็นหลานปู่ของผม‛ ผู๎มาเยือน พยักหน๎ารับ ‚มันไมํมีทางสําเร็จหรอก จะต๎องมี บางสิ่งที่จะทําให๎ล๎มเหลว‛ เขารู๎สึกเสียวสันหลังทั้งๆ ที่ใน ใจรู๎สึกขัดแย๎งอยูํลึกๆ ตาของเธดเดออุส หันไปมองกวาดทั่วห๎องบรรยาย ‚นักศึกษาทั้งหลาย ดังที่ ผมได๎บรรยายไว๎วํา...‛ เสียงปืนยิงออกมาสองครั้งไลํๆ กันราวกับเป็นเสียงเดียวกัน ปลุกบรรดานักศึกษาจากอาการ ตกตะลึง พวกเขากระโจนเข๎าไปคลุกอยูํกับผู๎บุกรุกบนพื้น เธดเดออุส คิดวําเสียงแรกนั่นคงเป็น 33
เสียงเครื่องยนต์ของรถที่บังเอิญขับผํานมา และด๎วยจากเสียงที่เกิดขึ้นอยํางไมํคาดฝัน ทําให๎ หลานปู่ของเขาตกใจสะดุ๎ง จนคลาดจากจุดมุํงหมายของตน รูที่อยูํบนกระดานดําแสดงให๎เห็นวํา เป้าหมายคลาดไปเพียงไมํกี่นิ้วเทํานั้น และแล๎ว กลุํมของนักศึกษาที่กลุ๎มรุมนักทํองเวลาคํอยๆ แตกออก พวกเขาพลันพบวํา ตําง ปล้ําคลุกกับพวกเดียวกันเอง เห็นได๎ชัดวําหลานปู่ของ เธดเดออุส ผู๎ที่อยูํทํามกลางวงล๎อมนั้นได๎ สาบสูญไปแล๎ว **** การบรรยายในตอนบํายอํอนๆ ของ เธดเดออุส เริ่มด๎วยความแตกตํางเล็กน๎อยจากชํวงเช๎า บรรยากาศในห๎องบรรยายอบอุํนขึ้นอีกเล็กน๎อย คราวนี้เสียงเพลงเป็นของวงเอเวอรี่ บราเธอร์ส เสียงสั่นของหลอดฟลูออเรสเซนท์ ถูกกลบเป็นพักๆ จากเสียงพูดคุยกันถึงเรื่องตื่นเต๎นที่บังเกิดขึ้น ในตอนเช๎า ‚ลองคิดตามดูนะ หากวําผมมีเทคโนโลยีที่สามารถย๎อนเวลากลับไปเยี่ยมเยือนปู่ของตัวเอง ซึ่งกําลังอยูํในวัยหนุํม แล๎วอะไรกันลํะ ที่จะมาหยุดไมํให๎ผมฆําปู่ กํอนที่เขาจะมีโอกาสที่จะมีลูก แล๎วถ๎าผมทําสําเร็จละ ใครเลํา ใครกันที่จะเป็นผู๎เดินทางย๎อนเวลา...‛ ในเวลานั้นเอง นกพิราบตัวใหญํก็บินเขามาในห๎องบรรยายทางหน๎าตําง ตีปีกพับๆ และ เปลี่ยนทิศหันลงมาด๎านลํางอยํางฉับพลัน เธดเดออุส เพิ่งตระหนักวําอะไรเกิดขึ้นก็ตํอเมื่อเห็น เหลํานักศึกษาที่กําลังโกรธขึ้ง รุมเข๎าใสํผู๎บุกรุกผมสี่แดงซึ่งย๎อนกลับมา และอีกครั้งหนึ่ง นักทํองเวลาพลันหายตัวไปจากการกลุ๎มรุม **** จากคําร่ําลือ ปากตํอปาก ทําให๎การบรรยายครั้งที่สามของวัน คลาคล่ําไปด๎วยผู๎คนจนล๎นห๎อง ทําให๎บรรยากาศอบอ๎าวเกินพอดี เสียงพูดคุยถกเถียงกันดังจนกลบเสียงเพลงเสียสิ้น ‚ลองคิดตามดูนะ หากวําผมมีเทคโนโลยีที่สามารถย๎อนเวลากลับไปเยี่ยมเยือนปู่ของตัวเอง ซึ่งกําลังอยูํในวัยหนุํม แล๎วอะไรกันลํะ ที่จะมาหยุดไมํให๎ผมฆําปู่ กํอนที่เขาจะมีโอกาสที่จะมีลูก แล๎วถ๎าผมทําสําเร็จละ ใครเลํา ใครกันที่จะเป็นผู๎เดินทางย๎อนเวลา...‛ หลานปู่ของ เธดเดออุส พลันปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง ระหวํางทางเดินของแถวสุดท๎าย ชั่ว พริบตานั้น วัตถุทรงกลมก๎อนหนึ่งก็ลอยตรงมาเพื่อทําร๎ายทํานศาสตราจารย์ แตํเมื่อถึงกลางทาง จูํๆ ระเบิดลูกนั้นก็สลายหายไป จากนั้นหลานปู่ของเขาก็หายตามไป ด๎วย **** 34
ความสงบคํอยๆ กลับคืนสูํห๎องบรรยายอีกครั้ง เหลํานักศึกษากลับเข๎านั่งประจําที่ของตน ทุกสายตาที่เต็มไปด๎วยคําถามจับจ๎องไปยังทํานศาสตราจารย์ ‚ผมเชื่อวํา ที่เราเห็นนี่เป็นผู๎บุกรุกคนสุดท๎าย‛ เธดเดออุส เกริ่น เขาชะงักเล็กน๎อย พลางยักไหลํ และยิ้มออกมา ‚ผมตัดสินใจแล๎ววํา ไม่มีทางที่ผมจะมีบุตร‛ ●
35
ไก่งวงเจ้าปัญญา ฉบับเล่าใหม่ จากเรื่อง The Rooster under the Table แตํงโดย ลูอิส จูน วิคสตร์อม และ จีน ลอราห์
กาลครั้งหนึ่ง ในดินแดนแหํงเวทย์มนต์ มีเจ๎าหญิงพระองค์หนึ่งไมํปรารถนาที่จะ อภิเษกสมรส พระองค์ใฝ่ฝันที่จะออกไปผจญภัยในโลกกว๎าง และทรงได๎ปกครองอาณาจักรเฉก เชํนพระบิดาของพระองค์ เจ๎าหญิงไมํทรงโปรดที่จะนั่งนิ่งอยูํในภูษา หรูหราที่ขลิบด๎วยลวดลาย สวยงาม หรือเสวยกระยาหารด๎วยชุดเครื่องเงิน และสนทนาด๎วยเสียง นุํมนวลอํอนหวานแบบ สุภาพสตรี เฉกเชํนที่พระราชินีหรือบรรดาเจ๎าหญิงองค์อื่นๆ ทรงทํากัน องค์ราชา, พระบิดาของเจ๎าหญิงเป็นกษัตริย์หัวโบราณ พระองค์ต๎องการให๎พระธิดาอภิเษก สมรส แตํพระองค์ก็ไมํได๎หัวโบราณเกินไปนักที่จะให๎พระธิดาอภิเษกสมรสกับบุคคลที่ตนไมํพึง พระทัย พระองค์จึงทรงโปรดให๎มีการป่าวประกาศให๎ทราบกันโดยทั่ววํา ‚ชายใดก็ตามที่สามารถ เปลี่ยนพระทัยพระธิดาของเราให้ยินยอมอภิเษกด้วยได้ เราจักแบ่งอาณาจักรให้ปกครองกึ่งหนึ่ง ในทันที และจะยกส่วนที่เหลือให้หลังจากที่เราสิ้นพระชนม์ ‛ ในทันใด บรรดาชายหนุํมทั้งหลายก็พากันมาเข๎าแถวที่หน๎าปราสาทยาวนับไมล์ รอโอกาสที่ จะมีชัยเหนือเจ๎าหญิงและดินแดนครึ่งหนึ่งของอาณาจักร ด๎วยความมีพระทัยโอบอ๎อมอารี องค์ กษัตริย์จึงทรงประทานอาหารร๎อนๆ ให๎แกํบรรดาชายหนุํมทุกๆ วัน ที่พวกเขาอยูํในแถวรอ และ ยามค่ําคืนก็ทรงประทานหมอนและผ๎าหํมอันแสนอบอุํน เจ๎าชายหนุํมคนแล๎วคนเลําได๎เข๎ามาขอ อภิเษกด๎วย เจ๎าหญิงล๎วนแตํทรงปฏิเสธไปทั้งสิ้น หลังจากเวลาผํานไปหลายเดือน องค์กษัตริย์เริ่มรู๎สึกเบื่อหนํายกับ บรรดาเจ๎าชายจํานวน มากมายที่มาทานอาหารของพระองค์ หลับอยูํภายใต๎หมอนและผ๎าหํมของพระองค์ และรออยูํใน แถวเพียงเพื่อที่จะรับคําปฏิเสธจากพระธิดาของพระองค์ การเลี้ยงดูพวกเขานั้นสิ้นเปลืองพอดู อีกทั้งทําให๎บรรดาข๎าราชบริพารของพระองค์ยุํงวุํนวายจนไมํมีเวลาที่จะดูแลพระราชวังให๎สะอาด ได๎ ดังนั้นพระองค์จึงได๎ป่าวประกาศอีกครั้งหนึ่ง ‚ชายใดก็ตามที่สามารถเปลี่ยนพระทัยพระธิดา ของเราให้ยินยอมอภิเษกด้วยได้ เราจักแบ่งอาณาจักรให้ปกครองกึ่งหนึ่ง แต่หากทาไม่สาเร็จ ก็ จักต้องรับโทษด้วยชีวิต‛ ****
36
ยามเมื่อได๎ยินคําประกาศใหมํนี้ บรรดาเจ๎าชายสํวนใหญํตํางก็กลับไปยังดินแดนของตน อาณาจักรกึ่งหนึ่งกับมเหสีแสนสวยนั้นนําปรารถนาอยูํไมํน๎อย แตํรางวัลนี้ยังไมํมีคําเพียงพอที่ จะต๎องเสี่ยงกับการที่ศีรษะต๎องหลุดออกจากบําเป็นแนํ เจ๎าหญิงทรงไมํเห็นด๎วยกับคําประกาศใหมํของพระบิดา พระองค์ไมํต๎องการอภิเษกสามรส แตํพระองค์ก็ไมํต๎องการรับผิดชอบตํอการที่ชายใดจะต๎องมาถูกตัดศีรษะเพราะได๎รับคําปฏิเสธจาก พระองค์ พระองค์จึงเปลี่ยนฉลองพระองค์จากชุดที่แสนสวยไปสวมใสํชุดชาวสวนแทน พระองค์ทรง เริ่มหยุดสางพระเกศา ปฏิเสธที่จะสรงน้ํา และเอาแตํนั่งคุดคู๎อยูํใต๎โต๏ะอาหาร ยามเมื่อมีเจ๎าชายมา ร๎องขออภิเษกสมรสด๎วย พระองค์ก็จะขยับแขนขึ้นลงราวกับไกํงวงกระพือปีก และร๎องตอบ ‚แอว๏ก แอว๏ก‛ เจ๎าหญิงทรงปฏิเสธที่จะทานอะไรก็ตาม เว๎นแตํ เมล็ดพืช ดิบและเศษของผลไม๎ที่หลํนลงพื้น ยามเมื่อผู๎อื่นรับประทาน พระองค์เริ่มที่จะดูไมํคล๎ายเจ๎าหญิง ไมํมี ภูษาสวยงาม ไมํมีอาหารอัน โอชะ และไมํมีสุรเสียงที่นุํมนวล
กระนั้น เสียงที่เจ๎าหญิงเอํยออกมาก็ชํวยให๎ไมํมีศีรษะใดต๎องหลุดจากบําอีก และองค์กษัตริย์ ก็ทรงต๎อนรับเลี้ยงดูบรรดาเจ๎าชายเพียงแคํหนึ่งหรือสององค์เทํานั้นในแตํละสัปดาห์ และเมื่อถึง คราวที่ต๎องร๎องขออภิเษกก็ไมํมกี ารตอบรับอันใด จากนั้นบรรดาเจ๎าชายก็เริ่มมาน๎อยลง
37
ในบรรดาเจ๎าชายผู๎ซึ่งมาจากแดนอันแสนไกล มีเจ๎าชายพระองค์หนึ่งเป็นองค์สุดท๎ายจาก บรรดาโอรสเจ็ดพระองค์ แม๎วําพระองค์จะเป็นเจ๎าชายที่แท๎จริง แตํหลังจากที่พระเชษฐาทั้งหก ได๎รับสืบทอดมรดกแล๎ว สิ่งที่เหลืออยูํก็มีแตํเพียงเจ๎า ฆานติเคลีย ไกํงวงเจ๎าปัญญาเทํานั้น ดังนั้น พระองค์จึงเดินทางมาเพื่อร๎องขอคําอภิเษกตํอเจ๎าหญิง ด๎วยความหวังที่จะมีอาณาจักรเป็นของ ตนเอง อยํางไรก็ตาม ครั้นพอมาถึง พระองค์ก็ได๎ยินขําววําเจ๎าหญิงทรงหยุดชําระล๎างพระวรกาย และไปอาศัยอยูํใต๎โต๏ะอาหารแล๎ว ทั้งยังปฏิเสธที่จะตรัสอะไรนอกจากร๎องวํา ‚แอว๏ก แอว๏ก‛ ฆานติเคลีย ไกํงวงเจ๎าปัญญาร๎องขึ้น ‚หากวําเธอปรารถนาที่จะเป็นไกํงวงอยูํใต๎โต๏ะอาหาร แล๎วละก็ ดูเหมือนวําเธอคงไมํต๎องการอภิเษกกับผู๎ใดกระมัง และทํานคงจะดูกลายเป็นคนโงํทีเดียว หากจะไปขอสิ่งนี้จากเธอ‛ ด๎วยความที่ไร๎ซึ่งเงิน และไร๎ซึ่งโชค เจ๎าชายหนุํมจึงตอบวํา ‚ไมํวําอยํางไร ข๎าก็คงต๎องขอเธอ อภิเษกด๎วย ไมํมีเจ๎าหญิงแสนสวยสักคนที่ต๎องการให๎ชํวยเหลือจากมังกร หรืออสูรร๎าย นี่เป็น เพียงโอกาสเดียวสําหรับข๎าที่จะได๎ครอบครองอาณาจักรสักแหํง ‛ ‚แตํเธอก็คงปฏิเสธทํานเป็นแนํ และทํานก็จะต๎องถูกตัดศีรษะ‛ ไกํงวงเจ๎าปัญญาท๎วง ‚ทําน ต๎องการเชํนนั้นรึ‛ ‚แล๎วข๎าควรจะทําอยํางไรเลํา ‛ เจ๎าชายถามอยํางจนปัญญา ‚เมื่อไมํมีอาณาจักรให๎ปกครอง เจ๎าชายก็ไมํมีคุณคําอันใด บางทีข๎าควรที่จะขอเจ๎าหญิงอภิเษกแล๎วเสี่ยงเอาวําจะถูกตัดศีรษะ หรือไมํ‛ ‚รอกํอน หนุํมน๎อย‛ ฆานติเคลีย ร๎องทัดทาน ‚ให๎ข๎าเข๎าไปในปราสาท และสืบดูกํอนวําแท๎จริง แล๎วเจ๎าหญิงทรงปรารถนาเชํนไร มันอาจจะใช๎เวลาสักหนํอย ดังนั้นหากทํานต๎องการที่จะมี อาหารทานในชํวงนี้ ทางที่ดีทํานควรที่จะมองหางานทํา ‛ ‚ให๎เจ๎าชายหางานทํายังงั้นรึ ‛ เจ๎าชายหนุํมทวนคําด๎วยความประหลาดใจ ‚หากวําเจ๎าหญิงทรงสามารถเป็นไกํงวงอยูํใต๎โต๏ะแล๎วละก็ เจ๎าชายก็ควรที่จะสามารถหา รายได๎จากงานที่เขาต๎องทําด๎วยตัวเอง‛ ไกํงวงเจ๎าปัญญาตอบ แล๎วเจ๎าชายก็ได๎งานที่เรือนพยาบาล สําหรับชายหนุํมที่แข็งแรงและไร๎ซึ่งประสบการณ์ งานนี้ เป็นเพียงงานเดียวซึ่งวํางอยูํ: เจ๎าชายต๎องชํวยเหลือและดูแลผู๎แสวงบุญซึ่งเจ็บป่วยหรือบาดเจ็บ ระหวํางการเดินทาง ในตอนแรกพระองค์รู๎สึกวําเป็นงานที่หนักหนาทีเดียว เพราะวําพระองค์ไมํ เคยดูแลใครมากํอนเลยในชีวิต แตํแล๎วเมื่อวันเวลาผํานไป พระองค์ได๎เห็นใบหน๎าที่เต็มไปด๎วยคํา ขอบคุณยามเมื่อเขายื่นน้ําหรืออาหารให๎ ได๎ยินเสียงเรียกพระนามขานหาจากผู๎ที่ต๎องการให๎ชํวย พยุงรําง หรือทําความสะอาดรํางกายให๎ พระองค์จึงพบวําพระองค์รู๎สึกพึงพอใจเป็นอันมากที่ได๎ ชํวยเหลือผู๎อื่น 38
ในชํวงเวลาเดียวกันนั้น ฆานติเคลีย ก็บินข๎ามกําแพงเข๎าไปในปราสาท และเดินสะเปะสะปะ ไปทั่วจนกระทั่งถึงท๎องพระโรงซึ่งเจ๎าหญิงทรงประทับอยูํใต๎โต๏ะ พระองค์ทรงดูย่ําแยํจริงๆ ทั้ง สกปรก ผมเผ๎ายุํงเหยิง และนั่งยองๆ คล๎ายกับไกํงวง เมื่อเขาเข๎าใกล๎ เจ๎าหญิงก็ร๎อง‚แอว๏ก แอว๏ก‛ และเขยําแขนใสํเขาราวกับต๎องการที่จะเป็นไกํงวงอาศัยใต๎โต๏ะอาหารจริงๆ ดังนั้นไกํงวงเจ๎าปัญญาจึงร๎อง ‚แอว๏ก แอว๏ก‛ แล๎วกระพือปีกใสํ เจ๎าหญิงก็ทรงทําเลียนแบบ ยิ่งดูคล๎ายกับไกํงวงที่อาศัยใต๎โต๏ะอาหารยิ่งขึ้น และเมื่อผู๎คนที่ทานอาหารบนโต๏ะทิ้งเมล็ดข๎าวดิบหรือเศษผลไม๎ลงมา เจ๎าหญิงและไกํงวงตัว จริงก็จะแบํงปันกัน พวกเขาตํางกลายเป็นไกํงวงที่อาศัยอยูํใต๎โต๏ะอาหารด๎วยกันทั้งคูํ เจ๎าหญิงและไกํงวงเจ๎าปัญญาอาศัยอยูํแบบนั้นเป็นเวลาหลายสัปดาห์ ด๎วยการที่เจ๎าหญิง ทรงเรียนรู๎ที่จะทําทําทางคล๎ายกับไกํงวงจริงๆ ยิ่งๆ ขึ้น องค์กษัตริย์ทรงสังเกตเห็นวําราชธิดาของ พระองค์มีความสุข พระองค์จึงปลํอยให๎เจ๎าหญิงและไกํงวงอาศัยอยูํใต๎โต๏ะอาหารนั้นตํอไป ย๎อนกลับไปทางเรือนพยาบาล เจ๎าชายหนุํมถูกกําหนดให๎ไปชํวยงานครัว พํอครัวให๎ พระองค์รํอนเอามอดออกจากแป้ง ‚มันเป็นเรื่องที่เลวร๎ายมาก‛ เจ๎าชายร๎องบํน ‚บรรดาคนป่วยและ บาดเจ็บไมํควรที่จะต๎องทานขนมปังที่ทําจากแป้งที่เต็มไปด๎วยมอดเชํนนี้ ‛ เจ๎าชายจึงไปพบเสมียนผู๎ซึ่งทําหน๎าที่จัดซื้อให๎กับทางเรือนพยาบาล และเสนอตัวที่จะไป โรงสีกับเขาเพื่อการซื้อแป้งในเที่ยวหน๎า เจ๎าชายได๎รับการศึกษาถึงการปกครองปราสาทและ อาณาจักร พระองค์ยํอมทราบดีวําจะตํอรองเชํนไรให๎ได๎แป้งที่ดีที่สุดด๎วยราคาที่ยํอมเยาที่สุด และ ทําเชํนไรถึงจะป้องกันไมํให๎โรงสีคดโกง ดังนั้นพวกเขาจึงกลับมาพร๎อมกับแป้งที่สะอาดและใหมํ ปราศจากมอด ‚ข๎าต๎องการให๎เจ๎าไปกับข๎าด๎วย เมื่อยามที่จะต๎องไปจํายตลาด‛ เสมียนบอก หลังจากนั้น บรรดาผู๎ป่วยก็ได๎ทานอาหารที่ดีขึ้นและหายป่วยเร็วขึ้น เมื่อมองเห็นอัศวินที่มารักษาขาหักเดิน ออกผํานประตูออกไป เจ๎าชายหนุํมทรงรู๎สึกภาคภูมิใจราวกับได๎ปกครองอาณาจักรของตนเอง ในวันเดียวกันนั้น ที่ท้องพระโรงของปราสาท มีคนทาเศษขนมปังปิ้งหล่นลงใต้โต๊ะที่เจ้าหญิง กับไก่งวงเจ้าปัญญาอาศัยอยู่ ฆานติเคลีย โจนเข๎าจิกแล๎วก็ทานมันเข๎าไป เจ๎าหญิงทรงตกตะลึง ‚เจ๎าทานขนมปังได๎อยํางไรกัน ก็มันผํานการปรุงแล๎วนี่ เจ๎าเป็นไกํงวง ใต๎โต๏ะนะ‛ เจ๎าหญิงตรัสถาม ไก่งวงเจ้าปัญญาจึงตอบว่า ‚ท่านก็รู้จักข้ามาเป็นเวลาหลายเดือนแล้ว ข้าย่อมเป็นไก่งวงที่อาศัย ใต้โต๊ะ เช่นเดียวกับท่านนั่นแหละ ท่านจะทาอะไรก็ได้ที่ท่านอยากจะทา และก็ยังคงเป็นไก่งวงที่ อาศัยอยู่ใต้โต๊ะอยู่ดี‛
39
เจ้าหญิงทรงจ้องไปที่ ฆานติเคลีย และตระหนักวําไก่งวงกาลังพูดอยู่กับพระองค์ เมื่อมองเห็น เจ้าหญิงทรงตกตะลึง ไก่งวงเจ้าปัญญาจึงตีปีพับๆ และร้องขึ้น ‚แอว๏ก แอว๏ก‛ เจ๎าหญิงทรงเห็นว่าเขา สามารถทานขนมปัง สามารถพูดได้---และเขาก็ยังคงเป็นไก่งวงที่อาศัยอยู่ใต้โต๊ะเช่นเดิม หลายสัปดาห์ผ่านไป มีคนทาหวีหล่นลงมาใต้โต๊ะ ฆานติเคลีย เห็นเจ้าหญิงทรงจับจ้องไปที่มัน และพลางใช้นิ้วสางผมของตนเอง เขาจึงเริ่มไซ้ขน เฉกเช่นที่เขาทาทุกๆ วัน ‚ทาไมท่านไม่หวีผมของ ท่านเล่า‛ เขาเอ่ยถามต่อเจ้าหญิง ‚ท่านสามารถหวีผมของท่าน และก็ยังคงเป็นไก่งวงที่อาศัยอยู่ใต้โต๊ะ ‛ แล้วเขาก็จัดแจงไซ้ขนของตนอย่างเป็นระเบียบต่อไป เจ้าหญิงเฝ้ามองฆานติเคลีย อยํางตรึกตรอง และตระหนักวํา เขาไซ๎ขนสีแดงสวยของเขาทุกๆ วัน แตํเขาก็ยังคงเป็นไกํงวงที่อาศัยอยูํใต๎โต๏ะ ดังนั้นเจ๎าหญิงจึงทรงหยิบหวีอันนั้นขึ้นมาแล๎วทรง เริ่มสางพระเกศาที่ยุํงเหยิง ในเวลาเดียวกันนั้น เจ๎าชายหนุํมกําลังประสบความสําเร็จในการตํอรองกับพํอค๎า เสมียน จัดซื้อได๎ขอให๎เขาเดินทางไปยังเหมืองหินเพื่อที่จะซื้อหินก๎อนมาซํอมผนังของเรือนพยาบาล เป็นการเดินทางที่ไมํไกลนัก แตํยากลําบากในตอนขากลับ ที่ต๎องบรรทุกก๎อนหินซึ่งหนัก มากมากลับรถเข็นขนาดเล็ก เพราะฉะนั้นจึงต๎องมีชายฉกรรจ์หลายๆ คนไปด๎วย ในบรรดานั้นก็มี หัวหน๎าชํางกํอสร๎างผู๎ซึ่งมีหน๎าที่ซํอมปราสาทรวมอยูํด๎วย เขาประทับใจในความสามารถตํอรอง ของเจ๎าชายเป็นอยํางมาก และขอให๎พระองค์มาที่ปราสาทในวันรุํงขึ้น หัวหน๎าชํางฯ มีแผนที่จะ เสนองานในตําแหนํงเจ๎าหน๎าที่ประจําปราสาทให๎กับชายหนุํมผู๎ที่มุงานหนักและเต็มไปด๎วย ความสามารถผู๎นี้ ขณะเดียวกันนั้น ฆานติเคลีย สังเกตวําเจ๎าหญิงทรงรู๎สึกไมํคํอยสะดวกสบายยิ่งๆ ขึ้น เขาเห็น เจ๎าหญิงทรงเกาตามเนื้อตัวที่สกปรกอยูํเป็นระยะๆ ทํามกลางแสงอาทิตย์ที่สดใสในบํายวันหนึ่ง เขาจึงบินออกไปเกาะบนน้ําพุกลางลาน และชําระล๎างตัวเอง เจ๎าหญิงทรงตามไกํงวงเจ๎าปัญญาออกไปภายใต๎แสงอาทิตย์ที่เจิดจ๎า พระองค์ต๎องหรี่พระ เนตรลงเพราะวําไมํได๎ออกมาภายนอกนานกวําหลายเดือน พระองค์ทรงยืดพระวรกายที่ปวดขบ เนื่องจากต๎องยํอตัวขดอยูํใต๎โต๏ะและหลับใหลอยูํบนพื้นหินเป็นเวลานาน พลางตรัสถามวํา ‚เจ๎า ออกมาสัมผัสแสงอาทิตย์และอาบน้ําในน้ําตก แล๎วเจ๎าจะยังคงเป็นไกํงวงที่อาศัยอยูํใต๎โต๏ะได๎ อยํางไรกัน‛ ฆานติเคลีย บินลงมาที่พื้นที่ปูด๎วยหิน สะบัดตัวให๎น้ําหลุดออกจากขน พลางขยับปีก ร๎อง ขึ้น ‚แอว๏ก แอว๏ก‛ แล๎วจึงเสริม ‚ทํานสามารถทําอะไรก็ได๎ที่ทํานปรารถนา และยังคงเป็นไกํงวงที่ อาศัยอยูํใต๎โต๏ะ‛
40
‚อะไรก็ได้รึ‛ เจ้าหญิงย้อนถาม ‚ข้าสามารถทาอะไรก็ได้ และก็ยังคงเป็นไก่งวงที่อาศัยอยู่ใต้โต๊ะ กระนั้นรึ‛ ‚แน่นอนสิ‛ เจ้าไก่งวงตอบพลางกระพือปีก ‚อะไรก็ได้ที่ท่านปรารถนา‛ และแล้วพระองค์ก็เข้าพระทัย เจ้าหญิงในดินแดนแห่งเวทย์มนต์ทรงตระหนักถึงเวทย์มนต์นั้น ภายในตนเอง ประการแรก พระองค์ทรงชาระพระวรกายให้สะอาด แล้วจึงฉลองพระองค์ด้วยชุดที่ ไม่ใช่ทั้งชุดที่สกปรกซึ่งสวมใส่มาเป็นเวลาหลายเดือน และชุดที่เลิศหรูดังเช่นเจ้าหญิงทั่วไป แต่เป็น ชุดที่ธรรมดาๆ ที่เรียบง่ายสะดวกต่อการเสด็จไปยังที่ต่างๆ ดังเช่นที่พระองค์ต้องการ แม้นว่าอาจจะมี ใครบางคนอาจเข้าใจว่าพระองค์เป็นข้ารับใช้ก็ตามที พระองค์ทรงเป็นเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่ทราบดีว่า ตนนั้นที่แท้จริงเป็นผู้ใด จากนั้นพระองค์จึงตามหาพระบิดา ในขณะที่พระองค์ทรงตามหาองค์กษัตริย์นั้น เจ้าหญิงทรงผ่านลานหน้าปราสาทที่ซึ่งบรรดา คนงานกาลังขนก้อนหินที่ใช้ซ่อมหอคอยอยู่ พระองค์ทรงเห็นไก่งวงเจ้าปัญญาตัวที่อยู่ร่วมกันใต้โต๊ะ เป็นเวลากว่าเดือน ฆานติเคลีย เกาะอยูํบนพนักเบาะของรถเข็น เฝ้ามองดูชายหนุํมรูปงามผู๎หนึ่ง กําลังอธิบายบางสิ่งบางอยํางให๎กับหัวหน๎าชํางไม๎กับเจ๎ากรมวังอยูํ ชายหนุํมผู๎นั้นไมํเพียงแตํรูปงาม ไมํได๎เป็นเฉกเชํนเดียวกับบรรดาเจ๎าชายหนุํมที่มาขอ อภิเษกสมรสกับพระองค์ ใบหน๎าของเขาดูใจดี มือของเขาดูจะผํานการทํางานหนักมา นี่สิจึงเป็น ชายประเภทที่ข้าต้องการแต่งงานด้วย เจ๎าหญิงทรงรําพึงในใจ ข้าต้องการคู่ครองที่จะปกครอง อาณาจักรร่วมกับข้า ไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะเป็นแต่เพียงสั่งให้คนอื่นทาในสิ่งที่ตนปรารถนา แล๎วพระองค์ก็ทรงนึกขึ้นได๎ ข้าสามารถทาอะไรก็ได้ที่ข้าปรารถนา และยังคงเป็นไก่งวงที่ อาศัยอยู่ใต้โต๊ะนี่นา พระองค์จึงตามหาพระบิดาตํอไป เมื่อองค์กษัตริย์ทรงเห็นพระธิดามีพระวรกายสะอาดสะอ๎าน ฉลองพระองค์เรียบร๎อย ออกมา จากใต๎โต๏ะ และทรงเดินเหินเฉกเชํนผู๎คนทั่วไป พระองค์จึงทรงรู๎สึกปิติยินดีเป็นล๎นพ๎น พระองค์จึง ตรัสวําจะประทานทุกอยํางที่พระธิดาจะทรงขอในตอนนั้น เจ๎าหญิงจึงตรัสขอตํอพระบิดาวํา ‚ทําน พํอเจ๎าคํะ ลูกมีบางสิ่งที่สําคัญจะบอกตํอทําน ฆานติเคลีย ไกํงวงเจ๎าปัญญาได๎สอนให๎ลูกรู๎วําลูก สามารถจะทําอะไรก็ได๎ที่ปรารถนา และยังคงเป็นไกํงวงที่อาศัยอยูํใต๎โต๏ะ ‛ ‚แล๎วเจ๎าปรารถนาในสิ่งใดเลํา ลูกข๎า ‛ องค์กษัตริย์ตรัสถาม ‚ลูกต๎องการเลือกสามีด๎วยตัวของลูกเอง ลูกต๎องการให๎เขาตกลงที่จะไมํเป็นกษัตริย์ที่อยูํ เหนือลูก แตํเขาและลูกจักแบํงปันอาณาจักรและปกครองรํวมกัน ‛ ‚ข๎าเห็นด๎วยเชํนกัน‛ องค์กษัตริย์เห็นพ๎องด๎วย ‚แตํเจ๎าจะไปเสาะหาเจ๎าชายที่ใดเลําที่ยอมรับ ในเงื่อนไขเชํนนี้‛ 41
‚ลูกจะเสาะหาจนพบ‛ เจ๎าหญิงตอบ ‚แตํในตอนนี้ลูกจะต๎องไปเสาะหาไกํงวงเจ๎าปัญญาผู๎ซึ่ง สอนให๎ลูกรู๎วํา ลูกสามารถทําอะไรก็ได๎ที่ปรารถนา และยังคงเป็นไกํงวงที่อาศัยอยูํใต๎โต๏ะ เสียกํอน ทํานควรจะให๎รางวัลแกํเขานะทํานพํอ อะไรก็ตามที่เขาร๎องขอ‛ ‚ยังไงซะเขาก็เป็นแคํไกํงวง‛ องค์กษัตริย์ติง ‚มีอะไรที่ไกํงวงจะร๎องขอโดยที่ข๎าไมํเต็มใจจะให๎ รึ---โดยเฉพาะอยํางยิ่ง เมื่อเขาเป็นผู๎ที่นําเจ๎าคืนมาแกํข๎า แนํลํะ ข๎าจะให๎ในสิ่งที่เขาร๎องขอ‛ ในเวลาเดียวกันนั้น เจ๎าชายกระหายที่จะเลําเรื่องตํางๆ ที่พระองค์ทรงทําไปในชํวงหลายๆ สัปดาห์นี้ให๎กับ ฆานติเคลียได๎ฟัง ‚ข๎าผิดไปที่เคยบอกวําเจ๎าชายสิ้นไร๎คุณคําหากวําไมํมีอาณาจักร ให๎ปกครอง การได๎ชํวยเหลือผู๎ป่วยและผู๎บาดเจ็บให๎หายดีทําให๎ข๎ารู๎สึกดีเสียยิ่งกวําการมีสายเลือด สูงศักดิ์ด๎วยซ้ําไป การชํวยเหลือผู๎คนดีๆ จากการถูกเอารัดเอาเปรียบคดโกงนั้นสําคัญเสียยิ่งกวํา การนั่งอยูํบนราชบัลลังค์ และการขนย๎ายก๎อนหินมาซํอมปราสาทยิ่งสร๎างความภาคภูมิใจยิ่งกวํา การทํองเที่ยวไปทั่วเสาะหามังกรเพื่อสังหารซะอีก ‛ เจ๎าหญิงทรงเดินเข๎ามาในลานปราสาทจากทางด๎านหนึ่ง และหัวหน๎าชํางกํอสร๎างกับเจ๎ากรม วังเดินมาด๎วยกันจากอีกด๎านหนึ่ง ‚นี่เป็นชายหนุํมที่ข๎าเคยเลําให๎ทํานฟัง ‛ หัวหน๎าชํางกํอสร๎างแนะนํา ‚เขาเข๎ามาในอาณาจักร ของเราเพียงสองสามเดือน และเขาได๎พิสูจน์ตัวเองถึงความมีน้ําใจและซื่อสัตย์ ในตอนแรกเขา ชํวยเหลือผู๎ป่วยและผู๎บาดเจ็บอยูํที่เรือนพยาบาล จากนั้นเขาก็ได๎สอนให๎เสมียนจัดซื้อให๎รู๎จักการ ตํอรองให๎ได๎มาซึ่งอาหารชั้นดีและหลีกเลี่ยงการถูกโกง ท๎ายที่สุดเขาไปกับเราที่เหมือง ที่ซึ่งเขาไมํ เพียงแตํแสดงให๎เห็นถึงความสามารถในการคัดหินก๎อนที่ดีเยี่ยม และป้องกันไมํให๎เราถูกคดโกง แตํเขายังขนย๎ายก๎อนหินรํวมกับบรรดาคนงานอยํางเต็มกําลัง ข๎าคิดวําทํานควรจะวําจ๎างเขาเป็น เจ๎าหน๎าที่ประจําปราสาท‛ เมื่อได๎ยินเชํนนั้น เจ๎าหญิงก็ทรงรําพึงในใจ ข้าคิดถูกแล้ว นี่แหละชายประเภทที่ข้าต้องการ จะแต่งงานด้วย ข้าหวังว่าข้าคงโน้มน้าวความคิดของท่านพ่อให้เห็นด้วยได้ เจ๎าหญิงจึงออกไปที่ลานปราสาทเพื่อพบกับเจ๎าชาย เฉกเชํนเคย เขานึกวําเธอเป็นเพียง หนึ่งในบรรดาสาวใช๎ในปราสาทเทํานั้น แตํเขาก็ยังคิดวํา เธอนั้นชํางสวยสงําและดูรําเริงเป็น กันเอง เขาจึงรับงานเป็นเจ๎าหน๎าที่จัดซื้อตามที่เจ๎ากรมวังเสนอให๎ และเริ่มคบหากับเจ๎าหญิงเฉก เชํนคนรักกัน ฆานติเคลีย ไกํงวงเจ๎าปัญญา ตัดสินใจวํา บางทีจะเป็นการดีกวําที่จะไมํบอกความจริงให๎ เจ๎าชายรู๎วําผู๎หญิงที่เขากําลังหลงใหลอยูํนั้นคือเจ๎าหญิง และไมํบอกให๎เจ๎าหญิงรู๎เชํนกันวําผู๎ชายที่ เธอกําลังหลงรักอยูํนั้นคือเจ๎าชาย เจ๎าหญิงก็ยังคงฉลองพระองค์ด๎วยชุดธรรมดา และ ใช๎เวลาในวันหนึ่งๆ หลายชั่วโมงอยูํกับ เจ๎าชาย เรียนรู๎ในทุกสิ่งที่เขารู๎ในการของการปกครองปราสาท เพื่อเตรียมตัวให๎พร๎อมเมื่อถึงวันที่ 42
พระองค์จะต๎องปกครองอาณาจักร เจ๎าชายก็รู๎สึกมีความสุขที่ได๎สอนเธอ เขายินดีเป็นอยํางยิ่งที่พบ ผู๎หญิงที่สนใจในสิ่งที่เขาเรียนรู๎ และยังคงมีความคิดที่เป็นตัวของตัวเอง เขาได๎ยินขําวลือจากในปราสาทวําเจ๎าหญิงทรงหยุดที่จะเป็นไกํงวงใต๎โต๏ะอาหารแล๎ว และ ทรงประพฤติตัวเฉกเชํนผู๎หญิงปกติอีกครั้ง แตํเขาก็ไมํสนใจอีกตํอไป เพราะเขาได๎พบใครสักคนที่ เขาพึงพอใจมากกวําเจ๎าหญิงองค์ใดที่เขาเคยพบพานมาแล๎ว ความรู๎สึกนั้นเกิดขึ้นทั้งสองฝ่าย ทั้งเจ๎าหญิงและเจ๎าชายตํางก็ไว๎วางใจและเผยความรู๎สึกของ ตนให๎ ฆานติเคลีย รับฟัง บางครั้งบางคราว เจ๎าหญิงก็ยังทรงเตือนให๎ ฆานติเคลีย วําองค์กษัตริย์ ได๎ให๎สัญญาวําจะบําเหน็จรางวัลให๎กับเขาในทุกสิ่งที่เขาร๎องขอ แตํไกํงวงเจ๎าปัญญาก็เพียงแตํวํา ‚ข๎าจะรอจนถึงวันที่ข๎าต๎องการสิ่งสุดพิเศษจากองค์กษัตริย์ ‛ เวลาผํานไป เจ๎าชายทรงทํางานเป็นเจ๎าหน๎าที่จัดซื้อของปราสาทได๎อยํางดีเยี่ยม กระทั่งวัน หนึ่ง องค์กษัตริย์ได๎พระราชทานรางวัลสําหรับการทําหน๎าที่อยํางดีเยี่ยม เขาทราบดีวําสิ่งที่จะ ได๎รับคงจะเป็นทีดินผืนเล็กๆ และทองคําสักหํอ เขาจึงฉวยโอกาสที่จะแจ๎งความประสงค์ที่จะ แตํงงานกับเจ๎าหญิง ผู๎ซึ่งเขายังคงคิดวําเป็นเพียงข๎าราชบริพารเฉกเชํนตนเอง ‚ข๎าก็ปรารถนาที่จะแตํงงานกับทํานเชํนกัน ‛ เจ๎าหญิงทรงตอบ ‚แตํทํานก็คงทราบดี ผู๎ที่พํานัก ในปราสาททุกคนจักต๎องขอพระราชทานคําอนุญาตจากองค์กษัตริย์เสียกํอน‛ ‚ข๎าจักร๎องขอตํอพระองค์ในงานฉลองวันพรุํงนี้ ‛ เจ๎าชายทรงตอบ วันรุํงขึ้น บรรดาข๎าราชบริพารทั้งหมดในปราสาทก็มารวมกันที่ท๎องพระโรง ที่ซึ่งเจ๎าหญิงใช๎ เวลาหลายสัปดาห์เป็นไกํงวงใต๎โต๏ะอาหาร แตํในวันนี้ไกํงวงใต๎โต๏ะอาหารมีเพียงแตํ ฆานติเคลีย ไกํงวงเจ๎าปัญญาหลบอยูํ คอยจับตาดูวําจะมีเหตุการณ์อันใดเกิดขึ้นบ๎าง เจ๎าหญิงยังคง ฉลองพระองค์เชํนปกติในชุดกระโปรงเรียบร๎อยสะอาดตา พระองค์ทรงเรียนรู๎แล๎ววําพระองค์ สามารถทําสิ่งใดก็ตามที่ทรงปรารถนา พระองค์ทรงดูคล๎ายกับบรรดาสาวใช๎คนอื่นๆ เว๎นเสียแตํวํา พระองค์ดูสวยสงําเป็นพิเศษในวันที่ทรงมีความสุขที่ได๎มีความรัก และทราบดีวําชายที่พระองค์ทรง รักก็รักพระองค์เฉกเชํนกัน แล๎วองค์กษัตริย์ก็ทรงเริ่มพระราชทานรางวัลแกํบรรดาข๎าราชบริพาร และเมื่อถึงคราวของ เจ๎าหน๎าที่จัดซื้อ เจ๎าชายหนุํมก็ก๎าวไปข๎างหน๎าเพื่อรับพระราชทานถุงทองคําและโฉนดที่ดิน และ ร๎องขอ ‚ฝ่าพระบาททรงโปรด ข๎าพระองค์ยังมีเรื่องต๎องการร๎องขอจากทํานอีกประการหนึ่งพระเจ๎า ข๎า‛ ‚เจ๎ายังต๎องการสิ่งใดอีกเลํา‛ องค์กษัตริย์ตรัสถาม ด๎วยความสงสัยเล็กน๎อย ‚ขอให๎ฝ่าพระบาททรงโปรดอนุญาตให๎ข๎าพระองค์ได๎แตํงงานด๎วยเถิด พระเจ๎าข๎า ‛ 43
องค์กษัตริย์รู๎สึกปิติขึ้นมาในทันใดที่ได๎เห็นชายหนุํมต๎องการลงหลักปักฐานในอาณาจักรของ พระองค์ ‚ข๎าอนุญาต‛ พระองค์ตรัสตอบ ‚แล๎วใครลํะคือเจ๎าสาวผู๎โชคดีคนนั้น‛ เจ๎าชายจึงทรงผายพระหัตถ์ออกไปด๎านข๎าง และเจ๎าหญิงก็ทรงก๎าวออกมาจับเอาไว๎และยืน อยูํเคียงข๎าง พลางมองตากันและกันด๎วยความรักอยํางเต็มเปี่ยม พลันองค์กษัตริย์ทรงพิโรธจนพระพักตร์แดงก่ํา พระองค์ทรงตรัสอยํางละล่ําละลัก ‚เจ๎า...เจ๎า ชํางบังอาจนัก เจ๎าเป็นเพียงข๎ารับใช๎ เจ๎าถือดียังไงจึงสนองความปรารถนาดีของข๎าด๎วยการขอ ธิดาข๎าแตํงงาน หือ‛ พระองค์หันไปสั่งมหาดเล็ก ‚จับมันโยนเข๎ากรงขัง ‛ เจ๎าชายถูกมหาดเล็กคุมตัวและพยายาม ลากออกไปจากท๎องพระโรง ภายใต๎เสียงอ๎อนวอนทัดทานของเจ๎าหญิง ‚พระบิดา---ทํานให๎สัญญากับลูกวําลูกสามารถเลือกคูํครองของลูกเองได๎ ‛ เจ๎าหญิงทรงทวง คําสัญญา ‚และชายผู๎นี้คือผู๎ที่ลูกได๎เลือกแล๎ว‛ ‚ข๎าให๎สัญญากับเจ๎าวําเจ๎าสามารถเลือก เจ๎าชาย คนใดก็ตามที่เจ๎าต๎องการ‛ องค์กษัตริย์ทรง เตือนความจํา ‚เจ๎าอาจจะมีความปรารถนาของเจ๎า ลูกรัก แตํถึงอยํางไรเจ๎าก็ต๎องยอมรับการ ตัดสินใจของข๎า‛ เจ๎าหญิงยังทรงยืนกรานด๎วยความเด็ดเดี่ยว ‚ถ๎ายังงั้น ลูกก็จะกลับไปเป็นไกํงวงที่อยูํใต๎โต๏ะ อาหารอีก‛ ‚ก็แล๎วแตํเจ๎าเถอะ‛ องค์กษัตริย์ตรัสตอบ ‚อยํางน๎อยเจ๎าก็ไมํได๎ทําลายเชื้อสายกษัตริย์ ‛ เจ๎าหญิงจึงทรงคลานเข๎าไปอยูํกับ ฆานติเคลียที่ใต๎โต๏ะอาหารอีกครั้ง ท๎องพระโรงเงียบงัน ลงในทันใด พระองค์ทรงตํอวํา ฆานติเคลียด๎วยความเศร๎าใจ ‚ไหนทํานบอกข๎าวํา ข๎าสามารถที่จะ ทําทุกสิ่งที่ข๎าต๎องการได๎ และก็ยังคงเป็นไกํงวงที่อาศัยอยูํใต๎โต๏ะอาหารมิใชํหรือ เห็นทีทํานคงจะ คิดผิดกระมัง ข๎าเพียงสามารถเป็นไกํงวงที่อาศัยอยูํใต๎โต๏ะอาหารแตํข๎าไมํสามารถแตํงงานกับชาย ที่ข๎ารักได๎‛ ‚เจ๎าทําได๎สิ‛ ฆานติเคลีย ตอบ ‚ถ๎าหากวําองค์กษัตริย์เป็นบุรุษผู๎มีซึ่งสัจจะเฉกเชํนที่ข๎าคิดวํา พระองค์เป็น พาข๎าไปหาบิดาของทํานสิ แล๎วเราจะได๎เห็นกันวําจะทําเชํนไร‛ เจ๎าหญิงทรงจ๎องไปที่ไกํงวงเจ๎าปัญญา แล๎วก็พลันนึกขึ้นได๎ ‚สัญญาที่พระบิดาติดค๎างทําน ทํานจะใช๎มันเพื่อชํวยข๎ากระนั้นรึ ‛ ‚ข๎าสามารถทําในสิ่งที่ข๎าปรารถนาด๎วยเชํนกัน ‛ ฆานติเคลีย ตอบ ‚และข๎าปรารถนาที่จะให๎ ทํานและชายที่ทํานรักมีความสุข ‛ เจ๎าหญิงจึงทรงพาไกํงวงเจ๎าปัญญาไปเข๎าเฝ้าองค์กษัตริย์ที่บัลลังค์
44
‚เจ๎าคงกลับมากลําวสํานึกผิดลํะสิ‛ องค์กษัตริย์ตรัสถาม ‚มิใชํเชํนนั้นเลย, ทํานพํอ‛ เจ๎าหญิงตรัสตอบ ‚ลูกเพียงแตํมาเพื่อชํวยเตือนความจําทํานถึง สัญญาที่ทํานให๎ไว๎กับไกํงวงตัวนี้‛ องค์กษัตริย์ทรงถอนพระทัย และตรัสกับไกํงวงเจ๎าปัญญาวํา ‚ใชํสิ ข๎าติดค๎างเจ๎าอยูํ นี่เป็น ครั้งที่สองแล๎วสินะที่เจ๎าพาธิดาข๎าออกมาจากใต๎โต๏ะนั่น เจ๎าต๎องการสิ่งใดลํะ คอนทองรึ หรือวํากรง ไกํที่ปูพื้นด๎วยหินอํอนพร๎อมกับบรรดาแมํไกํแสนสวยสักสิบตัวไว๎ในฮาเร็มของเจ๎าเป็นยังไงลํะ บอก ข๎ามาสิ เจ๎าต๎องการในสิ่งใด‛ ‚สิ่งใดก็ได๎ที่ข๎าร๎องขอกระนั้นรึ ‛ ฆานติเคลีย ถามย้ํา ‚นั่นเป็นสิ่งที่ข๎าให๎สัญญาเอาไว๎‛ องค์กษัตริย์ตรัสยืนยัน ‚ถ๎าอยํางนั้น ข๎าขอให๎พระองค์ทรงอนุญาตให๎ธิดาของทํานแตํงงานกับชายที่เธอรัก ‛ ‚ไมํได๎เป็นอันขาด‛ องค์กษัตริย์ทรงค๎าน ‚เจ๎านั่นเป็นเพียงสามัญชน และข๎ารับใช๎ ไมํสามารถ แตํงงานกับเจ๎าหญิงได๎‛ ‚เขาสามารถกลายเป็นเจ๎าชายได๎ เพียงแตํทํานทรงเอํยปาก‛ ฆานติเคลีย ตอบ ‚เขาสามารถ ทําในสิ่งใดก็ตามที่เขาปรารถนา และธิดาของทํานก็สามารถทําในสิ่งใดก็ตามที่เธอปรารถนาเฉก เชํนเดียวกัน‛ องค์กษัตริย์มองไปที่ธิดาของตน ‚เจ๎าต๎องการที่จะเป็นไกํงวงอาศัยอยูํใต๎โต๏ะอีกครั้ง นั่งคุดคู๎ อยูํกับสิ่งสกปรกและร๎อง‚แอว๏ก แอว๏ก‛ ใสํทุกคนที่พยายามจะพูดกับเจ๎าจริงๆ งั้นรึ ‛ ‚ไมํเลย ทํานพํอ‛ เจ๎าหญิงตรัสตอบ ‚ข๎าปรารถนาที่จะแตํงงานกับชายที่ข๎ารัก ถ๎าหากวําเขา ไมํอาจที่จะเป็นเจ๎าชายได๎ ข๎าก็จะเป็นสามัญชน ได๎โปรดรักษาสัญญาที่ทํานให๎ไว๎ตํอ ฆานติเคลีย ด๎วยเถอะ: ทรงอนุญาตให๎มีการแตํงงาน แล๎วข๎าและสามีก็จะออกไปใช๎ชีวิตยังอาณาจักรอื่น ‛ เจ๎าหญิงหันไปยิ้มให๎กับ ฆานติเคลีย ‚เห็นมั๊ยลํะ ข๎าเรียนรู๎ได๎จากสิ่งที่เจ๎าสอนข๎า ที่จริงแล๎วข๎า ก็สามารถที่จะทําสิ่งใดก็ตามที่ข๎าปรารถนา และยังคงเป็นไกํงวงที่อาศัยอยูํใต๎โต๏ะ ‛ ‚ข๎าอาจจะอนุญาตให๎มีการแตํงงานเกิดขึ้น ‛ องค์กษัตริย์ตรัสขึ้น ‚และในทันทีหลังจากพิธีนั้น เจ๎าบําวจะถูกนําไปตัดศีรษะ‛ ‚แล๎วสําหรับลูก‛ เจ๎าหญิงตรัสแย๎ง ‚ก็จะใช๎ชีวิตเป็นหญิงมํายไว๎ทุกข์ไมํแตํงงานกับใครอีก และเดินทางออกไปจากอาณาจักรของทํานที่ไร๎ซึ่งทายาท ตลอดไป‛ องค์กษัตริย์ทรงถอนพระทัย ตระหนักได๎ถึงความพํายแพ๎ พระองค์ทรงทราบดีวําตอนนี้ พระธิดาเข๎าใจอยํางแท๎จริงแล๎ววําอันใดคือสิ่งที่ตนปรารถนา ‚ดีเหลือเกิน เจ๎าไกํงวงใต๎โต๏ะแสนดื้อ ของข๎า‛ พระองค์ตรัสตอบ ‚เจ๎าจักได๎แตํงงานกับชายที่เจ๎ารัก หากวําเขาตกลงในเงื่อนไขของเจ๎า ‛
45
เจ๎าชายยํอมสุดแสนดีใจที่จะตอบตกลง เพราะพระองค์พบแล๎ววํามีความสุขเพียงใดที่ได๎ ทํางานในปราสาทรํวมกัน---แล๎วจะปฏิเสธการครองอาณาจักรได๎อยํางไรกัน ‛ งานฉลองการอภิเษกสมรสเป็นที่เลื่องลือกันไปทั่ว เหลําปวงประชาตํางก็ปิติยินดีที่ได๎เห็นเจ๎า หญิงของพวกเขาได๎อภิเษกกับชายที่ฉลาดเฉลียวและมีจิตใจงาม เจ๎าชายไมํเคยโอ๎อวดกับใครวํา ตนเองเป็นเจ๎าชาย และยิ่งไปกวํานั้น ทุกคนในอาณาจักรแหํงนี้ตํางก็ได๎เรียนรู๎ในเรื่องนี้และได๎คติ สอนใจที่วํา ‚คุณสามารถทาสิ่งใดก็ตามที่คุณปรารถนา และยังคงเป็นไก่งวงที่อาศัยอยู่ใต้โต๊ะ ‛ ทุกๆ ชํวงเวลาหนึ่ง เจ๎าชายและเจ๎าหญิงจะลงไปอยูํรํวมกับ ฆานติเคลีย ที่ใต๎โต๏ะ พับข๎อศอก เขยําแขน และร๎อง ‚แอว๏ก แอว๏ก‛ เพียงเพราะวําพวกเขาต๎องการทําในสิ่งที่ตนเองปรารถนาที่จะทํา และยังคงเป็นไกํงวงที่อาศัยอยูํใต๎โต๏ะ ●
46
รักษาให้หาย จากเรื่อง ‚The Cure‛ แตํงโดย ไมเคิล เอ เบอร์สไตน์
สภาพเครื่องจักรดูราวกับหลุดมาจากหนังเกรดบีในยุค 1950s เป็นแทํงโลหะยาวๆ มีแสงกระพริบและ มีไฟฟ้าสปาร์ค เป็นระยะๆ แตํแพทย์ก็ให๎คํารับรองกับอด้ม อยํางแนํนหนักวํา มันใช๎งานได๎ดีแนํ เขาหันไปมองเจ๎าเครื่องนั่นเป็นครั้งสุดท๎าย จากนั้นพยาบาลก็นําเขาไปยังเตียง ที่อยูํตรงกลาง อดัม ทอดรํางอยูํเหนือเตียงนั่น ภายใต๎เสื้อคนไข๎บางๆ เขารู๎สึกเย็นยะเยือก พยาบาลเริ่ม ยึดอดัมเข๎ากับเตียงด๎วยสายหนัง เริ่มรัดที่ข๎อมือของเขากํอน แล๎วตามด๎วยที่ข๎อเท๎าทั้งสอง จากนั้น เธอก็แทงเข็มฉีดยาเข๎าที่แขนของเขา เชื่อมเข๎ากับทํอตํางๆ ที่มองไมํเห็น ท๎ายสุด เธอสวมหมวก ลงบนศีรษะของเขา ขั้วโลหะไฟฟ้า, อันแสนเย็นเยือกหากสัมผัสโดน, ติดอยูํบนวงแหวนรอบๆ หมวกของเขา ‚เรียบร๎อยรึยังครับ‛ อดัมเอํยถาม พยาบาลตอบยิ้มๆ ‚ทําใจสบายๆ เถอะคํะ คุณกานซ์ พยายามผํอนคลายให๎เต็มที่ เราจะ พร๎อมในอีกหนึ่งนาที‛ แล๎วเธอก็เดินจากไป อดัม หักนิ้วมือและขยับนิ้วเท๎าไปพลางๆ เขารู๎สึกไมํสะดวกนักที่ขยับไมํคํอยจะได๎ แตํเมื่อ เทียบกับสิ่งที่จะได๎จากการรักษา มันก็คุ๎มคํามากพอ หากวําเจ๎าเครื่องนี้ทําได๎อยํางเชํนที่เขา คาดหวัง เขานึกย๎อนไปถึงการนัดหมายในหนึ่งเดือนกํอนหน๎านี้ ที่นํามาซึ่งห๎วงเวลานี้ ‚ใชํครับ คุณกานซ์‛ แพทย์ยืนยัน ‚พวกเราทั้งหมดที่ สถาบันศึกษาการกลายรําง เชื่ออยําง สนิทใจถึงการคงอยูํของกรณีแบบคุณนี่ และที่จริงแล๎วเราพัฒนาวิธีการที่จะรักษามันให๎หายได๎ สําเร็จแล๎ว‛ ‚คุณพูดจริงรึ! ผมจะไมํต๎องกลายรํางเป็นมนุษย์หมาป่าอีกตํอไปแล๎วสิ!‛ ‚ถูกต๎องครับ คุณกานซ์ แตํด๎วยความสัตย์จริง เราไมํทราบวําวิธีการของเราจะได๎ผลกับทุก คนรึไมํ โดยเบื้องต๎นแล๎ว เราพบวํามียีนหลักๆ อยูํกลุํมหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นตัวที่ทําให๎เกิดการ กลายรําง สิ่งที่เราต๎องทําก็คือทําให๎ยีนเหลํานั้นเป็นกลาง นั่นจะทําให๎เซลของคุณจะไมํกระตุ๎นมัน อีกตํอไป ‚แตํ...‛ แพทย์เตือน ‚วิธีการของเราเป็นวิทยาการที่ใหมํมาก และยังอยูํในขั้นตอนการทดลอง เราไมํทราบวํารํางแปลงของคุณจะเป็นแบบ---‛ 47
‚ไมํต๎องใสํใจ‛ อดัมขัดขึ้น ‚แล๎วมันได๎ผลในรายอื่นๆ รึเปลําลํะ‛ ‚แนํนอน ตั้งแตํที่เราเริ่มกํอตั้งสถาบันฯ เมื่อปีที่ผํานมา กวําร๎อยคนได๎มาหาเราเพื่อขอรับ การรักษา‛ ‚แล๎วไง‛ แพทย์ยิ้มอยํางเมตตา ‚แล๎วเราก็รักษาพวกเขาได๎สําเร็จด๎วยดี‛ อดัม เซ็นชื่อลงในข๎อตกลงขอรับการรักษาอยํางทันที เป็นเวลานานหลายตํอหลายปีที่เขา ต๎องทนอยูํกับความเจ็บปวดอยํางจํายอมในทุกๆ เดือน เขายังจําได๎ดีถึงครั้งแรกที่เขากลายรําง ตอนที่เขาอายุครบ 18 ปี เสื้อผ๎าที่สวมใสํฉีกขาดออก เลือดทะลักออกทางปากและแขนของเขา แม๎วําจะไมํมีใครตามรอยการสูญหายของสาวน๎อยบาร์เร็ต มาเกี่ยวพันกับเขา แตํเขาก็ถูกความรู๎สึก ผิดตามมารบกวนอยูํเป็นเวลาหลายเดือนทีเดียว ตั้งแตํนั้นมา ทุกคืนวันพระจันทร์เต็มดวง เขาจําต๎องอยูํในที่พัก ใสํกุญแจมือล็อคต๎วเองเข๎ากับ เตียง ซึ่งมันก็ไมํได๎ผลในทุกครั้งไป อดัม พยายามหลีกเลี่ยงที่จะเป็นตัวอันตรายในยามที่เขากลาย รํางเป็นหมาป่า เพราะในรํางนั้นเขาไมํสามารถควบคุมตัวเองได๎ แตํคราวนี้เป็นโอกาสที่เขาจะเป็นอิสระ ห๎วงคํานึงของอดัมถูกขัดขึ้นด๎วยเสียงของแพทย์ ที่พูดผํานอินเตอร์คอมมา ‚คุณพร๎อมรึยัง‛ ‚พร๎อมครับ‛ อดัม ตอบ ‚งั้นเราก็จะเริ่มกันลํะ ‛ อดัมได๎ยินเสียงครูดของคันโยกตัวใหญํถูกโยกขึ้น กระแสคลื่นไฟฟ้าแรงสูงชําแรกผํานเข๎า ไปในตัวเขา เขารู๎สึกถึงของเหลวที่อยูํในทํอคํอยๆ ซึมเข๎าไปในรําง หนึ่งนาทีหลังจากนั้น เขารู๎สึกปวดแปลบๆ อยํางที่ไมํเคยรู๎สึกมากํอน ราวกับถูกหนามแทง รู๎สึกวํากระดูกและผิวกายยืดขึ้น เกิดอะไรขึ้น รึ? เขากําลังคงสภาพรํางมนุษย์รึ ? เขา— ความเจ็บปวดเกิดขึ้นอยํางฉับพลัน ! เขาพยายามบิดรํางเพื่อตํอต๎าน เขาพยายามที่จะร๎อง อยํางสุดเสียง แตํก็ไร๎เสียงใดเล็ดลอดออกมา นอกจากเสียงคราง มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขากันแนํ? ‚เป็นยังไงบ๎าง?‛ แพทย์เอํยถาม ‚กระบวนการเสร็จสมบูรณ์ คุณ กานซ์ได๎รับการรักษาแล๎ว‛ ‚เยี่ยมมาก งั้นโทรเรียก ASPCA4 บอกเขาวําเรามีหมาป่าอีกตัว ชํวยมาจัดการให๎ที ‛ ●
4
ASPCA: the American Society for the Prevention of Cruelty to Animals องค์กรพิทักษ์สัตว์
48
49
50
51
52
53
54
55
56